Stephanie Bond

Nic gorszego się nie zdarzy

(Naughty or Nice)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Fryzjerka wzięła w palce pasmo ciemnych włosów Cindy Warren i uniosła je do 

góry. 

– Czy na pewno chce pani to zrobić? – zapytała, trzymając noŜyczki tuŜ przy 

głowie swojej klientki. 

Cindy przygryzła wargę. Długie włosy są prostsze w pielęgnacji. Łatwiej dają się 

układać. Nie mówiąc juŜ o tym, podpowiadał głos rozsądku, Ŝe zawsze moŜna się za 

nimi schować. 

W tej samej chwili rozległo się znaczące chrząknięcie. To Jerry, ciemnoskóry 

stary fryzjer, a właściwie chodząca instytucja w hotelu Pod Kryształowym Pająkiem, 

wyraził swój pogląd na sprawę. Potem ostentacyjnie naciągnął czapkę Świętego 

Mikołaja na łysą głowę i zajął się siedzącym w fotelu klientem. Jerry bowiem 

kategorycznie odmawiał marnowania własnego talentu i nie zajmował się kobiecymi 

fryzurami. 

PrzecieŜ to moje włosy! pomyślała Cindy i zerkając na identyfikator fryzjerki, 

spytała:

– Jak długo pracuje pani w naszym salonie, Beo?

– Trzy... Nie. Cztery dni, wliczając w to dzisiejszy. Dopiero dwa tygodnie temu 

skończyłam szkołę, proszę pani. 

Cindy przełknęła informację w milczeniu. Wyprostowała się tylko i kątem oka 

patrzyła, jak Jerry – takŜe bez słowa – odwraca fotel, Ŝeby od przodu przyjrzeć się 

efektowi swojej pracy. 

– NajwyŜszy czas na zmianę – mruknęła nie wiadomo do kogo. – W moim wieku 

nie wypada juŜ nosić długich, prostych włosów. No, chyba, Ŝe jest się piosenkarką 

country. 

– Zawsze moŜna zanucić kilka taktów – zaproponował Jerry. 

– Dlaczego nie podobają się pani długie, proste włosy? – odezwał się klient 

Jerry’ego. 

Cindy spojrzała na jego odbicie w lustrze i na moment zaparło jej dech w 

piersiach. W fotelu obok siedział wysoki męŜczyzna o jasnoniebieskich oczach i 

wydatnym nosie i patrzył na nią z lekko złośliwym uśmiechem. Spod popielatej 

peleryny, którą był owinięty, wystawały długie kończyny, osłonięte nieskazitelnie 

odprasowanymi nogawkami spodni. Ciemne, kręcone włosy dzięki kunsztowi 

Jerry’ego przylegały mu ciasno do głowy. Przystojniak, uznała Cindy. 

– Słucham? – wyjąkała. 

– Spytałem, czego pani chce od długich, prostych włosów? – odparł. 

Cindy nastroszyła się. Sprawiło to zarówno jego bezceremonialne zachowanie, 

jak i chęć zduszenia dreszczu erotycznej emocji, o którą nigdy by siebie nie 

podejrzewała. 

– Nie chcę wyglądać jak licealistka. – Wzruszyła ramionami. 

– Większość kobiet skakałaby z zachwytu. 

– Być moŜe. Mnie to nie dotyczy – rzuciła ostro, coraz bardziej zirytowana 

reakcją swojego ciała. 

Jerry nachylił się do klienta i obwieścił scenicznym szeptem:

– Stara się zrobić dobre wraŜenie. 

– Jerry! – rzuciła Cindy ostrzegawczym tonem. 

– Jasne, rozumiem. – Przystojniak ze zrozumieniem pokiwał głową do lustra. – 

MęŜczyzna?

– Tak. – Jerry zdjął z niego pelerynę i dokładnie strzepał z niej włosy. 

– Jerry, dość tego!

– Sympatia?

– Nie. – Jerry pokręcił głową ze smutkiem. – Panna Cindy nie ma czasu na 

randki. Dzień i noc pracuje. 

– Dzień i noc!? – MęŜczyzna jęknął ze współczuciem. – W takim razie, na kim to 

stara się zrobić dobre wraŜenie?

– Na pewnym facecie z centrali. – Jeny westchnął i małą szczoteczką zaczął 

omiatać mu kark i śnieŜnobiałą, wizytową koszulę. 

– Jerry! Nigdy w Ŝyciu nie zrobiłam na nikim dobrego wraŜenia! – W tej samej 

chwili Cindy zdała sobie sprawę z tego, co powiedziała. – Miałam na myśli to, Ŝe 

nigdy nie starałam się robić na kimś dobrego wraŜenia!

Stary fryzjer zignorował jej słowa. 

– W przyszłym tygodniu przyjeŜdŜa tu tajny agent z centrali. Będzie nas 

sprawdzać. I naturalnie, pannę Cindy teŜ. 

– Z jakich powodów, poza oczywistymi – męŜczyzna znacząco prześlizgnął się 

wzrokiem po sylwetce Cindy – miałby ktoś sprawdzać tę panią?

– Bo – Jerry kiwnął głową w kierunku przedmiotu ich rozmowy – to ona 

prowadzi cały ten cyrk. 

– Naprawdę? – Ostatnia wiadomość najwyraźniej zrobiła na tamtym wraŜenie. 

– Naprawdę! – warknęła Cindy, omal nie zabijając wzrokiem Jerry’ego. 

– Proszę pani – wtrąciła się Bea drŜącym głosem, – Niech pani tego nie robi. – 

MęŜczyzna, kładąc ręce na miękkich oparciach fotela, wychylił się w przód. 

Cindy czuła rosnącą irytację. Ale dlaczego ma się przejmować opiniami zupełnie 

obcych facetów!

– Gdyby to zaleŜało od męŜczyzn – prychnęła – to wszystkie kobiety 

obowiązkowo musiałyby mieć włosy do kolan. 

Klient Jerry’ego podniósł palec do góry. 

– Ja wolałbym do kostek, a ty, Jer?

– Święte słowa. 

– Proszę pani! – błagała Bea. – Mdleją mi ręce. Cindy wyprostowała się, uniosła 

głowę i obwieściła:

– Niech pani tnie. Zrobię sobie prezent świąteczny przed czasem. 

– Kara za to, Ŝe było się niegrzecznym, tak? – Przystojniak zwrócił się znowu do 

Jerry’ego. 

– Kara za to, Ŝe było się zbyt miłym – sprostował fryzjer. Cindy miała dosyć tej 

konwersacji. Parsknęła ze złością i skinęła na fryzjerkę. 

– Proszę ciąć. 

– Niech pani nie słucha! – MęŜczyzna z determinacją próbował przeciwstawić się 

nieuniknionemu. 

– Tniemy i juŜ. Chcę być całkiem inna. Przystojniak zwrócił ku Jerry’emu 

pytające spojrzenie. 

– Czy z tą panią jest coś nie w porządku?

– Jest trochę impulsywna, i tyle. Bea przełknęła głośno ślinę. 

– Zostawię długość do ramion – oznajmiła i zamknęła oczy. Dopiero wtedy Cindy 

wpadła w popłoch. 

– Nie! – krzyknęła. 

Za późno. Dokładnie w tej samej chwili rozległ się szczęk noŜyczek. Bea 

otworzyła oczy i z przeraŜeniem spoglądała na ponad trzydziestocentymetrowe pasmo 

ciemnych włosów, które trzymała w palcach. Jerry chrząknął z bólem, jego klient z 

niedowierzaniem zamrugał oczami, a Cindy, patrząc na opadające na ramiona resztki 

włosów, z trudem opanowywała panikę. Czuła, jak struŜki potu spływają jej po karku. 

W końcu uśmiechnęła się z trudem i gestem zachęciła fryzjerkę. 

MoŜe, myślała, starannie omijając wzrokiem lustro, moŜe ta kobieta zostanie u 

nas dłuŜej niŜ siedem dni. Siedem dni było bowiem normą, którą poprzednie fryzjerki 

wytrzymywały w pracy. Cindy na próŜno zachęcała swój personel do korzystania z 

usług hotelowego salonu piękności. Jej dzisiejsza wizyta miała być przykładem dla 

wszystkich. 

Jednak kiedy dwadzieścia minut później zobaczyła swoje odbicie, zrozumiała, 

dlaczego jej współpracowniczki jak ognia unikają nie sprawdzonych fryzjerów. 

– O mój BoŜe! – mruknął pod nosem Jerry i potrząsnął głową. 

– Nie jest dobrze – potwierdził przystojniak. 

– Nie podoba się pani, prawda? – zapytała Bea ze zrozpaczoną miną. 

– N... nie, skądŜe – pospieszyła z zapewnieniem Cindy. – Muszę się tylko 

przyzwyczaić. 

DrŜącą ręką przesunęła po cieniowanych warstwach prostych włosów, które jak 

ciasna wełniana czapeczka oblepiały jej czaszkę. Potem wciągnęła powietrze i 

uśmiechnęła się promiennie. 

– Ciekawe, czy z taką głową uda się wywrzeć na nim dobre wraŜenie? – 

zastanawiał się na głos klient Jerry’ego. 

– MoŜe... Ale pod warunkiem, Ŝe nie będzie patrzeć na włosy szefowej. 

– A moŜe byście tak panowie przestali?

Cindy zerwała się z fotela, zdarła z siebie pelerynkę i nerwowymi ruchami 

strzepnęła włosy z rękawów bluzki. Kpiny Jerry’ego mogła jeszcze znieść. Ale ten... 

ten... arogancki, kompletnie obcy facet, to juŜ było zbyt wiele! Nadchodzące święta i 

tak zszargały jej nerwy. Nie miała zamiaru dodawać sobie stresów, Gwałtownie 

odwróciła się, Ŝeby wyjść jak najprędzej z salonu, ale poślizgnęła się na kupce 

własnych włosów i pojechała kilka metrów po marmurowej posadzce, machając 

rękami jak szmaciana kukiełka. 

Byłaby upadła, gdyby nieznajomy jej nie przytrzymał. Wyprostowała się w jednej 

chwili. Podniosła głowę i zobaczyła badawcze spojrzenie niebieskich oczu utkwione 

w swojej twarzy. Gwałtownie wyrwała się z uścisku. 

– Dziękuję – wymamrotała, płonąc ze wstydu. 

– Najwyraźniej nowa fryzura zachwiała pani poczuciem równowagi – uśmiechnął 

się lekko jej wybawca. 

Cindy czuła się jak kompletna idiotka. Nie wdając się w dalsze rozmowy, szybko 

włoŜyła zielony słuŜbowy Ŝakiet, zostawiła spłoszonej Bei szczodry napiwek i 

pospieszyła do drzwi. Sytuacja była straszna: nie dość, Ŝe miała na głowie niepodobną 

do niczego sterczącą szopę włosów, to jeszcze została upokorzona przez 

nieznajomego męŜczyznę, który na domiar złego okazał się bardzo atrakcyjny. 

Wiedziała, Ŝe musi wziąć się w garść. Nie wolno się rozklejać, kiedy ma się w 

perspektywie kontrolę z centrali, świąteczny wyjazd do domu i dziesiątki spojrzeń 

współpracowników, którzy przyjdą sprawdzić, co się stało z jej fryzurą. 

Wyprostowała się i uniosła głowę. NiewaŜne! Ten człowiek niedługo wyjedzie. A 

Manny na pewno wymyśli, co zrobić z jej włosami. 

Gdy chwilę później stanęła przed recepcją, jej przyjaciel Manny oniemiał. 

– O rany! – wykrzyknął po chwili. – Cindy, błagam cię! Powiedz, Ŝe to peruka. 

– Peruka – zgodziła się słabym głosem. 

– Kłamczucha. – Manny wyszedł zza kontuaru i z bolesnym wyrazem twarzy 

dotknął jej głowy. 

Manny Oliver pracował jako szef recepcji w hotelu Pod Kryształowym Pająkiem 

od roku. Cindy uwaŜała, Ŝe zatrudnienie go było jej najlepszym posunięciem podczas 

całych czterech lat kierowania hotelem. Jego obecność wśród reszty personelu – 

przedziwnych typów, które odziedziczyła po poprzedniej dyrekcji – działała na nią jak 

powiew świeŜego powietrza. Manny był przystojny, dobrze wychowany, pomocny i 

dowcipny. Nigdy jej nie zawiódł, a na dodatek dobrze gotował. Dlaczego, westchnęła 

w duchu, wszyscy mili faceci muszą być gejami?

– Chyba mi nie powiesz – przesunął palcami po jej włosach, jakby była kotem – 

Ŝ

e dałaś się obsmyczyć tej rzeźniczce Bei!

– Znasz ją?!

– Wczoraj pocieszałem pewną damę, która nie mogła dojść do siebie po tym, jak 

wyrwała się z jej łap. Musiałem postawić nieszczęsnej kolację. 

– I teraz mi o tym mówisz? – Cindy była bliska łez. 

– PrzecieŜ. wiesz, Ŝe nie zwykłem na nikogo donosić. A swoją drogą, co ci 

przyszło do głowy, Ŝeby obcinać takie piękne włosy?

– Chciałam zachęcić personel do korzystania z usług naszego salonu. 

– Świetnie! Jesteś teraz chodzącą reklamą umiejętności Bei!

– Manny, czy da się coś z tym zrobić? Manny uśmiechnął się szeroko. 

– Jasne, Ŝe tak. Znam rewelacyjny mały sklep z kapeluszami. Tam na pewno... 

– Manny!

– Dobrze, juŜ dobrze. Coś wymyślę. Przyjdę do ciebie wieczorem. Tylko dobrze 

nagrzej lokówkę. 

– Co to jest lokówka?

– NiewaŜne. – Popatrzył na nią z politowaniem. – Przyniosę własny sprzęt. 

– Dobrze. – Cindy kiwnęła głową i ukradkiem rozejrzała się po holu. – 

ZauwaŜyłeś kogoś?

Manny pochylił się lekko i wyszeptał z konspiracyjną miną:

– Melduję, Ŝe nie widziałem ani jednego faceta w prochowcu. – Parsknął 

ś

miechem. – Dlaczego myślisz, Ŝe Stanton ma zamiar pojawić się tutaj wcześniej?

– Bo będąc na jego miejscu, tak bym się zachowała. 

– Szkoda, Ŝe nie wiemy, jak wygląda. 

– Podejrzewam, Ŝe ma około pięćdziesiątki. Prawdopodobnie jest siwy, ale nie 

wiem. Na pewno zamelduje się pod fałszywym nazwiskiem. MoŜe nawet jakoś się 

przebrać, dlatego zwracaj szczególną uwagę na typy, których nigdy nie 

podejrzewałbyś o pracę dla centrali. 

Miała minę Sherlocka Holmesa i doktora Watsona razem wziętych. 

– Czy nie mogłabyś być trochę bardziej konkretna, Cindy? – W głosie Manny’ego 

słychać było powątpiewanie. 

– W porządku – westchnęła. – Masz rację. W takim hotelu niełatwo rozpoznać 

szpiega. Ale miej oczy szeroko otwarte. Idę. Zobaczymy się później na zebraniu. 

Przeszła do głównej recepcji. Kilkunastu eleganckich młodych ludzi, którzy 

zajmowali się właśnie rejestracją gości, spojrzało na jej fryzurę z wyraźnym 

popłochem w oczach; Podobnie zachowali się pracownicy techniczni rozwieszający 

ś

wiąteczne girlandy. Na szczęście nikt nie odezwał się ani słowem. 

W holu kłębiła się co najmniej setka wystrojonych kobiet. Wszystkie miały 

wyjątkowo kunsztownie ułoŜone fryzury: to kosmetyczki przyjechały na konferencję 

zorganizowaną przez producentów kosmetyków. Cindy odszukała Amy, swoją 

zastępczynię odpowiedzialną za ruch gości. 

– Wszystko w porządku? – zapytała. 

– Oczywiście. – Szczupła brunetka uśmiechnęła się, ale zaraz potem zbolałym 

gestem przyłoŜyła rękę do czoła. – Gdyby tylko nie bolała mnie głowa... 

Cindy w Ŝaden sposób nie mogła zmusić się do współczucia. Amy była świetnym 

pracownikiem, ale po całym hotelu krąŜyły legendy o jej hipochondrii. 

– Prawdopodobnie przez te perfumy – rzuciła Cindy łagodnym tonem i głową 

wskazała pachnący tłumek, stojący karnie wzdłuŜ aksamitnych sznurów przed 

recepcją. 

Amy westchnęła cięŜko. 

– Nie martw się, przeŜyję. Nie mam wyjścia. Kiedy juŜ rozmieszczę te wszystkie 

panie, będziemy mieć pełne dwie godziny luzu. Nie więcej, bo później pojawi się cały 

tłum Trekersów. 

– Niech więc Moc będzie z tobą – powiedziała Cindy z pełną powagą. 

– To wielbiciele „Star Treks”, nie „Gwiezdnych wojen”, Cindy. – Amy zaśmiała 

się cicho. 

– Szkoda. Ale moŜe mogę ci w czymś pomóc, zanim zacznie się zebranie 

personelu?

Amy spojrzała na nią z wdzięcznością i zgrabnie przecisnęła się do recepcji. Za 

chwilę wynurzyła się zza kontuaru z deseczką do pisania i plikiem notatek. 

– Pokój 620 narzeka na widok z okna. Pokój 916 nie Ŝyczy sobie kanału z 

filmami tylko dla dorosłych, a pokój 1Ol0 chce przenieść się do części dla palących, 

ale za to z wielkim łóŜkiem. 

– Czy moŜemy zaproponować im inne lokum?

– Nie, nie i jeszcze raz nie! – Amy znacząco postukała ołówkiem w swoją listę. 

– KaŜde „nie” oznacza osobiste spotkanie – skrzywiła się Cindy, biorąc od Amy 

deseczkę. 

– Oczywiście. – Amy uśmiechnęła się szeroko. – Wszyscy wiedzą, Ŝe taka jest 

praktyka naszego naczelnego dyrektora. 

– Trafiłaś w dziesiątkę. 

– A tak na marginesie – Amy zmruŜyła oczy i przyjrzała się Cindy badawczo – co 

się stało z twoimi włosami?

Cindy zesztywniała. Jedno jest pewne. Nie moŜe wdawać się w Ŝadne dyskusje. 

Ma zbyt wiele do zrobienia. 

– Zobaczymy się za pół godziny na zebraniu – rzuciła obojętnym tonem i odeszła. 

W holu nawet najdrobniejszy szczegół nie uszedł jej uwagi. Szare marmury na 

podłodze lśniły czystością, antyczne meble stojące w części wypoczynkowej świeŜo 

wypolerowano, a brzuchate, miękkie kanapy wprost kusiły, Ŝeby na nich siadać. 

W powietrzu czuło się juŜ zapach BoŜego Narodzenia. Cindy westchnęła. Ją i jej 

personel czekają teraz dwa najcięŜsze tygodnie w roku. Kiedy wszyscy ludzie zajmują 

się zakupami i planowaniem towarzyskich spotkań, oni mają najwięcej pracy. I w 

takim okresie naczelna dyrekcja wymyśla kontrolę! Wszystko dlatego, Ŝe 

współwłaściciele hotelu planują jakieś zmiany. Przez kilka tygodni wynajęty przez 

nich fachowiec będzie zaglądać jej przez ramię i sprawdzać kaŜdy krok. Najgorsze 

jest to, Cindy poczuła dreszcz strachu, Ŝe nie przysyłają Ŝadnego szeregowego 

pracownika, ale samego Stantona, który jest postrachem całej branŜy. Nie rokowało to 

niczego dobrego hotelowi Pod Kryształowym Pająkiem. Podobno Stanton jest 

bezlitosnym, bezkompromisowym facetem od czarnej roboty. Taki sztywniak jak on 

na pewno nie zaakceptuje ekscentrycznych pomysłów jej szalonego personelu. 

ś

eby uniknąć tłoku w windzie, Cindy podeszła do wysokich na trzy piętra, 

kręconych schodów, z których rozciągał się imponujący widok na cały hol. Zawsze 

kiedy wchodziła po wyłoŜonych ciemnozłotym chodnikiem stopniach, zatrzymywała 

się, Ŝeby spojrzeć na olbrzymi Ŝyrandol, błyskający setkami kryształowych 

wisiorków. Przypominała sobie wówczas opowieści dziadka o początkach tego hotelu 

i nazwie, którą mu nadał. 

Ruch w holu nie ustawał. Wszyscy – od chłopców hotelowych po wytworne 

hostessy – zwijali się jak w ukropie. Robotnicy dekorowali kolejne ściany zielonymi 

girlandami, zawieszali coraz to nowe stroiki i zapalali migające światełka. Wesołe, 

ś

wiąteczne melodie płynące z głośników dodawały wszystkim ducha. 

Niespodziewanie dla siebie samej Cindy pomyślała z nadzieją o nadchodzącym roku. 

Był jak nie zapisana karta. Na pewno czekają ją same korzystne zmiany: w hotelu, w 

relacjach z matką; kto wie – moŜe nawet w jej Ŝyciu pojawi się jakiś sensowny 

męŜczyzna... 

Wierzysz w cuda! skarciła siebie samą i pobiegła dalej. Na górze złapała windę, 

Ŝ

eby pojechać na szóste piętro, i juŜ po chwili pukała do drzwi pokoju 620. W progu 

stanął podstarzały męŜczyzna w grubych okularach. Miał na sobie zwyczajne spodnie, 

a do nich koszulę z plisowanym gorsem i rozluźniony krawat. Pod pachą trzymał 

zeszyt, a w ręce antyczną lampę naleŜącą niewątpliwie do wyposaŜenia pokoju. Cindy 

uniosła brwi, robiąc ostentacyjnie zdumioną minę, potem przedstawiła się i 

poinformowała zagadkowego gościa, Ŝe wprawdzie hotel dysponuje pokojem z 

lepszym widokiem na miasto, ale, jako Ŝe jest to apartament, cena za jedną noc jest 

odpowiednio wyŜsza. 

MęŜczyzna, marszcząc brwi, zsunął okulary na czubek nosa i zaczął głośno 

narzekać. Cindy nie reagowała. Stała spokojnie ze wzrokiem wbitym znacząco w 

lampę. W końcu starszy pan oznajmił obraŜonym tonem, Ŝe dotychczas zajmowany 

pokój mu odpowiada, i zatrzasnął jej drzwi przed nosem. Zanotowała sobie, Ŝeby 

następnego dnia przysłać mu śliwkowe ciasto z hotelowej cukierni. Lokator pokoju 

620 wyglądał na kogoś, kto ma kłopoty z Ŝołądkiem. 

Zawinięta w płaszcze kąpielowe para z pokoju 916 wyjaśniła, Ŝe zaszło 

nieporozumienie: nie narzekają na dostęp do kanału z filmami tylko dla dorosłych. 

Wręcz przeciwnie! UwaŜają tylko, Ŝe kanał ten powinien być bezpłatny. Cindy było 

przykro, Ŝe nie moŜe im pomóc, ale wieczór przed telewizorem – nawet z płatnym 

programem – był i tak jedną z najtańszych rozrywek, jakie oferuje gościom San 

Francisco. 

ZbliŜając się do numeru 1010 uznała, Ŝe dzisiejsze pretensje gości są niczym w 

porównaniu ze skargami, którym zwykle stawiają czoło ona i jej personel. DuŜo 

trudniej jest na przykład przekonać centralę do zmiany starej, pomarańczowej 

wykładziny z kwiatowym wzorem, który nieodmiennie przyprawiał ją o mdłości. 

Patrząc pod nogi, skrzywiła się po raz nie wiadomo który i postanowiła, Ŝe tym razem 

nie da się zbyć i wymusi na nich pieniądze na nowe dywany. 

Zapukała lekko. Minęło zaledwie kilka sekund, kiedy ku jej ogromnemu 

zaskoczeniu w drzwiach stanął przystojny nieznajomy z salonu fryzjerskiego. Cindy 

znowu znalazła się w polu oddziaływania jego męskiej siły. 

– A więc ponownie się spotkaliśmy – przywitał ją przyjaźnie i uśmiechnął się. 

W kącikach oczu pojawiły mu się kurze łapki. Jest grubo po trzydziestce, 

skonstatowała Cindy, walcząc z chęcią ucieczki. 

– Hm, tak – mruknęła, zastanawiając się, czy aby nie zarzucić sobie Ŝakietu na 

głowę. Spojrzała w notatki. – Pan Quinn, prawda?

– Tak, Eryk Quinn. – Wyciągnął rękę i mocno uścisnął jej dłoń. 

– Jestem Cindy Warren i... 

– ... prowadzi pani cały ten cyrk. Pamiętam. 

Zaczerwieniła się lekko. 

– Jestem tu dyrektorem. Chciałabym porozmawiać o zmianie pokoju, o którą pan 

prosi. 

Eryk Quinn skrzyŜował ramiona na piersiach, oparł się o framugę i patrzył na nią 

z lekkim uśmieszkiem. 

– Czy osobiście zajmuje się pani wszystkimi skargami gości?

– Nie, ja... 

– W takim razie czuję się zaszczycony. 

Cindy uznała, Ŝe najwyŜszy czas wydostać się spod jego zniewalającego wpływu. 

Musi sama kontrolować sytuację. Ten facet był irytująco pewny siebie. 

– Trochę bez powodu. Moi pracownicy są teraz bardzo zajęci, więc przejęłam na 

pewien czas ich obowiązki. Mamy w tej chwili wolny pokój dla palących, o ile to 

jeszcze pana interesuje. Niestety, jest tam łóŜko zwykłych rozmiarów. 

Quinn zmarszczył brwi i z namysłem potarł policzek. 

Nie ma obrączki, zauwaŜyła Cindy, po czym natychmiast przywołała się do 

porządku. Robisz się coraz bardziej podobna do swojej matki, ofuknęła siew myślach. 

Zresztą, brak obrączki wcale nie znaczy, Ŝe męŜczyzna jest wolny, a ona, Cindy, nie 

będzie przecieŜ polować na swoich gości! Nawet jeśli któryś z nich wprawia ją w 

dziwne zmieszanie... W tym najtrudniejszym z zawodowego punktu widzenia okresie 

w roku człowiek jest bardzo podatny na wszelkiego rodzaju emocje. 

Tymczasem Eryk Quinn potrząsnął ponuro głową:

– Nie – powiedział. – Małe łóŜko nie wchodzi w grę. Bez papierosów jakoś 

wytrzymam, ale bez snu nie. Jestem duŜym facetem, jak pani widzi – dodał zupełnie 

niepotrzebnie. 

Cindy nie mogła się powstrzymać i – ó zgrozo – zmierzyła go wzrokiem od stóp 

do głów. Natychmiast poczuła, jak rumieniec zalewa jej szyję. Nerwowo strzelała 

metalowym zatrzaskiem umocowanym na desce do pisania. 

– W takim razie – Quinn wzruszył ramionami – zostaję tutaj. Wybieram 

przestronne łóŜko. 

– Auuuu! – rozległ się nagle wrzask. 

To Cindy, bawiąc się coraz szybciej zatrzaskiem, nie cofnęła w porę ręki i mocny 

zacisk przyciął jej palce. Quinn nie tracił czasu. Złapał za deskę i uwolnił z pułapki jej 

dłoń, zanim jeszcze dotarło do niej, co się wydarzyło. 

– Pani krwawi – powiedział i zacisnął jej palce. 

– To nic – wyjąkała, przeraŜona bólem i krwią, która lała się z niewielkiego na 

pozór skaleczenia. 

Co takiego jest w tym męŜczyźnie, zastanawiała się, Ŝe kolejny raz zachowuję się 

jak uczennica... 

– Proszę wejść i włoŜyć rękę pod zimną wodę. – Wziął ją delikatnie pod ramię. 

– Nie, nie – broniła się. – Mam tu swoje mieszkanie – dodała po chwili pauzy, 

podczas której z trudem próbowała przypomnieć sobie, gdzie mieszka. 

– Proszę zachowywać się rozsądnie, panno Warren. Zaraz zniszczy sobie pani 

ubranie. Nie mówiąc juŜ o tym nadzwyczajnie pięknym dywanie. – Uśmiechnął się z 

przekąsem. 

Gdyby nie ból, na pewno parsknęłaby śmiechem. 

– MoŜe poŜyczę tylko wilgotny ręcznik. 

– Jest pani u siebie. To pani hotel. – Quinn zrobił krok w tył i przytrzymał jej 

drzwi. – Poczekam na zewnątrz. 

– To nie potrwa długo. – Wchodząc znalazła się tak blisko niego, Ŝe widziała 

kaŜdy szew na jego koszuli. 

Miała wielką ochotę rozejrzeć się po pokoju, ale podeszła od razu do drzwi 

łazienki, przeskakując przez porzucone na podłodze buty. Ich rozmiar siłą rzeczy 

przywodził na myśl inne anatomiczne porównania. Przestań, idiotko, skarciła siebie 

samą. I nie rozpływaj się nad męskim zapachem jego mydła i wody po goleniu. Nie 

ma powodu!

Chwyciła ręcznik i odkręciła kran. Strumień zimnej wody ochłodził jej obolałe 

palce. Westchnienie ulgi przerodziło się w jęk rozpaczy, kiedy spojrzała w lustro. 

Sterczące jak druty włosy... rozmazany makijaŜ. Przez otwarte drzwi łazienki widziała 

cień Quinna, rysujący się na dywanie. Na pewno teraz śmiał się do rozpuku z jej 

nadzwyczajnych autodestrukcyjnych Zdolności. 

– W mojej saszetce z kosmetykami powinien być bandaŜ i plastry. Proszę ją 

otworzyć i wziąć sobie wszystko, co trzeba. 

Dopiero teraz zwróciła uwagę, Ŝe Quinn mówi z lekkim południowym akcentem. 

Rozejrzała się z Wahaniem. Nie bardzo chciała grzebać w jego rzeczach, ale z 

drugiej strony... Chodziło tylko o głupie bandaŜe! Kosmetyczka leŜała na wierzchu 

otwartej torby podróŜnej. Znieruchomiała z ręką w powietrzu, kiedy zauwaŜyła 

wiszące obok jedwabne spodnie od piŜamy. Wyobraźnia podsuwała jej takie obrazy, 

Ŝ

e zaczerwieniła się dzisiaj po raz nie wiadomo który. Wiedziała jedno. Musi uciec 

stąd jak najprędzej. DrŜącą ręką sięgnęła do małej kieszonki z boku kosmetyczki i 

wtedy deszcz nieduŜych płaskich pakiecików ze srebrnej folii spadł na jej eleganckie 

czółenka. Prezerwatywy. Co najmniej tuzin. Kolorowe, o róŜnych kolorach i 

fakturach. 

O mój BoŜe, jęknęła i rzuciła się na kolana, Ŝeby jak najszybciej je pozbierać. 

Lekka piŜama sfrunęła jej pod nogi. Zapominając o krwawiącym palcu, odrzuciła ją z 

drogi. I wtedy na własne oczy przekonała się, Ŝe prawdą jest wszystko, co mówi się o 

znakomitych właściwościach absorpcyjnych naturalnego jedwabiu. Bladoniebieski 

materiał nasiąkał krwią szybciej niŜ gąbka. Odrzuciła spodnie, jakby parzyły. A niech 

to! mruknęła. 

– Czy potrzebuje pani pomocy? – dobiegł ją głos z korytarza. – Czy znalazła pani 

wszystko, co trzeba?

Z walącym sercem otworzyła następną przegródkę i spomiędzy tubek kremu do 

golenia, pasty do zębów i szamponu Wyłowiła bandaŜe. 

– T... taak – odpowiedziała z trudem. 

DrŜącymi rękami obwiązała sobie palec i sięgnęła po piŜamę, Ŝeby sprawdzić 

rozmiar szkód, jakie wyrządziła. 

Dokładny odcisk jej dłoni odbijał się wyraźną czerwienią od tła. Zasłoniła ręką 

oczy. Zupełnie jakby próbowała złapać kogoś za pośladki. Dlaczego zawsze muszę się

tak urządzić? myślała spanikowana. Dlaczego to ja mam takiego pecha?

– Czy wszystko w porządku? – usłyszała znowu głos Quinna. 

Zrozpaczona oparła się o umywalkę. Powinna chyba odpowiedzieć, Ŝe poruszona 

do głębi wielką liczbą prezerwatyw zniszczyła mu piŜamę! Zaraz, zaraz... Nic 

gorszego juŜ się nie zdarzy. A gdyby tak zabrać spodnie i oddać je do czyszczenia? 

Na pewno przed wieczorem udałoby się jej niepostrzeŜenie podrzucić je z powrotem. 

Poczuła się lŜej na duchu. Zwinęła spodnie w kłębek i wepchnęła je pod bluzkę. Na 

szczęście miała na sobie Ŝakiet, który wszystko maskował. 

Wzięła głęboki oddech i na miękkich nogach wyszła z łazienki. Marzyła tylko o 

tym, Ŝeby znaleźć się na korytarzu. 

– Dziękuję. – Odebrała od Quinna deseczkę z notatkami. 

– Nie ma sprawy. – Uśmiechnął się promiennie. 

Cindy przywołała samą siebie do porządku. KaŜda kobieta powinna wiedzieć, Ŝe 

takich donŜuanów naleŜy unikać jak ognia. PrzecieŜ dopiero co widziała dowody jego 

seksualnej gotowości! Musi załatwić sprawę, z jaką tu przyszła, i wracać do zadań. 

Odchrząknęła i spojrzała Quinnowi w oczy. 

– Przykro mi z powodu pokoju. Mogę tylko zapewnić, Ŝe w głównym holu 

znajdzie pan wygodne miejsca do palenia. 

– A moŜe – wzruszył ramionami – skorzystam z okazji i zerwę ze złymi 

skłonnościami?

– śyczę szczęścia. – Cindy skinęła głową i odeszła z nadzieją, Ŝe gość nie 

zauwaŜył wypukłości powstałej nagle tuŜ pod jej biustem. 

Eryk stał na korytarzu i odprowadzał ją wzrokiem. Nie miał pojęcia, skąd wzięła 

się w nim nieodparta chęć, Ŝeby droczyć się z tą kobietą. Niedługo przecieŜ Cindy 

Warren zobaczy go w zupełnie nowym świetle. W końcu uznał, Ŝe właśnie z tego 

powodu lepiej być z nią w przyjacielskich stosunkach. Zupełnie zapomniał, Ŝe nigdy 

wcześniej w podobnych okolicznościach nie odczuwał potrzeby zaprzyjaźniania się. 

CzyŜby fakt, Ŝe Cindy obcięła swoje piękne włosy, Ŝeby zrobić wraŜenie na 

inspektorze z centrali, tak na niego podziałał?

Z raportów dotyczących hotelu wiedział, Ŝe prowadzi go kobieta, ale nie miał 

pojęcia, Ŝe jest to ktoś tak młody i piękny. Wystarczyło mu jednak kilka chwil w 

salonie fryzjerskim, Ŝeby zrozumieć, czemu Cindy Warren zawdzięcza swoje wysokie 

stanowisko. Szczególny błysk w oczach i stanowczy sposób, w jaki trzymała 

podbródek, charakteryzowały ją jednoznacznie. Nawet koszmarna fryzura nie mogła 

nic tutaj zmienić. 

Eryk wrócił do siebie i usiadł przy zabytkowym biurku, na którym wcześniej 

zdąŜył rozłoŜyć swoje papiery. Stare krzesło było wyjątkowo wygodne, mógł więc 

bez problemów skończyć zadanie – opis i ocenę pokoju, w którym zatrzymał się 

incognito jako biznesmen, przybywający w interesach do San Francisco. Jeszcze raz 

ogarnął wzrokiem pokój. 

Drewniane meble nie były w idealnym stanie, ale miały w sobie subtelny urok 

rzeczy staroświeckich. W dodatku były to przedmioty o niezłej klasie artystycznej. 

Zarówno łóŜko, jak i biurko oraz spora szafa na ubrania pachniały lekko cytrynowym 

ś

rodkiem do konserwacji drewna. Pościel w stonowaną beŜowo-brązową kratę była 

idealnie dobrana do wystroju całości. Wytarte miejsca na dywanie zostały sprytnie 

zakryte wełnianymi kilimami wielkiej urody. Wszystkie elektryczne urządzenia 

działały nienagannie, a łazienka była przestronna i czysta. Jedynie pakiecik landrynek, 

który znalazł na poduszce, uznał za dziwaczną ekstrawagancję. 

Dopisał kilka uwag i odłoŜył pióro ozdobione hotelowym logo. Z głową podpartą 

na ramieniu próbował odtworzyć w wyobraźni kształt ramion Cindy Warren. Nagle 

uświadomił sobie, jak niebezpieczny i niemoralny jest bliŜszy związek z osobą, która 

moŜe ucierpieć z powodu zadania, jakie wykonywał dla korporacji. 

Marzył o papierosie. śeby zająć czymś ręce, sięgnął po telefon. Po chwili w 

słuchawce zabrzmiał znajomy głos:

– Lancaster. Słucham. 

– Bill? Tu Stanton. Dzwonię, Ŝeby ci powiedzieć, Ŝe jestem dokładnie 

naprzeciwko. 

– Świetnie. I jak znajdujesz hotel? Naprawdę jest do niczego?

– Jeszcze za wcześnie, Ŝeby o tym mówić. – Eryk bawił się pakietem słodyczy z 

łóŜka. 

– Rozmawiałem dzisiaj z człowiekiem od Harmona. Jeśli w ciągu kilku 

następnych dni uznasz, Ŝe Kryształowy Pająk nie pasuje do wizerunku ich firmy, nie 

będziemy nawet przysyłać reszty zespołu. 

– Niezbyt to uczciwe, – Quinn zmarszczył brwi, niezadowolony. 

– Jestem niemal pewien, Ŝe Harmon chce się pozbyć tego hotelu. 

– PrzecieŜ Kryształowy Pająk ma świetne wyniki finansowe. 

– Właśnie dlatego. Chyba jakiś śmieszny starzec w ich radzie nadzorczej lubi to 

miejsce, więc Ŝeby je sprzedać, muszą mieć dowody czarno na białym. 

– I dlatego przyślesz tu cały zespół! Nie mam zamiaru oddawać raportów bez 

pokrycia. To nie tylko sprawa mojej dobrej reputacji. – Eryk usiadł głębiej w krześle. 

– Tu pracuje mnóstwo ludzi. 

Usłyszał, jak jego zastępca parsknął śmiechem. 

– Mnóstwo ludzi? Przepraszam, wydawało mi się, Ŝe rozmawiam z Erykiem 

Stantonem. CzyŜby wakacje tak cię rozmiękczyły?

Eryk przypomniał sobie szarozielone oczy Cindy Warren. 

– Nie, jestem chyba zmęczony. 

– Widziałeś się juŜ z szefową hotelu?

– Tak. 

– No i co? Masz coś na nią?

– Nie. – Eryk nie miał zamiaru mówić, Ŝe to raczej ona ma coś na niego. 

ROZDZIAŁ DRUGI

Wchodząc do pokoju konferencyjnego, Cindy myślała tylko o jednym: jak 

wyrzucić z głowy obraz Eryka Quinna. Zakładając, Ŝe w ogóle istnieje odpowiedni 

moment na flirty z atrakcyjnymi gośćmi, ten człowiek pojawił się w czasie 

najgorszym z moŜliwych, kiedy waŜyły się losy jej personelu. 

Specyficzne warunki pracy w hotelu sprawiają, Ŝe bardzo prędko zaczyna się 

traktować wszystkich jak rodzinę. Teraz, bardziej niŜ kiedykolwiek, Cindy czuła się 

odpowiedzialna za ich przyszłość. 

