plik

Merle

i Kamienne Światło
Kai Meyer

Merle
i Kamienne Światło

Przekład z języka niemieckiego Arkadiusz Stempin
VIDEOGRAF II Katowice

Kai Meyer
Merle

i Kamienne Światło
Przekład z języka niemieckiego Arkadiusz Stempin

VIDEOGRAF II Katowice
TYTUŁ ORYGINAŁU Das Steinerne Licht

REDAKCJA
Joanna Szewczyk

REDAKCJA TECHNICZNA Jerzy Kuśmierz
„GROSIK DLA DZIECKA"—Kupując książkę wydawnictwa Wdeograf II, pomagasz dzieciom

i młodzieży niepełnosprawnej. Jeden grosz z każdej sprzedanej książki,
opatrzonej tym logo, trafia do Fundacji F"omo-cy Dzieciom i Młodzieży

Niepełnosprawnej im. św. Stanisława Kostki w Katowicach.
PROJEKT OKŁADKI Joachim Knoppe

KOREKTA Jacek Ulg
Elżbieta Spadzińska-Żak

SKŁAD I ŁAMANIE Ewa Mierzwa
Wydanie I, wrzesień 2006

Videograf II Sp. z o.o.
41-500 Chorzów, Al. Harcerska 3 C

tel.: (0-32) 348 31 33, 348 31 35
fax: (0-32) 348 31 25

office@videograf.pl
www.videograf.pl

Polish edition by Videograf II Sp. z o.o.
ISBN 83-7183-415-2 ISBN 978-83-7183-415-8

Spis treści
Syn Horusa............................................

Mistrz złodziejski................................... 32
Dzieci Lilith........................................... 53

Enklawa ................................................ 79
W uchu herolda..................................... 99

Los Junipy .............................................122
Zamach .................................................146

Dom serca .............................................182
Przebudzenie wojowników ....................227

Dryfujące zwłoki ...................................248
Przyjaciółki............................................267

Syn Horusa
W dole, pod szybującym w po-wietrzu obsydianowym lwem rozpościerała się kraina,

która podobnie jak morze popiołów, zdawała się nie mieć końca. Czarna kamienna
sylwetka niemal bez wysiłku mknęła pod gęstym puchem chmur. Siedzącej na

grzbiecie lwa Merle zdawało się, że wystarczyłoby wyciągnąć do góry rękę, by
musnąć puszystą pierzynę chmur.

Zanurzyła ręce w bujnej grzywie skrzydlatego lwa. Wprawdzie jego sierść, tak
zresztą jak i całe ciało, była z kamienia, jednak obsydianowy włos był w dotyku

miękki i elastyczny — to jedna z wielu tajemnic, które kryło w sobie masywne
ciało Vermithraxa.

Na tej wysokości wiatr nieprzyjemnie smagał przeraźliwym chłodem. Przenikał
czerwoną, ciężką pelerynę i sięgającą do kolan sukienkę, które Merle miała na

sobie. Zresztą brzeg sukni podwinął się w locie, i obnażył jej kolana,
wystawiając je na podmuchy zimnego wiatru. Gęsia skórka na nogach wydała się

Merle po pewnym czasie tak oczywista, jak burczący z głodu żołądek i spowodowany
wysokością i przenikliwym zimnem ból uszu. Dobrze, że przynajmniej miała na

nogach masywne buty, choć marne to było pocieszenie w obliczu rozpaczliwego

położenia i ciągnącego się poniżej bezkresnego pustkowia.

Przed dwoma dniami Merle wymknęła się na grzbiecie Vermithraxa ze swojego
rodzinnego miasta, Wenecji. Przebiwszy się przez otaczający miasto pierścień

wojsk egipskich, nierozłączna dwójka śmiałków kierowała się na północ.
Przelatywali nad niekończącym się pustkowiem, nad wyludnionymi ruinami miast,

które straszyły pogorzeliskami i spalonymi murami, nad opuszczonymi zagrodami
chłopskimi obróconymi w perzynę przez armie faraona, nad wioskami, gdzie

wałęsały się jedynie bezpańskie koty i psy. No i oczywiście nad miejscami, które
wyglądały jak po przejściu nawałnicy.

Jedynie siły natury potrafiły się oprzeć brutalnej przemocy imperium. Łąki
zazieleniły się, w zgliszczach pięły się ku górze kwitnące krzewy bzu, a na

drzewach wyrastały soczyste, zielone liście. Jakby przyroda w swym pędzie do
życia chciała sobie zadrwić z opuszczonych miast i osad.

— Jak długo jeszcze? — spytała gniewnie Merle. Głos Vermithraxa przypominał
wydobywający się ze

studni głuchy pomruk.
— Licząc od dzisiejszego południa, pół dnia krócej. Merle nic już nie

odpowiedziała. Czekała natomiast,
aż odezwie się w niej ten wewnętrzny głos, jak zwykle przychodzący jej w sukurs,

gdy ogarniała ją niepewność. Głos pocieszenia i zachęty.
8

Ale Królowa Laguny milczała.
— Królowo! — krzyknęła Merle trwożliwie. Vermit-hrax zdążył się już

przyzwyczaić, że Merle niekiedy rozmawia z kimś, kogo on nie widzi ani nie
słyszy. Łatwo rozpoznawał też, kiedy jej słowa nie były skierowane do niego.

— Nie odpowiada? — zapytał po chwili.
— Myśli i zastanawia się — Merle bezwiednie wyszeptała te słowa. Królowa Laguny

często posługiwała się jej głosem. Do tej arogancji dziewczynka zdążyła się już
przyzwyczaić i nawet ją tolerowała, choć wypominała sobie własną uległość. Teraz

jednak ucieszyła się na znak życia od Królowej.
— Nad czym się tak zastanawiasz? — spytała Merle.

— Nad kondycja was, ludzi — odpowiedziała Królowa i zaczęła mówić wewnętrznym
głosem, który mogła słyszeć jedynie Merle. — Dlaczego aż tyle musiało się

wydarzyć* I co takiego człowieka jak faraon pcha do... — wprawdzie nie mogła
wskazać ręką na spustoszenia, jakie poczyniły egipskie wojska, ale Merle

doskonale odgadła jej myśl.
— To on jest sprawcą wszystkiego? On, jako żyjący człowiek? Przecież był już

martwy, zanim kapłani przywrócili mu życie.
— Sam fakt, że ktośpowraca do życia, wcałe nie musi oznaczać, iż zamieni ziemię

w jedno wielkie pobojowisko, jakiego świat nie widział od wieków.
9

— Od wieków? — zdziwiła się Merle. — Czy toczyła się już w przeszłości wojna, w
wyniku której udałoby się komuś zawojować cały świat? — Z wyjątkiem Wenecji,

której dni zdawały się być policzone, od trzech dziesięcioleci jedynie królestwo
cara opierało się skutecznie egipskiej nawałnicy. Inne kraje padły pod naporem

armii mumii i chmar skarabeuszy.
— Tak. Przed tysiącami lat, w epoce przedoceanicz-nych cywilizacji.

Przedoceaniczne cywilizacje. Te słowa rozbrzmiewały w uszach Merle, choć głos
Królowej już zamilkł. Uwolniwszy ją z rąk egipskiego szpiega, Merle żywiła

przekonanie, iż ta niezwykła istota jest epigonem przedoceanicznych imperiów, o
których legendarnej potędze rozprawiano do dziś. Ale Królowa zaprzeczała swojemu

domniemanemu pochodzeniu. I Merle wierzyła jej słowom.
Nikt nie był w stanie wniknąć w tajemnicę istoty Królowej. Także Merle, choć od

ucieczki z Wenecji połączył je wspólny los i tylko ona była tak blisko Królowej,
jak nikt inny.

Otrząsnęła się z zamyślenia. Przywołując w myślach Wenecję, musiałaby
nieuchronnie pomyśleć o Serafinie. A to w tej chwili sprawiało jej ból.

Z wysiłkiem spojrzała przed siebie spod czarnej grzywy lwa. Na horyzoncie
wyrastały szczyty jakiegoś górskiego pasma. Zresztą od pewnego czasu krajobraz,

który mijali, stawał się coraz bardziej górzysty.
10

Od domniemanego celu dzieliła ich niewielka odległość.
— Widzę śnieg!

— A cóż ty sobie myślałaś?! — wykrzyknął rozbawiony Vermithrax. — Przypatrz się

dobrze, na jakiej wysokości lecimy. Zanim dotrzemy na drugą stronę górskiego

grzbietu, zimno da się nam mocno we znaki.
— Przecież ja jeszcze nigdy nie widziałam śniegu — odparła Merle. — Ludzie

twierdzą, że od dziesięcioleci w Wenecji nie było zimy ani lata. Wiosna i jesień
przeplatają się ze sobą.

— Więc niewiele zmieniło się od czasu, kiedy wtrącono mnie do wieży Campanile —
Vermithrax znowu się zaśmiał. — Ludzie wciąż skarżą się na pogodę. Jak można

tracić tyle energii na to, na co nie ma się żadnego wpływu?
Merle nie przyszła do głowy żadna rozsądna odpowiedź. Wtedy Królowa znów

posłużyła się jej głosem.
— Vermithrax! Tam, przed nami, u podnóża gór... co to jest?

Merle zadrżała. I miała ochotę zdusić w sobie tę odrażającą siłę, której się
poddawała. Mogła wyczuć te,n moment, kiedy Królowa ulatniała się. Wtedy

natychmiast odpływała jej z głowy krew.
— Ja też to widzę — odrzekła. — Czy to stado ptaków?

Lew zamruczał: — Zbyt duże jak na stado ptaków...
ll

Mroczny cień, który niczym chmura unosił się nad górskim pasmem, miał wyraźnie
zarysowane kontury. Na tle gigantycznych górskich skał, od których się

odznaczał, nie wydawał się zbyt duży. Ale im byli bliżej, tym większe robił
wrażenie. Bowiem wyglądało tak, jakby to on zbliżał się do nich.

— Uwaga! — krzyknął Vermithrax.
Raptownie obniżył lot, a Merle natychmiast poczuła, że przewracają się jej

wnętrzności. Już chciała skarcić obsydianowego lwa, gdy nagle sama spostrzegła
niewielkie punkciki wypełniające zarys zjawiska dostrzeżonego na horyzoncie.

Jasne kropeczki migoczące w świetle zachodzącego słońca. Jakby na obraz
przedstawiający krajobraz ktoś sypnął drobniutkie ziarenka złotego piasku.

— Słoneczne barki — powiedziała Królowa w myślach Merle.
„Teraz nas dopadli, pomyślała dziewczynka. Odcięli nam drogę. Któż by pomyślał,

że nadal jesteśmy dla nich tak ważni?" Jasne, że Merle jest dla nich nosicielką
Królowej, tej zbawczej istoty, która żyła ongiś w wodach laguny i chroniła

Wenecję przed egipskimi zdobywcami. Ale to należało już do przeszłości. Teraz
miasto znajdowało się w rękach tyrana.

— To przypadek, że ich napotkaliśmy — odrzekła w myślach Merle Królowa Laguny. —
Mc nie wskazuje na to, że nas zauważyli.

12
Mroczny cień, który niczym chmura unosił się nad górskim pasmem, miał wyraźnie

zarysowane kontury. Na tle gigantycznych górskich skał, od których się
odznaczał, nie wydawał się zbyt duży. Ale im byli bliżej, tym większe robił

wrażenie. Bowiem wyglądało tak, jakby to on zbliżał się do nich.
— Uwaga! — krzyknął Vermithrax.

Raptownie obniżył lot, a Merle natychmiast poczuła, że przewracają się jej
wnętrzności. Już chciała skarcić obsydianowego lwa, gdy nagle sama spostrzegła

niewielkie punkciki wypełniające zarys zjawiska dostrzeżonego na horyzoncie.
Jasne kropeczki migoczące w świetle zachodzącego słońca. Jakby na obraz

przedstawiający krajobraz ktoś sypnął drobniutkie ziarenka złotego piasku.
— Słoneczne barki — powiedziała Królowa w myślach Merle.

„Teraz nas dopadli, pomyślała dziewczynka. Odcięli nam drogę. Któż by pomyślał,
że nadal jesteśmy dla nich tak ważni?" Jasne, że Merle jest dla nich nosicielką

Królowej, tej zbawczej istoty, która żyła ongiś w wodach laguny i chroniła
Wenecję przed egipskimi zdobywcami. Ale to należało już do przeszłości. Teraz

miasto znajdowało się w rękach tyrana.
— To przypadek, że ich napotkaliśmy — odrzekła w myślach Merle Królowa Laguny. —

Mc nie wskazuje na to, że nas zauważyli.
12

Merle musiała przyznać jej rację. Zresztą Egipcjanie tak szybko by ich nie
dogonili. Nawet gdyby udało im się zaalarmować stacjonujące w pobliżu jednostki,

nie mogliby oczekiwać, że uciekinierzy akurat skierują się w ich stronę.
— Ten potężny powietrzny statek to akumulator. Jedna wielka latająca fabryka

mumii.
Vermithrax pędził teraz ponad wierzchołkami drzew. Tylko sporadycznie musiał

wymijać wyrośnięte jodły czy świerki. Ale przez większość czasu leciał wprost na
swojego przeciwnika.

— Może powinniśmy zboczyć — odrzekła Merle, próbując opanować lęk. Jednak serce

wciąż waliło jej jak młotem. Zesztywniałe nogi przypominały nieruchome kończyny

lalki z gałganków.
Istotnie, to statek-akumulator. Prawdziwy akumulator. Jeszcze nigdy nie widziała

fruwającej egipskiej fregaty. I właściwie wcale nie chciała jej widzieć.
Wiedziała, co to są statki-akumulatory, a nawet znała istotę ich działania.

Dobrze orientowała się, że każdą powietrzną fregatą dowodził budzący postrach
Sfinks-Komandor.

Dość mroczne perspektywy.
— Przed nami jest rzeczywiście cała armia słonecznych barek, która otacza

statek-akumulator — powiedział bez cienia emocji Vermithrax.
Teraz także i Merle rozpoznała wyraźnie, że dotychczasowe punkty na horyzoncie

to najmniejsze latające jednostki egipskiej floty. Na pokładzie każdej słonecz-
13

nej barki było miejsce dla załogi wojowników-mumii oraz wysokiego rangą kapłana,
który czarami i magią utrzymywał statek w powietrzu. Jeśli Egipcjanie mieliby

rzeczywiście dostrzec Vermithraxa, to jedyną szansę przeżycia stwarzał szybki
zachód słońca, gdyż wieczorem barki były coraz bardziej ociężałe, a po zmroku w

ogóle nieprzydatne.
Ale w tej chwili krwista czerwień spływała jeszcze po górskich stokach i słońce

w połowie kryło się za zachodnimi szczytami.
— Zboczmy z drogi — powtórzyła Merle, tym razem bardziej stanowczo. — Dlaczego

nie zatoczymy wokół nich łuku?
— Jeśli się nie mylę — włączyła się Królowa, która posłużyła się ustami Merle,

by usłyszał ją Vermithrax — statek-akumulator kieruje się na Wenecję, by wziąć
udział w dużej bitwie.

— Pod warunkiem, że do takowej dojdzie — skwitowała Merle.
— Szybko się poddadzą — odparł lew. — Wenecjanie nigdy nie grzeszyli odwagą. Z

wyjątkiem obecnych tutaj.
— Bardzo dziękuję.

— Vermithrax mówi prawdę. Prawdopodobnie nie dojdzie nawet do żadnej bitwy. Ale
któż to wie, w jaki sposób armia imperium będzie obchodzić się z mieszkańcami

miasta. Ostatecznie Wenecja przez trzydzieści lat grała faraonowi na nosie.
— Wyłącznie dzięki tobie!

14
— Aby was uratować.

Od statku-akumulatora dzieliła ich w tej chwili odległość najwyżej kilkuset
metrów. Słoneczne barki patrolowały obszar położony wysoko nad nimi. Na

pancerzach statków załamywały się promienie zachodzącego słońca, dzięki czemu
flotylla jarzyła się czerwienią. Merle w duchu liczyła na to, że Vermithrax w

locie koszącym przeleci nisko w cieniu wierzchołków drzew, stając się
niewidocznym dla wojowników--mumii.

Statek-akumulator imponował wielkością. Wyglądał jak piramida o trzech ścianach
i ściętym wierzchołku. Obwarowany strzelniczymi wieżyczkami, mieścił w sobie

dość przestronny punkt obserwacyjny, do którego przylegały liczne dobudówki; im
bliżej środka, tym wyższe, tak że same tworzyły rodzaj wierzchołka. W

wieżyczkach Merle rozpoznała stojące postacie żołnierzy.
Las na tej wysokości stawał się coraz rzadszy. Głębokie bruzdy w ziemi

świadczyły o stoczonych tu niegdyś ciężkich walkach. Nawet po tylu latach
labirynt okopów i rowów strzelniczych nie zarósł całkowicie.

— Tu pochowani są ludzie — powiedziała niespodziewanie Królowa.
— Co?

— Obszar nad którym szybuje statek-akumulator, musi kryć w sobie groby wielu
poległych. 'W przeciwnym razie ta latająca forteca nie krążyłaby tu tak

dyskretnie.
15

Rzeczywiście, potężny kadłub fabryki mumii zawisł zupełnie w bezruchu nad łąką,
której trawa z lekkością poddawała się podmuchowi wieczornego wiatru. W każdej

innej sytuacji obraz ten symbolizowałby spokój i ciszę. Dziś jednak zakłócała ją
obecność groźnego statku powietrznego. Szybował on tak nisko nad łąką, że między

nim a powierzchnią ziemi zmieściłby się jedynie niewielki wenecki pałac.
— Ląduję — powiedział Vermithrax. — Nie lecimy już w cieniu drzew, istnieje

niebezpieczeństwo, że zostaniemy natychmiast dostrzeżeni.
Nikt nie zaoponował. Obsydianowy lew wylądował na skraju lasu. Kiedy jego łapy

dotknęły ziemi, dziewczynką mocno zatrzęsło. Dopiero teraz poczuła, jak bardzo

bolą ją pośladki od długiej jazdy na kamiennym grzbiecie. Próbowała rozruszać

kości, ale bez skutku.
— Nie schodzić — zakomenderowała Królowa. — Niewykluczone, że w ciągu sekundy

trzeba będzie ponownie wzbić się do góry.
„Interesująca perspektywa", pomyślała Merle.

— Zaczyna się.
— Tak, właśnie widzę.

Vermithrax, którego wiedza o imperium i strategiach jego działania ograniczała
się wyłącznie do tego, co opowiedziały mu Merle i Królowa po uwolnieniu go z

więzienia-wieży na środku placu św. Marka, wydobył z siebie głębokie
westchnienie. Lwia grzywa nastroszy-

16
Rzeczywiście, potężny kadłub fabryki mumii zawisł zupełnie w bezruchu nad łąką,

której trawa z lekkością poddawała się podmuchowi wieczornego wiatru. W każdej
innej sytuacji obraz ten symbolizowałby spokój i ciszę. Dziś jednak zakłócała ją

obecność groźnego statku powietrznego. Szybował on tak nisko nad łąką, że między
nim a powierzchnią ziemi zmieściłby się jedynie niewielki wenecki pałac.

— Ląduję — powiedział Vermithrax. — Nie lecimy już w cieniu drzew, istnieje
niebezpieczeństwo, że zostaniemy natychmiast dostrzeżeni.

Nikt nie zaoponował. Obsydianowy lew wylądował na skraju lasu. Kiedy jego łapy
dotknęły ziemi, dziewczynką mocno zatrzęsło. Dopiero teraz poczuła, jak bardzo

bolą ją pośladki od długiej jazdy na kamiennym grzbiecie. Próbowała rozruszać
kości, ale bez skutku.

— Nie schodzić — zakomenderowała Królowa. — Niewykluczone, że w ciągu sekundy
trzeba będzie ponownie wzbić się do góry.

„Interesująca perspektywa", pomyślała Merle.
— Zaczyna się.

— Tak, właśnie widzę.
Vermithrax, którego wiedza o imperium i strategiach jego działania ograniczała

się wyłącznie do tego, co opowiedziały mu Merle i Królowa po uwolnieniu go z
więzienia-wieży na środku placu św. Marka, wydobył z siebie głębokie

westchnienie. Lwia grzywa nastroszy-
16

ła się. Wąsy stanęły równiutko na baczność, można je było niemal odmierzyć od
linijki.

Wokół nich poczęły się dziać dziwne rzeczy. Najpierw na drzewach zaczęły więdnąć
liście. I to w tak przyśpieszonym tempie, jakby jesień postanowiła nadejść kilka

miesięcy przed czasem i to na dodatek w ciągu kilku minut. Liście żółkły, więdły
i opadały na ziemię. Świerki, w cieniu których szukali schronienia, w mgnieniu

oka traciły igły. Vermithrax i Merle w jednej chwili pokryli się brązowym
nalotem.

Merle otrząsnęła się i wbiła wzrok w krążący nad nią statek-akumulator.
Wprawdzie nie stała dokładnie pod pojazdem, ale na tyle blisko, że mogła

dokładnie zobaczyć całe podwozie.
W jednej chwili olbrzymia powierzchnia powietrznego statku pokryła się

przestrzennymi świetlistymi pasami o ciemnożóltawej barwie, biegnącymi wzdłuż i
wszerz, czasem nierównymi i nie tworzącymi regularnego wzoru. Jedynie sam środek

wypełniała ciemna powierzchnia w kształcie koła, prawie tak duża jak połowa
placu św. Marka. Nagle zupełnie niespodziewanie zadrżała ziemia, jak podczas

silnego trzęsienia ziemi. Merle musiała jeszcze mocniej uchwycić się
obsydianowej grzywy lwa. Drzewa stojące w pobliżu zostały wyrwane z korzeniami.

Upadając na prawo i lewo, przewracały następne. W powietrzu kłębiły się tumany
kurzu, suchych liści i igieł. Przez dobrą chwilę Merle nie mogła nawet złapać

oddechu. Kiedy prze-
17

stały jej łzawić oczy, zobaczyła, co się naprawdę wydarzyło.
Łąka, nad którą unosiła się fabryka mumii, zupełnie znikła. Pozostała po niej

potężna wyrwa. Tak jakby ziemia została przeorana przez armię olbrzymich kretów.
Jarząca siatka żółtawych pasów odłączyła się od podwozia statku, rozszczepiając

się na niezliczoną ilość połyskujących snopów światła i haków w różnym
kształcie. Ale wszystkie były skierowane w dół, w stronę zdewastowanej ziemi, i

wyciągały z niej ludzkie zwłoki.
Ziemiste zwłoki poległych.

— Czyli w ten sposób pozyskują armie rekrutów — szepnął Vermithrax, a jego głos

brzmiał tak jakby lada moment miał z przerażenia zawisnąć w próżni.

Merle pociągnęła Vermithraxa za grzywę. Nie śledziła już tego, co rozgrywało się
przed jej oczyma.

— Uciekajmy stąd! — krzyknęła.
— Nie! — sprzeciwiła się Królowa.

Ale Vermithrax podzielał zdanie Merle. Brać nogi za pas i uciekać. Zanim wpadnie
się w wirujący strumień powietrza, w objęcia migoczącego haka i zostanie się

wessanym do wnętrza fabryki-mumii, gdzie niewolnicy i maszyny tchną w nich inny
rodzaj życia, naznaczony pokorą, posłuszeństwem i instynktem zabijania.

— Mocno się trzymać! — zaryczał. Królowa, posługując się głosem Merle, ponownie
zaprotestowała, ale obsydianowy lew zignorował jej sprzeciw.

18
W oka mgnieniu wzbił się na silnych skrzydłach do góry. Jednocześnie wykonał

raptowny zwrot, kierując się na wschód, w stronę zapadających ciemności.
Gwałtownie ruszył przed siebie, nie zważając na słoneczne barki i wysokich

kapłanów, którzy w tym momencie wlepili w niego oczy.
Merle aż do łokci zanurzyła ręce w lwiej grzywie, mocno wbijając palce w sierść.

Pochyliła się głęboko i przylgnęła niemal całym ciałem do szyi Vermithraxa. W
ten sposób zmniejszała opór powietrza oraz ryzyko trafienia egipskim pociskiem.

Nie odważyła się spojrzeć za siebie. W końcu jednak odwróciła się i zobaczyła,
że sześć słonecznych barek, otaczających do tej pory statek-akumulator, rzuciło

się za nimi w pościg.
Plan Vermithraxa wyglądał na prosty, lecz samobójczy. Lew domyślał się, że

powietrzna forteca uzbrojona jest po zęby, i że zastrzelenie skrzydlatego lwa
nie będzie jej nastręczało większych trudności. Jeżeli jednak znajdzie się on w

pobliżu barek, to ich komandorzy dwa razy zastanowią się, zanim wydadzą rozkaz
zestrzelenia obiektu szybującego wśród własnych ludzi.

„Ten plan nie ma szans powodzenia", pomyślała Merle. Koncepcja Vermithraxa
zdałaby egzamin, gdyby mieli do czynienia z normalnym przeciwnikiem, takim,

którego skrzydlaty lew znał z okresu sprzed pobytu w weneckim więzieniu.
Tymczasem na pokładzie słonecznych barek znajdowali się wojownicy-mumie. Zycie

każdego z nich nie przedstawiało dla dowódz-
19

twa większej wartości, skoro nawet kapłana było ono gotowe poświecić „dla
sprawy".

Vermithrax zaklął, kiedy przyszła mu do głowy ta sama myśl. W niewielkiej
odległości od niego zaświstał w powietrzu drewniany pocisk wielkości ludzkiego

ciała, wystrzelony z okienka kadłubu akumulatora. Ta powietrzna fabryka mumii,
zbyt masywna, by podjąć pościg, dysponowała jednak podstępnym i dalekosiężnym

uzbrojeniem.
Merle zrobiło się niedobrze, ponieważ Vermithrax dokonywał w powietrzu wciąż

nowych zwrotów i niespodziewanych manewrów, o które wcale by go nie posądzała.
Kamienne ciało to wznosiło się do góry, to znowuż opadało w dół, a wszystko w

tak zawrotnym tempie, że Merle zupełnie straciła orientację, na jakiej są
wysokości. Nawet Królowa milczała przejęta.

Merle obejrzała się za siebie. Lecieli niemal na wysokości platformy
obserwacyjnej. W okienkach strzelniczych dostrzegła liczne postacie. Wśród nich

te w szatach, z zawziętymi twarzami. Domyśliła się, że to wysocy kapłani.
Jeden z nich szczególnie zwrócił jej uwagę. Przewyższał pozostałych o głowę. Na

sobie miał imponującą szatę, utkaną chyba ze szczerego złota. Ogoloną głowę
zdobiła sieć złotawych pasków, przypominająca artystyczne rzeźbienia

wygrawerowane na drogocennej broszce. Dłońmi obejmował okienka strzelnicze.
20

— Wezyr faraona — wyszeptała Królowa w myślach Merle. — Nazywa się Seth.
Piastuje godność najwyższego kapłana Morusa.

— Seth? Czy to nie imię egipskiego boga?
— Kapłani Horusa nie grzeszyli skromnością. Merle odniosła wrażenie, że

mężczyzna pomimo
znacznej odległości przeszywa ją wzrokiem na wylot. Przez chwilę zdawało jej

się, że Królowa westchnęła z bólu w jej wnętrzu.
— Wszystko w porządku?

— Nie patrz mu w oczy, proszę.
W tym samym momencie przeleciał obok nich grad pocisków. Dwa z nich trafiły w

lecące w ich pobliżu słoneczne barki. Jedna, dymiąc i zataczając spirale,

zaczęła spadać w dół. Druga niczym kamień spadła prosto na ziemię, gdzie stając

w płomieniach, roztrzaskała się na drobne kawałki. Pozostałe natychmiast
zawróciły, by nie dostać się pod ostrzał statku-aku-mulatora.

Właśnie tej szansy wyczekiwał Vermithrax.
Z dzikim okrzykiem rzucił się w dół. Merle krzyknęła przerażona, widząc, z jaką

prędkością zbliżają się do ziemi. Oczyma wyobraźni widziała już siebie martwą,
leżącą obok zgliszczy roztrzaskanej barki.

Ale dosłownie kilka metrów przed skalnym uskokiem Vermithrax wyhamował,
przeleciał nad krawędzią pionowej skalnej ściany, opuścił się wzdłuż niej w dół,

uciekając z linii strzału akumulatora. Teraz
21

siedziały mu na grzbiecie jedynie cztery barki, które lada moment powinny
wyłonić się zza skalnej krawędzi.

Królowa Laguny zapomniała już o przeszywającym ją spojrzeniu wezyra. — Dobrze
wiedziałam, dlaczego do naszego przedsięwzięcia wybrałam Vermithraxa.

— Bo nie miałaś innego wyboru — Merle zupełnie nie słyszała własnych słów. Wiatr
wiejący z naprzeciwka wyrywał jej słowa z ust niczym skrawki papieru.

