Tylko niektóre ustawy są źródłem prawa konstytucyjnego.
Ustawa - akt powszechnie obowiązujący o charakterze ogólnym i genialno-abstrakcyjnym o określonej mocy prawnej uchwalany przez parlament w drodze specjalnej procedury, tzw. trybu ustawodawczego; jest to także akt samoistny (aby go wydać nie trzeba upoważnienia w akcie prawnym o wyższej mocy prawnej).
Ustawą można uregulować wszystko, nawet kwestie, o których konstytucja nie wspomina.
Nie powinno wydawać się ustaw sprzecznych z konstytucją.
Materia ustawy - to, co dana ustawa uregulowała (czego dotyczy)
Materia ustawowa - sprawy (zagadnienia), które mogą być uregulowane tylko ustawami (w Polsce: budżet, status jednostki w państwie)
Akty z mocą ustawy
(rozporządzenie z mocą ustawy, dekrety z mocą ustawy)
Akty prawne powszechnie obowiązujące, zazwyczaj ogólne, normujące sprawy zasadnicze regulowane przez ustawy, posiadającą równą ustawie moc prawną, ale wydawane nie przez parlament i w przypadku oraz pod warunkiem nadającym im charakter wyjątkowego ustawodawstwa
Wydają je najczęściej organy wykonawcze.
Wydawanie aktów z mocą ustawy:
Konieczność uzyskania upoważnienia parlamentu, tzw. delegacji ustawodawczej
Konieczność uzyskania zgody organu innego niż parlament
Wprowadzenie pewnych ograniczeń czasowych (najczęściej sytuacje szczególnego zagrożenia państwa; dotyczy to też czasu kiedy nie może działać parlament)
Konieczność zatwierdzenia tych aktów przez parlament
Często prawodawca wyznacza pewne zagadnienia, które nie mogą być uregulowane tymi aktami
Rozporządzenia
Akt prawny powszechnie obowiązujący o mocy prawnej niższej od ustawy wydawany przeważnie przez organy władzy wykonawczej o charakterze niesamoistnym.
Akt niesamoistny - wydawany tylko na podstawie i w celu wykonania ustawy. Aby akt ten wydać konieczne jest tzw. upoważnienie ustawowe, które musi być uszczegółowione pod względem podmiotowym (konkretnie wskazywać organ wydający), przedmiotowym (wskazywać przedmiot regulacji), treściowym (wskazywać wytyczne co do treści). Może mieć charakter obligatoryjny (organ musi wydać rozporządzenie - konieczność wydania) lub fakultatywny (dozwala się wydanie rozporządzenia). Istnieje ścisły zakaz subdelegacji (organ upoważniony do wydania rozporządzenia nie może przekazać tego upoważnienia innemu organowi. Nie wszystkie rozporządzenia są źródłem prawa konstytucyjnego.
Umowy międzynarodowe
Prawo ponadnarodowe
W przypadku Polski - wtórne prawo europejskie
Regulaminy parlamentarne
W wielu państwach regulaminy izb parlamentu nie mają charakteru ustaw tylko uchwał i tym samym nie są zaliczone do prawa powszechnie obowiązującego. Są mimo to ważnym źródłem prawa konstytucyjnego. Wynika to z zasady autonomii parlamentu polegającej na tym, że izba parlamentu może swobodnie w granicach określonych przez konstytucję ustalić swoją strukturę wewnętrzną i zasady funkcjonowania.
Zwyczaj konstytucyjny, precedens konstytucyjny, zwyczajowe prawo konstytucyjne
Precedens konstytucyjny - świadome, jednorazowe rozstrzygnięcie w dziedzinie spraw wiążących się z konstytucją, co do którego istnieje przypuszczenie, że taka jak ten precedens będzie praktyka w przyszłości. Nie jest on źródłem prawa konstytucyjnego.
Zwyczaj konstytucyjny - wykształcona, stała i określona praktyka najważniejszych organów państwa w dziedzinie spraw wiążących się z konstytucją. Nie jest on źródłem prawa konstytucyjnego.
Zwyczajowe prawo konstytucyjne - zwyczaj konstytucyjny, ale uznany przez państwo za obowiązujący. Jego naruszenie byłoby złamaniem prawa, jest on więc źródłem prawa konstytucyjnego.