Gerard de Villiers 

Cyklon w ONZ

Tytuł oryginału: „CYCLON A L’ONZ”

Stojąc przed przeszkloną ścianą i kontemplując ufundowane przez Związek 

Radziecki rosarium, Jego Ekscelencja John Sokati, ambasador nadzwyczajny i 

pełnomocny Republiki Lesoto, poczuł ogarniające go zadowolenie. W przeznaczonym 

dla delegatów barze kłębił się gęsty tłum jak podczas kaŜdej waŜniejszej sesji ONZ-u. 

Ktoś mógłby nawet pomyśleć, Ŝe przez pomyłkę wylądował na bazarze w Bamako. 

Delegaci afrykańscy stanowili przeszło jedną trzecią społeczności ONZ-owskiej. W 

przeciwieństwie do juŜ zblazowanych białych kolegów, pilnie uczestniczyli we 

wszystkich, nawet najnudniejszych, sesjach.

John Sokati odwrócił się i, świadom swego znaczenia, podszedł do stolika, 

przy którym siedziała szóstka czarnych. Niewiele robił sobie z faktu, iŜ większość 

przedstawicieli cywilizowanego świata Lesoto brała za nazwę środka 

owadobójczego... Był powaŜną osobistością noszącą garnitury po czterysta dolarów i 

masywny, szczerozłoty zegarek.

Głos jednej z trzech telefonistek zapewniających łączność z barem wzniósł się 

nagle ponad gwarem rozmów:

- Jego Ekscelencja John Sokati proszony jest do telefonu.

Delegat Lesoto godnie przeszedł przez tłum. Telefonistka wskazała mu 

kabinę. Wchodząc dokładnie zamknął za sobą drzwi.

Rozmowa trwała bardzo krótko. OdłoŜył słuchawkę, protekcjonalnym 

skinieniem głowy podziękował chińskiej telefonistce i utorował sobie drogę ku 

wyjściu.

Bar z rozległym widokiem na East River mieścił się w północnym skrzydle 

głównego gmachu ONZ-u, na drugim piętrze, i wraz z budynkiem Zgromadzenia 

Ogólnego tworzył wydzieloną strefę ONZ-u.

Był to stały i obfitujący w zwierzynę teren łowiecki dla wszystkich sekretarek 

uganiających się za kochankiem - dyplomatą. Podczas najwaŜniejszych posiedzeń, 

takich jak obecne, wzmacniano ochronę i straŜnicy w granatowych uniformach ONZ-

u bezlitośnie przeganiali piękne samotne damy. Nie ułatwiało to bynajmniej Ŝycia 

nieszczęsnym delegatom, rozdartym między obowiązkiem uczestnictwa w obradach a 

miłosnym schadzkami.

John Sokati minął straŜników, kierując się ku ruchomym schodom. 

Rozkoszował się miękkością, wyściełającego hali, dywanu. Ogarnęło go nieodparte 

pragnienie, by ściągnąć buty i stąpać po nim bosymi nogami.

Takie zachowanie nie przystoi jednak delegatowi do ONZ-u. Nawet, jeŜeli 

przybył z Lesoto.

Murzyn przeszedł przez taras, skręcił w prawo, ku prowadzącemu na Pierwszą 

Aleję wejściu dla turystów i zatrzymał się obok hałaśliwej grupki ludzi.

Niemal w tej samej chwili ze znajdującego się na prawo First National City 

Bank wyszła Murzynka i poma chała mu ręką. Korzystając z tego, Ŝe na wysokości 46

Ulicy zapaliło się czerwone światło, przebiegła przez jezdnię i stanęła tuŜ 

obok Johna Sokati.

Była tak piękna, jak bywają czasem Murzynki z Harlemu; pod płaszczem maxi 

rysowała się linia długich, smukłych nóg, a zaskakująco rude włosy okalały delikatną, 

zmysłową twarz.

Wiatr rozchylił poły płaszcza, odsłaniając szczupłe uda i króciutką 

pomarańczową spódniczkę. Ta istota godna była reprezentanta duŜego kraju, nie 

jakiegoś lilipuciego państwa. John Sokati wpatrywał się w nią, jakby była samym 

Lutherem Kingiem.

Nie zwaŜając na stojących obok turystów, pocałowała dyplomatę w usta i 

pociągnęła za rękę. Widowisko naleŜało do rzadkości: stosunki między Afrykanami i 

Murzynami amerykańskimi były napięte. Ci ostatni uwaŜali swych soul brothers z 

Afryki za małpy, które ledwie co zeszły z drzew. Afrykanie zaś zarzucali czarnym 

Amerykanom nieznośny kompleks wyŜszości.

Podjechała taksówka i para wsiadła do niej. Samochód skręcił w lewo, w 49 

Ulicę i przez dziesięć minut stał, zablokowany przez autobus. Ręka ambasadora 

nadzwyczajnego przesunęła się po udzie dziewczyny, znikając pod długim płaszczem. 

Murzynka uśmiechnęła się pobłaŜliwie.

John Sokati działał ze zręcznością godną wysokiej klasy dyplomaty, po chwili 

więc oddech jego towarzyszki stał się szybszy. Poruszyła się, odkrywając zupełnie 

jedną z nóg.

Szofer, młody hippis, starał się nie uronić nic z tego widowiska, wlepiając 

oczy w lusterko.

Ogarnięty zazdrością ruszył brutalnie, kładąc kres jej rozkoszy. Skręcił w 

Drugą Aleję, na północny wschód miasta. Ruch był niewielki, więc po dziesięciu 

minutach przejeŜdŜali juŜ obok Greenwich. Taksówka skręciła jeszcze w 13 Ulicę, by 

dotrzeć do Piątej Alei.

Zatrzymała się przy numerze 40, przed wielkim, trzydziestopiętrowym 

gmachem.

Szofer szyderczym spojrzeniem odprowadził parę, która oddalała się, 

trzymając się za ręce. FBI była w posiadaniu kilometrów taśm magnetofonowych z 

wiernym zapisem miłosnych westchnień trzech czwartych dostojnych członków 

międzynarodowego forum. Nawet właściciele duńskich porno-shopów zzielenieliby z 

zazdrości.

Większość wynajętych przez delegatów call-girls była opłacana bezpośrednio 

z „czarnej” kasy FBI.

Murzyn i jego towarzyszka poszli 11 Ulicą. Wyglądali jak para zakochanych. 

Wielu przechodniów oglądało się za dziewczyną, wspaniałym stworzeniem rodem z 

Harlemu. Niestety, dla białych ten owoc był zakazany.

Para pokonała jeszcze sto metrów i wspięła się po zewnętrznych schodach 

trzypiętrowego budynku o wąskiej, niespełna dziesięciometrowej, fasadzie. 11 Ulica 

pełna była takich właśnie burŜuazyjnych kamienic, wynajmowanych za ogromne 

pieniądze dzięki bliskości Washington Square i Piątej Alei. Dzielnica naleŜała do 

najdroŜszych w Nowym Jorku. Dziewczyna przekręciła klucz w zamku i oboje 

zniknęli wewnątrz. Dom stał pod numerem 24.

Pewna bardzo chuda dama, spacerująca z pudlem, z przeraŜeniem obejrzała 

się za tą parą.

Pomysł, Ŝeby kochać się, kiedy słońce jest jeszcze wysoko, wydawał się jej 

szczytem perwersji.

I to jeszcze czarni.

Księgowi Organizacji Narodów Zjednoczonych teŜ zgrzytaliby zębami, 

widząc rozrzutność Johna Sokati.

Jego kraj nie płacił od trzech lat ONZ-owskich składek, a kompania 

telefoniczna groziła mu procesem za nieuregulowany rachunek na sumę dziesięciu 

dolarów czterdziestu centów.

W zasadzie wszystkie państwa zalegające z opłatą przez dwa lata 

automatycznie pozbawiane są prawa głosu. Niektórzy jednak mają układy nawet w 

Niebie.

Lesoto wraz z trzydziestoma innymi lilipucimi państwami stanowiło dla 

Departamentu Stanu języczek u wagi. Nikt spośród grona światowych urzędników nie 

wiedział dokładnie, gdzie leŜy ów kraj, niektórzy nawet w ogóle wątpili w jego 

istnienie, ale Lesoto miało swój głos w najświętszym Zgromadzeniu Ogólnym. Ten 

głos, dobrze ulokowany, przesądzał wynik głosowania w szczególnie draŜliwych 

kwestiach.

Widniejący na wprost numeru 24 afisz mówił o czystości w Nowym Jorku 

więcej, niŜ długa rozprawa.

Starve a rat today, głosił tekst. „Jeszcze dziś zniszcz szczura głodem... KaŜdy 

ma swojego szczura...” Poza tą dziwną poradą na 11 Ulicy panował niezmącony 

spokój porządnej dzielnicy, typowy we wczesne wrześniowe popołudnie, gorące i 

parne.

Chuda dama w Ŝółtej sukni zatrzymała się przed numerem 24, Ŝeby pudelek 

mógł się wysiusiać. Skorzystała z okazji i rzuciła pełne potępienia spojrzenie w stronę 

zamkniętych drzwi.

W duchu wzywała pomsty BoŜej na rozwiązłych grzeszników.

Nie zdąŜyła nawet dokończyć modlitwy. PotęŜna eksplozja przerwała nagle 

spokój 11 Ulicy Wschodniej.

Słup pyłu, unoszący szczątki muru i mebli wzniósł się ku niebu, a silny 

podmuch zmiótł chudą damę i pudla.

Wylądowali trzydzieści metrów dalej, ona z sukienką zadartą wysoko na 

szkieletowate uda.

Taksówka nadjeŜdŜająca z Piątej Alei ostro zahamowała. Wysiadł z niej 

męŜczyzna i pędem rzucił się w stronę zburzonego domu. Spadający gruz tarasował 

jezdnię, uderzał w dachy sąsiednich domów.

Echo detonacji rozbrzmiewało jeszcze w uszach mieszkańców 11 Ulicy.

Numer 24 przestał istnieć.

Na miejscu trzech pięter utworzyła się wyrwa. Dym rozwiał się trochę i oczom 

gapiów ukazała się pełna porządnie ustawionych ksiąŜek biblioteka, która jakimś 

cudem, trzymając się jeszcze na ścianie działowej drugiego piętra, wyglądała jak 

element surrealistycznej, zawieszonej w próŜni scenografii.

O dziwo, mimo siły wybuchu numer 26 nie ucierpiał, w przeciwieństwie do 

22, gdzie nie ocalała ani jedna szyba.

Po ulicy biegła z krzykiem okryta pyłem kobieta.

Inni wychodzili z hotelu na wprost, histerycznie wrzeszcząc. Gapie przybywali 

z obu krańców ulicy ciemnej od dymu, jak o ósmej wieczorem. Wychodząca z hotelu 

kobieta przeŜegnała się.

Tego wybuchu nikt nie mógł przeŜyć.

PrzejeŜdŜający właśnie Piątą Aleją wóz policyjny zawrócił i z wyciem syreny 

skręcił wił Ulicę. Taksówka zjechała na bok, by umoŜliwić mu dojazd do 

zdemolowanego budynku. Ulica była wąska i jednokierunkowa.

Papiery i lekkie przedmioty powoli opadały wśród dymu na dachy i jezdnię.

Chuda dama z pudlem podniosła się z trudem i pociągnęła smycz ogłupiałego 

z przeraŜenia psa. Jakiś papier opadł z nieba na jej kok, uniosła więc ze wstrętem 

rękę, by go zdjąć. Przyjrzała mu się bliŜej.

Rozpoznała studolarowy banknot. Trochę zakurzony, ale nowiutki i 

szeleszczący. Pytając samą siebie, czy to nie sen, chuda dama pochyliła się i podniosła 

drugi papierek, wyrzucony przez wybuch. To takŜe był studolarowy banknot. Z 

głuchym okrzykiem kobieta puściła smycz psa i uklękła na chodniku, szukając po 

omacku rozrzuconych przez zawieruchę pieniędzy. Płakała ze wzruszenia. Cuda 

rzadko zdarzają się w Nowym Jorku.

A tu niebo nad 11 Ulicą przesłonił deszcz wdzięcznie opadających dolarów!

Jak gdyby szczątki świętej pamięci ambasadora nadzwyczajnego i 

pełnomocnego przemieniły się w mannę niebieską...

Wszyscy gapie zorientowali się w tej samej chwili, Ŝe z nieba lecą pieniądze. 

Zrobiło się nieprawdopodobne zamieszanie. Ludzie biegali, schylali się i 

podskakiwali, usiłując chwycić pieniądze, nim opadną na ziemię w swym 

surrealistycznym, pełnym okrutnej obojętności tańcu. Szofer taksówki podstępnie 

nadepnął na rękę chudej damy, Ŝeby przechwycić jeden z banknotów.

Nikt nie zwrócił uwagi na okrzyk bólu. Dwaj policjanci z wozu patrolowego 

zerknęli na zgliszcza i zajęli się napychaniem kieszeni mundurów pomiętymi 

banknotami, przekleństwami dając wyraz zdumieniu. Jednemu z nich spadła z głowy 

czapka, ale nie raczył się nawet po nią schylić. Hippisi z Washington Square i Bleeker 

Street napływali, jakby przyciągani nieuchwytną wonią dolarów. Część krztuszących 

się dymem i gestykulujących gapiów wszczęła bójkę.

Przyciskając do serca zwitek banknotów, chuda dama wymknęła się, 

zapominając o pudlu. Przechodząc obok numeru 24 doznała przesądnego lęku i 

zadrŜała: przecieŜ ani miłosne igraszki tamtej pary, ani piwniczne szczury nie 

spowodowały katastrofy. Chuda dama pomyślała o palcu BoŜym i przeŜegnała się.

Kiedy nadjechali straŜacy, spadały juŜ tylko pojedyncze banknoty. Siedzący na 

krawęŜniku włochaty hippis i młoda członkini Armi Zbawienia w mundurku kłócili 

się o ostatni banknot trzymając dzielnie jego końce.

StraŜacy właśnie zaczęli polewać wodą pogorzelisko - grób ambasadora 

pełnomocnego i nadzwyczajnego, Johna Sokati, gdy członkini Armii Zbawienia 

ugryzła do krwi dłoń hippisa i umknęła z ostatnim banknotem.

Na wpół spaloną, osmaloną i poskręcaną studolarówkę umieszczono w 

przezroczystej, plastikowej torebce i oznaczono Ŝółtą etykietką.

Większą część biura zajmowały rozmaite przedmioty, będące dowodami 

rzeczowymi w sprawie wybuchu na 11 Ulicy.

Malko z zaskoczeniem zauwaŜył, Ŝe jest wśród nich nawet kwadratowe 

pudełeczko zapałek, jakich setki znaleźć moŜna w Nowym Jorku, gdzie wszyscy 

sklepikarze rozdają je garściami. Jak i do innych rzeczy, przymocowano do nich 

etykietkę. Była tam teŜ para okularów z potłuczonym lewym szkłem, masa kart 

kredytowych, róŜnych dokumentów, męski pantofel z odklejoną podeszwą.

Brakowało chyba tylko dziada z babą...

Siedzący za biurkiem Al Katz spoglądał w zamyśleniu na półkę. Uwagę w 

jego okrągłej twarzy przyciągały czysto niebieskie oczy. Dół owej twarzy zdawały się 

wyciągać gęste i cięŜkie rude wąsy. MęŜczyzna sprawiał wraŜenie inteligentnego i 

kompetentnego. Wstał zza biurka i podszedł uścisnąć dłoń Malka. Z bliska widać było 

wyraźnie liczne zmarszczki. BliŜej mu było do sześćdziesiątki niŜ do pięćdziesiątki.

- Dawid Wise powiedział panu o co chodzi?

W jego zachowaniu dawało się wyczuć pewną dozę nieufności. Ani doskonale 

skrojony garnitur i koszula z monogramem, ani nieco za długie, jasne włosy i dziwne, 

złote oczy, ani wreszcie wyszukany sposób wypowiadania się Malka nie upodobniały 

go w niczym do typowych agentów z Central Intelligence Agency.

- Dawid Wise niewiele mi powiedział - wyznał.

Gdy Dawid Wise zadzwonił do jego willi w Poughkeepwie, aby poprosić go o 

skontaktowanie się z Alem Katzem, nie rozwlekał się specjalnie nad przedmiotem 

misji.

Robił to zresztą bardzo rzadko. Zarówno przez hipokryzję, jak przez 

ostroŜność. Nigdy przecieŜ nie chodziło o bal inauguracyjny w Operze Wiedeńskiej.

Biuro, do którego przyszedł Malko, znajdowało się w CBS Building, czarnym, 

supernowoczesnym, liczącym 45 pięter budynku przy rogu Szóstej Alei i 53 Ulicy. 

Oficjalnie było ono „przybudówką” Kompanii Fairchild Investments z Phoenix. 

Kompania istniała jedynie na papierze. W rzeczywistości znajdowały się tu 

półoficjalne biura stopniowo instalowane przez CIA w całych Stanach, ku rozpaczy 

FBI i zaŜenowaniu Kongresu.

Rzeczywiście, Agencja nie miała teoretycznie prawa grasować po terytorium 

państwowym, strefie łowieckiej zarezerwowanej dla FBI.

- MoŜna by pomyśleć, Ŝe przekopał pan górę śmieci. I to na darmo.

Al Katz uśmiechnął się poczciwie.

- To wszystkie rzeczy Jego Ekscelencji Johna Sokatiego, ambasadora 

nadzwyczajnego i pełnomocnego Lesoto przy ONZ, jakie udało nam się odnaleźć.

Musieliśmy przesiać przez sito całą tę kupę gruzu.

- Czy FBI go przesłuchiwała? - zapytał perfidnie Malko.

Tym razem Katz juŜ się nie uśmiechnął. Wyraz surowości pojawił się na jego 

okrągłej twarzy, wąsy obwisły smętnie.

- Był z ludźmi, którzy uwaŜali, Ŝe TNT moŜe gotować się jak herbatka - 

powiedział chłodno. - I przeobraził się w ciepło i światło. Wraz z trójką spośród nich, 

kobietą i dwoma męŜczyznami. Chce pan przejrzeć zdjęcia?

Podsunął Malkowi plik fotografii. Pierwsze przedstawiały dwóch dość 

młodych Murzynów o surowych twarzach i uroczą dziewczynę o skórze barwy kawy z 

mlekiem i wyglądzie cover-girl. Ze ściśniętym sercem przeglądał drugą partię zdjęć. 

Dziewczyna była poharatana, wybuch urwał jej nogę. Zmasakrowanej twarzy nie 

sposób było rozpoznać, tylko wyprostowane, rude włosy pozostały takie jak przedtem.

- Nikt inny nie zginął?

Katz wzruszył ramionami.

- To był niewielki, trzypiętrowy dom na 11 Ulicy.

Nikogo poza tymi typkami tam nie było. Sąsiadom, jeśli nie liczyć strachu i 

paru potłuczonych szyb, nic się nie stało. Ale czy pan nigdy nie czyta gazet?! To się 

stało dwa tygodnie temu.

Ostatnimi czasy w Nowym Jorku ciągle coś wylatywało w powietrze...

- Dlaczego ich wysadzili?

Al Katz odłoŜył zdjęcia i usiadł za biurkiem.

- Sam chciałbym wiedzieć. W piwnicy znaleziono trzy skrzynie TNT 

ukradzione z budowy. Chyba cudem nie eksplodowały. Wygląda na to, Ŝe te typki 

fabrykowały bomby i wpadły w tarapaty.

- A co robił w Jaskini Ali Baby nasz szacowny dyplomata?

Al Katz splótł zadbane dłonie.

- Gdybym to wiedział, nie przerwałbym panu słodkiej bezczynności wśród 

starych murów zamku...

Mam nadzieję, Ŝe pomoŜe nam pan się tego dowiedzieć. Bo cała ta historia 

jest cholernie dziwna.

PołoŜył przed Malkiem banknot. I opowiedział, jak manna niebieska posypała 

się po wybuchu na 11 Ulicę.

- FBI odnalazła w gruzach około szesnastu tysięcy pięciuset dolarów. Gapie 

zebrali pewnie dwa, trzy razy tyle. Tego nie sposób się dowiedzieć. Co ciekawe, 

podczas rewizji odnaleźliśmy u Johna Sokatiego dziesięć tysięcy w banknotach 

studolarowych o kolejnych numerach seryjnych.

- Myśli pan, Ŝe nasz dyplomata subwencjonował organizację wywrotową? - 

zapytał Malko.

Al Katz wzniósł oczy do nieba.

- Kpi pan, czy co? Zdaje sobie pan sprawę, co to jest Lesoto? Są goli, jak 

ś

więci tureccy. Musieliśmy im opłacić podróŜ, Ŝeby wzięli udział w sesji. Płacimy 

nawet za ich papierosy.

- Jacy „my”?

- Departament Stanu.

Malko osłupiał na wieść o tak niezwykłej hojności.

- Skąd ta nagła szczodrość? Za kaŜdym razem, kiedy zdarzy mi się wydać 

nieco pieniędzy, księgowi z Langley podnoszą wrzask, jakbym doprowadził ich do 

ruiny.

- Mój drogi - zaczął Katz - mimo swego tytułu nie uczestniczy pan w 

głosowaniach ONZ-u. Więc nie moŜe pan sprawić Departamentowi Stanu 

przyjemności, zajmując odpowiednie stanowisko.

- Jasne - mruknął Malko. - Ale co to ma wspólnego ze śmiercią Johna 

Sokatiego?

Al Katz uśmiechnął się tajemniczo i przechylił w stronę Malka, który zdjął 

ciemne okulary i strząsnął niewidoczny pyłek z czarnej alpagowej marynarki. W jego 

złotych oczach zalśniło zainteresowanie.

- Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych zbierze się wkrótce - 

wyjaśnił Amerykanin - by po raz dwudziesty wypowiedzieć się w kwestii 

przywrócenia pełnych praw członka Organizacji Narodów Zjednoczonych Chińskiej 

Republice Ludowej, zgodnie z wnioskiem nr 567, większością dwóch trzecich 

głosów. Mówiąc prościej, chodzi o to, Ŝeby zorientować się, czy komunistyczne 

Chiny zajmą w ONZ miejsce Formozy.

Departament Stanu przeciwdziała temu niemal od ćwierćwiecza. Wniosek jest 

oddalany regularnie z roku na rok, po czym jeden z krajów komunistycznych stawia 

analogiczny i wszystko zaczyna się od nowa.

OtóŜ Departament Stanu ma w ręku dwadzieścia głosów, które zapewniają 

nam większość. Jest wśród nich i Lesoto. ZałóŜmy, Ŝe ktoś kierując się złymi 

zamiarami stara się na wszelki sposób, takŜe za pomocą pieniędzy, nakłonić ich do 

głosowania przeciw nam...

Ci z Departamentu Stanu zostaliby wystrychnięci na dudka. To głosowanie 

jest dla nich jak powracający koszmar. Gdyby Czerwone Chiny weszły w tej chwili w 

skład ONZ-u, wpadlibyśmy po uszy w gówno i połowa Departamentu wyskoczyłaby 

przez okna. Plus parę osób od nas... Istnieją tajne układy ze starym Czang-Kaj-

szekiem. Nie wiem dokładnie czego dotyczą.

- Jaki to ma związek z Jego Ekscelencją, świętej pamięci Johnem Sokatim? - 

zapytał Malko. - Przypuszczam, Ŝe ludzie tacy jak on otrzymują instrukcje od swoich 

rządów. I nie głosują na własną rękę. MoŜe pan być spokojny. Nie przekupią 

dwudziestu państw bez pana wiedzy.

Al Katz westchnął głęboko i potrząsnął głową.

- Oczywiście. Ale przedstawiciel posiadający oficjalne pełnomocnictwo swego 

kraju jest przy głosowaniu wszechmocny. JeŜeli przyjdzie mu do głowy z powodu x 

głosować wbrew instrukcjom rządowym, głos jest waŜny.

ZałóŜmy, Ŝe przedstawiciel USA dostanie w środku sesji świra i odda głos za 

włączeniem Chin. Prezydent moŜe wpaść w szał, ale to niczego nie zmieni. Głos 

będzie - przeciwko nam. Nawet, jeŜeli po zakończeniu posiedzenia wsadzimy go do 

domu wariatów.

- Rozumiem - powiedział Malko, którego zaczynało to juŜ bawić. - Odnosi 

pan wraŜenie, Ŝe ktoś gra z panem w kotka i myszkę, próbując zmienić wynik 

głosowania.

Al Katz uderzył dłonią w blat biurka.

- A widzi pan jakiś inny powód, dla którego warto by dawać dziesiątki tysięcy 

dolarów temu czarnuchowi?

Sesja zaczęła się właśnie wczoraj. Głosowanie odbędzie się za dziesięć dni.

- Ale nie ma pan pewności, Ŝe ten nieszczęśnik głosowałby przeciwko nam - 

przypomniał Malko.

- Naturalnie, naturalnie - przyznał. - Tyle, Ŝe nie zamierzamy ryzykować. W 

dodatku to chyba dziwne, Ŝe dyplomata zadaje się z typkami tego pokroju. FBI ich 

zidentyfikowała. NaleŜeli do frakcji Czarnych Panter, Mad Dogsów. Dokonują 

zamachów bombowych, morderstw, podpaleń. Wszystko w imię walki z segregacją 

rasową. Budzą strach nawet w Harlemie.

Malko orientował się, Ŝe FBI kilka tygodni temu wydała wojnę murzyńskim 

ekstremistom z Czarnych Panter. W wielu regularnych bitwach z policją zabici padali 

po obu stronach.

- A banknoty? - zapytał. - Ten ślad prowadzi donikąd?

- FBI kontynuuje śledztwo. Ale to moŜe trwać całe tygodnie. Będzie za późno.

Malko bawił się okularami. Ta sprawa zaczynała go intrygować. Poza tym, 

oenzetowskie sfery dyplomatyczne bliŜsze były jego naturze niŜ szumowiny, między 

które wielokroć go wysyłano.

- Na czym polegać ma moja rola? - zapytał. - Czy FBI dowiedziała się czegoś 

o delegatach?

Al Katz pokręcił głową.

- Prawie niczego. FBI nie moŜe ich wszystkich śledzić. W dodatku agent 

federalny w ONZ to persona non grata. Pułkownik, dowodzący ochroną, dostaje szału 

na widok węszących mu po kątach glin. Nie wiemy nic o powiązaniach Sokatiego.

O trójce czarnych, którzy wylecieli razem z nim w powietrze, niewiele więcej. 

Udało się ich zidentyfikować i na tym koniec.

W kaŜdym razie, nie odkryliśmy powiązań z naszą sprawą. Tacy jak oni mają 

gdzieś komunistyczne Chiny.

Ich bawią wyłącznie bomby. Nie, za tym kryje się coś innego. I musimy się 

dowiedzieć, co. Od dwóch tygodni drepczemy w miejscu. Pozostało nam mało czasu.

Malko podskoczył. Jego rozmówca zdawał się brać swoje Ŝyczenia za 

rzeczywistość.

- Niby jak mam to zrobić? Nie umiem posługiwać się ani czarodziejską 

róŜdŜką, ani szklaną kulą.

- No i posłuŜy się pan tylko własnymi nogami i uszami - powiedział bardzo z 

siebie zadowolony Al Katz. - Od jutra pełni pan funkcję sekretarza poselstwa, attache 

delegacji austriackiej przy ONZ. Załatwiliśmy to juŜ. Nie przypuszczam oczywiście, 

Ŝ

eby musiał pan często zjawiać się w biurze przy 14 Ulicy. Pańskie prawdziwe biuro 

mieści się u nas, przy 799 United Nations PlaŜa. Dokładnie na wprost Narodów 

Zjednoczonych. Pokój 1046. Ja urzęduję w 1047

i 1048. Delegacja amerykańska zajmuje cały budynek.

Pański telefon w poselstwie austriackim, Yukon 87404, w rzeczywistości 

podłączony będzie u nas. Mamy swoje układy z kompanią telefoniczną Bella.

Pańskim atutem jest fakt, Ŝe nikt pana nie zna. Oto pańskie listy 

uwierzytelniające. - Podsunął Malkowi Ŝółtą kopertę.

- Ma pan szansę wpaść na jakiś ślad, nadstawiając ucha w barze dla delegatów 

- ciągnął.

Malko powiedział sobie w duchu, Ŝe na to trzeba by cudu i usiłując 

sprowadzić swego rozmówcę na ziemię, dodał głośno:

- CzyŜbym miał zdać się wyłącznie na los szczęścia?

Tego typu sekretów raczej nie omawia się w barze.

- PomoŜemy panu - zapewnił go Al Katz. - Mówiłem juŜ, Ŝe ta sprawa 

szczególnie leŜy nam na sercu.

Nabazgrał coś na kartce i podsunął Malkowi, który odczytał: „Agencja Jetset 

PlaŜa 76597”.

- Za kaŜdym razem, gdy będzie pan potrzebował dziewczyny - wyjaśnił - 

zadzwoni pan pod ten numer, zaznaczając, czy chodzi o białą, o Murzynkę czy o 

Ŝ

ółtą.

Za dziesięć minut będzie na miejscu. Proszę mówić, Ŝe to dla Fairchild.

Mówiąc to, po szelmowsku „puścił oczko”.

- I niech pan korzysta z okazji. Te panie biorą zwykle dwieście dolarów za 

noc. Nie najgorsza metoda na pozyskanie przyjaciół, nieprawda? Ponoć panowie 

delegaci na ogół łasi są na młode ciała...

- Zawarliście kontrakt z agencją call-girls? - zapytał lekko oszołomiony 

Malko. - Gdyby senator Fulbright, tuba „jastrzębi z Pentagonu” dowiedział się o 

tym...

- Interes naleŜy do nas - wyznał skromnie Al Katz.

- I nieźle nam słuŜy. Jeśli idzie o te małe, moŜe pan je prosić o co pan zechce. 

Wprowadzę pana równieŜ do doktora Shu-lo i jego współpracownic. Reprezentuje 

słuŜby wywiadowcze Formozy. Nie muszę mówić, jak bardzo jesteśmy tym 

wszystkim zainteresowani.

Malko w zamyśleniu wsunął kartkę do kieszeni. Za polityką zawsze krył się 

seks i pieniądze. Katz podsunął mu klucz.

- Klucz do pańskich drzwi. Mieszka pan na 51

Wschodniej, 420. Idealne gniazdko dla samotnego męŜczyzny, wymarzone do 

podejmowania przyjaciół i przyjaciółek... Gdyby... powiedzmy, zabawiał się pan w 

kompanii delegatów, proszę się starać, aby działo się to zawsze w pokoju w głębi i nie 

wyłączać wszystkich świateł.

- Czemu?

- Ze względu na kamery. Są udoskonalone i bezszelestne. Mimo wszystko 

trzeba im odrobiny światła.

CIA niczego nie zaniedbywała. Malko zawahał się chwilę, czy nie odrzucić tej 

dziwnej pracy. Lecz perspektywa poznania kulis ONZ-u nęciła go. Schował „swój”

klucz.

- Pomyślał pan o majordomie? - zapytał nagle.

Al Katz pokręcił głową.

- Nie, ale...

- Załatwię to - uciął Malko. - Mój jest świetny i zaufany. Wystarczy go 

sprowadzić. Mam nadzieję, Ŝe nie ma pan nic przeciwko temu? Oczywiście, płaci 

firma.

Al Katz westchnął.

- No cóŜ, na tym etapie pozostaje nam tylko zgodzić się i na to.

Elko Krisantem będzie zachwycony. Tak bardzo lubi podróŜe. Dawny 

najemny zabójca z Istambułu nudził się śmiertelnie w zamku Malka, czekając na 

powrót pana. Posługując się równie dobrze garottą jak odkurzaczem, mógł 

wyświadczyć nieocenione usługi fałszywemu dyplomacie.

Malko wstał. Nagle Al Katz strzelił z palców.

- O mało nie zapomniałem.

Podał Malkowi pudełko zapałek. Agent otworzył je.

Wewnątrz zapisano jedno słowo: „Jada”.

Pudełko pochodziło z „Hippopotamusa”, świeŜo otwartej nowojorskiej 

dyskoteki.

- Znaleziono to w mieszkaniu naszego delegata - wyjaśnił Al. - Istnieje jedna 

szansa na sto, Ŝe to coś więcej, niŜ zwykła łóŜkowa historyjka bez znaczenia.

Mimo wszystko warto sprawdzić. Tylko proszę nie tracić na to za wiele czasu. 

Nie chodzi o dziewczynę, która zginęła wraz z nim. Ustaliliśmy toŜsamość: Martha 

Buffum.

- Przede wszystkim - zaklinał Amerykanin - takt i wyczucie. Wszyscy delegaci 

są chorobliwie draŜliwi. A tym draŜliwsi, im kraj biedniejszy i skóra ciemniejsza.

Malko wsunął pudełko do kieszeni, zapewniając Katza, Ŝe nie sprawi 

najmniejszej przykrości najczarniejszemu delegatowi najnędzniejszego z lilipucich 

państewek.

Wyszedł z biura. Minął trzy przecznice, nim trafił wreszcie na autobus i 

podjechał do rogu Pierwszej Alei. Z Poughkeepwie przyjechał pociągiem, w Nowym 

Jorku bowiem nie sposób zaparkować samochodu. Nawet, jeŜeli jest się luksusowym 

agentem CIA.

Nim wrócił do swego nowego domu, zerknął jeszcze na potęŜny szklany 

gmach ONZ-u, za którym wznosiły się trzy dymiące niebiesko-biało-czerwone 

kominy elektrociepłowni Con Edison. CóŜ mogło wykluć się w tym budynku, na 

pozór nie kryjącym Ŝadnych tajemnic, odwiedzanym od lat przez turystów równie 

często, jak WieŜa Eiffla? Niewątpliwie, by trafić do przekonania ambasadora 

nadzwyczajnego i pełnomocnego, trzeba było uŜyć bardzo nęcących argumentów w 

rodzaju na przykład grubego pliku dolarów...

Malko siedział od godziny w „Hippopotamusie” i nudził się jak mops. Sala 

przypominała setki innych sal dyskotekowych na całym świecie, muzyka była taka 

sama jak wszędzie.

A w dodatku, Malko wolał walca. Prawdziwego, wiedeńskiego walca, którego 

tańczy się we frakach i sukniach balowych. Choć „Hippopotamus” był w zasadzie 

klubem, wszedł bez najmniejszych trudności za okazaniem dokumentów dyplomaty.

Kobiety, białe i Murzynki były ładne, ubrane przewaŜnie w spodnie, z rzadka 

w mini. Para czarnych tańczyła bardzo zmysłowo. Ocierali się o siebie, jakby stojąc 

oddawali się miłosnemu aktowi. Grupka kociaków z East Endu w ledwie sięgających 

pępka spódniczkach gapiła się na nich cielęcym wzrokiem. W oddzielnym 

pomieszczeniu na końcu baru siedziało samotnie lub w towarzystwie, wiele 

dziewcząt.

Która z nich była Jadą? JeŜeli w ogóle była wśród nich.

Malko westchnął i wychylił łyk wódki. Obrzydliwej i nie mającej nic 

wspólnego z rosyjską wódką. Zamawiając następną kolejkę nie powtórzy błędu i 

weźmie J and B.

Ten pierwszy dzień w ONZ nie wydawał mu się szczególnie budujący. JeŜeli 

nawet delegaci byli sprzedajni, nie okazywali tego. Przesiadywał od rana w barze, 

usiłując nawiązywać rozmowy, skoro tylko nadarzała się okazja. Nie odwaŜył się na 

razie posłuŜyć ponętnymi pracownicami Agencji Jetset.

Bar wysokością dorównywał katedrom, do których upodabniały go równieŜ 

ogromne okna wychodzące na East River i, od północy - na dwa najdroŜsze 

nowojorskie budynki, stojące przy 48 Ulicy. Skromna kawiarenka serwowała 

najlepszą w Nowym Jorku kawę i nieopisane wprost kanapki. Nieszczęśni delegaci 

mieli ledwie dwadzieścia foteli i kanap, na których mogli usiąść, w związku z czym w 

czasie przerw sesji większość musiała stać, sprawiając wraŜenie oczekujących na 

pociąg-widmo. Jakikolwiek by jednak był bar delegatów, pozostawał centrum Ŝycia 

społeczności oenzetowskiej.

Malko wymknął się po godzinie przysłuchiwania się i rozwlekłej dysertacji 

dotyczącej szkód spowodowanych w Mauretanii przez szarańczę, by wpaść zaraz 

potem w ramiona marokańskiego delegata, który zaaplikował mu krótki kurs 

literackiego języka arabskiego. Pod koniec dnia zabrał z lotniska zewłok koszmarnie 

zaspanego i nie ogolonego Krisantema, który usnął, ledwie przestąpiwszy próg domu. 

Nie zapomniał jednak złoŜyć 25

na stoliku nocnym starej parabelki Astry i garotty. Mieszkanie dokładnie 

odpowiadało opisowi Ala Katza.

Lodówkę zaopatrzono nawet w Dom Perignon, Moet i Chandon. Malko na 

próŜno szukał obiektywów kamer w pomieszczeniu, gdzie odbywać się miały owe 

orgie. A przecieŜ istniały. Wiedział, Ŝe wszystko tu było odpowiednio spreparowane: 

do telefonu podłączono magnetofon i urządzenie pozwalające błyskawicznie 

zlokalizować dzwoniącego skądkolwiek rozmówcę. W ścianach zainstalowano 

mikrofony. No i oczywiście kamery.

Około jedenastej Malko na palcach wymknął się z mieszkania, nie chcąc 

budzić Krisantema. Cały czas nurtowało go pytanie, jak zdoła rozpoznać Jadę.

Zatrzymał wzrok na wysokiej Murzynce o nastroszonych włosach, bajecznie 

długich nogach i ustach, pięknie zarysowanych w twardej, niemal męskiej twarzy.

Zapragnął, by okazała się Jadą. Ale nie mógł przecieŜ zaczepiać wszystkich 

siedzących tu dziewcząt.

Nagle wpadł na pewien pomysł. Na pudełku zapałek miał zanotowany telefon 

klubu. Wstał i ruszył w kierunku wyjścia, przy którym znajdowały się dwie kabiny 

telefoniczne. Wszedł do jednej z nich i wykręcił numer. Prawie natychmiast odezwał 

się głos:

- „Hippopotamus”, słucham.

- Umówiłem się w klubie z Jadą - powiedział Malko - ale jestem juŜ trochę 

spóźniony. Czy mógłby ją pan poprosić?

- Jadę?

MęŜczyzna, z którym rozmawiał, zdawał się jej nie znać.

Malka dobiegło rzucone komuś pytanie:

- Znasz jakąś Jadę?

Inny głos odezwał się natychmiast:

- Oczywiście, to ta dziewczyna, która pozuje dla EBONY. No wiesz, ta, która 

ma ciągle jakieś zwariowane pomysły. Siedzi przy barze.

- Proszę chwilę poczekać - odezwał się głos w słuchawce.

Malko obserwował z kabiny korytarz. Telefon w dyskotece stał na stoliku tuŜ 

przy wejściu, na wprost szatni.

Jada musiała przejść przed Malkiem, aby do niego dotrzeć. O mało nie skręcił 

sobie szyi, wiodąc wzrokiem za fantastyczną Murzynką, raczej rozebraną niŜ ubraną 

w ledwie sięgającą ud srebrzystą mini, o pięknej, posągowej twarzy i oczach, w 

których moŜna by utonąć.

Na nogach miała białe, doskonale dobrane do sukienki botki i jedynie fryzura 

szokowała w jej wyglądzie.

Nastroszone, zgodnie z nakazami obowiązującej czarnych mody „afro” włosy, 

tworzyły wielki czarny kask.

Ale i to nie zdołało jej oszpecić. Nawet najmniej przychylny obserwator 

musiałby przyznać, Ŝe dziewczyna zwracała powszechną uwagę. Minęła kabiny 

niczym wyniosła księŜniczka. Ujrzawszy ją z tyłu Malko doznał kolejnego wstrząsu: 

nigdy jeszcze nie widział takich kształtów. Na zadku Murzynki moŜna by ustawić 

tacę.

- Halo?

Dobiegł go niski, chłodny głos, niezbyt kobiecy.

- Chciałbym mówić z Jadą - odpowiedział.

- To ja. Z kim mówię?

Odpowiadając, usiłował nadać głosowi jak najcieplejszy ton.

- Z przyjacielem Johna Sokatiego. Nie było mnie w tych dniach w Nowym 

Jorku, a dowiedziałem się, Ŝe miał wypadek, Ŝe zginął. Bardzo mi go Ŝal.

- Mnie równieŜ - absolutnie obojętnym tonem odrzekła Jada.

- Umówiliśmy się w klubie - ciągnął Malko, odgrywając uparcie rolę 

nietaktownego przyjaciela - i zastanawiam się, czy mimo wszystko nie wpaść tam, 

Ŝ

eby przywitać się z panią.

- Proszę przyjść, jeŜeli pan chce - rzuciła. - Jestem tu do pierwszej.

OdłoŜyła słuchawkę, nim zdąŜył podziękować. Znów zobaczył, jak idzie 

korytarzem, z wyrazem absolutnej obojętności na twarzy. Poruszała się z miękkością 

dzikiego zwierzęcia i wrodzoną elegancją. Świętej pamięci John Sokati miał dobry 

gust: wdzięki Jady zdołałyby obłaskawić najbardziej zagorzałych rasistów.

Malko opuścił kabinę upewniwszy się, Ŝe dziewczyna wróciła do baru. Zajął 

swe miejsce i zamówił J and B, by chwilę spokojnie pomyśleć. Beznamiętna reakcja 

Jady nie dostarczyła mu Ŝadnych wskazówek. Będzie musiał przycisnąć ją do muru. O 

ile zdoła.

Schodziło się coraz więcej ludzi, na ogół znających się między sobą. 

Dziewczęta były przewaŜnie ładne i eleganckie. Ale Malko nie widział nic poza 

barem. Fakt, iŜ Jada była czarna, stanowił przecieŜ pewien trop. W wybuchu na 11 

Ulicy takŜe zginęli czarni. Odczekał jeszcze 20 minut, zostawił na stole piętnaście 

dolarów i wstał.

Nikt nie zwrócił na niego uwagi. Odebrał palto i wyszedł. Ruszył w stronę 

Park Avenue, czując na twarzy powiew chłodnego powietrza.

Krótka przechadzka doskonale mu zrobiła.

Gdy wrócił, w „Hippopotamusie” było jeszcze więcej ludzi. PrzewaŜnie 

jaskrawo ubranych Murzynów, hałaśliwych, tańczących w kaŜdym wolnym miejscu, 

nawet w wejściu.

Ruszył wprost ku barowi.

Jada siedziała wciąŜ jeszcze na tym samym wysokim taborecie, zatopiona w 

rozmowie z Murzynem ubranym w raŜący skromnością niebieski garnitur. Króciutka, 

srebrzysta mini eksponowała bajecznie zgrabne nogi dziewczyny. Malko podszedł i 

dyskretnie chrząknął. W pobliŜu Jady nie było wolnych miejsc.

- Dobry wieczór, Jado - powiedział melodyjnym głosem.

Zamilkła, zwracając ku niemu ogromne, ciemne oczy.

- Kim pan jest?

- Dzwoniłem do pani przed chwilą.

- A!

W jej głosie nie było cienia entuzjazmu. Patrzyła na Malka, jak na przybysza z 

innej planety. Jego pełne uroku, złociste oczy nie zdołały zrobić na niej wraŜenia, 

choć starał się nadać im szczególny wyraz.

- Cieszę się, Ŝe panią tu zastałem - podjął. - To straszne, co stało się z biednym 

Johnem.

W oczach Murzynki zabłysło zainteresowanie. Zapaliła papierosa i podsunęła 

paczkę Malkowi. Shermansy, bardzo mdłe. Głos miała niski, nieco chrapliwy, ale 

mocny. Malko skłonił się z galanterią.

- KsiąŜę Malko Linge z delegacji austriackiej. Do pani usług.

Uśmiechnęła się przelotnie, zupełnie nieporuszona i przedstawiła mu 

siedzącego obok męŜczyznę.

- Pan Wictor Kufor.

Malko uścisnął smukłą, czarną dłoń i kiedy Murzyn przesunął się nieco, stanął 

pomiędzy ich taboretami.

Czuł zapach perfum Jady, której nagie ramię ocierało się o jego alpagowy 

garnitur.

- Dobrze znał pan Johna? - zapytała.

Malko z wyrazem bólu spuścił głowę.

- Był moim bardzo dobrym przyjacielem. Jego śmierć to dla mnie silny cios. 

Wiele mi o pani mówił, toteŜ pragnąłem spotkać się z panią jak najprędzej. Dlatego 

właśnie pozwoliłem sobie dziś wieczór...

- To miłe z pana strony - powiedziała nienaturalnym głosem. - Jak jednak 

zdołał mnie pan poznać?

- Portier - wyjaśnił Malko. - To on powiedział mi, Ŝe jest pani najpiękniejszą z 

kobiet na tej sali.

Odpowiedział mu kolejny wymuszony uśmiech. Malko nie uwaŜał się za 

gorsze wcielenie Casanovy. Zazwyczaj blond włosy i złociste oczy przynosiły mu w 

kontaktach z ciemnoskórymi powodzenie. MoŜe Jada była po prostu luksusową call-

girl, nieufną wobec obcych. Nawet, gdy się uśmiechała, jej oczy pozostawały zimne i 

obojętne. Malko w tej nowej dla siebie sytuacji postanowił zaryzykować skok na 

głęboką wodę.

- Czy zechce pani zatańczyć? - zapytał. - Oczywiście, o ile nie ma pan nic 

przeciwko temu.

WyŜej wzmiankowany dŜentelmem skinął przyzwalająco głową i Jada zsunęła 

się ze stołka. Z królewską gracją ruszyła przed Malkiem przez dyskotekę. Muzyka 

zmieniła się, nastawiono płytę Jamesa Browna. Oczy Jady rozbłysły, rozluźniła się 

nagle.

Pozwoliła Malkowi objąć się, oparła rękę na jego ramieniu. ZauwaŜył, Ŝe jej 

dłonie były równie fascynujące, jak całe ciało. Jaśniejsze niŜ twarz, bardzo długie, 

zadbane, o szczupłych, upierścienionych palcach, zakończonych paznokciami 

pomalowanymi srebrnym lakierem. Ciągle nie miał pojęcia, jak się do niej zabrać, nie 

był nawet w stanie określić, kim jest.

Call-girl?

Fotomodelka - snobka, gustująca we flirtach z dyplomatami?

Bojowniczka jakiejś organizacji murzyńskiej?

Musiał pamiętać, Ŝe miała powiązania z człowiekiem, który dwa tygodnie 

temu wyleciał w powietrze.

Miał wraŜenie, Ŝe obejmuje lianę. Była fascynująco gibka. Przelotne 

muśnięcie jej brzucha i piersi, otulonych jedwabistym jerseyem ekscytowały Malka 

bardziej niŜ dotyk nagiego ciała.

PołoŜył dłoń na jej biodrze i zbliŜył się do niej. Na próbę. Nie opierała się, ale 

teŜ na obojętnej twarzy nie pojawił się nawet cień uśmiechu. Mimo to czuł ciągle 

ciepło przytulonego do niego, spręŜystego ciała, które zdawało się być wyrzeźbione w 

granicie. Otaczał je lekki zapach, w niczym nie przypominający zapachu skóry 

czarnych. Bardzo szybko Malka ogarnęło gwałtowne poŜądanie, kobieta jednak 

zdawała się tego nie dostrzegać.

Jamesa Browna zastąpili Beatlesi i Jada odsunęła się od niego. Pełna gracji, 

odległa i wyniosła, wprawiła ciało w ruch wykonalny, zdawałoby się tylko dla istot 

nie skrępowanych sztywnością kości. Malko próbował jak mógł iść w jej ślady, ale 

nie zwracała na niego najmniejszej uwagi.

W tańcu nie zamienili anii słowa. Kiedy zagrano następny slow, Malko 

spojrzał na nią.

- Mam wraŜenie, Ŝe nudzi się pani.

Jada rzuciła głosem bez wyrazu:

- Pierwszy raz zdarza mi się w ten sposób tańczyć z białym.

Nie była to ani zaczepka, ani obelga. Proste stwierdzenie, Malko zmusił się do 

uśmiechu.

- Nie lubi pani białych?

DuŜe, czarne oczy Jady pozostały nieprzeniknione, głos jednak nabrał 

metalicznego dźwięku:

- Sądzi pan, Ŝe moŜna lubić białych, będąc czarnym i Ŝyjąc w tym kraju? Czy 

widział pan juŜ Harlem - te niemowlęta poŜerane przez szczury, ośmioletnie 

dziewczynki, które prostytuują się za grosze, tych...

Zagryzła wargi, milknąc nagle.

- Nienawidzi nas pani, prawda?

- Znam białych - mruknęła. - Jednego tylko mogą ode mnie chcieć: zaciągnąć 

do łóŜka. To wieprze.

Malko miał ochotę powiedzieć jej, Ŝe to niezupełnie kwestia rasy. Chcąc 

przełamać jej dystans, spróbował nią wstrząsnąć:

- Kochała się pani juŜ kiedyś z białym?

Zamarła i rzuciła krótko:

- Zadaje pan zbyt intymne pytanie. Nie lubię tego...

Malko przyjął to do wiadomości. Tańczyli dalej mając wraŜenie, Ŝe tracą czas. 

Nagle zapytała:

- Po co chciał się pan ze mną widzieć?

W jej głosie zabrzmiała tym razem dziwna gwałtowność. Zdawała się 

oczekiwać odpowiedzi na nurtującą ją dalej kwestię.

- John tyle mi mówił o pani urodzie...

Pokręciła głową.

- W Nowym Jorku są setki pięknych dziewcząt.

Muzyka zamilkła i Jada odsunęła się od Malka.

- Muszę wrócić do baru. Dlaczego nie miałby pan siąść przy stoliku? 

Dołączymy do pana za moment.

Słysząc to odniósł dziwne wraŜenie. Ta dziewczyna zupełnie się nim nie 

interesowała, a jednak nie chciała, Ŝeby odszedł.

- Z przyjemnością. Zamówię szampana i będę czekał.

- Dziękuję za szampana - rzuciła. Proszę o Pepsi.

Nie piję alkoholu.

Kiedy Jada powróciła na swe miejsce przy barze, nie mogła oprzeć się 

wraŜeniu, Ŝe Wiktor Kufor dostał ataku pląsawicy. Podskakiwał na taborecie, jakby 

siedział na rozŜarzonych węglach.

- Gdzie on jest? - zapytał głosem, w którym brzmiało z trudem powściągane 

zdenerwowanie.

- Gdzie on jest? Pozwoliła mu pani odejść?

Jada spokojnie zapaliła papierosa, wypuściła kłąb dymu i powiedziała cicho:

- Proszę się uspokoić. Nie odszedł i nie odejdzie.

Zły uśmiech wykrzywił jej wargi.

- Chyba mu się podobam...

MęŜczyzna spojrzał na nią nie rozumiejąc. PołoŜył jej rękę na ramieniu i 

zapytał zduszonym głosem:

- Kto to jest?

Lekko wzruszyła ramionami.

- PrzecieŜ powiedział - przyjaciel Johna.

W jej głosie brzmiała lekka ironia.

- Wie pani równie dobrze jak ja, Ŝe kłamie - przerwał zirytowany Wiktor 

Kufbr. - Byłem najlepszym przyjacielem Johna, a nigdy nie widziałem tego typa ani 

nie słyszałem o nim I jestem przekonany, Ŝe John mu o pani nie wspominał.

- Wiem - powiedziała posępnie Jada.

Bawiła się szklanką, rozglądając się w zamyśleniu. Jej równieŜ nie podobało 

się wtargnięcie jasnowłosego kłamcy. Naturalnie, istniał cień szansy, Ŝe jest 

rzeczywiście zwyczajnym donŜuanem. Było to jednak niemal nieprawdopodobne. 

Jada bowiem nigdy nie spotkała Johna Sokatiego.

Miał jej numer telefonu jako ewentualną drogę kontaktu. Istniały tylko dwie 

moŜliwości. Blondyn albo był gliną, albo słyszał o sprawie i miał zamiar to 

wykorzystać w ten czy inny sposób. W obu przypadkach stanowił zagroŜenie. 

„Bardzo powaŜne zagroŜenie”, pomyślała Jada. W pewnym sensie mieli szczęście, Ŝe 

pojawił się właśnie tego wieczoru. W innych okolicznościach mogłaby mieć 

wątpliwości.

Wiktor Kufor z przeraŜeniem rozejrzał się wokół i szepnął:

- Widział mnie. Zna moje nazwisko. Nie powinna pani. Nikt nie powinien 

wiedzieć, Ŝe widzieliśmy się po tym, co się stało. Idę stąd. Nie mogę nic zrobić. 

Trudno.

Uspokoiła go, mówiąc z lekką pogardą:

- Ryzykuję tak samo, jak pan. Proszę o tym nie zapominać. Niech się pan nie 

obawia. Nie będzie miał czasu nam przeszkodzić.