Królowa w jej wnętrzu śmiała się, co sprawiało Merle niesamowitą przyjemność.
Jakby to ona sama śmiała się bez własnego udziału.

Lew uspokoił lot i ponownie przyjął pozycję poziomą. Przelatując teraz przez
labirynt górskich szczelin, zorientował się, że jedna z nich była na tyle

szeroka, że mogła posłużyć im za kryjówkę. Tym bardziej, że znowu dostali się
pod ostrzał stalowych kul, tym razem wystrzeliwanych z dziobów słonecznych

barek. Żadna z nich nie drasnęła ich jeszcze, choć kamienne odpryski spadały im
ze wszystkich stron na głowę. Fontanny iskier tryskały z trafionych pociskami

kamiennych ścian, zostawiając głębokie wyrwy.
Wąwóz nie był głęboki. Miał najwyżej siedem kroków. Zwężał się ku dołowi,

podczas gdy ściany stały od siebie w odległości pozwalającej Vermithraxowi na
rozpostarcie skrzydeł. Dwie barki ruszyły za nimi do wąwozu. Pozostałe dwie

patrolowały skalny labirynt z góry, licząc na to, że obsydianowy lew wyłoni się
22

ze szczeliny. Ale on z łatwością ścinał ostre zakręty, podczas gdy długie barki
przed każdym z nich musiały zwalniać, by z rozpędu nie zawadzić o skały.

W dole wąwozu płynął strumień. Jedna z odnóg górskiego jeziora. Po pewnym czasie
strumień zamienił się w rwącą rzekę. Skalne ściany znajdowały się teraz w

większej odległości od siebie, dając barkom większe pole manewru. Ale pierwotna
przewaga Vermithraxa nie stopniała jeszcze, a i dwie pozostałe barki,

patrolujące szczelinę od góry, również się nie pojawiły.
— Skoro chcemy przedostać się na drugą stronę górskiego grzbietu, nie możemy

wiecznie lecieć tak nisko.
— Najpierw trzeba przeżyć, nieprawdaż?

— Próbuję jedynie ułożyć plan, nic więcej.
Merle nie mogła się skoncentrować. Nie przy tej zawrotnej prędkości. Cały czas

czuła, że paraliżuje ją strach. Wprawdzie wymknęli się akumulatorowi, ale
słoneczne barki w dalszym ciągu siedziały im na karku.

— Vermithrax! — Merle nachyliła się nad uchem lwa, próbując przekrzyczeć wiatr.
— Dokąd teraz chcesz lecieć?

— Na Zachód słońca — odpowiedział lapidarnie. Po tonie jego głosu zorientowała
się, jak bardzo jest zmęczony. Rzeczywiście, do tej pory nie przyszło jej do

głowy, że także on może stracić siły.
Nurt rzeki stał się bardziej bystry. Merle zauważyła, że woda nie połyskiwała

już czerwienią, tylko odbijała w swojej toni mroczne ściany skał. Także niebo
zatra-

23
ciło swoją wcześniejszą jaskrawość, nabierając fioletowego odcienia.

Najchętniej krzyknęłaby teraz z radości. Vermit-hrax miał rację. Jego plan
powiódł się. Wystrychnął Egipcjan na dudka. Słoneczne barki zniknęły. Merle

wyobraziła sobie, jak powracają w żółwim tempie do macierzystego akumulatora,
pozbawione światła słonecznego. Nieużyteczne jak kawałek złomu.

Rzeka płynęła teraz jeszcze bardziej wartkim, dzikim, a przede wszystkim
głośniejszym nurtem. Wkrótce pokryła się szumiącą pianą. Przed nimi

rozpościerała się mroczna ciemność.
Vermithrax z okrzykiem radości skoczył nad wodospadem, gdzie woda przez jakieś

sto metrów spadała w dół. Nie obniżył lotu, tak że Merle widziała cały obszar

rozciągający się u stóp gór; lasy i łąki, nad którymi zapadała już noc. Lew

frunął teraz leniwie poruszając skrzydłami. Merle w milczeniu oglądała
krajobraz, a po chwili znowu odezwała się do Królowej.

— Co wiesz na temat Setha?
— Niewiele. Wyznawcy kultu Horusa przed trzydziestu laty przywrócili faraona do

życia. Od tego czasu przysługuje im przywilej obsadzania stanowiska najwyższego
kapłana. Zresztą Seth już nim był.

— Wcale nie wyglądał na tak starego.
— Nie. Ale jakie to ma znaczenie?

Merle zastanowiła się, jak wytłumaczyć Królowej, istocie nie podlegającej
upływowi czasu, że na podsta-

24
wie wyglądu zewnętrznego można ocenić wiek. Jeśli ta reguła traciła swoje

zastosowanie, mogło to oznaczać, że ktoś nie ujawnia swej prawdziwej twarzy albo
też, wyglądając jak człowiek, nie jest nim w rzeczywistości. Przynajmniej nie

śmiertelnikiem.
Ponieważ Merle nie kwapiła się do udzielenia wyjaśnień, Królowa dalej ciągnęła

swój wywód:
— Kapłani Horusa dysponują wiełką władzą. Tak naprawdę rządy imperium spoczywają

w ich rękach. Faraon to jedynie figurant.
— Ale to oznaczałoby, że Seth jako najwyższy kapłan, a ponadto wezyr faraona, w

istocie...
— Jest prawdziwym władcą Egiptu.

— I świata.
— Niestety tak.

— Sądzisz, że jeszcze się z nim spotkamy?
— Lepiej się módl, żeby ta przyjemność nas ominęła.

— Do kogo? Do Królowej Laguny? Tak jak to czyni teraz cała Wenecja? — szybko
pożałowała swoich słów. Ale było już za późno.

Przez kilka następnych godzin Królowa milczała i skryła się w najdalszym
zakamarku Merle, w kokonie zimnych, obcych i boskich myśli.

Pasmo górskie pokonali na wschodzie, nie napotkawszy już więcej przeciwników.
Po pewnym czasie, dobrze po północy w szarawej poświacie odbijającej się w

śniegu dostrzegli światła
25

księżyca i gwiazd. Dopiero teraz Vermithrax pozwolił sobie na krótką przerwę.
Wylądował na półce skalnej szerokiej na tyle, że sam był w stanie się rozłożyć,

a Merle mogła zejść z jego grzbietu.
Bolało ją niemal wszystko. Przez krótką chwilę wątpiła nawet, czy w ogóle będzie

mogła stanąć na nogach. Czy przy każdym kroku nie odczuje bólu nadwerężonych
kości i mięśni.

Rozejrzała się dookoła, wypatrując pościgu. Ale w panującej ciemności nie
zauważyła niczego podejrzanego. Tylko jakiś drapieżny ptak szybował na

horyzoncie. Sokół albo jastrząb.
W całej krainie rozpościerającej się u podnóża gór było głucho i pusto. Nie było

słychać nawet zwierzęcego pisku czy trzepotu ptasich skrzydeł. Ogarnął ją lęk.
Nagle z przerażeniem pojęła, że tam, w dole, nie ma życia. Nie ma ludzi i

zwierząt, ba, nawet trupów. Tych ostatnich wcielili Egipcjanie do swojej armii,
zapełniając własne galery, słoneczne barki, przykuwając do maszyn wojennych.

Merle usiadła na skraju półki skalnej i zamyślona wpatrywała się w dal. —
Myślisz, że Lord Światf o nam pomoże? — Po raz pierwszy od kilku godzin zwróciła

się bezpośrednio do Królowej. Ale nie oczekiwała odpowiedzi.
— Nie wiem, Wenecjanie źle obeszli się z jego posłańcem.

— Ale nie zdawali sobie sprawy z konsekwencji swoich czynów.
26

— Dostrzegasz w tym jakąś różnicę?
— Nie — odpowiedziała przygnębiona Merle. — Nie bardzo.

— No właśnie.
— W każdym razie Lord Światło zaoferował pomoc w walce z imperium.

— Tak, ale zanim gwardia miejska zatłukła na śmierć jego posłańca. Ponadto
zawieranie układów z piekłem nie leży w naturze ludzkiej.

Merle wykrzywiła twarz. — Ja słyszałam zupełnie inne historie. Ty rzeczywiście
niewiele wiesz o nas, ludziach.

Położyła się i zamknęła oczy.

W 1833 roku angielski naukowiec, profesor Bur-bridge odkrył, że piekło istnieje

nie tylko w przekazie religijnym. Jest zjawiskiem najzupełniej realnym, kryjącym
się we wnętrzu ziemi. Burbridge zorganizował w głąb piekła kilka ekspedycji. Z

ostatniej powrócił jako jedyny z jej uczestników. Jego relacje były dobrze
udokumentowane, i aż do wielkiej wojny uczono o nich w szkołach. Nie ulegało

jednak najmniejszej wątpliwości, że do publikacji udostępniono tylko niewielką
część jego odkryć. Według krążących pogłosek cała reszta była zbyt brutalna i

przerażająca, by mogła zostać upubliczniona. Po ostatniej ekspedycji Burbridge'a
nikt nie odważył się pójść w jego ślady. Dopiero po wybuchu wojny na

powierzchnię ziemi przedostawały się kolejne dowody na istnienie piekła.
27

Wśród nich największego znaczenia nabierała propozycja owianego legendą władcy
piekieł, Lorda Światło, gotowego do udzielenia Wenecjanom pomocy w walce z

faraonem. Jednakże rada miejska w swojej arogancji odrzuciła tę propozycję.
Zresztą Merle sama była świadkiem, jak osobisty wysłaniec Lorda Światło został

zamordowany na placu św. Marka.
A teraz ona, Królowa Laguny i Vermithrax mieli w imieniu ludu weneckiego uprosić

Lorda Światło, by udzielił miastu pomocy. Jeśli nawet ich misja miałaby się
zakończyć powodzeniem, to wcale nie było pewne, czy uda im się zdążyć na czas. A

któż mógł zagwarantować, że Lord Światło nie postąpi z nimi podobnie, jak to
uczynili Wenecjanie z jego posłańcem?

Najgorsze jednak było to, iż nie mieli wyboru — mogli tylko pójść w ślady
Burbrigde'a i zejść do piekła. I nikt, nawet Królowa, nie miał pojęcia, co tam

zastaną.
Merle otworzyła oczy i spojrzała na śpiącego Vermi-thraxa. Sama czuła się

potwornie zmęczona, a zarazem podekscytowana.
— Dlaczego on nam pomaga? — wyszeptała. — Ty jesteś Królową Laguny, więc w jakiś

sposób pozostajesz związana z Wenecją. Chcesz chronić to, co do ciebie należy.
Ale Vermithrax? Przecież on najnormal-niej w świecie mógłby powrócić do swoich

krewnych w Afryce.
—Jeśliby ich tam jeszcze zastał. Imperium poszerzyło swoje granice nie tylko na

północ.
28

— Myślisz, że mówiące lwy już nie żyją?
— Tego nie wiem — powiedziała Królowa ze smutkiem w głosie. — Całkiem możliwe,

że przeniosły się gdzieś daleko, by zejść Egipcjanom z pola widzenia.
— I Vermithrax o tym wie?

— Możliwe, że się domyśla.
— W takim razie jesteśmy jego jedynymi przyjaciółmi. Jedynymi, jakich posiada. —

Merle wyciągnęła rękę i pogłaskała kamienną łapę. Vermithrax wydał z siebie
lekki pomruk, przewrócił się na drugą stronę i wyciągnął w jej stronę wszystkie

cztery łapy. Jego wargi drżały przy każdym wydechu. Teraz Merle zauważyła, że
gałki oczne pod powiekami ruszały się. Lew śnił.

Owinęła się szczelnie peleryną, chroniąc się przed podmuchami zimnego wiatru i
przytuliła się mocno do Vermithraxa, który pochrapywał od czasu do czasu.

„Królowa jest tutaj, pomyślała, ponieważ ona i Wenecja w jakiś sposób są ze sobą
złączone. Jedna bez drugiej nie może istnieć. Ale ja? Cóż ja właściwie tutaj

robię?"
Najbliższe i zaufane osoby — Junipa, Serafin, mistrz Arcimboldo i oczywiście

Unke, wszyscy oni pozostali w Wenecji, wystawieni na niebezpieczeństwo egipskiej
inwazji. Merle była sierotą. Jako malutkie dziecko znaleziono ją w dryfującym po

kanale koszu. Potem wychowywała się w sierocińcu. Myśl, że nie posiada rodziców,
o których musiałaby się martwić, okazała się w tym momencie wyjątkowo

uspokajająca.
29

Tak proste to jednak nie było. Kiedyś dowie się przecież, kim byli jej rodzice.
Kiedyś. Z pewnością.

Zatopiona w myślach, wyciągnęła spod narzuty magiczne zwierciadło. Jego
powierzchnię wypełniała woda, która nigdy nie wyciekała, niezależnie od tego, w

jakiej pozycji by się je trzymało. Jeśli Merle zanurzała w nim rękę, czuła
czasem, jak od środka jej palce delikatnie i ciepło obejmuje czyjaś tajemnicza

dłoń. Zwierciadło leżało razem z nią w koszu, w którym ją znaleziono. To była
jedyna rzecz łącząca ją z rodzicami. Jedyny ślad prowadzący do nich.

Ale we wnętrzu lustra znajdowało się coś jeszcze: mleczna zjawa, która uciekła z

jednego z magicznych luster mistrza Arcimbolda. Merle koniecznie chciała

nawiązać z nią kontakt. Zastanawiała się, jak to zrobić. Serafin opowiedział
jej, że zjawy z luster Arcimbolda były ludźmi, którym udało się przedostać z

drugiego świata. Jednakże nie zdawali sobie sprawy z tego, iż tu przyjmują
postać bezkształtnych zjaw, uwięzionych we wnętrzu luster.

— Serafin... — Merle westchnęła cicho.
Zaledwie się poznali, a już zostali rozdzieleni przez przyboczną gwardię

miejskich rajców. Spędzili razem jedynie kilka ekscytujących i dramatycznych
godzin, podczas których wyrwali z rąk egipskiego szpiega karafkę z esencją

Królowej Laguny. I choć tak mało o sobie wiedzieli, bardzo za nim tęskniła.
Przywołując w myślach jego uśmiech, jego szelmowski błysk w oczach, zasnęła.

30
We śnie słyszała pisk jastrzębia. Obudził ją łagodny podmuch wiatru, muskający

jej twarz, oraz zapach jastrzębich piór. Ale w pobliżu nie było nikogo. Chyba,
że nieproszony gość skrył się w panujących jeszcze dookoła ciemnościach.

Mistrz złodziejski
Upłynęła już dobra chwila, od-kąd weneckie zegary wybiły północ. Miasto i wody

laguny były pogrążone w głębokich ciemnościach. Uliczki świeciły pustkami.
Jedynie bezpańskie koty, nie przejmujące się wiszącym nad miastem egipskim

zagrożeniem, polowały w najlepsze.
Nad kanałem panowała przeraźliwa cisza. Serafin siedział na kamiennym brzegu i

wymachiwał nogami. Podeszwami butów niemal muskał taflę wody. Wąska uliczka,
którą tu doszedł i którą kanał zamykał z jednej strony, tonęła w ciemnościach.

Jeszcze niedawno spacerował tu z Merle, pokazując jej tajemnicze odbicia na
powierzchni wody. Takie, których być nie powinno, i które pojawiały się jedynie

między dwunastą a pierwszą w nocy. Na powierzchni wody odbijały się stojące nad
brzegiem kanału domy. Ale to, co widzieli, nie było zgodne z rzeczywistością. W

niektórych odbijających się w wodzie oknach paliło się światło, choć w
rzeczywistości domy stały opuszczone i ciemne. Od czasu do czasu w wodzie

pojawiały się też cienie ludzkich sylwetek, które naprawdę nie istniały. Nie w
tej Wenecji, w której wy-

32
i. ¦

chowali się Serafin i Merle. Tymczasem o istnieniu drugiej Wenecji, a nawet ich
tuzinie, czy setce, krążyły po mieście pogłoski

Serfain posępnie skubał mały bochenek chleba, wrzucając okruchy do kanału. Ale
ryby nie nadpływały, jakby nie chciały się skusić na taką przynętę. Odkąd

trucizna egipskich kapłanów przepędziła z laguny jej Królową, widok pływających
ryb należał do rzadkości. Zamiast nich panoszyły się tu algi. Nie tylko Serafin

odnosił wrażenie, że rozrastają się one dosłownie z dnia na dzień. Ciemnozielone
łodygi, bezkształtne, poprzekręcane jak przemoczone pajęczyny. Pozostawało

jedynie mieć nadzieję, że nie są one spokrewnione z morskimi arachnidami,
których nikt jeszcze nie widział, ale o których krążyły legendy, iż wyrastają z

największych głębin Morza Śródziemnego, wśród ruin przedoceanicznych imperiów.
Serfin czuł się bardzo źle. Dobrze wiedział, że Merle uciekła z Wenecji na

grzbiecie kamiennego lwa, za co był jej niezmiernie wdzięczny. Przynajmniej
chwilowo nie groziło jej ze strony Egipcjan żadne niebezpieczeństwo. Oczywiście

pod warunkiem, że udało jej się przedrzeć przez otaczający miasto pierścień
imperium i nie zostać przechwyconą przez słoneczne barki.

Nie tylko groźba wiszącej nad miastem inwazji przysparzała mu trosk. Strach
przed Egipcjanami paraliżował go, choć w zupełnie inny sposób. Z samą

33
nieuchronną militarną porażką Wenecji w starciu z faraonem już się przecież

pogodził.
Gryzło go coś innego. Coś, co nie pozwalało mu zasnąć ani zaznać spokoju za

dnia. Jego żołądek skurczył się i przypominał zahartowaną stalową kulę,
uniemożliwiając jedzenie. Do zjedzenia każdego kęsa musiał się przełamywać. A to

rzadko mu się udawało. Dryfujące teraz po wodzie okruchy chleba miały być jego
kolacją.

Martwił się o Junipę. Dziewczynkę z lustrzanymi oczami. A także o Arcimbolda,
starego mistrza z warsztatu luster w Kanale Odszczepieńców. To właśnie on

sprowadził Junipę i Merle z sierocińca do swojego warsztatu i kształcił je na
czeladniczki. I — jak się Serafin ostatnio dowiedział — zawarł porozumienie z

Lordem Światło, by wydać mu Junipę.

Chłopiec wypytał Arcimbolda o wszystkie szczegóły, a ten odpowiedział mu na

większość pytań.
Mistrz sprawiał wrażenie człowieka, który właśnie zaznał smaku gorzkiej porażki.

Od lat jego warsztat w największej tajemnicy dostarczał Lordowi Światło
magicznych luster. W tym celu wielokrotnie spotykał się z Talamarem,

przedstawicielem władcy piekieł, przekazując w jego ręce kolejne dostawy. I
kiedy pewnego dnia Talamar przedłożył mu szczególną ofertę, Arcimboldo przyjął

ją, choć po długim wahaniu. W myśl zawartej umowy miał on za pomocą swoich
magicznych luster przywrócić niewidomej Junipie wzrok.

34
Wydawać się mogło, że to wspaniałomyślny, szlachetny uczynek. Tym bardziej, że

od chwili operacji Junipa z każdym dniem coraz lepiej dawała sobie radę. Ale to
nie wszystko.

Lord Światło nie kierował się wobec kruchej dziewczynki miłością bliźniego. W
tej kwestii Serafin musiał stawiać Arcimboldowi natrętne pytania, zanim uzyskał

wyczerpującą odpowiedź.
— Dzięki lustrzanym oczom Junipa widzi także w ciemności — wyjaśnił mistrz przy

filiżance herbaty, oświetlony promieniami księżyca wpadającymi do warsztatu
przez okno w dachu. — To prawdopodobnie już wiesz od Merle. Ale to jeszcze nie

wszystko.
— Nie wszystko? — spytał zirytowany Serafin.

— Magiczne szkło, wstawione w miejsce jej gałek ocznych, pozwoli jej kiedyś
zobaczyć i wniknąć w inne światy. Lub mówiąc inaczej: w odbicia innych światów.

Dopiero po dobrej chwili Serafin odzyskał mowę.
— Również w światy, których odbicia ukazują się o północy na powierzchni

niektórych kanałów?
— Znasz to zjawisko? Tak, w ten i inne światy. Junipa swoimi oczyma będzie mogła

dostrzec ich mieszkańców, sama nie będąc widoczną. Będzie mogła przyglądać się
cesarzom i królom, którzy, ukryci w komnatach, podejmują ważne decyzje. Będzie

widziała odbijające się w wodach oceanu, załadowane
35

towarami statki. Oczy dadzą jej potężną władzę. I dlatego zainteresował się nią
Lord Światło.

— By móc kontrolować świat, nieprawdaż? O to mu chodzi. Nie tylko chce wiedzieć,
co rozgrywa się na tym świecie. Nie ustanie w zabiegach, dopóki nie wydrze

tajemnic wszystkim światom.
— Lord Światło jest niezwykle ciekawy. Może nazwijmy to inaczej: głodny wiedzy.

Albo wykazuje zainteresowanie.
— Raczej jest zły i bez skrupułów — odparł Serafin ze złością. — Wykorzystuje

Junipę. Ta dziewczyna jest tak szczęśliwa, że odzyskała wzrok. Nie ma pojęcia,
co się za tym kryje.

— Wie, dobrze wie — zaoponował Arcimboldo. — Rozmawiałem z nią o tym. Wie, jakie
zdolności w przyszłości będzie miała. I odnoszę wrażenie, że w międzyczasie

wszystko już zaakceptowała.
— A miała jakiś wybór?

— Lord Światło nie pozostawia nam żadnego wyboru. Także i mnie. Gdyby nie jego
złoto, już dawno musiałbym zamknąć warsztat. To on, od kiedy wyrzucono mnie z

gildii, kupuje ode mnie więcej luster niż ktokolwiek inny. Bez jego zamówień
wszyscy moi czeladnicy musieliby powrócić do sierocińców. Merle i Junipa w ogóle

nie zjawiłyby się u mnie. — Krępy staruszek smutno potrząsnął głową. —
Serafinie, wierz mi, mój los jest mi zupełnie obojętny. Ale te dzieci... Nie

mogę na to pozwolić.
36

— Czy Junipa wie, co ją czeka?
— Domyśla się, że chodzi tu o coś więcej. I że nie będzie u nas wiecznie

mieszkać. Ale o Lordzie Światło i Talamarze nie wie. Jeszcze nie.
— Ależ tak nie wolno postępować! — wykrzyknął Serafin i omal nie przewrócił

filiżanki z herbatą. — Przecież nie wolno nam do tego dopuścić, żeby... no, żeby
Junipa trafiła do piekła. W prawdziwym znaczeniu tego słowa.

Arcimboldo milczał. A teraz Serafin siedział nad brzegiem kanału, szukał
odpowiedzi i głowił się, jak wyjść z potrzasku.

Jeśli Wenecja byłaby wolnym miastem i nie groziłoby jej oblężenie Egipcjan, to
najprawdopodobniej uciekłby stąd razem z nią. Dzięki temu, że w przeszłości był

mistrzem złodziejskim, być może najzręczniejszym, jakiego miasto kiedykolwiek

posiadało, znał ścieżki i szlaki, o których nie śniło się zwykłym mieszkańcom.

Ale egipski pierścień oblężniczy, złożony z galer, słonecznych barek i tysięcy
żołnierzy, może z wyjątkiem kilkusetmetrowego odcinka, zacisnął się szczelnie

wokół miasta ze wszystkich stron niczym złowieszcza pętla. Nie było możliwości,
żeby niepostrzeżenie wymknąć się z miasta. A ukrycie się gdzieś w jego obrębie,

by uniknąć karzącej ręki piekła i Egipcjan, było przedsięwzięciem z góry
skazanym na niepowodzenie. Prędzej czy później i tak wpadnie się w ręce

oprawców.
37

Jeśli Merle przebywałaby jeszcze w Wenecji, to razem poszukaliby rozwiązania.
Ale przecież Serafin na własne oczy widział, jak na grzbiecie kamiennego lwa

przelatywała nad placem św. Marka, nad całą laguną, by ostatecznie zniknąć
gdzieś na horyzoncie. Nie miał złudzeń, Merle szybko nie wróci i nie uchroni

Junipy od wiszącego nad nią wyroku losu.
Gdzie mogła się teraz znajdować? Dokąd mogła dolecieć na obsydianowym lwie? I co

stało się z Królową Laguny?
Odbicie w wodzie innego świata stawało się blade i niewyraźne. W pobliżu zegar

na wieży wybijał pierwszą w nocy. Zaraz też rozległo się bicie innych zegarów. W
mgnieniu oka zniknęły jarzące się w wodzie okna. Jedynie odbicia ciemnych fasad

domów kołysały się leniwie na falach laguny. Nieoświetlone — wierne odbicie
rzeczywistości.

Serafin westchnął cicho. Wstał, ale szybko pochylił się nad wodą. Coś się tam
poruszyło. Coś mignęło mu przed oczyma. Nie, to nie było odbicie. Ani z tego,

ani z innego świata. Może syrena? Albo duża ryba?
Znów dostrzegł w wodzie jakieś ruchy. Teraz mógł się przyjrzeć dokładniej. W

kanale poruszała się czarna postać lub przedmiot. Zaraz potem dostrzegł drugi,
trzeci... Każdy z nich był długi na około pięć metrów. Nie, to na pewno nie były

ryby. Nawet jeśli przypominały rekiny. A już z pewnością nie były to syreny.
38

Z przodu zbyt spiczaste, a na całej długości jednakowo szerokie jak gruba
drewniana belka. Ponadto Serafin nie dostrzegł płetw. Chyba że były niewidoczne

w ciemnej wodzie.
Ostatni z tajemniczych przedmiotów w przeciwieństwie do pozostałych płynął tuż

pod powierzchnią wody. Kiedy padło na niego światło księżyca, Serafin nie miał
już wątpliwości. Metal! To odkrycie przesądzało o pochodzeniu przedmiotu. Tylko

magiczne siły Egipcjan były w stanie napędzać w wodzie przedmioty z żelaza i
stali tak lekko jak piórka. Magia Egipcjan.

Serafin poderwał się. Ale nie mógł biec wzdłuż kanału, ponieważ stojące wokół
domy były zanurzone w wodzie. Musiał go okrążyć. Szybko pokonał ślepą uliczkę

kończącą się przy kanale, skręcił w następną przecznicę i dobiegł do przyległego
placu, który znał na wylot. Nad kanałem znajdował się mały mostek i akwen, do

którego tego wieczoru Serafin wrzucił swoją kolację. W jednym z wąskich domów po
lewej stronie on i Merle natknęli się na trzech zdradzieckich rajców miejskich i

egipskiego szpiega. W nim właśnie udaremnili spiskowcom przekazanie karafki z
Królową Laguny.

Teraz dom wyglądał na opuszczony i zupełnie zapomniany. Nikomu nie przyszłoby do
głowy, że właśnie tu, za oknami zabitymi deskami oraz szarawą, sypiącą się

fasadą, wzięła swój początek egipska inwazja.
39

Na mostku stała jakaś postać w długim ciemnym płaszczu. Na głowie miała kaptur.
Na moment Serafinowi wydało się, że przekroczył właśnie drzwi do przeszłości.

Tego samego mężczyznę gdzieś już przecież widział. O tej samej godzinie i w tym
samym miejscu. Był to egipski posłaniec, szpieg, któremu wyrwał karafkę z ręki.

To jego Merle poparzyła wodą z magicznego lusterka, podczas gdy Serafin nasłał
na niego hordę dzikich kotów.

I tym razem mężczyzna stał na mostku, owinięty w ten sam płaszcz z kapturem. Jak
uliczny złodziej.

Serafin opanował strach. Nikt go nie widział. Szybko przylgnął całym ciałem do
fasady domu. Promienie księżyca oświetlały przeciwległą stronę kanału oraz sporą

część niewielkiego placu. Ale miejsce, gdzie stał Serafin, tonęło w ciemności.
Pod jej osłoną zbliżył się do mostku. Wyglądało na to, że posłaniec na coś

czeka. Po odkryciu, którego Serafin dokonał wcześniej, wiadomo już było, na co.
Rzeczywiście. W tej samej chwili rozległ się tępy metaliczny odgłos powtarzający

się w nieregularnych odstępach. Coś uderzyło pod mostem w mury kanału.

Coś podpłynęło do brzegu.

Posłaniec zbiegł na skraj mostu i spojrzał na wodę. Serafin stał od niego nie
dalej niż dziesięć metrów. Skrył się za malutkim maryjnym ołtarzem, wmurowanym w

fasadę domu. W odległych czasach składano tu wota dziękczynne. Ostatnio jednak
cześć oddawano

40
Na mostku stała jakaś postać w długim ciemnym płaszczu. Na głowie miała kaptur.

Na moment Serafinowi wydało się, że przekroczył właśnie drzwi do przeszłości.
Tego samego mężczyznę gdzieś już przecież widział. O tej samej godzinie i w tym

samym miejscu. Był to egipski posłaniec, szpieg, któremu wyrwał karafkę z ręki.
To jego Merle poparzyła wodą z magicznego lusterka, podczas gdy Serafin nasłał

na niego hordę dzikich kotów.
I tym razem mężczyzna stał na mostku, owinięty w ten sam płaszcz z kapturem. Jak

uliczny złodziej.
Serafin opanował strach. Nikt go nie widział. Szybko przylgnął całym ciałem do

fasady domu. Promienie księżyca oświetlały przeciwległą stronę kanału oraz sporą
część niewielkiego placu. Ale miejsce, gdzie stał Serafin, tonęło w ciemności.

