Charlotte Lamb - Cicha przystañ

CHARLOTTE LAMB

Cicha przysta

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Po policzku Emmy wolno spłynęła łza. Otarła ją

gniewnym ruchem i zacisnęła dłonie na kierownicy, z
całych  sił  starając  się  skoncentrować  na  prowadzeniu.
Miała do przebycia jeszcze około czterdziestu kilomet-
rów  i  instynkt  samozachowawczy  ostrzegał  ją,  Ŝe  źle
skończy rozmyślając ciągle o Fanny i Guyu. NaleŜało
całą  uwagę  skierować  na  szosę.  Niebo  przybrało  juŜ
głęboki, wspaniały odcień fioletu, kolor dojrzałej śliwki.
Zapadający zmierzch potęgował zwodnicze cienie i łat-
wo  było  popełnić  błąd.  Nie  cierpiała  jazdy  po  nocy,
pragnęła dotrzeć do miejsca przeznaczenia, zanim mrok
ostatecznie pochłonie pagórkowaty krajobraz Dorset.

Czemu jedziesz akurat do Dorchester? - zapytała

Fanny bez specjalnego zainteresowania, widząc ją dziś
rano przy pakowaniu.

Dostałam zamówienie na ilustracje do nowego

amerykańskiego wydania ksiąŜek Thomasa Hardy'ego
- oznajmiła Emma, co nie mijało się z prawdą.

Z prawdą rozumianą dosłownie, ale nie wyraŜającą

stanu ducha, pomyślała, na ślepo wciskając do torby
czyste chustki do nosa.

Fanny rzuciła jej zaniepokojone spojrzenie. Przez

dwa lata wspólnie wynajmowały mieszkanie. Znały się
tak  dobrze,  jak  tylko  mogą  się  znać  dwie  za-
przyjaźnione  dziewczyny  -  obie  nie  znosiły  keczupu,
kochały koty, nienawidziły opery i uwielbiały słodycze
z  lukrecją.  RóŜnice  swoich  charakterów  przyjmowały
z pogodą ducha. Fanny lubiła sport, ale w telewizji,

CICHA PRZYSTAŃ

oglądała go siedząc wygodnie w domowym zaciszu z
zapasem  krówek  pod  ręką.  Emma  wolała  czynne
uczestnictwo  i  z  dzikim  zapałem  oraz  niespoŜytą
energią  grała  w  tenisa,  badmintona,  squasha.  Emma
otwierała  okna,  Fanny  je  zamykała.  Odkąd  musiały
dzielić to małe mieszkanko, nauczyły się sztuki kompro-
misu. Fanny często powtarzała, Ŝe to świetnie przygoto-
wuje do małŜeńskiego poŜycia.

Jednego Ŝadna z nich nie przewidziała - Ŝe mogłyby

zakochać się w tym samym męŜczyźnie.

To Emma pierwsza go poznała, pewnego gorącego

czerwcowego popołudnia na korcie tenisowym. Emma
grała w deblu, bijąc na głowę swych przeciwników

- Guya i jego rozlazłego partnera. Po meczu, przy
herbacie i bułeczkach, odkryli, jak wiele mają ze sobą
wspólnego. Guy był wysokim, energicznym blondynem.
Emmie spodobał się ciepły uśmiech kryjący się w jego
błękitnych oczach i mała narośl na nosie - pozostałość
po gwałtownym kontakcie nosa z piłką futbolową.

- Wszystkie gwiazdy stanęły mi przed oczami

- opowiadał ze śmiechem. Rozczulił ją tym i przywiódł
na myśl obraz małego urwisa, którym się absurdalnie
wzruszyła.

Tak się złoŜyło, Ŝe Fanny była akurat w miesięcznej

podróŜy słuŜbowej po Ameryce z szefem wydawnictwa,
w którym pracowała. Spotkała Guya dopiero po trzech
tygodniach jego znajomości z Emmą, a wtedy Emma
była juŜ zakochana po uszy, pełna wiary, a raczej
nadziei, Ŝe i ona nie jest mu obojętna.

Siedzieli właśnie w domu, grając z dziecięcym

itozbawieniem w karty, kiedy wkroczyła Fanny.
Strasznie lało, wiatr walił strugami deszczu w okna.
Fanny wtoczyła się do mieszkania, otrząsając z siebie
wodę jak mały ruchliwy piesek.

- O mój BoŜe, cóŜ za wspaniałe powitanie! Pada

CICHA PRZYSTAŃ

specjalnie dla mnie... Angielski deszcz! Jak cudownie
pachnie po miesiącu kalifornijskiej spiekoty!

Fanny była drobna i delikatna. Masa złotych loków

otaczała promienną twarz o brzoskwiniowej cerze,
przyciemnionej słońcem z drugiego końca świata. Błękitne
oczy dziewczyny roziskrzyły się w powitalnym uśmiechu.

- Ach, Em, tak się cieszę, Ŝe juŜ jestem w domu!

- Lekko zaciekawiona spojrzała na Guya, ale po
chwili jej twarz przybrała dziwny wyraz.

Guy spąsowiał i gapił się na nią bez skrępowania.

- Musisz być Fanny... - wydukał głosem kogoś,

kto ujrzał właśnie Afrodytę wyłaniającą się z morskiej
piany.

Emma poczuła zimno wokół serca. Wodziła wzro-

kiem  od  jednego  do  drugiego,  najpierw  z  niedowie-
rzaniem,  a  potem  z  rosnącą  rozpaczą.  Nigdy  jeszcze
nie  była  świadkiem  czegoś  podobnego,  ale  to,  co  się
działo,  nie  pozostawiało  Ŝadnych  wątpliwości,  Guy
był  zbyt  bezpośredni  i  otwarty,  by  skrywać  swoje
uczucia,  a  Fanny  cała  pojaśniała,  jej  oczy  mówiły
wszystko.

Następny tydzień jeszcze pogorszył sytuację. Guy

ciągle przesiadywał w ich mieszkaniu, ale teraz Fanny
była tego powodem.

Oczywiście Fanny z niepokojem wybadała, jak

bardzo  Emmie  zaleŜy  na  tej  znajomości.  Była  zbyt
uczciwa  i  dobroduszna,  by  bezlitośnie  odbić  komuś
chłopaka. Do tej pory kaŜdej podobał się zupełnie inny
typ męŜczyzn. ChociaŜ Emma pierwsza poznała Guya,
Fanny uwierzyła jego zapewnieniom,  Ŝe była to tylko
serdeczna  przyjaźń,  nic  więcej.  Na  wszelki  wypadek
upewniła się równieŜ co do uczuć przyjaciółki.

Kazałabyś mi trzymać się od niego z daleka,

gdyby ci na nim zaleŜało, prawda? - zapytała.

MoŜesz nie mieć co do tego Ŝadnych wątpliwości!

CICHA PRZYSTAŃ

- Emmie jakimś cudem udało się przywołać na twarz
uśmiech.

Nie zaangaŜowałaś się powaŜnie? - nalegała

Fanny.

Nie musisz się krępować. - Emma wzruszyła

ramionami. Z trudem wymówiła te słowa, ale mimo
doznanego bólu była zbyt szczera, by nie przyznać, Ŝe
jej dwoje najdroŜszych przyjaciół nie mogło nic
poradzić na to, co się stało. Sama widziała, Ŝe była to
miłość od pierwszego wejrzenia.

Jeszcze nigdy nie czułam się tak jak teraz

-  wyznała  jej  Fanny,  zupełnie  niepotrzebnie,  bo  było
to  jasne  jak  słońce.  -  Jakbym  miała  głowę  pełną
gwiazd!  Em,  gdybym  mogła  wyrazić  to  słowami.
Wyobraź  sobie  -  zachichotała  -  Ŝe  on  teŜ  nie  cierpi
keczupu! Czy to nie jest zrządzenie opatrzności? - Jej
błękitne  oczy  rzuciły  Emmie  porozumiewawcze  spoj
rzenie  w  oczekiwaniu  reakcji  na  ich  stary,  sekretny
Ŝ

art. Kiedyś był to sprawdzian dla ich adoratorów.

Lubisz keczup? Jeśli tak... Ŝegnaj na zawsze!

Emma roześmiała się z przymusem i właśnie wtedy

poczuła, Ŝe musi wyjechać. Nie da rady obserwować z
udawaną  sympatią  tego  płomiennego  romansu.
Zabrakło  jej  odwagi,  by  próbować  przez  to  przejść.
Ona przecieŜ takŜe zaczęła juŜ odkrywać w Guyu jego
małe,  rozkoszne  słabostki.  Wiedziała  juŜ,  Ŝe  nie  lubi
keczupu  i  kocha  koty.  Była  zachwycona  usłyszawszy,
Ŝ

e sprawia mu przyjemność czytanie kryminałów w

wannie, natomiast odrazą napawają go znajdowane
rano w tejŜe wannie pająki.

Czy zdołałaby spokojnie słuchać opowieści Fanny o

takich  rzeczach?  Nie  była  to  ich  wina  i  nie  miała  do
nich  pretensji.  Nic  nie  mogło  ich  powstrzymać  od
zakochania  się.  Była  wściekła  na  ślepy  los  -  ten  los,
który bezlitośnie wpędził ją w pułapkę.

CICHA PRZYSTAŃ

Łatwo się zakochać i odkochać łatwo, wmawiała w

siebie zawzięcie, przywołując na pamięć róŜne ludowe
mądrości. Co z oczu, to z serca... lub: Nie ma tego
złego...

Zapomni o Guyu, gdy tylko znajdzie się daleko od

niego. Właściwie to zostanie jej niewiele wspomnień,
Guy  powiedział  Fanny  szczerą  prawdę,  byli  tylko
dobrymi przyjaciółmi. Pokochała jego czułą przyjaźń,
mylnie  biorąc  ją  za  rosnące  uczucie.  Opiekuńczy
uścisk  za  wyznanie  miłości.  JakŜe  łatwo  sami  siebie
oszukujemy, kiedy gorąco chcemy w coś uwierzyć.

No i wymyśliła tę podróŜ. Zamówienie na ilustracje

było  prawdziwe,  ale  wcale  nie  wymagało  wycieczki
krajoznawczej  do  Dorset.  Z  łatwością  znalazłaby
potrzebny materiał historyczny w londyńskich muzeach
-  mogła  zrobić  tak  jak  zwykle,  przerysować  stroje,
meble  i  elementy  architektury  ze  starych  czasopism  i
ksiąŜek. Uznała jednak, Ŝe skoro nie planuje na ten rok
wakacji,  spędzenie  kilku  tygodni  na  prowincji  będzie
usprawiedliwione,  a  przy  okazji  zrobi  parę  szkiców  z
natury. MoŜe kiedyś się przydadzą.

Miała szczęście, Ŝe zawód, który wybrała, pozwalał

jej  na  taką  swobodę.  Swoboda  w  pracy  i  swoboda
wyobraźni - tak  mówiła ze sztucznym oŜywieniem do
Fanny.  A  przecieŜ  została  ilustratorką  ksiąŜek  przez
czysty  przypadek  -  miała  szczery  zamiar  pracować  w
agencji  reklamowej  swego  wuja,  ale  zamówienie  na
ilustracje,  które  dostała,  będąc  jeszcze  na  studiach,
zmieniło całkowicie jej plany Ŝyciowe.

Zwolniła przed zakrętem, Ŝeby odczytać drogowskaz

i skręciła w lewo. Jeszcze tylko pół godziny i wyląduje
w hotelu. Poczuła głód. Dobry znak, zakpiła z siebie,
zakochani nigdy nie są głodni. Po jednej stronie drogi
ciągnęły się wysokie nasypy, rysujące się ostro na tle

CICHA PRZYSTAŃ

szarzejącego nieba. Z północy nadciągnęły chmury.
Zastanawiała się, czy aby nie zwiastują deszczu.

Nagle ujrzała psa, który wybiegł z otwartej bramy

prosto  pod  jej  samochód.  Gwałtownie  zahamowała,
starając  się  zapanować  nad  kierownicą,  jednak  jej
refleks  okazał  się  zbyt  wolny  i  samochód  zjechał  na
drugą  stronę  jezdni.  Szarpnęła  kierownicą,  Ŝeby  go
wyprostować,  gdy  poczuła  gwałtowne  uderzenie  i
usłyszała straszny huk.

Uderzyła głową w przednią szybę, nadziewając się

na kierownicę i tracąc dech w piersiach. Przez parę
sekund nie mogła pojąć, co się stało. Potem otrząsnęła
się z oszołomienia i wyskoczyła z auta, Ŝeby sprawdzić,
co się dzieje z tyłu.

Jakiś inny samochód wjechał od tyłu w jej bagaŜnik.

Ze zgrozą stwierdziła, Ŝe jest znacznie bardziej
zniszczony.

Miał rozbite szyby. Młoda kobieta leŜała z głową na

kierownicy  i  z  zakrwawioną  twarzą.  Na  tylnym
siedzeniu  samochodu  trójka  dzieci  wołała  z  płaczem:
„Mamusiu!  Mamusiu!"  Na  miejscu  obok  kierowcy
siedziała starsza kobieta, przechylona dziwnie na bok;
z jej czoła sączyła się krew.

Szczęśliwie w tym momencie nadjechał motocyklista,

który na widok wypadku rzucił tylko:

- Zatelefonuję po karetkę. Poradzi sobie pani do

jej przyjazdu?

Kiwnęła głową bez słowa, cała się trzęsąc. Kobieta

za kierownicą rozbitego samochodu poruszyła się.
Emma otworzyła drzwi i nachyliła się nad nią,
delikatnie odgarniając włosy z twarzy. Powieki uniosły
się i niebieskie oczy spojrzały nieprzytomnie.

- Proszę się nie denerwować - szepnęła błagalnie

Emma. - Dzieciom nic się nie stało.

Pobladłe wargi usiłowały wymówić słowo „dzieci".

CICHA PRZYSTAŃ

Na twarzy kobiety pojawił się przestrach. Starała się
odwrócić głowę do tyłu.

Dzieci...

Są w absolutnym porządku - zapewniła ją Emma.

-  Naprawdę.  -  Przyjrzała  się  im.  Dwójka  to  były
jeszcze  zupełne  maluchy,  ale  najstarsza  dziewczynka,
mogąca  mieć  z  siedem  lat,  wyglądała  na  bardzo
rezolutną.

Odezwij się do mamy - szepnęła do niej Emma.

Nic nam się nie stało, mamusiu - oznajmiło

dzielnie dziecko, odgarniając nerwowo małą rączką
ciemne włosy.

Chwała Bogu - wyszeptała z ulgą matka. Potem

spojrzała w bok i jęknęła z przeraŜenia. - Niania... o
mój BoŜe, chyba nic...?

Oczywiście, Ŝe nic - pośpieszyła Emma z od-

powiedzią. - Zaraz ją obejrzę dokładnie, ale myślę, Ŝe
nie powinnyśmy jej ruszać, karetka zaraz przyjedzie. -
Pobiegła na drugą stronę i pochyliła się nad starszą
panią, próbując ją obejrzeć, na ile było to moŜliwe w
tak słabym świetle.

Była bardzo pokrwawiona, ale rana wydawała się

powierzchowna.

Niewielkie rany często silnie krwawią - pocieszała

drugą kobietę.

Puls jest wyraźny, więc nie moŜe być cięŜko

ranna - dodała po chwili.

Bogu dzięki! - Kobieta za kierownicą przymknęła

powieki,  spod  których  wypłynęły  łzy.  -  Co  za
koszmarny  wypadek...  co  za  cholerny  pech,  Ŝe  ten
samochód  tak  nagle  zahamował.  Nie  mogłam  nic
zrobić...  widziałam,  jak  zatańczył  na  drodze  i  czułam,
Ŝ

e Ŝadnym cudem nie uniknę zderzenia.

Emma zagryzła wargi. Wróciła pośpiesznie i ujęła

ją za rękę.

CICHA PRZYSTA

Tak ogromnie mi przykro, naprawdę, ale to ten

pies... Nie miałam czasu się zastanowić. To wszystko
moja wina.

To była pani? - Kobieta wpatrywała się w nią

szeroko otwartymi oczami.

Tak - wyznała Emma ze skruchą.

Jaki pies?

Wybiegł nagle na drogę, prosto pod mój samo-

chód... Zobaczyłam go w ostatniej chwili i instynktow-
nie nacisnęłam na hamulec. Widzę, Ŝe to był błąd. To
nagle hamowanie spowodowało znacznie więcej nie-
szczęścia, ale wszystko zdarzyło się tak nagle, nie było
czasu do namysłu. To był impuls. Strasznie tego Ŝałuję.

Ranna uśmiechnęła się słabo, ale ze zrozumieniem.

Jestem pewna, Ŝe postąpiłabym tak samo. - Spró-

bowała usiąść i skrzywiła się z bólu.

Och! - Chwyciła się za pierś i spojrzała na Emmę

przeraŜona. - Moje Ŝebra...

W tym momencie nadjechała karetka, oświetlając

dokładnie miejsce wypadku. Sanitariusze natychmiast
zajęli się rannymi, grzecznie, ale stanowczo odsuwając
Emmę na bok.

W chwilę później była juŜ i policja. Policjanci

spisali wyjaśnienia Emmy, uprzejmie, chociaŜ niezbyt
wyrozumiale wysłuchując jej opowieści o psie. Obejrzeli
samochód i stwierdzili, Ŝe nadaje się do dalszej jazdy.
Na pytanie, czy moŜe jechać za karetką do szpitala, po
chwili zastanowienia odpowiedzieli twierdząco.

Dzieciom równieŜ pozwolono towarzyszyć matce

do szpitala. Emma znalazła je w dyŜurce pielęgniarek.
Siedziały  nad  kubkami  z  gorącym  kakao  i  skubały
biszkopty.  Najstarsza  dziewczynka  przywitała  ją  wręcz
jak  starą  znajomą.  W  tym  nieprzyjaznym  otoczeniu
Emma stanowiła dla nich, w jakiś absurdalny sposób,
jedyną więź z matką.

CICHA PRZYSTAŃ

Co z ich mamą? - zapytała pielęgniarkę dyskretnie,

aby dzieci nie słyszały.

Nie jest tak źle - usłyszała w odpowiedzi. - Ma

złamane  dwa  Ŝebra  i  lekki  wstrząs  mózgu.  Miała
szczęście.  Jej  pasaŜerka  jest  w  gorszym  stanie  -  trzy
złamane  Ŝebra  i  paskudna  rana  na  głowie.  Ale  obie
powinny  szybko  z  tego  wyjść.  śadna  z  nich  nie  ma
trwałych obraŜeń.

Czy mogłabym się z nią zobaczyć? - poprosiła

Emma, wyjaśniwszy uprzednio, jaką rolę odegrała w
tym wszystkim.

Siostra spojrzała na nią pełnym wątpliwości wzro-

kiem.

CóŜ, nie wydaje mi się...

Błagam, chciałabym pomóc, zrobię wszystko, aby

zapewnić jej spokój ducha.

No dobrze, ale tylko na chwilę. - Siostra kiwnęła

głową przyzwalająco. Zaprowadziła Emmę do niewiel-
kiej separatki, zostając w drzwiach, gdy ta podeszła do
łóŜka. Niebieskie oczy pod bandaŜem okrywającym
czoło rozpoznały ją natychmiast i młoda kobieta
uśmiechnęła się lekko.

Witam znowu!

Nie ma pani nic przeciwko moim odwiedzinom?

Tak  bardzo  chciałabym  pomóc  w  czymkolwiek.  Na
przykład  dzieci...  moŜe  mogłabym  się  nimi  zająć?
Proszę  się  zgodzić...  Czuję  się  tak  okropnie  winna.  -
Emma uśmiechnęła się do niej z błaganiem w oczach.

Nie ma w tym Ŝadnej pani winy - odpowiedziała

słabym głosem leŜąca. - Dziękuję za ofiarowaną
pomoc, panno...?

Emma Leigh, i proszę mnie nazywać Emmą!

- Ładne imię... Emma. Ja jestem Judith Hart.
Pielęgniarka, upewniwszy się, Ŝe wszystko jest

CICHA PRZYSTAŃ

w porządku, wysunęła się z pokoju. Judith Hart
gestem ręki wskazała Emmie krzesło.

Proszę usiąść.

Dziękuję. Czy zawiadomiono juŜ pani męŜa?

- zapytała Emma.

Nie moŜna go zawiadomić - odparła z przy-

gnębieniem Judith. - Jest w Turcji.

W Turcji? - Brązowe oczy Emmy otworzyły się

szeroko.

Jesteśmy archeologami, Tim i ja - wyjaśniła pani

Hart.  -  Odkąd  pojawiły  się  dzieci,  Tim  starał  się
zawsze  znaleźć  pracę  w  kraju,  abyśmy  mogli  mieć
dzieci  przy  sobie.  Ale  teraz  podrosły  na  tyle,  Ŝe
postanowiliśmy przez lato popracować w Turcji tylko
we dwoje. Mój brat ma tu w Dorset, na wsi, duŜy dom
i  nasza  niania  zgodziła  się  zamieszkać  u  niego  z
dziećmi  na  czas  naszej  nieobecności.  Ross,  mój  brat,
ma znakomitą gospodynię, więc zamieszkanie tam nie
wywołałoby Ŝadnych niestosownych plotek.
-  Judith  uśmiechnęła  się.  -  Niania  jest  Francuzką
i bardzo dba o swoją opinię!

I co teraz będzie? - spytała Emma. - Czy

gospodyni twego brata zaopiekuje się dziećmi?

Mam powaŜne wątpliwości. - Judith westchnęła z

wyraźną troską. - Nie przepada za dziećmi. Zgodziła
się na cały ten układ tylko dlatego, Ŝe niania miała się
nimi zająć. Nie mam pojęcia, co teraz zrobić.
- Przygryzła wargę, a jej oczy napełniły się łzami
bezradności. Otarła je gniewnie.

Przepraszam. Nie przejmuj się mną. To na skutek

szoku.

Pozwól mi zająć się nimi - wypaliła Emma

nieoczekiwanie.

Judith patrzyła na nią zupełnie zaskoczona.
Emma roześmiała się widząc jej minę.

CICHA PRZYSTA

Mówię całkiem powaŜnie. Nie wiąŜe mnie Ŝadna

stała praca. Jestem plastyczką, przyjechałam tutaj,
Ŝ

eby zrobić projekty ilustracji do ksiąŜki. Opieka nad

dziećmi w niczym mi nie przeszkodzi. Mogę się o nie
zatroszczyć,  kiedy  będziesz  w  szpitalu.  Pielęgniarka
powiedziała,  Ŝe  to  nie  potrwa  długo,  nie  masz
powaŜnych  obraŜeń.  Zamierzam  zostać  w  Dorset
przez kilka tygodni, ale nie mam ustalonego programu
ani  porezerwowanych  hoteli,  zamieszkanie  z  twoimi
dziećmi w niczym nie zakłóci mi pobytu.

Ale czy masz jakiekolwiek pojęcie, jak obchodzić

się z dziećmi? - chciała wiedzieć Judith. - Niestety,
moje nie naleŜą do aniołków. Gdy są w złym humorze,
to mogą nieźle zaleźć za skórę. Czy naprawdę chcesz
wziąć na siebie taką odpowiedzialność?

To uspokoi moje sumienie - szczerze wyznała

Emma. - Prześladuje mnie poczucie winy za ten
wypadek. Nie mogłabym znaleźć sobie miejsca.

No, ale jest jeszcze mój brat. - Wyglądało na to,

e Judith pragnie postawić sprawę jasno. Spojrzała

znacząco na Emmę. - Nie owijając w bawełnę powiem,
Ŝ

e naleŜy do najgorszego gatunku męskich szowinistów.

Nie oŜenił się i nigdy nie oŜeni, jak sądzę, poniewaŜ
stawia kobietom tak ogromne wymagania, Ŝe zwykła
ś

miertelniczka nie ma Ŝadnych szans. - Skrzywiła się.

-  Nie  ukrywam,  Ŝe  nie  moŜemy  się  ze  sobą  dogadać.
Nie  umie  pojąć,  dlaczego  nie  mogę  porzucić  archeo
logii.  UwaŜa,  Ŝe  moje  miejsce  jest  przy  dzieciach.
Zgodził  się  je  przyjąć  tylko  dlatego,  Ŝe  Tim  go
przekonał.

- Nic się nie martw, poradzę sobie z twoim bratem

- rzekła Emma z determinacją i wyprostowała się
dumnie.

Na twarzy Judith odbijała się walka nadziei z wąt-

pliwościami.

CICHA PRZYSTAŃ

To byłoby cudownie... ale doprawdy, nie wiem...

Czy wchodzi w grę jeszcze ktoś, kto mógłby

zaopiekować się dziećmi? Twoja matka?

Nie Ŝyje. Nie mam teŜ ciotek ani Ŝadnych

krewnych,  których  mogłabym  wziąć  pod  uwagę.  Tim
ma  dwie  bardzo  wiekowe  ciotki  w  Lincolnshire,  ale
nie  ma  mowy,  Ŝeby  poradziły  sobie  z  trójką  Ŝywych
jak  srebro  dzieciaków.  -  Westchnęła  i  spojrzała  z
wdzięcznością na Emmę. - Prawdę mówiąc, przez cały
czas  leŜałam  tutaj  i  zamartwiałam  się,  co  zrobić  z
dziećmi.  Myślałam  i  myślałam,  ale  nie  znalazłam
Ŝ

adnego wyjścia.

A więc postanowione - zadecydowała Emma. -

Zawiozę dzieci do ich wuja i uzgodnię z nim warunki.
Z przyjemnością zostanę z nimi, wierz mi.

Judith przyjrzała się jej. Zobaczyła błyszczące,

patrzące  ciepło  brązowe  oczy,  lśniące  kasztanowate
włosy  i  delikatne  rysy  owalnej  twarzy  o  kremowej
cerze.  Podobała  się  jej  ta  twarz,  wzbudzała  zaufanie.
Miała  pewność,  Ŝe  oddaje  dzieci  w  dobre  ręce.  Cała
postać  Emmy  promieniowała  spokojem  i  zapewniała
poczucie bezpieczeństwa.

Weszła wyraźnie zatroskana pielęgniarka.

Ciągle nikt nie odbiera telefonu w domu pani

brata, pani Hart. Czy mam telefonować pod jakiś inny
numer?

Pewnie wezwano go do pacjenta - zasępiła się

Judith.

Pacjenta? - powtórzyła pielęgniarka. - Jest

lekarzem?

Weterynarzem - wyjaśniła Judith.

Rozumiem, to tłumaczy wszystko. Będę dalej

próbować.

Ja przejmuję opiekę nad dziećmi - oświadczyła

Emma. Razem z Judith wytłumaczyły sytuację i za-

CICHA PRZYSTAŃ

komunikowały podjętą wspólnie decyzję, która u pie-
lęgniarki wywołała aprobujący uśmiech. Judith wy-
glądała znacznie lepiej, odpręŜona i pełna dobrej
myśli. Siostra była bardzo zadowolona z tej zmiany.

Emma poszła po dzieci. Chciała, by mogły zobaczyć

się z matką przed wyjazdem. Powinna je uspokoić
pewność, Ŝe jest otoczona dobrą opieką, oraz Ŝe
aprobuje ich tymczasową opiekunkę.

Najstarsza dziewczynka poderwała się na widok

Emmy.

Co z mamą? - zapytała Ŝywo.

Właśnie po was przyszłam, moŜecie wejść do niej

na chwilę - uśmiechnęła się Emma, biorąc ją za rękę.

- Nazywam się Emma. A ty?

- Tracy - odpowiedziała apatycznie. Rozejrzała się

i spostrzegła braciszka, który usiłował posłuchać włas
nego serca za pomocą stetoskopu znalezionego w pude
łku na biurku. - Robin, przestań! PołóŜ to z powrotem!

Robin był malutki, okrąglutki i róŜowiutki. Miał

błyszczące,  ciemne  oczka  i  figlarny  uśmiech.  Według
Emmy  mógł  mieć  około  czterech  lat,  ale  był  jak  na
swój  wiek  dobrze  zbudowany  i  silny.  Ubrany  był  w
czerwony sweterek i czyściutkie dŜinsy.

Najmniejsza dziewczynka spała oparta o ścianę, z

kciukiem w ustach. Emma z czułością patrzyła na
delikatną róŜową buzię ze złotą opalenizną i długie,
podwinięte rzęsy opadające na policzki.

A jak się nazywa śpiąca królewna? - zwróciła się

do Tracy.

Donna. Ma tylko trzy lata i bardzo duŜo śpi.

- W głosie Tracy słychać było wyraźne lekcewaŜenie.
Emma z trudem powstrzymała się od śmiechu. Schyliła
się i delikatnie wzięła śpiącą dziewczynkę w ramiona.
Mała główka opadła cięŜko na ramię Emmy. Ogarnęło
ją wzruszenie. To cudowne uczucie przytulić do siebie

CICHA PRZYSTAŃ

ciepłe, małe ciałko, czuć cięŜar sennej główki tulącej
się z zaufaniem.

- MoŜemy juŜ iść do mamy? - zapytała Tracy.

- A co się z nami stanie potem? - odezwała się tonem
dorosłej osoby. Zwróciła na Emmę inteligentne, badaw
cze spojrzenie. - Czy wujek Ross przyjedzie nas zabrać?

- Ja was do niego zawiozę - obiecała Emma.

- Zaraz po zobaczeniu się z mamą.

W pół godziny później zatrzymała się na odludnym

skrzyŜowaniu  i  wpatrywała  z  nadzieją  w  ciemny
krajobraz.  Judith  naszkicowała  jej  mapkę  drogi.  To
było  z  całą  pewnością  skrzyŜowanie  narysowane  na
mapce,  a  w  takim  razie  naleŜało  skręcić  w  lewo.  Ale
skoro tak, to gdzie znajdowała się zaznaczona wioska?
Nigdzie  nie  dostrzegła  domów  ani  świateł.  CzyŜby  w
którymś momencie pomyliła drogę?

Powoli jechała przed siebie. ZauwaŜenie czegokol-

wiek w tych ciemnościach było niemoŜliwe. Nagle zza
szeregu drzew wyłoniły się światła domu. Westchnęła
z ulgą. A jednak!

Liczyła domy. Jeden, dwa, trzy... przerwa. Tak, jak

mówiła  Judith.  Trzy  domki  blisko  siebie,  a  potem
zagajnik.  Dwa  pola  leŜą  między  zagajnikiem  a  na-
stępną grupką domów. Potem zauwaŜyła mały, bielony
zajazd  zaznaczony  na  mapce.  Skręciła  zaraz  za  nim  i
pojechała

bardzo

wąską,

piaszczystą

drogą.

Zaparkowała na trawniku przed ostatnim domem we
wsi.

Serce jej zamarło, kiedy stwierdziła, Ŝe w domu nie

ma śladu świateł. Trójka dzieci spała, zwinięta jak
szczeniątka, pod kraciastym pledem na tylnym
siedzeniu.

Emma zostawiła je tam i poszła zbadać sytuację.

Znalazła białą bramę, otworzyła ją i ruszyła krętą

CICHA PRZYSTAŃ

dróŜką  przez  ogród.  Zapach  róŜ,  lewkonii,  lawendy  i
innych  niemoŜliwych  do  zidentyfikowania  kwiatów
uderzył  w  jej  nozdrza.  Po  omacku  dotarła  do  fron-
towych  drzwi  i  zapukała  głośno  raz  i  drugi.  Z  głębi
domu  nie  doleciał  Ŝaden  dźwięk.  Podniosła  klapkę,
przykrywającą  szparę  na  listy  w  drzwiach  i  na-
słuchiwała.  Z  holu  dobiegło  ją  głośne  tykanie.  Nic
ponadto. Westchnęła. CzyŜby nie było tu Ŝywej duszy?
Jakiś  nieoczekiwany  dźwięk  sprawił,  Ŝe  podskoczyła
gwałtownie. Odwróciła się, serce waliło jej jak młotem.
Tracy zmaterializowała się w ciemności i uśmiechając
się wsunęła ciepłą rączkę w zimną dłoń Emmy.

Obudziłam się. Jesteśmy na miejscu. Czy wujek

Ross jest w domu?

Najwidoczniej nie - odpowiedziała Emma starając

się, Ŝeby zabrzmiało to wesoło. - Chyba będziemy
musieli zbić szybę, Ŝeby się dostać do środka.

Nie ma klucza pod doniczką? - spytała Tracy.

Emma spojrzała na nią.
-

Co takiego?

Wujek Ross zawsze go tam zostawia - wyjaśniła

spokojnie dziewczynka. - Kiedy on i pani Climp
wychodzą.

Pani Climp? - Dopiero po chwili Emma skojarzyła

nazwisko z gospodynią. - A wiesz, pod którą doniczką?

Jasne - odparła Tracy z pogardą. - PrzecieŜ juŜ tu

byłam. Zeszłego lata. Cały tydzień, zupełnie sama.
Było świetnie.

Poprowadziła Emmę wokół domu, a potem schyliła

się, grzebiąc pod trzecią doniczką w małym rządku
przed kuchennymi drzwiami. Podniosła się dumnie z
kluczem w dłoni.

Emma odetchnęła z ulgą.

- Sprytna dziewczynka! - Ucałowała ją gorąco.
Tracy odsunęła się z zakłopotaniem.

CICHA PRZYSTAŃ

- To od kuchennych drzwi - powiedziała.
Emma wypróbowała klucz i była uszczęśliwiona,

kiedy obrócił się w zamku i drzwi stanęły otworem.
Tracy wślizgnęła się za nią i zapaliła światło. Emma
zamrugała, na pół oślepiona nagłym przejściem z ciem-
ności w światło. Kuchnia była nowoczesna, funkcjonal-
na, dokładnie posprzątana i wypucowana do połysku.

Umieram z głodu - oznajmiła Tracy, przetrząsając

duŜą białą lodówkę.

Myślisz, Ŝe moŜemy? - zaniepokoiła się Emma. -

Skoro twojego wujka nie ma...

Chyba nie zechce, Ŝebyśmy poszli spać głodni.

Hamburgery... świetnie! I spaghetti!

O tej porze? - wzdrygnęła się Emma. - Mogłabym

ugotować parę jajek. Jestem pewna, Ŝe Robin i Donna
będą je woleli.

artujesz? - zachichotała Tracy. - Robin uwielbia

spaghetti. - Odrzuciła do tyłu ciemne włosy. - Odgrzeję
hamburgery i otworzę spaghettii, a ty wyciągnij ich z
samochodu.

Emma obserwowała Tracy, zaskoczona zdumiewa-

jącą samodzielnością u tak jeszcze małego dziecka.
Przejęta dziewczynka zręcznie układała hamburgery w
piekarniku. Odwróciła się i zaczęła otwierać puszkę
przymocowanym do ściany otwieraczem. Emma poszła
do samochodu po pozostałą dwójkę.

Dzieci nadal były pogrąŜone w głębokim śnie.

Owinęła Donnę w koc i wzięła ją na ręce. Tymczasem
Robin się obudził.

- Pójdę sam - oznajmił stanowczo.

Zastali Tracy zajętą układaniem na stole noŜy i

widelców. Czajnik szumiał na kuchence. Tracy zrobiła
grzanki w elektrycznym opiekaczu, a Emma na jej
polecenie posłusznie posmarowała je masłem. Chciało
jej się śmiać, ale zacisnęła mocno wargi.

CICHA PRZYSTAŃ

Tracy wyglądała tak dorośle, kiedy wydawała jej
rozkazy. Nie naleŜało draŜnić jej poczucia godności.

Robin i Donna zaraz pomaszerowali na górę do

łazienki, po czym wrócili i zajęli miejsca przy stole.
Emma zrobiła herbatę, znalazła kubki i mleko, a Tracy
z komiczną powagą i dostojeństwem zaczęła nakładać
jedzenie.

Emma nie zdołała zmusić się do spaghetti, ale, Ŝeby

ułagodzić zranione uczucia Tracy, zjadła hamburgera i
parę grzanek. Dzieci jadły z apetytem i wydawało się,
Ŝ

e im smakuje. Tracy uśmiechnęła się z udawaną

skromnością, kiedy Emma ją pochwaliła.

Lubię gotować.

Raczej lubisz jeść - powiedział Robin z pełną

buzią.

Tracy kopnęła go pod stołem, aŜ pisnął.

- Sądzę, Ŝe juŜ najwyŜsza pora kłaść się spać

- zauwaŜyła pośpiesznie Emma.

Tracy kiwnęła głową potakująco.

- A ja wiem, które pokoje są nasze. Wujek Ross

napisał w liście, Ŝe ja mam ten sam pokój, co w zeszłym
roku, Donna będzie razem ze mną. Robin ma spać
we wnęce, a ty moŜesz chyba zająć pokój niani.

Posłania na górze były juŜ przygotowane. LeŜały teŜ

na nich termofory. Gdy Emma zeszła na dół, by je
napełnić gorącą wodą, Tracy pomagała Donnie włoŜyć
piŜamkę. Kiedy wróciła, zastała juŜ całą trójkę w
łóŜkach.

Pochyliła się, by ucałować dziewczynki na dobranoc.

Tracy pozwoliła się pocałować w policzek, ale bez
entuzjazmu, za to Donna mocno objęła ją rączkami za
szyję. Była sympatycznym, przymilnym stworzon-
kiem, skorym do pieszczot.

- Czy zostawić zapaloną lampkę przy łóŜku?

- zapytała łagodnie Emma.

CICHA PRZYSTAŃ

- Jeszcze czego? - znowu z pogardą powiedziała

Tracy. - Nie jestem malutkim dzieckiem.

Donna juŜ zasypiała z kciukiem w buzi, z twarzyczką

zakrytą włoskami.

Robin leŜał przykryty po czubek nosa, gdy Emma

weszła do niego. Zawahała się, po czym podeszła do
łóŜka.

- Dobranoc, Robin - powiedziała.

Odsłoniła się zaróŜowiona buzia, a błyszczące

okrągłe oczka przyglądały się jej badawczo. Uśmiechnął
się bez słowa. Szybkim ruchem pocałowała go w nosek
jak guziczek, a chłopczyk błyskawicznie zanurkował
pod koc. Roześmiała się i wyszła, gasząc nocną lampkę.

Przez chwilę stała bez ruchu na podeście. W ciszy

dobiegał ją oddech dzieci - spokojny, rytmiczny
oddech, stwierdziła z ulgą.

Nareszcie są bezpiecznie ulokowane w domu. Umyte,

nakarmione, zapakowane do ciepłych łóŜek. Dopiero
teraz, kiedy odsapnęła, przekonała się, ile nerwów ją
to kosztowało. To było przeŜycie!

Zeszła do kuchni i zabrała się do sprzątania i

zmywania.  Kiedy  przywróciła  kuchni  jej  pierwotny,
nienaganny wygląd, siadła z kubkiem gorącego kakao,
ziewając  szeroko.  Potem  umyła  kubek,  jeszcze  raz
dokładnie  przyjrzała  się  kuchni  i  ruszyła  w  stronę
sypialni.  Na  schodach  zorientowała  się,  Ŝe  torbę  ze
swoimi rzeczami zostawiła w samochodzie.