Spojrzał na nią nie rozumiejąc, potem jego rysy stęŜały, twarz poszarzała. Tak 

przejawia się bladość u Murzynów.

- Chce pani powiedzieć...

- Woli pan ryzykować? - zapytała chłodno.

Podjęła decyzję po tańcu. Czarny śmiesznie potrząsnął głową.

- Nie, oczywiście, Ŝe nie, ale nie chciałbym być w to wmieszany. Moja 

pozycja, rozumie pani...

- Na razie jest mi pan potrzebny - ucięła Jada. - Z pewnością nie mamy do 

czynienia z durniem, a nie zaleŜy panu na tym, Ŝeby teraz zniknął, nieprawdaŜ?

Wiktor Kufor nie odpowiedział. Czuł nieprzemoŜną chęć, Ŝeby wziąć nogi za 

pas.

Powstrzymywała go od tego jedynie godność doradcy przy ONZ z ramienia 

Republiki Lesoto. Zwłaszcza, Ŝe po śmierci swego zwierzchnika i przyjaciela, Johna 

Sokatiego, został szefem misji przy ONZ. Z prawem głosu. Nie miał wyboru. Misja 

Lesoto liczyła zaledwie dwu członków.

Teraz przeklinał chwilę, w której dał się wciągnąć w coś, co wydawało się być 

złotodajną intrygą, a okazywało się śmiercionośną grą.

Było juŜ jednak za późno.

- Zrobimy tak - zaczęła wyjaśniać Jada.

Pochyliła się do ucha męŜczyzny, by nikt ich nie słyszał. Bezwiednie oparła 

piersi o jego rękę. Był jednak zbyt wzburzony, by cokolwiek odczuwać. A przecieŜ to 

właśnie Jada stanowiła przynętę, która sprowadziła go na śliską drogę przestępstwa.

Jada wyłuszczyła mu swój plan i zsunęła się z taboretu.

- Idę zadzwonić - powiedziała. - Potem dołączymy do niego.

Równie dobrze mogłaby zaproponować Wiktorowi Kuforowi, Ŝeby wpadł do 

piekła.

- Jesteśmy - dobiegł Malka ciepły głos Jady.

Ze szklanką w ręku pojawiła się przy jego stoliku promiennie uśmiechnięta i 

oszałamiająco piękna, w towarzystwie Murzyna z baru. Malko wstał i usadowił swych 

gości. Czas był najwyŜszy. Lód stopniał prawie zupełnie w wiaderku z butelką Don 

Perignona. Kazał ją otworzyć i wzniósł kieliszek.

- Za naszą przyjaźń.

Jada wesoło poszła jego śladem. Wiktor Kufer uczynił to ze zdecydowanie 

mniejszym entuzjazmem.

Murzynka diametralnie zmieniła sposób bycia. Jej oczy lśniły, siedziała tuŜ 

przy Malku, pochylała się nad nim raz po raz, niby po zapałki, ocierając się o niego 

ledwie zakrytym biustem. Ilekroć na nią spojrzał, napotykał gorący, przyjazny wzrok. 

Sama zaproponowała mu taniec. Wolny.

Nonszalancko przytuliła się do niego.

- Proszę mi wybaczyć, byłam dla pana bardzo nieuprzejma - powiedziała. - 

Musiałam po prostu załatwić z tym panem pewien powaŜny problem, który mnie 

nękał. Teraz moŜemy się trochę zabawić.

Gdy dotknął wargami jej szyi, nie próbowała uników.

Przeciwnie, poczuł, Ŝe silniej przylgnęła do niego brzuchem. Malko przeklął w

duchu. Trafił na luksusową call-girl. Nic dziwnego, Ŝe tamten facet się nadął.

Dziewczyna obsługiwała jednocześnie dwóch klientów.

Na próŜno tracił czas. Zaproponował, Ŝeby wrócili do stolika. Czarny poprosił 

Jadę do tańca” ale odmówiła sucho. Pod stołem jej udo trąciło nogę Malka. Przez 

moment walczył z nęcącą pokusą zafundowania sobie tego pięknego stworzenia na 

koszt CIA. Wreszcie jednak wzięła górę odpowiedzialność zawodowa.

- Chyba pójdę się połoŜyć - oświadczył. - Dość długo juŜ zakłócałem państwu 

wieczór.

Jada Ŝywo zaprotestowała, jej długa dłoń spoczęła na udzie Malka, a w oczach 

pojawiło się niemal błaganie.

- AleŜ nie, nie puszczę pana za nic na świecie. Zabieram pana do innego 

lokalu. O wiele zabawniejszego niŜ ten. Do „Nirwany”. Mam ochotę potańczyć, 

Wiktor teŜ. Prawda Wiktorze?

Wiktor miał ochotę na wszystko, prócz tańca. Na przykład znaleźć się o 

drobne dwadzieścia tysięcy mil od „Hippopotamusa”.

- Oczywiście - powiedział z rezygnacją.

Jada juŜ wstała, ciągnąc Malka za rękę. Uległ, myśląc, Ŝe musi być jeszcze 

droŜsza, niŜ przypuszczał. Uwierzyłby juŜ nawet w swój nieodparty czar, gdyby nie 

metaliczny błysk pojawiający się chwilami w pięknych czarnych oczach.

DlaczegóŜ w końcu nie miałby obejrzeć sobie „Nirwany”?

Malko poczuł się nagle zagroŜony. Doznanie nieuchwytne i obezwładniające, 

jak po przebudzeniu z koszmarnego snu. Coś za dobrze to szło. Jada była podejrzanie 

uprzejma, Wiktor Kufor nazbyt niespokojny, zdenerwowany. Zbyt usilnie nalegała, 

aby poszedł do „Nirwany”. Teraz przypomniał sobie dziwne szczegóły.

Gdy przyszli, poprowadzono ich prosto do stolika, jak oczekiwanych gości. 

Jada zdawała się wszystkich znać.

„Nirwana” zasadniczo róŜniła się od „Hippopotamusa”. Ani śladu 

wydekoltowanych podlotków towarzyszących złotej młodzieŜy studenckiej. Za to 

duŜo czarnych, nieco za eleganckich, za uprzejmych, wiele pięknych dziewcząt. Mało 

białych. Mroczny bar przy wejściu wypełniony był przez samotnych męŜczyzn, 

przewaŜnie Murzynów. TakŜe na parkiecie, w migotliwym, kolorowym świetle widać 

było niemal wyłącznie ich. Panował przeraŜający zgiełk. Malko musiał drzeć się na 

całe gardło, składając zamówienie. Naturalnie nie miał pojęcia, Ŝe dyskoteka od 

dawna znana jest FBI jako przybytek mafii... Usiłował wytłumić swe obawy. 

„Nirwana” nie była w końcu rzeźnią. Tancerze wciąŜ z równym zapałem miotali się 

po parkiecie, grupki przemieszczały się z sali bilardowej w końcu lokalu do dyskoteki 

i baru, i odwrotnie.

Na wprost niego Wiktor Kufor bawił się szklanką, wyraźnie znudzony. Malko 

rozejrzał się po sąsiednich stolikach. Wielu czarnych. W tym trzech samotnych, 

zwracających uwagę strojem i nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Ci trzej siedzieli 

tuŜ za nim. Mieli gęby bokserów albo zawodowych wykidajłów. Dwaj skryli oczy za 

ciemnymi okularami.

Idiota!

Otrząsnął się i zerknął na Jadę. Napotkał parę ogromnych, pozbawionych 

wyrazu oczu. Usta jednak uśmiechały się. ZauwaŜył, Ŝe była uczesana tak samo, jak 

wiele siedzących tu Murzynek. Kiedy spostrzegła skupione na sobie spojrzenie 

Malka, przesłała mu wyraźniejszy uśmiech.

- Zatańczymy?

- Za chwilkę - powiedział Malko. - Zaraz wrócę.

Wstał i skierował się w stronę toalet, w końcu lokalu, za salą bilardową.

Na wprost toalet znajdowały się dwie kabiny telefoniczne. Malko wrzucił 10 

centów do pierwszego z aparatów i podniósł słuchawkę do ucha.

Nic.

Ponowił próbę. Głucha cisza. Wyjął monetę i spróbował w drugiej kabinie. Tu 

takŜe nie było sygnału.

Oba aparaty były uszkodzone. Wypadek dość rzadki w Nowym Jorku. Teraz 

juŜ przeraził się nie na Ŝarty.

Mimo wszystko, było to dziwne. Pomyślał, Ŝe zapyta w recepcji o jakiś inny 

telefon. Poczułby się nieco uspokojony, gdyby zdołał uprzedzić Ala Katza o 

„odkryciu” Jady.

Wychodząc z kabiny zderzył się z kimś. Gdy podniósł oczy, zobaczył 

przygniatającego go Murzyna. Olbrzyma o nieproporcjonalnie małej głowie. W 

róŜowej koszuli i odblaskowozielonym krawacie. Tak musiał wyglądać King-Kong (i 

to w kwiecie wieku). Ręce miał tak długie, Ŝe mógłby drapać się po kolanach wcale 

się nie pochylając.

- Pardon me, mister - powiedział krzywiąc się.

Ale jednocześnie Malko poczuł, Ŝe silne ramię pcha go ku drzwiom toalety. 

Tracąc równowagę oparł się o nie. Ustąpiły pod naporem jego ciała. Przed oczyma 

mignęli mu dwaj pozostali Murzyni od sąsiedniego stolika. Jeden z nich powitał 

Malka głośnym plaśnięciem języka. Z kieszeni wyciągnął uzbrojoną w brzytwę rękę.

Malko zmagał się ciągle z usiłującym wepchnąć go do toalety King-Kongiem. 

Ostry zapach środków dezynfekujących wgryzał się do gardła. W desperackim 

odruchu zaparł się o ścianę, obrócił i błyskawicznie prześliznął pod ramieniem 

olbrzyma. Drzwi toalety zamknęły się.

King-Kong z rozstawionymi ramionami skoczył ku prowadzącemu do sali 

korytarzowi, tarasując przejście.

Uśmiechał się przy tym złowieszczo.

Malko znalazł się w potrzasku. W dodatku tamci dwaj szli w sukurs 

olbrzymowi. W jego zasięgu pozostały tylko jedne drzwi - do damskiej toalety. 

Wsunął się za nie.

Podstarzała platynowa blondynka, zaabsorbowana poprawianiem makijaŜu, 

który zdewastował jej roznamiętniony partner, wypacykowała sobie nos szminką, 

dostrzegając w lustrze odbicie Malka.

- Out - pisnęła przeszywającym głosem. - Pomylił się pan.

Malko nie tylko nie wydukał słowa przeprosin, ale ruszył w jej stronę.

Upuszczając szminkę odwróciła się gwałtownie.

- Out! - powtórzyła - bo wezwę policję.

W Nowym Jorku męŜczyzna wdzierający się do Ladies Rooms mógł być tylko 

potwornym sadystą.

Jej głos miał siłę syreny we mgle. Malko przywołał najbardziej uwodzicielski 

spośród swoich uśmiechów, ujmując jej dłoń.

- Proszę wybaczyć moją pomyłkę. Byłbym oczarowany, mogąc panią 

odprowadzić.

Chwycił ją za ramię i poderwał z fotela. Spanikowanej juŜ przedtem, teraz 

zaparło dech w piersiach i odebrało głos. Ledwie zdąŜyła złapać torebkę.

- Joe zrobi z pana marmoladę - zaprotestowała niepewnie.

Dla Malka lepiej byłoby nigdy się nie dowiedzieć, kim był ów Joe. Wyraz 

niewypowiedzianego, Ŝałosnego zaskoczenia pojawił się na twarzy King-Konga na 

widok Malka powracającego pod rękę z blondynką. PosłuŜył się nią jak tarczą, 

popychając w stronę olbrzymiego Murzyna. Pokonany, odsunął się.

Blondynka nawet go nie zauwaŜyła. Skoro tylko minęli przeszkodę, Malko 

puścił ramię wybawicielki i przemknął do sali.

Na razie był ocalony.

JuŜ miał ruszyć ku wyjściu, ale zrezygnował z tego zamiaru. Pomyślał, Ŝe 

mogą czekać na niego na zewnątrz.

JeŜeli gdziekolwiek był bezpieczny, to właśnie tu, w dyskotece, między 

ludźmi.

Jada siedziała przy stoliku sama. I nie okazała śladu zdziwienia widząc, Ŝe 

wraca. Wspaniała pretendentka do Oskara dla Hipokrytów w kategorii Ŝeńskiej.

- Długo kazał pan na siebie czekać, zaczynałam się nudzić - powiedziała. - 

Nasz przyjaciel poszedł juŜ spać.

Wiktor Kufor nie chciał asystować przy masakrze.

Parkiet opustoszał. Pozostało na nim juŜ tylko cztery, moŜe pięć par. Reakcja 

Jady nie uspokoiła Malka. Epizod z toalety musiał stanowić część bardziej złoŜonego 

planu. Dla nieznanych mu przyczyn postanowiła zlikwidować go tej nocy. Gotów był 

postawić sto dolarów przeciw dziesięciu centom, Ŝe na zewnątrz ktoś na niego czeka.

- Chciałem zadzwonić - wyjaśnił. - Aparaty są uszkodzone.

- Niech pan zapyta w barze - podpowiedziała naturalnym tonem.

Zbyt naturalnym. Malko podszedł do baru i przywołał barmana, pucołowatego 

Murzyna. Z wyrazem najgłębszego ubolewania potrząsnął głową.

- Przykro mi, sir, nasz telefon jest uszkodzony. Ale dwieście jardów stąd, na 

rogu Trzeciej Alei jest budka.

I kilku facetów z brzytwami w roli niespodzianki.

Malko podziękował i wrócił do stolika. Zdawało mu się, Ŝe w oczach Jady 

czai się niemal niedostrzegalna ironia.

- Chodźmy zatańczyć - zaproponowała.

I juŜ ujęła go za rękę i pociągnęła w stronę parkietu.

Zaakceptował to. Przynajmniej będą na widoku...

Przez dłuŜszą chwilę napawał się widokiem tańczącej o dwadzieścia 

centymetrów od niego Jady.

Przy kaŜdym jej ruchu dostrzegał poprzez lekką tkaninę sukienki krągłość 

wzgórka Wenus. Otrząsnął się bezwiednie, zastanawiając się, jak wyjść z „Nirwany”.

ś

ywy.

Monkey dance przeszedł nagle w taniec wolny, światła przygasły. W 

ciemnościach Jada spontanicznie przylgnęła do Malka, oplatając ramionami jego 

szyję.

Wyperfumowana wampirzyca...

Miękko kołysała się w miejscu. Gdy musnęła ustami twarz Malka, poczuł coś 

ciepłego i delikatnego, jak tropikalny kwiat. MięsoŜerny kwiat.

Miał ochotę zapytać, czemu chciała go zabić. Teraz juŜ nie miał wątpliwości, 

Ŝ

e była zamieszana w śmierć Sokatiego. I, prawdopodobnie, w próby przekupstwa. Z 

pewnością jednak nie odpowiedziałaby mu. Trzeba wytrwać do rana. Na parkiecie nie 

było praktycznie nic widać. Nagle zimny prąd przebiegł mu wzdłuŜ kręgosłupa. AŜ 

zapomniał o tańcu i odsunął się od Jady.

Olbrzymi bezmózgowiec tańczył tuŜ obok. Z chudą jak patyk dziewczyną w 

białym fosforyzującym kombinezonie. Malko spróbował pociągnąć Jadę na drugi 

koniec parkietu, ale ona jakby wrosła w podłogę. Nie mógł przecieŜ powlec jej za 

głowę. Takich rzeczy dŜentelmen nie robi w Ŝadnych okolicznościach. Nawet w 

obliczu śmierci. Przesunął ją jednak trochę tak, by stanąć plecami do ściany. Nigdy 

jeszcze romantyczny slow nie wydał mu się równie długi. A przecieŜ Jada robiła, co 

mogła, by nakłonić go do publicznej obrazy moralności i jedynie głośny krzyk 

instynktu samozachowawczego powstrzymywał go od podjęcia wyzwania.

- MoŜe byśmy usiedli? - zaproponował.

Jada przytuliła się nieco mocniej.

- Tak mi dobrze! Za chwilkę.

Dalila w pełni formy. Otaczały ich teraz trzy czarne pary, równie nieruchome 

jak oni... Malko uświadomił sobie nagle, Ŝe doskonale mogliby go zabić na środku 

parkietu. Poczuł napór szerokich pleców olbrzyma. Napór zdecydowany, niepokojący. 

Miał ochotę krzyczeć, zaalarmować salę. Ale była trzecia nad ranem i pozostali juŜ 

zapewne tylko wspólnicy.

Nagle czarny warknął i popchnął go. Malko nie dał się sprowokować. Jada, 

chwiejąc się pod wpływem impulsu, wzniosła ku niemu duŜe, niewinne oczy.

- Co się dzieje?

Malko nie zdąŜył odpowiedzieć. Czarny, pozostawiając partnerkę, chwycił go 

za ramię i rzucił o mur.

Musiał przewyŜszać go wagą o jakieś sto funtów.

- Son of a bitch - warknął. - Przestaniesz mnie wreszcie popychać?!

Wsunął rękę do kieszeni, wyciągnął brzytwę i rozłoŜył ją z suchym trzaskiem. 

W sam raz nadałaby się do patroszenia wielorybów. Ze wzniesionym ostrzem zbliŜył 

się do Malka, a dwaj jego kumple ze swoimi dziewczynami i Jadą utworzyli parawan, 

izolując ich od ewentualnych widzów.

Noga Malka wyskoczyła naprzód. Szkoła w Fort Worth czegoś go w końcu 

nauczyła. Obcasem trafił Murzyna prosto w najczulsze miejsce. Odniósł wraŜenie, Ŝe 

przeciwnikowi oczy wyjdą z orbit. Wyjąc z bólu, zgiął się wpół i wypuścił brzytwę. 

Ostrze wbiło się głucho w drewniany parkiet. Malko skoczył przed siebie, brutalnie 

odpychając jednego z Murzynów i znalazł się na skraju parkietu. Trochę mimo 

wszystko wstrząśnięty.

Miał juŜ biec ku wyjściu, gdy dostrzegł dwóch czarnych kudłaczy opartych po 

obu stronach drzwi baru. Widząc go wymienili spojrzenia i wyciągnęli ręce z 

kieszeni.

Malko powrócił do stolika i nalał sobie duŜą szklankę J and B. Nie ugasiło to 

jego pragnienia, ale poprawiło morale. Pełna dumy Jada przyłączyła się do niego parę 

sekund później. Malko ujrzał dwóch Murzynów podnoszących tego, którego uderzył i 

pomagających mu iść.

Jada usiadła i połoŜyła dłoń na ręce Malka.

- Przykro mi z powodu tego incydentu. Powiedziałam im, co o tym myślę. To 

chuligani. Ale czy przynajmniej nic się panu nie stało...?

Malko potrząsnął głową. To była diablica. Pozostało mu tylko zwrócić na 

siebie uwagę ludzi w dyskotece.

W tej samej chwili wyrosła przed nim czarna i świecąca jak oliwka postać 

zgięta wpół i całym swoim 45

jestestwem wyraŜająca najuniŜeńszą prośbę o wybaczenie. Człowieczek był 

tak podobny do włoskiego mafioso, Ŝe aŜ śmieszny. Z jego bezładnej przemowy 

Malko wydedukował, Ŝe jako właścicielowi „Nirwany” było mu niezmiernie przykro 

z powodu zajścia i Ŝe napastnik Malka nigdy więcej nie przekroczy progów tego 

lokalu.

W ślad za nim nadeszła kelnerka w czarnych rajstopach i postawiła na stole 

trzy szklanki. Były to wielkie daikiri oferowane przez szefa. On teŜ pierwszy sięgnął 

po trunek. W ślad za nim Jada i spragniony Malko, który dosłownie rzucił się na 

zimny, niezbyt mocny napój.

- Dziękuję panu - powiedział. - Tym niemniej chciałbym wezwać policję... 

Ten człowiek usiłował zabić mnie noŜem.

Słysząc słowo „policja” Włoch prawie się przeŜegnał.

Począł lamentować, ale Malko przetrwał to dzielnie. Celowo zaczął mówić 

bardzo głośno. Właściciel knajpy uciął:

- Dobrze, dobrze, wyślę kogoś. Mamy uszkodzony telefon. Ale błagam pana, 

Ŝ

adnego skandalu.

Jąkał się juŜ. Ledwie umoczywszy wargi w szklance, zniknął. Malko 

wewnętrznie promieniał. Nigdy jeszcze nie pragnął tak widoku niebieskich mundurów

policyjnych... Z emocji zaschło mu w gardle. Jednym haustem dopił daikiri szefa. 

Jada przyglądała mu się w zamyśleniu.

- Jak na dyplomatę, nieźle się pan bije - zauwaŜyła. - Ten człowiek to 

autentyczny gigant.

Miał wraŜenie, Ŝe jej piersi falują nieco szybciej. Pod stołem gołe udo 

dotykało jego nogi.

Mówiła bez przerwy o tym i owym, głosem łagodnym i uwodzicielskim. 

Malko zafascynowany był jej duŜymi ustami i doskonałym kształtem warg. Nagle jej 

obraz jakby się zamazał. ZmruŜył oczy, otworzył je i ujrzał twarz Murzynki we mgle. 

Lodowaty pot zrosił mu czoło. Dźwięki orkiestry ledwie do niego dochodziły.

W pewnej chwili pomyślał o daikiri, które mu przyniesiono.

Odurzono go narkotykiem. Chciał wstać, ale musiał przytrzymać się stolika. Z 

oddali dobiegł go niespokojny głos Jady:

- Źle się pan czuje?

Wcale się juŜ nie czuł. Chciał coś powiedzieć, ale struny głosowe odmówiły 

mu posłuszeństwa. Dopadli go. W sercu Nowego Jorku.

Za cenę nadludzkiego wysiłku zrobił dwa kroki i uczepił się jakiejś kobiety, 

której rysów twarzy nie rozróŜniał.

Usłyszał krzyk Jady:

- Uwaga!

Kobieta, której się uchwycił, odepchnęła go.

Gwałtownie zwymiotował na nią, złapał stanik jej sukienki i upadając, 

pociągnął z całych sił.

Pisk zagłuszył odgłos rwącego się materiału, a nieznajoma ukazała się w 

niebieskim staniku i majteczkach. Od Peari Harbour nie słyszano tak donośnej syreny. 

Malko stracił przytomność, myśląc, Ŝe jeŜeli ona nie wezwie policji, wszelka nadzieja 

jest stracona.

Pułkownik Tanaka z nieukrywaną odrazą przyglądał się siedzącemu na wprost 

człowiekowi. On, dawny oficer cesarza, związany z tego pokroju indywiduum! Do 

czego doprowadzić moŜe patriotyzm... Trzeba przyznać, Ŝe Lester Irwing miał 

niewiele wspólnego z oficerem japońskiej armii cesarskiej. Miał kędzierzawe, 

przystrzyŜone na jeŜa włosy i skąpą, starannie ufryzowaną bródkę, upodobniającą go 

do Lenina. Lenina z Harlemu. W zamszowej kurtce z długimi frędzlami, 

wyświechtanych, płóciennych spodniach i adidasach Lester wyglądał jak wszyscy inni 

młodzi bezrobotni Murzyni z Nowego Jorku, pałające nienawiścią głodomory, ciągle 

w pogoni za łatwym zarobkiem.

- Ma pan pieniądze? - zapytał natarczywie.

Stoliki wokół nich były puste. Ta japońsko-tajlandzka restauracyjka przy rogu 

Broadwayu i 79 Ulicy Zachodniej znajdowała się na skraju bankructwa. Pułkownik 

Tanaka z melancholią spoglądał na leŜącą przed nim surową, ledwie rozmroŜoną 

rybę. I tak jeszcze była lepsza od hamburgera.

- Mam pieniądze - powiedział - ale absolutnie nie jestem zadowolony, 

absolutnie.

Mówił doskonałą angielszczyzną, nieco tylko świszczącą. Lester przyglądał 

mu się ze złośliwą ironią.

Japończyk w przyciasnym, ciemnym garniturze i białej koszuli symbolizował 

w jego oczach „establishment”, czyli dokładnie to, co miał ochotę zetrzeć na pył. Na 

razie jednak byli sprzymierzeńcami.

Doraźnie.

Ktoś wrzucił monetę do szafy grającej. Lester zamknąwszy oczy wybijał 

palcami rytm muzyki. Tanaka trzepnął dłonią o blat. Miał ochotę posiekać tego 

czarnucha na kawałki.

- Straciliśmy pięćdziesiąt tysięcy dolarów i jednego ze sprzymierzeńców - 

powiedział. - I do tej pory nie zdołał pan znaleźć nikogo na jego miejsce. Nie mówiąc 

o tym, Ŝe FBI juŜ coś wywęszyła.

Lester wzruszył ramionami.

- Jakby szpicle nie mieli nic lepszego do roboty, niŜ zajmować się 

czarnuchem, którego diabli wzięli. Dobrze pan wie, Ŝe to był wypadek.

- Termin wyborów jest coraz bliŜszy - nalegał Japończyk. - Nie moŜemy sobie 

pozwolić na niepowodzenie.

Lester przechylił się przez stół. Jego oczy lśniły, długa i pociągła czarna dłoń 

spoczęła na ręce Japończyka.

- Uda nam się chłopie, uda się. Zresztą, mamy takiego gliniarza, który 

spuszcza nam broń. Biały. Ale ten łachmyta wyciąga od nas dwie stówy za policyjną 

38...

Pułkownik Tanaka niezręcznie wyciągnął z kieszeni szarą kopertę i podsunął 

ją Murzynowi.

- Ma pan tu pięć tysięcy dolarów - powiedział zniŜonym głosem. - Do 

rozliczenia ze mną.

Koperta zniknęła juŜ w kieszeni Lestera. Wstał, kołysząc się lekko w rytm 

muzyki.

- Zadzwonię jutro. I niech się pan nie boi szpicli.

Nie zjedzą pana. Lubią tylko czarne mięso.

Okręcił się na pięcie i odszedł.

Japończyk powiódł za nim wzrokiem, zupełnie zdegustowany. Nie mógł 

wprost uwierzyć, Ŝe Lester jest jednym z najniebezpieczniejszych ludzi w Nowym 

Jorku, Ŝe za jego głowę Red Squad, zajmująca się ruchami wywrotowymi sekcja FBI, 

wyznaczyła nagrodę wysokości dziesięciu tysięcy dolarów. Był szefem Mad Dogsów, 

organizacji szturmowej Czarnych Panter. Ich broń stanowiły bomby, morderstwa, 

grabieŜ. Na Manhattanie działała ich setka, gotowych na wszystko, posłusznych 

Lesterowi na skinienie palca.

Ale jeszcze niezręcznych: nikt nigdy nie dowie się, który z trzech niechcący 

wysadził dom przy 11 Ulicy razem z dwoma kumplami i ambasadorem Lesoto. 

Większość ich kryjówek mieściła się w Harlemie, gdzie czynnie lub biernie 

współdziałało z nimi dziewięćdziesiąt pięć procent populacji.

Pułkownik Tanaka nie miał pojęcia, w jaki sposób japońskie SłuŜby 

Wywiadowcze nawiązały z nimi kontakt. Jakiego rodzaju powiązania ich łączyły.

Jednak w dzień po jego przyjeździe, przed trzema miesiącami, zatelefonował 

do niego Lester. Gdy się spotkali, czarny nie wydawał się zdziwiony dezyderatami 

Tanaki. Pod warunkiem, Ŝe dobrze na tym zarobi.

Spotykali się za kaŜdym razem gdzie indziej.

Tanaka zapłacił i wyszedł. W ciemnym, raczej kiepsko skrojonym garniturze, 

z siwymi, ostrzyŜonymi na jeŜa włosami i okrągłą twarzą bez cech szczególnych 

podobny był do wszystkich japońskich biznesmenów w Nowym Jorku.

Na widok przystającej taksówki Tanaka zawahał się przez moment. Idąc 

piechotą zaoszczędziłby półtora dolara. Przydzielono mu z iście królewską hojnością 

27

dolarów dziennie na koszta pobytu. Wynajął pokoik w Hotelu Century przy 47 

Ulicy, a to, co mu zostawało, ledwie starczało na przyzwoite jedzenie. Pułkownik 

Tanaka był nieposzlakowanie uczciwy. Na cele misji dysponował środkami 

praktycznie nieograniczonymi. Odkąd przebywał w Nowym Jorku, wydał blisko 

dwieście tysięcy dolarów. W dniu przyjazdu wynajął sejf w filii First National Bank, 

dokładnie na wprost gmachu Narodów Zjednoczonych, by złoŜyć tam olbrzymie 

sumy, które przekazano mu przed odlotem z Tokio.

Więcej niŜ zdoła zarobić przez całe swoje Ŝycie... Ale nigdy nie pozwoliłby 

sobie wykorzystać złamanego centa na osobiste potrzeby.

Nie miał w tym zresztą Ŝadnej zasługi - po prostu nie powstałaby mu w głowie 

myśl, Ŝe moŜna w taki sposób postąpić.

Pilno mu było za to opuścić Nowy Jork. I znaleźć się znowu w małym, 

drewnianym domku na przedmieściu Tokio, zjeść surową rybę, nie jak tu, mroŜoną, 

lecz świeŜą, zagrać w palinko - grę, przy której spędzał wolne chwile.

Nie rozumiał cywilizacji amerykańskiej. I, do czego przyznawał się tylko w 

głębi ducha, ta misja zburzyła jego spokój.

Dawniej pilot, Tanaka został przeniesiony do wywiadu wojskowego po 

wypadku, który kosztował go osiemdziesięcioprocentową utratę widzenia w prawym 

oku.

Stąd po wojnie automatycznie przeszedł do słuŜb wywiadowczych 

podlegających premierowi.

Wspinał się po szczeblach kariery powoli i spokojnie.

Obdarzony absolutnym zaufaniem dowódców. Do emerytury pozostało mu 

pięć lat i niczego juŜ nie oczekiwał do chwili, gdy został wezwany do generała 

Mishue, głównego dowódcy słuŜb. Podano mu herbatę i musiał czekać dwie godziny, 

nim generał zechciał mu wyjawić, do czego zmierzał.

- Pułkowniku Tanaka - oświadczył uroczyście - zlecamy panu misję równie 

istotną dla Japonii, jak niegdyś atak na Peari Harbour. I ściśle tajną. Po zakończeniu 

słuŜby nie powinien pan o niej nawet myśleć, a dla jak najlepszego jej pełnienia 

wahać się przed poświęceniem Ŝycia. Misję, której wykonanie spoczywa wyłącznie w 

pana rękach.

Zgięty wpół Tanaka zaoponował, mówiąc, Ŝe jego skromna osoba z pewnością 

nie jest godna takiego honoru, Ŝe bez wątpienia inni, młodsi i zdolniejsi, doskonale 

potrafiliby wypełnić zadanie, o którym nic jeszcze nie wiedział. Generał oschle 

przywołał go do porządku.

Był o wiele wyŜszy niŜ przeciętni Japończycy, nieco otyły i, jak przystało na 

szlachetnego męŜa, głowę miał ogoloną. Za jego plecami szeptano, Ŝe podawał 

nieprawdziwe daty, aby opóźnić przejście na emeryturę.

Znano tylko jedną jego pasję: ryby tropikalne.

W armii cesarskiej przyjmowano bez szemrania rozkazy zwierzchnika. W 

dodatku Tanaka nosił nazwisko sławne w Japoniii.

Potrzebowano człowieka, którego morale byłoby ponad wszelką wątpliwość. 

Będzie musiał kupować ludzi, obracać wielkimi pieniędzmi, moŜe nawet uŜywać 

przemocy... Robić wszystko, co zrobiłby samuraj.

Skłoniwszy głowę Tanaka szepnął, Ŝe zrobi, co w jego mocy. Generał podał 

mu cienkie akta, aby zapoznał się ze sprawą. Pełen respektu pułkownik przebiegł je 

oczyma, niewiele rozumiejąc. Zawierały przede wszystkim długie kolumny cyfr, 

statystyki dotyczące przemysłu japońskiego, analizy perspektywiczne...

- Pułkowniku - wyjaśnił generał - ma pan przed sobą raport ekonomiczny, 

dostarczony nam przez Ministerstwo Rozwoju. Dokładne studium naszych 

moŜliwości eksportowych.

Przerwał, aby podkreślić wagę swoich słów.

- Sytuacja jest niepokojąca. Za pięć lat będziemy eksportowali, a raczej 

będziemy w stanie eksportować, pięć razy więcej niŜ obecnie.

Tanaka zmarszczył brwi. Przeciwnie, to wydawało mu się bardzo korzystne.

Jego naiwność rozśmieszyła generała.

- Tak, ale dokąd mamy eksportować? - zapytał. - Nasze obecne rynki będą 

nasycone. A jeŜeli nie będziemy eksportować, popadniemy w głęboki kryzys, 

poniewaŜ nie zdołamy wyŜywić stu dwudziestu milionów naszych obywateli. Mamy 

na horyzoncie jeden jedyny rynek: Chiny. Musimy go opanować.

Mimo naleŜnego zwierzchnikowi uszanowania, pułkownik Tanaka spoglądał 

na niego kątem oka. JakąŜ rolę jego skromna osoba mogłaby odegrać w tej miary 

zamierzeniach?

Generał tłumaczył powoli, jakby zwracał się do małego dziecka:

- Pułkowniku Tanaka. Jedno tylko uniemoŜliwia nam eksport do Chińczyków. 

Amerykanie zabraniają wszelkiego handlu z Czerwonymi Chinami. Ale niech pan 

pomyśli, Ŝe Chiny przyjęte zostałyby do ONZ. Od tej chwili wszelkie restrykcje 

wygasną. Będziemy pierwsi. Amerykanie nie są jeszcze gotowi i Chińczycy wybiorą 

nas. Jesteśmy Azjatami... Wystarczy więc, aby Zgromadzenie Ogólne ONZ 

przegłosowało w tym roku przyjęcie Chin do Narodów Zjednoczonych.

Pułkownikowi Tanace zdawało się, Ŝe śni.

- AleŜ to praca polityków - zaprotestował. - Nie mam w tym środowisku 

Ŝ

adnych kontaktów. Jestem przekonany, Ŝe nasza sekcja...

Generał przerwał mu.

- Teoretycznie ma pan rację, pułkowniku. Ale ze względów politycznych 

mamy związane ręce. Mogę pana nawet zapewnić, Ŝe gdyby niektórzy członkowie 

naszego rządu wiedzieli, jaką misją został pan obarczony, zadenuncjonowaliby pana 

Amerykanom. Bezwzględne poparcie dla Chin Czang-Kaj-szeka jest kamieniem 

węgielnym dyplomacji amerykańskiej. W tym roku, jak od dwudziestu czterech lat, 

zrobią wszystko, co będzie w ich mocy, aby wniosek został odrzucony. I bez pańskiej 

interwencji zostanie odrzucony.

Tanace kręciło się w głowie.

- Co dokładnie mam zrobić?

- Uda się pan do Nowego Jorku - powiedział generał. - Pańska misja polegać 

będzie na przeciągnięciu na naszą stronę tylu delegatów, ilu potrzeba, aby głosowanie 

wypadło korzystnie dla Chin. I dla nas.

Oczywiście tak, aby Amerykanie nie zorientowali się w niczym.

- Ale jakich środków...

- Wszystkich środków, pułkowniku. SzantaŜu, przekupstwa, zastraszenia. 

Wszystkich środków nacisku. O jednym tylko pragnę panu przypomnieć: proszę 

zachowywać się tak, jak we wrogim kraju, nikomu nie ufać.

Nawet pańska sekcja nie wie o tej misji. Zbyt wielu jej członków ma 

powiązania z CIA. JeŜeli pan wpadnie, będę zmuszony pana potępić, uznać za zdrajcę 

i szaleńca. Stanie pan przed amerykańskim trybunałem i zostanie stracony. Pozostanie 

panu jedno wyjście...

Tanaka zgodził się.

To była najłatwiejsza część zadania.

Następnie generał długo wprowadzał Tanakę w techniczne szczegóły misji.’ 

Wyjedzie oficjalnie jako trzeci sekretarz delegacji przy Narodach Zjednoczonych. 

Stanowisko to tradycyjnie przeznaczone było dla członków słuŜb specjalnych, 

pragnących udać się w celach badawczych do USA. Stanowiło to rodzaj gratyfikacji 

dla sumiennych agentów.

Teraz do wyborów pozostał tydzień. Tanaka nie szczędził wysiłków, przede 

wszystkim jednak musiał polegać na amerykańskich sojusznikach - Mad Dogsach i 

Lesterze.

W zasadzie sprawa przebiegałaby pomyślnie, ale incydent na 11 Ulicy 

postawił wszystko pod znakiem zapytania. Pułkownik Tanaka nie miał pojęcia, czy 

FBI łączy Mad Dogsów z delegatem Lesoto. JeŜeli tak, praca wielu miesięcy moŜe lec 

w gruzach... Ta myśl tak go pogrąŜyła, Ŝe zdecydował się jechać autobusem.

Na szczęście miał przy sobie trzydzieści centów na bilet. Od kilku miesięcy 

kierowcy Ŝądali drobnych, aby uniknąć napadów.

Autobus dowiózł go na róg 45 Ulicy i Broadwayu, sto metrów od hotelu.

Kiosk z gazetami był jeszcze czynny. Tanaka podszedł i sięgnął po ostatnie 

wydanie „New York Post”. Przebiegł szybko oczyma tytuły i uspokojony złoŜył 

gazetę. Na razie nic.

Od wybuchu Ŝył w ciągłym napięciu. Gazety rozpisywały się na ten temat 

przez dwa dni, potem nagłówki zajęły inne sensacje. W kuluarach ONZ-u panowała 

zgodna opinia, Ŝe delegat Lesoto miał piekielnego pecha, Ŝeby spośród wszystkich 

nowojorskich kobiet wybrać sobie właśnie czarnoskórą bojowniczkę.

Potem przestano o nim mówić.

Tanaka odetchnął z ulgą, znalazłszy się w swym pokoiku. Starannie zapisał w 

notesie sumę przekazaną Lesterowi. PowyŜej widniała kwota pięćdziesięciu tysięcy 

wypłaconych delegatowi Lesoto. W zamian za przysięgę na własne Ŝycie, Ŝe będzie 

głosował jak naleŜy, to jest - wbrew oficjalnym instrukcjom swego rządu. Niestety, 

nie wszyscy delegaci byli tak chciwi. Aby „przekonać” dwudziestu dwóch, których 

potrzebował, Tanaka wykazać musiał wiele pomysłowości, a nawet brutalności. Nie 

na darmo opłacał Lestera i jego ludzi. Pod warunkiem, Ŝe FBI i CIA nie staną im na 

przeszkodzie... Tanaka wiedział, Ŝe prowadzący śledztwo Amerykanie przeczesali 

drobiazgowo gruzy domu przy 11 Ulicy. I Ŝe musieli zadawać sobie wiele pytań w 

związku z obecnością dyplomaty.

Japończyk rozebrał się, przez kilka minut rozmyślał przed przenośnym 

shintoistycznym ołtarzykiem, a potem połoŜył się spać.

Jeszcze osiem dni i wsiądzie do Jumbo-jeta lecącego do Tokio. Misja zostanie 

wypełniona.

Z przesądności nie dokonał jeszcze rezerwacji. JeŜeli przegra, nie ma dla 

niego powrotu. Ale to było ryzyko zawodowe.

Nie bał się śmierci.

W swoim biurze, w siedzibie delegacji japońskiej pod 866 numerem Unitet 

Nations PlaŜa, trzymał pistolet - Naga 7,65 z dwoma magazynkami. Nie mógł nawet 

zwrócić się do kolegów z tajnych słuŜb japońskich. Dla nich był jedynie 

dobiegającym końca kariery funkcjonariuszem, któremu oferowano „honorową” 

podróŜ jako nagrodę za wyświadczone usługi.

Długo potem ze snu wyrwał go gwałtownie dzwonek telefonu.

W głosie Lestera nie było tym razem owej kpiarskiej nutki, która draŜniła 

Tanakę, lecz napięcie i niepokój.

- Szpicle są cwańsze niŜ moŜna by przypuszczać - mruknął.

- Chce pan powiedzieć, Ŝe...

Pułkownik Tanaka nie chciał wierzyć w klęskę. Wszystko do tej pory szło tak 

dobrze.

- Spoko, spoko... - przerwał czarny. - Muszę z panem pogadać. Teraz. Niech 

pan oddzwoni.

OdłoŜył słuchawkę. Tanaka wiedział, co to oznacza. Lester obawiał się 

centrali hotelowej. Japończyk musiał zejść do automatu. I zadzwonić pod numer, 

który znał na pamięć.

Wstał, czując, Ŝe serce podeszło mu do gardła. Co mogło się stać o czwartej 

rano? Wczoraj wieczorem Lester miał odbyć końcową rozmowę z zastępcą Johna 

Sokatiego. Aby ustalić takie same warunki. Wszystko zdawało się być na dobrej 

drodze...

Kiedy Tanaka mijał nocnego stróŜa, ten pomyślał, Ŝe Ŝółci naprawdę mają 

przedziwne obyczaje.

Pułkownik Tanaka tupał ze złości, stojąc w budce telefonicznej. Całe 

szczęście, Ŝe o czwartej rano na Szóstej Alei przechodniów było niewielu.

- Nic mu nie róbcie! - piszczał w słuchawkę. - Nic! JeŜeli jest agentem 

federalnym, to byłaby najlepsza metoda na spowodowanie katastrofy. Jeszcze raz 

zachowaliście się jak gnojki.

Po drugiej stronie linii Lester protestował.

- JeŜeli pozwolimy mu się tu plątać. Wiktor Kufor pęknie. I w końcu sam 

poleci opowiedzieć wszystko glinom.

Japończyk zamilkł, zastanawiając się.

Wnosząc z tego, co powiedział Lester, blondyn nie mógł nic zrobić.

W przeciwieństwie do niego, zastępca Johna Sokatiego stanowił powaŜne 

zagroŜenie. Z dwojga złego, wybrał mniejsze...

- JeŜeli coś moŜna zrobić - powiedział ostroŜnie - to raczej z tym Kuforem. 

Trzeba się za to zabrać szybko i upozorować wypadek. W ostateczności obejdziemy 

się bez Lesoto.

Po drugiej stronie Lester zgodnie ze swym obrzydliwym przwyzwyczajeniem 

plasnął językiem, wyraŜając dezaprobatę.

- Chce pan powiedzieć, Ŝe mamy tego faceta grzecznie odprowadzić do domu?

- Jak najbardziej - rozkazał pułkownik. - A resztę zróbcie tak, jak 

powiedziałem. Popełniliście bardzo powaŜny błąd.

Wściekły rzucił słuchawkę. Gdyby tak miał ze sobą tuzin Japończyków! 

Wychodząc, o mały włos nie wpakował się pod polującą na pasaŜera taksówkę i 

usłyszał parę słów pod swoim adresem. Pozostało mu tylko wrócić do hotelu i 

spróbować zasnąć.

Naturalnie, przenosiny drugiego przedstawiciela Lesoto do krainy wiecznych 

snów stanowią pewną niezręczność. Ale przecieŜ czarna seria zawsze się moŜe 

zdarzyć. A Tanaka nie miał wyboru. Po głosowaniu FBI moŜe sobie wykryć cały 

spisek. Do tego czasu jednak trzeba bezlitośnie niszczyć wszelkie ślady.

Malko uniósł powieki odnosząc wraŜenie, Ŝe trzydziestotonowa cięŜarówka 

stoi mu nad głową. Jak przez mgłę dojrzał pochyloną nad sobą, skupioną twarz 

Krisantema. Zamknął oczy i znów je otworzył: rysy Turka stały się nieco 

wyraźniejsze. Malko znajdował się w swoim własnym pokoju i łóŜku, całkowicie 

ubrany. Gdy tylko spróbował unieść głowę, poczuł gwałtowny ból. Dał Krisantemowi 

znak, aby mu pomógł i wraz z nim dobrnął do umywalki wymiotując, słaby jak zbity 

pies.

Powoli powracało wspomnienie wczorajszego wieczoru.

Przed oczyma przesunął mu się obraz nieznajomej, której suknię rozdarł 

padając.

Potem juŜ nic. Jakim cudem był jeszcze Ŝywy? Miał chęć zapytać Krisantema, 

ale ten poszedł juŜ do kuchni przygotować kawę.

Malko dowlókł się do telefonu i zadzwonił do Ala Katza.

On teŜ był w podłym humorze.

- Gdzie się pan podziewał? Cały dzień czekałem na wiadomość.

- Cały dzień! - jęknął przeraŜony Malko. - A która teraz godzina?

Słuchawka o mało nie wypadła mu z ręki.

- Nie płacę panu za wysiadywanie w knajpach - stwierdził jadowicie Al Katz. 

Jest siódma wieczorem.

Siódma.

Malko uświadomił sobie, Ŝe gdyby uratowała go policja, Amerykanin 

wiedziałby o tym. Coś innego ocaliło mu Ŝycie. To było niepojęte. CzemuŜ Jada i jej 

przyjaciele zadali sobie tyle trudu, aby go zabić, a w końcu puścili go wolno?

Zastanawiał się, czy cały ten wieczór nie był wielkim bluffem. Ale dlaczego? 

Szybko opowiedział Alowi ostatnie wydarzenie. Poprosił o zebranie informacji o 

Jadzie i Kuforze.

Wiedział o niej tylko, Ŝe posiada czerwonego odkrytego cadiiiaca.

Kiedy odkładał słuchawkę, do pokoju wszedł z kawą Krisantem, 

niewiarygodnie jak na niegdysiejszego płatnego mordercę zręczny w pracach 

domowych. Uśmiechając się wyrozumiale powiedział:

- Och! Cieszę się, widząc Ŝe Wasza Wysokość czuje się lepiej. Wasza 

Wysokość kiepsko wyglądał tej nocy, kiedy odprowadzili go przyjaciele.

- Jacy przyjaciele?

Krisantem roześmiał się.

- Piękna czarna dama i jej dwaj towarzysze.

Przynieśli pana... Sam im otworzyłem.

Malko nic juŜ nie rozumiał.

A więc to Jada go odprowadziła? Po tym, jak chciała go zabić?

- Jak wyglądali ci dwaj męŜczyźni?

- Wasza Wysokość raczy wybaczyć - powiedział Krisantem - ale mieli 

potwornie zakazane gęby.

A na tym Krisantem znał się naprawdę.

Wiktor Kufor ze ściśniętym sercem wszedł do budynku, w którym Jada 

wyznaczyła mu spotkanie. Miało się odbyć na piętnastym piętrze niegdyś okazałego, 

staroświeckiego gmachu na 93 Ulicy Zachodniej. Od 1939 roku hali wyściełał ten sam 

orientalny dywan, zuŜyty aŜ po osnowę. Marmurowa posadzka była brudna i 

popękana. Połowa Ŝarówek przepalona.

Tylko portier trzymał się dobrze. W niebieskim mundurze, z 45 u pasa. 

Między 76 a 96 Ulicą Zachodnią Ŝyło piętnaście tysięcy narkomanów, którzy nie 

cofnęliby się przed niczym, kiedy nadarzała się okazja zdobycia dziesięciu dolarów.

Dyplomata juŜ miał zawrócić. Ale poza pieniędzmi nęciła go piękna 

Murzynka. Odkąd przyjechał do Nowego Jorku, miał tylko dwie białe dziewczyny, 

głupie i nieładne. Czarne Amerykanki traktowały go pogardliwie. Poza Jadą. Od 

wczorajszego wieczoru bał się. Miał nadzieję otrzymać to, czego poŜąda, nim będzie 

musiał powiedzieć jej, Ŝe się wycofuje.

Wysiadł z windy, zadzwonił i drzwi otwarły się natychmiast.

Jada wyglądała olśniewająco w obcisłych, złotych spodniach i bluzie, bez 

biustonosza. Skropiła się Miss Dior tak obficie, jakby jej Ŝycie od tego zaleŜało.

Nozdrza Wiktora Kufora drgnęły, stał oniemiały z zachwytu.

Jada z uśmiechem wciągnęła go do środka.

- Cieszę się, Ŝe pan przyszedł.

Jej głos był ciepły i przymilny. Brzmiąca w nim nutka erotyzmu sprawiła, Ŝe 

dyplomata w jednej chwili zapomniał o wszystkich niezłomnych postanowieniach.

Na niskim stoliku stały dwie szklanki. Gospodyni nastawiła płytę Dionne’y 

Warwick. Afrykanin zerknął poŜądliwie na biust Jady, która usiadła na kanapie tuŜ 

obok niego i podała mu J and B.

Dyplomata wychylił trunek do dna. Poczuł w gardle łagodne ciepło. 

Spojrzenie Jady wydało mu się jeszcze bardziej zachęcające. Śmiało połoŜył rękę na 

jej udzie, opiętym elastyczną dzianiną. Uderzenia serca unosiły jego koszulę. Czuł 

spręŜyste i ciepłe ciało.

Jada oparła się wygodnie i Wiktor delektował się pięknem jej piersi.

- Podobam się panu?

Z odcieniem ironii spoglądała na rwącego się do niej kaŜdą cząsteczką ciała 

dyplomatę.

- Jest pani zachwycająca - powiedział szczerze.

Pochyliła się ku niemu, muskając wargami jego szyję.

- Pan teŜ.

Na tym etapie Wiktor Kufor zapomniał o wszelkich dyplomatycznych 

subtelnościach. Z oczami wychodzącymi z orbit zrobił to, na co miał ochotę, odkąd 

przestąpił próg tego domu. Obie ręce zanurzył pod jej bluzę, obejmując z pomrukiem 

zadowolenia piersi.

Spodziewał się protestu, jakiegoś gestu oporu, ale Murzynka, jakby dla 

ułatwienia wyciągnęła się na kanapie.

Osunął się na nią, namiętnie przywierając brzuchem do jej brzucha i nie 

hamując dłuŜej palącej go Ŝądzy.

Gniótł i miesił jej piersi, jak gniecie się w jego kraju maniokowe placki.

Zachęcony milczącym przyzwoleniem zsunął jej sweter i wtulił twarz między 

piersi, pieszcząc je okrągłymi ruchami języka. Tym razem Jada jęknęła z rozkoszy.

Uwielbiała to. Z głową odrzuconą do tyłu, poddawała się, prowadząc jego 

język cichymi pomrukiwaniami i automatycznie rozchyliła nogi.

Gdyby Wiktor wziął ją w tej właśnie chwili, wiele spraw potoczyłoby się 

inaczej.

Dyplomata pomyślał o nadzwyczajnym zadku Jady i to podnieciło go jeszcze 

silniej. Szeptał luźne słowa w suahili - obscena szczególnie wyszukanie i zastrzeŜone 

dla czarowników.

Próbował obrócić Jadę. Jego brutalność nie spodobała się młodej Murzynce i 

w mgnieniu oka ugasiła jego podniecenie. Pozwoliła jednak Wiktorowi poprzez 

materiał objąć dłonią wzgórek między udami.

Dyplomata hamował się z trudem, oddech miał urywany, ogarnął go Ŝar. Miał 

wraŜenie, Ŝe jego nabrzmiały członek eksploduje.

Po omacku szukał suwaka spodni Jady. Murzynka szepnęła:

- Chodźmy lepiej do sypialni... Będzie nam wygodniej.

Idąc rozpięła bluzę, zatrzymała się na wprost łóŜka i odwróciła ku niemu 

obnaŜona. Raz jeszcze przylgnął do niej gryząc ją i liŜąc Ŝarliwie.

To była premia dla niego.

Ona jednak tym razem zachowała zimną krew. Sama rozpięła zamek spodni i 

zsunęła je powoli.

Naga wyciągnęła się na łóŜku i odsunęła, aby Wiktor mógł się z kolei 

rozebrać. Zerwał ubranie, jakby go parzyło. Jada delikatnie przesunęła rękę na jego 

penis, przyprawiając niemal o utratę świadomości. Obróciła się i ułoŜyła na brzuchu.

Wobec cudownego obrysu jej pośladków, nowo mianowany ambasador 

poczuł, Ŝe górę bierze dzika strona jego natury. Ukląkł nad Jadą, rozsunął brutalnie jej 

długie nogi i zwalił się na nią, sapiąc i szepcząc obsceniczne suahilskie słowa.

Wdarł się w nią jednym pchnięciem, ująwszy ją silnie w biodrach. Jej wnętrze, 

gorące i głębokie, zareagowało, gdy tylko w nie wszedł, poruszając się i zaciskając 

wokół niego. Ale Wiktor Kufor nie wiedział, Ŝe wszystko to tylko w celu szybszego 

spełnienia. Jada miała świadomość, Ŝe Ŝaden męŜczyzna nie potrafi oprzeć się jej 

wdziękom. A trzeba było, Ŝeby Kufor zupełnie stracił głowę.

Eksplodował niemal natychmiast i opadł na plecy Jady. Odczekała chwilkę i 

wysunęła się spod niego. Dyplomata jednocześnie czuł się wspaniale i był nie 

usatysfakcjonowany.

Wszystko odbyło się zbyt szybko.

