Jesensky M , Leśniakiewicz R Powrót do księżycowej jaskini Doc


Robert K. Leśniakiewicz Miloš Jesenský

Powrót do Księżycowej Jaskini

Jordanów - Krásno n./Kysucou 2010


Spis treści:

Wstęp

ROZDZIAŁ I - Obłazowa Jaskinia - dowód pośredni

ROZDZIAŁ II - Dolina Krzemowa z Dyluwium? ROZDZIAŁ III - Kuliste zagadki i inne … ROZDZIAŁ IV - Ślady w mikroświecie ROZDZIAŁ V - Szamballa a sprawa polska ROZDZIAŁ VI - Australijska Atlantyda ROZDZIAŁ VII - Megality - aspekt energetyczny ROZDZIAŁ VIII - Księżycowy Szyb - ignis fatuus? ROZDZIAŁ IX - Rekonesans w Yzdar ROZDZIAŁ X - Kurierskie szlaki

ROZDZIAŁ XI - Księżycowa Jaskinia - koniec mitu?


Wstęp

Od wydania naszej wspólnej książki pt. „Tajemnica Księżycowej Jaskini” minął już rok. W tym czasie zmieniło się bardzo wiele, ale najważniejsza zmiana nastąpiła w tej części Europy, w której mieszkamy. Polska i Słowacja wstąpiła do grona państw z Układu Schengen i dzięki temu pomiędzy naszymi krajami praktycznie znikła granica. Spełniło się nasze marzenie i granica zaczęła naprawdę łączyć, a nie dzielić ludzi. To bardzo dobry prognostyk na przyszłość, bowiem będzie można przedsięwziąć te prace i poszukiwania, których nie można było wykonać ze względów administracyjno- biurokratycznych. Jaka szkoda, że nie dożył tego dr Antonin Horák, który ta sprawę zaczął swym doniesieniem!

Na razie daliśmy sobie spokój z poszukiwaniami w terenie. Po prostu dlatego, że wymaga to sił i środków, których nie posiadamy, a po drugie - dlatego, że nie wiemy dokładnie, w których lokalizacjach należałoby jej szukać. W zasadzie wytypowaliśmy dwie:

  1. Okolice gór Šíp i Kopa w paśmie Wielkiej Fatry, i…

  2. Okolice miejscowości Żegiestów-Żdziaryki w Polsce i po słowackiej stronie granicy w okolicach miejscowości Súlin.

Obie te lokalizacje spełniają zasadniczo większość punktów z opisu geograficznego podanego przez dr Horáka, ale nie wszystkie… - dlatego sprawa lokalizacji tej jaskini wciąż pozostaje kontrowersyjna.

Nie liczymy na pomoc z zewnątrz, bowiem - jak nauczyło nas doświadczenie - zachodni ufolodzy i badacze Nieznanego tylko dużo obiecują, a kiedy przychodzi co do czego, zwyczajnie nie odpowiadają na listy czy telefony. Szczególnie Amerykanie są przyzwyczajeni do tego, że traktuje się ich jak wyrocznię w sprawach wszelkich dziwnych rzeczy i wydarzeń. Oczywiście są nimi zainteresowani o tyle, o ile będzie można je sprzedać mediom - najlepiej TV. No i oczywiście to my mamy wykonać czarną robotę i znaleźć dane, informacje czy artefakt, a oni przyjeżdżają na gotowe i zgarniają całą śmietankę glorii odkrywców, sprowadzając nas do roli „tubylców, którzy udzielili im pomocy w odkryciu jaskini”. Stąd nasza awersja do wszelkiej współpracy z Zachodem w tym zakresie.

Osobiście jestem zdania, że sprawa powinna być rozstrzygnięta przez nas - to jest przez przedstawicieli krajów bezpośrednio zainteresowanych rozwiązaniem tej zagadki: Słowaków, Czechów, Polaków oraz ewentualnie Węgrów i Rumunów - o ile ci ostatni wykażą tym zainteresowanie, wszak dr Horák urodził się i wychowywał w Siedmiogrodzie na obszarze byłego Imperium Austro-Węgierskiego… Natomiast reszcie świata ewentualnie możemy udostępnić wyniki badań i dane na temat odkrytej i wyeksplorowanej przez nas Księżycowej Jaskini. Inaczej być nie może. Uważam, że prymat w tym zakresie należy się właśnie Słowakom i Czechom, bo to w końcu jest terytorium Słowacji, a dr Horák był czeskim Żydem. I tak należałoby potraktować tą sprawę.


Aktualnie zbieramy informacje o innych dziwnych jaskiniach świata i zjawiskach w nich zachodzących. Mamy więc informacje na temat odkryć dokonanych w Jaskini Obrazowej koło Nowego Targu, w której uczeni znaleźli przedmioty codziennego użytku sprzed około 32.000 lat - w tym bumerangi - jak dotąd pierwsze w Polsce i chyba jedyne na naszym kontynencie. W 1985 roku polscy archeolodzy odkryli w Jaskini w Obłazowej na pograniczu Spiszu i Podhala skupisko cennych przedmiotów obrzędowych. Był wśród nich zakrzywiony, oszlifowany fragment ciosu mamuta.

„Przyznam, że nie od razu wiedziałem, że mamy do czynienia z bumerangiem" - mówi prof. Paweł Valde-Nowak z Instytutu Archeologii i Etnologii PAN w Krakowie. "Na początku sądziliśmy, że to starannie wykonany sztylet. Po bliższych badaniach stwierdziliśmy jednak, że z racji wyglądu kojarzonego z narzędziami używanymi przez Aborygenów, musi to być bumerang, tyle tylko, że używany przez człowieka paleolitu"

- dodaje prof. Valde-Nowak. Jedynie w Australii używanie bumerangu przetrwało do naszych czasów. Dlaczego więc nic o nim nie wiemy? "Do 1995 roku trwały prace terenowe w jaskini. Teraz w programie badań nastąpiła przerwa przewidziana na opracowanie wyników pierwszego etapu i nie ma decyzji, kiedy dalsze badania kompleksu stanowisk (Jaskinia w Obłazowej i przylegające do Obłazowej stanowisko ludności ze schyłkowego paleolitu) zostaną podjęte" - wyjaśnia naukowiec.

Przeprowadzone w lipcu badania geofizyczne w jaskini Obłazowej na Podhalu (pow. Nowy Targ) - jednym z najważniejszych stanowisk paleolitycznych w Polsce - ujawniły istnienie zasypanych korytarzy.

We współpracy z Instytutem Nauk o Ziemi Uniwersytetu Śląskiego wykonane zostały sondaże geofizyczne we wnętrzu jaskini i jej najbliższym otoczeniu. Wykazały one, że poza znaną i zbadaną już częścią jaskini są jeszcze zawalone, lub zamulone rozległe korytarze i być może obszerna komora. Niewielkie zapadlisko na polu kilkadziesiąt metrów od jaskini okazało się głębokim lejem krasowym. Prawdopodobnie łączy się on z podziemną częścią jaskini. Był tu kiedyś przepływ podziemnej rzeki. Jaskinia Obłazowa była zamieszkiwana już ponad 50 tys. lat temu. Jej podziemne części zostały zasypane znacznie później. Dlatego w głębszych partiach mogły zachować się nienaruszone ślady jej najstarszych mieszkańców.

W czasie wcześniejszych badań jaskini rozpoznano w niej 11 warstw osadniczych. Szczególnie interesująca była warstwa ósma datowana na ok. 30-28 tys. lat p.n.e., która zawierała liczne ozdoby oraz narzędzia z kamienia i rogu - w tym słynny już bumerang z kości mamuta. Były tam także obcięte ludzkie palce - najstarsze szczątki ludzkie znane z ziem polskich. Jaskinia spełniała w tym czasie rolę jakiegoś sanktuarium.

Dlaczego Jaskinia Obrazowa jest tak ważna z naszego punktu widzenia i co ma ona wspólnego z Księżycową Jaskinią? Otóż ma to, że jej wiek wynosi ponad 30 tysięcy lat i w ciągu tego czasu mimo szalejących tutaj trzęsień ziemi - a trzeba wam wiedzieć, że w okresie pomiędzy 998 a 2004 rokiem n.e. na terenie Polski południowej miały miejsce ponad 120 trzęsień ziemi, z czego co najmniej 20 miały siłę 9 stopni w skali Rychtera, a w jednym przypadku wartość ta sięgnęła 10 R. Było to w fatalnym dla mieszkańców Europy Środkowej dniu 28.VI.1763 roku, kiedy to na Słowacji nie ostał


się ani jeden murowany dom! I mimo tego potężnego, niszczącego terremoto, jaskinie w Polsce, Słowacji i Czechach ostały się niemal nienaruszone!

Odbyliśmy również wyprawy do dwóch innych polskich jaskiń: Jaskini Niedźwiedziej (800-807 m n.p.m.)1 w masywie Śnieżnika (1425 m) koło Kłodzka na Dolnym Śląsku i Jaskini Raj (250-256-259 m) koło Kielc. Charakterystyczną w tych jaskiniach jest piękna i bogata, kolorowa szata naciekowa, która nie uległa zagładzie w czasie tych trzęsień ziemi. A powinna! Co z tego wynika? Ano wynika to, że jest nadzieja na to, iż Księżycowa Jaskinia nie zapadła się w czasie któregoś z tych kataklizmów, które dotknęły nasze kraje i co więcej - jeżeli istnieje - możemy ją odnaleźć w stanie nienaruszonym. To jest bardzo ważne spostrzeżenie.

Drugie doniosłe spostrzeżenie wiąże się z pewnym zjawiskiem zaobserwowanym w tych jaskiniach oraz w Wąwozie Kraków - otóż jak już wspominaliśmy w naszych pracach - Wąwóz Kraków w polskich Tatrach Zachodnich jest osobliwą formacją terenową powstałą wskutek zapadnięcia się, literalnego skolapsowania, długiej na ok. 3 km jaskini biegnącej od Doliny Kościeliskiej (1110 m) aż niemal pod szczyt góry Ciemniak (2096 m). Jak podają to różne źródła - jaskinia ta zapadła się około 10.000

- 12.000 lat temu, wskutek nieznanego kataklizmu.

Po drugiej stronie naturalnego działu jakim jest grzbiet Twardego Upłazu (1858 m), istnieje gigantyczne głazowisko Wantule (od słowa „wanta” czyli głaz). Jest to kilkaset ogromnych skalnych bałwanów, które znajdują się w górnej partii Doliny Miętusiej (ok. 1200 - 1300 m). Głazowisko to powstało w wyniku osunięcia się na zalegający w Miętusiej jęzor lodowcowy północno-wschodniego występu skalnego turni Dziurawe, w wyniku czego rozpadła się ona na skalne, wapienne bałwany o objętości kilku metrów sześciennych. I znowu - wiek tego głazowiska waha się w przedziale od 10 do 12 tysięcy lat…

W obu wymienionych jaskiniach - Niedźwiedziej i Raju - znajdują się skalne obwały pokryte naciekami, których wiek szacuje się znowu na 10 - 12 tysięcy lat… A zatem wygląda na to, że w tej części świata nastąpił jakiś kataklizm, który powodował zapadanie się jaskiń, osuwanie się piargów i powstanie gołoborzy. Ten wiek, który się powtarza, wykazuje zbieżność do wydarzenia opisanego przez Arystoklesa zwanego Platonem (427-347 p.n.e.) - a chodzi oczywiście o zagładę legendarnej Atlantydy. W tym przypadku jest to jeden dowód więcej mówiący pro relacji Platona zawartej w jego dialogach „Timajos” i „Kritias”. Stąd właśnie ta pewność dr Horáka, kiedy mówił on o cywilizacjach platońskich w kontekście istnienia Księżycowej Jaskini.