Wyszła kuchennymi drzwiami i ruszyła po ciemku

przez ogród. Wiatr szumiał w gałęziach drzew, noc
czaiła się złowieszczo. Wzdrygnęła się. CóŜ za odludne
i opuszczone miejsce.

Przyśpieszyła kroku z bijącym głośno sercem. Nagle

wyrosła przed nią ciemna postać. Rzuciła się w bok,
wydając zduszony krzyk, ale pochwyciły ją silne ręce i
zatrzymały w Ŝelaznym uścisku.

CICHA PRZYSTAŃ

Puszczaj!

O nie, nie ma mowy... - mruknął męŜczyzna.

Kopała go wściekle, usiłując się wyrwać.

- Stój spokojnie, do cholery, daj mi się sobie

przyjrzeć - rozkazał.

Poczuła, jak jego uścisk zelŜał na chwilę, po czym

wiatło latarki padio jej prosto w oczy. Zamrugała

oślepiona, kryjąc twarz.

- Kim jesteś, do diabła? - dopytywał się.

JuŜ zorientowała się, kim jest męŜczyzna. Kiedy

minęła pierwsza fala przeraŜenia, rozjaśniło jej się w
głowie. To był, we własnej osobie, ten brat, męski
szowinista.

Opiekuję się dziećmi pańskiej siostry - wyjąkała,

dusząc w sobie śmiech.

Nie jesteś przecieŜ ich francuską nianią - rzekł z

niedowierzaniem.

Był wypadek - tłumaczyła. - Oczywiście pańska

siostra nie została powaŜnie ranna, ale niania tak, i ja
zaofiarowałam się przywieźć dzieci tutaj, do pana.

A więc zabieraj się z nimi z powrotem - oświadczył

gwałtownie. - Moja gospodyni odeszła nagle, zo-
stawiając mi list poŜegnalny. Nie mam moŜliwości
zatrzymać ich tutaj. Musisz je odwieźć do matki.

ROZDZIAŁ DRUGI

To niemoŜliwe - powiedziała przeraŜona, a on

jeszcze raz oświetlił jej twarz latarką.

Dlaczego? - spytał. Odsunęła się od światła,

czując narastającą wściekłość. Był taki, jak mówiła
jego siostra, a nawet gorszy!

Proszę przestać oślepiać mnie latarką! Czy mamy

stać całą noc na tym zimnym wietrze? Nie moŜemy
wejść do domu?

- A właściwie to dlaczego włóczysz się tu po ciemku?
Wyjaśniła, a on odprowadził ją do samochodu

i czekał z ledwie skrywaną niecierpliwością, aŜ zabierze
torbę. Kiedy wracali, zahuczała sowa i Emma pod-
skoczyła z przeraŜenia.

- Wychowałaś się w mieście, prawda? - roześmiał

się.

Odpowiedziała pogardliwym milczeniem.

Za drzwiami ostroŜnie zdjął zabłocone kalosze i

postawił je na gumowej wycieraczce. Poszła za nim do
kuchni.

Stąpał

cicho

grubych

wełnianych

skarpetach. Przyglądała mu się z ciekawością.

Choć był odwrócony tyłem, czuła w nim agresję - w

skrytych  pod  starą  tweedową  marynarką  szerokich
ramionach,  w  aroganckim  pochyleniu  głowy,  w  potar-
ganych  przez  wiatr  ciemnobrązowych,  gęstych  włosach.
Miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, był szczupły, ale
muskularny. Wyglądał na człowieka prowadzącego czynny
tryb Ŝycia, który nie lubi siedzieć w jednym miejscu.

Odwrócił się nagle, trzymając w dłoni filiŜankę

CICHA PRZYSTAŃ

i rzucił w jej stronę krótkie, przenikliwe spojrzenie,
które ogarnęło ją całą, od stóp do głów.

- Proszę mi opowiedzieć o siostrze.

Co on sobie właściwie wyobraŜa, Ŝe moŜe roz-

kazywać na prawo i lewo? - pomyślała dysząc z
wściekłości.

Czy na pewno chce pan to usłyszeć? Nie chcia-

łabym pana znudzić - powiedziała z nie skrywaną
pogardą.

Nie znudzi mnie pani, panno...? - Jego szare oczy

zwęziły się wyzywająco.

Leigh - odpowiedziała, speszona jego lodowatym

spojrzeniem. - Emma Leigh.

Tak, panno Emmo Leigh, muszę oświadczyć, Ŝe

wyciąga pani pochopne wnioski. Z tego, co pani
powiedziała początkowo, wywnioskowałem, Ŝe moja
siostra nie została ranna w wypadku...

Powiedziałam, Ŝe nie została powaŜnie ranna

-  podkreśliła  Emma.  -  Ma  złamane  dwa  Ŝebra  i  lekki
wstrząs  mózgu.  Zatrzymają  ją  jakiś  czas  w  szpitalu.
Niania  teŜ  tam  jest,  jej  stan  jest  powaŜniejszy.  Nie
miał kto się zająć dziećmi, więc zaproponowałam...

- Przede wszystkim, skąd się pani tam wzięła?

- zapytał zimno. - Jest pani przyjaciółką mojej siostry?

- Właściwie nie... Ja prowadziłam ten drugi samo

chód. - Zaczerwieniła się z zakłopotania.

Jego zainteresowanie wyraźnie wzrosło.

Drugi samochód? Proszę to wyjaśnić.

Zahamowałam, bo na drogę wybiegł pies, a samo-

chód pańskiej siostry uderzył mnie z tyłu - mówiła z
gniewem i ze wstydem.

Tak więc samarytański uczynek w istocie wypływa

z poczucia winy? - skończył za nią sucho. - Musi pani
mieć niezły tupet, Ŝeby patrzeć na mnie z takim
oburzeniem.

CICHA PRZYSTAŃ

Policzki Emmy płonęły. W końcu w jego słowach

było trochę prawdy.

Przyznaję, Ŝe zaproponowałam pomoc przy

dzieciach,  poniewaŜ  niechcący  spowodowałam  wypa-
dek  ich  matki  -  powiedziała  ochryple.  -  Ale  sądzę,  Ŝe
chciałabym pomóc nawet wtedy, gdybym nie była w to
zamieszana!  Z  całą  pewnością  nie  odwróciłabym  się
plecami  od  trojga  dzieci,  które  potrzebują  pomocy,
zwłaszcza... - przerwała, zagryzając wargi.

Zwłaszcza jeŜeli byłyby to dzieci pani siostry?

-  Uśmiechnął  się  z  przymusem.  -  Prowadzę  bardzo
pracowite Ŝycie, panno Leigh. Jestem zajęty od rana do
nocy.  Czy  pani  myśli,  Ŝe  mogę  zająć  się  dziećmi,  nie
mając  gospodyni?  Prawie mnie  nie  znają.  Najmłodsze
ma  tylko  trzy  lata,  najstarsze  siedem.  Nie  mogę
zostawić  ich  samych  w  nocy,  kiedy  wezwą  mnie  do
nagłego przypadku, a nie byłoby mądrze zabierać je ze
Sobą. Zanim uzna mnie pani za egoistycznego potwora,
proszę rozwaŜyć wszystko od strony praktycznej.

Mógłby pan... - zaczęła, ale przerwał jej ostro.

Znaleźć inną gospodynię? Próbowałem cały dzień,

na próŜno. Ludzie nie chcą mieszkać na odludziu,
zwłaszcza mając na głowie małe dzieci.

Miałam zamiar powiedzieć, Ŝe mógłby pan

Spróbować ze mną - powiedziała, kiedy skończył.

Zawahał się chwilę, patrząc na nią z niedowierza-

niem.

- Pani? Pani dałaby radę poprowadzić ten dom?

— ZmruŜył oczy. - O, nie. Nie, dziękuję. To nie
Wchodzi w grę.

Na pewno potrafię zająć się dziećmi - powiedziała

'i przekonaniem.

Nie o to mi chodziło.

A o co?

Nie moŜe być pani aŜ tak niedomyślna. - Uniósł

CICHA PRZYSTAŃ

brwi. - To jest prowincja. Wszyscy wiedzą wszytko o
wszystkich.  Myśli  pani,  Ŝe  wasz  przyjazd  nie  został
zauwaŜony?  ChociaŜ  jest  środek  nocy,  cała  wioska
będzie wiedziała, Ŝe pod mój dom zajechał samochód
z  dziećmi  i  młodą  kobietą...  Do  jutra  rana  będą
wierzyli,  Ŝe  jest  pani  moją  siostrą,  ale  potem  wezmą
nas  na  języki.  Jutro  wieczorem  połoŜą  nas  razem  do
łóŜka,  a  po  tygodniu  będzie  się  mówić  o  ślubie.
Uwielbiają  plotki,  a  poniewaŜ  nie  bardzo  jest  tu  o
czym plotkować, wykorzystują, co się da.

To absurdalne! - Była czerwona i wściekła.

Roześmiał się.
-

Co w tym śmiesznego? - spytała.

Pani mina - odpowiedział, wyraźnie rozbawiony.

Chyba trzeba być niedorozwiniętym umysłowo,

eby zaniedbać dzieci własnej siostry z obawy przed

wiejskimi plotkarzami - powiedziała zgryźliwie. - Ale
jeśli jest  pan tak  wraŜliwy,  zabiorę je jutro  do  hotelu.
Oczywiście,  jeśli  pozwoli  nam  pan  spędzić  tę  jedną
noc  pod  tym  dachem.  A  moŜe  pańska  reputacja
zostanie zniszczona przez tak niecny postępek?

AleŜ z pani złośliwa jędza. - Spojrzał na nią przeciągle.

- Oczywiście zostaniecie na noc, a jutro na pewno nie
pójdziecie do hotelu. Kogoś znajdę. Kim pani jest z
zawodu? - spytał raczej z uprzejmości niŜ ciekawości.

Jestem artystką plastyczką.

Uśmiechnął się z cynicznym niedowierzaniem. Czuła

rosnącą niechęć do tego osobnika.

Ilustruję ksiąŜki i czasopisma - wyjaśniła. - Dla-

tego  znalazłam  się  w  Dorset.  Przygotowuję  ilustracje
do  amerykańskiego  wydania  Thomasa  Hardy'ego.
Pochodził  z  tych  stron  i  przyjechałam  tu,  aby  poznać
tutejszą atmosferę.

ZauwaŜyłem, Ŝe ma pani delikatne palce - po-

wiedział, wpatrując się w jej dłonie.

CICHA PRZYSTAŃ

Zaczerwieniła się, zaskoczona jego słowami. Wzru-

szył ramionami.

- Jestem weterynarzem - powiedział usprawied

liwiająco. - Muszę być dobrym obserwatorem, to
naleŜy do mego zawodu.

Emma zabrała się do zmywania naczyń, a on

ziewnął i przeciągnął się, wyraźnie zmęczony.

Proszę to zostawić do rana. Idę do łóŜka. Czy na

górze znaleźliście wszystko, co potrzeba? Wieszaki,
termofory na gorącą wodę?

Tak, dziękuję - odpowiedziała uprzejmie. Po-

sprzątała kuchnię i dopiero potem poszła na górę. Nie
lubiła wchodzić rano do brudnej kuchni. WróŜyło to
zły dzień.

Na schodach spotkała Rossa wychodzącego z po-

koju Robina. Uśmiechnął się do niej trochę zaŜeno-
wany.

Sprawdzałem, czy śpią.

Proszę się nie tłumaczyć. Cieszę się, Ŝe jest pan

do nich choć trochę przywiązany.

Jędza! - rzucił drwiąco.

Poszła do łóŜka i prawie natychmiast zasnęła.

Obudziła się, gdy Robin i Donna oparli się na jej

brzuchu. Niemal uduszona odepchnęła ich, usiadła i
przytuliła dzieci. Donna dała się łatwo objąć, Robin -
po pewnym wahaniu.

Tracy gotuje śniadanie - oznajmił Robin. - Wsta-

waj!

Tracy? - PrzeraŜona spojrzała na swój budzik.

Pokazywał siódmą. Nastawiła go na siódmą trzydzieści.
Czuła, Ŝe jest bardzo wcześnie i marzyła o jeszcze
jednej godzinie snu.

A gdzie jest wujek?

JuŜ poszedł - odparł wesoło Robin. - Do chorej

krowy. Nie chciał mnie zabrać.

CICHA PRZYSTAŃ

Wstawaj - powiedziała Donna, dotykając dłonią

jej policzka.

Maszerujcie na śniadanie. Ja teŜ zaraz tam przyjdę.

-  Emma  niechętnie  wysunęła  się  z  łóŜka  i  poszła  do
łazienki.  Poczuła  się  znacznie  lepiej  po  spłukaniu
twarzy  zimną  wodą  i  umyciu  zębów.  Ubrała  się  i
wyjrzała przez okno. Widok był piękny.

Dom leŜał w zielonej dolinie, u stóp zalesionego

wzgórza.  Dwumetrowy  płot  otaczał  ogród.  W  jego
nieregularnych  granicach  znajdowały  się  trawniki,
jabłonie, grządki warzyw, klomby z kwiatami i gdzie-
niegdzie  ogrodowe  meble.  Wyglądało  to  bardzo
naturalnie,  jakby  ogród  rodził  się  przypadkowo,  bez
planu  -  tu  kwiaty,  tam  drzewo.  Przecinały  go  wąskie,
porosłe mchem ścieŜki. Krzaki i niskie murki tworzyły
ciche  zakątki,  w  których  gnieździły  się  ptaki:  szare
wróble, rudziki z czerwonymi ogonami, zięby, szpaki,
drozdy  i  kosy.  Wielki  kot  wygrzewał  się  na  dachu
niskiej  szopy,  przyglądając  się  ptasiemu  Ŝyciu  z  zain-
teresowaniem, ale leniwie.

- Chodź juŜ! - zawołała Tracy.

Emma uśmiechnęła się i zeszła do dzieci. Tracy

ugotowała owsiankę w wielkim miedzianym rondlu.
Robin pracowicie Ŝłobił w swojej misce wyspy i jeziora.
Donna miała buntowniczą minę.

Ona nie lubi owsianki - oświadczyła Tracy z

naganą, rzucając małej wyniosłe spojrzenie, które
rozśmieszyło Emmę. - A to jest bardzo zdrowe dla
dzieci.

To, czego nie lubimy, nie jest zdrowe - uznała

Emma, zabierając miskę Donny. - Masz ochotę na
gotowane jajko?

Tak, plosę.

Tak, proszę - poprawiła ją Tracy pouczającym

tonem. Ale Donna zupełnie ją zignorowała.

CICHA PRZYSTAŃ

Wajko. Ładne wajko - powtórzyła.

Tracy usiadła nadąsana.
-

Mama zawsze gotuje owsiankę - podkreśliła.

Ale nigdy nie udaje się wmusić jej w Donnę

- stwierdził rzeczowo Robin.

Tracy pokazała mu język.

- Moja owsianka jest pyszna. Zajadaj. - Szturchnęła

go pod Ŝebro.

Emma z uśmiechem spróbowała owsianki. Smako-

wała jak mokry cement. Z pełnym sympatii wyrazem
twarzy zwróciła się do Tracy.

Jesteś znakomitą kucharką, choć masz dopiero

siedem lat. Opowiem mamie, jak doskonale sobie
radziłaś i jak pomagałaś.

Wyciągnęła nas z łóŜek - mruknął Robin. - Czy ja

teŜ dostanę jajko? Te płatki zakleiły mi buzię.

W porządku! - wrzasnęła Tracy. - MoŜesz sobie

nie jeść. Nic mnie to nie obchodzi!

Kiedy jajka były juŜ gotowe, Emma przyjrzała się

uwaŜnie Tracy. Dziewczynka dzielnie walczyła z duŜą
miską owsianki, na jej twarzy malował się ogromny
wysiłek i determinacja.

- JuŜ dosyć! Nie powinnaś jeść tyle owsianki

- rzuciła Emma jakby nigdy nic. - Nie starczy ci
miejsca na jajka.

Zabrała opróŜnioną do połowy miskę i zamiast niej

postawiła jajko w Ŝółtym kieliszku. Tracy odetchnęła
z ulgą i sięgnęła po nie z demonstracyjną obojętnością.
Dla tego dziecka, pomyślała Emma, utrata twarzy to
katastrofa.

Po śniadaniu Emma wysłała dzieci do ogrodu, a

sama zaczęła zmywać naczynia. Uprzejmie odmówiła
Tracy, która chciała jej pomóc. Wyjaśniła, Ŝe powinna
raczej pilnować młodszego rodzeństwa.

Przekonana o wadze swego zadania Tracy kiwnęła

CICHA PRZYSTAŃ

głową  z  powagą  i  wypędziła  dzieci  do  ogrodu.  Robin
porozumiewawczo  mrugnął  do  Emmy.  Z  trudem
powstrzymała  śmiech.  Był  to  zadziwiający  chłopiec,
niezwykle  bystry  jak  na  czterolatka.  Potrafił  w  kilku
słowach  trafić  w  sedno  kaŜdej  sytuacji.  Zastanawiała
się, jaki męŜczyzna z niego wyrośnie.

Przebrała się w plisowaną spódnicę w szkocką

kratkę, cienki Ŝółty sweter i skórzane buty turystyczne
i przyłączyła się do dzieci.

- Pójdziemy na wycieczkę? - spytała.
Krzycząc radośnie od razu pobiegły w stronę bramy.

Trawa była usłana opadłymi z omszałych drzew
jabłkami. Robin pochylił się i podniósł jedno z nich.
Było juŜ z jednej strony nadgniłe. Chłopiec zachichotał
i rzucił je za płot.

Wszyscy obserwowali jego lot. Wtem, ku przeraŜeniu

Emmy, ktoś za płotem głośno krzyknął. Zaniepokojony
Robin schował się za spódnicę Emmy.

Nad białą bramą ukazała się jakaś twarz. Na Emmę

patrzyły rozgniewane niebieskie oczy.

Kto to rzucił? - Oczy przyjrzały się im i nieomylnie

zatrzymały na Robinie, tulącym się do Emmy. - Ty?
To ty, mały...

Chwileczkę! - Emma wkroczyła, zanim z czer-

wonych, błyszczących warg wyrwało się gniewne
wyzwisko. - Za pozwoleniem, nie przy dzieciach!

Dziewczyna spojrzała na nią. Emma beznamiętnie

stwierdziła,  Ŝe  jest  piękna.  RóŜowobiała  cera  za-
wdzięczała  co  nieco  kosmetykom,  ale  twarz,  której
delikatne  rysy  obramowane  były  jasnymi  włosami,
była  niezwykłej  urody.  Miała  na  sobie  elegancki
kostium  piaskowego  koloru  i  bluzkę  w  tym  samym
odcieniu czerwieni, co wargi. Wyglądałaby absolutnie
bez  zarzutu,  gdyby  nie  plama  po  zgniłym  jabłku  na
lewym rękawie kostiumu.

CICHA PRZYSTAŃ

Och, bardzo przepraszam - powiedziała z Ŝalem

Emma. - Gdybyśmy wiedzieli, Ŝe pani tam jest, nie
doszłoby do tego...

Mój kostium jest zniszczony! Muszę wrócić do

domu się przebrać. To straszne!

Oczywiście zapłacę za czyszczenie - zapewniła ją

Emma. - Bardzo nam przykro, prawda, Robin? -
Spojrzała na niego i znacząco uniosła brwi.

Przepraszam - szepnął, zaciskając swą małą

piąstkę na jej spódnicy.

Niebieskie oczy spojrzały uwaŜnie na Emmę.

- A właściwie to kim pani jest? Nianią?

Emma zawahała się. Historia wydawała się zbyt

skomplikowana, by jeszcze raz ją opowiadać.

Zajmuję się dziećmi - wyjaśniła.

Nie wygląda pani na nianię - powiedziała zimno

dziewczyna. - Jest pani zbyt elegancka. - Jej spojrzenie
było twarde, usta zaciśnięte. - Proszę sobie za duŜo nie
obiecywać. Nic z tego nie będzie. On jest nieczuły.
Lepsze kobiety niŜ pani juŜ próbowały i nie udało się.
Ostrzegam, Ŝe jeśli wejdzie mi pani w drogę, poŜałuje
pani tego.

O czym pani mówi? - spytała zaskoczona i roz-

gniewana Emma.

Dobrze, dobrze! - roześmiała się tamta. - Wie

pani, kim on jest. Nie mam pretensji, Ŝe ma pani
nadzieję, ale proszę potraktować to jako powaŜne
ostrzeŜenie i wycofać się.

O kogo chodzi? - powtórzyła Emma. - Ma pani

na myśli ich wuja? Tego miejscowego weterynarza?

- Proszę nie Ŝartować! - warknęła ze złością.
Kompletnie nic nie rozumiejąc, Emma patrzyła na

nią bez słowa.

Błękitne oczy dziewczyny wpatrywały się w nią. Po

CICHA PRZYSTAŃ

chwili na jej twarzy pojawił się uśmiech. Był to dziwny
uśmiech. Wcale się Emmie nie podobał.

No dobrze - mruknęła tamta zagadkowo i po

chwili dodała uprzejmiej: - Im mniej słów, tym mniej
szkód.

Przepraszam - rzuciła ostro Emma. - O czym pani

mówi? Nie mam zielonego pojęcia...

Nie szkodzi - odpowiedziała krótko. - Muszę

pędzić do domu i przebrać się. A na przyszłość -
trzeba patrzeć, gdy się coś rzuca. - I zniknęła,
pozostawiając zmieszaną Emmę.

Tracy stała przy płocie i spokojnie zbierała czarny

bez.

- To Amanda Craig - powiedziała cicho. - Mieszka

w Queen's Daumaury.

Emma spojrzała na nią z zainteresowaniem. Była to

znajoma  nazwa.  Ten  dom  często  wymieniano  w
czasopismach  jako  wspaniały  przykład  angielskiej
wiejskiej  rezydencji,  stojącej  w  małym  parku,  po
którym  włóczyły  się  sarny,  a  srebrne  baŜanty  i  pawie
przechadzały  się  po  róŜanych  tarasach.  NaleŜał  do
starego  finansisty  Leona  Daumaury,  zgorzkniałego
odludka,  który  tak  bardzo  unikał  rozgłosu,  Ŝe  aŜ  go
prowokował.  Czy  Amanda  Craig  była  jego  krewną,
czy  tylko  u  niego  pracowała?  Kosztowny  ubiór  mógł
wskazywać i na jedno, i na drugie. Ale co ją obchodził
wuj dzieci i co miały znaczyć te dziwne uwagi?

Donna wyślizgnęła się przez bramę i na swych

krótkich nóŜkach biegła aleją w stronę cienistego lasu.

- Idziemy! - krzyknęła Emma do dzieci. - Gonimy

Donnę!

Po drugiej stronie domu, pod lasem, Donna

wpatrywała się przez płot w osiołki, które teŜ z
zaciekawieniem przyglądały się jej swymi wielkimi
oczami.

CICHA PRZYSTAŃ

- Barnaby i Jessie - krzyknęła zachwycona Tracy.

- To osiołki pani Pat.

Emma spojrzała w stronę domu, gdy wspinali się po

lesistym  zboczu.  Stał  w  dole,  zbudowany  z  jasnego
kamienia  i  przykryty  ciemniejszym  dachem.  Mury
były  grube,  pod  okapami  i  okiennicami  nieco
wyszczerbione,  ale  ciągle  jeszcze  w  dobrym  stanie.
Okna były okratowane i błyszczały w rannym słońcu,
jakby dom cieszył się z ich odwiedzin. Czerwone róŜe
pięły  się  wszędzie  na  murach  i  rozsiewały  cudowny
zapach.

- Wygląda jak dom, w którym mieszkały trzy

niedźwiadki - powiedziała do Donny. Dziewczynka
przytaknęła wesoło.

W lesie śpiewały ptaki. Wiewiórki ścigały się po

pniach  buków  -  były  bardzo  zajęte,  gdyŜ  nadchodziła
jesień  i  musiały  juŜ  gromadzić  zapasy.  Z  oddali
dobiegało  gruchanie  leśnych  gołębi.  TuŜ  obok  nich  z
wrzaskiem  przeleciała  sójka  i  zachwycone  jej
barwami,  błękitymi  i  czarnymi  piórami,  dzieci  aŜ
krzyknęły  z  radości.  Emma  szła  patrząc,  jak  biegną
kopiąc  pnie  drzew  i  opadłe  liście,  zbierają  w  mokrej
trawie błyszczące kasztany, obserwują miliony pajęczyn
o róŜnych kształtach i rozmiarach, błyszczące w prze-
bijającym się przez liście świetle słonecznym.

Przeszli przez las i znaleźli się na piaszczystej

drodze, którą szli wzdłuŜ płotu. Robin obserwował
przecinające się koleiny, przystając co jakiś czas przy
krzaczkach jagód.

Mogę je zjeść? - spytał.

MoŜesz - zgodziła się Emma - ale zawsze musisz

mnie spytać, zanim zjesz jakiś inny owoc. Na pewno
mama wam o tym mówiła.

Mówiła - przytaknęła Donna.

Tracy zaczęła biec, gdy zbliŜyli się do długiego

CICHA PRZYSTAŃ

ogrodu, przylegającego do niewielkiej białej gospody.
Wyszła z niej kobieta. Pod tęgim ramieniem trzymała
duŜy,  Ŝółty,  plastykowy  koszyk  z  bielizną,  w  pasie
przewiązana była białym  fartuchem, siwe włosy  miała
związane  w  kształtny  kok.  Jej  zarumienioną  twarz
rozjaśnił promienny uśmiech.

Pani Pat! - zawołała Tracy.

Ojej! To chyba Tracy! Ale wyrosłaś! Nogi masz

jak źrebak. - Postawiła koszyk na ziemi i pochyliła się
nad Donną, Ŝeby ją ucałować. - Ale z ciebie
ś

licznotka! A to chyba Robin, prawda? No, no, ty teŜ

wyrosłeś. Kiedy cię widziałam ostatni raz, byłeś
chłopcem, a teraz jesteś juŜ młodym męŜczyzną.

Mam cztery lata - poinformował ją Robin z

uprzejmym, ale pobłaŜliwym uśmiechem.

To ci dopiero! - roześmiała się pani Pat, mrugając

do Emmy. - Przypominasz mi twojego wujka Rossa,
gdy był w twoim wieku.

Emma patrzyła na Robina z szeroko otwartymi

oczami. Tak, pomyślała, to wiele wyjaśnia. Niedaleko
pada jabłko od jabłoni.

- Proszę wpaść do mnie na herbatę - zapraszała

uśmiechnięta pani Pat. - Nastawiłam juŜ czajnik.
- Mrugnęła porozumiewawczo. - U mnie jest on
zawsze w pogotowiu.

Okna jasnej i wielkiej, ale przytulnej kuchni wy-

chodziły  na  trzy  strony  -  na  las,  na  pola  i  na  ogród.
Mały  kotek  spał  na  dywaniku  pod  piecem.  Szumiał
czajnik.  Dzieci  zostały  od  razu  posadzone  za  długim
drewnianym  stołem  i  zaczęły  z  apetytem  zajadać
gorące  placuszki.  Masło  było  Ŝółte  i  zimne,  a  dŜem
zrobiony z własnych owoców.

Pani Pat poczęstowała je zimnym mlekiem, a dla

siebie i Emmy podała herbatę w grubych kubkach
koloru kasztanów, jakie niedawno oglądali w lesie.

CICHA PRZYSTAŃ

Emma opowiedziała jej, w jakich okolicznościach

podjęła się opieki nad dziećmi, a pani Pat się roześmiała
domyślnie.

Ross nie będzie zadowolony.

Nie jest - przytaknęła Emma. - Chce znaleźć

kogoś, kto będzie mieszkać w domu w charakterze
przyzwoitki.

No myślę!

To trochę staroświeckie - skomentowała Emma.

- PrzecieŜ będzie tam trójka dzieci.

- Czasami trzeba bardzo uwaŜać - powiedziała

oględnie pani Pat. Przyjrzała się Emmie uwaŜnie.

- Opowiedz mi o sobie, moja droga. Jesteś z Londynu,
prawda? To daleko stąd.

Emma zaczęła opowiadać. Pani Pat zręcznie,

taktownie i niepostrzeŜenie wyciągnęła z niej wszystkie
informacje o jej Ŝyciu i pochodzeniu, cały czas słuchając
uwaŜnie. Emma zwierzyła się jej nawet z nieszczęśliwej
i bolesnej miłości do Guya, z decyzji o ucieczce i
zostawieniu go Fanny.

- Na swój sposób jestem zadowolona, Ŝe tak się

stało  -  przyznała.  -  W  ciągu  ostatniej  doby  tyle  się
wydarzyło,  Ŝe  prawie  zapomniałam  o  Guyu.  -  Na
pewno  ból  nie  był  juŜ  tak  dotkliwy.  Mogła  myśleć
o nim z mniejszym Ŝalem.

Uwagę dzieci przyciągnęło głośne gdakanie na

podwórku.  Emma  wyjrzała  przez  okno.  Wysoka
białowłosa  kobieta  stała  pod  płotem,  karmiąc  stadko
małych,  brązowych  kur,  które  zacięcie  walczyły  o
ziarna, machając skrzydłami i podskakując.

- To moja siostra Edie - westchnęła pani Pat.

- Nigdy nie wyszła za mąŜ. Kochana, poczciwa
kobieta, diabelnie pracowita, ale -jakby to powiedzieć

- trochę wolno myśląca. Mogłaby spokojnie przyjść
i pomóc ci, dopóki jesteście tutaj. Boi się męŜczyzn

CICHA PRZYSTAŃ

i jak Ross będzie w pobliŜu, to na pewno się schowa.
Dlatego on nigdy nie prosi jej o pomoc. Wie, jaka ona
jest. Ale Edie tak bardzo kocha dzieci! Z przyjem-
nością wam pomoŜe.

Emma patrzyła, jak dzieci biegną do Edie i pomagają

jej karmić kury. ZauwaŜyła, Ŝe zaniepokojona kobieta
rozgląda się wokół nerwowo.

- Boi się, Ŝe Ross jest tutaj - wyjaśniła z wes

tchnieniem pani Pat.

Tracy zaczęła coś mówić, a wyraźnie uspokojona

Edie pochyliła się, Ŝeby Donna mogła wziąć trochę
pokarmu dla kur. Ziarna padały wokół, a kury
walczyły o nie z wrzaskiem. Donna śmiała się głośno,
Edie teŜ się śmiała. Emma stwierdziła ze wzruszeniem,
Ŝ

e pomimo róŜnicy wieku zachowywały się podobnie.

Onieśmielona Edie przyszła później do kuchni.

Zaczerwieniona i zdenerwowana patrzyła na Emmę. Jej
skóra była ogorzała, wyraz oczu - łagodny i tęskny. Od
czasu do czasu zerkała na Donnę z wyraźną sympatią.
Gdy w pewnej chwili dała jej ciastko, pogłaskała
dziewczynkę po policzku z widocznym wzruszeniem.

- Potrzebna im jest pomoc - powiedziała spokojnie

pani Pat. - Powiedziałam, Ŝe moŜe się zgodzisz.

Edie rozejrzała się wokół niepewnie.

- Bardzo proszę nam pomóc - poprosiła Emma,

szturchając lekko Donnę. - Dzieci się ucieszą, prawda,
Donna?

Uśmiechnięta Donna ochoczo podeszła do starszej

kobiety i powiedziała:

- Tak.

Edie pogłaskała ją po włosach z wyrazem czułości

na twarzy.

- MoŜe spróbuję - powiedziała powoli.

Do domu wrócili razem. Donna trzymała Edie za

CICHA PRZYSTAŃ

rękę  i  gwarzyła  z  nią.  Edie  była  przejęta  i  uszczęś-
liwiona.  Robin  znalazł  rozwidlony  kij,  którym  zamie-
rzał, jak powiedział, chwytać węŜe. Tymczasem ćwiczył
na trawie i w przydroŜnych krzakach. Tracy szła obok
Emmy  i  opowiadała  o  ojcu.  Bardzo  za  nim  tęskniła.
Emma doszła do wniosku, Ŝe jest to szczęśliwa i zŜyta
rodzina.  Obawiała  się,  Ŝe  pomimo  okazywanej
przemądrzałej  samodzielności  Tracy  w  głębi  serca
czuje się zagubiona.

Ross był w kuchni, grzebał w szufladach i wyglądał

jak chmura gradowa.

- Gdzie byliście, do cholery? - wybuchnął, gdy

tylko weszli.

Edie zbladła, a Emma spojrzała na nią zaniepoko-

jona.

- Zabierz dzieci na górę - poprosiła.

Edie szybko posłuchała. Ross patrzył za nią, a jego

brwi uniosły się pytająco.

Co ona tu robi? A tak przy okazji, znalazłem

przyzwoitkę. Zaraz tu będzie - powiedział krótko.

JuŜ jestem, kochanie. - Za plecami Emmy odezwał

się słodki głosik.

Emma wiedziała, do kogo naleŜy, zanim odwróciła

się i zobaczyła szafirowe oczy i jedwabiste włosy.

To ja będę waszą przyzwoitką. - Amanda Craig

skrzywiła wargi w uprzejmym uśmiechu.

Aha. - Emma spojrzała znów na Rossa. - Ja teŜ

kogoś znalazłam.

To moŜesz ją odesłać - powiedziała Amanda. -

Czyj to właściwie dom? Ross tu o wszystkim
decyduje. Wniosę rzeczy do swojego pokoju.

Edie? - Emma dostrzegła, Ŝe Ross błyskawicznie

podjął decyzję. - Jak ją namówiłaś do przyjścia tutaj?
Ona strasznie się mnie boi.

Mówisz o tej prostaczce z gospody? - roześmiała

CICHA PRZYSTAŃ

się Amanda i wzruszyła ramionami. - Coś takiego! Jaki
z niej będzie poŜytek? Powiem, Ŝeby poszła do domu.

Nie! - powiedziała ze złością Emma. Jeśli ktoś

musiał powiedzieć to Edie, wolała to zrobić sama. Ona
ją namówiła i nie chciała jej zranić. Amanda na pewno
nie będzie się patyczkować. Potrafiła być złośliwa, a
Edie była niezwykle wraŜliwa.

Nie - potwierdził Ross. - Myślę, Ŝe to lepsze

rozwiązanie.

Amanda zaczerwieniła się i aŜ syknęła ze złości.

Ross! Wolisz prostą wieśniaczkę ode mnie? Nie

moŜesz powierzyć jej dzieci Judith!

Pani Pat moŜe poczuć się uraŜona, jeśli wybie-

rzemy ciebie, a nie jej siostrę - wyjaśnił dyplomatycznie
Ross. - A ja nie mogę sobie na to pozwolić.

- Nie bądź śmieszny! - wybuchnęła Amanda.
Ross rzucił jej twarde spojrzenie. Nie powiedział

nic, a ona zaczerwieniła się i zacisnęła wargi.

- Tak się cieszyłam, Ŝe poznam dzieci Judith

- podjęła po chwili słodko. - Myślałam, Ŝe ty tego
chcesz. I naprawdę, Ross, co za pomysł z tą poczciwą
staruszką?.' Nikt nie uzna jej za przyzwoitkę.

- Będzie doskonała - odparł spokojnie Ross.

- Kocha dzieci, nie będzie mi wchodzić w drogę, ani
stwarzać problemów.

Amanda patrzyła na niego tak, Ŝe Emmie zrobiło się

jej Ŝal. Od początku nie zapałała specjalną sympatią do
tej dziewczyny, ale, sama przeczulona po niedawnych
przeŜyciach miłosnych, dostrzegła, Ŝe Ross ją zranił.

Błękitne oczy spojrzały na Emmę z nienawiścią.

Bardzo dobrze - powiedziała Amanda z godnoś-

cią. - Jeśli taka jest twoja decyzja, Ross, to odchodzę.

Dziękuję, Ŝe chciałaś mi pomóc - rzucił zdaw-

kowo, trzymając ręce na biodrach i wyglądając przez

CICHA PRZYSTAŃ

okno. - Chyba będzie burza. Zbiera się na deszcz.
Lepiej się pośpiesz.

Amanda skierowała swe spojrzenie na jego profil, a

potem na Emmę. Odwróciła się i wybiegła.

Nie byłeś zbyt uprzejmy - zauwaŜyła zgryźliwie

Emma w stronę jego odwróconej głowy.

Dlaczego się tym przejmujesz? - Odwrócił się,

unosząc ze zdziwieniem brwi.

NaleŜała się jej chociaŜby zwykła grzeczność

- rzuciła.

Patrzył na nią rozbawiony.

ciągnięcie tu Edie to dobry pomysł. Dziękuję.

Wahałem się, czy wpuścić Amandę do tego domu. Jest
zbyt zachłanna.

Jaka? - zdziwiła się Emma.

Podaj jej palec, a złapie całą rękę. JuŜ od dawna

próbowała się tu dostać.

No coś takiego, ty zarozumiały... - Zabrakło jej

słów z oburzenia.

Nie obwiniaj o to mnie. - Wzruszył ramionami.

- Nie chcę stwarzać wraŜenia, Ŝe nie moŜna mi się
oprzeć.

Patrzyła na niego zmieszana, marszcząc brwi. W

kącikach warg Rossa pojawił się uśmiech.

Twoja twarz jest jak woda źródlana. Czysta i

niewinna.

Myślisz, Ŝe to komplement? - W jej głosie brzmiała

uraŜona duma.

Moim zdaniem tak. Mam dość masek.

Na jego twarzy dostrzegła niepokojącą, ale nie-

zrozumiałą  złość.  Dlaczego  uwaŜał,  Ŝe  Amanda  chce
dostać  się  do  jego  domu,  skoro  go  nie  kocha?  I  co
Amanda  chciała  wyrazić  wcześniej  poprzez  te  zagad-
kowe uwagi? Było tu coś, czego Emma nie pojmowała.

ROZDZIAŁ TRZECI

Gdzie są najbliŜsze sklepy? Muszę zrobić zakupy.

Tracy potrzebuje nowych spinek do włosów, a ja
rajstop. We wsi pewnie nie ma sklepu.

Pani Pat sprzedaje róŜne rzeczy - poinformował ją

Ross i spojrzał na nią uwaŜnie. - Ale moŜe pojedziesz
dziś  ze  mną  do  Dorchester?  Mam  tam  o  dziewiątej
operację. Jeśli dzieci będą gotowe o wpół do dziewiątej,
to moŜemy jechać wszyscy. Zjemy tam obiad i spędzimy
cały  dzień.  Dzieciom  na  pewno  spodoba  się  muzeum.
Eksponuje  głównie  wyroby  ludowe  -  stare  narzędzia,
wozy, uprzęŜe końskie i takie tam.

wietny pomysł - powiedziała entuzjastycznie

Emma. - Mnie teŜ to się przyda. Będę mogła zrobić
jakieś szkice.

Oczywiście. Zapomniałem, Ŝe masz robotę. - Jego

szare oczy wpatrywały się w nią uwaŜnie. - Musisz
być rzeczywiście dobra w swoim fachu, skoro dostałaś
takie zamówienie.

