Roztoczański Park Narodowy – park narodowy położony w południowo-wschodniej części Polski, na Roztoczu, w województwie lubelskim. Został utworzony 10 maja 1974. Dyrekcja parku ma swoją siedzibę w Pałacu Plenipotenta w Zwierzyńcu.

Symbolem parku jest: KONIK POLSKI

Historia powstania

Początki ochrony przyrody na Roztoczu sięgają XVI wieku, gdy na obszarze należącym wówczas do ordynacji założonej przez kanclerza Jana Zamoyskiego, utworzono zwierzyniec. Teren zwierzyńca otoczono parkanem o długości ok. 30 km, a obejmował on obszar obecnego obszaru ochrony ścisłej Bukowa Góra oraz część obwodu Florianka. W zwierzyńcu Zamojskich znajdowały się jelenie, rysie i dziki, wilki, żbiki i tarpany. Zlikwidowano go pod koniec XVIII lub na początku XIX wieku - zwierzęta zostały wypuszczone bądź oddane okolicznym mieszkańcom.

Duże walory przyrodnicze Roztocza spowodowały, że tym obszarem zainteresowali się liczni badacze. Dzięki ich staraniom od I połowy XX wieku zaczęto tworzyć rezerwaty leśne i florystyczne. Pierwszym z nich był utworzony w 1936 rezerwat przyrody Bukowa Góra. Do 1974 pod ochroną znajdowało się 1.064,38 ha. W 1974 powołano park narodowy, powstały na obszarze Lasów Państwowych, Nadleśnictw Kosobudy i Zwierzyniec, obejmujący początkowo 4.801 ha.

Położenie Polska, woj. lubelskie

Data utworzenia 1974

Powierzchnia 84,83 km²

- leśna 81,02 km²

- uprawna 2,04 km²

- wodna 0,53 km²

Pow. ochrony

- ścisłej 8,06 km²

- częściowej 73,2 km²

- krajobrazu 3,57 km²

Powierzchnia otuliny

Długość szlaków turystycznych 53,3 km

Odwiedzających rocznie 100 tys.

Siedziba Zwierzyniec