plik

Pościć, aby zostać uzdrowionym

Gdy przechadzam się wiosną po polach i lasach, zauwaŜam, Ŝe cała przyroda szuka

drogi do światła. Najmniejsze nawet ziarenko wydobywa się z ciemności ziemi ku

wiatłu. KaŜdy krzaczek i kaŜde drzewo w najgłębszym gąszczu leśnym wyciąga

swoje gałęzie ku światłu. Wszystkie kwiaty unoszą codziennie, od nowa, swoje kielichy

ku słońcu. JakiŜ to niewiarygodny cud! MoŜna tylko podziwiać, z sercem

przepełnionym radością i podzięką. Wszystko budzi się do Ŝycia. Wszystko unosi się ku

wiatłu. Tylko człowiek odwrócił się od światła.

Człowiek, mała dziwna istota, Ŝyje i umiera między kamieniami a betonem. Zawsze

mu się spieszy, ma kłopoty z ciśnieniem, serce i wątroba często dają znać o sobie.

Dziwną istotą jest człowiek! Ciągle goni za czymś, wciąŜ usiłuje rozwiązać któryś z

problemów, jakich ma bez liku, i najczęściej umiera zanim zdoła je rozwikłać.

W prologu Ewangelii świętego Jana czytamy: "Na początku było Słowo, a Słowo

było w Bogu i Bogiem było Słowo. (...) W Nim było Ŝycie, a Ŝycie było światłością

ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła" (J 1,1; 4-5).

Człowiek, król stworzenia, mistrzowskie dzieło Boga, odwrócił się od światła. Jest

zakłamany i ma wypaczony charakter. Rośnie opacznie, ku materii. Staje się szary

szarością materii. Zamienia się w bezbarwną, bezsensowną istotę.

Człowiek, jedyna istota, która została stworzona na obraz i podobieństwo Boga,

uczynił wszystko, aby zaciemnić w sobie ten BoŜy obraz i wstąpił w noc świata, gdzie

gasną wszystkie światła. W ten sposób ludzie błądzą w labiryncie ciemnych, złych

myśli i nie potrafią znaleźć wyjścia. Wszystko staje się coraz bardziej ciemne,

wyjałowione, pustoszeje i zamiera.

Ludzie nie mają juŜ twarzy i serca. Wszystko staje się bezbarwną masą bez światła i

bez miłości. Zachód jest wciąŜ jeszcze zachwycony materią. Zachód nie chce

uwierzyć, Ŝe światło i ciepło wywodzą się z praźródła miłości. Jeszcze ciągle wierzy

się tam we wszechmoc nauki i techniki. Tymczasem moŜna przytaczać bardzo

ciekawe historyjki o naszym postępie. Na przykład na rok dwutysięczny proponuje się

męŜom specjalnego robota, który im nie tylko powie po obudzeniu |Dzień |dobry,

ale nawet pocałuje, bo Ŝona tego juŜ od dawna nie czyni. Technika i nauka unoszą

nas w kosmos i zbliŜają do gwiazd. Nie są jednak zdolne uczynić ludzi szczęśliwymi na

ziemi. Zachód został wydany jakimś niewidzialnym mocom.

Przez rozmowy, listy i kontakty telefoniczne przeniesiony zostaję w dŜunglę, w której

ludzie, w najbardziej wyrafinowany sposób, dokuczają sobie wzajemnie zdradzają

się, doprowadzają do rozpaczy. Często rozmawiałem z ludźmi nieszczęśliwymi,

załamanymi, pozbawionymi warunków do Ŝycia, wydziedziczonymi. Rozmawiałem

takŜe z ludźmi, którzy posiadali wszystko i mogli sobie pozwolić na to, czego tylko

dusza zapragnie. W swoim wielkim materialnym dobrobycie byli jednak do głębi

nieszczęśliwi. "Bogactwo nic dla mnie nie znaczy. Wszystkiego mam dosyć" - mówili.

Nazwać taki światopogląd chrześcijańskim brzmiałoby jak drwina. Nie ma w nim

jakiegokolwiek orędzia czy programu. Nie drzemie w nim Ŝadna nadzieja ani radość.

Takie podejście do Ŝycia zabija kaŜde marzenie i wszelką tęsknotę. Sny i marzenia

zaginęły w pełnych brzuchach i pustych sercach. Czas najwyŜszy, aby zrobić

rachunek sumienia. Czas najwyŜszy, aby wybrać mocne fundamenty, na których

będziemy mogli odbudować nasze Ŝycie.

