Trudności napotykane przez pracowników socjalnych w relacjach z przedstawicielami instytucji samorządowych i rządowych oraz organizacji pozarządowych

Działanie pomocy społecznej jest w znacznym stopniu określone charakterem i zakresem współpracy między wieloma instytucjami. Stad też coraz większe zainteresowanie badaczy trudnościami jakie napotykają pracownicy socjalni w relacjach z partnerami z instytucji rządowych, samorządowych i pozarządowych.

Badacze enklaw biedy w Łodzi zwrócili uwagę na widoczny brak współpracy między instytucjami obecnymi na terenie enklaw. Niektórzy klienci, wykorzystując brak procedur, korzystali z wielu różnych źródeł pomocy, traktując to, jako skuteczną strategię przetrwania. Natomiast pracownicy instytucji stawali się ofiarami braku procedur lub nawet animozji między instytucjami.

Niemal 60 % pracowników socjalnych zatrudnionych w miejskich ośrodkach pomocy społecznej dawnego woj. katowickiego napotykało na różnego rodzaju utrudnienia w kontaktach z pracownikami z innych instytucji na swoim terenie. Trudności w relacjach z partnerami reprezentującymi instytucje w mieście wynikały z niechęci osób zatrudnionych w tych instytucjach do nawiązania bądź kontynuowania współpracy, także lekceważący stosunek do problemów klienta, niezrozumienie pracy socjalnej, złe postrzeganie pomocy społecznej i roli pracownika socjalnego.

Najważniejsze trudności w relacjach między instytucjami ujawnione przez pracowników socjalnych:

1. nadmierne zbiurokratyzowanie,

2. sformalizowane kontakty między ośrodkiem innymi instytucjami,

3. niechęć do nawiązywania współpracy,

4. brak zainteresowania współpracą ze strony osób i instytucji,

5. brak procedur regulujących współpracę ośrodka z innymi instytucjami w gminie,

6. brak gminnych programów pomocy,

7. niemożność otrzymania potrzebnej informacji.

Z organizacjami pozarządowymi pracowało ponad 60 % pracowników socjalnych, 80 % z nich stwierdziła że nie napotkali trudności w relacjach z sektorem (non-profit). W przypadku organizacji pozarządowych podkreślano głównie, że dysponują one zbyt ograniczonymi środkami i możliwości z ich strony są niewielkie.

W społecznościach niska jest świadomość problemów społecznych oraz świadomość zasad i metod rozwiązywania tych problemów, a obecny stan kadr i poziom ich kwalifikacji ogranicza możliwości wykonania ustawowych zobowiązań do opracowania strategii rozwiązywania problemów społecznych czy regionalnych programów profilaktyki lokalnej. Brakuje poszukiwania efektywnego współdziałania, dominują silniejsze powiaty.

Jest to trudna rzeczywistość, w jakiej działa współczesny pracownik socjalny i w której próbuje, choćby w ograniczonym stopniu pomagać i rozwiązywać złożone problemy klientów.