Miałam szczęście. - Wzruszyła ramionami.

Skromna jesteś - powiedział ironicznym tonem.

Po prostu szczera - odparła. - Nie udaję, Ŝe jestem

wielką artystką. Jestem zdolna, to wszystko. I miałam
duŜo

szczęścia,

znienacka

dostałam

takie

zamówienie. Kariera często zaleŜy od szczęścia. Sam
talent to za mało.

Lubisz swoją pracę? - spytał, zjadając z widocz-

nym apetytem ostatnią grzankę.

Szalenie. - Sprzątnęła ze stołu i przywołała

CICHA PRZYSTAŃ

dzieci, które bawiły się w ogrodzie. - Szykujcie się.
Jedziemy z wujkiem do Dorchester.

Zajmę się Donną - oznajmiła Tracy, widząc, Ŝe

wzrok Emmy spoczął na jej małej siostrzyczce. Chwyci-
ła ją za rękę i wyprowadziła z pokoju. Donna spojrzała
na dorosłych z komicznym wyrazem rezygnacji.

A co po ślubie? - spytał Ross wstając. Jego

ramiona w tweedowej marynarce wydawały się jeszcze
szersze.

Co? - Emmę zatkało. Podniosła na niego zdzi-

wione oczy. - O co ci chodzi?

Czy po ślubie teŜ będziesz pracować? - spytał

obojętnie. - Wiele kobiet dziś tak robi.

A tobie pewnie to się nie podoba? - Była gotowa

do kłótni, przypomniawszy sobie, co siostra mówiła o
jego  autokratycznych,  szowinistycznych  poglądach.  -
Dopóki  nie  ma  dzieci,  nie  widzę  przeszkód  do  pracy
dla  kobiet.  Młode  małŜeństwa  potrzebują  mnóstwo
pieniędzy,  więc  je  wspólnie  zarabiają.  Jak  inaczej
mogłyby sobie pozwolić na kupno domu, umeblowanie,
wyjazd na wakacje?

Szybko wyciągasz wnioski, prawda? - stwierdził

chłodno.

Twoja siostra powiedziała...

Aha! Moja siostra! - Skrzywił się. - Zawsze

mieliśmy róŜne zdania. Nie powinnaś wierzyć we
wszystko, co ci powiedziała.

Nagle wbiegły dzieci. Robin miał krzywo zapięty

płaszczyk. Emma schyliła się, Ŝeby odpiąć guziki i
zapiąć je ponownie.

Zacząłeś od złego guzika, skarbie - powiedziała

czule.

To Tracy zapinała - wyjaśnił z niesmakiem

znudzony Robin. - Mówiłem jej to, ale w ogóle nie
słuchała.

CICHA PRZYSTAŃ

Tracy była wściekła. Ross wziął ją za rękę i uśmiech-

nął się do małej tak uroczo, Ŝe ujęło to Emmę- Do
mnie nigdy tak się nie uśmiecha, pomyślała. Niemal
pozazdrościła Tracy tego wyróŜnienia.

- Co zrobić, zawsze zdarzają się niewdzięcznicy,

prawda Tracy? - W jego głosie była sympatia
i zrozumienie.

Tracy spojrzała wyniośle na Robina, uśmiechnęła

się do wujka i pokazała szparę w zębach.

Widzisz? W nocy wypadł mi ząb.

WłoŜyłaś go pod poduszkę dla wróŜki? - spytał

powaŜnie Ross.

Tracy zawahała się.

WłoŜyła - odezwał się Robin. - A wróŜka

powinna  zostawić  z  dziesięć  pensów,  bo  wszystko
teraz  droŜeje.  -  Naśladował  głos  Tracy  w  sposób  nie
pozostawiający  wątpliwości,  kogo  cytuje.  Tracy  za-
czerwieniła się i spiorunowała go wzrokiem.

Poczekamy i zobaczymy, czy wróŜki biorą to pod

uwagę - uśmiechnął się Ross. - Ja w waszym wieku
dostawałem trzy pensy.

To musiało być bardzo dawno. - Robin spojrzał na

niego ze współczuciem. - Czy Ŝyłeś w czasach
królowej Wiktorii? Tatuś ma wiktoriańskie biurko.
Pozwala mi czasem przy nim posiedzieć i pohuśtać się
na krześle.

Ross spojrzał na Emmę porozumiewawczo.

- Często czuję się jak wiktoriański zabytek, ale aŜ

tak stary nie jestem.

W samochodzie rozbrykane dzieci usadowiły się z

tyłu, a Emma zajęła miejsce obok Rossa. Jechał
szybko, ale ostroŜnie, wybierając boczne, puste drogi.
Były wąskie i wiodły przez pola. Na zielonych łąkach
pasły się spokojnie krowy. Powiedział Emmie rnimo-
chodem, Ŝe są tu dobre pastwiska.

CICHA PRZYSTAŃ

Niedaleko, na kredowych wzgórzach jest świetna

trawa dla owiec. Pasą je nawet na Maiden Castle.

Muszę to zobaczyć - powiedziała zaciekawiona.

- MoŜna dostać się tam autobusem?

Jeśli starczy czasu, zajedziemy tam dzisiaj po

południu - zaproponował. - To zaleŜy od moich zajęć.
Lubię wpaść tam, zjeść kilka kanapek, poleŜeć na
trawie i posłuchać skowronków.

To gród z epoki Ŝelaza?

Tak. Zbudowano tam szereg wałów ziemnych,

tworzących pierścienie. Raczej owalnych niŜ okrągłych.
Ludzie Ŝyli w środku, nieprzyjaciołom trudno było się
tam  dostać.  Były  tam  teŜ  bramy.  Na  wałach  stali
ludzie,  którzy  mogli  rzucać  włóczniami  i  kamieniami
w  napastników.  Musieli  oni  pokonać  rów  i  wtedy
stawali  się  łatwym  celem.  Jeśli  nieprzyjaciel  zajął
jeden wał, wycofywali się za następny i stamtąd znów
się  bronili.  W  środku  było  najbezpieczniej,  to  sank-
tuarium  kobiet  i  dzieci.  Wały  broniły  jak  mury  w
mieście, ale było ich więcej. To był dobry pomysł.

Dopóki nie przyszli Rzymianie - mruknęła Emma.

Tak - zgodził się. - Lepsza technika zapewniła,

jak  zwykle,  zwycięstwo.  Rzymianie  mogli  uŜywać
katapult do przerzucania przez wały ostrych włóczni
-  to  tak  jak  dziś  strzelanie  z  armat  do  dzikusów.  Nie
musieli  podchodzić  blisko  i  nieszczęśni  Brylowie  nie
mogli  posłuŜyć  się  swoją  ulubioną  bronią.  Nie  mogli
ciskać  kamieniami  dostatecznie  daleko,  by  dosięgnąć
Rzymian  i  byli  przez  nich  dziesiątkowani.  Tak  jak
Niemcy  bombardowali  Londyn,  Ŝeby  osłabić  opór
przed  inwazją,  tak  i  Rzymianie  stosowali  swój
błyskawiczny atak i łatwo łamali opór.

- A teraz to tylko opuszczone szańce pośród pól

- dodała ze smutkiem. - Hardy często o nich
wspomina. Myślę, Ŝe codzienny widok tych Ŝa-

CICHA PRZYSTAŃ

łosnych ruin na horyzoncie wywarł na nim duŜe
wraŜenie. Nic dziwnego, Ŝe miał skłonności do
melancholii.

Och, myślę, Ŝe i tak by je miał - powiedział Ross.

- To zaleŜy od sposobu patrzenia na świat. Bitwa pod
Maiden Castle odbyła się setki lat temu. Pomyśl, o ile
Ŝ

ycie dla ludzi tutaj stało się łatwiejsze! Cieszę się, Ŝe

nie Ŝyłem dwa tysiące lat temu. Hardy mógł przecieŜ
spojrzeć z pozytywnego punktu widzenia.

Jak ty - stwierdziła Emma sucho.

Nie mam czasu na pesymizm. śycie jest za

krótkie. - Uśmiechnął się przebiegle.

ZbliŜali się juŜ do Dorchester, przejeŜdŜając właśnie

most nad krętą rzeką Frome.

Most Grey ów - powiedział Ross cicho. - Zbu-

dowała go Laura Grey, dziedziczka z tutejszej rodziny.
Widzisz tę metalową tablicę przymocowaną do mostu?
To współczesna kopia tablicy umieszczonej tu za
czasów Jerzego IV, groŜącej wygnaniem kaŜdemu, kto
uszkodziłby most.

Mój BoŜe! - wykrzyknęła Emma, kiedy prze-

mknęli przez most. - Nie cackali się z wandalami w
dziewiętnastym wieku!

Nie sądzę, Ŝeby było ich wielu, skoro stosowano

takie kary - odparł Ross. - Zawsze, kiedy widzę robotę
chuliganów,  mam  ochotę  przywrócić  niektóre  z  nich.
Wczoraj musiałem uśpić psa. Paru chłopaków rzucało
w  niego  kamieniami.  Z  ochotą  sprawiłbym  im  tęgie
lanie.  Mówię  ci  -  gdybym  wiedział,  kto,  pewnie  bym
to zrobił! - Patrzył ponuro, zaciskając w gniewie zęby.

Krew się we mnie gotuje, kiedy czytam o takich

rzeczach. - Emma takŜe pałała świętym oburzeniem. -
ZauwaŜyłam, Ŝe masz tylko jednego kota. śadnych
innych zwierzaków?

CICHA PRZYSTAŃ

Wzruszył ramionami.

- Miałem psa, spaniela. Przejechali go, kiedy miał

dwa lata. Jakiś drań w sportowym samochodzie

- nawet się nie zatrzymał, tylko zwiał z prędkością
stu kilometrów na godzinę. Przynajmniej Lucky nie
cierpiał. Zginął na miejscu. To jedynie mnie pocieszyło.

Zaparkowali przed starym kamiennym budynkiem z
dachówkowym, porośniętym mchem dachem. Ross
obejrzał się na podniecone dzieci.

- Chcecie zobaczyć operację, zanim pójdziecie na

zakupy?

Z bocznych drzwi wyłoniła się młoda kobieta w

czarnych spodniach i niebieskim rybackim swetrze.

- Kogo my tu mamy? - Uśmiechnęła się do dzieci

przez  szybę  samochodu.  -  Przyjechaliście  odwiedzić
wujka?  Cześć,  Tracy.  Pamiętasz  mnie?  Mój  BoŜe,
wyrosłaś  jak  na  droŜdŜach.  Tommy  będzie  bardzo
zazdrosny. Urósł tylko dwa i pół centymetra przez rok.
Pamiętasz,  jak  mierzyliście  się  na  wybiegu  dla  psów?
Będziesz musiała zaznaczyć dla siebie nową kreskę.

- Nie czekając na odpowiedź Tracy, odwróciła się do
Emmy z uśmiechem. - Witaj, musisz być nianią. Jestem
Chloe Bennett. Mój mąŜ jest partnerem Rossa.

Na miłość Boską, Chloe, złap oddech - powiedział

spokojnie Ross. - Niech was przedstawię. To jest
panna Emma Leigh. Zajmuje się dziećmi, ale nie jest
nianią, tylko ilustratorką Thomasa Hardy'ego.

Och, tylko nie stary Hardy - parsknęła lek-

cewaŜąco  Chloe.  -  Czy  nikt  nie  przyjeŜdŜa  do
Dorchester  z  innych  powodów?  Zapraszam  na  kawę,
Emmo. Myślę, Ŝe dobrze ci zrobi. Chodźcie, dzieciaki.
MoŜemy  zjeść  ciastka  i  wypić  lemoniadę  w  kuchni.
Tommy!  Tod!  Chodźcie,  chodźcie,  gdziekolwiek
jesteście... mamy gości! - Jej głos nabrał mocy organów.

Dwaj mali chłopcy w jednakowych zielonych

CICHA

PRZYSTAŃ

drelichowych spodniach i swetrach wyłonili się zza
bramy. Wyglądali jak zminiaturyzowane wersje swojej
matki: jasnowłosi, okrągli i przyjaźni.

Chodźcie się przejechać na naszej taczce - zapro-

ponowali natychmiast, a Robin, Donna i Tracy nie
zwlekali z przyjęciem zaproszenia. Piątka dzieci zniknę-
ła z widoku, rozmawiając z zaŜyłością, którą dzieci
osiągają tak łatwo i której dorośli im zazdroszczą.

OranŜada i ciastka czekają! - zawołała za nimi

Chloe.

Nie było odpowiedzi.

Przyjdą, jak będą mieli na nie ochotę. - Wzruszyła

ramionami.

Idę na operację - powiedział Ross.

Przyjdź do kuchni, jak skończysz - uśmiechnęła

się do niego. - Zajmę się Emmą.

Wymienni ironiczne spojrzenia.

- Nie wątpię w to!

Kiedy poszedł do frontowych drzwi, Chloe uśmiech-

nęła się do Emmy.

Nie podobał ci się sposób, w jaki to powiedział,

prawda? Trochę ironicznie. Masz z nim jakieś kłopoty?
Teraz ma raczej dość kobiet - to znaczy samotnych
kobiet. - Uśmiechnęła się do Emmy szelmowsko. - Ja,
jako Ŝona Edwarda, jestem oczywiście niegroźna. Nikt
nie zamieniłby Edwarda na Rossa!

Jestem pewna, Ŝe twój mąŜ byłby zachwycony,

gdyby to usłyszał! - roześmiała się Emma.

- Och, Edward wie - mrugnęła porozumiewawczo.
Poszły do kuchni. Chloe nastawiła wodę, wyciągnęła

puszkę domowych ciasteczek i filiŜanki.

Mamy tylko kawę rozpuszczalną. Musimy oszczę-

dzać.

Kto nie musi? - Emma pokiwała głowa ze

zrozumieniem.

CICHA PRZYSTA

- Właśnie - westchnęła Chloe. - A teraz opowiedz

mi o sobie i jak to się stało, Ŝe zajmujesz się dziećmi
Judith...

Emma opowiedziała o wszystkich swoich przygo-

dach, a Chloe, robiąc kawę, słuchała z wielkim
zainteresowaniem.

Ross ma szczęście, Ŝe umiesz zajmować się dziećmi!

Ale wcale nie chciał, Ŝebym została - odparła

Emma.

No jasne, Ŝe nie! - Chloe powiedziała to tak,

jakby to było oczywiste.

- Dlaczego? - spytała Emma z ciekawością.
Chloe otworzyła szeroko oczy.

- Nie wiesz? Mój BoŜe! Skoro tak, lepiej nie będę

ci mówić.

Emma poczuła falę narastającej wściekłości.

Zaczynam wariować od wszytkiego. Ludzie ciągle

robią jakieś aluzje, a potem nabierają wody w usta...
On chyba nie jest Sinobrodym, prawda?

O rany, nie - roześmiała się Chloe. - To nie jest

aden ukrywany skandal. Biedny stary Ross! Coś ty

sobie wyobraŜała?

Skoro nikt nie chciał mi nic powiedzieć, tylko

wyobraźnia mogła mi pomóc - zauwaŜyła Emma.

Do kuchni wpadły dzieci, trajkocząc jak sroki.

Chloe zaczęła częstować je oranŜadą i domowymi
ciasteczkami.

Jechałem na taczkach - oznajmił przejęty Robin.

Donna przytuliła się do kolan Emmy nic nie mówiąc,
ale za to z błogim uśmiechem. Miała brudny nos i
czarną smugę na policzku. Jej oczy lśniły jak gwiazdy.

Zostaw ich tu, jak pójdziesz na zakupy - za-

proponowała Chloe. - To Ŝaden kłopot. Jestem
przyzwyczajona do biegających naokoło dzieci. Musicie
teŜ zjeść z nami obiad. W piecyku mam zapiekankę.

CICHA PRZYSTAŃ

Wystarczy dla wszystkich. Dla dzieci dorobię trochę
makaronu z jabłkami. Lubicie kluski z jabłkami,
dzieciaki?

Dzieci przytaknęły chórem, a Chloe uśmiechnęła się.

No, to załatwione.

To bardzo miło z twojej strony - powiedziała

Emma, czując coraz większą sympatię do tej młodej
kobiety.

Nonsens. Lubię gości. Dzięki nim Ŝycie jest

ciekawsze.

Pogawędziły jeszcze chwilę, a dzieci skończyły ciastka

i wybiegły z hałasem. Obie kobiety sprzątnęły razem
kuchnię przywracając ją do pierwotnego stanu.

Potem przyszedł Ross z Edwardem Bennettem i jego

widok uprzytomnił Emmie, Ŝe oto stanęła twarzą w
twarz z najprzystojniejszym męŜczyzną, jakiego w
Ŝ

yciu widziała. Chloe zachichotała widząc niedo-wierzanie na

jej twarzy. Edward zarumienił

ię j z uśmiechem

wyciągnął rękę.

- Dzień dobry. Bardzo mi przyjemnie, Ernmo.

Ross wszystko mi o tobie opowiedział.

Edward miał metr osiemdziesiąt wzrostu, włosy równie

jasne, jak jego Ŝona i szczupłą, opaloną twarz gwiazdora
filmowego. Błękitne oczy patrzyły spod gęstych, czarnych
rzęs, a rysy twarzy były regularne i cudownie rzeźbione.
Emma nie zdziwiłaby się wcale, gdyby okazał się próŜny
jak dziewczyna, ale był to męŜczyzna nieśmiały i cichy,
o ujmującym uśmiechu i łagodnym głosie.

Wzruszające było uczucie, z jakim patrzył na Chloe

proponującą mu filiŜankę kawy.

Nie mogę, muszę lecieć. Pani Fry chce, Ŝebym

obejrzał jej pudla. Myśli, Ŝe ma zapalenie płuć, ale
moja diagnoza to lekki katar. To zwierzę jest bardzo
rozpieszczone. Szkoda, Ŝe nie miała dzieci.

Komu szkoda? - W głosie Rossa pełno było

CICHA PRZYSTAŃ

niechęci. - Pomyśl, jakie Ŝycie wiodłyby te nieszczęsne
stworzenia. Trzymałaby je zamknięte jak w złotej
klatce! Ta kobieta to idiotka.

- Jest pewnie samotna - powiedziała z przejęciem

Emma. - Kobiety muszą mieć kogoś do kochania.

- CzyŜby? - Szare oczy spojrzały na nią z ironią.
Edward pocałował Ŝonę i wyszedł.

Ja teŜ muszę juŜ iść - westchnął Ross. - Mam

jeszcze kilka wizyt.

Jecie u nas obiad - poinformowała go Chloe.

- To juŜ postanowione.

Widzę, Ŝe zawiązałyście juŜ babski spisek, co?

Dziękuję, Chloe. Jestem ci bardzo wdzięczny. - Uśmie-
chnął się do niej. - Edward dał mi wolne popołudnie.
Obiecałem zabrać Emmę do Maiden Castle.

Zaopiekuję się dziećmi, gdy tam pojedziecie

- obiecała Chloe. - Nie musicie się śpieszyć. PokaŜ jej
całą okolicę. - Uśmiechnęła się do Emmy. - Jesteśmy
dumni z tych stron. To najpiękniejsze widoki w Anglii.

- Czemu nie? - Ross wzruszył ramionami. Wyszedł

kuchennymi  drzwiami,  a  Emma  i  Chloe  poszły  do
kliniki  obejrzeć  zwierzęta,  które  zatrzymano  na  noc.
Niektóre  z  nich  spały,  inne  próbowały  zwrócić  na
siebie  uwagę,  zwłaszcza  czarny  szczeniak  labrador,
który  oparł  się  łapkami  o  klatkę.  Emma  pochyliła  się
nad nim.

Ciekawe, co mu jest? Wygląda całkiem dobrze.

Na starej poduszce leŜał kot, lekko dysząc.
-

Niedawno miał operację. Jeszcze widać szwy

- pokazała jej Chloe. - To zadziwiające, jak szybko
zwierzęta wracają do siebie. Jutro stąd wyjdzie, trochę
osłabiony, ale w pełni sprawny. Ludzie znoszą wszystko
znacznie cięŜej.

- Ale zwierzęta bardziej mnie wzruszają - przyznała

Emma. - Są takie bezbronne, takie oszołomione. Nie

CICHA PRZYSTAŃ

rozumieją, skąd się wziął ból, ani co się z nimi dzieje.
Nie moŜna do nich przemówić i uspokoić, co tak
bardzo pomaga ludziom i koi ich ból. Gdyby zwierzęta
mogły mówić!

- Nie powiedziałabyś tego, jakbyś miała papugę

- odparła ponuro Chloe. Otworzyła drzwi i od razu
doleciał je ochrypły głos:

- Cześć, skarbie! Rozłup orzech, rozłup orzech...
Emma roześmiała się. Ruchliwa czerwono-zielono-

biała papuga podskakiwała bez przerwy na pręcie w
rogu pokoju, a jej okrągłe oczy chytrze im się
przyglądały.

Twoja? - spytała.

NaleŜała do mojego wuja - skrzywiła się Chloe.

-  Po  jego  śmierci  dostałam  Crackersa  w  spadku.
Czułam,  Ŝe  powinnam  wziąć  tego  łajdaka,  ale  jest
nieznośny.  To  zgroza,  jakie  on  zna  wyraŜenia.
Oczywiście  chłopcy  go  uwielbiają.  A  ja  truchleję  na
myśl,  Ŝe  któregoś  dnia  popiszą  się  przed  klientami
powiedzonkami  tego  ptaszyska  i  skompromitują  mnie
na wieki.

Podała papudze orzech. Ta przysunęła się bokiem,

chwyciła go jedną łapą i zaczęła oglądać, mówiąc:

- Ładny! Rozłup orzech, rozłup orzech...

Dzieci zdąŜyły jeszcze zobaczyć, jak ptak zajada

orzech i oczarowane oglądały go ze wszystkich stron.
Crackers  zaprezentował  swój  repertuar.  Emma  pojęła
przyczynę  obaw  Chloe.  Gdy  język  zaczął  stawać  się
barwniejszy,  zabrała  dzieci  i  kazała  im  bawić  się  na
podwórku  z  Tommym  i  Todem.  Kiedy  wybierała  się
na zakupy, Tracy poprosiła, by ją teŜ zabrała.

- Skoro masz ochotę - zgodziła się Emma.
Robin i Donna zajęli się zabawą w chowanego,

a one ruszyły do małego centrum handlowego.

CICHA PRZYSTAŃ

Emmę zachwyciły pieczołowicie zachowane całe duŜe
kwartały  starego  miasta.  KaŜdy,  kto  czytał  utwory
Hardy'ego, musiał rozpoznawać ulice, budynki, nazwy.
Z  przyjemnością  poszła  na  Corn  Hill  i  popatrzyła  na
łukowate  okna  Antelope,  starego  zajazdu  dla  dyliŜan-
sów, który pojawił się w kilkunastu ksiąŜkach pod inną
nazwą;  potem  powędrowała  do  kościoła  Świętego
Piotra, innego słynnego symbolu miasta.

Tracy bardziej interesowały sklepy. Miała trochę

własnych pieniędzy i była tym niezwykle przejęta.

- Chyba kupię ksiąŜkę - postanowiła.

Poszły do księgarni i Tracy starannie wybrała tom

opowiadań dla dzieci. Emma dołoŜyła ksiąŜeczki dla
Donny i Robina.

Robin lubi ksiąŜki o samochodach - powiedziała

Tracy z pogardą.

Myślę, Ŝe „Opowieść o nieznośnym króliku" teŜ

mu się spodoba - odpowiedziała łagodnie Emma.

W drodze powrotnej wstąpiły na chwilę do muzeum,

podziwiając  rekonstrukcję  gabinetu  Hardy'ego,  róŜne
przykłady  dziewiętnastowiecznych  mebli,  rolnicze
narzędzia i wystawę rzymskich pozostałości, wydoby-
tych  w  pobliŜu  miasta.  Tracy  zmęczyła  się  po  kilku-
nastu minutach i zaczęła wiercić się niespokojnie.

- Idziemy? - spytała Emma.
Tracy przytaknęła gorliwie.

U Chloe zastały juŜ Rossa i Edwarda Bennetta,

którzy skończyli wizyty i niecierpliwie czekali na
posiłek.

- Myjcie ręce i chodźcie na obiad! Chyba wszyscy

na niego zapracowali.

Mięso było delikatne, a gęsty sos miał niezrównany

smak. Kluski rozpływały się w ustach i zostały
natychmiast zmiecione przez głodną hordę. Pomimo
olbrzymiej michy kartofli z masłem i następnej, z młodą

CICHA PRZYSTAŃ

duszoną marchewką i brukselką, jedzenia ledwie
wystarczyło. Wszyscy mieli jeszcze ochotę na naleśniki
z jabłkami.

- Mniam, mniam... - Robin westchnął w ekstazie.

- Podobasz mi się, ciociu Chloe. - Jego pełen
namaszczonej powagi ton rozśmieszył wszystkich.

Dziękuję, Robinie - odrzekła konspiracyjnie

Chloe. - Ty mi się teŜ podobasz. Lubię chłopców,
którzy mają zdrowy apetyt.

Czy mnie teŜ masz na myśli? - wtrącił niewinnie

Ross.

No nie, zachowujesz się jak prosię - rzekła z

wyrzutem widząc, jak wręcz wylizuje talerz. - Za to
wstrętne zachowanie masz nam teraz zrobić kawę!

Nie mam ochoty się ruszać po takim jedzeniu

- zaprotestował. - W dodatku nie wiem, skąd
wezmę energię na wlezienie na Maiden Castle po
południu.

Maiden Castle? - Edward przerwał swoją milczącą

kontemplację pustego juŜ talerza. - Będziesz w tamtych
stronach? Mógłbyś przy okazji obejrzeć konia Joe
Winga? Znowu kuleje.

Spodziewałem się tego. Chwile przyjemności

nigdy nie trwają długo - jęknął Ross. - Dobrze,
załatwię to.

Po kawie dzieci znikły gdzieś razem, a Ross i Emma

ruszyli wolno, oglądając okolicę. Minęli ciemny,
posępny Maumbury Ring. Wywarł na Emmie nie-
przyjemne wraŜenie.

Co to takiego? - zapytała.

Nie jestem całkiem pewny, ale słyszałem, Ŝe to

pozostałość kamiennego kręgu z epoki kamienia.
Rzymianie wykorzystali go na teatr, w zboczach
wyŜłobili ławy dla widzów. Łatwo im poszło, ta trawa
kryje kredową skałę.

CICHA PRZYSTAŃ

Zobaczyli wyraźnie rysujące się na tle nieba im-

ponujące ruiny Maiden Castle.

Pomyśl tylko - rzekła Emma w zamyśleniu - jak

wysoko musiały się pierwotnie wznosić te mury. Przez
dwa tysiące lat warunki atmosferyczne bardzo je
przecieŜ zniszczyły.

Rzeczywiście. - Ross zdawał się być zaskoczony

tym odkryciem i spojrzał na nią z nagłym zaintereso-
waniem. - Jakoś nigdy dotąd nie przyszło mi to do
głowy.

Dojechali wiejską zakurzoną drogą do prowi-

zorycznego parkingu. Odtąd zaczynała się trasa do
Castle. Kilku odwaŜnych turystów wspinało się nią na
wały.

Trasa prowadziła ostro pod górę, ale przyjemny

wiaterek ułatwiał wspinaczkę. Z wałów mieli piękny,
rozległy widok na okolicę.

Jak tu wspaniale - zachwyciła się Emma. - Ma się

takie głębokie poczucie związku z przeszłą historią.

Tak, to nawiedzone miejsce, pomimo swego

piękna - dodał Ross.

Nie chciałabym spędzić tu nocy - wstrząsnęła się

Emma. - Prześladowałyby mnie głosy duchów.

To tylko wiatr, moja panno - uśmiechnął się

pobłaŜliwie Ross. - Słowa nawiedzony uŜyłem w prze-
nośni. Myślałem o tym, Ŝe przypominają się tu chwile,
o których chcielibyśmy zapomnieć... dawne nieszczęś-
cia, zapomniane tragedie.

Emma uparcie trwała przy swoim.

Tak czy siak, nocą nie zaciągnąłbyś mnie tu

końmi. Nie ma tu budowli, ale atmosfera jest znacznie
bardziej mroczna niŜ w starych zamczyskach.

Ach, wy kobiety ubóstwiacie miłosne tragedie -

artował z niej Ross, spoglądając na zegarek.

CICHA PRZYSTAŃ

- Przykro mi, ale musimy się pospieszyć. Mam jeszcze
obejrzeć konia Joe Winga. Po wizycie na farmie wrócili
do Dorchester po dzieci.

Zostańcie na herbacie - zapraszała serdecznie

Chloe.

Dziękuję za zaproszenie, ale Edie juŜ na nas

czeka - odmówiła Emma. - Jestem ci bardzo wdzięczna
za wszystko, co zrobiłaś. To był wspaniały dzień.

Przyjedźcie znowu jak najszybciej - nalegała

Chloe przed odjazdem.

Kiedy zbliŜali się do wsi, minęli park ogrodzony

wysokim  płotem,  który  zwrócił  uwagę  Emmy.  Przez
otwartą  Ŝelazną  bramę  dostrzegła  piękne  trawniki,
dęby  i  bukową  aleję.  JuŜ  miała  zapytać  Rossa,  gdy
ujrzała wśród drzew dom i od razu rozpoznała Queen's
Daumaury,  w  całej  swej  krasie,  oświetlony  zachodzą-
cym słońcem.

ZbliŜając się do wąskiego zakrętu, tuŜ za mostkiem,

musieli  zwolnić,  by  przepuścić  nadjeŜdŜający  z  na-
przeciwka  samochód,  zmierzający  niechybnie  do
Queen's  Daumaury.  Była  to  wspaniała,  lśniąca  limu-
zyna.  Za  kierownicą  siedział  szofer,  z  tyłu  starszy
męŜczyzna,  a  obok  niego  widniała  znajoma  blond
główka.

Amanda wychyliła się i pomachała Rossowi, który

kiwnął  uprzejmie  głową.  Starszy  pan  rzucił  obojętne
spojrzenie  i  odwrócił  wzrok.  To  musi  być  ten  tajem-
niczy  Leon  Daumaury,  pomyślała  Emma.  Jak  na
wieści o jego bogactwie i potędze wydawał się boleśnie
schorowany i stary.

Kto to był? - zapytał zaciekawiony Robin z

drŜeniem w głosie.

To dziadek, głuptasie - odpowiedziała obojętnie

Tracy.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Emma, zupełnie zaskoczona, spojrzała na Rossa z

pełnym niedowierzania pytaniem w oczach, ale ten
wpatrywał się spokojnie w drogę i wydawało się, Ŝe
nic do niego nie dotarło.

PoniewaŜ w tym momencie ich samochód przy-

spieszył znacznie, nie zdąŜyła zapytać, co Tracy miała
na myśli. Robin zaczął mowę, której Emma nie
dosłyszała, po czym jego głos zagłuszył pełen przejęcia
okrzyk Donny:

- PatrzcieŜ

Swój malutki paluszek wycelowała w niebo. Spojrzeli

w górę i w pełnym kontemplacji milczeniu podziwiali
sowę płomykówkę, która oderwała się od szczytowej
ś

ciany starej stodoły. Zapadał zmierzch, poszarzałe

niebo ozdabiały róŜowe pasma, głosy ptaków brzmiały
coraz senniej.

Huu, huu - zahuczała Donna.

Sowy jedzą myszy i zostawiają tylko nóŜki i

ogonki - oświadczył z powagą Robin.

Prawda - potwierdził Ross. - Sowy zwijają w kulki

wszystkie resztki, których nie zjadły i zostawiają je.

Bardzo dobry zwyczaj - zainteresował się Robin.

TeŜ bym tak chciał. - Tu spojrzał z ukosa na Tracy.

Gdyby kazali mi jeść kleistą owsiankę...

Tracy stanęła w pąsach, patrząc na niego z wściek-

łością.

Nie zaczynaj znowu!

DojeŜdŜamy do domu - zawołała Emma po-

CICHA PRZYSTAŃ

spiesznie. - Ciekawe, co Edie zrobiła na kolację?
Wspominała coś o kartoflach pieczonych w mundur-
kach.

Mniam, mniam... - zamlaskał Robin z zachwytem,

przymykając oczy.

I zupie pomidorowej - uzupełniła Tracy.

Supa... - przytaknęła Donna. - Dla mnie.

Dla nas wszystkich, głuptasie - z naganą w głosie

rzekła Tracy.

- Właśnie, Ŝe dla mnie - upierała się Donna.
Samochód skręcił na drogę do Rook Cottage.

Dzieci przestały się sprzeczać i zaczęły w skupieniu
wypatrywać domu. Bystre oczka Robina pierwsze
dostrzegły oświetlone okna.

- Jesteśmy w domu, jesteśmy w domu! - wydzierała

się Tracy tańcząc na ścieŜce, a pozostała dwójka
usiłowała dotrzymać jej kroku.

W drzwiach pojawiła się rozpromieniona Edie.

- Jesteście, moje kochaniutkie. Chodźcie, chodźcie,

kolacja juŜ czeka.

Emma zabrała dzieci do łazienki, Ŝeby się umyły i

uczesały, a kiedy wróciły do kuchni, Edie właśnie
nalewała gorącą zupę pomidorową.

- Ogień w kominku właśnie rozgorzał - oznajmiła

Edie. - MoŜe zjecie przy nim kolację? Stół juŜ
przesunęłam.

Zasiedli przy stole w miłym cieple płonących w

kominku szczap. Deszcz zacinał w okna, wiatr hulał w
gałęziach drzew. Świat na zewnątrz wydawał się
groźny

nieprzychylny.

Tu,

wewnątrz,

było

bezpiecznie, ciepło, przytulnie.

Ross zszedł kilka minut później, świeŜo umyty i

uczesany, w czerwonym swetrze, jasnych spodniach i
zastał ich tak przy kolacji, pełnych radosnego
zadowolenia. Stanął w drzwiach, przypatrując się im.

CICHA PRZYSTAŃ

Dzieci jadły zupę, spoglądając raz po raz to na wielki
półmisek jajek z boczkiem pośrodku stołu, to na
migotające płomienie szczap. Twarz Emmy, takŜe
ś

wieŜo umyta i bez makijaŜu, była delikatnie zaróŜo-

wiona i promienna jak twarzyczki dzieci. Jej brązowe
oczy spoglądały marząco.

Uniosła wzrok na widok zbliŜającego się Rossa. Jej

twarz mimowolnie rozjaśnił uśmiech, ale nie otrzymała
uśmiechu w odpowiedzi. Przeciwnie, jego dziwnie
spięta twarz ściągnęła się jeszcze bardziej, a brwi
zmarszczyły.

Coś nie tak? - spytała w duchu samą siebie.

Dlaczego wygląda na takiego wściekłego? Co się
niogło stać?

- Siadaj i jedz zupę, póki nie wystygła - zaprosiła

go uprzejmie.

Usiadł i wziął łyŜkę. Uśmiechnął się do Tracy,

biorąc chleb, który mu podała.

- Edie go upiekła - oświadczyła Tracy.

Ugryzł kęs i głośno wyraził swoje uznanie dla jego

smaku i zapachu, czym niezwykle usatysfakcjonował
dzieci. Edie niewątpliwie stała się juŜ ich ulubienicą.

Po objedzeniu się pieczonymi kartoflami z masłem,

zapiekanką z jajek, boczku i sera, naleśnikami z
bananami i kruchymi ciasteczkami, Emma zabrała całą
trójkę do łóŜek. Edie wyprosiła zaszczyt asystowania
przy kąpieli i opowiedzenia bajki na dobranoc.

- Ale niestlasnej - szepnęła zaniepokojona Donna.

Edie zapewniła ją uroczyście, Ŝe na pewno niestrasznej.

Emma zeszła do kuchni. Ross zajęty był właśnie

sprzątaniem ze stołu. Bez słowa zaczęła mu pomagać,
potem razem pomyli naczynia. Zasiedli przy kominku.
Emma starannie cerowała sweterek Robina. Ross
zagłębił się w swoich papierach, wypełniając je ze
zmarszczonym w skupieniu czołem.

CICHA PRZYSTAŃ

Edie, po przyjściu, pochowała z powrotem talerze i

garnki,  odwracając  wstydliwie  głowę,  gdy  Rossowi
zdarzyło  się  na  nią  spojrzeć.Potem  szepnęła,  Ŝe  idzie
do  łóŜka  i  zniknęła,  zanim  zdołali  odpowiedzieć
dobranoc.

- Ciekaw jestem, czy kiedykolwiek przywyknie do

mnie - odezwał się Ross z wyrazem rozbawienia
w oczach.

Wtem zadzwonił telefon. Zanim Ross podniósł się z

krzesła, Emma podniosła machinalnie słuchawkę.
Natychmiast rozpoznała ten głos i zjeŜyła się cała
słysząc wyniosłe: „Chcę mówić z Rossem".

Bez słowa oddała słuchawkę Rossowi, który rzucił

jej badawcze spojrzenie, i wyszła z pokoju. Odnalazła
spodenki Donny i obejrzała dziurę na kolanie. Wycięła
dwie  okrągłe  łatki  ze  swoich  starych,  zniszczonych
spodni  i  usiadła  w  kuchni,  aby  je  przyszyć.  Spodenki
Donny  były  róŜowe,  dŜinsy  Emmy  niebieskie,  ale  w
rezultacie kolory świetnie pasowały.

Usłyszała, jak Ross pobiegł na górę, po czym zbiegł

w pośpiechu. Pojawił się w drzwiach, kończąc
nakładać wypchaną marynarkę z tweedu i prochowiec.

- Muszę wyjść - oznajmił zwięźle.

Emma kiwnęła głową potakująco, bez słowa komen-

tarza.  Jego  twarz  znowu  miała  ten  niemiły,  ironiczny
grymas.  Czuła  na  sobie  jego  potępiający  wzrok  i
zachodziła w głowę, czym mu się tym razem naraziła. I
co  za  nie  cierpiącą  zwłoki  wiadomość  przekazała  mu
Amanda?  Czy  zdarzył  się  jakiś  nagły  wypadek  i
potrzebowała  go  jako  weterynarza?  A  moŜe  raczej
jako męŜczyzny?

W pół godziny później, po uprzątnięciu i zabez-

pieczeniu kominka, sama udała się do sypialni. Dzieci
spały spokojnie. Edie wysunęła głowę ze swego

CICHA PRZYSTAŃ

pokoiku,  jeszcze  raz  szepnęła  dobranoc  i  zniknęła.
Emma  wzięła  długą,  gorącą  kąpiel  i  poszła  do  łóŜka.
Ale  nie  mogła  zasnąć,  wstała  więc  i  zabrała  się  do
wstępnych szkiców kilku ilustracji, głównie z pamięci
wspomaganej kilkoma pocztówkami, kupionymi w Do-
rchester.  Postanowiła,  Ŝe  następnym  razem  zrobi  w
mieście kilka dokładnych szkiców z natury.