Od kiedy dwa lata temu korporacja Harmona kupiła hotel Pod Kryształowym 

Pająkiem, Cindy otrzymała niezliczoną ilość pisemnych uwag i wskazówek mających 

na celu jedno: upodobnienie jej ukochanego hotelu do sztampy hoteli Harmona. Jak 

dotąd udawało się jej ignorować wszystkie zarządzenia. Nikt z podwładnych nie 

wiedział o dyrektywach centrali – podporządkowywali się jej poleceniom, nie 

zastanawiając się nawet, kto je wydaje. Wszystkie prace były wykonywane bez 

zarzutu, a zadowoleni goście wracali do hotelu przy kaŜdej nadarzającej się okazji. 

– Dzień dobry! – Cindy, uśmiechając się szeroko, podeszła do długiego stołu, za 

którym zasiadło juŜ sześciu jej zastępców oraz kierownicy poszczególnych działów. 

Odpowiedział jej chór wesołych głosów. Wszyscy polowali właśnie na co lepsze 

ciastka, które podano na stół. W pokoju mieszały się zapachy kawy i ziołowej herbaty,

a w szklanym dystrybutorze czerwienił się jakiś sok. Cindy nalała sobie filiŜankę 

czarnej kawy. 

– Ooo! Masz nową fryzurę, Cindy. – Joel Cutter, odpowiedzialny za restaurację i 

bary, odgryzł szybko kawałek pączka, Ŝeby ukryć uśmiech. 

Wśród przyjaznych chichotów zebranych pracowników Cindy rzuciła Joelowi 

mordercze spojrzenie. Nawet się nie stropił. I nic dziwnego – ceniony 

współpracownik i osobisty przyjaciel Cindy nie zwykł przejmować się byle czym. 

Chyba Ŝe chodziło o serwowane w hotelu jedzenie lub organizację przyjęć. 

– Przysuńcie te pączki. – Cindy usiadła w wyściełanym krześle u szczytu stołu. – 

Dzięki, Joel, za dobry początek. Co robić z salonem fryzjerskim? Masz jakiś pomysł, 

Amy?

Oczy wszystkich zwróciły się na zagadniętą kobietę, która wytrząsała właśnie 

małe pastylki z jednej z czterech buteleczek ustawionych przed nią w równym szeregu 

Podpowiedziała dopiero po przełknięciu całej porcji. 

– Gdyby nie Jerry, odpowiedziałabym, Ŝe naleŜy zlikwidować salon, a na jego 

miejscu otworzyć lodziarnię. Na razie udało mi się namówić fryzjerkę, Ŝeby została, 

ale nie wierzę, Ŝe zostanie na długo. – Amy uśmiechnęła się z zakłopotaniem. – Jerry 

mówi, Ŝe odkąd szefowa wyszła, Bea nie przestaje płakać. 

Pokój zatrząsł się od śmiechu. Cindy podniosła dłoń, Ŝeby uciszyć towarzystwo. 

– Ha! Ha! Ha! Bardzo śmieszne. Tylko Ŝe ja naprawdę chciałabym wiedzieć, 

dlaczego wciąŜ nie udaje się nam zatrudnić fryzjerki z prawdziwego zdarzenia?

– Większość tych, z którymi rozmawiałam – Amy zmarszczyła brwi – nie chce 

marnować swoich umiejętności na zwykłe strzyŜenie. Wolą pracować tam, gdzie 

mogą się wykazać. Moim zdaniem, trzeba rozszerzyć zakres usług oferowanych przez 

nasz salon. 

– Rozumiem. – Cindy zrobiła kilka notatek. 

– Byłoby dobrze, gdyby Jerry... – zaczęła Amy. 

– Wiem, wiem. Byłoby dobrze, gdyby Jerry zgodził się obsługiwać kobiety – 

skończyła za nią Cindy. – Ale się nie zgodzi. 

A jest za dobry, Ŝebyśmy mieli go stracić. On jest legendarną postacią w tym 

hotelu. 

– Twoja fryzura teŜ – mruknął Joel w chusteczkę, prowokując nowe wybuchy 

ś

miechu. 

– Sam – Cindy postanowiła go zignorować – jak idą interesy?

– Nigdy nie szły lepiej. – Samanta Riggs, odpowiedzialna za rezerwację i 

sprzedaŜ miejsc, miała na sobie kompletny kostium wojownika z serialu „Star Trek”. 

– Jeśli wielbicielom Trekersów spodoba się u nas, następną konferencję mamy jak w 

banku. Tym razem regionalny zlot Androidów. 

Samanta z wdziękiem poprawiła metalowy łańcuch przewieszony przez ramię, 

demonstrując przy okazji pomalowane na czarno paznokcie. 

Cindy miała nadzieję, Ŝe nikt nie zauwaŜył jej zdenerwowania. Amatorzy gier 

fabularnych stanowili tak liczną i lojalną grupę gości, Ŝe w niektórych kręgach hotel 

uznano za ich kwaterę główną. Ostatnio doszły ją słuchy, Ŝe w centrali 

przemianowano nazwę Pod Kryształowym Pająkiem na Ostatni Etap, a to juŜ 

brzmiało niepokojąco. 

Tymczasem Samanta odliczała na palcach:

– Pod koniec tygodnia zjadą się wampiry, potem uzdrawiacze kryształami, a w 

przyszły poniedziałek zaczynają się Targi zabawek dla dorosłych. 

– Zabawki dla dorosłych od poniedziałku? – W głosie Cindy zabrzmiała zgroza. 

– Czy to nie w poniedziałek przyjeŜdŜa ten gość z korporacji? – wtrącił od 

niechcenia Joel, sięgając po następny pączek. 

Cindy tylko kiwnęła głową. Czuła, Ŝe ogarnia ją panika. Nie widziała niczego 

zdroŜnego w fakcie prezentowania produktów dla sex-shopów w swoim hotelu, ale 

trudno było wyobrazić sobie gorszy termin Targów. 

– Miejmy nadzieję, Ŝe facet ma poczucie humoru – oznajmiła Amy. 

– Oraz jako takie Ŝycie seksualne – dodał Manny. 

– O to się nie martw – nie ustępował Joel. – . Cindy i tak zmusi kaŜdego do 

celibatu. 

Znowu rozległy się śmiechy. Wszyscy wiedzieli, Ŝe Joel z Ŝoną nieustannie 

swatają z kimś Cindy, ale ich próby, jedna po drugiej, kończyły się całkowitą klapą. 

– Jesteś dziś bardzo dowcipny, Joel. – Cindy wzruszyła ramionami i odwróciła się 

do Samanty. – Niech będzie, ale postaraj się, Ŝeby Targi nie rzucały się zbyt w oczy, 

dobrze?

– Jeśli sobie Ŝyczysz, Ŝeby nie rzucały się w oczy, to nie będą. – Sam energicznie 

pokiwała głową. 

– Powiedziała kobieta w stroju wojownika – spuentował Manny. 

– Nasz klient, nasz pan. 

Cindy odszukała wzrokiem Williama Belka, swojego naczelnego inŜyniera, który 

nie proszony odzywał się z rzadka. 

– Jak idą poszukiwania choinki do głównego holu?

– W hodowli wciąŜ szukają czegoś, co by nas zadowoliło. – William z 

zakłopotaną miną gniótł w rękach czapkę. 

ś

ołądek Cindy ścisnął się ze zdenerwowania. 

– A dni lecą. Mamy juŜ grudzień. – Z trudem zachowywała dobry humor. – 

Chciałabym zobaczyć drzewko najpóźniej w poniedziałek, dobrze?

– Uhm, postaram się. 

Zapisała w notesie, Ŝeby koniecznie zadzwonić do hodowli choinek, i przeszła do 

omawiania bieŜących spraw administracyjnych i personalnych. Potem, uśmiechając 

się kątem ust, zagadnęła Joela:

– Kolej na ciebie. A moŜe moja fryzura zbyt cię rozprasza?

– Muszę być silny i odwaŜny. 

– No, to zaczynaj od bankietów. 

– Do Nowego Roku zarezerwowane w dziewięćdziesięciu procentach. 

– Świetnie. – Otworzyła szeroko oczy. – A restauracją?

– W ostatniej „Kronice” dali nam mierną ocenę. – Joel pchnął gazetę w jej 

kierunku. 

– To i tak postęp. W zeszłym roku nie zostawili na nas suchej nitki. Coś jeszcze?

– Myślę, Ŝe nie ja jeden chciałbym dowiedzieć się czegoś o tym siepaczu, 

Stantonie. 

W jednej chwili w pokoju zapadła cisza jak makiem siał. Cindy zwilŜyła wargi, 

wzięła głęboki oddech i oparła łokcie na stole. 

– Cieszę się, Ŝe sam zacząłeś. Miał to być następny punkt naszego spotkania. Jak 

większość z was na pewno wie, Harmon wynajął specjalistyczną firmę, która ma 

skontrolować wybrane hotele naleŜące do korporacji. My naleŜymy do szczęśliwców, 

których prześwietlą na wylot. Planowana jest rewizja, ksiąg rachunkowych, 

sprawdzenie całego systemu rezerwacji, sprzedaŜy oraz – co oczywiste – 

bezpośredniej obsługi gości. 

Manny odchrząknął i zadał pytanie za wszystkich:

– Czy jest jakiś powód dla tak dokładnej kontroli?

– Być moŜe – Cindy zacisnęła dłonie – powodem kontroli jest to, Ŝe od dłuŜszego 

czasu opieram się zmianom, które Harmon usiłuje narzucić. 

– A moŜe fakt, Ŝe masz biust – mruknęła Amy. 

– Nie, nie myślę, Ŝeby moja płeć miała tu jakiekolwiek znaczenie. Zresztą – 

dotknęła palcem niewielkich wypukłości pod Ŝakietem – sprawa biustu jest 

dyskusyjna. 

Wybuch śmiechu rozładował trochę napięcie panujące w pokoju. 

– Chcą nas przerobić na swoje kopyto, tak? – podsumował Joel. 

Cindy wiedziała, Ŝe musi starannie waŜyć słowa. 

– Wydaje się, Ŝe centrala Ŝyczy sobie, Ŝebyśmy dostosowali się do ustalonego 

przez nich profilu – zmusiła się do optymistycznego tonu. – Pan Stanton i jego 

współpracownicy zapowiedzieli się na najbliŜszy poniedziałek, ale nie zdziwiłabym 

się, gdyby on sam pojawił się tu wcześniej. Pod cudzym nazwiskiem oczywiście. 

Dajcie mi znać, jeśli zauwaŜycie kogoś podejrzanego. 

– Czy powinniśmy się czegoś obawiać? – Amy masowała sobie skronie. – Chyba 

będę miała migrenę. 

– Nie, raczej nie. – Cindy próbowała dodać współpracownikom odwagi. – 

Musimy tylko mieć świadomość, Ŝe wszystko, co robimy, będzie wzięte pod 

mikroskop i dokładnie sprawdzone. Oczywiście, zaraz po przyjeździe Stantona 

zwołam zebranie i przedstawię go państwu. A na razie kończymy. 

– Jedną chwilkę! – zawołał Joel. – Pamiętajcie, Ŝe jutro jest nasze świąteczne 

przyjęcie!

Cindy z trudem stłumiła jęk. 

– Oczywiście, Ŝe pamiętamy. 

– Myślę, Ŝe w związku z nieuniknionymi zwolnieniami powinniśmy przynieść ze 

sobą własne kanapki – rzuciła ze śmiechem Samanta. 

– Tym razem obejdzie się jeszcze bez kanapek, ale – tu Joel zrobił wymowną 

minę – przyprowadźcie kogoś do pary dla Cindy. 

– Oj, Joel, wszedłeś na grząski grunt – pogroziła mu Cindy. – Zebranie 

skończone. 

Kiedy zebrani wyszli juŜ z pokoju, Cindy szturchnęła Joela w ramię. 

– Nie bądź taki pewny, Ŝe przyjdę sama. MoŜesz się przeliczyć. 

Wyraz niedowierzania na twarzy Joela sprawił, Ŝe Cindy za wszelką cenę 

postanowiła przyprowadzić kogoś na to przyjęcie. Przed oczami stanął jej Eryk 

Quinn. Ale by zaskoczyła wszystkich!

– Cindy, i tak nie masz kogo zaprosić! Wymień chociaŜ jednego męŜczyznę do 

wzięcia w tym mieście, którego nie zraziłabyś swoją obojętnością. A widzisz! Nie 

przychodzi ci do głowy Ŝadne nazwisko. Jeśli przyjdziesz z kimś jutro, to – 

zastanowił się przez chwilę, szukając natchnienia – wezmę za ciebie całą środę. 

No, no. Kusząca propozycja. Cindy miała mieszkanie na górnym piętrze hotelu i 

właściwie rzadko kiedy wychodziła z budynku. Środa była ostatnią szansą zrobienia 

zakupów przed boŜonarodzeniowym urwaniem głowy. 

– I będziesz załatwiać wszystkie słuŜbowe telefony?

– Jasne. 

A moŜe nawet kupi dla siebie jakieś ubranie na wyjazd do domu do Wirginii... 

– Ale pager teŜ ci zostawię. 

– Nie ma sprawy. Jeśli przyjdziesz sama, oddajesz mi swoje miejsce na parkingu. 

Na cały miesiąc. 

A torba? Jej torba podróŜna ma zepsuty zamek od czasu ostatniej podróŜy 

samolotem. Nowa jest jej niezbędnie potrzebna. 

– I zrobisz to wszystko, jeśli tylko przyjdę z jakimś facetem?

– Ale ma to być normalny facet – uściśliła Amy, podchodząc do nich. 

– Racja. – Joel z powagą pokiwał głową. – Liczą się tylko osobnicy 

heteroseksualni. 

– Więc oboje uwaŜacie, Ŝe nie umiem zorganizować sobie randki?

– Właśnie tak uwaŜamy – odpowiedzieli zgodnym chórem Amy i Joel. 

– Zakład stoi!

– Mam parking dla VIP-ów. – Joel zacierał ręce z radości. 

– JuŜ nie mogę się doczekać. 

– A ja nie mogę doczekać się tego tajemniczego męŜczyzny. 

– Z tymi słowami Amy wybiegła za Joelem. 

– Ani ja – mruknęła do siebie Cindy, którą nagle zaczął boleć Ŝołądek ze strachu. 

Eryk spędził następne kilka godzin, wędrując po całym hotelu i zaglądając 

wszędzie, gdzie się dało. Gdy ktoś z pracowników hotelu proponował mu pomoc, 

udawał, Ŝe się zgubił, albo mówił, Ŝe właśnie na kogoś czeka. Od czasu do czasu 

przystawał w jakimś kącie i pospiesznie zapisywał coś na małych kartkach. 

Tak naprawdę bardzo nie lubił tego etapu pracy. Nigdy nie miał kłopotów z 

wyłapywaniem słabych punktów w pracy kontrolowanych przedsiębiorstw, ale 

zdecydowanie wolał działać jawnie. 

Dwa razy udało mu się zauwaŜyć zabieganą Cindy Warren, ale pomimo wielkiej 

chęci, Ŝeby z nią znowu porozmawiać, trzymał się z daleka. Z doświadczenia 

wiedział, Ŝe najwaŜniejsze wiadomości zdobywa się na początku. Poza tym nigdy nie 

mógł być pewien, czy jego toŜsamość nie wyjdzie nagle na jaw, więc starał się zrobić 

jak najwięcej W pierwszych dniach pobytu w nowym miejscu. I jeszcze jedno – 

traktował sprawę ambicjonalnie. Jego informacje były podstawą działania grupy 

konsultantów, którzy zjawiali się później, ale, jego zdaniem, przeszkadzali tylko . w 

pracy. 

Po sprawdzeniu wszystkich pozycji, które miał na liście, podszedł do recepcji. 

– Dzień dobry panu. Czy mogę w czymś pomóc? – Sympatyczny blondyn powitał 

go profesjonalnym uśmiechem. 

Erykowi wystarczyła jedna chwila, Ŝeby zorientować się, iŜ Cindy Warren 

wybrała właściwego człowieka na właściwe stanowisko. 

– Proszę mi poradzić, gdzie zjeść kolację. 

– Czy ma pan na myśli jakąś określoną kuchnię?

– Nie. Zjadłbym dobry stek. 

– Jeśli nie zaleŜy panu na zwiedzaniu miasta, powiem, Ŝe. szef naszej restauracji 

przyrządza znakomitą polędwicę z grilla. 

Eryk pomyślał, Ŝe nie pomylił się w ocenie blondyna. 

– Świetnie. Spróbuję. A jaki jest tu bar?

– Dobre drinki, ale w poniedziałkowe wieczory nie dzieje się tam nic szczególnie 

ekscytującego. 

– Całkiem mi to odpowiada – zaśmiał się Eryk. 

– Bardzo mi miło, Ŝe wybrał pan nasz hotel. Proszę dać mi znać, gdybym mógł 

coś dla pana zrobić. Jestem Manny Oliver. 

– Recepcjonista wyciągnął rękę. 

– Eryk Quinn. 

W tym momencie w odległym kącie holu pojawiła się Cindy. Eryk nawet nie 

zdawał sobie sprawy, Ŝe nie spuszcza z niej wzroku, dopóki nie usłyszał chłodnego 

głosu Manny’ego:

– To Cindy Warren, dyrektorka hotelu. Eryk zmusił się do niezobowiązującego 

tonu. 

– Spotkaliśmy się dziś rano u fryzjera. Muszę przyznać, Ŝe zrobiła na mnie 

wraŜenie swoim profesjonalizmem. 

ś

e nie powiem o nogach, dodał w duchu, obserwując, jak Cindy razem z jakimś 

krępym męŜczyzną wchodzi po schodach i Ŝywo gestykulując, wskazuje mu coś na 

ś

cianach i suficie. 

– Pierwszorzędna. Hotel wygrał los na loterii. 

– Młoda, jak na takie wysokie stanowisko. 

– Ma trzydzieści kilka lat – poinformował go Manny. 

– Czy jest męŜatką? – Eryk ugryzł się w język, ale było juŜ za późno. 

Zaskoczony Manny zesztywniał i przyjął postawę obronną. Eryk zaczął się 

zastanawiać, czy aby nie łączy go z szefową jakiś romantyczny związek. 

– Nie, pani Warren nie ma męŜa. 

Eryk tylko kiwnął głową, chociaŜ miał szczerą chęć dać sobie kopniaka. 

– Dziękuję panu bardzo za gastronomiczne rekomendacje – powiedział, sięgając 

po portfel. 

Nie zdąŜył jeszcze wyjąć banknotu, kiedy Manny powstrzymał go nieznacznym 

gestem dłoni. 

– Proszę nawet o tym nie myśleć. Moim obowiązkiem jest pomoc kaŜdemu 

naszemu gościowi. 

Przyjazny uśmiech bynajmniej nie maskował błysku ostrzeŜenia w oczach 

Manny’ego. 

– I robi to pan znakomicie. – Eryk udał, Ŝe niczego nie zauwaŜa. 

– Jestem najlepszy – zapewnił go Manny kpiąco i zajął się nowym gościem, który 

właśnie podszedł do recepcji. – Mam nadzieję, Ŝe stek będzie panu smakować. 

Eryk nie mógł się powstrzymać i jeszcze raz spojrzał na schody. Uznał, Ŝe los 

nagrodził jego ciekawość. Cindy, wyciągnąwszy wysoko rękę, ustalała właśnie ze 

swoim współpracownikiem sposób zawieszenia nowych świątecznych dekoracji, 

nieświadoma zupełnie, Ŝe przy okazji odsłania oczom postronnych obserwatorów 

swoje zgrabne uda. 

Eryk czuł, jak Manny wbija mu w plecy twarde spojrzenie. Z duŜym trudem 

oderwał oczy od Cindy. Do kolacji zostało jeszcze mnóstwo czasu. Powędrował więc 

do baru, analizując po drodze naturę swojego wyraźnego zauroczenia osobą pani 

dyrektor. Uznał, Ŝe wszystkiemu winien jest przedświąteczny nastrój – to dlatego 

zachowuje się jak napalony nastolatek. 

Bar „U Sama” był jednym z miejsc, do których Eryk nie zdąŜył zajrzeć podczas 

przedpołudniowego myszkowania po hotelu. Pokonując dwa schodki w dół, nie 

spodziewał się niczego szczególnego: wszystkie bary, jakie odwiedził w ciągu 

piętnastu lat pracy, były do siebie podobne. Tutaj jednak czekało go miłe zaskoczenie. 

W sali królowało stare pianino, w tej chwili niestety zamknięte. Z głośników sączyły 

się nastrojowe melodie. Przypomniał sobie BoŜe Narodzenia spędzane w domu. To 

było przed wieloma laty... Miłe wspomnienie, zmącone gorzką myślą, Ŝe po śmierci 

matki rodzinne zgromadzenia przestały mieć sens. 

O tej porze bar był niemal pusty. Jedynie niewielka garstka przybyłych za 

wcześnie Trekersów raczyła się w kącie piwem. Ku wyraźnemu zadowoleniu Eryka 

Jerry, ciemnoskóry fryzjer, który siedział akurat na jednym z wysokich stołków i 

gawędził z atletycznie zbudowanym barmanem, poznał go od razu. 

– I kogóŜ tu widzimy! Pan Quinn we własnej osobie. – Jerry uśmiechnął się i 

poprawił czapkę Świętego Mikołaja, którą nosił od rana. – Niech pan siada. Tony 

zrobi panu drinka. 

– Mała przerwa, Jerry? – zagadnął Eryk, opierając łokcie o wypolerowany blat. 

Fryzjer kiwnął głową i wydmuchał kłąb słodkawego dymu z grubego cygara. 

– Mam’ dosyć. Nie mogę juŜ dłuŜej słuchać tych jęków. 

– Co proszę? Czyich jęków?

– Tej kobiety, która załatwiła pannę Cindy. MaŜe się przez cały dzień. 

– Właściwie twoja szefowa sama jest sobie winna. – Eryk parsknął śmiechem. – 

PrzecieŜ ją ostrzegaliśmy. 

– Zna pan Cindy? – odezwał się niespodziewanie Tony, mierząc go długim, 

twardym spojrzeniem. 

Nawet czerwone szelki w róŜnokolorowe dzwoneczki nie łagodziły wraŜenia, 

jakie robił na ludziach. 

Następny wielbiciel szefowej, domyślił się Eryk. 

– Nie bardzo – odpowiedział lekkim tonem. 

– Niech się pan nim nie przejmuje. – Jerry poczekał, aŜ barman zajmie się 

nowymi gośćmi. – Od jakiegoś czasu Tony mianował się osobistym ochroniarzem 

panny Cindy. Atak między nami – nie wzruszony niczym Jerry zaciągnął się cygarem 

– Tony siedział kiedyś w San Quentin. 

– Za co? – Eryk drgnął w popłochu. 

– Nigdy go nie pytałem. – Fryzjer wzruszył ramionami. – Facet jest w porządku. 

No, moŜe za bardzo chroni naszą damę. 

– Panna Warren musi być popularną osobą. 

– Jest dobrą osobą. ChociaŜ upartą. – Jerry pokiwał głową. 

– Upartą jak sto diabłów. 

– To znaczy, Ŝe nie jest dobrym dyrektorem, tak? – Eryk postanowił nie 

przepuścić okazji. 

– Co teŜ pan! Jest najlepsza. Ale kilka lat temu ten hotel został kupiony przez 

wielką firmę, która od samego początku próbuje, wszystko tu zmienić. Panna Cindy 

ręce sobie urabia, Ŝeby do tego nie dopuścić, chociaŜ przy okazji podcina gałąź, na 

której siedzi, bo tym od Harmona to się nie podoba. 

– Zawsze moŜna zmienić coś na lepsze. Na przykład poprą, wić skuteczność 

działania. 

– Panie Quinn! Ludzie nie przyjeŜdŜają do hotelu Pod Kryształowym Pająkiem z 

powodu naszej skuteczności. To moŜna znaleźć byle gdzie. Zresztą tuŜ za rogiem 

konkurencja proponuje większe pokoje z lepszym widokiem za mniej pieniędzy. 

– To dlaczego ludzie w ogóle przyjeŜdŜają do Kryształowego Pająka?

Jeny roześmiał się i pochylił do Eryka:

– My tutaj jesteśmy trochę dziwni. I dlatego lubią nas róŜni dziwacy. Choćby tacy 

jak oni – wskazał na siedzących w kącie Trekersów. – Usługi dla takich wariatów to 

bardzo intratny interes, ale panna Cindy nie moŜe przekonać o tym ludzi z centrali. 

– I wszystko to sama ci powiedziała?

– SkądŜe. Ale ja znam ten hotel. Pracuję tu od trzydziestu lat. Poza tym znam się 

na kobietach. Trzy razy byłem Ŝonaty. 

– No, nie. To ostatnie nie jest dowodem znajomości kobiet. – Eryk ze śmiechem 

przełknął następny łyk burbona. 

– Kobiety, synu, są największym darem Boga. A ty? Stałeś juŜ kiedyś u ołtarza?

– Nie – odpowiedział. 

– Ale panna Cindy jest ciekawą osobą, prawda? I atrakcyjną kobietą. – Stary 

człowiek zmierzył Eryka wszystkowiedzącym spojrzeniem. 

Zaskoczony Eryk znieruchomiał. Czy naprawdę było widać, Ŝe interesuje się 

Cindy Warren i ma ochotę się z nią umówić? Wcale nie był tym zachwycony. 

– Mało ją znam odpowiedział wymijająco. 

Jerry przyglądał mu się uwaŜnie, wydmuchując małe chmurki ze swojego cygara. 

– Taaak, ale ona ci się, synu, podoba. 

Eryk sięgnął po kieliszek, Ŝeby ukryć zniecierpliwienie i zakłopotanie. 

– Zostawiam to bez komentarza – mruknął. 

– Hm, uznajmy, Ŝe się pomyliłem! – Jeny ryknął krótkim, podobnym do rŜenia 

ś

miechem i zmienił temat. – Jak długo zostaje pan w San Francisco?

Eryk wzruszył ramionami. Temat był bolesny, ale Jerry nie mógł przecieŜ o tym 

wiedzieć. 

– Kończę interesy za kilka dni, ale mam zamiar pokręcić się tu do Nowego Roku. 

MoŜe pojadę obejrzeć rejon winnic... 

Jerry wpatrywał się w rozŜarzony czubek cygara. 

– Sam w BoŜe Narodzenie? A rodzina?

Eryk zastanawiał się, jakie kłamstwo wymyślić, dopóki nie zdał sobie sprawy, Ŝe 

powiedzenie prawdy będzie prostsze. 

– Po śmierci matki moje stosunki z ojcem bardzo się rozluźniły. Mam młodszą 

siostrę i ona spędzi z nim BoŜe Narodzenie.

– A siostra? Wasze drogi teŜ się rozeszły? – Jerry nie był ciekawski ani 

niedyskretny. Po prostu ustalał fakty. 

– Nie, to nie tak. Alicja jest duŜo młodsza. Ma męŜa, dzieci... 

– A jednak rodzina powinna trzymać się razem. – Jerry wyraźnie mu współczuł. – 

Szczególnie o tej porze roku. 

Eryk odwrócił się na krześle. Ogarnęła go fala tęsknoty za świętami, jakie 

pamiętał ze swojego dzieciństwa. Prawdziwa choinka obwieszona łańcuchami, które 

robił z praŜonej kukurydzy. Zapach domowego ciasta. Ojciec grający na pianinie... 

Ale po śmierci Ŝony Gomas Stanton robił się coraz bardziej milczący i Eryk z 

wielkim, trudem znosił święta w rodzinnym domu. W końcu w ogóle przestał tam 

jeździć. W tym roku wszystko będzie jak zwykle – zadzwoni do ojca w Wigilię i 

wysłucha przemowy o tym, jak to on, Eryk, przyczynia się do upadku amerykańskiego 

kapitalizmu. 

Ojciec, przez trzydzieści trzy lata mistrz w hucie szkła, wierzył głęboko, Ŝe wkład 

człowieka w rozwój świata polega na wytwarzaniu dóbr materialnych – czegoś, co 

moŜna sprzedać, kupić i posiadać. Nie widział Ŝadnego sensu w pracy konsultanta, 

którą wybrał Eryk. „Ludzie tacy jak ty – usłyszał raz od ojca – doprowadzają do 

upadku wszystkie rodzinne przedsiębiorstwa. A przecieŜ Ameryka rozwinęła się 

dzięki takim właśnie małym zakładom i ludziom, którzy w nich cięŜko pracowali”. 

Ś

więta spędzone na Zachodzie wydawały się więc najlepszym wyjściem z 

sytuacji. Tym bardziej Ŝe rysowała się moŜliwość nawiązania bliŜszej znajomości z 

Cindy Warren. Wielu dyrektorów hoteli nie wyjeŜdŜa na ferie... MoŜe nawet uda mu 

się spędzić z nią sylwestra. O ile, oczywiście, Cindy, która wydaje się ściągać na 

siebie wypadki, doŜyje do tego czasu. 

– Kiedyś się, synu, ustatkujesz – ciągnął Jeny z zadumą, kopcąc cygaro. – 

Będziesz miał swoją panią... Od razu zaczniesz inaczej traktować BoŜe Narodzenie. 

Miłość sprawia, Ŝe kaŜde święta są szczególne. Zapamiętaj moje słowa, synu. 

– Nie ma obawy. Wcale nie mam zamiaru się zakochiwać – parsknął Eryk. – Ani 

w święta, ani kiedy indziej. 

– Ciekawe... – Fryzjer spojrzał na niego z ukosa. – Przyglądałem się wam dwojgu 

dzisiaj rano. Przyciągacie się jak dwa magnesy. MoŜe jestem stary, ale na pewno nie 

jestem ślepy. 

Eryk pokręcił głową i odsunął od siebie szklankę. 

– Masz zbyt bujną wyobraźnię, Jerry. – Wstał i ukłonił się na poŜegnanie. – Do 

widzenia. I dziękuję za towarzystwo. 

– Ja tam bym uwaŜał – ostrzegł Jerry, nie podnosząc głowy. 

– Nic się nie martw – rzucił Eryk nonszalanckim tonem. 

– Nie mam zamiaru naraŜać się Tony’emu. 

Fryzjer roześmiał się głośno. 

– Panie Quinn, czy pan nie wie, Ŝe piękna kobieta jest dziesięć razy groźniejsza 

od najgroźniejszego kryminalisty? – Wydmuchał dym z cygara i zakończył 

stanowczo: – Przepadłeś, synu. Wesołych świąt. 

ROZDZIAŁ TRZECI

– Kto jest tym szczęśliwym facetem? – zapytał Manny, nawijając pasmo włosów 

Cindy na grubą lokówkę. 

Cindy obserwowała w skupieniu jego zabiegi. Musiała wszystkiego się nauczyć. 

PrzecieŜ włosy nie odrastają tak szybko. 

– Jakim szczęśliwym facetem? – nie zrozumiała. 

– Amy powiedziała mi, Ŝe umówiłaś się z kimś na jutrzejsze przyjęcie. Kto to 

jest?

– Czy w tym hotelu nie ma nic świętego?

– Myślę, Ŝe gdzieś mamy jeszcze butelkę święconej wody. Została od dnia 

poświęcenia hotelu. 

– Z nikim się jeszcze nie umówiłam – westchnęła Cindy. 

– Zadzwonić do kogoś?

– Nie. To nie mogą być geje. 

– Takich teŜ znam – oburzył się Manny. – Dwóch – dodał po chwili, ale zaraz 

zmarszczył brwi. – Cholera, zapomniałem, Ŝe obaj są Ŝonaci. A jeden z nich to Joel. 

– Czuję dym! – Zaniepokojona Cindy pociągnęła nosem. Manny podskoczył i 

gorączkowo odłoŜył lokówkę. Włosy Cindy nie wyglądały lepiej, a nawet, chociaŜ 

wydawałoby się to niemoŜliwe, były jeszcze bardziej proste niŜ przed kręceniem. 

– Nic się nie stało – zapewnił. – Dziwne włosy. – Pokręcił głową z 

niedowierzaniem. – Strasznie cienkie. 

– Ładne rzeczy! – Cindy podniosła zabandaŜowaną rękę i próbowała jakoś 

poprawić fryzurę. 

– A to co? Co zrobiłaś z ręką?! Cindy zawahała się chwilę. 

– MoŜe potem ci powiem. Spróbuj jeszcze raz. Tylko się pośpiesz. 

– KaŜda fryzjerka powinna wiedzieć, Ŝe podobnych włosów nie da się 

wycieniować. 

– To ja jej kazałam. 

– W takiej sytuacji kaŜdy zawodowiec ma obowiązek się sprzeciwić!

– Manny, chyba powinieneś zatrudnić się w naszym salonie!

– Cindy, nie irytuj się. Robię, co mogę, Ŝeby ci pomóc. Ale muszę przyznać – 

dodał po chwili, odwijając z lokówki kolejne pasmo włosów – Ŝe bez skutku. 

– Moja mama dostanie zawału, kiedy pojawię się w domu z taką fryzurą. 

– Nie przejmuj się mamą. W końcu będziesz w domu niecałe trzy dni. PrzeŜyjesz. 

Ona tez. 

– Cieszę się, Ŝe ze mną jedziesz! Tobie na pewno uwierzy, jeśli powiesz, Ŝe taka 

fryzura to ostatni krzyk mody. 

– O, nie. Jadę z tobą na pieczoną szynkę i domowe ciasto orzechowe. Nie mam 

zamiaru być rozjemcą w sporach między paniami. 

– Nie jesteśmy takie straszne. Uprawiamy tylko normalne przepychanki matka – 

córka – zaśmiała się Cindy. – Ale wiesz, ona będzie przekonana, Ŝe ze sobą sypiamy. 

– Czy to komplement? – Manny zmarszczył brwi. 

– Jasne, Ŝe. tak. – Cindy dała mu kuksańca w bok. – I juŜ z góry ci dziękuję, Ŝe 

oszczędzisz mi zwykłych tyrad na temat tego, Ŝe najwyŜszy czas ułoŜyć sobie Ŝycie. 

– No właśnie! – Manny tapirował jej włosy i lekko spryskiwał je lakierem. – 

Dlaczego tego nie chcesz?

– Czego? Tyrad mojej mamy?

– Nie. Związać się z kimś na stałe. Masz jakieś złe wspomnienia z przeszłości?

Cindy przygryzła policzek. No właśnie. Pytanie za sto punktów. A ona nie znała 

na nie odpowiedzi. 

– Nie przypominam sobie Ŝadnych traumatycznych przejść. Tak naprawdę, 

niczego szczególnego sobie nie przypominam. 

– Wzruszyła ramionami. – Jeszcze nie spotkałam męŜczyzny, który robiłby coś 

niezwykłego. Ani takiego, który na co dzień uŜywałby słów typu „koincydencja” albo 

„supremacja”. 

Manny wpatrywał się w nią osłupiałym wzrokiem. 

– W porządku – westchnęła. – Masz rację. MoŜe oczekuję zbyt wiele. 

– Nie. – Manny zaczesał jej włosy za uszy i sprawdzał efekt. 

– Nie związuj się z nikim na stałe, bo jeśli jesteś podobna do reszty moich 

przyjaciół, na pewno wybierzesz partnera, który reprezentuje sobą wszystko to, czego 

nie znosisz. 

– Oho, zmieniasz front – zaśmiała się. 

– Wcale nie. Nawet nie wiesz, ile łez przelano na tej piersi. – Postukał palcem w 

klatkę piersiową. – Mówię ci, nie warto. 

– Mnie nie trzeba przekonywać. Ale dzisiaj muszę znaleźć partnera na przyjęcie, 

choćbym miała wynająć go w agencji. Bardzo potrzebuję wolnego dnia. 

– Agencja? MoŜe to jest wyjście – odpowiedział kpiąco Manny, wpatrując się w 

odbicie Cindy. – Bardzo mi przykro. JuŜ lepiej tego nie zrobię. Na pocieszenie 

powiem ci, Ŝe dopiero teraz widać twoje piękne oczy. 

Cindy wpatrywała się w swoje odbicie. Myślała, Ŝe niczego gorszego nie da się 

zrobić na jej głowie, ale myliła się. DłuŜsze kosmyki zwisały smętnie, a krótsze 

sterczały nad uszami we wszystkie strony. 

– Dziękuję za twoje dobre chęci, ale nie mogę pokazać się ludziom z taką fryzurą. 

Pomyślą, Ŝe sypiam w rajstopach na głowie. 

Udawała przed sobą, Ŝe nie chodzi jej wcale o męŜczyznę z pokoju 1010, na 

którego moŜe wpaść przypadkiem. 

– Powinnaś jutro pójść jeszcze raz do salonu i zdać się na instynkt fryzjerki. 

Tylko jej nie mów, co ma robić. Kiedy klientki wiedzą za duŜo, zaczynają się kłopoty. 

– Manny popatrzył na nią znacząco. 

Cindy wstała, zrezygnowana. 

– Wracam do pracy. Właściwie mam na głowie duŜo powaŜniejsze sprawy niŜ 

głupia fryzura. 

Na przykład zwitek jedwabiu pod bluzką, którym jeszcze nie miała czasu się 

zająć. 

– Tylko nie zapomnij, Ŝe masz znaleźć kogoś na jutrzejszą randkę. 

– Z takim wyglądem będzie mi potrzebną broń. Inaczej nikt się ze mną nie 

umówi. 

– Cindy, gdzie jest szal, który kochana mama przysłała ci na urodziny?

– Ten Ŝółty? – Cindy wygrzebała z komody cienki kawałek jedwabiu. – Tutaj. A 

bo co?

– ZawiąŜ go na szyi, a końce spuść z tyłu. Odwróci uwagę od twoich włosów. – 

Manny uśmiechnął się przepraszająco, ale okazało się, Ŝe ma rację – Martwisz się tym 

Stantonem, prawda? – odezwał się zaniepokojonym tonem. 

– Między innymi – kiwnęła głową. 

– A ja juŜ zdąŜyłem polubić to zwariowane miejsce. 

– Jeszcze nas nie wyrzucili – próbowała go pocieszać, ale nie brzmiało to zbyt 

przekonująco. – Ciebie nie mogę okłamywać: Harmon zawsze traktował nas jak 

podrzutka. Podejrzewam, Ŝe chce się nas całkiem pozbyć. 

Manny zrozumiał, Ŝe musi zmienić temat. 

– Wiesz, spotkałem dzisiaj pewnego faceta, który wyglądał, jakby chciał znaleźć 

cię pod swoją choinką. Nazywa się Quinn. 

– Eryk Quinn? – Serce Cindy zaczęło bić szybciej. 

– Znasz go?

Cindy sięgnęła pod bluzkę i wyciągnęła stamtąd spodnie od piŜamy. 

– W pewnym sensie. – Poczuła ulgę, Ŝe podzieli się z kimś swoim kłopotem. 

– Cooo? – Manny’emu oczy niemal wyszły z orbit. – Ty uwodzicielko!

– To nie jest tak, jak myślisz. 

– A co mam myśleć? CzyŜ to nie są męskie spodnie od piŜamy?

– Owszem, są. Ale nie zdobyłam ich w taki sposób, jak sobie wyobraŜasz. 

– A co? Mam uwierzyć, Ŝe je ukradłaś? Cindy z zawstydzoną miną przygryzła 

wargi. 

– Cindy! – Manny wpatrywał się w nią z ustami szeroko otwartymi ze zdziwienia. 

– Ukradłaś je?! Zaczynam naprawdę martwić się o ciebie!

