Lustra

67.

Orkiestra

MATERIAŁY: dużo wolnej przestrzeni

koncentracja, wyciszenie, zbliżenie się, rozgrzewka do ćwiczeń na ekspresję, ćwiczenia pantomimiczne, u­czenie się obserwowania

PRZEBIEG: uczestnicy stają w kole i obserwują osobę prowadzącą, która bardzo powoli się porusza, najpierw samymi ręka­mi, potem włącza inne części ciała i twarz. Inni poruszają się wraz z nią, zachowując się jak odbicia w lustrze. Prowadzący wykonuje ruchy bardzo wolno, np. podnosi ręce na wysokość oczu licząc do dzie­sięciu. Na koniec rozmowa o różnicy pomiędzy odczu­ciami osoby prowadzącej i lustrzanego odbicia

WARIANTY: - ćwiczenie to można wykonywać w parach. Jedna osoba obserwuje oczy partnera i stara się być lust­rzanym odbiciem jego twarzy. Odwraca się do niego tyłem, wsłuchuje w jego oddech i naśladuje go, starając się wyczuć moment, kiedy chce się odwrócić, by odzwierciedlić ten ruch. Uczestnicy starają się zachować maksymalną koncentrację. Zamieniają się rolami

- można także bawić się w lustrzane odbicia dźwięku. Jedna osoba wydaje dźwięk, a druga go „odbija", patrząc uważnie i z bliska w twarz partnera

MATERIAŁY: niepotrzebne

CEL: koncentracja, rozwój grupy

PRZEBIEG: każdy z uczestników wybiera sobie jakiś sposób wy­twarzania dźwięków, odmienny od pozostałych osób. Ważne jest, by dźwięk można było kontrolować i zmie­niać jego natężenie. Prowadzący nadaje jakiś dobrze znany rytm lub melodię, a grupa zaczyna ją podchwy­tywać, mrucząc. Następnie prowadzący prosi kolejne osoby o kontynuację melodii przy użyciu swojego własnego, specyficznego dźwięku. Prowadzący decy­duje także, czy każdy „gra" zupełnie samodzielnie, czy też na tle muzyki, którą jest mruczenie pozostałych uczestników. Kiedy już każdy z członków „zagra" oso­bno, cała grupa zaczyna grać melodię. Prowadzący może pełnić rolę dyrygenta i wyciszać lub wzmacniać poszczególne dźwięki

WARIANTY: uczestnicy mogą skomponować własną melodię. Mogą też stworzyć małe grupy, które dopracują się coraz lepszych efektów dźwiękowych

72

73

---