Pod jej osłoną zbliżył się do mostku. Wyglądało na to, że posłaniec na coś
czeka. Po odkryciu, którego Serafin dokonał wcześniej, wiadomo już było, na co.

Rzeczywiście. W tej samej chwili rozległ się tępy metaliczny odgłos powtarzający
się w nieregularnych odstępach. Coś uderzyło pod mostem w mury kanału.

Coś podpłynęło do brzegu.
Posłaniec zbiegi na skraj mostu i spojrzał na wodę.

t
Serafin stał od niego nie dalej niż dziesięć metrów. Skrył się za malutkim

maryjnym ołtarzem, wmurowanym w fasadę domu. W odległych czasach składano tu
wota dziękczynne. Ostatnio jednak cześć oddawano

40
Królowej Laguny. W potęgę Kościoła nie wierzył już nikt. Od czasu do czasu tylko

jeden czy drugi Wene-cjanin bardziej z przyzwyczajenia niż z przekonania
wstępował do kościoła na mszę.

Serafin obserwował posłańca, który cofnął się teraz kilka kroków od nadbrzeża
kanału. Zrobił miejsce sześciu mężczyznom, którzy wychodząc z wody, stąpali po

wąskich schodkach.
Mężczyźni? Serafin ugryzł się w dolną wargę. Sześć męskich postaci. Tyle że

wyglądających inaczej niż przed laty.
Mumie.

Sześciu żołnierzy-mumii. Wszyscy z wysuszonymi zapadłymi policzkami. I twarzami,
z których jedna była podobna do drugiej. Indywidualne rysy, niegdyś wyróżniające

ich twarze spośród tysiąca innych, zanikły bezpowrotnie. Trupie czaszki z
naciągniętą szarą skórą.

Każdy z nich miał na sobie ciemny pancerz, połyskujący metalicznie w blasku
księżyca. Każdy z nich trzymał w ręku miecz, jakiego Serafin w życiu jeszcze nie

widział. Długa klinga była lekko zakrzywiona w kształcie półksiężyca. Ale ostrze
— w przeciwieństwie do szabli — znajdowało się po wewnętrznej stronie, co

wymagało zupełnie innej techniki walki. Egipskie miecze w kształcie sierpu —
budząca trwogę i strach broń żołnierzy-mumii.

W dziwacznych podwodnych pojazdach musiało być miejsce dla dwóch żołnierzy.
Leżeli w nich wyprosto-

41
wani i sztywni, jeden za drugim, niezdolni do ruchu. „Ale mumie, pomyślał

Serafin z ironią, nie odczuwają potrzeby podrapania swędzącego ciała. W
przeciwnym razie całkowicie zdarłyby z kości kompletnie wysuszoną skórę".

Przed Serafinem stał produkt końcowy, wypuszczany przez fabrykę mumii. Bezwolni,
bezlitośni niewolnicy, siejący śmierć i spustoszenie. Prawdopodobnie desant

odbywał się teraz w różnych miejscach Wenecji. Godzina inwazji wybiła.
Przy czym zachodziła spora różnica między poddaniem się przeciwnikowi z krwi i

kości, a kimś takim. Z ludźmi można było pertraktować, prosić o litość albo
żywić nadzieję, że choć po części zachowają ludzkie odruchy. Ale z mumiami?

Serafin nie mógł znieść wyobrażenia Wenecji, z której uszło całe życie, w której
rządzi nieludzki faraon. Teraz dobrze wiedział, że najrozsądniej będzie, jeśli w

dalszym ciągu pozostanie niezauważony, nawet za cenę powstrzymania oddechu. Ale
wszystko się w nim burzyło. Zrozumiał, że egipski posłaniec przejmuje dowodzenie

nad szóstką desantowców, i nie potrafił się już dłużej ukrywać. Musiał działać.

Nawet jeśli działanie było w tej sytuacji oznaką szaleństwa.

Serafin kilka razy przeraźliwie zagwizdał. Przez chwilę nie działo się nic. Ale
po jakimś czasie posłaniec zaczął się kręcić tak nerwowo, że jego ciemny płaszcz

podniósł się do góry, a kaptur na chwilę spadł
42

mu z głowy. To wystarczyło, by Serafin mógł zobaczyć jego pokiereszowaną przez
koty twarz. Była przeorana głębokimi ranami, które wkrótce przemienia się w

paskudną mozaikę blizn i strupów. I ich posiadacz dobrze wiedział, komu je
zawdzięcza. Przypominał sobie też sygnał, który wyzwolił w kotach dzikie

instynkty. Przypomniał sobie Serafina.
Posłaniec wykrzyknął coś w swoim języku, czego Serafin nie zrozumiał, i wskazał

na maryjny ołtarz, tak jakby jego oczy mogły prześwietlać masywny kamień. Nim
Serafin zdążył się obejrzeć, mumie z uniesionymi do góry sierpowymi mieczami

ruszyły w jego stronę. Jedna pozostała z tyłu, ubezpieczając posłańca. Ten z
powrotem naciągnął kaptur na głowę. Wcześniej jednak rzucił Serafinowi

nienawistne spojrzenie, będące zapowiedzią czekającego go bólu i długiej męki.
Mumie były już w połowie drogi, gdy Serafin wyskoczył z ukrycia. I właśnie w tym

momencie nadbiegło stado kotów.
Trzydzieści, czterdzieści, może pięćdziesiąt wałęsających się, nieokiełzanych

stworzeń nadbiegło z wszystkich możliwych kierunków, z otworów, z dachów, z
kanalizacji. I z każdą sekundą przybywały kolejne. Wkrótce cały plac zaroił się

od zwierząt.
Posłaniec wrzasnął i wbiegł na most. Przeraźliwym głosem wydał rozkaz, by jeden

z wojowników-mumii cofnął się i zabezpieczył przed kotami wejście na most.
Pozostała czwórka niewiele robiła sobie z ataku dra-

43
pieżników, które rzuciły się na nie ze wszystkich stron. Kłami wbijały się w ich

pergaminową skórę. Zębami przegryzały uniformy i opancerzenie, chwytały za palce
i wyrywały kawałki goleni i rąk.

Ale wszystko to nie powstrzymało żołnierzy-mumii. Jak zaprogramowani
kontynuowali swój marsz, brnęli dalej przez morze sierści i pazurów, każdy z

nich obwieszony kotami niczym choinka z ozdobami. Sierpowe miecze przeszywały
powietrze i dosięgały swoich ofiar, czasem na ziemi, czasem w powietrzu. Ale

zwierzęta uczyły się szybko. Większość z nich wgryzała się w ramiona żołnierzy,
którzy pod dużym ciężarem nie byli w stanie podnieść miecza.

Przez moment Serafin stał jak oniemiały. Szybko jednak pojął, że koty narażają
dla niego własne życie. Przy całym niebezpieczeństwie, jakie mu groziło, nie

mógł zezwolić na ich rzeź. Przecież koty zawsze były przyjaciółmi mistrzów
złodziejskich, ich wiernymi sojusznikami, nie zaś niewolnikami. Wprawdzie

najpierw zawahał się jeszcze, ale zaraz potem kilkakrotnie zagwizdał. Sfora
kotów zaczęła się wycofywać. Jedynie te wgryzające się w mumie pozostały dłużej

przy przeciwniku. Później odskoczyły i one.
Gwizd Serafina wezwał je do powrotu tam, skąd nadeszły. Ale tym razem odmówiły

mu posłuszeństwa. Odstąpiły od żołnierzy-mumii tylko na kilka kroków, gromadząc
się na skraju placu i z rozpalonymi oczami przypatrując się swoim przeciwnikom.

44
W tym czasie Serafin przebiegi na drugą stronę placu. Odwrócił się i zobaczył,

że koty niczym futerkowy wieniec otoczyły fasady domów. Przy okazji upewnił się,
że żolnierze-mumie ścigają go dalej.

Koty niecierpliwie czekały na kolejny sygnał, tym razem wzywający do ataku. Ale
Serafinowi nie mógł on przejść przez gardło. W przecince, którą utorowali sobie

żolnierze-mumie, zobaczył ponad dziesięć martwych lub konających kotów. Ogarnął
go ogromny smutek, paraliżujący go silniej niż strach o własne życie.

Jeszcze dziesięć metrów i czterej wojownicy dostaną go w swoje ręce. Bezgłośnie
zbliżali się do niego. W tyle, na mostku, ze skrzyżowanymi rękami stał posłaniec

ubezpieczany przez dwóch żołnierzy.
— Koty — zza pleców Serafina rozległ się jakiś dźwięczny głos. — Niech wycofają

się głębiej!
Serafin odwrócił się. W niszy między domami płonęła pochodnia, ale nie mógł

rozpoznać, kto ją trzyma. Zagwizdał znowu i ruszył w kierunku źródła
dochodzącego światła.

Tym razem koty okazały się posłuszne. W oka mgnieniu zaczęły się wspinać na
dachy domów, parapety, rynny, schody, drewniane belki i balustrady.

— Uwaga — rozległ się drugi głos, dobiegający z lewej strony.

Serafin spojrzał za siebie i popędził co tchu. Mumie prawie go już miały.

Biegnąc, raz jeszcze spojrzał za siebie. Dostrzegł dwa świetliste płomienie,
które nad-

45
latywały z wylotu ślepej uliczki w kierunku wojowni-ków-mumii. Rozległ się

potworny huk. Cztery mumie stanęły w płomieniach. Ogień błyskawicznie trawił ich
wysuszone ciała, przechodził z kończyny na kończynę, wdzierał się pod stalowe

pancerze. Jeden z żołnierzy zgiął się w kolanach, podczas gdy trzej pozostali
kontynuowali natarcie. Dwóch chaotycznie wymachiwało mieczami dookoła siebie,

oddając się iluzji, iż uda im się zmniejszyć płomienie. Trzeci z podniesionym
mieczem nacierał prosto na Serafina, gotując się do zadania śmiertelnego ciosu.

Serafin był nieuzbrojony. Przy sobie miał jedynie nóż, który teraz wyciągnął.
Dobrze wiedział, że w nadchodzącym starciu jest bez szans. Mimo to zatrzymał

się, jakby zapuścił w tym miejscu korzenie. Jako mistrz złodziejski i były
najmłodszy członek gildii przyswoił sobie zasadę, że przed przeciwnikiem nie

wolno stchórzyć. A już na pewno nie wtedy, gdy inni w jego obronie narażają
własne życie. Tymczasem wszystko wskazywało na to, że uczyniły to nie tylko

koty, lecz również nieznajomi sojusznicy, którzy niespodziewanie przyszli mu w
sukurs.

Właśnie zobaczył, że z uliczki wyskoczyły trzy postacie. Dwie rzuciły pochodnie
na ziemię, a trzecia z podniesioną szablą ruszyła na płonącego żołnierza. Przez

chwilę twarz nieznajomego, ba, wszystkie trzy twarze wydały mu się znajome. By
się upewnić..., nie, na to nie było teraz czasu.

46
Trawiony płomieniami żołnierz-mumia natarł na niego niczym demon. Metrowy słup

ognia wywijający mieczem w kształcie sierpu dybał na jego życie. Serafin zrobił
zgrabny unik, uchodząc śmiertelnego pchnięcia. Cały czas starał się trzymać

przeciwnika na dystans. Udało mu się zejść z linii ciosu, ale jeśli ta ziejąca
ogniem bestia runie na niego, niechybnie spłonie.

Kątem oka dostrzegł, że jego wybawca mistrzowskim ruchem szabli ściął mumii łeb.
Elegancki półobrót, który poprzedził cios, zdradzał długoletnią praktykę

fechtunku albo niewiarygodny wręcz talent. Jego dwaj towarzysze również walczyli
szablą z mumiami, choć już nie tak elegancko, jak ich przywódca. Z pomocą

przyszedł im jednak ogień, szybko trawiący przeciwników. Wkrótce rozsypali się
na kawałki. Także walczący z Serafinem żołdak powoli tracił siły. Jego ruchy

stały się wolniejsze, mniej precyzyjne, aż w końcu nogi odmówiły mu
posłuszeństwa. Chłopak cofnął się i tylko biernie przypatrywał, jak mumia

spłonęła doszczętnie niczym stóg siana.
— Uwaga! — ostrzegł go nieznajomy głos.

Serafin natychmiast się odwrócił. Właśnie nadbiegał posłaniec z dwoma
ochroniarzami. Z wielkim impetem rzucili się na nieznajomych sojuszników.

Ponieważ podrażnione od dymu oczy Serafina łzawiły, wciąż nie mógł rozpoznać,
kto przyszedł mu z odsieczą. Wcześniej, kiedy mignęły mu twarze... nie, to

niemożliwe.
47

Pośpiesznie minął jedną, potem drugą kulę ognia i podniósł z ziemi miecz. Jedna
z mumii wypuściła go, zanim całkiem strawił ją ogień. Rękojeść miecza prawie

parzyła, ale z trudem dało się go utrzymać w ręku. Broń wydała mu się strasznie
masywna, a położenie ostrza nietypowe. Ale nie mógł przecież pozwolić na to,

żeby inni walczyli za niego, a on jedynie biernie się przypatrywał. Chwycił
miecz obiema rękami i rzucił się w wir walki.

Przywódca trójki poruszał się zwinnie w natarciu i defensywie. Stosował
eleganckie uniki, jednocześnie zadając walczącemu z nim wojownikowi-mumii liczne

rany. W końcu po serii ciosów żołnierz został pozbawiony głowy. Znowu uniosły
się kłęby pyłu, choć nie polała się krew. Serafin natychmiast pojął, że jest to

najlepsza metoda na pokonanie mumii: egipska magia oddziaływała na martwy mózg.
Bez niego żołnierze--mumie stawali się na powrót zwykłymi trupami.

Nagle Serafin stanął jak wryty. Nie dowierzał własnym oczom. Wreszcie rozpoznał
swojego wybawcę. Mógł nim być każdy, tylko nie on.

Dwaj walczący u jego boku kompani mieli pełne ręce roboty, odpierając ataki
żołnierzy-mumii. Serafin wspomagał ich w walce, jak tylko potrafił, wymachując

sierpowym mieczem. Tymczasem przywódca, który uchylił się najpierw przed
strzałem z pistoletu posłańca, przeszedł do ataku, a potem puścił się za nim w

pogoń. Dorwał go na mostku, zadając śmiertelne pchnięcie szablą.

Kiedy padła ostatnia mumia, Serafin rozejrzał się po placu. W tle migoczących
płomieni dostrzegł leżące pokotem zwierzęta. Przysiągł sobie, że już nigdy, pod

żadnym pozorem nie poprosi kotów o pomoc. Dziś postąpił egoistycznie i poświęcił
ich życie we własnej obronie.

Jeden z jego wybawców położył mu rękę na ramieniu. — Jeśli to prawda, czego
dowiedziałem się o przyjaźni między złodziejami a kotami, to te ostatnie same

podjęły decyzję.
Serafin stanął twarzą w twarz z rozmówcą i spojrzał Tizianowi prosto w oczy.

Były czeladnik Arcimbolda uśmiechnął się tajemniczo, po czym schylił się i starł
pył z ostrza swojej szabli, pocierając ją o pancerz leżącej mumii. Drugi z

walczących, Boro, uczynił to samo.
— Dziękuję! — powiedział Serafin. Zdawał sobie sprawę, że te słowa mogły

zabrzmieć nieco serdeczniej. Ale nie ochłonął jeszcze na widok postaci, które
przyszły mu z pomocą. No tak, w gruncie rzeczy Tiziano i Boro nie byli

zwyrodnialcami. Tak przynajmniej uważała Merle. Ich wadą było to, że przyjaźnili
się z Dariem. Od czasu, gdy Serafin porzucił złodziejskie rzemiosło, najstarszy

stażem czeladnik Arcimbolda był jego głównym wrogiem. Raz nawet w warsztacie nad
Kanałem Odszczepieńców Dario zaatakował Serafina nożem.

A teraz akurat Dario, ten najbardziej znienawidzony przez niego człowiek,
zdradziecki, zakłamany i tchórz-

49
liwy, przemaszerował przez plac i podszedł do niego, wsuwając demonstracyjnie do

pochwy szablę, którą przed chwilą uratował mu życie.
Dumnie wypiął pierś, spojrzał na Serafina z góry i uśmiechnął się triumfalnie i

arogancko. „Cały Dario", pomyślał Serafin.
— Wygląda na to, że przybyliśmy w samą porę. Tiziano i Boro spojrzeli po sobie.

Słowa ich kompana
wprawiły ich w zakłopotanie. Ale żaden nie odważył się odezwać.

— Wielkie dzięki — powiedział Serafin, któremu nic innego nie przychodziło do
głowy. Wypierać się, że ich pomoc była niepotrzebna, równałoby się głupocie i

zakłamaniu. Zresztą na takie słowa na pewno zdobyłby się w podobnej sytuacji i
Dario. By jeszcze bardziej podkreślić różnicę między nim a bezczelnym rywalem,

Serafin z uśmiechem na twarzy skomplementował swojego wybawcę: — Świetnie
władasz szablą. Nawet bym cię o to nie podejrzewał.

— Czasem można kogoś zbyt pospiesznie ocenić, nieprawdaż?
— I owszem.

Boro i Tiziano podnieśli z ziemi pochodnie i pocierali nimi tak długo o fasady
domów, aż ugasili żarzący się na nich płomień. Dopiero teraz Serafin zauważył

wypukłe flaszki, przyczepione do pasków czeladników. W nich musi znajdować się
ciecz, dzięki której pali się płomień. Tak, do niego również dotarła wiadomość,

50
że przed dwoma dniami byli podopieczni Arcimbolda opuścili warsztat luster i

przyłączyli się do powstańców organizujących zryw przeciwko Egipcjanom. Ale
szybkość, z jaką przyswoili sobie technikę obchodzenia się z ognistymi kulami,

wprawiła go w zdumienie. Być może sztukę tę znali już wcześniej. Cóż, tak
niewiele o nich wiedział.

— A ja sądziłem, że potrafisz szybciej uciekać — ironizował Dario. — Złodzieje
nie są dobrymi żołnierzami. Nieprawdaż?

— Ale też nie tchórzami — Serafin zawahał się. — Czego ode mnie chcecie? Chyba
nie spotkaliśmy się przez przypadek?

— Szukaliśmy ciebie — wyjaśnił Boro. Dario ponurym spojrzeniem zmierzył kompana.
Wyrośnięty młodzieniec nie dał się jak kiedyś w przeszłości zbić z tropu. — Ktoś

chce cię widzieć.
Serafin podniósł brwi. — Naprawdę?

— Nie pracujemy już w warsztacie luster — odparował pospiesznie Dario, obawiając
się, że i tym razem ktoś inny go uprzedzi.

— Tak, o tym już wiem.
— Przyłączyliśmy się do powstańców.

— To brzmi całkiem nieźle.
— Nie drwij sobie!

— Wasze przedstawienie mogło naprawdę zaimponować. Tak po prostu sprzątnęliście
sześciu bydlaków.

— I posłańca.

— Tak, posłańca też — powtórzył Serafin. — Nigdy bym sobie z nimi nie poradził.
A to oznacza, że jestem miernym powstańcem.

Wszyscy dobrze zdawali sobie sprawę, że Serafin, choć mierny szermierz, jako
były mistrz złodziejski posiada inne bezcenne zalety.

— Nasz przywódca chce z tobą mówić.
— A ja sądziłem, że jesteś nim ty.

Wzrok Dario spochmurniał. Jego ponury wyraz twarzy przypominał twarz leżącej
mumii.

— Nie musimy być wobec siebie przyjacielscy. Nikt tego od nas nie wymaga.
Wystarczy, że nas posłuchasz. Zresztą masz wobec nas dług wdzięczności.

— Tak — wymamrotał Serafin. — Jestem waszym dłużnikiem.
— W porządku, idziemy.

— A dokąd?
Cała trójka chłopców Arcimbolda wymieniła między sobą spojrzenia. Dario niczym

zawodowy spiskowiec zaniżył głos i wyszeptał: — Do enklawy.
Dzieci Lilith

Merle już z daleka dostrzegła
Przynajmniej tak jej się wydawało. A może nawet i wyżej. Wszystkie stały wokół

gigantycznego otworu w ziemi. Nie był to krater czy głęboka dolina, lecz ogromna
wyrwa. Im Merle była bliżej, tym wyraźniej mogła stwierdzić, że u dołu brakowało

podłoża. Jakby w powierzchnię ziemi uderzyła boska pięść. Otwór miał bardzo
nieregularny kształt i musiał być większy niż cały półwysep w Wenecji.

Kiedy Vermithrax dotarł w pobliże otworu, tonął on w wilgotnych oparach, które w
postaci lekkiej mżawki spowijały okolicę aż po horyzont. Wkrótce Merle ujrzała

gigantyczny brzeg przepaści, który ginął we mgle. Dziewczynkę ogarnęło uczucie,
jakby znalazła się na końcu świata. Czuła pustkę i zagubienie, i to pomimo

fizycznej obecności Vermithraxa i nieco bardziej tajemniczej Królowej.
Od kilku godzin w powietrzu czuć było dziwny zapach. W niczym nie przypominał

odoru siarki, jaki
posągi. Były olbrzymie, w życiu nie widziała większych.

Dziesięć figur z kamienia — każda pięła się w górę na ponad sto metrów.
53

roznosił się podczas wizyty posłańca piekieł na placu św. Marka. Ten był raczej
słodkawy, choć równie nieprzyjemny. Jakby z wnętrza ziemi wydobywał się smród

rozkładających się ciał. „Może tu bije serce ziemi, pomyślała Merle. Może cala
ziemia gnije od wewnątrz, niczym butwiejący na drzewie owoc, rozkładany przez

pasożyty. Tymi pasożytami byli dla Merle Egipcjanie. Albo nawet — szybko
sprecyzowała swoją myśl — wszyscy ci, którzy nie mieli nic lepszego do roboty,

jak tylko rzucić się w odmęty gigantycznej woj-ny".
Ale to przecież nie ona wszczęła tę wojnę. Także nie miliony innych ludzi. W tym

momencie po raz pierwszy uświadomiła sobie, jaką odpowiedzialność wzięła na
swoje ramiona. Szukała sojuszników w walce przeciwko Egipcjanom. Szukała pomocy

dla ginącego świata.
W walce przeciwko Egipcjanom. Więc jednak. Więc mimo wszystko była uwikłana w

wojnę. Nie różniła się od innych ludzi wplątanych w krwawe zmagania.
— Nie wmawiaj sobie takich bzdur — powiedziała Królowa.

— Ależ to prawda.
— Wcale nie. Ten chce wojny, kto jest żądny krwi. Egipcjanie nie zgodzą się na

pertraktacje. Jeśli owoc gnije na drzewie, nie ma wyjścia. Ale my mamy możliwość
wyboru. Możemy podejmować decyzje. Możemy spróbować się bronić.

54
— A to oznacza jeszcze więcej zabitych.

— Tak — przyznała przygnębiona Królowa. — Masz rację.
Merle znowu spojrzała przed siebie znad grzywy Ver-mithraxa. Po jego bokach

wznosiły się i opadały lwie skrzydła. Ich łagodny szum to wzmagał się, to znowu
cichł, łagodnie, rytmicznie, niemal uspokajająco. Ale Merle wcale go nie

słyszała. Jakby stopił się z nią samą. Podobnie jak bijące serce obsydianowego
lwa. Czuła je w sobie, jakby sama stała się organiczną częścią kamiennego

kolosa. Jakby tworzyła z nim jedność. Podobnie zresztą jak z Królową. Czyż nie
przypadkiem ona, Ver-mithrax i Królowa nie dążyli do osiągnięcia absolutnej

jedności? Tak jak w przypadku Egipcjan. Miliony ludzi zarządzanych jednym
mózgiem, jedną ręką, kontrolowanych jednym okiem — okiem faraona.

Tak, oczywiście, ironiczny głos, dobiegający z jej wnętrza, szepnął, że na końcu

tej epopei czeka na nią piękny książę na białym rumaku, gotów ją zabrać do

pałacu tonącego w bajkowych kwiatach.
Z zamyślenia wyrwał ją głos Vermithraxa. — Ależ są ogromne!

Powód lwiego zdziwienia znajdował się dokładnie przed ich oczyma. Im mniejsza
odległość dzieliła ich od posągów, tym bardziej porażały one swoją tytaniczną

wielkością. Jakby wyrastały z samej ziemi, a ich kamienne głowy sięgały chmur,
by ustami móc połknąć gwiazdy.

55
— To figury strażników. Postawili je Egipcjanie — powiedziała Królowa głosem

Merle, by także Vermit-hrax mógł ją usłyszeć. — Tu właśnie zwarły się kiedyś
armie Egipcjan z wojskami imperium carów. Rozejrzyjcie się wokół siebie. Cała

ziemia jest zdewastowana i opustoszała. Nawet ptaki i owady stąd uciekły. Ba,
sama ziemia zbuntowała się i ostatnim wysiłkiem woli wchłonęła w siebie

walczących, by położyć kres walkom.
— Rzeczywiście, wygląda to tak, jakby ziemia po prostu się zapadła — przyznał

Vermithrax. — To nie było trzęsienie ziemi.
— Tylko dwa razy w dziejach świata zdarzyło się coś podobnego. Do pierwszego

obsunięcia się ziemi doszło przed paroma laty, kiedy z jej powierzchni zniknął
Marrakesz. Te same siły musiały zadziałać i tutaj. Drugi raz potężną wyrwę w

skorupie ziemskiej wywołał upadek Lucyfera z Gwiazdy Porannej.
— Z Gwiazdy Porannej? — zdziwił się Vermithrax.

— Nawet kamienny lew powinien znać tę historię — odparła Królowa. — Przed
wiekami, tak opowiadają ludzie, miało spaść na ziemię palące się światło. Jego

owiane tajemnicą pochodzenie wywołało falę domysłów. Większość ludzi wierzy
jednak w to, że Lucyfer służył pierwotnie Bogu jako anioł. I dopiero kiedy

wystąpił przeciwko Stwórcy, został strącony z nieba. Płonąc spadł na ziemię, a
upadając zrobił w niej wyrwę. Przebiwszy skorupę ziemską, poleciał dalej, w jej

głąb,
56

— To figury strażników. Postawili je Egipcjanie — powiedziała Królowa głosem
Merle, by także Vermit-hrax mógł ją usłyszeć. — Tu właśnie zwarły się kiedyś

armie Egipcjan z wojskami imperium carów. Rozejrzyjcie się wokół siebie. Cala
ziemia jest zdewastowana i opustoszała. Nawet ptaki i owady stąd uciekły. Ba,

sama ziemia zbuntowała się i ostatnim wysiłkiem woli wchłonęła w siebie
walczących, by położyć kres walkom.

— Rzeczywiście, wygląda to tak, jakby ziemia po prostu się zapadła — przyznał
Vermithrax. — To nie było trzęsienie ziemi.

— Tylko dwa razy w dziejach świata zdarzyło się coś podobnego. Do pierwszego
obsunięcia się ziemi doszło przed paroma laty, kiedy z jej powierzchni zniknął

Marrakesz. Te same siły musiały zadziałać i tutaj. Drugi raz potężną wyrwę w
skorupie ziemskiej wywołał upadek Lucyfera z Gwiazdy Porannej.

— Z Gwiazdy Porannej? — zdziwił się Vermithrax.
— Nawet kamienny lew powinien znać tę historię — odparła Królowa. — Przed

wiekami, tak opowiadają ludzie, miało spaść na ziemię palące się światło. Jego
owiane tajemnicą pochodzenie wywołało falę domysłów. Większość ludzi wierzy

jednak w to, że Lucyfer służył pierwotnie Bogu jako anioł. I dopiero kiedy
wystąpił przeciwko Stwórcy, został strącony z nieba. Płonąc spadł na ziemię, a

upadając zrobił w niej wyrwę. Przebiwszy skorupę ziemską, poleciał dalej, w jej
głąb,

56
do piekła. Zawładnął nim niepodzielnie i wyrósł na konkurenta Boga. W ten sposób

aniołowie przemienili się w diabły. Takie opowieści snują ludzie.
— A gdzie znajduje się to miejsce, w którym Lucyfer przebił się przez skorupę

ziemską? — zapytał Vermit-hrax.
— Nikt nie wie, gdzie ono jest. Możliwe, że na dnie morza. Ale nikt nie może

tego sprawdzić. Z wyjątkiem mieszkańców przedoceanicznych cywilizacji, kto to
wie...