Ale to jeszcze nie wszystko, bowiem sprawa istnienia Księżycowej Jaskini ma swe drugie dno, o czym już sygnalizowaliśmy w naszej książce. Jest nim kwestia istnienia słynnej podziemnej krainy - Shambhalli-Agharty,która według jednych autorów ma znajdować się w naszym planetarnym podziemiu, gdzieś pod Azją Centralną lub na obszarze Tybetu, na pograniczu z Indiami - pomiędzy Himalajami a Transhimalajami, u źródeł Brahmaputry, niedaleko gigantycznej piramidy świętej góry Kajłas/Kailas (6716 - 6666 m)2. Znany w okresie międzywojennym, polski podróżnik i pisarz Ferdynand A. Ossendowski (1876-1945) w swym bestsellerze

0x01 graphic

1 Wysokości poszczególnych wejść do jaskini.

2 Podano tutaj dwie skrajne oceny wysokości tej góry.


„Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów” (Warszawa 1923) poza opisami swej brawurowej ucieczki przed okrutną śmiercią zarówno z rąk czerwonych jak i białych Rosjan, podaje jeszcze opis czegoś, co nazywa on „podziemnym państwem Agharty”. Według jego relacji, Agharta znajduje się głęboko pod ziemią na terenach Tybetu i Mongolii, a zamaskowane wejścia do niej znajdują się na całym świecie. Powstała ona 60.000 lat temu i ma ważki wpływ na to, co się dzieje na świecie. Zainteresowanych odsyłam do lektury tej książki, która zawiera opis tej krainy. Ma ona być zamieszkała przez mędrców, którzy mają bezpośrednią łączność z Bogiem, a kiedy Władca Świata z Agarty się modli - wszystko, co żyje, zamiera z przerażenia. Podziemia agartyjskie odwiedzali ludzie, których życie odcisnęło piętno na losach całej cywilizacji: Budda, Paspa, Baber i Issa (Isza) - Jezus zwany Chrystusem, który tam spędził swe młode lata w poszukiwaniu mądrości. Pisali o tym Mikołaj Notowicz, Śri Swami Abhendanda oraz Mikołaj Roelich. (=> Antologia - „Nieznane życie Jezusa”, Zakopane 1993) Wiele wskazuje na to, że faktycznie - gdzieś na pograniczu dzisiejszego Tybetu, Indii, Nepalu i Pakistanu - znajdowało się potężne centrum religijne, promieniujące wiedzą na cały świat i wywierające nań niewidzialny, ale odczuwalny wpływ, jak w powieściach Montyherta i Redfielda. (=> F. Montyhert

- „Atlantyda i Agharta”, Warszawa 1983; M. Redfield - „Niebiańskie proroctwo”,

„Dziesiąte Wtajemniczenie”, „Tajemnica Szamballi”, Warszawa 1993-2002) Ossendowskiego tam nie było, bo w swych wędrówkach zapuścił się tylko do Lhassy, a potem przez Chiny i Japonię wyjechał do USA, gdzie w kilka tygodni powstał rękopis jego książki. Relację o państwie Agharty ma on niejako z drugiej i trzeciej ręki, i wiele wskazuje na to, że jest ona opowiadaniem o istniejącej realnie krainie, którą otacza mityczny i mistyczny woal Wielkiej Tajemnicy.

  1. A. Ossendowski pisał o wejściach do podziemnego świata Agharty znajdujących się w rejonie południowego brzegu jeziora Bajkał czy w paśmie górskim Arszanów, które znajduje się pomiędzy Bajkałem a Mongolią. Druga lokalizacja znajduje się według opowiadań przezeń przytoczonych, gdzieś na pograniczu afgańsko - indyjsko - pakistańsko - tybetańskim - tadżyckim i chińskim... To jest ogromny obszar, górzysty i pustynny. Szukanie w nim systemu jaskiń i tajnych wejść jest równoznaczne z poszukiwaniem igły w stogu siana. W terenie tym zawodzi nawet najbardziej wyrafinowana i finezyjna technika, o czym przekonali się Rosjanie i Amerykanie w czasie I i II Wojny Afgańskiej...

No właśnie - w czasie działań związanych z likwidacją baz talibańskich terrorystów w Afganistanie, w czasie oblężenia skalistej twierdzy w masywie Tora Bora, atakujący Amerykanie natknęli się na zupełnie nieznany nikomu (poza miejscowymi rzecz jasna) system korytarzy i podziemnych tuneli. W tunelach tych talibowie rozpłynęli się i Amerykanom nie udało się ich zlokalizować i zlikwidować. Akcję przeciwko talibom przerwano, rzekomo na prośbę rządu afgańskiego, a to ze względu na świętość tych miejsc... I przeszedłbym ponad tym do porządku dziennego, gdyby nie to, że informację tą firmował słynny polski podróżnik i członek nowojorskiego Explorers Club - Maciej Kuczyński. (=> M. Kuczyński - „Szambhalla w Afganistanie?” w „Gwiazdy mówią” nr 12/2003)

A zatem założywszy, że te amerykańskie dane są prawdziwe, to zetknęliśmy się z czymś naprawdę niezwykłym i tajemniczym, co może nas zawieść nawet do Agharty! I ta tajemnica będzie nas wciąż utwierdzała tylko w przekonaniu, że tak naprawdę, to


bardzo, ale to bardzo niewiele wiemy o planecie, na której mieszkamy... Tak zatem istnieje możliwość, że Księżycowa Jaskinia stanowi część systemu tuneli oplatającego naszą planetę, a który faktycznie przynależy do Shambhalli-Agharty lub niemniej mitycznej Interterry.

W ścisłym związku z nimi pozostają tajemnicze tunele w Babiej Górze i jej polskich odgałęzieniach, o których krążą uporczywe legendy po obu stronach granicy. Należałoby zbadać słowackie megalityczne kule z piaskowca ze słowackich Kysuc. Ostatnio znaleziono ich slady także w Polsce, w okolicach Węgierskiej Górki i Beskidzie Małym. W dalszym ciągu nikt nie rozwiązał tej zagadki…

Podobnież, jak nie jest rozwiązaną zagadka Muru Gigantów, który ciągnie się od Bańskiej Szczawnicy aż do wsi Dudince, a który jest ponoć widoczny tylko z góry, z satelitów. Jednakże informacja o nim pochodzi od Amerykanów, a jak już tu raz powiedziano, jest to najmniej wiarygodne ze źródeł… Ale nie odrzucamy tego, gdyż właśnie tam może kryć się rozwiązanie niejednej zagadki.

Kolejną tajemnicą do wyjaśnienia jest tajemnica tuneli pod piramidą w Bośni, która została odkryta dwa lata temu.

Zbadania także wymagają ogromne kurhany w Polsce, znajdujące się w okolicach Kazimierzy Wielkiej, objętość tylko jednego z nich jest 1,5 razy większa od Wielkiej Piramidy w Gizie! I zostały wzniesione - jak obliczają archeolodzy, około 6000 roku

p.n.e. - tj. 8000 lat temu!

Poza tym dzięki pomocy Rosjan z czasopisma „Kalejdoskop NLO”, a w szczególności red. Wadima K. Ilina z Sankt Petersburga uzyskaliśmy sporo informacji na temat zadziwiających systemów jaskiniowych w masywie Butentau w Azji Środkowej oraz tuneli łączących pieczary północnego i południowego Uralu. Wygląda na to, ze to, co wiemy o jaskiniach tego świata jest zaledwie cząstką tej tajemnicą, do której należy także tajemnica Księżycowej Jaskini…

ROZDZIAŁ I - Obłazowa Jaskinia: dowód pośredni

Poszukując dowodów na autentyczność relacji dr Horáka zadaliśmy sobie pytanie o samą możliwość istnienia takiej jaskini w stanie niezmienionym przez kilka czy nawet kilkadziesiąt tysięcy lat. Obawy nasze były o tyle uzasadnione, że jaskinia ta znajduje się na obszarze pensejsmicznym słowacko-polskiego pogranicza, co oznacza, że jest


ono nawiedzane od czasu do czasu przez trzęsienia ziemi, czasami nawet bardzo silne. Jak bardzo obawy te są uzasadnione, pokazuje poniższa tabela, w której wykazano co silniejsze trzęsienia ziemi od X do pierwszych lat XXI wieku:

TRZĘSIENIA ZIEMI W POLSCE

Wg „Katalog trzęsień ziemi w Polsce w latach 1000-1970”, Warszawa 1972 i materiały autorów

Data

Epicentrum

Rejon trzęsienia ziemi

Stopień (R)

998.VII3

Czechy

Niemcy, Morawy, Śląsk

b. silne4

1000.03.29.

Lublana (SLO)

Cała Europa

9

1011

Kowary

Karkonosze

silne

1014.11.18.

Śląsk

Śląsk i Polska

silne

1016

Kraków

Polska

silne

1034.02.17.

Polska

Polska, Czechy, Węgry

silne

1040.12.25.

Węgry

Polska, Czechy, Węgry

silne

1044

Polska

Polska, Czechy, Węgry

silne

1092.06.26.

Morawy (CZ)

Polska, Czechy, Węgry

silne

1170.04.01.

Węgry

Polska, Czechy, Austria, Węgry, Ukraina, Niemcy, Szwajcaria

b. silne

1201.05.04.

G. Styria (A)

Austria, Czechy, Niemcy, Polska

9

1258.02.07.

Polska

Polska, Czechy, Rosja

silne

1259.01.31.

Kraków

Polska, Czechy

9

1303.08.08.

Kraków

Polska, Niemcy

silne

1328.08.04.

Węgry

Polska, Węgry, Czechy

silne

1356

Bazylea (CH)

Czechy, Polska

b. silne

1358

Morawy (CZ)

Czechy, Polska

silne

1372.06.01.

Sundgau (D)

Niemcy, Polska, Czechy, Szwajcaria

9

1384.12.24.

Austria

Niemcy, Polska

silne

1433

Dolny Śląsk

Polska, Czechy, Austria

silne

1441

Słowacja

Słowacja, Polska

9

1443.05.29.

Węgry

Węgry, Słowacja, Czechy, Polska, Austria

<9

1443.06.05.

Śląsk

Środkowa Europa

9

1443.06.05.