Jeśliby nawet człowiek zdobył choćby i cały świat, cóŜ mu to da, gdy przy tym

duchowo ginie? My chrześcijanie jesteśmy wezwani do tego, aby podczas 40 dni

poprzedzających Wielkanoc pomyśleć nad duchowymi i religijnymi wartościami

naszej wiary. Są to takŜe głęboko ludzkie wartości.

Dla głębokich przemyśleń potrzebny jest spokój i cisza. W okresie postu szukaj zatem

tej ciszy. OdłóŜ gazety, czasopisma. Wyłącz telewizor. Nie myśl, jak opętany, tylko o

pracy. Nie patrz odrętwiałym wzrokiem szaleńca wyłącznie na pieniądz i swoje

interesy. Spróbuj zajrzeć w głąb własnego serca. Nie daj się wciągnąć w wir

społeczeństwa konsumpcyjnego, które jak potwornie ogromna śmiercionośna

ośmiornica, mackami swojej reklamy, wysysa resztki tego co z ducha i wolności jest

jeszcze w tobie. Postaraj się o ciszę wokół siebie. Spróbuj teŜ wprowadzić ciszę w

siebie, w swoje wnętrze. Mierz gorączkę - musisz bowiem wiedzieć jak blisko jesteś

końca. Ile w tobie juŜ zamarło, zatopione w materii, stłamszone w kaftanie

zarabiania i wydawania pieniędzy, zgniecione w kajdanach korzyści materialnych i

konsumowania oraz w więzach Ŝądzy posiadania coraz to więcej. Uwolnij się z tych

więzów!

Pościć, znaczy uczyć się być szczęśliwym i cieszyć się z najdrobniejszych rzeczy.

Pościć, znaczy wyswobodzić się z więzów tysiąca martwych rzeczy, które są ci

zachwalane, wmawiane i wciskane, jako nieodzowne do Ŝycia. |Pościć, |znaczy |z

niezliczonych darów, które otrzymujemy z BoŜej ręki. W kaŜdym kwiatku, który kwitnie,

Bóg mówi, Ŝe ciebie lubi. W kaŜdym ptaszku, który śpiewa, jest Jego miłość, a w

kaŜdej pomocnej dłoni - Jego troska o mnie. Post nie ma nic wspólnego z tym, by

wystawiać się na pokaz światu w worze pokutnym i z głową posypaną popiołem.

Pościć nie znaczy składać jałmuŜnę ze smutnym obliczem lub siebie samego dręczyć

i męczyć, by dostać się do nieba. Jezus powiedział: "Kiedy pościcie, nie bądźcie

posępni jak obłudnicy. (...) Gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie

ludziom pokazać, Ŝe pościsz, ale Ojcu Swemu, który jest w ukryciu" (Mt 6,16-17). Post

to proces uwalniania, proces ludzkiego rozwijania się, proces radości Ŝycia. Pościć

nie znaczy, Ŝyć w biedzie, o suchym chlebie i wodzie, bez dachu nad głową. Pościć

oznacza, poprzestać na małym; bronić się, by nie ugrząźć w materii; umieć z

uśmiechem poŜegnać się ze wszystkim, co zbyteczne. Pościć oznacza, rozpocząć

proces odmaterializowania w naszym Ŝyciu. Oznacza próbę oderwania się od tego,

co materialne i skupienia na duchowych doznaniach. Pozwalamy się wypalić i

oczyścić, wypłukać i uzdrowić z nadmiaru ŜuŜlu, który czyni nas chorymi. Post jest

najlepszą terapią dla ludzi dobrobytu, dla kaŜdego z nas. Kto pości, wyrusza pośród

ciemnej nocy naszych czasów, czasów zagmatwania, wojen, niepokoju, na

poszukiwanie światła! Kto pości jest mocno przekonany o tym, Ŝe dla niego i dla

wszystkich, którzy wytrwają na tej drodze, w ciemnościach ukaŜe się światło! Post

przywróci ci utraconą kondycję. To ogromnie waŜny proces w twoim Ŝyciu: |moŜe

ciebie. Wolność stanie się znów twoim udziałem. Będzie ci lŜej i lepiej Ŝyć z Bogiem i

ze wszystkimi ludźmi, których On postawi na twojej drodze.