Po godzinie pracy udało się jej wreszcie zasnąć, ale

w trzy godziny później obudził ją Ross. Potknął się na
schodach  i  zaklął  cicho.  Chyba  nie  jest  pijany,
pomyślała.  Spojrzała  na  zegarek  przy  łóŜku,  szeroko
ziewając.  Druga  w  nocy?  GdzieŜ  on  się,  u  licha,
podziewał  do  tej  pory?  Amanda  Craig  musi  mieć
ogromną siłę przekonywania.

Nic mi do tego, powiedziała sobie stanowczo Emma,

opadając z powrotem na poduszkę. MoŜe sobie
włóczyć się przez całą noc! Ostatecznie to on będzie
niewyspany, a nie ja.

Jednak następnego ranka dała upust swoim uczu-

ciom. Najpierw zabrała dzieci na długi spacer po lesie,
gdzie nazbierali jeŜyn na ciasto z jeŜynami i jabłkami.
Edie poszła na całe przedpołudnie pomagać siostrze.
Ross pracował w terenie, ale niespodziewanie wpadł
po drodze do domu na lunch.

Emma, przygotowująca właśnie jagnięce kotlety w

sosie miętowym, aŜ jęknęła ze zgrozy, widząc go w
drzwiach.

Dlaczego słowem nie wspomniałeś, Ŝe wpadniesz

na lunch? Przygotowałam kotlety tylko dla nas
czworga. Czy wystarczą ci kiełbaski? - zapytała,
przeszukując rozpaczliwie spiŜarnię.

Mogę iść na lunch do Dorchester - warknął,

obracając się na pięcie.

Nie wygłupiaj się - ucięła. - Jak juŜ tu jesteś,

zjesz z nami bez gadania, ale bądź uprzejmy uprzedzać

CICHA PRZYSTAŃ

mnie w przyszłości. Nie znoszę być zaskakiwana z
pustą spiŜarnią.

Gdy dzieci jadły kotlety, usmaŜyła mu raz dwa kilka

kiełbasek,  do  tego  było  puree  z  ziemniaków  i
marchewka  z  groszkiem.  Ciasto  prosto  z  pieca
wzbudziło  okrzyki  zachwytu.  Ross  z  zadowoleniem
wziął ogromny kawał.

- Uwielbiam leśne owoce - oznajmił. - To zbrodnia

pozwolić marnować się takiej ilości darów natury.
Pewnego ranka zabiorę was, dzieci, na grzyby i nauczę
odróŜniać, które są jadalne, a które trujące.

Potem dzieci pobiegły bawić się w ogrodzie, a Emma

wzięła się do zmywania. Ross tkwił w drzwiach,
przyglądając się jej i ziewając.

Jestem zmęczony.

Nic dziwnego - stwierdziła z ironią.

O co ci chodzi? - uniósł pytająco brwi.

Jak się przesiaduje nocami u dziewczyny...

- Emma nie zdołała powstrzymać języka. O mój
BoŜe, pomyślała, ten mój niewyparzony jęzor! Czy
nigdy go nie okiełznam?

Skąd ci to przyszło do głowy? - zapytał uprzejmie

po chwili milczenia. - Spałaś juŜ, kiedy wróciłem.

Jak spadasz ze schodów, to musisz się liczyć z

tym, Ŝe obudzisz innych - rzuciła sucho.

Słuchaj no, panno Leigh - rzekł cicho i dobitnie.

-  Jesteś  tu  po  to,  Ŝeby  pilnować  dzieci,  a  nie  mnie
przez  calutką  dobę.  O  której  wychodzę  i  o  której
wracam,  to  tylko  moja  sprawa,  nikt  nie  ma  prawa  do
tego się wtrącać. Zrozumiano?

Dokładnie - odparła, cała w pąsach.

To świetnie - odwrócił się i szybko wyszedł.

Emma usłyszała, jak odjeŜdŜa i automatycznie wytarła
ręce w fartuch. Miała ochotę zawyć. Sprawił, Ŝe
poczuła się jak wścibska jędza, a najgorsze było to, Ŝe

CICHA PRZYSTAŃ

W zasadzie miał rację. Nie miała Ŝadnego prawa
komentować jego postępowania. Po co w ogóle
otworzyła usta? Czy nigdy nie nauczy się być dyskretna
i trzymać język za zębami?

Po południu wyruszyła na herbatkę do pani Pat.

B^die nieśmiało, ale  nieustępliwie przypominała o  za-
proszeniu.  Dzieci,  wystrojone  odświętnie,  biegły
przodem  w  podskokach,  a  Emma  z  Edie  kroczyły  za
nimi z wolna.

Kiedy dochodziły do zajazdu, minęła ich znajoma

lśniąca  limuzyna  Leona  Daumaury.  Dzieci  gapiły  się
na  nią  z  otwartymi  buziami.  Edie  wytrąciło  to  z
równowagi  i  przeraŜona  dyszała  z  otwartymi  ustami
jak  ryba  wyrzucona  z  wody.  Emma  zachmurzona,
zastanawiała  się,  co  robić,  poniewaŜ  samochód
zwolnił,  a  w  końcu  zatrzymał  się.  W  środku  siedział
stary  męŜczyzna  i  przypatrywał  się  dzieciom,
zaciskając  obie  dłonie  na  złotej  gałce  mahoniowej
laski.

Emma przyłączyła się do dzieci i połoŜyła opiekuń-

czo rękę na ramieniu Tracy. Wyczuwała, Ŝe z całej
trójki właśnie ona najbardziej przeŜywa to spotkanie,
przypomniała sobie ton głosu Tracy po spotkaniu tego
starego

męŜczyzny

poprzedniego

dnia.

Emma

przygotowała  się  na  najgorsze.  CzyŜby  naprawdę  był
to  dziadek  dzieci?  To  tłumaczyłoby  zainteresowanie
Amandy  Rossem.  Przypuśćmy,  Ŝe  ten  nieobecny
archeolog,  ojciec  dzieciaków,  jest  synem  Leona
Daumaury. Ale Judith powiedziała, Ŝe nikt z najbliŜszej
rodziny jej męŜa nie Ŝyje. Kłamała rozmyślnie, czy po
prostu wymazała ten fakt z pamięci? Ale jeŜeli jej mąŜ
nazywał się Daumaury, dlaczego, u licha, przedstawiła
się jako pani Hart? Zaraz, zaraz, chyba nie jest to takie
trudne  do  wytłumaczenia?  To  jasne,  Ŝe  musiała  tu
mieć  miejsce jakaś  potęŜna  rodzinna  kłótnia.

CICHA PRZYSTAŃ

Najprawdopodobniej mąŜ Judith zmienił nazwisko^
Ŝ

eby całkiem przeciąć rodzinne więzy i Emma przypusz-

czała, Ŝe wie, o co poszło.

Człowiek tak bogaty, jak Leon Daumaury, mógł

bezwzględnie  potępić  syna  za  małŜeństwo,  którego
zupełnie  nie aprobował.  Emma  domyślała  się,  widząc
wyniosłą,  lodowatą  pychę  na  twarzy  starego  męŜ-
czyzny,  Ŝe  był  to  człowiek,  który  bez  wahania
odtrąciłby  syna  zamierzającego  poślubić  kogoś  tak
zwyczajnego i bezpretensjonalnego jak Judith.

Tracy wpatrywała się płonącymi oczami w starca z

wyrazem zaciętego uporu na swej małej twarzyczce.

I nagle Emma ujrzała, w przebłysku jasnowidzenia,

zadziwiające podobieństwo między nimi - coś w kształ-
cie oczu, nieustępliwym zarysie szczęki, linii nosa i
ust. Coś nieokreślonego, niemniej wyraźnie do-
strzegalnego.

W głębi serca poczuła ogromną ochotę wybuchnąć

głośnym  śmiechem.  To  było  niezwykle  zabawne,
obserwować  to  dziecko  i  starca  stojących  naprzeciw
siebie  z  jednakowym  wyzwaniem  w  oczach.  Między
nimi  było  ponad  sześćdziesiąt  lat  róŜnicy,  ale  za-
chowywali się tak samo.

Robin, przekrzywiając głowę, zapytał spokojnie

rzeczowym tonem dorosłej osoby:

- Czy to naprawdę jest mój dziadek, Emmo?
Starszy pan, jakby przestraszony czy rozgniewany,

pochylił się do przodu i bez słowa dotknął laską
ramienia szofera. Samochód ruszył, a starszy pan
nawet się nie obejrzał.

Emma spojrzała najpierw na Robina, potem na

Tracy.

- O to musisz zapytać wujka Rossa, Robinie.

- Wujek Ross nigdy o tym nie mówi. - Głos Tracy

był bez wyrazu.

CICHA PRZYSTAŃ

Dlaczego nie? - dopytywał się Robin.

Dlatego, Ŝe nie - odparła Tracy niezbyt pewnie.

Pani Pat wybiegła im na spotkanie z tak idealnie

obojętnym wyrazem twarzy, Ŝe Emma natychmiast
pojęła, iŜ musiała dokładnie obserwować to dziwne
spotkanie z ukrycia.

No, juŜ jesteście - zawołała radośnie. - Wchodźcie,

wchodźcie, musicie spróbować mojej babki marmur-
kowej. Zrobiłam babkę marmurkową specjalnie dla
moich małych gości.

Babkę marmurkową? - powtórzył Robin. - A co

to takiego?

Na pewno będzie ci smakować - zapewniła pani

Pat, biorąc go za rękę i mrugając do Emmy. - Jest we
wszystkich kolorach tęczy.

Nie było w tym przesady. Ciasto, stojące na stole,

było pokryte róŜowym lukrem nakrapianym czekoladą.
Po przekrojeniu ukazało się mnóstwo kolorów. Dzieci
były zachwycone, łakomie spoglądając na ciasto.

Później, kiedy bawiły się na podwórku, a pani Pat

dolewała  herbaty,  Emma  miała  ochotę  wypytać  ją
dokładnie o stosunki rodzinne łączące dzieci z Leonem
Daumaury. Poznała jednak tutejszych mieszkańców na
tyle,  Ŝe  zdawała  sobie  sprawę,  iŜ  kaŜde  bardziej
dociekliwe  pytanie  napotka  na  mur  milczenia.  Będą
mieli  za  złe  jej  ciekawość  i  nie  zrobią  nic,  by  ją
zaspokoić.  Gdyby  Judith  i  Ross  uznali  za  stosowne
wtajemniczyć  ją  w  ich  związki  z  Leonem  Daumaury,
powiedzieliby  to  sami.  Zresztą  Ross  miał  wczoraj
znakomitą  okazję,  by  jej  to  wyjaśnić.  A  to,  Ŝe  jej  nie
wykorzystał,  mówiło  samo  za  siebie.  To  jasne,  Ŝe
chciał,  aby  nie  była  w  to  wciągnięta.  Dotyczyło  to
tylko  rodziny,  a  ona  do  niej  nie  naleŜała.  Potrafiła
zaakceptować takie rozumowanie.

Edie pierwsza spostrzegła nieobecność Donny. Do

CICHA PRZYSTAŃ

Emmy doszły jakieś krzyki, wyjrzała i zobaczyła
dwójkę dzieci i Edie wyraźnie zaniepokojonych. Tylko
dwójka? Natychmiast wybiegła i usłyszała ich wołanie:

Donna... Donna, gdzie jesteś?

Bawiliśmy się w chowanego... - wyrzuciła z siebie

Tracy, gdy Emma do nich dobiegła. - Donna schowała
się i nie moŜemy jej teraz znaleźć!

Edie była półprzytomna z przeraŜenia.

Nie powinnam była im pozwolić... Nie powinnam

była spuszczać jej z oka, taką małą myszkę. - Ze
zdenerwowania nie mogła mówić.

Na pewno nie poszła daleko - uspokajała ją

Emma. - Rozbiegnijmy się i wołajmy.

MoŜe Donna, dumna z tego, Ŝe nie mogą jej

znaleźć, przyczaiła się w swojej kryjówce? Była taka
malutka, Ŝe trudno byłoby ją dostrzec, gdyby siedziała
bez ruchu.

Rozbiegli się nawołując. Szukali wszędzie: wzdłuŜ

dróŜki, zaglądając do innych domów, nawet prze-
trząsając lasek, chociaŜ było mało prawdopodobne,
Ŝ

eby tam doszła. Edie odchodziła od zmysłów, nawet

Tracy zaczęła się niepokoić. Emmie przyszło do głowy,
Ŝ

e właściwie naleŜałoby zawiadomić Rossa i zor-

ganizować systematyczne poszukiwania, bowiem
wkrótce zapadnie zmierzch, a Donna była taką
kruszyną.

I nagle ją ujrzała. Mała, na samym środku łąki,

zapomniawszy o całym świecie, zbierała dmuchawce i
dmuchała z zapałem, przyglądając się, jak lecą w
cztery strony świata. Gaworzyła radośnie przy tym
zajęciu.

Co za ulga! Emma przymknęła oczy, szepcząc

dziękczynną modlitwę. Gdy je otworzyła, w miejsce
ulgi pojawiło się przeraŜenie - dostrzegła coś, co w
pierwszej chwili uszło jej uwagi.

CICHA PRZYSTAŃ

Po przeciwnej stronie łąki, tyłem do bawiącego się

dziecka, stał potęŜny byk i z pochylonym łbem
wpatrywał się w las.

Emma przygryzła wargi, starając się zebrać myśli.

Nie  wolno  jej  było  zawołać  Donny,  krzyk  zwróciłby
uwagę  zwierzęcia.  Musi  sama  dotrzeć  do  Donny  bez
zwracania  uwagi  byka.  Ruszyła  w  stronę  bramy
zastanawiając  się,  jak  dziecko  dostało  się  na  łąkę.
Przecisnęło się pod ogrodzeniem czy wspięło się na nie?

OstroŜnie pokonała bramę i wolno zbliŜyła się do

dziewczynki. Była tuŜ koło niej, gdy mała ją spostrzegła.
JuŜ, juŜ miała wydać okrzyk powitalny, gdy Emma,
potrząsając głową przecząco i podnosząc palec do ust,
powstrzymała ją od tego. Twarzyczka Donny rozjaśniła
się w uśmiechu, była przekonana, Ŝe to dalszy ciąg gry
w chowanego. Emma wzięta ją na ręce i z wieJką
ostroŜnością ruszyła z powrotem w stronę ogrodzenia.

Złośliwość losu dopadła je, gdy miały jeszcze spory

kawał do bezpiecznej strefy. Przeleciały nad nimi
dwie wrony, kracząc zawzięcie. Donna roześmiała się
głośno.

Emma obejrzała się i ze zgrozą ujrzała, Ŝe byk się

obrócił. Jego małe, czerwone oczka zapłonęły wściek-
łością na ich widok, z nozdrzy buchnęła para, a łeb
pochylił się ku ziemi.

Nie czekając dłuŜej, rzuciła się do ucieczki, krępo-

wana cięŜarem Donny. Ta, nieświadoma niebezpieczeń-
stwa,  zaśmiewała  się  radośnie.  PrzeraŜenie  dodało
Emmie sił. Biegła tak szybko, jak jeszcze nigdy w Ŝyciu,
tuląc  do  siebie  dziecko  z  całej  mocy.  Za  nią  pędził
byk,  wkrótce  będzie  deptał  jej  po  piętach.  CzyŜby  to
jej  oddech  dobywał  się  z  niej  z  takim  wysiłkiem  i
głośnym świstem?

Donna takŜe wyczuła juŜ niebezpieczeństwo. Jej

małe ciałko przylgnęło z całych sił, rączki objęły mocno.

CICHA PRZYSTAŃ

- W porządku, kochanie - poklepała ją Emma

uspokajająco, chociaŜ sama wcale nie miała pewności,
Ŝ

e uda się im dotrzeć do ogrodzenia na czas. - Nie

ma się czego bać.

I nagle wyrosła przed nimi brama. Rzuciła się do

niej, myśląc tylko, jak wsadzić Donnę na bezpieczną
wysokość.

Nie pamiętała, co się stało potem. Wiedziała tylko

tyle, Ŝe najpierw znajdowała się po złej stronie bramy,
z wściekłym bykiem za plecami, za chwilę lądowała
juŜ po drugiej stronie, amortyzując rękami upadek, a
byk, w bezsilnej złości, szturmował przeszkodę.

Z trudem łapiąc oddech obmacała Donnę.

- Nic ci się nie stało, skarbie?

- Emma jest cała bludna! - zaśmiewała się mała.
Nagle obok nich z piskiem zahamował samochód.

Oszołomiona  Emma  zobaczyła  wyskakującego  Rossa,
który dopadł jej ze zbielałą twarzą. Przyklęknął i wodził
oczami  od  dziecka  do  dziewczyny,  potem  do  byka,
wściekle  walącego  kopytami  w  ziemię  po  drugiej
stronie bramy.

- Mój BoŜe, co się stało?

Lepiej nie pytaj... - Emma próbowała się uśmiech-

nąć. Jak przez mgłę czuła, Ŝe po ręce cieknie jej krew.
Zastanawiała się leniwie, skąd się wzięła.

Skaleczyłaś się w rękę. - Ujął ją za ramię,

szukając rany.

To tylko zadrapanie - odparła lekcewaŜąco,

jednak z pewnym zdziwieniem stwierdzając, Ŝe sprawia
jej przyjemność widok pochylonej nad nią jego twarzy
i oczu wpatrujących się w nią, tym razem bez wrogości.

Ta kłowa nas goniła - oznajmiła niepewnie

Donna.

- Naprawdę? To dopiero - stwierdził ponuro Ross.
Emma spojrzała na niego i skrzywiła się.

CICHA PRZYSTAŃ

To wszystko moja wina. Tak mi przykro. Powin-

nam była pilnować ich jak oka w głowie.

Wiem, jak do tego doszło - wyjaśnił. - Pani Pat

zadzwoniła do mnie. Ruszyłem natychmiast. Nie ma w
tym niczyjej winy - dzieci zawsze gdzieś łaŜą, nikt nie
jest w stanie upilnować naraz całej trójki.

Emma jest cała bludna. - Donna nie omieszkała

donieść tego godnego ubolewania faktu Rossowi,
który uosabiał dla niej męski ład i porządek.

Emma roześmiała się mimowolnie.

- Jestem niegrzeczna - przyznała beztrosko.
Ross pomógł jej się podnieść.

Odwiozę was do domu. WyobraŜam sobie, jak cię

bolą nogi po takim sprincie przez łąkę z Bonapartem
za plecami.

Ten byk naprawdę tak się nazywa? - zachichotała

Emma na myśl, jak to imię znakomicie pasuje do
zwierzęcia.

Oczywiście, w skrócie Nappy. Aha, jest juŜ Tracy.

Zaraz wyślemy ją z dobrymi wieściami do pani Pat i
Edie. Pewnie umierają z niepokoju.

Tracy zmierzyła Donnę twardym, potępiającym

spojrzeniem.

Gdzieś ty była? Dostaniesz lanie. Wszyscy szu-

kamy ciebie od godziny, Edie płacze jak fontanna...
Pani Pat powiedziała, Ŝe jak fontanna - dodała
sztywno, widząc spojrzenie Rossa.

Pędź z powrotem i daj znać, Ŝe znaleźliśmy

Donnę całą i zdrową - pogonił ją. - Poproś Edie, Ŝeby
Robina i ciebie natychmiast zaprowadziła do mojego
domu. JuŜ najwyŜsza pora na mycie i do łóŜek.
Mieliście dzisiaj znowu męczący dzień.

Dlaczego Emma jest cała wymazana na czarno? -

dopytywała się Tracy. - Wpadła do kałuŜy czy co?

Tak. A teraz zmykaj - uciął Ross.

CICHA PRZYSTAŃ

Tracy pobiegła w końcu, choć niechętnie. Ros»

wsadził Donnę do samochodu, a Emma usiadła obok
niej, czując cały czas lekki smród.

- Obawiam się, Ŝe tę woń obory wydzielasz ty

sama - zauwaŜył taktownie Ross, widząc, jak dziew
czyna z odrazą marszczy nos.

Przyjrzała się swojej najlepszej, czarno-czerwonej

sukience w kratkę. Jęk grozy i Ŝalu wydarł się z jej ust,
gdy ujrzała, jak ją wybrudziła przy upadku, a potem
jęk obrzydzenia, gdy stwierdziła, w co upadła.

- Chyba będę musiała zedrzeć z siebie skórę, Ŝeby

się pozbyć tego zapachu - powiedziała z udręką.

- Moje rajstopy są zupełnie na nic, a pantofle... lepiej
nie mówić!

- Nie przejmuj się - zachichotał Ross. - Jeszcze

jedno doświadczenie więcej, a poza tym moŜna
powiedzieć, Ŝe przeszłaś chrzest bojowy. - Oczy
mu błysnęły, gdy spostrzegł oburzenie na jej twarzy.

-  Wiesz, Ŝycie na wsi nie jest tak czyste i higieniczne
jak  w  mieście.  Tu  nie  moŜna  odizolować  się  od
natury.  Przypuszczam,  Ŝe  jedyną  niemiłą  wonią
w  mieście  są  wyziewy  spalin.  Ja  osobiście  wolę
jednak  zapach  obory  lub  stajni,  no,  ale  gusta  są
róŜne.

- A Emma biegła i biegła - wrąciła się nagle

Donna, pełna podziwu. - A potem przeskoczyłyśmy
blamę.

Ross rzucił Emmie spojrzenie w lusterku samo-

chodowym.

No, no, nasza mała, dzielna bohaterka - wy-

mruczał.

Och, przestań! - zarumieniła się.

Po dotarciu do domu Ross zajął się Donną, która

była stosunkowo czysta i nie miała Ŝadnych zadrapań.
Emma instynktownie chroniła ją podczas przeskaki-

CICHA PRZYSTAŃ

wania przez bramę. Teraz poszła szorować się do
łazienki, a mała, pod opieką Rossa, chlapała się w
miseczce pod kuchennym kranem.

Kiedy zeszła duŜo później, wyszorowana do białości,

w dŜinsach i swetrze, niosła małą, starannie zawiniętą
paczkę z brudnym ubraniem.

- Muszę to natychmiast uprać. Im szybciej, tym

lepiej.

Ross przyglądał się jej ze złośliwym rozbawieniem.

Miejska elegantka z ciebie!

ZauwaŜyłam, Ŝe ty teŜ bardzo dokładnie myjesz

się po zawodowych odwiedzinach w chlewach - odcięła
się.

Po prostu zdrowy rozsądek. - Wzruszył ramio-

nami. - Wymogi higieny.

Nie wmówisz mi, Ŝe naprawdę przepadasz za

wonią gnoju - upierała się niedowierzająco.

Nie, jeŜeli ja ją wydzielam - roześmiał się

bezczelnie.

- Tego się spodziewałam - rzekła z tryumfem.
Podszedł bliŜej i spojrzał jej w twarz, na czystą,

zdrową, zaróŜowioną skórę, w szeroko otwarte
brązowe, pełne ciepła oczy, na wydatne róŜowe usta i
zaokrąglony podbródek.

- Pachniesz teraz o wiele przyjemniej. - Wciągnął

w nozdrza zapach soli kąpielowych i talku. - Jak cały
ogród.

Emma stała bez ruchu, jakby zahipnotyzowana

spojrzeniem jego szarych oczu.

- Dzięki - rzekła w końcu ochryple, z wysiłkiem.
Jego twarz przybliŜyła się jeszcze bardziej, jakby

bezwiednie, ich oczy nie mogły się od siebie oderwać.
Wtem dobiegł ich z podwórka głos Edie i kroki
biegnącego Robina. Czar chwili prysnął. Odskoczyli
od siebie, oboje

ROZDZIAŁ PIĄTY

- Nie omówiliśmy jeszcze spraw pienięŜnych - zaczął

Ross następnego dnia. Razem z Emmą, ramię przy
ramieniu, zgodnie przycinali róŜe. Edie zabrała dzieci
na spacer do pani Pat.

Emma zmarszczyła brwi.

Sprawy pienięŜne? - Od razu skojarzyła je z

wypadkiem  samochodowym.  -  Wydaje  mi  się,  Ŝe
Judith  powinna  skontaktować  się  z  moją  firmą
ubezpieczeniową.  Dzięki  Bogu,  moje  ubezpieczenie
pokrywa wszystko.

Nie chodzi o Judith, tylko o ciebie, głupolu -

uśmiechnął się.

O mnie? - Nic nie rozumiała. - PrzecieŜ nic mi się

nie stało!

Pieniądze za opiekę nad dziećmi - tłumaczył

cierpliwie.  -  Tygodniówka,  zapłata  -  jakkolwiek  to
nazwać.  Ze  swoich  obowiązków  wywiązujesz  się
znakomicie,  Judith  będzie  ci  bardzo  wdzięczna.
Widziałem się z nią wczoraj i prosiła, Ŝebym to z tobą
uzgodnił. Prosiła teŜ, Ŝebyś określiła sumę.

AleŜ ja nie chcę Ŝadnych pieniędzy - zaprotes-

towała zdumiona.

Co za bzdura! Musisz dostać pieniądze. Dlaczego

masz pracować za darmo?

Z dwóch powodów - oznajmiła spokojnie. - Po

pierwsze, czuję się odpowiedzialna za spowodowanie
wypadku. A po drugie, to ja powinnam wam zapłacić
za najwspanialsze wakacje w moim Ŝyciu. Mam za

CICHA

PRZYSTAŃ

darmo mieszkanie i jedzenie, mnóstwo wolnego czasu
i przyjemność zajmowania się trójką uroczych dzieci.
Od lat nie miałam tylu przyjemności naraz.

Wiesz, Ŝe jesteś zadziwiającą dziewczyną? - Przy-

glądał się jej jak naukowiec rzadkiemu okazowi owada
pod mikroskopem. - Czy aby na pewno jest to twoje
ostatnie zdanie w tej sprawie?

Oczywiście - zapewniła go.

W porządku, zostawmy na razie ten temat.

- Wzruszył ramionami. - Judith to z tobą omówi,
kiedy ją odwiedzisz.

- A zatem juŜ załatwione, Ŝe będę mogła zabrać

dzieci w niedzielę do szpitala?

Były małe kłopoty z uzyskaniem zgody na wizytę

dzieci  w  szpitalu.  Ich  matkę  przeniesiono  juŜ  na  salę
ogólną,  gdzie  odwiedziny  chorych  przez  dzieci  były
zabronione.  Atmosfera  tych  sal  nie  była  d\a  nich
wskazana.

- Tylko na pięć minut, tak postanowiła pielęgniarka

- oświadczył Ross. - UwaŜam, Ŝe zarówno Judith, jak
i dzieci, potrzebują spotkania, więc wymusiłem zgodę.

- W głębi swych serduszek dzieciaki zamartwiają

się  o  mamę  -  przyznała  Emma.  -  Mam  nadzieję,  Ŝe
wizyta,  chociaŜby  króciutka,  uspokoi  je  trochę.
Szczególnie  Donnę...  Jest  taka  mała,  trudno  jej
zrozumieć, co się naprawdę dzieje.

Brama za ich plecami skrzypnęła. Odwrócili się.

Ujrzeli Amandę, jak zawsze nieskazitelnie elegancką,
w kaszmirowym sweterku, szaroniebieskiej spódnicy i
naszyjniku z pereł.

- CóŜ za cudowny poranek - zwróciła się do

Rossa z jednym ze swych olśniewających, uroczych
uśmiechów.

Emma z powrotem zajęła się przycinaniem róŜ z

taką energią, jakby od tego miał zaleŜeć jej los.

CICHA PRZYSTAŃ

Wydaje mi się, Ŝe wasza niania za bardzo szaleje

z tym sekatorem - zauwaŜyła leniwie Amanda,
uradowana okazją do krytyki.

Hej! - zawołał Ŝartobliwie Ross. - Zostaw co

nieco na krzakach!

Zaraz ci pokaŜę - słodko powiedziała Amanda

wyrywając Emmie sekator z rąk, nim ta pojęła, o co
chodzi. - My znamy się na przycinaniu, prawda, Ross?

Zabrała się do krzaka ciemnoróŜowo kwitnącej róŜy

i przycinała go szybko, ale z doskonałą precyzją.
Emma musiała jej to przyznać.

Ross obserwował ją z kwaśną miną, ręce oparł na

biodrach. Amanda podniosła na niego szafirowe, pełne
sympatii oczy.

Ogrody w Queen's Daumaury wyglądają teraz

pizepiękrne.  -  W  jej  iagodTrym  g\osie  brzmiał  jakiś
dwuznaczny  ton,  jakby  poruszała  śliski  temat.  -  RóŜe
rozkwitły  w  pełni,  krzewy  mienią  się  juŜ  barwami
jesieni.

Nie jestem ogrodnikiem - uciął sucho Ross. -

Staram się utrzymać ład w moim ogrodzie, na ile mi
starczy czasu, to wszystko. Pójdę sprawdzić, czy Edie
nastawiła wodę na herbatę.

Widziałam ją właśnie tam, w tej knajpie - oznaj-

miła złośliwie Amanda.

Ross spojrzał nieprzytomnie, jakby o czymś sobie

przypomniał.

Aha, no to pójdę sam nastawić wodę.

Nie, nie, ja to zrobię - zaproponowała uprzejmie

Emma. - Zostań tu, Ross, porozmawiajcie sobie.

Rzucił jej nienawistne spojrzenie, ale się nie ruszył,

więc poszła do kuchni, zostawiając ich razem.

Wkrótce przyłączył do niej, ale sam. Rzuciła mu

krótkie, rozbawione spojrzenie.

CICHA PRZYSTAŃ

A gdzie Amanda? - zapytała niewinnie. - Nie

przyjdzie na herbatę?

Nie przyjdzie - odrzekł krótko.

No wiesz, naprawdę mnie zadziwiasz. - Emma

spuściła powieki, by ukryć rozbawienie.

Spojrzał na nią bez cienia uśmiechu.

- Nie błaznuj. Nie mam zupełnie nastroju do Ŝartów.
Wyglądał jak chmura gradowa, a na jej twarzy

pojawiły się dołeczki od powstrzymywanego śmiechu.

- No, no, aleŜ jesteś srogi! - Jej brązowe oczy

rozjaśniła wesołość.

Złapał ją gwałtownie za łokcie i potrząsnął dziko.

Ty mała kocico! Jak śmiesz stroić sobie ze mnie

arty? - Ale w szarych oczach pojawił się uśmiech,

gdy spojrzał w jej zwróconą ku niemu twarz.

Amanda jest bardzo piękna. - Emmie nie udało

się ukryć niechęci.

O tak, niezwykle - przyznał. - Jak figurka z saskiej

porcelany, delikatna, śliczna i bardzo, bardzo kosz-
towna.

Czy ona naleŜy do rodziny Daumaury? - Emma w

myśli zadawała sobie pytanie, czy niechęć Rossa do
Amandy nie wynika ze świadomości, Ŝe jest ona poza
jego zasięgiem, jak gwiazdka z nieba: daleka i nie do
zdobycia.

Odwrócił się od niej i spoglądał przez okno na

oświetlony słońcem ogród.

Tak - rzucił sucho.

Czy jest wnuczką Leona Daumaury?

Nie znam dokładnie stopnia ich pokrewieństwa.

Sądzę, Ŝe jest wnuczką jego siostrzenicy, ale być moŜe
pokrewieństwo jest jeszcze dalsze.

Jej rodzice takŜe mieszkają w rezydencji?

Nie Ŝyją oboje.

CICHA PRZYSTAŃ

- Och... - Emmie zrobiło się przykro. - Biedna

Amanda! To smutne.

Ross nie wydawał się przejęty.

Minęło wiele lat. JuŜ dawno z tym się pogodziła.

Czy moŜna się z tym kiedykolwiek pogodzić?

Pustka po nich pozostaje na zawsze.

A jak u ciebie? - Znowu spojrzał na nią. - Czy

twoi rodzice Ŝyją oboje?

O tak, i są bardzo zajęci. - Uśmiechnęła się z

czułością.  -  Mój  ojciec  jest  lekarzem  w  Norfolk,  w
takiej  dosyć  odludnej  wiosce.  Mama  hoduje  koty
syjamskie. Mam teŜ trzech braci i siostrę, wszyscy juŜ
załoŜyli rodziny, oraz pięciu bratanków i siostrzenicę.
Jesteśmy  bardzo  związani  ze  sobą.  Tak  naprawdę,  to
tylko ja opuściłam Norfolk.

Wyjechałaś na studia, prawda?

No tak, nie miałam wyboru. Studia w Londynie

dają większe moŜliwości, chociaŜ mogłam wybrać
miejscową szkołę plastyczną.

Pewnie bardzo byłaś ciekawa smaku wielkiego

miasta? - zauwaŜył z łagodną złośliwością.

MoŜna tak powiedzieć - zgodziła się ze śmiechem.

A jednak wychowałaś się na wsi - mruknął.

- Dlaczego mi tego nie powiedziałaś? Dlaczego
pozwoliłaś, abym powziął o tobie fałszywe wyob
raŜenie?

Być moŜe chciałam ci dać nauczkę, Ŝebyś zbyt

pochopnie nie oceniał ludzi! - Rzuciła mu wyzywające
spojrzenie.

Bezczelna pannica! - Uszczypnął ją w policzek.

- Masz mieszkanie w Londynie?

Tak.

Mieszkasz sama czy z kimś?

Spojrzała na niego szeroko otwartymi, niewinnymi

oczami.

CICHA PRZYSTAŃ

71.

W zasadzie z kimś.

Ach tak? Czy to ktoś sympatyczny?

Zadajesz bardzo duŜo pytań - zauwaŜyła Emma

ze słodyczą w głosie. - Muszę przyznać, Ŝe bardzo
sympatyczny.

Rozumiem - skrzywił się. - Teraz będziesz cedzić

informacje. CzyŜbym stawał się zbyt wścibski? - Patrzył
na nią przenikliwie.

JuŜ widzę, jak ci wyobraźnia pracuje. - Wybuch-

nęła  śmiechem.  -  Nie  jesteś  wścibski.  Mieszkam  z
przyjaciółką,  ma  na  imię  Fanny,  jest  sekretarką  w
wydawnictwie. To bardzo ładna i przemiła blondynka.
Mieszkamy  razem  od  dwóch  lat.  Jeszcze  jakieś
pytania?

Oczywiście, jedno - oświadczył spokojnie.

Jeszcze? - Spojrzała zdziwiona. - A jakieŜ to?

Czy jest jakiś męŜczyzna w twoim Ŝyciu?

Milczała przez chwilę, po czym odrzekła cicho.
-

W tym momencie nie ma Ŝadnego.

Obserwował ją uwaŜnie.
-

W tym momencie - powtórzył.

Przed oczami Emmy pojawił się obraz uśmiechają-

cego  się  do  niej  Guya, jego  twarz  oświetlona  przesia-
nym  przez  liście  brzozy  słońcem,  zręczna,  gibka
sylwetka  w  tenisowym  stroju.  Przymknęła  oczy  w
oczekiwaniu  na  ból  targający  serce,  ale  doznawała
tylko  spokoju,  jak  po  pogodzeniu  się  z  losem.
Otworzyła oczy, marszcząc brwi z niedowierzaniem.

Ross nadal obserwował ją uwaŜnie.

Dawno się to skończyło? - zapytał łagodnie.

Spojrzała na niego zaskoczona.
-

Nie tak dawno - odpowiedziała bez wahania.

Byliście powaŜnie zaangaŜowani? Przynajmniej ty?

- Tak mi się wydawało - odpowiedziała, ciągle nie

dowierzając własnym uczuciom.

CICHA PRZYSTAŃ

Aon?

Nie, on nigdy, chociaŜ tak sądziłam, ale nie, to

nie była jego wina, to moja - tłumaczyła nieskładnie.

Widocznie musiał dawać ci powody do myślenia

powaŜnie o waszej znajomości - zauwaŜył zimno Ross.

AleŜ nie - pokręciła głową. - Byliśmy przyjaciółmi.

Spojrzała na niego błagalnie. - To się zdarza, wiesz

przyjaźń między męŜczyzną i kobietą bez Ŝadnych

zobowiązań.

- CóŜ, jasne jest, Ŝe ty tego tak nie traktowałaś

- zauwaŜył z ironią.

- Guy nie domyślał się...

- Musiał być idiotą. - Ross był bezlitosny.
Emma chciała zaprotestować, ale w głębi serca

wiedziała, Ŝe on ma rację. Guy musiał być absolutnie
ś

lepy, jeŜeli nie zauwaŜył jej uczuć do niego.

- Jak to się skończyło? - pytał dalej Ross.

Fanny wróciła właśnie z Ameryki i... - zaczęła

bezbarwnym głosem.

JuŜ pojmuję - przerwał Ross, słysząc w jej głosie

ból.

Wiesz, czuję, Ŝe o wiele bardziej brak mi Fanny

niŜ Guy a... być moŜe wkrótce będę mogła znowu
spojrzeć jej w twarz otwarcie, bez Ŝalu - wyznała.

Więc to był powód twojego przyjazdu w te

strony? - dociekał Ross.

Skinęła głową potakująco.

To wszystko wydarzyło się bardzo niedawno?

A mnie się wydaje, jakby to było przed wiekami

-  zdziwiła się. - To niesamowite. Czas stoi w miejscu
przez lata i nic się nie dzieje. A potem nagle przyspiesza
i  wydarzenia  następują  jedne  po  drugich,  nie  dając
czasu na zastanowienie się, człowiek jest oszołomiony
i  zdezorientowany.  Fanny  i  ja  mieszkałyśmy  razem
przez dwa lata. Biegałyśmy na randki, było nam ze

CICHA PRZYSTAŃ

sobą  dobrze,  pracowałyśmy  cięŜko.  Ale  tak  naprawdę
nic  się  nie  działo,  rozumiesz,  co  mam  na  myśli?
Wszystko szło tak gładko. I nagle Fanny wyjechała, ja
poznałam  Guya  i  zakochałam  się  w  nim  na  serio.
Fanny wróciła i zobaczyłam ich twarze... jakby w nich
piorun  strzelił  i  mnie  przy  tym  poraził.  Musiałam  się
usunąć  i  dlatego  wyruszyłam  tutaj,  po  drodze  był  ten
wypadek  z  twoją  siostrą  i  oto  niespodziewanie
wylądowałam  jako  niania  trójki  dzieci.  Co  jakiś  czas
przychodzi mi do głowy, Ŝe to chyba sen.

To nie sen - oznajmił Ross cierpko. - A zatem

przyjechałaś tu leczyć złamane serce?

Przyjechałam tu, Ŝeby uwolnić się od nieznośnej

sytuacji. - Nie spodobał się jej ton jego głosu. - Fanny
i Guy bez przerwy gruchali jak dwa gołąbki. To było
nie do wytrzymania.

Przykra historia - skomentował złośliwie.

Gdybyś kiedykolwiek był naprawdę zakochany,

nie byłbyś taki złośliwy - rozzłościła się.

Dlaczego sądzisz, Ŝe nie byłem? - zapytał iro-

nicznie.