Jada natrafiła na jego spojrzenie.

„Chce mnie zabić” - pomyślała błyskawicznie. I była to prawda. W tej właśnie 

sekundzie Wiktor, u szczytu erotycznego napięcia, myślał o zgwałceniu Jady i 

uduszeniu jej, gdy dozna zaspokojenia. Ten bajeczny tyłeczek doprowadził go do 

szaleństwa.

Namiętnie pociągnęła go do siebie, poruszając się bardzo łagodnie. Pozwoliła 

mu wygodnie się ułoŜyć, obserwowała narastające poŜądanie, całowała, muskała 

wysuniętym językiem. RozkrzyŜowała ramiona. Chciała, Ŝeby oswoił się z tą pozycją. 

Przez kilka minut flirtowali.

Wiktor znów lizał jej piersi. Jej brzuch sam powędrował na spotkanie 

męŜczyzny. Pomogła mu wejść. Poruszał się gwałtownie, dysząc jak miech kowalski. 

Miał zamknięte oczy i uchylone usta.

Obserwowała go, leŜąc z otwartymi oczyma.

Bardzo wolno przesunęła prawą rękę ku skrajowi łóŜka szukając tego, co 

ukryła.

Telefon rozbrzmiał w mieszkaniu Malka za dwadzieścia ósma. Odebrał 

Krisantem. Przysłaniając dłonią słuchawkę oświadczył:

- Jakiś bardzo zdenerwowany pan chce mówić z Waszą Wysokością. Nie 

bardzo rozumiem o co mu chodzi.

Malko, który wlał w siebie morze kawy, podszedł do aparatu.

Zdenerwowanym męŜczyzną był Al Katz.

- Pański czarnuch - powiedział bez wstępów - naleŜy do delegacji Lesoto. 

Ś

ciślej mówiąc, jest nawet jej ostatnim Ŝyjącym człowiekiem, bo było ich dwóch. I 

ma prawo głosu.

Malko zaklął po niemiecku. Szpetnie zaklął.

Wyjaśniało to wiele spraw. Oto, czemu piękna Jada tak bardzo chciała się go 

pozbyć. Niechcący wsadził rękę w mrowisko.

- Gdzie on jest? - zapytał gwałtownie.

- Nie mam zielonego pojęcia - mruknął Amerykanin. - W kaŜdym razie ani w 

biurze, ani w ONZ-ecie, ani w domu.

- A Jada?

- Nic szczególnego. Jest cover-girl. Nie ustaliliśmy Ŝadnego dokładnego 

adresu od wielu miesięcy. Red Squadron z FBI wywraca Harlem do góry nogami.

- Dobrze by było, Ŝeby się pospieszyli - ponuro powiedział Malko - bo jeŜeli 

interesuje pana moja opinia, nasz przyjaciel Wiktor byłby kiepskim klientem dla 

kompanii ubezpieczeniowej... Nie wahałbym się nawet powiedzieć, Ŝe grozi mu 

ś

mierć. Zróbcie wszystko, Ŝeby go odnaleźć.

OdłoŜył słuchawkę. Do reszty stracił humor. Po co było nawiązywać kontakt, 

skoro miał natychmiast go stracić?

Lewa dłoń Jady delikatnie masowała kark Wiktora, palce zanurzyły się w jego 

włosach. Jęczała, pręŜyła się pod nim. Czuła jego przyspieszony oddech. Ręka, która 

spoczywała na jej biodrach, prześliznęła się w górę, oplatając jej szyję. Kciuk oparty 

był na tętnicy.

„W porządku” - pomyślała Murzynka.

Wiktor Kufor z twarzą wciśniętą w jej ramię poruszał się coraz szybciej. 

Bardzo powoli ręka Jady wysunęła się 67

spod materaca uzbrojona w szpikulec. Nadeszła ryzykowna chwila. 

Paznokciami lewej ręki precyzyjnie namacała miejsce, w które powinna go wbić.

Dyplomata uniósł głowę, czując ukłucie i napotkał jej chłodne spojrzenie. 

Natychmiast wszystko zrozumiał.

Zareagował, przesuwając prawą rękę i zaciskając ją na szyi Jady, ale 

jednocześnie dolne partie jego ciała kontynuowały niezaleŜne działania. Kiedy Jada 

wbiła szpikulec, poczuł lekki ból, potem, jakby spoglądał prosto w słońce, gwałtowne 

oślepienie. Ale to była tylko śmierć.

NapręŜył się, zacisnął rękę z całych sił i umarł w chwili, gdy osiągał orgazm. 

Jada zagryzła wargi, wstrząśnięta dziwnym dreszczem.

Zdecydowanym ruchem wyciągnęła szpikulec, rzuciła go na ziemię i uwolniła 

się spod ciała miotanego agonalnymi drgawkami. Wiktor wydał jeszcze parę jęków, 

potem znieruchomiał wyciągnięty na brzuchu, z rękami zaciśniętymi na prześcieradle. 

Jada odzyskała oddech i przyznała w duchu, Ŝe ten orgazm spotęgowany był strachem 

przed śmiercią. W zamyśleniu spoglądała na ciało męŜczyzny, którego właśnie zabiła. 

Jeszcze kilka sekund wcześniej był to Ŝywy człowiek, pełen poŜądania i ruchu. Teraz 

leŜał przed nią kawał mięsa, które niedługo zacznie cuchnąć. Martwe oczy nasunęły 

jej skojarzenie z leŜącymi na ladzie w supersamie rybami.

Potem, klęcząc na łóŜku obejrzała kark zmarłego.

Lśniła na nim tylko maleńka kropelka krwi. Delikatnie starła ją ręcznikiem. 

Cienki szpikulec przebił móŜdŜek, powodując natychmiastową śmierć. Tylko 

szczególnie dokładna sekcja mogłaby pozwolić na wykrycie przyczyny zgonu.

To był stary sposób z Luizjany. Początkowo uŜywano go do zabijania kaczek, 

by uniknąć krwotoku. Metodę rozciągnięto na białych. Niejeden atak apokleksji 

moŜna by przypisać małej igiełce, która zabijała bezboleśnie. Kufora zresztą nie 

poddadzą pewnie sekcji.

Nie kroi się dyplomatów.

Chyba, Ŝe w Lesoto, Ŝeby ich zjeść.

Jada poszła do łazienki, potem się ubrała. Zadzwoniła do Lestera, który czekał 

trzy domy dalej, w kafejce.

- Gotowe. Wszystko w porządku.

- Zaraz będę - powiedział uspokojony.

Pięć minut później był na miejscu. Ruszył prosto ku łóŜku i obrócił ciało 

Kufora.

- Musiał z niego być niezły kogut - stwierdził w rozmarzeniu. - Pewnie się 

doskonale bawiłaś...

I to juŜ była cała mowa pogrzebowa dla Wiktora Kufora, przelotnie pełniącego 

funkcję ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego.

Jada nie odpowiedziała. Wiedziała, Ŝe Lester od dawna chciał się z nią 

przespać.

- Uwolnij mnie od tego - powiedziała chłodno.

Lester zatarł ręce, wesoły jak szczygieł.

- Nasz Ŝółty kolega będzie tym razem zadowolony.

Odwaliliśmy dobrą robotę.

- Ja - uściśliła Jada. - Gdzie go zostawisz?

- Na ławce w Central Park. Pomyślą, Ŝe miał atak.

Jada spojrzała na niego z niepokojem.

- To niebezpieczne, co?

Wzruszył ramionami.

- Nie bardziej niŜ cała reszta. To teŜ czarny. Biali się nim nie przejmą. Dałem 

pięć stów portierowi, Ŝeby się zamknął. Powiedziałem, Ŝe muszę przewieźć 

naćpanego kumpla.

Wąsy Ala Katza tak bardzo zwieszały się w dół, Ŝe przypominały rudy, 

spadzisty daszek.

Poprzez otwarte okno wpatrywał się w wielki, przeszklony budynek Narodów 

Zjednoczonych po drugiej stronie Pierwszej Alei. Bawił się piórem, rysując w notesie 

wisielców.

- Ustalono juŜ przyczynę śmierci? - zapytał Malko.

Al Katz spuścił wzrok, skupiając się na udoskonalaniu portretu wisielca.

- Wygląda na atak serca. Znaleziono go tej nocy.

LeŜał jak długi na ławce. Lekarze pokroili go na kawałki, ale bez rezultatu. 

ś

adnych śladów przemocy ani krwotoku. FBI odnalazło adres owej Jady. W 

rzeczywistości nazywa się Sue Beal, mieszka przy 93

Ulicy Zachodniej. Ale nie moŜna nic zrobić.

- A jednak jestem przekonany, Ŝe ten człowiek został zamordowany - 

powiedział Malko. - Tamtego wieczoru wyglądał na śmiertelnie przeraŜonego.

- Wiem - przyznał Al Katz.

Jego spojrzenie zwróciło się znów na drugą stronę ulicy.

W tej właśnie chwili delegaci uczestniczący w Zgromadzeniu Ogólnym mieli 

chwilę odpoczynku, dobrze zasłuŜonego po przełknięciu gwałtownej napaści Albanii 

na komunistyczne Chiny. Gwatemala przygotowywała się do udzielenia ostrej 

czterdziestopięciominutowej repliki, opracowanej od A do Z w Departamencie Stanu.

- MoŜna powiedzieć, Ŝe delegację Lesoto prześladuje pech - ze smutkiem 

skonkludował Malko. - Mamy na karku dwa trupy, a nie moŜemy zrobić nic 

sensownego.

Katz wzruszył ramionami.

- Pierwszy bez wątpienia zginął w wypadku. Drugi najzwyczajniej dostał 

ataku.

- A mnie po prostu grzecznie odstawiono do domu po postraszeniu. Co na to 

FBI?

- FBI to banda durniów - warknął Katz. - JeŜeli będę ich poszturchiwał, 

zamkną dziewczynę i garstkę Mad Dogsów pod byle pretekstem. śe za głęboko 

oddychali albo Ŝe ktoś kichnął na trasie przejazdu prezydenta. DuŜo by nam to dało...

- Mam pomysł - powiedział nagle Malko.

- A! - Al Katz spojrzał krzywo, bez cienia zachwytu.

- Postraszę ich. śeby sprowokować do działania.

- W jaki sposób?

Piwnozłote oczy Malka lśniły. Podobał mu się własny pomysł.

- ZagroŜę im szantaŜem. ZaŜądam pieniędzy w zamian za milczenie. Powiem, 

Ŝ

e ich układ z Lesoto jest mi znany. Ale trzeba będzie rzeczywiście pilnie strzec mojej 

skromnej osoby.

Odpowiedzią był uspokajający gest Ala Katza.

- Będzie pan tak dobrze pilnowany, Ŝe tylko cała armia zdoła pana zgładzić.

Malko juŜ to gdzieś słyszał. Ale Al Katz właśnie sięgnął po słuchawkę 

telefoniczną.

- Niektórzy moi przyjaciele chcieliby pana poznać - powiedział. - Mogą być 

panu pomocni. Zjemy jutro razem obiad. Poza tym są oczywiście Chris Jones i Milton 

Brabeck. Są w „Americanie” od rana. Na polecenie Dawida Wise. Ufa im pan, 

prawda?

- O ile dojdzie do regularnej bitwy - tak - roześmiał się Malko. - Ale w 

dzisiejszych czasach rzadko się to zdarza w krajach cywilizowanych.

Razem wzięci, obaj goryle z CIA mieli móŜdŜek dorosłego kanarka i siłę 

raŜenia ogromnego lotniskowca. Nie była to idealna kombinacja do przeprowadzenia 

delikatnej akcji. Całe szczęście, Ŝe miał Krisantema.

- Zadzwonię do Jady dziś wieczorem, do „Hippopotamusa” - poinformował. - 

Zgodnie z tym, co mówiła, jest tam co wieczór. Wolę nie posługiwać się rewelacjami 

FBI.

- Chcę się z panią spotkać - nalegał Malko. Po drugiej stronie kabla rozległo 

się zniecierpliwione westchnienie.

- Mam niewiele czasu. Proszę zadzwonić w przyszłym tygodniu. W dodatku 

schlał się pan na śmierć, musiałam pana odwozić.

- W przyszłym tygodniu będzie za późno.

Nigdy jeszcze nie praktykując szantaŜu, Malko nie wiedział co robią 

fachowcy, Ŝeby spłoszyć ofiarę.

Wyglądało na to, Ŝe miał pewne zdolności, bo w głosie Jady zabrzmiała nutka 

niepokoju.

- Co pan chce przez to powiedzieć?

- Nie mogę tego wyjaśniać przez telefon - powiedział - ale dotyczy to 

bezpośrednio pani.

Zamilkł na parę sekund, a następnie rzucił:

- Wiem, za co daliście Johnowi Sokatiemu duŜo pieniędzy.

Po drugiej stronie kabla zapadło długie milczenie. W tle Malko usłyszał 

muzykę. Potem Jada powiedziała bardzo powoli:

- Nie wiem, o czym pan mówi.

Malko zdobył się na wspaniały makiaweliczny chichot.

- Nie będę pani opowiadał historyjek, lepiej dla pani będzie uwierzyć mi na 

słowo. Bo są ludzie, którzy mi uwierzą, jeśli zechcę z nimi rozmawiać. Na przykład 

FBI. Będę czekał w P.Q. Ciark jutro koło siódmej. Porozmawiamy.

OdłoŜył słuchawkę. Kości zostały rzucone! Nie było odwrotu. JeŜeli Jada 

przyjdzie na spotkanie, potwierdzi tym samym najczarniejsze domysły FBI i CIA. 

Zmowa mająca na celu pokierowanie głosowaniem Zgromadzenia Ogólnego 

faktycznie istnieje.

Budynek przy rogu Lennox Avenue i 117 Ulicy Zachodniej, w sercu Harlemu 

wypłoszyłby nawet doświadczoną opiekunkę społeczną. Pułkownik Tanaka zapłacił 

za taksówkę i stanął, nieufnie przyglądając się jego fasadzie, potem zweryfikował raz 

jeszcze adres, który zanotował na „New York Post”. Rzeczywiście było to miejsce, 

gdzie wyznaczył mu spotkanie Lester. Na szóstym piętrze. Wyglądało na to, Ŝe 

przywódca Mad Dogsów przenosił się z kryjówki do kryjówki, aby zmylić FBI. 

Zawsze w zakazanej okolicy.

Japończyk wszedł, wstrzymując oddech. Ogromny szczur przemknął 

mrocznym korytarzem. Dziesiątki ich grasowały po hallu. Winda nie działała. 

Skrzynki na listy były porozpruwane, zamek w drzwiach wyrwany. Telefon w hallu 

zwisał smętnie na kablu, połamany.

Odbicie Tanaki załamywało się w ośmiu kawałkach potłuczonego lustra. 

Ś

ciany pokrywały obsceniczne gryzmoły i podejrzane plamy. Japończyk więc 

starannie unikał otarcia się o nie. Czym wyŜej wchodził, tym schody stawały się 

bardziej strome. Wreszcie dotarł na szóste piętro i zlany potem zapukał do drzwi.

Usłyszał szczęknięcie trzech zamków, potem spoza zabezpieczonych solidnym

łańcuchem drzwi wychyliła się rozczochrana głowa Lestera. Zamknął je i natychmiast 

otworzył, wpuszczając Japończyka.

Pokój był prawie pusty.

Prócz dwóch plakatów na ścianach, biurka, na którym leŜał automatyczny kolt 

45 i sterta magazynków 74

oraz nakrytego orientalną narzutą wąskiego łóŜka, nie znajdowało się w nim 

nic więcej. Przez otwarte okno widać było dachy Harlemu, nastroszone mrowiem 

anten telewizyjnych.

- Mam kłopoty - zaczął bawiąc się magazynkiem Lester. - Z tym facetem, 

którego nie dał pan sprzątnąć.

Tanaka, pod którym ugięły się nogi, usiadł na łóŜku, przeklinając po cichu 

Mad Dogsów. Gdyby ci kretyni nie mieszali polityki i zabawy bombami, wszystko 

poszłoby dobrze. Poczuł, Ŝe kręci mu się w głowie. W napięciu słuchał opowieści 

Lestera.

- Kim jest ten człowiek? - spytał w końcu.

Lester wypluł gumę do Ŝucia.

- Nigdy go nie widziałem. Prosiłem Jadę, Ŝeby przyszła z panem pogadać. Zna 

go. Zaraz tu będzie.

Siedzieli w milczeniu. Tanaka pogrąŜył się w rozmyślaniach. W końcu na 

schodach rozległy się odgłosy kroków, potem pukanie do drzwi. Lester otworzył. 

Weszła Jada w zielonych spodniach i bluzie, z włosami przewiązanymi jedwabną 

apaszką. Pułkownik Tanaka wstał i ukłonił się jej. Jada była o dobrych dziesięć 

centymetrów wyŜsza od niego. Kiedy podchodziła do biurka odłoŜyć torebkę, Tanaka 

mimo woli zauwaŜył jej ponętny zadek. Z trudem zdołał oderwać od niej wzrok i 

myśli, by skoncentrować się na powaŜnych sprawach.

- Co pani sądzi o tym blondynie?

Zakłopotana potrząsnęła głową.

- Szczerze mówiąc, nie wiem. Nie wygląda na glinę.

Jednak potrafi się bić, niełatwo traci zimną krew i nie ugania się za mną, Ŝeby 

mnie przelecieć. Tylko tyle mogę powiedzieć na pewno. I mieszka w drogiej 

dzielnicy.

- Skąd mógł się dowiedzieć?

- Najlepszym wyjściem byłoby go sprzątnąć - wtrącił się Lester, zanim Jada 

zdąŜyła odpowiedzieć.

Tanaka aŜ podskoczył: jeŜeli by im pozwolił, wycięliby w pień pół miasta. 

Naprawdę trzeba było szalonej lojalności i przywiązania do cesarza, Ŝeby pracować z 

takimi degeneratami!

- Przede wszystkim - zapytał ostro - czy zachowujecie niezbędną ostroŜność? 

To dzisiejsze spotkanie.

Gdyby któreś z was było śledzone?

Lester splunął przez okno.

- Jesteśmy w Harlemie. Gliny nie czują się tutaj, jak we własnym domu.

- Niech pani idzie na to spotkanie - powiedział Tanaka. - Nim cokolwiek 

postanowimy, musimy wiedzieć kim jest, czego chce. I co wie.

Murzyn zarechotał.

- To cwaniak, który chce zagarnąć trochę forsy.

- Albo FBI - powiedział zimno Tanaka.

Jako dobry fachowiec brał pod uwagę najgorsze hipotezy. Ile by dał, Ŝeby ten 

tydzień wreszcie minął! Podejrzliwie spojrzał na Lestera.

- Jest pan pewien, Ŝe reszta pójdzie zgodnie z planem?

Lester plasnął językiem.

- Zupełnie.

Tanaka potrzebował pokrzepić się na duchu.

- Proszę powiedzieć mi coś bliŜszego.

Lester zaczął mówić. Skinienia głowy Japończyka dawały wyraz aprobacie 

planu. Wyglądało na to, Ŝe FBI nie wpadła na ich trop, sprawy rozwijały się 

pomyślnie.

Tanakę rozpierała duma. Oto on, prosty oficer armii japońskiej, zada cios 

potęŜnej Ameryce. To będzie drugi Peari Harbour.

Stał się nagle pełen wyrozumiałości wobec tego Murzyna o dziwacznych 

włosach i wyglądzie wygłodniałego wilka. I tej zbyt pięknej dziewczyny o okrutnych 

oczach.

- Jakim cudem ten człowiek mógł dowiedzieć się o naszych planach? - 

powtórzył pytanie.

Jada spuściła głowę.

- John mógł się tym przechwalać. MoŜe to po prostu łajdak, który ma ochotę 

na łatwy zarobek. SzantaŜysta.

- W takim przypadku powinniśmy się go pozbyć.

Będzie mniej groźny martwy niŜ Ŝywy. Ale jego śmierć musi przejść 

niezauwaŜona przez co najmniej 10 dni.

Mógłby pan...

- To będzie drogo kosztowało - uprzedził Lester.

Tanaka Ŝachnął się rozdraŜniony:

- Nie powinienem dać panu złamanego centa. To wszystko pańska wina.

- W porządku, niech pan sam go załatwi - złośliwie uciął Lester.

Tanaka milczał, zszokowany taką bezczelnością. Po chwili zmarszczył brwi i 

zapytał:

- Ile?

- Pięć tysięcy.

Japończyk aŜ krzyknął. Kiedy szło o pieniądze jego ojczyzny, był chytry jak 

Harpagon. śył oszczędnie, jadał w kafejkach, wsiadał do taksówek tylko w razie 

konieczności. Cyferki z czarnego notesu przyprawiały go o zawrót głowy. Mógł sobie 

mówić, Ŝe stawka była niezwykle wysoka, ale i tak z bólem serca wydawał kaŜdy 

grosz.

- Powiedzmy - cztery i zgoda - powiedział.

Dobrze ocalić chociaŜ tyle.

Ustalili parę technicznych szczegółów, po czym Japończyk wyszedł jako 

pierwszy. Lester zawołał jeszcze za nim:

- Niech się pan nie plącze po Lennox, bo panu poderŜną gardziołko. Na rogu 

119 jest postój.

Malko, po poranku spędzonym w kuluarach ONZ-u spotkał się z Katzem przy 

rogu Pierwszej Alei i 54 Ulicy, w kafejce opanowanej przez homoseksualistów. W 

południe było tu w miarę spokojnie. Gdy podszedł do stojącego za przepierzeniem 

stolika, Amerykanin siedział juŜ w towarzystwie dwóch kobiet. Obie były Chinkami. 

Jedna śliczna jak laleczka, druga brzydka niczym siedem grzechów głównych. Miała 

surową twarz nauczycielki, suchą i pomarszczoną jak zwiędłe jabłko.

W dodatku szpecił ją koczek z mocno ściągniętych do tyłu siwych włosów.

Malko instynktownie usiadł obok ładniejszej. Al Katz, pijący właśnie drugą 

szklankę J and B, przedstawił ich sobie.

- Oto ksiąŜę Malko. Pracuje nad interesującym nas problemem.

Kobiety powitały go skinieniem głów. Katz wskazał starszą.

- Pani Tso pracuje w sekcji chińskiej jako kaligraf.

Ma równieŜ powiązania ze SłuŜbą Bezpieczeństwa, Taipek. Z tego względu 

pańska misja interesuje ją w najwyŜszej mierze.

Elegancka forma powiedzenia, Ŝe pani Tso jest kaligrafującym szpiclem.

Małe, czarne oczka wwiercały się w Malka, precyzyjnie, jak mikroskop. 

Przygaszony uśmiech wykrzywił jej usta i odsłonił Ŝółte, zaniedbane zęby.

- Siedzimy pańską pracę z olbrzymim zainteresowaniem - powiedziała 

doskonałą angielszczyzną. - Rozumie się samo przez się, Ŝe negatywny wynik 

głosowania w Zgromadzeniu Ogólnym miałby nieobliczalne konsekwencje. 

(Powtórzyła to słowo, delektując się nim). Nieobliczalne.

Dla nikogo nie stanowiło sekretu, Ŝe „chińskie lobby”

w Waszyngtonie było niezwykle wpływowe. I stary Czang-Kai-szek wymusił 

na Departamencie Stanu kolosalne ustępstwa, w zamian za umoŜliwienie utworzenia 

bazy amerykańskiej na Formozie. Ustępstwa w rodzaju nieuznawania Chin 

komunistycznych, póki ich rząd będzie istniał.

Malko przyznał, Ŝe los Formozy wysuwał się na pierwsze miejsce wśród jego 

osobistych problemów. Nawet przed remontem własnego zamku. Pani Tso zadała mu 

parę grzecznościowych pytań, zachwyciła się wytrwałością w pracy, zaproponowała 

zwiedzenie Formozy. Malko odwdzięczył się perfidnym pytaniem:

- Panienka jest pani córką?

Sławne opanowanie ludzi Wschodu okazało się być jeszcze jednym mitem, bo 

pani Tso mało nie skoczyła mu do oczu.

- Panna Lo-ning pracuje jako przewodniczka w ONZ. NaleŜy takŜe do naszych 

słuŜb. Jako pracownik kontraktowy.

Lo-ning skromnie skłoniła głowę, przesyłając jednakowoŜ Malkowi figlarne 

spojrzenie. Wyglądała na osobę z poczuciem humoru.

Katz wtrącił wreszcie swoje trzy grosze do rozmowy:

- Panna Lo-ning będzie odtąd pana strzegła na terenie Narodów 

Zjednoczonych.

Malko popatrzył na uroczą laleczkę, siedzącą tuŜ obok niego.

- O ile pani nie posiada jakiejś tajemniczej broni, nie wyobraŜam sobie 

doprawdy, jak mogłaby mnie chronić.

Lo-ning prychnęła krótko azjatyckim obyczajem.

UraŜona pani Tso wyjaśniła:

- Panna Lo-ning będzie w stałym kontakcie z nami.

A my będziemy pana ochraniać!

Katz dodał:

- JeŜeli idzie o ochronę, to nawet prezydent nie ma lepszej.

- FBI rzadko fatyguje się z powodu szantaŜystów.

Na razie proszę powiedzieć Chrisowi i Miltonowi, Ŝeby pochowali się ze 

swoimi spluwami. Wolę panią Lo-ning.

To dyskretniejsze.

Lo-ning znowu prychnęła.

- CóŜ, mam nadzieję, Ŝe dobrze wypełni zadanie - dodała stara Chinka.

Co powiedziałaby na to Aleksandra? Dziewczyny z Jetset i Lo-ning mogły 

doskonale wypełnić dnie i noce najbardziej nawet uczciwego męŜczyzny.

Katz poczekał, aŜ minie ich pedał o malinowych włosach, z takimŜe 

pudełkiem na smyczy i pochylił się nad stołem.

- Oto nasz plan.

Malko wybrał P.Q. Ciark, modne bistro przy Trzeciej Alei, pozostałość po 

wyburzonym domu i stolik w samym końcu - ten sam, który zaszczycali niekiedy 

Aristoteles Onassis i jego nowa Ŝona. Ukryty za załomem ściany, zapewniał pełną 

intymność.

Jada spóźniała się juŜ ponad 10 minut. W mrocznej sali mało co było widać i 

Malko zaczynał się nudzić. Dał wolne Krisantemowi. Na razie nic mu nie groziło.

Jeszcze nie.

Lo-ning bardzo uprzejmie podała mu osobisty numer telefonu. Aby czuł się 

bezpiecznie. Turek natłuścił swą garottę, naoliwił pistolet i przeprowadził rekonesans 

w okolicznych sklepach. Kiedy Malko poinformował go, Ŝe Chris i Milton są w 

mieście, sposępniał. Nie bardzo się lubili.

Wreszcie zjawiła się Jada. Prześliznęła się między stolikami. Mocno 

umalowana, wyglądała wspaniale w króciutkiej, pomarańczowej sukience i dobranych 

kolorystycznie rajstopach. Kiedy usiadła, trzy okoliczne stoliki miały okazję 

przekonać się, Ŝe pod rajstopami ma maleńkie, takŜe pomarańczowe majteczki.

Nawet w P.Q. Ciark, gdzie roiło się od modelek i cover-girls przyciągała 

uwagę. Stojący przy wejściu portier ciągle jeszcze nie mógł dojść do siebie.

Murzynka popatrzyła na czarną tablicę, na której wypisano menu, zamówiła 

London Broił, sałatkę i Pepsi, zapaliła papierosa i zwróciła spojrzenie na Malka.

- Czego pan chce?

Zadała pytanie brutalnie, bez śladu kobiecości. Malko aŜ poczuł się nieswojo. 

Naprawdę nie był w stanie wczuć się w rolę szantaŜysty.

- Pieniędzy - powiedział.

W duchu błagał przodków o wybaczenie.

Jada skrzywiła piękne usta i zmierzyła go pogardliwym spojrzeniem. Potem 

wyraz jej twarzy stał się łagodniejszy, a upierścieniona dłoń spoczęła na ramieniu 

Malka.

- Czemu pan tak mówi? Nigdy bym się tego po panu nie spodziewała. A 

przede wszystkim, dlaczego miałabym dawać panu pieniądze?

Malko zdobył się z trudem na ironiczny uśmiech.

- Bo wiem o rzeczach, które mogą pani napytać biedy. Co proponowała pani 

Johnowi Sokatiemu tuŜ przed jego śmiercią. I na co się zgodził.

Papieros Jady wypalał się na popielniczce, ona jednak nie odrywała oczu od 

Malka, jakby chciała go zahipnotyzować.

- A co mu zaproponowałam?

- śeby głosował za wnioskiem o przywrócenie praw Chińskiej Republice 

Ludowej.

Kobieta umoczyła wargi w Pepsi i odpowiedziała:

- Widzę, Ŝe jest pan dobrze poinformowany. Jak zdobył pan te wiadomości?

Malko z trudem ukrył zadowolenie. A więc nie mylił się. Ale to nie będzie 

łatwa partia.

- To nie pani sprawa - powiedział gwałtownie. - Jest pani skłonna zapłacić za 

moje milczenie?

- Ile?

- Dziesięć tysięcy, natychmiast.

Rzucił sumę tak sobie, Ŝeby zobaczyć reakcję.

Jada uśmiechnęła się ironicznie.

- W mieście, gdzie mordują ludzi dla paru centów nie chadza się z 

dziesięcioma tysiącami. Ale moŜe je pan mieć jutro.

Malko potrząsnął głową, udając rozczarowanie.

- Myślałem, Ŝe pani zrozumiała, Ŝe chcę pieniędzy teraz.

- Niech pan nie będzie dzieckiem - ucięła sucho.

- Spotkamy się jutro. Będę miała pieniądze. W kaŜdym razie, to nie ja je panu 

dam.

Malko zaniepokoił się. Jada zbyt łatwo przyjęła warunki. Z daleka czuć było 

podstęp. Chyba Ŝe Mad Dogsi i ten, kto za nimi stał, wpadli w totalną panikę.

- Proszę przyjść do mnie - zaproponował.

Zaśmiała się głucho.

- śeby pan wszystko nagrał! Nie, będę czekała przed cmentarzyskiem 

samochodów, na wprost Harlem River, przy 207 Ulicy. Zna pan mój samochód?

Bez słowa zjadła porcję London Broił. Wysączyła Pepsi, uśmiechnęła się do 

Malka lodowato i wstała.

- Do jutra. Do dziewiątej wieczorem. Proszę być punktualnie.

Gdy odchodziła, raz jeszcze z podziwem spojrzał na jej zadek. Nawet jakiś 

młody pedał się odwrócił. Malko poprosił o rachunek. Za dobrze mu szło. Będzie 

spokojniejszy pojutrze rano. Na razie nie był zbyt nęcącym klientem dla agencji 

ubezpieczeniowych.

Skąd pochodziły pieniądze Jady? Mad Dogsi nie byli bogaci. Ktoś się za tym 

krył. Jada tańczyła, ale grał ktoś inny. CIA miała podstawy do niepokoju.

A przecieŜ wszyscy sinolodzy byli zgodni: Pekin w Ŝadnym razie nie działałby 

w ten sposób. Chińczykom zbyt zaleŜało na zwycięstwie bezdyskusyjnym i 

druzgocącym.

To była jeszcze jedna zagadka.

Cmentarzysko samochodów przy 207 Ulicy Zachodniej to prawdopodobnie 

najbardziej zakazany rejon Harlemu. W dodatku, sąsiaduje on z parkingiem metra 

IRT, słabo oświetlonym Ŝółtawymi reflektorami. Nawet czarni unikają nocnych 

Spacerów po tej części Harlemu. 207 Ulica znajduje się powyŜej Manhattanu, na 

pomoc od pasa ziemi ciągnącego się między Hudson na zachodzie i Harlem River na 

wschodzie. Tamtejszy park - Inwood Hill Park - bije niewątpliwie światowe rekordy 

przestępczości na metr kwadratowy.

Malko wytęŜał wzrok, usiłując dojrzeć cokolwiek wśród zalegających 

cmentarzysko ciemności. Zdawało mu się, Ŝe coś się poruszyło. Przyszedł kwadrans 

wcześniej. Zaparkował dokładnie w miejscu wskazanym przez Jadę. Gdzieś upadła z 

łoskotem blacha i Malko aŜ podskoczył. Jego dodge stał w świetle latarni, stanowiąc 

doskonały cel.

Na trzy metry przed maską samochodu wyrosły nagle dwie postacie. Murzyn z 

dziewczyną. Rozdzielili się zaraz. Dziewczyna przeszła ze spuszczoną głową przed 

samochodem. Malko zobaczył, Ŝe wsuwa do torebki banknot. Miała nie więcej niŜ 

dwanaście lat. Cmentarzysko było azylem dla początkujących prostytutek, biorących 

dolara za numer.

Puls Malka odzyskał normalny rytm. Agent rzucił okiem w lusterko wsteczne. 

Za nim 207 Ulica skręcała w stronę Broadway’u. Jada najprawdopodobniej nadejdzie 

stamtąd. Zielona lampka zabłysła na tablicy rozdzielczej „wozu. Pochylił się lekko i 

powiedział stłumionym głosem:

- Nic takiego. Zakochana para.

Trzeba było upoetycznić nieco te ponure i deprymujące chwile oczekiwania.

Ś

wiatełko zgasło.

Na pozór dogde był najzwyklejszym samochodem.

Nawet bez anteny radiowej. Trzeba było podejść bardzo blisko, Ŝeby dostrzec 

dwa metalowe kable, wtopione w masę przedniej szyby. Wyglądały na urządzenie do 

odladzania. A była to potęŜna antena radiostacji nadawczo-odbiorczej, w którą 

wyposaŜono dodge’a. Mikrofon ukryto w kierownicy. Bardzo cichy głos dobiegał 

spod tablicy rozdzielczej.

Oryginalny silnik wymieniono na inny, o mocy 420

koni, pozwalający dodge’owi przekroczyć prędkość 200

kilometrów. Ogumienie przygotowane było na zetknięcie z kulami, podobnie 

jak przednia szyba. Testowany na 11,43 z odległości dwudziestu metrów. BagaŜnik 

takŜe róŜnił się od zwykłego, bo otwierał się od wewnątrz, co nie zmieniało faktu, Ŝe 

Elkowi Krisantemowi, leŜącemu w nim od godziny, czas dłuŜył się nieznośnie. 

Wykorzystał to, by natrzeć czosnkiem cały magazynek naboi.

Stara mania...

Tego wieczoru Malko był z pewnością najlepiej strzeŜonym człowiekiem w 

Nowym Jorku. Numer jego samochodu znany był wszystkim patrolom, aŜ po Long 

Island. W samym tylko Harlemie czekało dwadzieścia wozów FBI. Problem był 

podobny, jak w razie porwania. Aresztowanie Jady niczemu nie słuŜyło. Chodziło o 

to, Ŝeby doprowadziła Malka do kogoś innego, a to wiązało się z pewnym ryzykiem. 

Bo w Harlemie nocą nie było mowy o jawnym śledzeniu samochodu.

FBI znalazła na to sposób. Malko miał w kieszeni specjalnie sfabrykowaną 

paczkę papierosów - silny nadajnik o zasięgu dwóch mil. Pięć spośród samochodów 

FBI wyposaŜono w goniometry. W zasadzie nie powinni stracić z nim kontaktu...

Najsprytniejsza sztuczka polegała na tym, Ŝe aparat miał tylko wbudowaną 

antenę i nadawał leŜąc w kieszeni Malka. Wystarczyło przycisnąć włącznik.

Nawet Lo-ning brała udział w grze. KrąŜyła volkswagenem w rejonie 207 

Ulicy, udając zmotoryzowaną prostytutkę. W torebce miała pojemniczek gazu Mace 

wystarczający do unieszkodliwienia połowy Harlemu.

Malko podskoczył. Jakiś samochód zatrzymał się tuŜ za nim. Nawet nie 

zauwaŜył, kiedy nadjechał. Nieźle się zaczyna. Zerknął w lusterko. To był czerwony 

cadiiiac Jady.

- To ona - szepnął do mikrofonu.

Potem czekał. Jada mignęła dwa razy światłami, ale nie wychodziła. Malko 

musiał zdecydować się na opuszczenie fortecy na kołach. To było do przewidzenia.

Wysiadł powoli, uruchomił nadajnik i podszedł do cadiilaca. Jada chyba była 

sama. Nacisnęła przełącznik i szyba opuściła się bezgłośnie.

- Na co pan czeka?

Głos Jady był twardy i poirytowany. Malko pochylił się ku niej. Włosy miała 

uczesane normalnie, w krótkie loczki. Musiała wydać fortunę na wyprostowanie ich, 

za to teraz były jedwabiste, jak włosy białej kobiety. Miała na sobie obcisłą, 

pomarańczową mini, w której juŜ ją widział.

- Dokąd jedziemy? - zapytał.

- Niech pan wsiada - mruknęła. - Albo odjeŜdŜam.

Niechętnie okrąŜył samochód i otworzył drzwiczki.

Skoro tylko usiadł, Jada ruszyła, skręciła w prawo w ósmą Aleję, potem w 

lewo, w 204 Ulicę. Przez długie minuty jechali w milczeniu. Dzielnica była bezludna, 

pełna zamkniętych składów, terenów nie zabudowanych, walących się domów, 

nędznych baraczków, porzuconych samochodów, ograbionych do gołej karoserii.

Murzynka jechała powoli. Włączyła radio, a potem zwróciła się do Malka.

- Czy jest pan uzbrojony?

Nie leŜało to w jego naturze. Potrząsnął głową i powiedział mimo wszystko 

nieco przyduszonym głosem:

- Dlaczego? CzyŜ powinienem?

Jada gwizdnęła i zerknęła na niego kątem oka.

Pomarańczowa sukienka zsunęła się, obnaŜając długie nogi, a gdy hamowała, 

Malko dostrzegł jasne majteczki.

Nie widać było, Ŝeby przejmowała się tym zbytnio.

- Ma pani pieniądze? - zapytał. - Dokąd jedziemy?

- Dostanie je pan - odpowiedziała. - Mamy spotkanie za dwadzieścia minut. 

Na razie przejedziemy się trochę.

- Gdzie?

- Sam pan zobaczy.

W niczym nie przypominała zmysłowej dziewczyny, która tuliła się do niego 

w „Hippopotamusie”. Pałała prawie namacalnie nienawiścią. Malko uświadomił sobie 

nagle, Ŝe mokra od potu koszula przykleiła mu się do pleców. Serce waliło mu jak 

opętane...

Spacerek po Harlemie wydawał mu się raczej deprymujący. Zastanawiał się, 

co teŜ robi Krisantem. Turek miał adres Jady, zdobyty przez Red Squadron i nic poza 

tym. Malko usiłował się uspokoić, myśląc o dziesiątkach policjantów rozlokowanych 

po całym Harlemie, aby go pilnować. W najgorszym razie szybko odnajdą jego ciało.

Przejechali wzdłuŜ muru rozległego cmentarza, skręcili raz i drugi, zagłębiając 

się coraz bardziej w Harlem. Od czasu do czasu Jada zwalniała. Dwukrotnie 

zatrzymała się niby to, Ŝeby zapalić papierosa. Gdyby jakiś samochód ich śledził, 

zauwaŜyłaby niewątpliwie.

Malko zerkał na nią kątem oka. Była zupełnie rozluźniona. Miał tylko 

nadzieję, Ŝe elektroniczne cacko FBI działało lepiej niŜ Apollo XXIII.

W kaŜdym razie Murzynka nie miała przy sobie broni. I byli sami w cadiiiacu. 

Mijali sporo samochodów, ale tłoku na jezdni nie było. Nie było teŜ prawie w ogóle 

domów. Tylko magazyny i długie, czarne mury. Pieszych ani śladu.

Jumbo-jet, startujący z Newark w New Jersey przeleciał bardzo nisko, 

zagłuszając radio. Malko zauwaŜył w lusterku światła samochodu, który właśnie ich 

mijał.

Zrównał się z nimi i zwolnił. Zobaczył dwie czarne twarze spoglądające na 

niego wrogo. Biały w towarzystwie Murzynki w Harlemie stanowił prowokację do 

mordu.

- Dotrzemy tam wreszcie? - zapytał Malko.

- JuŜ niedługo - enigmatycznie odpowiedziała Jada.

John Webster pełnił straŜ na budowie Colonial Concrete do siódmej rano. 

Spokojna praca. Nie było nic do ukradzenia, tylko olbrzymie betoniarki. Całe 

szczęście, bo magazyny znajdowały się na 145 Ulicy, w środku Harlemu. Wszystko, 

co moŜna było ukraść, znikało.

John trzymał cały czas w pogotowiu swoją policyjną 38 i miał dość ładunków, 

Ŝ

eby przetrwać oblęŜenie. Poza tym zamykał się w budce wartowniczej.

Nagle ktoś cicho zastukał w szybę. Wstał, kładąc dłoń na rękojeści. Kto mógł 

przyjść o dziesiątej wieczorem?

Poświecił latarką i poznał Chucka, jednego z kierowców betoniarek. Był to 

mniej więcej trzydziestoletni Murzyn.

John pomyślał od razu, Ŝe musiał coś zostawić w samochodzie.

John Webster odsunął zasuwkę i otworzył. Chuck pospiesznie wszedł, 

uśmiechając się do Johna. Nim ten otrząsnął się z zaskoczenia, dwaj inni Murzyni 

wśliznęli się do baraku. Nie znani Johnowi. Zmarszczył brwi. Mimo Ŝe miał przy 

sobie tylko pięć dolarów. Ale z tymi przeklętymi narkomanami nigdy nic nie 

wiadomo...

Przyjrzał się uwaŜnie dwóm nieznajomym. Wyglądali na spokojnych i 

opanowanych, byli nawet dobrze ubrani.

- Dziwna pora na wizyty u mnie - zauwaŜył z pozornym rozbawieniem. - I to z 

kumplami. Coś tu zawieruszyłeś?

Chuck potrząsnął głową.

- Nie, nie.

- No to co cię tu przyniosło?

John Webster ukrywał strach, jak mógł. Chuck, zdenerwowany, przestępował 

z nogi na nogę.

- Wezmę na chwilę cięŜarówkę.

- Co takiego?

Webster sądził, Ŝe się przesłyszał. Co moŜna w środku nocy robić z 

betoniarką? Śmierdziało mu to jakimś kantem. Chce pewnie opylić opony, silnik i 

wszystko, co się da wymontować.

Cofnął się, Ŝeby mieć wszystkich trzech na muszce.

Jego stare serce waliło jak młot.

- Hej! To chyba Ŝart?

Chuck pokręcił głową.

- Nie, biorę cięŜarówkę.

Nagle John dostrzegł pistolet w dłoni jednego z Murzynów. Kolt 45 z 

odwiedzionym kurkiem był wymierzony w niego. Nie miał nawet czasu sięgnąć po 

broń.

Poczuł nieprzyjemny skurcz Ŝołądka.

- Chuck - jęknął zduszonym głosem.

Nie był w stanie oderwać oczu od czarnego otworu.

Murzyn pozostawał niewzruszony. John poczuł, Ŝe za chwilę zleje się w portki 

i zrozumiawszy to opadł cięŜko na krzesło.

- Biorę wóz na godzinę, a potem odstawiam, masz moje słowo, człowieku - 

tłumaczył Chuck. - Wrócą wszystkie części. Tylko się trochę przejedziemy.

John Webster nic juŜ nie rozumiał. Co to za pomysły ze spacerem? PrzecieŜ 

nie pojadą na podryw trzydziestotonową betoniarką!

Chuck wyszedł, zostawiając Johna sam na sam z dwoma czarnymi. Chwilę 

potem dobiegł ich warkot silnika.

Zgrzytnęły biegi, cięŜki wehikuł szarpnął, wykręcił i podjechał pod wartownię 

Webstera. Chuck wychylił się z kabiny. Jeden z czarnych dołączył do niego.

- Na razie, John - krzyknął Chuck.

Trzeci Murzyn uśmiechnął się pogodnie.

- Zostaję z tobą, człowieku. śeby ci Ŝadne głupstwo nie przyszło do głowy. 

Kiedy Chuck wróci, zostawimy cię w spokoju.

John Webster rozumiał z tego coraz mniej. MoŜe to oduczy szefa zatrudniać 

tych czarnuchów. W duchu przeklął: Dirty niggers!

- Zapalisz? - zaproponował Murzyn.

- DojeŜdŜamy - oświadczyła Jada.

Stali pod światłami. Malko zaczynał mieć Harlemu powyŜej dziurek w nosie. 

MoŜna by pomyśleć, Ŝe Murzynka robi sobie z niego kpiny.

Ś

wiatło zmieniło się na zielone. Jada ruszyła powoli.

Malko, spoglądając na Jadę dojrzał nadjeŜdŜający z lewej strony samochód. 

Myślał, Ŝe zatrzyma się na czerwonym świetle. LekcewaŜąc je jednak, samochód 

jechał prosto na cadiiiaca. Jada skręciła kierownicę w prawo, dodała gazu, mimo to 

jednak usłyszeli głuchy łoskot. Samochód zderzył się z nimi, uderzając w tylne drzwi 

i wyrzucając cadiiiaca na środek skrzyŜowania.

- Tylko tego brakowało - pomyślał Malko.

Na szczęście uderzenie nie było zbyt silne. Jada wydała krótki okrzyk i 

przekręciła kluczyk w stacyjce.

- Niech się pan nie denerwuje - powiedziała. - Schlali się na pewno. To nic 

takiego. Spokojnie odblokowała drzwiczki.

Malko wysiadł. Gdyby nie nadzwyczajna pamięć, nie domyśliłby się niczego 

do ostatniej chwili. Ale w oka mgnieniu rozpoznał dwóch Murzynów, którzy 

przyglądali mu się wyprzedzając ich przed kwadransem.

Dwaj inni siedzieli jeszcze w samochodzie, który spowodował wypadek, 

starym szarym buicku. Jeden z męŜczyzn uśmiechał się, jakby przepraszając.

- Mister, nie widziałem światła...

Nie odpowiedziawszy, Malko wskoczył do cadiiiaca.

Jakiś twardy przedmiot oparł się o jego twarz.

Usłyszał głos Jady:

- Wyłaź z wozu, świnio.

Podniósł głowę. Murzynka mierzyła w niego z małej bębenkowej 25, którą 

musiała mieć pod siedzeniem.

Broń dość gruba, Ŝeby rozerwać wątrobę na strzępy.

- Co panią napadło? - zapytał.

Zagroziła mu znowu gwałtownie:

- Wysiadaj, bo cię zastrzelę.

Jeden z Murzynów chwycił Malka za ramię i wyciągnął na zewnątrz. Miał 

ogromny automatyczny kolt, który przytknął do brzucha Malka.

- Nie podgrywaj idioty.

Malko zrozumiał, Ŝe nie chcieli strzelać, inaczej dawno juŜ by go zabili. 

ChociaŜ w okolicy były same składy, odgłos strzału rozniósłby się na duŜą odległość. 

Nie miał jednak za wiele czasu na rozmyślanie. Z tyłu podszedł drugi Murzyn. 

ZauwaŜył to za późno, w chwili, gdy coś duŜego i czarnego uniosło się nad jego 

głową.

Miał wraŜenie, Ŝe czaszka pęka mu na pół. Zachwiał się, chwycił Murzyna z 

pistoletem i ostatnim obrazem, który widział, była jego chuda, zadowolona twarz.

- Brawo, siostrzyczko - pochwalił Lester niemal z uwielbieniem. - Chuck juŜ 

jest.

Gwizdnął na palcach i natychmiast w ciemnej uliczce rozległ się warkot 

silnika.

Jada wypięła piersi. Wiedziała, Ŝe jest ponętna i nawet podczas akcji nie 

odmawiała sobie przyjemności ekscytowania Lestera.

- Co mam teraz robić?

- Zmykaj do siebie.

OkrąŜyła cadiiiaca i zaklęła. Prawy bok był wgnieciony.

- Mówiłeś, Ŝe go nie uderzysz - zaoponowała. - Wybulę ze 150 dolców!

- Nie przejmuj się - zaśmiał się Lester. - Kupię ci nowy. Przechodził właśnie 

obok niej i uśmiechając się łagodnie poklepał ją po siedzeniu. Uwolniła się, robiąc 

półobrót i wsiadła do samochodu. Nabierając prędkości widziała ciągle w lusterku 

Lestera i Hughesa wlokących ciało Malka na chodnik.

Była dumna, Ŝe naleŜy do Mad Dogsów. Dziś wieczorem będzie się kochać z 

młodym, osiemnastoletnim Murzynem, do szaleństwa w niej zadurzonym, który 

niemal ją zgwałcił, kiedy ostatnio z nim tańczyła. Nawet w Smali Paradise, sławnym 

dancingu przy Lennox Avenue takie rzeczy nie przechodziły nie zauwaŜone.

Betoniarka zatrzymała się przed skrzyŜowaniem.

Chuck wysiadł pomóc kolegom. Malko jęczał. Cios nie był dość silny, Ŝeby 

kompletnie go ogłuszyć, pozbawił go jednak sił.

Murzyn z pistoletem wsiadł do starego buicka i zaparkował go przy chodniku 

nie wyłączając silnika.

Zderzenie uszkodziło tylko osłonę chłodnicy.

MęŜczyzna wysiadł i obserwował skrzyŜowanie. To był jedyny niebezpieczny 

moment akcji. Dwaj Murzyni kończyli krępować Malka sznurem do zasłon. Obrócili 

go brutalnie, Ŝeby owinąć mu wokół głowy czarną taśmę samoprzylepną. Przy tym 

ruchu z kieszeni Malka wysunęła się paczka papierosów. Celnym kopniakiem jeden z 

napastników wrzucił ją do rynsztoka.

Malko z twarzą zasłoniętą czarną taśmą wyglądał jak przeraŜająca mumia.

Z duŜym trudem Chuck wraz z kumplami dźwignęli jego ciało na wysokość 

otworu, przez który wsypywano cement. Spodnie zahaczyły o coś i rozdarły się. 

Wreszcie udało im się wepchnąć głowę ofiary. Z ramionami poszło gorzej. Potem 

ciało zniknęło. Bęben betoniarki był pusty. Wystarczy, Ŝeby Chuck przyjechał na 

budowę nieco wcześniej i jako pierwszy nabrał cementu do wymieszania. Malko 

zniknie w szarym cieście i udusi się.

Potem betoniarka pojedzie prosto na budowę na Hudson. Jeden z filarów 

pomostu będzie trochę słabszy, ot i wszystko...

Od lat był to ulubiony chwyt mafii.

Chuck zamknął pokrywę i zeskoczył na ziemię. Nawet gdyby gliniarze 

przyczepili się i wypytywali, co robi o jedenastej w nocy z betoniarką, nie będą 

przecieŜ zaglądali do środka, ani ściągali wozu na policyjny parking... Buick oddalił 

się juŜ. Chuck wsiadł do kabiny i ruszył.

Wciśnięty w róg półcięŜarówki Coh Edison, operator FBI, zsunął słuchawki i 

wezwał Centralę.

- Jest coś nowego. Zatrzymał się. Dobrych dziesięć minut temu. Usiłujemy go 

zlokalizować.

I natychmiast nawiązał łączność z namierzającymi samochodami, które 

krąŜyły po Harlemie. Sygnał dobiegał ciągle wyraźny i z jednego punktu.

Po pięciu minutach goniometry zlokalizowały nadajnik: róg 138 Ulicy 

Zachodniej i Dziewiątej Alei. Dzielnica zajmowana niemal wyłącznie przez składy i 

fabryki.

Idealne miejsce na pułapkę. Jeden z wozów był o niecałe pół mili stamtąd. Al 

Katz, siedzący w zaparkowanym pod Central Parkiem fordzie, rozkazał:

- Wyślijcie tam samochód. I niech się pospieszą.

Trzeba zobaczyć, czy nie dzieje się nic podejrzanego.

Skontaktujcie się ze mną.

Czekał zdenerwowany, bębniąc palcami o fotel. Po trzech minutach z głośnika 

radiowego odezwał się głos:

96

- SkrzyŜowanie jest puste. Sygnał jednak trwa. Co robimy?

Al Katz wyrzucił z siebie stek przekleństw. Coś się musiało stać.

- Kontrolujcie wszystkie samochody w strefie A - rozkazał. - I wszystkie 

wyjeŜdŜające z Harlemu i otwierajcie bagaŜniki.

Miał nadzieję, Ŝe dziesiątki agentów FBI coś znajdą.

Zapowiadała się jednak długa noc.

John Webster podskoczył, słysząc warkot betoniarki i poczuł 

niewypowiedzianą ulgę. Był niemal szczęśliwy, mimo towarzystwa uzbrojonego 

Murzyna.

- Jadą, to oni - szepnął.

Murzyn przytaknął z powagą.

- Mówiliśmy, Ŝe to nie potrwa długo.

Olbrzymia betoniarka zwolniła, przejeŜdŜając przez bramę. Z kabiny Chuck 

wesoło powitał Johna. Ten odwzajemnił gest. Wstał i nie zatrzymywany przez swego 

straŜnika popędził do parkującego pojazdu. OkrąŜył go dwa razy. Wszystko było na 

miejscu, nawet skrzynia z narzędziami i zapasowe koło. Chuck skoczył na ziemię.