Merle czuła, że wreszcie rozwiązuje się jej język i sama może mówić. — Nie
cierpię, kiedy to robisz.

— Wybacz.
— Tylko tak mówisz.

—Jestem skazana na posługiwanie się twoim głosem. Nie możemy wykluczyć
Vermithraxa z rozmowy.

— Mogłabyś przynajmniej wcześniej zapytać i poprosić o pozwolenie.

— Postaram się.

— Wierzysz w tę historię o Lucyferze i Gwieździe Porannej ?
— To legenda. Mit. Nikt nie wie, ile prawdy zawiera.

— Czyli nie widziałaś tego miejsca na dnie oceanu?
— Nie.

— Ale znasz przedoceaniczne imperia?
— Nie znam nikogo, kto widziałby je na własne oczy. I nikogo, kto z całą

pewnością mógłby potwierdzić ich istnienie.
57

No tak, w ten sposób nic z Królowej nie wydobędzie. Ale cóż miałyby ją w tej
chwili obchodzić przedocea-niczne cywilizacje? O wiele bardziej palące problemy

piętrzyły się przed nią, zasłaniając cały horyzont.
Znajdowali się teraz kilkadziesiąt metrów od brzegu piekielnego otworu.

Dokładnie przed nimi wznosił się jeden z posągów, imponujący jak katedra św.
Marka. Męska postać z obnażonym torsem i nogami. Zgodnie z tradycją egipską

lędźwie miała okryte przepaską. Głowa była zupełnie łysa i połyskiwała niczym
wypolerowana kula. Już ona sama musiała ważyć kilka ton. Ramiona posągu były

zgięte, a złożone na piersi dłonie tworzyły trójkąt. Kamienne palce były
splecione ze sobą.

Merle w ostatniej chwili powstrzymała się, by nie przyjąć tej samej pozycji co
posąg. Przede wszystkim musiałaby puścić grzywę Vermithraxa.

— Poproś go, by przeleciał obok dwóch innych posągów — powiedziała Królowa
Laguny.

Merle przekazała jej życzenie obsydianowemu lwu. Ten skierował się na wschód,
gdzie w odległości kilkuset metrów stał następny kamienny gigant. Wszystkie

posągi były odwrócone plecami do otworu w ziemi. Ich źrenice wpatrywały się w
horyzont.

— Wszystkie są dziełem Egipcjan? — spytała Merle.
— Tak. Kiedy pole bitwy zapadło się pod ziemię, pozostałe przy życiu armie cara

skorzystały z okazji do ucieczki. Powróciły na północ, pokonując wiele tysięcy
58

kilometrów i wyznaczając nową granicę, która utrzymuje się do dziś. Egipcjanie
natomiast ominęli zapadły obszar i kontynuowali swój marsz, podczas gdy ich

kapłani wznieśli te posągi, by trzymały wartę przy wejściu do wnętrza ziemi.
— Mam nadzieję, że tylko symbolicznie. Królowa uśmiechnęła się. — Nie sądzę,

żeby posągi
ożyły nagle, kiedy przelecimy obok nich. Jeśli to masz na myśli.

— Tak, o czymś takim właśnie myślałam.
— Cóż, sama nigdy wcześniej tu nie byłam i... Merle przerwała jej:

— Tak?
— Zamknij dziób!

— Gdybym go miała, nie posługiwałabym się twoim.
— Czy ktoś ci już kiedyś powiedział, że jesteś przemądrzała?

— Nie, jeszcze nikt.
— Masz więc teraz okazję usłyszeć to po raz pierwszy.

— Tylko co to znaczy „przemądrzały"?
Merle westchnęła i zrezygnowana zwróciła się do Vermithraxa: — Czy ona zawsze

była taka?
— Niby jaka? — zapytał obsydianowy lew. Merle miała nieodparte wrażenie, że

uśmiechnął się pobłażliwie, choć, siedząc na jego grzbiecie, nie mogła ujrzeć
lwiej miny.

— No, taka męcząca.
59

— Męcząca? Hm, cóż... pewnie można by to tak nazwać.
Teraz uśmiechnęła się Królowa, rezygnując z jakiegokolwiek komentarza. Merle nie

mogła zrozumieć, dlaczego tym razem nie chciała wypowiedzieć ostatniego słowa.
Drugi posąg był bliźniaczo podobny do pierwszego. Jedynie palce u rąk miał

splecione w inny sposób. Także trzeci posąg różnił się od poprzednich wyłącznie
odmiennym ułożeniem palców. Wszystko inne wyglądało tak samo.

— Zadowolona? Wystarczy? — spytał Vermi-thrax.
— Tak. — odparła Królowa, a Merle przekazała jej odpowiedź lwu.

Vermithrax zrobił rundę wokół trzeciego posągu. Ten nawet się nie poruszył.
— Naprawdę sadziłaś, że posąg nagłe ożyje i złapie nas swoją ręką?

Merle wzruszyła ramionami. — Nic mnie już nie zaskoczy. Nigdy nie

przypuszczałam, że uda mi się wyswobodzić Vermithraxa z więzienia. Albo że będę

na nim latać. Nie mówiąc już o tych wszystkich rzeczach, które przytrafiły się
mi w ostatnich dniach.

Próbowała zobaczyć, co znajduje się poza krawędzią przepaści. Ale dostrzegła
tylko skały i lepki, połyskujący czerwono muł. Nie mogła stwierdzić, czy

czerwonawy żar we wnętrzu ziemi iskrzy się od blasku stoją-
60

cego wysoko na nieboskłonie słońca, czy też źródło tego zjawiska ukrywa się w
środku.

— Myślicie, że na dole rzeczywiście znajduje się piekło? Takie, jakie znamy z
Biblii lub z obrazów na kościelnych ołtarzach? — Zabrzmiało to tak sceptycznie,

że sama była zdziwiona. Czyż nie oświadczyła przed chwilą, że po tych wszystkich
przejściach już nic nie może jej zaskoczyć?

Vermithrax milczał. Albo zastanawiał się nad odpowiedzią, albo też nie miał na
ten temat zdania. Królowa odpowiedziała pytaniem: —A co ty myślisz?

— Sama nie wiem. — Merle utkwiła wzrok w kolejnym posągu. Teraz jednak bardziej
zastanawiało ją to, czy artyści, którzy wyrzeźbili na posągach rysy twarzy, nie

uczynili tego beznamiętnie i bez większego uczucia, skoro tuż pod nimi czaiły
się straszliwe niebezpieczeństwa.

— Profesor Burbridge nic nie wspominał o buchających w piekle słupach ognia i
smażących się w nim potępionych. O kotłach napełnionych smołą czy o celach

męczarni. Myślę, że można mu zaufać. Może z wyjątkiem... — tu Merle przerwała.
— Czego?

Po chwili wahania dokończyła: — Z wyjątkiem tego, że piekło, jakie znamy z
Biblii, przeczyłoby zdrowemu rozsądkowi. Skazywać kogoś na wieczne męki to...

nierozsądne, nieprawdaż? Jeśli się kogoś chce ukarać, to chyba po to, by więcej
złego nie czynił. I by prze-

61
strzec innych. Jednak ci, którzy są święci, idą do nieba i nie są w stanie

grzeszyć, z kolei grzesznicy nie mogą uczynić nic dobrego, bo przecież na wieki
stają się więźniami pieklą... No to jaki sens ma to wszystko?

Królowa milczała. Ale Merle czuła, że zgadza się z jej wywodami. I możliwe, że
nawet jest z niej dumna. Ośmielona tą myślą, mówiła dalej: — Skoro Bóg

rzeczywiście jest nieskończenie miłosierny, tak, jak chce tego Biblia, to
dlaczego skazuje niektórych ludzi na wieczne potępienie? Jak da się pogodzić

jedno z drugim, miłosierdzie i karę?
Niespodziewanie do rozmowy włączył się Vermi-thrax: — Masz rację. Dlaczego

trzeba karać winnego, jeśli kara i tak go nie zmieni?
— Moim zdaniem to wielka rozrzutność.

— Nawet jeśli piekłem nazywamy głęboko pod ziemia ukryte miejsce — wtrąciła się
Królowa — to nie sądzę, by miało ono cokolwiek wspólnego z wyobrażeniami, które

propagują wasi kapłani. Ani też z Bogiem czy diabłem.
— Tylko z czym?

— Z nami samymi. Przeżyjemy albo umrzemy. To zależy jedynie od nas.
— Czy ktoś taki jak ty w ogóle umrze?

— Oczywiście — przyznała Królowa. — Żyję i umrę razem z tobą, Merle. Czy tego
chcę, czy nie.

Od tych słów Merle zakręciło się w głowie. Ku własnemu zdumieniu poczuła nawet
dumę. Jednocześnie

62
niewidzialny ciężar na jej ramionach jakby podwoił swoje brzemię.

— Jak sądzicie? — Vermithrax odwrócił się do tylu. — Możemy teraz zaryzykować?
— W tym celu ostatecznie tu przybyliśmy. Merle skinęła głową.

— Tak, spróbujmy.
Poczuła, że lew zaczerpnął głęboko powietrza i napiął wszystkie mięśnie. Zaraz

potem obniżył lot, zatoczył łuk i przeleciał nad przepaścią.
Słodkawy zapach stał się bardziej intensywny, ale na razie nie widzieli nic

nadzwyczajnego. Wszędzie strome skalne ściany i opary mgły. Połyskujące
czerwonawe wyziewy przybrały mocniejszą barwę, jakby pod warstwą mgły miało się

znajdować gwałtownie wyparowujące jezioro.
Te same myśli chodziły Vermithraxowi po głowie.

— Cóż może się kryć pod warstwą mgieł?
— Mogę? — zapytała uprzejmie Królowa. Merle wyczuła w jej głosie odrobinę

ironii, a zarazem pewność siebie.

— Dobrze, mów. — Ledwie zdążyła wypowiedzieć te słowa, a Królowa już przemówiła

jej ustami: — To zwykła mgła. Nic podejrzanego. Po prostu powietrze różnej
gęstości zderza się ze sobą. Prawdopodobnie będziecie musieli się przyzwyczaić,

że na dole trudniej się oddycha.
— Co to jest gęstość powietrza? — zapytał lew.

63
— Zaufaj mi. — Tu Królowa urwała, zamilkła, i skryła się w myślach Merle.

— Ona wiecznie mówi takie rzeczy! — krzyknęła Merle do lwa.
— Jak z nią wytrzymujesz?

Merle już miała na końcu języka dziesiątki szelmowskich uwag. Powstrzymała się
jednak. Choć czyniła to niechętnie, musiała przyznać się do jednego: obecność

Królowej wprawia ją w radosny nastrój.
Niekiedy posiadanie kogoś, kto wszystko o niej wie, zna odpowiedzi na mnóstwo

pytań i jest gadatliwy, okazywało się zbawienne.
Czasem jednak było straszliwie męczące.

Vermithrax zaczął obniżać lot. Ale nie w linii prostej, tylko zataczając
szerokie koła. Jednocześnie przechylił się pod dużym kątem na bok, a Merle

raptem poczuła że żołądek podchodzi jej do gardła. Po raz kolejny. Nigdy nie
przyzwyczai się do tego przeklętego latania.

Obsydianowy lew trzymał się blisko południowej ściany. Ciemny kruchy kamień
skalny. W pewnej chwili miała wrażenie, że rozpoznaje w ścianie coś na kształt

rysy biegnącej od górnej krawędzi w dół. Jakby prowizoryczne schody lub ścieżka
wyrzeźbiona w skalnym kamieniu. Przy kolejnym zakręcie straciła ją jednak z pola

widzenia. I tak nie mogła nic zrobić. Kurczowo trzymała się grzywy lwa i wbijała
wzrok w jego łeb, mając nadzieję, że w ten sposób przynajmniej częściowo uda się

jej opanować nudności i zawroty głowy.
64

Lecieli kilka metrów nad warstwą mgły, gładką jak powierzchnia oblodzonego
jeziora. Ale pod nią wszystko się kłębiło. Leniwe poruszające się mgławice

obracały się jak samotni tancerze. Gdzieniegdzie iskrzył się jaskrawo czerwonawy
żar. Bez względu na to, co czeka ich na dole, już niedługo przekonają się, co

kryje otchłań.
Wysoko w górze powietrze było przenikliwie zimne. Jednak im bardziej się

zniżali, tym robiło się cieplej. Nie duszno czy parno, i to pomimo dużej
wilgotności, tylko przyjemnie ciepło. Ale Merle zżerała ciekawość, więc nie

zwracała uwagi na takie drobnostki. Jeszcze przed paroma minutami, kiedy
Vermithrax okrążał posągi, wiatr przeszywał ją na wskroś. Ale nawet wtedy nie

czuła chłodu. Głowę zaprzątały jej obawy i przewidywania.
Lot w dół przez warstwę mgły nie trwał nawet minuty, a już znaleźli się po

drugiej stronie mgławicy, w epicentrum erupcji duszących gazów i pary. Merle
bardziej instynktownie niż świadomie wstrzymała oddech, i gdy teraz chciała

głęboko zaczerpnąć powietrza, wpadła w panikę. Nie mogła oddychać! Jej gardło
było jak zasznurowane. Paliło ją w płucach. I jeszcze ten strach. Potworny

strach.
Ale nie, tu było powietrze, płuca zaczęły pracować, choć jakoś dziwnie, trochę

inaczej. Ciężej, wolniej. Merle uspokoiła się. Dopiero teraz zauważyła, że i
Vermithrax wpadł w tarapaty, zaczął lecieć ruchem

65
spiralnym, również przerażony tym, że się pewnie udusi, że popełnił straszliwy

błąd, który teraz przypłaci śmiercią. Na szczęście ruchy jego skrzydeł stały się
spokojniejsze, równomierne, a spirale, które zataczał, łagodniejsze.

Merle jeszcze bardziej pochyliła się nad głową lwa. Nie za bardzo do przodu,
ponieważ obawiała się tego, co zobaczy w dole — przepaści, ogromnej przepaści.

Ale to, co ujrzała, przeszło jej najśmielsze oczekiwania.
Szyb robił wrażenie, jakby się nigdy nie kończył, co było w najwyższym stopniu

przerażające. Opary zniknęły bezpowrotnie. Panowała tu, o dziwo, dobra
widoczność, która wydała się Merle fałszywa i nie pasująca do otoczenia. Po raz

ostatni takie uczucie ogarnęło ją, kiedy razem z syrenami przemierzała weneckie
kanały, chroniona magią szklanej kuli, pozwalającej niezwykle wyraźnie oglądać

podwodny świat. Ostrość widzenia zamiast zamazanych konturów i mętnych widoków
jak przez nakrytą pajęczyną siatkówkę.

Tu, w środku szybu też dopadło ją uczucie nierealności. To nie było miejsce dla
ludzi. Dziwiła się, że mimo to potrafi je jeszcze ogarnąć zmysłami.

Skalna ściana biegła pionowo w dół. Ale Merle wydało się, że widzi każde jej

pęknięcie, każde wgłębienie, każdą wypukłość. O wiele wyraźniej niż warstwy mgły

powyżej. Także przeciwległa ściana przepaści była lepiej widzialna. Wszystko
tonęło w czerwonozłotawej

66
spiralnym, również przerażony tym, że się pewnie udusi, że popełnił straszliwy

błąd, który teraz przypłaci śmiercią. Na szczęście ruchy jego skrzydeł stały się
spokojniejsze, równomierne, a spirale, które zataczał, łagodniejsze.

Merle jeszcze bardziej pochyliła się nad głową lwa. Nie za bardzo do przodu,
ponieważ obawiała się tego, co zobaczy w dole — przepaści, ogromnej przepaści.

Ale to, co ujrzała, przeszło jej najśmielsze oczekiwania.
Szyb robił wrażenie, jakby się nigdy nie kończył, co było w najwyższym stopniu

przerażające. Opary zniknęły bezpowrotnie. Panowała tu, o dziwo, dobra
widoczność, która wydała się Merle fałszywa i nie pasująca do otoczenia. Po raz

ostatni takie uczucie ogarnęło ją, kiedy razem z syrenami przemierzała weneckie
kanały, chroniona magią szklanej kuli, pozwalającej niezwykle wyraźnie oglądać

podwodny świat. Ostrość widzenia zamiast zamazanych konturów i mętnych widoków
jak przez nakrytą pajęczyną siatkówkę.

Tu, w środku szybu też dopadło ją uczucie nierealności. To nie było miejsce dla
ludzi. Dziwiła się, że mimo to potrafi je jeszcze ogarnąć zmysłami.

Skalna ściana biegła pionowo w dół. Ale Merle wydało się, że widzi każde jej
pęknięcie, każde wgłębienie, każdą wypukłość. O wiele wyraźniej niż warstwy mgły

powyżej. Także przeciwległa ściana przepaści była lepiej widzialna. Wszystko
tonęło w czerwonozłotawej

66
poświacie, której źródło biło od samego kamienia, poprzecinanego cienkimi jak

włos, jarzącymi się żyłami, w niektórych miejscach zbiegającymi się, a więc
grubymi, w innych z kolei prawie niewidocznymi.

— Imponujące — powiedziała Królowa, a Merle pomyślała, że wobec takiego cudu to
określenie było zbyt słabe, gdyż nie oddawało w pełni jego mocy i niesamo-

witości.
W okamgnieniu uświadomiła sobie, że ma przed sobą jedynie wycinek prawdziwego

piekła. Coś, czego poza profesorem Burbridge^em i kilkoma wybrańcami nikt
jeszcze na własne oczy nie widział.

Nagle dostrzegła namioty.
— Widzicie to?! — ryknął Vermithrax.

— Tak — wyszeptała Merle. — Widzę.
Poniżej, jakieś osiemdziesiąt metrów po prawej ujrzeli uskok w skalnej ścianie,

wystającą półkę, przypominającą odwrócony nos olbrzyma. Jej powierzchnia była
dość płaska. Stały na niej namioty. Jeden z nich miał mocno postrzępiony tropik,

choć metalowe drążki trzymały się prosto, niczym gałęzie uschłego drzewa. Coś
musiało przeciąć tropik. Może nóż albo zwierzęce kły?

Dwa pozostałe namioty były w nienaruszonym stanie. Klapa od wejścia do jednego z
nich leżała zarzucona do góry. Kiedy Vermithrax zbliżył się do namiotów, Merle

dostrzegła, że nie było tam nikogo.
— Co teraz robimy? — spytała.

67
— Zżera cię ciekawość, prawda?

— A ciebie nie?
— Rozumem można pojąć ograniczoną ilość wiedzy. I mój nie różni się w tym

względzie od innych.
„Samochwała", pomyślała Merle. — Czy nie interesuje cię wcale, co stało się z

ludźmi?
— Wystarczy, że ciebie to interesuje. Vermithrax zrobił przed skalną półką kilka

okrążeń.
Merle widziała, że dokładnie ogląda namioty i pozostałości po dawnym obozowisku:

palenisko, skrzynie ustawione jedna na drugiej oraz klucz leżący tuż obok
zwęglonego drzewa. Prócz tego trzy oparte o ścianę strzelby, sprawiające

wrażenie, jakby ich właściciele tylko na moment zniknęli za skałą. Cokolwiek
miało im się przytrafić, nie zdążyli już wrócić po broń. Merle poczuła na

plecach zimny dreszcz.
Obsydianowy lew zlustrował już dokładnie cały teren, ponieważ skręcił gwałtownie

i wylądował w niewielkiej odległości od zniszczonego namiotu. Teraz Merle mogła
rozpoznać, że szlak, który widziała z góry, prowadził wprost na półkę, a potem

na prawo od nich w dół.

Zeskoczyła z grzbietu Vermithraxa. Kolana miała jak z waty, a mięśnie nóg

napięte. Właściwie zdążyła się już do tego przyzwyczaić, ale tym razem było to
bardziej dokuczliwe niż zwykle. Zapewne z powodu warunków, jakie tu panowały.

Również ogólne zmęczenie dawało jej się mocniej we znaki niż w ostatnich
68

dniach. A przecież wystartowali sześć czy siedem godzin temu.
Chyba że... przyszło jej do głowy, że gdy przekraczali granicę innego świata i

przebijali się przez opary mgły albo nawet wcześniej, gdy przelatywali obok
kamiennych strażników, zgubili się w czasie. Może błądzili w warstwie mgielnych

oparów nie kilka sekund, lecz kilka godzin?
„Bzdura", powiedziała do siebie w myślach. — Bzdura — zawtórowała w jej myślach

Królowa. Ale nie przekonało jej to do końca.
Kiedy poczuła się lepiej, postanowiła dokładnie przeszukać namioty. Vermithrax,

który sam obwąchiwał strzelby i przebierał łapami w stojących obok skrzynkach,
poprosił ją, by była ostrożna. Nawet Królowa, choć nie miała tego w zwyczaju,

powiedziała, żeby na siebie uważała.
W końcu znaleźli coś, co mogło okazać się im pomocne. Merle wygrzebała z jednego

z namiotów cienki skórzany pasek, na którym dyndały mocno wysuszone kogucie
pazury. Z górnej części odciętej kończyny niczym druty z lalki wystawały liczne

ścięgna. Kiedy Vermithrax poprosił ją, by za nie pociągnęła, pazury zacisnęły
się, jakby nagle wstąpiło w nie życie. Z przerażenia Merle o mały włos nie

wypuściła tego obrzydlistwa z dłoni.
— Okropne — wyjąkała.

— To amulet — wyjaśniła Królowa.
— Doprawdy?

69
— Noszą go mieszkańcy imperium carów. Wiesz chyba, że znajdują się pod

szczególną opieką Baby Jagi?
Merle przytaknęła, chociaż uświadomiła sobie, że Królowa mogła się tego najwyżej

domyślać.
Po przeciwległej stronie półki skalnej Vermithrax wysypywał zawartość kolejnej

skrzynki i obwąchiwał ją dokładnie.
— Co wiesz o Babie Jadze?

— Niewiele. To czarownica. Lub ktoś zajmujący się czarami.
Królowa uśmiechnęła się tajemniczo. Czarownica. I bogini. Ludzie dopatrywali się

w niej wszystkiego. Bez wątpienia strzeże i chroni imperium carów tak jak ja
Wenecji — tu Królowa zamyśliła się, jakby poruszona bólem i wyrzutami sumienia,

co Merle natychmiast wyczuła.
— Znasz ją? To znaczy, czy znasz ją osobiście?

— Nie. I trochę się ode mnie różni. Przynajmniej tak mi się wydaje. Ale do czego
zmierzam: od niepamiętnych czasów ludzie wyobrażają sobie Babę Jagę pod postacią

starej kobiety, żyjącej w małej chatce. Ale ta chatka stoi na dwóch wysokich
kurzych łapach, dzięki którym może się poruszać jak żywa istota.

Merle pomachała wisiorkiem. — Czyli to jest taki rodzaj amuletu?
— Tak. Podobnie jak chrześcijanie noszą na szyi krzyżyk, by ich chronił przed

złem, tak mieszkańcy imperium carów noszą kurzą łapę — przynajmniej ci, którzy
wierzą w moc Baby Jagi.

70
— Ale to oznaczałoby...

— Ze stoimy przy pozostałościach ekspedycji, która dotarła tu z polecenia cara.
Merle zastanawiała się, co mogą oznaczać te słowa. Armie egipskie w ciągu kilku

dziesięcioleci zalały cały świat — z wyjątkiem Wenecji i imperium carów. Ale
między obydwoma przeciwnikami faraona nigdy nie doszło do nawiązania

bezpośredniego kontaktu. Przynajmniej nic o tym nie wiedzieli sami mieszkańcy.
Mimo to widok zniszczonego obozowiska wzbudził w Merle żal za utraconą szansą.

Czym było naprawdę imperium carów? Jak broniło się przed najazdami Egipcjan? I w
czym wyrażała się opieka Baby Jagi? Pytania, na które mogła tu znaleźć

odpowiedź, gdyby ktoś jej nie ubiegł.
— Sądzicie, że wszyscy nie żyją? — Merle zadała pytanie całkiem świadomie,

kierując je i do Królowej, i do Vermithraxa.
Lew podszedł do niej ociężale: — Namiot nie został rozcięty nożem, ponieważ

wzdłuż cięcia materiał jest zbyt postrzępiony.
— Pazury? — spytała Merle, czując na całym ciele gęsią skórkę.

Vermithrax skinął głową: — Także na ziemi są wyraźne ślady.

— A na skalnej ścianie?

— Obawiam się, że na ścianie też — odpowiedział lew. — I są one nawet dość
głębokie.

71
Merle spojrzała na potężne łapy obsydianowego lwa. Skoro jego pazury nie

zostawiały na kamieniu żadnych śladów, to jakich rozmiarów musiały być istoty,
które napotkała carska ekspedycja?

Odpowiedź nasunęła jej się nieoczekiwanie.
— Lilim — powiedziała.

— Lilim? — zdziwiła się Królowa.
— Kiedy przed sześćdziesięciu laty profesor Bur-bridge odkrył istnienie piekła i

po raz pierwszy zetknął się z jego mieszkańcami, nadał im właśnie to imię.
Opowiedział mi o tym nauczyciel w sierocińcu. Burbridge zapożyczył imię od

dzieci Lilith, pierwszej żony Adama.
— Każdy naród i każda rasa ludzka ma własne mity i historię wyjaśniającą swoje

pochodzenie. — W głosie obysydianowego lwa dało się wyczuć nutę żalu. — Nie
znasz pewnie żadnej z lwich legend.

— Wiem, kim był Adam — odparła Królowa. — Ale o Lilith nie słyszałam nigdy.
— Adam i Lilith byli pierwszymi ludźmi stworzonymi przez Boga.

— Sądziłam, że towarzyszka Adama miała na imię Ewa.
— Ewa pojawiła się później. Na początku Bóg stworzył Adama i Lilith, mężczyznę i

kobietę. Samotnie zamieszkiwali raj i musieli płodzić dzieci, by zaludnić nimi
świat. W każdym razie to pierwsze istoty ludzkie.

72
Vermithrax coś wymamrotał. Merle spojrzała na niego pytająco.

— To charakterystyczne dla was, ludzi — stwierdził złośliwie. — Zawsze musicie
być pierwsi i lepsi. A tymczasem w tym okresie żyły już pierwsze kamienne lwy.

— Tak utrzymują wasze legendy — odparowała Merle.
— Jasne.

— W takim razie nie rozstrzygniemy, która z nich jest prawdziwa. Nie teraz, nie
w tym miejscu i prawdopodobnie w ogóle.

Vermithrax, chcąc nie chcąc, skinął głową.
— Mity wyjaśniające pochodzenie ras mówią prawdę — stwierdziła tajemniczo

Królowa. — Każda we właściwy sobie sposób.
Merle kontynuowała: — Lilith i Adam byli więc wybrani do tego, by wspólnie

płodzić dzieci. Ale zawsze, kiedy Lilith chciała zbliżyć się do swojego
mężczyzny, ten odprawiał ją z kwitkiem, ogarnięty obawą i wstrętem.

— Ha! — ryknął Vermithrax. — Pierwszy lew na pewno się tak nie zachowywał.
— W każdym razie Adam drżał na widok Lilith, aż w końcu Bóg stracił cierpliwość

i wypędził ją z rajskich ogrodów. Przepełniona gniewem i rozpaczą błądziła przez
dzikie ziemie, tak różne od Edenu, gdzie napotykała istoty zupełnie inne niż

Adam. W najwyższym stopniu przerażające.
73

— Potrafię sobie niejedno wyobrazić — odparł lew, spoglądając na ślady szponów
na skalnej ścianie.

— Lilith spółkowała z tymi istotami i rodziła im dzieci, które były jeszcze
bardziej odrażające niż ich ojcowie. Nazywały się Lilim. W legendach jako demony

i stwory wędrują nocami po lasach i pustyniach oraz wspinają się po nagich
górskich skałach.

— A profesor Burbrigde znał te opowieści? — zapytała Królowa.
— Oczywiście, że znał. Kiedy pisząc prace naukowe i wykonując szkice, stanął

przed koniecznością nadania imion mieszkańcom piekła, wybrał dla nich owe Lilim.
— No dobrze — powiedział Vermithrax. — I nasi carscy przyjaciele natrafili na

kilku z nich. Nie sądzicie, że powinniśmy wystrzegać się takiego spotkania?
— Vermithrax ma rację — odparła Królowa. — Lepiej opuśćmy to miejsce. W

powietrzu jesteśmy bezpieczniejsi. — Ale w tym wezwaniu pobrzmiewała nuta
niepewności, która Merle jeszcze bardziej zaniepokoiła. Nie wiedzieli przecież,

czy Lilim nie posiadają skrzydeł.
— Jeszcze chwila — Merle podeszła do skrzyń uprzednio obwąchanych przez lwa. Już

wcześniej kątem oka dostrzegła kilka rzeczy, które Vermithraxowi wydawały się
zupełnie bezużyteczne, a które jej mogły się przydać. Wygrzebała mały nóż,

wciśnięty do skórzanej pochwy, nie większy od jej dłoni. Wsadziła go do kieszeni
sukienki, w której trzymała magiczne

lusterko. Prócz tego znalazła sporo blaszanych puszek z żywnością, stwardniałe

kawałki wysuszonego mięsa, biszkopt, flaszki z wodą, a nawet parę ciastek.
Wpakowała wszystko do małego skórzanego worka, który również znalazła w jednym z

namiotów. Zawiązała go sobie na plecach, gryząc kęs suszonego mięsa. Był twardy
jak kora drzewa, łykowaty i zapewne ciężkostrawny. Ale jakoś sobie z nim

poradziła. W ostatnich dniach odżywiała się wyłącznie jagodami i korzeniami.
Prowiant carskiej ekspedycji był więc nie do pogardzenia.