A moŜe byłeś? - Spojrzała mu w twarz pytająco. -

Usłyszałeś juŜ historię mego Ŝycia. MoŜe teraz vice
versa?

Vice versa. - Uśmiechnął się. - Czyli czas na

wzajemne  wyznanie,  innymi  słowy?  Dlaczego  nie?
Zaspokoiłaś moją ciekawość, chociaŜ zrobiłaś to bardzo
oględnie.  No  więc  tak,  byłem  zakochany...  raz,  w
zasadzie  dwa  razy.  Po  raz  pierwszy,  kiedy  miałem
osiemnaście  lat,  w  koleŜance  ze  studiów.  Była  sym-
patyczna,  ale  na  dystans.  Miała  na  względzie  przede
wszystkim  własną  karierę,  a  nie  małŜeństwo  ze  mną.
Prawdę  mówiąc,  odkochałem  się  równie  szybko,  jak
zakochałem.

Wiem, co masz na myśli - westchnęła. - Czasami

CICHA PRZYSTAŃ

zastanawiam się, czy miłość w ogóle istnieje. Zdarzało
mi się czasami zakochać - było zabawnie, ale bardzo
krótko. - Spojrzała na niego z uśmiechem. - Prze-
praszam, przerwałam ci. A kiedy zakochałeś się drugi
raz?

CzyŜbyś nie wiedziała? - Spojrzał na nią nieprzy-

chylnie.

Skąd mam wiedzieć? - Była zaintrygowana.

ChociaŜby z wiejskich plotek - odparł.

Nie słucham ich, poza tym Ŝadne do mnie nie

dotarły.

Och, strasznie tu plotkują - powiedział gorzko.

- Po prostu jeszcze nie miałaś okazji usłyszeć.

-  Podszedł  do  okna  i  wpatrywał  się  w  nie,  z  rękami
w  kieszeniach.  -  Poznałem  ją  na  tańcach.  Była
piękna  i  słodka,  z  niewinnymi,  błękitnymi  oczami
dziecka.  Podbiła  mnie  od  pierwszego  wejrzenia.
Dla  wszystkich  było  oczywiste,  Ŝe  mam  powaŜne
zamiary  i  jej  rodzina  załoŜyła,  Ŝe  się  pobierzemy.
Spędzaliśmy  ze  sobą  mnóstwo  czasu  i  stopniowo...
to  brzmi  okrutnie,  ale  uświadomiłem  sobie,  Ŝe  mnie
nudzi.  Była  głupia,  powierzchowna,  samolubna.
Przyjechała  z  wizytą  do  mojego  domu.  Moja  rodzina
popierała  to  małŜeństwo,  ale  ja  czułem  się  nie
w  porządku,  musiałem  jej  jakoś  wyjaśnić,  Ŝe  zmie
niłem  zamiar.  W  końcu  powiedziałem  jej  to  pewnego
wieczoru...  Płakała  i  błagała  mnie,  Ŝebym...  Co
za piekło, jakbym popełnił zbrodnię! Była w długach.
Rodzina  wydała  pieniądze  na  jej  stroje,  a  nie  było
ich  na  to  stać...  Było  mi  jej  Ŝal.  Proponowałem
pokrycie  wszelkich  wydatków,  ale  małŜeństwo  z  nią
nie wchodziło w grę.

Emma siedziała nieporuszona pod wraŜeniem tej

opowieści i zastanawiała się, czy nie chodzi tu o
Amandę Craig, ale wykluczyła to, gdyŜ Amanda

CICHA PRZYSTAŃ

mieszkała w Queen's Daumaury i musiała mieć
mnóstwo pieniędzy.

Mówię ci, Ŝe odetchnąłem z ulgą, kiedy tamtegu

wieczoru  wreszcie  poszła  do  łóŜka  -  ciągnął  Ross  z
goryczą.  -  Ale  koło  północy  coś  mnie  obudziło.  To
była  znowu  ona  -  przyszła  błagać  mnie  jeszcze  raz.
Zaczęła  płakać,  potem  rozszlochała  się  na  cały  głos.
Wybiegła  z  mojego  pokoju,  a  ja  za  nią,  Ŝeby  ją  jakoś
uspokoić. Wpadła do swojej sypialni, a gdy zawróciłem,
zaczęła  przeraźliwie  krzyczeć.  W  sekundę  zbiegło  się
mnóstwo ludzi, gapiących się na mnie oskarŜycielsko,
a  wtedy  pojawiła  się  ona,  w  koszuli  rozdartej  na
ramieniu,  z  potarganymi  włosami,  i  oskarŜyła  mnie  o
próbę gwałtu...

Co za obrzydliwy numer! - Emma zatrzęsła się z

oburzenia.

Odwrócił się natychmiast, jego szare oczy patrzyły

na nią badawczo.

Dziękuję - powiedział ze wzruszeniem.

Za co? - zdziwiła się.

Za to, Ŝe mi uwierzyłaś.

Oczywiście, Ŝe ci wierzę - zapewniła serdecznie.

- Nikomu, kto cię choć trochę zna, nie przyszłoby do
głowy, Ŝe byłbyś zdolny zgwałcić dziewczynę pod
własnym dachem!

Mój... moja rodzina w to uwierzyła - wyrzucił z

siebie Ross ochrypłym głosem.

NiemoŜliwe!

Nie tylko uwierzyła tej dziewczynie, ale wyrzuciła

mnie z domu i uznała za potwora.

Co? Judith teŜ? - spytała z niedowierzaniem.

Nie, Judith nie. Zawsze twierdziła, Ŝe ta historyjka

jest śmiechu warta.

Pani Pat teŜ nie uwierzyła - powiedziała Emma w

zamyśleniu, przypominając sobie pewne dwuznaczne

CICHA PRZYSTAŃ

napomknięcia,  które,  dzięki  opowieści  Rossa,  teraz
zrozumiała.  Spojrzała  na  niego  z  uśmieszkiem.  -  Nic
dziwnego, Ŝe nie Ŝyczyłeś sobie mojej obecności w tym
domu,  dopóki  nie  znajdziesz  przyzwoitki.  Kto  raz  się
sparzył, na zimne dmucha! Skinął głową.

Rozumiesz, Ŝe osobiście nie miałem nic przeciwko

tobie. To tylko instynkt samozachowawczy.

Doskonale rozumiem! - Wzdrygnęła się. - Jasne,

e takie przeŜycie pozostawia straszny niesmak, ale

trochę mi Ŝal tej dziewczyny. Mogła być w tobie
zakochana i rozpacz przywiodła ją do tego, Ŝe straciła
głowę. Była gotowa zrobić cokolwiek, byle cię
zatrzymać.

Gdybyś kogoś kochała, to zrobiłabyś „cokol-

wiek"? - Skrzywił się. - Nigdy nie uznawałem tej
nowoczesnej teorii, Ŝe „miłość" usprawiedliwia kaŜdą
zbrodnię, nawet najgorszą. Sądząc z tego, co mi właśnie
opowiedziałaś o sobie i tym twoim Guyu, ty jednak nie
zdecydowałabyś się narzucać komuś tak bezwstydnie.

MoŜe nie byłam w nim tak bardzo zakochana, jak

ta dziewczyna w tobie - westchnęła Emma.

- Trudno osądzić.

- Przestań ją usprawiedliwiać - zniecierpliwił się.

-  Mam  przeczucie,  Ŝe  nie  miłość  doprowadziła  ją  do
tego.  NajwaŜniejsze  były  pieriądze.  Była  gotowa  na
wszystko,  przyznaję  -  na  wszystko,  Ŝeby  dobrać  się
do pieniędzy.

Jesteś strasznie cyniczny - wytknęła mu z lekką

urazą. - ChociaŜ muszę przyznać, Ŝe po takich
doświadczeniach to naturalne.

A jak ty? - zapytał. - Czy teŜ masz jak najgorsze

zdanie o męŜczyznach po twoim zawodzie miłosnym?

A niby dlaczego? Guy zachowywał się wobec

mnie zawsze prostolinijnie. Ja sama siebie oszukiwałam,

CICHA PRZYSTAŃ

nie  on  mnie.  Wierz  mi,  zakochał  się  w  Fanny  od
pierwszego wejrzenia. Byłam tego świadkiem, chociaŜ
trudno  było  mi  to  znieść.  -  Zawahała  się  na  chwilę.  -
Ale  nie  przeczę,  Ŝe  w  przyszłości  będę  duŜo,  duŜo
ostroŜniejsza.  Mnóstwo  czasu  upłynie,  nim  zakocham
się znowu. Wiem juŜ, jak unikać pułapek.

Jesteś przezabawna! - Ross roześmiał się głośno.

Bardzo ci dziękuję. - Obraziła się. - Miło mi, Ŝe

tak dobrze się bawisz.

W odpowiedzi roześmiał się jeszcze głośniej.

Po tej rozmowie Emma czuła, Ŝe ich znajomość

stała  się  głębsza,  pojawiły  się  w  niej  przyjaźń  i  zro-
zumienie  oparte  na  wzajemnym  zaufaniu.  Dlatego
przeŜyła  mały  szok,  kiedy  wkrótce  jego  zachowanie
uległo zmianie. Ubodło ją to do Ŝywego.

Pojechała z dziećmi do szpitala, do ich matki. Judith

wyglądała duŜo lepiej, ajej twarz rozpromieniła się na
widok dzieci.

Nie wiem, jak mam ci dziękować! - powiedziała

Emmie tuląc je do siebie.

Nie ma za co - odparła Emma.

Ross wychwalał cię pod niebiosa - ciągnęła pełna

wdzięczności Judith. - Doprawdy nie mam pojęcia, co
by było bez ciebie.

CzyŜbyś zapomniała, kto był sprawcą wszystkich

twoich nieszczęść?

Ten pies! - mrugnęła do niej Judith.

Ale to mnie zabrakło refleksu!

Mimo wszystko jestem ci bardzo wdzięczna.

Dzieci wyglądają wspaniale.

Emma smacznie gotuje - wtrącił Robin spokoj-

nym, rzeczowym tonem. - Nawet wujek Ross tak
powiedział.

Judith spojrzała porozumiewawczo na Emmę.

CICHA PRZYSTAŃ

- Nawet wujek Ross. To dopiero pochwała.
Ubawiło to Emmę.

A jak on znosi cięŜar goszczenia takiej gromadki

dzieci? - zapytała Judith.

Bardzo dzielnie - zapewniła Emma.

Czy to prawda, Ŝe mamy dziadka? - zapytał

niespodziewanie Robin.

Zapadła niezręczna cisza. Judith pytająco spojrzała

na niego, potem na Emmę. Twarz jej pobladła nagle.

Emma zastanawiała się, co powiedzieć, gdy Robin

odezwał się znowu.

- Tracy mówi, Ŝe mamy. Widzieliśmy go w takim

ogromnym samochodzie, patrzył na nas, ale nic nie
mówił. Jest taki stary i mały...

W oczach Judith pojawiły się łzy, które starała się

ukryć, odwracając twarz. Emma zaniepokoiła się.
SpojrzaYa ~w ofcna szcteajac TUrtcYrmema i zo'oaezyYa
wózek z lodami przy szpitalnej bramie.

- O, zobaczcie! Wózek z lodami. Po wyjściu ze

szpitala kupimy sobie. Mój BoŜe, juŜ nadchodzi
pielęgniarka, musimy wychodzić. Ucałujcie wszyscy
mamę. JuŜ niedługo wróci do was.

Judith znowu przytuliła dzieci, a Emma uśmiechnęła

się do niej przepraszająco. Oczy Judith były nadal
wilgotne, a twarz mizerna.

- Dziękuję - wyszeptała tylko na poŜegnanie.
Wieczorem, kiedy dzieci były juŜ w łóŜkach, Emma

spoglądała  wahająco  na  Rossa,  który  usypiał  nad
jakimś  kryminałem.  Mimo  ostatnich  przyjacielskich
stosunków  czuła  pewien  opór  przed  poruszeniem
draŜliwego  tematu.  Nie  znała  dokładnie  okoliczności
tego  rodzinnego  sporu,  ale  doszła  do  przekonania,  Ŝe
naleŜy podjąć pewne kroki.

- Podczas naszego pobytu w szpitalu... - zaczęła

niepewnie.

CICHA PRZYSTAŃ

Ross podniósł na nią oczy.

Aha. I co...?

Robin zapytał Judith o Leona Daumaury i ona

rozpłakała się. Czy nic się nie da zrobić? To takie
przykre, gdy w rodzinie brak zgody.

Więc jednak słuchasz plotek - rzucił z potępieniem

i zerwał się z miejsca.

AleŜ nie - zaprzeczyła gorąco. - Tylko Ŝe...

Tylko Ŝe jak większość kobiet nie moŜesz po-

wstrzymać się od wsadzania nosa w nie swoje sprawy.
Będę ci bardzo wdzięczny, jeŜeli będziesz trzymała się
z dala od mojego prywatnego Ŝycia, a to dotyczy takŜe
mojej  siostry.  Masz  zajmować  się  tylko  dziećmi,
niepotrzebny mi psycholog do analizy i rozwiązywania
problemów  Ŝycia  rodzinnego.  Nie  masz  pojęcia,  jakie
jest  tło  tego  wszystkiego,  nie  znasz  ludzi  z  tym
związanych. Pilnuj zatem swego nosa, panno Leigh.

Wypadł z pokoju, porwał marynarkę i opuścił dom

trzaskając drzwiami.

Emma wpatrywała się w ogień na kominku, cała w

pąsach i nieprzytomnie wściekła. A jednak nie moŜna
z  nim  wytrzymać!  Jak  on  śmiał  tak  na  nią  napaść!
PrzecieŜ chodziło jej tylko... Westchnęła z rezygnacją.
Jasne,  droga  do  piekła  jest  wybrukowana  dobrymi
chęciami.  Chyba  raczej  przeceniła  swoje  moŜliwości
wyobraŜając  sobie,  Ŝe  w  ciągu  jednego  wieczoru
przywróci  miłość  i  zgodę  w  rodzinie,  która  była
skłócona od lat.

Mimo wszystko Ross nie miał prawa tak na nią

wrzeszczeć. Jest wstrętny. Nie cierpię go, powtarzała
sobie, nie znoszę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

KaŜdego ranka rodzeństwo maszerowało na poga

wędkę  z  dwoma  osiołkami,  Barnabą  i  Jessie,  ora:
częstowało  je  kostkami  cukru.  Jessie  delikatnie  ob
wąchiwał  dzieci  i  węszył  za  cukrem,  Barnaba  by
łakomczuchem i bezczelnie domagał się więcej.

- Zupełnie nie rozumiem, po co je jeszcze trzyman

-  powtarzała  często  pani  Pat.  -  Te  dwa  Ŝarłoki...  al
nie  mam  serca  ich  sprzedać.  Wygrałam  je  na  loteri
dobroczynnej  kilka  lat  temu,  tu  w  wiosce,  na  dorocz
nym  festynie.  Proboszcz  dostał  parę  osiołków  jak<
fant  na  loterię  z  oślej  farmy  hodowlanej.  Kupiłan
los,  nigdy  w  Ŝyciu  niczego  nie  wygrałam  na  loterii
a  tym  razem...  proszę.  Kiedyś  moŜna  było  wygra
ś

winkę, świnie to takie poŜyteczne zwierzęta. Wszystk<

w nich nadaje się do jedzenia.

- AleŜ pani Pat! - powiedziała Tracy z wyrzutem

- To okropne, co pani mówi!

Naprawdę takie okropne? A kto przepada zi

kanapkami z boczkiem? - Ŝartowała pani Pat.

Ale tu nie chodzi o świnie - tłumaczyła Trać; z

przejęciem. - Ja mówię o znajomej śwince, takiej
którą wygrałabym na loterii. Tych ze sklepu w ogoli
nie znam.

Wywołało to pełen pobłaŜliwości śmiech dorosłych

- Wiem, o co ci chodzi - poparła ją Emma

- Kiedy miałam pięć lat, wygrałam kurczaka ni
jarmarku, w objazdowym wesołym miasteczku. Za
miast złotej rybki. Wsadziłam go do szufladki wyciąg

CICHA PRZYSTAŃ

niętej  z  szafki  kuchennej.  WyłoŜyłam  ją  trawą  i  po-
stawiłam  przy  piecu,  Ŝeby  miał  ciepło.  Ojciec  mnie
ostrzegał,  Ŝe  zdechnie,  ale  jakoś  przeŜył.  Wyrosła  z
niego  kurka  i  wypuściłam  ją  na  podwórko  z  innymi
kurami.  Nazwałam  ją  Clara  Cluck.  Kiedy  ojciec
sprzedał wszystkie kury rzeźnikowi, przepłakałam całą
noc.  Rozumiałam,  Ŝe  kury  nie  moŜna  trzymać  tak  jak
kota  albo  psa,  ale  Clara  Cluck  była  dla  mnie  bliską
przyjaciółką...  Później  przez  kilka  miesięcy  nie
mogłam wziąć kurczaka do ust.

Na twarzy Rossa malowały się sprzeczne uczucia,

gdy się jej przyglądał, jak opowiadała.

A wracając do jarmarku i wesołego miasteczka -

podjęła pani Pat, obserwując ich oboje z zaintere-
sowaniem. - W tym tygodniu jest w Moscombe Down.

MoŜemy pojechać? - Tracy aŜ pokraśniała z

podniecenia. - Wujku Ross, Emmo, proszę! Ubóst-
wiam wesołe miasteczka! MoŜna tam jeździć na
karuzeli, na konikach. Strasznie lubię na nich jeździć.

Ja teŜ lubię kaluzele! - powtarzała Donna,

klaszcząc w rączki i podskakując.

Robin wpatrywał się w Rossa z milczącym napięciem

i błaganiem w oczach.

Ten w końcu uległ śmiejąc się.

Czemu nie? Sam świetnie bawię się w wesołych

miasteczkach.

Kiedy? Dzisiaj po południu? - wypytywał dociek-

liwie Robin.

MoŜe być dzisiaj - zgodził się Ross.

Jarmark był nieduŜy, ale hałaśliwy, rozłoŜony na

placu  niedaleko  wioski.  ZbliŜając  się  do  niego,  coraz
wyraźniej  widzieli  rozświetlające  niebo  reflektory,
kolorowe  Ŝaróweczki  ozdabiające  budy,  jaskrawe
kolory  koni  i  strusi  na  karuzelach,  dobiegała  ich
ogłuszająca muzyka.

CICHA PRZYSTAŃ

Panował juŜ niezły tłok. Pełno było furgonetek z

lodami,  słodyczami,  hot  dogami  i  napojami.  Wszędzie
stały budy z rozmaitymi atrakcjami, takimi jak rzucanie
strzałek, strzelanie do celu, tunel duchów i nawiedzony
dom,  i  mnóstwo  innych.  W  centrum  znajdowały  się
główne atrakcje: namiot z elektrycznymi samochodzi-
kami,  diabelski  młyn,  podniebny  pociąg  i  karuzele.
Jedna  dla  małych  dzieci,  z  samochodzikami,  auto-
busami  i  karetami,  druga  większa,  z  błękitnymi  i
srebrnymi  konikami  i  Ŝółtymi  strusiami.  Na  ostatniej
obracały się zwisające na łańcuchach rakiety kosmiczne.
Dzieci ruszyły w tłum, oŜywione i podniecone. Emma
i Ross wzięli je stanowczo za ręce.

- Bardzo łatwo się tu zgubić, więc musicie się nas

pilnować. JeŜeli przypadkiem się rozdzielimy, macie
natychmiast przyjść i czekać na nas przy samo
chodzikach. Zrozumiano?

Cała trójka pokiwała potakująco, ledwo słuchając i

nieustannie rozglądając się roziskrzonymi oczami.

- No to gdzie idziemy najpierw? - Ross uśmiechnął

się pytająco.

KaŜde chciało gdzie indziej, więc Emma orzekła:

- Wezmę Donnę na karuzelę dla maluchów, a wy

idźcie na koniki.

Donna zasiadła dumnie w duŜym, czerwonym

autobusie  i  złapała  za  kierownicę,  karuzela  wolno
ruszyła. Emma stała i machała jej ręką. Rozejrzała się
za  pozostałą  trójką  na  drugiej  karuzeli.  Ross  dosiadał
jaskrawoŜółtego  strusia  trzymając  przed  sobą  Robina,
Tracy  siedziała  z  wniebowziętą  miną  na  błyszczącym,
srebrzystobłękitnym koniu. Ross zobaczył ją i mrugnął
porozumiewawczo.  Zazdrościła  dzieciom,  Ŝe  potrafiły
tak  bez  reszty,  tak  bezkrytycznie  pogrąŜyć  się  w  tym
zaczarowanym  świecie.  Przypominały  jej  się  dawne
wzruszenia, ale nie była juŜ w stanie poddać się

CICHA PRZYSTAŃ

podobnemu oczarowaniu. Dostrzegała wyraźnie tan-
detę i kicz. Niestety, dorosłość przynosi równieŜ
nadmierny krytycyzm.

Kiedy pomogła Donnie wysiąść z autobusu, Ross

dołączył do nich trzymając Robina za rękę.

- Macie ochotę na watę cukrową?

Dzieci ochoczo poparły propozycję i wkrótce wszyscy

zajadali wielkie róŜowe kule. Emma czuła nieprzepartą
ochotę do radosnego, beztroskiego śmiechu. Jestem
szczęśliwa, pomyślała. Jestem szaleńczo szczęśliwa!
Nigdy nie czułam się taka szczęśliwa będąc z Guyem!
Wtem otrząsnęła się ze zgrozą. BoŜe, co ja wygaduję?
Co mi przychodzi do głowy?

Spojrzała na Ross

, który pochłonął juŜ połowę swej

waty. RóŜowa kulka przywarła mu do nosa. Patrzył na
Emmę i uśmiechał się.

Masz róŜowy cukier na nosie - powiedziała.

I jak wyglądam, pasuje? - spytał wesoło.

Wydaje mi się, Ŝe tak. - Zastanowiła się. - Wy-

glądasz mniej ponuro jak na olbrzyma ludoŜercę.

Olbrzym ludoŜerca? - ściągnął ironicznie brwi. -

CzyŜbym z nim się kojarzył?

Od pierwszej chwili - potwierdziła stanowczo.

Hm, a kogo ty przypominasz? - Z udawaną

powagą  studiował  twarz  Emmy,  szare  oczy  w  zamyś-
leniu  przyglądały  się  jej  zaróŜowionym  policzkom,
cieplym  brązowym  oczom  i  potarganym  przez  wfatr
włosom.  -  MoŜe  dobrą  wróŜkę?  Nie,  przypominasz
raczej sówkę.

Huu, huu... - dodała Donna i wszyscy wybuchnęli

miechem.

Nie obyło się bez jazdy na elektrycznych samo-

chodzikach, jednak Emma wkrótce zabrała Donnę, bo
mała zaczęła się denerwować. Stały więc i przyglądały
się szaleństwom Robina, Tracy i Rossa.

CICHA PRZYSTAŃ

Potem trzeba było dokładnie obejrzeć wszystkii

kramy i budy, spróbować innych atrakcji i w końcw
zmęczeni, ale pełni wraŜeń, ruszyli do domu.

Było juŜ zupełnie ciemno, gdy wracali. Donna

natychmiast usnęła na kolanach Emmy, Robin przy-
tulony do jej boku. Tylko Tracy, siedząc obok Rossa,
z oŜywieniem paplała o wydarzeniach wieczoru.

Po połoŜeniu dzieci do łóŜek Emma przygotowała

kolację.  Edie  nie  było,  pomagała  siostrze  i  miała
wrócić  dopiero  koło  dziesiątej.  Na  kolację  były  jajka
na  boczku,  grzyby,  pomidory  i  chleb.  Ross  zaparzył
herbatę i nakrył do stołu w kuchni.

- Tu jest znacznie przytulniej dla nas dwojga

- oznajmił.

Zasiedli do stołu naprzeciw siebie, głodni jak wilki.

Zapach jedzenia wydał się im boski.

- AleŜ jestem głodny. Masz wrodzony talent do

tworzenia takiej ciepłej, domowej atmosfery, Emmo

- wyznał Ross.

Policzki jej pokraśniały z zadowolenia.

Właśnie skończyli jeść, gdy w drzwiach ukazała się

Amanda. Jej szafirowe oczy omiotły spojrzeniem
kuchnię, zastawiony stół i ich dwoje, rozmawiających
przyjaźnie.

Czy nie przeszkadzam? - spytała lodowatym

tonem.

Właśnie ominęła cię kolacja stulecia - oświadczył

Ross, spoglądając na nią leniwie. - Skromna, ale
cudownie przyrządzona.

To miło. - Na widok jedzenia skrzywiła się z

obrzydzeniem. - SmaŜone? Strasznie tuczące! Nic
znoszę tego!

Polubiłabyś, gdybyś musiała cięŜej pracować

- stwierdził spokojnie Ross. - Po całym dniu cięŜkiej

CICHA PRZYSTAŃ

harówy, jak juŜ dotrę do domu, muszę zjeść solidny
posiłek.

Ja pracuję! - rzuciła wściekle Amanda. - Wcale

nie siedzę z załoŜonymi rękami.

Układasz kwiaty w wazonie, sprawdzasz jadłospis,

prowadzisz rozmowy telefoniczne - ciągnął Ross
lekcewaŜąco. - CzyŜbyś to nazywała pracą?

Zacisnęła usta ze złości, na jej policzki wystąpiły

czerwone plamy.

Nie tylko to robię! A poza tym uwaŜarn za

niewłaściwe pracować zawodowo, jeŜeli się nie rnusi.
W  ten  sposób  zabiera  się  innym  chleb.  CóŜ  za  sens
miałaby  jakaś  moja  nudna  praca  od  dziewiątej  do
piątej  za  kilka  funtów  tygodniowo?  Ja  nie  potrzebuję
zarabiać  pieniędzy,  ale  inni  tak.  -  Przyjrzała  się
Rossowi uwaŜnie. - Nie mogę pojąć, jak moŜesz trwać
przy swoim zajęciu.

Wykonuję poŜyteczny zawód i jestem odpowied-

nio opłacany. To mi pozwala zachować niezaleŜność i
dumę.

Och, ta twoja duma. - Rzuciła mu spojrzenie spod

długich rzęs.

Zarumienił się i poderwał z krzesła. Emma ob-

serwowała  ich  zakłopotana.  Wyczuwała  jakąś  dwu-
znaczność  w  tej  krótkiej  wymianie  zdań,  coś,  <pzego
nie  potrafiła  zrozumieć.  Pomimo  niepochlebnych
opinii Rossa o Amandzie, pomimo jego braku zaufania
i  unikania  jej,  kiedykolwiek  widziała  ich  razem,
uderzała  ją  ich  poufałość,  milczące  porozumienie,
które nieomylnie wyczuwało się W ich zachowaniu.

Pomogę ci pozmywać, Emmo - zwrócił się dc> niej.

Chwileczkę, Ross - wtrąciła szybko Amanda. -

Lepiej ja ci pomogę, a Emma pójdzie się połoŜyć.
Zasługuje na to, wygląda na bardzo zmęczoną.

CICHA PRZYSTAŃ

Rzeczywiście - potwierdził Ross przyjrzawszy się

badawczo Emmie. - Wyraźnie zmizerniałaś. Amanda
ma rację.

Dziękuję wam - uśmiechnęła się z przymusem

Emma. - Wobec tego pójdę do swego pokoju, jeŜeli
tak uwaŜacie...

Oczywiście. - Patrzył w ślad za nią z niepokojeni

- Coś takiego! Nie tak dawno wyglądała kwitnąco.

- Naprawdę? - Amanda uśmiechnęła się słodko

- Praca daje się jej we znaki. Zajmowanie się trojgiem
dzieci jest bardzo wyczerpujące.

- Tak. - Ross wydawał się czymś zatroskany.
Emma opadła na łóŜko i spojrzała ponuro w lustro

wiszące naprzeciwko.  Wyglądasz jak  śmierć  na  choni
gwi,  powiedziała  do  siebie.  Masz  twarz  dziewczyny,
która  nagle  odkryła,  Ŝe  znowu  się  zakochała  i  znowu
w nieodpowiednim męŜczyźnie. Szczerze, Emmo Leigh,
jesteś  niepoprawną  idiotką!  Jak  moŜna  być  tak;i
kretynką, Ŝeby zakochać się w Rossie?

Z lustra patrzyły na nią znuŜone brązowe oczy, z

zaskoczeniem, ale i z dziwną rezygnacją. Zakochan;i w
Rossie? Czy się nie myli? Przywołała wspomnienia o
Guyu,  ale  wydały  się  mgliste,  nieuchwytne,  nic  nic
znaczące.  Wcale  nie  była  w  nim  zakochana.  To  byl<>
tylko  przelotne  oczarowanie,  lekki  zawrót  głow\
spowodowany  letnim  słońcem,  beztroską,  wspólnymi
przyjemnymi chwilami. Nie było porównania z tym co
czuła teraz do Rossa.

Wykrzywiła się do swego odbicia. A moŜe !<>

złudzenie? Być moŜe za kilka tygodni będzie p<>
wszystkim... przywoła wspomnienia o Rossie i stwiti
dzi, Ŝe jest jej obojętny.

A moŜe jestem jak ten elektryczny samochodzik?

- zastanawiała się. Odbijam się od jednego męŜczyzny,
by zaraz wpaść na drugiego?

CICHA PRZYSTAŃ

Usłyszała głos Rossa na podwórku - głęboki,

powaŜny, wyraźnie czymś przejęty. Emma zamrugała.
Z brązowych oczu w lustrze biła powaga.

O nie, tym razem to prawdziwa miłość, pomyślała

przygnębiona. To nie czar nocy letniej... to jest zbyt
bolesne i dlatego prawdziwe.

Tylko jedno było wspólne - znowu zakochała się w

męŜczyźnie, który był zapatrzony w inną dziewczynę.
Cokolwiek  wydarzyło  się  między  Rossem  i  Amandą,
jedno wydawało się jasne - Ross nie był w stanie z nią
zerwać.  Mógł  szydzić  i  potępiać  jej  zachowanie,
bogactwo, snobizm, nieróbstwo - ale wpadł w jej sieci
i  zdawał  sobie  z  tego  sprawę.  Wystarczyło,  Ŝeby
Amanda  kiwnęła  palcem,  a  przybiegał  na  kaŜde  jej
zawołanie.

A więc, jeŜeli to nie jest miłość, to cóŜ nią jest?

- westchnęła Emma i zaczęła szykować się do spania.

Dzisiaj jest wspaniały, rześki poranek. Mam

ochotę na konną przejaŜdŜkę - oznajmił Ross po
ś

niadaniu. Spojrzał na Emmę z wyzwaniem w oczach i

leciutkim, złośliwym uśmieszkiem. - A ty jak? Boisz
się krótkiego galopu?

Są tu w pobliŜu jakieś konie do wynajęcia?

Spojrzała na trójkę dzieci pochłoniętą jedzeniem.

A co z nimi? Czy któreś umie jeździć?

- Edie mogłaby je zabrać do pani Pat na dłuŜej

- rzucił.

Ale moŜe jej to dziś przeszkadzać. - Emma miała

wątpliwości. - Nie chciałabym jej za bardzo
wykorzystywać. Jest taka serdeczna, byłoby okropne,
gdyby się do mnie zraziła.

JuŜ z nią wszystko omówiłem - uciął jej wąt-

pliwości Ross. - Powinnaś od czasu do czasu odpocząć
od dzieci. To normalne, kaŜdy potrzebuje chwili

CICHA PRZYSTAŃ

wytchnienia. Pani Pat zgodziła się bardzo chętnie,
zapewniam cię. W zasadzie to ona zwróciła mi uwagę,
Ŝ

e potrzebujesz odpoczynku. Konna przejaŜdŜka - to

juŜ mój pomysł.

Oboje jesteście bardzo mili - wzruszyła się Emma.

- W takim wypadku chętnie skorzystam.

Będziemy się mogli przejechać na Barnabie i Jessie,

jak będziemy bardzo grzeczni - oświadczył Robin i po
zastanowieniu dodał: - JeŜeli będziemy chcieli. I jeŜeli
nie spadniemy.

Jesteś bardzo ostroŜnym młodym człowiekiem,

prawda? - zaŜartował Ross, a Robin pokazał dołeczki
w uśmiechu.

Jechać na Jessie... - powiedziała marząco Donna.

Pomysł bardzo się jej spodobał, mimo zastrzeŜeń
brata.

Donna jest za mala - stwierdziła stanowczo Tracy,

odrywając się od kanapki. - Tylko ja i Robin będziemy
jeździć. Ja na Barnabie, on moŜe wziąć Jessie.

Donna rozryczała się na cały głos. Emma rzuciła

Tracy potępiające spojrzenie i, tuląc małą, uspokajała

ja-

Donna moŜe jeździć na Jessie... Ross ją będzie

trzymał.

Dzięki za pracę. - Ross zniósł to pogodnie i

spojrzał w zapłakane oczka Donny. - W porządku,
kluseczko! Wujek Ross pomoŜe ci jutro pojeździć na
Jessie.

Donna spojrzała z tryumfem na Tracy, która

kończyła w milczeniu jeść.

eby ją rozchmurzyć, Emma poprosiła o pomoc

przy zmywaniu. Ross zabrał pozostałą dwójkę. Nadęta
Tracy wytrzymała w milczeniu tylko kilka minut. Parę
pochwał i serdecznych uśmiechów Emmy i w zupełnej
zgodzie zakończyły porządki.

CICHA PRZYSTAŃ

Pani Pat powitała dzieci z zadowoleniem. Jej

podwórko tętniło Ŝyciem, tu kury, tu kotek, tam pies.

U pani Pat zawsze coś się dzieje - oznajmiła

uradowana Tracy, biegnąc za maluchami.

Wyruszacie na konie? - Pani Pat spojrzała z

aprobatą na znoszone dŜinsy Emmy. - To znakomicie,
baw się dobrze. Świetnie daje sobie radę z dziećmi,
prawda? - rzuciła prowokujące spojrzenie Rossowi,
ociągającemu się z odpowiedzią.

A co mam odpowiedzieć? - Uśmiechnął się. -

Oczywiście, Ŝe wspaniale się nimi zajmuje. Jest
prawdziwą podporą, jak juŜ pani mówiła. Judith jest
bardzo wdzięczna, jestem tego pewien.

Emma roześmiała się, a pani Pat pokręciła głową z

dezaprobatą, poŜegnała się i zniknęła w kuchni,
dołączając do Edie.

- Pani Pat pewme chciałaby, Ŝebym wygłosił mowę

pochwalną na twoją cześć. Powinienem? - zaŜartował
złośliwie Ross.

Emma ruszyła. Spojrzała na niego przez ramię, gdy

za nią podąŜył.

Nie musisz się wysilać - powiedziała chłodno.

A jednak obraziłaś się - zauwaŜył.

Wszystko, co robię, robię tylko przez wzgląd na

dzieci - oznajmiła spokojnie - i twoją siostrę. Nic mi
nie jesteś winien, Ross.

Zrozumiałem. - Jego głos zabrzmiał dziwnie.

Naprawdę? Mam nadzieję, Ŝe tak. - Mówiąc to

zastanawiała się, dlaczego tak bardzo jej zaleŜy na
wyjaśnieniu mu... właściwie czego?

Spojrzał na nią. Podniosła na niego swe brązowe,

pełne ciepła oczy. Patrzyli na siebie w milczeniu przez
długą chwilę. Oczy Rossa szukały w jej oczach
odpowiedzi na pytania, z którymi nie chciał się
zdradzić.

CICHA PRZYSTAŃ

- Wszystkich podejrzewasz o ukryte motywy, Ross

- powiedziała ze smutkiem, odwracając wzrok.

CzyŜby? MoŜe masz rację - odparł.

Oczywiście, przyznaję, Ŝe twoje doświadczenia

usprawiedliwiają cię w jakimś stopniu, ale nie moŜna
wszędzie węszyć podstępu. Trudno byłoby mi Ŝyć,
gdybym nikomu nie dowierzała. Nie mogłabym znieść
Ŝ

ycia wypełnionego podejrzeniami, nieufnością, od-

trącaniem innych. Musisz z tym skończyć, dać ludziom
szansę.

A ty sama jak chcesz postąpić? - zwrócił się do

niej powaŜnie, pytająco. - Czy zaryzykujesz jeszcze
raz złamanie serca, Emmo? Jeszcze jedno bolesne
rozczarowanie. CzyŜby ta lekcja miała pójść na marne?

Właśnie na tym polega Ŝycie. Na nieustannym

ryzykowaniu - odpowiedziała, dumnie wysuwając
brodę.

Pamiętam, co mi kiedyś powiedziałaś, Ŝe będziesz

w przyszłości znacznie ostroŜniejsza. Nie dasz się
złapać w pułapkę, tak powiedziałaś!

Myliłam się - wyznała bez emocji.

Ross stał bez ruchu, patrząc na jej pochyloną głowę,

dopóki nie uniosła jej i nie spojrzała na niego.

Jesteś zadziwiającą dziewczyną - rzekł. - Wyznałaś

to tak zwyczajnie.

No to co? - zdziwiła się.

Wyznałaś, Ŝe się myliłaś... bez Ŝadnych zastrzeŜeń,

usprawiedliwień... po prostu zwykłe stwierdzenie faktu.
- Jego uśmiech był promienny, chwytający za serce.

-  To  mi  się  podoba.  To  tak  rzadko  spotykane.
Większość  ludzi  stara  się  znaleźć  jakieś  tłumaczenie,
nawet  jeŜeli  wiedzą,  Ŝe  to  samooszukiwanie  się.  Nie
chcą spojrzeć prawdzie w oczy... Ty zaś nie starasz się
mydlić  oczu  sobie  i  innym  i  postępujesz  uczciwie.
Ś

wiadczy o tym choćby to, Ŝe usunęłaś się natychmiast

CICHA PRZYSTAŃ

w  cień,  gdy  uświadomiłaś  sobie,  co  łączy  twoją
przyjaciółkę  z  twoim  przyjacielem.  To  wymaga
charakteru,  Emmo.  Inne  dziewczęta  rzuciłyby  się  do
walki  o  niego,  a  w  końcu  cierpieliby  wszyscy  w  to
wplątani.

Emma poczuła się zawstydzona. Te pochwały

wzbudzały w niej chęć do ucieczki.

To gdzie jest ta stajnia? - zmieniła temat. - Daleko

jeszcze?

Nie, zaraz w Bundle Lane - roześmiał się.

Aleja Tobołka - co za śmieszna nazwa!

Około pięćdziesięciu lat temu na szczycie stał

dom,  w  którym  mieszkał  stary  biedak.  Handlował
starymi  ubraniami,  kupowanymi  na  tobołki,  i róŜnymi
innymi  rupieciami  -  tłumaczył  Ross.  -  Kiedy  zmarł,
jego dom był zapchany wszelkiego rodzaju śmieciami,
ale  znalazło  się  wśród  nich  kilka  bezcennych  sztuk
porcelany  i  innych  drobiazgów.  Nie  miał  Ŝadnej
rodziny,  więc  po  sprzedaŜy  domu  i  jego  zawartości
pieniądze,  zgodnie  z  testamentem,  przekazano  koś-
ciołowi.

