59. ZAPOŻYCZENIA Z JĘZYKA WĘGIERSKIEGO W POLSZCZYŹNIE

Stosunki polsko-węgierskie trwały już od średniowiecza, rozwijały się na podłożu dynastyczno-politycznym, w związku ze służbą wojskową Polaków u Węgrów i Węgrów u Polaków. W Akademii Krakowskiej studiowało wielu Węgrów zwłaszcza w pierwszej połowie XVI w. nasilenie wpływów węgierskich przypadło na lata panowania Stefana Batorego.

Pożyczki dotyczyły szczególnie dziedziny wojskowej w zakresie: ubioru, zbroi, stajni, organizacji wojskowej.

Utrzymują się one jako objaw mody przez kilkadziesiąt lat jeszcze w XVII w.

Przykłady:

• baca – starszy pasterz,

• ciżmy – buciki,

• czekan/czakan – kilof,

• czuha – sukmana,

• delija – suknia wierzchnia,

• deresz – koń siwej maści,

• dobosz – bębniarz,

• dołman – płaszcz,

• elear – harcownik,

• forga – pióropusz u konia,

• forgocz – uwieź konia,

• giermek – noszący broń za panem,

• hejnał – jutrzenka,

• juhas – pasterz,

• katana – kurtka,

• kontusz – suknia wierzchnia,

• korbacz – bicz

• kord – miecz

• magierka – czapka węgierska,

• nadrygi – spodnie,

• orszak – drużyna, poczet,

• szyposz – piszczałka

• szyszak – hełm,

• widek – powiat.