– Sama martwię się o siebie. – Na myśl o tym, co zrobiła, oblała się potem. – Ile 

razy spotykam Eryka Quinna, robię coś idiotycznego. Poszłam do niego załatwić 

błahą skargę. Następnie skaleczyłam sobie palec zatrzaskiem deski z notatkami i 

znalazłam się w jego łazience, Ŝeby zatamować krew. 

– MoŜe byś tak przeszła do rzeczy – ponaglił ją Manny. 

– Potem zrzuciłam piŜamę, a kiedy ją podnosiłam... – Rozwinęła spodnie i 

pokazała mu plamę. 

– I wtedy zaproponowałaś, Ŝe oddasz spodnie do czyszczenia, tak?

– Nnie. – Cindy ukryła twarz w dłoniach. – Nie chciałam, Ŝeby pomyślał, iŜ 

objawiam jakieś perwersyjne zainteresowanie jego garderobą, więc wzięłam spodnie, 

nic mu nie mówiąc. 

– Kierujesz wielkim hotelem i chcesz powiedzieć, Ŝe to był jedyny pomysł, który 

przyszedł ci do głowy? – Manny sięgnął po wygniecione spodnie i uwaŜnie obejrzał 

plamę, a potem dokładnie przeczytał metkę. – Nie chcę cię martwić, ale szansa 

wywabienia krwi z jedwabiu, którego nie moŜna prać na mokro, jest raczej zerowa. 

– I co teraz? – jęknęła. 

– Pozostaje Beckwith. To męski butik, w którym sprzedają podobne rzeczy. 

Trzeba przyznać, Ŝe ten facet nie liczy się z kosztami. 

– Myślisz, Ŝe piŜamę moŜna odkupić? Naprawdę? – Twarz Cindy wypogodziła 

się w jednej chwili. – Manny, czy przypadkiem nie mógłbyś... – zaczęła, wyjmując 

portmonetkę. 

– Pobiec do sklepu i znaleźć duplikat? Jak rozumiem, to właśnie chciałaś 

zaproponować. 

– Błagam cię na kolanach. – Cindy złoŜyła ręce jak do modlitwy. 

Manny wydął usta i zrobił rozmarzoną minę. 

– Wiesz, od pewnego czasu w oknie wystawowym Beckwitha wisi pewien 

krawat... 

– Jest twój – wykrzyknęła i wręczyła mu kartę kredytową. 

– Ale muszę mieć tę piŜamę jeszcze przed kolacją. I, Manny – podniosła 

ostrzegawczo palec – ani słowa nikomu. 

– Za kogo ty mnie masz – wydął usta obraŜony. – No, to lecę. Aha, byłbym 

zapomniał. Amy prosiła, Ŝebyś do niej wpadła. Jest w głównej recepcji. Chyba udało 

się jej wpaść na trop Stantona. 

– Nie Ŝartuj!

– Nic więcej nie wiem. Amy powiedziała, Ŝe będzie rozmawiać tylko z tobą. 

Zjechali razem windą. Mariny obiecał, Ŝe da znać, kiedy wróci z „towarem”, i 

wypadł na ulicę. Cindy udała się na poszukiwania Amy. Była zła, Ŝe przed 

przyjazdem Stantona nie udało im się ustawić choinki ani dokończyć dekoracji 

wnętrz. 

W pokoju na zapleczu recepcji Amy z głową podniesioną do góry wpuszczała 

sobie krople do oczu. 

– Alergia? – zapytała Cindy. 

– Myślę, Ŝe jestem uczulona na świerk. 

– BoŜe Narodzenie musi być straszne, jeśli człowiek jest uczulony na świerk. 

– Tak. Jest nawet gorsze niŜ Walentynki. 

– A co? Masz alergię na czekoladę?

– Nie. Na penicylinę. 

Cindy zamrugała oczami. 

– A co ma penicylina... – zaczęła, ale machnęła ręką. – Manhy mówił, Ŝe 

zdemaskowałaś Stantona. 

– Tak myślę. Ale sprawdź sama. Tu mieszka. – Amy wyjęła z kieszeni małą 

karteczkę i podała Cindy. 

– Coś takiego! Przed południem rozmawiałam z nim o zamianie pokoju. 

Dlaczego przypuszczasz, Ŝe to on?

– Po pierwsze – jest sam. Ma podobnie brzmiące nazwisko. Po drugie – chodzi po 

hotelu, dopytuje się o nasze meble i robi notatki. Poza tym ma pokój zarezerwowany 

do Wigilii włącznie i – tu Amy, która właśnie skończyła wycierać łzy z oczu, zniŜyła 

głos – depozyt za pokój opłacił nie kartą kredytową, ale gotówką. 

– Rzeczywiście podejrzane. – Cindy pokiwała głową. – Myślę, Ŝe wybiorę się do 

niego jeszcze raz. 

– Dobry pomysł, szefowo. Ale zanim do niego pójdziesz, odsłoń trochę nogi, 

dobrze?

– Amy! – Cindy całkiem osłupiała. – Naprawdę myślisz, Ŝe wykorzystam kobiece 

wdzięki, Ŝeby wpłynąć na decyzję tego faceta?

Amy nie odpowiedziała, ale przez całą długą minutę wpatrywała się w Cindy, aŜ 

ta skapitulowała. Westchnęła cięŜko, rozpięła Ŝakiet i rozglądając się, czy nikt nie 

widzi, zawinęła pasek spódnicy. 

– No dobrze. Ile odsłonić?

Chwilę później Cindy z uśmiechem przyklejonym do twarzy stała przed pokojem 

620. 

– Dzień dobry raz jeszcze. 

– O co chodzi? – odezwał się niezbyt uprzejmie pan Stark, patrząc na nią znad 

grubych okularów zsuniętych na czubek nosa. 

Wyglądał identycznie jak przed południem. Trzymał nawet ten sam notatnik w 

rękach. 

– Nazywam się Cindy Warren. Jestem dyrektorką, tego hotelu. Rozmawialiśmy 

dziś rano o zmianie pokoju. 

– Teraz pamiętam – odpowiedział opryskliwie. – JuŜ się tutaj rozlokowałem i nie 

interesuje mnie zamiana. 

– Rozumiem. – Cindy nie miała zamiaru wspominać, Ŝe apartament, który 

proponowała mu rano, jest juŜ zarezerwowany. – Przyszłam przeprosić raz jeszcze w 

imieniu hotelu. Jeśli jest coś, co moglibyśmy zrobić, Ŝeby uprzyjemnić panu pobyt, 

proszę dać znać mnie lub komukolwiek z personelu. 

– Liczę na kilka darmowych posiłków – rzucił bezczelnym tonem. 

Cindy szybko przełknęła ślinę. 

– Wydałam juŜ dyspozycje, Ŝeby przynoszono panu śniadanie do pokoju. 

– Mam nadzieję, Ŝe będzie to coś więcej niŜ kawa i zwykły pączek.

– Tak. – Cindy zacisnęła usta, Ŝeby nie powiedzieć czegoś, czego później będzie 

Ŝ

ałować. – śyczę miłego pobytu. 

Zanim zdąŜyła odejść, Stark zamknął jej drzwi przed nosem. Jeśli od tego 

złośliwego człowieka zaleŜeć mają ich losy, przyszłość nie rysuje się zbyt róŜowo. 

Zatopiona w ponurych rozmyślaniach stanęła przed lustrzanymi drzwiami windy. 

Kątem oka zauwaŜyła swoje odbicie i jęknęła głośno. Potem przypomniała sobie o 

głupim zakładzie z Joelem i jęknęła jeszcze raz. Z opuszczoną głową weszła do 

ś

rodka i oparła się o ścianę. 

– Witam – usłyszała nagle głęboki, męski głos. Podniosła oczy. O krok od niej 

stał Eryk Quinn i uśmiechał się miło. Przez kilka następnych sekund kontemplowała 

jego wygląd. W luźnym, białym podkoszulku, spodniach do ćwiczeń i tenisówkach 

wyglądał równie atrakcyjnie, jak rano. Miała nadzieję, Ŝe nie zauwaŜył braku piŜamy. 

– Jakieś problemy? – zapytał. 

– Nie, nie – zapewniła pośpiesznie i uśmiechnęła się. – Nie więcej niŜ zwykle. 

– Chyba nie wyrządziła sobie pani następnej krzywdy?

– Nie. – Zaczerwieniła się i gorączkowo próbowała wymyślić inny temat 

rozmowy. – Czy dobrze się panu u nas mieszka?

– Tak. Owocny pobyt – odpowiedział, wodząc wzrokiem po jej odsłoniętych 

nogach. – I proszę mówić do mnie Eryk – dodał. 

Co za spojrzenie! Cindy zaczęły drŜeć ręce, a tym razem nie miała przy sobie 

deseczki. Z udawanym skupieniem obserwowała, jak wyświetlają się numery pięter. 

Zupełnie zapomniała, dokąd jedzie. 

– Czym się pan... czym się zajmujesz? – zapytała w końcu. 

– SprzedaŜą. 

– Co sprzedajesz?

– Takie tam... róŜne głupstwa.

Jego wymijające odpowiedzi bardzo ją zaskoczyły, ale przypomniała sobie o 

producentach zabawek dla sex-shopów. 

– Pewnie przygotowujesz się do przyszłotygodniowych targów. 

Quinn kręcił się niespokojnie. 

– Rzeczywiście, przygotowuję coś na przyszły tydzień. Tak. To wyjaśniałoby 

pełen asortyment prezerwatyw w jego kosmetyczce. Cindy odwróciła oczy. Miała 

nadzieję, Ŝe tym razem udało się jej ukryć rumieniec. Zawsze uwaŜała siebie za osobę 

liberalną, która nie gorszy się byle czym. Kiedyś nawet poszła z Mannym do nocnego 

klubu na męski striptiz. Dlaczego więc tak bulwersuje ją myśl, Ŝe ten człowiek 

sprzedaje plastikowe penisy i samoprzylepne wisiorki na sutki?

– Czy jedziemy razem do podziemia? – zapytał nagle Eryk, wskazując jedyny 

podświetlony guzik. 

– Nie! – Nacisnęła gwałtownie literę P. 

Niemal w tej samej chwili rozsunęły się drzwi i Cindy, z trudem utrzymując 

równowagę, wypadła do holu. Zanim zdąŜyła się pozbierać, poczuła na szyi bolesne 

szarpnięcie. Zatoczyła się do tyłu i zrobiła obrót o sto osiemdziesiąt stopni. 

PrzeraŜonym wzrokiem patrzyła, jak jej jedwabny szal, przytrzaśnięty przez drzwi, 

wciągany jest w szyb windy. Wolała nie myśleć, co by się stało, gdyby zawiązała go 

na mocniejszy węzeł. Przycisnęła ręce do czoła i zamknęła oczy. Musiała się 

uspokoić. 

– To on? – usłyszała głos Amy, która podeszła do niej, drapiąc się w ramię. – 

Pokrzywka – wyjaśniła nie pytana. – Czy Stark jest człowiekiem, którego próbujemy 

znaleźć?

– MoŜe i tak – mruknęła Cindy. – Jest raczej nieuprzejmy. 

– To znaczy, Ŝe jest nieczuły na widok kobiecych nóg. A jeśli – Amy wpadła na 

nowy pomysł – on woli męŜczyzn? Powinnyśmy wysłać do niego Manny’ego. 

– Dosyć, Amy. Daj lepiej znać całemu personelowi, Ŝe trzeba traktować 

wstrętnego Starka jak zgniłe jajo. 

– A gdyby tak – Amy strzeliła palcami – zaprosić go na nasze przyjęcie!

– Oszalałaś?!

– Dlaczego nie? Niechby się trochę pobawił. 

– O, tak. I zobaczył bandę pijanych szaleńców. 

– Rozumiem! – Amy zmarszczyła czoło. 

– MoŜe i tak. Za to ty miałabyś partnera. 

– Moim partnerem nie będzie facet, który przyjechał tu po to, Ŝeby zetrzeć nas na 

miazgę. Mogę grać milutką kobietę, ale tylko do pewnych granic. Nie chcę, Ŝeby moi 

ludzie myśleli, Ŝe za wszelką cenę chcę zachować stanowisko. 

– Wycofuję się. Masz rację. – Amy, – drapiąc się w szyję, wróciła do recepcji. 

Cindy pobiegła do podziemi z wątłą nadzieją, Ŝe jej szalik leŜy nietknięty gdzieś 

na podłodze. Niestety. Prezent jej matki, wplątany w tryby, najprawdopodobniej 

niszczył teraz najwaŜniejsze części napędowe windy. 

Zerknęła na zegarek. Trzecia. Niedługo Manny powinien wrócić z piŜamą. Im 

szybciej, tym lepiej. Łatwo będzie ją podrzucić, kiedy Eryk jest w siłowni. 

Wyobraźnia podsunęła jej obraz ćwiczącego Eryka – tak sugestywny, Ŝe poczuła na 

czole krople potu. Wiedziała, Ŝe musi natychmiast zająć się pracą. 

Zatelefonowała do działu technicznego. Choinki wciąŜ nie dostarczono. Przeszła 

przez salę, w której Trekersi urządzili kiermasz. Swoją drogą, ciekawe, czy w 

przyszłym tygodniu Eryk osobiście zasiądzie za stołem, otoczony erotycznymi 

rekwizytami? Ona na pewno nie pójdzie tego sprawdzić. 

Kiedy o siódmej wciąŜ nie było śladu Manny’ego, Cindy postanowiła nie tracić 

czasu i zjeść kolację. SłuŜbowymi schodami zeszła do restauracji i znalazła stolik, 

najgorszy w całej sali, tuŜ przy toalecie, i z ulgą usiadła. Co za dzień! Na szczęście 

nic gorszego nie moŜe się juŜ zdarzyć. 

– Nie wierzę, Ŝe . ma pani zamiar jeść sama – usłyszała za plecami głos Eryka 

Quinna. 

Siedział nieco dalej, ukryty za donicą dorodnej mimozy. Cindy znowu poczuła 

pulsowanie w skroniach. 

– Zupełnie mi to nie przeszkadza. 

– PrzecieŜ nie ma s, ensu, Ŝebyśmy oboje siedzieli samotnie. Czy mogę się 

przysiąsć? – Było to zwykłe pytanie, bez cienia dwuznaczności. 

Zgódź się, mówiła sobie w duchu. To tylko miły sprzedawca erotycznych 

zabawek. śadna praca nie hańbi. Poza tym będziesz miała go na oku, kiedy juŜ pojawi 

się Manny. 

– Proszę – wskazała wolne krzesło naprzeciw siebie. – I proszę mówić do mnie 

Cindy. 

– Z przyjemnością. – Eryk wziął swój kieliszek i podszedł jej stolika. 

– Co polecasz?

Hm. Jedna z moich znajomych, męŜatka, naszkicowała mi kiedyś na serwetce 

pewną pozycję, którą zawsze chciałam wypróbować, przypomniała sobie. 

– Polędwicę z grilla – odparła, bojąc się, Ŝe słychać, jak głośno bije jej serce. 

– To samo sugerował szef recepcji. – Eryk kiwnął głową. – Miły facet.

– Mówisz o Mannym? To moja prawa ręka. – Nie chodzi o to, Ŝe nie mam szansy 

wypróbowania jej z kimś innym... Po prostu Ŝaden z męŜczyzn, z którymi się 

umawiałam, nie umiał rozpalić we mnie ognia, pomyślała. 

– W dzisiejszych czasach niełatwo o kogoś takiego. 

– Szczególnie w naszym fachu. – Ale ty działasz na mnie jak rozŜarzona lawa. 

– Cindy – powiedział nagle Eryk ze szczególnym błyskiem w oczach. – Jest 

pewna sprawa, którą musimy załatwić. 

Zrobiło się jej zimno. Koniec z nią. ZauwaŜył brak piŜamy. Wie, Ŝe tylko ona 

mogła wynieść ją z pokoju. 

– Ja... Jaka sprawa? – wyjąkała, sięgając po szklankę z wodą. 

– Chodzi o pewien element garderoby. 

Omal nie udławiła się wodą. W panice próbowała coś wymyślić. 

– Ach, to. Wiesz, wytłumaczę... 

– Ale tu nie ma czego tłumaczyć. – Uśmiechnął się, potrząsając głową. – Miałaś 

inne problemy na głowie. 

– Właśnie, ale... 

– Myślę, Ŝe te wszystkie nieszczęśliwe wypadki są nawet zabawne. 

– Miło, Ŝe się dobrze bawisz... – zaczęła zirytowana. 

– Skonsultowałem się z pralnią pó drugiej stronie ulicy. – Eryk nie zwrócił wcale 

uwagi na jej słowa. – Mam nadzieję, Ŝe nie weźmiesz mi tego za złe... – Sięgnął ręką 

do kieszeni. 

– Właściwie.. Właściwie zamówiłam juŜ coś na wymianę. Nie musisz się martwić 

o ślady krwi. 

– Ślady krwi? – Eryk wlepił w nią zdumione spojrzenie. – Chcesz powiedzieć, Ŝe 

coś ci się stało, zanim szalik się odwinął?

– Szalik?

– No, tak. – Z uśmiechem wyjął Ŝółty zwitek jedwabiu z małej papierowej torby. 

– A myślałaś, Ŝe o czym mówię?

– Byłam pewna, Ŝe mówisz o... o szaliku, oczywiście. Bałam się, Ŝe mogą być na 

nim ślady krwi z mojej ręki. 

– Udało mi się wciągnąć go do windy – wyjaśnił. – Przy okazji trochę się 

zabrudził. Postanowiłem pójść z nim do pralni. I tak zanosiłem tam swoje koszule. 

– Dziękuję. To prezent od mojej mamy. 

– Aha. Czy ona teŜ mieszka w San Francisco?

– Nie. W Wirginii. 

– Naprawdę? Ja teŜ jestem z Wirginii. 

W tej samej chwili w kieszeni Cindy zadźwięczał dzwonek. Z przepraszającym 

uśmiechem wyciągnęła małą krótkofalówkę, sprawdziła numer i połączyła się z Amy. 

– Tak, Amy?

– Przepraszam, Ŝe ci przeszkadzam, ale nasz gość specjalny z pokoju 620 narzeka 

na temperaturę w pokoju. 

Następny test, pomyślała. 

– Za zimno czy za gorąco?

– Za gorąco. 

– Idź tam osobiście, Amy, i sprawdź klimatyzator. I na wszelki wypadek weź ze 

sobą wiatraczek. – Cindy odłoŜyła krótkofalówkę. – Na czym przerwaliśmy? JuŜ 

wiem – uśmiechnęła się. – Z której części Wirginii?

– Okolice Manassas. 

– A ja z Fredericksburga. Jaki ten świat jest mały. Pojawił się kelner. Ustalili, Ŝe 

wezmą na spółkę butelkę wina, po czym zamówili kolację. Cindy trochę się 

rozluźniła, ale nie opuszczała jej myśl o nieobecnym wciąŜ Mannym. 

– Czy często bywasz w rodzinnych stronach?

Pokręcił głową, ale wydawało się, Ŝe cień smutku przemknął mu przez twarz. 

– Rzadko. Bardzo się lubimy z moją młodszą siostrą, ale ojciec nie akceptuje 

wykonywanej przeze mnie pracy. 

Spojrzała na niego współczująco, ale w głębi ducha rozumiała ojca Eryka. Nikt 

chyba nie byłby zachwycony faktem, Ŝe jego syn zaopatruje sex-shopy. 

– A ty? Lubisz to, co robisz? – zapytał. 

Nie zdąŜyła odpowiedzieć, bo znowu odezwał się dzwonek. 

– Przepraszam bardzo. 

– Cindy, nasz znajomy narzeka na hałas w sąsiednim pokoju – odezwała się 

zgnębiona Amy. 

– A co się tam dzieje?

– Nic. Cisza. Osobiście poszłam sprawdzić. Obrzydliwy facet. 

– Wiem, ale sprawdź jeszcze raz. Pochodź chwilę po korytarzu, dobrze? – Cindy 

rozłączyła się. – Bardzo lubię – odpowiedziała Erykowi. – ChociaŜ czasami kontakty 

z ludźmi bywają frustrujące. 

Przez chwilę rozmawiali w spokoju. Raz czy dwa, kiedy sięgali po wino, ich 

palce się zetknęły. Cindy mogłaby przysiąc, Ŝe czuje iskry przelatujące między ich 

dłońmi. 

Co za przystojny facet! myślała po raz setny. Na pewno nadaje się na partnera na 

jutrzejsze przyjęcie – ma prezencję, jest dŜentelmenem i nie zostanie tu długo. Wzięła 

głęboki oddech. 

– Zastanawiam się czy zechcesz... 

Następny dzwonek. Tym razem był to Manny. 

– Mam to, o co prosiłaś. Spotkajmy się w recepcji, dobrze?

– Będę za dwie minuty – rzuciła w słuchawkę, po czym odwróciła się do Eryka. – 

Potrzebują mnie w recepcji. Wrócę, zanim przyniosą nam kolację. Mam nadzieję, Ŝe 

nie czujesz się uraŜony. 

Wzięła do ręki szal. Musi ładnie wyglądać, kiedy będzie zapraszać Eryka na 

przyjęcie. 

– Oczywiście, Ŝe nie – odpowiedział uprzejmie i wstał, kiedy odchodziła od 

stolika. – Tylko nie daj się zaatakować Ŝadnej windzie. 

Patrzył za nią i zastanawiał się, w czym tkwi jej sekret. Jest piękna, bez względu 

na to, co ma na głowie. Silna i równocześnie bardzo. podatna na zranienie. 

Mieszanka, której nie potrafił się oprzeć. Nie miał wątpliwości, Ŝe między nimi 

zaczyna się coś dziać. 

A przecieŜ nie powinien się angaŜować. To nieetyczne w sytuacji, w jakiej się 

znalazł. Musi najpierw skończyć kontrolę, wyjaśnić wszystko. Wtedy będzie mógł 

zagrać w otwarte karty. Zerknął na zegarek. Trzeba zatelefonować do Lancastera. 

Powinien zdąŜyć, zanim wróci Cindy. Taka rozmowa pomoŜe mu utrzymać dystans. 

Wstał i informując kelnera, Ŝe zaraz wróci, szybko poszedł w kierunku swojego 

pokoju. 

ROZDZIAŁ CZWARTY

– Dlaczego chcesz, Ŝebym poszedł z tobą? – protestował Manny, biegnąc 

korytarzem w kierunku pokoju Eryka Quinna. 

– W zamian za krawat wart dziewięćdziesiąt pięć dolarów, moŜesz chyba postać 

chwilę na czatach, prawda? – Cindy nawet się nie obejrzała. 

– W porównaniu ze spodniami od piŜamy, krawat był okazją. Cindy zatrzymała 

się tak gwałtownie, Ŝe Manny omal na nią nie wpadł. 

– Ile kosztowały?

– Trzysta pięćdziesiąt. 

– Trzysta pięćdziesiąt dolarów? – Nogi ugięły się pod Cindy. 

– Nic na to nie poradzę. Mówiłem ci, Ŝe facet nie liczy się z forsą. Swoją drogą, 

czym on się zajmuje?

– Ma przedsiębiorstwo handlowe – odpowiedziała wymijająco. 

Manny nie zadawał więcej pytań, gdyŜ właśnie stanęli przed pokojem 1010. 

Cindy zarzuciła szal na ramiona, Ŝeby jej nie przeszkadzał, i włoŜyła klucz do zamka. 

– Za coś takiego mogę wylecieć z pracy. – Manny był bardzo powaŜny. 

– Wstawię się za tobą u twojej szefowej. A teraz daj mi te spodnie i uwaŜaj. 

– Co będzie, jeśli pojawi się tutaj Quinn?

Cindy oblała się potem. O czymś takim lepiej nie myśleć. 

– Jest teraz w restauracji i... czeka na mnie. 

– Ho! Ho! Ho! Wspólna kolacyjka?

– Manny, nie zaczynaj!

– Skoro ty wyszłaś, on teŜ moŜe wyjść. I co wtedy?

– Nie wiem – westchnęła. – Śpiewaj albo wymyśl coś innego. Nie utrudniaj mi, 

Manny. Nie umiem włamywać się do cudzych pokojów. 

Serce waliło jej jak młotem, kiedy otwierała drzwi. Nie oglądając się na boki, 

wpadła do łazienki, zapaliła światło i wyjęła obie pary spodni. Były naprawdę 

identyczne. Z jednym wyjątkiem – te nowe były trochę... zbyt nowe. Błyskawicznie 

oderwała metkę, nie patrząc nawet na przeraŜającą cenę, i delikatnie zgniotła gładki 

materiał. Potem trzęsącymi się rękami podniosła zniszczoną parę. Pachniały dziwnie 

znajomą wodą kolońską. 

Chwyciła kosmetyczkę i zanim zastanowiła się, co robi, zaczęła przeglądać jej 

zawartość w poszukiwaniu wody toaletowej. Natrafiła palcami na coś szklanego. Tak. 

Tego szukała! Wyjęła butelkę tradycyjnej English Leather. Coś podobnego! Eryk 

Quinn wydawał trzysta pięćdziesiąt dolarów na piŜamę, a uŜywał wody kolońskiej za 

siedem! Takiej samej, jak jej ojciec. 

Nacisnęła rozpylacz i delikatnie skropiła nowe spodnie wodą toaletową. Powinno 

być dobrze. Zadowolona odwiesiła je na drzwiach i sprawdziła czas. Sześć minut. 

Nieźle!

JuŜ miała wychodzić, kiedy na korytarzu rozległ się niepokojący hałas; 

Nadstawiła ucha. CzyŜby ktoś śpiewał „Białe BoŜe Narodzenie”? Nagle zrozumiała. 

To Manny. Ostrzega ją! Potykając się o własne nogi, rzuciła się do kontaktu i zgasiła 

ś

wiatło. Manny przestał śpiewać. Zza drzwi dobiegały słabe odgłosy rozmowy. BoŜe, 

spraw, Ŝeby to była pokojówka!

Nagle dotarło do niej, Ŝe ktoś wkłada klucz do zamka. Nie zrozumiała słów 

Manny’ego, mimo Ŝe wyraźnie zaczął mówić głośniej. Mimo ciemności panującej w 

łazience, Cindy zobaczyła w lustrze białka swoich oczu, szeroko otwartych z 

przeraŜenia. Nie było gdzie uciekać. Rozejrzała się i bez namysłu wskoczyła do 

wanny. Potem szybko zaciągnęła zasłonę. Skulona, myślała tylko o tym, Ŝe właśnie 

zrujnowała sobie karierę. 

Słyszała, jak otwierają się drzwi. Słyszała kroki Eryka, a potem dźwięk 

wystukiwania numeru i szmer jego głosu. A gdyby tak spróbować się wymknąć? Jeśli 

będzie poruszać się cicho, nikt jej nie usłyszy, Ale Eryk moŜe przecieŜ 

niespodziewanie skończyć rozmowę. I co wtedy? Złapie ją na gorącym uczynku. 

Postanowiła zostać w wannie. 

Ciekawe, do kogo dzwonił? Do dziewczyny? A moŜe do Ŝony? Idiotko! skarciła 

siebie zaraz. Co cię obchodzi, czy w Ŝyciu pana Quinna jest jakaś kobieta. W Ŝaden 

sposób nie zmieni to twego losu, który w tej chwili wisi na włosku. 

Drgnęła, bo rozległ się szczęk odkładanej słuchawki. Znowu usłyszała kroki i 

stało się to najgorsze. „Eryk wszedł do łazienki. Fluorescencyjne światło zalało całe 

pomieszczenie. Cindy przytknęła dłoń do ust, Ŝeby stłumić oddech. Co on zamierza 

teraz zrobić, zastanawiała się przeraŜona. 

Zgrzytnął rozsuwany suwak. Na pewno sięgnął do kosmetyczki. Prezerwatywy! 

CzyŜby... CzyŜby ten człowiek sądził, myślała oburzona, Ŝe uda się mu zaciągnąć ją 

do łóŜka? Potem do umywalni polała się woda. W tym samym momencie Eryk zaczął 

myć zęby z ferworem godnym dentysty. 

Cindy nie przyznałaby się nikomu, ale poczuła wtedy lekkie rozczarowanie. Eryk 

zaś, najwyraźniej w świetnym humorze, podśpiewywał pod nosem. Cień jego sylwetki 

rysował się na zasłonie coraz większy i wyraźniejszy. Nagle plastikowe kółka 

zastukały o szynę. I kiedy Cindy była pewna, Ŝe to juŜ koniec, na szynie wylądował 

niedbale rzucony ręcznik. Potem zgasło światło, stuknęły zamykane drzwi i zapadła 

cisza. 

Siedząc na brzegu wanny, Cindy próbowała wziąć się w garść. Mięśnie, napięte 

do granic moŜliwości, odmówiły jej posłuszeństwa. Minęły dwie długie minuty, 

zanim udało się jej – wstać i podejść do drzwi. Wyjrzała przez dziurkę od klucza. Na 

korytarzu nie było nikogo. Dopiero wtedy otworzyła drzwi. 

– Nareszcie! – zachrypiał Manny gdzieś za jej plecami. Omal nie zemdlała. 

– Umierałem ze strachu. Co się tam działo? Czy on cię nie zauwaŜył?

– Nie. – Cindy stanęła przed windą i nacisnęła guzik. – Schowałam się w wannie. 

– Popatrzyła na Manny’ego zawstydzona. 

– Nie do wiary! – Pokręcił głową z niedowierzaniem, a potem parsknął 

ś

miechem. – Nie słyszałaś przypadkiem, jaka jest dzisiaj średnia stawka szantaŜysty? 

Chciałbym to wiedzieć. 

– Wracam na kolację z panem Quinnem. – Cindy oddychała cięŜko jak po długim 

biegu i zupełnie nie miała ochoty na Ŝarty. Podała Manny’emu papierową torbę, którą 

ś

ciskała w spoconych dłoniach. – Wyrzuć to gdzieś, dobrze?

– Dobrze. A jak reszta?

– O co ci chodzi? – nie zrozumiała. 

– O kolację z kwintesencją męskości. 

– Dzięki wspólnej kolacji mogłam kontrolować ruchy Eryka Quinna, zanim ty 

wróciłeś do hotelu. 

– I nie doszło do łapania się za kolana pod stołem?

– Oczywiście, Ŝe nie – prychnęła obraŜona. 

– Nie oburzaj się tak – zaprotestował Manny. – PrzecieŜ widzę, Ŝe ten facet ci się 

podoba. 

Winda dojechała na parter. Wychodząc, Manny odwrócił się z 

wszystkowiedzącym uśmiechem. 

– No to cześć. Tylko nie zapomnij powiedzieć panu Quinnowi, Ŝe jutro na 

przyjęciu obowiązują stroje wizytowe. 

Cindy otworzyła usta, Ŝeby zaprotestować, ale drzwi zasunęły się i winda zjechała 

na dół. 

Kiedy z pojawiła się w sali, Eryk wstał i odsunął jej krzesło. 

– Przepraszam, Ŝe tak długo czekałeś. – Zmusiła się do uśmiechu, modląc się w 

duchu, Ŝeby dotrwać do końca kolacji, nie robiąc Ŝadnego głupstwa. 

– Mam nadzieję, Ŝe tym razem nic ci się nie stało? – zapytał wesoło. 

– Nic. 

Kelner wniósł półmiski nakryte kopulastymi pokrywami. Potrawy wyglądały 

pięknie, ale Cindy zupełnie straciła apetyt. Przypatrywała się spod oka Erykowi, 

licząc na to, Ŝe zauwaŜy w nim jakiś ślad pospolitości, wulgarność zachowania 

małego handlarza, i dzięki temu wyrwie się spod jego uroku. Nic z tego. Widziała 

tylko wyjątkowo przystojnego, męskiego w kaŜdym calu faceta, który z galanterią 

czekał, aŜ ona zacznie jeść. 

Eryk teŜ ją obserwował, zachwycając się coraz bardziej jej klasyczną urodą, której

nawet koszmarna fryzura nie była w stanie zaszkodzić. Jakim cudem udało mu się nie 

wzbudzić w niej podejrzeń? Tego nie mógł pojąć. 

– Na czym skończyliśmy? – zapytał, odsuwając na bok przysmaŜone plasterki 

cebuli, choć przecieŜ nie miał zamiaru z nikim się dziś całować. 

– Mówiliśmy o Wirginii. Czy wciąŜ mieszkasz w Manassas?

– Nie! Mam kilka mieszkań, ale wszystkie daleko od rodzinnego domu. 

Eryk zastanawiał się, jak zmienić temat. Na samą myśl o ojcu i ich kłótniach 

dostawał niestrawności. 

– Wybierasz się tam na BoŜe Narodzenie?

Oni chyba się uwzięli. Najpierw Jerry, teraz Cindy. Jak tak dalej pójdzie, uwierzy, 

Ŝ

e wiedzą, kim jest, i próbują jakoś go rozmiękczyć. Miał tego dosyć. 

– Nie. Ale zanim wyszłaś, chciałaś mnie o coś spytać. 

– Chyba wypadło mi to z głowy. – Cindy sięgnęła po wino i przez chwilę bawiła 

się kieliszkiem. – Czy mieszkałeś juŜ kiedyś Pod Kryształowym Pająkiem?

– Nie. Nigdy, chociaŜ co najmniej kilka razy w roku przyjeŜdŜam tu, nad Zatokę, 

w interesach. 

Cindy spojrzała na niego tak dziwnie, Ŝe po raz kolejny zaczął zastanawiać się, 

czy na pewno nie wie, kim on jest. Nawet jeśli wie, nie pozostaje mu nic innego, tylko 

prowadzić tę grę. 

– Miłe miejsce – dodał. 

– Dzięki. Ten hotel zbudowano w latach dwudziestych. Nieźle ucierpiał podczas 

dwóch trzęsień ziemi, ale jakoś udawało się doprowadzić go do poprzedniej 

ś

wietności. I na szczęście dotrwał do dziś. 

– Mówisz o nim jak o starym znajomym – zauwaŜył szczerze zdziwiony. 

– Bo nim jest. Mój dziadek ze strony matki był jednym z jego pierwszych 

właścicieli. 

– To niezwykłe. Czyli to nie przypadek, Ŝe prowadzisz ten właśnie... cyrk? – 

zaśmiałsię. 

Ciekawe, dlaczego nikt nie poinformował go o osobistych związkach Cindy 

Warren z tym hotelem. 

– I tak, i nie. – Cindy podniosła do ust mikroskopijny kawałek łososia, udając, Ŝe 

coś je. – Dziadek sprzedał swoje udziały lata całe przed moimi narodzinami. Ledwo 

go pamiętam – uśmiechnęła się ciepło – ale mama twierdzi, Ŝe jestem do niego 

podobna. Zresztą to niewaŜne. Studiowałam zarządzanie i hotelarstwo, potem 

kierowałam kilkoma małymi, niezaleŜnymi hotelami, aŜ trafiłam tutaj. 

Postanowił udać głupiego. 

– To Kryształowy Pająk jest niezaleŜnym hotelem?

– Był, kiedy tu nastałam. Dwa lata temu kupiła go wielka korporacja z Detroit. Na 

szczęście pozwolili mi dalej nim zarządzać. 

– To znaczy, Ŝe mają do ciebie zaufanie. Wzruszyła ramionami. 

– Nie chwalę się, ale ten hotel naprawdę jest wyjątkowym miejscem. I ma 

wyjątkowych pracowników. Takich, którzy doceniają jego specyficzną atmosferę. 

Cindy z uśmiechem wskazała grupę Trekersów w dziwacznych kostiumach, 

którzy właśnie wchodzili do restauracji. 

– Tu nigdy nie jest nudno – dodała. 

Chciał dolać jej wina, ale powstrzymała go nieznacznym gestem dłoni. 

Dziękuję, ale jeszcze przez całą godzinę jestem w pracy – wyjaśniła, a on patrzył, 

jak pięknie wygląda z rumieńcem zaŜenowania na policzkach. 

– A więc – spojrzał na Trekersów – tak wygląda wasza typowa klientela. 

– O, nie! Nasi goście są duŜo bardziej niesamowici. Na przykład zaklinacze węŜy. 

Z węŜami. 

– O rany!

– Najuprzejmiejsi byli mistrzowie tatuaŜu, a najlepiej bawiliśmy się, kiedy były tu 

wampiry. Muszę ci powiedzieć, Ŝe wszyscy czekają na ich następny zjazd. 

– Wampiry, powiadasz. 

– Nie martw się. Cały personel dostał surowicę przeciwtęŜcową z odpowiednim 

wyprzedzeniem. Teraz spodziewamy się, hm... waszych ludzi. 

A więc jednak wie. Poczuł ulgę, ale i coś w rodzaju zawodu. Powoli pokiwał 

głową. 

– Myślę, Ŝe rozumiesz, dlaczego muszę działać dyskretnie – mruknął. 

– Jasne. 

– Kiedy ludzie znają prawdę, zaczynają inaczej cię traktować. Ja chciałbym tego 

uniknąć. 

– Gdybym nie poznała cię wcześniej – Cindy spuściła oczy – prawdopodobnie 

zachowałabym się jak wszyscy. 

– Cieszę się, Ŝe moja praca nie wpłynęła na... na naszą znajomość. 

– Jestem kobietą bez uprzedzeń. 

Eryk zmartwiał. Co ona miała na myśli, zastanawiał się. Chyba nie dawała mu do 

zrozumienia, Ŝe dzięki ich znajomości liczy na coś w rodzaju protekcji. 

– Nie mówmy o pracy; Nigdy nie psuję sobie przyjemności rozmowami o 

interesach. 

– Świetnie. – Cindy uśmiechnęła się miło i zaczęła jeść z duŜo większym 

apetytem. 

Eryk z trudem krył zaskoczenie. Bał się, Ŝe moment konfrontacji moŜe być 

trudny, a nawet niemiły. Mylił się. Cindy Ŝ całkowitym spokojem podchodziła do jego 

pobytu w hotelu, bez względu na to, jaki był tego powód. Rozluźniony, doszedł do 

wniosku, Ŝe juŜ od miesięcy nie trafił mu się taki miły wieczór. 

Tymczasem Cindy odsunęła swój talerz i podniosła błyszczące oczy na Eryka. 

Potem pochyliła się i powiedziała:

– Muszę ci się do czegoś przyznać – zaczęła, ale przerwał jej atak czkawki. – 

Przepraszam – wyjąkała, zakrywając usta dłonią.

Eryk roześmiał się, zachwycony, Ŝe choć trochę przestała się kontrolować. 

Odsunął swój talerz i rozlał resztkę wina do ich kieliszków. 

– Do czego chcesz się przyznać?

Cindy podniosła kieliszek i wypiła duszkiem całe wino. Potem pochyliła się ku 

niemu i odezwała niepewnym głosem:

– JuŜ wcześniej chciałam cię o coś prosić. 

– Dobry wieczór, Cindy. – Przy ich stoliku pojawił się niespodziewanie elegancko 

ubrany męŜczyzna z tacą, na której stały dwa brzuchate kieliszki i malutka butelka 

ozdobiona czerwoną wstąŜką. 

Cindy wyprostowała się natychmiast. 

– Joel – powiedziała. – To pan Eryk Quinn, nasz gość. Panie Quinn, to jest Joel 

Cutter. W naszym hotelu podlega mu wszystko, co wiąŜe się z jedzeniem i piciem..... 

MęŜczyźni podali sobie ręce. To dobrze, pomyślał Eryk, Ŝe postanowiła nie 

ujawniać jeszcze mojej toŜsamości całemu personelowi. 

– Przepraszam, Ŝe państwu przeszkadzam – odezwał się Joel swobodnym tonem. 