— Pośpiesz się! — krzyknął do niej Vermithrax, kiedy zawiązywała paskiem plecak.
— Już idę! — odpowiedziała. Zdawało jej się, że ktoś ją obserwuje.

Choć było ciepło, ona poczuła dreszcze na całym ciele. Serce na moment
zatrzymało się i zaraz potem zaczęło bić jak oszalałe.

Zirytowana wpatrywała się w skalną ścianę zamykającą skalną półkę od tyłu. Potem
przeniosła wzrok na namioty i szlak biegnący w obydwu kierunkach: do góry i na

dół. Dokoła nie było nikogo. Tylko Vermi-thrax stal przy krawędzi, niecierpliwie
pocierając pazurami o skałę.

— O co chodzi? — spytała Królowa.
— Nic nie czujesz?

— Tylko twój wszechobecny lęk.
— Chodź już! — krzyknął zniecierpliwiony Vermi-thrax, który też nie zauważył nic

podejrzanego.
75

Merle zaczęła biec w jego stronę. Nie wiedziała, przed kim ucieka i czy dla jej
lęku w ogóle istniał uzasadniony powód. Prawie dobiegła już do Vermithraxa,

kiedy rozległ się przeraźliwy trzask. Długi, przeszywający i głuchy.
W pierwszej chwili nie zauważyła nic podejrzanego. Dopiero potem wydało jej się,

że coś się poruszyło. Tam, gdzie przed chwilą stała, zakładając plecak.
— Merle!

Skała pod jej stopami zadrżała. Vermithrax rzucił się jej naprzeciw. Szybko i
zwinnie. Czarna strzała z obsydianu, która znalazła się przy niej, podniosła ją

jednym skrzydłem i usadziła na grzbiecie.
— Lilitn — zaświtało jej w głowie. Zrozumiała, że nie była to jej własna myśl,

tylko głos Królowej.
Vermithrax zerwał się do lotu i już po chwili lecieli nad krawędzią otchłani,

choć z początku lot przypominał skok w przepaść. Spadali bowiem w dół, zanim lew
mocnymi uderzeniami skrzydeł nie zrównoważył swojego ciężaru i nie ustabilizował

kursu lotu, pozostawiając za sobą skalną ścianę, zapomniane obozowisko carskiej
ekspedycji i oddech śmierci, unoszący się nad opustoszałymi namiotami.

Merle miała ochotę się odwrócić, ale Królowa stanowczo się temu sprzeciwiła: —
Nie rób tego!

Dziewczynka była przekonana, że to nie kamień się zatrząsł, tylko coś, co już
tam przez długi czas było,

76
czekało, czaiło się oraz wydostawało z niewidzialnych szczelin i dziur na

powierzchnię jak zastępy skarabeuszy egipskiego imperium.
Całe bloki skalne, które wydawały się silne i niezniszczalne, pękały, odrywały

się i spadały ze wszystkich stron. Niecodzienny i kuriozalny spektakl sił
przyciągania i destrukcji, którego nie sposób z niczym porównać. To nie był

pełzający ruch owadów, nawet jeśli takie skojarzenie nasuwało się najszybciej.
Raczej kołysanie się ciemnych łuskowatych lub opancerzonych owadów, groteskowo

zataczających się, ale kierujących się niezmiennie w stronę skalnego ustępu. Na
pierwszy rzut oka chaotycznie, a jednak z zamysłem, tak że w ciągu kilku sekund

zacisnęło się wokół niego kamienne koło.
Spod falującej powierzchni, składającej się jakby z niezliczonej ilości ciał

ludzkiej wielkości, wyłaniały się wciąż nowe kanciaste struktury, przypominające
wyglądem kończyny: połamane, zakrzywione, pają-kowate. Zostawiały one głębokie

nacięcia w skale, w które wbijały niewidzialne szpony, rozrywając kamień na
kawałki. Szalone linie, jak w reliefie dłuta niezrównoważonego kamieniarza.

Ze wszystkich stron, także spod platformy, wypływała ciemna lawa, pochłaniając
stojące na niej namioty i skrzynki. Choć postaci skrywały się pod kamiennymi

pancerzami, już sam widok ich szponów wzbudzał w Merle potworny strach.
77

Vermithrax śmigał w powietrzu co tchu. Byle dalej od tego miejsca, gdzie
rozgrywały się owe niepojęte sceny. Mimo to Merle widziała jeszcze, jak półka

zapadła się pod naporem Lilim, niczym mały kamień wpadający nieuchronnie w wir

lotnego piasku.

Niemal automatycznie sięgnęła do kieszeni, w której trzymała lusterko.
Bezwiednie wsunęła palce pod powierzchnię. Przez moment sądziła, że słyszy nawet

dobiegający stamtąd szept — głos zjawy, uwięzionej w środku? — potem zanurzyła
rękę aż po łokieć. I znowu poczuła dłoń chwytającą ją z drugiej strony,

głaszczącą jej palce i napełniającą ją od wewnątrz promieniującym ciepłem.
Enklawa

Wenecję skrywało szare i ciężkie
niebo, zapowiadające deszcz, który wkrótce miał skropić pałace i kanały laguny.

Przenikliwy wiatr, o wiele za zimny o tej porze roku, wiał z północy,
gwizdał po krętych uliczkach i hulał po opustoszałych placach i promenadach

ciągnących się wzdłuż brzegów wysp. W mgnieniu oka porywał ulotki, które przed
kilkoma dniami niestrudzeni konspiratorzy rozdawali w mieście, już po pojawieniu

się posłańca piekieł i złożeniu przez niego oferty obrony Wenecji przed
egipskimi siepaczami. Na ulotkach powstańcy zamieścili hasła skierowane

przeciwko rajcom miejskim, faraonowi, i tym wszystkim, którzy byli winni upadku
miasta. Hasła, za które w innych okolicznościach wylądowaliby w więzieniu albo

co najmniej pod miejskim pręgierzem. Dziś jednak nikt nie zawracał sobie nimi
głowy. Lęk sparaliżował miasto ostatecznie i nieodwołalnie. Nawet żołnierze

gwardii miejskiej nie czuli się na siłach, by przeciwstawić się burzycielom i
konspiratorom.

W centrum tego zrywu, w pałacu będącym tajną kryjówką rebeliantów — enklawie —
jak o niej mówił Dario, siedział Serafin i pałaszował śniadanie.

79
Może nie w największym spokoju, ale też nie w pośpiechu. Wiedział, że właściwie

nic innego mu nie pozostaje, jak tylko czekać. Wcześniej czy później przyjdą po
niego i zaprowadzą go do przywódcy, władcy enklawy. Ani Dario, ani nikt inny nie

nazwał przywódcy po imieniu. Na dobrą sprawę całkiem zrozumiały środek
bezpieczeństwa. A jednak cała ta konspiracja niepokoiła Serafina dużo bardziej,

niż był skłonny to przyznać.
Pałac znajdował się w samym centrum Wenecji, wśród sławnych gmachów w mieście. A

mimo to otaczała go aura odosobnienia, oddziaływująca na Serafina niezwykle
intensywnie.

Ostatniej nocy w drodze do enklawy on i jego trzej towarzysze natknęli się na
wszechobecne w Wenecji ślady zaczynającej się inwazji. Wzdłuż brzegów kanałów

widzieli kolejne opustoszałe metalowe pojazdy. To z nich w labirynt wodnych
arterii musieli wtargnąć żołnierze-mumie. Na ślady samych żołnierzy już nie

natrafili, ale nie ulegało wątpliwości, że dla nich drogi powrotnej już nie ma.
Mumie, po dokonaniu desantu od wewnątrz, samotnie lub w grupach przemierzały

weneckie uliczki, szerząc wśród ludzi strach. Tu i ówdzie Serafin i jego
towarzysze słyszeli dobiegające z oddali obce głosy, czasem krzyki. Raz nawet

rozlegający się na przeciwległym brzegu szczęk metalu. Ale kiedy tam dobiegli,
zastali jedynie kilka zwłok, które Serafin zidentyfikował jako członków gildii

złodziei.
80

Właściwie tak naprawdę nikt w Wenecji nie wiedział, co faraon chce osiągnąć.
Jego wojenne galery i słoneczne barki krążyły zaledwie kilkanaście metrów od

murowanych nadbrzeży laguny. Nic prostszego, jak wypuścić z nich żołnierzy,
którzy szybkim manewrem otoczyliby główną wyspę.

Serafin podejrzewał, że faraonowi zależało wyłącznie na tym, by wśród
mieszkańców laguny wywołać niepokój. Ale po trzech dziesięcioleciach oblężenia

miasta trudno było jeszcze spotęgować uczucie strachu. A może chodziło o
zadręczenie przerażonych ludzi? Makabryczna rozkosz, biorąca się z zainicjowania

inwazji niewielkimi siłami, by stopniowo przerodzić ją w nawałnicę ognia i
żelaza?

Serafin nie pojmował tego wszystkiego i wierzył, że na niektóre z jego pytań
znajdzie odpowiedź władca enklawy.

Pomieszczenie, do którego zaprowadził go Tizia-no, znajdowało się na pierwszym
piętrze pałacu. Jak w większości starych rezydencji, tak i tu parter straszył

pustką. Przed laty, kiedy wszystkie te budynki znajdowały się w rękach bogatych
weneckich rodzin kupieckich, pałacowy parter służył do przeładunku i depozytu

towarów. Duże hale, które co kilka lat zalewała acąua aha, osławiona wenecka
fala powodziowa.

Dziś jednak, po latach oblężenia i izolacji miasta, handel niemal zamarł. W

swojej szczątkowej formie nie mógł przysporzyć mieszkańcom bogactwa. Więk-

81
szość zamożnych weneckich rodzin dawno już zbiegła na ląd, licząc, że ocalą

życie przed armiami mumii i szwadronami skarabeuszy. Nikt nie przypuszczał, że
miastu zapewni bezpieczeństwo moc Królowej Laguny. Było więc absolutną ironią

losu, że ci, którzy mieli dosyć pieniędzy, by salwować się ucieczką z miasta,
jako pierwsi padli ofiarą Egipcjan.

Okna i drzwi na opustoszałym parterze dawno już zostały zamurowane,
prawdopodobnie jeszcze wtedy, gdy nikt nie liczył się ze zmartwychwstaniem

faraona. Dla Serafina było ważne, że rebelianci nie założyli swojej centrali w
zupełnie opustoszałym miejscu. Podejrzewał nawet, że przywódca powstania

urzęduje tu od dawna. Może legitymuje się arystokratycznym rodowodem. Albo
należy do tych nielicznych kupców, którzy przeżyli.

Serafin przeżuwał ostatni kęs chleba, kiedy drzwi pustego pomieszczenia
otworzyły się. Wszedł Tiziano i kazał mu pójść ze sobą.

Serafin szedł krok w krok za byłym czeladnikiem z warsztatu luster. Najpierw
korytarzami, wąskimi przejściami, potem przez klatkę schodową i zwieńczoną

łukiem bramę. Po drodze nie napotkali nikogo. Jakby nikt nie miał prawa wchodzić
do pomieszczeń przywódcy. Jednocześnie Serafin miał wrażenie, że atmosfera w

korytarzach i pomieszczeniach zmienia się. Jakby w niewidzialny sposób
rzeczywistość ustępowała czemuś nieprzeniknionemu. To nie oświetlenie ule-

82
gało zmianie. Także nie zapach. Przecież wszystko dookoła śmierdziało zbutwiałym

drzewem i wilgotnym kamieniem. Zmiana polegała raczej na zupełnie innym
kontakcie z otoczeniem. Jakby się je teraz postrzegało szóstym zmysłem,

nareszcie uruchomionym.
Tiziano kazał mu zaczekać przed podwójnymi drzwiami, niemal trzykrotnie

większymi od niego samego.
— Zostaniesz wezwany — powiedział, po czym odwrócił się i chciał już odejść.

Serafin chwycił go za ramię. — Dokąd chcesz iść?
— Wracam do moich towarzyszy.

— Nie zostaniesz tu?
— Nie.

Serafin nieufnie spojrzał na Tiziana, potem na drzwi i znowu na stojącego przed
nim chłopca. — Chyba nie zastawiacie na mnie pułapki lub czegoś podobnego? —

Własne pytanie wydało mu się nagle głupie. Ale w tej chwili nie bardzo potrafił
puścić w niepamięć zatarg z Dariem. Swojego wcześniejszego rywala podejrzewał o

każdy niecny czyn.
— Jaki to ma sens? — spytał Tiziano. — Mogliśmy cię pozostawić na pastwę losu,

kiedy zaatakowały cię mumie. Wtedy sprawa wyjaśniłaby się sama.
Serafin wahał się jeszcze. Ale zaraz potem skinął głową. — Przykro mi. Nie

chciałbym wyjść na niewdzięcznika.
Tiziano uśmiechnął się tajemniczo. — Dario może zmienić się w prawdziwego

bydlaka, nieprawdaż?
83

Teraz z kolei Serafin nie mógł powstrzymać się od uczucia satysfakcji, której
wyraz pojawił się na jego twarzy. — Więc wy z Borem też to zauważyliście?

— Ale nawet Dario ma swoje dobre strony. Inaczej by go tu nie było.
— Przypuszczam, że dotyczy to nas wszystkich. Tiziano wskazał głową drzwi. —

Zaczekaj tu. — Po
czym odwrócił się i odszedł szybkim krokiem tam, skąd wcześniej przybyli razem.

Serafinowi przyszło nagle do głowy, że sam nie odnajdzie drogi powrotnej.
Przecież cała enklawa przypominała jeden wielki labirynt.

Prawe skrzydło drzwi uchyliło się, jakby na klamkę nacisnęła niewidzialna ręka.
W tym momencie poczuł, że coś delikatnego i jasnego objęło jego ciało. Może

setki aksamitnych palców, lekkich jak piórka i eterycznych? Przestraszony zrobił
krok do tyłu. To tylko cieniutka jedwabna zasłona, która na skutek podmuchu

wiatru musnęła jego ciało.
— Wejdź — usłyszał czyjś głos. Kobiecy głos.

Serafin posłusznie wykonał polecenie, ostrożnie odsuwając zasłonę. Miał
wrażenie, że silniejszym ruchem mógłby rozerwać na strzępy delikatny materiał

niczym pajęczynę. Jakieś dwa metry przed nim wisiały następne zasłony z tego
samego materiału, w kolorze morskiego piasku. Zanim zrobił kolejny krok,

świadomie zamknął za sobą drzwi. Dopiero wtedy odważył się wejść głębiej w

jedwabny labirynt.

84
Odgarniał zasłonę po zasłonie, aż wreszcie stracił orientację, chociaż cały czas

szedł prosto. W jakiej odległości od drzwi znajdował się teraz? Stu metrów, a
może tylko dziesięciu?

Powoli rozpoznawał ostre zarysy, prawdopodobnie mebli, przebijających przez
jedwab. Jednocześnie wilgotny odór unoszący się w całej Wenecji ustąpił

egzotycznemu melanżowi zapachów. Kojarzyły mu się one z rzadkimi przyprawami,
które przed laty ukradł z magazynu pewnego kupca.

Po drugiej stronie kotar ujrzał zupełnie inny świat.
Ziemię pokrywała warstwa piasku, ale tak głęboka, że podeszwy jego butów

dosłownie zapadały się w nim, nie natrafiając na twardą powierzchnię. Wszędzie
dookoła wisiały zwiewne zasłony w identycznym kolorze jak leżący na ziemi

piasek. Pod sufitem falowały szerokie lazurowe wstęgi, które kontrastowały z
wszechobecną jasnością, jak wieczorne niebo nad pustynią. Dopiero teraz Serafin

uzmysłowił sobie, że cała ta sceneria miała świadomie wywoływać wrażenie
iluzoryczności pustynnego krajobrazu. Sztucznego, ale całkiem odmiennego od tego

w Wenecji. Nic tu nie było prawdziwe. A mimo to rodziło się poczucie, jakby
przebywało się w samym środku pustyni. Przynajmniej takie wrażenie miał Serafin,

który w życiu nie widział nic poza wenecką laguną.
W centralnym miejscu tego niecodziennego krajobrazu niczym morskie wysepki

piętrzyły się ster-
85

ty miękkich poduszek. Korzenne zapachy roztaczały swoją aromatyczną woń, unosząc
się w postaci dymów kłębiących się nad naczyniami z olejkami. Między poduszkami

znajdował się podest z grubego piaskowca, na którym stało ciężkie, masywne,
okrągłe naczynie z wodą, również z piaskowca. Miało ono ponad metr średnicy.

Woda w nim lekko się burzyła. Za naczyniem stała kobieta, widoczna od pasa w
górę. Prawą rękę trzymała zanurzoną aż do łokcia w wodzie. Serafin początkowo

sądził, że kobieta nią porusza. Ale później stwierdził, że ręka tkwi nieruchomo.
Spojrzała na niego i uśmiechnęła się. — Serafinie — powiedziała. A on nie mógł

wyjść z podziwu, jak aksamitnie brzmi jej głos.
Była piękna, możliwe, że najpiękniejsza ze wszystkich kobiet, jakie kiedykolwiek

widział. A przecież jako czeladnik Umberta, który dostarczał arystokratycznym
weneckim damom magiczne suknie, stawał już przed niejedną pięknością. Tej tutaj

kruczoczarne proste włosy spływały aż za talię, znikając za kamiennym naczyniem
na wodę. Smukłą kibić skrywał obcisły materiał, drapowany jak delikatne jagnięce

futerko, i w tym samym żółtym kolorze co zasłony. Duże orzechowe oczy
przypatrywały mu się z uwagą. Zaś usta — choć Serafin był pewien, że pozbawione

szminki — zniewalały karminowym kolorem i wydatnym kształtem. Śniada, mocno
opalona skóra różniła się znacznie od karnacji Murzynów, których w Wenecji nie

brakowało.
86

W jednej chwili pojął wszystko. Przed nim stała Egipcjanka.
Miał absolutną pewność, zanim jeszcze mu się przedstawiła. Przywódczyni

powstania wymierzonego przeciwko Egipcjanom była Egipcjanką.
— Nie bój się — powiedziała, widząc, że robi krok do tyłu. — Jesteś bezpieczny.

Nikt nie uczyni ci nic złego. — W jej oczach pojawił się smutek, kiedy
wyciągnęła z wody rękę i położyła ją na kamiennym obmurowaniu. Ale ani jej dłoń,

ani ramię nie były mokre. Żadnego śladu wody spływającej po skórze.
— Kim pani jest? — Serafin miał uczucie, że się straszliwie jąka. W końcu miał

powód.
— Lalapeja — odpowiedziała kobieta. — Nie przypuszczam, żebyś znał język, z

którego wywodzi się moje imię.
— Egipski? — Poczuł przypływ odwagi, niemal śmiałości, kiedy wypowiadał to

słowo.
Zaśmiała się głośno i melodyjnie. — Egipski? — O nie, na pewno nie. To imię było

już w użyciu, kiedy przed tysiącami lat pierwsi faraonowie wstępowali na złoty
tron.

Wyszła zza kamiennego naczynia z wodą, poruszając się z nienaganną gracją. Jakby
płynęła. Serafin nie mógł wyjść z podziwu. Ale zdębiał, kiedy zobaczył jej nogi.

Miała cztery nogi lwicy. Podobnie jak dolną część ciała.
87

Serafin odruchowo cofnął się tak nagle, że zaplątał się w jedwabnych welonach,

stracił równowagę i upadł, zrywając jasny materiał.

Wyplątawszy się wreszcie z jedwabnych zwojów, ujrzał ją stojącą tuż przed sobą.
Wystarczyło wyciągnąć rękę, by dotknąć jej kocich łap, delikatnego żółtego

futerka, pokrywającego jej ciało, które jeszcze przed chwilą uważał za obcisłą
suknię.

— Pani... pani jest...
— Na pewno nie syreną.

— Więc sfinksem! — wyrwało mu się. — Sfinksem faraona!
— Ostatnie słowo nie jest prawdą. Nie znam faraona, ale żałuję niezmiernie, że

niektórzy moi rodacy wysługują się mu.
Serafin próbował wstać, ciągnąc za sobą zerwaną zasłonę.

Sfinks elegancko i z gracją podążył za nim. — Proszę, Serafinie. Ujawniłam się
przed tobą, żebyś wiedział z kim masz do czynienia. Choć nie było to konieczne.

— Co? Jak pani to rozumie?
Uśmiechnęła się tak pięknie, że aż ścisnęło mu się serce, kiedy spojrzał na

zwierzęcą część jej ciała. —Jak to rozumiem? Och, Serafinie, w ten właśnie
sposób.

Wypowiadając te słowa, nagle zniknęła. Serafin najpierw sądził, że to piasek
uniósł się do góry. Ale to było coś innego.

88
Kobieta-sfinks rozpłynęła się na moment i na nowo scaliła. Nie w powolnym i

stopniowym procesie, lecz w jednorazowym, gwałtownym akcie. Jakby rozpadła się
na malutkie kawałki, by jeszcze w tym samym momencie złączyć je na nowo. Tworząc

zupełnie inną postać.
Twarz i smukła kibić pozostały niezmienione. Ale górna część jej ciała nie

wyrastała już z lwiego ciała, tylko przechodziła w biodra i długie ciemne nogi.
Nogi prawdziwej kobiety.

Sierść zniknęła bezpowrotnie.
— Pozwolisz? — Naga pochyliła się lekko, podniosła zasłonę leżącą na ziemi u

stóp Serafina i w błyskawicznym obrocie okryła nią swoje ciało. Żółty welon
przylegał jak obcisła suknia, podkreślając jej kobiece kształty. Nikt nie

wpadłby na to, że jeszcze przed chwilą żółty materiał służył jako zasłona.
Wyglądał naturalnie i pasował do jej figury jak najdroższa suknia z warsztatu

Umberta.
Serafin spróbował odwrócić od niej wzrok. Ale nie pozwoliła mu na to. Widok jej

idealnego ciała wciąż jaśniał przed jego oczami.
— Serafinie?

— Tak?
— Czy już lepiej?

Objął ją wzrokiem od stóp do głów. — To niczego nie zmienia — odparł. — Pani
jest sfinksem, obojętnie w jakiej postaci.

89
— Ależ oczywiście. Teraz jednak nie musisz obawiać się moich szponów. — Oczy

błyszczały jej przebiegłością.
Z trudem powstrzymał się, by nie odpowiedzieć na tę prowokację. — Co pani tutaj

robi?
— Dowodzę kontruderzeniem.

— Przeciwko faraonowi? — uśmiechnął się ironicznie. — Przewodząc kilku dzieciom?
Potarła nogę o nogę. O mały włos pomógłby jej wybrnąć z zakłopotania, w które

sama chciała go wpędzić. O mały włos.
— Czyżbyś był dzieckiem, Serafinie? — Kokieteryjnie mrugnęła rzęsami.

— Pani dobrze wie, co mam na myśli.
— I ty też dobrze wiesz, co ja mam na myśli. — Jej głos stał się ostry, a akcent

twardszy. — Dario i inni mogą mieć po piętnaście, szesnaście czy siedemnaście
lat, ale są zręczni i szybcy. Faraon nie doceni ich umiejętności. To nasz atut i

najsilniejsza broń: próżność Amenophisa.
— Powiedziała pani, że nie zna faraona.

— Nie w jego obecnej postaci. Ale wiem, jaki był wcześniej, w swoim pierwszym
życiu.

— Jak dawno to było?
— Przed więcej niż trzema tysiącami lat.

— Czyli jest pani starsza niż trzy tysiąclecia} Znów się uśmiechnęła. Ale na
krótko. — Trochę

starsza, trochę młodsza.

Serafin zacisnął zęby i nie powiedział nic.
Lalapeja mówiła dalej: — Pycha i arogancja Ame-nophisa sprawiły, że wybrałam

wyłącznie młodych chłopców, takich jak ty. Myślisz, że nie znalazłabym mężczyzn
roślejszych i silniejszych niż ci, którzy przebywają w tym domu? To byłoby bez

sensu. Jeszcze dzisiejszej nocy Egipcjanie zaaresztują wszystkich dorosłych
mężczyzn i będą ich stopniowo wywozić. Tymczasem dzieci, które można policzyć na

palcach jednej ręki... Sądzę, że uwagę faraona przykują ważniejsze rzeczy.
Chociażby to, jaką kolorystykę nadać zdobytym pałacowym komnatom w Wenecji. To

przynajmniej zaprzątało głowę poprzedniego Amenophisa.
— Czy pani naprawdę zamierza stawić czoło Egipcjanom, opierając się na Dariu i

jego kolegach? — Nie odmawiał jej w niektórych kwestiach racji, ale sądził, że
mimo to zbyt wiele upraszcza.

— Nie jestem bojowniczką.
„Tak, pomyślał. Tego można się było spodziewać". Ale zaraz potem przywołał w

pamięci jej ostre szpony lwa. I zadrżał.
— Jednakże — kontynuowała — nie mamy wyboru. Musimy walczyć, ponieważ język

walki Amenophis zna najlepiej.
— Jeśli tylko niewielka część tego, co przypisuje się faraonowi, jest prawdą, to

w przeciągu kilku minut Wenecja zostanie zmieciona z powierzchni ziemi. W czym
może faraonowi zagrozić grupka rebeliantów?

91
— Nie powinieneś wszystkiego, co opowiada się

0 potędze Egiptu, przyjmować bezkrytycznie. Część z tego na pewno jest prawdą. I
niewątpliwie przeraża. Ale sporo informacji opiera się na specjalnie

rozsiewanych pogłoskach lub zasadza się na potędze iluzji. Kapłani Horusa to
mistrzowie ułudy.

— Mimo to jesteśmy bez szans. Widziałem wojowni-ków-mumie. Widziałem, jak
walczą.

Sfinks kiwnął głową. — I jak umierają.
— Przy dużej dozie szczęścia ich przeciwników. Lalapeja westchnęła. — Nikt nie

zamierza stawiać
czoła mumiom w otwartym polu. Przynajmniej nie tak, jak to sobie wyobrażasz.

— Więc jak?
— Najpierw muszę się dowiedzieć, czy chcesz nam pomóc. — Zrobiła krok w jego

stronę, poruszając się jak tancerka. Nie sposób było oprzeć się jej wdziękowi
1 gracji.

— Ale dlaczego ja?
— Dlaczego ty? — Znów się uśmiechnęła. Ale tym razem jej głos brzmiał łagodniej.

— Sądzę, że nie doceniasz reputacji, jaką się cieszysz. W wieku trzynastu lat
mistrz gildii złodziei. Najmłodszy, jakiego Wenecja kiedykolwiek widziała. Nikt

nie wspina się po fasadach domów zręczniej i szybciej niż ty. Nikt nie przemyka
się między strażnikami zwinniej niż ty. Nikt nie jest tak odważny jak ty, jeśli

trzeba wykonać trudne zadanie.
92

Te pochwały raziły go jednak. Przecież Lalapeja nie potrzebowała zaskarbiać
sobie jego sympatii. Czyżby więc odwoływała się do jego honoru? Możliwe, że jej

słowa były zgodne z prawdą. Lecz jego sukcesy zdawały się być odległe w czasie,
jakby dokonane w innym życiu.

— Miałem wtedy trzynaście lat — odpowiedział. — A dziś...
— Siedemnaście.

— A dziś — ciągnął dalej, ignorując jej uwagę — nie jestem tym, o kim pani
mówiła. Opuściłem gildię. Nie uprawiam procederu kradzieży. Należę do warsztatu

mistrza tkackiego Umberta. To wszystko.
— Ale potrafiłeś ukraść Egipcjanom Królową Laguny.

Mocno zaskoczony wlepił w nią oczy. — To pani o tym wie?
— Ależ oczywiście. — Jednakże pominięcie szczegółów jego czynu wzbudziło w nim

sporą nieufność. Kiedy to zauważyła, szybko dodała: — A, jeszcze ta dziewczyna,
Merle.

— Co pani o niej wie?
Lalapeja zawahała się. — Opuściła Wenecję.

— Na grzbiecie kamiennego lwa, tak, to wiem — dorzucił zniecierpliwiony. — Ale
gdzie teraz przebywa? Nic jej nie grozi?

— Nic się jej nie stało — odpowiedział sfinks. — Więcej informacji nie posiadam.

