Bolesław Prus, Lalka
Lalka - wielka forma prozatorska.
I rozdział - „Jak wygląda firma?” - finezja tytułu.
Każde słowo - przemyślane.
Mistrzostwo w narracji. Jest ona prowadzona z humorem.
Zawiera elementy fantastyki (metal).
Humor w Lalce
Prus humorem nie rani, lecz bawi i ozdabia, powiększa charakterystykę bohaterów (podobnie jak czynił to Mickiewicz). Jest to humor „pobłażliwy”.
Humor ≠ komizm
Humor - pewna postawa autora wobec przedstawianego świata, dzięki której pewne elementy są komiczne.
Elementy komizmu w Lalce:
dowcip - komizm słowny (gry słów)
„służę piorunem”
„jak ten czas leci” - o wypitych butelkach alkoholu
charakterystyka odautorska - „Pamiętniki starego subiekta”
„wątpliwej wartości tenorem”
„parska jak rumak szlachetnej krwi, któremu wyścig się przypomina”
język Żydów - gry słów
Żydzi w Lalce:
inteligent dr Schumann, lekarz, bada ludzkie włosy, tworząc teorie na temat różnych narodów
„ale przywieź mi włosów”
Henryk Schlangbaum, który przymiera głodem, dostaje posadę od Wokulskiego, lichwiarz
układa szarady
Lisiecki: „czujesz tu gdzieś, panie czosnek?”
dialog Wokulskiego ze Schlangbaumem = komizm postaci + komizm sytuacyjny + komizm słowny
Wokulski chce przepłacić i musi to jakoś wyjaśnić Żydowi
komizm sytuacyjny
licytacja kamienicy Łęckiej
motyw studentów
komizm postaci - postacie drugoplanowe są skonstruowane humorystycznie, właściwie każda postać jest w jakimś stopniu komiczna
Rzecki - romantyk pod koniec XIX w., który przeżył kampanię węgierską
„humor przez łzy”
2 fascynacje - Wokulski i Napoleon
baron - niezwykle barwna, ciekawa i komiczna postać
Sposób charakteryzowania postaci
Charakterystyka obejmuje:
przedstawienie postaci
cechy fizyczne
cechy charakteru
otoczenie - jak odnosi się do innych postaci? Jak otoczenie odnosi się do niej?
próba oceny postaci
Rodzaje charakterystyki:
pośrednia - rozmowa towarzystwa warszawskiego (obmawianie Wokulskiego)
bezpośrednie - poznajemy postać Wokulskiego z jego rozmów jego (także z rozmów innych postaci, ale to charakterystyka pośrednia)
retrospekcja
Wokulski - kupiec, mieszczanin (zawód pogardzany przez ówczesne elity arystokratyczne)
bardzo ceni pracę
szlachcic z pochodzenia
ma „kompleks kupca”
próbuje być modny, uczy się angielskiego
Szprot
podtrzymuje dyskusje (opozycja)
Rzecki - subiekt, bonapartysta
Lisiecki - subiekt
punktualny
stary kawaler
„pan o wysokim czole”
prowadzi życie towarzyskie
antysemita
przekomarza się z Rzeckim
otwarta struktura powieści
„Pamiętnik starego subiekta”
„I w tajemnicy przed wszystkimi prowadził pamiętnik.”
NARRATOR + SUBNARRATOR 1) OŻYWIENIE
2) DOSTARCZENIE INFORMACJI
jedna z postaci
komentuje
wydarzenia
podlega informacje o Wokulskim
narratorowi (charakterystyka Wokulskiego
wszechwiedzącemu do momentu wyjazdu do Bułgarii)
Dialog we wspomnieniach
W obrębie subnarracji występuje II subnarracja.
Wirski - dozorca; szlachcic wysadzony z siodła
relacja o wyprowadzeniu się studentów
Rzecki odwiedza Wirskiego, rozmawiają o ploteczkach, Wirski opowiada Rzeckiemu o eksmisji
Seria epizodów dotyczących studentów - wątek społeczny.
Pokolenia w Lalce
POKOLENIE STARE
Rzecki Łęcki |
Wokulski poza podziałem - pokolenie średnie |
POKOLENIE MŁODE
Izabela Łęcka Ochocki |
W Lalce występują postaci I-, II- i III-planowe. Niektóre postacie występują anonimowo - bez imienia czy nazwiska, np. Książę. Z kolei ważne jest imię Kazimierza Stawskiego - typowego arystokraty, utracjusza.
Wokulski jest postacią centralną, opisywany jest przez 2 narracje.
Rzecki - jedna z głównych postaci.
W Lalce występują 2 stany:
arystokracja (Łęccy)
skompromitowana, ośmieszona
Łęcki - utracjusz, przepuścił cały majątek
Izabel Łęcka - nie ze swojej winy, lecz z winy wychowania nie jest zdolna do wyższych uczuć; nie ma zainteresowań, ale stwarza pozory
prowadziła życie monotonne, każdy jej dzień wyglądał tak samo
sny - Apollo (raz z głową Wokulskiego)
Ochocki - interesują go wynalazki, próbuje oderwać się od arystokracji, ale potem wraca tam i grzęźnie w tej warstwie jak w bagnie
mieszczanie, subiekci (Rzecki, Wokulski, studenci)
O humorze w utworach B. Prusa można przeczytać w książce O uśmiech pana Prusa.
Handlem zajmowali się Żydzi, zwani pogardliwie „handlami”. Por. Maria Konopnicka, Mendel gdański, Nasza szkapa.
Por. A. Mickiewicz, Pan Tadeusz - Asesor, Hrabia, Wojski (bez imienia).