– Pomyślałem sobie, Ŝe być moŜe mielibyście ochotę spróbować cynamonowy likier, 

który właśnie zamówiłem na święta. 

– Oczywiście – odpowiedziała Cindy. – Co o tym sądzisz, Eryku?

– Brzmi interesująco. 

Joel napełnił kieliszki czerwonawym płynem i odszedł, wyraŜając nadzieję, Ŝe 

likier będzie im smakować. Cindy wpatrywała się przez chwilę w swój kieliszek. Nie 

była pewna, czy powinna próbować. Chyba wypiła juŜ za duŜo wina. 

– Czy wzniesiemy toast? – zapytał Eryk. 

– Sama nie wiem. 

– Tylko jeden łyk. – Doskonale rozumiał, dlaczego się waha, i nie chciał nalegać. 

– W porządku. – Uśmiechnęła się, sięgając po kieliszek. – Za BoŜe Narodzenie. 

– Za BoŜe Narodzenie – odparł i stuknęli się tuŜ nad płomieniem świecy, której 

ś

wiatło załamywało się w rubinowym płynie. 

MoŜe oboje dostaniemy to, czego chcemy. 

W tym momencie kieliszek wypadł Cindy z rąk i, przewracając świecę, potoczył 

się po białej serwecie, w którą natychmiast wsiąkła cała jego zawartość. W jednej 

chwili alkohol, a zatem i obrus, stanęły w płomieniach. Po minucie palił się cały stół. 

Eryk wyciągnął rękę i odepchnął Cindy na bok. Przy okazji ogniem zajął się rękaw 

jego koszuli. 

Zewsząd dobiegały przeraŜone okrzyki Ktoś domagał się gaśnicy. Na szczęście 

okazało się to niepotrzebne, bo Eryk szybko zdarł obrus ze stołu i zwijając go pod 

pachą, zdusił ogień. 

– Czy wszystko w porządku? – Podszedł do nieruchomej Cindy, która 

przeraŜonym wzrokiem wpatrywała się w dymiącą serwetę. – Hej! – Wziął ją za 

łokieć i odwrócił do siebie. – Wszystko dobrze się skończyło. 

Zawstydzona, mrugała oczami. 

– Podpaliłam cię. 

– Nie. To stało się przypadkiem. 

Eryk podniósł rękę, pokazując jej rękaw koszuli. Był wprawdzie czarny od dymu, 

ale nie przepalony. 

– Widzisz? – Potem rozpiął mankiet i zawinął rękaw. – śadnego śladu. 

Cindy stała w milczeniu. Nigdy nie podejrzewała siebie o taki brak 

odpowiedzialności. Najpierw piŜama, teraz koszula... A o mały włos – ręka. 

– Cindy! Co się stało? – Zdyszany Joel stanął przy nich. 

– Nic się nie stało – uspokoił go Eryk. – Wylany likier zapalił się od świecy. 

– Joel – Cindy odzyskała głos – przepraszam za zamieszanie. Zechciej przysłać 

kogoś, Ŝeby usunął cały ten bałagan. Sama zapłacę za obiad pana Quinna. Potem 

zawiozę go na pogotowie. 

– Nie ma sensu – zaczął Eryk, ale zamilkł, gdy Cindy rzuciła mu wymowne 

spojrzenie typu „wiem lepiej, co się robi w takich sytuacjach”

Stanął z boku i przyglądał się jej z uśmiechem, od którego ugięły się pod nią, i tak 

miękkie po niedawnym wypadku, kolana.. DrŜącą ręką podpisała rachunek, wciąŜ 

rozpaczając w duchu nad własną głupotą. 

– Nie przejmuj się tak bardzo – szepnął jej do ucha Joel. – Zaraz to posprzątają. 

NajwaŜniejsze, Ŝe tobie nic się nie stało. Cindy – uśmiechnął się z zakłopotaniem – 

wiem, Ŝe to nie czas ani miejsce, ale szukam ochotnika, który przebrałby się za 

Mikołaja na naszym jutrzejszym przyjęciu. 

– I chcesz, Ŝebym ja się zgłosiła – zaśmiała się Cindy. 

– Wiesz, pomyślałem sobie, Ŝe to bardzo podniesie na duchu cały personel. Na 

widok szefowej w świątecznym nastroju wszyscy poczują się lepiej przed kontrolą. 

– No, dobrze – westchnęła cięŜko. – Załatw kostium. Wymknę się przed 

rozdawaniem prezentów, Ŝeby się przebrać. 

– Świetnie. Przyniosę coś ognioodpornego. 

– Umiesz człowieka zagadać. – Pokręciła głową z niedowierzaniem. 

Kiedy Joel odszedł, Cindy rozejrzała się za Erykiem. Stał niedaleko, zapewniając 

wszystkich, Ŝe nic mu się nie stało. Nawet gdyby jakimś cudem zdobyła się teraz na 

zaproszenie go na przyjęcie, byłby szalony, gdyby się zgodził. PrzecieŜ ona w kaŜdej 

chwili jest zdolna go zabić. Wyszli razem. 

– Znowu nabroiłam – odezwała się zawstydzona, kiedy juŜ stanęli pod windą. 

– To był przypadek – powtórzył jeszcze raz. 

ZauwaŜyła, Ŝe na policzku ma czarną smugę. Wyjęła z kieszeni chusteczkę i juŜ, 

juŜ podnosiła rękę, Ŝeby zetrzeć sadzę, kiedy ich spojrzenia skrzyŜowały się. Zamarła 

w pół ruchu, potem przełknęła ślinę i podała mu biały kwadracik materiału. 

– Tu... Coś czarnego... – Dotknęła dłonią własnej twarzy i odsunęła się od niego. 

Eryk uniósł się na palcach i próbował przejrzeć się w błyszczących panelach na 

ś

cianie windy. 

– Chyba powinniśmy wybrać piętro – mruknął, trąc chusteczką policzek. 

Wybrać piętro? CzyŜby w ten sposób dawał do zrozumienia, Ŝe chce spędzić z nią 

noc? Cindy stała bez ruchu, zastanawiając się, gdzie podziały się resztki jej godności. 

Nagle zapalił się przycisk jego piętra. 

– Na które jedziesz? – usłyszała obojętny głos Eryka. 

– Na pie... piętnaste – wychrypiała. 

Czuła się jak idiotka. Niczego nie dawał jej do zrozumienia. Wszystko sobie 

wymyśliła. A on na pewno wraca do pokoju, Ŝeby dzwonić do swojego agenta 

ubezpieczeniowego... 

– Chyba Ŝe masz ochotę wpaść do mnie na wieczornego drinka – zaproponował z 

niepewnym uśmiechem i zerknął na zegarek. – Nie zadałaś mi jeszcze swojego 

pytania. 

– Nie. 

Dzisiaj nigdy bym się na to nie odwaŜyła, pomyślała spanikowana. Sufit spadłby 

mu na głowę. Albo doznałby śmiertelnego poraŜenia prądem. A swoją drogą, ten Eryk 

Quinn ma mocne nerwy. śeby bez mrugnięcia okiem zapraszać do pokoju 

podpalaczkę?

– Rozumiem. Dziękuję za miłe towarzystwo i kolację. 

– Mimo poŜaru i strat cielesnych?

– Mimo poŜaru i strat cielesnych – roześmiał się. 

– Mnie teŜ było bardzo przyjemnie. 

– MoŜe nasze drogi jutro teŜ gdzieś się zejdą – powiedział, kiedy winda 

przystanęła na jego piętrze. – Dobranoc, – MoŜe. 

Drzwi zasunęły się bezszelestnie. Cindy oparła się cięŜko o ścianę i zapatrzyła w 

sufit. BoŜe, niech ten dzień juŜ się skończy! Najpierw koszmarne przeŜycie u fryzjera, 

potem poplamiona piŜama, następnie historia z szalikiem... 

Szalik! Gdzie jest szalik? Miała go przy sobie, kiedy szła spotkać się z Mannym. 

Zarzuciła go na ramiona, kiedy... 

O, nie! Poczuła, Ŝe oblewa się zimnym potem. Nic gorszego nie mogło się 

wydarzyć:. zgubiła go w pokoju Eryka! Na pewno. Prawdopodobnie jest w łazience, o 

ile nie w wannie. Jeśli Eryk go znajdzie, domyśli się, Ŝe myszkowała w jego pokoju!

PrzeraŜona Cindy wybiegła z windy i popędziła w stronę schodów. 

ROZDZIAŁ PIĄTY

Cindy zbiegła pięć pięter z rekordową szybkością i tylko dwa razy wywinęła sobie 

kostkę. Na szczęście pokój Eryka znajdował się w oddalonym od windy skrzydle, 

więc przy odrobinie szczęścia miała szansę dogonić go, zanim wejdzie do środka. 

Biegła korytarzem, skręciła raz, a potem drugi i wtedy go zobaczyła. Właśnie 

wkładał klucz do zamka. 

– Eryk!

Odwrócił się, zdziwiony. Cindy zwolniła nieco, Ŝeby uspokoić oddech. 

– Co się stało?

Następny szok! PrzecieŜ w panice nie przygotowała sobie Ŝadnego 

wytłumaczenia!

– Ja... ja... Chcę odkupić ci koszulę – wyjąkała. 

– Cindy! – Eryk był wyraźnie rozbawiony. – Przybiegłaś tutaj tylko dlatego, Ŝeby 

powiedzieć, Ŝe chcesz odkupić mi koszulę!? Zapewniam cię, Ŝe nie ma takiej 

potrzeby. Nie przywiązuję się do ubrań. 

Szkoda, Ŝe nie wiedziała tego trzysta pięćdziesiąt dolarów temu!

– A jednak. Nalegam... Jeśli poŜyczysz mi... jeśli dasz mi kawałek papieru, 

zapiszę numer i nazwę firmową. 

– Dobrze. – śyczliwie wzruszył ramionami. – Skoro uwaŜasz, Ŝe dzięki temu 

poczujesz się lepiej... A moŜe dam ci koszulę? – zaproponował. – Potrzebuję minuty 

na przebranie się. 

– Świetnie, ale, Eryku.. – Cindy gorączkowo myślała, jak dostać się do środka. – 

Co do tego pytania, które chciałam ci zadać, to... 

– Tak? – Z jego twarzy nie schodził wyraz rozbawienia. 

– To osobiste pytanie. 

Tak jak się spodziewała, gestem zaprosił ją, Ŝeby weszła. Rozejrzała się po 

pokoju. Ani śladu przeklętego szala. Musi być w łazience. 

– Czego się napijesz?

– Dziękuję, nie będę nic piła. Czy mogłabym pójść do łazienki? – wypaliła, 

zdesperowana. – śeby się odświeŜyć – dodała szybko. 

– Proszę bardzo. – Zerknął na nią ukradkiem. 

Cindy szybko pobiegła do łazienki i zatrzasnęła drzwi za sobą. Przez chwilę 

widziała w lustrze swoje odbicie. Koszmar! Przymknęła oczy. Okropne włosy i 

jeszcze gorsze zachowanie. Co on sobie o niej pomyśli?

Rozejrzała się dookoła. Szal był w wannie. Mogła się tego spodziewać! 

Zawiązała go na szyi i sprawdziła węzeł. Trzymał się mocno. Potem przeczesała 

palcami włosy, wymyła kciukiem zęby i spłukała dłonie. 

Nie udało się jej znaleźć następnego pretekstu do pozostania w łazience. Wzięła 

głęboki oddech i udając spokój, wyszła do małego przedpokoju. Nie wiedziała, czego 

spodziewać się w sypialni. Przez chwilę wyobraziła sobie nastrojowe światło świecy, 

Eryka wyciągniętego na łóŜku z kieliszkiem w ręku. 

Stanęła w progu i poczuła coś na kształt rozczarowania. W pokoju paliły się 

wszystkie moŜliwe lampy, a on sam stał tyłem i patrzył w okno. 

W dole rozciągało się rozświetlone San Francisco, dzięki świątecznym 

iluminacjom wspanialsze niŜ zwykle. Eryk jednak wcale nie podziwiał widoków. 

Myślał o sytuacji, w jakiej się znalazł. Dlaczego spośród tylu kobiet na świecie 

musiała spodobać mu się akurat ta? Nie dość, Ŝe jest dyrektorką hotelu, który on 

kontroluje, to jeszcze ten akurat hotel ma zostać zlikwidowany. W dodatku jego 

rękami. 

I chociaŜ sama mu oświadczyła, Ŝe nie Ŝywi uprzedzeń do jego pracy, czuł się 

mało komfortowo. 

Czy Cindy nie pociągała go aby dlatego, Ŝe w głębi ducha wiedział doskonale, Ŝe 

to właśnie z nią nic nie powinno go łączyć? A ona? Czy przypadkiem – świadomie 

bądź nieświadomie – nie pragnęła wpłynąć na jego ostateczną decyzję dotyczącą 

Kryształowego Pająka? PrzecieŜ w przeszłości zdarzyło mu się kilka razy być w 

sytuacjach, w których sprawdzani pracownicy, szczególnie ci odmiennej płci, starali 

się jakoś na niego oddziaływać... 

Słysząc szmer za plecami, odwrócił głowę i zobaczył Cindy stojącą w progu. Na 

pewno nie wyglądała jak ktoś, kto przyszedł go uwieść. Ani zostać uwiedzionym. 

Wydawało mu się nawet, Ŝe jest trochę przestraszona. 

– Wspaniały widok – powiedział. 

– Uhm. Jeśli kiedyś w nocy będziesz miał czas, wjedź pod sam dach. Tylko 

wcześniej zadzwoń na dół, Ŝeby recepcjonista otworzył ci drzwi przeciwpoŜarowe. 

– Dzięki za radę. Zrobię tak. WłoŜyłaś szal – dodał, patrząc na nią z aprobatą. 

– Tak. – Zgniatała w palcach jedwabne końce i nawet nie spojrzała w jego stronę. 

– Pójdę juŜ. Ale przedtem podaj mi swoją koszulę. 

Eryk poczuł podniecający dreszcz. Czy w ten sposób Cindy daje mu do 

zrozumienia, Ŝe powinien zrobić pierwszy krok? Miał wielką ochotę zedrzeć z niej to 

nudne słuŜbowe ubranie i sprawdzić, czy kocha z równą pasją, z jaką Ŝyje. Ale 

poniewaŜ szczycił się tym, Ŝe erotyczne fascynacje nigdy nie wpływają na 

prowadzone przez niego prace, szybko rozpiął koszulę, uśmiechając się pod nosem na 

widok Cindy, która z uwagą zaczęła kontemplować obrazek zawieszony na 

najbliŜszej ścianie. 

– Proszę. – Wręczył jej zniszczoną koszulę, zadowolony, Ŝe zastosował się do rad 

swojego taty, który twierdził, Ŝe męŜczyzna powinien zawsze mieć na sobie 

podkoszulek. 

ZauwaŜył, Ŝe Cindy poczuła wyraźną ulgę na widok jego zakrytego torsu. 

– Dostarczę ci ekwiwalent jak najprędzej – powiedziała. Machnął ręką, widząc Ŝe 

wszelka dyskusja jest bezcelowa. 

Nagle zdał sobie sprawę, Ŝe bardzo jej pragnie. 

– Cindy – zaczął. 

W jej szarozielonych oczach dojrzał popłoch. A więc i ona była świadoma, Ŝe 

między nimi coś się dzieje. Wyobraził sobie, Ŝe trzyma ją w ramionach i całuje w 

usta. Nie! Wcale sobie tego nie wyobraŜał. Trzymał ją w ramionach! Czuł jej oddech, 

miękkość warg i koniuszek języka, którym dotykała jego ust. Pragnął, aby ta chwila 

trwała jak najdłuŜej. Pocałował ją mocniej. Odpowiedź Cindy była na tyle gwałtowna, 

Ŝ

e Erykowi wróciło poczucie rzeczywistości. 

Oderwał się od niej z trudem i łapiąc powietrze, próbował uspokoić urywany 

oddech. Cindy przygryzła nabrzmiałe usta i cofnęła się pół kroku. 

– Nie chciałem tego – zaczął niezgrabnie i schylił się, Ŝeby podnieść koszulę 

leŜącą u ićh stóp. – Ale poniewaŜ przez cały dzień walczyłem z pragnieniem, Ŝeby 

wziąć cię ramiona, nie mógłbym teraz szczerze powiedzieć, Ŝe jest mi przykro. 

– Walczyłeś? – powtórzyła cicho. – Dlaczego? Jesteś Ŝonaty?

– Nie. Nie jestem ani Ŝonaty, ani zaręczony. – Uśmiechnął się, ale zaraz 

spowaŜniał i dodał: – Ale wciąŜ mam skrupuły. Nie powinniśmy... hm... angaŜować 

się zbyt mocno ze względu na charakter mojej pracy. 

Cindy wpatrywała się przez chwilę w nadpalony rękaw koszuli, a potem powoli 

uniosła głowę. 

– Postaram się, jeśli i ty się postarasz. 

Eryk nie wierzył własnym uszom. Nie był jej obojętny! Nigdy nie narzekał na 

brak kobiecego towarzystwa, ale nie pamiętał, Ŝeby podobne wyznanie sprawiło mu 

kiedykolwiek aŜ taką przyjemność. I zanim zorientował się, co robi, zaproponował:

– MoŜe zjedlibyśmy jutro razem kolację?

Stropił się, słysząc śmiech Cindy. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał. 

– Eryku, czy wiesz, Ŝe pytanie, które chciałam ci zadać przez cały wieczór, brzmi: 

„Czy zechciałbyś jutro towarzyszyć mi podczas świątecznego przyjęcia, które 

wydajemy dla wszystkich pracowników?”

Najpierw poczuł się absurdalnie zadowolony, ale juŜ po chwili zaczął zastanawiać 

się nad konsekwencjami takiego zaproszenia. 

– Czy powiedziałaś twoim podwładnym, dlaczego tu jestem? Nie chciałbym, Ŝeby 

zaczęły się plotki o szefowej. 

Cindy spojrzała na niego spod oka. 

– Jak dotąd, nie widziałam potrzeby dzielenia się z personelem informacjami tego 

typu. 

– A jeśli wszystko wyjdzie na jaw?

– Powiesz prawdę – wzruszyła ramionami – i zobaczysz, co inni z nią zrobią. 

Na takim przyjęciu, przekonywał siebie Eryk, spotkam ją i resztę pracowników 

hotelu na nieoficjalnym gruncie. Nie mówiąc juŜ o tym, Ŝe to najlepsza okazja 

sprawdzenia, ile pieniędzy przeznacza się tutaj na rozrywki. 

– Świetnie. Obowiązują stroje wizytowe, jak rozumiem? Kiwnęła głową i 

podeszła do drzwi. 

– WypoŜyczalnia jest dwie przecznice stąd, ale pozwól, Ŝe ja zapłacę za wszystko.

Tylko to mogę zrobić. 

– To bardzo miło z twojej strony, ale mam własny smoking. 

– Aha! – Odwróciła się zdumiona. 

– O której zaczyna się przyjęcie?

– O ósmej. W barze. Ma trwać do północy. 

Eryk postanowił nie zwracać uwagi na ostrzegawcze sygnały, które podsuwał mu 

rozum. 

– Przyjdę po ciebie za kwadrans ósma – uśmiechnął się. 

– Trwała? – Cindy z powątpiewaniem wpatrywała się w swoje odbicie. – Jest pani 

pewna?

– Jasne, Ŝe tak. – Kamelia, nowa fryzjerka, pokiwała głową z takim 

przekonaniem, Ŝe jej koński ogon podskoczył pod sufit. – Są dwa sposoby, Ŝeby 

proste i cienkie włosy wydawały się puszyste. Po pierwsze, moŜna je ścieniować. To 

juŜ pani przerobiła. Po drugie, zrobić trwałą. Potrzymamy piętnaście do osiemnastu 

minut. Według mnie tyle będzie w sam raz. 

– To potrwa niecałe dwadzieścia minut? – ucieszyła się Cindy. 

– TeŜ coś! Co najmniej godzinę będę nawijać ten bałagan na wałki. Potem jeszcze 

suszenie. 

Cindy zerknęła na Jerry’ego, jakby szukając jego aprobaty, ale stary fryzjer był 

tak zajęty goleniem klienta, Ŝe. nawet nie podniósł głowy. Zwróciła się niepewnie do 

Kamelii:

– I co z tego wyjdzie?

– Puszysta, śliczna fryzura. Coś w rodzaju grubych, swobodnie układających się 

loków. Sama pani zobaczy. 

– Zawsze chciałam mieć kręcone włosy – rozmarzyła się Cindy. – Wieczorem idę 

na przyjęcie i zaleŜy mi bardzo, Ŝeby dobrze wyglądać. 

– Na nikogo innego nie będą patrzeć. – Fryzjerka nie mogła się doczekać. – 

Zaczynamy. 

Cindy postanowiła bez szemrania znieść bolesne szarpanie. Wąskie pasma 

włosów zostały nawinięte na wałki tak ciasno, Ŝe uniosły się jej kąciki ust. Patrzyła na 

swoje odbicie, pewna, Ŝe nigdy nie wyglądała gorzej. PodkrąŜone oczy – efekt nie 

przespanej po wczorajszych niepowodzeniach nocy – dopełniały efektu. 

Podczas bezsennych godzin prześladowały ją obrazy Eryka Quinna. Ostatnim 

razem podobnych sensacji doznawała chyba w okresie dojrzewania, w podstawówce, 

po tym, jak najprzystojniejszy chłopak w klasie puścił do niej oko na lekcji algebry. 

Wprawdzie w szkole średniej posunęła się kilka kroków dalej, a na studiach rzuciła 

się, raz czy dwa, na całkiem głęboką wodę, ale zawsze prześladowało ją pytanie, czy 

to na pewno jest to. 

Teraz teŜ gryzła się, co będzie później. Pragnęła Eryka, ale w głębi duszy 

przygotowana była na wielkie rozczarowanie. I jeszcze jedno. Mimo Ŝe wstydziła się 

powiedzieć to sobie na głos, wzdrygała się na myśl o jego pracy, całym tym erotyzmie 

na sprzedaŜ. Gdyby matka dowiedziała się, czym zajmuje się wybranek jej córki, 

zmarłaby prawdopodobnie na zawał. 

– Prawie gotowe – zaśpiewała jej nad uchem radosna Kamelia. 

Potem polała jej głowę śmierdzącym płynem. 

– Proszę poczekać, aŜ roztwór wsiąknie we włosy. Za kilka minut przyjdę 

sprawdzić skręt włosów. 

W tej samej chwili w kieszeni Cindy zabrzęczał dzwonek. 

– Cindy? Tu Amy – odezwał się zaniepokojony głos. – Czy mogłabyś przyjść na 

chwilę do holu?

Cindy spojrzała w lustro. 

– Jest mi to trochę nie na rękę. Czy to coś pilnego?

– Chodzi o Starka – szeptała Amy. – Ten nieznośny facet awanturuje się, Ŝe w 

jego pokoju jest szczur. Chce rozmawiać tylko z dyrektorem hotelu. 

– Zaprowadź go do pokoju śniadaniowego i poczęstuj kawą. Bezkofeinową. Zaraz 

przyjdę. 

Cindy spojrzała na Kamelię z przepraszającym uśmiechem. 

– Czy moŜe pani zawinąć mi głowę ręcznikiem? Muszę wyjść na chwilę do 

recepcji. 

Kamelia zmarszczyła brwi. 

– Tylko Ŝeby to nie trwało długo – upomniała Cindy surowo, zawijając jej głowę 

w jaskrawozielony ręcznik. 

– Dziesięć minut, nie więcej – przyrzekła Cindy. 

Jedną ręką podtrzymując ręcznik, z oczami wbitymi w podłogę pobiegła do holu, 

licząc na to, Ŝe przemknie się, nie zauwaŜona przez nikogo. Sekundę później 

wylądowała na pupie i zanim zdołała się zatrzymać, przejechała dobre dwa metry po 

ś

liskiej, marmurowej podłodze. Spojrzała na buty człowieka, z którym się zderzyła, i 

natychmiast rozpoznała ich właściciela. Z trudem powstrzymała przekleństwo. Co 

sobie tym razem pomyśli o niej Eryk?!

– Dzień dobry – usłyszała nabrzmiały śmiechem głos. 

– Cześć – mruknęła, nie patrząc w górę. 

– Nic ci się nie stało?

Kiedy pokręciła głową, wałki zastukały o siebie głucho. 

– Przepraszam, Cindy. Nie zauwaŜyłem cię, chociaŜ teraz zachodzę w głowę, jak 

to było moŜliwe. 

– KaŜdy z nas ma w sobie coś z klauna. Eryk przykucnął tuŜ obok. 

– Czy pozwolisz sobie pomóc? – zapytał, kiedy juŜ jego twarz znalazła się na 

poziomie twarzy Cindy. 

– Chyba wolałabym oklaski – odpowiedziała z nieszczęśliwą miną.

Eryk roześmiał się, a ona poczuła znajomy ucisk w Ŝołądku. Prezentował się bez 

zarzutu w popielatych spodniach i szaro-fioletowej koszuli. 

– No, juŜ! – Chwycił ją za rękę i postawił na nogi. – Czy to jakieś 

dalekowschodnie przebranie? – zapytał, mierząc wzrokiem jej turban. 

Wolała nie myśleć o estetycznych walorach zestawienia zielonego ręcznika i jej 

szkarłatnej ze wstydu twarzy. Jedno jest pocieszające, uznała. Nie moŜe juŜ mnie 

zobaczyć w gorszym stanie!

– Wywołano mnie z salonu fryzjerskiego – wyjaśniła. 

– Więc nie będę cię dłuŜej zatrzymywać. Widzimy się przed ósmą, tak?

– Tak. Chyba Ŝe się rozmyśliłeś. 

– No, to do zobaczenia. 

W pokoju śniadaniowym Amy skakała wokół nadętego pana Starka. Uciekła, 

kiedy tylko pojawiła się Cindy. 

– Dzień dobry panu. Nazywam się Cindy Warren. Jestem dyrektorką tego hotelu. 

– Widzieliśmy się juŜ dwa razy. Czy uwaŜa mnie pani za głupca?!

– Przepraszam. Oczywiście, Ŝe nie miałam nic takiego na myśli. Podobno 

zauwaŜył pan w pokoju, hm... gryzonia?

– Szczura. – Stark poprawił nijaki, bordowy krawat i spojrzał na nią karcącym 

wzrokiem. – Co pani ma na głowie?

– Byłam właśnie w salonie fryzjerskim. – Cindy zastanawiała się, ile razy jej 

nazwisko zostało juŜ wymienione w raporcie Starka. 

MęŜczyzna podniósł krzaczaste brwi z triumfalną miną. 

– Przesiaduje pani u fryzjera w godzinach pracy?

– Tak rzadko wychodzę z tego hotelu, Ŝe moŜna uznać, iŜ pracuję tu dwadzieścia 

cztery godziny na dobę. Załatwiam swoje prywatne sprawy niezbyt często i tylko 

wtedy, kiedy trafi się wolna chwila. 

– Wygląda pani jak cała reszta tych półgłówków, którzy włóczą się w dzikich 

kostiumach po tym hotelu. 

Cindy zagryzła zęby, Ŝeby nie wybuchnąć potokiem przekleństw. 

– Przykro mi, Ŝe irytują pana niektórzy nasi goście. Zapewniam, Ŝe gry fabularne 

to zupełnie nieszkodliwe hobby. – Odetchnęła głęboko kilka razy. – A co do 

zwierzęcia w pańskim pokoju... Zaraz przyślę kogoś z obsługi, Ŝeby się tym zajął. I 

najmocniej przepraszam. 

Stark wydął policzki. 

– UwaŜam, Ŝe naleŜy mi się jakaś rekompensata. 

Cindy z największym trudem zmusiła się do przyjaznego uśmiechu. 

– Wydam odpowiednie zarządzenia w recepcji, Ŝeby od pańskiego rachunku 

odliczono koszty pobytu za jedną noc. Mam nadzieję, Ŝe ten incydent nie zepsuł panu 

pobytu w naszym hotelu. 

– To się juŜ stało – chrząknął znacząco i włoŜył na głowę kapelusz – kiedy 

dostałem na śniadanie zwykłą droŜdŜówkę. 

– Stark wyszedł, nie zamykając za sobą drzwi. 

Cindy zmarszczyła brwi. Tak! Zapomniała zadysponować, Ŝeby przynoszono mu 

do pokoju angielskie śniadanie. Nagle przypomniała sobie o włosach i co sił w nogach 

popędziła do salonu, gdzie Kamelia czekała na nią, przestępując niecierpliwie z nogi 

na nogę. 

– Miała pani wrócić dziesięć minut temu. 

– Czy zrujnowałam sobie włosy? – Cindy usiadła cięŜko w fotelu. 

– Nie wiem jeszcze. – Fryzjerka zdjęła jeden wałek. – Na szczęście bez 

utrwalacza trwała nie jest trwała. 

Zachwycona Cindy patrzyła na skręconą spiralkę, która opadła jej na czoło. 

Poszukała wzrokiem Jerry’ego i rzuciła mu do lustra triumfalne spojrzenie. Ale Jerry 

tylko pokręcił głową. 

– Skręt jest trochę za mocny – mruknęła Kamelia ze zmarszczonym czołem. 

Nie dla Cindy! Nareszcie miała, to o czym zawsze marzyła: kręcone włosy. 

– Mnie się to podoba! – wykrzyknęła. 

– W porządku. – Kamelia odkręciła buteleczkę utrwalacza. 

– Skoro mają być kręcone... 

Kiedy Cindy otworzyła drzwi, Manny tylko wytrzeszczył oczy. 

– O... mój BoŜe! – wyjąkał po dobrej chwili. Potwierdził tym najgorsze 

przeczucia Cindy. 

– Tak źle? – spytała wybuchnęła płaczem. Manny objął ją i pogładził po plecach. 

– Dobrze, juŜ dobrze. Nie jest aŜ tak strasznie. Co się stało tym razem?

– Dałam się namówić na trwałą – łkała Cindy. – Ale musiałam wyjść. I trzymałam 

roztwór na głowie za długo. A potem okazało się, Ŝe podczas trwałej włosy mogą się 

odbarwić. Moje się odbarwiły i są pomarańczowe. 

– Co na to Jerry?

– W ogóle się do mnie nie odzywa. Widząc, jak Manny marszczy nos, dodała:

– Nie miałam pojęcia, Ŝe to tak cuchnie. 

– Dziś wieczorem powinnaś trzymać się z dala od ognia, bo moŜesz się zająć. 

– Z czego wnoszę – parsknęła – Ŝe słyszałeś o małym incydencie, który wydarzył 

się wczoraj wieczorem w restauracji. 

– Dziś rano nastawiłem radio na „Wiadomości” Joela – zaśmiał się. 

– Przypaliłam Erykowi Quinnowi koszulę. Manny cmoknął karcąco. 

– Cindy, wiem, jak bardzo chcesz zobaczyć tego faceta nago, ale zapewniam cię, 

Ŝ

e tym celu wcale nie musisz niszczyć jego garderoby. 

– Kto mówi, Ŝe chcę zobaczyć go nago?

– Dobrze, dobrze. MoŜe to moja nadinterpretacja, ale przyznasz sama, Ŝe ile razy 

facet jest w pobliŜu, ty tracisz kontrolę nad sobą. 

– Manny, miałeś mi pomóc, nie dokuczać. 

– To nie będzie łatwe zadanie. – Dotknął jej nastroszonego afro. 

– Jedno jest załatwione – rozjaśniła się Cindy. – Mam z kim pójść na przyjęcie, a 

więc jutro mam wolny dzień. Co prawda – uśmiech zamarł jej na ustach – umówiłam 

się z nim przed trwałą. 

– Ale po podpaleniu. Przynajmniej wiemy, Ŝe facet nie da się tak łatwo 

przestraszyć. Pamiętaj tylko, Ŝeby włoŜyć suknię od Donny Karan. 

– Tak uwaŜasz? Ma za wysokie rozcięcie. 

– Na twoim miejscu ciachnąłbym dobre kilka centymetrów więcej. Będzie 

pasowała do fryzury. 

– Nie robisz mi Ŝadnych nadziei? Manny próbował objąć dłońmi jej włosy. 

– Na wieczór potraktuj je mocnym Ŝelem i zaczesz do tyłu. Teraz trzeba je 

zakryć. Gdzie twój szal?

– Przypomnij, Ŝebym opowiedziała ci później o szalu. – Podała mu zwitek 

Ŝ

ółtego jedwabiu, który wyjęła właśnie z szuflady. – Go za historia! – westchnęła, 

przeczesując włosy palcami. – Jakbym nie miała dosyć kłopotów. 

– Co się dzieje?

– Słyszałeś juŜ, Ŝe Stark vel Stanton zgłosił obecność szczura w pokoju?

– A jest w tym jakieś ziarno prawdy?

– Obsługa znalazła pod kaloryferem nadgryzioną kanapkę, ale szczura nie było. 

– Mógł sam podrzucić jedzenie. 

– Jasne. Jestem juŜ zmęczona jego wyskokami. Poza tym choinki wciąŜ nie ma. 

W hodowli zrobili nas na szaro. Nie zdziwię się, jeśli przyślą nam jakiegoś drapaka w 

okolicach Nowego Roku. 

– Co? – Zirytowany Manny wziął się pod boki. – Czy mogę skorzystać z twojego 

telefonu, kochanie?

– Ten ma zepsutą słuchawkę. Zadzwoń z sypialni. 

– Wracam za minutkę. 

Podczas jego nieobecności Cindy próbowała na róŜne sposoby udrapować na 

głowie szal. Bez skutku. Zrezygnowana uznała, Ŝe najlepiej będzie uŜywać go jako 

welonu. Przynajmniej nikt jej nie pozna. 

– Choinka będzie za godzinę – obwieścił od progu zadowolony z siebie Manny. 

– Jak to zrobiłeś? – Cindy wpatrywała się w niego w najwyŜszym zdumieniu. 

– Znajomości. – Wzruszył ramionami. – Zadzwoniłem do tych palantów z 

hodowli, rzuciłem kilka nazwisk i powiedziałem, Ŝe jeśli dzisiaj nie dostarczą nam 

superdrzewka, napuszczę na nich gejowską mafię i siądzie im cała hurtowa sprzedaŜ 

kwiatów. 

– Manny, nie wiem, co ja bym bez ciebie zrobiła!

– Ja teŜ nie. – Sczesał jej grzywę do tyłu i związał w gruby ogon. Potem sięgnął 

po szal. – A teraz opowiedz mi o coś o facecie; który zrobił z ciebie taką galaretę. 

– Zajmuje się handlem – odpowiedziała od niechcenia. 

– To juŜ mówiłaś. Czym?

– Co czym? – udała, Ŝe nie rozumie. 

– Czym handluje? – Wzniósł oczy do nieba. 

Cindy zdecydowała, Ŝe powie prawdę, bo Manny i tak wszystkiego się 

dowiadywał w sobie tylko wiadomy sposób. Chrząknęła cicho. 

– Artykuły rozrywkowe tylko dla dorosłych. 

– Cooo? Zabawki dla sex-shopów!?

– Wszystko potrafisz strywializować. Ktoś to musi robić, prawda? – broniła się 

nieprzekonywająco. 

– Rozumiem i jestem mu wdzięczny, ale to wcale nie znaczy, Ŝe mogę powierzyć 

mu swoją najlepszą przyjaciółkę. A swoją drogą – uśmiechnął się szeroko – chyba 

odpali mi jakieś darmowe próbki. 

Cindy dała mu kuksańca w bok. 

– Samanta przekazała mi do ocenzurowania wszystkie rzeczy, które będą na 

Targach dla dorosłych. Pod moim łóŜkiem stoi pudło. Pobuszuj sobie w nim. 

– Masz to jak w banku. 

Eryk wszedł do „Sama”. Małe karteczki przyklejone do popielniczek 

obwieszczały, Ŝe dzisiejszego wieczora bar będzie czynny tylko do godziny ósmej ze 

względu na prywatne przyjęcie. U Tony’ego, który patrzył na niego z jeszcze większą 

niechęcią niŜ wczoraj, zamówił kanadyjskie piwo. Sięgając po papierosa, zdał sobie 

nagle sprawę, Ŝe zaczął palić dokładnie wtedy, kiedy uznał, Ŝe jest zbyt zajęty, by grać 

na pianinie. 

Zaciągnął się głęboko. Fuj, skrzywił się. Naprawdę powinien to rzucić. Te 

cholerne papierosy dawno przestały mu smakować. Siedzący obok męŜczyzna w 

ś

rednim wieku spojrzał na niego i pokiwał głową. 

– Papierosy nas zabijają. – Odsunął wymięty kapelusz, który leŜał pomiędzy nimi 

na barze. – Ma pan jeszcze jednego?

Eryk pchnął paczkę w jego kierunku. 

– Proszę. 

MęŜczyzna zamówił duŜą szkocką, zapalił papierosa i wyciągnął rękę. 

– Dzięki. Reginald Stark. 

– Eryk Quinn. 

– Miło pana poznać. – Stark rozejrzał się dookoła z niesmakiem i wskazał na 

grupę Trekersów, którzy oglądali właśnie swój serial. – Jesteśmy chyba jedynymi 

ludźmi w tym hotelu, którzy nie są przebrani. 

– Jestem tu wyłącznie w interesach – zaśmiał się Eryk. – A pan?

– W podróŜy słuŜbowej. Handluję antykami. Zawsze zatrzymuję się w starych 

hotelach i mam oczy szeroko otwarte. Zdarza mi się natrafiać na cenne przedmioty, 

które kupuję za bezcen. Oni na ogół nie wiedzą, Ŝe posiadają jakieś cenne rzeczy. – 

Stark wydmuchiwał dym prosto w nos Erykowi. 

– Znalazł pan tu coś ciekawego?

– E, nie. Mają zupełnie niezłe meble, ale dzisiaj meble mnie nie interesują. – 

Zaśmiał się urywanym, niemiłym śmieszkiem. – To miejsce jest bezcenne z innego 

powodu. Odkryłem, Ŝe jeśli dobrze ponarzekać, dają ci róŜne rzeczy za darmochę. 

Eryk pomyślał ze współczuciem o całym personelu, który dniem i nocą musi mieć 

do czynienia z takim człowiekiem’. 

– Ma pan jakąś forsę, Quinn? – zapytał Stark po dokładnym rozejrzeniu się na 

boki. 

Eryk sięgnął po portfel. 

– Znajdę dziesiątaka, o ile to panu wystarczy. 

– Nie, człowieku. Ja mówię o prawdziwej forsie. Jest pewien interes do zrobienia. 

– Interesy typu: Kupno-sprzedaŜ mnie nie interesują. 

– To nie jest tak, jak myślisz, Quinn. Przypadkiem wiem o wielkiej forsie, która 

tylko czeka na kogoś mądrego, kto ją zgarnie. 

Co za namolny typ. Eryk zgasił swojego papierosa i zamierzał odejść, kiedy Stark 

odezwał się z tajemniczą miną:

– Powiem panu, bo wydaje mi się pan uczciwym facetem. 

– Rozejrzał się podejrzliwie jeszcze raz. – Chodzi o Ŝyrandol. 

– śyrandol?

– Tak, wielki, kryształowy pająk z głównego holu. 

– I co z nim?

– Wart jest fortunę. – MęŜczyzna wyjął z kieszeni zmiętą kartkę wyrwaną z 

jakiejś ksiąŜki. – Niech pan sam zobaczy. 

– Pokazał czarnobiałe zdjęcie Ŝyrandola z obszernym podpisem. 

