Henryk Sienkiewicz „W pustyni i w puszczy” -

burza piaskowa - opis przyrody. Rozwiń temat w

oparciu o „W pustyni i w puszczy”

W powieści Henryka Sienkiewicza pt.: ,,W pustyni i w puszczy”

znajdziemy wiele pasjonujących opisów przyrody. Wszystkie one są

dowodem na to, że polski powieściopisarz doskonale obeznany był z

geografią i fauną afrykańskiego lądu. Ich dokładne przedstawienie było

możliwe dzięki zainteresowaniom Sienkiewicza i jego podróży do Afryki,

którą odbył na przełomie 1890 i 1891 r. Bycie świadkiem większości

zjawisk przyrodniczych, które znalazły się potem w utworze, pozwoliła

na bardzo realistyczne i przekonywujące przybliżenie ich młodemu

czytelnikowi. Sienkiewicz lubuje się w bardzo rzadkich zjawiskach

meteorologicznych, wśród nich na szczególną uwagę zasługuje opisany

z wielką precyzją i autentycznością obraz burzy piaskowej.

Kiedy Staś i Nel przemierzali wraz ze swymi porywaczami pustynię

trwała kalendarzowa zima. W południe niebo czyste jak łza

niespodziewanie poszarzało. Słońce zaczęło tak mocno przygrzewać,

że nie sposób było wytrzymać. Tylko kilka sępów przeleciało nad

głowami podróżnych. Czuło się dziwny swąd. Wszystko to zaniepokoiło

jednego z Beduinów, który swoje obawy przedstawił Idrysowi: ,,złe

duchy zbudziły wiatr śpiący na zachodzie pustyni, a ów wstał z piasków

i bieży ku nam”- mówił. Idrys już wiedział, czego należy się spodziewać.

Niestety ucieczki przed burzą nie było. Jedyną szansą na przetrwanie w

takiej sytuacji pozostawało ,,pędzić razem z wichrem”, ale to oznaczało

by powrót do miejsca, z którego uciekali i skąd już wyruszyła pogoń.

Nastąpiła cisza, dały się słyszeć jedynie przerywane oddechy

przerażonych jeźdźców.

Było bardzo duszno i gorąco, powietrze drżało, a rozżarzone piaski

poczęły drgać. Nagle przed oczyma podróżnych ukazała się ciemna

chmura i zaczęła z wielką szybkością zbliżać się do nich, zwiększając

swoje rozmiary. Mrok zakrył ziemię, a wiatr wiał z potężną siłą. Piasek i

pył zatykał usta i nozdrza, wszelki ruch był uniemożliwiony. Karawana

nie mogła jednak stać w miejscu, bo oznaczało by to niechybną śmierć.

Resztkami sił otumanione wielbłądy oraz ogłuszeni i oślepieni

ciemnością ludzie podążyli naprzód. Drobinki piasku drażniły oczy i

dostawały się do ust, powodując nieprzyjemne skrzypienie w zębach.

Chwilami zasłonięte przez tumany słońce przebijało się przez mrok, ale

wiatr nie ustawał. Grubszy piasek opadł na ziemię, a drobny pył unosił

się wciąż w powietrzu. Beduini rozpoznali z przestrachem

niebezpieczne ,,wiry piaszczyste”, które zaczęły targać ze straszną

mocą, nastał jeszcze większy mrok niż na początku, Arabowie mieli

wrażenie, że ,,duchy zaginionych pod piaskiem zwierząt i ludzi” wołają

złowrogimi głosami. Z trwogą w sercach brnęli do przodu, modląc się do

wszystkich bogów, by ,,który z wielkich wirów tworzących się

ustawicznie w łonie huraganu nie pochwycił ich w swe skręty”. Wiatr

szalał, zabierając resztki sił dzieciom i Beduinom.

Gdy Idrys powziął w końcu zamiar zwrócenia wielbłądów w przeciwną

stronę, usłyszał niespodziewany, potężny huk. Pojawiły się błyskawice i

rozległy się uderzenia grzmotów. Po chwili wiatr ucichł i nastała

,,martwa cisza”. Staś, Nel i ich oprawcy byli uratowani, a serce pustyni

przestało ,,bić trwogą”.