- No i co, uspokoiłeś się? Nie wciskałem ci kitu?

John w zakłopotaniu potarł brodę.

- Ale po co ci była ta machina w środku nocy? Nie dość ci w dzień?

Chuck zrobił tajemniczą minę:

- No dobra, chłopie. Powiem ci prawdę. Wczoraj poznałem dziewczynę. 

Wiesz, Ŝe te białe kurewki są stuknięte. Chciała poznać mojego czarnego zwierzaka, 

ale zaleŜało jej, Ŝebym ją przeleciał w tym gracie... Co chcesz, przecieŜ nie mogłem 

się z nią pieprzyć o trzeciej po południu na Washington Bridge.

- Nie bujasz? - miękko zapytał John.

W tę bajkę z dziewczyną John nie wierzył ani przez moment. Nikt nie 

przychodzi po betoniarkę ze spluwą tylko po to, Ŝeby przespać się z jakąś babką. Ale 

za wszelką cenę musiał się uspokoić.

Chuck splunął na ziemię.

- Jasne, Ŝe nie. W dodatku to cholernie napalona samica. Cały jestem 

podrapany. No dosyć, idę się połoŜyć, cześć.

Odwrócił się jeszcze przechodząc przez bramę ze swoim czarnym aniołem 

stróŜem i z odcieniem pogróŜki w głosie zapytał:

- Chyba nie polecisz z tym nigdzie?...

- Wiesz dobrze, Ŝe nie jestem taki - zapewnił Webster.

Dwaj czarni wyszli za bramę i straŜnik usłyszał odjeŜdŜający samochód. 

Przede wszystkim pobiegł ulŜyć swojemu pęcherzowi. Strach kompletnie go rozstroił. 

Potem, czując się nieco lepiej, wziął latarkę i poszedł przyjrzeć się „poŜyczonej” 

betoniarce.

Wśliznął się pod nią, wszedł do kabiny, oglądał i niemal obwąchiwał 

wygniecione siedzenie, świecące od brudu i przepocone, ale nie znalazł nic 

podejrzanego.

Po powrocie do wartowni zapalił papierosa i zamyślił się. Nie pozostawało mu 

nic innego, jak milczeć. Betoniarka stała na miejscu nietknięta. JeŜeli przyzna się, Ŝe 

pozwolił ją wyprowadzić, wyrzucą go natychmiast. Nie mówiąc juŜ o Chucku, ten 

drugi to morderca, to było widać. John nalał sobie kawy, sięgnął po magazyn w stylu 

porno i usiłował zapomnieć o całym incydencie.

Kontakt z zimnym metalem przywrócił Malkowi przytomność. Poczuł drganie 

i uświadomił sobie, Ŝe znajduje się w jadącym samochodzie. Ale zakneblowany i 

związany nie mógł zorientować się, gdzie dokładnie jest. Usiłował wstać, ale runął 

twarzą w płynne resztki cementu, wypełniające dno betoniarki. O mało się nie udusił, 

a mdły zapach cementu przyprawił go o nudności. Zdołał się z trudem wyprostować i 

z walącym jak młot sercem pozostał na klęczkach. Ogarnęła go panika. Gdzie 

właściwie był?

Samochód zwolnił, potem stanął. Usłyszał niewyraźnie czyjeś głosy, 

trzaśniecie drzwiczek.

Ocierając się o ścianę, próbował zerwać knebel, ale tylko otarł sobie policzek 

o szorstką powierzchnię. Ręce miał związane z tyłu, nogi spętane w kostkach. Udało 

mu się wstać, ale nadział się na coś wystającego i boleśnie skaleczył policzek. Po 

omacku usiłował zbadać kształt swojego więzienia. Mógł do woli wytęŜać wzrok - 

otaczały go nieprzeniknione ciemności.

Niewiele mógł zrobić ze związanymi rękami.

Próbował krzyczeć, ale z jego ust wyszedł jedynie słaby jęk. Próbował teŜ 

walić głową w ścianę, ale tylko się poobijał: blacha była zbyt gruba, Ŝeby drgnęła pod 

tym ciosem, który nie odbił się na zewnątrz najsłabszym nawet echem.

Stojąc tak w ciemnościach, z całych sił myślał o Aleksandrze i o tych 

wszystkich, na których spoczywał obowiązek zapewnienia mu ochrony. Otarłszy się o 

ś

cianę zauwaŜył, Ŝe zgubił radio. Zdesperowany usiadł w ciemnościach.

Jada miała wraŜenie, Ŝe coś ostrego rozdziera O jej gardło. Jakiś przedmiot 

uderzył ją po krzyŜu z obezwładniającą siłą. Runęła cięŜko w tył niezdolna nawet 

wydać okrzyku. W mroku korytarza nie mogła dostrzec napastnika. LeŜąc na ziemi 

walczyła jeszcze ze wszystkich sił z dusicielem, kopiąc gwałtownie i próbując 

rozluźnić odcinającą jej dopływ powietrza obręcz.

Ale napastnik przygwoździł ją do podłogi, przycisnąwszy kolanem jej plecy. 

Po chwili straciła przytomność i stała się zupełnie bezwładna.

Elko Krisantem natychmiast poluzował garottę. W Ŝadnym razie nie chciał 

zabić młodej Murzynki. W domu panowała nie zmącona cisza. Jakiś cień pojawił się 

nad nimi:

- śyje?

Lo-ning, pełniąca straŜ z gotowym do uŜycia gazem, podniosła torebkę 

Murzynki. Elko przerzucił sobie ciało Jady przez ramię.

- Tak - powiedział. - Teraz moŜemy juŜ tylko zawieźć ją do FBI.

Lo-ning otworzyła drzwi. 96 Ulica była wyludniona.

Elko pobiegł w stronę zaparkowanego przed budynkiem dodge’a, wrzucił Jadę 

na tylne siedzenie i usiadł za kierownicą. Miał nadzieję, Ŝe ktoś znajdzie dozorcę, 

związanego jak baleron i usadowionego za szybem windy. Cieszył się, Ŝe dopadł Jadę,

ale wiele by dał, Ŝeby dowiedzieć się jeszcze, gdzie jest Malko.

Po jego odjeździe czekał dziesięć minut i dopiero gdy Lo-ning, którą Malko 

przedstawił mu po południu, zastukała w pokrywę, wyszedł z bagaŜnika. Porozumieli 

się, wiedząc Ŝe FBI penetruje Harlem i w zasadzie trop w trop śledzi Malka dzięki 

nadajnikowi. To Krisantem wpadł na pomysł, aby poczekać na Jadę u niej w domu.

Na wszelki wypadek. I, w gruncie rzeczy, był bardzo zadowolony, Ŝe ma ze 

sobą Lo-ning, poniewaŜ w Nowym Jorku czuł się kompletnie zagubiony.

Unieszkodliwił z ogromną wprawą nocnego stróŜa na oczach młodej Chinki, 

wprawiając ją w zachwyt. Potem czekali, nie mając, prawdę powiedziawszy, zbyt 

wielkiej nadziei na powodzenie. AŜ do chwili, kiedy przed bramą zatrzymał się 

czerwony cadiiiac.

- Znam lepsze miejsce niŜ FBI - powiedziała Loning nagle, kiedy Krisantem 

dojechał do Broadway’u.

- Moi przyjaciele w razie rozróby bez wątpienia okaŜą się bardziej skuteczni.

Elko Krisantem przystał na to z entuzjazmem.

Obdarzał bardzo umiarkowaną sympatią FBI w szczególności, a policję w 

ogóle.

Jada jęknęła i zaczęła się miotać na tylnym siedzeniu.

Lo-ning spokojnie sięgnęła po pojemniczek z gazem i spryskała nim leciutko 

nozdrza Murzynki. Wystarczyło, aby Jada stoczyła się na podłogę. Lo-ning wygodnie 

wyciągnęła nad nią nogi i powiedziała do Krisantema:

- Jedziemy na 61 Ulicę Wschodnią. Do doktora Shu-lo. Po drodze zatrzymamy 

się, aby go uprzedzić.

- Gdzie on jest?

Nim pytanie dotarło do Jady, minęła prawie sekunda.

Otworzyła oczy z nadludzkim wysiłkiem. Znajdowała się w pomieszczeniu o 

gołych ścianach, prawdopodobnie w suterenie, przywiązana do drewnianego krzesła, a 

silna lampa świeciła jej prosto w oczy. Lampa zgasła i wtedy Jada ujrzała człowieka, 

który zadał pytanie. To był Chińczyk o zdumiewającej twarzy. Górna część była 

typowo azjatycka - płaskie czoło, zaczesane do tyłu kruczoczarne włosy, skośne oczy; 

ale dolną moŜna było przypisać równie dobrze rzymskiemu imperatorowi - usta miał 

duŜe, o wargach jak z kauczuku, zbyt czerwonych i raŜących u męŜczyzny, broda 

mała i tłusta.

Jada zadrŜała. Ten człowiek budził jej fizyczny wstręt. Czuła przed nim strach 

niemal zwierzęcy, co dowodzi, Ŝe nie pozbawiona była instynktu. Doktor Shu-lo 

zostawił po sobie nie najlepsze wspomnienie w Formozie. Powiadano, Ŝe wszystkie 

domy sąsiadujące z jego willą wystawiono na sprzedaŜ ze względu na krzyki i jęki 

wydobywające się co noc z jej piwnic.

Poza tym, Ŝe zarządzał licznymi luksusowymi burdelami, doktor Shu-lo był 

szarą eminencją słuŜb wywiadowczych Formozy, których siedziba znajdowała się w 

Taiwan Garnison Headquarters. Pekin wyznaczył za jego głowę nagrodę i przysięgał, 

Ŝ

e jeŜeli dobry doktor wpadnie w jego ręce, oporządzony zostanie wedle przepisu na 

kaczkę po mandaryńsku: upieczony na wolnym ogniu, a potem obdarty ze skóry.

Doktor Shu-lo zdecydował się więc na naukową podróŜ do Nowego Jorku aby 

nastroje nieco ostygły. Afera z Mad Dogsami wprawiła go w zachwyt. Dzięki niej nie 

wyjdzie zupełnie z wprawy.

Znów zabłysła lampa. Przesłuchanie zaczynało się na dobre. Czas naglił. 

Stojący w rogu izby Elko zaczynał się juŜ niepokoić. Lo-ning kontaktowała się z 

Alem Katzem. Malko zniknął bez śladu przed godziną... Kontrola samochodów w 

Harlemie nic nie dała. Jedyna nadzieja w Jadzie. Na razie FBI nie wiedziała, Ŝe 

dziewczyna jest w rękach Chińczyków. Pewnie nie pochwaliłaby tego, Ŝe 

przesłuchania dokonuje, nie mający Ŝadnych legalnych uprawnień, doktor Shu-lo.

- Policja - bełkotała. - Chcę na policję. Nie macie prawa.

Doktor Shu-lo nawet się nie uśmiechnął. Spoglądał na nią jak entomolog na 

badanego owada uwięzionego w skalnym okruchu. Zamienił po chińsku kilka zdań z 

Lo-ning. W rogu pokoju stał jeszcze jeden ich rodak.

- Gdzie jest człowiek, po którego pani przyjechała?

- powiedział Shu-lo.

Jada zagryzła wargi. Była odwaŜna, ale w najczarniejszych snach nie 

przewidziała tortur. Błagała niebo, by dało jej dość sił. Na szczęście, były rzeczy, o 

których nie wiedziała, więc nie mogła ich zdradzić. Nawet, gdyby siekano ją na 

kawałki.

Bez słowa potrząsnęła głową. Nie rozumiała, skąd się tu wzięła, kim byli ci 

Chińczycy. Lester musi ją z tego wyciągnąć.

Chińczyk zbliŜył się do niej, tłumacząc cierpliwie:

- Mamy niewiele czasu. Będzie pani mówić, czy nie?

- Nie rozumiem, czego pan ode mnie chce - upierała się Jada. Proszę wezwać 

policję.

Krisantem zerknął na zegarek. Północ. Malko zniknął przed dwiema 

godzinami. Mógł juŜ nie Ŝyć.

Nerwowo bawił się spoczywającą na dnie kieszeni garottą. Nie lubił patrzeć, 

jak torturują kobietę, ale zdawał sobie sprawę, Ŝe to jedyna metoda. Legalnymi 

ś

rodkami niczego by nie osiągnęli.

Młody Chińczyk wyszedł z pomieszczenia. Wrócił, niosąc podobne do 

kleszczy dentystycznych, szczypce.

Jadę oblał zimny pot.

- No? - zapytał doktor.

Potrząsnęła głową, nie chcąc okazać przeraŜenia.

Nie czekając dłuŜej, młody Chińczyk chwycił jej prawą dłoń i siłą 

rozprostował palce. Poczuła, Ŝe szczypcami chwycił paznokieć jej wskazującego 

palca, więc napręŜyła mięśnie, Ŝeby wytrzymać ból. Trwało to krócej niŜ 

przypuszczała, ale i ból przerósł jej oczekiwania.

Rana piekła potwornie, jakby wyrwano jej cały palec.

OdwaŜyła się spojrzeć na rękę. Palec krwawił, ale ból przytłumiony był 

jeszcze szokiem. W pewnej chwili poczuła przeraŜające rwanie i zaczęła krzyczeć.

Paznokieć tkwiący w szczypcach wydał jej się zaskakująco długi. Nigdy nie 

uwierzyłaby, Ŝe moŜe być aŜ tak długi. Chińczyk z odrazą rzucił go do kosza na 

papiery.

Jada odrzuciła głowę w tył, próbując powstrzymać nudności. Cierpienia 

łagodziła swoista satysfakcja: teraz juŜ wiedziała, Ŝe wytrzyma, Ŝe mogą zerwać jej 

wszystkie paznokcie, a i tak nic nie powie. Lester byłby z niej dumny:

Lekko zaniepokojona, zadawała sobie pytanie, czy to odrośnie, czy nie 

zostanie okaleczona na całe Ŝycie.

- Będzie pani mówić? - spokojnie zapytał doktor.

- To przykre, do czego pani nas zmusza.

Uroczy eufemizm!

- Łotry... - warknęła. - Łotry...

Doktor Shu-lo powstrzymał młodego Chińczyka, który ujmował juŜ rękę Jady. 

Prymitywne metody skutkują tylko wobec indywiduów słabych lub skorumpowanych.

Wydał po chińsku jakiś rozkaz. MęŜczyzna ze szczypcami zniknął. Wrócił z 

małym, czarnym zawiniątkiem, które podał doktorowi. Ten wyjął z niego strzykawkę 

i ampułkę.

Z namaszczeniem napełnił ją, wypuścił kropelkę płynu, potem zbliŜył się do 

Jady. Czoło dziewczyny 105

zrosiło się kropelkami potu. Zawsze bała się zastrzyków.

- Proszę się nie ruszać - powiedział obojętnym tonem Chińczyk. - To zastrzyk 

doŜylny. JeŜeli pani drgnie, mogę panią zabić. A pani nie chce umierać, prawda?...

Nie, Jada nie chciała umierać. SparaliŜowana strachem patrzyła, jak igła wbija 

się w jej Ŝyłę. Poczuła lekkie ukłucie, potem zupełnie znośny ból, kiedy płyn 

rozchodził się we krwi.

- Co pan ze mną robi? - zapytała zdławionym głosem.

Chińczyk nie odpowiadał. Wyciągnął igłę, przetarł rękę wacikiem i odłoŜył 

strzykawkę.

- To potrwa jakieś dziesięć minut - powiedział do Lo-ning i Krisantema.

Młoda Chinka podeszła do krzesła i szepnęła:

- Jestem pewna, Ŝe gdyby tak wyłupać pani oczy, zaczęłaby pani mówić...

Ciekawa z niej była osóbka.

Jada dziwnie się czuła. Zimny pot, skurcze Ŝołądka.

Jakby od trzech dni nie miała nic w ustach. Oby tylko wytrzymać!

Kiedy podniosła powieki, ściany izby poczęły wirować i chwiać się. 

Powstrzymała się od krzyku. Potwornie bolała ją głowa, zbierało się jej na wymioty, 

czuła jak krew tętni w jej skroniach. Krzyknęła, gdy doktor pochylił się nad nią. 

Zrobił się bardzo długi, patykowaty. Miał maleńką, zieloną główkę w kształcie 

gruszki i oczy owada - wypukłe i jasne. Nie usłyszała pytania i zamknęła oczy.

Poczuła, Ŝe ciągną jej głowę w tył, bez brutalności, ale zdecydowanie. 

Otworzyła oczy. Tym razem Chińczyk miał juŜ normalną twarz. Zobaczyła, Ŝe 

porusza wargami.

- Co zrobiła pani z człowiekiem, z którym pani była?

KaŜde słowo odbijało się bolesnym echem w jej głowie. Wszystko było 

zamazane. Nie odpowiedziała.

Chińczyk wielokrotnie powtarzał pytanie monotonnym głosem, bardzo 

opanowany. Powoli jakaś wizja wŜerała się w jej mózg, coraz natrętniejsza. Zaczynała 

przeszkadzać. Musiała odpowiedzieć, Ŝeby uwolnić się od dręczącej ją bestii. 

Bezwzględnie musiała.

- Z jakim człowiekiem? - zapytała bełkotliwie.

- Z blondynem - odpowiedział cierpliwie głos.

Powoli obraz Malka krystalizował się w mózgu Jady.

Ale coś tkwiącego w podświadomości nie pozwalało jej odpowiedzieć.

- Ja... ja nie wiem - wykrztusiła.

Płakała, nie zdając sobie z tego sprawy. Potem wszystko zmąciło się w jej 

pamięci, nie słyszała juŜ Ŝadnych pytań. Jej głowa opadła bezwładnie.

Shu-lo z niedowierzaniem pokręcił głową. Natrafił na wyjątkowo trudną 

jednostkę. Podszedł do niej, uniósł jej powiekę, potem pospiesznie osłuchał.

- Pozostaje tylko hipnoza - powiedział. - JeŜeli chcemy szybko do czegoś 

dojść. Zastrzyk penthotalu, który jej dałem, nieco pomoŜe i w ciągu godziny 

powinniśmy to z niej wydobyć.

- Godziny?! - krzyknęła Lo-ning.

Widziała Malka ledwie trzy razy, ale nie była w stanie zapomnieć jego złotych 

oczu. Krisantem przestępował z nogi na nogę, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Nie 

znał się na torturach. Jego zawodem było zabijanie. Ale powaŜnie martwił się o 

Malka. JeŜeli nie trzeba było ani garotty, ani jego starej Astry, nie na wiele mógł się 

przydać!

- PomóŜcie mi ją zanieść na górę - powiedział doktor.

Z pomocą drugiego Chińczyka Elko podjął się transportu nieprzytomnej Jady.

Było wpół do pierwszej Na kaŜdym stopniu schodów, prowadzących do 

mieszkania Jady, stał policjant. FBI pół godziny temu obstawiło budynek, uwolniło 

stróŜa i centymetr po centymetrze przewracało mieszkanie Jady do góry nogami.

Bez skutku.

Al Katz osobiście badał uszkodzenia czerwonego cadiiiaca. Amerykaninem 

ciągle miotała złość. FBI postawiło na nogi ponad dwieście patroli samochodowych. 

Wszystkie drogi wylotowe z Północnego Harlemu zablokowano. Rysopis Jady 

podano wszystkim. Tak, jak i Malka. Dzielnicę, w której znaleziono nadajnik, 

przeczesano piędź po piędzi.

I nic.

- Wróćmy tam - zaproponował.

Niewielki konwój skierował się ku skrzyŜowaniu 122

Ulicy i Dziewiątej Alei. Wóz patrolowy stał tam przez cały czas, czekając na 

Bóg wie jaki cud. Kiedy przyjechał Katz, włączono dwa reflektory, aby umoŜliwić mu 

zbadanie terenu. Robił to prawie na czworakach, milimetr po milimetrze. Nagle wydał 

okrzyk i podniósł coś delikatnie. Odpryski czerwonego lakieru. Takiego, jak cadiiiac 

Jady.

Coś nieprzewidzianego wydarzyło się na skrzyŜowaniu. Al Katz kontynuował 

ś

ledztwo, ale nie znalazł juŜ nic, poza odrobiną świeŜego cementu, do tego jednak nie 

przywiązywał najmniejszej wagi. Zniechęcony, postanowił iść się połoŜyć, wydając 

rozkaz, by nie przerywano poszukiwań i obserwacji. Czuł się wobec Malka winien. 

PrzecieŜ sam zachęcał go do podjęcia ryzyka.

Teraz zniknął, zniknęła teŜ dziewczyna i tyle tylko o nich wiedział. JeŜeli 

Murzynka nie znajdzie się szybko, szanse na zobaczenie austriackiego księcia Ŝywego 

spadną niemal do zera.

Wściekły jechał do siebie na Park Avenue przez Harlem. Mieszkał na wprost 

budynku Panamu. JeŜeli cokolwiek znajdą, powiadomią go natychmiast. Niestety, nie 

bardzo na to liczył. W Harlemie nie byli u siebie.

Nawet FBI.

Jada parsknęła śmiechem. Na głowie doktora Shu-lo siedział puchacz. 

Zamknęła oczy i pod powiekami ujrzała jaskrawe plamy. Było jej dobrze, nikt o nic 

nie pytał, czuła się rozluźniona i nie troszczyła się juŜ nawet o to, gdzie jest. Ból ustał. 

Nie doskwierał nawet okaleczony palec. Zrobiono jej zresztą opatrunek.

- Otwórz oczy - rozbrzmiał naglący głos doktora.

- Otwórz oczy i słuchaj muzyki.

Jada posłusznie uniosła powieki. Na początku światło lampy stroboskopowej 

raziło ją. Nieustanne białe i niebieskie migotanie zmuszało do mruŜenia oczu, ale 

oswoiła się z nim bardzo szybko. Po chwili widziała juŜ tylko poruszające się przed 

oczyma światełko, od którego tak trudno było oderwać wzrok, aŜ wreszcie poczęła je 

ś

ledzić.

Jednocześnie ukołysała ją muzyka. To nie była naprawdę Ŝadna zwarta 

melodia, ale raczej harmonijnie dobrane dźwięki, dające w sumie bardzo odpręŜającą 

całość. Jada miała wraŜenie, Ŝe jej ciało nic nie waŜy, jak wtedy, kiedy paliła duŜo 

marihuany. Przyłapała się na podśpiewywaniu. Doktor zapytał uprzejmie:

- O czym pani myśli?

Jada zmarszczyła brwi. O czym myślała?

- Dobrze mi - powiedziała szczerze. - Nie myślę o niczym szczególnym. Jest 

ładnie.

Doktor zgodził się i nie nalegał. Wyregulował stroboskop tak, aby światło było 

nieco bardziej rozległe, potem podszedł do magnetofonu i zrobił nieco głośniej. Jada 

leŜała na skórzanej kanapie, pod głową miała poduszki.

Byli w jego gabinecie. Oczywiście, urządzono go trochę prowizorycznie, 

jednak miał nadzieję osiągnąć poŜądany rezultat. Spojrzał na zegarek. Jada była pod 

hipnozą od przeszło godziny. Naprawdę była wyjątkowo odporna, nawet na zastrzyk 

reagowała słabo.

Doktor zmusił się do wypalenia z Lo-ning i Krisantemem papierosa przed 

powrotem do gabinetu. Oddech Jady był tak regularny, jakby spała, ale oczy miała 

wciąŜ otwarte i wpatrzone w stroboskop. Chińczyk pochylił się nad nią.

- W dalszym ciągu czuje się pani tak dobrze? - zapytał pogodnie.

- O,tak!

- Miała pani bardzo wesoły wieczór, nieprawdaŜ?

Jada usilnie próbowała sobie przypomnieć. Ale, skoro tylko sięgnęła myślami 

wstecz, coś pękło i psuło jej samopoczucie, a przecieŜ naprawdę starała się przez 

grzeczność wobec tego tak przyjemnego głosu. Pomagał jej zresztą.

- Zabrała pani przyjaciela na przejaŜdŜkę...

W tej samej chwili runęła wewnętrzna bariera. Całe Jej świadome „ja” 

rozpadło się. Parsknęła śmiechem.

- Nazywasz to przejaŜdŜką?

Przed oczyma przesunął jej się obraz ogromnej betoniarki, nadjeŜdŜającej na 

skrzyŜowanie. Serdecznie ją to ubawiło.

- Dobrze się skończyła? - zapytał jowialny głos. - Podobał się pani?

Ś

miech Jady był histeryczny.

- Nie miał pojęcia, Ŝe jedzie na spotkanie z betoniarką.

- Z betoniarką?

Doktor mimo woli powtórzył słowo. Co tu miała do rzeczy betoniarka? Ale 

przecieŜ dobrze znał angielski.

ChociaŜ slang Harlemu był czasem niezrozumiały.

Jada dalej śmiała się sama do siebie.

- Ta betoniarka, to pani? - zapytał. - Jakie dziwne przezwisko!

- To nie ja - obruszyła się. - Nie wie pan, co to jest betoniarka? Takie duŜe, 

całe Ŝółte. Do którego ładuje się cement.

Nagle wspomnienie wieczoru zatarło się w jej pamięci. Powracała migrena.

- Niech mi pan da posłuchać muzyki - powiedziała błagalnie.

Doktor nie nalegał. Bał się ją wybudzić. Wyszedł na palcach.

Al Katz cierpliwie powtarzał trzeci raz:

- Chcę, Ŝebyście zajęli się poszukiwaniem Ŝółtej betoniarki, która musi być 

gdzieś w Harlemie i w której leŜy Ŝywy lub martwy, nasz agent, ksiąŜę Malko. Chcę, 

Ŝ

eby wszyscy pańscy ludzie wyruszyli natychmiast.

Z drugiego końca kabla dobiegły protesty dyspozytora FBI. Jego ludzie padali 

na twarz, była trzecia rano.

- Musi pan to jakoś załatwić - uciął Katz. - Niech otworzą place budów, 

składy, jeŜeli trzeba, niech pan budzi właścicieli. Ale jutro rano będzie za późno. 

Chcę go znaleźć Ŝywego, a nie wystawić mu pomnik.

Rzucił słuchawkę. Musiał się na kimś wyładować.

Przed kwadransem zadzwonił do niego doktor Shu-lo. I przyznał się, Ŝe 

rozmawiał z Jadą, po czym puścił ją wolno. Al Katz wiedział, Ŝe Chińczyk kłamie, ale 

był kompletnie bezradny. W pewnym jednak sensie uspokoił się, wiedząc, Ŝe Jada nie 

wpadła w ręce FBI. Odwołał się do ich pomocy tylko dlatego, Ŝe w Nowym Jorku nie 

dysponował wystarczającą, do przeprowadzenia akcji na tak szeroką skalę, liczbą 

ludzi. A FBI nie mogła mu niczego odmówić. Choć oficjalnie pełnił funkcję bliŜej 

nieokreśloną, rozkazy otrzymywał bezpośrednio z Białego Domu lub najwyŜszych 

szczebli CIA.

Zamiast połoŜyć się z powrotem spać, poszedł zrobić sobie kawy. Niegdyś 

prezydent John Kennedy kazał FBI wywlec z łóŜek o czwartej rano hutniczych 

magnatów.

DlaczegóŜ by nie zrobić tego samego z przedsiębiorcami, którzy w dodatku 

naleŜeli przewaŜnie do mafii...

Krisantem usadowił Jadę wygodnie na tylnym siedzeniu dodge’a, potem usiadł 

za kierownicą, pozostawiając ją opiece Lo-ning. ZabandaŜowano jej starannie 

okaleczony palec. Zdawała się spać. Efekt hipnozy minie za dwadzieścia minut. 

Doktor Shu-lo przyspieszył proces, wstrzykując jej amfetaminę. Jedyny problem 

stanowił brakujący pantofel, który zgubiła szamocąc się z Elkiem w korytarzu.

Lo-ning z przyjemnością wrzuciłaby ją do kosza na śmieci, posiekawszy 

uprzednio na drobne kawałki, ale dała się przekonać doktorowi. Jego plan polegał na 

wypuszczeniu jej gdzieś w Harlemie i śledzeniu. Pod warunkiem, Ŝe nie przyjdzie jej 

na myśl wracać do domu, skąd zgarnie ją FBI. W kaŜdym razie, Chinka musiała 

wrócić na 207 Ulicę po swojego volkswagena.

Ulice były niemal bezludne i Krisantemowi prowadzenie wozu w Nowym 

Jorku nareszcie sprawiło autentyczną przyjemność.

Minąwszy Central Park ruszył Ósmą Aleją.

Lo-ning wypchnęła Jadę z dodge’a na Lennox Avenue, na wysokości 135 

Ulicy.

Nieco dalej stało kilka taksówek. Młoda Murzynka wysiadła potulnie z 

samochodu i o mało się nie przewróciła. ZauwaŜyła, Ŝe ma tylko jeden but, więc 

ś

ciągnęła go i niosła w ręku. Potem odeszła chwiejnym krokiem.

Szła Lennox Avenue nie zatrzymując się przy postoju. Jakiś Murzyn zaczepił 

ją, ale odszedł natychmiast przekonany, Ŝe jest w sztok pijana. Jada skręciła w 138

Ulicę.

Krisantem przyspieszył nieco, aby nie stracić jej z oczu. Domy n» 138 Ulicy 

były ubogie, obskurne, pozbawione klimatyzacji i odrapane. Latem ludzie spali w 

przedsionku, Ŝeby mieć czym oddychać. Nie było tu Ŝadnej kafejki, Ŝadnego lokalu. A 

więc Jada szła do kogoś. Jej dom znajdował się zbyt daleko, aby mogła udać się tam 

piechotą.

Wóz patrolowy nr 886 kończył objazd nie zauwaŜywszy niczego 

szczególnego, gdy biały sierŜant siedzący obok czarnego kierowcy wykrzyknął:

- Hej! Widziałeś?

Dostrzegł właśnie Jadę, która wymachując pantofelkiem zygzakiem szła po 

chodniku. Zwrócił uwagę na jej fantastyczny, uwydatniony przez za krótką sukienkę, 

zadek.

Czarny policjant, nastrojony filozoficznie i senny, wzruszył ramionami.

- Schlała się w cztery dupy, ale to jeszcze nie zbrodnia. Niezła dupa!

Biały potrząsnął głową. Był nowy w Harlemie i jeszcze bardzo przejmował się 

przepisami.

- Nie moŜemy jej tak zostawić - upierał się. - Zgwałcą ją, poderŜną jej gardło. 

Wygląda bardzo młodo.

Czarny zachichotał.

- Skoro jest o tej porze na ulicy, to moŜesz być pewien, Ŝe dziewictwo 

sprzedała za dwadzieścia pięć centów w jakiejś bramie dawno temu. Nie czepiaj się 

jej.

Na pewno nie znosi glin i nie nadstawi ci się przed odejściem.

UraŜony sierŜat nie ustępował:

- Nie zostawimy jej tu. Zawróć! Tak będzie lepiej.

Jako Ŝe dowodził tu sierŜant, czarny ustąpił. W końcu, co go obchodziła ta 

dziewczyna. Opieszale zatoczył łuk, skręcił w Lennox, nie włączając nawet syreny i 

powoli wjechał w 138. Bujna sylwetka idącej zygzakiem Jady zajmowała cały 

chodnik. Samochód zatrzymał się przed nią i szofer oświetlił postać dziewczyny.

Zaskoczona Jada zmruŜyła powieki i zawołała:

- Hello!

Obaj policjanci wysiedli i stanęli obok niej. SierŜanta uderzył jej oddech i 

zamajaczone spojrzenie.

- Na Boga! - jęknął. - Ona jest w dodatku naćpana. Nie moŜemy jej zostawić. 

To przestępstwo...

Ujął Jadę za ramię i oświadczył:

- Young Lady, you arę under arrest...

Nie wyglądało na to, Ŝeby to do niej dotarło. Potulnie pozwoliła wsadzić się 

do samochodu. SierŜant usiadł z tyłu, obok niej.

- Ale się musiała opalić trawki - niechętnie powiedział Murzyn. - Nawet nie 

wie, gdzie jest.

Faktycznie. Jada spokojnie oparła głowę na ramieniu sierŜanta. Tego było za 

wiele. Czarny wziął kurs na komisariat przy 186 Ulicy.

Jak wszyscy, policjanci z wozu 886 dostali rysopis Jady. Tyle Ŝe nie naleŜeli 

do FBI, a rysopisów podawano im co wieczór po dwadzieścia. W dodatku mowa była 

o szykownej Murzynce w czerwonym cadiiiacu, a nie o pijanej dziwce, której 

pośladki zmąciłyby spokój pastora.

Elko Krisantem przeklął po turecku. W trudnych chwilach uŜywał rodzimego 

języka. Bezsilnie patrzył, jak policjanci ładują Jadę do samochodu.

- No, to po wszystkim - powiedział z filozoficznym spokojem.

Przez chwilę zawahał się, czy nie interweniować, ale to juŜ naprawdę było 

zbyt skomplikowane. Czerwone światła wozu patrolowego zniknęły i Elko takŜe 

ruszył. Pozostało mu tylko podwieźć Lo-ning po jej samochód. A potem postarać się 

na coś przydać. Chinka poinformowała go, na jakim etapie znajdowały się 

poszukiwania, więc za kaŜdym razem, gdy mijali cięŜarówkę, Elko przyglądał się jej 

dokładnie na wypadek, gdyby jakimś cudem okazała się betoniarką.

W głębi serca tracił nadzieję. Nowy Jork wydawał mu się gigantycznym 

labiryntem. Myślał o tysiącach budów i baz istniejących w tym mieście. Gdyby to 

było w Istambule... Odszukałby tę przeklętą betoniarkę w ciągu dziesięciu minut. 

PrzecieŜ Malko uratował mu Ŝycie.

Tego się nie zapomina.

Kiedy wóz 886 dotarł do 160 Ulicy biały sierŜant począł wykazywać odrobinę 

ludzkich uczuć.

- Myślisz, Ŝe długo ją będą trzymali? - zapytał.

Czarny skinął głową.

- OskarŜą ją - potwierdził ze smutkiem. - Oficer dyŜurny ma obowiązek to 

zrobić, jeŜeli przywozisz mu delikwenta w takim stanie. Będzie musiała stanąć przed 

sądem i zapłacić kaucję. Ale pewnie nie ma szmalu, więc posiedzi w pudle.

Koloryzował trochę...

Nieswój, sierŜant spojrzał na śpiącą na jego ramieniu śliczną Murzynkę. 

Teraz, kiedy czarny dostarczył mu satysfakcji, akceptując zatrzymanie dziewczyny, 

czuł się w pewnej mierze winien. Jako Ŝe incydent był drobny, nie złoŜyli dotąd 

meldunku.

- Ale nie moŜemy jej tak wypuścić - zaczął.

- Człowieku - odpowiedział sentencjonalnie - gdyby tak zatrzymywać 

wszystkie naćpane dziewczyny w Harlemie, trzeba by obrócić Long Island w 

więzienie.

Nie zrobiła nic złego.

Zwolnił celowo.

SierŜant podjął nagle decyzję:

- W porządku. Puścimy ją. Ale gęba na kłódkę - co?

- Gadanie.

Murzyn zjechał na bok. Zatrzymał się i wysiadł, Ŝeby otworzyć drzwiczki i 

wyciągnąć Jadę z samochodu.

Walczyła z zamykającymi się powiekami. Gliniarz lekko nią potrząsnął, 

bardzo Ŝyczliwy.

- Zmykaj mała.

I, jakby chcąc dodać jej energii, klepnął ją po krągłych pośladkach, nim wsiadł 

do wozu. Nie wszystko stracił.

Jada odeszła, policjanci zawrócili. Czarny pogwizdywał z zadowolenia. To był 

dobry glina, tyle Ŝe miał zbyt miękkie serce, Ŝeby dostać awans.

Za pięć siódma Al Katz kończył jedenastą filiŜankę kawy. Spał niespełna trzy 

godziny.

Zaczerwienionymi ze zmęczenia oczyma patrzył na wznoszące się ponad 

gmach Narodów Zjednoczonych słońce. Jego biuro przy United PlaŜa 799 

przeobraŜone zostało tymczasowo w punkt dowodzenia poszukiwaniami Malka. 

Czterech jego zastępców utrzymywało stały kontakt z przetrząsającymi budowy i bazy 

ekipami.

Był juŜ poranek, a ciągle jeszcze nie natrafiono na ślad Malka ani tej Ŝółtej 

betoniarki. Wydawać się mogło, Ŝe wszystkie nowojorskie betoniarki były Ŝółte.

Biorąc pod uwagę ilość budów prowadzonych właśnie w mieście, ich praca 

przypominała poszukiwanie igły w stogu siana.

W miarę tego, jak FBI donosiło o przetrząśnięciu kolejnych miejsc, Al Katz 

umieszczał róŜnokolorowe szpileczki na olbrzymim planie Manhattanu, wiszącym na 

ś

cianie. Nie słuŜyło to zresztą absolutnie niczemu, ale dawało mu poczucie, Ŝe coś 

robi. Agenci FBI wyczyniali cuda.

Zaimprowizowana, w gruncie rzeczy, akcja opierała się częściowo na danych z

ksiąŜek telefonicznych. Ale kaŜde przedsiębiorstwo posiadało wiele baz. W dodatku, 

budzeni w środku nocy ludzie, pytani ni z tego ni z owego, gdzie znajduje się baza ich 

betoniarek, rzucali słuchawkami, klnąc kiepskiego Ŝartownisia... Inspekcja jednej 

bazy zajmowała przynajmniej pół godziny. Trzeba było wdrapywać się na tył maszyny 

i zaglądać do wnętrza, przyświecając sobie latarką...

Telefon zadzwonił równocześnie z nastawionym na siódmą budzikiem. Oba 

sygnały równie bezuŜyteczne.

Al Katz potarł źle ogolone policzki. Od trzech godzin rozpaczliwie szukał 

sposobu uniemoŜliwienia betoniarkom wyjazdu i załadunku cementu i nic nie zdołał 

wymyśleć. Było fizyczną niemoŜliwością i bezprawiem ściągnąć wszystkie betoniarki 

na policyjny parking, aby odnaleźć człowieka, który pewnie juŜ nie Ŝył. Nawet 

burmistrz Nowego Jorku, który niegdyś zakazał inwalidom uŜywania samochodów, 

nie ośmieliłby się tego zrobić.

JeŜeli Malko jeszcze Ŝyje, to przyjdzie mu umrzeć potworną śmiercią - oblepi 

go i udusi masa cementowej mazi. Prawdopodobnie nigdy nie uda się odnaleźć jego 

ciała.

Na domiar złego Al Katz nie dowiedział się niczego nowego o aferze. Jeszcze 

tylko parę dni i będzie po głosowaniu. A oni ciągle działają po omacku.

Dla odpręŜenia wstał i podszedł wbić w mapę jeszcze jedną czerwoną szpilkę.

Chris Jones wszedł do bazy Colonial Concrete przy 145 Ulicy dokładnie o 

siódmej dwadzieścia sześć. Na sam widok betoniarki chciało mu się rzygać. Od 

trzeciej rano przemierzał West Side Harlemu w towarzystwie Miltona Brabecka i Elka 

Krisantema. Dziwna z nich była trójka... Turek spotkał obu goryli z CIA w biurze Ala.

Powitanie było raczej chłodne. Bez słowa zdecydowali zakopać tomahawk wojenny 

na czas poszukiwań Malka. Krisantem w pojedynkę nie był w stanie nic zdziałać. 

Wręczono mu wielką latarkę i razem z tamtymi zaglądał do brzuchów betoniarek.

Baza przy 145 Ulicy podobna była do wszystkich innych. Chris Jones zostawił 

samochód Miltonowi, który jechał na sąsiednią budowę przy Lennox Avenue, sto 

metrów dalej, bo ulica była juŜ zablokowana przez biorące ładunek cięŜarówki.

Z Krisantemem za plecami Chris wtargnął do dyspozytorni. Mieli tu pół tuzina 

betoniarek. Jedna wyjeŜdŜała właśnie, kiedy przybyli. Chris wyrecytował po raz setny 

tę samą formułkę przed osłupiałym urzędnikiem. Czy nie zginęła im betoniarka? Nie 

zauwaŜyli niczego dziwnego?

Pospiesznie sprawdzili pozostałe betoniarki. Kierownik bazy, wyjątkowo 

chętnie udzielający informacji, wysoki blondyn podsunął:

- Powinniście zajrzeć do kawiarni na wprost. Nocny stróŜ, John, powinien tam 

jeszcze siedzieć. MoŜe coś zauwaŜył.

Chris podziękował grzecznie. Betoniarki wychodziły mu uszami. Gdyby nie 

szło o Ŝycie Malka... Nie miał zupełnie ochoty wysłuchiwać ględzenia faceta, który 

nie powie im nic nowego i tylko dzięki kawie moŜe utrzymać otwarte oczy.

W kawiarni pachniało przypalonym tłuszczem i kawą.

Nocny stróŜ, łatwy do rozpoznania dzięki mundurowi i pistoletowi, siedział 

oparty o kontuar. Sam. Chris podszedł i jowialnie poklepał go po plecach. Stary 

podniósł głowę.

- Co się...

- FBI - oznajmił Chris naturalnym głosem, podsuwając mu na otwartej dłoni 

znaczek, który zaraz schował.

John Webster skulił się, prawie wsiąkł w taboret.

Twarz męŜczyzny przybrała barwę ziemistoszarą, ciało ogarnęło drŜenie tak 

silne, Ŝe pół filiŜanki kawy wylądowało na jego spodniach. Chcąc umknąć przed 

spojrzeniem Chrisa napatoczył się na Krisantema. Nawet w normalnych 

okolicznościach twarz Turka nie budziła ogólnej sympatii. Teraz w dodatku trud nie 

przespanej nocy zrobił z niej, prawdę mówiąc, zakazaną gębę.

StróŜ zakrztusił się i zakasłał. Chris musiał puknąć go w plecy. Elko nie 

naleŜał do FBI, ale posiadał głęboką znajomość psychiki ludzkiej. W oka mgnieniu 

zorientował się, Ŝe straŜnik ma nieczyste sumienie.

- Szukamy betoniarki - zaczął Chris Jones. - Miał pan słuŜbę tej nocy...

- Nic nie wiem - wybełkotał John. - Przysięgam, Ŝe o niczym nie wiem. 

Dlaczego właśnie mnie o to pytacie?

Kiedy to mówił, nutka szczerości zabrzmiała w jego głosie. Krisantem 

pokręcił głową i zanurzył ręce w kieszeni.

Parę sekund później John Webster poczuł zimny dotyk garotty Turka, 

zaciskającej się wokół jego szyi.

Wydał zduszony okrzyk. Chris oparł rękę na ramieniu Turka.

- Hej! Spokojnie...

FBI i tak juŜ miało kiepską reputację.

- Daj mi z nim pogadać - błagał Krisantem. - Jedną minutkę.

Trzymając oba końce garotty w zaciśniętej pięści, poderwał Webstera z 

taboretu i pchnął pod ścianę, za kabinę telefoniczną, gdzie nikt z zewnątrz nie mógł 

ich dostrzec. Stary nie opierał się, ledwo stojąc na trzęsących się nogach.

Elko obrócił lekko nadgarstek i John poczuł, Ŝe brak mu powietrza. Turek 

szepnął mu do ucha chropowatą angielszczyzną:

- Gadaj, albo cię załatwię.

Prosta alternatywa. Po chwili zwolnił ucisk, Ŝeby dać Websterowi moŜność 

mówienia. Bardzo zdenerwowany Chris Jones spoglądał na bok. Kelnerka dyskretnie 

usunęła się na zaplecze. Zgodnie z przyjętymi w Harlemie standardami była to tylko 

nieco Ŝywsza dyskusja.

- Skąd pan wie, Ŝe... - zaprotestował w przypływie energii Webster.

- Znikąd - szepnął Elko. - Ale nie podoba mi się twój krzywy ryj i jeŜeli nie 

odpowiesz na moje pytanie, nie zobaczysz go juŜ w lustrze.

Pozytywną cechą Krisantema była jego szczerość.

John uwierzył mu bez wahania, a nie miał ochoty przenosić się na tamten 

ś

wiat.

- To ten cholerny czarnuch, przysięgam - wyznał jednym tchem. - Postraszył 

mnie. Powiadam panu, nie powinni zatrudniać tych chłystków. Przez nich są same 

kłopoty.

Trzeba było pomocy Chrisa, aby go uspokoić i wydusić z niego szczegóły 

incydentu z Chuckiem. Chris dosłownie skoczył mu do gardła, przyciskając go do 

muru swymi ogromnymi łapami.

- Gdzie ta betoniarka?

- Chuck właśnie pojechał po cement. Na Fort Washington Avenue. Potem 

jedzie na budowę.

- Dawno wyjechał?

Stary potrząsnął głową.

- Jakieś dziesięć minut temu.

Chris wypuścił go.

Nieco ośmielony Webster odwaŜył się zapytać:

- A o co, do cholery, chodzi z tą betoniarką? Dlaczego jej szukacie?

Siwe wąsy Krisantema otarły się prawie o zmaltretowaną twarz starego.

- W środku siedzi nasz przyjaciel. Bardzo bliski przyjaciel. Na twoim miejscu 

modliłbym się, Ŝeby jeszcze Ŝył.

- Po czym poznać tę twoją betoniarkę?

- Trzydzieści cztery. Ma duŜe 34 na drzwiczkach - wydukał zdruzgotany John 

Webster. Ale przysięgam, Ŝe...

Chris i Elko byli juŜ na zewnątrz. Gdyby chcieli iść po samochód i Miltona, 

straciliby dobrych pięć minut. Nie mówiąc juŜ o tym, Ŝe musieliby wrócić na Harlem 

River Drive. Dość czasu, aby Malka zalało dziesięć ton cementu.

Następna betoniarka przekraczała bramę bazy. Krisantem przebiegł przez 

ulicę, wskoczył na schodki i wsunął głowę do kabiny. Oszołomiony kierowca 

zahamował i stanął.

- ZjeŜdŜaj - mruknął Turek. Szybko.

Szofer sądził, Ŝe się przesłyszał. Wzruszył ramieniem i zamierzał odjechać. 

Krisantem otworzył drzwiczki jedną ręką, a drugą zepchnął go z siedzenia i wyrzucił 

na ziemię. Potem wśliznął się na jego miejsce i spojrzał na tablicę rozdzielczą. 

Prowadził juŜ cięŜarówki w Korei i był szoferem w wielkim istambulskim garaŜu. 

Nie było sprawy.

Kierowca stał wrzeszcząc, uczepił się Chrisa, który wsiadał z drugiej strony.

- Oszaleliście. Wezwę policję. Oddajcie mi wóz.

- Policja to my - krzyknął Chris zatrzaskując drzwi.

Krisantem brutalnie puścił sprzęgło, a na zakręcie zerwał niemal cały bok 

zaparkowanego forda. W lusterku dojrzał wyskakujących z bazy, gestykulujących 

ludzi.

Wystraszony John Webster obserwował tę scenę z kafejki.

- Czarny skurwiel - mruknął.

Pierwszy samochód, za którym rozległ się warkot cięŜarówki, nie zjechał dość 

szybko na bok. Krisantem przyspieszył jeszcze trochę i gigantyczny zderzak zerwał 

pół bagaŜnika wozu. Kierowca skręcił ostro, o mało nie staczając się do rzeki, potem 

rozwścieczony nacisnął na klakson. Turek zignorował to i dodał gazu, wjeŜdŜając na 

lewy, przeznaczony dla szybkich pojazdów pas.

Ruch na Harlem River Drive był oŜywiony, ale po pierwszym incydencie nikt 

juŜ nie stawał na drodze rozszalałej betoniarce. Jakby kierowcy przekazywali sobie 

znaki. Krisantem zresztą uŜywał potęŜnego klaksonu w roli syreny, dociskając gaz do 

dechy. Tego dnia ustalony został rekord prędkości w kategorii betoniarek - ponad 60 

mil na godzinę. Łoskot nasuwał raczej myśl o czołgu średniej masy.

Zakręt w 155 Ulicę Elko brał w stylu Grahama Hill’a w Mans, przy okazji 

zdzierając dach toyoty. Potem z głośnym trąbieniem przedarł się przez trzy sznury 

samochodów, jadąc chwilami nawet pod prąd.

Pełniący słuŜbę przy Amsterdam Avenue policjant o mały włos nie połknął 

gwizdka. Z rozkrzyŜowanymi ramionami ruszył na spotkanie betoniarki. Elko ledwo 

zdołał zahamować. Policjant wdrapał się na stopień, ziejąc oburzeniem.

Zamilkł niemal natychmiast, bo Chris podsunął mu pod nos swój znaczek, 

rozkazując:

- Proszę opróŜnić skrzyŜowanie. Szybko.

Policjant zszedł, kompletnie ogłupiały. Słyszał juŜ, Ŝe FBI posługuje się dla 

kamuflaŜu róŜnymi samochodami, ale Ŝeby do tego stopnia... W pewnym sensie było 

to genialne. KtóŜ by obawiał się betoniarki?

Elko nie czekał, aŜ skrzyŜowanie będzie puste i mało nie rozstrzaskał 

cadiiiaca. PrzeraŜony kierowca najechał na hydrant. Betoniarka oddaliła się z 

hurkotem bombowca w stronę Fort Washington Avenue. 34

nie mogła mieć nad nimi duŜej przewagi.

Chris wypatrzył ją pierwszy, gdy ruszyła spod światła.

Dwieście metrów przed nimi.

- To ta - wykrzyknął.

Elko nie mógł bardziej przyspieszyć. Na szczęście ruch był bardziej płynny. 

Ś

cigana betoniarka jechała z normalną prędkością. PoniewaŜ zbliŜali się do 

skrzyŜowania na czerwonym świetle, Elko nacisnął klakson i przejechał.

Poczuli jakiś wstrząs po lewej stronie. Chris wychylił się i zauwaŜył 

unieruchomiony na środku skrzyŜowania i skrócony o jedną trzecią samochód.

Wyciskając z betoniarki ostatnie poty Elko zrównał się z 34. Oba monstra 

jechały łeb w łeb. Chuck odwrócił się. Chris Jones mierzył w niego z Magnum.

- Stój - wrzasnął. - Policja.

Oczy Chucka niemal wyskoczyły z orbit. Jak oszalały docisnął gaz.

Niczym apokaliptyczne potwory toczyły się ku rozwidleniu przy Washington 

Bridge. Na światłach stało około dziesięciu samochodów. Za chwilę mogły zostać 

zmiaŜdŜone przez 60-tonowy huragan. Chuck stracił głowę. Pochylony nad 

kierownicą, jechał ślepo przed siebie.

Elko stał na pedałach. Miał cztery metry przewagi.

Zdawało się, Ŝe trzeszcząca na wszystkich spojeniach betoniarka rozpadnie 

się.

Od skrzyŜowania dzieliło ich sto metrów. Ludzie z krzykiem wyskakiwali z 

samochodów. Elko skręcił kierownicę w prawo, uderzając w 34. Tęga Murzynka 

upuściła z okna doniczkę. Pierwszy raz w Ŝyciu widziała w środku miasta wyścigi 

cięŜkich wozów transportowych.

Rozległ się przeraŜający trzask zdzieranej blachy.

Chuck instynktownie zahamował. Elko napierał dalej.

Szczepione ze sobą pojazdy zatrzymały się, uderzając o bramę domu i 

roznosząc ją o dwadzieścia metrów od stojących przy skrzyŜowaniu samochodów. 

Chris, na wpół ogłuszony zderzeniem z przednią szybą, dopiero po chwili otworzył 

oczy. Wystarczyło to, by szofer „34”

wyskoczył na ziemię i długimi susami pognał przed siebie, usiłując ratować 

skórę.

Oprzytomniawszy, rzucił się w pogoń, mierząc z Magnum 457.

- Stać - krzyczał. - Jesteś aresztowany.

Chuck obracał właśnie w perzynę rozliczne rekordy olimpijskie. Słysząc 

wystrzał z rewolweru odskoczył w bok, jakby umykał przed Ŝmiją.

Ale Chris wystrzelił tylko w powietrze.

Spoza samochodów na skrzyŜowaniu wyłonili się dwaj policjanci. Chuck 

zauwaŜył ich i skręcił, pokonując rozdzielający jezdnię pas ziemi. Odwrócił się, Ŝeby 

sprawdzić, czy Chris zamierza strzelać.

Rozległ się pisk hamulców, niczym jęk agonii i ciało Murzyna wzbiło się w 

górę. Czarny buick potrącił go, odrzucając wiele metrów dalej. Upadł głową na asfalt.

Nadbiegający właśnie Chris usłyszał trzask pękających kości czaszki. Serce 

podeszło mu do gardła.

Kiedy przykląkł przy młodym Murzynie, chłopak oddychał jeszcze, ale jego 

mózg wypłynął na ziemię. W zasadzie był juŜ trupem.

W dzielnicy wrzało. MęŜczyzna, który przypadkowo przejechał Chucka, 

wysiadł z wozu blady jak ściana. Ludzie wyglądali przez okna, ruch był zablokowany. 