II. Pościć, aby być wolnym

Dzielnicę miasta, która jest najmniej rozbudowana i najbardziej zamieszkiwana przez

najbiedniejszych nazywamy dzielnicą nędzy. Taką dzielnicą w mieście "Człowiek" -

jest ludzkie serce. Zostaliśmy opanowani przez materię. Nawet myśl ludzka została

zmaterializowana. śyjemy w obcym świecie. W świecie, w którym - jak w olbrzymim

domu towarowym - za pieniądze kupić moŜna wszystko: szczęście w postaci

pieniącego się i silnie pachnącego środka do kąpieli, przytulność domu od

antykwariusza a nawet raj, czyli wycieczkę na Majorkę. To reklamowane szczęście

zostaje ludziom przedstawione w fascynujących barwach i w najbardziej wymyślny i

wyrafinowany sposób. Jest tak podane, Ŝe wystarczy tylko doskoczyć i połknąć,

niczym pies kiełbasę. W nieskończoność rozprawia się dziś o standardzie Ŝycia

człowieka i sposobach jak moŜna go osiągnąć: poprzez takie lub inne perfumy, pijąc

whisky albo colę, przez kupno samochodu, względnie domu lub teŜ przystosowując

się do najnowszej mody. Przy kaŜdym z tych przedmiotów, gdy się je reklamuje,

pojawiają się piękni, zgrabni i młodzi ludzie, pełni radości Ŝycia i szczęścia na

twarzach. Hasła reklamy wydają się być ostatnimi dogmatami, w które ludzie jeszcze

wierzą. JeŜeli dzisiejszy człowiek zaspokoił trzy swoje podstawowe potrzeby:

odŜywiania, ubrania się i mieszkania, to nagle nie wie co z sobą i ze swoim Ŝyciem

począć.

Człowiek dzisiejszego dobrobytu stracił właściwy sens Ŝycia: po prostu nie wie co

dalej. Ludzie stają się chorzy, poniewaŜ prowadzą niezdrowy tryb Ŝycia. Ich Ŝycie ma

niewłaściwy rytm. Stają się chorzy z powodu zatrutej przez siebie przyrody, chorzy,

poniewaŜ nie odŜywiają się naturalnie, chorzy z powodu przewartościowania

pieniądza i posiadania, wreszcie chorzy, bo Ŝyją w chorym społeczeństwie.

NajpowaŜniejszy błąd Zachodu polega na wyparciu ducha przez materię. A

człowiek jest czymś więcej niŜ kawałkiem materii, czymś więcej aniŜeli zlepkiem

atomów i molekułów. Człowiek jest duchem. I jego ciało jest uduchowionym ciałem.

Człowiek umiera, gdy rujnuje się duchowo.

Amerykanin Saul Bellow, który w roku 1976 otrzymał literacką nagrodę Nobla, w

swojej ostatniej powieści napisał: "Kto zabija ducha, budzi demony". CzyŜ nie tutaj

właśnie tkwi wytłumaczenie dlaczego tyle nieszczęść, przemocy a czasami i

bestialskiej brutalności jest w naszym świecie? śyjemy w wieku namiętnych

instynktów. Wielki filozof szwedzki Kierkegaard powiedział kiedyś: "Duch, który został

zabity, wyrządza największe spustoszenia, prowadzi do zniechęcenia, rozpaczy i

samobójstwa". PrzeŜywamy to w naszych czasach na kaŜdym kroku. Spotykamy

coraz więcej ludzi zniechęconych do Ŝycia, coraz więcej zrozpaczonych. Liczba

samobójstw w niektórych krajach Zachodu, w ostatnich latach, podwoiła się. JakiŜ to

przeraźliwy i niepokojący dysonans: tylu młodych ludzi w bogatych krajach szuka

mierci, podczas gdy w krajach głodujących ta sama młodzieŜ walczy codziennie o

miskę ryŜu, by pozostać przy Ŝyciu. Zbyt wielu jest ludzi bogatych i posiadających

zbyt wiele dóbr materialnych, podczas gdy ich dusza jest pusta. Opływają

wprawdzie we wszelkiego rodzaju luksusy, ale nie wiedzą po co Ŝyją. śyją jak umarli,

przykuci łańcuchami do swoich bogactw, przyzwyczajeń i namiętności. Są

niewolnikami swojego niedosytu i Ŝądzy. A moŜe jest to rodzaj kary dla Zachodu:

wszystko posiadać, a równocześnie nie mieć z tego Ŝadnej radości? Wiele mieć a z

niczego się juŜ prawdziwie nie umieć cieszyć? Dom, w którym Ŝyjemy jest rozdarty aŜ

po swoje fundamenty. Zabicie ducha czyni człowieka i całe społeczeństwa

nieludzkimi. Unicestwienie ducha niszczy człowieka w korzeniach jego istoty.