Zvolen n./Hronom (SK)

Słowacja, Polska

9

1483

Brzeg

Polska

słabe

1496.06.23.

Nysa

Polska

słabe

1517.09.25.

Podole (UA)

Polska, Ukraina

słabe

1528

Polska

Polska, Węgry, Ukraina

silne

1562.02.10.

Kłodzko

Polska, Czechy

silne

1572.01.06.

Warmia i

Polska

b. silne

0x01 graphic

3 Trzęsienie ziemi powtarzało się przez 8 dni!

4 Z braku dokładnych pomiarów siły trzęsień ziemi podaję ich siłę w skali opisowej: słabe, silne, b. silne.


Mazury

1572.01.09.

Toruń

Polska

silne

1590.09.15.

Alpy (A)

Austria, Niemcy, Polska, Czechy, Szwajcaria, Słowacja, Węgry

9

1591.IV-V

Wieliczka

Polska

silne

1591.05.09.

Morawy (CZ)

Czechy, Polska

b. silne

1594.09.15.

Złotoryja

Polska

słabe

1601.01.06.

Warmia i Mazury

Polska, Dania, Szwecja

9

1606

Tuczno

Polska

5

1615.02.13.

Kotlina Kłodzka

Polska

słabe

1650.04.14.

Stara Lubovnia (SK)

Słowacja, Polska

4

1662.08.09.5

Spisz (SK)

Słowacja6, Polska

b. silne

1671.12.28.

Rzeszów

Polska

słabe

1680

Polska

Polska

silne

1690.12.04.

Karyntia (A)

Austria, Polska, Czechy, Niemcy, Szwajcaria

9

1695.VIII

Węgry

Polska, Węgry, Słowacja

silne

1715.05.01. 7

Cieszyn

Polska, Czechy

silne

1716

Tatry Wysokie

Polska, Słowacja

5

1717.03.11.

Pieniny

Polska, Słowacja

silne

1724.01.29.

Kieżmark (SK)

Słowacja, Polska

7

1751.06.31.

Karkonosze

Polska

słabe

1763.06.28.

Słowacja8

Słowacja, Polska, Czechy

9 - 10

1768.02.27.

Austria

Środkowa Europa

8

1774.01.26/27

Górny Śląsk

Polska

>7

1775.01.24.

Wrocław

Polska

słabe

1778

Beskid Niski

Polska

4

1778.05.10.

Dolny Śląsk

Polska

słabe

1785.02.07.

Morawy (CZ)

Czechy, Polska

silne

1785.08.22.

Beskid Śląski

Polska, Czechy, Słowacja

6,5

1786.01.03.

Szczecin

Polska, Niemcy

słabe

1786.02.10.

Mysłowice

Polska

słabe

1786.02.13.

Kotlina Kłodzka

Polska, Czechy, Słowacja

5 - 5,5

1786.02.26.

Beskid Śląski

Polska

3 - 3,5

1786.02.27

Kietrz

Polska, Czechy, Słowacja

6 - 6,5

1786.02.27.

Opava (CZ)

Polska, Czechy, Słowacja, Austria

7,5

1786.03.04.

Kotlina Kłodzka

Polska

3 - 3,5

0x01 graphic

5 Według innych źródeł było to dnia 6 sierpnia.

6 Trzęsienie ziemi mogło mieć przyczynę w impakcie meteorytu, który rozwalił kopułę szczytową Sławkowskiego Szczytu, wówczas najwyższego szczytu Tatr mierzącego około 2.700 - 2.800 m n.p.m.

7 Trzęsienie ziemi trwało 36 godzin!

8 Trzęsienie ziemi zburzyło wszystkie murowane domy na Słowacji!


1786.10.03.

Cieszyn

Polska, Czechy

3 - 3,5

1786.12.03.

Myślenice

Polska, Ukraina, Czechy, Słowacja

7,5 - 8

1789.12.11.

Karkonosze

Polska

>4

1790.03.13.

Wrocław

Polska

silne

1790.04.06.

Transsylwania (RO)

Polska, Rumunia, Ukraina, Węgry, Słowacja

silne

1799.II

Wrocław

Polska

słabe

1799.IX-X

Kotlina Jeleniogórska

Polska

słabe

1799.12.11.

Trutnov (CZ)

Czechy, Polska

6

1802.10.26.

Bukareszt (RO)

Rumunia, Węgry, Słowacja, Polska, Czechy, Ukraina

silne

1803.01.08.

Białystok

Polska, Litwa

silne

1817.02.07.

Czerwony Klasztor (SK)

Słowacja, Polska

4

1823.09.09.

Głubczyce

Polska

słabe

1829.06.02/03

Śnieżka

Polska, Czechy

słabe

1834.02.02.

Śląsk

Polska

słabe

1834.10.15.

Węgry

Węgry, Słowacja, Polska, Ukraina

7

1837.03.14.

Alpy

Środkowa Europa

7

1838.02.08/09

Dukla

Polska

słabe

1840.04.25.

Spiska Stara Wieś (SK)

Słowacja, Polska

7

1840.04.30.

Spiska Stara Wieś (SK)

Słowacja, Polska

słabe

1841.04.30.

Węgry

Węgry, Słowacja, Polska

słabe

1842.02.24.

Kraków

Polska

słabe

1842.03.08.

Kraków

Polska

słabe

1855.01.25.

Cieszyn

Polska

słabe

1857.12.16/17

Stary Sącz

Polska

słabe

1858.01.15.

Żylina (SK)

Słowacja, Polska, Czechy

9

1872.03.06.

Gera (D)

Niemcy, Polska, Czechy

8

1872.12.26.

Bielsko-Biała

Polska

słabe

1876.07.12.

Czeski Cieszyn (CZ)

Czechy, Polska

słabe

1877.10.05.

Góry Izerskie

Polska, Czechy

słabe

1877.11.25.

Kotlina Kłodzka

Polska, Czechy

słabe

1883.01.31.

Dolina Upy (CZ)

Czechy, Polska

6,5

1892.10.27.

Morawy (CZ)

Czechy, Polska

słabe

1895.04.14.

Lublana (SLO)

Środkowa Europa

6

1895.06.11.

Ząbkowice Śl.

Dolny Śląsk

7

1901.01.10.

Dolina Upy (CZ)

Czechy, Polska

7


1901.10.21.

Spiska Stara Wieś (SK)

Słowacja, Polska

6 - 7

1903.08.28.

Cerny Dul (CZ)

Czechy, Polska

3

1908.05.13.

Cista k./Vrchlabi (CZ)

Czechy, Polska

4

1908.12.30.

Gołdap

Polska, Rosja

3 - 49

1909.02.11.

Kołobrzeg

Polska

4 - 5

1909.02.12.

Kołobrzeg

Polska

4 - 5

1909.05.06.

Krynica

Polska, Słowacja

3 - 4

1909.11.05.

Śnieżnik

Polska, Czechy

5

1912.12.01.

Smołdzino

Polska

3 - 4

1928.06.11.

Kołobrzeg

Polska

słabe

1931.03.30.

Opava (CZ)

Czechy, Polska

6

1932.II-III

Polska10

Polska

4 - 5

1934.09.03.

Opava (CZ)

Czechy, Polska

4,5

1935.03.23.

Czarny Dunajec

Polska

5 - 6

1935.07.24.

Morawy (CZ)

Czechy, Polska

5,5

1962.06.20.

Dąbrowa Górnicza

Polska

3,8

1966.03.11.

Dzianisz

Polska

4

1977.03.04.

Bukareszt (RO)

Środkowa Europa

3

1980.11.29.

Bełchatów

Polska

4,5

1992.06.29.

Kiczera k./Krynicy

Polska, Słowacja

6

1993.03.01.

Beskid Niski

Polska

6 - 7

1994.06.01.

Augustów

Polska

>6

1995.09.11.

Domański Wierch (SK)

Słowacja, Polska

5,2

1995.10.13.

Dolina Białki

Polska

5

2004.09.21.

Kaliningrad (RUS)

Rosja, Polska, Litwa

5,2

2004.11.30

Skrzypne

Polska

4,7

2004.12.02.

Czarny Dunajec

Polska

3,3

Oczywiście trzęsienia ziemi z północy Polski nie obejmowały swym zasięgiem pogranicza polsko-słowackiego, ale pozostałe mogły mieć ważki wpływ na kondycję i stan jaskiń na terenie Tatr i pozostałych pasm górskich w Polsce i na Słowacji.

Zwiedzając jaskinie Tatr Zachodnich i Tatr Bielskich po trzęsieniach ziemi z lat 90. XX stulecia pytaliśmy przewodników i administratorów o efekty trzęsień ziemi na ich stan. Odpowiedź była zawsze jednakowa - zmian zagrażających istnieniu tych jaskiń nie stwierdzono! A przecież trzęsienia te były stosunkowo silnie, jak widać to na przytoczonym powyżej zestawieniu, więc siłą rzeczy mogły powstać w nich jakieś

0x01 graphic

9 Seria wstrząsów.

10 Była to seria trzęsień ziemi na całym obszarze nizinnym północno-wschodniej i środkowej Polski.


pęknięcia ścian, wytryski wód podziemnych czy obwały i obrywy stropów. Niczego takiego nie odnotowano.

A to pozwala na wysunięcie optymistycznego wniosku - jeżeli Księżycowa Jaskinia rzeczywiście istnieje, to powinna ona nadal istnieć, wbrew obawom Patricka Monceleta, który twierdzi, że skoro jaskinia ta - a właściwie Księżycowy Szyb - jest tworem sztucznym, to został on zabezpieczony przeciwko wstrząsom sejsmicznym - a dowodem na to jest warstwa metalu czy innego odpornego tworzywa, którym pokryto jej ściany. Zabezpieczenie to nie wytrzymało i w rezultacie czego cała jaskinia się zapadła. Skolapsowała jak dach stodoły pokryty zbyt grubą warstwą śniegu...

Zwiedzaliśmy jaskinie po obu stronach granicy - w Polsce i na Słowacji. Były różne, różnego pochodzenia i różnej wielkości. Miały one jednak pewną cechę wspólną - a mianowicie - znajdowały się w nich obwały i obrywy skalne, których wiek oscylował zazwyczaj około 10.000 lat!

10 tysięcy lat temu zdarzył się jakiś kataklizm, który spowodował zawalenie się niektórych systemów jaskiniowych i obwały skalne w innych. Powstało ogromne gołoborze Wantul i - jak sądzimy - wiele innych jaskiń w caliznach skalnych Europy.

Ale powróćmy do Obrazowej. Jaskinia ta wsławiła się pewnymi znaleziskami, które odkryli polscy archeolodzy, a które tak opisała red. Beata Zalot na łamach „Tygodnika Podhalańskiego” i w Internecie:

REWELACJE OBŁAZOWEJ

Zagadka skaleczonych rąk.