Chris Jones podniósł się i pobiegł w stronę betoniarek, pozostawiając ciało Chucka.

Krisantem zanurzył się do połowy w betoniarce. Wysunął się pokryty szarym 

pyłem i gestem przywołał Chrisa:

- Szybko, chyba tu jest.

Zanurzył znowu głowę w brzuchu machiny i zniknął w niej całkowicie. Chris 

wskoczył na tylną platformę.

Usłyszał z wnętrza okrzyki Turka. Klął i szamotał się.

Chris dojrzał szarą sylwetkę wznoszącą się ku otworowi.

Wyciągnął ramiona i dotknął skóry.

W parę sekund później w otworze betoniarki ukazała się głowa Malka 

popychanego przez Krisantema i podciąganego przez Chrisa. Ten ostatni krzyknął 

radośnie, na widok otwartych oczu księcia. Delikatnie począł zrywać czarny plaster, 

kneblujący usta Malka. W tej chwili był właściwie tylko szarą, skostniałą kukłą, 

jednakŜe oddychał.

Kiedy Malko przyszedł do biura Katza przy United Nations PlaŜa, miał 

jeszcze szary pył za paznokciami. Krisantem ledwie zdąŜył przygotować mu kąpiel. 

Betoniarka przypieczętowała zgodę między gorylami i Turkiem.

Chris mówił nieustannie o mianowaniu go honorowym członkiem FBI.

Tymczasem jednak Mad Dogsi zdobyli punkt nawet pomimo nieudanej próby 

zgładzenia Malka. Dotarcie do kierujących spiskiem stało się niemoŜliwe.

Wąsy Ala Katza zwisały posępnie. Serdecznie powitał Malka, wskazał krzesło 

Krisantemowi, a potem jednym haustem wypił Pepsi. Kiedy juŜ znaleziono Malka, 

przespał się godzinę w biurze.

- Szofer betoniarki figuruje w kartotekach FBI jako agitator i członek 

Czarnych Panter - oświadczył. - Dwukrotnie zatrzymywany - w 1969 i w styczniu 

1970.

Malko patrzył na słońce ponad East River.

Nieprędko zapomni o długich, spędzonych w ciemności godzinach, kiedy w 

kaŜdej sekundzie mógł zginąć pod masą cementu.

- Ktoś kryje się za Mad Dogsami - powiedział. - Nie oni zmontowali tak 

skomplikowaną akcję. Notorycznie nie mają pieniędzy. Jada jest jedynie 

wykonawczynią. Ci sami ludzie drugi raz usiłowali mnie zabić.

Katz westchnął, wąsy znowu opadły mu smętnie. Niebieskie oczy nabrały 

wyrazu powagi.

- Prośba o przesunięcie terminu głosowania nie wchodzi w grę - stwierdził z 

emfazą. - Pod Ŝadnym pretekstem. Od 1961 połowa świata oskarŜa nas o stosowanie 

wszelkich moŜliwych wybiegów dla uniemoŜliwienia przyjęcia Chin 

komunistycznych do ONZ-u. Mówienie teraz o spisku byłoby gwoździem do trumny.

MoŜemy zyskać kilka dni, prosząc przyjaznych delegatów o wygłoszenie 

długich przemówień, o filibusting, jak w Kongresie...

Malko wydłubał okruch cementu spod paznokcia.

Miał na sobie beŜowy garnitur z alpagi, skrojony nie gorzej niŜ zmarnowany w 

betoniarce.

- Nie wiem, co pan moŜe na tym zyskać. Nie orientujemy się, ilu delegatami 

manipulowano. W ten, czy w inny sposób. I to podstawowy problem.

Katz uśmiechnął się chłodno.

- Najlepszą obroną jest atak, jak powiedział Napoleon. Nie po to urządziliśmy 

panu tak sprytnie mieszkanko, Ŝeby pan w nim grał w klasy.

- Chce pan, aby...

- W zeszłym roku przewaga była bardzo bezpieczna, 48 do 71. ZałóŜmy 

najgorszy wariant. Proszę przeczytać.

Malko wziął kartkę maszynopisu i przejrzał. Była to lista państw. Na 

pierwszym miejscu umieszczono Austrię, potem Belgię, Kanadę, Chile, Cypr, 

Islandię, Iran, Włochy, Jamajkę, Kuwejt, Laos, Liban, Malediwy, Trynidad, Tunezję.

- Niech pan wśród nich poszuka szczęścia - powiedział Katz. - Wystarczy 

urobić sześciu z nich, Ŝeby cały Departament Stanu tarzał się z radości. Nie biorąc 

pod uwagę tych, którzy „źle” głosowali w zeszłym roku.

Mrugnął okiem, mając wyraźnie nieczyste myśli.

- Proszę się brać do roboty. Przyślę panu pomoc.

Dziś przewidziane są cztery przerwy w sesji oraz wystąpienie przedstawiciela 

Związku Radzieckiego.

Przybędą wszyscy.

Hulanki i forsa były zdecydowanie siłą napędową Narodów Zjednoczonych. 

Malko wsunął kartkę do kieszeni. Rola politycznego szantaŜysty budziła jego 

najgłębszą niechęć.

Stał, gotów do odejścia, kiedy Krisantem dyskretnie chrząknął.

- Warto by się moŜe dowiedzieć, co powiedziała dziewczyna policjantom, 

którzy ją zatrzymali?

- Jaka dziewczyna? - zapytał Katz - nie zatrzymaliśmy Ŝadnej dziewczyny.

- Ta, która usiłowała zabić Jego Wysokość - odpowiedział Krisantem. - Ta 

czarna wydra. Zatrzymali ją na moich oczach.

W ostatnich godzinach Krisantem stał się, o hańbo, rasistą. Bardzo starannie 

opowiedział o aresztowaniu Jady przez patrol samochodowy.

Następne dziesięć minut upłynęło na gorączkowym wydzwanianiu po 

wszystkich komisariatach w Harlemie.

Al Katz był o krok od zawału. Nikt nie widział Jady. Coraz częściej 

podejrzliwie zerkał na Krisantema. Turek, przecieŜ potwornie nieufny, mógł równie 

dobrze udusić Jadę, a zwłoki wrzucić do Hudsonu.

- Przypominam sobie numer wozu - zawołał nagle Elko. - 886.

Amerykanin podjął więc znów zmagania z telefonem.

Tym razem po pół godzinie trafił na kapitana, dowodzącego komisariatem 

przy 184 Ulicy. Wóz numer 886

naleŜał do nich, ale nie mieli oni Jady, ani Ŝadnego śladu w raportach.

- Trzeba tam jechać - zasugerował Malko. - Jest coś dziwnego w tej historii.

Al Katz był tego samego zdania.

Precinet 19 nie wyglądała zachęcająco. Przed budynkiem stało kilka 

zaparkowanych samochodów policyjnych. Była to najgorsza dzielnica Harlemu. 

Kiedy Malko i Krisantem znaleźli się w komisariacie, dwaj policjanci segregowali na 

duŜym stole, budzącą dreszczyk, górę białej broni. śniwo jednego wieczoru.

Dwaj czarni siedzieli przykuci do ściany. Przed trzema godzinami zakatowali 

w windzie na śmierć małŜeństwo staruszków. Obojętni na wszystko. Kapitan 

wprowadził gości do obskurnego biura. Malko wyjaśnił powód wizyty. Al Katz 

dzwonił zresztą, aby uprzedzić o ich przyjściu.

Kapitan rozkazał przynieść rejestr meldunków. Nie znalazł niczego na temat 

Jady. Wczoraj nie zatrzymano Ŝadnej młodej kobiety.

- Mógłbym zobaczyć się z policjantami z nocnego patrolu 886? - Zapytał 

Malko.

- SierŜant zszedł ze słuŜby - powiedział kapitan - ale z drugim nie ma 

problemu.

Wcisnął klawisz interkomu.

- Benson.

Po kilku sekundach w drzwiach stanął Murzyn w mundurze. W jego twarzy i 

wyłupiastych oczach malowało się znuŜenie. Kapitan wyjaśnił mu o co chodzi.

Malko natychmiast zauwaŜył niepokój policjanta. Nie mógł jednak nalegać. 

Sam z siebie policjant pokiwał głową i powiedział:

- No cóŜ, myślę Ŝe strzeliłem potworną gafę!

Opowiedział o aresztowaniu Jady i nacisku jaki wywarł na sierŜanta, aby ją 

uwolnić. Kapitan był zdruzgotany.

Niestety, nic juŜ nie moŜna było zrobić. Benson spuścił w zawstydzeniu 

głowę.

- Co zrobiła ta nieszczęsna dziewczyna? - zapytał Ŝałośnie.

- Och! Jest wmieszana w dwa morderstwa i spisek polityczny - powiedział 

Malko.

Nagle wpadł mu pewien pomysł.

- Macie tu kogoś, kto dobrze zna Harlem i mógłby mi pomóc w jej 

odnalezieniu?

Benson podniósł głowę.

- Myślę, Ŝe tak, sir. Mamy tu wspaniałą dziewczynę.

Jeanie. Zna wszystkich. O ile kapitan pozwoli.

Kapitan pozwalał z góry na wszystko, co mogło ocalić jego honor. Powierzył 

Malka Bensonowi. Ten poprowadził go na pierwsze piętro, zapukał i wszedł do 

ciasnego biura.

Malka czekało radosne zaskoczenie.

Jeanie była miłą i śliczną, krótkowłosą Murzynką.

Nosiła mundur. Po dokonaniu prezentacji Benson przedstawił jej sprawę. 

Malko wtrącił się.

- Jesteśmy w zasadzie pewni, Ŝe ta dziewczyna naleŜy do Czarnych Panter.

Młoda Murzynka gwizdnęła i podniosła się. Była szalenie zgrabna, ale mundur 

chyba najdoskonalszej damskiej figurze nie dodaje uroku.

- Jestem opiekunką społeczną - wyjaśniła. - Znam tu wiele osób, jestem 

lubiana. Chodzę sama po zakątkach, w których nasi chłopcy witani są koktajlem 

Mołotowa. Ale Panter ludzie się boją, nic nie powiedzą.

JeŜeli ktoś panu moŜe pomóc, to tylko junkies, narkomani. Wiedzą o 

wszystkich, handlują z Panterami, znają ich kryjówki. Ale trzeba złapać jednego z 

nich i zmusić do mówienia. To nie takie proste.

Nie brzmiało to budująco. Malko zaczynał rozumieć, dlaczego FBI drepcze w 

miejscu.

- Znamy adres Jady - powiedział - czy nie zechciałaby pani podjechać tam z 

nami? Spróbować dowiedzieć się czegoś?

Jeanie uśmiechnęła się z powątpiewaniem.

- JeŜeli pan sobie Ŝyczy, ale mamy jedną szansę na tysiąc. Jedźmy.

Dwójka oberwanych dzieciaków bawiła się na 96 Ulicy przed bramą domu, w 

którym mieszkała Jada. Cadiilac stał w tym samym miejscu, podobnie dwaj ludzie z 

FBI tkwiący w szarym fordzie, rzucającym się w oczy, jak mucha w szklance mleka.

Jeanie odezwała się do Malka:

- Proszę tu na mnie poczekać. JeŜeli ludzie pana zobaczą, nie powiedzą słowa. 

Pan jest biały.

Malko patrzył, jak znika w ogromnym budynku. Krisantem zastanawiał się, 

czy ktoś uwolnił stróŜa.

Wkrótce po zniknięciu Jeanie istota wyglądająca na czarnego ducha otarła się 

o samochód obrzucając go nienawistnym spojrzeniem. Murzyn był chudy jak 

kościotrup, wynędzniały na twarzy, nie ogolony, przedwcześnie łysiejący. Nawet 

Krisantem zaczął się odruchowo drapać.

Jeanie pojawiła się po 20 minutach. Kiedy wsiadła do samochodu, westchnęła 

cięŜko.

- CóŜ to za Ŝycie! Na górze mieszka w jednej izbie kobieta z szóstką dzieci! 

Nie moŜe nawet iść do ubikacji, bo złodzieje czyhają non stop na okazję i kradną, co 

się da.

- A nasza dziewczyna?

- Nikt nic o niej nie wie. Mieszka tu od niedawna.

(Zastanawiała się chwilę). Tylko jeden facet moŜe panu pomóc: Julius West. 

JeŜeli dostatecznie długo pozbawi się go narkotyków, wyśpiewa wszystko, co wie. 

Zaopatruje Pantery i inne indywidua.

- Jak go znaleźć?

Jeanie wybuchnęła śmiechem.

- To nie moja działka. Musi pan pogadać z chłopakami z Biura Narkotyków na 

Old Slif Street, w Downtown. JeŜeli go dopadną, będę moŜe mogła pomóc. Jestem 

uchwytna w komisariacie.

- Proszę jednak dać mi swój numer - poprosił Malko. - Mogę pani 

potrzebować w środku nocy.

Podała mu adres i telefon, wyjaśniając:

- Proszę tylko powiedzieć, kim pan jest, mieszkam z czarnym gliną, 

zazdrosnym jak tygrys. Nie lubi, Ŝeby kręcili się koło mnie biali.

Poprosiła, aby ją tu wysadzili. Musiała jeszcze wpaść do kilku rodzin. Wróci 

wozem patrolowym. Malko popatrzył za nią. Była niemal tak pociągająca, jak Jada.

Po drodze zatrzymał się, Ŝeby zadzwonić do Ala Katza i zaanonsować mu 

dobrą wiadomość. śe tym razem nie miał juŜ nawet Ŝadnego tropu.

Totalna próŜnia.

Pułkownik Tanaka siedział właśnie w kafeterii dla delegatów przeglądając 

przy śniadaniu poranną prasę.

Na temat próby zabójstwa nie było jeszcze nic, ale Japończyk został juŜ 

dokładnie poinformowany. Jada doszła do siebie i opowiedziała wszystko Lesterowi.

Japończyka to niepowodzenie rozwścieczyło mniej, niŜ wcześniejsze gafy. 

Wiedział, do czego zdolni są Chińczycy i nie łudził się, Ŝe Jada mogłaby oprzeć się 

hipnozie. Katastrofa nie była totalna, poniewaŜ FBI nie miało moŜliwości pójść tym 

tropem. W kaŜdym razie pułkownik był przekonany, Ŝe CIA i FBI niemalŜe depczą 

mu po piętach. I poczuł upajający dreszczyk emocji połączony z pewnością, Ŝe nic nie 

są w stanie mu zrobić.

Dokonał samokrytyki. Błędem było usiłować za wszelką cenę pozbyć się tego 

tak zwanego szantaŜysty.

Ale przynajmniej zmusił FBI do odkrycia kart.

Teraz, kiedy przeanalizował sytuację, poczuł się lepiej. Lesterowi kazał 

siedzieć cicho. I pojawiać się tylko w akcjach związanych z ich planem. Nie podejmą 

Ŝ

adnych dalszych prób pozbycia się jasnowłosego męŜczyzny pracującego dla FBI czy 

CIA. Tanaka wiedział, Ŝe po usunięciu Jady z pola widzenia, tamten nie miał Ŝadnego 

tropu.

Tanaka obiecał sobie iść na dobry, japoński obiad i wpisać go na listę 

wydatków. Jeszcze parę dni i uwolni się od wszystkich kłopotów.

Malko uprzejmie przysłuchiwał się delegatowi z Malediwów rozprawiającemu 

o problemach przysparzanych przez piratów tej, błogosławionej przez Boga i ludzi, 

krainie.

Zerknął na zegarek: wpół do pierwszej. Bar przepełniony był delegatami 

rozmawiającymi w rozmaitych językach i przypominał WieŜę Babel.

Nagle z głośnika rozbrzmiało jego nazwisko. Porzucił reprezentanta 

Malediwów, oszołomionego tą popularnością. Jego nikt nigdy nie wzywał. A powód: 

trzy czwarte delegatów ignorowało nawet istnienie jego państwa. Musiał nieustannie 

wyjaśniać, Ŝe Malediwy to nie nazwa sardynek w oliwie, ale niezaleŜny i prawie 

niepodzielny naród.

Malajka w recepcji uśmiechnęła się kącikiem ust.

- Pewna młoda dama chce się z panem widzieć. Jest przy wejściu do baru.

Malko przebił się przez tłum i stanął nos w nos z istotą rodem ze stronic 

„Playboya”: metr siedemdziesiąt pięć wzrostu, długie, rozjaśnione włosy a la Jean 

HarIow, ogromne błękitne oczy niewiniątka, fantastyczna figura i nader skąpa, 

kanarkowoŜółta sukienka, a do tego aksamitny głos call-girl dla miliarderów. Błysnęła 

zębami, niewątpliwie zdolnymi schrupać w mig tysiącdolarowe banknoty.

- Nazywam się Gail. Z „Jetset”. Proszono, abym skontaktowała się z panem 

pilnie. Z polecenia Ala Katza.

Malko z trudem przełknął ślinę. A powiadano, Ŝe CIA nie robiła nic dla 

zbliŜenia między narodami... Al Katz wszczął kontrofensywę nie tracąc czasu.

- Doskonale, Gail - powiedział - chodźmy więc napić się czegoś. Jest ze mną 

właśnie pewien dŜentelmen z Malediwów.

- Cudownie - z najgłębszym przekonaniem powiedziała Gail.

Kiedy delegat ujrzał Gail, z zachwytu omal nie wdrapał się na sufit po 

zasłonach. Usiadła z gracją, a króciutka sukienka uniosła się niemal do pępka. Podała 

dyplomacie rękę.

- Miło mi, Ŝe mogę pana poznać. Uwielbiam Afrykę.

Delegat nawet nie podjął wątku, patrząc jak zahipnotyzowany na długie nogi. 

Pomyśleć, Ŝe miał za godzinę wygłosić mowę pogrzebową...

Gail wpatrywała się w niego niczym w Rockefellera, Tarzana i Gregory Pecka 

bez mrugnięcia okiem. Delegat poczuł, Ŝe bierze w nim górę prymitywna strona 

natury i zastanawiał się, czy straŜe ONZ-u, zawsze tak rygorystyczne, przeciwstawią 

się, jeŜeli przerzuci ją sobie przez ramię, by zanieść do najbliŜszego hotelu.

Malko wykorzystał sytuację:

- Mam zamiar wydać niewielkie przyjęcie pod koniec tygodnia - odezwał się - 

czy przyłączy się pan do nas?

- Och, tak! - wtórowała Gail - tak bym chciała, Ŝeby pan przyszedł.

I wybuchła histerycznym śmiechem. W sumie brzmiało to zachęcająco. 

Dwanaście takich, jak ona i mieliby większość, która Wierchownyj Sowiet 

przyprawiłaby o zazdrość. Coś w stylu 99,99 %. Oczywiście pociągało to za sobą 

znaczne wydatki, ale przecieŜ nie moŜna było pozwolić, aby całe pieniądze Peace 

Corps poszły na budowę latryn w krajach rozwijających się.

Malko pochylił się do ucha Gail.

- Jest pani sama?

- Och, ale mam dwie przyjaciółki, do których mogę zadzwonić - zapewnił 

aksamitny głos. - Ciaudię i Cathy. Przyjdą z ochotą. RównieŜ pracują dla „Jetset”.

Nigdy nie przypuszczał, Ŝe zawód ekskluzywnego szpiega zmusi go do 

organizowania orgii na koszt CIA.

Oby tylko Aleksandra nigdy się o tym nie dowiedziała.

Byłaby zdolna rozwalić mu głowę celnym strzałem z broni myśliwskiej. 

Odkąd oddała mu się, uznała go za swoją własność.

Zorganizowanie party nie będzie zbyt trudne. Wystarczy zostawić Gail w 

barze, a potem wyselekcjonować co cenniejsze okazy.

Niewiarygodnie nabrzmiała Ŝyła pulsowała na skroni nadzwyczajnego i 

pełnomocnego ambasadora. MęŜczyzna wydawał krótkie jęki, wyraŜające rozkosz i 

frustrację, podczas gdy jego długie dłonie poprzez bluzkę gniotły wydatne piersi 

siedzącej mu na kolanach dziewczyny.

Oczy wychodziły mu z orbit. Nagle wstał i począł zrywać z siebie ubranie, 

jakby oblazło go robactwo. Nie tracił nawet czasu, by zdjąć spodnie, pozwolił, by 

opadły mu na kostki. Spora część guzików jego koszuli odprysnęła. Wstał, unosząc 

dziewczynę w ramionach.

RóŜnica wzrostu była tak duŜa, Ŝe brzuchem dotykał jej piersi.

Gigantyczny dyplomata porzucił piersi dziewczyny i wsunąwszy ręce pod 

zamszową spódniczkę ujął ją w biodrach. Kiedy zorientował się, Ŝe nie miała na sobie 

Ŝ

adnej bielizny, wydał okrzyk. Prawdziwy, pierwotny okrzyk wojenny. Opadł do tyłu, 

na poduszki, uniósł dziewczynę nad sobą, potem posadził, rozsuwając jej uda tak 

brutalnie, Ŝe krzyknęła. Zaczął miotać jej ciałem o swoje z niezmierną gwałtownością,

trzymając w pasie. Bardzo szybko osiągnął zaspokojenie. Przewrócił się na bok, 

pociągając za sobą partnerkę nadal z nią złączony.

Chris Jones zwilŜył suche wargi, nabrał tchu i pomyślał sobie, Ŝe ten kawałek 

zrobi niezłe wraŜenie w CIA. Było mu głupio. Widok ogromnego czarnego, którego 

spotykał w kuluarach ONZ-u - zawsze powaŜnego i sztywnego - uprawiającego 

miłość z tak prymitywną gwałtownością i egoizmem, wstrząsnął nim. W dodatku, to 

wszystko rozgrywało się o kilka metrów od niego. Słyszał jęki, sapania, szelest 

materiału.

Na próŜno powtarzał sobie, Ŝe tylko wypełnia rozkazy, nie czuł się w zgodzie 

z własnym sumieniem. Purytańskie wychowanie w Middłe West nie przygotowało go 

do tego. Gdyby jego Ŝona wiedziała, w jakich imprezach bierze udział, nawet „on 

duty”, po prostu wyrzuciłaby go za drzwi.

Powstrzymał okrzyk odrazy na widok sceny rozgrywającej się w najdalszym 

kącie pokoju. Jeden z czarnych dyplomatów siedział na kanapie, w roztargnieniu 

gładząc kędzierzawe włosy bardzo młodego Murzyna ułoŜonego u jego nóg i 

obdarzającego go wyrafinowanymi pieszczotami. Miał nie więcej niŜ szesnaście lat. 

CIA wykorzystywała niekiedy Raipha Millsa dla podobnych celów. Nie wzdrygał się 

przed niczym. Jako siedmioletni chłopczyk został zgwałcony w Harlemie przez 

dwóch homoseksualistów. A od dwunastego roku Ŝycia zaczepiał męŜczyzn na 42 

Ulicy, oferując usługi za cenę od jednego do pięciu dolarów.

CIA płaciła o wiele lepiej i dyskretnie interweniowała, kiedy Raiphowi jakiś 

ugryziony do krwi klient chciał narobić kłopotów. To była jego słodka słabostka.

Chris zasypiał juŜ przed sześcioma ekranami monitorów, kiedy wszystko 

zaczęło się na dobre. Do tej chwili nie działo się nic naprawdę ekscytującego. Siedział 

w mieszkaniu sąsiadującym z apartamentem Malka, takŜe naleŜącym do CIA. Był to 

rodzaj zabezpieczenia na wypadek, gdyby nieprzewidziany bieg wydarzeń wymagał 

interwencji z zewnątrz.

Malko wybrał siedmiu szefów delegacji spośród rokujących największe 

nadzieje. Kierował się powagą kraju, sytuacją rodzinną, stanem finansów i mocą 

przekonań politycznych.

Dziewcząt było tylko cztery: Gail, Cathy, Ciaudia i Lo-ning. Cathy była 

jeszcze wyŜsza, bardziej jasnowłosa i seksowniejsza od Gail. Reprezentowała typ 

dziewczyn zdolnych, nie uchylając buzi, zawrócić w głowie męŜczyźnie. Ciaudia była 

nieco niŜsza, o bujnych kształtach i kręconych włosach. Lo-ning miała na sobie 

haftowaną tunikę.

Najpierw wszyscy siedzieli na poduszkach rozrzuconych wokół wielkiej 

kanapy, na wprost kamer. Chwilami pojawiała się wysoka postać wspaniałego w tej 

roli Krisantema z tacą.

Chris ziewał z nudów.

Okazało się, Ŝe te wszystkie opowieści o orgiach były zwykłymi bujdami... 

Czuł się jak w Middłe West.

AŜ nagle Gail podniosła się i pociągnęła za rękę czarnego dyplomatę. Miała na 

sobie króciutką, mocno wydekoltowaną beŜową tunikę. Powiodła męŜczyznę do 

zakątka pod ścianą, teoretycznie przeznaczonego na tańce.

- Na Boga!

Nie mógł powstrzymać okrzyku. Gail najspokojniej rozpięła suwak i zrzuciła 

tunikę na ziemię. Olśniewając nagością zaprosiła partnera do zmysłowego tańca.

Chris rozbudził się na dobre. Teraz z kolei Cathy podniosła się i zajęła się 

drugim dyplomatą. Ale ona rozebrała się jeszcze siedząc, a potem uprzejmie pomogła 

w tym swojemu męŜczyźnie. Najpierw zdjęła mu buty. Kiedy pozostał jedynie w 

kalesonach w kwiatki, Chris wybuchnął nerwowym śmiechem. Z powodu 

telewizorów wszystko to wydawało się nierzeczywiste.

Potem Chris stracił ochotę do śmiechu. Gail juŜ nie tańczyła. Powoli 

opuszczała się wzdłuŜ ciała dyplomaty.

Klęcząc na podłodze obdarzała go pieszczotami precyzyjnie obliczonymi na 

doprowadzenie go do histerii.

Chris patrzył, jak Murzyn wywraca oczy, chwytając dziewczynę za włosy i 

przyciskając do siebie jej twarz.

Ona zaś niespodziewanie wyprostowała się i odsunęła nieco od niego, 

pozostawiając go w stanie, którego pozazdrościłby mu dorodny buhaj. Potem, 

wyraźnie kpiąc, poczęła tańczyć wokół niego.

Nie trzeba było długo czekać na reakcję. Dyplomata rzucił się na nią, zwalając 

ją na poduszki. Powolna mu, rozsunęła nogi, czekając, aŜ upora się z paskiem.

Przesunęła się nieco, jakby chcąc się wymknąć i obróciła o czterdzieści pięć 

stopni. MęŜczyzna ruszył za nią, mrucząc niecierpliwie. Nie miał pojęcia, Ŝe Gail 

przesunęła się tylko po to, aby lepiej uplasować się przed kamerami ze względu na 

zbliŜenie.

Z wdziękiem oplotła go nogami, wiąŜąc jak lianą. Był tak podniecony, Ŝe 

nawet gdyby ustawiono wokół niego cztery kamery i tak by tego nie zauwaŜył.

Chris uświadomił sobie, Ŝe jego własny oddech stał się równie krótki i 

urywany, jak oddech męŜczyzny kochającego się z Gail i zaczerwienił się.

Niestety, to był dopiero początek jego duchowych i moralnych cierpień!

Cathy stała na wprost dyplomaty, którego rozebrała.

Kołysząc się w takt muzyki, pieściła go powolnymi ruchami, patrząc mu w 

oczy i szepcząc odraŜające świństwa, szokujące zwłaszcza w jej anielskiej buzi.

MęŜczyzna cięŜko dyszał, usiłując wyrwać się jej i przejąć inicjatywę, ale 

trzymała go mocno. Nie zdołał uwolnić się, aŜ doprowadziła go do orgazmu.

Jego wykrzywiona twarz będzie takŜe stanowiła dobre ujęcie.

Chris Jones otarł czoło. Nie śmiał nawet patrzeć, co dzieje się na poduszkach 

na drugim planie. To przypominało mu dzień, kiedy w Istambule zaskoczył Malka w 

uroczym towarzystwie. Doznał takiego samego pomieszania podniecenia i wstydu. 

Zdecydowanie, zawód szpiega miał rozmaite strony. Po rozwaŜeniu wszelkich za i 

przeciw, zbliŜył się do szóstego monitora i włączył go.

Ujrzał ogromnego ambasadora oddającego się końcowym etapom szturmu.

- Proszę zostać przy mnie - szepnęła Lo-ning Malkowi.

Kiedy zobaczyła, Ŝe Gail się rozbiera, przylgnęła do niego i pocałowała go. 

Przez cały wieczór przedstawiciel afrykańskiego mikropaństwa poŜerał ją oczyma. Na 

szczęście, Ciaudia wzięła go na razie w swoje ręce tak zdecydowanie, Ŝe zapomniał o 

Lo-ning.

Chinka nalegała, by uczestniczyć w tym szczególnym przyjęciu. Malko miał 

powody przypuszczać, Ŝe nie tylko ze względów zawodowych.

Lo-ning pieściła go łagodnie. ZauwaŜył, Ŝe niepostrzeŜenie rozpięła sukienkę. 

Pocałowała go, on oddał pocałunek. W głębi ducha był zadowolony, Ŝe przyszła.

Nie pieniądze nią kierowały.

Teraz on z kolei zrzucił kimono. Lo-ning wśliznęła się pod niego, niczym 

małe, pachnące stworzonko, okrywając jego ciało pocałunkami delikatnymi, jak 

muśnięcie motylich skrzydeł. Prowadziła go. Była ciasna, jedwabista i ciepła. Nie 

poruszała się prawie, tuląc się do niego ze wszystkich sił. Doznawał jednak uczucia, 

Ŝ

e to kruche ciało wchłania go z siłą pompy ssącej.

Na kilka minut Malko zatracił poczucie czasu. Kiedy odzyskał świadomość 

wszyscy wokół niego kochali się, rozbrzmiewał koncert jęków, okrzyków, dziwnych 

odgłosów. Nagle rozległ się krzyk jasnowłosej Cathy o twarzyczce anioła. Były to 

dzikie, przerywane potokiem niezrozumiałych słów wrzaski, które nasilały się i 

nasilały, świdrując w uszach obecnych.

Mimo woli Malko rozejrzał się.

Czarny kolos, pełniący godność ambasadora porzucił Ciaudię dla Gail. 

Poruszał się w niej regularnie jak tłok, zroszony potem. Dziewczyna, oparta o kanapę, 

z otwartymi ustami, jęczała za kaŜdym razem, wywracając oczy i drŜąc całym ciałem.

Murzyn poruszał się coraz szybciej. Gail krzyczała teraz bez przerwy. Jasne 

włosy zasłaniały jej twarz.

Wreszcie, wyczerpani, opadli oboje na poduszki. Gail leŜała z zamkniętymi 

oczyma, oddychając cięŜko. Ambasador wstał, aby się czegoś napić, bowiem 

Krisantem dawno juŜ zamknął się w kuchni, kompletnie przeraŜony. Gdyby mógł, 

zatkałby uszy.

Morderca-purytanin - to był cały on.

Przez dłuŜszy czas nic się nie działo. Lo-ning tuliła się do Malka, leŜąc na 

nim.

Ni stąd ni zowąd, Gail podeszła do Cathy, siedzącej w zarzuconej teraz 

poduszkami części pokoju przeznaczonej na tańce. Ujęła jej dłoń, chcąc przyciągnąć 

ku sobie.

Cathy odepchnęła ją łagodnie.

Gail zmarszczyła brwi.

- Nie kochasz mnie juŜ?

Cathy uśmiechnęła się, gładząc długimi palcami policzek Gail.

- AleŜ tak, kocham cię - powiedziała czule. - Ale jestem zmęczona.

Blondynki zbliŜyły się ku sobie. Język Gail wdarł się do ust Cathy, jej dłonie 

ogarnęły biust dziewczyny, ujęły brunatne guziczki. Gail zmruŜyła oczy. Malko 

odwrócił się.

Zaczynało się przedstawienie, najwyŜszy akord scenariusza filmowego. 

Dyplomaci otoczyli je zafascynowani, nie domyślając się ani przez chwilę, Ŝe stoją 

przed kamerami.

Gail przysunęła się leciutko muskając Cathy wargami. Jej język przesuwał się 

zręcznie po twarzy partnerki, szybki i niezwykle zmysłowy.

Cathy zaczęła reagować.

Przyciągnęła Gail i pocałowała ją namiętnie. Jej pełne, giętkie ciało 

kontrastowało wspaniale ze szczupłą figurką drugiej dziewczyny.

Gail łagodnie pociągnęła ją, aŜ Cathy ułoŜyła się obok niej. Malko widział w 

tej chwili tylko plecy i pośladki Cathy. I pieszczące ją ręce tamtej. Gail kąsała wargi 

przyjaciółki, która krzyknęła. Blondynki nie przejmowały się widzami. Przynajmniej 

na pozór. Malkiem wstrząsnął dreszcz, gdy po raz setny uświadomił sobie, jak 

ohydnych metod uŜywa się w polityce.

Teraz Cathy klęczała. Gail całowała ją, wplótłszy dłonie w jej włosy. Potem 

jej usta podjęły wędrówkę, muskając piersi, zatrzymując się na sutkach. Cathy z 

odrzuconą do tyłu głową dyszała cięŜko.

Jej partnerka nieubłaganie schodziła coraz niŜej.

Cathy opadła do tyłu i wypręŜyła się, robiąc mostek.Gail rozchyliła jej uda, 

wsuwając pomiędzy nie twarz.

Cathy krzyczała na głos.

W pokoju zapadła głęboka cisza, słychać było tylko jęki obu kobiet. Tarzały 

się przez chwilę po poduszkach, potem odpoczywały, leŜąc jedna przy drugiej.

Jakby ten spektakl onieśmielił dyplomatów, zaczęli przepraszać się nawzajem. 

MoŜna by pomyśleć, Ŝe pokój nagle zamienił się w szatnię klubu sportowego.

Wszyscy ubierali się w niezmąconej ciszy. Malko załoŜył kimono. Chciał, 

Ŝ

eby impreza skończyła się jak najprędzej. Nigdy juŜ nie zgodzi się wyświadczać tego 

rodzaju usług CIA. To było poniŜające.

Ambasadorowie wymykali się jeden po drugim, bardzo uprzejmie całując rękę 

dopiero co wykorzystanej kobiety.

Z punktu widzenia CIA wieczór był udany. Powstało pewnie trzy-cztery 

tysiące metrów filmu. Pracowało kilka kamer. Dziewczyny z „Jetsetu” ubierały się 

właśnie.

PoŜegnały Malka cmoknięciem w policzek i wyszły. Loning wspięła mu się do 

ucha, by zapytać:

- Mogę zostać?

Malko ucieszył się, Ŝe zaproponowała mu to. Ale poprowadził ją do sypialni, z 

dala od kamer CIA.

Chris Jones wybiegł z mieszkania za ścianą wyłączywszy tylko monitory, 

jakby ścigał go diabeł. W hallu domu ukradkiem zerknął w lusterko, przekonany, Ŝe 

stygmat grzechu naznaczył go na wieki.

Ambasador przechylił się przez stół ku pułkownikowi Tanace, mówiąc bardzo 

cicho:

- Mój drogi, gdyby pan widział tę blondynkę.

Chciałem powiedzieć - te blondynki... Królewska rozrywka, naprawdę 

królewska.

Ś

linka ciekła mu na samo wspomnienie. W rejonie Kongo spotykało się 

niewątpliwie mało wysokich blondynek w typie Gail... Japończyk słuchał w 

roztargnieniu.

Zaprosił dyplomatę do restauracji dla delegatów, sanktuarium ONZ-u, które 

niekiedy zaszczycał obecnością sam sekretarz generalny. Zrobił to poniekąd dla 

rozrywki:

siedzący naprzeciw niego człowiek stanowił element planu. Nie miał, rzecz 

jasna, pojęcia, Ŝe Tanaka ma z całą sprawą coś wspólnego. Dla niego zresztą akcja 

miała się zacząć dwadzieścia cztery godziny później.

Murzyn szepnął nagle:

- Proszę, a oto i nasz gospodarz.

I gdy Malko mijał stolik, wyszczerzył w oślepiającym uśmiechu zęby 

kanibala. Wdzięczność z głębi trzewi...

Tanaka skamieniał z wraŜenia. Człowiek, który przysporzył im tyle 

problemów, który pracował dla FBI, takŜe był blondynem. I oczy: Jada wspominała o 

złotych oczach.

Japończyk z trudem przełknął kęs mięsa. Nie mógł oderwać oczu od stolika, 

przy którym usiadł blondyn z czterema innymi osobami.

- Proszę powiedzieć mi coś jeszcze o tym wieczorze - poprosił.

Ambasador nie dał się prosić. Czym dłuŜej Tanaka słuchał jego relacji, tym 

bardziej drętwiał z przeraŜenia.

Nie docenił przeciwników. Nie mogło być mowy o przypadkowym zbiegu 

okoliczności. MęŜczyzna, który urządził to „przyjęcie” i ten, który kontaktował się z 

Jadą, był jednym i tym samym. Pod płaszczykiem pracy w ONZ działa agent FBI i 

CIA. Pułkownik sądził raczej, Ŝe CIA. Te metody bardziej mu ją przypominały. 

BruŜdŜono mu w jego własnym ogródku. Obrzucił pełnym potępienia spojrzeniem 

swego towarzysza, z rozanielonym wyrazem twarzy wspominającego wczorajsze 

doświadczenia. Drogo go mogła kosztować ta orgia. Numer stary jak świat. JeŜeli nie 

z powodu Ŝony, to ze względu na konsekwencje zawodowe lub społeczne udawał się 

doskonale.

Odsunął talerz: odechciało mu się jeść.

Do głosowania pozostały cztery dni. Bóg wie, co jeszcze moŜe zdziałać w tym 

czasie blondyn! Tanaka zadrŜał: omal nie doszło do katastrofy. Ogarnęła go 

krótkotrwała wdzięczność wobec siedzącego vis-a-vis męŜczyzny.

- Proszę mi wybaczyć - powiedział. - Zupełnie zapomniałem o posiedzeniu 

komisji, w którym muszę wziąć udział. Spotkamy się później.

Odszedł, regulując rachunek i pozostawiając ambasadora sam na sam z 

jasnowłosymi marzeniami.

Pułkownik Tanaka miał ochotę przejść się i zastanowić przed podjęciem 

decyzji. Rosarium na wybrzeŜu East River wydało mu się stworzone do medytacji. 

Zawsze kochał naturę. Lecz zanim jeszcze tam dotarł, zrozumiał najoczywistsze: musi 

wyeliminować przeciwnika. W sekretnych bataliach ludzie nie są zbyt łatwi do 

zastąpienia. Nie będzie dość czasu, by podstawić kogoś w porę.

Tym razem zajmie się przeprowadzeniem operacji.

To pewniejsze.

Malko był w koszmarnym nastroju. O mały włos nie wyjechał wraz z 

Krisantemem do Austrii. Al Katz zwrócił się do niego z prośbą, by osobiście wywarł 

presję na uczestnikach imprezy...

Podczas wymiany zdań, do której potem doszło, trzęsły się ściany. Malko i tak 

juŜ Ŝałował, Ŝe dał się wciągnąć w tę historię. To się nigdy więcej nie powtórzy.

Taka praca nie godzi się z jego etyką.

JeŜeli zaś idzie o szantaŜowanie nieszczęśników, których pomógł wciągnąć w 

pułapkę, wolałby własnymi rękami udusić Ala Katza. Wykonanie tej usługi 

spontanicznie zaproponował mu Krisantem.

Patrzył na otaczającą go masę twarzy czarnych, Ŝółtych i białych delegatów, 

pogrąŜonych w oŜywionej dyskusji. Potwornie nudzili się podczas posiedzeń róŜnych 

komisji i podkomisji. Nawet debata dotycząca komunistycznych Chin nie 

pasjonowała tłumów. Wszyscy z góry znali wyniki i ciągnące się bez końca 

przemówienia przedstawicieli bloku komunistycznego były tylko formalnością.

ONZ pękał w szwach. Brakowało miejsca. Nieszczęśni delegaci nie mogli 

nawet przysiąść w barze, a ich biura rozrzucone były po całym Nowym Jorku.

Głos telefonistki wzniósł się nad gwarem rozmów.

Proszono do telefonu Malka. Wstał, zrezygnowany. Al Katz dojrzał pewnie do 

przeprosin. Ciemnoskóra, nie określonej narodowości telefonistka wskazała mu 

kabinę 3. Malko wszedł i podniósł słuchawkę.

- Czy mówię z księciem Malkiem Linge z delegacji austriackiej?

Sądząc z dość silnego akcentu, rozmówca Malka był Azjatą. Nie kojarzył się z 

nikim znajomym.

- Chciałbym spotkać się z panem za kwadrans na jedenastym piętrze - mówił. - 

W biurze 1184. Mamy coś nowego.

Nim Malko zdąŜył zapytać, z kim mówi, odłoŜono słuchawkę. Zaintrygowany, 

wyszedł z kabiny. Jedenaste piętro było domeną Chińczyków, spoza Chin 

komunistycznych, oczywiście. A więc - sprzymierzeńców Ala, Lo-ning i reszty. Głos 

naleŜał pewnie do doktora Shulo. Rozejrzał się po barze, ale nie dostrzegł Lo-ning. W 

takim tłumie było to prawie niemoŜliwe. Spokojnie ruszył na jedenaste piętro.

Z hallu, na wprost sali Rady Powierniczej, dobiegał szmer rozmów. Pod 

ojcowskim spojrzeniem straŜników w niebieskich mundurach delegaci krąŜyli po 

korytarzu i przysiadali na ławkach bez oparć.

Malko wszedł na ruchome schody.

Piętro było opustoszałe. Trwała właśnie przerwa obiadowa. Malko wszedł do 

obszernego biura z numerem 1183. Znalazł się w pracowni kaligraficznej. Na kaŜdym 

stole, a było ich około dwudziestu, piętrzyły się arkusze papieru pokryte starannym, 

kaligraficznym pismem. Fascynujące.

W głębi znajdowały się jeszcze jedne drzwi. Biuro 1184. Malko otworzył je. 

Ujrzał jedno tylko biurko, a na nim dziwny przyrząd. Miał w sobie coś z Ŝurawia i 

maszyny do pisania. Malko przypomniał sobie, Ŝe Lo-ning opowiadała mu o tym. 

Była to chińska maszyna do pisania. Spośród 35 tysięcy ideogramów pisma 

chińskiego wybrano siedem tysięcy. Cztery tysiące pozostawało do dyspozycji 

operatora w płaskiej szufladce. Kartka papieru nawijała się na wałek, jak w klasycznej 

maszynie. Za pomocą szczypiec operator wybierał jeden ze znaków i odbijał 

przyciskając do kartki. Niektórzy osiągali tempo setek znaków na godzinę.

Było to równie pasjonujące, jak dziecięce gry. Na białej kartce widniało kilka 

rozrzuconych ideogramów, jakby ktoś odbił je dla wprawy. Malko wyjrzał przez 

okno. Wychodziło na Pierwszą Aleję. PoniewaŜ nie było innych siedzeń, zajął stojące 

przy maszynie metalowe krzesło.

Nagle rozdzwonił się stojący na biurku telefon. Najpierw Malko nie reagował. 

W końcu, poniewaŜ nie milkł, odebrał. Był to ten sam człowiek, który wyznaczył mu 

to spotkanie. Głos brzmiał znacznie mniej tajemniczo, nawet serdecznie.

- Spieszę się nieco. Czy zechciałby pan usiąść i poczekać na mnie? (Zaśmiał 

się). Niech się pan pobawi i wykaligrafuje swoje nazwisko.

OdłoŜył słuchawkę. Malko pochylił się nad maszyną.

Znaki mierzyły zaledwie po kilka milimetrów.

Sprawdził, jak działa maszyna. Była precyzyjna i archaiczna jednocześnie. 

Antyczna IBM. Trzeba było mieć pamięć jak komputer, Ŝeby zakonotować miejsce 

kaŜdego z czterech tysięcy znaków w szufladce. Dostrzegł, Ŝe niektóre noszą 

czerwony lub zielony znaczek. Prawdopodobnie najczęściej uŜywane.

Uświadomił sobie nagle, Ŝe piekielnie go korci, Ŝeby się trochę pobawić.

Pułkownik tkwił bez ruchu w pomieszczeniu z instalacją elektryczną na 

jedenastym piętrze. Wykorzystywał je na oddanie się ćwiczeniom oddechowym jogi, 

osiągając doskonałe panowanie nad sobą samym. Stosował politykę wyliczonego 

ryzyka. W czasie medytacji w rosarium doszedł do wniosku, Ŝe najdogodniejszym 

miejscem do zlikwidowania przeciwnika było, mimo wszystko, ONZ. Tu czuł się 

najmniej zagroŜony, a ochrona FBI była najsłabsza.

Wyeliminowanie Malka niosło za sobą oczywiście pewne ryzyko, ale 

pozostawienie go przy Ŝyciu stanowiłoby większe zagroŜenie. Tanaka nie po to zadał 

sobie tyle trudu, Ŝeby w ostatniej chwili pozwolić wystrychnąć się na dudka. Margines 

błędu był zbyt mały: Wystarczyło przekupić trzech, czterech uczestników głosowania, 

by unicestwić wszystkie wysiłki Japończyka.

Tanaka przyjrzał się aparaturze kontrolnej. Był inŜynierem. To się niekiedy 

przydawało. Wskazówki instrumentów pomiarowych zasygnalizują mu śmierć 

przeciwnika. Pozostanie mu tylko doprowadzić wszystko do pierwotnego stanu, nim 

Chińczycy wrócą po przerwie obiadowej. Przygotował pułapkę bardzo starannie, 

ś

wiadom dzięki Jadzie powiązań Malka z Chińczykami.

I, po przeanalizowaniu rysujących się w gmachu ONZ moŜliwości, wybrał 

metodę wyrafinowaną, ale skuteczną.

Opierała się po prostu na zasadzie krzesła elektrycznego. Pułkownik Tanaka 

przyłączył maszynę do kaligrafowania do głównego przewodu o napięciu 2000 volt za 

pomocą kabla, którego końcówka połączona była z przeznaczonym dla Malka 

metalowym krzesłem. Poprzedniego wieczora dokonał próbnych podłączeń, przebił 

mur wiertarką kupioną po południu. Nikt nie zadawał mu Ŝadnych pytań. W budynku 

pracowano dzień i noc, zwłaszcza, kiedy nie było urzędników. W gruncie rzeczy 

Tanaka był dumny ze swego planu. Bawiąc się maszyną Malko zamknie obwód. 

Potrwa to parę sekund. Japończykowi pozostanie odłączyć kable.

W swojej karierze zlikwidował juŜ tą metodą wiele osób. Wystarczyło znaleźć 

linię wysokiego napięcia, mieć skromny sprzęt i jakie takie pojęcie o elektryczności.

Najtrudniejszą częścią planu było zwabienie Malka do biura w chwili, kiedy 

nikogo tam nie będzie. Ale telefon i ostateczne podłączenie kabli zajęło Tanace osiem 

minut. Dzwonił z biura 1183.

Kiedy Malko dotknie kabli, igła woltomierza przechyli się w prawo. 

Wystarczy odczekać minutę. Tanaka zamknął się w schowku, obawiając się juŜ 

jedynie nieprzewidzianej wizyty robotnika. Podczas przerwy obiadowej było to 

jednak nieprawdopodobne.

Kończył właśnie ćwiczenia oddechowe jogi, gdy igła drgnęła gwałtownie, 

potem wychyliła się w prawo. Drgała silnie przez kilka sekund, następnie opadła w 

lewo.

Człowiek zamknął obwód, walczył, by się uwolnić, aŜ runął z krzesła, 

poraŜony prądem i przerwał jej obieg.

Japończyk natychmiast odłączył kabel izolowanymi kombinerkami. Pozostało 

mu juŜ tylko wrócić do restauracji dla delegatów, gdzie oczekiwali go inni 

Japończycy. To, Ŝe odkryją przewody, nie ma znaczenia.

Tak czy inaczej, wiadomo będzie, Ŝe dokonał tego fachowiec.

Tanaka otworzył drzwi i zamknął je natychmiast. To był jedyny ryzykowny 

moment akcji. Bo nie mógłby wytłumaczyć swojej obecności w schowku.

- Czego pan tu szuka?

Drgnął na dźwięk lodowatego głosu. Odwrócił się gwałtownie. Chinka z 

kanapką w ręku zmierzyła go spojrzeniem spod zmarszczonych brwi. Bardzo chuda 

kobieta miała siwe włosy ściągnięte w kok.

- Pomyliłem drzwi - mruknął Tanaka, uśmiechając się najgłupiej, jak potrafił.

Nie mógł przewidzieć, Ŝe pani Tso, prawa ręka doktora Shu-lo, cierpiąca na 

schorzenia Ŝołądka, skracała zawsze swą przerwę obiadową. Ani, Ŝe była ze 

względów zawodowych bardzo nieufna.

- Nie mógł się pan pomylić - powiedziała sucho.

- Aby otworzyć te drzwi trzeba mieć specjalny klucz.

Kim pan jest?

Przez sekundę Tanaka wahał się, czy po prostu nie uciec. Ale nie mógł 

przecieŜ zniknąć z ONZ-u, a ta kobieta zapewne rozpoznałaby go. Błyskawicznie 

odzyskał zimną krew. PrzecieŜ to nie pierwszy raz.

- Nie wiem - powiedział ugodowo - drzwi były otwarte.

Postąpił krok naprzód, jakby chciał przejść, ale Chinka zagrodziła mu drogę, 

patrząc nieprzyjaźnie.

- Kim pan jest? - powtórzyła.

To była jedyna rzecz, której Tanaka nie mógł powiedzieć. W kaŜdej chwili 

ktoś mógł nadejść, a ta megiera zdolna była zaalarmować całe piętro.

- Nie rozumiem - powiedział powoli - nie zrobiłem nic złego.

- Jest pan w sekcji chińskiej - odezwała się sucho.

- I kłamie pan, wcale pan nie zabłądził.

Ujęła go pod ramię. Japończyk poczuł stalowy uchwyt wciskających mu się w 

mięśnie palców.

- Wytłumaczy się pan przed straŜnikami - dodała Chinka.

Pułkownik zareagował z szybkością węŜa. Nie próbując uwolnić się, okręcił 

się błyskawicznie wokół własnej osi, powodując, Ŝe Chinka straciła równowagę.

Znajdowali się dokładnie na wprost drzwi damskiej toalety. Pchnął ją brutalnie 

i oboje wpadli do środka.

Chinka poderwała się pierwsza z ziemi i otworzyła usta, chcąc krzyczeć. 

Tanaka wymierzył jej z rozmachem cios, który odrzucił ją pod ścianę. Pośliznął się 

jednak na leŜącej na ziemi kanapce i padł na kolana.

Otwartymi ustami Chinka łapała oddech. Krzyczała, zbyt jednak słabo, aby 

przyciągnąć czyjąkolwiek uwagę.

Teraz juŜ wiedziała, Ŝe sprawa jest powaŜna. Ma do czynienia z szaleńcem, 

albo z kimś znacznie gorszym.

Ręką sięgnęła po podtrzymującą kok stalową szpilkę.

Jej końcówka wypełniona była silnym roślinnym środkiem nasennym. 

Wystarczyłoby go do uśpienia słonia. Trzymała ją prostopadle przed sobą, 

przyciskając główkę do piersi tak, aby napastnik nadział się na nią.

Tanaka otrząsnął się: natrafił na fachowca. Musi się jej natychmiast pozbyć. 

Do toalety w kaŜdej chwili ktoś mógł wejść i wszcząć alarm.

Ruszył do przodu zgięty wpół; potem, gdy dzielił ich nie więcej niŜ metr, 

wyrzucił nogi równolegle do ziemi, opierając się rękami o posadzkę.

Jego nogi uderzyły Chinkę na wysokości kolan.

Tracąc równowagę, zamachała rękami i, upadając, wypuściła szpilkę. Tanaka 

rzucił się na kobietę i chwycił za gardło. Ale ona posiadała niezwykłą siłę. Wyrwała 

mu się i skoczyła ku drzwiom, tym razem wyjąc jak syrena.

Chwycił ją w pasie unosząc nad ziemią i rzucił o drzwi ubikacji, które otwarły 

się. Tanaka ruszył za nią i zamknął drzwi nogą. Zgiął Chinkę wpół, waląc jej czołem 

o porcelanowy sedes. Trzymał ją za włosy.

Znów zaczęła krzyczeć.

Tanaka mocno trzymał zdobycz. Skóra na czole kobiety pękła, na podłogę i 

białą porcelanę polały się strumienie krwi. Tanaka ledwie się ustrzegł zachlapania.

Chinka broniła się coraz słabiej, Japończyk uderzał coraz mocniej: musiała 

umrzeć.

W desperackiej próbie walki Chinka chwyciła go za włosy, usiłując się 

dźwignąć.

Tanaka złapał oddech i nie próbując się uwolnić, mocno walił jej głową o 

sedes. Tym razem pękła po lewej stronie kość ciemieniowa. Inne uderzenia dawały 

odgłos prawie miękki, budzący odrazę. Chinka juŜ nie krzyczała. Straciła 

przytomność. Tanaka zawzięcie walił jej zmaltretowaną czaszką o popękaną 

porcelanę.