Ciekawość zwycięŜyła. Eryk przyglądał się uwaŜnie zdjęciu, słuchając wyjaśnień 

Starka, – Najlepszy francuski kryształ. Podobno wykonano trzy takie Ŝyrandole. Tutaj 

wspominają o dwóch. Podejrzewam, Ŝe trzeci wisi właśnie tam – wskazał palcem hol. 

– Brakuje mu jedynie centralnego fragmentu. 

– Tu piszą, Ŝe wart jest siedemset tysięcy dolarów. 

– To stara ksiąŜka. Według mnie, teraz moŜna za niego dostać równy milion. 

– Co?! – Eryk próbował przypomnieć sobie wycenę wartości hotelu, którą oglądał 

u Harmona. Nie było tam Ŝadnej szczególnie wysokiej pozycji. – Chce mi pan 

powiedzieć, Ŝe nikt inny o tym nie wie?

– Na to wygląda. Ja widzę to tak: jeśli masz, człowieku, z pięćset paczek, 

składam im ofertę kupna. 

– Jeśli ja mam pięćset tysięcy? – Eryk wytrzeszczył oczy. 

– Jasne. Znam ludzi zainteresowanych czymś podobnym. 

Potrzebna mi forsa na zakup Ŝyrandola z pierwszej ręki. Potem podzielę się z 

panem zyskiem. O, ty skunksie, pomyślał Eryk. 

– Przykro mi – powiedział – ale nie wchodzę w to. 

– Twoja strata, bracie. – Stark wstał, wziął kapelusz i rzucił pieniądze na bar. – 

Dzięki za papierosa. Do widzenia gdzieś tutaj. 

Eryk teŜ juŜ wychodził, kiedy w barze pojawił się człowiek, który poczęstował 

ich wczoraj cynamonowym likierem. 

– Joel Cutter. – Wyciągnął rękę do Eryka. – Spotkaliśmy się wczoraj. Pan Quinn, 

prawda?

– Tak. – MęŜczyźni uścisnęli sobie dłonie. – Mam nadzieję, Ŝe dzisiaj obeszło się 

bez wypadków. 

– Dzień się jeszcze nie skończył – zaśmiał się Joel. – Słyszałem, Ŝe przychodzi 

pan z Cindy na nasze przyjęcie. 

Eryk kątem oka zauwaŜył, jak Tony drgnął i obrzucił go ostrym spojrzeniem. Na 

szczęście w barze zadzwonił telefon, więc został sam na sam z Joelem. 

– Cindy jest świetnym kumplem – odezwał się Cutter ciepło. – I kocha ten hotel. 

Poświęca mu cały swój czas, kosztem Ŝycia osobistego – o ile rozumie pan, co mam 

na myśli. 

Eryk kiwnął głową, zastanawiając się, czy przypadkiem Joel nie chwali szefowej 

dlatego, Ŝe jakimś cudem odkrył jego prawdziwe nazwisko. To był następny element 

pracy, którego nie znosił: musiał podejrzewać wszystkich i wszystko. 

– Joel! – Tony odwiesił słuchawkę i zaczął szybko odwiązywać fartuch. – 

Problemy w holu. Cindy potrzebuje wszystkich, natychmiast. 

– CzyŜby przybył Stanton?

Eryk drgnął nerwowo, kiedy usłyszał swoje nazwisko. A więc Cindy jeszcze im 

nie powiedziała! Wydaje się, Ŝe oni wszyscy bardzo obawiają się jego przybycia. 

– Nie, to nie Stanton. – Tony wyszedł zza baru, napinając mięśnie. – To choinka. 

Utknęła we frontowych drzwiach. 

– A nie mówiłem, Ŝe dzień się jeszcze nie skończył. – Joel spojrzał na Eryka. 

– MoŜe przyda się wam dodatkowy ochotnik? – Eryk zsunął się ze stołka. 

– Niech pan idzie. Nigdy nie wiadomo, kto jeszcze moŜe się przydać – zawołał 

Joel od drzwi. 

ROZDZIAŁ SZÓSTY

W głównym holu panował totalny chaos. Szczyt wielkiej, ponad czterometrowej 

choinki znajdował się w holu, natomiast druga część leŜała na chodniku oraz 

blokowała jeden pas ruchliwej jezdni przed hotelem. Goście, zachwyceni 

niespodziewaną atrakcją, fotografowali całe widowisko. 

Manny stał na zewnątrz, wymachując rękami i miotając gromy na brygadę 

transportową. W środku pracownicy techniczni z bezradnymi minami i rękami w 

kieszeniach patrzyli wyczekująco na Cindy, która gorączkowo próbowała coś 

wymyślić. 

Najpierw wysłała na ulicę kogoś z ochrony, Ŝeby kierował ruchem samochodów, 

które musiały objeŜdŜać pień choinki. Uczyniła to równieŜ ze strachu, Ŝe Manny z 

wściekłości zrobi komuś krzywdę. 

– Pani Warren, w jaki sposób mogę opuścić to miejsce? Cindy przymknęła oczy i 

z trudem stłumiła złość. Potem odwróciła się w stronę zniecierpliwionego pana 

Starka. 

– Przepraszamy za nieprzewidziane trudności – wycedziła. – Boczne wyjście jest 

z tyłu, obok wind. 

– Wychodzę kupić pułapkę na szczura. – Stark uśmiechnął się kwaśno. 

Cindy westchnęła z ulgą, kiedy w jej polu widzenia pojawiła się Amy w białej, 

antyalergicznej maseczce na ustach i nosie. Widać było, Ŝe nie jest zachwycona, kiedy 

zorientowała się, dlaczego Cindy ją woła. 

– Amy, bądź tak miła i zamów panu Starkowi taksówkę na koszt hotelu i 

podprowadź go do bocznego wyjścia. 

Mina Starka złagodniała nieco, ale nie na długo, gdyŜ Amy, odprowadzając go do 

drzwi, zrobiła mu krótki wykład na temat fenomenu medycznego pod nazwą 

Christmasitis, którego objawy zdefiniowano dopiero niedawno. Nadpobudliwość oraz 

przykre dla otoczenia zachowanie ofiar tej przypadłości bierze się z ich fizjologicznej 

nadwraŜliwości na zapach świerka, Ŝele do włosów... 

Cindy wolała dłuŜej tego nie słuchać. 

– Co się stało? – Joel zahamował gwałtownie tuŜ przed jej nosem. 

Byli z nim Tony, Samanta i – ku jej wielkiej konsternacji – Eryk Quinn. 

– Pękła plastikowa siatka, którą obwiązana była choinka, i gałęzie rozłoŜyły się 

dokładnie w drzwiach. Teraz nie da się jej przepchnąć ani w jedną, ani w drugą 

stronę. 

– Pytam, co stało się z twoimi włosami. 

Joel tak wytrzeszczał na nią oczy, Ŝe miała ochotę go uderzyć. – Są takie jakieś... 

pomarańczowe. 

– Wydaje ci się w tym świetle – rzuciła przez ściśnięte zęby. 

– Masz jakiś plan? – włączył się Eryk z rozbawioną miną. 

– RozwaŜam pomysł ostrzyŜenia się na łyso. 

– Pytam o świerk. – Eryk popatrzył na niepewne miny Cindy i wszystkich jej 

pracowników. 

Podszedł do drzewka i za chwilę odwrócił się triumfalnie. 

– Zadzwoń po głównego inŜyniera. MoŜe da się usunąć panele podtrzymujące 

drzwi. 

– Świetny pomysł – zgodziła się. – Nie da się. ich usunąć. Wiem, bo juŜ do niego 

dzwoniłam. 

– W takim razie – rozłoŜył ręce – trzeba przeciąć świerk na pół. 

– Minichoinka w tym ogromnym holu! Jak to będzie wyglądać?!

– Cindy, to tylko drzewko. Postoi tu nie dłuŜej niŜ trzy tygodnie, a potem i tak 

wyląduje na jakimś śmietniku. 

Co za bezduszny pragmatyzm! Najwyraźniej nie udało się jej ukryć swoich uczuć, 

bo Eryk zaśmiał się pod nosem:

– Cindy, to tylko mój prywatny pogląd. 

– Widzę, Ŝe potrzebujesz sporej dawki świątecznego nastroju. – Pogroziła mu 

palcem jak małemu chłopcu. Potem odwróciła się energicznie i zawołała: – Joel, będą 

nam potrzebne wszystkie robocze rękawice, jakie mamy w hotelu. Spróbujemy 

odginać gałęzie jedną po drugiej i wpychać choinkę po centymetrze. Nawet z kilkoma 

połamanymi gałęziami będzie lepsza niŜ przecięta na pół. 

Rozbawione spojrzenie Eryka zalśniło niewiarygodnym błękitem. Zachwycona 

Cindy przełknęła ślinę. Na szczęście pojawił się Joel z rękawicami. Cały personel i 

kilkoro gości ustawiło się wokół świerka, słuchając wskazówek Manny’ego, który 

przepchał się do środka i samowładnie obwołał się liderem grupy. 

Eryk znalazł sobie miejsce naprzeciwko Cindy. Nie miała pojęcia, czy stało się to 

przypadkiem, czy zrobił to celowo. Cały czas ukradkowo spoglądała w jego stronę, z 

trudem koncentrując się na poleceniach Manny’ego. 

– Nie pchajcie, dopóki nie powiem. Raz... Dwa... JuŜ!

Choinka przesunęła się o kilka centymetrów, a Cindy powróciła na swój punkt 

obserwacyjny, podniecona myślą, Ŝe za sześć godzin spędzi wieczór z 

najseksowniejszym męŜczyzną, jakiego kiedykolwiek znała. I nie tylko to. Eryk miał 

poczucie humoru, świetny gust, przyzwoitą pracę. 

– Uwaga! – krzyknął Manny. – Trzymać ją, Ŝeby się nie odwróciła. 

No, moŜe „przyzwoity” nie było najstosowniejszym określeniem. Pewną pracę, 

brzmiało odpowiedniej. Bo co na świecie moŜe być pewniejszego od seksu?

– Mamy ją!

Rozległ się zbiorowy okrzyk satysfakcji, a potem oklaski i wiwaty. Choinka 

leŜała na marmurowej podłodze w holu!

– A teraz – roześmiał się Eryk – musisz rozdać wszystkim swoim robotnikom 

papierosy. 

Powinien częściej się śmiać, uznała. Bardzo mu z tym do twarzy. Mimo gwaru i 

rozgardiaszu dookoła, Cindy miała dziwne uczucie, Ŝe jest z nim sam na sam. Sam na 

sam z męŜczyzną, który w alarmująco krótkim czasie poruszył jej uczucia, jak nikt 

dotąd. 

– A nie lepiej rzucić palenie? – Nic lepszego nie przyszło jej do głowy. 

– Nie muszę palić. Bylebym miał czymś zajęte ręce. Cindy wyprostowała się. Do 

diabła z grzecznymi odzywkami. Właśnie teraz miała ochotę trochę poflirtować. 

– A co zrobisz – ściszyła głos – jeśli ci powiem, Ŝe mam coś, co zajmie 

równocześnie twoje ręce i twoje usta?

– Powiem, Ŝe jesteśmy w miejscu publicznym. – Rozejrzał się wokół. 

– To trudno. Wracam do pracy, bo pojawili się dekoratorzy. 

– Poczekaj! – zawołał, łapiąc ją za rękę. – Musisz mi powiedzieć, co to takiego!

– Powiem, Ŝe chodzą ci po głowie same brudne myśli – zaśmiała się, wyciągając 

z kieszeni paczkę landrynek. – KaŜdy, kto rzuca palenie, powinien je mieć przy sobie. 

To znana sprawa. – Podała mu słodycze. – Do zobaczenia wieczorem. I dziękuję za 

pomoc przy choince. 

– A ja dziękuję za potęŜną dawkę świątecznego nastroju. Kiedy Cindy była w 

pobliŜu, wszystkie argumenty za tym, Ŝeby nie ciągnąć ich znajomości, brały w łeb. 

Chciał mieć ją stale w zasięgu wzroku i zupełnie nie rozumiał, skąd brało się w nim to 

pragnienie. 

Patrzył, jak odchodzi. W świetle kryształowego Ŝyrandola jej czerwonawe włosy 

rzucały metaliczne blaski. Eryk popatrzył w górę i po raz pierwszy od dłuŜszego czasu 

pomyślał o ojcu. Na pewno byłby zachwycony pracą rzemieślników, którzy obrabiali 

te kryształy. MoŜe powinien wysłać mu pocztówkę ze zdjęciem Ŝyrandola i kilkoma 

serdecznymi zdaniami? śeby wiedział, Ŝe syn o nim myśli. I Eryk, dziwnie 

rozradowany, powędrował do siebie. 

Reszta popołudnia minęła Cindy w radosnym podnieceniu. Koniec kłopotów! Nic 

złego nie moŜe juŜ się zdarzyć. Dekoratorzy – nieco ekscentryczni, choć mili – 

obiecali, Ŝe do rana zamienią choinkę w prawdziwe dzieło sztuki. Pan Stark został 

namówiony na wieczorną wyprawę do teatru – oczywiście na koszt hotelu – i nie było 

obawy, Ŝe zgorszy się wieczornym przyjęciem dla personelu. 

Kiedy zajrzała do baru, Joel przywitał ją wzniesionym do góry kciukiem. Na 

podwyŜszeniu, na którym zwykle stało pianino, Jerry wieszał kolorowe lampki. Cindy 

podeszła pod podium. 

– Jerry! – Spojrzała w górę. – Nadal jesteś na mnie wściekły?

– To twoje włosy, nie moje – burknął, nie spojrzawszy nawet na nią. 

– Nie martw się. Odrosną. 

– O ile wcześniej nie wypadną. 

– Wtedy wszyscy zobaczą, Ŝe mam ładny kształt czaszki. 

– Nawet z głową jak szczotka klozetowa umiesz zwabić ptaszki z drzewa – 

roześmiał się w końcu i zszedł z drabiny. 

– Cieszę się, Ŝe mi nareszcie darowałeś. Co zrobiliście z pianinem?

– Stoi w sali obok. Znalazłem tam sztuczną jemiołę. Powieszę ją pod sufitem, 

dobrze?

– Broń BoŜe. W zeszłym tygodniu przyszedł faks z centrali. Odgórnie zabroniono 

wieszania jemioły na pracowniczych przyjęciach. 

– Do tej pory nie przejmowałaś się ich instrukcjami. 

– NajwyŜsza pora zacząć. „Nie” dla jemioły. 

– Powiedz prawdę: boisz się, Ŝe ktoś cię złapie pod jemiołą?

– Nie. 

– Aha. Boisz się, Ŝe nikt cię nie złapie! – Uśmiechnął się szeroko. 

– Jerry! Nie zniŜę się do odpowiedzi na takie pytanie. 

– Przychodzisz dzisiaj Ŝ młodym Quinnem, tak?

– Jerry, on wcale nie jest młody. – Cindy popatrzyła na niego badawczo. 

– Skąd wiesz?

– Kamelia powiedziała mi o tym z samego rana. 

– Ale ja widziałam ją pierwszy raz w Ŝyciu dziś rano, kiedy robiła mi tę 

koszmarną trwałą. 

– Dowiedziała się od pucybuta. 

– Nie do wiary. – Cindy pokręciła głową. – A zresztą niewaŜne. Grunt, Ŝe mamy 

fryzjerkę. 

Stary fryzjer popatrzył na nią z ukosa. 

– A co? Nie mamy?

– Uciekają jedna po drugiej. Z twojego powodu. Przynosisz im pecha. 

– I co zrobimy? Jerry, gdybyś tylko zgodził się czesać kobiety... Czy wiesz, jakie 

miałbyś napiwki?

– Nie. MęŜczyzn łatwo zadowolić. Wystarczy machnąć noŜyczkami raz czy dwa, 

wyrównać wąsy, usunąć włosy z ucha i juŜ są szczęśliwi. A kobiety? Nie, dziękuję. 

– Muszę iść. Trzeba ściągnąć nową fryzjerkę. 

– Cindy! – Jerry zerknął znacząco na zegarek. – Jeśli chcesz olśnić wszystkich 

facetów na przyjęciu, powinnaś się zbierać. 

– Myślisz, Ŝe trzeba mi aŜ tyle czasu? – udała obraŜoną. Zupełnie 

niespodziewanie Jerry objął ją i powiedział powaŜnie:

– Daj sobie trochę czasu na odpoczynek, dobrze? Postaraj się raz nie myśleć o 

tym starym hotelu. A wieczorem baw się dobrze z tym młodym człowiekiem. – 

Podnosząc wysoko jemiołę, wyszczerzył białe zęby. – A ja juŜ znajdę odpowiednie 

miejsce, Ŝeby to powiesić. 

– Ty naprawdę uwziąłeś się, Ŝeby ściągnąć na mnie kłopoty. – Dała mu kuksańca 

w bok. – Do zobaczenia wieczorem. 

Mimo rad Jerry’ego Cindy wylądowała w swoim mieszkaniu dopiero o szóstej. 

Zjadła jabłko i powtarzając pod nosem wszystkie instrukcje Manny’ego, weszła do 

łazienki. Rozwiązała włosy, które natychmiast stanęły na sztorc. Chyba dotykam nimi 

sufitu, mruknęła, stając pod prysznicem. Manny kazał jej umyć głowę dwa razy, Ŝeby 

rozprostować trwałą i usunąć wstrętny zapach. Później miała wetrzeć we włosy gęstą 

odŜywkę, którą jej dostarczył. 

Po kąpieli owinęła głowę ręcznikiem. Nie mogła się zdobyć, Ŝeby od razu usiąść 

przed lustrem. Wtarła w skórę perfumowany balsam, znaleziony gdzieś na dnie 

szuflady, ogoliła nogi i dopiero wtedy podeszła do lustra. DrŜącymi rękami odsłoniła 

głowę. Mocno skręcone loczki sterczały na wszystkie strony. Nawet mokre, łyskały 

podejrzanie miedzianym kolorem. 

Cindy jęknęła i otworzyła kosmetyczkę, równieŜ przyniesioną przez Manny’ego. 

Wewnątrz znalazła całą masę spinek i Ŝeli, czarną siateczkę, która wyglądała jak mały 

hamak, oraz kartkę z dokładną instrukcją. Westchnęła i zaczęła czytać. 

Po trzydziestu minutach wytęŜonych starań udało się jej wyprostować większość 

loków, które sterczały teraz wokół jej głowy jak dziwaczny, egzotyczny kapelusz. 

Powoli smarowała je Ŝelem i zbierała w koński ogon. Zgodnie z rysunkiem 

dostarczonym przez Manny’ego umocowała na ogonie siatkę i mocno zawiązała. 

Koniec, westchnęła z ulgą i uśmiechnęła się. Nie wyglądało to wcale źle. 

Teraz przyszła kolej na makijaŜ. „Musisz mocno podkreślić oczy!” polecił jej 

Manny surowo. Posykując z bólu, wyrównała pęsetą linię brwi, a potem wzięła do rąk 

zalotkę. Oparła łokieć o toaletkę i patrząc w powiększające lusterko, ostroŜnie 

chwyciła rzęsy w małe szczęki i ścisnęła rączki. Nagle w sypialni odezwał się 

dzwonek. Cindy drgnęła przestraszona i łokieć obsunął się jej z blatu. Poczuła ból tak 

ostry, Ŝe z oczu polały się jej łzy. Przyciskając dłonią powiekę, pobiegła odebrać 

telefon. 

– Cindy, to ja, Manny. Mam dla ciebie specjalną przesyłkę. Czy mogę przywieźć 

ją na górę?

– Jaką przesyłkę?

– Niespodzianka. 

Cindy spojrzała na zalotkę i jęknęła, tym razem z przeraŜenia, widząc przylepione 

do niej dziesiątki wyrwanych rzęs. 

– Dobra, przywieź. 

Pełna najgorszych przeczuć wróciła do toaletki i przysunęła twarz do lustra. Jej 

lewa powieka była niemal całkiem łysa. Dziwne, ale nigdy nie przypuszczałam, myśli 

w zwolnionym tempie przelatywały jej przez głowę, Ŝe rzęsy tak bardzo wpływają na 

wygląd ludzkiej twarzy... 

Dopiero po Miku sekundach dotarło do niej, co się stało. Zakryła twarz rękami. 

Musi zaraz zadzwonić do Eryka i wszystko odwołać. A zobowiązania wobec 

personelu? Trudno! Z połową rzęs nie moŜe przecieŜ pokazać się nikomu!

Kiedy rozległo się pukanie do drzwi, sprawdziła przez dziurkę od klucza, czy to 

na pewno Manny. 

Wszedł, trzymając w rękach mały wazon z piękną kompozycją róŜ i lilii, między 

które wetknięty był bilecik. 

– A to co? – krzyknęła. 

– Nie czytam cudzych liścików, ale mogę się załoŜyć, Ŝe to bukiet od twojego 

olśniewającego kawalera. – Manny poszedł za nią do pokoju. – Włosy wyglądają 

ś

wietnie. 

– Z twojego tonu wnioskuję, Ŝe nie bardzo wierzyłeś, iŜ coś da się z nimi zrobić – 

powiedziała Cindy z nosem w kwiatach. – Podobasz mi się w smokingu – dodała. 

– Dziękuję. I co? Miałem rację? – zapytał, widząc, Ŝe czyta bilecik. 

„Zawczasu dziękując za miły wieczór. Eryk” napisał na karteczce wyrobionym, 

pochyłym charakterem pisma. Cindy podniosła głowę z uszczęśliwioną miną. 

– Cindy! Twoje oko! Co ty zrobiłaś z rzęsami? – wymamrotał Manny. – Zalotka, 

tak?

Kiwnęła jedynie głową. Dlaczego tylko jej przytrafiają się takie straszne rzeczy?

– Niebezpieczne narzędzie w rękach nerwowej kobiety – mruknął. 

– Wcale nie jestem nerwowa. 

– Nie? – Popatrzył na nią znacząco. 

– Dobra. Trochę nerwowa. Drgnęła mi ręka, kiedy zadzwonił telefon. Co ja teraz 

zrobię?

– Odrosną. 

– Mówię o dzisiejszym przyjęciu. 

– Sztuczne. 

– Jak to sztuczne? Przyjęcie?

– Sztuczne rzęsy!

– Nie mam. 

– Kończ makijaŜ i ubieraj się. Oczu nie ruszaj. – Manny juŜ był przy drzwiach. – 

Zaraz wracam. 

Kiedy Cindy została sama, znowu zanurzyła twarz w kwiatach. Podobało się jej, 

Ŝ

e Eryk jest tak uprzedzająco grzeczny. Oczywiście, musiał zdawać sobie sprawę, Ŝe 

Cindy jest nieco skrępowana jego profesją, stąd to wszystko. 

Powoli kończyła robić makijaŜ. Jeszcze tylko puder i szminka. Zdecydowała się 

na najbardziej jaskrawy odcień, jaki udało się jej znaleźć w kosmetyczce. Malując 

wargi, przypomniała sobie wczorajszy pocałunek. Przymknęła oczy, przywołując w 

pamięci smak ust Eryka i drŜenie, które poczuła, kiedy ujął dłońmi jej twarz. 

Jeszcze kilka dni temu mogłaby przysiąc, Ŝe nic nie zdoła oderwać jej od 

problemów związanych z hotelem. I co? W tak trudnym czasie pozwoliła zawrócić 

sobie w głowie. I bardzo dobrze! Dzięki temu nie wpadała w panikę na widok 

okropnego Starka Stantona, a nawet skuteczniej pacyfikowała jego pretensje. 

Spojrzała na zegarek. Prawie wpół do ósmej! Szybko włoŜyła czarną, wąską 

suknię. Obejrzała w lustrze swoją górną połowę, a potem wdrapała się na łóŜko, Ŝeby 

obejrzeć dół. 

– Muszę w końcu zainwestować w duŜe lustro – mruknęła, wkładając zamszowe 

pantofle. 

Kończyła malować paznokcie, kiedy wrócił zdyszany Manny. JuŜ w progu 

wręczył jej pudełeczko. ze sztucznymi rzęsami. 

– Nie mam czasu ich przyklejać. – Machnęła ręką zrezygnowana. – Eryk będzie tu

za piętnaście minut. 

– Jak chcesz. – Manny rozłoŜył ręce. – Ale pomyśl: nie będziesz miała czym 

zatrzepotać, kiedy juŜ staniesz z nim twarzą w twarz u niego w pokoju. 

– Chyba nie myślisz, Ŝe zaprosi mnie do siebie? Manny zaśmiał się i wskazał 

palcem bukiet. 

– Czy takie kwiaty mówią: „O pani, dobranoc. Do zobaczenia, do jutra. „? Czy 

moŜe raczej „Mam ochotę schrupać cię całą, maleńka.”?

– Naprawdę tak uwaŜasz? – Poruszyła palcami, Ŝeby lakier szybciej wysechł. – W 

takim razie zabieraj się do roboty. 

– Daj mi pięć minut. – Manny wyjął z pudełka buteleczkę przezroczystego płynu. 

Po chwili Cindy zatrzepotała na próbę rzęsami, próbując przyzwyczaić się do ich 

cięŜaru. 

– Nigdy jeszcze nie nosiłam czegoś takiego – powiedziała. 

– Szybko się przyzwyczaisz – pocieszył ją Manny i widząc jej zdziwione 

spojrzenie, pośpiesznie dodał: – Tak mi przynajmniej mówiono. 

Rozległo się pukanie do drzwi. 

– Idź do sypialni i skończ makijaŜ. Ja zajmę się twoim panem Quinnem. Nie 

zapomnij nałoŜyć swoich szklanych kolczyków. 

– Jestem wrak – zaśmiała się nerwowo Cindy. – Twoja ostatnia rada?

Manny udawał, Ŝe się zastanawia. 

– Postaraj się nie zniszczyć temu facetowi następnej części garderoby, kiedy 

będziesz rozbierać go dziś w nocy – odpowiedział z powaŜną miną. 

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Pukając do drzwi na piętnastym piętrze, Eryk czuł się jak nastolatek, który zabiera 

na randkę swoją pierwszą dziewczynę. Zdawał sobie sprawę, Ŝe Cindy pociąga go 

coraz bardziej, a od czasu epizodu z choinką z trudem udawało mu się o niej nie 

myśleć. Równocześnie jednak z kaŜdą wspólnie spędzoną minutą rosły jego rozterki. 

Po południu z trudem zmusił się do pracy. Tym razem sprawdzał piętra, na 

których znajdowały się pomieszczenia konferencyjne, i odkrył rzeczy nie bardzo 

licujące z powagą hotelu. Na przykład trzy toalety na jednym z korytarzy oznaczone 

były napisami: „Panie”, „Panowie” oraz „Inni”. Straszne. A sale posiedzeń, zamiast 

mieć normalne, stateczne nazwy, odpowiadające randze miejsca, nazywały się Pokój 

Nadprzyrodzonych Zjawisk lub Komnata Czwartego Wymiaru. 

Sprawdził takŜe księgę inwentarzową. Wartość Ŝyrandola oszacowano na 

sensownie brzmiącą sumę dwudziestu ośmiu tysięcy dolarów. Mimo to wysłał do ojca 

pocztówkę: Tato, moŜe mógłbyś wyszperać dla mnie jakieś informacje o Ŝyrandolu, 

który jest na odwrocie? Prawdopodobnie francuski, z lat dwudziestych. Zadzwonią 

niedługo. Pozdrowienia. 

Drzwi się otworzyły i, ku swojemu zdziwieniu, Eryk zobaczył w progu 

Manny’ego. Ogarnęło go nieracjonalne uczucie zazdrości, tym silniejsze, Ŝe na 

policzku Olivera dostrzegł ślad szminki. CzyŜby tych dwoje rzeczywiście coś łączyło? 

Byłoby to co najmniej dziwne, sądząc z reakcji Cindy na jego pocałunek. Chyba Ŝe z 

całą premedytacją próbowała go wczoraj wykorzystać. 

– Proszę wejść. Cindy będzie gotowa za minutę. – Manny z oficjalnym 

uśmiechem zaprosił go do środka. – Świetny smoking – dodał. 

– Dziękuję. Pański takŜe. – Zaległa cisza, którą na szczęście przerwało 

pojawienie się Cindy. 

– Jestem gotowa!

Erykowi zaparło dech w piersiach z zachwytu. Cindy miała na sobie wąską, 

czarną suknię skromnie zakrywającą dekolt i ramiona, ale doskonale podkreślającą 

kształty, zamaskowane dotąd zielonoszarym mundurkiem, który nosiła w pracy. JuŜ 

wcześniej domyślał się, Ŝe pod Ŝakietem mogą kryć się nieodgadnione skarby. 

Przypuszczenia potwierdziły się z nawiązką: szczupła talia, piękny biust i lekko 

zaokrąglone biodra były bez zarzutu. W wysokim rozcięciu mignęła mu długa, 

zgrabna noga w błyszczącej, czarnej pończosze. 

Popatrzyli na siebie. Cindy była piękna. Nowa fryzura uwydatniła delikatne rysy 

jej twarzy i wielkie zielonoszare oczy ocienione grubymi rzęsami. Z małych uszu 

zwisały długie, szklane kolczyki. Mrugnęła do niego niespodziewanie, a on 

uśmiechnął się, ale nie był w stanie wyjąkać ani słowa. 

– Cindy zachwyciła się kwiatami, które od pana dostała – zaczął Manny. – Kocha 

białe róŜe, prawda, szefowo?

Nie odpowiedziała. Wydawało się, Ŝe nie usłyszała pytania. Eryk wpatrywał się w 

błękitną Ŝyłkę pulsującą na jej szyi i nawet nie miał zamiaru otworzyć ust. Manny 

odchrząknął. 

– Chyba was tu zostawię, dzieci. Tylko nie zagadajcie się na śmierć. 

Zamykane drzwi trzasnęły cicho, a oni wciąŜ patrzyli na siebie bez słowa. 

– Cześć. – Eryk odezwał się pierwszy. – Wyglądasz wspaniale. 

– Cześć. Ty teŜ. Dziękuję za piękne kwiaty oraz miły liścik. 

– Cała przyjemność po mojej stronie. Idziemy? Kiwnęła głową i odwróciła się, by 

sięgnąć po torebkę. Eryk poŜerał wzrokiem nagie plecy Cindy, próbując wyobrazić 

sobie rozkosz, jakiej doznałby, przesuwając palcami po jej skórze. Z wysiłkiem 

oderwał od niej oczy i zmusił się do zachowania spokoju. Patrzył w drugą stronę, 

kiedy ona, równieŜ bez słowa, mijała go w drzwiach. Dopiero w windzie napięcie 

między nimi zelŜało. Eryk gorączkowo poszukiwał jakiegoś neutralnego tematu do 

rozmowy i ostatecznie zdecydował się załatwić przynajmniej jeden z nurtujących go 

problemów. 

– Cindy – zaczął. – Kiedy dzisiaj wciągaliśmy do holu choinkę, zauwaŜyłem wasz 

niezwykły Ŝyrandol. Musi mieć sporą wartość. 

– Dla wszystkich, którzy tu pracują, ma wielką wartość emocjonalną. – Ledwo 

dostrzegalnie wzruszyła ramionami. 

– Myślałem, Ŝe to cenny zabytek – próbował wyciągnąć od niej coś więcej. 

– To kopia, ale prawdopodobnie moŜna juŜ uznać ją za zabytek. 

– Kopia?

– Tak. Oryginał został przywieziony z Francji. Podobno do Ameryki w latach 

dwudziestych trafiły trzy takie egzemplarze: do nas, do hotelu w Chicago oraz do 

luksusowego domu towarowego w Beverly Hills. Niestety – uśmiechnęła się smutno – 

podczas drugiej wojny wszystkie trzy zostały zastąpione zwykłymi szklanymi 

replikami, a oryginały darowano na wspomoŜenie funduszu wojennego. 

Winda zatrzymała się na parterze. 

– Przykro mi, Ŝe musiałam przekłuć szklaną bańkę pańskich złudzeń, panie 

Quinn. 

A więc wciąŜ w to grała... A moŜe nie uŜywała nazwiska Stanton w obawie, Ŝeby 

nie usłyszał tego nikt z personelu?

– Panie Quinn? A gdzie podział się Eryk? – zapytał, biorąc ją pod ramię, gdyŜ 

stanęli właśnie u wejścia do baru. 

Ze środka dobiegał gwar i dźwięki muzyki. 

– Pora wchodzić, Eryku. – Uśmiechnęła się. 

Wszystkie głowy odwróciły się w ich stronę. Zdziwione spojrzenia i podniesione 

brwi utwierdziły Eryka w przekonaniu, Ŝe nieczęsto widywano szefową w 

towarzystwie obcych męŜczyzn. Wkrótce otoczył ich wianuszek ludzi. Wszyscy 

ś

ciskali sobie ręce, Cindy przedstawiano współmałŜonków, ona zaś przedstawiała 

swojego towarzysza po prostu jako „Eryka”. 

Eryk pod pretekstem pójścia po drinki opuścił towarzystwo i przepchał się do 

baru. Na stołku przy barowej ladzie królował Jerry w ciemnoszarym garniturze i 

imponująco czerwonym krawacie. 

– Jesteś sam, Jerry? – zapytał Eryk, przekrzykując hałas. 

– Tak. 

– A mówiłeś, Ŝe jesteś Ŝonaty. 

– Byłem Ŝonaty. Teraz mam okres pomiędzy Ŝonami – sprostował Jerry i 

spoglądając z ukosa na oniemiałego Eryka, zapytał. – Pewnie pan i pani Cindy macie 

wielkie plany na jutro?

– Na jutro? – Eryk zmarszczył brwi, zmieszany. 

– Skoro dzięki panu ma dzień wolny, wyobraŜam sobie, Ŝe chcecie spędzić go 

razem. 

– Dzięki mnie?

– Nie powiedziała panu? Joel Cutter załoŜył się, Ŝe Cindy nie znajdzie sobie 

partnera na dzisiejsze przyjęcie. Obiecał, Ŝe jeśli ona przyjdzie z kimś, on zastąpi ją 

jutro w pracy. – Jerry poklepał Eryka po plecach. – Musiała bardzo potrzebować 

wolnego dnia. 

A więc Cindy wykorzystała go, Ŝeby wygrać zakład! Eryk poczuł się dotknięty. 

– Nie martw się tak, synu. Jestem pewien, Ŝe ona trochę cię lubi. 

Eryk zademonstrował najbardziej obojętną minę, na jaką mógł się zdobyć, wziął 

kieliszki i zaczął znowu przepychać się przez tłum. Podchodząc do Cindy, poczuł falę 

podniecenia. Dlaczego ma się bronić? Była piękna, inteligentna i bardzo seksowna. 

I zakazana, mruknął pod nosem. Przełknął spory łyk zimnego rumu z colą, Ŝeby 

ostudzić swoje zmysły. Pocieszał się myślą, Ŝe jeśli Cindy zaprosiła go, Ŝeby wygrać 

zakład, to nie miała zamiaru podstępnie wpływać na jego decyzje dotyczące hotelu. 

– Słyszałem historię o jakimś zakładzie – zagaił, wręczając jej kieliszek.

– Zakładzie? – Cindy zaczerwieniła się po korzonki włosów. 

– Podobno jestem wart jeden wolny dzień – droczył się z nią. 

– To była tylko zabawa między przyjaciółmi – wyjąkała zdesperowana. 

– I o co się załoŜyliście?

– Jeśli wygram, Joel przejmuje jutro wszystkie moje obowiązki. Jeśli przegram, 

przez miesiąc ma moje miejsce na parkingu. 

– A ja myślałem, Ŝe mnie lubisz. 

– Bardzo lubię – odparła spontanicznie i zaraz zaczerwieniła się znowu. – Kiedy 

cię zapraszałam, nie pamiętałam wcale o zakładzie. 

– W takim razie – wziął ją za rękę i poprowadził na parkiet – musimy 

porozmawiać o jakiejś rekompensacie dla mnie. 

Z głośników płynął wolny walc. 

– Fatalnie tańczę – przyznała się. 

– Po prostu daj się prowadzić. 

ZadrŜała, czując jego rękę na swoich odkrytych plecach. 

1 bojąc się, Ŝe zdradzi ją jej własne ciało, przez cały taniec utrzymywała między 

nimi jak największą odległość, – A więc – odezwał się Eryk niskim głosem – 

porozmawiajmy o jutrze. 

– O jutrze? – Cindy walczyła z pragnieniem oparcia głowy na jego ramieniu. 

Pachniał tak pięknie. I tak pięknie się poruszał. 

– Skoro to dzięki mnie masz jutro dzień wolny, uwaŜam, Ŝe mam prawo do jego 

części. 

– Co masz na myśli? – udawała, Ŝe nie rozumie, chociaŜ w duchu gubiła się w 

słodkich przypuszczeniach. 

– Najpierw się wyśpimy... Zgubiła krok i nadepnęła mu na palec. 

– Auu!

– Przepraszam. Ja naprawdę nie umiem tańczyć. Czy to miało znaczyć, Ŝe chce 

spać z nią?!

– ... bo nie ma potrzeby wychodzić za wcześnie – ciągnął jakby nigdy nic. 

– Ja mam zamiar kupić prezenty świąteczne. – Cindy udało się uspokoić oddech. 

– Niezbyt ciekawe zajęcie:

– Ale za to w ciekawym towarzystwie. Zresztą nie będziesz robić zakupów przez 

cały dzień. 

– Nie. Myślałam o tym, Ŝeby przespacerować się mostem Golden Gate. To mi 

zawsze dodaje energii. O tej porze roku nie ma mgły i widoki są naprawdę wspaniałe. 

– Świetnie. Nigdy nie widziałem Golden Gate z bliska. Cindy poŜałowała nagle 

swoich słów. 

– Ale co do mgły, to nie ma pewności. Równie dobrze moŜesz niczego nie 

zobaczyć. A most wcale nie jest złoty. Raczej brązowy od rdzy. Tak naprawdę, to nic 

specjalnego – dokończyła szybko, denerwując się coraz bardziej. 

– Coś mi się wydaje, Ŝe próbujesz się wymigać od spotkania. – Popatrzył jej 

głęboko w oczy. – To bardzo brzydko z twojej strony, skoro to dzięki mnie jutrzejszy 

dzień moŜesz poświęcić na głupstwa. – Eryk puścił do niej oko, kolejny raz tego 

wieczoru. 

Walc zmienił się w szybkiego rock and rolla. Z kaŜdym obrotem Cindy czuła, jak 

alkohol coraz głębiej wnika w jej krwiobieg. Rozluźniona, nadąŜała teraz za Erykiem 

bez deptania mu po nogach. Ich ciała spotykały się i rozdzielały zgodnie z rytmem 

muzyki. 

– Wydaje mi się, Ŝe jestem trochę wstawiona – zaśmiała się do niego. 

– Jeśli przestaniemy teraz tańczyć, będę musiał znaleźć coś, czym moŜna zająć 

ręce. 

Słysząc jego szept, Cindy miała poczucie – cudowne i groźne zarazem – Ŝe 

powoli przestaje panować nad sytuacją. To było jak jazda na zjeŜdŜalni – ekscytujące 

i przyjemne. W końcu pośród okrzyków i braw melodia się skończyła. 

– Tańczysz naprawdę wspaniale – pochwaliła Eryka, kiedy schodzili z parkietu. 

– Nie tańczyłem całe wieki. Dawniej szalałem w kuchni z moją małą siostrą, 

która zrobiła sobie ze mnie worek treningowy. 

Zamyślił się chwilę, najwyraźniej wracając myślami do przeszłości, ale szybko 

pozbierał się i mrugnął do Cindy. Znowu!