Duchowa pustka zostaje wypełniona przez namiętności, Ŝądzę posiadania i władzy.

Z wolna stajemy się społeczeństwem, w którym połowa ludzi musi ogarnąć

społeczną opieką pozostałą część społeczeństwa. Biura porad, wszelkiego rodzaju

pogotowia, telefony zaufania, przychodnie, schroniska, przeróŜne ośrodki społeczno-

charytatywne - to nowoczesne "zakłady naprawcze" ludzkich istnień posiadające

ogromny arsenał moŜliwości terapii. PotęŜny jest nakład i wkład pracy oraz kosztów,

a efekt końcowy: bardzo mizerny. Chorym ludziom nic ani nikt nie będzie mógł

pomóc Ŝyć w niezdrowym społeczeństwie, dopóty, dopóki nie będzie "oczyszczalni",

które będą mogły odnowić i uzdrowić ogólną atmosferę a przede wszystkim wnętrze

człowieka. Być moŜe post jest najskuteczniejszą terapią na wszelkie frustracje dnia

dzisiejszego, albowiem uwalnia ducha i serce z więzów materii. Wszystkie religie, a

chrześcijaństwo w szczególności, znają uzdrawiającą moc postu. Bez postu i

wyrzeczeń nie jest moŜliwe Ŝycie umysłowe, a Ŝycie duchowe nie ma, w ogóle,

adnych perspektyw. Lecz post to dzisiaj słowo, które poszło w cień i zapomnienie.

Gdzieniegdzie karnawał trwa aŜ do Wielkanocy. Kto pragnie pościć i kto się stara o

zachowanie umiaru i prostoty w Ŝyciu, będzie w naszym społeczeństwie często

uznanym za tego, kto psuje innym zabawę. Nie utrzymuje się on bowiem na fali w

wielkim nurcie kupowania i konsumpcji. Jest nieciekawy ekonomicznie, niepotrzebny

i wręcz zbędny dla konsumpcyjnego społeczeństwa. Jedyny post, którego chętnie

się przestrzega i bojaźliwie stosuje, to dieta zalecana przez lekarzy ze względów

zdrowotnych albo teŜ przepisana przez róŜne instytuty piękności dla osiągnięcia

szczupłej sylwetki. Kochani, chciejmy uwolnić się od materii. Chciejmy się

odmaterializować. Właśnie post moŜe oderwać i uwolnić nas od tysiąca zbędnych

rzeczy; abyśmy mogli zwrócić się całym sobą do Boga. Post będzie próbą wejścia w

siebie, zastanowieniem się nad sobą, zaprowadzi nas do światła, do nowego stylu

ycia. Stać się musimy nowymi ludźmi, ludźmi o nowym spojrzeniu. |Ludźmi, |którzy

|wyswobodzą |się |z |zachłanności |i |nienawiści! Ludźmi, którzy potrafią

poprzestać na małym i umieją szczerze się cieszyć tym, co mają. Ludźmi bogatymi w

to, czego nie da się kupić za pieniądze. W centrum naszych spraw, naszego Ŝycia nie

moŜe być pieniądz ani posiadanie, lecz mój Bóg i mój bliźni. Trzeba nam się zwrócić

ku światłu. Musimy wspólnie tworzyć wielki dom, pełen ciepła, w którym wszyscy

ludzie będą mile widziani i serdecznie przyjęci, w którym wspólnie będzie się moŜna

łamać chlebem przyjaźni. Dom, w którym ludzie są dla siebie Ŝyczliwi i wyrozumiali.

Dom, w którym ludzie potrafią dać z siebie tyle dobra i ciepła, Ŝe juŜ Ŝadne dziecko

nie będzie musiało przychodzić na ten świat w chłodzie, Ŝe nigdy juŜ nikt nie będzie

musiał Ŝyć w chłodzie i mrozie i Ŝaden człowiek nie będzie samotnie umierał. Gdy

będziemy pościć, prawdziwie zerwiemy z siebie kajdany; staniemy się wolni, zacznie

się proces odmaterializowania. Uwolnieni z naszej niewoli, będziemy wdzięczni za

kaŜdy dar. Nowymi oczyma obejmiemy ten cud, który się wokół nas roztacza. Mniej

będziemy posiadali, ale za to bardziej i głębiej będziemy się tym cieszyć. ŚwieŜo

upieczony, zwyczajny chleb będzie wówczas najprawdziwszą ucztą, a szklanka

czystej wody będzie miała najprzedniejszy smak. Zapanuje prawdziwa miłość między

ludźmi, wzajemne zaufanie i zrozumienie. I wtedy dopiero będziemy mogli znowu

rozsądnie rozmawiać o Bogu, o Bogu, który jest Miłością. Będziemy się znowu

rozumieć.