Już miał powiedzieć coś uszczypliwego, ale ugryzł się w język i zamiast tego
zapytał: — Czy zna pani Merle?

— Możliwe.
— No, niech Pani nie udaje. Cóż to za odpowiedź?

— Prawdziwa. Nie jestem pewna, czy ją znam.
Błysk przerażenia pojawił się w jej oczach, ponieważ zrozumiała, że posunęła się

za daleko. Z większą pewnością w głosie powiedziała teraz: — Nie jestem
przyzwyczajona do tego, by mnie przesłuchiwano. — Ale jej uśmiech złagodził

stanowczość wypowiedzi.
Serafin uwolnił się od jej wzroku i zaczął przechadzać się tam i z powrotem,

jakby rozważał, czy przyjąć, czy odrzucić ofertę. Przy czym wybór podjął już
dawno. Bo niby dokąd mógłby się udać? Warsztat Umberta stał pusty. Mistrz tkacki

wziął nogi za pas. Nie wiadomo dokąd uciekł. Od swoich byłych kompanów z gildii
już dawno się odciął. Z powrotem do Arcimbolda? Do Unke i Junipy? Jakiś

wewnętrzny glos podpowiadał mu, że byłby to najsłuszniejszy wybór. Ale czyż nie
zapewni Junipie skuteczniejszej ochrony przed Lordem Światło właśnie w sojuszu

ze sfinksem i jego dziwacznymi pomocnikami?
W końcu zatrzymał się. — Musi mi pani zdradzić swój plan.

— Nie wypowiemy wojny Egipcjanom. To rzeczywiście byłoby samobójstwo i porywanie
się z motyką na

95
Już miał powiedzieć coś uszczypliwego, ale ugryzł się w język i zamiast tego

zapytał: — Czy zna pani Merle?
— Możliwe.

— No, niech Pani nie udaje. Cóż to za odpowiedź?
— Prawdziwa. Nie jestem pewna, czy ją znam.

Błysk przerażenia pojawił się w jej oczach, ponieważ zrozumiała, że posunęła się
za daleko. Z większą pewnością w głosie powiedziała teraz: — Nie jestem

przyzwyczajona do tego, by mnie przesłuchiwano. — Ale jej uśmiech złagodził
stanowczość wypowiedzi.

Serafin uwolnił się od jej wzroku i zaczął przechadzać się tam i z powrotem,
jakby rozważał, czy przyjąć, czy odrzucić ofertę. Przy czym wybór podjął już

dawno. Bo niby dokąd mógłby się udać? Warsztat Umberta stał pusty. Mistrz tkacki
wziął nogi za pas. Nie wiadomo dokąd uciekł. Od swoich byłych kompanów z gildii

już dawno się odciął. Z powrotem do Arcimbolda? Do Unke i Junipy? Jakiś
wewnętrzny głos podpowiadał mu, że byłby to najsłuszniejszy wybór. Ale czyż nie

zapewni Junipie skuteczniejszej ochrony przed Lordem Światło właśnie w sojuszu
ze sfinksem i jego dziwacznymi pomocnikami?

W końcu zatrzymał się. — Musi mi pani zdradzić swój plan.
— Nie wypowiemy wojny Egipcjanom. To rzeczywiście byłoby samobójstwo i porywanie

się z motyką na
95

księżyc. Wojna sama obróci się przeciwko Amenophi-sowi.
— Przeciwko faraonowi?

Pokiwała głową. Jej czarne włosy zajaśniały w świetle tego dziwnego pustynnego
światła.

— Czy zamierza go pani zabić? — spytał Serafin z wybałuszonymi oczyma. — Więc
planuje pani zamach?

— To byłoby rozwiązanie. Ale niewystarczające. Amenophis nie rządzi
samodzielnie. Także on jest sterowany. Przez tych, którzy przywrócili mu życie.

Przynajmniej w tej chwili.
— Przez kapłanów?

— Tak, przez kapłanów Horusa. Na przestrzeni stuleci stracili oni na znaczeniu.
Skurczyli się do rozmiarów sekty, o której wszyscy zapomnieli. Aż do momentu,

kiedy przywrócili do życia leżącego w piramidzie Amun-Ka-Re faraona. W ten
sposób zaszczepili nowe siły w słabym i wegetującym kraju. Wykreowali mu

przywódcę. Nadali państwu nową tożsamość. W oparciu o ten czyn i magię stworzyli
nowe imperium. To właśnie oni pociągają za sznurki, nie Amenophis.

— Ale to czyni naszą sytuację jeszcze trudniejszą.
— Tam, gdzie przybywa faraon, znajdują się również przywódcy kasty kapłańskiej.

Na czele z Sethem, jego wezyrem, a zarazem wielkim mistrzem kultu Horusa.
— Czy mówi pani serio, że musimy udać się do Heliopolis, do miasta faraona, i

tam pozbyć się po kolei

faraona, jego wezyra i prawdopodobnie całej chmary kapłanów? Tak po prostu? —
Serafin zaakcentował ostatnie słowa.

— Nie do Heliopolis — odpowiedział sfinks spokojnie. — Amenophis i Seth wkrótce
sami tu nadciągną. Do Wenecji. I jeśli się nie mylę, swoją kwaterę założą w

Pałacu Dożów.
Serafin nie mógł złapać tchu. — Faraon zjawi się tutaj?

— Z całą pewnością. Nie oprze się pokusie świętowania militarnego triumfu na
miejscu. Bo też nie będzie chodzić o sukces odniesiony nad jakimś zwyczajnym

miastem. To zwycięstwo nad Królową Laguny, nad wszystkim, co ona uosabia.
Zwycięstwo nad przeszłością, a także nad własną śmiercią. Nie licząc imperium

carów, nie ma na świecie żadnej siły, która mogłaby mu się oprzeć.
— No dobrze, załóżmy, że faraon przybędzie do Wenecji, niech nawet zamieszka w

Pałacu Dożów... Co to wszystko zmienia? Otaczać go będą żołnierze gwardii
przybocznej, armia wojowników-mumii. I magia Setha oraz innych kapłanów.

Lalapeja skinęła głową. Jej uśmiech był tak słodki, jakby rozmawiała z miłym
kociakiem. — Dlatego potrzebuję ciebie. Jako pomocnika.

— Miałbym się wkraść do pałacu? — Serafinowi oczy prawie wyszły na wierzch. —
Podczas, gdy przebywa w nim faraon?

97
Tym razem sfinks nie musiał nic mówić. Na tym dokładnie zasadzał się jego plan.

Ale dopowiedział słowa, które przeszyły Serafina do szpiku kości bardziej niż
cokolwiek innego: — Dla Merle.

W uchu herolda
W piekle n,ia ani nocy.

Po długim locie Vermithrax wylądował na skale przypominającej kapelusz. Na
strome skalne ściany można się było dostać tylko z wyposażeniem wspinacza.

Vermithrax, Merle i Królowa Laguny doskonale wiedzieli, że jeśli mieliby się
nadziać na przeciwnika takiego jak Lilim, to tak naprawdę nie odgrywało

najmniejszej roli, gdzie rozbiją obóz.
— Może tu nie ma takich potworów, jakie są na górze — powiedziała Merle bez

większego przekonania.
Głos Królowej był zdecydowany, jej entuzjazm niepohamowany. A mimo to Merle

ogarnęło uczucie, że chce tylko dodać jej odwagi i sama nie wierzy w to, co
mówi: — Możliwe, że na górze żyje kilka niebezpiecznych osobników, którzy

pilnują wejścia.
Natomiast wszyscy byli zgodni co do jednego: w obrębie gatunku Lilim musi

istnieć różnorodność, ponieważ posłaniec piekieł, którego Lord Światło wysłał do
Wenecji, nie przypominał wcale potworów ze skalnej ściany.

— Co nie oznacza, że inni są mniej przerażający i bardziej ociężali. —
Obsydianowy lew oblizywał so-

99
bie jedno ze skrzydeł kamiennym językiem. — Może być też zupełnie odwrotnie, że

do tej pory napatoczyliśmy się raczej na łagodne osobniki.
— Ależ Vermithraxie, bardzo ci dziękuję — odparła Merle z gorzką ironią. Miała

wrażenie, że Królowa podziela jej zdanie. — Twój optymizm okazuje się niezwykle
pomocny.

Lew nawet nie podniósł głowy. — Mówię to, co myślę.
Merle siedziała po turecku na skale tuż obok Vermi-thraxa. Westchnęła głośno,

odchyliła się do tyłu i położyła na plecach, czując chłód gładkiej skały.
Założyła sobie ręce pod głowę i wpatrywała się do góry, gdzie w jej przekonaniu

znajdowało się niebo.
Przed jej oczami rozciągała się czerwona powierzchnia o nieregularnym kształcie,

przypominająca odbijającą się w świetle zachodzącego słońca warstwę chmur. Jakby
sklepienie jaskini ciągnące się w nieskończoność kilka tysięcy metrów ponad nią

we wszystkich możliwych kierunkach.
No tak, piekło... To pojęcie stawało się coraz mniej realne, im bardziej Merle

posuwała się w głąb jaskini. Przypominała ona do złudzenia księżycowy krajobraz
— przynajmniej ta jej część, w której się teraz znajdowali. Ściany i sklepienie

przecinały rozbłyskujące żarem żyły. Niektóre grubości włosa, inne tak wielkie
jak łapa Vermithraxa. Kamienny grunt był ciepły, ale nie parzył. Wiatr przynosił

zapach smoły i słodkawą
100

woń, taką samą, jaką Merle poczuła nad krawędzią przepaści.

Sklepienie było również ze skały. Trudno było ocenić, na jakiej wysokości się

znajdowało. Zamazana struktura u góry zwodziła ciemnymi i jasnymi plamami,
migoczącymi gdzieniegdzie czerwonawymi żyłkami.

Merle nie wiedziała, co o tym wszystkim sądzić. Z jednej strony otoczenie
przerażało ją i napawało lękiem, z drugiej wmawiała sobie, że ma przed sobą

gigantyczną jaskinię, możliwe, że nawet cały system jaskiń. Ale z biblijnym
wyobrażeniem piekła miało to niewiele wspólnego. Przy czym w każdej chwili mogła

zmienić zdanie, jeśli rzeczywiście mieliby napotkać kolejne Lilim. Tak, brała to
pod uwagę. Także Vermi-thrax, który nawet teraz, gdy opadło napięcie, zdawał się

być czujny, a jego ciało naprężone.
A mimo to dziewczynka z całą pewnością mogła stwierdzić, że profesor Burbrigde

tylko z braku lepszego określenia nazwał to miejsce piekłem, podobnie jak
zamieszkującym je istotom nadał imię Lilim. Nałożył na tę rzeczywistość pancerz

mitu, by przedstawić ją ludzkości w sposób przystępny i zrozumiały.
— Vermithrax?

Obsydianowy lew przestał lizać skrzydła i wychylił łeb do przodu. — Hmm?
— Te istoty, tam, na górze, przy skalnej ścianie wyglądały jakby były z

kamienia.
101

Lew przytaknął. — Jakby to sama ściana ożyła.
— Czyż to nie dziwny zbieg okoliczności?

— Ponieważ ja też jestem z kamienia?
Merle przewróciła się na brzuch, podparła rękami brodę i spojrzała Vermithraxowi

prosto w oczy. — Jakoś tak. No cóż, dobrze wiem, nie masz że z nimi nic
wspólnego. Ale to trochę dziwne, prawda?

Lew wyprostował się, by objąć wzrokiem Merle i najbliższe otoczenie. — Też się
nad tym zastanawiałem.

— No i co?
— Zbyt mało wiemy o Lilim.

— A co wy, lwy, wiecie o sobie? Jak na przykład wytłumaczysz to, że twoja
kamienna grzywa jest miękka w dotyku? Albo dlaczego twój obysdianowy język

porusza się?
— Bo ten kamień posiada duszę — odpowiedział lew i uznał to wyjaśnienie za

wystarczające. Szybko jednak zorientował się, że nie zadowolił Merle swoją
odpowiedzią. Ciągnął więc dalej: — To wprawdzie kamień, ale owłosiony i

umięśniony. Ma kamienną strukturę i odpowiednią twardość, jednocześnie jednak
pulsuje w nim życie. I to o wszystkim przesądza. To jedyne wyjaśnienie, na jakie

mnie stać. Wśród nas, lwów, nie znajdziesz naukowca, który mógłby to wszystko
przebadać. Nie jesteśmy ludźmi. Akceptujemy rzeczywistość taką, jaka ona jest,

bez rozkładania jej na czynniki pierwsze i obdzierania z tajemnic.
102

Merle głęboko zastanowiła się nad jego słowami, czekając jednocześnie na to, by
Królowa włączyła się do rozmowy. Ale głos w jej wnętrzu milczał.

— A Lilim? — spytała wreszcie Merle. — Czy one też są zbudowane z uduchowionego
kamienia?

— Nie sprawiały wrażenia, jakby miały posiadać duszę. Ale nie brakuje przecież i
ludzi, którzy to samo twierdzą o nas, lwach. Kim więc byłbym, gdybym pozwolił

sobie na osąd o Lilim?
— To brzmi bardzo rozsądnie.

Vermithrax uśmiechnął się. — To dosyć łatwe, niewiedzę sprzedawać jako wiedzę.
Wasi uczeni, filozofowie i duchowni celują w tym od początku istnienia

ludzkości. — Zamilkł i dodał po chwili: — Nasi przywódcy również.
Merle po raz pierwszy była świadkiem, że Vermi-thrax krytycznie wypowiada się o

innych lwach. Czuła, że musiał się przemóc. „Rzeczywiście, pomyślała, lwi ród
różni się od ludzkiego dużo bardziej, niż pierwotnie sądziła. Możliwe,

spekulowała dalej, że lwy są spokrewnione z Lilim daleko bardziej niż na
przykład z ludźmi". Ale nie przestraszyło jej to, a jedynie zaciekawiło.

Niemniej strach wzbudzało w niej otoczenie, w jakim teraz przebywali. Nawet
skala, na której leżała, czy to osobliwe ciepło wydostające się ze skalnego

wnętrza. Cały czas miała wrażenie, że skała lada moment wybuchnie jak wulkan, o
którym zdążyła się już dowie-

103
dzieć. Ale w tej chwili odsunęła od siebie nieprzyjemne myśli.

— Co mamy uczynić, jeśli spotkamy Lorda Światło? — spytała. To właśnie pytanie o

cel misji zaprzątało jej głowę podczas całego lotu w głąb otchłani. Patrzyła na

rozciągającą się przed nimi ponurą kamienną pustynię. Krajobraz nie zachęcał od
osiedlenia się tutaj. A już na pewno nie kogoś takiego, jak osławiony i

tajemniczy Lord Światło.
— To musi wiedzieć Królowa — powiedział Vermi-thrax, który do perfekcji opanował

sztukę wypowiadania myśli beznamiętnym głosem. Także wtedy, gdy podobnie jak w
Merle, wszystko się w nim gotowało.

— Zwrócimy się do niego o pomoc — przemówiła Królowa Laguny.
— To wiem. — Merle wstała, podeszła na brzeg skalnej półki i zaczerpnęła

powietrza przesiąkniętego smołą. Vermithrax krzyknął, by była ostrożna, ale ona
jakby specjalnie chciała poczuć dreszczyk emocji. By jeszcze raz się przekonać,

że to wszystko nie jest snem.
Stroma ściana pod jej stopami opadała pionowo w dół na jakieś pięćdziesiąt,

sześćdziesiąt metrów. Dziewczynka poczuła lekki zawrót głowy, któremu, o dziwo,
towarzyszyło przyjemne odczucie. Niezwykle przyjemne.

— Wiem, że podjęliśmy wszystkie te trudy, by ostatecznie uzyskać pomoc —
wydusiła z siebie. — Dla

104
Wenecji i dla wszystkich pozostałych. Ale jak to uczynić? Zastanawiam się, jak

zareaguje Lord Światło, widząc dziewczynkę na fruwającym lwie, stojącą przed
jego obliczem na tronie...

— A któż powiedział, że on zasiada na tronie?
— Przecież jest królem.

— Owszem, rządzi w piekle — odparła Królowa z namysłem — ale tu panują inne
reguły niż na górze.

Merle nie mogła oderwać wzroku od dzikiej skalnej ściany. Nie dostrzegała żadnej
różnicy między tym ponurym krajobrazem a pustkowiami, które znała z rycin i

rysunków. Pustynny naród Egipcjan czułby się tu jak ryba w wodzie.
Nagle ją olśniło. — Przecież ty go znasz!

— Nie — odpowiedziała beznamiętnie Królowa Laguny.
— Więc skąd wiesz, że nie zasiada na tronie? Jak inni panujący.

— To tylko moje przypuszczenie — rzadko kiedy Królowa była tak małomówna jak w
tej chwili.

— Tylko przypuszczasz, tak? — Głos Merle stał się gniewny i pełen wyrzutów.
Nawet Vermithrax patrzył na nią lekko poirytowany. — I dlatego wiedziałaś, gdzie

znajduje się wejście? I że tutaj panują inne reguły niż na górze... Ale tym
razem wyjątkowo się pomyliłaś. Wcale nie jest inaczej. Dla mnie to całkiem

normalna grota. — Wprawdzie Merle nie widziała w życiu gro-
105

ty, ale nie miało to teraz żadnego znaczenia. Lepszymi argumentami nie
dysponowała.

— Ta grota, Merle, ma powierzchnię wielkości połowy planety. Może nawet większa.
I jak inaczej określisz Lilim, jak nie właśnie „odmienni"?

— Ale tobie nie o to przed chwilą chodziło — powiedziała Merle z naciskiem. Nie
było jej w smak, że za każdym razem musiała przyznawać jej rację. Ponadto

ogarnęło ją dziwne uczucie, kiedy musiała sprzeczać się z kimś, kogo nie
widziała i kto nie przemawiał własnym głosem. — Nie mam pojęcia, dlaczego nie

jesteś wobec mnie szczera. Wobec... nas.
Vermithrax łapą gładził sobie wąsy, wsłuchując się dokładnie w każde słowo.

Wiedział tylko to, co mówi Merle, przebiegu rozmowy mógł się więc z grubsza
domyślać.

Dziewczynka ponownie stwierdziła, że to nie fair ze strony Królowej zmuszać ją
do posłuszeństwa i kłótni.

— Kiedy przysłuchiwałam się syrenom, dotarła do mnie niejedna płotka o Lordzie
Światło. To wszystko.

— Jakie plotki słyszałaś?
— Choćby i takie, że jest to normalny, zwykły władca, któremu nie chodzi o

władzę.
— Tylko niby o co?

— Tego nie potrafię powiedzieć.
— Ale masz przeczucie.

Królowa milczała chwilę, po czym przemówiła: — O cóż może chodzić władcy
panującemu nad potężnym

106

królestwem, jak nie o władzę właśnie? I jak ogromy może być jego wpływ na

poddanych? Lilim ze skalnej ściany raczej nie sprawiały wrażenia, że otrzymywały
rozkazy od byłe kogo.

— To o co może mu chodzić? — spytała Merle, nie dając za wygraną.
— Myślę, że o wiedzę. On chce władać tym światem, ale przede wszystkim chce go

naukowo zbadać.
— Zbadać? Ale...

Głośny ryk lwa przerwał jej w połowie zdania. — Merle! Uważaj, tam, z drugiej
strony!

Zatrzęsła się i omal nie straciła równowagi. Na moment znalazła się blisko
stromej ściany. Spod jej nóg spadały w dół odłamki skał. Szybko się opanowała,

cofnęła od skraju przepaści i podążyła za wzrokiem Vermithraxa.
W pierwszej chwili niczego nie zauważyła. Bezkresna czerwień wypełniała cały

pustynny krajobraz. Zaraz jednak przyszło jej na myśl, że oczy drapieżnika widzą
lepiej niż jej oczy. Obojętne, co zobaczył lew, dla niej pozostawało to wciąż

niewidoczne.
Po chwili zobaczyła, że coś zbliża się w jej kierunku.

— Co to jest? — wyjąkała. Przerażona uległa magii okropnych skojarzeń. W
wyobraźni widziała już skrzydlate Lilim, tysiące Lilim.

Nie tysiąc, tylko trzy. Unosiły się nad skałami, choć nie posiadały skrzydeł.
— To są...

107
— Głowy — odparł Vermithrax. — Gigantyczne głowy. — Po chwili dodał: — Z

kamienia.
Potrząsnęła głową, nie dlatego, że nie wierzyła jego słowom, tylko dlatego, że

była to jedyna reakcja, na jaką w tej chwili było ją stać. Głowy z kamienia.
Wysoko w powietrzu. Jak najbardziej oczywiste.

Ale po chwili mogła się przekonać na własne oczy. Widziała, że nadlatują całkiem
szybko, z prędkością większą niż ta, którą Vermithrax rozwijał podczas lotu.

Tego była pewna.
— Szybko, wskakuj! — ryknął lew. Zanim zdążyła zareagować, już siedziała na jego

grzbiecie, trzymała go za grzywę i przyciskała się mocno do obsydianowej
sierści.

— Co on zamierza zrobić?
— Co zamierzasz zrobić?

— Przyjrzyj im się dobrze. One są martwe. — Ver-mithrax odbił się łapami od
ziemi i po paru sekundach unosił się już w powietrzu, kilka metrów powyżej

skalnego uskoku w kształcie kapelusza.
— One są martwe — powtórzyła Merle i dodała głośniej: — I co z tego? Jakie to ma

znaczenie?
— To znaczy, że to nie Lilim. Przynajmniej nie te niebezpieczne.

— Naprawdę?
— Poczekaj trochę — dodała Królowa Laguny, wyczuwając, że Merle ma wątpliwości.

— Może on ma rację.
108

— A jeśli nie?
Nie doczekała się odpowiedzi. Pewnie by jej i nie dosłyszała, ponieważ wszystkie

trzy głowy przelatywały teraz na tyle blisko, że mogła im się przyjrzeć.
Nie ulegało wątpliwości, to były głowy wyciosane z kamienia. Wysoko w powietrzu

trudno było określić ich wielkość, ale Merle wydawało się, że każda ma około
pięćdziesięciu metrów. Ich twarze były szare i drętwe, oczy miały otwarte, choć

bez źrenic. Kamienne fryzury w formie hełmu przylegały do czaszki i nie
zasłaniały uszu. Ogromne wargi były lekko rozchylone. Ale co z daleka Merle

wydało się miejscem prowadzącym w głąb ust, okazało się z bliska złudzeniem,
symulującym zdolność osobników do prowadzenia rozmowy.

Teraz usłyszała głosy.
Słowa niczym stada ptaków przelatywały przez pustkowie. Głowy porozumiewały się

w języku, którego nigdy w życiu nie słyszała.
Głowy znajdowały się od niej jeszcze jakieś osiemset metrów. Zbliżały się, jedna

na przedzie, dwie pozostałe tuż za nią, po prawej i po lewej stronie.
— Te głosy ... czy to oni?

— Nie wiem, czy to są ich głosy, ale wydobywają się z ich wnętrza — stwierdził
Vermithrax. Merle zauważyła, że lew nadstawił uszu. Nie tylko miał lepszy wzrok

od niej, ale także lepiej słyszał. A ponadto był w stanie odróżniać od siebie

głosy i określać ich pochodzenie.

109
— Co to znaczy, że nie są to ich głosy?

— Ktoś inny mówi za nich. One same są martwe. Ich kamień nie jest...
— Uduchowiony?

— Tak, właśnie tak. — Vermithrax umilkł i skoncentrował się na własnym locie.
Merle sądziła, że na widok nadlatujących głów lew da drapaka. Ale on jakby

zawisł w powietrzu, i to na linii lotu środkowej głowy. Przerażona dziewczynka
zorientowała się, że lew obrócił się, ale nie tyłem do nadlatujących głów, tylko

w ich stronę. Czyżby zamierzał lecieć im naprzeciw?
— Vermithraxie, co robisz?

— On coś planuje.
— Doprawdy? — Twarz Merle poczerwieniałaby ze złości, gdyby wcześniej nie padł

na nią blady strach, a krew nie odpłynęła z głowy. — Przecież one lecą wprost na
nas!

Groźne głosy rozchodziły się po pustkowiu coraz donośniej. Ich echo odbijało się
od piętrzących się wokół skał i ścian. Merle miała wrażenie, że znajduje się w

środku cyklonu obcych słów, że wokół niej eksploduje kakofonia tonów jak na
miejskim targowisku. Nawet gdyby znała tę mowę, nie zrozumiałaby jej teraz

wcale. Przeraźliwe i głośne sylaby dochodzące ze zbliżających się głów
wywoływały w uszach Merle tylko ostry gwizd.

Vermithrax potrząsnął głową, jakby w ten sposób chciał się pozbyć jazgotu z
wrażliwych uszu. Naprężył

110
mięśnie. Gwałtownie przyspieszył do przodu, kierując się w stronę środkowej

głowy, po czym ukośnie skręcił, krzycząc do Merle coś niezrozumiałego — pewnie
ostrzeżenie, by się mocno trzymała — i niemal otarł się o skalistą krawędź

prawego policzka kamiennej głowy. Merle zdążyła tylko zauważyć pędzącego obok
niej olbrzyma, masywną ścianę z granitu, zbyt dużą, by objąć ją wzrokiem, zbyt

szybką, by dostrzec coś więcej niż tylko jej potęgę i gwałtowną prędkość, jaką
rozwijała.

Krzyknęła do Vermithraxa, ale jej słowa zagłuszył wiejący z naprzeciwka wiatr
oraz wydobywające się z wnętrza głów głosy.

Nagle Vermithrax gwałtownie wbił się szponami w kamienne małżowiny uszne
pędzącej głowy, przebijając się przez nie, a Merle raptownie wypuściła jego

grzywę z rąk i poleciała do tyłu. Lew natychmiast przestał poruszać skrzydłami i
przytrzymał nimi Merle, chroniąc ją przed upadkiem w otchłań. Końcówkami

skrzydeł przyciskał ją do grzbietu tak mocno, jakby to czynił swoją potężną
łapą. Jednocześnie sam dokonywał cudów, by złagodzić gwałtowne szarpnięcie

powstałe podczas pierwszego zetknięcia się z kamienną głową.
Nawet mu się to udało. Utrzymał równowagę. Siedzieli więc teraz w małżowinie

usznej potężnej głowy, pędząc z zawrotną szybkością przez skalną pustynię.
111

Merle potrzebowała trochę czasu, by ochłonąć z wrażenia i odzyskać głos. Myśli w
jej głowie krążyły tak niespokojnie jak ćmy wokół płomienia świecy. Chaotycznie

i nerwowo. Nie mogła się skupić. Nie mogła też pojąć, co się przed chwilą tak
naprawdę wydarzyło. W końcu zacisnęła pięść i z całej siły walnęła nią w

Vermitrhaxa. Ten prawie nic nie poczuł.
— Ale dlaczego? — ryknął na nią. — Dlaczego mnie bijesz?

Wspiął się po kamiennym zgrubieniu w głąb ucha. Przed nimi znajdował się otwór w
kształcie lejka, skalisty i ciemny jak mroczna pieczara. W zdumiewający sposób

hałas docierał tu jakby przytłumiony. Po pierwsze, dochodził do nich tylko głos
głowy, w której siedzieli — od pozostałych dwóch byli odcięci; po drugie, glos

wydobywał się ze środka na zewnątrz.
Vermithrax pozwolił Merle zjechać w dół po swoim grzbiecie i zsiąść z niego. Sam

mocno zmęczony ulokował się między dwiema kamiennymi wypukłościami. Sapiąc i
dysząc, wysunął język, który zwisał mu teraz aż do potężnych łap.

— Prawdopodobieństwo wynosi pięćdziesiąt do pięćdziesięciu — wysapał.
— Jakie prawdopodobieństwo? — Merle wciąż jeszcze była wściekła, ale stopniowo

gniew ustępował uldze, że wyszli z opresji bez szwanku.
112

— Albo kamienna głowa zaprowadzi nas do Lorda Światło, albo też pędzimy w
zupełnie odwrotnym kierunku. — Vermithrax schował język i położył głowę na

przednich łapach. Dopiero teraz Merle zrozumiała, ile wysiłku kosztował lwa skok

do pędzącej kamiennej głowy, i że prawie otarli się o śmierć.

— Ta głowa — wysapał Vermithrax — obwieszcza jakieś przesłanie. Nie rozumiem
słów, które wypowiada, ale to wciąż te same słowa, brzmiące jak przesłanie. Może

ona jest heroldem Lorda Światło?
— Przesłanie do swoich poddanych?

— Całkiem możliwe — włączyła się Królowa Laguny. — Vermithrax może mieć rację.
Merle przewróciła oczami. — Skąd mam to wiedzieć. Tu wszystko jest takie inne.

Te głowy mogą być, bo ja wiem... — nie dokończyła, rozglądając się po skalistej
pieczarze. Niewiarygodne, ale faktycznie siedzieli w środku olbrzymiego ucha.