Co znaczą ucięte kciuki znalezione w Jaskini Obłazowej pochodzące sprzed ponad 30 tys. lat? Co mają wspólnego z przedstawieniami ludzkiej dłoni w malarstwie jaskiniowym odkrytym w Gargas czy Lascaux? Okaleczani podczas inicjacji chłopcy, rytuały żałobne, fragmenty palców złożone w ofierze jakiemuś tajemniczemu bóstwu czy po prostu prozaiczne odmrożenia?

O rewelacyjnych odkryciach w jaskini Obłazowej znajdującej się na terenie Rezerwatu Przełom Białki koło Nowej Białej pisaliśmy już kilkakrotnie. Okazuje się, że trwające wciąż badania i analizy przynoszą kolejne niespodzianki.

Przypomnijmy krótko: Badania wykopaliskowe pod kierownictwem doc. dr hab. Pawła Valde Nowaka z Instytutu Archeologii w PAN w Krakowie rozpoczęły się w 1985 roku i trwały dziesięć lat. Jaskinia została dosłownie przesypana przez sito, a seria odkryć archeologicznych stała się sensacją światowej rangi. Najwięcej niespodzianek przyniosła warstwa ósma, reprezentująca kulturę pavlowską. Cały świat obiegły informacje o znalezionym w Obłazowej najstarszym na świecie bumerangu wykonanym z ciosu mamuta, najstarszych narzędziach górniczych, amulecie z kła lisa polarnego czy dwóch kciukach będącymi najstarszymi w Polsce szczątkami


ludzkimi. Badania radiowęglowe określiły wiek tych wszystkich przedmiotów na około 30 tys. lat p.n.e.

Paleolityczna świątynia

Początkowo naukowcy wysnuli bezpieczną tezę, że Obłazowa to obozowisko łowieckie. Żmudne badania laboratoryjne, analizy odkrytych przedmiotów i jego ułożenia przyniosły następne sensacje. Bumerangi stosowane na co dzień do polowań były drewniane, ten z Obłazowej musiał stanowić dla ówczesnego człowieka dużą wartość - był z kła mamuta, posiadał w dodatku ornament. Także inne przedmioty znalezione tam wykonane z rzadkich surowców - muszla jurajska, drapacz z kryształu górskiego musiały stanowić dla ówczesnego człowieka rzecz niezwykle cenną i rzadką. Specyficzny układ tych przedmiotów, ich wartość, a także fakt, że nie znaleziono w jaskini tzw. „odpadków” będących inwentarzem codziennego życia, a także obecność czerwonego barwnika pojawiająca się w zespołach archeologicznych i u ludów prymitywnych w kontekście symboliki życia i śmierci to dowody, że było to miejsce szczególne - miejsce rytualne, coś w rodzaju sanktuarium człowieka sprzed ok. 30 tys. lat temu.

Ucinali czy zaginali?

Ostatnio kierujący badaniami dr hab. Paweł Valde Nowak zajął się dwoma kośćmi ludzkimi znalezionymi w jaskini. Chociaż jaskinię przesypano przez sito, nie znaleziono żadnych innych elementów ludzkich szkieletów. Jeden z paliczków lewego kciuka został złożony w centralnym miejscu układu wśród innych niezwykłych przedmiotów, służących najprawdopodobniej do jakiś rytuałów. Nieco dalej znajdował się inny ludzki kciuk.

W paleolitycznym malarstwie jaskiniowym często występuje motyw ludzkiej dłoni, w wielu przypadkach z brakującymi fragmentami palców. Najsłynniejsze miejsce to Gargas, gdzie odkryto 231 przedstawień dłoni, spośród których ponad sto miało brakujące części palców. Naukowcy od lat spierają się, czy ręce te zostały okaleczone czy części palców składane były w ofierze czy też dłoń została tylko wygięta, co mogło dla ówczesnego człowieka być jakimś znakiem.

Także w paleolitycznych szkieletach z grobów w Murzak-Koba na Krymie brakowało paliczków dłoni. Zwyczaj ucinania części palców podczas różnych obrzędów inicjacyjnych lub żałobnych znany był u różnych społeczności i przetrwał do czasów współczesnych.

-Wszystko zaczęło się nam układać w pewną całość - twierdzi Paweł Valde Nowak. -Na początku tych szczegółów nie rozumieliśmy. Teraz myślę, że znalezione w jaskini Obłazowej kciuki mogą być kluczem do całej zagadki. Możemy znowu mówić o kolejnym przełomie interpretacyjnym polegającym na znalezieniu istoty tego depozytu.

Obłazowa i Gargas


Do tej pory z brakującymi palcami dłoni naukowcy spotykali się w malarstwie jaskiniowym. Takich sanktuariów paleolitycznych odkryto kilkadziesiąt, w tym kilka datowanych jest podobnie jak kciuki z Obłazowej na ok. 30 tys. lat p.n.e. -Nigdy dotąd nie odkryto jednak tak bogatego i cennego inwentarza jak w Obłazowej. Powstała odwrotna sytuacja. My mamy przedmioty i fragmenty uciętych palców świadczące o niezwykłości tego miejsca, odprawianych tu rytuałach, ale nie odkryliśmy żadnych rysunków na skałach. W pozostałych jaskiniach są malowidła, ale nie ma przedmiotów. Być może dalsze badania i analizy Obłazowej, pomogą nam zrozumieć znaczenie skaleczonych rąk z Gargas - twierdzi kierujący badaniami naukowiec.

Kolejne pytania nasuwa samo położenie Obłazowej. Kultura pavłowska kwitła na Morawach, tam archeolodzy odkryli wiele miejsc codziennego życia. W okolicach Obłazowej, w promieniu około stu kilometrów, na żadne takie skupisko nie natrafiono. Być może po prostu go nie ma. Może Obłazowa była oddalonym miejscem kultu, do którego ówczesny człowiek wyprawiał się jak na pielgrzymkę, przebywał tu setki kilometrów, by uczestniczyć w jakiś ważnych dla niego obrzędach.

Jakie niespodzianki przyniesie jeszcze Obłazowa, nie wiadomo. Badania laboratoryjne ciągle trwają. Na ukończeniu jest monografia dotycząca jaskini. Wszystko wskazuje, że archeolodzy powrócą jeszcze do badań w samej jaskini. Na razie jednak jest to niemożliwe ze względów bezpieczeństwa. By tam wejść, grota musi być odpowiednio zabezpieczona i przygotowana. Na to na razie nie ma pieniędzy. W przyszłości jaskinia mogłaby być udostępniona do zwiedzania. Mógłby tam zostać zrekonstruowany układ przedmiotów odkrytych podczas wykopalisk. Może

- jak robią to na przykład Francuzi - w pobliżu tego miejsca powinna powstać kopia groty. To już jednak pole do popisu dla lokalnych władz.

Tyle red. Beata Zalot. Inna dziennikarka - red. Anna Bielecka z „Faktu” podaje nieco szczegółów na temat znalezionego tam bumerangu:

Bu-Mer-Ang11 to w języku Aborygenów z Australii „powracający”. Ale to nie Australijczycy pierwsi używali tej broni. Najstarszy bumerang ma 30 tys. lat, został znaleziony w Polsce i jest przechowywany w Krakowie! I choć bumerang jest znany jako broń myśliwska rdzennych mieszkańców Australii, Aborygenów, to nie jest ich wynalazkiem. Przed nimi bronią tą posługiwali się starożytni Egipcjanie, Indianie z Arjzony, Eskimosi, dawni mieszkańcy Nowych Hybryd. A także... ludzie żyjący ok. 30 tys. lat temu na terenach dzisiejszej Polski. W skarbcu Instytutu Archeologii i Etnologii PAN w Krakowie naukowcy przechowują najstarszy zachowany na świecie bumerang. Znaleziono go już prawie 20 lat temu. W 1985 roku polscy archeolodzy odkryli w Jaskini Obłazowa w miejscowości Nowa Biała, na pograniczu Spiszu i Podhala, skupisko cennych przedmiotów obrzędowych

0x01 graphic

11 Andrzej Waligórski z kabaretu Elita tak w 1978 roku rozwinął nazwę bumerang: Broń Uderzeniowa Miotana Ewentualnie Rzucana Albo Nawracająco-Godząca, co podajemy jedynie jako ciekawostkę…


służących zamieszkującym tu przed 30 tys. lat ludziom. Był wśród nich zakrzywiony, oszlifowany fragment ciosu mamuta.

Obrazowa i jej znaleziska świadczą jeszcze o tym, że 30 tysięcy lat temu na terenie Podhala i Podtatrza byli ludzie, którzy potrafili robić wspaniałe rzeczy z rogu, drewna i kamienia. A przecież Księżycowy Szyb jest młodszy od niej o co najmniej 10.000 lat! Skoro przetrwała Obrazowa, Raj, Niedźwiedzia i inne jaskinie starsze od Księżycowej Jaskini, to dlaczego ona nie miałaby przetrwać? Nie ma żadnej racjonalnej przesłanki, by sądzić, że jest inaczej…

ROZDZIAŁ II - Dolina Krzemowa z Dyluwium?

Na trasie naszych wakacyjnych wędrówek znalazły się dwa ciekawe obiekty, które Czytelnikowi polecamy. Pierwszym z nich jest Bałtowski Park Jurajski, w którym można zobaczyć realistycznie oddane modele zwierząt z naszej Przeszłości, i to nie tylko dinozaury. Natomiast nieopodal rezerwatu dinozaurów w Bałtowie znajduje się inna osobliwość Ziemi Świętokrzyskiej. Jest to kopalnia krzemienia pasiastego w miejscowości Krzemionka - położona w odległości około 6 km od Bałtowa. Kopalnia ta powstała i doskonale prosperowała ok. 4.500 - 4.000 lat p.n.e. Tak naprawdę, to było to całe zagłębie wydobywcze, bowiem w okolicy znajduje się kilkaset szybów wydobywczych. Kilka z nich połączono podziemną sztolnią i tak właśnie powstało to Muzeum Kopalnia Krzemienia Pasiastego, które teraz zwiedziliśmy.


Kopalnię zwiedza się z przewodnikiem. Na samym początku robi on mały wykład wprowadzający na temat zastosowań krzemieni pasiastych. Okazuje się, że kopalnie Gór Świętokrzyskich zaopatrywały w krzemień praktycznie rzecz biorąc całą ówczesną Europę - narzędzia znaleziono na Nizinie Panońskiej i na Słowacji (skrobaczki i groty strzał można zobaczyć na ekspozycji w Muzeum Vychodoslovenskeho Kraju w słowackich Koszycach), poza tym artefakty znaleziono w tak odległych krajach, jak Anglia czy Hiszpania! Doprawdy - krzemień był tym kamieniem, który wpłynął w sposób znaczący na historię Ludzkości!