III. Pościć, aby kochać

Orędzie chrześcijaństwa jest orędziem radosnym. Wierzymy w Boga, który jest

miłością i który pragnie, aby wszyscy ludzie byli szczęśliwi. Wierzymy w Boga, którego

pragnieniem jest, by ludzie cieszyli się Ŝyciem, które On im ofiaruje. Wierzymy w Boga,

który zechciał stać się Człowiekiem, by Jego miłość uwidoczniła się i

skonkretyzowała, by miała dłonie i nogi, i ciepło ludzkiego serca. - To wielka

tajemnica. Wśród wszystkich religii świata chrześcijaństwo jest jedyną religią, w której

Istota NajwyŜsza objawia się jako Bóg, który jest miłością. Nasz Bóg nie unosi się

gdzieś w dalekich przestworzach. Lecz, aby okazać swoją miłość, dał nam Swego

Syna Jezusa, Który narodził się z Maryi Panny. Bóg zawsze, takŜe i dzisiaj, otacza

swoją miłością kaŜdego z nas. Prosi teŜ, abyśmy okazywali sobie wzajemnie miłość,

wtedy ogrzejemy naszą zimną planetę ciepłem własnych serc. To wszystko jest od

siebie uzaleŜnione i wynika jedno z drugiego: wiara w Boga, wiara w człowieka i

|kochanym. Lecz jak moŜe człowiek, który nigdy nie był kochany, który nigdy nie

doznał w swoim Ŝyciu miłości, uwierzyć w Boga, który jest Miłością? Taki człowiek nie

ma takŜe wiary w ludzką dobroć i dlatego nawet Ŝyć po ludzku, będzie mu bardzo

trudno. Ludzie, którzy nigdy nie doświadczyli miłości, noszą w sobie przez całe Ŝycie

jakieś piętno. Gdy prawie kaŜdego dnia spotyka się ludzi, którzy zaczęli się staczać,

którzy nigdy nie mieli prawdziwego domu ani zaznali rodzinnego ciepła, to wówczas

człowiek się przeciwko takiemu stanowi rzeczy oburza wewnętrznie i buntuje. Bóg

przecieŜ nie pozostawił ludzi samotnych na jakiejś zimnej planecie. Lecz powierzył

ludzi ludziom, aby się wzajemnie kochali, aby się wzajemnie obdarzali ciepłem,

poczuciem bezpieczeństwa i sensu Ŝycia.

Pewien młody człowiek odsiadujący wyrok w więzieniu powiedział mi kiedyś: "W

domu nigdy nie byłem mile widziany. Rodzice mnie nie chcieli". A inny młody

więzień, pełen goryczy wyznał: "Drugi mąŜ mojej matki bił mnie ciągle, bo mnie nie

cierpiał, poniewaŜ nie byłem jego dzieckiem. Dlatego uciekłem". Zrozpaczona

kobieta będąc w stanie skrajnej rezygnacji uŜalała się przez telefon: "Jestem nawet

gotowa publicznie dokonać samobójstwa, aby nareszcie usuwanie ciąŜy było

dozwolone". A nieco później w spazmatycznym szlochu dodała: "Moja matka mnie

zawsze nienawidziła. JuŜ dawno zostałam zamordowana. Dlaczego mnie nie zabiła

przed urodzeniem!" W tych wszystkich głosach słyszę krzyk dziecka, przychodzącego

na świat, wołanie o ojca i matkę, o ramiona, w których moŜna by się ukryć; prośbę o

miłość, dobroć i ciepło domu rodzinnego. Dla kaŜdego człowieka powoli staje się

coraz bardziej jasne: jeŜeli przeŜyjemy, to nie dzięki jakiejś doskonałej równowadze sił

największych mocarstw świata, nie dzięki dobrobytowi, nie dzięki nauce i technice

ani teŜ dzięki cudom elektroniki, ale jedynie i wyłącznie wtedy, gdy uda się nam

przestrzegać ów nakaz, który jest fundamentem kaŜdego międzyludzkiego

współŜycia; "Kochajcie się wzajemnie".