— Te głowy są martwymi przedmiotami — stwierdził ostatecznie Vermithrax. — Na
tym polega zasadnicza różnica między nimi a Lilim. Ktoś musiał je skonstruować,

mając w tym ściśle określony cel. A ponieważ rządzi tu Lord Światło, w nim
należy upatrywać właściciela kamiennych głów.

— A co oznacza pięćdziesiąt do pięćdziesięciu?
— Możliwe, że głowa po spełnieniu misji jest w drodze powrotnej do swojego

władcy. Albo równie dobrze
113

właśnie wyrusza z misją i oddala się od Lorda Światło. Jedno z dwojga.
— Czyli pozostaje nam tylko czekać.

Lew skinął głową, co wyglądało nieco zabawnie, ponieważ jego morda niewzruszenie
spoczywała na przednich łapach. — Tak, na to wygląda.

— A jakie jest twoje zdanie? — zapytała Merle Kró-• Iową.
— Sądzę, że ma rację. Miesiącami możemy błądzić po piekle i nie trafimy na Lorda

Światło. A tak mamy przynajmniej jakąś szansę.
Merle westchnęła głęboko, przysunęła się do lwa i pogłaskała go po grzywie. —

Ale następnym razem dasz znać wcześniej, dobrze? Chciałabym wiedzieć, dlaczego
chcesz nas wszystkich uśmiercić?

Lew zamruczał coś niewyraźnie pod nosem i jeszcze głębiej wtulił się w dłonie
Merle. Potem zacharczał przyjaźnie, pomachał kilka razy ogonem i zamknął oczy.

Dziewczynka przez chwilę posiedziała koło niego, potem przemogła się i na
drżących jeszcze nogach wdrapała się na najwyższe zgrubienie w potężnym uchu.

Z otwartymi ustami spojrzała w dół. Kilkaset metrów pod nimi ponury krajobraz
ciągnął się w nieskończoność. Był tak monotonny, że Merle nie miała na czym

zawiesić oka. Prawdopodobnie pędzili z zawrotną szybkością. Wątpiła, by
Vermithrax był

114
w stanie lecieć z prędkością nawet o połowę mniejszą.

— Co za beznadziejne miejsce! — westchnęła rozczarowana. — Czy Lord Światło
kiedykolwiek zdobył się na posadzenie tu czegokolwiek? By ubarwić ten krajobraz?

— A niby po co? Przecież tu nic nie żyje. Nikt i nic, kto doceniłby takie
starania. A może sadzisz, że Lilim, tam w górze, przy obozie, uradowałyby się na

widok kilku kolorowych kwiatków?
— Musisz od razu sobie kpić?

— Wcale tego nie robię. W tym świecie obowiązują inne reguły. Inne pojęcia. Inne
wyobrażenia.

Merle zamilkła i oparła się plecami o skałę. Ale zaraz zaświtała jej w głowie
myśl, która nie dawała jej spokoju.

— Jeżeli kamienne głowy działają na zasadzie latających maszyn, jak na przykład
słoneczne barki imperium, to musi się w nich znajdować ktoś, kto nimi steruje!

—Jesteśmy sami.
— Na pewno?

— Czułabym, gdyby było inaczej. Zresztą Vermithrax również.
Merle przeciągnęła się, prostując obolałe kości. Spojrzała na drzemiącego

obsydianowego lwa i po raz kolejny na piekielny krajobraz. Cóż za cudowne
miejsce! Starała się usilnie przywołać w pamięci relacje profe-

115
sora Burbrigde'a opisujące piekło. Ale nic nie przychodziło jej do głowy.

Szczerze mówiąc, nie czytała żadnej z jego książek. Nauczyciel w sierocińcu
przeczytał im wprawdzie kilka fragmentów, ale do niej dotarły tylko opowieści z

drugiej ręki. Teraz żałowała niezmiernie, że wcześniej nie zainteresowała się
tym tematem.

Natomiast całkiem dobrze pamiętała te fragmenty relacji profesora, w których
pisał o czyhających w piekle niebezpieczeństwach. Odrażające potwory, czające

się na swe ofiary za każdym kamieniem, za każdym... drzewem. Tak, była tego

pewna, że w relacji była mowa o drzewach. O drzewach z żelaza z liśćmi jak

żyletki. Ale tu, w tej części piekła nie rosły żadne rośliny, ani z żelaza, ani
z niczego innego.

Przypomniała sobie również dzikie istoty, ciągnące stadami przez piekielne
doliny, buchające wiecznym ogniem krajobrazy, uskrzydlone i latające pasma

górskie oraz dryfujące po piekielnym oceanie statki zbudowane z ludzkich kości.
Wszystkie te obrazy utkwiły jej w pamięci, robiąc kolosalne wrażenie.

Tymczasem nic takiego tu nie zastała.
Rozczarowanie mieszało się w niej z uczuciem ulgi. W zupełności wystarczyło jej

spotkanie na skalnej ścianie z Lilim wyglądającymi tak morderczo, że była w
stanie zrezygnować z widoku kanibalistycznych plemion i gigantycznych potworów.

Mimo to czuła się trochę oszukana. Jakby wszystkie te obrazy były jedynie
wytworami chorej wyobraźni.

116
Ale piekło było gigantyczną przestrzenią, mogło kryć różne krajobrazy i być

zamieszkiwane przez różne cywilizacje. Gdyby jakiś przybysz z innego świata
przybył na ziemię i wylądował na Saharze, rozczarowałby się wielce, jeśli

wcześniej przeczytałby relacje o wspaniałych pałacach i gęstej sieci kanałów w
Wenecji. Ba, nie byłby skłonny uwierzyć w to, że w ogóle istnieją.

Merle znów wspięła się na najwyższe wzniesienie z kamienia, patrząc w dół na
znajdującą się pod jej nogami skalistą powierzchnię. Cały czas to samo, żadnego

śladu życia. W niezrozumiały dla niej sposób nie czuła wcale pędu powietrza,
który siłą rzeczy musiał powstać przy takiej prędkości.

Nieco znudzona i znużona obejrzała się za siebie, przypatrując się drugiej,
pędzącej tuż za nimi głowie. Trzeciej, lecącej z drugiej strony, widzieć nie

mogła.
Nagle oniemiała.

— To przecież nie jest... — zaczęła i nie dokończyła. Po chwili zapytała: — Czy
ty też to widzisz?

— Widzę przez twoje oczy, Merle. Oczywiście, że też go widzę.
Między wargami drugiej głowy zwisał skurczony człowiek.

Kucał tuż za dolną wargą. Ale jego tułów, głowa i wyciągnięte ręce zwisały z
kamiennej wargi. Sprawiał wrażenie, jakby uszło z niego życie. Jakby potężna

głowa połknęła go tylko do połowy, zapominając o reszcie. Ręce ludzkiej istoty
kołysały się to w jedną,

117
to w drugą stronę, głowa spoczywała na boku, twarzą zwrócona do środka. Miała

długie siwe włosy, dlatego Merle w pierwszej chwili pomyślała, że to kobieta.
Ale kiedy postać odwróciła się w jej stronę, okazało się, że się myliła. Nawet z

tej odległości mogła zobaczyć wygłodzoną, zmaltretowaną i trupiobladą twarz
nieszczęśnika.

— On umiera — powiedziała Królowa Laguny.
— A my mamy się temu biernie przyglądać?

— Stąd mu nie pomożemy.
Merle zastanowiła się i szybko podjęła decyzję. — A może jednak się uda.

Szybko zbiegła do środka ucha, obudziła Vermithra-xa i przyszła z nim na brzeg
kamiennej muszli. Siwy człowiek znów odwrócił głowę i zwisał między wargami jak

nieżywy.
— Hmm — zamruczał Vermithrax ponuro.

— Co to ma znaczyć? — Merle, mocno podekscytowana, wzięła głęboki oddech i
zaczęła gestykulować. — Nie możemy go tam tak zostawić i pozwolić umrzeć.

Potrzebuje naszej pomocy. To przecież jasne!
Vermithrax wymamrotał coś niezrozumiałego. Ale kiedy Merle coraz bardziej

wymachiwała rękami i słownie odwoływała się do jego sumienia, w końcu nawet
powiedziała „proszę", lew wydusił z siebie: — To może być niebezpieczne.

— Ależ to człowiek!
118

/
— Albo coś, co przypomina człowieka — powiedziała Królowa, posługując się głosem

Merle.
Dziewczynka była za bardzo zdenerwowana, by wypomnieć Królowej naruszenie umowy.

— Ale w żadnym wypadku nie wolno nam siedzieć bezczynnie i przypatrywać się
temu. — I zapytała z naciskiem: — To pomożemy mu czy nie?

Królowa w milczeniu ukryła swoje myśli, co i tak sugerowało jej odpowiedź. Mimo

to Vermithrax powiedział zdecydowanym głosem: — Nie, prawdopodobnie nie damy

rady.
— Ty nie chcesz nawet spróbować.

— Spróbować, ale czego? — spytała Królowa, lecz tym razem Merle ją zignorowała.
Vermithrax uważnie przyglądał się drugiej głowie, stojąc na skraju muszli ucha.

— Ta głowa nie leci wyprostowana, tylko ukośnie. To utrudnia zadanie. Ale może
jeśli odbiję się wystarczająco mocno, skoczę odpowiednio daleko i po prostu

opuszczę się trochę, to wtedy prawdopodobnie go uchwycę...
— Po prostu! Powiedziałeś „po prostu"? — spytała z niedowierzaniem Królowa,

korzystając z ust Merle.
„Nie rób tego więcej", pomyślała Merle.

— Ależ to szaleństwo! Nie wiemy przecież, kto to jest i dlaczego jest tak
zmasakrowany.

— Jeśli dalej będziemy tkwili na swoich miejscach, nigdy się tego nie dowiemy.
119

— Może to lepsze rozwiązanie — ton jej głosu zdradzał, że już pogodziła się z
porażką. Potrafiła przegrać z godnością, choć nie przychodziło jej to łatwo.

Teraz znów skryła się za murem milczenia.
— Będzie ciężko — powiedział Vermithrax.

— Jakbym tego nie wiedziała — odparła Merle.
— Po prostu nie mogę zawisnąć w powietrzu i czekać, aż nadleci głowa. To mnie

zabije. Mogę jedynie spróbować wskoczyć do pędzącej głowy z boku, do jej ucha
albo na włosy. A potem przejść po niej aż do leżącego w ustach mężczyzny.

Merle zaczerpnęła powietrza. — To mogę zrobić ja. -Ty?
— No pewnie.

— Ale ty przecież nie masz szponów.
— Za to jestem lżejsza. I zręczniejsza. I mogę utrzymać równowagę na każdej

nierówności. — Wprawdzie sama nie wierzyła w to, co mówi, ale uważała, że jej
słowa brzmią przekonująco.

— To zły plan — odparł Vermithrax, na którym słowa dziewczynki nie wywarły
większego wrażenia.

— Przerzuć mnie tam, a resztę sama już załatwię. Dość mam siedzenia na twoim
grzbiecie — uśmiechnęła się z wdziękiem. — To znaczy, nie mam nic przeciwko

twojemu grzbietowi, ale dostatecznie długo na nim przesiaduję. Nigdy nie lubiłam
bezczynności.

Lew zmarszczył czoło, co Merle zauważyła dopiero po chwili. — Jesteś dzielną
dziewczyną. I trochę szaloną.

120
Odpowiedziała mu najpierw uśmiechem. — Czyli przystępujemy do działania?

Vermithrax oblizał szpony końcem języka. — Tak — odparł, raz jeszcze spojrzawszy
w przepaść. — Myślę, że po prostu spróbujemy.

— Po prostu — westchnęła Królowa — po raz któryś z rzędu.
Los Junipy

— CÓŻ TO MA ZNACZYĆ? — POWIE-dział Dario podniesionym głosem. — Chcesz jeszcze
raz stąd wyjść?

Serafin patrzył mu prosto w oczy. Krzyk nigdy nie robił na nim większego
wrażenia. Z reguły podniesiony głos odbierał jako odznakę słabości. —

Powiedziałem już przecież wyraźnie. Przed przeprowadzeniem ataku muszę jeszcze
raz opuścić enklawę. I nie troszcz się o mnie zbytnio, generale Dario. Nie

zamierzam zdezerterować z twojej armii złożonej z samych bohaterów.
W Dariu wszystko się gotowało. — Tu nie dopuszcza się takich praktyk —

powiedział wprawdzie cicho, lecz z nieukrywaną złością. — Nie możesz zniknąć na
parę godzin, podczas gdy my dokonujemy ostatnich przygotowań, by Pałac Dożów...

Serfin przerwał mu: — Może ty musisz się przygotować. Ja nie muszę. To wy
zwróciliście się do mnie o pomoc. Z nieukrywaną rozkoszą zaakcentował słowo

„zwróciliście". — Świetnie wiecie, że jestem jedynym, który ma cień szansy, by
wedrzeć się do pałacu. Wiesz, Dario, reguły są banalnie proste. Spróbuję zakraść

się do pałacu, a kto będzie chciał pójść za mną, po pro-
122

stu zrobi dokładnie to, co mu powiem. W przeciwnym razie zostanie tu albo zginie
w ciągu pierwszych kilku minut. — Specjalnie dobierał dramatyczne słowa,

ponieważ sądził, że w ten sposób szybciej złamie opór Daria. Ponadto, zanim
dyskusja zaczęła się na dobre, już był nią zmęczony.

— Z całym szacunkiem dla twoich instynktów — wycedził przez zęby Dario — ale...

— Za pozwoleniem. Moje instynkty to wszystko, co posiadam. — Serafin zrobił

aluzję do grupy rebeliantów, która zebrała się w jadalni enklawy. Dwunastu
chłopców w jego wieku, niektórzy jeszcze młodsi. Wszyscy wyćwiczeni w

kradzieżach czy ucieczkach z rąk miejskich gwardzistów. Część z nich miała na
sobie potargane ubrania, których nie zmieniali od lat. Inni byli ubrani w

kolorowe koszule i spodnie znalezione w domu Sfinksa, w których wyglądali trochę
la-lusiowato. Garderoba ta w większości nadawała się do założenia na bal

maskowy. Dopiero po chwili Serafin zorientował się, że ubrania pochodziły z
rożnych epok, i przetrwały wieki przechowywane w skrzyniach należących do

Sfinksa. Zastanawiał się, jak długo Lalapeja przebywała w Wenecji. W rozmowie z
nim wykręciła się od odpowiedzi.

Dario wykazał się przytomnością umysłu — spodnie i koszulę wybrał w kolorze
ciemnofioletowym, by w mroku nocy być trudniej rozpoznawalnym. Ci natomiast,

którzy przy wyborze ubrania nie zwrócili
123

stu zrobi dokładnie to, co mu powiem. W przeciwnym razie zostanie tu albo zginie
w ciągu pierwszych kilku minut. — Specjalnie dobierał dramatyczne słowa,

ponieważ sądził, że w ten sposób szybciej złamie opór Daria. Ponadto, zanim
dyskusja zaczęła się na dobre, już był nią zmęczony.

— Z całym szacunkiem dla twoich instynktów — wycedził przez zęby Dario — ale...
— Za pozwoleniem. Moje instynkty to wszystko, co posiadam. — Serafin zrobił

aluzję do grupy rebeliantów, która zebrała się w jadalni enklawy. Dwunastu
chłopców w jego wieku, niektórzy jeszcze młodsi. Wszyscy wyćwiczeni w

kradzieżach czy ucieczkach z rąk miejskich gwardzistów. Część z nich miała na
sobie potargane ubrania, których nie zmieniali od lat. Inni byli ubrani w

kolorowe koszule i spodnie znalezione w domu Sfinksa, w których wyglądali trochę
la-lusiowato. Garderoba ta w większości nadawała się do założenia na bal

maskowy. Dopiero po chwili Serafin zorientował się, że ubrania pochodziły z
rożnych epok, i przetrwały wieki przechowywane w skrzyniach należących do

Sfinksa. Zastanawiał się, jak długo Lalapeja przebywała w Wenecji. W rozmowie z
nim wykręciła się od odpowiedzi.

Dario wykazał się przytomnością umysłu — spodnie i koszulę wybrał w kolorze
ciemnofioletowym, by w mroku nocy być trudniej rozpoznawalnym. Ci natomiast,

którzy przy wyborze ubrania nie zwrócili
123

uwagi na kolor, pozostaną w enklawie. Jeszcze nikt im o tym nie powiedział. Ale
Serafin już się o to zatroszczy. Przecież nie może pozwolić na to, by

towarzyszyli mu ludzie myślący o niebieskich migdałach.
— Nie koncentrujesz się na akcji — powiedział Dario, jakby czytając w myślach

Serafina. — Nie możemy ci bezgranicznie zaufać, skoro cały czas masz głowę
zaprzątniętą czym innym.

— Właśnie dlatego muszę opuścić enklawę — Serafin ignorował milczące oblicza
rebeliantów przysłuchujących się uważnie ich rozmowie. — By skoncentrować się

wyłącznie na naszym przedsięwzięciu, muszę załatwić jeszcze jedną sprawę. Nie
mogę sobie pozwolić na to, by mnie dalej rozpraszała.

— A cóż to za sprawa o ogólnoludzkim znaczeniu? Serafin zawahał się. Czyżby
Dario właśnie do tego

czynił aluzję? Nie, nie chodziło mu, jak sądził pierwotnie, o ośmieszenie wobec
wszystkich tu obecnych. Nie zamierzał także zakwestionować jego przywódczych

talentów. (Serafin pierwszy przyznałby mu rację. Nigdy nie uchodził za
przywódcę, był raczej indywidualistą.) Nie, Daria zżerała zwykła ciekawość. Może

nawet domyślał się, co mu świtało w głowie. I wstydził się powiedzieć.
„Lalapeja, pomyślał Serafin. Ona mu powiedziała. A teraz Dario próbuje to

wykorzystać i mnie ośmieszyć, ponieważ sam czuje się nieswojo. W istocie oskarża
nie mnie, tylko siebie".

124
— Chcę wrócić do Kanału Odszczepieńców — powiedział, obserwując uważnie twarz

Daria, który zrobił skruszoną minę.
— A cóż zamierzasz tam robić? — zapytał cicho. Jego głos zmienił się nie do

poznania. Wśród obecnych przy rozmowie chłopców rozległ się szept.
— Chcę wstąpić do warsztatu Arcimbolda — odparł Serafin. — Muszę się z nim

spotkać, a także z Unke i przede wszystkim z Junipą — zniżył głos, tak że tylko
Dario mógł go usłyszeć. — Muszę ich stamtąd zabrać. I ukryć. Tam, gdzie będą

bezpieczni. W przeciwnym razie nie przeżyją następnego dnia. I przypuszczalnie

Arcimboldo również.

Dario, na wpół osłupiały, wpatrywał się w niego przymrużonymi oczyma. — Ktoś
czyha na życie Arcimbolda?

Serafin skinął głową. — Obawiam się, że tak. Nie przypuszczam, aby wydał Junipę.
A kiedy odmówi, zabiją go.

— Wydał Junipę? W czyje ręce? Egipcjan?
Serafin chwycił Daria za ramię i przeszedł z nim na oczach wszystkich do

drugiego pokoju. Tam mogli spokojnie porozmawiać. — Nie, nie Egipcjanie.
— Więc kto?

Serafin zamyślony spojrzał przez okno. Na zewnątrz zapadł już zmrok. Jeszcze tej
nocy planowali zakraść się do pałacu. Według doniesień ich zwiadowców faraon

przed kilkoma godzinami zamieszkał w rezyden-
125

cji dożów. Zanim wybije godzina zero, Serafin musiał jednak zatroszczyć się o
Junipę, Arcimbolda i Unke. Wobec tego wszystkie inne sprawy, w tym także walka z

Egipcjanami, zeszły na drugi plan.
Serafin poderwał się i spojrzał Dariowi prosto w oczy. Jedno wiedział z

pewnością. Nie miał czasu wyjaśniać mu skomplikowanych powiązań.
— Albo po prostu pójdź ze mną.

— Mówisz poważnie?
Serafin skinął głową. — Świetnie władasz szablą. Dużo lepiej niż ja.

Dario w pierwszym odruchu poczuł niechęć do sprzymierzenia się ze starym
wrogiem. Ale niechęć mieszała się z uczuciem ulgi i wdzięczności. Bowiem Serafin

ułatwił mu wybór, sam oferując wspólne przedsięwzięcie, bez specjalnego
napraszania się. To najbardziej zaskoczyło Serafina. Dario chciał mu

towarzyszyć. Od samego początku. Ale prośba nie mogła przejść mu przez usta.
— A pozostali? — zapytał Dario?

— Będą musieli poczekać.
— A Lalapeja?

— Ona też.
Dario zgodził się bez wahania. — To chodźmy natychmiast.

Wracając przez jadalnię, Dario do swojego powrotu przekazał dowództwo nad
oddziałem rebeliantów zupełnie zaskoczonemu Tizianowi. Chłopcy wymie-

126
nili między sobą spojrzenia, uśmiechnęli się, a Tiziano z dumnie wypiętą piersią

skinął głową na znak zgody.
Pozostali chłopcy też byli ciekawi, dokąd idą ci dwaj. Ale kiedy Boro

zapowiedział dokładkę do kolacji, ich zainteresowanie wyraźnie osłabło i
przeniosło się na talerze z parującą zupą. Na ten widok Serafin żachnął się. Ci

chłopcy przez całe życie pozostaną dziećmi ulicy, którym serce zawsze będzie bić
szybciej na widok gorącego posiłku.

Serafin i Dario opuścili enklawę główną bramą, rozglądając się u wylotu uliczki
na wszystkie strony. Pałac Sfinksa stał w dzielnicy Castello, w samym środku

Wenecji. Ale dzisiaj żaden z mieszkańców nie odważył się wyjść na ulicę.
W ostatnich dniach nieskoordynowane akcje wo-jowników-mumii przekształciły się w

regularne patrole wojskowe. Wenecja bez jednego wystrzału i przy biernej
postawie gwardii wpadła w ręce wroga. Zdradzieccy rajcowie miejscy już wcześniej

zatroszczyli się
0 to, by miasto skapitulowało, kiedy Królowa nie mogła zapewnić mu ochrony, a

obce wojska nadciągnęły dostatecznie blisko. Desant wojowników-mumii i ich ataki
na ludność cywilną osłabiły wolę walki mieszkańców. Większość z nich pogodziła

się z losem, oddając miasto w ręce wroga. Teraz było już tylko kwestią czasu,
kiedy zostaną wypędzeni ze swoich domów

1 wywiezieni na statkach przez Egipcjan.
127

Młodzieńcy skradali się wzdłuż fasady pałacu. Serafin szeptem próbował wypytać
Daria, co kryje się za zamurowanymi oknami na parterze. Ale ten nie wiedział,

gdyż wejście na parter, do którego nie prowadziły nawet żadne drzwi, było surowo
wzbronione.

Do Kanału Odszczepieńców nie było daleko. Szybkim krokiem najwyżej piętnaście
minut. Tym razem musieli iść naokoło, gdyż już za zakrętem usłyszeli szczęk

stali i odgłos rytmicznych kroków. Innym razem z niewielkiej odległości
przyglądali się oddziałowi mumii, kryjąc się w niszy jakiegoś domu i mając

nadzieję, że niewolnicy faraona nie zwietrzą ich kryjówki. Tumany kurzu wzbiły

się przed nimi, gdy kościste postacie przemaszerowały tuż obok.

Po kilku minutach dotarli do niewielkiego skrzyżowania, gdzie Kanał
Odszczepieńców wpadał do większej arterii wodnej. Serce Serafina zabiło szybciej

na widok opustoszałego mostku i wyludnionego nadbrzeża. W tym właśnie miejscu
jeszcze nie tak dawno, podczas święta lampionów wszystko się zaczęło. Ta myśl

przepełniła go smutkiem. Gdzie teraz jest Merle?
Nad Kanałem Odszczepieńców wszystko pozostało niezmienione. Większość domów w

ślepej uliczce, ze zdewastowanymi drzwiami i oknami, świeciła pustkami. Jedynie
dwie szare kamienice, stojące niewzruszenie naprzeciwko siebie jak wpatrujące

się w siebie zastygłe twarze starych mężczyzn, w których mieściły się obydwa
warsztaty, były do niedawna zamieszkane.

128
Ale w międzyczasie tkacze Umberta wyprowadzili się z domu, a w oknach warsztatu

luster też panowały ciemności.
— Jesteś pewien, że oni jeszcze tu mieszkają? — zapytał Dario. Po drodze

nieustannie upewniali się, czy nikt ich nie śledzi. Serafin, nie bacząc na
panujące ciemności, obserwował niebo, sprawdzając, czy nie pojawią się na nim

fruwające lwy. Ale nawet gdyby się pojawiły, i tak byłyby szybsze od nich.
— Musisz znać Arcimbolda lepiej niż ja — stwierdził. — Ale wydaje mi się, że on

nie jest człowiekiem, który zostawiłby innych na pastwę losu, a sam wziąłby nogi
za pas.

Serafinowi odpowiedział groźny błysk w oczach Daria. Dopiero po chwili czeladnik
Arcimbolda pojął, że Serafin nie miał nic złego na myśli. Niezdecydowanie kiwnął

głową. — Może nie powinniśmy jego i Unke zostawiać samych? — Dobrze wiedział, co
zawdzięcza Arcimboldowi.

Serafin położył mu rękę na ramieniu. — Wasz mistrz wiedział, że wstąpicie w
szeregi powstańców. Powiedział mi o tym. I sądzę, że po trochu na to liczył.

— Rozmawiał z tobą na ten temat? — Dario wybałuszył oczy. — Kiedy?
— Przed paroma dniami. Płynąłem z nim po lagunie z towarem, który załadowaliście

na gondolę.
— Ostatnia dostawa.... — w głosie Daria pobrzmiewała nuta zamyślenia. Wbił wzrok

w drzwi prowadzą-
129

ce do warsztatu. — Nigdy nam nie zdradził, dokąd zawozi lustra. I kto je od
niego kupuje. — Nagle zerwał się przestraszony. — Czy to przed jego klientami

mamy go teraz chronić? Czy przyszliśmy tu z ich powodu?
Serafin był gotów opowiedzieć mu całą historię. Jak stał się świadkiem

transakcji Arcimbolda z Talamarem, i jak posłaniec piekieł domagał się wydania
Junipy w ręce swojego mistrza, Lorda Światło.

Ale wolał to przemilczeć i tylko skinął głową.
— Cóż to za ludzie? — spytał Dario.

Serafin westchnął głęboko. — Jeśli mamy pecha, to pewnie natkniemy się dziś w
nocy na jednego z nich. — Chciał pójść dalej, ale Dario zatrzymał go, chwytając

za ramię.
— No wyduś to z siebie.

Serafin spojrzał na tonący w ciemności warsztat, a po chwili przeniósł wzrok na
kompana. Wyznanie prawdy nie przychodziło mu łatwo. Ponadto bał się, czy Dario

mu uwierzy.
— Piekło — zaczął wreszcie. — Arcimboldo latami sprzedawał swoje lustra Lordowi

Światło, dostarczając je jednemu z jego wysłańców.
— Lordowi Światło? — spytał Dario spokojnie. Jakby ta wiadomość wcale go nie

zaskoczyła. Zaraz potem pokiwał głową. — Czyli samemu diabłowi.
— Co należałoby udowodnić — dopowiedział Serafin. — Nikt jeszcze nie spotkał się

z Lordem Światło.
— A Arcimboldo? Słuchał go? — zapytał Dario.

130
Lekki podmuch wiatru musnął twarz Serafina. Ciarki przeszły mu po plecach.

Spojrzał na niebo. — Nie tylko dostarczał Lordowi Światło lustra. Na jego rozkaz
przyjął pod swój dach Merle i Junipę.

— Jak to... — zaczął Dario i potrząsnął głową. Nie przepadał za dziewczynkami,
ale nie aż tak. — Mów dalej.

— To wszystko. Junipa była niewidoma, sam wiesz. A Arcimboldo na życzenie Lorda
Światło wprawił jej lustrzane oczy.

— Tak, te przeklęte oczy — żachnął się Dario. — One są takie niesamowite. Jak

lód. Wieje od nich chłodem. — Przerwał i zamyślił się. Po chwili dodał: — Ale w

jakim celu? Jaką korzyść ma piekło czy Lord Światło z tego, że Junipa może
widzieć?

— Nie mam pojęcia. — Serafin zauważył, że Dario ma wątpliwości. — Naprawdę nie
mam pojęcia. I sądzę nawet, że sam Arcimboldo tego nie wie. Uczynił to, co mu

kazano. By ratować warsztat i czeladników. Obawiał się, że jeśli sprzeciwi się
woli Lorda Światło, to będzie musiał odesłać was z powrotem do sierocińca.

Chodziło mu wyłącznie o wasze dobro. — Serafin odczekał chwilę i dopowiedział: —
I nie posiadał się z radości, że mógł pomóc Junipie. Powiedział nawet, że

dziewczynka była szczęśliwa, kiedy wreszcie odzyskała wzrok.
— A dlaczego zjawiliśmy się tutaj?

