ANNA KAMIEŃSKA

(1920–1986)

Poetka ludzkiego życia

„Pogoda ducha, spokój i uśmiech – to nie są dary, to obowiązek.

Jakże często wykraczamy przeciw tym podstawowym ludzkim obowiązkom” (fragment

książki Anny Kamieńskiej pt. Notatnik 1965–1972).

Anna Kamieńska była poetką, tłumaczką, autorką szkiców literackich, esejów, opowiadań.

We wszystkich swoich utworach zwracała uwagę na „zwykłą drogę ludzkiego życia”. Uważała,

że poprzez „słowa prześwieca prawdziwa twarz człowieka”, którego wychowuje i kształtuje

literatura. Odwoływała się do tradycji antycznej, chrześcijańskiej oraz kultury ludowej.

Najczęstszymi motywami występującymi w jej twórczości są: narodziny, śmierć, światło,

ciemność, wiara, nadzieja, miłość, tęsknota, radość, samotność, spotkanie z Bogiem

i człowiekiem.

Preferowała prostotę języka, zwięzłość, charakterystyczne dla jej poezji są stylizacje

modlitewno-litanijne. Twórczość Kamieńskiej cechuje mądrość, wewnętrzna radość, spokój

i wiara, których często brakuje w naszym życiu. Poetka w swoich wierszach poucza,

że najważniejsze są rzeczy małe, codzienne, bo z nich składa się ludzkie życie.

To nie z wielkiej

ale z każdej drobnej rzeczy

ogromnieje tak

jakby Ktoś lepił Wieczność

jak jaskółka gniazdo

z grudek chwil.

(fragment wiersza Anny Kamieńskiej pt. Rzeczy małe)