Notabene, zastosowanie i obróbkę krzemienia interesująco pokazał czeski pisarz Eduard Štorch w swej książce „Łowcy mamutów” (Warszawa 1952) z tym, że opisuje on świat jeszcze wcześniejszy, bo sprzed 20.000 lat (Dyluwium, Pleistocen) na terenie dzisiejszego Krasu Morawskiego i ludzi łączących się dopiero w gromady zbieracko-łowieckie - Łowców Libeńskich i Wiestonickich...12 Według tego autora obrabianie krzemienia wyglądało następująco:

W tym samym czasie wracał do jaskini Kudłacz z upolowanym rysiem. Rzucony kamień uderzył go w nogę. Łowca cisnął rysia i podniósł kamień. […]

Łowca podskakiwał przed jaskinią z nogi na nogę, podrzucał kamień w powietrze i wcale nie był rozgniewany, wprost przeciwnie: twarz miał uradowaną i wykrzykiwał wesoło, jakby się z czegoś cieszył. Dzieci wybiegły z pieczary patrzeć, jak stary Kudłacz tańczy.

Teraz będą mieli krzemienne noże, ostre groty, ostre skrobaczki, ostre świdry i ostre szydła. […]

Jak widać, niewiele zmieniło się od tego czasu do czasów uruchomienia zagłębia krzemienia pasiastego. Natomiast obróbka krzemienia i wyrób narzędzi w tym czasie wyglądały następująco:

Oczywiście nikt inny, tylko wódz gromady miał pierwszy spróbować rozłupać krzemień. Sknera ujął go w rękę, uważnie się jemu przyglądał i naradzał z najdoświadczeńszymi łowcami, w jaki sposób rozbić krzemień. Kiedy zauważyli na kamieniu kilka nieznacznych rys, Mamucik objaśnił:

- Krzemień w ogniu… i w wodzie!

Oznaczało to, że krzemień był kiedyś rozgrzany w ogniu i następnie wrzucony do zimnej wody. Tą czynność powtarzano zapewne wielokrotnie, póki zwarte jądro krzemienne nie popękało.

Teraz bardzo to im ułatwi sprawę. Sknera wziął krzemień do ręki i ruszył między skały. Łowcy poszli za nim otaczając go zwartym kręgiem. Wódz podniósł kamień obu rękami wysoko ponad głowę i z

0x01 graphic

12 Nazwy te pochodzą od stanowisk archeologicznych w Libni i Vestonicach na terenie dzisiejszej Republiki Czeskiej.


całej siły uderzył nim o skałę. Krzemień odskoczył w stronę Pazura. Pazur stanął na miejscu Sknery i również rzucił krzemieniem o skałę. Z kolei rzucali nim Zabijaka, Ukmas a na końcu Mamucik. Wreszcie kamień rozpadł się na trzy kawałki.

Wódz Sknera, Kudłacz i Mamucik wzięli po kawałku i usiadłwszy na zrębie skalnym obtłukiwali z krzemienia ostre płytki. […] Przy zręcznym obtłukiwaniu, z krzemiennej buły odłupywały się cienkie ostrza nożów i kanciaste przeświecające na brzegach ostrosłupy, które doskonale mogły służyć jako skrobaczki do kości i skór.

(E. Štorch - „Łowcy mamutów” - op. cit. ss. 104-106)

Tak było w roku 20.000 - 30.000 p.n.e. Metody obróbki krzemienia niewiele się zmieniły, ale rzecz w tym, że w rejonie Ostrowca Świętokrzyskiego 6000 lat temu pełną parą szła produkcja na skalę przemysłową narzędzi i biżuterii z krzemienia pasiastego! A potem nastała era metali…

Weszliśmy w podziemia. Tunele kopalni przebiegają ok. 12 m pod ziemią. Wykute są w białej, wapiennej skale. Strop od spągu dzieli około 2 metrów, dzięki czemu można tam chodzić nie schylając się. Ówcześni górnicy musieli przeciskać się w korytarzach i sztolniach o rozmiarach 50 x 50 cm. Prace prowadzono głównie zimą. W korytarzach panuje stała wilgotność i temperatura +7°C. Cisza i chłód. Ciemność w owym czasie rozświetlały tylko blade światełka kaganków.

Po wyeksploatowaniu jednego szybu zasypywano go urobkiem - białą skałą wapienną. Właściwy surowiec - potężne buły krzemienia, o masie kilku kilogramów, dzielono na mniejsze części, które stanowiły podstawę do produkcji właściwej: ostrzy noży i siekier, grotów strzał, skrobaczek do wyprawiania skór a także... ozdób. Tak już nawiasem mówiąc, zastanawiam się, czy w tych pokładach skał zasadowych nie znalazłoby się jeszcze jakichś meteorytów żelaznych i kamiennych, które spadły wtedy, kiedy te osady się formowały, a zatem w Triasie? Gdyby tak dobrze poszukać, to zapewne znalazłby się niejeden! Kto wie, czy takie znaleziska nie natchnęły naszych Pra-pra-pra-przodków do wytapiania żelaza? Wszak niedaleko leży staropolskie centrum hutnicze, w którym wytapiano żelazo domowym sposobem, przy użyciu dymarek. Metoda ta jest prymitywna, ale skuteczna. Jeszcze nie tak dawno stosowana w Chinach!

Poza tym nie zapominajmy, że w ziemi świętokrzyskiej znajdują się poza krzemieniem pasiastym także pokłady rud żelaza (chalkopiryt - CuFeS2, piryt - FeS2, syderyt - Fe[CO3], rzadko wezuwian - Ca10(Mg,Fe)2Al4[(OH)4](SiO4)3|[(Si2O7)2] i ruda darniowa: limonit - FeO(OH)), pokłady miedzi (miedź rodzima - Cu, kowelin - CuS, kupryt - Cu2O, azuryt - Cu3[OH|CO3]2, malachit - Cu2[OH|CO3], chryzokola - Cu[SiO3] · nH2O, konichalcyt - CaCu[OH|AsO4]). I uran!

Poza Sudetami obecność uranu stwierdzono jedynie właśnie w Górach Świętokrzyskich. W latach 1958-1965 Zakład Pierwiastków Rzadkich i Promieniotwórczych prowadził w tym regionie badania uranonośności osadów paleozoicznych i mezozoicznych. Stwierdzono wiele anomalii oraz kilka punktów


mineralizacji uranowej. Z ważniejszych złóż uranu w Górach Świętokrzyskich wymienić należy rejon Rudek, Miedzianej Góry, Miedzianki, Daleszyc i Winnej. Wystąpienia o wyraźnie zwiększonej zawartości uranu mają charakter gniazdowy i związane są zawsze ze strefami dyslokacji waryscyjskich. Wydobycie na niewielką skalę prowadzono jedynie w Rudkach k. Nowej Słupi. (=> W. Rejman - „Kopalnie uranu w Polsce” w „Wiedza i Życie” nr 9/1996). W tym rejonie występuje autunit - CaO(UO3)P2O5 · 12H2O, pitchblenda - UO2, carnolit - K2(UO2)2(VO4)2 · 3H2O i sklodowskit - Mg(UO2)2(HSiO4)2 · 5H2O. (IEA, wykład „Cykl paliwowy w energetyce jądrowej” - http://www.iea.cyf.gov.pl/rysunki/energetyka/energetyka_03.ppt) Nawiasem mówiąc, rudy uranu w tym regionie Polski odkryli Rosjanie, zaś Niemcy w czasie II Wojny Światowej zamierzali je eksploatować i być może wykorzystać do budowy swych bomb atomowych i innych „urządzeń jądrowych”…

A w ogóle zastanawia mnie jedno: KTO, KIEDY i JAK wskazał ludziom, że to właśnie tutaj należy wykopywać ten cenny (dla nich) surowiec, który decydował o ich przeżyciu? Komu ci ludzie to zawdzięczają? Bo dla mnie, to jest taki „daenikenowski cud”, dzięki któremu Ludzkość przetrwała w zmaganiach z twardymi prawami Natury. Istnieje jednak zasadnicza różnica pomiędzy poglądami Ericha von Dänikena, a moimi. Von Däniken twierdzi, że jest to wiedza, którą Ludzkość otrzymała od naszych Kosmicznych Braci, i która została zastosowaną przez ludzi w ich życiu codziennym. Ja sądzę, że jest to wiedza nabyta przez długoletnie doświadczenia, które były warunkiem sine qua non przeżycia Ludzkości po katastrofie Atlantydy.

Otóż nie było żadnych Kosmitów. Była natomiast dorównująca naszej, a może i ją nieco przewyższająca cywilizacja Atlantydy, która zginęła w wyniku nie jednego - jak twierdzi Platon (Aristokles), ale dwóch kataklizmów. (Inni autorzy, jak np. sir Brinsley le Poer-Trench twierdzą, że była to cała seria kataklizmów, z których ostatni spowodował zatopienie Poseidii - ostatniej wyspy Atlantydy.) Pierwszym z nich było przesunięcie się pióropusza gorącej magmy spod Atlantydy i w rezultacie jej zatonięcie wskutek obniżenia się dna Atlantyku, zaś drugim - kolizja komety z Ziemią nad Ameryką Północną. Obydwa te wydarzenia miały miejsce krótko po sobie około

13.000 lat temu. Niedobitki Ludzkości musiały sobie jakoś radzić. Te katastrofy cofnęły je do stanu kamienia jeszcze nie rozłupanego i w rezultacie po wspaniałej cywilizacji pozostały tylko legendy. Zainteresowanych odsyłam do doskonałej monografii Ludwika Zajdlera - „Atlantyda”. Ludzie musieli zacząć wszystko od nowa. Wiedza o świecie i Wszechświecie stawała się stopniowo zbiorem mitów religijnych i dotrwała do dnia dzisiejszego jako różne religie świata. I nie tylko. Pozostały po niej nie tylko wspomnienia, ale również konkretne informacje użyteczne dla potomków Atlantów. Niektóre z nich rozumiemy dopiero dzisiaj, w XXI wieku. W tym kontekście jest zrozumiałe paranoiczne zainteresowanie hitlerowskiej

„wierchuszki” wiedzą i religiami Wschodu. Po prostu szukano konkretnych przekazów z przeszłości w kwestii uzyskania nowych źródeł energii. Nowe bronie i środki masowej zagłady stanowiły margines tych poszukiwań. Najważniejsza była energia! Bez niej III Rzesza nie mogłaby prowadzić wojny i podboju świata, co zakładała jej obłędna ideologia.

Ale powróćmy do Krzemionek. Wrażenia są niezapomniane, szczególnie dotyczy to postaci górników pracujących przy pomocy prymitywnych narzędzi z drewna, kamienia i kości zwierzęcych. Z białych ścian wystają ciemne buły krzemienia,


niektóre z nich przypominają huby. I nie chce się wierzyć, że 6.000 lat temu ludzie potrafili sobie poradzić z takimi problemami, jak szalowanie ścian i wzmacnianie ich sztucznymi filarami. I to nie drewnianymi, bo te łamały się pod ciężarem nadkładu, ale z misternie ułożonych kamieni, dzięki czemu były one bardzo trwałe i stosunkowo bezpieczne. Dlatego uważam, że mówienie o nich „ludzie pierwotni” czy „ludzie prymitywni” brzmi pejoratywnie, bowiem niejednego moglibyśmy się od nich nauczyć. Nawet dzisiaj - w XXI wieku!