Nasz świat umiera nie z braku wiedzy ani moŜliwości, lecz z niedostatku miłości i

solidarności. Zarówno w Kościele jak i w świecie liczy się tylko miłość. |Miłość |jest

|tutaj |jedynym |kluczem. Bóg, który jest Miłością, moŜe być obecny i działać tylko

tam, gdzie jest miłość. Bóg nie jest związany Ŝadnymi naszymi strukturami, rozlicznymi

kongresami i niekończącymi się zebraniami ani nawet z wywołującymi najgłębsze

wraŜenia kazaniami, choćby wywoływały one najgłębsze wraŜenie na słuchaczach.

Dla Boga waŜne jest to, co pozostało w naszych sercach z dobra i miłości. Drodzy

moi, nie bójmy się spotkać z Bogiem. Idźmy do Boga z naszymi pustymi dłońmi i

rozdartym sercem. On napełni nasze dłonie i serca swoją miłością. Miłość to wielce

ryzykowne przedsięwzięcie. Wymaga ona tego, co dziś juŜ nie jest w modzie: |Ŝycia

|samolubstwa |i |Ŝądzy |posiadania. Post powinien być traktowany jako codzienne

wiczenie, trening. Post pomaga człowiekowi uwolnić się od egoistycznych

nastawień i Ŝyć dla drugich. Post jest drogą do pełniejszej miłości i solidarności, do

braterstwa.

Gdy się cierpi z powodu nędzy i ubóstwa innych - jest to takŜe objawem miłości.

Kiedy się czuje głód milionów na własnej skórze. Gdy samotność, cierpienie, strach,

bieda i rozpacz tych najsłabszych rozrywa nasze serce - znaczy, Ŝe umiemy kochać.

Trzeba miłować ludzi, nie systemy, partie, struktury. Kochać ludzi, nie abstrakcyjną

ludzkość, lecz konkretnego człowieka tuŜ obok siebie. TakŜe tego człowieka, który

wchodzi do mojego pokoju poprzez ekran telewizyjny, bo jest głodny i

zrezygnowany, bo nawiedzony został przez katastrofy, bo jest zniewolony,

wyzyskiwany, bity.

Miłości chrześcijańskiej nie wolno mylić z sentymentalnością ani z jałmuŜną, z

gestami z łaski i miłosierdzia. Miłość chrześcijańska nie ma teŜ nic wspólnego z

solidarnością wewnątrz własnych ugrupowań i partii, gdzie się pomaga sobie i sobie

podobnym. Miłość nie moŜe być zakamuflowanym egoizmem grupy. Miłość

chrześcijańska nie moŜe być chwiejna i ślepa. Nie jest negatywną postawą pyszałka:

"PrzecieŜ ja nie czynię nic złego". Nie jest teŜ biernym znoszeniem innych. Nie moŜe

teŜ być Ŝadnym egzaminowaniem drugiego, czy on aby zasłuŜył na moją miłość.

Kochać po chrześcijańsku znaczy: kochać konkretnych ludzi, takimi jakimi oni po

prostu są, bez stawiania jakichkolwiek warunków. JeŜeli "kocha się" ludzi dlatego, bo

są "tacy mili", kończy się to zawsze źle. Ludzie nie zawsze bywają takimi miłymi, Ŝe

moŜna ich kochać tylko z tego powodu. Miłość jest bezinteresowna. Wrogom

przebaczać, przeciwników lubić, za zło dobrem odpłacać - to są zadania ponad

ludzkie siły. A jednak jesteśmy powołani do tego, by w naszych czasach uwidocznić

ludziom, dać im odczuć i poznać BoŜą miłość. Nasza miłość do biednych, słabych,

uciskanych, opuszczonych - to społeczna wykładnia naszej miłości do Boga. Post,

którego Bóg od nas Ŝąda, wskazuje wyraźnie ten kierunek. W Księdze proroka

Izajasza wyczytać moŜna co to znaczy prawdziwie pościć: "rozerwać kajdany zła,

rozwiązać więzy niewoli, wypuścić wolno uciśnionych i wszelkie jarzmo połamać,

dzielić swój chleb z głodnymi, wprowadzić w dom biednych tułaczy, nagiego,

którego ujrzysz, przyodziać (...)". I zaraz prorok dodaje: "Wtedy twoje światło wzejdzie

jak zorza i szybko rozkwitnie twe zdrowie. Sprawiedliwość poprzedzać cię będzie,

chwała Pańska iść będzie za tobą" (Iz 58,6-8). Post uchroni świat od zamieszania,

wydobędzie z mroku zła i powiedzie ku światłu. Wyraźne echo tego słyszymy w

Ewangelii, gdy Jezus mówi: "Byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a

daliście Mi pić, byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście

Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie"

(Mt 25, 35-36). Miłość chrześcijańska Ŝąda, byśmy dzielili swój dobrobyt i swoje

bogactwo z biednymi, ale to jeszcze nie wystarcza. W ekonomii chrześcijańskiej

miłości trzeba więcej dawać niŜ się posiada: |siebie |samego |trzeba |dawać.