I co kościół zrobił z tymi pieniędzmi? - Emma

desperacko starała się prowadzić rozmowę na obojętne
tematy.

Zbudowano nowy mur wokół cmentarza... pewnie

z myślą o zatrzymaniu staruszka w środku na wieki -
oświadczył z powagą Ross.

To niezbyt ładnie - zachichotała Emma i roze-

jrzała się. - Gdzie jest kościół? Jakoś go nie zauwa-
Ŝ

yłam.

W zasadzie naleŜy do innej wsi. Budynek pochodzi

z dwunastego wieku, jest w bardzo złym stanie. Parafia
liczy niewiele osób i ma wspólnego wikarego z
sąsiednią. Tylko w ten sposób te malutkie parafie mogą
się jeszcze utrzymać.

CICHA PRZYSTAŃ

- Chciałabym go obejrzeć - zainteresowała się

Emma. - Z dwunastego wieku? To bardzo stary.

-r Normanowie znali się na budownictwie. Podstawy

są bardzo solidne, ale wymaga gruntownego remontu,
a pieniędzy brak. Komitet odnowy kościoła nieustannie
organizuje jakieś imprezy i ściąga fundusze, skąd się
da, ale to ciągle mało. Wszystkie te stare budowle
poŜerają pieniądze. Weź Queen's... - przerwał nagle.

- Queen's Daumaury? - dokończyła pytająco. - Ale

przecieŜ jego właściciela stać na utrzymanie tej
posiadłości, prawda?

- Tak przypuszczam - stwierdził obojętnie.
Maszerowali dziarsko do Bundle Lane. Wśród

kępy drzew Emma dostrzegła kwadratową szarą wieŜę.
Niechybnie naleŜała do kościoła, który „poŜerał"
pieniądze.

Stajnie znajdowały się z dala od drogi, obejmowały

zniszczony budynek i podwórko, na którym silna
jasnowłosa kobieta energicznie machała widłami.
Dostrzegła ich i uśmiechnęła się szeroko.

- Witam, Ross! Piękny ranek wybrałeś. Ted!

- zawołała w stronę stajni. - Osiodłaj Junipera
i Marcy.

Niski, sękaty męŜczyzna wyłonił się z ostatniego

boksu, spojrzał na nich krzywo, po czym zabrał się do
roboty.

Ted nadal zadowolony z pracy? - spytał Ross.

Lubi konie - odparła kobieta z rozbawieniem.

- Ale nie cierpi klientów. Nie znosi siodłania... Gdyby
to od niego zaleŜało, wpychałby w konie jadło i nigdy
nie pozwoliłby im ruszyć się poza podwórko. Niena
widzi, gdy pracują. Przez cały czas przypominam mu,
Ŝ

e robocze konie muszą pracować. Zna się na robocie,

inaczej nie trzymałabym go.

- Dlatego ci go poleciłem - powiedział Ross. - Był

CICHA PRZYSTAŃ

doskonałym chłopcem stajennym, pracował w najlep-
szych stajniach, dopóki nie zaczął pić.

Teraz popija tylko wieczorami - wyznała. - Przy-

sięgłam, Ŝe wyrzucę go natychmiast, jeŜeli przyłapię
na piciu przed szóstą wieczorem. Wie, Ŝe nie Ŝartuję.

Bardzo dobrze - przytaknął Ross.

Ted przyprowadził dwa konie, jednego szarego,

bardzo spokojnego i drugiego - niecierpliwego,
nerwowego gniadosza. Ross wziął wodze gniadosza.

Juniper, oczywiście, dla mnie, a Marcy będzie

doskonała dla ciebie.

Jeździłaś juŜ? - spytała kobieta. - Tak przy okazji,

jestem Lucy Todd, nie zauwaŜyłam, by Ross zamierzał
mnie przedstawić.

A ja Emma Leigh i juŜ jeździłam - przedstawiła

się Emma.

I z nią nigdy nic nie wiadomo - rzucił Ross ze

miechem. - MoŜe się nagle okazać mistrzynią w

skokach. Wiem juŜ, Ŝe jest utalentowaną plastyczką,
znakomitą kucharką, wspaniale zajmuje się dziećmi i
na dodatek jest bohaterką...

Zamknij się! - Emma rzuciła mu wściekłe spoj-

rzenie. Zręcznie wskoczyła na siodło, ujęła cugle w
dłonie i ruszyła.

Bohaterką? - zainteresowała się Lucy Todd.

Uratowała moją najmłodszą siostrzenicę przed

szarŜującym bykiem - wyjaśnił Ross, uśmiechając się
szeroko.

To dopiero zuch-dziewczyna - skomentowała

Lucy. - Ma dobry dosiad, trzyma się prosto... sądzę, Ŝe
poradziłaby sobie z Juniperem.

Nie ma mowy - uciął stanowczo Ross. - Nawet ja

nie ufam Juniperowi. To szatan, nie koń.

W takim razie, dlaczego go zawsze bierzesz? -

Lucy uśmiechnęła się domyślnie.

loo

CICHA PRZYSTAŃ

- Bo nikt, nawet koń, nie moŜe mieć nade miw

przewagi - odrzekł dumnie.

Dogonił Emmę i puścili się razem dróŜką. Po

pewnym czasie droga poszerzyła się na tyle, Ŝe moŜna
było przyśpieszyć.

Juniper wkrótce pokazał klasę i Emma, odstając na

swej powolnej klaczy, mierzyła wzrokiem plecy Rpssa
z pogłębiającą się niechęcią. Sposób, w jaki prostował
ramiona, w jaki trzymał głowę, świadczył o głębokim
samozadowoleniu, był dla niej wyzwaniem.

Zaczekał przy końcu drogi, obserwując jej jazdę

uśmieszkiem  na  tych  swoich  pięknie  wykrojonych
ustach.  Nawet  z  tej  odległości  mogła  dostrzec  błysk
samozadowolenia  w  jego  oczach.  Ściągnęła  cugle  i
obrzuciła go nieprzychylnym spojrzeniem.

Wolno, lecz wytrwale, dotrzesz wszędzie!

No, no, ile złości... - Jego oczy zabłysły śmiechem.

Czuję się jak... jak... - nie znalazła określenia - tak

się za tobą wlokąc!

Jak indiańska Ŝona? - Otwarcie z niej zaŜartował i

to doprowadziło ją do szału. - Ale przecieŜ w Ŝadnym
wypadku nie moŜesz dosiadać mojego konia! Taka
drobna osóbka jak ty? Nie utrzymałabyś go!

Nie utrzymałabym? A moŜe spróbuję! - Ogarnęła

ją furia.

Lekkomyślna dziewczyna - wyśmiewał się. - Oczy-

wiście, Ŝe nie. Masz po prostu za słabe ręce.

Złaź i daj mi spróbować - nastawała.

Nie! - oznajmił stanowczo, powaŜniejąc. - Nie

wygłupiaj się! - Zawrócił Junipera i ruszył z powrotem
w kierunku stajni. Emma jechała za nim w milczeniu,
nieprzytomna z wściekłości. Na podwórku Ross zsiadł
i podszedł do Lucy, która, lekko zaskoczona, wyszła
int na spotkanie.

CICHA PRZYSTAŃ

101

JuŜ wróciliście... - zaczęła, po czym przerwała rś§

widok Emmy, która, po zejściu z konia, wyrwała
wodze nic nie przeczuwającemu Rossowi, wskoczyła
na Junipera i tyle ją widzieli.

Mój BoŜe! - jęknął Ross przeraŜony. - Zupełnie

zwariowała! Ten diabelski koń ją zabije! - Nie
oglądając się na Marcy wpadł do stajni i wyprowadził
karego konia, którego dosiadł na oklep. Ted wybiegł
za nim klnąc zawzięcie.

Ross wie, co robi - powstrzymała go Lucy.

Spodziewam się, Ŝe wie - mruknął Ted. - W prze-

ciwnym razie marny jego koniec. Dancer nie uznaje
obcych jeźdźców. - Pokiwał złowieszczo głową. - Ross
nie zna wszystkich piekielnych sztuczek tego konia.

ROZDZrAŁ SIÓDMY

Emma natychmiast poŜałowała swego wyczynu.

Zdrowy rozsądek mówił jej, Ŝe Junipera zdenerwowała
nagła  zmiana  jeźdźca.  Szeroki  grzbiet  gniadosza
przebiegało nerwowe drŜenie, strzygł uszami i kierował
się  wprost  do  lasu.  Kiedy  Emma  zdecydowała  się
zawrócić  i  upokorzyć  przed  Rossem,  koń  zignorował
jej próby, nie reagował ani na szarpanie wodzami, ani
ucisk kolan, ani głos.

Spróbowała powtórnie, z całą determinacją, ale

Juniper  nie  zwracał  na  nią  uwagi.  Był  juŜ  wśród
drzew,  przyśpieszył  i  zagłębił  się  w  gęstwinę  leśną
wąską,  krętą  ścieŜyną.  Prychał  i  potrząsał  łbem,  jego
mięśnie falowały pod spoconą skórą.

Usiłowała go uspokoić, pochyliła się, by go pogłas-

kać, szepcząc łagodnie:

- Dobry konik, Juniper... kochany konik...

Ale ten parł w głąb lasu i podrzucał grzbietem,

starając się ją zrzucić. Znaleźli się w gęstwinie wysokich,
ciernistych  krzaków,  których  kolce  raniły  jej  łydki.
Skrzywiła  się  z  bólu  i  znowu  usiłowała  pokierować
Juniperem,  ten  jednak  był  zdecydowany  pozbyć  się
jeźdźca.

Wtem dobiegł ją odgłos końskich kopyt, dudniących

rytmicznie na piaszczystej ścieŜce, gdzieś w pobliŜu.
Zawołała najgłośniej, jak mogła. Wiedziała, kto jedzie,
kto musiał nadjeŜdŜać i jej serce napełniła ogromna
ulga.

- Ross, Ross, tutaj...

CICHA PRZYSTAŃ

103

Usłyszał szamotaninę Junipera, jeszcze zanim

zawołała,  i  podąŜał  ich  śladem.  Przed  Emmą  pojawił
się  wielki  czarny  koń,  którego  z  trudem  powstrzy-
mywał  Ross,  jadący  na  oklep.  Jego  uda  ściskały  boki
konia  z  całych  sił,  ten  prychał  i  zwijał  się  pod
jeźdźcem,  ale  nie  mógł  wyrwać  się  spod  kontroli
męŜczyzny.

Ross wyglądał jak uosobienie ślepej furii. Jego

oczy, płonące jak dwa węgle w pobladłej z wściekłości
twarzy, zwęziły się z gniewu, gdy dostrzegły Emmę.

Ty cholerna idiotko! Masz piekielne szczęście, Ŝe

uszłaś z Ŝyciem! Kiedy pomyślę, co się mogło z tobą
stać... - Zacisnął zęby, jakby obawiał się dokończyć.

Przykro mi, Ross - szepnęła zawstydzona, ale

przyjęła jego potępiające spojrzenie z podniesioną
głową. Czuła do siebie pogardę. Ryzykowała własnym
Ŝ

yciem i utratą konia, kiedy uraŜona duma pchnęła ją

do wskoczenia na Junipera, Ŝeby pokazać Rossowi,
jakim jest świetnym jeźdźcem, nie gorszym od niego...
Zrobiła z siebie pośmiewisko. To było niewybaczalne.

Powinno ci być przykro - warknął.

Złapał cugle Junipera, który natychmiast się uspo-

koił, wyczuwając stanowczość zmuszającą do kapitu-
lacji.

- Zsiadaj - rzucił Ross szorstko.

Emma usłuchała, miło było stanąć znowu na

pewnym gruncie. Ross tymczasem zawrócił Junipera i,
trzymając go, ruszył z powrotem.

Hej, gdzie jedziesz?! - zawołała, nie wierząc

własnym oczom. CzyŜby rzeczywiście miał zamiar ją
tu zostawić?

MoŜesz wrócić pieszo - uciął. - To będzie twoja,

dobrze zasłuŜona, kara.

Ross!

Nawet się nie obejrzał. Jego wyprostowana, zgrabna

104

CICHA PRZYSTAŃ

sylwetka na karym koniu z gniadoszem obok zniknęła
w dali piaszczystej ścieŜki.

- Ross! - wrzasnęła ze złością i niepokojem. - Ross,

zaczekaj!

Powlokła się za nim. Kiedy dotarła do głównej drogi

Rossa nie było w zasięgu wzroku. Słyszała tylko daleki
odgłos kopyt dwóch koni biegnących kłusem.

- A niech go licho! - mruknęła, na poły ubawiona,

na poły wściekła. - Mógł zaczekać!

Przyśpieszyła kroku, ale skrzywiła się z bólu. W

nogawkach dŜinsów nadal tkwiło kilka ostrych kolców
z krzaków, w które zapędził się Juniper. Wyciągnęła
ciernie i podwinęła nogawki, skóra na łydkach była
podrapana, z wielu głębokich rozcięć ciekła krew.

- JuŜ nigdy nie wsiądę na Junipera - przysięgła

sobie. - Ross mówił prawdę, to diabeł! - Skrzywiła
się z niechęcią. Nic bardziej nie doprowadza do szału
niŜ męŜczyzna, który ma zawsze rację!

Otarła chusteczką krew, spuściła nogawki dŜinsów i

pomaszerowała wolno.

Ross czekał na nią na skraju lasu. Stał z rękami w

kieszeniach i przyglądał się, jak nadchodzi.

Czeka nas długi spacer do domu - zauwaŜył

złośliwie. - Dasz radę?

Dam - stwierdziła obojętnie.

Chyba kulejesz? - Przyjrzał się jej podejrzliwie.

- Nie - skłamała, unikając jego spojrzenia.
Złapał ją za ramię i zmusił do zatrzymania się,

potem ukląkł i podwinął nogawki dŜinsów, odsłaniając
czerwone, świeŜe zadrapania. Niektóre zaczęły znowu
krwawić. Ross zaklął pod nosem.

Skąd się to wzięło? Wygląda, jakby ktoś pociął ci

nogi Ŝyletką.

To ciernie - burknęła.

CICHA PRZYSTAŃ

105

A więc Juniper cię zrzucił? - Mechanicznie własną

chusteczką ocierał jej krew z nogi. - Dlaczego mi nie
powiedziałaś?

Wcale mnie nie zrzucił - wyjaśniła. - Tylko

próbował, krąŜył wokół wielkiego kolczastego krzaka,
wpychając mnie na niego i moje nogi na tym ucierpiały.

Musi cię strasznie boleć - oświadczył stanowczo.

-  I  bardzo  dobrze.  Masz  nauczkę.  Mam  ochotę  ci
przylać!  -  Obciągnął  nogawki  dŜinsów,  podniósł  się
i  przyglądał  jej  w  skupieniu.  -  I  jak  teraz  dostaniemy
się do domu? PrzecieŜ nie jesteś w stanie iść taki kawał.

To niedaleko - powiedziała lekcewaŜąco. - Dam

sobie radę.

Nie - pokręcił głową. - Zaczekaj chwilę... Mam

pomysł. - Pobiegł drogą pod górę. Za chwilę był z
powrotem, prowadząc dosyć wiekowy rower. Uśmie-
chnął się do niej. - Siadaj z przodu.

Nie wygląda zbyt solidnie - wysunęła wątpliwości.

- Jesteś pewny, Ŝe moŜna na nim jechać?

- To ratunek dla twoich nóg - oznajmił. - No,

wskakuj, zaryzykujemy!

Umieściła się ostroŜnie na ramie przed nim i za-

mknęła oczy, gdy pędzili z góry Bundle Lane, a stary
rower skrzypiał przeraźliwie pod podwójnym cięŜarem.
Słońce kładło ciepłe promienie na jej twarzy, wiatr
zwiewał włosy do tyłu, na policzek Rossa. Jednym
ramieniem przyciskał ją mocno do piersi.

PoŜyczyłem go od Lucy Todd - powiedział jej

prosto do ucha,

Mam nadzieję, Ŝe jej nie przestraszyłeś. To był

mój błąd, nie Junipera. Rozumiesz, zdenerwowałam go.

Powiedziałem jej prawdę. Biorąc pod uwagę, na

jakie ryzyko się wystawiłaś, kilka cierni jest doprawdy
bardzo łagodną karą - ciągnął uparcie. - Sama to na
siebie ściągnęłaś.

106

CICHA PRZYSTAŃ

Wcale się tego nie wypieram. - Zacięła się.

Zatem co było, to było. Puścimy to w niepamięć?

- spytał zjadliwie.

Nigdy więcej nie będę taka głupia - odparła, po

czym dodała, czując znowu przypływ gwałtownej niechęci
do niego: - A ty mógłbyś postarać się nie być taki
nieznośny i denerwujący! Zachowujesz się tak zarozu-
nliale, Ŝe wzbudziłbyś bunt w najłagodniejszej kobiecie!

A ty najwyraźniej nie naleŜysz do najłagodniej-

szych kobiet. - Nie ukrywał swego rozbawienia.

Doskonale wiesz, Ŝe sam wyprowadziłeś mnie z

równowagi tym swoim zarozumialstwem!

Roześmiał się cicho w odpowiedzi i mocno objął j;|

W talii obiema rękami. Emma spojrzała na te silne,
opalone, budzące zaufanie ręce i wrzasnęła z przera-
Ŝ

aniem:

- Pościteś Ifdenowrricę

Zabrał leniwie jedną rękę i wyprostował kierownicę

rpweru pędzącego szaleńczo w dół. Wkrótce ujrzeli
dom.

Marzę o kąpieli - jęknęła Emma. - Boli mnie

kaŜdy mięsień.

I bardzo dobrze! - bezlitośnie skomentował

ubawiony Ross.

Wziął ostatni zakręt i przed ich oczami pojawiła sie

dostojna sylwetka limuzyny przed bramą domu Rossa
Emma rozpoznała ją od razu.

Zatrzymał rower, zanim dojechali do samochodu,

powiedział spokojnie, Ŝeby poszła do pani Pat po
dzieci.

- Tak - zgodziła się natychmiast, zapominając

o ochocie na kąpiel, o bólu podrapanych nóg. CzyŜby
iriiało to być tak długo oczekiwane rodzinne pojed
nanie? CzyŜby stary bogacz przyjechał nareszcie poznać
wnuki?

CICHA PRZYSTA

107

Zostawiła Rossa i, mijając samochód, starała się nie

przyglądać  mu  zbytnio.  Wcale  nie  była  ciekawa,  czy
Leon  Daumaury  przyjechał  sam,  czy  towarzyszy  mu
tryumfująca  Amanda.  Ross  dał  jej  jasno  do
zrozumienia,  Ŝe  ona,  Emma,  jest  tu  zupełnie  zbędna.
Była  tu  tolerowana  tylko  jako  opiekunka  dzieci,
Amanda miała główną rolę do odegrania.

Emma szła dumnie wyprostowana, starając się nie

okazywać Ŝadnych uczuć. Zastała dzieci skupione przy
kominku wokół pani Pat, która czytała im ksiąŜkę.

Wcześnie wróciliście - uśmiechnęła się gospodyni.

Mamy gości - wyjaśniła Emma.

Starała się powiedzieć to bardzo zwyczajnie, ale

pani Pat rzuciła jej badawcze spojrzenie, unosząc w
górę brwi.

- Aha, gości? No tak. - Przyjrzała się dzieciom.

- Powinniście się trochę umyć i uczesać, kochani. Edie...

Edie zabrała protestujące głośno dzieci. Pani Pat

nadal obserwowała spod oka Emmę. Dostrzegła
wyraźne wzburzenie na jej twarzy i podejrzanie
błyszczące oczy.

Powiedziałaś, gości? - powtórzyła jeszcze raz.

Zdaje się, Ŝe to Leon Daumaury - odpowiedziała

drętwo.

Ooo - zdumiała się pani Pat. Wstała i nalała

Emmie filiŜankę herbaty. - Zdaje się, Ŝe tego po-
trzebujesz.

Dziękuję, bardzo potrzebuję. - Emma była

spragniona. - Wie pani, mam wraŜenie, Ŝe Ŝycie jest
nieustanną huśtawką, jak pani sądzi? Człowiek jest
ciągle miotany to w jedną, to w drugą stronę.

MoŜe stajemy się zbyt gnuśni, jeŜeli wszystko

idzie gładko - zauwaŜyła filozoficznie pani Pat. - Ludzi
ogarnia wtedy nieznośne samozadowolenie.

Wątpię, czy kiedykolwiek będę miała szansę na

108

CICHA PRZYSTAŃ

samozadowolenie - roześmiała się Emma. - śycie
nieustannie przynosi mi niespodzianki.

To bardzo podniecające - zaŜartowała pani Pat.

Kpi sobie pani ze mnie. - Emma próbowała udać

obraŜoną.

Ja? Nic podobnego. - Nie zabrzmiało to jednak

przekonująco. Rozmowę przerwało powtórne poja-
wienie się dzieci, z buziami zaróŜowionymi po myciu.

Wymyci? Świetnie. To ruszajcie z Emmą. Całe

szczęście, Ŝe wcześniej zjedliśmy lunch.

TeŜ bym zjadła - westchnęła Emma, czując przy-

pływ głodu. Przygoda z Juniperem wpłynęła znakomicie
na jej  apetyt,  którego  nie osłabił  nawet  ból  na  myśl  o
spotkaniu  Rossa  z  Amandą.  -  Jestem  taką  nudną,
przyziemną  babą  -  zwróciła  się  do  pani  Pat.  -  Nic  nie
jest  w  stanie  pozbawić  mnie  na  długo  apetytu.  To
pewnie dlatego, Ŝe jestem tak obrzydliwie zdrowa.

I tak ma być - stwierdziła tamta. - Edie

zaprowadzi dzieci. Zostań i zjedz coś.

Emma zawahała się. To było jakieś wyjście z sytuacji.

Nie  musiałaby  oglądać  Rossa  i  Amandy  razem,
uczestniczyć w rodzinnym spotkaniu, z którego czułaby
się wyłączona. Poza tym Leon Daumaury  miał prawo
do  spotkania  ze  swymi  wnukami  bez  niepoŜądanych
ś

wiadków.

To bardzo miło z pani strony - zgodziła się W

końcu. - Dziękuję za zaproszenie.

No to siadaj, proszę - wskazała jej miejsce pani

Pat, dając znak Edie, aby odprowadziła dzieci. Tracy
spojrzała na Emmę niespokojnie, jakby coś przeczu-
wała.

Mamy gości? Jakich gości?

Ale Edie delikatnie, lecz stanowczo, pociągnęła ją

za sobą.

Emma zjadła smakowity omlet, wypiła kawę

CICHA PRZYSTAŃ

109

i w końcu, podziękowawszy pani Pat, z wielką
niechęcią, wolno wróciła do domu. Samochód juŜ
zniknął, ku jej wielkiej uldze, a w kuchni zastała tylko
Edie z dziećmi, zajętych robieniem ciasteczek.

Rossa wezwano na farmę Duckettów - poinfor-

mowała ją Tracy.

Ach, tak? - Emma usiłowała zachować rezerwę.

I wcale nie było Ŝadnych gości - dodał Robin,

patrząc na nią z ciekawością.

On i Tracy wpatrywali się w nią, czekając na

odpowiedź.  Emma  była  niemile  zaskoczona.  Czy  coś
się popsuło? CzyŜby Leon Daumaury  zmienił zdanie?
A  moŜe  go  wcale  nie  było  w  tej  limuzynie?  MoŜe
tylko sama Amanda?

Pewnie coś pokręciłam - przyznała się niepewnie.

To musiała być Amanda - skrzywiła się z nie-

smakiem Tracy. - Z bardzo się cfeszę, Ŝe sobie posz/a,
zanim tu doszliśmy.

I ja teŜ - poparł ją Robin z całego serca.

Mhm - dodała Donna z taką pasją, Ŝe wszyscy

wybuchnęli śmiechem.

Dzieci, nie wypada tak mówić o Amandzie.

Dlaczego nie? - zapytał rzeczowo Robin.

Nie wolno wam wyraŜać się niegrzecznie o doros-

łych - tłumaczyła oględnie Emma. Właściwie powinna
im jaśniej dać do zrozumienia, Ŝe Amanda moŜe
zostać ich ciotką i powinny się na to przygotować.

Przestaliście pracować - wtrąciła się \y tym

momencie Edie i cała trójka wzięła się znowu do
roboty.

Emma zabrała się do pisania pierwszego listu do

Fanny. Opisała w nim dokładnie swoje przygody od
czasu opuszczenia Londynu, po czym wysłała go.

Ross wrócił późno wieczorem. Dzieci juŜ spały,

Edie robiła sweter dla Robina, a Emma szkice. Kiedy

CICHA PRZYSTAŃ

podniosła oczy, wyczuwając jego obecność, zobaczyła,
Ŝ

e bacznie obserwuje wyraz jej twarzy, starając się

wyczytać odpowiedź na jemu tylko znane pytanie. ^-
Stało się coś złego? Wyglądasz tak ponuro

- zaczęła ostroŜnie.

Jego twarz wypogodziła się, jakby znalazł odpowiedź

na nurtujące go pytanie. Uśmiechnął się niedbale.

^- Nic złego. Naprawdę wyglądam ponuro? Ty za to

wyglądasz jak mała dziewczynka gotowa do snu.

Właśnie skończyła swoją wymarzoną kąpiel i była

w piŜamie, szlafroku, z mokrymi włosami wijącymi
się wokół zaróŜowionej twarzy.

- MoŜe zjesz? - spytała, przerywając pracę. - Znowu

zachorowała krowa Duckettów?

-- Tym razem me - roześmiał się. - To spaniel

wsadził łapę między kraty. Zanim dotarłem, juŜ zrobili
to, co powinni zrobić natychmiast. Posmarowali łapę
mydłem i po kłopocie.

No jasne! - odpowiedziała śmiechem. Po czym

przyjrzała  mu  się  podejrzliwie.  -  Ale  zabrało  ci  to
strasznie  duŜo  czasu...  -  Ugryzła  się  w  język,  prze-
klinając  siebie  za  tę  uwagę.  Nie  mogła  pozwolić,  aby
zaczął  podejrzewać,  jakie  Ŝywi  do  niego  uczucia  i  Ŝe
zaleŜy jej na jego obecności.

Wpadłem do Dorchester, do Edwarda - od-

powiedział gładko. - Musieliśmy przejrzeć rachunki.
Niidna i pochłaniająca czas robota.

Jak się czuje Chloe? Bardzo mi się spodobała

- oŜywiła się Emma. - Jest taka bezpośrednia
i sympatyczna, jej towarzystwo to przyjemność.

- Chloe ma się świetnie. TeŜ jej się spodobałaś,

pytała o ciebie. Obie jesteście podobne - potraficie
stworzyć taką domową, ciepłą atmosferę. - Uśmiechnął
się lekko.

CICHA PRZYSTAŃ

111

Emma oblała się rumieńcem. Komplement był tak

słodki, tak nieoczekiwany, Ŝe wytrąciło ją to z równo-
wagi. Odwróciła wzrok, zmieszana.

Zapadła cisza. Emma zerknęła na Rossa,"'który

obserwował ją uwaŜnie, stojąc niedbale oparty o drzwi,
z rękami w kieszeniach i kwaśną miną. Oczywiście
wyskoczyła z tą idiotyczną uwagą. To jasne, Ŝe jej
obecność sprawiała mu kłopot i była cięŜarem. Tysiąc
razy dawał jej do zrozumienia, Ŝe nie chce wiązać się z
Ŝ

adną kobietą. śe unika kobiet jak zarazy.

Zrobię ci kawy - zaproponowała, ruszając do

kuchni.

Zdaje się, Ŝe wspominałaś o jedzeniu? - PodąŜył

za nią.

Jestem pewna, Ŝe Chloe nie pozwoliła ci odejść,

nie nakarmiwszy cię do oporu - rzekła stanowczo.

Masz rację! - przyznał ze śmiechem. - Uwielbia

karmić ludzi, a szczególnie męŜczyzn. To chyba jakiś
plemienny obyczaj.

Jest po prostu bardzo gościnna. - ZmiaŜdŜyła go

spojrzeniem. - Nie pozwalam z niej kpić!

GdzieŜbym śmiał! - Ross wzdrygnął się z udanym

przeraŜeniem. - Za bardzo boję się tego spojrzenia
twych ślicznych, wielkich brązowych oczu.

Zrobiła mu kawę nie odzywając się juŜ ani słowem.

PoniewaŜ porównał ją do Chloe, bardzo nie spodobał
się jej złośliwy ton, z jakim o niej opowiadał. JeŜeli
kpił z Chloe, to kpił takŜe z niej...

Usiadł z kawą w fotelu przed kominkiem. Emma

usiłowała  skoncentrować  się  na  swojej  pracy,  ale  jej
umysł  zajęty  był  pytaniami,  których  nie  ośmieliła  się
mu  zadać.  Znowu  wyszłoby  na  to,  Ŝe  jest.  wści-bska.
Nigdy  jej  tego  nie  wybaczy,  znała  go  juŜ  na  tyle
dobrze.

112

CICHA PRZYSTAŃ

Ale nie mogła oderwać myśli od tej wizyty. PoŜa-

łowała,  Ŝe  nie  przyjrzała  się  dokładniej,  kto  był  w
samochodzie.  Stchórzyła  obawiając  się,  Ŝe  mogłaby
tam  ujrzeć  Amandę  ze  swym  złośliwym,  zwycięskim
uśmiechem.

Cała ta wzajemna rodzinna wojna była taka głupia,

taka niepotrzebna, trudno było uwierzyć, iŜ Leon
Daumaury nie zechce przebaczyć swemu synowi i jego
Ŝ

onie, Ŝe odrzuca wnuki. Czy ktokolwiek, a co dopiero

własny dziadek, mógłby odrzucić takie maluchy jak
Donna i Robin czy pełna godności Tracy? Nie mogła
tego przeboleć.

A jeŜeli to nie był dziadek, to po co Ross wysłał ją

po dzieci? Czy chciał się jej pozbyć, bo wolał rozmawiać
z Amandą bez świadków?

No tak, to prawdopodobne, to miało sens - dla niej

bardzo bolesny. Trudno, spojrzy prawdzie w oczy, nic
innego jej nie pozostaje.

Zaczyna mi wchodzić w krew - poczuła do siebie

pogardę  -  to  przyjmowanie  do  wiadomości  przykrych
faktów.  Dlaczego  zawsze  muszę  zakochiwać  się  w
nieodpowiednim  męŜczyźnie?  Czy  nigdy  nie  zmąd4
rzeję?

Poszła wcześnie spać, ale trapiły ją przykre, ponure

sny.

Ranek wstał chłodny i chmurny. W nocy wiatr

zmienił kierunek. Zanosiło się na deszcz.

Rossa juŜ nie było, Edie poszła pomóc siostrze,

więc Emma, po domowych porządkach, zdecydowała
się wziąć dzieci na spacer.

Powietrze było wilgotne. Szli wolno, zatrzymując

się od czasu do czasu, by dokładnie obejrzeć skarby
znalezione przez myszkujące dzieci. Emma wzięła
papier i kredki, aby maluchy mogły porysować. Przy

CICHA PRZYSTAŃ

113

rysowaniu wybuchła oczywiście sprzeczka i Emma,
chcąc ją przerwać, zaproponowała wyścig do końca
ś

cieŜki, która kończyła się przy gospodzie.

- Zawsze tędy chodzimy - skrzywiła się Tracy.

- Chodźmy inną drogą.

Poparła ją pozostała dwójka i Emma, dla świętego

spokoju, skierowała się w stronę nie znanej jeszcze
ś

cieŜki. Dzieci są niesłychanie męczące, westchnęła.

Wymagają  nieustannej  uwagi.  Właściwie  niewiele
udało  się  jej  zrobić  szkiców  przez  cały  czas  pobytu
tutaj.  To  zaczynało  być  niepokojące.  Zamierzała
pracować  wieczorami,  ale  z  reguły  była  zbyt  zmę-
czona.

cieŜka skończyła się nagle przed dziwną bramą w

kształcie podkowy. Była drewniana, pomalowana na
zielono i osadzona w czerwonym ceglanym murze.

- Nigdy tu nie byłam - stwierdziła niepewnie Tracy.

- Gdzie jesteśmy?

- Trochę zbłądziliśmy - wyznała Emma z nagłym

podejrzeniem, Ŝe ten mur otacza Queen's Daumaury.

- Wracajmy lepiej.

- To jest pewnie furtka do zaczarowanej krainy

- rozmarzył się Robin, wpatrując się w błyszczącą
miedzianą gałkę uchwytu. - Emmo, wejdźmy!

NiemoŜliwe. To prywatna posiadłość - ucięła

zaniepokojona.

Chodźmy juŜ - nalegała Tracy, rzuciwszy Emmie

krótkie spojrzenie, jakby ona teŜ zgadywała, co kryje
się za furtką.

Robin stał uparcie, nieporuszony. Tracy chwyciła

go za ramię, ale zamarła, gdyŜ rozległo się skrzypienie
i furtka zaczęła się uchylać. Cała trójka wpatrywała się
w nią, jakby spodziewając się ujrzeć wróŜkę lub
czarodzieja.

Emma z przeraŜającą pewnością wiedziała, kogo

ROZDZIAŁ ÓSMY

Co to ma znaczyć? - spytał starszy pan słabym

głosem, po długim milczeniu. Wpatrywał się w Emmę
z gniewem w oczach, jakby oczekując od niej od-
powiedzi. Był taki wątły i kruchy, a jednak emanowała
z niego duma i władczośc. Jego niespodziewane
pojawienie się oszołomiło Emmę. Zanim jednak zdolna
była wykrztusić słowo, przemówiła Tracy spokojnym,
pogardliwym tonem.

Właśnie odchodziliśmy. Trafiliśmy tu przypad-

kiem. Nie wiedzieliśmy, Ŝe pan tu mieszka, ani Ŝe pan
wyjdzie.

Tracy! - upomniała ją ostro Emma, niemile

zaskoczona jej otwartością. Spojrzała na pana Dau-
maury. - Bardzo przepraszam za jej niegrzeczne
zachowanie.

Masz ostry języczek, panienko. - Popatrzył na

Tracy marszcząc brwi.

Tracy oddała mu spojrzenie w ponurym milczeniu.

- Czy pan jest moim dziadkiem? - zadał pytanie

Robin w swój rzeczowy, dociekliwy sposób.

Leon Daumaury przyjrzał mu się i jego stara twarz

drgnęła dziwnie. Po chwili odpowiedział obojętnie.

Tak, jestem.

Czy tutaj mieszkasz? - Robin zajrzał przez furtkę

do parku. - Gdzie jest twój dom?

Chciałbyś go zobaczyć? - Leon Daumaury nie

spuszczał wzroku z twarzyczki chłopca.

116

CICHA PRZYSTAŃ

O tak, bardzo. Pewnie jest malutki i okrągły jak

domek elfów. - Oczy Robina płonęły z ciekawości.

Domek elfów? Malutki i... - Zaskoczony Leon

Daumaury stracił oddech. Patrzył badawczo na Emmę
swymi przenikliwymi jastrzębimi oczami. - Co to
dziecko wygaduje? PrzecieŜ wie na pewno...?

Sądzę, Ŝe nie wie o niczym - cicho powiedziała

Emma.

O niczym? - Starszy pan skrzywił się. - Nie wie

nic o Queen's Daumaury?

Emma skinęła potakująco głową. Leon Daumaury

wyciągnął kruchą, zdeformowaną dłoń do Robina,
który ufnie włoŜył w nią swą malutką rączkę.

Pójdziemy i obejrzymy go, dobrze? - Zwrócił się

do Emmy. - Czy mogłaby pani przyprowadzić
pozostałą dwójkę, panno...?

Nazywam się Emma Leigh - przedstawiła się.

Ich opiekunka, prawda? - Przeszywał ją wzrokiem.

Tak - potwierdziła.

Myślę, Ŝe nie wolno nam tam iść - odezwała się

nagle Tracy. - Mamusi to się nie spodoba.

Emma wahała się, wprawiło ją to w zakłopotanie.

Tracy pewnie miała rację. Nie wiedziała, co ma zrobić.
To Ross powinien tu zadecydować. Ale jak to
powiedzieć temu staremu człowiekowi, trzymającemu
tak pewnie rączkę Robina.

- Sadzę, Ŝe Tracy ma rację. Bardzo mi przykro...

- Zatrzymała się.

- Tracy wcale nie wie, co się mamusi podoba

oznajmił Robin swoim dorosłym, rozwaŜnym tonem.

Ona tylko zgaduje i prawie zawsze się myli. Tak jak

z tą owsianką i Donną. Ona strasznie lubi się rządzić.
Okropnie. - Patrzył z powagą na Emmę.

- Tam coś jest... co to? - jąkała się z przejęcia

CICHA PRZYSTAŃ

117

Donna, wpatrując się w głąb parku z zachwyconą
buzią. Emma dostrzegła przedmiot jej zachwytu.

Kilkadziesiąt metrów dalej, wśród krzaków, prze-

chadzała się sarna.

To sarna - burknął Leon Daumaury.

Salna? - Donna zmarszczyła czółko w skupieniu.

Sarna, tu jest do niej droga. - Chrząknął dziwnie. -

Jesteś bardzo podobna do swojej mamy, moja droga.

Zachichotała Donna, potem Robin. Dziadek rzucił

im na pół obraŜone spojrzenie.

CóŜ w tym śmiesznego? - dopytywał się.

Powiedziałeś Donnie moja droga - tłumaczył

Robin. - Tu jest droga i Donna jest droga... - Razem z
Donną wy buchnęli śmiechem. Tracy patrzyła na nich
z kamienną twarzą i cichym potępieniem.

Pan Daumaury uśmiechnął się i nagle jego twarz

przeobraziła się w cudowny sposób, przybierając Ŝywy,
serdeczny wyraz. Stracił całą swą rezerwę i sztywność.

- Ten angielski jest bardzo dziwny, prawda, moja

droga i mój drogi - powiedział z przesadą. Rozczuliła
go ich natychmiastowa reakcja.

Maluchy aŜ pokładały się ze śmiechu. Robin ruszył

truchtem,  pociągając  za  sobą  starszego  pana,  Donna
ochoczo  pobiegła  za  nimi.  Emma  spojrzała  bezradnie
na  Tracy,  która  obserwowała  całą  scenę  z  lodowatą
niechęcią.

Coś mi się zdaje, Ŝe nie mamy wyjścia, musimy

dołączyć - zauwaŜyła łagodnie Emma.

Ja wracam do domu! - Tracy trwała w ponurym

uporze.

Nie ma mowy! - Emma chwyciła ją za ramię. -

Nie sama, Tracy. Trudno, musisz iść ze wszystkimi.
Nigdy w Ŝyciu nie pozwolę ci spacerować samej,
wiesz o tym doskonale.

118

CICHA PRZYSTAŃ

Mamusia nie lubi naszego dziadka - powtórzyła

Tracy.