Zaczynała obawiać się, Ŝe jest pijany. Nie dosyć, Ŝe zajmuje się sprzedaŜą 

erotycznych zabawek, to ma jeszcze problemy alkoholowe. Związek z kimś takim 

byłby najgłupszą rzeczą na świecie! Ale zaraz! Kto tu mówi o związku? To ma być 

niezobowiązujący flirt, nie Ŝaden związek. 

Na chwilę zatrzymali się przy bufecie i z pełnymi talerzami przysiedli się do 

Manny’ego i Samanty, która bawiła się dzisiejszego wieczora z jakimś Trekersem. 

Młodzieniec miał na nogach lśniące nowością białe tenisówki. Najwyraźniej w ten 

sposób zrozumiał określenie „stroje wizytowe”. 

Manny wydawał się niewiarygodnie znudzony. 

– Wyluzuj się – szepnęła do niego Cindy, kiedy Eryk poszedł po drinki. 

– Dobrze ci mówić, skoro sama się wyluzowałaś mruknął. – Widzę, Ŝe 

zamierzasz się z nim przespać. 

– Wcale nie!

– Ale załoŜę się, Ŝe Quinn tak myśli. 

– Tylko dlatego, Ŝe z nim tańczyłam?

– Nie. Dlatego, Ŝe co chwila puszczasz do niego oko. 

– O czym ty mówisz?

– Sprawdź rzęsy. 

– O BoŜe! Manny, masz rację. Mrugałam na niego bez przerwy. Musi myśleć, Ŝe 

nie brakuje mi tupetu!

– Powiedziałbym, Ŝe jesteś trochę zbyt skromna, uŜywając w tej sytuacji słowa 

„tupet” – prychnął Manny. 

– Zamknij się. „Wraca. 

– Cindy! – wtrąciła się Samanta, – Słyszałam, Ŝe udało ci się spacyfikować 

Starka. 

– Przynajmniej dziś mamy spokój – westchnęła Cindy. – Na pewno nie będzie 

Ŝ

adnych kuriozalnych skarg. 

– Usłyszałem twoje ostatnie zdanie – włączył się Eryk, który wrócił z baru. – Jeśli 

mowa o kuriozalnych skargach, chyba muszę coś dorzucić. Wiecie, brzmi to 

idiotycznie, ale ktoś skradł mi z pokoju spodnie od piŜamy i podłoŜył nowe. 

Identyczne – kolor, firma

3

 wszystko się zgadza... 

– Naprawdę? – Cindy bała się spojrzeć na Manny’ego, który trącił ją nogą pod 

stołem. 

– Tak. Myślę, Ŝe to jakiś drobny zboczeniec. Chciał mieć coś uŜywanego. Tę 

piŜamę dostałem w prezencie. Chyba musiała sporo kosztować, ale mnie na niej 

zupełnie nie zaleŜało. Gdyby ten głupek to wiedział, zaoszczędziłby mnóstwo forsy. 

I teraz to mówisz, jęknęła w duchu Cindy, zastanawiając się, jak zareagować na tę 

rewelację. 

– Eryku – zaczęła niepewnie – skoro spodnie są takie same, skąd wiesz, Ŝe to nie 

te same?

– Moje miały inicjały wyhaftowane na kieszeni. 

– Twoje inicjały? – wymamrotała. 

– No. – Eryk sięgnął po kanapkę. – Tylko chory człowiek robi coś takiego. 

– Zgadzam się. – Manny kiwnął głową. – Chory, zdesperowany, z powaŜnymi 

zaburzeniami... 

Cindy walnęła go w Ŝebra. 

– Eryku, jeśli jest coś, co hotel mógłby zrobić... 

– Daj spokój. Nie chodzi mi o Ŝadne odszkodowanie. Po prostu chciałem wam 

powiedzieć, Ŝebyście mieli oczy szeroko otwarte, bo na terenie hotelu moŜe grasować 

zboczeniec. 

– Dzięki. – Cindy uśmiechnęła się niepewnie. 

Na szczęście więcej nie wracali do sprawy. Jedli, pili, tańczyli, a kiedy Cindy nie 

miała juŜ sił, usiedli przy stoliku i opowiadali sobie dowcipy. Eryk był właśnie w 

połowie jakiejś śmiesznej historii, kiedy poczuł na nodze stopę Cindy. Przerwał i 

bezwiednie odwrócił się w jej kierunku. 

– Cindy – zawołał Manny surowo. – Rączki na stół, proszę. Wszyscy ryknęli 

ś

miechem, a Eryk, ku jej zdumieniu, lekko się zaczerwienił. 

O wpół do dwunastej pojawił się Joel. 

– Cindy! Pora na Świętego Mikołaja! – Widząc jej zaskoczoną minę, dodał: – Nie 

pamiętasz? Obiecałaś mi, Ŝe przebierzesz się za Mikołaja. Wtedy, kiedy podpaliłaś 

stół w restauracji. 

Owszem, mówiła mu coś podobnego, ale wówczas była pewna, Ŝe na przyjęcie 

przyjdzie sama. I znowu nie uda się jej zachować nawet resztek godności. Spojrzała 

na Eryka. Puścił do niej oko. 

Westchnęła cięŜko i poszła za Joelem. 

– Nie ma mowy – powiedziała twardo, odrzucając kostium na bok. – Nie włoŜę 

tego. 

Jeszcze dwie minuty temu była pewna, Ŝe nie zdarzy się nic jej gorszego niŜ bycie 

Mikołajem. Nie doceniła swojego pecha. 

– Mówiłeś o stroju Mikołaja. A to jest kusa minisukienka obszyta białym 

futerkiem. 

– Ale jest czerwona. A tu są buty. – Pokazał jej czarne botki na wysokich 

obcasach. – I czapka. Z pomponem. 

– Joel, lepiej mi nie mów, kto wymyślił ten strój. I ciesz się, Ŝe wypiłam trochę, 

bo inaczej nie miałbyś szans. Ale butów nie włoŜę – dodała. – A teraz spadaj. 

Kostium okazał się za duŜy. Rękawy zakrywały niemal całą dłoń, dół sukienki 

wypadł gdzieś pod kolanami, a za luźna talia znalazła się w okolicy bioder. 

Najwyraźniej przeznaczony był dla wyŜszego Mikołaja z o wiele większym biustem. 

Cindy wypatrzyła czarny plastikowy pasek, który leŜał obok butów, i ścisnęła się nim, 

Ŝ

eby trochę dopasować kreację, ale efekt i tak był Ŝałosny. 

– Nic nie mów – syknęła, widząc minę Joela, który pojawił się w pokoju z 

czerwonym workiem wypchanym prezentami. 

Eryk najpierw usłyszał ryk śmiechu, potem dopiero zobaczył, co jest jego 

powodem. Dołączył do reszty wiwatującego towarzystwa i z podziwem patrzył, jak 

Cindy, robiąc dobrą minę do złej gry, krąŜy wśród swoich pracowników i rozdaje im 

prezenty i uśmiechy. Widać było, Ŝe jest lubiana i popularna. 

Niestety, z jego długoletnich doświadczeń wynikało, Ŝe lubiany szef nie zawsze 

jest skuteczny w działaniu – osobiste więzy zbyt mocno wpływają na jego decyzje. 

Dokładnie z tej przyczyny, pomyślał, wypijając spory łyk wina z kieliszka, 

powinienem sam trzymać się od niej z daleka, przynajmniej do zakończenia pracy w 

hotelu Pod Kryształowym Pająkiem. 

– Dostajecie jednakowe prezenty! – Cindy stanęła właśnie przed nim i Mannym. – 

Doceńcie, Ŝe nawet nie sprawdzam, czy byliście grzeczni – Spojrzała niepewnie na 

Eryka. – Zaraz kończę. Czy poczekasz na mnie, czy moŜe uznałeś, Ŝe cię 

skompromitowałam?

– Jasne, Ŝe mnie skompromitowałaś – zaśmiał się głośno – ale i tak na ciebie 

poczekam. 

Czuł, jak jego ciało nabrzmiewa oczekiwaniem. 

– Cindy to prawdziwy klejnot – odezwał się szorstko Manny, przerywając jego 

fantazje. 

Eryk spojrzał na niego, zaskoczony. Tymczasem Manny pochylił się ku niemu i 

popatrzył mu badawczo w oczy. 

– Cindy powiedziała mi, dlaczego jest pan tutaj. Na ogół nie obchodzi mnie, jak 

ludzie zarabiają na Ŝycie, ale tym razem jest inaczej. Za parę dni pan zniknie, a ona 

będzie musiała połknąć tę Ŝabę. Sama. Chcę, Ŝeby pan wiedział, iŜ Cindy jest kimś 

niezwykłym, a ja nie mam ochoty patrzeć, jak ktoś ją rani. 

Eryk powoli przecierał zaparowane okulary. Rozumiał, co mówi do niego Manny, 

ale nie chciał pogodzić się z konsekwencjami. 

– Tak samo jak pan nie chcę, Ŝeby ktoś ją zranił – odezwał się w końcu. 

– Dobrze, Ŝe doszliśmy do porozumienia w tej sprawie. – Manny wstał od stołu. – 

Dobranoc panu. 

– Manny! – Eryk podniósł się nagle. – Mam do pana prośbę. Czy zechciałby pan 

zostać tu jeszcze chwilę i przeprosić Cindy w moim imieniu? Chyba wrócę do 

swojego pokoju. 

– Nie ma sprawy – odpowiedział Manny uprzejmie. – Wesołych świąt, panie 

Quinn. 

ROZDZIAŁ ÓSMY

– Poszedł sobie? – Cindy przygryzła wargę, Ŝeby ukryć rozczarowanie. 

– Mam cię bardzo przeprosić w jego imieniu. 

– Trudno. – Skubnęła nerwowo rąbek dekoltu. – To przecieŜ tylko randka. śeby 

wygrać zakład. 

– Wpadł ci w oko, prawda?

– Sama nie wiem. – Zmarszczyła brwi. – Zarabiam na Ŝycie, wynajmując sale 

ludziom typu Eryka, a potem gorszę się ich profesją. To hipokryzja, prawda? A 

jednak nie mogę się przyzwyczaić, Ŝe robi pieniądze, sprzedając ludziom plastikowe 

fallusy. Jak taki człowiek mógł trafić do tej’ branŜy?

– MoŜe grał kiedyś, w filmach porno? Jest całkiem przystojny. 

– Jak to? – Oczy o mało nie wyszły Cindy z orbit. – BoŜe, mama padnie trupem, 

kiedy się dowie. 

– Cindy, nie spiesz się z tym pogrzebem. PrzecieŜ to tylko przypuszczenie. 

– Gdyby nie to, byłby doskonały – westchnęła. 

– śaden męŜczyzna nie jest doskonały, wierz mi. 

– Ty jesteś. – Objęła go czule. 

– Z wyjątkiem mnie, oczywiście. – Manny wyszczerzył zęby. – Odprowadzić cię 

na górę?

Rozejrzała się po opustoszałym barze. 

– Nie. Sprawdzę jeszcze, co się dzieje na zapleczu. Skoro Eryk poszedł sobie, to 

przynajmniej się wyśpię. 

– Nie smuć się, mała. Jeśli ten facet złamie ci serce, ja złamię mu nos. Obiecuję. 

– Nie ma obawy – zapewniła szybko. 

A jednak, kiedy Manny odszedł, zaczęła natychmiast myśleć o Eryku. 

Miała pecha. śeby pierwszy od wielu lat męŜczyzna, który poruszył jej zmysły, 

nie poczuł do niej absolutnie nic! Westchnęła i podniosła z podłogi worek z resztą 

prezentów, pomachała grupie sprzątaczy, którzy pojawili się, by doprowadzić bar do 

stanu uŜywalności, i zaczęła powoli wchodzić po schodach. Uznała, Ŝe po pokonaniu 

piętnastu pięter będzie tak zmęczona, Ŝe nawet nie pomyśli o Eryku Quinnie. 

Nagle usłyszała muzykę. Nastawiła uszu. Ktoś grał na pianinie. Zaciekawiona 

ruszyła korytarzem tam, skąd dochodziły dźwięki. OstroŜnie nacisnęła klamkę i na 

palcach weszła do środka. Wielka sala tonęła w mroku, tylko na pianinie stojącym w 

odległym kącie paliła się świeczka. 

Pianista nie słyszał jej, bo nawet nie odwrócił głowy. Grał – i to grał całkiem 

nieźle – znany boŜonarodzeniowy standard. Z tej odległości nie mogła się 

zorientować, kim jest. OstroŜnie zrobiła kilka kroków i... 

– Eryk! – wyrwało się jej, kiedy rozpoznała jego profil. 

Przestał grać i odwrócił się gwałtownie. Był w rozpiętej koszuli, jego smoking 

leŜał na pianinie, a rozwiązana muszka zwisała przerzucona przez ramię. 

– Usłyszałam muzykę – jąkała się. – Nie wiedziałam, Ŝe to ty... Nie miałam 

pojęcia, Ŝe tak dobrze grasz. 

Chrząknął zaŜenowany. 

– Nie grałem od lat. Przypadkiem zauwaŜyłem pianino. Nie miałem zamiaru 

nikomu przeszkadzać. 

– Graj tak długo, jak chcesz. Dobranoc. – Odwróciła się, Ŝeby odejść. 

– Cindy! – zawołał. – Przepraszam, Ŝe cię zostawiłem. 

– Nie przejmuj się. Naprawdę nie masz czym. 

– Bardzo dobrze się bawiłem. Dziękuję. 

Przystanęła w pół kroku, bo miała wraŜenie, Ŝe Eryk chce jeszcze coś powiedzieć. 

– MoŜe masz jakieś Ŝyczenie? – wskazał dłonią klawiaturę. – śebym miał czym 

zająć ręce, wiesz?

– Zawsze bardzo lubiłam Blue Christmas. Co ty na to, Ŝeby wcielić się w Elvisa? 

– Postawiła na podłodze worek z prezentami. 

– Nie dajesz mi łatwych zadań. 

– Graj. – Podeszła do pianina. – A ja zaśpiewam. Usiadła w bezpiecznej 

odległości kilkunastu centymetrów od pianisty i zaczęła śpiewać. Po kilku chwilach 

Eryk przerwał i popatrzył na nią z podziwem. 

– Jesteś świetna. 

– Wiem. Nie przerywaj. – Śpiewała dalej. 

– Czekaj. Pomyliłaś słowa. 

– NiewaŜne. To teŜ pasuje. Ty jesteś od grania. Od śpiewania jestem ja. 

Po chwili przerwał znowu. Pokazała mu, Ŝeby grał dalej. 

– Eryku, zagapiłeś się. Tu wchodzi chórek, pamiętasz? O tak: ooo-oo-oo. 

Ryknął takim śmiechem, Ŝe aŜ zatrzęsły się ściany. Pomylił melodię. Cindy nie 

wytrzymała i teŜ zaczęła chichotać. Dotknęli się ramionami. Poczuła na plecach 

dreszcz oczekiwania, ale nie dała niczego po sobie poznać. Eryk cicho swingował i 

Cindy dośpiewała piosenkę do końca. Potem zawołała:

– Wielki finisz. Cała sala śpiewa!

Eryk dołączył i zaśpiewali razem refren, za co nagrodziła go oklaskami i 

gwizdami. 

– Jesteś naprawdę wspaniały. Machnął ręką lekcewaŜąco. 

– śeby tak myśleć, trzeba chyba być w stanie upojenia alkoholowego. 

– Naprawdę tak uwaŜam. Kto nauczył cię grać? Matka?

– Nie, ojciec. To on był wspaniały. – W głosie Eryka słychać było niekłamany 

podziw. – Nie znał nut, ale umiał zagrać ze słuchu najbardziej skomplikowane 

utwory. Ja brzdąkałem coś dla mamy i dla siostry. No i, oczywiście, Ŝeby 

zaimponować dziewczynom. Ojciec, był wściekły, Ŝe się nie uczę. Chciał, Ŝebym był 

lepszy od niego. 

– Kłóciliście się?

– Jasne. Miliony razy. – Eryk wciąŜ patrzył na swoje palce. 

– Ja chciałem szybko zrobić pieniądze. I to duŜe pieniądze. Ani w głowie były mi 

lekcje gry na fortepianie. 

– Czy dlatego wasze drogi się rozeszły? – zapytała cicho. 

– Częściowo tak. Ale przede wszystkim dlatego, Ŝe do furii doprowadza go to, co 

robię w Ŝyciu. 

Cindy trudno było nie zgodzić się z jego ojcem. Miała ochotę coś poradzić 

Erykowi, ale wstrzymała się w ostatniej chwili. PrzecieŜ był dorosły i wiedział, co 

robi. 

– Powinieneś do niego zadzwonić. 

– Nasze rozmowy telefoniczne zawsze kończą się sprzeczką. 

– Przestał grać, milczał chwilę, a potem zaczął mówić. – Wiesz, kiedy dostałem 

swoją pierwszą prowizję pamiętam dokładnie, Ŝe to było cztery tysiące sześćset 

trzydzieści osiem dolarów i dwadzieścia pięć centów – poszedłem do sklepu z 

instrumentami muzycznymi i za całą sumę kupiłem fortepian. To był, prezent 

gwiazdkowy dla ojca. 

– Niesamowite. 

– MoŜe. Ale on go nie chciał. Zarzucił mi, Ŝe jestem materialistą i nie rozumiem, 

co w Ŝyciu jest naprawdę waŜne. To było piętnaście lat temu. Ten przeklęty fortepian 

do dziś stoi w kącie salonu. Ojciec nigdy na nim nie grał. 

Cindy łzy zakręciły się w oczach. 

– Kiedy widzieliście się ostatni raz?

– Na wiosnę były urodziny mojej siostrzenicy. Pojechałem do niej i wtedy 

wpadłem do ojca na kilka minut. 

– Musi cię bardzo kochać, skoro tak ostro zareagował, kiedy postanowiłeś zostać 

– zawiesiła głos, szukając jakiegoś eufemizmu – biznesmenem, a nie muzykiem. 

– MoŜna i tak na to spojrzeć. – Uśmiechnął się lekko, ale widać było, Ŝe chce 

zmienić temat. – No, dobrze! Przyjmuję ostatnie Ŝyczenia. 

– Zagraj swoją ulubioną piosenkę. 

– Zgoda, ale pod warunkiem, Ŝe zaśpiewasz. 

Słuchała chwilę, a potem dołączyła się ze śpiewem. Wesoła melodia sprawiła, Ŝe 

zaczęła podskakiwać i klaskać do rytmu i juŜ po chwili kołysali się oboje, śmiejąc się 

i przytupując. 

– Ale zabawa! – zawołała uszczęśliwiona, kiedy skończyli. 

– Bardzo się cieszę, Ŝe przyszłaś na inspekcję. – Eryk zamknął klapę pianina i 

wziął do ręki świecę, Ŝeby oświetlić drogę do drzwi. – No, no, no! – powiedział ze 

wzrokiem utkwionym gdzieś wyŜej. 

Cindy podniosła oczy i nagle jej serce zaczęło bić szybciej. TuŜ nad pianinem 

wisiała jemioła. Dziękuję ci, Jerry, pomyślała, patrząc, jak Eryk powoli odkłada 

ś

wiecę. 

– To wstyd tak marnować jemiołę, prawda? – Odwrócił się do niej z 

nieprzeniknioną miną. . 

– Straszny wstyd – kiwnęła głową. Pochylił się, spoglądając jej w oczy. 

– Wyglądasz dzisiaj wyjątkowo pięknie. 

– Tak naprawdę jest juŜ jutro. Leciutko dotknął jej warg. 

– Wobec tego wyglądasz pięknie jutro. 

– Czując jego ręce na skroniach, Cindy odchyliła głowę. Pachniał rumem, 

winogronami i wodą kolońską. Zamknęła oczy dokładnie w chwili, gdy poczuła jego 

usta na swoich. Całował ją czule, delikatnie, słodko... Przylgnęła do niego całym 

ciałem. Na skórze czuła mrowienie, a w miała głowie pustkę. 

Wyrwała się z jego objęć, dopiero gdy zabrakło jej tchu. I wtedy Eryk odsunął się 

od niej i spojrzał gdzieś w bok. 

– Chyba powinniśmy juŜ iść – powiedział. 

Wstał, zarzucił na ramiona smoking i uniósł świecę. Poszła za nim na uginających 

się nogach, niosąc czerwoną torbę z prezentami – Ŝeby mieć czym zająć ręce. 

– Odprowadzę cię. – Wziął od niej worek, zdmuchnął świecę i odłoŜył ją na 

parapet okna w holu. 

– Nie musisz. 

– Niech to będzie zadośćuczynienie za to, Ŝe zostawiłem cię samą na bankiecie. 

– Widocznie miałeś swoje powody. 

– Owszem. Bałem się, Ŝe skończę, prosząc cię, Ŝebyś spędziła ze mną noc. 

Cindy potknęła się i Eryk szybko chwycił ją za ramię. 

– Bałeś się, Ŝe powiem „nie”? – zapytała nerwowo. 

– Bałem się, Ŝe powiesz „tak”. 

Zgrabna odpowiedź, pomyślała. Dał mi kosza w pięknym stylu.

– Eryku – odwróciła się do niego, gdy wchodzili do windy – czy byłeś kiedyś 

związany z przemysłem filmowym?

– Słucham? – Nie był pewien, czy się nie przesłyszał. – Z filmem? Nie. Dlaczego 

pytasz?

– Tak sobie – powiedziała z wyraźną ulgą. 

Kiedy otworzyła drzwi do mieszkania, wstawił worek do środka i pocałował ją w 

policzek. 

– Dobranoc, Cindy. To był naprawdę cudowny wieczór. Chcąc przedłuŜyć chwilę 

poŜegnania, Cindy z spojrzała na niego. 

– Eryku – zaczęła z bijącym sercem. – Czy wyszedłeś z przyjęcia, bo wciąŜ boisz 

się, Ŝe mam, hm... negatywny stosunek do wykonywanej przez ciebie pracy?

Zastanawiał się chwilę, zanim odpowiedział. 

– Tak. Częściowo dlatego. 

– Więc moŜe w ten sposób – zrobiła krok w jego stronę – uspokoję tę niepewną 

część. 

Objęła go za szyję i pocałowała powoli, zmysłowo. Wahał się nie dłuŜej niŜ kilka 

sekund, potem takŜe ją objął i przycisnął do siebie. Czuła, jak wzbiera w nim 

poŜądanie. Jej ciało reagowało podobnie. Niech się dzieje, co chce, postanowiła. Od 

poniedziałku czeka ją stresujący tydzień. Teraz moŜe pozwolić sobie na nieco 

zabawy. 

– Eryku! – Spojrzała mu prosto w oczy. – Spędź tę noc ze mną. – Potem 

podniosła do góry dłoń. – Jestem całkowicie świadoma tego, co mówię. 

– Czy aby na pewno? – Przesunął ręką po włosach. 

W odpowiedzi chwyciła go za klapy smokinga i wciągnęła do środka. To 

wystarczyło, Ŝeby Eryk odrzucił na bok skrupuły i zapomniał o wszystkich powodach, 

dla których nie powinien iść z nią do łóŜka. Zmysły zwycięŜyły nad rozumem. 

Szli ciemnym korytarzem, potykając się i przystając co chwila, Ŝeby zerwać z 

siebie kolejną część garderoby. Buty zostały w przedpokoju, marynarka w salonie, a 

spodnie na progu sypialni. Cindy męczyła się z zamkiem błyskawicznym, ale kiedy w 

końcu czarna suknia spłynęła z szelestem na podłogę, Eryk ledwo złapał dech z 

zachwytu. W świetle padającym z okna stała piękna kobieta, naga od pasa w górę, 

szczupła, długonoga, olśniewająca. Jej twarde piersi przypominały dwie brzoskwinie 

gotowe do zerwania. 

Przyciągnął ją do siebie, a ona powoli zdjęła z niego podkoszulek. Poczuł dotyk 

jej skóry na swoim torsie. Była gładka jak klawisze fortepianu. Potem wziął Cindy w 

ramiona i delikatnie połoŜył na łóŜku. 

DrŜącymi rękami zdjął z niej pończochy i zsunął czarne, maleńkie majteczki. 

Zagryzł zęby, Ŝeby nie krzyczeć z rozkoszy, kiedy wygięła się w łuk, a jej napięte 

sutki celowały w górę, ku niemu. Całował jej doskonałe piersi, pieścił palcami szyję i 

ramiona, dotykał ciemnego gniazdka w dole brzucha. 

Zamierzał kochać się z nią powoli i delikatnie, a tymczasem zachowywał się jak 

podniecony nastolatek^ który chciałby mieć ją całą dla siebie, zaraz, natychmiast. Ale 

gdy Cindy włoŜyła palce za gumkę jego bokserek, znieruchomiał. Z jękiem zawodu 

chwycił ją za ręce i odciągnął od siebie. 

– Coś nie tak? – szepnęła. 

Owszem. Był tak pewien, Ŝe nie pozwoli sobie na Ŝadne intymne zbliŜenia z 

Cindy, Ŝe zostawił w pokoju wszelkie zabezpieczenia. ZaŜenowany i skrępowany 

wymamrotał:

– Wiesz, jestem raczej nie przygotowany na... 

– Mówisz o gumkach? – zrozumiała po chwili. 

– Uhm... – Czuł się jak kompletny głupiec. 

Dziwne. WyobraŜała sobie, Ŝe tacy ludzie noszą przy sobie prezerwatywy jak 

wizytówki. Potem przypomniała sobie o pudełku z próbkami, które dostarczyła jej 

Samanta. Ale przecieŜ nie będzie przeglądać jego zawartości przy Eryku! Skoro 

jednak on i tak zna wszystkie te rzeczy na pamięć... 

– Chyba coś znajdę. – Ześlizgnęła się z łóŜka, wyciągnęła pudło i zdjęła pokrywę. 

– Nieźle! – gwizdnął zaskoczony, zaglądając jej przez ramię. 

Trzęsącymi się rękami wyjmowała coraz to nowe przedmioty, Ŝeby pokazać mu, 

Ŝ

e wcale nie jest taka niedoświadczona. Olejek kokosowy do ciała, prezerwatywy o 

róŜnej fakturze, dziwny sprzęt z bateryjką w środku... Zapomniała się i spojrzała 

pytająco na Eryka. Roześmiał się, patrząc na jej minę i wszystko się wydało. Wcale 

niebyła doświadczoną, seksowną kocicą, za jaką chciała uchodzić. 

– Cindy! – Pocałował ją w kark i wyjął z jej rąk pudło. – Czy nie uwaŜasz, Ŝe 

mamy dość rzeczy na początek?

Uśmiechnęła się i objęła go za szyję. 

– W takim razie zgaś lampę. 

– Nie ma mowy. – Wciągnął ją do łóŜka. – Jesteś taka piękna. Muszę cię widzieć. 

UłoŜył ją na poduszkach i pieścił kaŜdy centymetr jej skóry. Na piersiach czuła 

lekkie łaskotanie jego włosów. Niezdolna wyjąkać choć słowo, odpowiadała 

pieszczotą na pieszczotę i pocałunkiem na pocałunek. A kiedy wszedł w nią, niemal 

od razu odnalazła wspólny z nim rytm. Trwali w uścisku, aŜ krzyknął w ekstazie i 

opadł głową na jej ramię. 

Cindy westchnęła głęboko i przesunęła dłonią po jego plecach. 

– Cieszę się, Ŝe zmieniłeś zdanie co do sposobu, w jaki spędzisz noc. 

Zaśmiał się niskim, zmysłowym śmiechem. 

– Ja teŜ. – Potem oparł się na łokciu i spojrzał na nią z błyskiem w oku. – A 

godzina jeszcze wczesna. 

– No więc – zmruŜyła oczy – moŜe opowiesz mi coś o tym dziwnym przedmiocie 

na baterię?

Rano Cindy dłuŜszą chwilę trwała w cudownym stanie pół snu, pół jawy. 

Wspomnienia upojnej nocy przepływały, jedno za drugim, przez jej głowę. 

Wyciągnęła siei poczuła przyjemne zmęczenie w całym ciele. Powoli otworzyła oczy, 

zdziwiona nieco, Ŝe lewa powieka nie bardzo chce jej słuchać. 

Eryk leŜał obok. Spał. Nawet we śnie był piękny jak młody bóg. Przystojny, 

czuły, zabawny, seksowny... Gdyby jeszcze miał... normalną pracę. 

Stop. PrzecieŜ powinna być wdzięczna, Ŝe nie umie pogodzić się z tym, co Eryk 

robi. Gdyby zajmował się czymś zwyczajnym, byłaby juŜ zakochana w nim po uszy. 

Miłość? PrzecieŜ Manny ją ostrzegał... Czy wszystkie kobiety są takie głupie? 

Złapała się ręką za głowę. W pierwszej chwili nie wiedziała, do kogo naleŜy ta 

sztywna, stercząca na wszystkie strony strzecha. 

Jak ja muszę wyglądać! jęknęła. OstroŜnie wysunęła się z łóŜka i sięgnęła po 

szlafrok. Podchodząc do lustra, zaczerwieniła się lekko na widok podłogi zasłanej 

rekwizytami z tekturowego pudła Samanty. Jeszcze bardziej szokujące było to, co 

zobaczyła w lustrze. Meduza. Meduza ze sztucznymi rzęsami przylepionymi do czoła. 

Cindy zasłoniła twarz rękami, zastanawiając się, czy iść pod prysznic, czy od razu 

uciekać gdzie pieprz rośnie.

Właśnie wtedy zadzwonił telefon. O wpół do dziewiątej! W dniu wolnym od 

pracy! Zaniepokojona zerknęła na Eryka, który poruszył się lekko. Podniosła 

słuchawkę i odeszła tak daleko od łóŜka, jak tylko sznur pozwalał. 

– Dzień dobry – odezwał się Manny dziwnym głosem. 

– Spróbowałby nie być – szepnęła niezbyt uprzejmie. 

– Nie jesteś sama?’

– Tak się składa, Ŝe nie. 

– I jak się domyślam, osobą, która ogrzewa twoją pościel, jest Quinn, tak?

– Nie twoja sprawa. 

– Całkowicie się zgadzam, ale mam dla ciebie wiadomość, która powinna cię 

rozbudzić. 

Cindy obejrzała się. Eryk juŜ nie spał. LeŜał na boku i przyglądał się jej z 

uśmiechem. Koc zsunął się na podłogę, odsłaniając jego nagość, ale on najwyraźniej 

nic sobie z tego nie robił. Ona zresztą teŜ. Natychmiast zatęskniła do jego ciała, 

którego cięŜar tak dobrze pamiętała. 

– Jaką? – Ciekawe, czy zaraz się dowie, Ŝe Eryk ma Ŝonę. A moŜe jest 

kryminalistą albo ojcem siedmiorga dzieci w Iowa?

– OtóŜ – odchrząknął Manny – tak się składa, Ŝe nie wyrzuciłem wtedy jego 

spodni od piŜamy. Myślałem, Ŝe taki jedwab moŜna pociąć na kawałki, zrobić z niego 

poszewki na poduszki czy coś w tym rodzaju. No, w kaŜdym mam je. 

– Wszystko mi jedno, co z nimi zrobisz – powiedziała słodkim tonem. – Ale 

wolałabym, Ŝebyś przeszedł do rzeczy. 

– Znalazłem monogram i trochę powęszyłem. Facet przebywający w twojej 

sypialni rzeczywiście nazywa się Eryk Quinn. Tylko Ŝe jego pełne nazwisko brzmi 

Eryk Quinn Stanton!

Całe powietrze uszło jej z płuc. Nigdy w Ŝyciu nie czuła się tak upokorzona. 

Kłamał. Bezczelnie kłamał. Ciekawe, co chciał osiągnąć? Podejść ją? Czy moŜe 

zaszantaŜować? Powoli ogarniała ją zimna wściekłość. Miałaby ochotę ukręcić mu... 

Nie będzie mówić na głos takich rzeczy. PrzecieŜ jest damą. Wypuściła z rąk 

słuchawkę i wstała. 

– Cindy, jesteś tam?

Eryk, całkowicie skupiony na jej ruchach, nawet nie zauwaŜył, Ŝe dzieje się coś 

dziwnego. Przed chwilą doszedł do wniosku, Ŝe oboje nadzwyczajnie do siebie 

pasują. Mógłby przysiąc, Ŝe tej nocy przez kilka sekund kwitowali nad łóŜkiem. 

– Dobrze spałeś? – zapytała. 

Pokiwał głową. 

– Nie odłoŜyłaś słuchawki. 

– Wiem. 

Widocznie nie chce, Ŝeby ktoś nam znowu przeszkodził, domyślił się z 

zadowoleniem. 

– Trzeba przyznać, Ŝe jesteś naprawdę dobry... – Zrobiła krok w jego stronę. 

Poczuł przypływ męskiej dumy. 

– Wolałbym usłyszeć, Ŝe jesteśmy dobrzy razem. 

– Tak, być moŜe część winy – a moŜe zasługi – za to, co się stało, spada na mnie. 

– Kręcąc biodrami, podeszła jeszcze bliŜej. 

– Co to jest? Jakaś gra? – W jej zachowaniu był tak ostentacyjny erotyzm, Ŝe Eryk 

nareszcie zrozumiał, Ŝe coś jest nie w porządku. 

– Jedyną osobą, która w coś tu gra, jest pan, panie Stanton. I najwyŜsza pora, Ŝeby 

pan przestał!

– O czym ty mówisz? – Zamrugał oczami. 

– Jesteś czy nie jesteś Stantonem? – warknęła, wyciągając zza pleców spray z 

czymś Ŝrącym, jak naleŜało sądzić po nalepce Ŝ trupią czaszką. 

– Oczywiście, Ŝe jestem. 

– Nie kłam. 

– Jestem Erykiem Stantonem! – Czy ona zwariowała?

– I nawet nie masz na tyle wstydu, Ŝeby spróbować mi zaprzeczyć?!

– Dlaczego miałbym zaprzeczać? PrzecieŜ niemal od początku wiedziałaś, kim 

jestem. 

– Ja? Jak śmiesz! Przez cały czas wmawiałeś mi, Ŝe jesteś Erykiem Quinnem i 

handlujesz produktami dla sex-shopów. A teraz wyłaź z mojego łóŜka i wynoś się do 

diabła! Ale to juŜ!

– Produkty dla sex-shopów?! Skąd ci przyszedł do głowy taki chorobliwy 

pomysł? – pytał wolno i spokojnie, nie spuszczając z oka dyszy sprayu. 

– Sam o tym mówiłeś, ty... ty... krętaczu. 

– Ja!? – Eryk przeklinał w duchu swoją nagość. – Cindy, musimy to wyjaśnić. 

Tylko odłóŜ spray. 

– Na twoim miejscu”, Stanton, zaczęłabym juŜ wychodzić. Liczę do dziesięciu. 

Potem obleję kaŜdy fragment twojego pięknego ciała. Dziesięć!

– Cindy, poczekaj. Muszę się ubrać. 

– Dziewięć. 

– Przestań! – Wyskoczył z łóŜka i w pośpiechu chwycił spodnie. 

– Osiem. – Cindy deptała mu po piętach z kontenerem wycelowanym wprost w 

niego. 

– Nic nie rozumiem – protestował, szukając reszty ubrań. – W nocy... 

– Siedem. 

– ... kochaliśmy się szaleńczo... 

– Sześć. 

– Nie jeden raz, zresztą... 

– Pięć. 

– ... a teraz.. – wybiegł do przedpokoju po koszulę. 

– Cztery. 

– ... jesteś gotowa – Eryk jak błyskawica przebiegł przez salon. 

– Trzy. 

– ... zrobić ze mnie kalekę! – Stanął przy drzwiach z naręczem ubrań. – Czy nie 

moglibyśmy porozmawiać o tym spokojnie?

– Dwa. – Psiknęła w. powietrze na próbę. Eryk odwrócił się i zdjął łańcuch z 

drzwi. 

– Jeden!

– Wychodzę! – wrzasnął i wypadł na korytarz głową do przodu. 

Odgłosowi jego upadku towarzyszyło trzaśniecie drzwiami. Eryk pozbierał się po 

chwili. Oba łokcie miał zdarte do krwi po jeździe po szorstkiej wykładzinie. W głębi 

korytarza stały dwie siwe, starsze panie i przyglądały się mu z wyraźną dezaprobatą. 

– Dzień dobry – ukłonił się im, podnosząc z ziemi smoking, bokserki i jedną 

skarpetkę. 

Na widok ich szeroko otwartych oczu poczuł się jak zboczeniec. Poczekał, aŜ 

znikną za zakrętem korytarza, i wrócił pod drzwi Cindy. 

– Cindy! – wyszeptał w dziurkę od klucza. – Otwórz drzwi. Albo przynajmniej 

oddaj mi buty. 

Ale ona nie była tak Ŝyczliwa jak ostatniej nocy. A niech to, zaklął Eryk, 

kuśtykając boso w kierunku schodów. Wtedy usłyszał skrzypienie uchylanych drzwi. 

Odwrócił się w samą porę, Ŝeby zauwaŜyć lecący na niego but. Schylił się 

gwałtownie. Ale następny wylądował dokładnie na jego plecach. 

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Po sporej dawce porannej kawy, którą udało się jej cudem zaparzyć, Cindy 

poczuła się, jakby miała za chwilę umrzeć. Mocna kawa na pusty Ŝołądek, i to po 

dopiero co przeŜytym wstrząsie, rozłoŜyła ją zupełnie. Siedziała, obejmując palcami 

kubek, aby ciepło przeniknęło do jej ciała i przyniosło chwilowe ukojenie, którego nie 

dał jej nawet prysznic. 

Mimo Ŝe stała pod strumieniem gorącej wody przez długą chwilę, nie udało się jej 

spłukać wspomnień miłosnej nocy spędzonej z tym... z tym... męŜczyzną. Zacisnęła 

zęby i bezskutecznie próbowała wyrzucić z pamięci wszystkie intymne wyczyny, 

których dokonali wczoraj razem i oddzielnie. I pomyśleć, Ŝe jeszcze niedawno 

myślała, Ŝe moŜe się w nim zakochać. 

Zadręczało ją poczucie winy. Jak mogła być taka nierozsądna? Jak mogła zadać 

się z człowiekiem, który pojawił się tu, Ŝeby sprawdzić jej personel, wziąć pod lupę 

całą działalność hotelu, podać w wątpliwość jej profesjonalne umiejętności?

Czy jej pracownicy pomyślą, Ŝe ich zdradziła i zadała się z wrogiem? Plotki o tym 

wydarzeniu na pewno dotrą do centrali. Sam Stanton moŜe poinformować jej 

zwierzchników, Ŝe dyrektorka hotelu uwodzi gości. Pozostaje pytanie, kiedy to zrobi? 

A moŜe nie trzeba było rzucać w niego butami?

Rozległo się ciche pukanie do drzwi. Wyjrzała przez dziurkę i ku swojej wielkiej 

uldze zobaczyła, Ŝe to Manny. 

– Nie udało mi się usłyszeć wszystkiego, ale z tego, co do mnie dotarło, 

domyślam się, Ŝe nie było dobrze. Przykro mi, Ŝe to ode mnie dowiedziałaś się 

prawdy. 

– Ach, Manny! Nawet w najgorszych snach nie wymyśliłabym czegoś 

podobnego! – Cindy rozszlochała się głośno. 

– Powinienem się był domyślić. – Manny objął ją i próbował uspokoić. 

– To ja powinnam się domyślić! PrzecieŜ Eryk kręcił się po hotelu nie po to, Ŝeby 

widywać się ze mną. 

– Cindy, przestań się obwiniać. I nie zamartwiaj się rzeczami, których i tak nie da 

się zmienić. Szkoda czasu. 