Naprawdę nie mamy się czego wstydzić, nasi przodkowie nie byli w niczym gorsi od budowniczych piramid czy innych budowli megalitycznych, które są chlubą innych narodów. Co więcej, nasze kopalnie zaopatrywały w narzędzia ludzi na całym niemal kontynencie i to właśnie dzięki nim mogło dojść do pierwszej rewolucji naukowo- technicznej. Brzmi to może bombastycznie, ale taka jest prawda… Krzemionki i inne miejscowości, gdzie wydobywano krzemień pasiasty były ówczesną Doliną Krzemową, która napędzała postęp w czasie świtania naszej cywilizacji.

Kiedy zwiedzaliśmy kopalnię krzemienia, to skojarzyła się ona nam z kryształową grotą z Meksyku. Czy pamiętacie rysunki do książki pt. "Podróż do wnętrza Ziemi" Juliusza Verne'a, kiedy to prof. Lidenbrock, jego siostrzeniec Axel i przewodnik Hans Bjelke spacerują po podziemnym świecie, wśród wielkich kryształów różnych minerałów. Okazuje się, że Pan Juliusz przewidział i taką możliwość...

Od jesieni roku 2001 trwają prace nad zbadaniem i opisaniem jednego z najniezwyklejszych odkryć w historii speleologii. Jest nim grota ogromnych kryształów zwana Jaskinią Marzeń, którą odkryto w kopalni Naica położonej w południowym Chihuaha w Meksyku.Te ogromne kryształy przekraczaja wszelkie dopuszczalne normy znane geologom. Jest to ogromna pustka w skale na kształt geody wypełniona kryształami o rozmiarach 10 - 12 m długości i 1 - 1,2 m grubości. Lśnią one srebrzyście i złociście w świetle lamp. Ich masa sięga do 10 ton.

Jaskinia została odkryta w wapiennym masywie, w którym znajdują się także złoża rud srebrowo-cynkowo-ołowianych. Materiałem, z którego powstały jest najprawdopodobniej gips - CaSO4 x 2H2O i selenit czyli włóknista odmiana tegoż gipsu. A mnie to kojarzy się od razu z podaniami, według których Atlantydzi mieli używać ogromnych krysztaów do m.in. uzyskiwania energii. Może w ogromnych laserach krystalicznych? Gips nie gips - ale ogromne kryształy budzą respekt i zdumienie - na świecie są tylko dwie jaskinie z takimi ogromnymi kryształami. Może mają one coś wspólnego z Atlantydą??? Szczegóły można znaleźć na stronie Richarda Fishera, który badał te jaskinie: http://www.canyonsworldwide.org/canyonsorg/books.html. A może to była meksykańska wersja staropolskiej Doliny Krzemowej? Kto wie?

Wędrując po podziemnych światach Kielecczyzny wspominaliśmy inną zagadkę Przeszłości. Jest nią zagadka kompleksu jaskiń Butentau. Artykuł Władimira Niecziporenki na jej temat ukazał się na łamach rosyjskiego tygodnika „Kalejdoskop NLO” nr 35/2007 z dnia 27 sierpnia 2007 roku i traktuje on o dziwnej krainie, która znajduje się w Azji Centralnej, a w której być może znajduje się źródło legendy o świętej Śambhalli (Szamballi) i jednocześnie pokazuje, do czego byli zdolni nasi Przodkowie…


Wysokie pieczary

W głuchym i bezludnym regionie Azji Środkowej, na południe od Jeziora Aralskiego znajduje się zagadkowa kraina zwana Butentau (Buten-tau). To tutaj właśnie znajduje się suche i pozbawione życia Ustjurt (Ust'-jurt) Plateau spadające kamienistymi progami i skalnymi basztami do piaszczystych diun i barchanów pustyni Kara-kum. W pewnym miejscu spaszty tworzą skaliste urwisko wysokie na 70 m i ciągnące się w dal na dziesiątki kilometrów. Obok niego, pośród wydm można zobaczyć ślady istnienia koryta ogromnego, dawnego kanału nad brzegami którego wznoszą się potężne ruiny wczesnośredniowiecznej twierdzy Adak.

W górnej części żółtoszarych skalnych ścian, na wysokości 50 m od podnóża, widoczne są doskonale czarne plamy otworów. Są do wejścia do jaskiń. Jest ich setki! Sądząc po ich budowie, pieczary te i jaskinie nie są tworami naturalnymi, które powstały w wyniku erozji, one mają sztuczne pochodzenie. Tak, tylko kto i kiedy potrafił je w stromej, przewieszonej ścianie, o wysokości ponad 70 metrów?

Jeszcze przed wojną w rejonie twierdzy Adak, prowadził wykopaliska znany radziecki archeolog i etnograf, prof. Siergiej Pawłowicz Tołstow z MGU. Niestety, nie był w stanie zbadać tych pieczar, głównie z powodu braku specjalistów z tej dziedziny i środków technicznych do prac na takich wysokościach.

Dopiero w latach 70. XX wieku, do Butentau przybyli rozmaici miłośnicy historii z takich miast, jak Kijów, Odessa, Charków i Użgorod. Po kilku sezonach przebadali oni około stu pieczar przy użyciu specjalnych technik. Później dołączyli do nich miejscowi entuzjaści z Taszkentu, Samarkandy, Buchary i Urgenczu.

Pomiędzy uczestnikami jednej z takich ekspedycji znajdował się mieszkaniec Taszkentu - Nikołaj Aleksiejewicz Gołubiew, który potem przeniósł się do Sankt Petersburga. Lakoniczne opowiadanie tego badacza wskazuje na to, że zagadka Butentau jest skryta znacznie głębiej, niż myślimy…

Rysunki na ścianach

- Pieczary były podobne jedna do drugiej, jak pokoje jednego mieszkania - mówi Gołubiew. - Głębokość ich rzadko przekraczała dziesięć metrów. Doszliśmy do wniosku, że pieczary te służyły do zamieszkania, znaleźliśmy kominy, łóżka i legowiska oraz przedmioty codziennego użytku. Ściany pieczar były pokryte petroglifami przedstawiającymi zwierzęta domowe i dzikie, scenami z polowań, walk i wojowników. Te piękne rysunki-petroglify wciąż tchnęły życiem i mogłyby stanowić wspaniałą ekspozycję niejednego muzeum.

Rozwiązaliśmy także zagadkę, w jaki sposób ludzie wchodzili do swych wysoko położonych siedzib. W niektórych mieszkaniach znaleziono szczeble drabiny zrobione z kości dużych zwierząt. Najwidoczniej mieszkańcy pieczar mieli drabinki linowe, które na noc wciągali do wnętrza. Można założyć zatem, że w pieczarach ludzie chowali się przed najazdem wrogów.


Nasza ekspedycja dobiegała końca, kiedy przydarzyło mi się coś, o czym milczałem do tej pory, a dla którego nie znalazłem żadnego wyjaśnienia. Zaraz pan zrozumie, dlaczego.

Znikający tunel

Nasza grupa w sile trzech ludzi spuszczała się właśnie do kolejnej pieczary. Byłem na końcu. Na tym fragmencie ściany, trochę niżej i w bok - na wyciągnięcie ręki - czerniał otwór wejściowy do jeszcze jednej, niezbadanej jaskini. Z wyglądu niczym się on nie wyróżniał od sąsiednich. Na razie nie miałem zamiaru tam zaglądać.

Ale kiedy spuszczając się niżej doszedłem do poziomu tej pieczary, to z jej głębin usłyszałem jakiś dziwny dźwięk, jakiego jeszcze w tej miejscowości nigdy nie słyszałem.

Zaciekawiony wdrapałem się na krawędź jaskini i wszedłem do jej otworu. Przez kilka sekund siedziałem z zamkniętymi oczami, by przywyknąć do ciemności. A kiedy otworzyłem oczy… - zrozumiałem, że pieczara ta nie ma tylnej ściany! Wejście było pochyłe i wiodło do jakiejś płaskiej przestrzeni, która nie miała końca! I to przejście, a właściwie tunel nie był ciemnym, ale powietrze w nim świeciło jakimś bladożółtym światłem! Wszedłem do tunelu i zauważyłem, że robi się on stopniowo szerszy i wyższy. Wydawało mi się, że idę nim dość długo, ale w rzeczywistości przeszedłem jakieś 50 metrów, nie więcej. Ale problem nie był w tym. Zrozumiałem już, że korytarz ten ciągnie się bardzo, bardzo daleko. Jego perspektywa znikała gdzieś w pomarańczowej mgiełce.

Naraz do moich uszu dobiegły jakieś głosy. Pomyślałem, że to wołają mnie moi koledzy, którzy tymczasem spuścili się na ziemię i wołali mnie po stwierdzeniu mej nieobecności. No i bardzo dobrze! Zawołam ich, by podzielili moją radość i potwierdzili moje sensacyjne odkrycie!

Powróciłem zatem do wejścia i wychyliłem głowę z otworu jaskini-tunelu.

Więcej już nic nie wołałem, bo za moimi plecami rozległ się ponownie ten dziwny dźwięk, jakby przesuwanych kamieni. Błyskawicznie odwróciłem się.

W odległości około 10 metrów ponosiła się ze spągu płyta skalna, która zamknęła tunel, z którego właśnie wyszedłem. Pół minuty - i tunel znikł! Dosłownie tak, jakby go nigdy nie było! Przede mną ciemniała teraz ściana, równie chropawa i monolityczna, jak ściany w pozostałych pieczarach.

Po pięciu minutach byłem na ziemi. O swoim odkryciu nie opowiedziałem nikomu ani słowa. No bo przecież nie miałem nawet najmniejszego dowodu na prawdziwość moich słów, a nie chciałem, by mnie uznano za blagiera i fantastę. (W kręgach naukowych taka opinia jest cywilną śmiercią dla uczonego… - przyp. tłum.) Tym niemniej zapamiętałem sobie miejsce, w którym znajdowała się ta pieczara i


postanowiłem do niej wrócić w przyszłym sezonie, spróbować wejść ponownie do tunelu, sporządzić dokumentację i próbować przeniknąć w głąb tajemnicy Butentau. Niestety, z przyczyn niezależnych ode mnie, ta wyprawa była dla mnie wyprawą ostatnią.

Domysły

Najwidoczniej, kiedy wspinałem się po ścianie, to nacisnąłem jakiś występ, który uaktywnił z kolei mechanizm, który mimo wieków wciąż zachował swe możliwości działania. Czy to nie dziwne? Nie, wszak podobne mechanizmy działają np. w egipskich piramidach jeszcze od czasów faraonów…No, a potem ten sam mechanizm wrócił płytę w to samo położenie. Na całe szczęście w tej chwili nie było mnie we wnętrzu tunelu.

No, ale jest jeszcze druga hipoteza, w której przedstawiam wersję nie z tej Ziemi. Jak wiadomo, interior Azji Środkowej z jakiejś przyczyny są w zainteresowaniu pilotów UFO. Ich statki latające niejednokrotnie widzieli mieszkańcy nawet najodleglejszych kiszłaków i aułów, przy czym te NOL-e wylatywały jakby spod ziemi.