IV. Pościć, by móc świętować

Zmartwychwstanie Między Wielkim Piątkiem a Wielką Nocą rozwaŜamy Mękę i śmierć

naszego Zbawiciela, myślimy o KrzyŜu i Zmartwychwstaniu. Jezus leŜy pochowany

pod zimnym głazem, takŜe dzisiaj. To kamień obojętności. Wielu ludzi nie interesuje

to, co wydarzyło się w Wielki Piątek i w ową Wielką Niedzielę. Ich serce jest puste, a

ich sposób myślenia i serce uśpione i nieczułe. Poddają się łatwo nurtom wciąŜ

zmiennych prądów i toną w wirach bezmyślnych poŜądań. śyją z dnia na dzień.

Zawsze ten sam rytm: bezbarwny i bez sensu. AŜ pewnego dnia i oni uderzą głową w

jakąś poprzeczkę, która ich Ŝycie zamieni w krzyŜ. Udziałem ich stanie się wtedy

zgorzkniałość i gehenna rozpaczy. Cierpienie i śmierć to odwieczni towarzysze

człowieka. Oni zatruwają kaŜdą radość Ŝycia, burzą wszelkie poczucie pewności.

Bojaźń przed cierpieniem i śmiercią krzyŜuje się z radością Ŝycia. Ludzie nie radzą

sobie z problemem cierpienia i umierania. Jest to takŜe uzaleŜnione od tego, Ŝe

ludzie równieŜ nie radzą sobie z pojęciem Boga. I znów jesteśmy przy problemie pustki

wokół Boga. Kim jest Bóg? Gdzie jest Bóg? śyjemy w epoce ciemności, zaciemnienia

w myśleniu i pustego mówienia o Bogu. Bóg to jakieś obce, bardzo dalekie światełko

w naszym ciemnym świecie. On potrząsa naszymi obiegowymi poglądami i

przekreśla nasze zmieniające się wraz z modą systemy myślenia. śycie, cierpienie i

mierć, Bóg i człowiek - to zjawiska, których takŜe i dziś Ŝadna nauka nie potrafi

przekonywująco wyjaśnić. Dlatego milczy się. Gdy przejdzie kondukt pogrzebowy,

wówczas - jak wiadomo ruch uliczny powraca do normalności. Chrześcijaństwo nie

odwraca się od najgłębszych i najistotniejszych problemów Ŝycia. W cieniu Wielkiego

Piątku moŜemy z tymi pytaniami przyjść do Boga. Gdy cierpienie i krzyŜ zbyt nas

przygniatają, chcielibyśmy wystąpić przeciwko Bogu, nawet Go oskarŜyć. Pytamy:

"Dlaczego?" Chcielibyśmy pociągnąć Boga do odpowiedzialności; powtarzamy

pytanie Jezusa cierpiącego na KrzyŜu: "BoŜe mój, BoŜe mój, czemuś Mnie opuścił?"

PoniewaŜ Ŝaden człowiek na świecie nie znajdzie rozsądnej odpowiedzi na te

odwieczne pytania, dobrze jest w milczeniu cierpliwie wsłuchiwać się w BoŜą

odpowiedź. Ta odpowiedź jest zawsze niezmienna. Wszystko, co Bóg ma nam do

powiedzenia to jedno jedyne słowo: "Jezus". Jezus na KrzyŜu. KrzyŜ to coś obcego.

Coś niepojętego i prawie nieludzkiego. Coś, co chrześcijaństwo odróŜnia od

wszelkich innych religii. Historia naszego Boga spisana została między Ŝłobem a

krzyŜem. Jezus przypatruje się nam i mówi: "Weź swój krzyŜ i naśladuj mnie!" I zaraz

rodzi się pytanie: Czy chrześcijanie muszą być smutnymi nosicielami krzyŜa? Nie, bo

przecieŜ Jezus ogłosił wszystkim Radosną Nowinę? Jezus wymaga od nas jedynie,

byśmy poprzez krzyŜ przeobraŜali się duchowo, podąŜali ku światłu, do nowego

ycia, do Zmartwychwstania. Gdzie się Boga odrzuca, gdzie neguje się nowe Ŝycie

po śmierci, pozostaje jedynie ciemność i bezsens, a cierpienie i śmierć są straszliwym