– Masz rację – westchnęła głęboko i uniosła brodę. – Lepiej zacisnąć zęby i 

zrobić rachunek strat. 

– Dzielna dziewczynka. 

– Zastanówmy się, co Stanton wie o hotelu i o mnie. Manny spojrzał na zegarek, 

usiadł i nalał sobie kawy. 

– Dobrze. Mam jeszcze chwilę przerwy. Po pierwsze wie, Ŝe wciąŜ brakuje nam 

personelu w salonie fryzjerskim. Po drugie: po twoim wypadku z deską i z szalem 

oraz po poŜarze, który spowodowałaś, moŜe uznać, Ŝe jesteś niezrównowaŜona. 

Cindy słuchała ze zmarszczonym czołem. 

– Dalej: przy nim przepychaliśmy przez drzwi choinkę. A wczoraj na bankiecie 

mógł sobie do woli poobserwować, jak upija się personel i jak dyrektor hotelu 

wygłupia się w kostiumie hm... Mikołaja z Playboya. Wie, Ŝe coś stało się z jego 

piŜamą. I nie zapominaj – Manny machnął ręką w stronę sypialni – o tym. 

Po ostatnich słowach Cindy zapadła się w fotel. 

– A swoją drogą, jak było? – zapytał lekkim tonem. Spuściła oczy, zastanawiając 

się, czy powiedzieć prawdę.

– Niewiarygodnie. Chyba zrzuciłam co najmniej kilogram. 

– A niech to!

– Tym bardziej przykro, Ŝe okazał się oszustem i szpiegiem węszącym za kaŜdym 

pretekstem; który moŜe zostać uŜyty przeciwko mnie. 

– A dziś rano? Było mu choć trochę przykro?

– Nie. Odegrał scenę całkowitego zaskoczenia. Twierdził, Ŝe znałam jego 

prawdziwe nazwisko. 

– To nie on powiedział ci, Ŝe zajmuje się zaopatrywaniem sex-shopów?

– Oczywiście, Ŝe on! – odparła natychmiast, ale po chwili znieruchomiała. 

Odtworzyła sobie rozmowę w windzie^ – Wyraził się, Ŝe sprzedaje „róŜne głupstwa”. 

– I ty dopowiedziałaś sobie, Ŝe chodzi o erotyczne zabawki. 

– Manny zmarszczył czoło. 

– Nie, nie. Zapytałam teŜ o Targi. Mruknął coś o przygotowaniach na przyszły 

tydzień. 

– A co, moŜe nie? Przygotowywał grunt na przyjazd swoich hunwejbinów. 

– A fakt, Ŝe jego ojciec nie aprobuje jego pracy?

– To mogło dotyczyć kaŜdego innego zajęcia. 

– A prezerwatywy... – Zamilkła, zawstydzona, ale widząc wzrok Manny’ego, 

opowiedziała historię o znalezisku w łazience. 

– Interesujące, ale niekoniecznie obciąŜające. 

– I jeszcze powiedział, Ŝe jest zadowolony, Ŝe znam prawdę i ze rozumiem, Ŝe 

musi zachować pełną dyskrecję:

– Bingo! To znaczy, Ŝe naprawdę myślał, iŜ wiesz, kim jest! Cindy otworzyła 

usta, całkiem zaskoczona. 

– Ale gdybym wiedziała, Ŝe to Stanton, po co zapraszałabym go na przyjęcie?

– śeby się mu przypodobać, upić go. MoŜliwości jest wiele. 

– O BoŜe. – Cindy pobladła nagle. – Kiedyś ucieszył się, Ŝe jego praca „nie 

wpływa” na naszą znajomość, a ja wtedy... 

– Zasłoniła oczy dłonią. 

– Co?

– Powiedziałam, Ŝe jestem kobietą bez uprzedzeń!

– No to wiemy jedno! – podsumował Manny. – Nie przespał się z tobą pod 

fałszywym pozorem, Ŝe jest kimś innym. Był pewien, Ŝe wiesz, co robisz. Pewnie nie 

pierwszy raz zdarzyło mu się coś podobnego.. – Manny wzruszył ramionami i wstał. – 

Wracam do pracy. Dekoratorzy powinni niedługo odsłonić choinkę. Zobaczymy się 

później?

– Tak. Jak tylko zrobię coś z włosami, zwołam krótkie zebranie całego 

kierownictwa. 

– Do zobaczenia. Cindy – powiedział jeszcze, zatrzymując się w drzwiach – nie 

ma sensu nosić sztucznych rzęs w dzień. Nie masz jakichś okularów do czytania?

– Poszukam. Dobry pomysł na sińce pod oczami. Manny otarł kciukiem łzę, która 

spłynęła jej z oka. 

W swoim pokoju Eryk próbował uporać się w myślach z wydarzeniami sprzed 

kilku godzin. Wycierając włosy, zastanawiał się, jakim cudem Cindy mogła 

przypuszczać, Ŝe on handluje zabawkami dla dorosłych. Poza tym, Ŝe powiedział 

kiedyś, iŜ sprzedaje róŜne głupstwa, nie dał jej Ŝadnego pretekstu do podobnych 

domysłów!

Nie miało to zresztą teraz Ŝadnego znaczenia. Istotne było to, Ŝe spali ze sobą, 

mimo Ŝe on, Eryk, od początku wiedział, Ŝe kaŜde zbliŜenie doprowadzi do konfliktu 

interesów. Nie zachował się jak profesjonalista, za jakiego uwaŜał się od zawsze. 

Dlaczego dał się wciągnąć do łóŜka Cindy Warren? Nie raz i nie dwa zdarzyło mu 

się dostawać podobne propozycje od kobiet piękniejszych albo bardziej 

zdeterminowanych, ale nigdy jeszcze, będąc w pracy, nie uległ pokusie. Musi 

wszystko jej wyjaśnić. Ale co? śe uwaŜał ją za kobietę, która śpi z nim, Ŝeby wpłynąć 

na treść jego raportu? Tak by to wyglądało. Zaklął pod nosem. 

Wcale nie powinien szukać jej towarzystwa! Być moŜe pasowali do siebie w 

łóŜku, ale jeśli chodzi o interesy, dzieliło ich wszystko. Ona prowadziła hotel dla 

dziwaków i odmieńców, ignorując całkowicie polecenia centrali i, co gorsza, stroiła 

sobie Ŝarty z czegoś, co było własnością korporacji. A on reprezentował interesy jej 

przełoŜonych. 

Mimo to przez cały czas przelatywały mu przez głowę strzępy wspomnień nocy 

spędzonej z Cindy. Ta kobieta poruszyła w nim uczucia, których istnienia nie 

podejrzewał w sobie od dawna. Czułość. Namiętność. I poczucie winy. 

Kończył ubieranie, kiedy nastąpił stopą na coś twardego. Rozległ się cichy trzask. 

Schylił się i wyjął spod buta pęknięty na pół kolczyk. Prawdopodobnie zaczepił się o 

smoking podczas ich szalonego wyścigu do łóŜka. Kolejna strata... Przyjrzał się 

dokładnie szklanej łezce. Fragmenty pasowały dokładnie i nie było Ŝadnych 

odprysków. MoŜe jubilerowi uda się je skleić?

Z małym pakiecikiem w kieszeni zszedł do holu. Na jego widok Manny 

wyprostował się sztywno. 

– Dzień dobry – powiedział, a kiedy Eryk przechodził obok jego kontuaru, 

nachylił się i szepnął: – Powinienem teraz dać ci w pysk, Stanton!

– Nie wtrącaj się do cudzych spraw, Oliver. 

– Myślałem, Ŝe wczoraj wieczorem ustaliliśmy pewne sprawy. 

– Cindy zrobiła pierwszy krok. 

– Nie wiedziała, z kim ma do czynienia!

– Byłem pewien, Ŝe wie. 

– A zatem, to pańskie standardowe postępowanie – powiedział Manny z pogardą. 

– Przejdę do porządku nad tą uwagą, bo wiem, jak bardzo panu na niej zaleŜy – 

rzucił Eryk przez zaciśnięte zęby. – Chciałbym zamienić z nią słowo. Gdzie mogę ją 

znaleźć?

– Ma dzisiaj dzień wolny. 

– Czy jest jeszcze w hotelu? Manny zacisnął tylko usta. 

– Czym mogę panu słuŜyć, panie Stanton?

Eryk odwrócił się gwałtownie. Cindy stała kilka kroków za nim. Wydawała się 

duŜo spokojniejsza niŜ on w tej chwili. W dŜinsach, białym golfie i zgrabnej 

sportowej kurtce w kratę wyglądała jak uczennica. Kilka kosmyków czerwonawych 

włosów wymknęło się jej spod zielonej czapki z daszkiem i opadło na zabawne, 

druciane okularki, w których – zauwaŜył od razu – było jej bardzo do twarzy. 

I pomyśleć, co to uosobienie niewinności wyczyniało z nim ostatniej nocy!

– Czy mogę w czymś pomóc? – powtórzyła zimno. Podszedł do niej, pilnując się, 

Ŝ

eby zachować odpowiednią odległość, i odezwał się najbardziej obojętnym tonem, 

na jaki mógł się zdobyć:

– Cindy, chciałbym prosić o chwilę prywatnej rozmowy. 

– Dobrze. – Zaskoczyła go tą odpowiedzią. – Ale dopiero po zebraniu, które 

zaczynam za chwilę. Za piętnaście minut będę do dyspozycji. – Uśmiechnęła się 

uprzejmie, potem skinęła na Manny’ego i oboje udali się w stronę windy. 

Eryk zapragnął usłyszeć jej śmiech. Patrzył, jak Cindy odchodzi korytarzem, i 

nagle poczuł się, jakby coś utracił. Zakaszlał i klepnął się kilka razy po piersi. Tak. 

Zdecydowanie nie powinien palić na pusty Ŝołądek. Od razu ma kłopoty z sercem. 

... Dwadzieścia cztery, dwadzieścia pięć, dwadzieścia sześć... Cindy liczyła kroki. 

Potem zaczęła liczyć sekundy do przybycia windy. Liczenie zawsze pomagało się jej 

uspokoić. 

Za pięć minut stanie przed swoimi pracownikami i powie im, Ŝe swoim 

nierozwaŜnym zachowaniem ułatwiła Stantonowi wgląd w sprawy hotelu. O tym, co 

mu jeszcze ułatwiła, wolała teraz nie myśleć. 

– Dzień dobry. – Reginald Stark z walizką w ręku przystanął obok. 

Zwalczyła w sobie złość i zmusiła się do uśmiechu. 

– WyjeŜdŜa pan?

– Tak. Trochę wcześniej, niŜ zamierzałem. Dziękuję za wczorajszy bilet do teatru. 

I pomijając incydent ze szczurem, muszę przyznać, Ŝe to zupełnie przyjemny hotel. 

– Miło mi to słyszeć. 

Wręczył jej wizytówkę. 

– „Reginald Stark – Antyki. Kupno. SprzedaŜ. Wycena” – przeczytała z gorzkim 

uśmiechem. 

– Gdyby zamierzała pani kiedyś przerobić ten hotel, proszę zadzwonić. Mogę 

odkupić niektóre z waszych rupieci. 

– Będę o tym pamiętać. Do widzenia. – W windzie natychmiast zgniotła 

wizytówkę. 

– Jestem z ciebie dumny. – Manny poklepał ją po ramieniu, kiedy zostali sami. – 

Nie dałaś Stantonowi poznać, jak się czujesz. Świetne przedstawienie. 

– Dzięki. Ale to nie koniec nieszczęść. Zgubiłam kolczyk. Szukałam wszędzie i 

nie ma. To chyba najgorszy tydzień w moim Ŝyciu. Manny, jak myślisz? – Pokazała 

palcem pokój konferencyjny. – Czy oni mnie ukamienują?

– Nie martw, się teraz kolczykiem. MoŜe Tony znajdzie go w barze. A co do 

ukamienowania – darują ci, kiedy zorientują się, Ŝe ten łajdak wystrychnął cię na 

dudka. 

– Nie darują, jeśli jego raport będzie dla nas niekorzystny. Manny, nie wiem, co 

się ze mną dzieje. Nie miałam pojęcia, Ŝe jestem zdolna do takich idiotyzmów, kiedy 

on jest w pobliŜu. 

W sali konferencyjnej byli juŜ wszyscy. Cindy postanowiła rozmawiać z nimi na 

stojąco. Tak będzie łatwiej, uznała. 

– Ciekawe, co się stało? – zawołał rozbawiony Joel. – PrzecieŜ po tym, jak 

przyprowadziłaś na przyjęcie prawdziwego faceta, naleŜał ci się dzień prawdziwych 

wakacji!

Wolała nie przypominać sobie, jak bardzo prawdziwym męŜczyzną okazał się 

Eryk. Ani tego, co czuła rano. Zmusiła się do czegoś w rodzaju uśmiechu. 

– Zamierzam wyjść na zakupy za chwilę, ale najpierw muszę poinformować was 

o pewnej... prywatnej sprawie. 

Amy, z przyklejonym do czerwonego nosa plastrem ułatwiającym oddychanie, 

rzuciła jej uwaŜne spojrzenie. 

– Cindy! Wszystko w porządku?

Cindy kiwnęła głową, potem spojrzała na Manny’ego, jakby szukając u niego 

pomocy, i wzięła głęboki oddech. 

– Większość z was poznała wczoraj człowieka, który towarzyszył mi na 

przyjęciu... 

– O rany! – Samanta aŜ podskoczyła. – Eryk ci się oświadczył!

– Wychodzisz za mąŜ? – Joel zaczął radośnie pohukiwać. 

Cały pokój napełnił się gwarem podnieconych głosów. Cindy, niemal na granicy 

histerii, wyciągnęła ręce, próbując uspokoić towarzystwo. I wtedy w drzwiach stanął 

Eryk Stanton. Manny włoŜył dwa palce do ust i gwizdnął. Poskutkowało. Wszyscy 

gapili się na Eryka, który podszedł do stołu. 

– Przepraszam, Ŝe przeszkadzam. Pukałem. Jestem tutaj, bo mam wraŜenie, Ŝe to 

zebranie zostało zwołane z mojego powodu. 

– Proszę usiąść. – Cindy nie udało się podnieść oczu. 

– No to jak? Pobieracie się w końcu, czy nie? – Zdezorientowany Joel rozejrzał 

się dokoła. 

Cindy najchętniej rzuciłaby w niego czymś cięŜkim. Chwyciła się blatu stołu z 

taką siłą, Ŝe zbielały jej kostki. 

– W najbliŜszej przyszłości nie zamierzam wychodzić za mąŜ. – Wskazując 

Eryka, powiedziała: – Pozwólcie, Ŝe przedstawię wam pana Eryka Quinna Stantona. 

Eryk wstał. 

– Dzień dobry. Na zlecenie korporacji Harmona ja i mój zespół przeprowadzamy 

rutynową kontrolę działalności hotelu. Większość z państwa poznałem juŜ wczoraj. 

Witam nowe twarze. 

Wszyscy wytrzeszczyli oczy, a potem kaŜdy z pracowników zwrócił ku Cindy 

pełne wyrzutu spojrzenie. 

– Chciałem dodać, Ŝe panna Warren dowiedziała się, kim jestem, dopiero... – 

Eryk nie mógł powiedzieć „dziś rano”, Ŝeby nie zabrzmiało to dwuznacznie – ... 

chwilę temu. 

– Zespołu pana Stantona moŜemy oczekiwać w sobotę, a nie, jak ustalono 

wcześniej, w poniedziałek. Zgodnie z moimi informacjami panowie spędzą u nas pięć 

dni. Proszę wszystkich o udzielanie im wszelkiej moŜliwej pomocy – dodała Cindy. 

Spojrzała na zegarek i wzięła ze stołu zeszyt z notatkami. Zebranie było skończone. 

– Proszę jeszcze, Ŝeby wszyscy ci, którzy nie poznali pana Stantona, zechcieli mu 

się przedstawić. 

Wychodziła juŜ, kiedy usłyszała, Ŝe Eryk ją woła. 

– Mieliśmy porozmawiać po zebraniu. 

– Będę w holu – warknęła i wybiegła, nie czekając na jego odpowiedź. 

– Tak mi przykro, szefowo. – Amy czekała na nią na korytarzu. – Gdyby nie mój 

głupi pomysł, Ŝe to Stark jest szpiegiem, moŜe zaczęłabyś podejrzewać Eryka, 

zanim... 

Jak to? PrzecieŜ tylko Manny wiedział, z kim spędziła noc!

– ... zaprosiłaś go na przyjęcie – dokończyła Amy. – Nie powinnaś siebie 

obwiniać. Wykorzystał cię, Ŝeby nas podejść. 

Inni teŜ próbowali ją pocieszać. Tylko Joel zrobił ruch, jakby chciał uciec, ale 

właśnie wtedy rozległ się brzęczyk jego krótkofalówki. 

– Joel? – odezwał się zniekształconym głosem Manny. – Mamy kłopoty z 

choinką. Przyjdź tu szybko. I przyprowadź Cindy. 

Nie czekali dłuŜej i oboje pobiegli w stronę schodów. 

– Co to jest?! – śadne z nich nie zdołało wyjąkać ani słowa więcej. 

Srebrny świerk udekorowany był na czarno. Od góry do dołu obwieszono go 

czarnymi kokardami, czarnymi łańcuchami i czarnymi girlandami. Nawet gwiazda na 

czubku była czarna. Goście i pracownicy hotelu przystawali zdumieni. 

– Czy oni zwariowali? – wymamrotał Joel. 

– Natychmiast zdejmijcie całą dekorację. Jeszcze chwila – wskazała ręką na 

grupki ludzi gromadzących się na chodniku – i będziemy mieć tu pikiety wszystkich 

organizacji religijnych w mieście. 

– Stantonowi by się to spodobało – mruknął Joel. 

– Wrócę po niego i wyprowadzę stąd tylnym wyjściem. 

– Ale z ciebie komandos! – Joel uśmiechnął się z uznaniem. 

– Ale ze mnie idiotka, powiedz lepiej! – Cindy odwróciła się na pięcie i juŜ jej nie 

było. 

Znowu znalazła się w niezłych tarapatach. Szybko oceniła sytuację i wybrała 

strategiczną pozycję obok windy. W samą porę! Kiedy drzwi się rozsunęły, zobaczyła 

Eryka, który wydawał się ucieszony jej widokiem. Triumf zwycięzcy, pomyślała 

gorzko, ale natychmiast odrzuciła nędzne resztki dumy, Ŝeby zaproponować mu z 

uśmiechem:

– Pewnie nie zdąŜyłeś jeszcze nic zjeść. MoŜe wyskoczymy do baru na śniadanie? 

Przy okazji moglibyśmy porozmawiać na osobności. 

– Dobrze. – Zrobił krok w stronę wyjścia. 

– Nie tędy – powiedziała, kierując go do bocznych drzwi. 

– Proszę o szynkę, smaŜone ziemniaki z cebulą, dwie grzanki, sos i zieloną sałatę. 

– Cindy oddała menu kelnerce. – Umieram z głodu. 

Rozbawiony Eryk ledwo wierzył własnym uszom. ChociaŜ, prawdę mówiąc, 

oboje mieli prawo być głodni. 

– Dla mnie to samo – oznajmił. 

Niepewny, jak zacząć rozmowę, podniósł do ust filiŜankę z kawą. W drodze do 

restauracji Cindy nie odzywała się wcale, mimo Ŝe kilka razy próbował wciągnąć ją w 

niezobowiązującą pogawędkę. 

– Cindy, powinniśmy pogadać... – Chrząknął. 

– Ja pierwsza – odezwała się bez uśmiechu. – Chciałabym, Ŝeby pan wiedział... 

– Jestem Eryk, nie pamiętasz?

Patrzył na dobrze znajome palce zaciskające się kurczowo na filiŜance. 

– Być moŜe... Ale wtedy brałam pana za kogoś innego. – Wyprostowała się i 

zaczęła jeszcze raz. – Chciałabym, Ŝeby pan wiedział, Ŝe spoufalanie się z gośćmi nie 

jest moim zwyczajem... Ta noc – spuściła wzrok – to był pierwszy taki incydent. Nie 

mam dla siebie Ŝadnego wytłumaczenia, ale – podniosła oczy i dokończyła mocnym 

głosem – liczę na to, Ŝe moje poŜałowania godne zachowanie w Ŝaden sposób nie 

wpłynie na ocenę podlegającego mi personelu. 

Eryk przygryzł wargi. PoŜałowania godne?

– Rozumiem, Ŝe jest pan zobowiązany poinformować o tym wydarzeniu moich 

zwierzchników. Proszę jednak – zawahała się chwilę i powtórzyła dobitniej: – bardzo 

pana proszę, Ŝeby zrobił to pań po oddaniu raportu o stanie hotelu. Gdybym teraz 

została usunięta z funkcji dyrektora, ucierpiałaby nie tylko dobra opinia 

Kryształowego Pająka, ale i morale moich pracowników. Nie mówiąc o tym, Ŝe na 

pewno odbiłoby się to na ich noworocznych premiach. 

Naprawdę troszczyła się o ludzi, którzy z nią pracowali... Nie próbowała osłaniać 

siebie... Jego szacunek do niej wzrósł gwałtownie. 

– Nie mam zamiaru informować nikogo u Harmona o tej... hm... niezręcznej 

sytuacji. Nie ukrywam jednak, Ŝe przyszło mi do głowy, Ŝe pani zechce to zrobić. 

Choćby po to, Ŝeby obronić się przed następną moŜliwością wykorzystania partii. 

– Posunąłby się pan do szantaŜu?

Eryk Ŝałował, Ŝe nigdy nie obserwował ludzkich reakcji. MoŜe wtedy 

zrozumiałby emocje kryjące się w tych zachmurzonych, zielonych oczach. 

– Nie – odpowiedział cicho. – Nigdy nie posunąłbym się do szantaŜu, Ŝeby 

wskoczyć do pani łóŜka. 

Zapadła cisza. 

– Bardzo przepraszam, Ŝe wprowadziłem panią w błąd co do tego, kim jestem. 

Nigdy celowo nie oszukuję ludzi, nawet jeśli działam incognito. I jeszcze jedno – 

chciałbym, Ŝeby pani wiedziała, iŜ po raz pierwszy w ciągu całej mojej pracy 

pozwoliłem sobie na podobny związek. 

– Nie mówmy o tym – przerwała mu. – Wolałabym wiedzieć, jak cała sytuacja 

wpłynie na przeprowadzaną przez pana kontrolę. 

Skoro własnymi rękami wznosi między nimi mur... Trudno. 

– Są dwie moŜliwości – zaczął. – Albo zupełnie się wycofam... 

– Podoba mi się takie rozwiązanie. 

Eryk westchnął z rezygnacją. Rozumiał, Ŝe Cindy moŜe być zła, ale nie powinna 

dawać ponosić się emocjom. To mogło być groźne dla przyszłości hotelu. 

– Tyle Ŝe wtedy Harmon przyśle tu kogoś innego. Młodego sępa, który z czystej 

Ŝą

dzy awansu zniszczy pani hotel. 

– Dlaczego? – zawołała z gniewem. – Mamy świetne wyniki. Harmon zgarnia 

nasze zyski i nie daje prawie nic na rozwój ani remonty. 

– Dlatego, Ŝe hotel ma złą opinię – powiedział bez ogródek. – Od dawna pani 

wie, Ŝe cała strategia Harmona skierowana jest na ludzi biznesu. Korporacji nie 

podobają się wasi goście. 

– To niech sprzedadzą nas komu innemu!

– Cindy! – Eryk z trudem powstrzymał się, Ŝeby nie wziąć jej za rękę. – Harmon 

na pewno nie sprzeda hotelu w całości. Oni zrobią to po kawałku – najpierw antyczne 

meble, potem urządzenia techniczne, na końcu sam budynek. I nie jest wykluczone, Ŝe 

ktoś kupi go tylko ze względu na wartość samej parceli i zrówna z ziemią, nie 

oglądając się na nic. 

Oddychała cięŜko, przeraŜona wizją, która w ogóle nie przyszła jej do głowy. 

– Jaka jest druga moŜliwość?

– Zostaję i kończę pracę. Harmon dostanie uczciwe sprawozdanie. Jeśli wasze 

wyniki finansowe są rzeczywiście takie dobre, przedstawię im nowy biznesplan. 

Wiem, Ŝe to nie powstrzyma ich przed sprzedaŜą, ale utrudni pozbycie się własności. 

– Na pewno?

– Nie mogę niczego obiecywać – powiedział uczciwie. 

– A jeśli zostanę oszukana?

– Cindy, rujnowanie czyjegoś Ŝycia naprawdę nie jest moim powołaniem. Musisz 

mi zaufać. 

– Mówi się o panu coś wręcz przeciwnego. – Wstała powoli, blada i napięta. – 

Przepraszam, ale nie zostanę dłuŜej. Straciłam apetyt. Skoro będziemy musieli 

widywać się w ciągu kilku najbliŜszych dni, skorzystam z okazji, Ŝeby zrezygnować z 

pańskiego towarzystwa w tej chwili. 

– Cindy... – PołoŜył dłoń na jej ramieniu. 

Odwróciła głowę i popatrzyła zimno na jego rękę.. Cofnął ją po kilku sekundach. 

A ona zarzuciła sobie torbę na ramię i odeszła. 

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

– Bardzo mi przykro. – Jubiler pokręcił głową. – Tego nie da się skleić. 

– Ale dwa dni temu mówił pan... 

– Przepraszam. Nie zorientowałem się, Ŝe to nie szkło, ale najczystszy kryształ. 

Eryk z trudem hamował irytację. Od dwóch dni wyobraŜał sobie, jak wręcza 

Cindy kolczyk. Liczył, Ŝe to pomoŜe mu naprawić napięte stosunki panujące między 

nimi. Kupując fortepian dla ojca, teŜ tak myślałeś! wytknął sobie z pogardą. 

– Wielka szkoda. – Jubiler miał zmartwioną minę. – Są piękne. Wyglądają, jakby 

zrobiono je z kawałków starego Ŝyrandola. I to nie byle jakiego. 

– śyrandola?!

Eryk chwycił rozłupane fragmenty i wypadł ze sklepu. Znalazł budkę 

telefoniczną. Nakręcał numer bardzo powoli. 

– Tato? Tu Eryk. 

– Domyślam się – usłyszał znajomy głos. – Nie mam więcej synów. 

Eryk ugryzł się w język. Tym razem nie da się sprowokować. 

– Jak się masz?

– Śmiertelnie znudzony. Dostałem twoją kartkę z San Francisco. Kogo teraz 

likwidujesz?

– Tato – postanowił sobie, Ŝe będzie cierpliwy. – Czy miałeś szansę dowiedzieć 

się czegoś o tym Ŝyrandolu?

– Oczywiście. Znalazłem odpowiednią ksiąŜkę. Francuski. Z lat dwudziestych. 

Wzór nazywa się La Merveille. Trzeba miesięcy, Ŝeby zrobić coś tak finezyjnego. Do 

Ameryki trafiły zaledwie trzy oryginalne egzemplarze, więc podejrzewam, Ŝe to 

kopia, ale bardzo dobra kopia. Na zdjęciu widać, Ŝe brakuje mu jednego elementu. 

– Tato! – Erykowi pulsowały skronie. CzyŜby elementu brakowało, bo ktoś zrobił 

z niego kolczyki? – Opowiedz o tym brakującym kawałku. 

– Spiralny wisiorek w samym środku. 

– Ile byłby dzisiaj wart taki Ŝyrandol?

– Ponad milion trzysta dolarów. A kopia – około trzydziestu tysięcy. Niby nie tyle 

samo, ale teŜ nieźle. Skąd to twoje nagłe zainteresowanie Ŝyrandolami?

– Próbuję ocenić jego wartość. Tato, czy mógłbyś przysłać mi tę ksiąŜkę?

– BoŜe Narodzenie jest za kilka dni. Sam ją sobie weźmiesz. 

– Jest mi potrzebna juŜ teraz. Jeszcze jedno, tato... Nie przyjadę w tym roku do 

domu na święta. 

Po drugiej stronie zapadła cisza. 

– W porządku, jeśli chodzi o mnie – odpowiedział ojciec powoli i bardzo 

wyraźnie. – Ale Alicja i dzieci będą rozczarowane. Na jaki adres mam wysłać 

ksiąŜkę?

– Co to jest? – zapytała Cindy, kiedy Manny wręczył jej plastikową torbę. 

– PiŜama Stantona. Nie mogę zdobyć się na wyrzucenie takiego kawałka 

szlachetnego jedwabiu, więc przyniosłem go tobie. 

– Jakbym miała mało zmartwień! – WłoŜyła torbę pod pachę. – Idę sobie. 

Umówiłam się na wizytę u fryzjera. Tylko nic nikomu nie mów. 

Marzyła o chwilce spokoju. Pobyt w salonie da jej szansę na oderwanie się od 

myśli, które od kilku dni kłębiły się jej w głowie. 

– O rany! Trwała rzeczywiście odbarwiła pani włosy. – Matylda, nowa fryzjerka, 

pokiwała głową. – Spróbuję odcienia dwadzieścia osiem B, kawa z czekoladą. – 

Widząc zdziwione spojrzenie Cindy, dodała: – Ciemny brąz. 

– Świetnie. Mój naturalny kolor. Ale czy moŜna farbować włosy tuŜ po trwałej?

– Wiem, co zrobić, Ŝeby się udało. Znam się na tym. 

Jerry pokręcił głową i cięŜko westchnął, ale Cindy postanowiła zignorować jego 

dąsy. Bardzo chciała mieć normalne włosy na czas przybycia ekipy Stantona. 

Przymknęła oczy. 

– Pora na płukanie – usłyszała po chwili. 

Matylda zmyła jej z głowy lepką maź i z zadowoloną miną włączyła suszarkę. 

Wtedy w salonie zgasły wszystkie światła. W przylegających pomieszczeniach teŜ 

było ciemno. 

– Zrobiłam spięcie? – Fryzjerka rozglądała się spłoszona. 

– Nie. Ktoś musiał włączyć urządzenie pobierające duŜo więcej energii niŜ 

suszarka – zaczęła Cindy z namysłem. – Choinka! – krzyknęła i rzuciła się pędem do 

holu. 

Eryk stał u szczytu schodów z małą lornetką przyłoŜoną do oczu i wychylony 

przez poręcz, lustrował Ŝyrandol. Kiedy w hotelu zgasło światło, natychmiast zaczął 

się zastanawiać, co tym razem zbroiła Cindy. Na myśl o niej poczuł lekkie ukłucie w 

sercu. Poczucie winy, powiedział do siebie. 

Na dole panował rozgardiasz. Ktoś krzyczał do robotników pracujących na 

rusztowaniu przy choince, Ŝeby się nie ruszali. Tu i tam zapaliły się słabe światła 

awaryjne. 

Jak się spodziewał, Cindy pojawiła się w holu niemal natychmiast. Mokre włosy i 

plastikowa pelerynka na ramionach zdradzały, Ŝe była w trakcie kolejnego 

eksperymentu z włosami. Patrzył z uznaniem, jak sprawnie zarządziła ewakuację 

robotników z rusztowania, uspokajała ludzi i telefonowała równocześnie. 

W tej samej chwili w drzwiach wejściowych stanęła grupa nowo przybyłych gości 

– sześciu powaŜnych męŜczyzn w garniturach i z walizkami na kółkach. Jego 

współpracownicy. Nie mogli wybrać gorszej chwili!

Eryk zszedł do holu, Ŝeby się z nimi przywitać. Potem podprowadził ich do 

Cindy. Z ociekającymi włosami i wielkimi zielonymi oczami przypominała świeŜo 

wyłowionego z wody kota. 

– Dyrektor naczelny hotelu, Cindy Warren – przedstawił ją. – Panno Warren, 

proszę poznać mój zespół. Przez kilka następnych dni panowie będą określać wartość 

całej nieruchomości. 

Zbladła lekko, ale zachowała przytomność umysłu. 

– Przepraszam za nieprzewidziane kłopoty – powiedziała z szerokim uśmiechem. 

– Zaraz dostaną panowie latarki... O, juŜ są. 

Przywołała gestem młodego człowieka, który wręczał wszystkim gościom latarki. 

Eryk spojrzał na podłuŜny przedmiot, który dostał do ręki, i zmarszczył brwi ze 

zdumienia. W tej samej chwili z głośników popłynął głos Samanty:

– Panie i panowie. Dzięki uprzejmości firmy „Bądź gotowy” moŜemy rozdać 

wszystkim państwu zestaw „Latarka plus wibrator. Dwa w jednym”. Do zestawu 

dołączona jest zapasowa bateria. Firma „Bądź gotowy” zaprasza wszystkich na Targi 

zabawek dla dorosłych, które rozpoczną się w poniedziałek w salach na drugim 

piętrze. Wstęp wyłącznie z dokumentem toŜsamości opatrzonym zdjęciem. W imieniu 

pracowników hotelu przepraszamy za chwilowe niedogodności spowodowane awarią 

sieci elektrycznej. 

Eryk, z trudem hamując śmiech, spojrzał na Cindy. Szerokimi ze zdziwienia 

oczami przyglądała się opisanemu przez Samantę zestawowi. 

– Panno Warren – starał się mówić powaŜnie. – Mam nadzieję, Ŝe zje pani z nami 

kolację dziś wieczorem? Na dole w restauracji, o siódmej. Do tego czasu awaria na 

pewno zostanie usunięta. 

– Fioletowe! – wykrzyknęła Cindy, patrząc w lustro. 

– Powiedzmy: bakłaŜan. Brzmi bardziej dystyngowanie. Ostatnio bardzo modny 

kolor – wyjaśnił Manny. 

– Dlaczego to mnie zawsze przytrafia się coś takiego?!

– To na pewno jakiś spisek. Co powiedziała fryzjerka?

– Nie wiem. Jeny zdąŜył wysłać ją do domu. 

– Co powiedział Jerry?

– Podał mi papierową torbę, Ŝebym zakryła głowę. Lepsza byłaby plastikowa. 

Przynajmniej moŜna popełnić samobójstwo. 

– Wiesz, mnie się to nawet podoba. – Manny pokiwał głową. – Mnóstwo ludzi 

zapłaciłoby majątek za podobny kolor. 

– Manny! Dzisiaj wieczorem idę na kolację ze Stantonem i jego ludźmi. Nie 

mogę wyglądać jak jedna ze Spice Girls. 

– Słyszałem, Ŝe ci faceci pojawili się dokładnie wtedy, kiedy zgasło światło. 

– Jasne. Kiedy moŜe wydarzyć się coś złego, na pewno się wydarzy. Musiałam 

zrobić na nich niezłe wraŜenie swoim wyglądem. śe nie wspomnę o wibratorach, 

które Samanta kazała wręczać Wszystkim gościom. 

– Przynajmniej wiesz, Ŝe nic gorszego nie moŜe się juŜ zdarzyć. 

– Proszę, nie mów tego głośno, bo zapeszysz. Manny, czy mogę iść na kolację w 

mojej zielonej czapce?

– Nie ma mowy. – Przyjrzał się uwaŜnie jej włosom. – Cindy, wydaje mi się, Ŝe 

masz sukienkę dokładnie w takim kolorze?

– Mam. 

– WłóŜ ją. I zamotaj coś na głowie. Najlepiej coś niebieskiego. 

– Nie mam niebieskiej chustki. Manny wydął usta. 

– Wiem! – wykrzyknął po chwili. – Gdzie jest ta piŜama? Rozejrzał się i znalazł 

torbę leŜącą na sąsiednim krześle. 

– Oszalałeś! Nie pójdę na kolację z Erykiem w jego spodniach od piŜamy na 

głowie! W dodatku w spodniach, które sama wykradłam mu z pokoju. 

Manny nie zwracał na nią uwagi, tylko na róŜne sposoby zawijał niebieski 

materiał. 

– Pomyśl, Ŝe to szal za trzysta pięćdziesiąt dolarów. Wystarczy podwinąć gumkę, 

ukryć plamę i proszę! – Przewiązał jej włosy i zaciągnął ją do lustra. 

Cindy otworzyła oczy ze zdziwienia. Szeroka jasnoniebieska opaska pięknie 

kontrastowała z kolorem włosów, zsuniętych teraz z czoła i spiętrzonych z tyłu. 

– Do diabła, Manny! Jak na to wpadłeś?

– Prawo ostatniej deski ratunku. 

– A jeśli je rozpozna?

– Gdyby był gejem, nie zaryzykowałbym. Ale zwyczajny facet? W dodatku 

głodny i napalony na ciebie? Bądź spokojna. Poza tym nikomu nie przyjdzie na myśl, 

Ŝ

e moŜna mieć na głowie spodnie. 

– Mam złe przeczucia – mruknęła Cindy do lustra. 

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Eryk pomachał ręką swoim współpracownikom wychodzącym z restauracji. To 

dziwne, ale nigdy dotąd nie zauwaŜył, Ŝe są aŜ tak niewiarygodnie nudni. Kolacja 

dłuŜyła mu się strasznie, bo Cindy wybrała najodleglejsze miejsce przy stole i nie 

miał okazji zamienić z nią choćby słowa. 

– Dziękuję, Ŝe zgodziłaś się na chwilę rozmowy. MoŜe poszlibyśmy na dach? 

Przy okazji zobaczyłbym ten wspaniały widok. Nie mówiąc o tym, Ŝe marzę o 

papierosie. 

Wahała się, więc szybko dodał:

– Nie chciałbym, Ŝeby ktoś podsłuchał, o czym mówimy. 

– Wydawało mi się, Ŝe rozmowa ma dotyczyć spraw hotelowych... – Przyglądała 

mu się zmruŜonymi oczami. 

– Tak, ale lepiej, Ŝeby wszystko zostało między nami. 

– Skoro tak mówisz... – Odeszła od stołu i zanim zdąŜył ją powstrzymać, 

podpisała rachunek za kolację. 

Eryk odprowadzał ją wzrokiem. Podziwiał jej biodra rysujące się znajomą linią 

pod cienką, bordową sukienką. Cindy znowu wyglądała pięknie, nawet z włosami w 

tym przedziwnym kolorze. 

MoŜna się do nich przyzwyczaić, uznał. Przyzwyczaić? O czym on myśli? 

PrzecieŜ nie zamierza być tu na tyle długo, Ŝeby przyzwyczajać się do czegokolwiek! 

Wspólnie spędzona noc będzie jedynie miłym wspomnieniem, i tyle. 

– Zrobiłaś doskonałe wraŜenie na moich ludziach – powiedział, i była to szczera 

prawda. 

– Nie dziwię się – zaśmiała się krótko. – Po pierwszym spotkaniu nie mogłam juŜ 

spaść niŜej w ich oczach. 

– Powiedziałem im, Ŝe przywykną do ciebie... 

– Piękne dzięki. 

– ... bo zawsze jesteś tam, gdzie coś się dzieje. 

– Sam pan wie, Ŝe na tym polega moja praca. – Jej chłód był nie do 

przewalczenia. 

Zachowywała się wobec niego jak obca osoba. Ale w międzyczasie zostali 

przecieŜ kochankami... Nienawidził sytuacji, w jakiej znaleźli się teraz. 

Winda wywiozła ich na samą górę. Cindy porozumiała się z ochroną, polecając 

wyłączyć urządzenie alarmowe na drzwiach, po czym wyszli na dach. Widok 

rzeczywiście zapierał dech w piersiach. Rozświetlone

1

 miasto i zatoka, Ŝyjąca 

własnym Ŝyciem. Dokoła panował spokój. Ciszę zakłócały jedynie słabe odgłosy 

ruchu ulicznego i szum chłodnego, grudniowego wiatru. 