Z drugiej strony, w mitologii zamieszkujących tam narodów niejednokrotnie mówi się o zaludnionym wnętrzu Ziemi i zamieszkujących w niej istotach ludzkich, którzy potrafią czynić cuda… A jak wiadomo mity i legendy nie pojawiają się z niczego, i u ich genezy leżą zazwyczaj realne wydarzenia historyczne. Być może akurat pojawiłem się w tej jaskini w tym momencie, kiedy Przybysze „przewietrzali” swoją podziemną bazę…???

Rzecz wymaga pewnego skomentowania. Zdaję sobie sprawę, że w moim ułomnym komentarzu nie będę w stanie w jakikolwiek sposób wyczerpać tego tematu. Chciałbym zwrócić uwagę tylko na jeden aspekt sprawy, a mianowicie ten, że ludzie - szczególnie ci pierwotni - mieszkali w jaskiniach, stąd nadano im miano jaskiniowców. Niby dlatego, że mieszkania w jaskiniach były najlepsze ze względu na czynniki atmosferyczne, możliwości obronne, itd. itp. A jednak są dowody na to, że tak nie było. Np. na Ukrainie budowano chaty z drewna i ciosów oraz innych kości mamutów, nosorożców włochatych i innych dużych ssaków. Wędrowne hordy ludzi pierwotnych mieszkały w przenośnych namiotach ze skór zwierzęcych. Ludzie osiadli budowali domy z cegieł zrobionych z gliny i nawozu zwierzęcego, z pokrojonych trzcin i innych materiałów. W jaskiniach mieszkało się raczej okazjonalnie i to tam, gdzie te jaskinie występowały.


A jednak powstawały całe metropolie mieszkań podziemnych - że wspomnę tylko słynny podziemny kompleks miejski w Kapadocji (góry Taurus) w Turcji i Wyspę Wielkanocną. A teraz do tego dochodzi Butentau i… tyle razy wymieniana przez różnych autorów Agharta.

Nie, nie wierzę w to, że Agharta jest krainą we wnętrzu Ziemi. Nie ma ona też niczego wspólnego z Śambhallą i jej stolicą Kalapą. Agharta jest niczym innym, jak kompleksem pieczar wydrążonych w górze nad jeziorem w sąsiedztwie świętej góry Kajłas, o czym już pisałem. To właśnie tam rezydowali mędrcy religii Bön, wcześniejszej niż buddyzm i lamaizm.

Co do UFO wylatujących spod ziemi, to legendy o takich incydentach krążą we wszystkich częściach świata. Ile jest w nich prawdy - trudno dociec. Być może są to pojazdy Interterran czy Aghartyjczyków, albo rzadkie zjawiska optyczne.

Tym niemniej warto jest odpowiedzieć na zasadnicze pytanie: dlaczego w pewnym okresie istnienia ludzi na Ziemi pojawiła się wśród nich swoista moda na budownictwo podziemne, jakby coś zagrażało im z jasnego nieba… Czy było to jakieś wspomnienie zagłady Atlantydy i atomowych wojen bogów-astronautów? Wojny, które cofnęły Ziemian niemal do stanu pierwotnej dzikości?

Myślę, że warto jest szukać odpowiedzi na te pytania. Jedną z nich może uda się znaleźć wśród gorących piasków i skał Butentau…

A jednak są tacy, jak Nikołaj Ziatkow, którzy nie boją się wybić tłustymi wersalikami tytuł w „Argumentach i Faktach”: ZNALEŹLIŚMY LEGENDARNĄ BRAMĘ DO SZAMBALLI...

I dalej piszą tak:

Na stronicach naszego dziennika wiele razy publikowaliśmy materiały o ekspedycjach prof. Ernsta Mułdaszewa w Himalaje, Tybet i do Egiptu. Tym razem niezmordowany podróżnik udaje się w podróż - tym razem na zagadkową Wyspę Wielkanocną. I - co stało się już dobrą tradycją - udzielił on wywiadu Czytelnikom „Argumentów i Faktów”. A dzisiaj będzie on mówił o celach i zadaniach tej ekspedycji red. Nikołajowi Ziatkowowi. Wywiad ten ukazał się w „AiF” nr 25 i 26/2004.

Niebezpieczny znak szóstki.

Pytanie: Erneście Rifgatowiczu! - o ile mi wiadomo - pan przekładał tą ekspedycję trzykrotnie, a tym razem nie przełożył jej pan jeszcze raz? Z czym były związane poprzednie zmiany terminu ekspedycji?

Odpowiedź: Były dwie przyczyny tego stanu rzeczy. Po pierwsze: organizując ekspedycję doszedłem do wniosku, że z naukowego punktu widzenia powinniśmy do niej „dojrzeć”. A na to „dojrzewanie” potrzeba czasu.

Po drugie: chciałbym zaznaczyć, że ekspedycja na Wyspę Wielkanocną mogła być niebezpieczną. Tak się bowiem złożyło, że byłaby to moja szósta ekspedycja (po Himalajach - 3, Tybecie - 1 i Egipcie - też 1) i dlatego nie miałem zbyt wielkiej ochoty pojechać na tą złożona i trudną ekspedycje pod znakiem szóstki...


P.: A co może być niebezpiecznego na Wyspie Wielkanocnej? To jest niewielka wyspa na Oceanie Spokojnym, na której stoją kamienne posągi.

Miasto Bogów

Nie mogę wykluczyć tego, że po drugiej stronie kuli ziemskiej, tj. na Wyspie Wielkanocnej, było drugie Miasto Bogów... - jeszcze starsze, które zatonęło w oceanie. A i podziemne miasto - biorąc na logikę - powinno być tam także. A wejście doń znajduje się w podziemnym labiryncie Wyspy Wielkanocnej.

m. Założyliśmy, że kamień Szantamani jest „kamienną tablicą”, na której zapisano program powstania życia na Ziemi - mówi o tym wiele tybetańskich legend.


No, ale jak już myśleć o tym, że istnieją dwa Miasta Bogów, to w Mieście Bogów w rejonie Wyspy Wielkanocnej także powinien istnieć odpowiadający mu kamień Szantamani - najstarszy program stworzenia człowieka na Ziemi. I nie wolno wykluczyć tego, że znajduje się on w podziemiach tej wyspy.

Można założyć, że jacyś dawni, wysoko rozwinięci ludzie spodziewając się tego, że Miasto Bogów wcześniej czy później zostanie zatopione w ponad dwukilometrowej głębinie, postanowili przenieść ten „Kamień Życia” w najwyższy punkt, którym okazuje się być dzisiejsza Wyspa Wielkanocna i tam go schowali.

Utalentowany ufimski matematyk dr Szamil Cyganow przeprowadził obliczenia położenia Rapa Nui względem miejsca, w którym wychodzi oś poprowadzona ze świętej góry Kajłas i środek Ziemi dokładnie na drugą stronę kuli ziemskiej. Wyszło na to, że Wyspa Wielkanocna znajduje się dokładnie w odległości 999 km na zachód. Ale najciekawsze w tym wszystkim jest to, że różnica pomiędzy długością tej osi - od Kajłasu na przeciwną stronę geoidy - równej 19.999 km, a osią łączącą Kajłas z Wyspą Wielkanocną - 19.333 km - wynosi dokładnie 666 km! Zgodnie z równaniem: 19.999 - 19.333 = 666,

a do tego oś przeprowadzona z Rapa Nui przez centrum Ziemi wychodzi z niej gdzieś w północnej części Indii - a dokładniej nad rzeką o nazwie Chambal (fonetycznie brzmi to jak Szambal) - która jest dopływem świętego Gangesu...

Chciałbym jeszcze zauważyć, że piramida Małego Kajłasu w Tybecie - gdzie według naszej hipotezy ma znajdować się legendarny kamień Szantamani , znajduje się na wysokości szacowanej na 6000 m n.p.m. W takim razie można założyć, że drugi kamień Szantamani znajdujący się po drugiej stronie kuli ziemskiej znajduje się na głębokości 6000 m od poziomu oceanu, do którego wiodą tajemne, podziemne sztolnie i szyby z Rapa Nui. Wszak wysokich gór na Wyspie Wielkanocnej nie ma.

„Nieznanego Świata” przytacza je dr L. Szposznikowa w artykule „Szamballa dawna i


zagadkowa”. Poza tym polecam Czytelnikowi doskonałe cykle powieściowe J. Redfielda - „Niebiańskie proroctwo”, „Dziesiąte wtajemniczenie”, „Tajemnica Szamballi” i E. Pattisona - „Mantra czaszki” i „Woda omywa kamień”, których akcja toczy się właśnie w okolicach świętego Kajłasu - przyp. R.K.L.)

Ponadto mogę dodać, że jak mówią - oczy figur na Wyspie Wielkanocnej świecą się w drugiej dekadzie września każdego roku. I w tym terminie my udajemy się tam z naszą ekspedycją.

O.: Dziękuję. Na tej Ziemi wszystko jest podporządkowane, ale nie nam. Coś wyższego steruje nami...

Od redakcji „AiF”:

Ekspedycja Mułdaszewa jest osiągalna na Wyspie Wielkanocnej tylko za pomocą telefonu satelitarnego, innej łączności z nią nie ma. Będziemy od czasu do czasu zamieszczać krótkie informacje o jej postępach i wynikach badań przez nią prowadzonych na łamach naszego dziennika.

* * *

A zatem czy Szamballi trzeba szukać wśród skwaru krajów Środkowego Wschodu czy wśród lodowców Himalajów? A może wśród tajemniczych i malowniczych gór tureckiej Kapadocji? Oto raport Wiktorii Leśniakiewicz o osobliwościach tej ziemi:

W książce „Bogowie atomowych wojen“ mówi się o straszliwym konflikcie zbrojnym, który miał miejsce kilkadziesiąt tysięcy lat temu. Niektórzy autorzy, jak np. sir Brinsley le Poer-Trench - Lord of Clancarty - szacują ten okres czasu na 12-50 tyś. lat temu.13 Inni na równie zamierzchłe czasy, ale i w tych przypadkach cezurą jest tutaj magiczna liczba 12.000 lat temu, czyli przełom zodiakalnej Epoki Panny i Lwa - szczyt potęgi Imperium Atlantydzkiego w basenie Morza Śródziemnego, który zarazem stał się początkiem jego upadku...14 Pozostałością po tych wstrząsających

0x01 graphic

13 Brinsley le Poer-Trench - „Operacja Ziemia”, Londyn 1978 - przekład R. K. Leśniakiewicz.

14 Brinsley le Poer-Trench - „Men Among Mankind”, Londyn 1978 - przekład R. K. Leśniakiewicz; Ludwik Zajdler - „Atlantyda”, wydanie IV, Warszawa 1980.


wydarzeniach stały się dziwne artefakty, budowle megalityczne, podania i legendy oraz właśnie te nieprawdopodobne fakty, wobec których kapituluje ortodoksyjna nauka, bowiem nie mieszczą się one w jej ciasnych ramach. Z łańcuchem właśnie takich dziwnych faktów spotkaliśmy się w Turcji latem 2002 roku.