Chyba jesteś jeszcze za mała, Ŝeby naprawdę

wiedzieć, kogo twoja mama lubi, a kogo nie - zaczęła
ostroŜnie Emma. - MoŜe ci się wydawać, Ŝe wszystko
rozumiesz, ale wiesz, sami dorośli nie zawsze są pewni
swych

uczuć.

Rzeczy

są

wiele

bardziej

skomplikowane, niŜ to wygląda na pierwszy rzut oka.
Myślę, Ŝe powinnyśmy pozwolić Robinowi i Donnie
porozmawiać z panem Daumaury, jeśli tak chcą. Ja to
później wyjaśnię twojej mamie.

AleŜ będzie na ciebie wściekła! - Tracy nie

ukrywała swego zadowolenia.

Tracy, Tracy - westchnęła Emma - dlaczego tak

trudno dojść z tobą do porozumienia?

Spojrzała na bladą, zaciętą buzię i nagle wypełniło

ją Ogromne współczucie i ćfcfiwość do (ego dziecka.
Uklękła i przytuliła ją do siebie mocno, całując
delikatnie chłodny policzek.

- Nie bądź taka - szepnęła.

Tracy pozwoliła przez chwilę przytulić się Emmie,

po  czym  wyrwała  się i  pobiegła  za  Robinem  wołając,
by na nią poczekał. W pierwszej chwili Emmie zrobiło
się przykro, ale zaraz uśmiechnęła się wstając. A jednak
Tracy  zmieniła  zdanie  i  dołączyła  do  innych,  zamiast
dąsać  się  z  boku.  Jednak  jakieś  porozumienie  zostało
zawarte.

Idąc wolno z tyłu, Emma rozmyślała z pewnym

rozbawieniem, jak wiele nauczyły te dzieci ją, dorosłą
osobę, która miała zająć się ich wychowaniem i opieko-
wać się nimi. A to te maluchy otworzyły jej oczy na
zachowanie innych ludzi, na drobne fakty, których nie
dostrzegała. Dzięki nim była teraz znacznie mądrzejsza.
Bliska, codzienna obserwacja dzieci odkryła jej więcej
prawdy o naturze ludzkiej, niŜ znała do tej pory.

CICHA PRZYSTAŃ

119

Wędrowali przez park, a Leon Daumaury pokazywał

i opowiadał im o wszystkich parkowych cudach.
Ujrzeli wspaniałe srebrzyste baŜanty, przechadzające
się po trawniku. Na Robinie nie zrobiły wraŜenia.

- Wolę te dzikie, polne baŜanty - wyznał szczerze.

- Są takie przyjemnie brązowe i tłuste - jak imbryk
pani Pat albo jak Emma - dodał po namyśle.

Emma roześmiała się. Po chwili zaskoczenia za-

wtórował jej Leon Daumaury.

W Ŝaden sposób nie mogę uznać waszej Emmy za

tłustą - zaprotestował. - Ale rzeczywiście, ma coś z
kolorów baŜanta, bystre spostrzeŜenie. A kto to jest
pani Pat?

Nie znasz pani Pat? Ona ciebie zna - zdziwił się

Robin.

I Edie - przypomniała Donna.

Kim one są? Opowiedz mi o nich - zachęcił

Donnę dziadek.

Ja je kocham - wyznała Donna z uczuciem. Leon

Daumaury wydawał się uświadamiać sobie coś, czego
istnienia nie podejrzewał.

Prowadzą gospodę we wsi - wytłumaczyła Emma.

Och, to one. - Był zaskoczony. - Oczywiście,

widziałem je z daleka.

Dlaczego je kochasz? - spytał szorstko Donnę,

wpatrując się w jej buzię.

Bo kocham. - Podniosła na niego szeroko otwarte

oczka. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, stropiła się i
buzia się jej wykrzywiła.

Donna je kocha, bo one takŜe ją kochają. Obie są

bardzo dobre i miłe - wyjaśniła Emma spokojnie,
ujmując małą rączkę, która mocno ścisnęła jej dłoń.

A zatem - stwierdził kostycznie starszy pan

- moje srebrne baŜanty są dla was za wytworne.

120

CICHA PRZYSTAŃ

Wolicie te pospolite, czy ogrodowe, które oglądacie
codziennie?

- Pospolite albo polne - poprawił Robin.
Dziadek znowu roześmiał się głośno. Spojrzał

z szacunkiem na chłopca, a potem na Emmę.

- Jest bardzo bystry, prawda? - szepnął.
Ruszyli dalej szeroką drogą przez znakomicie

zaprojektowany i troskliwie pielęgnowany park. Droga
skręciła nagle i nieoczekiwanie blisko ujrzeli wśród
drzew dom.

Zasługiwał na swoją sławę. O cudownych propor-

cjach, zbudowany z jasnego kamienia, przynosił chwałę
swym osiemnastowiecznym budowniczym.

Robin przystanął i wpatrywał się w budynek, gdy

dziadek z ogromnym napięciem obserwował jego
twarzyczkę.

- No i co? - zapytał niecierpliwie.

- Chciałbym mieszkać w takim domu - wypalił

chłopiec zwracając na niego swe zadziwiająco dorosłe
spojrzenie.

Na twarz Leona Daumaury z wolna wypłynął

rumieniec, dolna warga mu zadrŜała, po czym zaciął
usta, by opanować widoczne wzruszenie. Dopiero po
chwili powiedział ochrypłym głosem:

- Cieszę się, Ŝe ci się podoba.

Podeszli bliŜej na tyły domu. Cały taras otaczały

masy róŜanych krzewów w pełnej krasie.

Te róŜe są tematem rozmów w całym hrabstwie.

Są dumą Queen's Daumaury - rzekł, patrząc na
oczarowaną Emmę.

A to co? - przestraszyła się Donna nagłego,

przeszywającego krzyku.

Pawie - burknęła Tracy.

Podobają ci się? - spytał dziadek, przyglądając się

jej uwaŜnie.

CICHA PRZYSTAŃ

121

Tak się pysznią tymi swoimi piórami... - zlek-

cewaŜyła je Tracy.

Powinniście zobaczyć ogród wiosną - powiedział

Leon Daumaury. - Mamy tu ogród błękitny, kwiaty we
wszystkich odcieniach błękitu... niezwykłe.

Kocham niebieskie kwiaty - mimowolnie zawołała

zachwycona Tracy.

Cy moŜemy wejść? - zapytała Donna dziadka,

stojąc przed wielkimi oszklonymi drzwiami i przycis-
kając nosek do szyby. Zanim zdąŜył odpowiedzieć,
nagle na górze otworzyło się okno i rozległ się ostry,
gniewny głos Amandy:

A ty co tutaj robisz? Wynoś się natychmiast,

nieznośny dzieciaku! - W pierwszej chwili nie spo-
strzegła Leona Daumaury; kiedy się poruszył, zbladła.
- Och, nie wiedziałam... nie miałam pojęcia...

Nie powinnaś tak krzyczeć na dzieci. Prze-

straszyłaś ją - skarcił dziewczynę.

Donna wcale się nie przestraszyła. Emma ujrzała w

jej niebieskich oczach widoczne zadowolenie. Donna
nie lubiła Amandy i cieszyło ją, Ŝe tamta wzbudziła
gniew dziadka.

Nie poznałam jej. Myślałam, Ŝe to jakieś obce

dziecko na tarasie, zaglądające przez okno i... - starała
się załagodzić zmieszana Amanda.

JuŜ choćby przez wzgląd na wiek tego dziecka nie

powinnaś była tak krzyczeć, obojętne co robiło.
PrzecieŜ to maluszek - przerwał zimno.

Amanda rzuciła Emmie nienawistne spojrzenie.

Jasne, Ŝe ją obwiniała za ten incydent. Słodkim głosem
zwróciła się do dzieci.

AleŜ my się doskonale znamy. Jesteśmy starymi

przyjaciółmi i świetnie się rozumiemy.

AleŜ oczywiście. - Robin genialnie naśladował

ton głosu Rossa.

122

CICHA PRZYSTAŃ

Dziadek znowu spojrzał na niego przenikliwie.

Emma  zastanawiała się,  czy  zna  on  Rossa  na  tyle,  by
docenić to naśladownictwo. Ross musiał bywać w tym
domu,  spotykał  się  przecieŜ  z  Amandą.  Zatem  Leon
Daumaury  poznał  go,  chociaŜ  pewnie  nie  znosił  -
przecieŜ to siostra Rossa jest Ŝoną jego syna.

Amanda otworzyła oszklone drzwi i wszyscy weszli

do środka. Był to jeden z najczęściej fotografowanych
i  pokazywanych  w  eleganckich  czasopismach  pokoi.
Mienił  się  wszelkimi  odcieniami  lekkiego  błękitu  i
delikatnego  beŜu  -  od  pokrytych  jedwabiem  ścian,
poprzez  dywan,  meble,  porcelanę,  do  starannie
ułoŜonych kwiatów.

ywe, psotne dzieci zupełnie nie pasowały do tego

miejsca. Robin i Tracy wymienili wymowne spojrzenia,
Doima przysunęła się do Emmy, łapiąc ją za rękę.

Leon Daumaury dostrzegł szczery, wymowny wyraz

ich twarzy i uśmiechnął się kwaśno.

- Chodźcie, obejrzymy dom.

Dalej było tak samo. Nieskazitelna elegancja, dbałość

o drobiazgi, wszystko lśniło, połyskiwało - dzieci bały
się przypadkiem ruszyć cokolwiek.

Nie podoba się wam tutaj - stwierdził zrezyg-

nowany dziadek.

Czy jest tutaj miejsce dla dzieci? - Robin silił się

na uprzejmość.

Pokoje dziecinne? - Starszy pan znowu uśmiechnął

się kwaśno. - Są na najwyŜszym piętrze, teraz to
strych. Nie były uŜywane od czasu... - urwał.

Od dzieciństwa jego syna, domyśliła się Emma.

Ciekawe,  czy  to  dlatego  ojciec  tych  dzieci  został
archeologiem,  Ŝe  dorastanie  w  tym  luksusowym
pudełku  uczyniło  go  człowiekiem  zdolnym  do  cierp-
liwego grzebania w Ŝyciu staroŜytnych.

Wspięli się na strych. Tu nie było dywanów. Boazerie

CICHA PRZYSTAŃ

123

i drzwi były polakierowane na ciemno. Światło sączyło
się z okienka w dachu.

Otworzyli drzwi i znaleźli się w długim, wąskim

pokoju z łamanym sufitem.

-- Och - jęknął Robin z zachwytu na widok starego,

wysłuŜonego konia na biegunach, stojącego pośrodku
pokoju. Błyskawicznie znalazł się na jego grzbiecie.
Donna z płaczem domagała się tego samego.

Emma posadziła ją za Robinem i oboje kołysali się

wniebowzięci. Tracy oglądała pokój, pełen zakamar-
ków, z półkami wypełnionymi zaczytanymi ksiąŜkami,
zniszczonymi zabawkami, starymi meblami. Podeszła
do okna i wyjrzała.

- Jaki ładny pokój. Najładniejszy w całym domu

- westchnęła.

Leon Daumaury obserwował ich w milczeniu.

Wydawał się poruszony.

Będzie padać! - odezwała się nagle Tracy. - Czy

to burza?

Na to wygląda. Musimy szybko wracać na lunch

- zaniepokoiła się Emma.

MoŜecie zjeść tutaj - rzucił dziadek szorstko.

Bardzo dziękuję, ale nie. Czeka juŜ gotowy w

domu. - Emma pokręciła głową odmownie. Zapie-
kanka siedziała w piekarniku, zmarnowałaby się.

KaŜę was odwieźć samochodem - obiecał starszy

pan,  kiedy,  po  bardzo  niechętnym  rozstaniu  się  z
koniem,  wszyscy  schodzili  po  marmurowych,  lśnią-
cych  schodach.  Potem  Leon  Daumaury  pomachał  im
dłonią na poŜegnanie. Dzieci teŜ mu  machały, dopóki
nie  zniknął  im  z  oczu.  Rozsiadły  się  z  zadowoleniem
w limuzynie.

Wspaniały samochód, prawda? - zwrócił się Robin

do Emmy.

124

CICHA PRZYSTA

A mnie się ten dom wcale nie podoba - oznajmiła

Tracy niechętnym, krytycznym tonem.

Mówisz tak, bo myślisz, Ŝe mamusia będzie na

nas wściekła, Ŝe tam poszliśmy. - Robin, jak zwykle,
okazał przenikliwość.

Wcale nie, ty mądralo - odcięła się Tracy.

Ja tez chcę konia. - Donna przytuliła się do

Emmy.

I ja teŜ - ochoczo poparł ją Robin.

Wujek Ross teŜ się wścieknie - nie ustępowała

Tracy.

A dlaczego? - dopytywał się Robin.

Gdyby mamusia chciała, Ŝebyśmy widzieli się z

dziadkiem, to kazałaby wujkowi Rossowi zabrać nas
do niego - mądrzyła się starsza siostra.

Emma zaniepokoiła się, słysząc to. Tracy miała

słuszność. Ross tak by postąpił, gdyby był do tego
upowaŜniony.

Ross był w domu, kiedy przyjechali. Podszedł

wolno  do  bramy.  Jego  twarz  była  nieprzenikniona,
oczy  nie  zdradzały  niczego.  Serce  Emmy  zadrŜało  w
niedobrym  przeczuciu  i  szybko  zaczęła  w  myślach
układać usprawiedliwiającą przemowę. Robin wyszedł
na spotkanie wujkowi ze spokojem pierwszych chrześ-
cijan idących na spotkanie lwom.

- Cześć, wujku. Odwiedziliśmy naszego dziadka

- wyznał otwarcie. - Lubię go.

- Ach tak? Naprawdę? - Ross zmierzył siostrzeńca

zamyślonym spojrzeniem i przeniósł je na Emmę.

- Ciekaw jestem, jak do tego doszło?

Poszliśmy na spacer - zaczęła pośpiesznie tłuma-

czyć drŜącym głosem. - Znaleźliśmy się na ścieŜce,
której nie znaliśmy i tam była...

Mala zacałowana fultka - podjęła radośnie Donna,

z wyrazem szczęścia na buzi, wkładając swą

CICHA PRZYSTAŃ

125

małą rączkę w dłoń wujka. - I wysedł nas dziadek i
posliśmy zobacyć jego dom, ale był za duŜy. A potem
odwiedziliśmy konia na bunach i spodobał się nam...

Konia na biegunach - poprawiła Tracy.

Wielki koń na biegunach - wtrącił się Robin z

zachwytem. - I Donna i ja galopowaliśmy na nim.

Ross znowu spojrzał na Emmę z nieprzeniknioną

twarzą.

- Mieliście bardzo męczący dzień, prawda? - mruk

nął do dzieci.

Lunch uspokoił atmosferę. Maluchy były bardzo

zmęczone i gotowe do drzemki. Tracy trochę protes-
towała, Ŝe jest za duŜa, by się zmęczyć byle czym, ale
pomaszerowała do swego pokoju.

Ross pomagał Emmie zmywać milcząc, ale wiedziała,

e prędzej czy później jej wygarnie. Wyczuwała jego

napięcie. W końcu zaczął spokojnym pytaniem:

Nie uwaŜasz, Ŝe naleŜało postąpić bardziej

taktownie w tej, jak wiesz, bardzo delikatnej sytuacji?

Nic nie wiem - odparła zwięźle. - Nic mi nie

wyjaśniono. Musiałam zdać się na własne wyczucie.

I cóŜ ono ci podpowiedziało? - zapytał pogard-

liwie.

To, Ŝe naleŜy natychmiast zabrać dzieci do domu

i tak bym postąpiła, gdyby Donna nie wyrwała mi się i
nie  uciekła.  Sytuacja  wymknęła  mi  się  z  rąk,  zanim
zdąŜyłam wymyślić, jak się taktownie wycofać. - Wez-
brał  w  niej  nagły  gniew.  Z  całym  rozmysłem  niczego
jej nie wyjaśniono, a teraz on oskarŜa ją o coś, czemu
nie była w stanie zapobiec. - Poza tym znalazłam się w
bardzo niezręcznej dla mnie sytuacji. Nie mogłam być
niegrzeczna  dla  pana  Daumaury.  Nie  miałam  pojęcia,
jak się zachować, co powiedzieć.

Amanda mi powiedziała... - zaczął, a wtedy ona

nie wytrzymała i wybuchnęła.

126

CICHA PRZYSTAŃ

Amanda! Pewnie zadzwoniła do ciebie, Ŝeby cię

ostrzec? Była wściekła, gdy zobaczyła tam dzieci. Nie
cierpi ich.

Cicho bądź! - rozkazał Ross tak zdławionym z

gniewu głosem, Ŝe zatkało ją natychmiast i zadrŜała.

UwaŜam, Ŝe jesteś bardzo niesprawiedliwa dla

Amandy - zaczął po chwili spokojniej. - Nie ma mowy
o niechęci do dzieci, odwrotnie, włoŜyła wiele wysiłku
w nawiązanie kontaktu między nimi a dziadkiem. Na
niczym jej bardziej nie zaleŜy, niŜ na szczęśliwym
zjednoczeniu rodziny.

Emma zacięła usta i milczała. CóŜ mogła powiedzieć?

Doświadczenia z jej znajomości z Amandą mówiły co
innego.  śe  ta  dziewczyna  zawsze  była  złośliwa  i
przewrotna  w  stosunku  do  niej,  no  i  Ŝe  nigdy  nie
okazywała sympatii do całej trójki dzieci. Przyszło jej
do  głowy,  Ŝe  Ross  nie  zna  prawdziwego  oblicza
Amandy.  Spojrzała  na  niego  spod  oka.  Wyglądał  na
zaniepokojonego  i  zmartwionego.  MoŜe  zastanawia
się, co powiedzieć siostrze?

Oczywiście - oznajmiła - Ŝe biorę na siebie całą

odpowiedzialność. Powiem Judith, Ŝe to była wyłącznie
moja wina.

Niemądra dziewczyna! - roześmiał się dziwnie. -

Siedź cicho, Emmo. Siedź cicho. - Powiesił ścierkę i
wyszedł. Patrzyła za nim, płonąc z urazy zmieszanej z
bólem, miłością i znuŜeniem.

Zabolało, gdy odezwał się do niej tak lekcewaŜąco.

Niemądra  dziewczyna  -  tym  dla  niego  była.  I  tym
rzeczywiście  jestem,  przyznała.  Idiotką,  zakochaną  w
tym surowym, nieczułym męŜczyźnie, który jest ślepy
na  wszystkie  gierki  dziewczyny  takiej  jak  Amanda.
Zarzekał się, Ŝe nie zrobi juŜ Ŝadnego błędu w miłości,
Ŝ

e przejrzał Amandę - ale, sądząc z jego słów,

zupełnie zgłupiał na jej punkcie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Emma pracowała właśnie z dziećmi w ogrodzie,

kiedy,  dwa  dni  później,  usłyszała  warkot  samochodu
zatrzymującego  się  przy  bramie.  Pomyślała,  Ŝe  Ross
skończył  wcześniej  pracę.  Przez  ostatnie  dwa  dni  był
bardzo zajęty i właściwie nie widzieli się.

Skrzypnęła brama i Emmę zamurowało. Oto szła ku

niej, nieśmiało, ale z całą determinacją, Fanny. Po
chwili wybuchnęły radosnym śmiechem i porwały się
w objęcia ze łzami wzruszenia.

A cóŜ ty tu robisz? - dopytywała się Emma,

mierząc przyjaciółkę spojrzeniem. - Wspaniały strój.
Nowy?

Tak. Pierwszy raz mam go na sobie. To dobrze,

e ci się podoba. - Fanny z zadowoleniem spojrzała na

swój bladoniebieski klasyczny kostium, w którym było
jej bardzo do twarzy. Cała promieniała, miłość
najwidoczniej jej słuŜyła, zauwaŜyła Emma z przyjem-
nością.

Jak się miewa Guy? - zapytała. Miłość do Rossa

pozwoliła jej mówić o Guyu bez drgnienia w sercu.

Sam ci to moŜe powiedzieć - Fanny wskazała

ręką i Emma, odwracając się, stanęła oko w oko z
Guyem.

Ucałował Emmę w policzek bardzo gorąco, uśmie-

chając się radośnie na jej widok. Emma z zaskoczeniem
przypomniała sobie, Ŝe był czas, gdy uznała, Ŝe jest w
niej zakochany. Teraz spadła jej z oczu zasłona -
zachowywał się w stosunku do niej z całkowitą

CICHA PRZYSTAŃ

129

obojętnością. Pozostał nadal sympatycznym, wdzięcz-
nym kompanem, takim, jakim był zawsze. To ona była
w błędzie, wyobraŜając sobie coś więcej.

Oboje wyglądacie wspaniale! - I była to szczera

prawda.

Przyjechaliśmy zaprosić cię na nasz ślub w Lon-

dynie - oznajmiła Fanny, cała zapłoniona.

Wasz ślub? - Emma wpadła w zachwyt. - Kiedy?

Oczywiście, przyjadę. I mam nadzieję, Ŝe zostanę
druhną. Czy ma to być wielkie, wspaniałe wydarzenie,
czy cichy ślub?

Jest wyznaczony na ostatni dzień października -

wyjaśnił  Guy.  -  Dostałem  pracę  w  Kanadzie.  Muszę
tam  wyjechać  przed  piętnastym  listopada,  więc  czasu
zostało  bardzo  mało.  Nie  wyobraŜam  sobie  wyjazdu
bez  Fanny,  a  ona  przystała  na  ślub  bez  fajerwerków.
Zaplanowaliśmy  ciche,  skromne  wesele, tylko  rodzina
i najbliŜsi przyjaciele, tacy jak ty.

lub w bieli - dodała stanowczo Fanny. - I ty

koniecznie musisz być moją druhną, Em!

Oczywiście - nalegał Guy. - Uda ci się przyjechać?

Twoja nieobecność zepsuje Fanny całą uroczystość.

Jego oczy patrzyły prosząco z taką serdecznością i

ciepłem,  Ŝe  wzruszyło  ją  to.  Nie  tylko  nie  traci
przyjaźni Fanny, ale zyskuje jeszcze jednego oddanego
przyjaciela,  nawet  jeŜeli  będzie  ich  dzieliła  ogromna
przestrzeń.  Odległość  nie  wpłynie  na  osłabienie  ich
przyjacielskich więzów, była tego pewna.

Postaram się - przyrzekła solennie. - Sama uszyję

sobie suknię, coś prostego. Jaki kolor będzie pasował,
Fanny?

Dla ciebie tylko delikatna Ŝółć - zadecydowała od

razu Fanny. - Najładniej ci w kolorze pierwiosnka.

Dzieci przypatrywały się im, całe zamienione w słuch.

130

CICHA PRZYSTAŃ

Emma zauwaŜyła ich obecność i ze śmiechem dokonaia
prezentacji.

Fanny ucałowała kaŜde z osobna. Tracy nie mogła

oderwać zachwyconych oczu od jej złotych loków i
delikatnych rysów.

- Pani wygląda jak anioł z naszej choinki! - wyznała

nieoczekiwanie.

Emma zdusiła śmiech, Fanny wydawała się speszona,

ale Guy oznajmił powaŜnie:

- Wiem, Tracy, co masz na myśli. Ja teŜ tak

uwaŜam.

To musi być cudownie, pomyślała Emma tęsknie,

gdy męŜczyzna patrzy w ciebie jak w obrazek. Ona za
kaŜdym razem, kiedy niespodziewanie zjawiał się
Ross, miała uczucie, jakby jej serce ściskała jakaś
Ŝ

elazna obręcz.

Proszę wejść do naszego domu. - Tracy złapała

Fanny za rękę i z gorliwą uprzejmością ciągnęła do
drzwi.

Tak, tak, wejdźcie - poparła ją Emma. - Zaraz

przyjdę, tylko połoŜę na miejsce te narzędzia ogrod-
nicze. Wypijemy herbatę. Mamy mnóstwo pysznych
rzeczy do jedzenia.

Edie piekła cały ranek - wtajemniczyła ich Tracy.

Ach, tak. Znam Edie, Emma mi wszystko opisała

w liście - zapewniła Fanny.

Naprawdę? - zdziwiła się Tracy. - A co napisała o

mnie? Napisała, Ŝe teŜ umiem dobrze gotować?

Fanny taktownie zapewniła, Ŝe w liście Emma

wychwalała  jej  talenty  kulinarne  pod  niebiosa.  Emma
przypomniała  sobie,  jak  opisała  ów  poranek,  gdy
Tracy  gotowała,  i  poczuła  wielką  ulgę  oraz  ogromną
wdzięczność dla przyjaciółki. Robin i Donna porzucili
bez  Ŝalu  grzebanie  się  w  ziemi  w  ogrodzie  i  ochoczo
pomaszerowali za nimi. Fanny ich takŜe oczarowała.

CICHA PRZYSTAŃ

131

Guy odprowadził całą gromadkę ciepłym spoj-

rzeniem. Emma przyjrzała się mu i z niedowierzaniem
pytała siebie, co teŜ takiego widziała w nim, aby się
tak zadurzyć. Oczywiście był miły i na swój sposób
pociągający, ale brakowało mu pewności siebie Rossa,
jego siły charakteru, której nikt nie mógł się oprzeć.

- Ty teŜ wyglądasz bardzo dobrze - zwrócił się do

niej Guy, obrzucając ją spojrzeniem.

Ubawiło ją to. Miała na sobie stare, ubłocone

dŜinsy, gumowe buty i gruby sweter, który słuŜył tylko
do pracy w ogrodzie, bo zbiegł się w praniu i zupełnie
stracił fason.

Wyglądam okropnie! Gdybym spodziewała się

waszego przyjazdu...

Chcieliśmy ci zrobić niespodziankę. Fanny dostała

kilka dni wolnego, więc postanowiliśmy wybrać się na
małą wycieczkę w te strony, zobaczyć ciebie i przy
okazji odetchnąć świeŜym powietrzem.

Gdzie się zatrzymaliście?

W Dorchester. Śliczne miasteczko, prawda?

Bardzo. Poza tym masz ogromne szczęście, Ŝe

zdobyłeś taką dziewczynę jak Fanny - zapewniła go
Emma. - Jest wspaniała. Jest mi bardzo droga i mam
nadzieję, Ŝe zawsze będziecie razem szczęśliwi.

Nie martw się o Fanny. - Guy ujął ją za ramiona z

rozjaśnioną radością twarzą. - Zrobię wszystko, by
było jej dobrze. Wiem, Ŝe mi się poszczęściło. Mój
ojciec ciągle to powtarza. Nie moŜe zrozumieć, dlaczego
wybrała akurat mnie. - Z uśmiechem pocałował Emmę
w policzek. - Prawdę mówiąc, teŜ tego nie rozumiem.

To jasne, Ŝe jest w tobie nieprzytomnie zakochana.

- Emma uścisnęła go serdecznie. - UwaŜam, Ŝe
ś

wietnie do siebie pasujecie.

Emmo, jesteś wspaniałą dziewczyną - wyrzucił

132

CICHA PRZYSTAŃ

z siebie uradowany Guy. Jeszcze raz ją ucałował, tym
razem w usta.

Jestem ci taki wdzięczny, Ŝe nie chowasz do mnie

urazy! Rozdzielam was, a ty nie masz mi tego za złe...
nie intrygujesz... jesteś taka miła i wyrozumiała...

PrzecieŜ to musiało kiedyś przyjść... - wytknęła

mu. - Nic w tym nadzwyczajnego. Bardzo się cieszę...
mówię zupełnie szczerze. Czeka was cudowna przy-
szłość.

MoŜesz to powtórzyć jeszcze raz? - poprosił z

przejęciem. - Odtąd zaczynam nowe, fantastyczne
Ŝ

ycie!

Oboje roześmieli się, po czym Emma wysłała Guya

do Fanny, obiecując, Ŝe wkrótce do nich dołączy.
Zgodził się posłusznie, a Emma zabrała się do
porządkowania narzędzi ogrodniczych.

Pozbierała je i, niosąc do szopy, niespodziewanie

natknęła się na Rossa. Stał oparty o furtkę do ogrodu i
wyglądał jak chmura gradowa. CzyŜby stało się coś
złego, zaniepokoiła się.

Witaj! Wcześniej wróciłeś - powitała go z uśmie-

chem, mając nadzieję, Ŝe go rozchmurzy.

Wyraźnie widać, Ŝe za wcześnie - odburknął.

O co ci chodzi? - zmarszczyła czoło.

Jak długo sterczał tu ten Romeo? - Wszedł do

ogrodu, zatrzaskując za sobą z wściekłością furtkę.

Romeo? - zgłupiała na moment, a potem roze-

miała się. - Chyba myślisz o Guyu?

Guy! - powtórzył imię z kłującym sarkazmem.

- KtóŜby inny?

- Zdarzyła się najcudowniejsza rzecz na świecie

- zaczęła z oŜywieniem, pragnąc go ułagodzić. - Nawet
byś nie przypuszczał!

- Daj mi zgadnąć - ciągnął nieprzyjemnym tonem.

- To nagłe czulenie się do siebie! Jak on powiedział...

CICHA PRZYSTAŃ

133

jesteś taką wspaniałą dziewczyną, Emmo, taką słodką i
wyrozumiałą... - naśladował głos Guya ze wstrętną
przesadą. Jego twarz wyraŜała ogromny niesmak.

- O BoŜe! Na mdłości mi się zbiera. Jak zdrowa na
umyśle, inteligentna istota moŜe słuchać takich bzdur,
wierzyć w takie głupoty...

- Guy mówił to szczerze. - Rozzłościła się. - Nie

wszyscy męŜczyźni są tacy szorstcy, nieczuli, zimni
jak ty...

Był bardzo blady, jego wzrok przeszywał ją na

wylot, a szczęki zaciskały się z wściekłości.

No, dalej. Wykrztuś z siebie to, co zamierzałaś

powiedzieć od dawna. Myślisz, Ŝe nie zdaję sobie
sprawy, co czujesz?

Co takiego? - Emmie zaparło dech w piersi.

Doskonale pojmuję twoje uczucia do mnie

- oznajmił lodowato.

Teraz ona zbladła i zadrŜała. A więc domyślił się?

Ze zgrozy nie mogła uwierzyć. Nie mogła znieść
ś

wiadomości, Ŝe Ross domyślił się jej miłości do

niego, Ŝe to go draŜniło i odtrącało od niej. ' - Nie
odwracaj się ode mnie z taką miną! Spójrz na mnie! -
Złapał ją za ramiona i potrząsnął gwałtownie.

Puść mnie! To boli... - Starała się uwolnić z tego

uścisku i od przeraŜająco przenikliwego spojrzenia
szarych oczu.

Nie kuś mnie - ostrzegł złośliwie. - Nie wyob-

raŜasz sobie, ile wysiłku mnie kosztuje, aby się
opanować. Jeden porządny klaps pomógłby odzyskać
ci zdrowy rozum. Wiedziałem, Ŝe jesteś głupia, ale do
tej pory nie podejrzewałem cię o aŜ taką głupotę.

CzyŜbyś znowu pokłócił się z Amandą? - Jego

gniew był jakiś zagadkowy. Chyba nie ona mogła go
wzbudzić. Ktoś inny go wywołał, a na niej się skrupiło.
Tego kogoś nie miał odwagi zaatakować.

134

CICHA PRZYSTA

Amanda! - prychnął wściekle. - Nie usiłuj się

wykręcać i odwrócić uwagę.

Staram się odgadnąć, co cię tak wyprowadziło z

równowagi - podjęła cierpliwie.

Rzeczywiście, jakbyś nie wiedziała - ironizował

krzywiąc się.

Jestem pewna, Ŝe na mnie wyładowujesz swoją

złość na Amandę. Nie wiem, co ona takiego zrobiła,
ale oświadczam ci, Ŝe nie pozwolę na traktowanie
mnie w ten sposób. Nie będziesz się na mnie wyŜywał
i wyładowywał swoje humory.

Naprawdę? - Jego głos nagle niebezpiecznie złago-

dniał. Zacisnął dłonie na jej ramionach. Przez moment
poczuła przypływ niepewności, niepokoju i słabości,
gdy jego twarz zaczęła się przybliŜać, a oczy zwęziły się.
Wtem jego usta spadły na jej wargi z siłą i poŜądaniem,
zmuszając ją do niechętnej początkowo, a później coraz
Ŝ

arliwszej reakcji. Odczuwała rozkosz aŜ do bólu.

Tylko Ŝe to nie ona miała być tak całowana - to było

przeznaczone  dla  Amandy.  Ross  nadal  starał  się  ją
ukarać,  traktując  jako  zastępczynię  Amandy,  i  ten
pocałunek,  który  w  innych  okolicznościach  mógłby
przynieść  jej  radość,  teraz  przyniósł  jej  tylko  upoko-
rzenie i Ŝal. Ale nawet nie próbowała wmawiać sobie,
Ŝ

e nie czuje cudownej przyjemności. Jej zdradzieckie

ciało oŜywało pod jego dotykiem. Usta drŜały jak w
gorączce.

Ogromnym wysiłkiem woli wzięła się w garść i

czując, Ŝe za chwilę całkiem ulegnie, wyrwała się i z
całej siły wymierzyła Rossowi tęgi policzek.

- śebyś nigdy więcej tego nie próbował! - wy

krztusiła.

Uwolnił ją z uścisku i cofnął się o krok, dotykając

palcem czerwonych śladów po jej uderzeniu. Na jego
ustach pojawił się zastanawiający uśmieszek.

CICHA PRZYSTAŃ

135

- Nie chciałbym się z tobą spotkać w ciemnej

uliczce - mruknął. - Nie podejrzewałem cię o tyle siły.

Nic nie odpowiedziała, jej serce ciągle jeszcze biło

nierównym rytmem.

No dobrze - wycedził Ross spokojnie i wsadził

ręce głęboko do kieszeni. - Chyba powinniśmy podjąć
obowiązki uprzejmych gospodarzy i ugościć twego
przyjaciela? Gdzie chcesz go umieścić na noc? MoŜe
w moim pokoju?

To bardzo miłe z twojej strony, ale on i Fanny

wracają do Dorchester - odparła z uprzejmym
uśmiechem.

Fanny? - Ross wlepił w nią oczy.

Tak, moja przyjaciółka, z którą mieszkam.

Opowiadałam  ci  o  niej  i  Guyu.  CzyŜbyś  zapomniał?
No  więc  przyjechali  tu,  Ŝeby  mi  obwieścić,  Ŝe  się
pobierają  i  Ŝyczą  sobie,  abym  była  druhną.  -  Roz-
promieniła się w uśmiechu. - CzyŜ to nie cudowne?

Cudowne! - odezwał się cicho.

Muszę uszyć suknię, a nie dają mi wiele czasu.

Rozumiesz, zaraz po ślubie wyjeŜdŜają do Kanady,
spędzą juŜ tylko kilka tygodni w kraju. Guy dostał
pracę w Kanadzie.

I oni cię poprosili, abyś była druhną na ich

lubie? - nie dowierzał Ross. - Powinnaś chyba płakać,

a nie rozprawiać z takim entuzjazmem. Taka
propozycja dowodzi okrutnej niewraŜliwości uczuć!

Zapominasz, Ŝe oni o niczym nie mają pojęcia...

- Zarumieniła się. - śe nawet nie podejrzewają... Ŝe
kiedyś wmówiłam sobie uczucie do Guy a.

Wmówiłaś sobie? - Skrzywił się. - Przypominam

ci, Ŝe przed chwilą widziałem twoje zachowanie podczas
rozmowy z nim.

Poczułam się taka szczęśliwa widząc jego i Fanny

- broniła się. - I z zadowoleniem upewniłam się, Ŝe

136

CICHA PRZYSTAŃ

wszystko minęło bezpowrotnie. śe jestem zupełnie
wyleczona z uczucia do Guya. To było tylko krótkie
zauroczenie... nic prawdziwego, nic trwałego.

Ach tak? - ironizował. - A to całowanie? Z jakiej

okazji?

Całowanie? - stropiła się.

Widziałem, jak cię całował - potwierdził krótko.

Ooo... - Przypomniała sobie. - To nie ma Ŝadnego

znaczenia... taki tam braterski całus.

Naprawdę nie ma? - Oczy Rossa błysnęły

niebezpiecznie. - A zatem nie pomyl mnie z nim
przypadkiem. Braterskie całusy nie są w moim stylu.

Na policzki Emmy wypłynął rumieniec zakłopotania.

Co miał na myśli? Serce w niej załomotało.

- Wujku Ross, Emmo... nie macie zamiaru przyjść?

- usłyszeli podniecone wołanie Robina. - Czekamy
na herbatę!

Emma pośpieszyła do domu, niechętnie, ale jedno-

cześnie  z  dziwną  ulgą  przerywając  draŜniącą  i  niepo-
kojącą  rozmowę  z  Rossem.  Postanowiła  później
zastanowić  się  nad  nią  i  przemyśleć.  Teraz  pragnęła
chwili wytchnienia przy domowych zajęciach.

W kuchni Fanny i Guy pomagali Tracy smarować

chleb  i  przygotowywać  herbatę,  gawędząc  przyjaźnie.
Przedstawiła  im  Rossa.  Wymienił  z  Guyem  krótki
uścisk  dłoni,  witając  go  z  tak  lodowatą  uprzejmością,
Ŝ

e nie sposób było tego nie zauwaŜyć. Ze znacznie

cieplejszym uśmiechem powitał Fanny. Jego oczy
wyraŜały podziw i aprobatę.

Emma wspomniała o twojej urodzie... ale nie

doceniła cię. Jesteś jak pączek róŜy.

Dzięki. - Fanny ukazała dołeczki w uśmiechu.

- Emma nie wspomniała, Ŝe jesteś mistrzem w pra
wieniu komplementów.

- Nic nie wspomniała? - Spojrzał kpiąco na Emmę.

CICHA PRZYSTAŃ

137

Nic. - Głos Emmy to była sama słodycz. - Jak

mogłam im wspomnieć o twoich talentach w prawieniu
komplementów, jeŜeli do tej pory w ogóle się nimi nie
wykazałeś? Wydobyłaś na jaw jego głęboko ukryte
zdolności. - Uśmiechnęła się do Fanny.

Pełne kobiecości dziewczęta zawsze tak na mnie

wpływają - odparował Ross.

Ach, tak! - parsknęła Emma. - Piękne dzięki.

Emma jest pełna kobiecości - ogłosił Guy, który

poczuł się uraŜony w jej imieniu i zjeŜył się cały
słysząc komplementy Rossa dla Fanny.

Widocznie nie miałeś nigdy okazji poczuć jej

lewego sierpowego - zauwaŜył Ross. - Mogłaby
spokojnie odbyć trzyrundową walkę z mistrzem wagi
cięŜkiej!

O mój BoŜe! - Fanny szeroko otwartymi błękit-

nymi oczami wodziła z niedowierzaniem od niego do
Emmy.

Woda się zagotowała - wymamrotała Emma, cała

w pąsach. - Wybaczcie... Ross, bądź łaskaw zabrać
gości do pokoju, ja zaraz skończę robić herbatę.

