19. Przyczyny wybuchu II wojny światowej
Traktat pokojowy podpisany 1919 roku w Wersalu miał ustanowić nowy porządek po I wojnie światowej, jednak traktat okazał się być upokorzeniem i dyktatem ze strony mocarstw Ententy. Władze nowego państwa niemieckiego od początku zamierzały zrewidować jego postanowienia i przywrócić równorzędne stosunki między państwami europejskimi. Do traktatu wersalskiego włączono także statut Ligi Narodów. W 1920 roku w USA wniosek o ratyfikację traktatów pokojowych został odrzucony. Zatem poza Ligą znaleźli się trzej zasadniczy aktorzy międzynarodowej sceny politycznej - Niemcy, Związek Radziecki oraz Stany Zjednoczone. Jak pokazała przyszłość, członkowie Ligi Narodów, ze „starymi” mocarstwami Francją i Wielką Brytanią na czele, okazali się słabi i skłóceni, często niezdolni do wypracowania spójnego, silnego stanowiska. Wobec tego pozycja Ligi Narodów okazała się być nad wyraz słaba, a jej zdolność do wpływania na przebieg wydarzeń niewielka.
Rapallo - pierwszy sygnał alarmowy. Szybko okazało się, że Niemcy i ZSRR zechcą wyjść z izolacji. Państwa te postanowiły dojść ze sobą do porozumienia i 1922 podpisały układ w Rapallo (Na jego mocy nawiązano stosunki gospodarcze i dyplomatyczne). Niemcy robiły wszystko, by jak najszybciej wyrwać się z izolacji i storpedować ład wersalski. Locarno - koniec izolacji Niemiec. Rok 1925, za sprawą konferencji w Locarno, stanął pod znakiem definitywnego wyjścia Niemiec z izolacji politycznej. Niemcom zostało zapalone zielone światło do podjęcia ekspansji w kierunku wschodniej granicy.
Ewidentną przyczyny II wojny światowej było dojście Hitlera do władzy, a także liczne sukcesy NSDAP (Niemiecka Partia Narodowo-Socjalistyczna). Dojście Adolfa Hitlera do władzy w cale nie musiało jeszcze oznaczać wybuchu II wojny światowej. Jednakże w świetle jego nacjonalistycznego i rewizjonistycznego programu oraz ideologii nawołującej do zdobycia siłą przestrzeni życiowej, stawało się to o wiele bardziej możliwe.
W 1933 roku naziści rozpoczęli odbudowę potencjału militarnego Niemiec. Pojawiły się pierwsze inwestycje państwowe w przemysł zbrojeniowy. Dały one Niemcom nową broń, postawiono na dynamiczną rozbudowę lotnictwa, sił pancernych, marynarki wojennej, w tym floty podwodnej - Niemcy dążyły do utworzenia jednego narodu niemieckiego (chodziło o podbój i rozszerzenie strefy wpływów).
Kolejne sukcesy Hitlera i fiasko polityki appeasementu. III Rzesza stała się tym samym gotowa do podjęcia decydującej rozgrywki o przestrzeń życiową. Pierwszym państwem, nad jakim panuję przejąć kontrolę jest Austria. Następnym celem Hitlera była Czechosłowacja. Polityka appeasementu, czyli ustępstw wobec nazistowskich żądań, osiągnęła wówczas swoje apogeum. Brytyjczycy i Francuzi zdradzili swojego czechosłowackiego sojusznika, byle tylko uniknąć wojny z Niemcami. Jak się okazało, była to dopiero przygrywka do walki Niemiec o zdobycie przestrzeni życiowej. Następnym celem zaborczej polityki Hitlera stała się Polska (1938 r.-żądania Hitlera pod adresem Polski dotyczące przyłączenia Wolnego Miasta Gdańska i budowy eksterytorialnej autostrady przez Pomorze Gdańskie). Naprzeciw zagrożonej Polsce wyszedł w końcu premier Chamberlain, który zapowiedział, że Wielka Brytania udzieli pomocy krajom zagrożonym przez III Rzeszę. Hitler zareagował ostro na taki obrót spraw. Oskarżył on Polskę i Wielka Brytanię o próbę okrążenia Niemiec. Wojna wydawała się być nieunikniona.
23 sierpnia 1939 r. - pakt Ribbentrop-Mołotow o nieagresji między III Rzeszą a ZSRR. Najbardziej istotnym elementem paktu, był jednak tajny protokół. Zawarto w nim plan podziału Europy Wschodniej na niemiecką i radziecką strefę wpływów. W ten oto sposób Hitlerowi udało się pozyskać do swych zamiarów dotychczasowego przeciwnika. III Rzeszę i ZSRR połączyła chwilowa zbieżność interesów, zabójcza dla Polski i innych państw Europy Środkowo-Wschodniej. Odpowiedzialność za wybuch II wojny światowej ponoszą obydwaj dyktatorzy.