Cindy drgnęła, kiedy Eryk zarzucił jej marynarkę na ramiona. Poczuła zapach 

znajomej wody toaletowej i ciepło jego ciała bijące od jedwabnej podszewki. 

– Dzięki – mruknęła, zastanawiając się z niepokojem, dlaczego chciał przyjść 

właśnie tutaj. 

Jeśli rozmowa miała dotyczyć ich nocy, musi mu powiedzieć, Ŝe nie ma na to 

ochoty. Przygładziła ręką włosy i z niepokojem zauwaŜyła, Ŝe jej pseudo-szal nieco 

się rozluźnił. 

– Pięknie! – Eryk odwrócił się do niej. 

Ale jak mu to powiedzieć? ParaliŜowała ją świadomość, Ŝe Eryk stoi tuŜ obok, na 

wyciągnięcie ręki. A ona poznała wszystkie intymne sekrety jego wspaniałego ciała!

– Chciałabym iść dzisiaj wcześniej spać – oświadczyła i nagle zdała sobie sprawę, 

jak dwuznacznie zabrzmiały jej słowa. 

– Sama – dodała szybko, pogarszając jeszcze sytuację. – Zacznijmy więc tę 

rozmowę. 

Wyciągnął do niej rękę i dreszcz poŜądania przeszedł ją od stóp do głów. 

PrzeraŜona bezwstydną reakcją – własnego ciała, uciekła w agresję. 

– Jak śmiał pan zwabić mnie tutaj pod pozorem słuŜbowej rozmowy, skoro ma 

pan w głowie tylko seks! CzyŜby nie robił pan jeszcze tego na dachu? – Chciała go 

zranić, Ŝeby ukarać samą siebie. – Jak widzę, potrzeba panu specjalnych podniet! 

PrzecieŜ dałam juŜ panu niezły materiał do męskich rozmów w siłowni. 

Stała blada i wzburzona. 

– W kieszeni znajdzie pani mały pakiecik. – Spokojnie wskazał na marynarkę. – 

To pani własność. OstroŜnie – dodał, widząc, jak wyszarpuje zawiniątko z kieszeni. 

Odwinęła serwetkę. 

– Pęknięty – powiedziała cicho na widok szklanej łzy błyszczącej w świetle 

księŜyca. 

– Przepraszam. Nastąpiłem na niego przypadkiem. Prawdopodobnie przyczepił 

się do mojego smokinga i upadł nie zauwaŜony. 

– Trudno – odparła, ale Eryk po głosie poznał, Ŝe było jej przykro. 

– Jubiler powiedział, Ŝe nie da się go naprawić. To stary, cenny kryształ. 

Jubiler? Co Eryk wie? zastanawiała się w panice. Napotkała jego uwaŜny wzrok i 

ugięły się pod nią kolana. 

– Tak, mówiono mi to. – Wepchnęła paczuszkę do torebki i podeszła do 

balustrady na krańcu dachu. 

– Jubiler twierdzi, Ŝe kryształ moŜe pochodzić z zabytkowego Ŝyrandola, który 

dzisiaj miałby niezwykłą wartość – usłyszała stłumiony głos Eryka. Prawdopodobnie 

stał tyłem do niej i patrzył w drugą stronę. 

– Domyślam się. – ZwilŜyła wargi i wystawiła twarz na wiatr, Ŝeby jakoś dojść do 

siebie. 

I wtedy pstry podmuch zrujnował całą pracę Manny’ego. Jedna nogawka piŜamy 

wysunęła się spod opaski i powiewała na wietrze jak flaga. Cindy obiema rękami 

próbowała wepchnąć ją pod gumkę spodni, ale śliski jedwab wciąŜ wymykał się jej z 

palców. Zerknęła przez ramię. Eryk wciąŜ stał tyłem do niej. 

Bała się jego następnego pytania. Bała się, Ŝe zaraz się odwróci i zobaczy, co ma 

na głowie. Histerycznym ruchem szarpnęła zawój i zerwała go z głowy. Co dalej? Nie 

miała kieszeni. Torebka była zbyt mała. Zwinęła materiał w kulkę i rozejrzała się 

bezradnie. 

– Cindy! – usłyszała i niewiele myśląc, wyrzuciła piŜamę przez balustradę. – Czy 

ten kolczyk pochodzi z Ŝyrandola wiszącego w holu?

– Nie wiem. To pamiątka rodzinna – wyjąkała. 

– Ale mówiłaś, Ŝe twój dziadek był kiedyś właścicielem Kryształowego Pająka. – 

Eryk podszedł i zajrzał jej w oczy. – Cindy, mój ojciec twierdzi, Ŝe to moŜe być 

oryginalny, francuski La Merveille, wart teraz fortunę!

– Twój ojciec?

– Całe lata pracował w hucie szkła. 

– Nie znam się na Ŝyrandolach – odezwała się Cindy nienaturalnie wysokim 

głosem. – Ktoś w księgowości na pewno powie ci, jaka jest jego wartość. 

– JuŜ sprawdziłem księgi inwentarzowe. Podejrzewam, Ŝe wpis dotyczący 

Ŝ

yrandola jest fałszywy. Cindy! – Pochylił się ku niej. – Powiedz mi wszystko, co 

wiesz. Jeśli nie, będę musiał powiadomić ludzi od Harmona o swoich podejrzeniach. 

Wtedy przyślą tu rzeczoznawcę. 

Cindy rozwaŜała wszystkie moŜliwości, włącznie z tą, Ŝeby skoczyć z dachu. 

– Skąd mam wiedzieć, Ŝe i tak do nich nie zadzwonisz?

– Racja. Tego nie moŜesz wiedzieć. – Zacisnął usta. Oparła się łokciami o 

balustradę i zapatrzyła w przestrzeń. 

Stanął tuŜ przy niej. 

– Mój dziadek kochał ten hotel – zaczęła powoli – a Ŝyrandol był dla niego 

kwintesencją świetności i wyjątkowości tego miejsca. To on wymyślił, Ŝeby zrobić 

kolczyki z kryształowego wisiora, który wieńczył całość. Podarował je mojej babce, a 

ja odziedziczyłam je po niej wraz z piękną historią o Ŝyrandolu, który podczas wojny 

sprzedano i zastąpiono szklaną kopią, Ŝeby zasilić fundusz na dozbrojenie naszego 

wojska. Długo nie miałam pojęcia, Ŝe ta historia jest nieprawdziwa. 

– Kiedy zaczęłaś podejrzewać, Ŝe coś jest nie tak?

– Przypadkiem w Chicago zobaczyłam jedną z kopii. Była nieporównanie gorsza 

od naszej. Specjalnie pojechałam do Hollywood – to samo. I obie miały ten centralny 

fragment, którego brakowało w naszym Ŝyrandolu. 

Potem zaczęłam przeglądać papiery po dziadku i w jego dzienniku znalazłam 

ostateczny dowód. Kiedy kopia była juŜ gotowa, rozmyślił się. Zostawił oryginał, a 

kopię sprzedał na czarnym rynku. Fundusz wojenny zasilił pieniędzmi z własnych 

oszczędności. 

– Niesamowita historia! – Eryk pokręcił głową. 

– I smutna. Suma przekazana na armię, znacznie zresztą przewyŜszająca 

ówczesną wartość Ŝyrandola, tak uszczupliła jego zasoby, Ŝe był zmuszony sprzedać 

swoje udziały w tym hotelu. Nikomu jednak nie powiedział, Ŝe w holu wisi oryginał. 

To była jego tajemnica. 

– Dlaczego nikogo o tym nie zawiadomiłaś?

– Harmon natychmiast wystawiłby Ŝyrandol na licytację, – a nam zamówiłby 

jakąś kiepską kopię albo zgoła nic. Ostatnia rozmowa z tobą utwierdziła mnie w tym 

przekonaniu. 

– Cindy! Taki Ŝyrandol powinien wisieć w muzeum. 

– Jego miejsce jest tutaj – upierała się. 

– Nieprawda. Właściciele hotelu muszą wiedzieć, jaka jest prawdziwa wartość 

Ŝ

yrandola. 

– I ty im o tym powiesz, tak?

– Nie wiem jeszcze, ale... 

– A ja ci zaufałam! – Mimo starań nie mogła powstrzymać łez. – Uwierzyłam, Ŝe 

zrozumiesz, co naprawdę liczy się w Ŝyciu. 

Wyraz oczu Eryka nie zmienił się ani na jotę. Cindy odwróciła się zdruzgotana. 

Okazała się taka słaba! To przez nią setki ludzi stracą pracę. 

– Wszystko to moja wina – szepnęła do siebie. – Powinnam wypełniać polecenia 

korporacji, bez względu na to, jak były głupie. Teraz nas sprzedadzą albo zamkną, a 

Ŝ

yrandol i tak będzie stracony. 

Zatkała ręką usta, Ŝeby stłumić szloch. 

– EjŜe! Nie traktuj wszystkiego tak osobiście. – Eryk odwrócił ją do siebie. – 

PrzecieŜ robiłaś to, co według ciebie było najsłuszniejsze. Jeśli Harmon zdecyduje, Ŝe 

sprzedaje Kryształowego Pająka, nie będzie w tym twojej winy. 

Bliskość Eryka i ciepło jego rąk, które czuła nawet przez marynarkę, nie 

pomagały jej się uspokoić. 

– Raczej powiedz: jeśli ty zdecydujesz, Ŝe Harmon sprzedaje hotel. 

– Na tym polega mój zawód. 

– I nie przeszkadza ci, Ŝe kilka twoich słów moŜe zmienić Ŝycie tylu Bogu ducha 

winnych ludzi?

– Oboje mamy swoją pracę. Nie wolno pozwolić, Ŝeby emocje wpływały na 

interesy. 

Dlaczego pociągają akurat taki człowiek?! Odwróciła głowę, Ŝeby nie widzieć 

jego ust, których dotyk tak dobrze pamiętała. 

– Mamy zupełnie róŜne poglądy, pan i ja. – Dumnie uniosła głowę. – Dla mnie 

hotel Pod Kryształowym Pająkiem to coś więcej niŜ zwykłe zestawienie zysków i 

strat. I gdyby tylko było mnie stać, kupiłabym go sama. 

Twarz Eryka złagodniała. Wyciągnął rękę i odsunął kosmyk włosów z policzka 

Cindy. 

– Gdyby mnie było stać, kupiłbym go dla ciebie – powiedział. 

Wszystko, co nastąpiło potem, przypominało film odtworzony w zwolnionym 

tempie. Eryk przyciągnął ją do siebie i mocno objął. Cindy zamknęła oczy i poddała 

się kojącemu uściskowi, w którym oboje chcieli trwać jak najdłuŜej. On ujął jej twarz 

w dłonie i pochylił głowę, szukając ustami jej ust. Oddychała szybko w oczekiwaniu 

długiego pocałunku. Kiedy ich wargi zetknęły się w końcu, przylgnęła do niego całym 

ciałem i westchnęła głęboko. 

Eryk wędrował dłońmi po jej ciele, a ona z rozkoszą poddawała się temu 

dotykowi. 

– Cindy! – szepnął. – Przy tobie jestem zdolny do największych szaleństw. Chcę 

się z tobą kochać, tu i teraz. 

– Nie powinniśmy – wymamrotała nieprzytomnie, myśląc tylko o tym, Ŝeby oddać 

mu się pod gołym niebem, w świetle gwiazd i przy wtórze szumu wiatru. 

Namiętne szepty i westchnienia przeplatały się z chwilami napiętej ciszy. 

Nagle niebo nad ich głowami przecięły smugi ostrego światła. Oboje drgnęli jak 

oparzeni. Gwałtownymi ruchami próbowali doprowadzać do porządku ubrania. 

– Co się dzieje, do diabła? – wyjąkał Eryk, którego twarz znalazła się nagle w 

zasięgu reflektora. 

Cindy wyjrzała przez balustradę. Na chodniku stał szef ochrony z tubą przy 

ustach. Dookoła zaczynali juŜ gromadzić się gapie. 

– Stop! – usłyszała. – Nie skakać. Zaraz będzie tu policja. 

– Oni tam na dole myślą, Ŝe ktoś chce zeskoczyć z dachu – wyjaśniła Erykowi. 

– Wierz mi – warknął – chętnie sam bym zeskoczył, Ŝeby złamać kark temu 

idiocie. 

Cindy wychyliła się znowu. 

– Pete! – zawołała przez złoŜone w trąbkę dłonie. – Nikt nie ma zamiaru skakać!

– Cindy! To ty?

– Jak widzisz. 

– O rany! Co zrobiłaś z włosami?

Rozejrzała się, czy w pobliŜu nie leŜy jakaś cegła, Ŝeby rzucić nią w Pete’a. Na 

szczęście dla niego dach był czysty. 

– Zadzwoń na policję i powiedz, Ŝe to pomyłka. Zaraz schodzę. 

– Dobra. – Pete był wyraźnie rozczarowany. Światła zgasły i dach pogrąŜył się w 

mroku. 

– Muszę iść – oznajmiła Cindy. – W przeciwnym razie ktoś przyjdzie tu po mnie. 

Wstydziła się za siebie. Zachowywali się jak zwierzęta. śadnych uczuć. Sam 

instynkt. Przynajmniej z jego strony. 

– Cindy – szepnął Eryk i szybko ją pocałował. – Czy wiesz, Ŝe jeszcze chwila i 

byłbym na samym szczycie... 

Wyrwała się z jego objęć i gwałtownym ruchem zerwała z siebie marynarkę. 

– Muszę iść – powiedziała ostro. 

– Co się dzieje? – Nie rozumiał jej zachowania. 

– Nic – warknęła. 

Nie mogła przecieŜ przyznać się głośno, Ŝe zakochała się w Eryku Stantonie – 

człowieku, który reprezentował sobą wszystko to, czego ona nie znosiła. Manny 

wiedział, przed czym ją ostrzega. 

– Cindy! Wyrzuciłaś piŜamę Stantona z dachu?! – Manny patrzył to na Cindy, to 

na plastikową torbę. 

– Jak mogłam przypuszczać, Ŝe zaczepi się o okno? Przez cztery dni starałam się 

wydostać ją od ochrony, nie wzbudzając podejrzeń. 

– Wolę nie pytać, dokąd z nią teraz idziesz. – Manny patrzył na nią jak na 

pomyloną. 

– Prosto do kotłowni. Dziś o czwartej Stanton pokaŜe mi gotowy raport, więc 

muszę zminimalizować do zera prawdopodobieństwo katastrofy, którą na pewno bym 

wywołała. 

– Przynajmniej choinkę masz z głowy. CóŜ moŜe być bezpieczniejszego od 

tradycyjnych cukierków?

– TeŜ tak myślę. A teraz lecę, bo jestem umówiona u fryzjera.

– Coo? Dotychczasowe próby niczego cię nie nauczyły?

– Teraz będzie dobrze, zobaczysz. 

Coś w jej głosie sprawiło, Ŝe Manny popatrzył na nią uwaŜnie. 

– Denerwujesz się raportem? – zapytał. 

– Jasne. – Głos jej zadrŜał, mimo iŜ bardzo się starała zachować spokój. 

Manny poklepał ją po ręce. 

– Wykonałaś tu wspaniałą robotę. Jeśli Stanton i jego ludzie tego nie zauwaŜyli, 

są nie tylko ślepcami, ale kompletnymi głupcami. 

– Dzięki. 

– Nie znoszę tego człowieka za to, Ŝe przepuścił cię przez taką wyŜymaczkę. 

– Nie wiń Eryka, Manny. Na wszystko sama zapracowałam. – Ze zgrozą czuła, Ŝe 

oczy napełniają się jej łzami. 

– O BoŜe! – Manny złapał się za głowę. – Tylko mi nie mów, Ŝe się w nim 

zakochałaś. 

– Zakochałam się. I wcale nie jestem z tego powodu dumna. MoŜe mi przejdzie, 

kiedy zobaczę raport. 

– Będzie durniem, jeśli nie zauwaŜy, jakie ma szczęście!

– Jak to dobrze, Manny, Ŝe jedziesz ze mną do domu na święta. 

– Ja teŜ się cieszę. Spotkamy się na lotnisku. Na razie cześć. 

Cindy odetchnęła, widząc, jak płomienie pochłaniają pechowe niebieskie spodnie. 

Musi pamiętać, Ŝeby wypisać później raport o zaginięciu ubrania naleŜącego do 

gościa hotelowego. PrzecieŜ Eryk sprawdza wszystkie dokumenty... 

Spojrzała na zegarek i pędem pobiegła do fryzjera. W progu salonu przetarła oczy 

ze zdumienia. Zdyszana Matylda uwijała się wśród tłumu klientów. Na widok Cindy 

rozległy się okrzyki, Ŝe to jest kolor, o jaki wszystkim chodzi. 

– Przebój sezonu. – Matylda rozpromieniła się cała. – Zarobimy fortunę. 

– Niesamowite. – Oniemiała Cindy przesunęła ręką po włosach. – To znaczy, 

bardzo się cieszę. 

– Jeny jest na zapleczu – poinformowała Matylda i z nowym wigorem zajęła się 

pracą. 

Stary fryzjer czekał na Cindy. Posadził ją w fotelu i otulił zieloną peleryną. 

– To mój prezent gwiazdkowy dla ciebie – mruknął. – Mimo Ŝe byłaś 

niegrzeczna. 

– Jerry, nie wierz we wszystko, co ludzie mówią. 

– A jeśli widziałem to na własne oczy? – Popatrzył na nią z czułością. – Ładna z 

was para. Pasujecie do siebie, ty i Stanton. 

JuŜ chciała protestować, ale przypomniała sobie, Ŝe nie warto, bo Jerry i tak nie 

zmienia zdania. 

– Jerry! – Nagle coś przyszło jej do głowy. – Ty wiedziałeś, Ŝe Quinn to Stanton, 

prawda?

– Od samego początku. 

– Powiedział ci?

– Nie. Wiedziałem i tyle. 

Westchnęła. Cały Jerry. Niczego nie da się przed nim ukryć. Rzuciła mu 

mordercze spojrzenie, ale on zupełnie się tym nie przejął. Z cichym śmiechem wziął 

noŜyczki i zaczaj ją strzyc. 

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Eryk przejrzał szczegółowe sprawozdania swoich współpracowników. Określenia 

„niekonwencjonalny, ale skuteczny” pojawiały się w nich raz po raz. Wszyscy 

potwierdzali jego opinię. Kryształowy Pająk działał sprawniej i dawał większe zyski 

niŜ niejeden z wzorcowo prowadzonych hoteli naleŜących do korporacji. 

Jego raport był w zasadzie gotowy. Pozostały jedynie wnioski i rozwiązanie 

problemu: czy funkcjonowanie hotelu Pod Kryształowym Pająkiem pasuje do 

zaplanowanej przez Harmona strategii działania?

Mimo Ŝe Eryk w raporcie napisał wiele zdań o korzyściach wynikających z 

posiadania takiego hotelu, nie miał wątpliwości, jak brzmi odpowiedź na tak 

sformułowane pytanie. Czasami jednak przypominał sobie błagalne spojrzenie Cindy i 

ogarniały go rozterki. 

Nie chciał jednak narazić na szwank swojej dobrej reputacji. Jedyne co mógł, to 

przekonać Harmona, Ŝeby sprzedać Kryształowego Pająka w całości. Powiedział 

Cindy, Ŝe kupiłby dla niej ten hotel, gdyby było go na to stać. Nie był aŜ tak zamoŜny, 

ale przecieŜ znał wielu inwestorów, których mógłby do tego namówić. Zachowałby 

wówczas twarz wobec obu stron. 

Ale korporacji chodziło tylko o prostą odpowiedź na proste pytanie. Dlaczego 

więc komplikować całą sprawę? Dawno temu przysiągł sobie, Ŝe nie pozwoli Ŝadnej 

kobiecie wtrącać się do swojej pracy, i dotrzymał słowa. Do dzisiaj. Z miłości do 

Cindy Warren musiał stracić rozum. 

Jak to z miłości?! opamiętał się. Kto tu mówi o miłości?

Usiadł przy biurku i w szalonym tempie dokończył pisania raportu. Nie miał 

ochoty zakochiwać się w kobiecie, która jest ekscentryczna, nieprzewidywalna, ma 

zbyt miękkie serce i koszmarną fryzurę. NIGDY wystukał wielkimi literami na 

ekranie komputera. 

Cindy weszła do pokoju konferencyjnego kwadrans przed czasem. Musiała 

przygotować się na spotkanie z Erykiem. Wybrała sobie miejsce naprzeciw drzwi i 

przez pięć minut ćwiczyła scenę: „Zajęta kobieta interesu wita interesanta, pewnie 

siedząc w fotelu”. PodwyŜszyła siedzenie swojego krzesła i obniŜyła siedzenie krzesła 

stojącego po jej prawej stronie, Ŝeby dosłownie pokazać swoją dominację nad 

Erykiem. 

Kiedy usłyszała na korytarzu jego kroki, usiadła i udawała, Ŝe robi notatki na 

marginesie jakichś dokumentów. 

– Wolisz, Ŝebym przyszedł, kiedy skończysz? – Zatrzymał się w progu. 

– AleŜ nie. – Powoli odłoŜyła pióro. 

Na razie wszystko szło po jej myśli. NajwyŜszy czas odegrać przećwiczoną 

etiudę. Z oczami utkwionymi pewnie w twarzy Eryka odchyliła się niedbale... 

Zapomniała tylko, Ŝe podwyŜszając krzesło, powinna przykręcić oparcie do siedzenia. 

PrzeraŜony Eryk nie zdąŜył jej przytrzymać. Runęła plecami do tyłu i uderzyła głową 

o podłogę. 

– Nic mi nie jest – wyjąkała mimo bólu, który rozsadzał jej czaszkę. – Lepiej 

zacznijmy od razu. – Podniosła się, zaŜenowana. 

Przyglądał się jej przez chwilę, potem usiadł i wyjął z teczki raport. Cindy 

wystarczył jeden rzut oka, Ŝeby z twarzy Eryka wyczytać to, co usłyszy za chwilę. 

– W moim raporcie radzę korporacji, Ŝeby sprzedała hotel. Przykro mi, ale z 

profesjonalnego punktu widzenia musiałem tak postąpić. Ja i wszyscy moi ludzie 

podkreślamy, Ŝe Kryształowy Pająk jest znakomicie prowadzony. Błędem Harmona 

był zakup hotelu, który całkowicie nie odpowiada prowadzonej przez nich polityce. 

– Zakup? Raczej kradzieŜ. Dwa lata temu Harmon oszukał grupę starych 

inwestorów, nabywając hotel za bezcen. 

– Starałem się bardzo rzetelnie wycenić jego dzisiejszą wartość. I, jeśli cię to 

interesuje, nie wspomniałem ani słowem o Ŝyrandolu. Uznałem, Ŝe powinienem 

zachowywać się tak, jakbym nie znał jego historii. 

– Ale ją znałeś! Opowiedziałam ci ją, Ŝebyś zrozumiał, Ŝe pewne wartości naleŜy 

chronić. Likwidujesz hotel, który przynosi zyski!

– Na razie. 

– Co przez to rozumiesz?

– Za kilka lat gry fabularne oraz wampiry wyjdą z mody i moŜecie stracić 

klientów. Harmon wie, co robi, nastawiając się na grupę średnich i duŜych 

biznesmenów... 

– Jak rozumiem, poznałam juŜ najwaŜniejsze załoŜenia pańskiego raportu – 

przerwała. – Nie uwaŜam, Ŝeby dłuŜsza rozmowa mogła wnieść nowe aspekty do 

sprawy. Nasze spotkanie jest skończone. – Cindy wzięła głęboki oddech i wstała, 

starając się, Ŝeby Eryk nie zauwaŜył, ile ją to kosztuje. 

Odwróciła się tyłem do niego, by nie widział łez w jej oczach. Słyszała, Ŝe 

odchodzi, ale nawet nie drgnęła. 

– Cindy! – odezwał się, stając przy drzwiach. – Przepraszam, Ŝe zepsułem ci BoŜe 

Narodzenie. 

– Panie Stanton! – rzuciła przez ramię. – Proszę sobie nie pochlebiać. Nie ma pan 

takiej władzy nade mną. 

Trafiła go. Poznała to po jego minie. I o to jej chodziło!

– Chciałbym powiedzieć, Ŝe mimo nieporozumień bardzo cenię sobie naszą 

współpracę. I jeszcze jedno – dodał po chwili. – Masz śliczną fryzurę. 

Zamknął za sobą drzwi. Cindy oparła głowę na rękach. Szkoda, Ŝe w ogóle 

spotkała tego człowieka!

W tym momencie odezwała się jej krótkofalówka. 

– Cindy – usłyszała zdyszany głos Manny’ego. – Czy zniesiesz jeszcze jeden 

kryzys choinkowy?

– Chcesz powiedzieć, Ŝe pięć tysięcy zwykłych cukierków moŜe okazać się 

niebezpieczne?

– Tak, jeśli do holu wedrze się tłum chuliganów, Ŝeby strząsnąć je z drzewka!

Eryk uznał, Ŝe naleŜy mu się łyk czegoś mocniejszego. Szedł właśnie do baru, 

kiedy usłyszał szum dobiegający z holu. Zawrócił, Ŝeby sprawdzić, co się dzieje. Z 

sufitu sypał się kolorowy grad. Czterech umięśnionych męŜczyzn potrząsało 

ś

wierkiem, a ich towarzysze łapali cukierki i wpychali je garściami do kieszeni i 

plastikowych toreb. Dolne gałęzie były juŜ całkowicie ogołocone. 

Jak naleŜało się spodziewać, Cindy natychmiast pojawiła się na placu boju. Eryk 

obserwował z ukrycia, jak po raz kolejny udało się jej rozwiązać kryzys – szybko, 

skutecznie i elegancko. 

Szybko usunęła prowodyrów całego zajścia. Kazała ustawić rusztowanie. 

Cukierki zostały zdjęte z choinki i w wielkich koszach wystawione na ulicę. KaŜdy 

chętny mógł się nimi poczęstować. Pracownicy Cindy dwoili się i troili. Widać było, 

Ŝ

e zrobią dla niej wszystko. Eryk nie miał co do tego Ŝadnych wątpliwości. Oni po 

prostu ją kochali. 

On teŜ. 

Pokochał niewłaściwą kobietę w niewłaściwym czasie. PrzecieŜ najbardziej cenił 

sobie uporządkowane Ŝycie. Zawsze otaczał się ludźmi praktycznymi i reagującymi w 

łatwy do przewidzenia sposób. Dlatego nie mógł porozumieć się z własnym ojcem – 

niekonwencjonalnym człowiekiem o duszy artysty. 

Eryk widział ze swojego kąta, jak Cindy powoli wchodzi po schodach. 

Przystanęła na górnym podeście i zapatrzyła się w Ŝyrandol. Dałby wiele, Ŝeby 

dowiedzieć się, o czym myśli. O dziadku? O długiej historii tego hotelu? Czy o 

przyszłości?

W holu panował spokój. Wielki świerk, całkowicie pozbawiony ozdób, stał 

pośrodku lekko pochylony. 

Pochylony?! Eryk wypadł z ukrycia. Cindy takŜe zauwaŜyła, Ŝe coś jest nie tak. 

PrzeraŜona zbiegała po schodach. 

– Uwaga! – krzyczała. – Choinka się przewraca!

Ogromne drzewo zachwiało się i z szumem upadło, pokrywając całą podłogę 

grubym płaszczem igieł. Górne gałęzie zaczepiły o Ŝyrandol, który rozhuśtał się 

niebezpiecznie. Kryształowe wisiorki uderzały o siebie z dźwięcznym stukotem. Eryk 

spojrzał w górę. 

– Usunąć się! – wrzasnął. 

Rozległ się zgrzyt metalu... śyrandol runął na ziemię i rozprysnął się na tysiące 

kawałków. 

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Cindy przepłakała całą noc. Rano z trudem otworzyła zapuchnięte oczy. Jeszcze 

nigdy nie czuła się tak przegrana. Po spotkaniu z Erykiem była pewna, Ŝe nic 

gorszego juŜ się nie zdarzy, ale wypadek z choinką i Ŝyrandolem szybko rozwiał jej 

złudzenia. Wprawdzie gałęzie świerka osłabiły nieco siłę uderzenia, ale i tak Ŝyrandol 

rozpadł się na niezliczone kawałki. Nie było pewności, czy kiedykolwiek uda się 

przywrócić mu dawną świetność. 

Eryk razem z pracownikami hotelu zbierał rozsypane fragmenty i układał je do 

dziesiątków pudeł, ale Cindy przez cały czas uwaŜała, Ŝeby nie znaleźć się blisko 

niego. Był inny, niŜ sobie wyobraŜała. Nie umiałby kochać jej takiej, jaka jest. Nigdy 

by mu nie zaleŜało, Ŝeby razem z, nią chronić ludzi, rzeczy i miejsca. On wolał 

niszczyć wszystko w imię interesu jakiejś tam korporacji. 

To była najgorsza Wigilia w jej Ŝyciu. Wstała z łóŜka, podeszła do telefonu i 

odruchowo nakręciła numer. 

– Mamo, wesołych świąt... – Łzy popłynęły jej po policzkach. 

Eryk postanowił spędzić poranek w siłowni. Znalazł wolny przyrząd do joggingu i 

dopiero wtedy zauwaŜył, Ŝe na sąsiednim urządzeniu ćwiczy Manny. Kiwnęli 

głowami na przywitanie. 

– Wcześnie pan zaczyna – rzucił Eryk. 

– Za parę godzin mam „samolot. – Manny nawet nie starał się być uprzejmy. 

– Do domu” na święta?

– Uhm, jadę z Cindy. 

A więc jednak coś ich łączy. Dziwne, bo Manny nie wydawał się męŜczyzną, 

który... Zresztą, co go to obchodzi. Przyspieszył prędkość ścieŜki, Ŝeby wyładować 

zazdrość – uczucie, o które by siebie nie podejrzewał. 

– Mam nadzieję, Ŝe spędzicie oboje miłe święta – mruknął. 

– Z pańskiego tonu wnoszę – Manny nie zdejmował wzroku z monitora – Ŝe 

niezbyt się to panu podoba. 

Jego wrogość nie uszła uwagi Eryka. 

– Nie zdawałem sobie sprawy – wzruszył ramionami – Ŝe pana i Cindy łączy 

intymny związek. 

– Cindy i mnie nie łączy intymny związek, panie Stanton – warknął Manny. 

Eryk poczuł ulgę. Ale to nie była właściwa reakcja, kiedy człowiek rujnuje innym 

BoŜe Narodzenie, uświadomił sobie nagle. 

– Cindy pewnie powtórzyła panu, Ŝe poradziłem Harmonowi sprzedaŜ hotelu. 

Przykro mi, ale na tym polega moja... Co jest, do cholery... – przerwał, bo Manny 

jednym pchnięciem zrzucił go ze ścieŜki i stojąc obok, patrzył na niego z wyraźnym 

obrzydzeniem. 

– Cindy powiedziała mi, Ŝe raport był pozytywny, palancie. Wygląda na to, Ŝe nie 

chciała mnie martwić. Jesteś pętakiem i tchórzem, Stanton. Nie zasługujesz na nią. A 

ona juŜ na pewno – nie zasłuŜyła na to, co jej zafundowałeś! Zawodowo i prywatnie. 

– Manny odwrócił się na pięcie. – Proszę mi wybaczyć. Muszę stąd odejść, zanim 

dam panu w pysk i stracę pracę. 

Zaskoczony Eryk wpatrywał się w plecy odchodzącego Manny’ego. I nagle 

zrozumiał wszystko. Naprawdę bał się okazywać uczucie ludziom, na których mu 

zaleŜało. Cindy i ojciec byli tego najlepszym przykładem. 

Jego mózg pracował teraz na najwyŜszych obrotach. Tak. JuŜ wiedział. Harmon 

dostanie pieniądze za zniszczony Ŝyrandol od towarzystwa ubezpieczeniowego. 

Reszta ich nie obchodzi. śyrandol moŜna zrekonstruować. Wprawdzie nie odzyska 

nigdy swojej poprzedniej wartości, ale dla Cindy to akurat nie ma znaczenia. Jej 

zaleŜy na symbolu. Tak się przypadkiem składa, Ŝe on zna znudzonego Ŝyciem 

eksperta od szkła, który z pewnością podejmie się rekonstrukcji. 

Kto wie, moŜe przy okazji uda mu się odbudować swoje pokręcone relacje z 

ojcem? Ale najpierw musi odnaleźć Cindy. PrzecieŜ ona nie ma pojęcia o jego 

uczuciach! Szalona chwila wymaga szalonych czynów, pomyślał. 

– Oliver! – krzyknął i puścił się biegiem za Mannym. – Poczekaj!

– Zwariowałeś, człowieku – podsumował go Manny, słuchając jego niezbornej 

wypowiedzi. 

– Wiem! – Eryk wyrzucił ręce w powietrze. – Ale moje stosunki z Cindy od 

początku były zwariowane. Ta sytuacja mnie przerosła – mówił nieskładnie, ale nie 

mógł nic na to poradzić. – Jeśli się dobrze zastanowić, to cud, Ŝe nasze ścieŜki w 

ogóle się przecięły. Nastąpiła jakaś niezwykła koincydencja wypadków... 

– Koincydencja! – Manny wytrzeszczył na niego oczy... 

– Koincydencja... No, zbieŜność... – Eryk się zaczerwienił. 

– Wiem, co to znaczy koincydencja, tylko... Zresztą teraz to niewaŜne – westchnął 

Manny. – Jeśli się nie uda, Cindy nam dokopie. 

Cindy do ostatniej chwili zwlekała z wejściem na pokład samolotu. Manny’ego 

wciąŜ nie było. W końcu, przełykając łzy zawodu, podniosła torbę i poszła do 

wejścia. 

Nie spędzi świąt z kimś, kto był jej szczególnie bliski. Zamknęła oczy i 

próbowała wziąć się w garść. Potrzebowała Manny’ego, mimo Ŝe cieszyła się na 

spotkanie z matką. Dzisiejsza poranna rozmowa okazała się punktem zwrotnym w ich 

stosunkach. Mama wysłuchała jej historii i umiała pocieszyć. 

– Cześć – usłyszała znajomy głos. 

Spojrzała w górę i zmartwiała. 

– Eryk?! Go ty tutaj robisz?

– Mam miejsce obok ciebie. Zamieniłem się z Mannym. On leci teraz do Atlanty. 

Pokiwała głową, ale było jej przykro, Ŝe Manny nic nie powiedział o zmianie 

planów. 

– Ma tam wielu przyjaciół. A ty? Jedziesz do ojca? To znaczy, Ŝe musieliście 

rozmawiać. 

– Tak, rozmawiałem z nim. – Eryk uśmiechnął się szeroko. 

– Nie było to wcale takie straszne. 

Kapitan poinformował, Ŝe start samolotu opóźni się o czterdzieści pięć minut. 

Cindy jęknęła. Oznaczało to czterdzieści pięć minut przebywania dłuŜej z Erykiem. 

– Będziemy mogli porozmawiać – powiedział spokojnie. 

– Porozmawiać?

Wtedy sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął małe pudełko w srebrnym^, 

metalizowanym papierze. 

– To dla ciebie. 

Cindy trzymała pudełko w drŜących dłoniach, niepewna, co robić. 

– Dla mnie? – spytała, a potem rozwinęła papier. 

W pudełku, na czarnym aksamicie, błyszczały dwie brylantowe łzy niezwykłej 

urody. 

– Eryku, nie mogę tego przyjąć. 

– PrzecieŜ zniszczyłem ci tamte kolczyki – Przez przypadek. 

– I kocham cię. 

– Są o wiele za drogie – ciągnęła. – Co ty powiedziałeś?

– Dopiero teraz dotarł do niej sens jego słów. 

– śe cię kocham. Zmusiłem Manny’ego do odsprzedania mi biletu, Ŝeby spędzić z 

tobą BoŜe Narodzenie. Nawet nie wiesz, jak się namęczyłem. 

Pochylił się i pocałował ją w usta. Siedziała nieporuszona. 

– Myślałem, Ŝe coś do mnie czujesz. – Rozczarowany i speszony zapadł się w 

fotel. – Poza niechęcią, oczywiście. 

Tymczasem Cindy próbowała uporać się z sama ze sobą. W jednym momencie 

doświadczyła zbyt wielu wraŜeń: szczęście, strach, zmieszanie, niepewność ogarnęły 

ją jak morskie tale. 

– Eryku – zaczęła powoli – ja teŜ cię kocham. Ale sama miłość nie wystarczy. 

ś

eby Ŝyć razem, trzeba czegoś więcej – wspólnych wartości, wspólnego celu, 

rodzinnych więzi... Nie chcę, byś myślał, Ŝe jestem z tobą dlatego, bo niedługo 

zostanę bez pracy. 

Chwycił ją za rękę i podniecony opowiedział jej o planach kupienia hotelu. 

– A ty jesteś najodpowiedniejszą osobą do prowadzenia tego cyrku – zakończył. – 

Oczywiście pod warunkiem, Ŝe nie będziesz spoufalać się z gośćmi płci męskiej. 

Objął ją i tym razem Cindy zareagowała tak, jak tego pragnął. Widział, Ŝe mu ufa. 

Całowali się długo. 

– Eryku! – Uśmiechnęła się szelmowsko, kiedy skończyli. 

– Czy ty myślisz, Ŝe skoro podarowałeś mi brylantowe kolczyki, muszę się od 

razu w tobie zakochać?

– Jasne, Ŝe tak – parsknął śmiechem. – Sama przyznasz, Ŝe to działa, prawda?

– Masz całkowitą rację. Zachwycony wpatrywał się w jej twarz. 

– Czy jesteś przygotowany na spotkanie z moją rodziną? – zapytała. 

– Owszem. A ty z moją?

– Chyba tak. Zastanawiam się tylko, czy twój ojciec mnie polubi. 

– Kobietę, dzięki której znowu zacząłem grać?! Nie mam Ŝadnych wątpliwości. 

Cindy usiadła głębiej i przymknęła oczy. Najgorsza Wigilia w jej Ŝyciu zamieniła 

się w Wigilię najszczęśliwszą. 

– Cindy? – odezwał się Eryk. – Kiedy sprawdzałem dokumenty hotelowe, wpadł 

mi do ręki raport o mojej skradzionej piŜamie. Czy wiesz coś o tym?

Zamrugała niepewnie oczami. 

– Tak. Sama go wypełniłam. 

– A skąd wiedziałaś, Ŝe była niebieska?

– Wisiała w łazience, kiedy opatrywałam sobie rękę. – Cindy udało się zachować 

spokój. 

– A monogram? PrzecieŜ na pewno nie mówiłem, Ŝe jest wyszyty na kieszeni. – 

Patrzył na nią z rozbawieniem w oczach. 

– Z... zgadłam. – Jeszcze nie zorientowała się, Ŝe Eryk z niej Ŝartuje. 

– A kolor? Kochanie, jakim cudem domyśliłaś się, Ŝe litery były popielate?

Cindy juŜ, juŜ miała wpaść w panikę, ale uniosła głowę i spojrzała na Eryka. 

Uśmiechnęła się i uwodzicielskim gestem przesunęła palcem po jego ustach. 

– Co byś powiedział na to, Ŝeby pójść do toalety? Moglibyśmy dokończyć 

rozmowę zaczętą na dachu. 

– Coś mi się wydaje, Ŝe próbujesz zmienić temat! – Chwycił jej palec i pocałował. 

– Sam przyznasz, Ŝe to działa, prawda?

– Absolutnie tak!