Przestał dopiero na widok krwi wyciekającej z nozdrzy.

Dla całkowitego bezpieczeństwa uniósł ciało zmarłej i wcisnął głowę do 

stojącej w misce klozetowej wody. O ile w kobiecie tli się jeszcze iskra Ŝycia, utopi 

się.

Następnie wyszedł z ciasnej kabiny, zatrzaskując za sobą drzwi.

Przechodząc przed lustrem przyjrzał się sobie i pospiesznie przeczesał. Bogu 

dzięki, na jego ubraniu nie było śladów krwi. Mógł teraz udać się prosto do restauracji 

dla delegatów.

Korytarz był pusty.

Pułkownik poszedł w stronę wind. Czekał kilka sekund, nim zatrzymała się 

jedna z nich, na szczęście, pusta.

Malko pochylił się nad maszyną do kaligrafowania.

Setki ideogramów fascynowały go. Wyciągając rękę po szczypce do chwytania 

metalowych sześcianików, rękawem zahaczył o linijkę, która spadła na podłogę.

Pochylił się, Ŝeby ją podnieść i jego spojrzenie padło na nogę krzesła. 

Metalowy przewód przymocowany był do niego czarnym plastrem.

Czuły dzwonek alarmowy rozdzwonił się w mózgu Malka. ZauwaŜył 

wcześniej, Ŝe od maszyny odchodził przewód, który biegł wzdłuŜ muru, ale to go nie 

zdziwiło. W dzisiejszych czasach wszystkie maszyny są elektryczne. Wstał i przyjrzał 

się przewodowi przymocowanemu do krzesła. Biegł wzdłuŜ ściany i znikał w 

niewielkiej dziurze. Malko pochylił się i spostrzegł wapienny pył. Otwór był świeŜy. 

Wyprostował się. W czubkach palców poczuł nieprzyjemne mrowienie.

OstroŜnie zbliŜył się do krzesła. Potem rzucił linijką tak, aby trąciła maszynę i 

krzesło równocześnie.

Rozległ się trzask, pojawiły się niebieskie iskierki. Linijka upadła na podłogę. 

Malko mimo woli odskoczył do tyłu. Podniósł linijkę. W miejscu, gdzie dotknęła 

metalu, widniały dwa czarne ślady.

Przed chwilą cudem uniknął wymyślnej formy poraŜenia prądem. Nie było 

sensu dłuŜej czekać na tajemniczego rozmówcę.

Ciągnąc krzesło zerwał przewód. Następnie zadzwonił, prosząc o 

natychmiastowe przysłanie konserwatora. Na kartce, którą połoŜył na przewodzie 

napisał: „NIEBEZPIECZEŃSTWO”.

Opuścił pokój, ciągle pod wpływem stresu. Miał nadzieję, Ŝe w barze jest 

rosyjska wódka. Mrowienie dłoni nie ustępowało. Tym razem udało mu się cało wyjść 

z opresji. Pozostało mu jedynie uprzedzić Ala o ponownej próbie zgładzenia go. 

Jedno było pewne. Ich przeciwnik działa wewnątrz Narodów Zjednoczonych.

Mad Dogsi byli zaledwie wykonawcami.

Przyciskając guzik w windzie Malko spostrzegł, Ŝe jego prawa dłoń lekko 

drŜy.

Garść czarnych włosów spoczywała starannie ułoŜona na skrawku bawełny, w 

plastikowej torebce.

Doktor Shu-lo dokładnie się im przyglądał.

- Potrzebny byłby mikroskop - powiedział - ale jestem prawie pewien, Ŝe 

włosy naleŜą do Azjaty.

Al Katz pokiwał głową.

- To samo stwierdzono w laboratorium policyjnym.

Była ósma wieczorem. Ciało pani Tso spoczywało juŜ w kostnicy. Odkryto je 

w parę minut po tym, jak Malko opuścił piętro. Od godziny trzej męŜczyźni 

analizowali wydarzenie.

Doktor zaproponował:

- Jestem gotów pobrać włosy wszystkich członków mojej delegacji oraz sekcji 

przekładów. I porównać je z tymi.

Al Katz zaaprobował. Nie pierwszy raz czerwoni wśliznęliby się w skład słuŜb 

Formozy.

- To dostarcza nam bliŜszych informacji o naszym przeciwniku. To Azjata, 

który pełni jakąś funkcję w Narodach Zjednoczonych. Zna przyzwyczajenia 

urzędników i teren.

- Chyba moŜemy dorzucić, Ŝe cechuje go okrucieństwo - dodał doktor, w 

którego ustach nabierało to szczególnego posmaku...

Al Katz spuścił głowę, wstrząśnięty zdjęciami, które mu pokazano. Toalety 

zostały zapieczętowane. W kaŜdym razie, pracownice zarzekały się, Ŝe nie przestąpią 

więcej ich progów. Pułkownik MacCarthy, odpowiedzialny za bezpieczeństwo w 

siedzibie ONZ, był zdruzgotany. Pierwszy raz doszło do czegoś takiego. Oficjalnie 

mówiło się o zbrodni popełnionej przez sadystę. W końcu, tysiące turystów zwiedzało 

codziennie gmach.

Jeden z nich mógł się zgubić.

Sekcja chińska uznała za niecelowe wspominać pułkownikowi MacCarthy o 

drobnej zasadzce zastawionej na Malka. Lepiej prać własne brudy u siebie.

- Zostały nam trzy dni - skonkludował Al Katz. - Miejmy nadzieję, Ŝe 

przeciwnik popełni kolejną gafę.

Malko Ŝyczył sobie tego samego, pod warunkiem, Ŝe będzie to w mniejszym 

stopniu dotyczyć jego osoby.

Gail spoglądała na East River poprzez jedno z olbrzymich okien baru 

delegatów. W świetle przenikającym lekką tkaninę sukienki, wyglądała jakby była 

naga. Trudno byłoby znaleźć lepszą przynętę na dyplomatów. Tym razem 

wykonywała bezpośrednio polecenia Ala Katza. Malko oświadczył wyraźnie, Ŝe nie 

chce być zamieszany w kolejny „kontratak”.

Wstawał świt 27 września i dwa dni dzieliły ich od głosowania. 

Zdenerwowanie wśród wyŜszych funkcjonariuszy Departamentu Stanu osiągnęło 

nigdy wcześniej nie notowany poziom. To głosowanie będzie prawdziwą partią 

ruletki, jasne bowiem stało się, Ŝe oszustwa dokonywane są z obu stron. A 

wystarczyła róŜnica jednego głosu.

Malko kręcił się w kółko. Powrócił do „Nirwany”, ale Jada naturalnie zniknęła 

bez śladu. śadnej wskazówki nie dostarczyły równieŜ poszukiwania w ONZ. Doktor 

Shu-lo takŜe niczego nie wykrył. Morderca nie wchodził w skład delegacji chińskiej. 

Lo-ning nadal pełniła obowiązki przewodnika, spędzając parę chwil z Malkiem, 

ilekroć nadarzała się ku temu okazja. Krisantem wynalazł turecką wspólnotę i spędzał 

w niej gros czasu.

Chris Jones, równieŜ nie mając nic do roboty, przesiadywał w barze dla 

delegatów. Fakt, Ŝe moŜna tu było wypić J and B za pięćdziesiąt centów, czyniło to 

miejsce szczególnie cennym w jego oczach. Na razie spoglądał w stronę Gail, a myśli 

jego nie nadawały się do ujawnienia...

- O, proszę! - powiedział nagle - pedał.

Malko podniósł oczy. TuŜ za Gail siadł Murzyn. Z niechęcią rzucił na nią 

okiem, kiedy do niego podeszła i zamyślił się. Nie naleŜał do grupy uczestników orgii 

u Malka. KsiąŜę zresztą w ogóle go nie znał.

Zatopiony w głębokim fotelu, usiłował sprawiać wraŜenie zupełnie 

obojętnego, mimo Ŝe ogarnięty był totalną paniką. Kiedy zorientował się, Ŝe Malko go 

obserwuje, przeraŜony zerwał się z miejsca i ruszył w stronę kafejki.

Dziwne. Malka przebiegł wewnętrzny dreszcz.

Oczywiście, człowieka mogły boleć zęby, mógł doznać miłosnego zawodu. 

Ale Murzyn wydał mu się podejrzanie zdenerwowany. Wrócił z kafejki i wszedł do 

jednej z kabin, aby zadzwonić. Malko wstał i zapytał telefonistkę, kim jest ów 

męŜczyzna.

- Jego Ekscelencja Dawid Mugali - poinformowała. - Uroczy człowiek.

A więc, delegat upowaŜniony do udziału w głosowaniu. Opuścił kabinę w 

chwili, gdy ogłaszano wznowienie sesji Zgromadzenia Ogólnego. Miał przemawiać 

przedstawiciel Jemenu Południowego.

Sala opustoszała w parę chwil. Jego Ekscelencja Mugali najwyraźniej nie 

wybierał się na obrady. Przez parę minut kręcił się przy stojaku z czasopismami, 

potem usiadł, sprawiając wraŜenie coraz bardziej przygnębionego.

Malko, tknięty złym przeczuciem, pochylił się ku Chrisowi Jonesowi.

- No i jest dla pana robota. Chcę, Ŝeby śledził pan tego szacownego 

dŜentelmena, dokądkolwiek by poszedł. Musimy wiedzieć, z kim się widuje, co robi. 

Jak na uczciwego człowieka, jest zbyt smętny.

Goryl nie krył zaskoczenia.

- JeŜeli za kaŜdym razem, kiedy jakiś czarnuch będzie smutny - zaprotestował 

- zechcemy zabawiać się w łaŜenie za nim, w Ŝaden sposób nie damy rady.

MoŜe kumple zeŜarli mu rodzinę w Afryce.

Zdecydowanie, Chris Jones był rasistą. Malko podsunął mu pod nos kluczyki 

od dodge’a. Smutek ambasadora faktycznie mógł nie mieć najmniejszego związku z 

ich problemami, nigdy jednak nie wiadomo.

Właśnie w tej chwili Murzyn wstał i opuścił bar. Chris Jones ruszył w ślad za 

nim posłusznie, choć bez przekonania.

Tylko „Daiły News” zawsze uganiające się za sensacją, zamieściły w 

nagłówku wiadomość o śmierci pani Tso. Inne dzienniki nie przywiązywały do tego 

faktu większego znaczenia. Pułkownik Tanaka wiedział, Ŝe ze strony policji 

municypalnej nic mu nie zagraŜa.

Ogarniał go jednak śmiertelny niepokój. Blondyn mógł unicestwić całą akcję. 

A o tym przekona się, gdy będzie juŜ za późno. Zorganizowanie następnego zamachu 

na niego nie wchodziło w rachubę. Aby uspokoić rozkołatane nerwy, pułkownik 

Tanaka zasiadł w komisji zajmującej się skaŜeniami północnego Pacyfiku i ich 

reperkusjami dla przedsiębiorstw połowowych. Od wczoraj nie miał Ŝadnych 

wiadomości od Lestera.

Mad Dogsi rozpoczęli końcową fazę operacji. Wreszcie wszystko zdawało się 

przebiegać pomyślnie. Oby wytrzymać następnych 48 godzin.

AŜ do ostatniej sekundy Tanace towarzyszył będzie bezgraniczny lęk. Jednak 

niezbędna do wypełnienia tego planu doza zimnej krwi i okrucieństwa pobudzała go.

ZasłuŜył sobie na zwycięstwo. Nie bez nostalgii pomyślał, Ŝe stoi przed 

ostatnią szansą przejścia na emeryturę w randze generała, co w istotny sposób 

zmieniłoby końcowe lata jego Ŝycia, aczkolwiek nie przywiązywał wagi do luksusu.. 

Z samozaparciem usiłował przysłuchiwać się wystąpieniu reprezentanta Korei 

Południowej.

Telefon Malka zadźwięczał nieco przed dziesiątą. To był Chris Jones.

- Pański czarnuch zalewa się gorzkimi łzami w kafejce przy Drugiej Alei - 

oświadczył. - Mam mu dać chusteczkę? W dodatku schlał się w pestkę. Ruszył w 

tango, kiedy tylko przestąpił progi ONZ-u.

Malko zawahał się. W końcu, facet mógł faktycznie przeŜywać zawód 

miłosny. CóŜ jednak szkodziło upewnić się?

- Zaraz tam będę. JeŜeliby chciał wyjść, proszę go zatrzymać pod byle 

pretekstem.

OdłoŜył słuchawkę i wskoczył w garnitur. Ten smętny czarnuch na jego oko 

nie wróŜył nic dobrego.

Ambasador nie ruszył się z miejsca do przyjścia Malka. Zasłaniając twarz 

dłońmi płakał w kącie kawiarni, jak dziecko. Chris Jones w zaŜenowaniu usiłował 

patrzeć w innym kierunku.

- Proszę zostawić to mnie - powiedział Malko.

Spokojnie usadowił się na wprost Murzyna. Ten podniósł głowę, zaskoczony. 

Malko obdarzył go najŜyczliwszym uśmiechem, na jaki potrafił się zdobyć.

- Coś nie w porządku, Ekscelencjo?

Dyplomata podskoczył, słysząc ten tytuł.

Odsapnął, próbując odzyskać nieco godności.

- Proszę mnie zostawić w spokoju - powiedział przygaszonym głosem. - Nie 

znam pana.

Poruszył się, jakby chciał wstać. Malko zatrzymał go.

- Ale ja pana znam, Ekscelencjo. I sądzę, Ŝe ma pan powaŜne problemy w 

związku z głosowaniem, które ma się odbyć pojutrze.

Rzucił piłeczkę na chybił-trafił. Czarny zadrŜał, jak rasowy koń. Tym razem 

wstał i obrzucił Malka niechętnym spojrzeniem.

- Kim pan jest? Proszę zostawić mnie w spokoju.

- Sądzę, Ŝe mógłbym panu pomóc - powiedział Malko. - O ile zdecyduje się 

pan powiedzieć mi prawdę.

Murzyn wpadł nagle we wściekłość. Podsunąwszy Malkowi pod nos paszport 

dyplomatyczny, wrzasnął:

- Niech mi pan da spokój. Jestem dyplomatą.

Zawołam policję.

W tej samej chwili zza kontuaru wytoczył się potęŜnej postury barman, 

zawijając rękawy. Trafił prosto w objęcia Chrisa Jones’a, który swoją legitymację 

„Secret Service” wepchnął mu niemal do gardła. Zbity z tropu powrócił do baru.

Malko usiłował uspokoić czarnego dyplomatę, tłumacząc mu coś zniŜonym 

głosem.

- Nie wyrządzę panu Ŝadnej krzywdy - przekonywał. - Wręcz przeciwnie.

- Proszę mnie zostawić - piszczał tamten, kompletnie rozhisteryzowany. - Nie 

chcę z nikim rozmawiać. Nie mam Ŝadnych kłopotów.

Jednocześnie szamotał się. Chris Jones nieznacznie popychał go w stronę 

drzwi. Nikomu nie zaleŜało na wywołaniu skandalu. Gdy znaleźli się na ulicy, Chris 

wepchnął dyplomatę do dodge’a. Malko usiadł obok.

Samochód odjechał nie zwlekając.

- Dokąd jedziemy? - zapytał Chris.

- Do mnie.

Czarny zaczął nagle szamotać się, choć przed chwilą, jakby w zamroczeniu, 

pozwolił bez najlŜejszego oporu wpakować się do wozu.

- Dokąd mnie wieziecie? - krzyczał. - Puśćcie mnie. To porwanie!

- Proszę się nie denerwować - powiedział Malko.

- Pracujemy dla tajnych słuŜb, a zabieram pana do siebie. Wezwę lekarza. Jest 

pan zbyt zdenerwowany. Potrzebne są panu środki uspokajające.

Murzyn opadł na siedzenie, mamrocząc jakieś nie powiązane ze sobą słowa. 

Jego oddech przesycony był wonią alkoholu. Ale to nie wszystko. Jego skóra nabrała 

barwy ołowiu, co u czarnych jest oznaką silnego strachu, a po twarzy spływały mu 

stróŜki potu. Raz po raz szczękał zębami.

Krisantem aŜ podskoczył, widząc przesiąkniętego wódką Murzyna o mętnym 

spojrzeniu, targanego przez Malka i Chrisa.

Ulokowali go na fotelu, w który wcisnął się, nękany czkawką. Malko poszedł 

do sypialni i zadzwonił do doktora Shu-lo. Na szczęście zastał go w domu.

- Proszę natychmiast przyjechać - powiedział. - Być moŜe mamy nowy ślad.

Potem uprzedził Ala Katza. Amerykanin nie był szczególnie zachwycony.

- Mam nadzieję, Ŝe jest pan pewien tego, co pan robi - uprzedził. - Chroni go 

immunitet dyplomatyczny.

Jeśli złoŜy skargę, zrobi się potworna afera.

Doktor Shu-lo przybył po dziesięciu minutach. Z pomocą Krisantema ściągnął 

Murzynowi marynarkę, podwinął lewy rękaw i zrobił zastrzyk. Ten nie protestował i 

zdawał się przysypiać z uchylonymi ustami i zamkniętymi oczyma.

- Śpi?

- To potrwa jakiś kwadrans. Dałem mu łagodny środek uspokajający.

Ciało Murzyna osunęło się bezwładnie. Shu-lo uniósł jego powiekę. śadnej 

reakcji. Przy pomocy Krisantema przetransportował go na kanapę. Chris Jones 

starannie przetrząsnął jego kieszenie. Nie znalazł niczego nadzwyczajnego: portfel, 

paszport, pieniądze, zmiętą chusteczkę.

Chris automatycznie rozwinął ją i wytrząsnął. Coś wypadło na ziemię. Mała, 

plastikowa torebka. Goryl podniósł ją, obejrzał i wydał zduszony okrzyk.

- Zobaczcie!

Malko i doktor podeszli do niego. Wewnątrz plastikowej torebki ujrzeli 

skrwawiony ochłap. Doktor Shuk otworzył saszetkę, ujął tę rzecz palcami, powąchał;

spojrzał na Malka.

- To płatek ucha - oświadczył tonem tak obojętnym, jakby szło o gumę do 

Ŝ

ucia.

- Co?!

- Płatek ucha osoby rasy czarnej - uściślił Shu po dokładniejszych 

oględzinach. - Ucięty noŜem lub skalpelem.

- Ja pieprzę! - zawołał Chris Jones, którego słownictwo pozostawiało wiele do 

Ŝ

yczenia.

Ambasador miał uszy na miejscu. Spoglądali na niego przeraŜeni. Przede 

wszystkim Chris. Po głowie snuły mu się historie o ludoŜercach. Malko przerwał 

ciszę:

- Odnoszę wraŜenie, Ŝe ten makabryczny skrawek ciała jest bezpośrednio 

związany z naszymi problemami. Trzeba go obudzić i zmusić do mówienia.

Doktor Shu-lo sięgał juŜ do swej torby po amfetaminę. W dwie minuty później 

Murzyn uniósł powieki.

- Chce mi się pić - wyszeptał.

Krisantem podał mu szklankę wody. Zaraz potem Malko podsunął mu pod nos 

torebkę.

- Co to takiego, Ekscelencjo?

Ambasador o mało nie spadł z fotela.

Słowa tłoczyły mu się na usta, jęczał, krzyczał, rzucał się na Malka, usiłując 

wyrwać mu potworny szczątek.

Chris Jones musiał go powstrzymać. W końcu, nieco uspokojony, usiadł 

miotając wściekłe spojrzenia.

- Wezwijcie policję - wrzasnął. - ZłoŜę skargę sekretarzowi generalnemu! To 

hańba. Jestem szefem misji dyplomatycznej.

- Proszę się uspokoić - powiedział Malko. - Chcemy jedynie pańskiego dobra. 

MoŜemy panu pomóc. Ale czyj jest ten skrawek ucha?

Czarny poszarzał. Ciało jego przebiegło drŜenie.

Wpił oczy w Malka.

- Błagam pana, i tak nic nie powiem. Proszę pozwolić mi odejść. Nic nie 

powiem.

Potrząsnął głową, zamknął oczy, nękany koszmarnymi myślami. Malko 

przyglądał mu się bezradnie.

Odnalazł klucz do całej sprawy. Nie mógł jednak zrywać pełnomocnemu 

ambasadorowi, nawet czarnemu, paznokci, by zmusić go do mówienia... A uŜycie 

pentothalu było rzeczą równie śliską.

JuŜ widział te nagłówki: „CIA odurza narkotykami dyplomatę”.

Doktor Shu-lo powiedział bardzo łagodnie:

- Sądzę, Ŝe potrafię nakłonić go do mówienia. Bez Ŝadnych narkotyków. To 

nie zostawia Ŝadnych śladów.

Narkoanaliza. Podmiot uwalnia się od problemów, które opanowują jego 

ś

wiadomość.

- Czy to metoda, której uŜył pan wobec Jady? - zapytał Malko.

- Tak.

- Dobrze, zabierzcie go. Zaraz do was dołączę.

Muszę uprzedzić Ala.

Z pomocą Chrisa Jonesa Chińczyk zabrał dyplomatę, załoŜywszy mu 

przedtem marynarkę. Półprzytomny, nie oponował.

Doktor Shu-lo zadzwonił do Malka po półtorej godzinie.

- Miał pan rację - powiedział. - Wczoraj porwano jego Ŝonę. Dwie godziny 

później dostał ten skrawek ucha, w dodatku z kolczykiem, Ŝeby nie miał wątpliwości, 

do kogo naleŜał. Kazano mu po prostu głosować na Chiny, nie powiadamiając 

naturalnie o niczym policji ani rządu. I uprzedzono, Ŝe jakakolwiek interwencja równa 

się natychmiastowej śmierci Ŝony. Nie ma pojęcia, kto dokonał porwania, ani czy 

szefowie innych misji są w podobnej sytuacji... Obiecano mu, Ŝe po głosowaniu Ŝona 

wróci zdrowa i cała, gdyby jednak wyjawił cokolwiek, nawet potem, zostanie wraz z 

rodziną zabity. Okaleczenie miało posłuŜyć przekonaniu go o powadze tych gróźb.

Malko milczał, przeraŜony. W jego rękach spoczywało Ŝycie jednej lub wielu 

osób i najdrobniejszy fałszywy krok mógł spowodować katastrofę.

- Czy po przebudzeniu będzie pamiętał, co powiedział - zapytał.

- Nie.

- Więc proszę mu nic nie mówić. Tylko, Ŝe dał mu pan środek uspokajający, 

bo był w okropnym stanie. śe zasłabł. Niech ktoś go odwiezie do hotelu, jakby nigdy 

nic. Spróbuję znaleźć jakiś sposób. Naturalnie, nikomu ani słowa. Nie wiemy, z kim 

walczymy.

Rozłączył się i zadzwonił do Ala Katza, choć było juŜ po północy.

Amerykanin chyba źle się poczuł słysząc, co się wydarzyło. Oczywiście, 

dysponując nowymi informacjami, moŜna było oficjalnie Ŝądać przesunięcia 

głosowania. To jednak mogło kosztować Ŝycie jednego lub wielu zakładników... Od 

czasu zabójstwa dyplomaty niemieckiego w Gwatemali, rządy były szczególnie 

uczulone na ten problem. A jaka kompromitacja dla Stanów! Oznaczałoby to 

przyznanie się, Ŝe FBI niezdolne jest zapewnić bezpieczeństwo dyplomatom. Jak 

jakaś idiotyczna bananowa republika.

- Mam pomysł, jak odnaleźć zakładników - powiedział Malko. - Potrzebuję 

tylko pełnej współpracy Biura Narkotyków na Manhattanie. Powiadomcie kogoś 

uprawnionego. I niech do mnie dzwonią czym prędzej.

- Dlaczego Narkotyki?

- Za długo by tłumaczyć - powiedział Malko. - Ale zostały nam dwa dni na 

odnalezienie tych ludzi i nie ma chwili do stracenia.

Al Katz nie nalegał. Nie czekała go spokojna noc. Malko był pewien, Ŝe o ile 

głową spisku był ktoś z ONZ-u, wykonawcami byli czarni. Dotyczyło to takŜe 

porwania.

Trzeba iść tym tropem.

Wykręcił numer i czekał chwilę. Kiedy przytknął słuchawkę do ucha, 

rozwścieczony męski głos spytał, co za świnia śmie mu zawracać głowę w środku 

nocy. Malko umiejętnie wyjaśnił, Ŝe pragnie mówić nie z nim, lecz z jego Ŝoną.

Myślał, Ŝe rozmówca rzuci słuchawkę. Ten obrzucił go stekiem wyzwisk. 

Nagle dosłyszał zmieszane głosy.

Kobieta wzięła słuchawkę.

- Kto mówi?

- To ja, Jeanie - odpowiedział Malko. - Widzieliśmy się dziś rano. Potrzebuję 

pani pomocy.

- Chce pan, Ŝebym przyszła teraz?

- Tak.

Po chwili milczenia młoda Murzynka odezwała się.

- O.K. Będę na dole za dwadzieścia minut.

Malko włoŜył marynarkę i uprzedził Krisantema, Ŝe wróci późno. Wyszedł i 

zatopiony w myślach wsiadł do dodge’a. Ilu takich „mięczaków” zasiadało w 

Zgromadzeniu Ogólnym? Nie licząc tych, którzy po prostu przyjęli czek.

Jeden z pojemników na śmiecie stał nieco odsunięty od innych, u wylotu 115 

Ulicy, prawie przy rogu z Madison Avenue. Pojemnik, jakich wiele wzdłuŜ całej ulicy 

- z zielonego plastiku, z pokrywą niedokładnie kryjącą wysypujące się śmiecie. O tak 

późnej godzinie zakątek był spokojny.

Czasem tylko przejeŜdŜał samochód i nieliczni piesi o szarych twarzach 

pospiesznie wracali do domu. 115 Ulica jest jedną z najniebezpieczniejszych ulic w 

Harlemie, a to z powodu gangów narkomanów, nieustannie uganiających się za 

łatwym groszem.

Inspektor z Biura Narkotyków szepnął Malkowi do ucha:

- Proszę spojrzeć na prawo, przy bramie.

Malko musiał wytęŜyć wzrok, aby dostrzec w półmroku, o trzydzieści metrów 

od nich postać starej Murzynki, skulonej na małym składanym stołeczku, z gazetą na 

kolanach.

Siedziała dziesięć metrów od śmietnika. Młody Murzyn z bujną czupryną 

siedział na hydrancie, niespełna trzy metry od śmietnika i bawił się starą piłką 

golfową.

Inspektor pociągnął Malka do tyłu.

- OstroŜnie, są bardzo nieufni. Zupełnie jakby mieli szósty zmysł.

Jeanie, ubrana po cywilnemu w czarną spódniczkę i białą bluzkę, dorzuciła:

- To byłoby zbyt głupie. Z pewnością przyjdzie, jak co wieczór.

„On” to był Julius West, narkoman, który znał kryjówki Czarnych Panter, 

jedyny człowiek, mogący pomóc Malkowi. Najpierw jednak trzeba go było nakryć z 

narkotykami, Ŝeby mieć moŜliwość przyciśnięcia go do muru.

SkrzyŜowanie było przygotowane jak plan filmu. W budynku, w którym 

znajdował się Malko, od dziesięciu dni tkwili przez dwadzieścia cztery godziny na 

dobę ludzie z Biura Narkotyków. Usiłowali rozpracować siatkę handlarzy 

narkotyków. Tego jednak wieczoru na prośbę Malka i Jeanie wydano nieco inne 

rozkazy. Na Madison Avenue w starym, sypiącym się fordzie z zardzewiałą, pełną 

dziur karoserią siedziało w pogotowiu czterech najlepszych detektywów z Biura 

Narkotyków. Mieli schwytać Juliusa Westa.

Rozrzuceni po całej dzielnicy detektywi, w tym sporo czarnych, oczekiwali, by

ewentualnie przejąć zbiega.

Strzelać mogli jedynie w obronie własnej. Martwy Julius West byłby 

bezuŜyteczny.

- Popatrzcie - szepnął towarzyszący Malkowi detektyw. Stali przy oknie na 

drugim piętrze budynku zajmowanego przez policję, w północno-zachodniej części 

Madison, spoglądając na skrzyŜowanie.

Ubrany byle jak Murzyn zatrzymał się przy starej Murzynce. Przez chwilę 

rozmawiali. Pochylił się i połoŜył coś na jej kolanach. Potem spokojnie podszedł do 

ś

mietnika. Podniósł pokrywę, jakby czegoś szukał.

Choć działał bardzo szybko, Malko dostrzegł, jak wyjmuje małą, szarą 

paczuszkę i błyskawicznie opuszcza pokrywę.

Następnie ruszył prosto ku siedzącemu na hydrancie Murzynowi. Mijając go, 

otworzył dłoń i moŜna było wyraźnie zobaczyć jej zawartość. Murzyn nie przerwał 

sobie zabawy piłeczką golfową, a męŜczyzna z paczuszką przeszedł na drugą stronę 

ulicy i oddalił się.

Wszystko trwało nie więcej niŜ dwadzieścia sekund.

- Dobrze pomyślane, prawda? - powiedziała Jeanie. - Stara inkasuje forsę. 

Piętnaście dolarów za dozę heroiny. Kupiec podchodzi do wcześniej przygotowanego 

ś

mietnika i bierze towar. Chłopak jest tu po to, Ŝeby sprawdzać, Ŝe bierze tylko tyle, 

za ile zapłacił. Nie mam cienia wątpliwości, Ŝe w kieszeni trzyma brzytwę. Stara coś 

do niego krzyczy, podając mu ilość sprzedanego towaru. Mają swój kod. To o wiele 

bezpieczniejsze, niŜ spotkania w toaletach barów. JeŜeli pojawi się policja, nikt nie 

ma przy sobie narkotyków. Przysięgną, Ŝe jakiś ścigany typ podrzucił je do śmietnika.

Genialna prostota! Malko zdumiony był tak sprawną organizacją.

CIA stosowała najrozmaitsze wybiegi. Pomyśleć, Ŝe w tej właśnie chwili 

ambasador nadzwyczajny Pakistanu wygłaszał mowę-rzekę przed Zgromadzeniem 

Ogólnym Narodów Zjednoczonych, aby zyskać na czasie i umoŜliwić przyłapanie 

drobnego handlarza narkotyków, w którego rękach spoczywa los głosowania.

W kaŜdym razie, rozumowanie Malka było prawidłowe. O ile zdoła 

przeprowadzić plan kontrataku.

IluŜ delegatów drŜało o los członków swojej rodziny?

Operacja „Terror” została przeprowadzona bez zarzutu. Do FBI nie wpłynęła 

jeszcze ani jedna skarga. Co do Dawida Mugali, to wrócił do domu święcie 

przekonany, Ŝe nie puścił pary z ust. Malko nie potrafił wyzbyć się lęku. śycie wielu 

osób znalazło się w jego rękach i, choć wiedział, Ŝe nie będzie musiał przed nikim 

zdawać rachunku, ciąŜyło mu to. Miał przeświadczenie, Ŝe przypadek Dawida Mugali 

nie był odosobniony.

Rozejrzał się po skrzyŜowaniu. Ze starą rozmawiała teraz młoda Murzynka w 

łachmanach. Karuzela kręciła się znowu.

Przed ich oczyma przemaszerują pewnie wszyscy narkomani z Harlemu. Oby 

tylko pokazał się Julius West.

Jeanie ani na sekundę nie spuszczała śmietnika z oka, tylko ona mogła 

rozpoznać Juliusa.

Uśmiechnęła się do Malka, który zrozumiał od razu, Ŝe czynnik ludzki 

zdecydowanie działał na jego korzyść.

Jeanie musiała mieć dość praktykowanego przez kochanka mordobicia. Kiedy 

nie miała na sobie munduru, jej zgrabna figura i pełna ekspresji zmysłowa twarz były 

naprawdę zachwycające. Malko odwzajemnił uśmiech.

- Jeanie, powinna pani być cover-girl albo grać w filmach, a nie marnować się 

w komisariacie w Harlemie.

Potrząsnęła głową.

- To nie zawody dla mnie. Byłoby mi wstyd. Nawet kiedy zakładam 

przykrótką spódniczkę, czuję się skrępowana. Nie lubię, Ŝeby męŜczyźni 

pogwizdywali na mój widok. CóŜ dopiero stanąć nago przed fotografem!

- Nie potrzebuje się pani rozbierać, Ŝeby budzić poŜądanie - elegancko 

zaoponował Malko.

Odwróciła się bez słowa, bardzo zaŜenowana; nigdy nie prawiono jej 

komplementów tak bezpośrednio. W tej samej chwili detektyw trącił Malka łokciem.

- Patrzcie, jeszcze jeden.

Malko i Jeanie wychylili się. Murzynka drgnęła.

- To on.

ZbliŜający się Murzyn był chudy jak kościotrup, prawie zupełnie łysy, o 

pomarszczonej, pustej twarzy.

Powłóczył nogą. Jego wygląd róŜnił go od pozostałych nabywców. Nim 

podszedł do starej, rozejrzał się wokół siebie. Gdy jego wzrok zatrzymał się na „ich” 

budynku, Malko instynktownie odskoczył od okna, mimo Ŝe Murzyn nie mógł 

dostrzec ich za firankami.

Julius West stanął obok starej; wyglądało jakby z nią rozmawiał.

- Oby tylko miał pieniądze! Ta stara kutwa nie da mu nic na kredyt - 

westchnęła Jeanie.

Julius miał pieniądze. PołoŜył zwitek banknotów na kolanach starej i ruszył w 

stronę kosza. Uniósł pokrywę, zanurzył rękę, a zaraz potem wsunął ją do kieszeni. 

Pod obojętnym okiem „straŜnika” powtórzył tę czynność dwa razy, potem opuścił 

pokrywę i powłócząc nogą odszedł w stronę Madison Avenue.

- On, to co innego - wyjaśniła Jeanie ściszonym głosem, jakby w obawie, by 

Julius West jej nie usłyszał.

- Jest hurtownikiem, poza tym wiedzą, Ŝe przychodzi regularnie i okradanie 

ich nie leŜy w jego interesie. Bierze, ile chce. Trzeba go złapać teraz, zanim zdąŜy 

odsprzedać heroinę.

Detektyw pędził juŜ po chybotliwych schodach. Pozostali wyszli tylnymi 

drzwiami i wskoczyli do forda, czekającego na parkingu. Detektyw włączył radio, 

Ŝ

eby skontaktować się z wozem stojącym na Madison Avenue.

- Uwaga - uprzedziła Jeanie - trzeba go złapać, nim zejdzie do metra. Potem 

będzie trudniej, z łatwością pozbędzie się heroiny.

Ford ruszył tak ostro, Ŝe dziewczyna poleciała na siedzącego obok Malka. 

Rozległ się pisk opon.

Pokonali dwa zakręty i znaleźli się na Madison Avenue, minąwszy śmietnik. 

Stara nawet nie drgnęła, zerkając obojętnie na forda.

- Kieruje się ku 117 Ulicy - zatrzeszczało w głośniku radiowym.

- Pospieszmy się - odezwała się Jeanie.

- Na 118 ma metro.

Ford wyrwał do przodu. Detektyw, który prowadził, przywykł do pościgów, a 

dysponował silnikiem o mocy 375 koni...

- Oto i on - oświadczyła Jeanie.

Julius West szedł spokojnie skrajem chodnika. Nawet nie odwrócił się, słysząc 

warkot silnika. Gdy to wreszcie zrobił, było juŜ za późno. Detektyw wyskoczył z 

wozu.

Malko ujrzał na twarzy Juliusa Westa wyraz paniki. Mimo kalectwa rzucił się 

do ucieczki z impetem sprintera.

Biegł po ulicy, wymachując ramionami, jak wiatrak.

- Stój! - krzyknął detektyw - bo strzelam.

Julius West przyspieszył jeszcze złorzecząc na całe gardło. Na progach 

domów pojawiali się coraz liczniejsi czarni gapie. JeŜeli w Harlemie biali prowadzili 

pościg za Murzynem, ryzyko rozróby było duŜe.

Inspektor i Malko pędzili ciągle jak szaleni. Wreszcie pojawili się czterej 

policjanci z drugiego wozu, zagradzając Westowi drogę. Na ich widok zawahał się 

przez sekundę i to doprowadziło do jego zguby. Detektyw rzucił się jak napastnik w 

rugby i chwycił go za nogi.

Wszelka obrona byłaby daremna. Malko z czterema innymi zabezpieczał tyły. 

W okamgnieniu było po wszystkim.

Ledwie znaleźli się w samochodzie, dwaj detektywi z niesłychaną brutalnością 

zdarli z Murzyna ubranie.

Spodnie, kurtkę, koszulę, nawet bieliznę. Julius West wydzierał się i szamotał, 

oni tymczasem działali z flegmą angielskiego majordoma pomagającego swemu panu 

zdjąć palto. W okamgnieniu Murzyn został goły, jak go Pan Bóg stworzył. Malkowi 

mignęło przed oczyma gołe czarne ciało, nim owinięto je zniszczonym kocem. Stary 

ford zawrócił ostro na Lennox i ruszył na sygnale w kierunku południowym. W samą 

porę - czarnoskóry olbrzym wyłonił się ze swego sklepiku, z tasakiem w ręku, groŜąc 

pozostałym policjantom i miotając przekleństwa. Wokół niego gęstniał tłum 

Murzynów.

- Czemu go rozebraliście? - zapytał Malko, podskakując na wybojach.

Ulice Nowego Jorku były coraz gorsze.

Jeden z detektywów roześmiał się. NiemalŜe siedział na więźniu.

- W ten sposób nie ma moŜliwości połknąć tego świństwa ani wetknąć go 

gdzieś, nim dowieziemy go na miejsce...

Julius dusił się pod kocem. Detektyw odsłonił mu twarz, podsuwając 

jednocześnie pod nos krótkolufową 38.

- Nie próbuj Ŝadnych numerów, synku, spluwa moŜe wystrzelić...

- Chcę adwokata, to bezprawne aresztowanie - wrzasnął Murzyn, 

wytrzeszczając ze strachu oczy, śliniąc się i usiłując gryźć. - Oddajcie mi ubranie.

- Oczywiście, za chwileczkę, jeŜeli będziesz grzeczny. A moŜe przypadkiem 

chcesz chusteczkę, Ŝeby wytrzeć sobie nosek?

Puknął go lekko kolbą 38 w głowę. Julius uspokoił się. Nawet wewnątrz wozu 

wycie syreny było ogłuszające. AŜ do chwili, gdy znaleźli się na Old Slip Street, nie 

mogli zamienić słowa. Malko popatrzył na potarganą głowę siedzącego za nim 

człowieka. Julius West dysponował niewiarygodną siłą, siłą, o jakiej nie śmiałby 

myśleć w najbardziej szalonych marzeniach.

Trzeba jednak jeszcze, by zechciał się nią posłuŜyć.

Wypchnięto go brutalnie z samochodu, ciągle owiniętego kocem. Uniósł go, 

obnaŜając chude łydki, by móc wejść po brudnych schodach.

Kwatera główna Biura Narkotyków na Manhattanie była raczej obskurna. 

Stary, czteropiętrowy budynek, tuŜ przy South East End Express, na wysokości 9 

Piers’u, prawie na cyplu Manhattanu. Dniem i nocą pracowało tu trzydziestu 

detektywów.

Poszli wprost do biura kapitana - Irlandczyka, którego pijacka gęba zdawała 

się wystawać z baryłki piwa.

Widząc Jeanie, Julius splunął na ziemię, warknął coś przez zaciśnięte zęby i 

zmierzył ją pełnym niewiarygodnej nienawiści spojrzeniem. Plecy Malka przebiegł 

zimny dreszcz na myśl o tym, na co naraŜa dziewczynę.

Tymczasem przeszukiwano w obecności kapitana odzieŜ Westa. Nie trwało to 

długo, znaleźli sześć czarnych paczuszek. Kapitan rozdarł jedną z nich. Posypał się 

biały proszek. Powąchał go z odrazą.

- MoŜe nam powiesz, Ŝe to cukier-puder?

Julius milczał, spuściwszy głowę. Kapitan wzruszył ramionami i uprzedził 

Murzyna:

- Tym razem sobie posiedzisz. Usłyszymy o tobie za dziesięć lat. JeŜeli 

wcześniej nie wyciągniesz kopyt.

- śądam adwokata - powiedział z nienawiścią West. - Mam prawo mieć 

adwokata.

- Adwokata! Coś ci się popieprzyło. JeŜeli dalej będziesz się tak zachowywał, 

oberwiesz po mordzie i basta. Jasne? Dosyć, zabierzcie go.

Gdy dwaj potęŜni mundurowi policjanci wywłóczyli Murzyna z pokoju, ten 

nie zaprzestawał na cały głos domagać się adwokata. Kiedy zniknął, kapitan w 

zasępieniu popatrzył na Malka.

- To wszystko jest niezupełnie zgodne z regulaminem, on rzeczywiście ma 

prawo do adwokata. I kiedy go wreszcie dostanie, cała sprawa zwali się na mnie.

Malko uspokoił go:

- Kapitanie, jeŜeli dla pana spokoju potrzebny jest liścik podpisany przez 

prezydenta Stanów, otrzyma go pan. Powinien pan jednak pozwolić nam zrobić z nim 

co chcemy. Być moŜe nawet będziemy zmuszeni zabrać go stąd.

Straszne. Gruby kapitan wzruszył tylko ramionami.

- JeŜeli o mnie chodzi, skoro tylko jestem kryty, to moŜecie go wsadzić do 

beczki z cementem i wyrzucić do Hudson, mam to gdzieś.

Malko odwrócił się do Jeanie.

- Nie traćmy czasu - powiedział.

Policjant poprowadził go do celi młodego Murzyna.

Siedział, trzymając głowę między rękami i nawet nie drgnął, gdy weszli Malko 

i Jeanie. Policjant pozostał przed drzwiami z gotową do strzału 38 w dłoni.

- Proszę uwaŜać, jest niebezpieczny - uprzedził.

- Julius - zaczęła Jeanie - muszę z tobą pogadać.

Julius West podniósł głowę i powiedział bezbarwnym głosem:

- śebyś zdechła, dziwko. Jak tylko cię dopadnę, wypruję ci flaki i rzucę twoje 

pieprzone ścierwo psom.

Tylko boję się, Ŝe się potrują. Spieprzaj.

Jeanie zignorowała te słowa.

- Julius - powtórzyła - jeŜeli staniesz przed sądem, wsadzą cię na pięć lat. Sam 

dobrze wiesz. Tym razem złapali cię na gorącym uczynku. Znasz sędziego Rileya - 

najchętniej widziałby was wszystkich martwych. Chcę ci zaproponować pewien 

układ: jeŜeli nam pomoŜesz, wyjdziesz stąd spokojnie i w ogóle zapomnimy, Ŝe się 

dziś widzieliśmy.

- To musi być niezłe draństwo - zarechotał. - Bo jak cię raz dorwą, nie 

wypuszczą ot, tak sobie. Ale mów, czas mi szybciej zleci. Nie obrazisz się, jak sobie 

splunę...

Jeanie dała znak Malkowi. Teraz on zabrał głos.

- Julius - zaczął - potrzebny mi ktoś, kto zna kryjówki Czarnych Panter. 

Chodzi o kidnapping. Kobietom i dzieciom grozi śmierć. Wiem, Ŝe ich znasz, Ŝe ich 

zaopatrujesz. Nikt nigdy nie dowie się, Ŝe nam pomogłeś.

Ale muszę ich odnaleźć przed wieczorem.

Julius West uniósł twarz, spoglądając na nich w kompletnym osłupieniu. 

Potem nagle wybuchnął histerycznym śmiechem, bijąc się dłońmi po udach. Jeszcze 

trochę, a zacząłby się tarzać po ziemi.

- Hej! Chłopie! - zawołał. - To cholernie zabawne! Ale, biedny durniu, jeŜeli 

to zrobię, będę trupem w minutę po wyjściu stąd i wszystkie gliny z całego Harlemu 

nie zdołają mnie obronić. Porzną mnie na kawałki, wyprują mi bebechy! Hę! 

Człowieku, jakie to zabawne!

ś

artowniś z twojego kumpla - zwrócił się do Jeanie.

- Nic innego dla mnie nie masz?

Popatrzył na Malka z gwałtowną nienawiścią i dorzucił:

- W dodatku lubię Pantery. Tylko oni są wystarczająco napaleni, Ŝeby 

ukatrupić takich pieprzonych gliniarzy, jak ten pod drzwiami. Nie myśl, Ŝe będę 

pracował przeciwko nim. A teraz wynoście się i dajcie mi spać. JeŜeli do rana nie 

będę miał adwokata, podniosę taki raban, Ŝe usłyszą mnie w Białym Domu.

Jeanie mrugnęła do Malka, Ŝeby nie nalegał. Wyszli oboje z celi. Jeanie 

nachyliła się ku straŜnikowi.

- Pójdziemy na hamburgery vis-a-vis. Proszę na’

uprzedzić, kiedy będzie z nim kiepsko. I przede wszy stkim nie wzywajcie 

lekarza. To uzgodnione z kapita nem.

Wyjaśniła Malkowi:

- Znam Juliusa Westa. On teŜ ćpa. Za godzina będzie na głodzie. Pierwsza 

doza, którą kupił, była dla niego. Kiedy jest w takim stanie, zrobiłby wszystko za 

narkotyki. JeŜeli jednak ich nie dostanie, moŜe umrzeć To ryzyko, które musimy 

podjąć. Nie mamy Ŝadnej pewności, Ŝe zechce mówić. Wszyscy boją się Panter. W 

zeszłym miesiącu porąbali toporkiem informatora, który ich wydał. Kostki, kolana, 

uda, ramiona, głowę. Zapakowali to wszystko w torby i podrzucili Ŝonie faceta.

- Miejmy nadzieję, Ŝe się uda - powiedział Malko.

Z końca korytarza dobiegało wycie. MroŜące krew w Ŝyłach wrzaski. Nawet 

inni więźniowie zatykali sobie uszy. Malko wzdrygnął się, przeraŜony. Policjant, 

który na nich czekał, miał ziemistą cerę.

- Mam nadzieję, Ŝe go uspokoicie. W przeciwnym razie zastrzelę go, nim się 

rozwidni. Nie płacą mi za pilnowanie wariatów.

Julius wrzeszczał bez chwili przerwy, jak zarzynane zwierzę. TakŜe Jeanie 

pobladła. ZauwaŜyła:

- Poszło szybciej niŜ myślałam. Jest juŜ całkowicie wyniszczony przez to 

ś

wiństwo. Biedny facet. Pomyśleć, Ŝe przyjechał z Tennessee, Ŝeby mieszkać w 

Harlemie.

Chciał być szczęśliwy.

Doszli do celi. Julius leŜał na ziemi zwinięty w kłębek, wstrząsany spazmami. 

Krzyczał, rzygał, pluł. Kiedy usłyszał kroki, zerwał się gwałtownie i uczepił krat.

Malko cofnął się mimo woli. Murzynowi toczyła się z ust ślina, jak 

wściekłemu psu, oczy miał obłąkane, palce wczepione w kraty. Na widok Jeanie 

wyrzucił z siebie stek obelg, a potem błagał:

- Jeanie, biegnij po lekarza, szybko, bo zdechnę! Oj!

Boli mnie, wszystko mnie boli!

- Zastanowiłeś się nad tym, o co cię prosiłam?

Julius zelŜył ją.

- Idź do lekarza, do cholery. Wykończę się. Muszę sobie strzelić w Ŝyłę.

Jeanie nie ruszyła się z miejsca, spoglądając na wrak;

człowieka. Miejscami skóra Juliusa była przezroczysta, widać było Ŝyły. Ból 

ogarniał całe jego ciało, podobny do szczypiec rwących je na strzępy. Jego mózg 

kipiał.

Prawe ramię pokryte śladami ukłuć, ropiało. Czuł, Ŝe rozpada się na kawałki. 

Czym dłuŜej to potrwa, tym silniejszy stanie się ból. ZaleŜnie od odporności, albo 

serce nie wytrzyma, albo Julius będzie cierpiał jeszcze całymi godzinami, nim 

zapadnie w rodzaj śpiączki. Doskonale wiedział, co go czeka.

- Pójdę po lekarza, jeŜeli nam pomoŜesz - powiedziała Jeanie. - A nawet dam 

ci dozę. Powiedziałam ci, Ŝe to naprawdę waŜne.

Murzyn spojrzał na nią, jakby nie rozumiał. Potem zaszlochał rozpaczliwie i 

osunął się w milczeniu wzdłuŜ krat. Przez moment leŜał załamany, potem 

wyprostował się gwałtownie i zaczął tak potwornie jęczeć, Ŝe pojawił się straŜnik. 

Jeanie zzieleniała. Wpiła palce w rękę Malka.

- On moŜe umrzeć - szepnęła.

Malko przeklinał CIA i swój zawód. Zmuszał tę nieszczęsną dziewczynę do 

robienia okropnych rzeczy, a w dodatku, naraŜał jej Ŝycie. On nie zostawał w 

Harlemie... Julius wył, jęczał, błagał. W chwilach przytomności domagał się lekarza 

albo adwokata.

- Poczekajmy jeszcze trochę - poprosił Malko.

Odeszli wraz z Jeanie. Julius nie dojrzał. Potrzebował jeszcze godziny. Zeszli 

do małej kawiarenki. Tym razem zamówili, jak jeden mąŜ dwa J and B bez wody, nie 

umawiając się wcześniej.

W kwadrans potem przybiegł po nich spanikowany straŜnik.

- Chodźcie szybko, on umiera.

Pędem wrócili na górę.

Julius rzeczywiście wrzeszczał potwornie, rzucając się na wąskiej pryczy. 

Jeanie pokręciła w zasępieniu głową.

- Obawiam się, Ŝe dostanie ataku serca.

- Co moŜemy zrobić?

- Dać mu heroinę. Jego organizm jest kompletnie wyniszczony.

Julius ucichł. Otworzył zamglone oczy i poznał Jeanie. Odwróciła głowę. 

Malko takŜe nie wiedział, co ze sobą zrobić. Ten człowiek przez niego umrze. JuŜ 

otwierał usta, chcąc powiedzieć Jeanie, by dano mu, co trzeba, byle tylko dłuŜej na to 

nie patrzeć.

- Przysięgasz, Ŝe nic nie powiesz? - zapytał Jeanie konającym głosem.

- Przysięgam.

- Co chcesz wiedzieć?

Wyjaśniła mu. Potrząsnął głową. Próbował mówić, ale musiała podtrzymywać 

mu głowę.

- Jest tylko jedno miejsce, gdzie mogą ich przetrzymywać. Kwatera główna w 

Harlemie północnym. Ale muszę sam was tam zaprowadzić. Inaczej nie otworzą.

- Damy ci ochronę - zapewniła. - Nie zobaczą cię.

Julius skrzywił się z bólu.

- To nic, zbyt cierpię. Zróbcie mi szybko ten zastrzyk. I zaraz tam pojedziemy.

Jeanie wyszła z celi i wróciła po chwili z jedną ze skonfiskowanych paczek, 

wodą i strzykawką. Sama rozpuściła proszek.

- Szybciej, szybciej, zdycham - szepnął West.

Wyrwał jej strzykawkę i sam wbił igłę w lewe udo.

Wstrzyknął płyn tak szybko, Ŝe aŜ krzyknął z bólu. Malko i Jeanie bezwiednie 

odwrócili głowy.

Julius odrzucił strzykawkę i wyciągnął się z zamkniętymi oczyma na plecach. 

Jego oddech stawał się stopniowo bardziej miarowy. LeŜał nieruchomo trzy, moŜe 

cztery minuty, potem otworzył oczy. Jego cera odzyskała normalną barwę, a twarz 

nabrała zwykłego wyrazu przebiegłości. Wstał i podejrzliwie spojrzał na Malka.

- Gdzie moje ciuchy? - zapytał. - Oddajcie mi moje bety!

Jeanie wydała straŜnikowi polecenie i posłano po ubranie. Julius ubrał się 

szybko. Przeistoczenie było niewiarygodne. Teraz z jego oczu przebijało cwaniactwo 

i złość. Stęknął, wciągając spodnie, potem spojrzał na Jeanie.

- Cwana z ciebie dziwka - powiedział. - Chciałaś, aa, Ŝebym zdechł.

Jeanie bez słowa wzruszyła ramionami. Eskortowani przez straŜnika udali się 

do biura kapitana. Nim weszli, Jeanie uprzedziła twardo:

- Nie próbuj wodzić nas za nos. Drugą dozę dostaniesz dopiero po wszystkim.

Konferencja nie potrwała długo. W dwadzieścia minut później Jeanie, Malko, 

Julius i dwaj detektywi wsiedli do forda. Murzynowi załoŜono kajdanki. Cztery inne 

wozy Biura Narkotyków ruszyły za nim w bezpiecznej odległości, utrzymując kontakt 

radiowy.

- Dokąd jedziemy? - zapytała Jeanie, gdy zbliŜali się do East River Drive.

- Jedź do 125. To za Triboro Bridge. I radzę, nie wychylaj nosa, bo urwą ci ten 

ładniutki kurewski łebek.