zniekształceniem i zniszczeniem. Dla tych, którzy wierzą w zmartwychwstanie,

On uwalnia od fałszywych marzeń i pragnień. On przyprowadzi cię do twojej

prawdy, do twoich prawdziwych wymiarów biednego, słabego i wraŜliwego

dziecka. KrzyŜ, który zgadzasz się nieść, będzie się stawał lŜejszy po drodze. KrzyŜ,

który odrzucisz, będziesz napotykał na kaŜdym kroku twojej Ŝyciowej drogi. KrzyŜ jest

jak antena, przy pomocy której moŜesz otrzymywać i przyjmować wiadomości od

Boga. Jeszcze do dzisiaj mam w pamięci słowa młodego współbrata, który mi

siedem lat pomagał, a który przez te wszystkie lata wiedział, Ŝe jego organizm toczy

złośliwy rak. Wiedział, Ŝe jest skazany na śmierć, codziennie czuł na swojej szyi

miertelną pętlę. Słyszę zupełnie dokładnie jak mówi: "Dom, który buduje się na tym

wiecie to iluzja. Tylko te sprawy, z którymi moŜesz umierać, są warte, by z nimi Ŝyć".

On sam zrezygnował ze wszystkiego, wszystko odrzucił, dlatego mógł się wszystkim

cieszyć. Dzień przed swoim odejściem powiedział mi: "Mieliśmy w naszym Ŝyciu

bardzo wiele dobra". Gdy człowiek spotyka w Ŝyciu Jezusa ukrzyŜowanego, wówczas

moŜe się wydobyć z kręgu ciemności cierpień, a nawet śmierci i stopniowo będzie

rozumiał swym sercem sprawy, których rozumem pojąć nie moŜna. Przez krzyŜ

dokonuje się przemiana, rozświetlenie, idziemy ku nowemu Ŝyciu. Przechodzimy z

mroku kaŜdego Wielkiego Piątku ku jasności Wielkiej Nocy. To niepojęta tajemnica,

ale zdarza się, Ŝe ludzie z głębi straszliwych boleści, z odmętów rozpaczy i w

najczarniejszej nocy rozpaczy i bezsensu, poprzez dno nędzy i cierpienia, nagle

zauwaŜają Boga. Spotykają Go! I zdarza się czasami, Ŝe ludzie złamani bólem,

dziękują Bogu za krzyŜ, który na nich zesłał. Zmartwychwstanie to zbawienie

człowieka. Przy zmartwychwstaniu zostaniemy całkowicie przeobraŜeni, takŜe nasze

ciało. Wyleczone zostaną. wszystkie nasze rany, równieŜ ta najstraszniejsza rana -

mierć! Zmartwychwstanie to proces uzdrawiania, który zaczyna się juŜ za Ŝycia, gdy

uczymy się wydobywać z więzów materii, wyrywać z nadmiernego luksusu i komfortu,

tak, Ŝe zniewolony i osłabiony duch w naszym ciele staje się mocniejszy, wolniejszy i

radośniejszy. Wielkanoc! Chodź z nami ku radości! To właśnie teraz nastąpił czas

odnowy i nadziei dla zmęczonego i zrezygnowanego świata. Wyrwij się ze starej

utartej drogi, z udręki zwątpienia, zmaterializowania i samolubstwa. Odrzuć od siebie

dręczące cię troski o pełny brzuch i wypchany portfel. Odnów się, oczyść swoje

serce. Usuń kaŜdą pleśń obojętności i grzechu. Zapomnij wszystko, co było nieudane

i złe w twoim Ŝyciu i zacznij od nowa. Powstać! Ku światłu! Powstać z martwych. Stać

się innym, mieć inne myśli, nową wraŜliwość, nowe serce. Wstań z nocy twojej bezsiły

i z nocy twojego zmęczenia do nowego poranka pełnego słońca, ptaków i kwiatów!

Obudź się z zimowego snu swojej bezradosnej egzystencji do nowej wiosny pełnej

wiatła i nowych widnokręgów. Podnieś się i wstań! JeŜeli Bóg w kaŜdym listku

drzewa wpisał zmartwychwstanie, to o wiele bardziej w twoje biedne ludzkie serce!

Wkrocz, idź przez Ŝycie wierząc w magnetyczne pole Boga, który jest Miłością i który

poprzez Zmartwychwstanie Jezusa zapowiedział takŜe nasze powstanie z martwych.

Wówczas spotkasz nawet w ciemnych tunelach tyle światła, tyle Ŝycia, tyle radości, iŜ