— Talamar, posłaniec Lorda Światło zażądał, by Arcimboldo wydał mu Junipę.
Określił nawet datę wy-

131
dania. Ale, tak sądzę, przeczuwał, że mistrz odmówi. Dlatego musimy ukryć jego,

Junipę i Unke. Zanim...
— Zanim Talamar sam nie zjawi się po dziewczynkę — dokończył Dario. — I ukarze

Arcimbolda za nieposłuszeństwo.
— Nie wycofujesz się teraz? — Serafin wciąż pamiętał, co wydarzyło się w

warsztacie, kiedy Dario skoczył na niego z nożem i posłużył się Junipą jako
ochronną tarczą. Dziś jednak Serafin miał wrażenie, iż ma do czynienia z innym

człowiekiem. Uczciwszym wobec innych, uczciwszym wobec samego siebie.
— Jasne, że nie! — Dario zdecydowanym ruchem, choć zdradzającym nieco

bezradność, wyciągnął swoją szablę. — Nieważne, z kim stoczymy potyczkę. Nawet
jeśli faraon z Lordem Światło przepijają brudzia, pokażemy im, gdzie pieprz

rośnie.
Serafin uśmiechnął się i podeszli razem do drzwi warsztatu. Nad bramą wisiał

napis: Warsztat magicznych luster mistrza Arcimbolda. Dziś bardziej
niewiarygodny niż kiedykolwiek indziej. Tej nocy bogowie trzymali się od Wenecji

z daleka.
Kiedy pusta łódź mistrza uderzyła o ścianę kanału, rozległo się ciche stukanie.

Serafin i Dario przestraszyli się. Coś musiało wprawić wodę w ruch. Może tylko
wiatr?

Na niebie nie było skrzydlatych lwów.
Wejście do warsztatu było otwarte. Zdziwiony Dario spojrzał na Serafina, ale ten

wzruszył tylko ramionami.
132

Kiedy podeszli bliżej, stwierdzili, że zamek w drzwiach jest wyważony. Więcej
nawet, był doszczętnie zniszczony, podobnie jak dębowe drzwi, które z całą siłą

musiały uderzyć o ścianę, skoro w wielu miejscach odpadł tynk.
Dario rozglądnął się ostrożnie.

Serafin szepnął jedno słowo: — Talamar.
Nie wiedział, skąd ma tę pewność. Równie dobrze do środka mogli się wedrzeć

wojownicy-mumie. Ale po zapachu wyczuwał tu obecność niewolników Lorda Światło,
których nieprzyjemny zapach zatruwał powietrze. Wyczuwał obecność bezgranicznie

złego ducha, gorszego nawet od władcy, który przysłał go tu z misją.
— Talamar — raz jeszcze wypowiedział to imię, tym razem głośniej i ze złością.

Potem zaczął biec, ignorując ostrzeżenie Daria i nie zważając na panujący w holu
mrok. Wbiegł pędem na schody, skręcił na pierwszym piętrze i przestraszył się,

kiedy na ścianie zobaczył zwinnie poruszające się zarysy postaci. Ale to był
tylko on sam, odbijający się w niezliczonej ilości zawieszonych na ścianach

luster.
Dario biegł tuż za nim. Nagle rozległ się przeraźliwy wrzask. Dario przyśpieszył

i prawie przegonił Serafina.
Któż tak krzyczał? I dlaczego? Może wcale nie z powodu męczarni i katuszy, tylko

w porywie triumfu?
133

Po korytarzach rozchodziły się szepty dobiegające ze wszystkich stron: —
Życzeniu stało się zadość, zaklęcie zadziałało, układ wypełniony.

Chłopcy skręcili w długi korytarz, prowadzący prosto do wysokich drzwi
warsztatu. Od niepamiętnych czasów przypominał on bardziej laboratorium

alchemika niż pomieszczenia rzemieślnika. Lustra Arcim-bolda powstawały z
mlecznego szkła, magii i esencji Królowej Laguny.

Ale gryzące opary, wypełniające powietrze w korytarzu, nie miały wiele wspólnego

z alchemicznymi substancjami czy magią. Były raczej złowieszczymi zwiastunami

obecności Talamara. Serfin o tym wiedział i czuł to przez skórę. Zmysł
ostrzegawczy wysyłał sygnały i uderzał na alarm. Rozum podpowiadał, by jak

najszybciej zawrócić z drogi.
Ale on biegł dalej. Podniósł do góry szablę, rozchylił usta, by wydać okrzyk

złości lub bezradności — i wpadł przez otwarte drzwi do laboratorium,
przedzierając się przez opary gryzącego dymu i kwasu. Potknął się i po chwili

wstał z trudem.
W kącie nieruchomo leżała Unke. Może martwa, a może tylko nieprzytomna. W

zasnutym mgłą pomieszczeniu trudno było stwierdzić, czy jeszcze oddycha. Na
twarzy odwróconej w drugą stronę nie miała maski. Serafin wątpił, czy Dario

widział już kiedykolwiek byłą syrenę bez maski na twarzy. Jeżeli nie, to nawet
dobrze, że nie patrzyła w ich kierunku. Jej rybi

134
pysk, ostatnie znamię oceanicznego rodowodu, mógł go nieźle przestraszyć.

Coś poruszyło się we mgle. Jak wielki pająk na czterech nogach. Albo nieudolnie
spreparowana kukła z połamanymi kończynami. Brzuch zwrócony do góry, głowa na

dół, szpiczasta broda do góry, a zdradliwe oczy na dół. Sylwetka człowieka
robiącego mostek. Tyle, że pozbawiona ludzkich cech.

To posłaniec piekieł wlókł za sobą bezwładne ludzkie ciało.
Ciało Junipy.

Serafin zawahał się tylko przez moment. Upewnił się, że Dario widzi to, co on, i
przebijając się przez gryzące opary, rzucił się szczupakiem na Talamara tak

szybko, że ten nie zdążył zareagować. Zamiast zrobić unik, wypuścił ciało Junipy
z rąk, uniósł rękę do góry, przekręcając ją w sposób niemożliwy dla człowieka, i

odparł cios szabli samą skórą, twardą jak kamień, odporną niczym chitynowy
pancerz owada. Ostrze odbiło się, wydając przy tym głuchy dźwięk. Serafin

wykonał tak zamaszysty ruch, że o mały włos sam nie stracił równowagi. Ostatkiem
sił utrzymał się na nogach, cofnął dwa kroki do tyłu i stanął okrakiem, gotów do

dalszej walki.
Teraz z przekręconego czerepu Talamara wydobył się przeraźliwy śmiech. Jego

rozbiegane oczy rozglądały się nerwowo i sondowały, odkrywszy drugiego
przeciwnika.

135
Dario wyciągnął naukę z błędów Serafina. Zamiast stanąć naprzeciw bestii, zrobił

krok do tyłu, zamarko-wał skok w bok, po czym z akrobatyczną zręcznością
przeskoczył przez przeciwnika, a obracając się w powietrzu, uderzył go szablą.

Talamar jęknął, gdy ostrze szabli przecięło mu skórę. Zerwał się jak przy
ukąszeniu komara, wydobył z siebie serię dziwacznych dźwięków i wyjął z ciała

ostrze szabli. Jej szpic zatopił się w jego skórze nie głębiej niż na grubość
palca. Zbyt płytko, by go poważnie zranić czy unieszkodliwić. Dario zamaszyście

wyciągnął szablę, zanim Talamar zdążył ją pochwycić. Stanął na równe nogi,
kołysząc się nieco, odzyskał szybko równowagę i krzyknął coś do Serafina. Ale

jego głos zgubił się w gniewnym ryku potwora.
Mimo to chłopak zrozumiał, o co chodzi.

Dario stał teraz po prawej stronie Talamara, podczas gdy Serafin cały czas był
po lewej. Jeśli przeprowadzą teraz szybki i skuteczny atak, mogą wziąć bestię w

kleszcze. Jeśli...
Talamar potrafił porozumiewać się w języku Wene-cjan. O tym Serafin sam mógł się

przekonać, chociaż dźwięki, jakie teraz wydawał, brzmiały tak obco, że
wywoływały ból w uszach. Jakby stwór specjalnie wysyłał wibrujące, żywe impulsy,

mające osłabić i zdekoncentrować przeciwnika.
Serafin opanował się. Wodził wzrokiem za bezwładnym ciałem Junipy, częściowo

zasłoniętym przez Ta-
136

lamara. Zdawało mu się, że przez chwilę błysnęło coś metalowego, lustrzane oczy
dziewczynki. Tak, były otwarte. I patrzyła na niego. Nie mogła się jednak

poruszać, jakby obezwładniona magicznym zaklęciem Ta-lamara. Ale oddychała. To
widział całkiem wyraźnie. Żyła. I teraz tylko to się liczyło.

Dario zagwizdał. Serafin spojrzał na niego i skinął głową. Obydwaj ruszyli na
Talamara, śmigając szablami i próbując przeciąć jego pancerną skórę. Stal

uderzyła w pancerz. Bez rezultatu.
Talamar zawył ponownie. Nie z bólu. Ze złości. I rozpoczął kontratak.

Uznał, że Dario jest groźniejszym przeciwnikiem. I postanowił zacząć od niego.

Wystawiał w jego stronę zakrzywione szpony u rąk, nie krótsze niż ostrze

sztyletu, i równie ostre. Bestialskie, tnące powietrze kończyny. Dario krzyknął
i zatoczył się, uderzając o drewnianą ławkę. Przeleciał przez drewniany blat

stołu, natychmiast kryjąc się za nim. Uczynił to we właściwym momencie, gdyż
Talamar już chciał zatopić w nim swoje szpony. Zamiast w ciało Daria, wbił je w

drewnianą ławę, pozostawiając na blacie pięć głębokich dziur.
Serafin wykorzystał moment zaangażowania się bestii w pojedynek z kompanem. Nie

wiedział, jak przeciąć pancerną skórę Talamara, ale instynkt podpowiadał mu, że
celem ataku musi uczynić czerep bestii. Ciął szablą szare opary, rozpędzał

kłębiaste dymy
137

sprzed gęby Talamara, tak że po raz pierwszy była dobrze widoczna. Przez ułamek
sekundy zobaczył ostre cierniowe kolce, które potwór w formie opaski miał

nałożone na oczy. Jeden kolczasty kosmyk poluzował się i zwisał w dół, sięgając
mu aż do ust.

Serafin celował ostrzem szabli w gębę Talamara. Jednak pierwsze uderzenie
trafiło w próżnię.

Wrzask, jaki wydobył się teraz z gardzieli bestii, sko-wyczący i dziki, przeszył
Serafina na wskroś i po raz pierwszy wzbudził w nim strach o własne życie.

Zamiast zebrać siły do kolejnego ataku, ruszył do przodu, uderzył i poczuł, jak
przeciwnik zamortyzował pchnięcie. Szabla Serafina pękła, rozsypując się na

drobne kawałki.
Talamar zamachnął się i dosięgną! młodzieńca, choć gdyby uderzenie było

dokładniejsze, mogło okazać się śmiertelne. Na szczęście szpony bestii drasnęły
tylko chłopca, pozostawiając na policzku liczne zadrapania. Serafin zatoczył się

i upadł na ziemię. Ledwo mógł oddychać. Kiedy doszedł do siebie, Talamara już
nie było.

Nie było też Junipy.
— Serafinie?

Rozejrzał się i zobaczył, że Dario wstaje spod ławy, podnosi szablę z ziemi i z
niedowierzaniem wlepia wzrok w pięć ostrych wgłębień w blacie stołu. Nie trzeba

było mieć wybujałej wyobraźni, by wyobrazić sobie, co zostałoby z Serafina,
gdyby dosięgną! go cios piekielnego potwora.

138
— Tutaj! — krzyknął Serafin, ale jego głos brzmiał jak jeden wielki jęk.

— Gdzie on jest? — Dario, zataczając się, szedł w jego stronę. Podpierał się
przy tym mieczem jak kulą inwalidzką. Jego twarz krzywiła się w grymasie. Pod

lewym okiem widniał okazały siniak.
— Uciekł.

— Ale dokąd?
Zanim zbliżył się do Serafina, ten zdążył się już podnieść. Cały czas trzymał w

ręku rękojeść pękniętej szabli i wpatrywał się w nią z niedowierzaniem. W końcu
rzucił ją w kąt. Metalowa rękojeść zabrzęczała na drewnianej podłodze,

przeleciała po niej, aż złapał ją ktoś, kto wyłonił się nieoczekiwanie z oparów
dymów jak wygłodniały zwierz w dżungli.

— Unke! — Serafin pochylił się i pomógł jej wstać. — Myślałem, że...
Nie pozwoliła mu dokończyć. — Gdzie jest Arcim-boldo?

Serafin odwrócił się i spojrzał na Daria, który bezradnie wzruszył ramionami i
potrząsnął głową: — Nie mam pojęcia.

Unke uchwyciła się jego rąk i z dużym wysiłkiem, pochylona brnęła przez unoszącą
się w powietrzu gęstą zawiesinę kwasów, palącą w płucach jak żarzący się

płomień.
— Musi być gdzieś tu.

Serafin i Dario znów spojrzeli na siebie i zaczęli przeszukiwać warsztat.
139

Po chwili byli już pewni, że nie było w nim ani Ta-lamara, ani Junipy, ani
Arcimbolda. Za to natrafili na otwór w podłodze, ze zwęglonym brzegiem.

W pierwszej chwili Serafin pomyślał, że otwór prowadzi prosto do piekła.
Ale kiedy jego oczy przywykły do ciemności, dostrzegł na dole podłogę. Już

chciał skakać w dół, gdy Unke chwyciła go za ramię.
— To nie ma sensu. — powiedziała. — Jego tam nie ma.

— A Junipa?
— Zabrał ją ze sobą.

— Musimy go powstrzymać!

Unke potrząsnęła głową. — Porusza się zbyt szybko. Może być wszędzie.

— Ale... — Serafin zamilkł. Słowa uwięzły mu w gardle. Zawiedli na całej linii.
Talamar zaprowadzi Juni-pę przed oblicze Lorda Światło. Los dziewczynki jest

przesądzony.
— Mistrzu! — W oparach dymu rozległ się stłumiony głos Daria. Dochodził z

sąsiedniego pomieszczenia. Serafin skoczył co tchu, choć Unke okazała się
jeszcze szybsza. Na głowie miała ranę. Krople krwi ściekały jej na wargi i uszy.

Rozchyliła lekko szeroki rybi pysk, tak że Serafin mógł przyjrzeć się rzędom
połyskujących ostrych zębów.

Szedł za Unke, przedzierając się przez mgliste wyziewy.
140

Przekroczyli próg magazynu, w którym Arcimbo-ldo przechowywał swoje magiczne
lustra. Większość z nich podczas ostatniej dostawy została przekazana

Talamarowi. Tylko pojedyncze egzemplarze oprawione w ramy wisiały na ścianach
lub stały oparte o nie. Zapewne przeznaczone dla niewielu weneckich klientów.

Stary człowiek leżał na ziemi twarzą do podłogi. Lewe ramię przylegało do
tułowia, jakby ktoś mu je wykręcił. W prawej ręce trzymał młotek. Nieopodal

leżały ostre kawałki lustra, które prawdopodobnie sam wybił młotkiem.
Zanim Serafina ogarnęła złość i smutek, do głowy przyszła mu jedna myśl: Czy

przypadkiem Talamar nie wszedł do warsztatu przez jedno z magicznych luster? I
czy Arcimboldo młotkiem nie starał się zniszczyć wejścia?

Dario kucał przy ciele leżącego mistrza. Ale nie odważył się go dotknąć, czując
respekt albo strach przed odkryciem prawdy.

Unke usunęła chłopca z drogi i obróciła Arcimbol-da na bok. Wszyscy troje
zaczęli się wpatrywać w jego zgaszone oczy, na które opadały kosmyki włosów.

Unke delikatnie i z namaszczeniem przymknęła mu oczy. Ręce jej drżały. Potem
podniosła mistrza, przycisnęła go mocno do siebie, a głowę położyła na swoich

kolanach. Trzęsącymi się rękoma odgarnęła mu włosy i pogładziła po policzkach.
141

Dario po raz pierwszy odważył się podnieść wzrok. Spojrzał Unke w oczy.
Westchnął żałośnie. Przez moment wydawało się, że chce się zapaść pod ziemię i

zniknąć sprzed oblicza Unke. Zaraz jednak opanował się, popatrzył na jej syrenie
nogi — jego podejrzenie, że zamiast nóg ma ona rybie płetwy, nie potwierdziło

się, co Serafin świetnie wyczytał z jego twarzy — i uchwycił dłoń swojego
mistrza, mocno ją ściskając.

W tej sytuacji Serafin poczuł się niezręcznie. Nie znał dobrze mistrza, ale
polubił go. Chętnie też okazałby zmarłemu szacunek, obawiał się jednak, że każdy

gest będzie pusty i nienaturalny. Tych dwoje wiele Arcim-boldowi zawdzięczało.
Ich smutek i żal był głęboki i szczery. Dlatego pochylił się przed martwym

starcem, obrócił się i wyszedł z warsztatu.
Nie musiał długo czekać. Po chwili Dario dołączył do niego.

— Unke chciała z nim zostać sama.
Serafin ze zrozumieniem przyjął wyjaśnienie. — Jasne, to oczywiste.

— Powiedziała, żebyśmy na nią zaczekali.
Dario usiadł na krawędzi stołu, zamyślony i skoncentrowany. Był trochę

zdziwiony, że Serafin mimo wszystko nie przynagla do powrotu do enklawy. Jeszcze
dzisiejszej nocy miał zostać przeprowadzony atak na faraona. I przesunięcie

planów raczej nie wchodziło w grę.
— Co zamierza zrobić?

142
— Myślę, że będzie chciała pójść z nami.

— Do enklawy? Dario przytaknął.
Może to nie był taki zły pomysł. Unke miała ponad sto lat, a może i więcej, ale

wyglądała na trzydzieści. Smukła i obrotna. Nie zdziwiłby się, gdyby potrafiła
posługiwać się szablą.

— Nie wiedziałeś, prawda? — pytał Serafin.
— O jej rodowodzie syreny? — Dario potrząsnął głową. — Nie. Choć dziwiliśmy się,

że stale nosi maskę. Nigdy nie dopuściła do tego, by ktokolwiek zobaczył jej
twarz. Sądziliśmy, że to choroba albo wypadek. — Podniósł ręce do góry. — Może

się trochę domyślaliśmy. Tiziano nawet żartował sobie, co by było, gdyby... Ale
nie, nie wiedziałem.

Wyszli z warsztatu i usiedli na podłodze w korytarzu, opierając się o ścianę.
Serafin po jednej, Dario po drugiej stronie. Podciągnęli nogi i przyglądali się

sobie nawzajem. Pod stopami Daria leżała szabla.

Ciszę przerwał odgłos zamka w drzwiach. To Unke zaryglowała warsztat. Zanim

drzwi zamknęły się, Serafin dostrzegł leżące na drewnianej ławie zwłoki Ar-
cimbolda. Doczesne szczątki starca ginęły w kłębach mglistych oparów.

— Co ona robi?
Dario popatrzył w stronę warsztatu, jakby miał zdolność przenikania wzrokiem

przez drzwi. — Nie mam pojęcia. Musimy uzbroić się w cierpliwość.
143

Serafin skinął głową. I tak czekali.
Godzinę, może dwie, albo i trzy.

Nie rozmawiali wiele, a jeśli już, to bez cienia wzajemnej wrogości. Jej miejsce
wypełnił szacunek i coś, co miało szansę przerodzić się kiedyś w przyjaźń.

Zapłacili za to wysoką cenę. Arcimboldo nie żył. Ju-nipa została uprowadzona.
Po tych wydarzeniach wizja wtargnięcia do Pałacu Dożów i przeprowadzenia zamachu

na faraona stała się w jednym momencie absolutną mrzonką i Serafin wyparł ją
nawet ze świadomości.

Gryzące dymy dawno już wyparowały, kiedy zamek w drzwiach zatrzeszczał po raz
drugi. Jednocześnie poczuli swąd.

Paliło się. W warsztacie wybuchł ogień!
Chłopcy wyrwali się z odrętwienia. Skoczyli na równe nogi. W ich stronę szła

Unke. W dłoni trzymała coś połyskującego. Serafin myślał najpierw, że jakąś
klingę. Dopiero potem rozpoznał maskę z mlecznego szkła. Unke przyciskała ją do

siebie jak najbardziej drogocenną rzecz. Jak coś, co znaczyło dużo więcej niż
zabrany na pamiątkę przedmiot.

Za nią ogień trawił drewnianą ławkę.
Czarny słup dymu wzbił się w powietrze, kotłował pod sufitem i sunął wzdłuż

niego w kierunku drzwi niczym armia mrówek.
— Idziemy! — powiedziała Unke.

144
Serafin i Dario spojrzeli na siebie niepewnie. Serafin spojrzał jeszcze w stronę

warsztatu. Nad zwłokami Ar-cimbolda buchały ogniste płomienie. Wśród nich profil
twarzy starca wydał mu się nieco dziwny, niemal tak gładki jak kula.

Potem zerknął na srebrzystą maskę, którą Unke trzymała w ręce. Przypominała
pociągłą twarz starego człowieka.

— Idziemy — powtórzyła syrena, i zawiązała sobie na ustach chustę. Przypominała
przestępcę, który szykuje się do swojego ostatniego bandyckiego napadu.

Dario skinął głową, a Serafin szybko do nich dołączył. Po raz kolejny odwrócił
się za siebie. Teraz widział już tylko gęsty dym i płomienie ognia, które

wydostawały się na korytarz.
Chwilę potem cała trójka biegła wzdłuż Kanału Od-szczepieńców, zostawiając za

sobą stos ze szczątkami Arcimbolda.
Z okien buchnęły płomienie. Nad wodą kanału unosiła się ściana dymu.

Faraon
Jjgyv^ Nad złotą kopułą weneckiej bazyliki św. mar-

CjĘtumS" ka pojawił się ogromny sokół. Większy niż największe ^IBflP^s zw'erze
zamieszkujące na ziemi, wyższy niż najbardziej (Win strzelista wieża i bardziej

majestatyczny niż posągi faraona \( wzniesione w jego rodzinnym Egipcie.
Stojący w dumnej, wyprostowanej postawie ptak osiągał wielkość równą wielkości

stu mężczyzn, a jego czarne okrągłe ślepia i dziób wielkością dorównywały
kadłubowi statku. W promieniach popołudniowego słońca jego upierzenie z czystego

złota błyszczało płomienną czerwienią. Był to Horus — bóg-sokół.
Rozpościerał swoje skrzydła niczym złote żagle, tak że opadały po obydwóch

stronach fasady bazyliki i sięgały wspaniałych bizantyńskich ozdób i ornamentów,
kolorowych witraży i reliefów. Końce skrzydeł dochodziły aż do portalu, a

zachodząc na siebie, brały katedrę jakby w kleszcze; niemal ginęła ona w
objęciach potężnej kotary z żarzącej się i iskrzącej lawy.

Bóg-sokół rościł sobie prawa należne jego majestatowi.
Uosabiał władzę panujących w Wenecji Egipcjan, którzy wcielili miasto do swojego

imperium, oddając go w lenno starym bogom znad Nilu.
Na dachu znajdującego się naprzeciwko budynku, z lekko pochyloną głową i

założonymi rękami, stał Seth, najwyższy kapłan Horusa i wezyr faraona. Krople
potu spływały mu z czoła, wsiąkając w długą szatę utkaną ze szczerego złota. W

tej chwili to on wcielał się w sokoła, niedoścignionego mistrza iluzji i magii.
Wytrwał w tej postawie jeszcze chwilę, po czym szybkim ruchem spuścił ręce i

głośno wypuścił powietrze przez nos i usta.

Monumentalny sokół tryskał jak fontanna iskrzącymi się świecidełkami, które

niczym gwiazdy z nieba spadały na plac wokół bazyliki św. Marka.
Wśród zgromadzonych na placu kapłanów rozległy się owacje. Jedynie zastępy

wojowników-mumii, rozstawionych w różnych częściach placu, bezwiednie patrzyły
przed siebie pustymi oczodołami.

Ale Sethowi niepotrzebny był splendor, niepotrzebne owacje. Świadom własnej
władzy, delektował się boskimi zdolnościami. Wystawienie złocistego posągu

boskiego sokoła, symbolizującego triumf imperium, było niczym innym jak
kuglarskim chwytem, który po raz kolejny miał omamić naiwnego faraona jak

zabawka omamia dziecko.
„Cóż za głupia rozrzutność!, myślał z pogardą Seth. Rozmieniamy na drobne naszą

siłę, respekt i wiarygodność". On sam we własnej osobie, najwyższy kapłan i
drugi w hierarchii człowiek w imperium, on sam, czcigodny Seth, trwonił energię,

by zaspokoić kaprysy Amenophisa.
Każdy członek kasty kapłańskiej wiedział, że nie ma większego wyboru. Nie teraz,

kiedy na panującego władcę coraz większy wpływ mieli komendanci-sfinksy,
pozbawiający kapłanów uprzywilejowanej pozycji faworytów. Dlatego dopóki władza

sług Horusa oprze się knowaniom przeklętych sfinksów, należy zapewnić faraonowi
szczęście.

W tym momencie Seth zaperzył się. Imperium świętowało jedno z największych
swoich zwycięstw w historii — ujarzmienie Wenecji po trzech dziesięcioleciach

oblężenia. I było to przede wszystkim zwycięstwo Setha. Jego osobisty triumf nad
Królową Laguny.A mimo to jego radość była zmącona, a zewnętrzne zadowolenie —

grą pozorów.
Winę za to ponosiły sfinksy. i oczywiście sam faraon.

Amenophis był błaznem — głupim, egocentrycznym lalusiem, zasiadającym na złotym
tronie i splamionym krwią wielu ludzi. Kapłani Horusa uczynili go pierwszym

człowiekiem w państwie, ponieważ wydał im się słaby i podatny na wpływy. „Małe
dziecko", mówili o nim i nie posiadali się z radości, kiedy w piramidzie

schodkowej Amun-Ka-Re udało im się przywrócić go do życia.
Faraon był ich dziełem, kukłą w ich rękach. W pewnym sensie pozostało tak do

dnia dzisiejszego.
Ale tylko w pewnym sensie.

Seth w milczeniu zarzucił na siebie długą pelerynę i wziął z rąk jednego z
kapłanów chusteczkę. Przetarł nią sobie pot z czoła i głowy, w którą wrzynała

się złota siatka, pełniąca nie tylko rolę ozdoby, ale szczelnie izolująca jego
władzę duchową. Głowy niższych rangą kapłanów zdobiły siatki pomalowane farbą.

Ale tylko siatka faraona, wykuta w południowoafrykańskich kuźniach Puntu,
pobłyskiwała szczerym złotem.

Seth dostojnym krokiem zszedł ze schodów, otoczony swoim kapłańskim dworem. Jego
bezpieczeństwa strzegła wyjątkowo liczna armia wojowników-mumii. Zadziwiająco

liczna. On sam dziwił się, kto wydał taki rozkaz. Na pewno nie on.
Kiedy znalazł się na placu, podszedł do niego kształcący się na kapłana adept,

skłonił się przed nim trzykrotnie, ucałował jego ręce i stopy i poprosił o
pozwolenie przekazania wiadomości od faraona. Amenophis chce go widzieć.

Natychmiast. W swoich nowych apartamentach w Pałacu Dożów.
Wysłuchawszy meldunku kandydata na kapłana, Seth, w którym wszystko w środku się

gotowało, pozostawił swój orszak, przemaszerował przez plac i udał się do
pałacu. Amenophis wezwał go do siebie jak jednego z niewolników. Jego,

najznakomitszego spośród kapłanów Horusa, duchowego przywódcę imperium. Nie
oszczędził mu tego poniżenia przed całą zgromadzoną kastą kapłanów. I w dodatku

ustami niskiego rangą kleryka.
Seth wkroczył do pałacu przez bogato rzeźbioną bramę Porta delia Carta,

arcydzieło sztuki gotyckiej. Po drugiej stronie dużego dziedzińca
Każdy członek kasty kapłańskiej wiedział, że nie ma większego wyboru. Nie teraz,

kiedy na panującego władcę coraz większy wpływ mieli komendanci-sfinksy,
pozbawiający kapłanów uprzywilejowanej pozycji faworytów. Dlatego dopóki władza

sług Horusa oprze się knowaniom przeklętych sfinksów, należy zapewnić faraonowi
szczęście.

W tym momencie Seth zaperzył się. Imperium świętowało jedno z największych
swoich zwycięstw w historii — ujarzmienie Wenecji po trzech dziesięcioleciach

oblężenia. I było to przede wszystkim zwycięstwo Setha. Jego osobisty triumf nad
Królową Laguny.A mimo to jego radość była zmącona, a zewnętrzne zadowolenie —

grą pozorów.

Winę za to ponosiły sfinksy. I oczywiście sam faraon.