Presupozycja i implikatura konwersacyjna
Zarówno wynikanie logiczne, jak i presupozycja oraz implikatura konwersacyjna pozwalają coś z danych zdań wywnioskować. Jednak podczas, gdy wynikanie jest relacją semantyczną (opartą na mocy samego znaczenia), presupozycja i implikatura konwersacyjna są relacjami pragmatycznymi (opartymi nie tylko na mocy znaczenia, ale i na mocy kontekstu, reguł etc.).
Jedno zdanie jest presupozycją drugiego wtedy i tylko wtedy, gdy prawdziwość pierwszego jest warunkiem sensowności drugiego (czyli posiadania przez nie wartości logicznej).
zdanie „Mój brat jest inżynierem” presuponuje zdanie „Mam co najmniej jednego brata”
Implikatura konwersacyjna jest rodzajem sugerowania; to, co głosimy, wypowiadając jakieś zdanie jest jedynie niewielkim fragmentem tego, co jednocześnie sugerujemy. Adresat wypowiedzi wyciąga z niej odpowiednie wnioski, biorąc pod uwagę nie tylko treść, ale i kontekst oraz założenie, że nadawca przestrzega pewnych zasad.
Zasady te określił Herbert Paul Griece (maksymy Griece'a):
maksyma ilości - „udzielaj nie mniej i nie więcej informacji, niż potrzeba”
maksyma jakości - „udzielaj tylko takiej informacji, którą uważasz za prawdziwą i którą umiesz uzasadnić”
maksyma relewancji (istotności) - „udzielaj tylko informacji istotnych”
maksyma sposobu - „mów zwięźle, jasno i w sposób uporządkowany (np. chronologicznie)”
Można utrzymywać, że stałe logiczne różnią się od swoich potocznych odpowiedników tym, co jest przez nie implikowane konwersacyjnie.
LOGIKA