Jeden z detektywów zdzielił go łokciem, aŜ mu dech zaparło.

- Grzeczniej z damami, ty ścierwo.

Niewielki konwój mijał powoli East Drive. Al Katz, którego równieŜ 

obudzono, był w stałym kontakcie z kwaterą główną FBI w Nowym Jorku. Cztery 

samochody przewoziły pełny arsenał, nie wyłączając bazooki, gazu i kamizelek 

kuloodpornych.

- To tu - oznajmił niepewnym głosem Julius.

Nie był jeszcze na głodzie, a mimo to jego ręce drŜały. Jeanie poczuła nagły 

przypływ litości dla tego wychudłego, przeraŜonego strzępu człowieka.

- Wszystko pójdzie dobrze - mruknęła półgłosem.

Julius nie odpowiedział. Spoglądał na kryjówkę Mad Dogsów. Samochód 

zatrzymał się przy rogu Pierwszej Alei i 128 Ulicy. Sto metrów dalej stał 

przeznaczony do wyburzenia, przylegający do East River, dom. Drzwi i okna zabite 

były deskami, a olbrzymie afisze zabraniały wstępu do środka, uprzedzając, Ŝe mury 

groŜą zawaleniem w kaŜdej chwili.

- Wygląda na opustoszały - powiedział Malko.

Pomysł odszukania zakładników wydał mu się teraz szaleńczy. W Nowym 

Jorku było tyle miejsc, w których mogli ich ukryć. Ten człowiek gotów im opowiadać 

Bóg wie co. Z drugiej strony przecieŜ niełatwo przetrzymywać wiele osób w niewoli. 

Ten dom idealnie się do tego nadawał. śadnych sąsiadów, a w razie konieczności 

ucieczki - rzeka.

- Wczoraj jeszcze tu byli - powiedział Julius. - Przyniosłem im prochy.

- Widziałeś z nimi kogoś obcego? - zapytała Jeanie.

Julius wzruszył ramionami.

- Buda jest olbrzymia. Cztery piętra. Kiedy przychodzę, dwaj schodzą na dół i 

tam z nimi załatwiam interes, nie wpuszczają mnie na górę.

- Ilu ich jest?

- Nie wiem.

- Są uzbrojeni? - zapytał detektyw.

Julius West uśmiechnął się jadowicie.

- Jasne. Mają olbrzymie spluwy, które powyrywają piekielne dziury w twojej 

dupie, glino.

Detektyw poruszył się, zaniepokojony.

- JeŜeli nie weźmiemy ich przez zaskoczenie - mruknął - dojdzie do masakry. 

Dziesięć razy zdąŜą zlikwidować zakładników. O ile tam są.

- Pójdę tam - zaproponowała Jeanie. - Z Juliusem. Nie będą się obawiać 

kobiety. A w razie czego, umiem posługiwać się pistoletem. Zawsze czyszczę broń 

mojego nięŜa.

Malko pokręcił głową.

- JeŜeli Julius zdradzi, nie będziemy mogli pani pomóc. Proszę zostawić to 

męŜczyźnie.

- Nie, pójdę - zdecydowała Jeanie.

Julius West znów drŜał, jak liść. Jeanie zmierzyła go chłodnym spojrzeniem.

- JeŜeli nie wykręcisz Ŝadnego numeru, do końca Ŝycia wystarczy ci 

narkotyków. Jak się to zwykle odbywa?

- Stukam do bocznych drzwi, od strony budowy. Jeden z nich podchodzi. Nim 

otworzy, pyta, kto idzie. Potem wraca na górę po forsę i wpuszcza mnie. To nigdy nie 

trwa długo.

- Pukasz w umówiony sposób?

- Dwa, trzy, dwa.

Jeanie uśmiechnęła się do Malka.

- Spróbuję unieszkodliwić tego z dołu. JeŜeli się nie uda, nie będzie czasu do 

stracenia.

Al Katz jeszcze nie przyjechał. Kierowca forda zawiadamiał policję wodną. 

Potem szybko wymienił meldunki z innymi wozami i spojrzał na zegarek.

- Zaczynamy za pięć minut - poinformował. - Kutry potrzebują tyle czasu na 

przybycie.

Czarny oidsmobile zaparkował tuŜ przed opuszczonym domem. Wewnątrz 

było czterech policjantów, w tym jeden z bazooką. Mieli zaatakować główne wejście, 

gdy tylko minie zaskoczenie.

Dwa wozy zatrzymały się na 128 Ulicy, a ludzie z czwartego samochodu 

trwali cały czas w pogotowiu, czekając tylko na rozkaz, by ruszyć Jeanie w sukurs. 

Komisariaty w Harlemie postawiono w stan gotowości.

Wszyscy nowojorscy policjanci, których moŜna było skierować do 

porzuconego domu, gotowi byli bezzwłocznie przybyć.

Na razie jednak cały cięŜar spoczywał na ramionach Jeanie. Poprzez szybę 

samochodu Malko i detektyw widzieli, jak oddala się wśród ruin. Z obserwowanego 

domu nie dotarły do nich, jak dotąd, Ŝadne oznaki Ŝycia.

Malko uzbroił swój kieszonkowy pistolet. Jeanie miała w torebce specjalną 

38.

Julius podszedł do zabitych drzwi i zapukał, rozejrzawszy się wokół. Na tej 

ś

cianie nie było Ŝadnych okien, więc dzicy lokatorzy domu nie mogli widzieć, jak 

wysiadał z samochodu.

Detektyw siedzący obok Malka mruknął:

- TeŜ jej odbiło, Ŝeby się tam pchać z tym ścierwem...

Jeanie z całych sił nadstawiała ucha. Z głębi domu nie dobiegał najlŜejszy 

szmer. Dyskretnie dała Juliusowi znak, aby zapukał jeszcze raz, ale on tylko 

potrząsnął głową. Poszarzał ze strachu. Serce Jeanie waliło gwałtownie. Teraz było 

juŜ za późno na rejteradę.

Podskoczyła, gdy rozległ się głos:

- Julius?

Głos ochrypły, niski, który dobiegał zza drzwi.

MęŜczyzna musiał niemal przytknąć do nich usta.

- Tak, to ja.

- Czego chcesz?

- Mam towar.

- Nie potrzebujemy. MoŜe jutro.

Jeanie ogarnęła panika. To byłoby zbyt głupie. Ale Julius dobrze sobie 

poradził.

- Jutro mnie nie będzie - powiedział jęczącym głosem. - Potrzebuję forsy dziś 

wieczór.

- Dobra, zobaczę - burknął głos. - Poczekaj.

Jeanie usłyszała skrzypienie schodów, potem zapadła cisza. Zaczęła w duchu 

liczyć sekundy, Ŝeby uspokoić kołaczące serce. W końcu coś się poruszyło.

- Jesteś sam? - odezwał się głos.

Zaskoczony, Julius nie od razu odpowiedział, potem przyznał się:

- Jest ze mną młodsza siostra. Lepiej, Ŝebyś ją poznał, bo będzie czasem 

podrzucała towar.

- Wypchaj się - burknął głos. - Nie podoba mi się to.

- Znasz mnie - perswadował Julius. - śadnych numerów.

Znów milczenie długie jak wieczność. Wreszcie zrezygnowany głos:

- Nie ruszaj się. Otwieram. Stój dokładnie na wprost drzwi.

Zgrzyt i drewniane drzwi uchyliły się. Jeanie ujrzała obrzyn zrobiony z 

myśliwskiej dubeltówki. Czarna ręka pociągnęła Juliusa do środka, więc poszła za 

nim. W pierwszej chwili nie rozróŜniała w mroku Ŝadnych kształtów.

Potem w świetle latarki osłoniętej kawałkiem materiału ujrzała potęŜnego 

Murzyna z gołym torsem, ubranego w spodnie z szarej flaneli i trzymającego ją na 

muszce.

Julius był szary ze strachu. Tamten wyciągnął rękę.

- Masz towar?

Za nim znajdowały się drewniane schody. Parter był pusty.

- Masz forsę?

Czarny przyglądał się Jeanie z natęŜeniem. Julius wyciągnął z kieszeni trzy 

torebeczki, ale Murzyn nie zwaŜał na to.

- To miło, Ŝe przyprowadziłeś ze sobą siostrzyczkę - odezwał się.

Podszedł do schodów i zawołał:

- Harris.

Schody zatrzeszczały i po kilku sekundach pojawił się drugi Murzyn. Mógł 

mieć najwyŜej dwadzieścia lat.

Pierwszy wskazał obrzynkiem Jeanie.

- Julius ma dla ciebie prezent. Jesteś pierwszy.

Jeanie krzyknęła krótko i cofnęła się ku drzwiom.

Murzyn skoczył ku niej i przytknął jej lufę strzelby pod brodę.

- Rozbieraj się. Szybko.

Jeanie wyczuła, Ŝe zabije ją, jeśli nie posłucha. Wargi jej drŜały, stała 

sparaliŜowana. Tego nie przewidziała.

Upuściła torebkę na ziemię. Oby tylko jej nie rewidowali. Młody Murzyn 

podszedł i ściągnął jej sukienkę przez głowę. Nie opierała się. Uzbrojony Murzyn 

ciągle trzymał ją na muszce. Poczuła, jak dłoń męŜczyzny zerwała jej figi. Wciśnięty 

w kąt Julius przyglądał się temu z przeraŜeniem. Murzyn nie zawracał sobie głowy 

ś

ciąganiem jej biustonosza. Brutalnym pchnięciem przewrócił ją na leŜącą na ziemi 

sukienkę.

PoniewaŜ próbowała się podnieść, Murzyn z obrzynem warknął:

- LeŜ spokojnie.

Jeanie trzęsła się cała.

- Do roboty - powiedział starszy - rŜnij pierwszy.

Młody Murzyn ukląkł na sukience, rozpiął dŜinsy i osunął się na Jeanie. 

Wszedł w nią bardzo szybko, poruszając się miarowo. Ani jedno, ani drugie nie 

powiedziało słowa, tylko po policzkach Jeanie spływały wielkie łzy.

Wydał krótki pomruk zadowolenia, znieruchomiał, wstał i zapiął spodnie.

Jeanie leŜała zdruzgotana, z rozrzuconymi nogami, zamknąwszy oczy. Julius z 

trudem powstrzymywał się od krzyku.

- Przyślij innych - powiedział Murzyn z obrzynem.

- Kolejno.

Długa limuzyna zatrzymała się za samochodem Malka. Wysiedli z niej Al 

Katz i Chris Jones i przesiedli się do Malka.

- A więc?

- Weszła pięć minut temu - powiedział. - Nie bardzo rozumiem.

Szare oczy Chrisa były chłodne, jak wypolerowana stal.

- JeŜeli zrobią jej krzywdę - powiedział - załatwię ich wszystkich własnymi 

rękami.

Al Katz nie mógł usiedzieć w miejscu.

- JeŜeli przez kwadrans nic się nie wyjaśni, ruszamy.

Malko pokręcił głową.

- Nie. To zbyt niebezpieczne dla Jeanie i zakładników. Czekajmy. Ona lub 

Julius wyjdzie. Dowiemy się, co się dzieje.

W samochodzie zapadła cisza. W dzielnicy panował stan wyjątkowy. Al Katz 

ś

ciągnął pięćdziesięciu agentów FBI. Tylu dało się zebrać o tak późnej porze. Dwa 

policyjne helikoptery krąŜyły nad dzielnicą. Sześć kutrów brygady rzecznej blokowało 

East River powyŜej i poniŜej domu. Właściwie brakowało juŜ tylko bombowców, 

Ŝ

eby czuć się jak w Wietnamie.

Wszystko to na razie było bezuŜyteczne. Malko wznosił do nieba błaganie, 

aby cała sprawa dobrze się skończyła. Zwłaszcza dla Jeanie.

Jeden po drugim, pięciu czarnych, którzy znajdowali się w domu, gwałciło 

Jeanie.

Tylko Murzyn z obrzynem nie dotknął się do niej.

Kiedy ostatni wszedł na górę, zbliŜył się do Jeanie i trącił lufą jej biodro.

- Odwróć się.

Posłuchała. Zmusił ją, by uklękła, oparta na rękach, głową dotykając ziemi. 

Wtedy przysunął się do niej z tyłu i wbił między pośladki. Jeanie krzyczała z bólu i 

rozpaczy.

Czarny skończył, poprawił ubranie i podniósł spluwę. Rzucił garść pomiętych 

pieniędzy Juliusowi Westowi.

- KaŜ się jej ubrać i spieprzajcie. JeŜeli jeszcze kiedyś przyprowadzisz mi 

kogoś bez uprzedzenia, obojgu wam poderŜnę gardła.

Julius pozbierał banknoty i wsadził je do kieszeni. Jeanie włoŜyła sukienkę i 

majtki. Twarz miała obrzmiałą od płaczu. Podniosła torebkę i zupełnie naturalnym 

gestem zanurzyła w niej rękę.

Gdy ją wyjęła, ujrzeli 38. Przez ułamek sekundy na opasłej twarzy Murzyna z 

bronią widniało kompletne ogłupienie. Potem zobaczył, Ŝe ręka Jeanie nie drŜy, Ŝe 

pistolet jest zupełnie prawdziwy i niesie śmierć.

Pierwsza kula trafiła go w szyję. Szarpnięcie odrzuciło go w tył. Kasłał, dusił 

się. RóŜowa pianka pojawiła mu się na ustach. Jeanie jeszcze raz nacisnęła spust. 

Kula trafiła między lewe oko i ucho i wyleciała ze 799

strugą krwi i odłamkami kości. śycie zgasło w jednej chwili w jego oczach. 

Upuścił strzelbę i runął na ziemię.

Chris Jones wyskoczył z samochodu zaraz po pierwszym strzale, 

wyprzedzając Malka o parę metrów. W prawej ręce trzymał 45, w lewej Magnum 

457.

Malkowi wydawało się, Ŝe Chris wywalił drzwi, w rzeczywistości jednak 

Jeanie otworzyła je w chwili, gdy do nich dobiegł. Rozpędzony, zatrzymał się przy 

schodach. Pełnym niepokoju głosem zapytał:

- Julius?

Jeanie upuściła 38, ukryła twarz w dłoniach, wstrząsana spazmatycznym 

szlochem.

Chris Jones ruszył schodami w górę, natrafiając na młodego Murzyna, z 

butelką piwa w dłoniach.

Chris otworzył ogień z obu pistoletów, i kule dosłownie rozerwały Murzyna. 

Trzasnęły drzwi i grad kuł powitał Chrisa na podeście. ZdąŜył jedynie przypaść do 

ziemi. W tej samej chwili rozległ się krzyk kobiety.

Kolejny Murzyn wypadł z pokoju z potęŜnym automatem. W popłochu 

zapomniał go jednak zarepetować.

Malko ściął go strzałem z bliska. Murzyn runął do przodu z twarzą rozpłataną 

na pół.

Na dole Julius West wypadł na zewnątrz i zygzakiem gnał przez ulicę.

Czterej agenci FBI mieli rozkaz strzelać do wszystkiego, co się rusza. Jeden z 

nich oparł automat na ramieniu i opróŜnił magazynek. Julius potoczył się jak kula na 

ś

rodek ulicy i legł nieruchomo w kałuŜy krwi.

Równocześnie główne drzwi wyleciały w powietrze w tumanie kurzu. Grupa 

policjantów w kamizelkach kuloodpornych ruszyła na nie. Malko i Chris przyczaili 

się na schodach, tuŜ obok martwego Murzyna. Po prawej stronie znajdowały się 

zamknięte, podziurawione kulami drzwi. Stamtąd strzelano do Chrisa. Dwie dalsze 

pary drzwi były otwarte, a krzyk kobiety dobiegał z góry.

Malko klepnął Chrisa po ramieniu.

- Kryj mnie.

Chris strzelał z obu rąk tak szybko, Ŝe ścianka drzwi juŜ po chwili była jak z 

koronki.

Malko przekoziołkował i ruszył schodami w górę.

Korytarz na trzecim piętrze pogrąŜony był w ciemnościach. Krzyk kobiety 

dobiegał zza środkowych drzwi.

Malko rzucił się na nie, roznosząc je dosłownie. Stanął przed nim młody 

Murzyn z pistoletem automatycznym w ręku. Wystrzelił dwa razy. Kule trafiły Malka 

w klatkę piersiową. Oszołomiony odbił się od ściany. Ale Murzyn popełnił błąd, 

opuszczając broń. Malko oddał trzy strzały raz za razem. Trzy kule dosięgły celu i 

Murzyn runął twarzą do przodu.

Detektyw słusznie postąpił, ubierając go w kuloodporną kamizelkę. Stanął 

pośrodku izby. Wokół leŜały rozciągnięte na podłodze materace. Błyskawicznie 

policzył: siedem kobiet i pięcioro dzieci. Sami czarni.

Jedna z kobiet rzuciła się Malkowi na szyję, płacząc ze szczęścia.

- Mój BoŜe, myślałyśmy, Ŝe tu oszalejemy...

Chris wszedł do pokoju i przykucnął, by naładować broń.

Było to juŜ bezuŜyteczne. Seria z pistoletu maszynowego skosiła ostatniego z 

Mad Dogsów, piętro niŜej.

Dom roił się od policjantów. Zakładniczki zaczęły schodzić jedna po drugiej. 

Malko przyjrzał im się.

Wszystkie były okaleczone. KaŜda miała obcięty koniuszek ucha lub palca. 

Dzieci takŜe. Dwie kobiety dostały ataku histerii. Malko zszedł z nimi, omijając ciała. 

Na dole natrafił na Jeanie, bliską ataku nerwowego. Kiedy zobaczyła Malka, rzuciła 

mu się w ramiona szlochając. Długo nie mogła wykrztusić słowa.

Wtedy opowiedziała mu, co się stało.

Malko mechanicznie gładził jej włosy, trzymając w ramionach wstrząsane 

szlochem, drŜące ciało. Cena głosów w Zgromadzeniu Ogólnym stawała się zbyt 

wygórowana... Al Katz Ŝarliwie uspokajał zakładniczki.

Wystraszony. Myślał tylko o jednym. Do głosowania pozostało dwa i pół dnia. 

Jakie jeszcze sieci mógł zastawić ich tajemniczy przeciwnik?

Przemówienie delegata Ludowej Republiki Albanii uśpiło nawet 

przedstawicieli prasy. Z podziwu godnym uporem dzielny dyplomata wymieniał 

rozliczne wiarołomstwa, których dopuścił się od 1951 r. Departament Stanu, by 

uniemoŜliwić przyjęcie Chin do Organizacji Narodów Zjednoczonych..

Malko obserwował salę zza szyby oddzielającej pomieszczenie dla tłumaczy. 

Obecni byli niemal wszyscy szefowie delegacji. Wśród nich prawdopodobnie równieŜ 

jego przeciwnik, tajemniczy Azjata, którego nie zdołali zidentyfikować. Sześć 

spoczywających w kostnicy trupów Mad Dogsów nie pomoŜe rozwiązać zagadki... W 

opuszczonym domu nikt się nie pojawił.

Od głosowania dzieliło ich najwyŜej dwadzieścia cztery godziny. Wszyscy 

ludzie, jakimi dysponowała FBI, zostali zatrudnieni do ochrony delegatów i ich 

rodzin.

Malko spojrzał na zegarek. Porwane przez Mad Dogsów kobiety i dzieci miały 

za chwilę pojawić się na sali.

StrzeŜone niczym skarby Golkondy. To musiało wywołać jakąś reakcję. 

Malko przewidywał, Ŝe kryjący się za tą sprawą człowiek nie powinien opuszczać sali 

obrad. Zareaguje, moŜe zechce zadzwonić. Wszystkie poranne gazety pisały o 

porzuconym domu. Kiedy jednak pozwolono dziennikarzom wejść do budynku, 

zakładników juŜ stamtąd zabrano. Oficjalnie mówiło się tylko o operacji FBI 

wymierzonej przeciw murzyńskim ekstremistom.

Dzień jednak zapowiadał się cięŜki. Departament Stanu domagał się 

dwudziestoprocentowego marginesu bezpieczeństwa. Nawet po uwolnieniu 

zakładników nie moŜna było mieć pewności co do dyplomatów pozyskanych bardziej 

humanitarnymi metodami, w rodzaju grubego pliku dolarów.

ś

ona Dawida Mugaliego jako pierwsza weszła do sektora przeznaczonego dla 

publiczności. Inne kobiety i dzieci szły za nią gęsiego, zajmując miejsca w pierwszym 

rzędzie.

Niemal natychmiast jeden z dyplomatów odwrócił się i spostrzegł Ŝonę. Wstał 

pospiesznie i nie przerywając przemówienia Albańczyka mijał rzędy, by ją uściskać.

W niespełna kwadrans wszystkie rodziny zebrały się w zewnętrznej galerii, 

nad sektorem dla publiczności.

Jedynie wtajemniczeni zauwaŜyli poruszenie. Dwunastu delegatów, którzy 

odzyskali bliskich, bez skrępowania okazywało radość. Wszystko pod osłoną grupy 

agentów FBI.

Przybył i Al Katz, prosząc dyplomatów o udanie się wraz z nim do biura 

delegacji amerykańskiej, po drugiej stronie ulicy. Pragnął wyjaśnić sytuację oraz 

prosić o bezwzględne zachowanie milczenia. Przynajmniej do czasu głosowania.

CIA będzie rada, mogąc sowicie wynagrodzić mu strach i doznane przykrości.

Pułkownik Tanaka doznał wraŜenia, Ŝe niebo wali mu się na głowę. Siedział 

wśród delegatów japońskich, słuchając jednym uchem Albańczyka, kiedy zauwaŜył, 

Ŝ

e jego sąsiad z piątego rzędu, delegat Jamajki, pospiesznie wstaje. Jeden z tych, 

których Ŝony zostały porwane.

Zaintrygowany, powiódł za nim wzrokiem i zobaczył, jak pada w objęcia 

Ŝ

ony.

W pierwszym odruchu chciał poderwać się i biec do telefonu. Zmusił się 

jednak, by pozostać na miejscu.

Walczył z kłębiącymi mu się w głowie myślami. Jego sprzymierzeńcy po raz 

kolejny chybili. Tanaka, jak wszyscy, czytał o osaczonym domu. Nie było tam jednak 

Ŝ

adnej wzmianki o zakładnikach, policja mówiła jedynie o Czarnych Panterach. A 

przecieŜ nie było tygodnia bez gwałtownych, czasem krwawych starć policji z 

Panterami.

Usiłował odgadnąć, co mogło się stać. Lester był pewien swoich ludzi i nie 

dopuszczał myśli o zdradzie.

Mad Dogsi zostali osaczeni przez FBI. Pomyślał o blondynie. Powinien był 

umieć się go pozbyć. To była jego wina. Raz jeszcze nie docenił przeciwnika. Takie 

błędy kosztowały juŜ Japonię przegraną wojnę. Tanaka był tak pogrąŜony w 

rozmyślaniach, Ŝe idąc śladem siedzącego przed nim Węgra, zaczął oklaskiwać 

przemówienie Albańczyka. Dopiero widząc przeraŜone oczy szefa własnej delegacji 

przerwał i spuścił głowę: tylko tego jeszcze brakowało!

Unikał oddalania się od swych ziomków i wszelkiego zwracania na siebie 

uwagi. Szybko zlokalizował agentów FBI na sali. Rzucali się w oczy jak pryszcze na 

nosie.

Gorzki uśmiech wykrzywił jego usta. I wszystko to dlatego, Ŝe tym czarnym 

durniom zachciało się bawić bombami. MoŜna było oszaleć. Za setki tysięcy 

wydanych dolarów... Gdy tylko nadeszła dogodna chwila, opuścił swą grupę i ruszył 

szybkim krokiem do podziemnego parkingu. Nie chciał ryzykować nawet telefonu z 

ONZ-u.

Z typowym dla swej rasy uporem Tanaka postanowił nie rezygnować. W 1945 

r. zdołał w pojedynkę zatopić lotniskowiec. śałował, Ŝe nie ma sintoistycznego 

ołtarzyka, który pomógłby mu pozbierać się jakoś.

Zatrzymał mercedesa przy rogu 38 Ulicy przed kabiną telefoniczną. Oby tylko 

FBI nie dotarło jeszcze do Lestera!

W słuchawce odezwał się jednak głos szefa Mad Dogsów. Zaspany. Czarny 

prowadził raczej nocne Ŝycie, w dzień spał.

- Jak tam zakładnicy? - zapytał sarkastycznie.

- Nie mam o nich wiadomości. Nie mamy tam telefonu. Pewnie zaczyna im się 

dłuŜyć czas.

- DłuŜył im się do tego stopnia, Ŝe wybrali się do Zgromadzenia Ogólnego - 

wycedził Japończyk.

Lester wyrzucił z siebie potok ordynarnych przekleństw. Nie zamierzał pytać, 

czy Japończyk Ŝartuje. To nie było w jego stylu.

Lester nic nie rozumiał. Jeszcze wczoraj wieczorem wszystko było w 

porządku. Tanaka streścił mu informacje prasowe.

- Świnie - odezwał się Lester. - Zabili mi brata.

- Przykro mi - odpowiedział chłodno pułkownik Tanaka. - Ja teŜ straciłem 

wielu przyjaciół. Ale na razie potrzebnych mi co najmniej sześciu wstrzymujących się 

od głosu.

Lester znowu zaklął.

- W przeciwnym razie przegraliśmy - zakończył Tanaka. - I nie omieszkam 

pociągnąć pana do odpowiedzialności. Zostało panu nie za wiele czasu. Nie ma sensu 

próbować tego samego. Rodziny delegatów są pod ochroną FBI. Na dwadzieścia 

cztery godziny zmobilizowali całą masę ludzi.

Czarny klął. Tanaka cierpliwie czekał. Wreszcie Lester oświadczył:

- Mam pomysł, ale to będzie drogo kosztowało.

- NiewaŜne, byle tylko się udało - zgodził się z rozdartym sercem Tanaka.

- Słyszał pan o „profecie”? - zapytał Lester.

- Nie. Kto to taki?

- Mówi pan, Ŝe sesja, o którą chodzi, jest jutro?

- Tak.

- W porządku, moŜe pan na mnie liczyć. To będzie zabawne.

- To nie ma być zabawne, tylko skuteczne - zauwaŜył kwaśno Tanaka.

- Proszę się nie bać - zapewniał Lester - mam z nimi rachunek do wyrównania.

Ani jeden spośród delegatów, których rodziny porwano, nie potrafił dostarczyć 

Ŝ

adnych wyjaśnień dotyczących napastników. Poza tym, Ŝe byli Murzynami, jak oni. 

To zaś jedynie szkodziło stosunkom między Murzynami afrykańskimi i 

amerykańskimi.

Al Katz zdołał przekonać ich, by zachowali absolutne milczenie na temat tego 

zdarzenia.

Całe szczęście, Ŝe trzy czwarte delegatów, których to dotyczyło zaleŜało w stu 

procentach od funduszy Departamentu Stanu. To w powaŜnej mierze ułatwiało 

sprawę. Bóg jednak raczy wiedzieć, jakie jeszcze kłody rzuci im pod nogi ten 

diaboliczny i zagadkowy przeciwnik.

Delegaci pod ochroną FBI spokojnie opuścili biuro Katza.

Malko przybył wkrótce potem i zastał Amerykanina miotanego wściekłością. 

Ogarniał go wstyd za własny kraj. I lęk o wynik głosowania. Na jego prośbę na 

ś

cianach biura zawieszono liczne tablice podające wyniki poprzednich głosowań, 

wstrzymujących się itp.

Ponadto tablicę, na której oznaczano kaŜdy ruch szefów delegacji. Wszyscy 

byli dyskretnie śledzeni przez FBI poza obszarem ONZ-u.

Odnotowywano ich rozkład dnia, godzina po godzi nie. Nie wszyscy 

uczestniczyli w sesjach, daleko było d<

tego. Z wyjątkiem delegacji obozu komunistycznego.

Patrząc na tę tablicę Malko wpadł na pewien pomysł To nie mogło nikomu 

przynieść szkody, a dawało szansi odzyskania dwóch głosów.

- Przedstawiciele Jemenu i Ugandy udali się do Wa szyngtonu na konsultację 

ze swymi ambasadorami - zaczął. - Mam pewien pomysł.

Al Katz podniósł na niego pełne niepokoju niebie skie oczy.

- Ej! Chyba nie zamierza pan ich porwać? Nigd nie...

- Jak panu nie wstyd posądzać mnie o coś takiego - Ŝachnął się Malko. - Ja, 

Jaśnie Oświecona Wysokość, miałbym zajmować się wulgarnym kidnapingiem? To 

metody obwiesiów. Znam lepsze.

Wyjaśnił swój plan Alowi. Gdy wyszedł z biura, Amerykanin jeszcze bił się ze 

ś

miechu po udach. Od początku tej afery po raz pierwszy tak się ubawił.

Malko zadzwonił do Szpitala Bellevue, dokąd odwieziono Jeanie tuŜ po całym 

zajściu. Posłał jej wspaniały bukiet czerwonych róŜ, załączając wizytówkę. 

Przekazano go jej. Głos miała słaby, jakby dobiegał z oddali, nabrzmiały łzami.

- Och! Dziękuję. - powiedziała - dziękuję.

Sprawił mi pan ogromną przyjemność.

Mówiła o kwiatach. Po raz pierwszy ktoś przysłał jej kwiaty. Koledzy z 

komisariatu uwaŜali ją za niezłą, czarną dupę, w sam raz nadającą się, by przelecieć ją 

na skraju biurka. Ale Ŝadnemu nie przyszłoby do głowy, Ŝeby wydać pięćdziesiąt 

centów na bukiecik margerytek.

Samolot Eastern Airlines rejs 563 wystartował właśnie z Washington DC. 

PasaŜerowie mieli przed sobą trzy kwadranse lotu małym Boeningiem 737 do 

nowojorskiego lotniska La Guardia. Poza stewardessami na pokładzie znajdowali się 

sami męŜczyźni. Był to taki tramwaj dla biznesmenów, powracających do rodzin lub 

przyjaciółek w Nowym Jorku.

Wszyscy spragnieni.

Nim jeszcze samolot osiągnął wysokość lotu, stewardessy zaczęły zbierać 

zamówienia na napoje. Po dolarze za szklankę, płatne z góry. Większość pasaŜerów 

prosiła od razu o dwie.

Dwaj z nich, męŜczyźni w sile wieku, nieco podobni do siebie, zamówili po 

trzy napoje. Stewardessa uśmiechnęła się, przyjmując zamówienie.

- Nie wysiądą panowie o własnych siłach. Uwaga na Ŝony!

Przez dłuŜszy czas nic się nie działo. PasaŜerowie popijali leniwie, usiłując 

podrywać zblazowane stewardessy. Dzień był słoneczny, nawet w Nowym Jorku 

panowała piękna pogoda. Lot 563 zwykle przebiegał bez zakłóceń chyba, Ŝe któryś z 

pasaŜerów zostawił teczkę na półce.

Dwaj pasaŜerowie z pierwszego rzędu opróŜnili swoje trzy drinki kaŜdy. 

Porozumieli się spojrzeniem i wstali jednocześnie. Jeden z nich stanął w przejściu 

między fotelami, drugi ruszył w stronę kabiny pilota, mijając pierwszego oficera. 

Najpierw nadział się na stewardessę.

- JuŜ za późno na picie - powiedziała figlarnie. - Proszę wrócić na miejsce.

- Nie chcę pić - odpowiedział męŜczyzna. - Chcę porozmawiać z pilotem.

Stewardessa potrząsnęła głową.

- To niemoŜliwe. Proszę zająć miejsce.

Nagle dostrzegła metaliczny połysk pistoletu w jego prawej ręce i krzyknęła.

- To dowcip?

- Nie, to prawda, lecimy na Kubę - wyjaśnił obojętnie.

Pchnął stewardessę do kokpitu, trzymając pistolet na widoku.

- Zawracamy na Kubę - rzucił pilotowi, przystawiając mu lufę do skroni. 

Lądujemy w Hawanie. Nie radzę stawiać oporu, mamy kogoś, kto zajmie się 

pasaŜerami. MoŜe pan powiadomić La Guardię, jeŜeli pan chce.

Pilot nie próbował nawet grać na zwłokę. JuŜ dwanaście maszyn kompanii 

uprowadzono na Kubę.

Zwykła rutyna. Ze zdumieniem jednak spoglądał na agresora. Nie przypominał 

długowłosych, histerycznych gnojków, którzy zazwyczaj brali kurs na Kubę. Był 

dobrze ubrany, miał krótkie włosy, wyraŜał się bardzo poprawnie.

Pilot doszedł do filozoficznego wniosku, Ŝe czasy się zmieniły i juŜ nikomu 

nie moŜna ufać.

Boeing skręcił na wschód i kapitan wziął mikrofon, Ŝeby uprzedzić 

pasaŜerów, Ŝe do Nowego Jorku dolecą dopiero za dwa dni.

Człowiek z pistoletem stał w wejściu do kabiny.

Zastanawiał się, co pomyśleliby Kubańczycy, gdyby odkryli, Ŝe juŜ nawet 

agenci FBI wzięli się za porywanie samolotów do ich kraju.

Lepiej, Ŝeby się o tym nigdy nie dowiedzieli. Sam wiele by dał, Ŝeby znać 

powód, który nakłonił CIA do uprowadzenia amerykańskiego samolotu na Kubę.

Mamadou Rikoro usiłował rozstrzygnąć koszmarny dylemat. Mnąc nerwowo 

spoczywający w kieszeni wyciąg bankowy, słuchał z roztargnieniem reprezentanta 

Kolumbii, obrzucającego błotem USA. Jego sąsiad, delegat jednego z państw 

wschodnioeuropejskich, słuchał tego jak naboŜeństwa. Odwrócił się do Mamadou i 

jak zwykle, dąŜąc do zjednania sympatii kaŜdej czarnej republiki, uśmiechnął się doń 

szeroko. Mamadou odpłacił niewyraźnym grymasem. Jego sąsiad nie miał takich 

problemów jak on. Był tylko magnetofonem swego rządu. JeŜeli wykolei się, zostanie 

rozstrzelany i kropka.

A to w radykalny sposób rozstrzyga z góry wszelkie rozterki natury moralnej.

Takie jak te, które miotały właśnie Rikoro. Na próŜno rozgarniał palcami 

kędzierzawą czuprynę - nie potrafił znaleźć satysfakcjonującego rozwiązania.

Tego ranka otrzymał z banku potwierdzenie przelewu trzydziestu tysięcy 

dolarów na jego konto. Przelew był anonimowy. Rok w rok, zawsze tuŜ przed 

głosowaniem w kwestii Chin, otrzymywał identyczną kwotę. Skromna składka kilku 

anonimowych amerykańskich dobrodziejów. Naturalnie, odstępował część tej sumy 

swemu ministrowi, a manna spadała regularnie i właściwie legalnie. W końcu, Stany 

były bogate, a jego kraj gwizdał na Chiny.

Z drugiej jednak strony pojawiło się pięćdziesiąt tysięcy dolarów, które 

nieopatrznie przyjął przed dwoma tygodniami. W zamian za zrobienie czegoś 

dokładnie odwrotnego. Nowiutkie banknoty ruszyły juŜ w drogę do Szwajcarii.

Naturalnie, zrobi się szum. Rikoro prawdopodobnie zostanie odwołany, ale za 

cenę dziesięciu czy piętnastu tysięcy dolarów rozwiąŜe najpowaŜniejsze kłopoty. Poza 

tym, zaczynał juŜ mieć dość Nowego Jorku. Ujrzeć wreszcie afrykańskie słońce! W 

dodatku, zostając w kraju, sporo zaoszczędzi. śona rozsmakowała się w 

wielkomiejskim Ŝyciu.

Stał rzeczywiście przed potwornym problemem. Gdyby tak mógł zadowolić 

wszystkich. Przy tajnym głosowaniu, wykaraskałby się z tego, kłamiąc dla 

obopólnego dobra.

- Przypadł mi smutny obowiązek poinformowania państwa, Ŝe z najgłębszym 

Ŝ

alem odebraliśmy właśnie wiadomość o śmierci Dato Mohammeda Ismaila Ben 

Mohammeda Yussofa, stałego reprezentanta Malezji przy ONZ - wyrecytował 

półsennie przewodniczący.

Proszę członków Zgromadzenia o-powstanie i uczczenie minutą ciszy pamięci 

zmarłego.

Mamadou Rikoro wstał automatycznie. Okazanie smutku przyszło mu 

wyjątkowo łatwo. Spuściwszy głowę rozmyślał gorączkowo. I, choć rozdarty, podjął 

decyzję.

Minutę ciszy poświęcił pamięci pięćdziesięciu tysięcy dolarów. Regularny 

dochód wart jest więcej niŜ wygrana w pokera. Trzeba było tylko powiadomić 

zleceniodawcę i zwrócić pieniądze.

Zaraz po ogłoszeniu przerwy w obradach pobiegł do telefonu i wykręcił 

numer, który znał na pamięć. Mógł stracić pięćdziesiąt tysięcy, ale chciał, aby o tym 

wiedziano i zachowano wobec niego wdzięczność... Kiedy usłyszał głos rozmówcy, 

wyjaśnił, kamuflując treść, Ŝe złoŜono mu określone propozycje, jednak postanowił 

zostać wierny swej starej firmie. Uspokoiwszy sumienie, odłoŜył słuchawkę. 

Pozostało mu teraz czekać na głosowanie.

Wykonanie drugiego telefonu było trudniejsze. Nim się na to zdobył, poszedł 

napić się Pepsi. Potem wykręcił numer błagając niebo, by nikt nie odebrał.

Malko pił właśnie kawę w kafejce, gdy pojawił się Chris Jones.

- Al Katz chce natychmiast z panem mówić, niech pan do niego zadzwoni.

Malko pobiegł do najbliŜszego aparatu. Katz był bliski histerii.

- Mamy wreszcie coś konkretnego - wykrzyknął.

- Dzwonił pewien facet. Mamadou Rikoro. Jest na naszych listach płac. 

Przyznał, Ŝe usiłowano go przekupić, ale ostatecznie zdecydował opowiedzieć się po 

słusznej stronie. Trzeba go za wszelką cenę odnaleźć.

- Gdzie on jest?

- Gdybym wiedział, sam juŜ bym po niego pojechał.

Niech go pan znajdzie.

Malko zajrzał do baru. Ani śladu Rikoro. Była piąta, większość delegatów 

wyszła. Zadzwonił do siedziby jego delegacji, do domu, przebiegł wszystkie 

korytarze, zaszedł nawet do kawiarni dla personelu, ale nie znalazł 214

nigdzie Rikoro. Sesja zacznie się za godzinę i potrwa do ósmej lub dziewiątej. 

MoŜe wtedy się pojawi.

Malko poprosił telefonistkę z baru, by wywoływała pana Mamadou Rikoro co 

pięć minut. I posadził Chrisa na wprost telefonu.

Milton Brabeck najspokojniej ustawił się w głównym wejściu i grzecznie pytał 

o nazwiska wszystkich czarnych delegatów. Brali go za nadgorliwego straŜnika.

Kiedy pułkownik Tanaka po powrocie do hotelu znalazł wiadomość od 

Lestera, który prosił o pilny kontakt, natychmiast zrozumiał, Ŝe katastrofa była 

nieuchronna. Lester otrzymał rozkaz kontaktowania się jedynie w sprawach nie 

cierpiących zwłoki.

Zadzwonił z kabiny odległej o 100 metrów od hotelu.

Lester szalał ze złości.

- Jeden z tych cholernych czarnuchów chce nas wyrolować! - wrzasnął.

Tanaka otarł czoło. Panował silny upał. Topił się asfalt, nad miastem unosiły 

się wyziewy ze ścieków i spaliny. Było potwornie parno: Mimo to musiał przecieŜ 

myśleć trzeźwo.

- Proszę mówić jaśniej.

Szef Mad Dogsów usiłował nie jąkać się z wściekłości. Tanaka notował w 

pamięci. Ogarnęło go nagle ogromne zmęczenie. Będzie działał sam. Nie widzi 

innego wyjścia.

- Trzeba do niego oddzwonić w ciągu pół godziny - dodał Lester.

Podał Tanace numer. Numer w gmachu ONZ-u. Tanaka rozłączył się i 

zadzwonił pod wskazany telefon. W słuchawce odezwał się kobiecy głos: połączył się 

z biblioteką ONZ. Poprosił Mamadou Rikoro.

Dyplomata był rozhisteryzowany. Lester go zastraszył. Facet gotów był iść do 

FBI. A znał Lestera.

Tanaka mówił bardzo łagodnym głosem, zapewniał, Ŝe doskonale rozumie 

jego rozterki. Czy moŜe zobowiązać się do zwrotu otrzymanej sumy? Tylko tego od 

niego chce. Rikoro uspokoił się nieco. Zapytał, z kim mówi.

- Ze swym zleceniodawcą - oświadczył uprzejmie.

- Jestem przekonany, Ŝe zdołamy uregulować tę sprawę ku zadowoleniu obu 

stron. I moŜe następnym razem...

Czuło się, Ŝe Rikoro kamień spadł z serca. Skoro juŜ zaczyna się taka 

gadanina! Dojrzał dla siebie szansę bardzo owocnego szantaŜu...

- Spotkajmy się w Radzie Powierniczej - zaproponował Tanaka. - Będziemy 

mogli spokojnie porozmawiać.

Miejsce faktycznie wymarzone na dyskretne rozmowy. Pozostały juŜ tylko 

dwa obszary podlegające Radzie... Pago-pago i nędzny skrawek dziewiczych lasów 

Indonezji. Rada nie zbierała się nigdy.

Mamadou Rikoro zaaprobował tę propozycję. Jemu równieŜ nie zaleŜało na 

reklamie.

Tanaka skończył rozmowę i wyszedł, łapiąc łyk parnego powietrza. Miał 

dosłownie moment, by wpaść do siebie i wrócić do ONZ-u.

Przestronna sala Rady Powierniczej była pusta. Rikoro usiadł w górnym 

rzędzie i zapalił papierosa. Nikt nie widział, jak wchodził. Humor zdecydowanie mu 

się poprawił. Marzyło mu się nawet, Ŝe moŜe ocali owe pięćdziesiąt tysięcy... 

Naturalnie, mowy nie ma o podpisywaniu czegokolwiek. Tamci będą musieli 

zadowolić się słowem honoru uczciwego człowieka.

Za jego plecami otwarły się drzwi. Usłyszał wytłumiony przez grubą zieloną 

wykładzinę odgłos kroków. Odwrócił głowę, uśmiechając się. Uśmiech zastygł mu na 

ustach, gdy zobaczył pistolet, nie miał jednak czasu krzyczeć.

Tanaka ze stoickim spokojem wpakował w głowę Mamadou trzy kule, choć 

juŜ pierwsza przestrzeliła nos, rozrywając mózg. Rozległy się trzy głuche detonacje - 

na pistolet załoŜony był tłumik nowej generacji. Zresztą akustyka w sali Rady zawsze 

była kiepska.

Mamadou Rikoro obsunął się z fotela. Pułkownik podszedł i odepchnął ciało 

jak najdalej, Ŝeby ukryć je między fotelami. Na szczęście, dyplomata był raczej 

drobny. Zapach prochu szybko rozpłynie się w atmosferze zamkniętego 

pomieszczenia. Salę odwiedzały jedynie grupy turystów.

Na wszelki wypadek Tanaka przeszedł wzdłuŜ rzędów, by wyjść od strony 

baru dla delegatów.

Otworzył błyskawicznie drzwi, dokładnie w chwili, gdy straŜnik się odwracał. 

Widział wprawdzie Tanakę, ale nie zareagował, poniewaŜ jego kolega, który 

zatrzymał Japończyka przy wejściu do baru, przepuścił go po wylegitymowaniu. 

Pewna część kandydatów nie wahała się czasem wpadać na krótką drzemkę do nie 

uŜywanej sali.

A niekiedy i na miłosną schadzkę z frywolną sekretarką z sekcji tłumaczy. 

Czerwone fotele były tak miękkie...

Tanaka poszedł do kawiarni, dołączając do pozostałych członków delegacji 

japońskiej.

Ciało Mamadou Rikoro spoczywałoby moŜe między fotelami przez wiele dni, 

gdyby niejaka pani Thins de Topeka (Kansas) nie odczuła po długim zwiedzaniu 

ONZ-u dotkliwego bólu nóg. Dyskretnie odłączyła się od grupy i opadła na miękki, 

głęboki fotel w sali Rady Powierniczej. Niestety, nie udało jej się wyciągnąć 

obolałych nóg. Pochyliła głowę i zauwaŜyła coś czarnego. Myśląc, Ŝe to jakiś 

przedmiot, wyciągnęła rękę.

Dotknęła głowy Mamadou Rikoro.

Krzyki pani Thins przerwały rzeczowe objaśnienia przewodnika. Rozniosły 

się szeroko, pomimo fatalnej akustyki... Tak szeroko, Ŝe obaj straŜnicy rzucili się 

natychmiast w stronę sali, przypuszczając, Ŝe ktoś dostał ataku szału.

- Tam leŜy ciało - wykrztusiła, szczękając zębami pani Thins. I zemdlała.

W klitce zastępującej pułkownikowi MacCarthy’emu biuro kłębił się dym 

papierosowy. Pułkownik wyglądał na załamanego. Dwa trupy w ciągu tygodnia, to 

duŜo.

Zwłaszcza, Ŝe tym razem nawet przy największej dozie wyobraźni nie sposób 

było utrzymywać, Ŝe zbrodni nie dopuścił się sadysta.

- Fachowa robota - stwierdził z nutką zadowolenia Katz.

Zabójca pozbierał łuski. Zawartość kieszeni Rikoro leŜała na stole 

MacCarthy’ego. Nie było tam nic, co mogłoby posunąć śledztwo do przodu.

StraŜnicy przychodzili pojedynczo składać zeznania.

Zasadniczo, nikt nie miał wstępu do sali Rady Powierniczej. Poza 

wycieczkami z przewodnikiem i delegatami.

Więc było z czego wybierać...

- Wydaje mi się, Ŝe widziałem mordercę - wyznał jeden ze straŜników. - Niski 

brunet. Był odwrócony plecami. Zatrzymał go mój kolega przy wejściu do baru.

Zobaczyłem, Ŝe jest w porządku, więc dałem spokój.

Pułkownik MacCarthy wezwał straŜnika pilnującego wejścia do baru.

Ten jednak niczego nie potrafił powiedzieć. Sprawdzał mechanicznie 

wszystkich wchodzących do baru. Czasem po stu na godzinę. Nawet nie patrzył na 

twarze, tylko na karty. Nic ponadto nie udało się z niego wydusić.

Dwie zakonnice przedefilowały majestatycznie przed patykowatą statuetką, 

ofiarowaną przez Nigerię i wkroczyły do baru delegatów.

Pełniący słuŜbę straŜnik zrazu nie odwaŜył się ich zatrzymać, potem zaś było 

juŜ zbyt późno: dwie szacowne Murzynki w białych habitach wtopiły się w kłębiący 

się w barze tłum. Trwała właśnie ostatnia przerwa przed głosowaniem w sprawie 

przywrócenia pełnych praw Chińskiej Republice Ludowej.

Oczywiście, straŜnik mógłby odszukać zakonnice, ale nie miał prawa porzucać 

posterunku.

Delegat Górnej Wolty odwrócił się: ktoś zawołał go po imieniu.

Stanął nos w nos z Murzynką o duŜych, orzechowych oczach i łagodnej buzi. 

Nawet w białym habicie zwracała uwagę doskonała figura kobiety. Mimo woli poczuł 

podniecenie.

- Czym mogę słuŜyć, siostro? - zapytał z szacunkiem.

- Chciałabym z panem pomówić - odpowiedziała głębokim, melodyjnym 

głosem.

Kolejna naciągaczka. W imię braterstwa czarnych.

- Zaraz zaczyna się sesja - próbował się wymówić.

- A z delegacji jestem tylko ja.

- Nie zajmę panu wiele czasu - nalegała zakonnica. - Parę minut, a sprawa jest 

niezwykle waŜna. Dla pana.

Zaintrygowany delegat rozglądał się za spokojnym kątem.

Odniósł wraŜenie, Ŝe znalazł się na targu niewolników i to tuŜ po przybyciu 

statku z towarem. Zakonnica rozwiązała problem za niego.

- MoŜe przejdziemy się do hallu na parterze - zaproponowała. - Będziemy 

mieli tam spokój.

Delegat Górnej Wolty zgodził się.

Minęli straŜników i zjechali ruchomymi schodami na parter. Wewnętrzna 

galeria faktycznie była pusta.

Murzyn z uśmiechem zwrócił się do swej czarnej siostry.

- A więc, w czym mogę pomóc?

Kobieta uśmiechnęła się anielsko, trzymając obie ręce zanurzone w fałdach 

habitu.

- To bardzo proste. Pójdzie pan ze mną.

Dyplomata podskoczył ze zdumienia.

- Z panią? AleŜ to niemoŜliwe, sesja zaczyna się za pół godziny. Muszę 

głosować.

Uśmiech jego rozmówczyni stał się jeszcze bardziej anielski.

- Mimo to pójdzie pan ze mną.

W tym momencie dostrzegł przytkniętą do swego brzucha lufę parabellum i 

chciał odskoczyć w tył.

Jednak zatrzymał go mur.

- AleŜ pani oszalała! - wykrztusił zduszonym głosem. - To chyba Ŝart.

DuŜe usta Murzynki uśmiechały się ciągle, oczy jednak były zimne.

- Niech pan idzie obok mnie - rozkazała. - Wyjdziemy stąd i wsiądziemy do 

oczekującego samochodu. JeŜeli będzie pan rozsądny, nic się panu nie stanie.

- Ale czego pani chce? - protestował dyplomata - nie mam przy sobie 

pieniędzy...

- Nie chcę pieniędzy - powiedziała. - Wypuścimy pana po głosowaniu.

Delegat podskoczył.

- AleŜ to śmieszne. Opowiem, co się stało głosowanie zostanie uniewaŜnione.

Głosem spokojnym, mimo to z odcieniem groźby, powiedziała:

- Nic pan nie powie. W przeciwnym razie zostanie pan stracony, nawet gdyby 

pana chroniła cała policja.

JeŜeli piśnie pan słowo, umrze pan.

Delegat uwierzył. Wiedział, Ŝe w Nowym Jorku dziej ąj się zdumiewające 

rzeczy. śe pewne zbrodnicze organizacje są wszechmocne. Ogarnęła go totalna 

panika. Lufa parabellum mocniej wcisnęła się w jego brzuch.

PrzedłuŜona była rodzajem cylindra: tłumikiem.

- Prędzej - rozkazywała zakonnica. - JeŜeli będzie pan próbował uciec, 

zastrzelę pana.

Ukryła pistolet w kieszeni, ale poprzez materiał widział wyraźnie jego kształt. 

Był zbyt przeraŜony, Ŝeby sprawnie myśleć. Ruszył za nią jak automat - krok w krok. 

Po prawej stronie placu roiło się od ludzi. Tu zbierali się turyści.

Murzynka szła tak blisko niego, Ŝe przy kaŜdym kroku lufą pistoletu trącała 

jego biodro.

W bramie musieli przebić się przez grupę turystów.

Delegat rozpoznał jedną z przewodniczek, uroczej Chineczkę, którą 

emablował, więc uśmiechnął się do niej nieco krzywo.

Automatycznie odwzajemniła uśmiech. Tłum turystów rozdzielił w pewnej 

chwili zakonnicę od je więźnia. Instynktownie do połowy wysunęła pistolet z 

kieszeni.

Lo-ning przez ułamek sekundy widziała broń. Murzynka tymczasem znalazła 

się juŜ na chodniku za bramą i dołączyła do delegata. Chinka zastanawiała się, czy to 

nie przywidzenie, jednak wspomniała dziwny, wymuszony uśmiech Murzyna. 

Zdecydowanie, coś nienormalnego rozgrywało się pod nosem całego stada 

troszczących się o pozytywny przebieg głosowania agentów.

Zostawiła swoich turystów na pastwę losu i co sił w nogach pobiegła do baru, 

spodziewając się zastać tam Malka. Po drodze jednak zmieniła zdanie. Aby zyskać na 

czasie, skoczyła ku najbliŜszemu telefonowi i zaalarmowała sekcję chińską. Na nich 

scedowała wszczęcie alarmu.

Dopiero czwarta zakonnica wzbudziła zdziwienie pełniącego wartę przy 

wejściu straŜnika. Dwie spośród nich wyszły w towarzystwie aŜ dwóch delegatów 

kaŜda.

Jednak było juŜ zbyt późno, czwarta opuściła teren ONZ-u, eskortując 

sięgającego jej do ramienia przedstawiciela Gujany. Przechodząca przez leŜący sto 

metrów dalej dziedziniec Gandhiego zakonnica spostrzegła dwóch zmierzających ku 

niej Chińczyków. Szli oddaleni od siebie, jakby chcieli zagrodzić jej drogę.

Ciągnąc Malajczyka za ramię, zboczyła gwałtownie w prawo, ku schodom. 

Chińczycy ruszyli za nią biegiem.

Rozległy się dwie głuche, wyciszone detonacje. Jeden z Chińczyków potoczył 

się po dywanie i znieruchomiał.