Pomogę ci. - Fanny nie zamierzała wyjść.

Lepiej zmykajmy. - Ross gestem wskazał Guyowi

drzwi. - Niedobrze jest zawadzać kobietom w kuchni.

Guy usłuchał, ale wyraz jego twarzy nie wróŜył nic

dobrego dla ich przyszłych wzajemnych stosunków.
Był z natury dobroduszny, jednak doskonale zdawał
sobie sprawę z tego, Ŝe kilka razy w ciągu paru chwil
został z rozmysłem obraŜony.

- Co tu się dzieje? - napadła Fanny na Emmę.

- śebyś mi chociaŜ dała jakiś znak!

Jaki znak? - Emma postanowiła udawać głupią.

Wiesz doskonale. - Fanny nie dawała się zbyć.

- Atmosfera między wami jest tak napięta, Ŝe boję
się, iŜ trzaśnie lada moment.

138

CICHA PRZYSTAŃ

Mylisz się. - Głos Emmy załamał się. - To chodzi

o inną dziewczynę. - Miała nadzieję, Ŝe Fanny nie
dostrzeŜe bólu ukrytego w jej głosie, jednak za długo
się znały, by umknęło to uwagi Fanny.

Och, Emmo - szepnęła współczująco. - Moja

kochana biedo! Co za paskudne szczęście.

No cóŜ, zdarza się...

Jest bardzo atrakcyjny - westchnęła Fanny.

Bardzo - przyznała Emma.

W jakiś taki szorstki sposób - dodała Fanny w

zamyśleniu.  -  Nie  jestem  przekonana,  czy  tacy
szorstcy  męŜczyźni  są  w  moim  typie.  -  Spojrzała
badawczo  na  Emmę.  -  Jesteś  zupełnie  pewna,  Ŝe
chodzi tu o inną dziewczynę? PoniewaŜ mnie wyraźnie
uderzyło teraz coś... coś między wami...

O, tak! - zgodziła się Emma z goryczą. - Roz-

draŜnienie! Właśnie przed chwilą poŜarliśmy się.
Kiedykolwiek nie wyjdzie mu coś z ukochaną,
wyładowuje swe humory na mnie, jako na najbliŜszej
dostępnej osobie płci Ŝeńskiej.

A jaka ona jest, ta druga?

Zabójcza blondyna - cierpko przyznała Emma. -

Jest olśniewająca i ma język jak Ŝmija. Mam nadzieję,
Ŝ

e będą szczęśliwi.

Skarbie! - roześmiała się Fanny. - AleŜ masz

nastrój!

Ross przecieŜ powiedział, Ŝe nie jestem kobieca!

Plótł, co mu ślina na język przyniosła. Masz w

sobie  więcej  kobiecości  niŜ  inne  kobiety,  które  znam.
Tylko  spójrz,  jak  macierzyńsko  zaopiekowałaś  się  tą
trójką  dzieci!  Wszystko  mi  opowiedziały.  Poza  tym,
zaleŜy, co się rozumie przez kobiecość. JeŜeli masz na
myśli  mdlenie  na  widok  krwi,  uwodzicielskie
trzepotanie rzęsami do kaŜdego męŜczyzny i udawanie
za słabej,  by unieść coś więcej  niŜ torebkę...  to

CICHA PRZYSTAŃ

139

rzeczywiście ty nie wchodzisz w grę. Ale kobiecość
nie tylko na tym polega i większość współczesnych
męŜczyzn doskonale to wyczuwa.

- Wdzięczna ci jestem za twoją przychylność

- podziękowała Emma. - I za pokładane we mnie
zaufanie.

Zaniosły herbatę do pokoju, gdzie dwaj panowie

przebywali w ponurym milczeniu. Guy przeglądał
nieuwaŜnie jakieś czasopismo, Ross tkwił przy oknie z
kamiennym wyrazem twarzy.

Fanny rzuciła Emmie alarmujące spojrzenie. Zabrały

się do nalewania herbaty.

MoŜe kanapkę? - zwróciła się Emma do Rossa,

zalotnie trzepocząc rzęsami.

Próbujesz gierek? - uśmiechnął się z obraźliwą

kpiną, aŜ się w niej zagotowało ze złości, i usiadł w
fotelu.

Wydawało mi się, Ŝe bardzo je lubisz - odcięła

się. - Takie słodkie, kobiece gierki...

Guy z uznaniem spróbował jednego z placuszków

Emmy.

Fanny, czy umiesz robić takie placuszki? - zapytał.

AleŜ oczywiście! - odparła natychmiast.

Chciałbym dostawać takie do herbaty, gdy

będziemy juŜ małŜeństwem - zapowiedział Guy.

JeŜeli tak sobie Ŝyczysz - zgodziła się posłusznie

Fanny.

Ross obserwował Emmę z ironią w oczach.

Wzruszająca scena - wymruczał do niej, gdy

sięgała po ciasto. - Twoja przyjaciółka ma nie tylko
urodę, prawda? Uległość Ŝony gwarantuje szczęście
małŜeńskie.

Brednie - wysyczała Emma. - Ciągle tkwisz w

dawnych czasach, moŜe byś jednak zaczął Ŝyć w
dwudziestym wieku, Ross?

140

CICHA PRZYSTAŃ

Dzieci bawiły się hałaśliwie na górze w chowanego.

Nieoczekiwanie wtargnęły z wrzaskiem do pokoju.

Umieramy z głodu - obwieściła Tracy. - Pyszno-

ci... ile ciasta!

Czy moŜemy dzisiaj dostać herbatę tutaj? - Robin

przysiadł na dywanie koło Emmy.

Nie - zaprzeczyła stanowczo. - Za bardzo

kruszycie. Herbata dla całej waszej trójki jest w kuchni.
Chodźcie, zaprowadzę was.

Cekoladowe ciasto... - jęknęła Donna, kiedy

Emma zabrała jej ciasto z rączki.

- Najpierw chleb z masłem - twardo orzekła Emma.
Wyprowadziła dzieci do kuchni, a one przylgnęły

do niej z ufnością. Fanny odprowadziła ją wzruszonym
spojrzeniem, a przed jej oczami pojawił się obraz jej
samej z dziećmi tulącymi się do rąk w niedalekiej,
szczęśliwej przyszłości.

Pięć minut później w kuchennych drzwiach pojawiła

się  Amanda,  elegancka  i  smukła,  cała  połyskująca
srebrzyście,  z  fryzurą  tak  nienaganną,  jakby  wiatr  i
pogoda  nie  miały  do  niej  dostępu.  Stanęła,  przy-
glądając  się  z  niesmakiem  dzieciom  pałaszującym
kanapki.

Czy jest Ross? - spytała chłodno.

Tak, tam w pokoju - skinęła głową Emma.

Amanda przeszła obok, a Emma podąŜyła za nią

zamierzając zaproponować jej herbatę. Fanny, śmiejąc
się, rozmawiała z Rossem i na widok Amandy szeroko
otworzyła oczy. Natychmiast rozpoznała ją po opisie
Emmy i bystro spojrzała na Rossa, który właśnie
podniósł się na powitanie nowego gościa.

- Czy moŜesz zaraz przyjść do Queen's Daumaury?

- zwróciła się do niego bez wstępów Amanda, ignorując
pozostałych. - Próbowałam telefonować, ale telefon
jest zepsuty.

CICHA PRZYSTAŃ

141

Rzeczywiście? Nie zauwaŜyłem. - Ross nie

wydawał się zbyt przejęty. - Słuchaj, czy koniecznie
muszę... Zupełnie nie mam dziś ochoty na jeszcze
jedną podobną scenę.

Twój ojciec miał wylew - powiedziała zwięźle

Amanda.

Czy to powaŜne? Jest juŜ doktor? - Emma

zauwaŜyła, jak twarz Rossa blednie i zaciskają się
szczęki.

Doktor przybył po dziesięciu minutach. PołoŜyliś-

my twego ojca z powrotem do łóŜka. - Spojrzała na
Rossa z powagą. - Ross, tym razem to wygląda bardzo
groźnie. Judith teŜ powinna być przy nim. MoŜe juŜ
opuścić szpital? Wysłać po nią samochód?

I nagle Emma pojęła wszystko. W jednej bolesnej

sekundzie rozjaśniło się jej w głowie. Leon Daumaury
nie był ojcem męŜa Judith - był ojcem Judith i Rossa.
Ross zostanie po nim właścicielem Queen's Daumaury.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Tyle zagadek, które były dla niej nie do rozwiązania,

znalazło prostą odpowiedź. Ross, jako dziedzic Queen's
Daumaury,  musiał  być  nie  lada  partią  dla  ambitnych,
młodych  panien i jego  opowieść  o  dziewczynie,  która
usiłowała szantaŜem zmusić go do małŜeństwa, nabrała
głębszego  znaczenia.  Nic  dziwnego,  Ŝe  panienka
zdecydowała się nawet na tak desperacki krok, chociaŜ
bez wątpienia wstrętny i niegodziwy, jeŜeli uciekała jej
niepowtarzalna szansa Ŝyciowa.

Emma mogła wyobrazić sobie, jak Ross, zraniony

do  Ŝywego  i  wściekły  po  kłótni  z  nie  dającym  mu
wiary ojcem, opuszcza dom, by zamieszkać samotnie.
Musiał  jednak  być  niezwykle  związany  uczuciowo  z
ojcem,  jeŜeli  osiedlił  się  tutaj,  w  pobliŜu.  PrzecieŜ
mógł  wynieść  się  na  drugi  koniec  świata,  jego  wolny
zawód  pozwalał  mu  na  to.  Praca  czekała  na  niego
wszędzie.  Jednak  wolał  zostać  w  pobliskiej  wsi,  a  to
mówiło bardzo duŜo o jego niewątpliwej trosce o ojca
i o Queen's Daumaury.

No i sam Leon Daumaury wcale nie był taki

nieczuły  w  stosunku  do  Rossa,  jak  się  wydawało  na
pierwszy  rzut  oka.  Odwiedzał  Rossa  lub  posyłał  po
niego  od  czasu  do  czasu  i  chociaŜ  zawsze  rozstawali
się  z  awanturą,  to  niezaprzeczalnie  zaleŜało  im  na
sobie i darzyli się wzajemnym uczuciem.

Zachowanie Amandy takŜe stało się zrozumiałe, to

jej nieustępliwe nachodzenie Rossa, jej dwuznaczne
uwagi...

CICHA PRZYSTAŃ

143

Nic dziwnego, Ŝe Ross się wahał, pomimo oczywis-

tego  pociągu  do  Amandy.  Prawdopodobnie  pode-
jrzewał ją  o  bardziej przyziemne  motywy,  nie  tylko  o
bezinteresowną sympatię. Jego przykre doświadczenia z
młodymi  kobietami  bez  skrupułów  wyczuliły  go  na
takie zachowanie i nauczyły starannie unikać wszelkich
podobnych pułapek.

Ross z Amandą opuścili dom w pośpiechu, bez

adnych wyjaśnień, pozostawiając Emmę spoglądającą

w najbliŜszą przyszłość z przygnębiającym uczuciem
pustki.

Fanny poszła za nią do kuchni aŜ kipiąc z ciekawo-

ci, ale Emma nie miała najmniejszej ochoty do

zwierzeń.

- Powinniśmy juŜ ruszać - taktownie zauwaŜył Guy.
Fanny zamierzała gorąco zaprotestować, ale nie

wyrzekła słowa pod jego stanowczym spojrzeniem.

MoŜemy cię jutro odwiedzić? - zapytała tylko

Emmę. - Moglibyśmy tu przyjechać.

SłuŜymy pomocą, jeŜeli wynikną jakieś rodzinne

kłopoty - delikatnie zaproponował Guy. - Wielka
szkoda, ale będziemy musieli wkrótce wracać do
Londynu.

AleŜ proszę, przyjedźcie koniecznie. - Głos Emmy

był schrypnięty, z wysiłkiem starała się powrócić do
rzeczywistości.

Fanny ucałowała ją i dzieci. Tracy była bledziutka i

niezwykle milcząca. Pomachała razem z innymi
odjeŜdŜającym gościom, ale Emma zauwaŜyła, Ŝe jest
nieszczęśliwa. Przyklękła przed nią i objęła czole.

O co chodzi?

Słyszałam, co powiedziała Amanda. - W oczach

Tracy widniał niepokój. - Czy nasz dziadek umrze?

Ufam, Ŝe nie - odparła cicho Emma.

Ale on jest taki stary.

144

CICHA PRZYSTAŃ

- No tak, ale teŜ bardzo dzielny - przypomniała

Emma. - I ma bardzo dobrego lekarza. - Była
przekonana, Ŝe ktoś tak bogaty jak Leon Daumaury
moŜe sobie pozwolić na najlepszą opiekę lekarską.

Wiadomości o jego chorobie znalazły się juŜ w

wieczornym

dzienniku

telewizyjnym.

Fortuna

Daumaurych  była  ogromna  i  giełda  natychmiast
zareagowała  spadkiem  cen  akcji.  Jakakolwiek  zmiana
na  stanowisku  zarządzającego  jego  licznymi  przed-
siębiorstwami  od  razu  przyprawiała  właścicieli  papie-
rów wartościowych o ból głowy.

Ross nie zjawił się wieczorem. Zjawiła się za to

ekipa  naprawiająca  telefony,  która  znalazła  jakieś
uszkodzenie na zewnątrz. Naprawili je błyskawicznie i
telefon  się  rozdzwonił.  Przyjaciele  Rossa  bombar-
dowali  ją  pytaniami  o  stan  zdrowia  starszego  pana  i
Emmę  zmęczyło  do  cna  tłumaczenie  się  ze  swej
niewiedzy.

Wieczorem wpadła teŜ pani Pat, zostawiając zajazd

na głowie Edie, by ostrzec Emmę przed dziennikarzami,
którzy zrobili sobie w zajeździe kwaterę główną.

To tylko kwestia czasu, by któryś z nich nie

próbował do ciebie dotrzeć - uświadomiła jej. - Są jak
sfora psów gończych, rzucają się na kaŜdy ślad. Unikaj
ich i nic nie mów.

Jasne, Ŝe nie powiem - oświadczyła ponuro

Emma. - Co im mogę powiedzieć? Nie miałam o
niczym zielonego pojęcia.

Nie moją sprawą było wyjaśniać to, czego sam

Ross nie zechciał ci wyjaśnić. - Pani Pat doskonale
pojęła aluzję.

Wyszłam na idiotkę - westchnęła Emma.

Co ty wygadujesz? Byłaś prawdziwą podporą dla

Judith.

Byłam głucha i ślepa na wszystko od momentu

CICHA PRZYSTAŃ

145

znalezienia się tutaj - gorąco zaprzeczyła Emma.

-  Wzięłam Rossa za takiego tam poczciwego wiejskiego
weterynarza.  A  on  okazał  się  synem  multimilionera,
który lada  moment  moŜe odziedziczyć całą tę niewyob
raŜalną  fortunę.  Ross  jest  takim  samym  poczciwcem,
jak król angielski.

- Nawet król angielski moŜe się okazać poczciwcem,

gdy poznasz go wystarczająco dobrze - zaŜartowała
pani Pat. Obrzuciła Emmę bystrym spojrzeniem.

- Wygląda na to, Ŝe jesteś zawiedziona wieścią o jego
moŜliwym rychłym dziedzictwie.

Nic mnie to nie obchodzi - odpowiedziała Emma

niepewnie, rumieniąc się.

Doprawdy? - uśmiechnęła się pani Pat.

Kiedy wreszcie sobie poszła, Emma zabrała się do

sprzątania  domu  z  obsesyjną  starannością,  charak-
terystyczną dla osób, które chcą pracą zabić nurtujący
je niepokój. Kiedy w końcu miała zamiar iść do łóŜka,
zadzwonił  telefon.  Podniosła  słuchawkę  niechętnie,
przypominając  sobie  ostrzeŜenie  pani  Pat,  ale  był  to
Ross.

Jak tam u was? - zapytał zwięźle.

W porządku - odparła. - Jak się czuje twój ojciec?

Jakoś się trzyma - oświadczył dosyć radosnym

głosem.  - Judith teŜ tu jest i chce zaraz wybrać się do
was  na  noc.  Wydaje  się,  Ŝe  nie  ma  juŜ  powodów  do
obaw,  sytuacja  się  unormowała.  Czy  nie  masz  nic
przeciwko jej obecności?

Jasne, Ŝe nie. PrzecieŜ to twój dom, nie mój.

Judith moŜe spać w moim pokoju - dodał Ross.

Po chwili ciszy odezwał się znów. - Czy rzeczywiście
wszystko w porządku? Po twoim głosie wnoszę, Ŝe
jesteś wytrącona z równowagi.

To dlatego, Ŝe się denerwuję - wyjaśniła. - Mar-

twię się o twego ojca.

146

CICHA PRZYSTAŃ

Znowu zapadła cisza.

Wściekasz się, Ŝe nic nie powiedziałem? - zapytał

domyślnie.

To mnie zupełnie nie dotyczyło - odparła.

Coś mi się zdaje, Ŝe jednak jesteś wściekła

- zauwaŜył. - Bardzo cię przepraszam, ale miałem
swoje powody.

Doskonale je pojmuję. Od początku dałeś mi to

do zrozumienia, a gdybym dowiedziała się, kim jesteś,
mogłabym  natychmiast  próbować  narzucać  się  tobie,
jak  inne  dziewczęta,  które  znałeś  dotąd.  -  Czuła  się
bardzo  zraniona  i  dlatego  włoŜyła  tyle  jadu  w  swoją
przemowę.  Miała  nadzieję  rozzłościć  go,  jakby  spo-
dziewając  się,  Ŝe  jego  gniew  chociaŜ  trochę  ułagodzi
jej ból.

To wcale nie o to chodziło - zaprzeczył.

O, czyŜby? - zwątpiła z odpychającą, lodowatą

uprzejmością.

Nie w taki sposób. - Zaczynał się naprawdę

złościć. - Przedstawiłaś to w fałszywym świetle.

To i tak nie ma znaczenia. - Chciała zakończyć tę

rozmowę jak najszybciej. - Wierz mi, nie mam
najmniejszych pretensji o to, Ŝe niczego mi nie
powiedziałeś.

Rozumiem. No, to dobranoc. - Ross odwiesił

słuchawkę.

Pół godziny później elegancka limuzyna Daumau-

rych przywiozła Judith. Emma usłyszała samochód i
wybiegła na spotkanie.

Jak to dobrze znowu cię zobaczyć, znowu znaleźć

się tutaj! - Judith ucałowała ją w policzek z siostrzaną
wręcz czułością.

Wyglądasz na wyczerpaną - zatroskała się Emma.

- Jadłaś coś?

- Więcej niŜ mogłam! - roześmiała się Judith.

CICHA PRZYSTAŃ

147

-  Nie masz pojęcia, co się działo w domu... słuŜba nie
miała  nic  innego  do  roboty  oprócz  szykowania  mnóst
wa  potraw  i  nieustannego  krąŜenia  z  nimi,  tak  jakby
karmienie nas dawało ulgę i zapobiegało pogrąŜeniu się
w  rozpaczy.  Bo  widzisz,  oni  są  bardzo  do  staruszka
przywiązani.

Emma z uśmiechem pomyślała, jak łatwo Leon

Daumaury wzbudza sympatię. Czasami wyglądał na
tak zmęczonego i zagubionego. Cały jego majątek nie
mógł uchronić go od przejmującej samotności.

Judith padła na fotel przed kominkiem i wyciągnęła

stopy w stronę ognia, zrzuciwszy uprzednio pantofle.

Jestem totalnie rozbita! Wyobraź sobie - wyciągają

mnie  ze  szpitala  z  taką  straszną  wieścią,  przez  całą
drogę umieram z przeraŜenia szykując się na najgorsze,
a  kiedy  w  końcu  tam  docieram,  okazuje  się,  Ŝe  tatuś
wcale nie zamierza się poddawać. Potrzeba więcej, niŜ
niewielki  wylew,  Ŝeby  go  zmóc.  -  Jej  twarz  wyraŜała
cichy  zachwyt.  -  Nie  masz  pojęcia,  co  to  za  twardy
staruszek.

Twardość wydaje się być rodzinną cechą charak-

teru - zauwaŜyła Emma myśląc o Rossie.

Och, masz na myśli mojego ukochanego bracisz-

ka? - domyśliła się Judith po chwili.

Jest nieczuły jak kamień, a język ma jak brzytwa

- stwierdziła Emma z goryczą.

- Co...? - Judith z zastanowieniem wpatrywała się

w nią szeroko otwartymi oczami. Na jej ustach pojawił
się  z  wolna  serdeczny  uśmiech.  -  Podobasz  mi  się,
Emmo.  A  przy  okazji,  tatusiowi  teŜ  bardzo  się
spodobałaś, sam mi to dzisiaj powiedział. Zapowiedział
teŜ  Rossowi,  Ŝe  jeŜeli  się  z  tobą  oŜeni,  to  mu  nie
zostawi złamanego grosza.

Emma oblała się szkarłatem, później zbladła, tracąc

zupełnie dech. W końcu jęknęła słabo.

148

CICHA PRZYSTAŃ

Dlaczego, na miłość boską, przyszło mu do

głowy, Ŝe ja i Ross... co mu ten Ross powiedział?

Oznajmił, Ŝe odkąd grosze wyszły z obiegu,

gwiŜdŜe na nie. JeŜeli zechce się z tobą oŜenić, to się
oŜeni, a tatuś moŜe wszystkie te swoje grosze wrzucić
do skarbonki na biednych.

Ale przecieŜ mowy nie było... - Zmieszana Emma

wyłamywała palce ze zdenerwowania. - Chyba Ross
Ŝ

artował. - PrzecieŜ my... między mną i Rossem nic

nie zaszło.

Nic? Nie odniosłam takiego wraŜenia. - Judith

spojrzała  spod  rzęs.  -  Najbardziej  przejęła  się  pielęg-
niarka,  ale  tatuś  wyglądał  na  radośnie  podnieconego.
Zawsze  ubóstwiał  słowne  potyczki  z  Rossem.  Przy-
wracają   mu  chęć  do   Ŝycia.   ChociaŜ  Amanda...
-  zachichotała Judith. - Amandy to nie zachwyciło.

Amanda to wszystko słyszała? - przeraziła się

Emma. - AleŜ Judith, przecieŜ Ross kocha Amandę i z
Amandą ma się oŜenić...

Moja droga Emmo - ziewnęła szeroko Judith

- chyba będę musiała kupić ci białą laskę i psa
przewodnika. Jesteś zupełnie ślepa. Idę do łóŜka.
Dobranoc. - Wstała i ruszyła na górę.

Emma patrzyła w ślad za nią pełna niewiary i

zakłopotania. Na litość boską, co ona miała na myśli?

Poprawiła ogień na kominku, przykrywając go

popiołem,  aby  jak  najdłuŜej  przetrwał  i  ogrzewał
pokój.  Ranki  bywały  juŜ  dosyć  chłodne  i  przyjemnie
było  wejść  do  ciepłego  pokoju.  Jesień  stała  za
progiem.

Potem weszła na górę, aby się w końcu połoŜyć.

Czuła się przygnębiona i bardzo znuŜona. Kiedy juŜ
ułoŜyła się wygodnie, do jej uszu dobiegł jakiś hałas z
dołu. Niewątpliwie ktoś chodził po mieszkaniu.

CICHA PRZYSTAŃ

149

Wyślizgnęła się z pokoju i bezszelestnie, na palcach

pokonała schody. Pod kuchennymi drzwiami widniała
smuga  światła.  Schwyciła  pogrzebacz  leŜący  obok
kominka,  ostroŜnie  zbliŜyła  się  do  drzwi  kuchennych,
zatrzymała  się,  biorąc  głęboki  oddech,  po  czym
gwałtownie  otworzyła  szeroko  drzwi  i  wpadła  do
kuchni,  dzierŜąc  pogrzebacz  wysoko,  gotowa  do
zadania ciosu.

Ross stał przy kuchence, smaŜąc jajka. Odwrócił się

błyskawicznie, spojrzał i wybuchnął śmiechem.

A to co? Atak brygady antyterrorystycznej?

Myślałam, Ŝe to włamywacz! - wyrzuciła z siebie,

wściekła. - Masz szczęście, Ŝe nie rozwaliłam ci tym
głowy.

No, myślę - zauwaŜył złośliwie. - PrzecieŜ wiesz,

e juŜ doświadczyłem na własnej skórze twojej

waleczności. O BoŜe, ale groźna z ciebie dziewczyna!
Raz

rzucasz

się

pięściami,

drugi

raz

pogrzebaczem... aŜ mnie pot oblewa na myśl, jak
będzie wyglądać Ŝycie małŜeńskie z megierą taką jak
ty!

PoniewaŜ nigdy go nie zaznasz, nie musisz się

tym tak bardzo przejmować - odcięła się, oblewając
rumieńcem.

A właśnie, Ŝe muszę - stwierdził, odwracając się

by przypilnować smaŜenia jajek. Stał plecami do niej i
nie mogła dostrzec wyrazu jego twarzy.

Musisz? - zapytała niepewnie drŜącym głosem i

przygryzła wargę.

Mam zamiar się z tobą oŜenić. - Powiedział to tak

niedbale, Ŝe przez chwilę była pewna, iŜ się
przesłyszała.

Ogarnęła ją niewysłowiona wściekłość na tę do-

prowadzającą ją do szału pewność siebie, która
pozwalała mu na takie niedbałe stwierdzenia.

150

CICHA PRZYSTAŃ

- Doprawdy? - Jej głos trząsł się z oburzenia.

Widzę, Ŝe moje zdanie i moje Ŝyczenia zupełnie się

tu nie liczą. Ty zdecydowałeś, Ŝe się ze mną oŜenisz i
to kończy sprawę? A więc, niech i ja coś ci powiem
-

nie wyszłabym za ciebie, nawet gdybyś był jedynym

męŜczyzną na świecie! I doskonale wiem, dlaczego
postanowiłeś się ze mną oŜenić, myślisz, Ŝe nie?

Skończył smaŜenie, wyłoŜył jedzenie na talerz i

wsadził do piekarnika, Ŝeby utrzymać w cieple. Potem
odwrócił się i zmierzył ją kpiącym spojrzeniem.

No, to dlaczego chcę się z tobą oŜenić?

eby zdenerwować twego ojca!

Roześmiał się głośno.

- Judith wszystko mi opowiedziała o twojej sprzecz

ce z ojcem! - natarła na niego z impetem. - Nigdy by
ci nie przyszło do głowy oŜenić się ze mną, dopóki nie
zapowiedział, Ŝe nie wyrazi na to zgody. I wtedy
natychmiast, z typowym dla ciebie uporem, powziąłeś
postanowienie i upierałeś się przy nim po to tylko, by
go rozdraŜnić.

Ross chwycił ją za ramiona i przyciągnął bliŜej,

jego oczy uśmiechały się do niej.

Niemądry głuptasie! AleŜ ty masz fantazję! JakiŜ

człowiek  przy  zdrowych  zmysłach  mógłby  się  tak
zachowywać?  Mój  ojciec  mnie  nie  oszuka.  Jasne,  Ŝe
pragnie  tego  małŜeństwa  i  dlatego  z  góry  ostrzegł
mnie,  Ŝe  go  nie  zaaprobuje...  Od  razu  pojąłem,  do
czego  pije,  w  swój  przewrotny  sposób  dał  mi  do
zrozumienia,  Ŝe  to  bardzo  by  go  ucieszyło.  Ale,
oczywiście, za Ŝadne skarby świata nie przyznałby się
do  tego  przede  mną,  więc  udawał  zaniepokojonego.
Doskonale  wie,  Ŝe  zawsze  postawię  na  swoim.  No  i
spodobałaś mu się - wywnioskowałem to ze sposobu, w
jaki o tobie mówił.

Chyba tracę zmysły. - Zakręciło się jej w głowie.

CICHA PRZYSTAŃ

151

-  Rozprawiasz  o  tym  małŜeństwie,  jakby  to  był
niepodwaŜalny  fakt,  a  chyba  jednocześnie  zdajesz
sobie  sprawę,  Ŝe  ty  i  ja  nie  mamy  ze  sobą  wiele
wspólnego.  Nigdy  nie  byliśmy  w  sytuacji,  która
ewentualnie usprawiedliwiałaby myśl o małŜeństwie.

No przecieŜ całowaliśmy się, prawda? - W jego

oczach było wyzwanie. - A poza tym jechaliśmy razem
na rowerze! JuŜ bardziej intymnej sytuacji nie mogę
sobie wyobrazić.

Nie wygłupiaj się! - ucięła. - Pocałowałeś mnie,

eby dać upust swej irytacji.

Pocałowałem cię, poniewaŜ pragnąłem tego od

dawna - oznajmił zwięźle. - I mam straszną ochotę
powtórzyć to znowu. Właśnie teraz.

Instynktownie cofnęła się o krok, ale jego ręce były

zbyt silne, przytrzymały ją mocno, gdy schylił głowę.
Tym razem jego pocałunek był delikatniejszy, ale
równie podniecający. Nie mogła mu się długo opierać i
odpowiedziała z pasją, zarzucając mu ramiona na szyję
i zatapiając palce we włosach.

Kiedy w końcu oderwał się od niej, oboje lekko

drŜeli.

Wyjdziesz za mnie, Emmo? - zapytał Ross z

uśmiechem.

Ross - wyszeptała, kryjąc twarz na jego piersi.

- A co będzie z Amandą?

Wybuchnął śmiechem, poczuła, jak ten śmiech

wstrząsa jego klatką piersiową.

- Och, Amanda... - mruknął. - Chyba nie myślałaś

powaŜnie,  Ŝe  dam  się  nabrać  na  te  jej  wzruszająco
stare  numery?  Pamiętaj,  Ŝe  znam  ją  od  lat.  Jest
daleką,  ubogą  krewną,  która  zamieszkała  z  nami,  gdy
jej  rodzinę  spotkało  nieszczęście.  Znam  ją  aŜ  za
dobrze!  Zawsze  wykorzystywała  kaŜdą  sytuację,  aby
się dobrze ustawić. Jest złośliwa, bez skrupułów,

152

CICHA PRZYSTAŃ

ambitna oraz ma mnóstwo innych wad. Mój ojciec
trzymał ją przy sobie, by pełniła rolę dekoracyjnej pani
domu. Drogo opłacał jej usługi. Musiał płacić rachunki
za wszystko - stroje, biŜuterię, kaŜdą zachciankę.

Wydawałeś się tak nią oczarowany...

Bo była rzeczywiście czarującą towarzyszką

- potwierdził. - Przyjemnie było na nią patrzeć.

I naprawdę nigdy jej nie uległeś? - nie wytrzymała.

Zazdrosna? - Ross uśmiechnął się kpiąco.

-■ Jednak musiałeś być do niej kiedyś przywiązany

- wyznała z bólem. - Wyczuwałam to, tę więź, która
was łączyła.

-* Znam ją od lat. - Wzruszył ramionami. - Zawsze

była pięknym wampirem, gotowa wykorzystać kaŜdą
nadarzającą się okazję. Byłem niezwykle ostroŜny
wobec niej, afe jednocześnie podziwiałem jej urodę.

Z pewnością była przekonana, Ŝe oŜenisz się z nią!

Nigdy nie dałem jej najmniejszej nadziei, wprost

przeciwnie!  -  oświadczył  Ross  z  całą  powagą,  marsz-
cząc brwi. - Nie rozczulaj się nad nią, Emmo. Nie Ŝywi
do  mnie  Ŝadnych  cieplejszych  uczuć.  Zawsze
zdawałem  sobie  sprawę,  Ŝe  to  same  pozory.  Wątpię,
czy w ogóle jest zdolna do jakichkolwiek prawdziwych
uczuć.

A ja się zastanawiam, czy ty takŜe jesteś do nich

zdolny.  -  Emmie  wymknęły  się  te  pełne  goryczy
słowa,  świadczące  o  jej  niepewności  i  bolesnych
rozterkach.  Pocałował  ją,  nawet  się  oświadczył.  Ale
jego usta nigdy nie wymówiły tych czarodziejskich słów.

Co takiego? - Wpatrywał się w nią, blednąc

gwałtownie. - O co chodzi? Emmo, myślałem...

Myślałeś, Ŝe ten wspaniały Ross Daumaury,

któremu nikt nie moŜe się oprzeć, tylko kiwnie palcem

CICHA PRZYSTAŃ

153

i juŜ kaŜda dziewczyna leŜy mu u stóp? - Patrzyła na
niego odpychająco. - No to pomyliłeś się.

- O czym ty gadasz, u licha?! Co cię opętało?

- Przyciągnął ją bliŜej i zamknął w ramionach jak
w klatce, kiedy próbowała się uwolnić.

Jesteś strasznie pewny siebie. - Zrezygnowała z

prób uwolnienia się. - A to dlatego, Ŝe sądzisz, Ŝe juŜ
mnie zdobyłeś... powiedziałeś przecieŜ, Ŝe znasz moje
uczucia! - prychnęła pogardliwie. - Nic z tych rzeczy!

Mówisz o tym, co wygadywałem dziś rano?

- Jego twarz rozjaśniła się. - Ale ja wtedy myślałem,
Ŝ

e wracasz do Guya. Szalałem. Miałem ochotę

udusić cię gołymi rękami. Kiedy oznajmiłem, Ŝe
znam twoje uczucia do mnie, byłem przekonany,
Ŝ

e mnie nienawidzisz. Sądziłem, Ŝe juŜ nie mam

adnych szans...

A teraz? - zapytała.

Po tym rannym pocałunku wróciła mi słaba

nadzieja - przyznał się. - Potem dowiedziałem się, Ŝe z
Guyem wszystko skończone, a twoja reakcja była
bardzo obiecująca. Moje nadzieje wzrosły. No, a w
końcu Amanda powiedziała coś...

WyobraŜam sobie - skrzywiła się Emma.

No, tak, zrobiła to z wrodzonym sobie wdziękiem

- powiedziała, Ŝe straciłaś dla mnie głowę jak
pensjonarka, tylko tyle! Chciała zakpić szyderczo, ale
to właśnie dodało mi skrzydeł!

Właśnie to? - powtórzyła z ironią Emma.

Przyznaję, Ŝe tak! - Uśmiechnął się i uniósł jej

brodę jednym palcem, patrząc głęboko w oczy.

- Przyznaj się szczerze, Emmo. Kochasz mnie?

- Ja jeszcze nie usłyszałam z twoich ust tych słów

- wytknęła mu.

- Co takiego? - Zmieszał się. - Ale przecieŜ wiesz,

154

CICHA PRZYSTAŃ

e cię kocham... Wyznałem ci to juŜ na dwadzieścia

róŜnych sposobów.

- Powiedz to jeszcze raz, tak po prostu - szepnęła,

serce  jej  biło  jak  dzwon.  -  Jestem  zwykłą,  prostą
dziewczyną.  Lubię  staromodne  wyznania  wypowie
dziane  w  staromodny  sposób.  Ot,  tak...  Kocham
cię...

Powiedział to głębokim, drŜącym głosem, a ona

powtórzyła po nim i zarzuciła mu ramiona na szyję.

- Ross, tak bardzo cię kocham.

Na jakiś czas zapanowała wymowna cisza, po czym

Ross niechętnie oderwał usta od jej warg.

Muszę zjeść kolację. Umieram z głodu - rzekł z

roztargnieniem.

No wiesz, Ross! - zachichotała Emma. - To takie

nieromantyczne!

Ostatni raz jadłem wczesnym popołudniem - bro-

nił się. - Nie mogłem nic przełknąć, tak się martwiłem
o ojca. - Spojrzał na nią zaniepokojony. - Czy będziesz
w stanie mieszkać w Queen's Daumaury? Doskonale
wiem, jak odpowiada ci zwykłe, skromne Ŝycie.

Czy musimy się tam zaraz wprowadzać? - zapytała

wzdychając. - Twój ojciec moŜe powrócić w zupełności
do zdrowia. Moglibyśmy dalej mieszkać w tym domu.

Ostatecznie i tak będziemy musieli się tam

wprowadzić - stwierdził. - To bardzo piękna rezyden-
cja i lubię ją. Amanda świetnie to rozumiała i potrafiła
wykorzystać tę moją słabość. Jej samej ten dom zalazł
głęboko za skórę.

Ja teŜ uwaŜam, Ŝe jest wspaniały - przyznała

Emma. - Ale jakiś zimny.

MoŜesz go oŜywić - rzucił. - Queen's Daumaury

straciło duszę wraz ze śmiercią mojej matki. Potrzebuje
ciebie. Tak jak i mój ojciec. Teraz, kiedy ojciec uznał

CICHA PRZYSTAŃ

155

małŜeństwo Judith, w tym domu zawsze będzie pełno
dzieci... najpierw jej, a potem naszych...

Wstrzymaj się trochę. - Zarumieniła się. - Jeszcze

nie wzięliśmy ślubu.

Ale niedługo weźmiemy - stwierdził stanowczo.

-  Nie  naleŜę  do  zbyt  cierpliwych  męŜczyzn.  Pragnę
cię  tak  bardzo,  Ŝe  nie  mogę  się  doczekać.  I  tak
czekałem  juŜ  piekielnie  długo.  Straciłem  właściwie
nadzieję na znalezienie takiej dziewczyny jak ty -v takiej,
której  nie  zaleŜałoby  na  moich  pieniądzach,  która
pokochałaby  mnie  dla  mnie  samego.  Dlatego  tak
bardzo  starałem  się  przeszkodzić  ci  w  odkryciu,  kim
jestem.  Sądzę,  Ŝe  pokochałem  cię  od  pierwszego
wejrzenia.  Bałbym  się  spojrzeć  ci  w  twarz,  gdybyś
dowiedziała się, kto jest moim ojcem. Bałem się, Ŝe ta
wiadomość  zmieniłaby  wszystko  między  nami.  Ale  to
tylko  z  początku.  Bardzo  szybko  przekonafem  się,  Ŝe
moje pieniądze wcale nie będą dla ciebie najwaŜniejsze.
ś

e raczej odepchną cię ode mnie niŜ przyciągną, jak

te inne łowczynie majątku.

To taki wielki cięŜar i odpowiedzialność - wyznała

powaŜnie.  -  Tak  naprawdę  wolałabym,  Ŝebyś  ich  nie
miał.  Nie  jestem  przyzwyczajona  do  Ŝycia  w  zbytku.
Mogę  nie  sprostać  obowiązkom  gospodyni  Queen's
Daumaury.  Nie  mam  kwalifikacji  Amandy,  >dajesz
sobie z tego sprawę.

Jasne, Ŝe tak, mój śmieszny, mały skarbie ■- roze-

miał się Ross. - I za to cię kocham... za twoją

szczerość, prawość, uczciwość, bezpośredniość.

To za to! A ja myślałam, Ŝe za moją urodę.

- Udawała rozczarowaną i uraŜoną.

- Nie bądź bezczelna! Masz mnóstwo zalet...

- Uszczypnął ją w policzek.

.- Mmmm, to cudownie - szepnęła. - Opowiadaj

dalej...