Drugi osunął się powoli po wspaniałej chińskiej tkaninie, wyściełającej ścianę. 

Zakonnica schowała pistolet i pociągnęła za sobą Malajczyka, zbyt przeraŜonego, by 

wszcząć alarm, gdy mijali straŜnika.

I tak zresztą umundurowani straŜnicy nie byli uzbrojeni.

Nieco później sekretarz generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych wpadł 

w osłupienie, natykając się na podeście trzydziestego ósmego piętra - swojego piętra - 

na delikwenta, który powitał go uprzejmie, nie troszcząc się jednak o to, by schować 

Smith’a i Wessona.

Była to zupełnie wybaczalna słabostka Chrisa Jones’a.

Dyplomata pomyślał, Ŝe pora juŜ wracać do kraju. Do tej pory, jeŜeli nawet 

nie zapobiegł Ŝadnej wojnie na świecie, potrafił przynajmniej utrzymać pokój w 

kuluarach ONZ-u.

Tym razem pułkownik Tanaka chciał sam upewnić się o powodzeniu akcji. 

Obserwował wyjście fałszywych zakonnic, siedząc za kierownicą swego mercedesa, 

tuŜ przed wejściem dla delegatów. Wszystko zdawało się przebiegać pomyślnie. Dwa 

samochody ludzi Lestera stały zaparkowane po przeciwnej stronie alei. Tanaka z 

poczuciem satysfakcji liczył wyprowadzanych delegatów. Waga przechylała się na 

jego korzyść. Lester miał świetny pomysł. Uprowadzeni delegaci reprezentowali 

kraje, na których nie skupiała się ostatnio uwaga świata. Ich nieobecność na sesji nie 

wywoła szczególnego zdumienia. To zdarzało się często przedstawicielom państw 

wstrzymujących się od głosu.

Oba samochody ruszyły.

Drzwi mercedesa otworzyły się gwałtownie w chwili, gdy Tanaka wciskał 

sprzęgło. Mimo całej swej zimnej krwi, pułkownik aŜ podskoczył.

Młoda Chinka, wyraźnie przeraŜona, wsunęła głowę do środka.

- Proszę pana - powiedziała - proszę pozwolić mi wsiąść. Szybko. Dokonano 

porwania. Tamte dwa samochody. Trzeba je ścigać.

Pułkownik Tanaka miał wraŜenie, Ŝe FudŜi-jama chlusnęła lawą wprost na 

jego głowę. Tylko tego brakowało! Jego wzburzenie było jak najbardziej szczere.

- Nie rozumiem, proszę pani. Co się stało?

Chinka usiadła obok niego i rozkazującym tonem powiedziała:

- Niech pan ruszy i pojedzie za tymi dwoma samochodami - białym i 

zielonym. Zatrzyma się pan przy pierwszym napotkanym policjancie.

Lo-ning zorientowała się, Ŝe nikt oprócz niej nie zdąŜył interweniować. 

Właśnie zamierzała zatrzymać jakiś samochód na Pierwszej Alei, gdy spostrzegła 

Tanakę siedzącego za kierownicą mercedesa.

Tanaka usłuchał, bijąc się z bezładnymi myślami.

Tamte samochody uzyskały juŜ nad nimi około stu metrów przewagi. ZbliŜył 

się do nich bez trudu i popatrzył na swą pasaŜerkę. Uspokoiła się odrobinę. ZadrŜał na 

myśl o tym, co mogłoby się stać, gdyby wsiadła do innego samochodu.

- Proszę mi wreszcie wytłumaczyć, o co tu chodzi - powiedział, udając Greka, 

dyplomata. - Czy mogę pani pomóc? Chinka, nieco rozluźniona, wyjaśniła:

- Ludzie jadący tymi samochodami porwali delegatów do ONZ-u, aby 

uniemoŜliwić im udział w głosowaniu dziś po południu.

- AleŜ trzeba zawiadomić policję! - wykrzyknął zbulwersowany Japończyk. - 

To nie jest praca dla pani!

- To jest w pewnym sensie moja praca - odpowiedziała. - Ale zawiadomię 

policję, kiedy tylko będę mogła. I dziękuję panu za pomoc. To szczęście, Ŝe na pana 

trafiłam.

- Rzeczywiście, to szczęście.

Tylko jeszcze nie wiadomo, dla kogo. Oba samochody jechały prosto na 

północ, w stronę Harlemu. Do budynku przy West End Avenue.

- Są uzbrojeni - ponurym głosem poinformowała Lo-ning.

Pułkownik Tanaka milczał. Musiał koniecznie znaleźć jakiś sposób na 

pozbycie się tej Chinki. W sercu Nowego Jorku, o czwartej po południu. W dodatku 

bez broni. Po zamordowaniu Rikoro noszenie pistoletu byłoby niebezpieczne. 

Dziewczyna zaczęła nagle gestykulować.

- Tam, tam...

Na rogu 61 Ulicy stał wóz policyjny. Tanaka zwolnił, ale uprzedził:

- MoŜemy ich zgubić.

- To prawda - przyznała Lo-ning.

Odkręciła szybę i próbowała przyciągnąć uwagę policjantów. Bezskutecznie. 

Tanaka przyspieszył, aby dogonić samochody porywaczy.

AŜ do Harlemu nie natrafili juŜ na Ŝaden patrol. Kiedy Lo-ning zobaczyła, Ŝe 

samochody zjeŜdŜają do podziemnego parkingu, krzyknęła z radości.

- Proszę się zatrzymać, proszę zatrzymać natychmiast. Trzeba zawiadomić 

policję.

- Jedźmy do najbliŜszego komisariatu - zasugerował Tanaka.

- Nie, wolę poczekać tutaj - zdecydowała Lo-ning. - To pewniejsze. To moŜe 

być podstęp. Trochę dalej jest tu zresztą budka telefoniczna. Dziękuję, Ŝe mi pan 

pomógł.

Na twarzy pułkownika pojawiło się głębokie zakłopotanie.

- Proszę pani, nie mógłbym zostawić tu pani samej.

To niebezpieczne.

- Dobrze, zgoda - powiedziała Lo-ning. - Proszę podrzucić mnie do telefonu. 

Zadzwonię i poczekamy tu na przybycie policji.

Tanaka zwolnił. Pozostała mu niespełna minuta na pozbycie się Chinki.

Rozmowy delegatów koncentrowały się wokół zabójstwa Mamadou Rikoro. 

Za to zniknięcie innych przeszło zupełnie nie zauwaŜone. Podobnie jak śmierć dwóch 

agentów chińskich. Właśnie zresztą wznowiono sesję Zgromadzenia Ogólnego. 

Malko odbywał naradę wojenną z Alem Katzem w biurze pułkownika 

MacCarthy’ego. W ONZ nigdy jeszcze nie widziano takiego zamętu.

- Teraz moŜemy się juŜ chyba tylko pomodlić - przyznał Malko - zachowując 

nadzieję, Ŝe Ŝaden inny delegat nie został w ten czy inny sposób przekabacony.

Orgia nie dała oczekiwanych efektów. Poza jednym przypadkiem...

- Zostały nam jeszcze dwie godziny - przypomniał Al Katz. - Przy 

zastosowaniu systemu elektronicznego nie potrwa to dłuŜej niŜ pół godziny.

Zgnębiony pułkownik MacCarthy obiecał potroić straŜe wokół sali i ulokować 

wewnątrz wszystkich uzbrojonych cywilów, jakimi dysponował.

Pułkownik Tanaka, zamiast zawrócić na West End Avenue w stronę do budki, 

skręcił w lewo, w 105 Ulicę i wjechał na dawne tereny rekreacyjne, obecnie pełniące 

rolę wysypiska śmieci.

- Hej! Co pan wyprawia? - krzyknęła Lo-ning.

Tanaka uśmiechnął się uspokajająco.

- Przepraszam, chciałem tutaj zawrócić.

Zamiast jednak zawrócić, zatrzymał się pod murem i zaciągnął ręczny 

hamulec. Dopiero widząc wyraz jego twarzy Lo-ning zaczęła się bać. Nagle 

przypomniała sobie śmierć pani Tso. Jej zabójca był Azjatą...

Ich oczy spotkały się i teraz nie miała juŜ wątpliwości, Ŝe męŜczyzna chce ją 

zabić. W tej samej chwili Tanaka chwycił ją za szyję i zaczął dusić.

Lo-ning krzyczała i walczyła zajadle. Tanaka, któremu utrudniała ruchy 

kierownica, nie był w stanie dość mocno trzymać ofiary. Stopniowo zdołała odsunąć 

się od niego. Milimetr po milimetrze przesuwała rękę w stronę klamki, aŜ ją chwyciła. 

Udało jej się otworzyć i wysunąć nogi na zewnątrz.

Trzymając się karoserii niemal zupełnie wyśliznęła się z samochodu. Udało jej 

się to dosłownie w ostatniej chwili, w płucach nie miała juŜ ani odrobiny powietrza.

LeŜący na siedzeniu Tanaka musiał ją wypuścić. Upadła na ziemię.

Tanaka krzyknął ze złości. Chinka tymczasem oddalała się poprzez śmietnisko 

w stronę telefonu.

Japończyk zawrócił i ruszył prosto na drobną postać, biegnącą chwiejnym 

krokiem.

Lo-ning odwróciła się i zobaczyła jadącego na nią mercedesa. Oparła się o 

mur. PotęŜny kamień uniemoŜliwił Tanace rozjechanie jej. Jednak uderzenie 

zderzakiem w kolana spowodowało, Ŝe upadła.

Wstała przełamując potworny ból. Noga uginała się pod nią. Musiała uczepić 

się krat. Patrzyła tylko na nieodległe wyjście. JeŜeli dobrnie do West End Avenue, 

będzie ocalona. Na szczęście Tanaka nie miał czasu zawrócić. Podjechał do niej 

tyłem, ale, jadąc zygzakiem, zbyt się oddalił. Lo-ning, kuśtykając dotarła do wyjścia. 

Wyszła na chodnik w chwili, gdy mercedes wyjeŜdŜał z terenu rekreacyjnego. Tanaka 

ostro zahamował.

Lo-ning w popłochu rozejrzała się wokół siebie.

StruŜka krwi spływała po jej nodze. W zasięgu oka nie widać było Ŝadnych 

przechodniów. Aby dotrzeć do telefonu, trzeba było przejść West End Avenue.

Biegła kulejąc. Noga szarpała ją potwornie. Usłyszała warkot mercedesa, 

usiłowała przyspieszyć, podpierając się o ściany domów.

PotęŜny samochód wjechał ukosem na chodnik i zbliŜył się do Lo-ning. 

Tanaka obiema rękami trzymał kierownicę. Dosięgając kruchej postaci Chinki, skręcił 

lekko w prawo, by nie wpaść na mur. Uderzenie lewą stroną maski spowodowało 

pęknięcie wątroby i Ŝeber.

Dziewczyna poczuła się zmiaŜdŜona, rozbita, poleciała bezwładnie przed 

siebie. Tanaka miał nadzieję przyprzeć ją do muru, ale zbyt gwałtowne uderzenie 

spowodowało, Ŝe upadła dość daleko, na schody prowadzące do sutereny, poza 

zasięgiem Japończyka.

Zjechał na jezdnię i obejrzał się za siebie. W drzwiach sutereny pojawiła się 

wystraszona twarz masywnego Murzyna. Ze zdumieniem spoglądał na leŜące u jego 

stóp ciało.

Tanaka zawahał się. Powrót naraŜał go na śmiertelne zagroŜenie. Nie wiedział, 

ile osób mogło znajdować się w domu. Jego jedyną nadzieją było to, Ŝe Chinka umrze 

na miejscu, nim zdoła cokolwiek powiedzieć. Wrzucił bieg i skręcił w West End. 

Tym razem za niepowodzenie odpowiadałby tylko on.

Lo-ning ledwie mogła mówić. Upadając złamała szczękę, usta miała pełne 

krwi. Trójka pochylonych nad nią czarnych zastanawiała się, czy nie wynieść jej z 

powrotem na wysypisko, unikając w ten sposób kłopotliwych pytań policji, gdy 

nadeszła gruba Murzynka i takŜe pochyliła się nad Loning, pełna współczucia.

Chinka uczepiła się jej bluzki, błagając:

- Szybko, zadzwońcie do FBI. Powiedzcie, Ŝe zakładnicy są na West End 

Avenue 4537. To Japończyk...

Wycieńczona straciła przytomność.

Murzyni popatrzyli po sobie nie całkiem przekonani.

Gruba kobieta rozsunęła ich i weszła po schodach.

- Nie damy tak umrzeć tej małej - zagrzmiała.

Idąc najszybciej, jak na to pozwalało jej potęŜne ciało, ruszyła w stronę budki. 

Wykręciła 411, numer alarmowy pogotowia policyjnego, z którym moŜna się było 

połączyć nie płacąc ani centa. Potem opowiedziała, co zaszło.

Kiedy po dziesięciu minutach przyjechała policja, Loning juŜ nie oddychała. 

PrzeraŜona grubaska powtórzyła, co przed śmiercią powiedziała Chinka.

Godzinę później pracownik sekcji japońskiej przyszedł na palcach 

powiadomić ambasadora przy ONZ, Ŝe wysoki funkcjonariusz FBI nalega na 

natychmiastową rozmowę z nim.

Pułkownik Minoru Tanaka stał wypręŜony na baczność przed swoim ONZ-

owskim zwierzchnikiem, Hideo Kagami, stałym przedstawicielem Japonii. Na 

okrągłej twarzy dyplomaty malował się wyraz surowości, a spoza okularów w 

metalowych oprawkach na pułkownika spoglądała pogardliwie para zimnych oczu.

Tanaka pokornie spuszczał głowę na kaŜdą z przytłaczająco słusznych uwag 

dyplomaty. Czuł się okryty hańbą. Po raz pierwszy w swej wieloletniej karierze - 

zarówno w lotnictwie, jak i w wywiadzie - nie stanął na wysokości zadania. Na 

próŜno powtarzał sobie, Ŝe winni temu są jego przypadkowi sprzymierzeńcy, tak czy 

inaczej odpowiedzialność spadała na niego.

Dyplomata kończył reprymendę:

- Jest istotne - konkludował - poniewaŜ FBI zdołała dotrzeć aŜ do pana, by nie 

moŜna było odkryć Ŝadnych pańskich powiązań z rządem, a nawet z’.

słuŜbami, dla których pan pracuje. I aby FBI nigdy nie zdołała zebrać 

dowodów, pozwalających wszcząć postępowanie sądowe. Czy to dzięki zeznaniom 

pana, czy teŜ kogokolwiek innego. Wyraziłem się dość jasno?

Pułkownik Tanaka doskonale zrozumiał, co miał na myśli przełoŜony. Ale tym

najmniej się martwił. Przez naczeniem wojskowego jest umrzeć w ten czy inny 

sposób, a z ewentualnych docinków kolegów po powrocie do Tokio niewiele sobie 

robił. Skoro przegrał pozostało mu tylko zakończyć sprawę z honorem. Zgiął się 

wpół.

- Mogę odejść, panie ambasadorze? Pragnę zapewnić, Ŝe pańskie instrukcje 

zostaną wykonane niezwłocznie.

- Tego właśnie od pana oczekiwałem - odpowiedział dyplomata.

Niespodziewanie wyszedł zza biurka i serdecznie uścisnął dłoń Tanaki. W 

jego oczach malowało się chyba wzruszenie.

- Pułkowniku Tanaka - powiedział cicho, jakby obawiając się, Ŝe ściany mają 

uszy. - Wiem, Ŝe zrobił pan wszystko, co w pańskiej mocy, aby jak najlepiej słuŜyć 

ojczyźnie. W imieniu cesarza - dziękuję panu.

Zatroszczymy się o to, co panu drogie.

Dyskretny uśmiech rozjaśnił twarz Tanaki. Nie pragnął niczego ponad ten 

wyraz aprobaty. Miał spokojne sumienie. Nie będzie przyszłym pokoleniom 

podawany jako przykład poraŜki. Bez słowa odwrócił się i wyszedł z biura. Czekając 

na windę zastanawiał się, co powinien zrobić. Niestety, miał bardzo mało czasu.

To ostatnie spotkanie juŜ graniczyło z cudem. Po pozbyciu się Lo-ning 

automatycznie skontaktował się z szefem delegacji japońskiej, by go o wszystkim 

poinformować.

Nim pułkownik Tanaka zdołał porozumieć się z Hideo Kagami, FBI 

zaalarmowało juŜ delegację japońską.

Kagami wyznaczył mu spotkanie w biurze duŜej japońskiej firmy importowej, 

dającej pomieszczenie tokijskim słuŜbom specjalnym.

Wychodząc zatrzymał taksówkę i podał adres w Grenwich Village. Byłoby 

nieostroŜnością wracać do hotelu, skoro FBI go zidentyfikowało. W myśli starał się 

przypomnieć sobie, czy w pokoju nie pozostawił nic kompromitującego.

Nic, nic poza pistoletem. Ale i on niedaleko prowadzi. Ma fałszywy numer 

seryjny i nie stanowi Ŝadnego śladu. Czarny karnecik, w którym Tanaka notował swe 

wydatki, spoczywa w jego kieszeni. Gdy tylko skończy ze wspólnikami, spali go. 

Potem zostanie juŜ tylko on, pułkownik Tanaka. Ostatni dowód rzeczowy. Jeszcze nie 

wybrał sobie rodzaju śmierci i planował na to chwilę medytacji, o ile okoliczności na 

to pozwolą. W najgorszym razie wystarczy rozgryźć jeden z guzików lewego rękawa 

marynarki, by paść martwym w jednej chwili.

Ale trucizna nie odpowiadała mu, Ŝyczyłby sobie znaleźć sposób bliŜszy jego 

naturze. Samuraje nie zaŜywali trucizny, a Tanaka był do głębi przesiąknięty tradycją.

W roztargnieniu spoglądał na przesuwający się za oknem taksówki obraz 

Nowego Jorku. Jechali Broadwayem, w sercu Garment district, mijając wszystkie te 

wózki, pełne futer i ubrań, olbrzymie cięŜarówki i nędzne, zatłoczone kawiarenki dla 

ubogich urzędników. Widział nie ów Nowy Jork, rojący się barwnym tłumem 

turystów, ale mrowisko przypominające nieco Tokio.

Pułkownik doznał krótkiego, ale silnego skurczu serca. Wiele by dał za 

jeszcze jedną partyjkę paczinko. Ale w Nowym Jorku nie grało się w paczinko, a FBI 

deptała mu po piętach.

Amerykanie okazali wyjątkową grzeczność, pytając, czy niejaki pułkownik 

Tanaka wchodzi w skład delegacji japońskiej. Och! Pytanie było czysto formalne, 

gdyŜ niewątpliwie skradziono mu samochód. Oczywiście wykluczano, by dostojny 

przedstawiciel Japonii mógł mieć cokolwiek wspólnego z tą ciemną aferą.

Od czasu wojny wietnamskiej amerykańscy funkcjonariusze bardzo troszczyli 

się o zachowanie twarzy.

Taksówka zatrzymała się przed jednym z domów przy Bleeker Street. Na 

schodach siedzieli paląc i dyskutując hippisi. Tanaka ominął ich i przeszedł przez 

podwórze, ku mieszczącemu się w tyle hangarowi.

Pchnął drzwi. Wnętrze zawalone było skrzynkami i starymi meblami.

Natychmiast wyrósł przed nim potęŜny Murzyn w ciemnych okularach.

- Przychodzę od Lestera - powiedział Tanaka.

Nikt poza Mad Dogsami nie znał imienia Lestera.

Murzyn poszedł w głąb hangaru i przesunął skrzynkę.

Tanaka został nieco z tyłu. Bezszelestnie podniósł Ŝelazny pręt, zbliŜył się do 

Murzyna i zamachnął się, uderzając go z całych sił w kark.

Nie wydając nawet okrzyku. Murzyn runął na twarz, zalany krwią.

Pułkownik odstawił skrzynię. Pod nią znajdowała się klapa.

Podniósł ją i zszedł po metalowej drabinie. Dotarł do piwnicy zastawionej 

skrzyniami. Był w manhattańskim arsenale Mad Dogsów. Koło dwustu strzelb, 

rozmaite 235

modele pistoletów maszynowych, karabiny maszynowe odkupione od 

dezerterów, tysiące naboi wszelkiego kalibru... Kiedyś Lester pokazał ten swój 

skarbiec Tanace.

Miał tu nawet japoński karabin maszynowy Nambu, który Bóg raczy wiedzieć, 

jak tu trafił.

Tanaka zestawił ostroŜnie cięŜką skrzynię pełną jeszcze oryginalnie 

opakowanej broni i uniósł wieko stojącej pod spodem, mając nadzieję, Ŝe pamięć go 

nie myli.

Faktycznie, znalazł tam czeski pistolet maszynowy i magazynki. Wziął broń, 

załoŜył magazynek, a trzy inne wsunął w pas. Modlił się, Ŝeby zastać Lestera i Jacka, 

którzy mogliby ewentualnie przeciwko niemu zeznawać.

Tanaka nigdy nie zetknął się bezpośrednio z innymi członkami Mad Dogsów, 

znał tylko tych dwu.

Trzask zarepetowanego zamka rozbrzmiał echem wśród ceglanych murów. 

Drzwi na wprost niego pozostawały jednak wciąŜ zamknięte. Nagle przeszło mu 

przez myśl, Ŝe Lester moŜe być na zewnątrz.

Z bronią opartą na prawym ramieniu otworzył drzwi.

Z korytarza długości dziesięciu metrów wchodziło się do wielu pomieszczeń. 

Tylne wyjście wiodło na Siódmą Aleję. Kryjówka była naprawdę idealna.

- Kto tam? - krzyknął męski głos.

Tanaka rozpoznał Lestera. Odezwał się spokojnie:

- To ja, Tanaka.

Potem pchnął drzwi i wszedł.

Lester nie był sam. Grał w karty z dwoma innymi Murzynami. Wyciągnięta na 

łóŜku Jada czytała ksiąŜkę.

Po ziemi poniewierały się puste butelki po piwie. Na łóŜku, w którym 

zazwyczaj sypiał Lester, leŜał automatyczny kolt. Widząc Tanakę, jeden z graczy 

gwałtownie sięgnął po broń, rozsypując karty. Tanaka ledwie drgnął, ale pistolet 

maszynowy splunął ogniem. Murzyn skoczył, jakby rzucony atakiem epilepsji, potem 

runął w kałuŜę krwi. Kule poszarpały mu tors. Umarł, nim jeszcze upadł.

Lester i jego towarzysz wstali. Ich twarze wykrzywiało przeraŜenie. Jada 

upuściła ksiąŜkę i krzycząc zwinęła się w kłębek w kącie łóŜka. Tanaka zwrócił ku 

nim lufę pistoletu.

- Nie ruszajcie się - nakazał spokojnie.

Lester powoli odzyskiwał zimną krew. Nerwowo oblizał usta.

- Cholera! Zwariował pan, czy co? Co pana napadło?

Zakasłał, wdychając przesycone zapachem prochu powietrze. Korzystając z 

tego, Tanaka powiedział obojętnym tonem:

- Wasza ostatnia akcja teŜ się nie powiodła - w tej chwili FBI zatrzymało juŜ 

waszych ludzi, a ja sam jestem poszukiwany. Wyrzuciliśmy w błoto masę pieniędzy.

- EjŜe! - przerwał Lester - a czy aby nie był pan śledzony?

Tanaka machnął ręką, dając do zrozumienia, Ŝe nie miało to juŜ większego 

znaczenia. Lester się mylił.

- Chce pan się ukryć u nas? - zaoferował. - Potem przerzucimy pana do 

Kanady. To nic trudnego. W północnej Dakocie są setki mil nie strzeŜonej granicy.

Tymczasem zostanie pan tutaj... Lester ani na moment nie spuszczał oka z 

pistoletu. Wiedział, Ŝe w magazynku zostało dość naboi, Ŝeby posiekać Tanakę na 

kawałki.

Jada jak sparaliŜowana leŜała skulona na łóŜku. Bujne piersi falowały 

nieregularnie, jakby oddychanie sprawiało jej trudność. Spojrzenie dziewczyny 

wędrowało z Tanaki na Lestera. Śledziła z natęŜeniem tok rozmowy.

Lester nie rozumiał, czego chce Japończyk. W pewnej chwili jego twarz 

rozjaśniła się.

- Chciałby pan odebrać forsę? Ale przecieŜ pan wie, Ŝe zapłaciliśmy tym 

gnojkom z góry. Reszta poszła na broń i Ŝarcie.

Tanaka skinął głową.

- Dziękuję za gościnność, ale nie zamierzam z niej korzystać - powiedział 

grzecznie. - Jeśli chodzi o pieniądze, to takŜe myślę, Ŝe nie da się ich odzyskać. Ale 

przypuszczam, Ŝe stanowi to element ryzyka zawodowego.

Lester uśmiechnął się, uspokojony.

- O.K. Jest pan niesamowicie rozsądny. A teraz proszę odłoŜyć ten pistolet. 

Mógłby zdarzyć się jeszcze jakiś wypadek.

Starał się nie patrzeć na ciało Ronsona, swego kumpla. Nie do końca wiedział, 

co myśleć o tym Japońcu, który chyba nagle wpadł w szał. Ale co robił tamten przy 

drzwiach?!

Tanaka nie odłoŜył broni i nawet nie drgnął. Tylko mocniej uchwycił kolbę. 

Zastanawiał się, czy o niczym nie zapomniał.

- Odejdę teraz - powiedział spokojnie. - śałuję, Ŝe sprawy nie potoczyły się po 

naszej myśli.

Lester dostrzegł, Ŝe palec Japończyka przyciska spust. Wrzasnął:

- Ej! Zwariował pan! Chyba nie... Nie sprzedałem pana, jestem w porządku...

Pułkownik Tanaka smutno pokiwał głową. Pewne rzeczy trudno było wyjaśnić 

takiemu nieokrzesanemu chłopakowi jak Lester. Ogarniało go zmęczenie. Chciał 

czym prędzej z tym skończyć.

- Pan był w porządku - zgodził się - ale ja mam pewne obowiązki wobec mego 

kraju.

Jada krzyknęła.

W oczach Lestera zalśnił blask. Ten facet był stuknięty. Trzeba było 

dostarczyć mu jakąś zabawkę:

pochylił się i podniósł duŜe metalowe pudło. Podsunął je Tanace.

- Niech pan zobaczy. Wystarczy, Ŝeby się pan zemścił. Przynieśli mi to 

wczoraj. Wie pan, co to takiego?

Pudełko wyglądało na kilogramową puszkę konserw.

Miało plastikową, prezroczystą pokrywkę. Widać było przez nią malinowe 

granulki, trochę podobne do cukierków. Nie dostrzegł Ŝadnego napisu. Lester splunął:

- Słyszał pan o cyklonie B? To ten, którego uŜywali wasi kumple Niemcy w 

obozach koncentracyjnych, kiedy pozbywali się śydów. To to samo. Chlor. 

Wystarczy dostęp powietrza, Ŝeby zamienił się w śmiercionośny gaz. Nikt nie 

wytrzyma dłuŜej niŜ pięć minut. Gość kaszle, robi się siny i kituje z otwartą gębą, 

krew chlusta z nosa i ust.

Lester tak się podniecił tą opowieścią, Ŝe zapomniał o spluwie. Nagle ściszył 

głos i dorzucił poufnym tonem:

- ZałóŜmy, Ŝe ktoś wrzuciłby to do przewodów wentylacyjnych w ONZ. 

Wszystkie te przeklęte gnidy by zdechły i byłoby po głosowaniu.

Iskra zainteresowania rozbłysła w oczach Tanaki, ale zaraz zgasła. Doskonale 

wiedział, Ŝe Lester gotów jest zrobić wszystko dla ratowania własnej skóry. A przy 

pierwszej okazji wymknąłby mu się, albo zwyczajnie go zabił.

- To ciekawe - powiedział.

I nacisnął spust.

Impet kul odrzucił Lestera pod ścianę. Jedna z nich trafiła w gardło. 

Strumienie krwi zalały stół i karty. Tanaka błyskawicznie odwrócił się i puścił krótką 

serię w stronę drugiego Murzyna, który wskoczył na łóŜko w bezsensownej nadziei 

wydrwienia się śmierci. Jedna z kul trafiła Jadę w czoło. Znieruchomiała, siedząc na 

łóŜku z wyrazem zdumienia na twarzy i otwartymi oczyma, zalana krwią, spływającą 

po nosie i policzkach.

Tanaka nie potrzebował nawet zmieniać magazynka.

Lester juŜ nie Ŝył, jego kumplowi teŜ niewiele brakowało. Japończyk starannie 

złoŜył broń na stole i z zainteresowaniem przyglądał się pudełku cyklonu B.

Wyglądało bardzo niewinnie.

Nagle przyszło mu na myśl, Ŝe plan Lestera nie był taki głupi. Pod warunkiem, 

Ŝ

e wykona go on sam.

Doskonałe posunięcie, po którym uznają go za szaleńca i nie będą nawet 

rozwaŜali ewentualności akcji sterowanej przez rząd. śaden rząd nie truje członków 

ONZ-u.

Zerknął na zegarek. Sesja potrwa jeszcze przynajmniej dwie godziny. Przez 

ułamek sekundy pomyślał o członkach delegacji japońskiej, ale zaraz powiedział 

sobie, Ŝe byliby szczęśliwi, mogąc osłonić ojczyznę, nawet mimo woli. Będzie to 

dodatkowym zabezpieczeniem.

Nikt nie przypuści, Ŝe byli wmieszani w całą aferę.

Nieco oŜywiony Tanaka wziął pudełko, owinął je w papier i wyszedł, nie 

spojrzawszy nawet na trzy trupy.

Wiele ich widział w 1945. Zaczynało cuchnąć. Po śmierci puszczały 

zwieracze, więc zwłoki nurzały się w ekskrementach. Zatrzymał się jeszcze w 

zbrojowni, by wybrać nowy automatyczny kolt produkcji brazylijskiej.

Napchał kieszenie magazynkami i wyszedł po drabinie.

W podwórzu stał biały buick. Tanaka wiedział, Ŝe Lester czasami nim jeździł. 

Wsadził głowę do środka i zobaczył, Ŝe kluczyki leŜą na desce rozdzielczej. Zawsze 

to lepsze niŜ taksówka, jeŜeli policja zdąŜyła rozesłać jego rysopis. Wsiadł i 

uruchomił samochód.

Pojedzie wprost do garaŜy ONZ-u. Orientował się, Ŝe aparatura 

klimatyzacyjna znajduje się na tym samym poziomie.

OstroŜnie przejechał rojącą się od hippisów i turystów uliczkę, potem skręcił 

w Szóstą Aleję. Trzydzieści przecznic dzieliło go od ONZ-u. Zatrzymał się na 

skrzyŜowaniu, przepuszczając objuczoną koszami staruszkę.

Spoczywająca na siedzeniu samochodu puszka wyglądała, jakby kupił ją w 

supermarkecie, niewinna i lśniąca. Kolt Tanaka wsunął pod siedzenie. Przyspieszył i 

zdołał umknąć wielu światłom.

Malko z niepokojem śledził przebieg głosowania. Na tablicy świetlnej od 

dobrej chwili nie przestawała zapalać się zielona lampka. Odetchnął z ulgą po 

głosowaniu Japonii i Jordanii. Teraz juŜ większość dwóch trzecich nie mogła być 

osiągnięta.

Dyskretnie wymknął się z sali Zgromadzenia Ogólnego i poszedł do biura 

pułkownika MacCarthy’ego, którego brytyjska flegma znikała w miarę rozwoju 

wydarzeń. Ostatni cios zadano mu informując, Ŝe jeden z szacownych przedstawicieli 

Japonii poszukiwany jest nie za byle błahostkę, lecz za dwa morderstwa nie licząc 

paru pomniejszych wyczynów.

Bogu dzięki, chodziło o Azjatę... Jednak sprawa do głębi wstrząsnęła 

MacCarthy’em. Od czasów podboju Indii dyplomaci bronią posługiwali się jedynie za 

pośrednictwem osób opłaconych.

- Nie odnalazł pan pułkownika Tanaki? - zapytał Malko.

MacCarthy usiłował przywołać resztki swej flegmy, rzucając Malkowi 

posępne spojrzenie. Odczuwał autentyczną przykrość, uświadamiając sobie, Ŝe ten 

chłopak o wyglądzie dŜentelmena, doskonale ubrany, dystyngowany, idealne 

uosobienie wzoru prawdziwego dyplomaty, był w rzeczywistości jednym z jego 

tajnych agentów pozbawionych sumienia i zasad.

- JeŜeli przestąpi próg ONZ-u, odnajdziemy go - oświadczył sucho. - Nie ma 

obawy.

Malko nie do końca był przekonany o słuszności tej opinii, jednak przyjął ją 

do wiadomości. Na szczęście budynek patrolował Chris Jones z kilkoma innymi 

agentami FBI. Sama myśl o aresztowanu dyplomaty na obszarze ONZ-u przyprawiała 

pułkownika MacCarthy’ego o chorobę. Modlił się gorąco, by Tanaka okazał dość 

przyzwoitości i dał się złapać gdzie indziej. Gdy Malko wychodził, udając się do sali 

Zgromadzenia Ogólnego, pułkownik gładził właśnie swe wspaniałe wąsy.

Pułkownik Tanaka bez przeszkód dostał się na parking Narodów 

Zjednoczonych, okazując straŜnikowi kartę, na którą ten ledwie spojrzał. Zaparkował 

białego buicka i wysiadł, trzymając w ręce pudełko cyklonu B.

Kolta ukrył za paskiem. Nim wysiadł z samochodu, wprowadził kulę do lufy.

Rozejrzał się. W myśli przywołał rozkład trzeciego podziemnego poziomu, na 

którym się znalazł.

Tu właśnie mieściła się główna instalacja klimatyzacyjna - potęŜne zielone 

machiny stały w sali godnej „Titanica”. Pokazano mu je, gdy przybył do ONZ-u.

Teraz sobie przypomniał: biuro dyŜurnego znajdowało się po prawej stronie w 

głębi.

Joe Ruark, gruby majster odpowiedzialny za stan klimatyzacji, powszechnie 

znany z racji dwustu osiemdziesięciu funtów wagi jako Tłuścioch, opowiadał właśnie 

ś

wińską historyjkę swemu pomocnikowi, szczupłemu młodzieńcowi w okularach, gdy 

w drzwiach do ciasnego biura stanął z koltem w garści Tanaka. MęŜczyźni oniemieli 

ze zdumienia, przede wszystkim na widok wycelowanej w nich broni - Który z was 

zajmuje się klimatyzacją? - zapytał Japończyk swą nienaganną, lekko świszczącą 

angielszczyzną.

Joe, gruby majster, pomyślał sobie, Ŝe ma do czynienia z szaleńcem. Przede 

wszystkim nie naleŜy go draŜnić.

- Ja - odpowiedział uprzejmie, jakby nie widział pistoletu.

- Gdzie znajduje się wlot powietrza?

- Na szóstym, na piętnastym i na dwudziestym piętrze, sir, ale...

- Dla Sali Zgromadzenia Ogólnego?

- Na szóstym.

Zadzwonił telefon i grubas wyciągnął rękę w stronę słuchawki.

Pułkownik Tanaka nie uniósł nawet głosu, a jednak grubas cofnął rękę.

- Niech pan nie odbiera.

Nagle Amerykanin doznał wraŜenia, Ŝe ma przed sobą bardzo groźnego 

człowieka.

Telefon nie przestawał dzwonić. Wreszcie umilkł.

Napięcie w małym pokoiku stawało się nieznośne. Tanaka spoglądał na 

przypięte do ściany grafiki. Aby je odczytać, trzeba by godzin. Grubas był mu 

bezwzględnie potrzebny. Przez szybę rzucił okiem na halę maszyn, nieco niŜej. 

Wyglądała na pustą.

- Nie ma tu nikogo? - zapytał.

Grubas potrząsnął głową, nie będąc w stanie odpowiedzieć. Konał ze strachu. 

Gdyby chociaŜ przewidziano jakikolwiek system alarmowy! Trzeba było odebrać 

telefon i wzywać pomocy na cały głos.

Tyle, Ŝe to byłyby z pewnością jego ostatnie słowa...

- Pan takŜe zna system? - zapytał spokojnie Tanaka robotnika w okularach. 

Chłopak ledwie wykrztusił:

- Nie, sir.

Tanaka zwrócił się ponownie do grubasa:

- Zaprowadzi mnie pan natychmiast do wlotów powietrza dla sali 

Zgromadzenia Ogólnego.

Grubas zdobył się na odwagę, potrząsając głową:

- Nie mogę, sir, to wykluczone. Ryzykowałbym pracę.

- JeŜeli pan odmówi - łagodnie ciągnął Tanaka - będę zmuszony pana zabić.

Grobowa cisza.

- Nie mogę - jęknął Joe. - Nie mogę.

Tanaka nie odpowiedział. Znał naturę ludzką i jej słabostki. Słowa były 

niczym wobec czynów. Lufa pistoletu obróciła się o 90 stopni i człowiek w okularach 

zdąŜył tylko się skrzywić.

Wystrzał ogłuszył Joego. Cofnął się, uderzył o stół, rozrzucając długopisy. 

Jego kolega z wybałuszonymi oczyma, dłońmi obejmując brzuch, osunął się powoli 

na ziemię.

Gryzący zapach prochu rozszedł się po małym pokoiku. Huk wystrzału ciągle 

jeszcze rozbrzmiewał w uszach majstra.

Joego paraliŜował widok małej, czarnej dziurki, zwróconej teraz ku niemu.

- Proszę się pospieszyć - nękał go Tanaka - bo i pana zabiję.

Joe spojrzał na ciało kolegi i pomyślał Ŝe chłopak dogorywa. Nie był zresztą w 

stanie normalnie myśleć.

- JuŜ, juŜ, ale chciałbym zająć się kumplem.

- Nie rób z siebie idioty - mruknął Tanaka. - Idziemy.

Jak w koszmarnym śnie, Joe sięgnął po pęk kluczy z szóstego piętra i wyszedł, 

prowadząc Japończyka. Tanaka schował broń. W lewej ręce niósł pudełko.

- Są tu gdzieś schody? Nie chcę korzystać z windy.

Joe ruszył ku wąskim betonowym schodkom.

Sam Goodis, pełniący słuŜbę w Control Room przed dwunastoma monitorami 

strzegącymi strategicznych punktów ONZ-u, dostrzegł na jednym z ekranów dwie 

postacie. Pierwszą był bez wątpienia gruby Joe. Nikt inny w ONZ nie miał takiego 

brzucha.

Zastanawiał się przez moment, kto mu towarzyszy, ale to nie była jego sprawa. 

Joe był słuŜbistą i skoro ktoś z nim szedł, musiał być O.K. Spojrzał na zegarek:

dziesięć po szóstej. Pracował do ósmej.

Ktoś otworzył drzwi. Odwrócił się i uśmiechnął poznając Dennisa, jednego z 

cywilnych straŜników, w towarzystwie blondyna o dziwnych, złotych oczach.

- Wszystko w porządku, Sam? - zapytał Dennis. - Nic szczególnego?

- W porządku. A dlaczego?

- Szukamy wariata. Japończyka.

Sam Goodis juŜ miał wspomnieć o człowieku, który szedł z Joe, ale ugryzł się 

w język. Joe zbyt rygorystycznie traktował regulamin, Ŝeby podjąć ryzyko.

Gruby Joe zadrasnął sobie palec, odkręcając nakrętkę. Dalej nic nie rozumiał. 

Nieznajomy kazał mu zamknąć drzwi na klucz. Sprawdzali teraz kolejno wszystkie 

wyloty powietrza. Ale system był bardzo zróŜnicowany. Samą tylko ogromną salę 

Zgromadzenia Ogólnego obsługiwało niemal dziewiętnaście róŜnych obiegów.

Otworzył niektóre. Japończyk natychmiast wsypał w nie malinowe granulki. 

Za chwilę przewody wypełni gaz.

- Proszę się odsunąć - rozkazał Tanaka. - I nie oddychać.

Joe nie miał pojęcia, czemu nagle poczuł silny ból głowy i nudności.

- Szybciej - komenderował człowiek z pistoletem.

PrzeraŜony Joe działał najszybciej, jak tylko potrafił.

Tanaka doznał rodzaju okrutnej satysfakcji. Za pięć minut pierwsi delegaci 

poczują działanie trucizny. Jeszcze pół godziny pracy. Pozostanie mu tylko pozbyć się 

tego kretyna i spróbować wybrać honorową śmierć.

- O, to dziwne, nie ma nikogo - zauwaŜył Dennis.

StraŜnik wraz z Malkiem dokonywał obchodu na dole. Malko pchnął drzwi 

wiodące do małego biura.

Pierwszą rzeczą, która rzuciła mu się w oczy był but męŜczyzny w okularach. 

LeŜał na wznak i juŜ nie oddychał.

- Mój BoŜe! - wykrzyknął Dennis - on nie Ŝyje.

Jak wszyscy cywilni straŜnicy, uzbrojony był w pistolet, ale nie posługiwał się 

nim od dziesięciu lat. Zaskoczony, wytrzeszczał oczy. Malko zrozumiał w mig - 

Tanaka wrócił. Przypomniał sobie, Ŝe przed paru laty ktoś chciał juŜ otruć delegatów 

gazem.

- W jaki sposób moŜna wyłączyć klimatyzację? - zapytał Dennisa.

StraŜnik potrząsnął głową.

- Nie mam pojęcia. Trzeba iść do sali kontroli. Tam powinni wiedzieć.

Ruszyli biegiem. Sam Goodis o mało nie udławił się kanapką na ich widok.

- Gdzie są konserwatorzy klimatyzacji? - zapytał Malko.

Upłynęła minuta, nim otrzymał odpowiedź.

- Widziałem, jak Joe wchodził na górę. Ale Ted powinien być na miejscu. 

Zawsze jeden jest w biurze.

- Ted nie Ŝyje - odpowiedział Malko. - A trzeba natychmiast wyłączyć 

klimatyzację. Jak to zrobić?

- Obok, przy pokoju nadzoru - bełkotał straŜnik - ale musicie zapytać 

pułkownika...

Malko juŜ był w tamtym pomieszczeniu. Na ścianie migały dziesiątki 

ś

wiatełek, jak w centrali kontrolującej pracę nowoczesnej fabryki. Obok siedział 

męŜczyzna czytając komiks. Wstał.

- EjŜe! Wstęp wzbroniony!

Dennis pokazał mu znaczek.

- Wszystko w porządku. Powiedz, jak zatrzymać klimatyzację. Natychmiast. 

Sprawa Ŝycia i śmierci.

Pracownik ochrony wskazał tablicę w głębi pokoju.

- Wszystkie bezpieczniki są tam... Ale muszę mieć rozkaz na piśmie.

Malko juŜ naciskał pierwsze wyłączniki. Pracownik usiłował się sprzeciwić.

- Ściągnie pan straŜników z całego Nowego Jorku!

- To się moŜe przydać - mruknął Malko.

Kolejno zapalały się czerwone światełka na ściennej tablicy. Tu i ówdzie w 

budynku przestawała działać klimatyzacja. Ale to jeszcze nie wystarczyło, jako Ŝe 

trujący gaz zalegał prawdopodobnie w przewodach i jako cięŜszy od powietrza, mógł 

przedostać się na dolne piętra, czyli do sali Zgromadzenia Ogólnego.

- Jak odwrócić przepływ powietrza? - zapytał Malko.

Kontroler potrząsnął głową.

- To nie tu. Trzeba iść do pokoju kontroli.

Obaj męŜczyźni juŜ wybiegli. Na szczęście Dennis znał topografię budynku. 

Przeszli przez biuro, w którym leŜały zwłoki i zeszli po Ŝelaznej drabince do 

maszynowni. DuŜa tablica z dźwigienkami o numerach od l do 400 znajdowała się 

przed nimi. Był to cały system wentylacyjny.

Malko i Dennis opuścili wszystkie dźwigienki najszybciej jak mogli. 

PoniewaŜ bezpieczniki były wyłączone, nic się nie stało. Opuściwszy ostatni 

przełącznik, wyszli.

Pułkownik Tanaka gwałtownie szarpnął Joe Ruarka za ramię.

- Co się dzieje?

Joe przetarł spocone czoło.

- Nie wiem. Wygląda na to, Ŝe wszystko Stanęło.

Jakby awaria. MoŜe to świństwo, które pan tam wsypał, coś uszkodziło.

Japończyk milczał. Pudło z cyklonem było prawie pełne. Ale bez powietrza, 

które mogłoby rozprowadzić gaz, cały plan brał w łeb.

Nie wierzył w awarię. Przeciwnicy wykryli jego akcję i przeciwdziałali jedyną 

moŜliwą metodą: zatrzymując klimatyzację.

- Trzeba uruchomić maszyny - powiedział.

Joe spojrzał na niego przestraszony.

- Ale to jest w sali kontroli, na trzecim dolnym poziomie.

Pułkownik Tanaka uśmiechnął się jadowicie.

- Wy, Amerykanie, macie pewną słabostkę - szanujecie Ŝycie ludzkie. Zrobię, 

co zechcę, groŜąc im, Ŝe w przeciwnym razie pana zabiję.

Joemu zrobiło się słabo. Policjanci niedługo będą się wahali, czy ratować 

cenne Ŝycie delegatów, czy jego nędzną osobę. NajwyŜej odznaczą go pośmiertnie.

Wstał, krzywiąc się. Tanaka wyciągnął pistolet i zabrał pudełko.

- Idziemy - powiedział.

Miał jeszcze nikłą szansę. Kiedy człowiek decyduje poświęcić swe Ŝycie, 

wiele moŜe osiągnąć.

- Proszę uruchomić maszyny - rozkazał Malko.

Za pośrednictwem MacCarthy’ego powiadomił wszystkie słuŜby 

bezpieczeństwa nie wyłączając Chrisa Jones’a i FBI.

Kontroler wykonał polecenie. Czerwone światełka gasły jedno po drugim.

Nagle do pokoju wpadł Chris Jones z Magnum 357 w dłoni.

- Szybko! Zlokalizowano go! Są na szóstym.

Japończyk strzelał do jednego ze straŜników. Zabarykadowali się w 

pomieszczeniu z urządzeniami klimatyzacyjnymi.

- Trzeba go wziąć Ŝywcem - ostrzegł Malko.

Za tą sprawą kryła się wielka tajemnica. Dla kogo pracował pułkownik 

Tanaka?

Wcisnęli się do windy. Agenci FBI zaczęli stopniowo napływać do gmachu 

ONZ-u, dublując wszędzie tutejszą straŜ. Po raz pierwszy w całej historii prześwietnej 

organizacji wydarzyło się coś takiego. Pułkownik MacCarthy o mało nie wyskoczył 

przez okno.

W korytarzach szóstego piętra panował stan wyjątkowy. Milton Brabeck stanął

przed Malkiem.

- Są tam.

Wskazał metalowe drzwi z czerwonym napisem:

Keep out, przestrzelone w dwóch miejscach. Przed drzwiami, na plastikowej 

wykładzinie rozpościerała się rozległa plama krwi.

- Jest ranny?

- Nie, oberwał grubas. - Milton pokręcił głową.

- Bardzo?

Goryl spuścił głowę. Jego kolt robił dziury jak spodki.

- Nie powinienem był strzelać - szepnął.

Malko przesunął się wzdłuŜ muru, pozostając poza zasięgiem strzałów 

Japończyka. Potem zawołał:

- Pułkowniku Tanaka, proszę wyjść.

Ponowił wezwanie, ale bez skutku. Mimo to Japończyk, na pewno go słyszał.

- Przystąpimy zaraz do ataku - ciągnął Malko. - Proszę przynajmniej wypuścić 

człowieka, którego pan więzi.

Ciągłe milczenie. Malko dołączył do Miltona i agentów FBI. Goryl 

powiedział:

- Będą tu za dziesięć minut z gazami łzawiącymi.

Malko spuścił głowę. Wojna na Pacyfiku dowiodła, Ŝe Japończycy nigdy nie 

poddawali się Ŝywi.

Oparty o ścianę, osłonięty przed kulami pułkownik Tanaka z przykrością 

spoglądał na agonię grubego Joe.

Rozciągnięty na ziemi, niczym wielka meduza, cięŜko oddychał. Z kącika ust 

spływała mu struŜka róŜowej krwi. Kula Miltona uszkodziła prawe płuco. Nie było 

cienia nadziei. Palcami drapał posadzkę, nie mógł mówić. Zamglone oczy juŜ nie 

widziały.

Tanaka był uwięziony. Wiedział, Ŝe tamci wykurzą go ogniem albo gazem. Do 

wyboru. Pozostawało kilka moŜliwości: rozwiązanie samurajskie, kula w łeb albo 

skok z szóstego piętra.

ś

aden z tych trzech pomysłów nie satysfakcjonował go w pełni. Pułkownik 

nie odczuwał cienia nienawiści wobec ludzi, którzy oblegali go. Perspektywa zabicia 

wielu z nich nie nęciła go.

Nagle dobiegł go jakiś szmer. Drgnął i odskoczył w bok, przeklinając się w 

duchu za nerwowość.

To tylko włączyła się klimatyzacja.

Przez ułamek sekundy doznał okrutnej radości: przez pomyłkę uruchomiono 

aparaturę zapomniawszy o nim.

OdłoŜył pistolet i gorączkowo odkręcił pokrywkę pudełka.

W tej samej chwili do jego nozdrzy napłynął zapach gorzkich migdałów. I 

zrozumiał, Ŝe powietrze nie jest wchłaniane lecz wtłaczane do pomieszczenia.

Aparatura działała odwrotnie, wydmuchując śmiercionośny gaz.

Pułkownik Tanaka podszedł do okna i zatrzymał się.

Wystarczyło otworzyć je i wpuścić świeŜe powietrze.

Rozmyślił się i wpadł na lepszy pomysł. Nie było mu juŜ pisane ujrzeć 

kwitnących wiśni w Tokio. Ale takie juŜ jest Ŝycie. Ukląkł i pochylił się nad wlotem 

powietrza.

Zapach gorzkich migdałów nasilił się.

Zamknąwszy oczy, oddychał głęboko i zatrzymywał zatrute powietrze w 

płucach jak rzadki tytoń. W pierwszej chwili nic się nie stało. Potem nieznośne 

pieczenie rozdarło mu piersi. Miał ochotę rozdrapywać ciało.

Chciał krzyczeć z bólu, ale nie zdołał wydać głosu.

Zatoczył się w tył i upadł skręcony z wytrzeszczonymi oczyma.

W takiej pozycji znalazł go Malko. Z twarzą wykrzywioną przez ból. Brygada 

specjalna wyłamała drzwi i otworzyła okna, by trujący gaz się ulotnił. Nikt nigdy nie 

dowie się, czemu pułkownik Minoru Tanaka wdał się w taką aferę. Ci, którzy nim 

kierowali, wymazali go juŜ z pamięci. Lecz Ŝona i córki będą wiedziały, Ŝe umarł, jak 

człowiek honoru.

Malko pochylił się nad japońskim pułkownikiem i zamknął mu oczy.

W sali Zgromadzenia Ogólnego panowała potworna duchota, gdy panna 

Brooks, przedstawicielka Liberii ogłosiła oficjalne rezultaty głosowania nad rezolucją 

numer 569, dotyczącą praw członkowskich Chińskiej Republiki Ludowej w 

Organizacji Narodów Zjednoczonych. Rezolucja została odrzucona 56 głosami 

przeciw 48, nie osiągając dwóch trzecich. Sześć krajów głosowało w sposób 

„niezrozumiały”, wstrzymało się 21, o osiem więcej niŜ rok temu. O mały włos 

pułkownikowi Tanace powiodłoby się.

Delegaci pospiesznie ruszyli ku wyjściu, ocierając czoła. Australijczyk szepnął 

do sąsiada z Argentyny:

- Jeszcze nigdy nie było mi tak gorąco. Chyba poszaleli, Ŝeby wyłączać tu 

klimatyzację. Rzeczywiście, Ameryka się rozsypuje.

Jeanie schudła, co uwydatniało jeszcze bardziej jej usta i duŜe piwne oczy. 

Krzyknęła z radości widząc Malka w drugim, czarnym cadiiiacu, kurtuazyjnym 

upominku CIA.

Po czterech dniach szpitala czuła się lepiej. Malko wziął od niej torbę i 

wrzucił ją do samochodu. Jeanie usiadła obok niego.

Kiedy opadła na miękki fotel sukienka zsunęła się jej z ud. W pierwszym 

odruchu chciała ją obciągnąć, ale tylko przytuliła się do Malka. Poczuł jej gorące usta 

na szyi.

- Taka jestem szczęśliwa, Ŝe pan przyjechał - szepnęła.

Zjechał na prawo i zatrzymał wóz. Jeanie całowała go długo i Ŝarliwie, tuląc 

się doń z całych sił.

Krisantem ze swoimi rasistowskimi poglądami, dozna potwornego szoku. 

Malko miał jednak nadzieję, Ŝe poczucie obowiązku i lojalności nie pozwoli mu 

wspomnieć o tym Aleksandrze.