Kapadocja, to kraina geograficzna położona w górach Taurus, na południu Turcji. Jej krajobraz przypomina krajobraz z innej planety, NB to właśnie tutaj kręcono niektóre epizody z lucasowskich „Wojen gwiezdnych”, który powstał około 60 mln lat temu, we wczesnym Kenozoiku, krótko po impakcie asteroidy, który zabił dinozaury. Kraina ta należąca wtedy do lądu Tetydy została pokryta bardzo grubą warstwą jasnego tufu wulkanicznego - wyprodukowanego przez trzy pobliskie wulkany: Erciyeş Dag (3.917 m n.p.m.), Hasan Dag (3.263 m) i Gölü Dag (2.143 m) - który potem spękał tworząc niesamowicie wyglądające formacje terenowe: pinakle, stożki, grzyby skalne, groty, wąwozy czy kaniony wyżłobione przez wodę deszczową - vide zdjęcia. Niesamowita i zarazem piękna to kraina.

Nieco później, bo 1.800 lat p.n.e. tereny te zamieszkiwał lud Hatti - czyli Hetyci, którzy stworzyli swoje własne imperium. Ludy, które tam się osiedliły wybudowały potem miasta w tufowej skale. Rzecz w tym, że były to miasta nie na powierzchni Ziemi, ale w jej głębi... I to właśnie one nas zainteresowały, a szczególnie Derinkuyu, które zwiedzałam w sierpniu 2002 roku. Przewodniki mówią o Kapadocji i jej podziemnych miastach, że są one unikatem na skalę światową. Faktycznie - nigdzie indziej nie ma czegoś podobnego - a przynajmniej jeszcze nie znaleziono.

W tym regionie znajduje się 36 podziemnych miast i wszystko wskazuje na to, że to jeszcze nie koniec, i że największe i najciekawsze odkrycia są jeszcze daleko przed nami. Któż może wiedzieć, ile czasu pochłonęła budowa tych podziemnych kompleksów, ile tysięcy ludzi pracowało nad ich budową, jakich technik budowlanych oni używali, i co najciekawsze: jak wydobywali tysiące metrów sześciennych skały i ziemi, jak transportowali urobek na powierzchnię i jak się ich pozbyli, by nie zwrócić uwagi swych wrogów na trwające prace podziemne? W rzeczy samej, wszystko było dziełem ludzkiej pracy i przemyślności, jakkolwiek nie było to łatwe do wykonania przy ówczesnym poziomie techniki.

Najbardziej logiczną metodą budowy podziemnych kompleksów - która wyjaśnia wiele - było wywiercanie przede wszystkim szybów wentylacyjnych (patrz schemat), które wbijano w skałę dopóki, dopóty nie natrafiono na wodę, to jest do głębokości 70-85 m; a potem rozbudowywano poziomy podziemnego miasta od szybów wentylacyjnych w głąb skał we wszystkich kierunkach. Szyby wentylacyjne były zawsze otwarte, by podziemni konstruktorzy i budowniczowie mieli świeże powietrze. Dzięki temu powstało to wspaniałe dzieło sztuki i zmysłu konstrukcyjnego ludzi tamtej epoki. Jak to robiono? Prawdopodobnie kamiennymi dłutami i siekierkami w miękkim tufie. Nie znaleziono wprawdzie śladów obróbki tufów przy ich pomocy, ale w 1910 roku angielski archeolog R. Campbell Thomson znalazł takie narzędzia w jednej z komór podziemi.

To pytanie rodzi się natychmiast i dotyczy zagadnienia drążenia podziemnych konstrukcji, a mianowicie: jak wydobywano urobek spod ziemi i co z nim robiono? Oczywiście, że tym, co wybrano spod ziemi - a była to gleba i skała wydobywana z


głębokości 70-85 m w pewnych miejscach i to wszystko robiono na obszarze nawet 4 km2 (!!!) - usypano by w wielki pagórek czy też kopiec. Zastanawiające jest to, czy te miasta zostały wybudowane w czasach Paleolitu? Tego nadal nie wie nikt, bowiem badania i wykopaliska prowadzone są w ograniczonym zakresie. Istnieją dowody na to, że mieszkali tam Rzymianie i Bizantyjczycy, i znajduje się tam kościół w kształcie krzyża, gdzie później powołano także szkołę misjonarską.

Wentylacja podziemnych miast stała na bardzo wysokim poziomie. Czyste powietrze dochodzi aż do najniższego poziomu poprzez system tuneli i szybów wentylacyjnych. Szokującym jest to, że powietrze jest tak czyste, jakby filtrowane. Dym z papierosa jest usuwany nieprawdopodobnie szybko przez szyby wentylacyjne na każdej z siedmiu kondygnacji Derinkuyu! Na poszczególnych piętrach temperatura w sąsiedztwie szybów wentylacyjnych wynosi od +7 st. C do +8 st. C i jest stała niezależnie od panującej pory roku. W partiach odległych od szybów jest ona wyższa i zawiera się pomiędzy +13 st. C a +15 st. C. Powietrze płynie systemem otworów o średnicy 10 cm i długości 3-4 m, wywierconych przy pomocy drewnianych świdrów z metalowymi zakończeniami, z poziomu na poziom.

Jak dotychczas niewielka część podziemi została udostępniona zwiedzającym. Nie mamy wielu informacji dotyczących historii tych miast. Z tego powodu ciągle stajemy w obliczu coraz to nowych pytań. I tak np. wciąż nie za bardzo wiemy, jak ludzie mogli żyć w tak zatłoczonych podziemiach? Obliczono bowiem, że podobno zamieszkiwało tam jednorazowo 200.000 mieszkańców! To bardzo dużo, jak na owe czasy!

Na udostępnionym do zwiedzania szlaku w Derinkuyu spotykamy niewiele kuchni. Wyglądałoby zatem na to, że tam były kuchnie dla jednej, lub co najwięcej dwóch rodzin. W tej chwili panuje pogląd, że wiele rodzin używało wspólnie jedną kuchnię - jak w byłym ZSRR... Miało to jeszcze znaczenie strategiczno-obronne - dym z wielu kuchni mógł nieprzyjaciołom zdradzić lokalizację podziemnych miast z wiadomym efektem. Dlatego też ludzie używali tylko kilku palenisk kuchennych, które obsługiwały całą populację.

Następna sprawa, to sprawa tamtejszych WC. W podziemnych miastach Tatlarin i Gelveri toalety zrobiono niezwykle starannie i mogą być używane nawet dzisiaj! Są tam nawet podziemne szamba. W innych miastach nieczystości składowano do glinianych i zamykanych naczyń, które potem wynoszono z podziemi do wiosek, które maskowały wejścia do podziemnych miast, a dzięki czemu zapobiegano fetorowi i możliwości zakażenia salmonellozą lub innymi chorobami tego typu.

Nie ma śladów odzieży, którą nosili ludzie zamieszkujący te podziemia - przynajmniej nie znaleziono ich w komorach i korytarzach na szlaku turystycznym. Na pewno używano grubszej odzieży ze względu na niższą temperaturę panującą w podziemiach. Korytarze wszystkich miast podziemnych mają 160-170 cm wysokości od spągu do stropu i nie bardzo wiadomo, czy ludzie je zamieszkujący byli takiego właśnie wzrostu?

Na pewno wiadomo, że znajdowały się tam zwierzęta gospodarskie i wytwórnie win, bowiem wskazują na to stajnie, obory i winiarnie umieszczone na wszystkich poziomach miast. Tymczasem wieśniacy uprawiali ziemię na równinach. Ziemia była


powulkaniczna, a zatem bardzo żyzna. Wypada tutaj postawić kolejne pytanie: jak ci ludzie byli w stanie komunikować się ze sobą, kiedy zaatakowali ich wrogowie?

W Kapadocji są wzgórza i góry takie, jak : Erdaş, Karadağ, Çağnı i Kahveci - na szczytach których znajdowały się posterunki wartownicze, które przekazywały sobie informacje o zagrożeniach przy pomocy błysków światła i innych umówionych sygnałów. Zazwyczaj w takich przypadkach i w takim terenie porozumiewano się przy pomocy sygnałów dymnych.

Podziemne miasta miały swe znaczenie także w czasie szerzenia się chrześcijaństwa. W czasie prac wykopaliskowych i porządkowych wydobyto stare monety, naczynia na kruszec i olej do lamp, jednakże podziemne miasta nie są zamieszkiwane już od VIII w n.e.

Przez te 1.200 lat stały one otworem i przenikał do nich deszcz i śnieg, kurz, kamienie i ziemia poprzez otwarte drzwi i szyby wentylacyjne. Tymczasem ludzie mieszkali nadal we wsiach nad nimi, nie zdając sobie sprawy z tego, co znajduje się pod ich stopami...

Największe zainteresowanie współczesnych budzą niezwykłe drzwi, które zrobiono z okrągłych, gładko ociosanych kamieni o grubości 55-65 cm, wysokości 170-175 cm i wadze od 300 do 500 kg! Są one o wiele twardsze, niż skały tufowe tworzące podziemne miasto. Ociosano je i obrobiono na powierzchni ziemi, a następnie przetransportowano w dół, gdzie osadzono je na stałe.

Generalnie, wszystkie miasta - te udostępnione dla turystów i te niedostępne dla publiczności - położone są na wschodnich, południowych i zachodnich zboczach wzgórz. Na północnej stronie nie budowało się ich, a to ze względu na ostre zimy i dużą ilość śniegów, które w czasie nich spadały.

Jak dotąd, to n i k t nie odpowiedział na zasadnicze pytania: kto pierwszy zbudował te podziemne miasta, w którym wieku i jakie plemiona tego dokonały oraz - co najważniejsze - d l a c z e g o je wybudowały???

I byłoby tyle mądrości objawionej z przewodników i mądrych ksiąg.

Nasz przewodnik, o jakimś niezmiernie skomplikowanym tureckim imieniu, które spolszczyliśmy do polskiego Jacka, opowiedział nam jeszcze o tym, że dwa z tych podziemnych miast są połączone tunelem o długości 40 km wybitym w skamieniałym tufie i obsydianie. Brzmiało to niewiarygodnie, ale... Przypomniały nam się opowieści z polskiego i słowackiego Spisza, w których mówi się o tajemniczym tunelu łączącym Zamek Dunajec w Niedzicy z domniemanym Zamkiem Karpaty (z powieści Juliusza Verne'a pt. „Zamek w Karpatach”) w Spišskim Podhradiu k./Prešova na Słowacji, a który też miałby mieć długość prawie 40 km i przebiegać w wapiennych skałach Pienin i Spišsko - Šarišskiego Medzihoria.15 Pięknie.

0x01 graphic

15 Zob. Robert K. Leśniakiewicz - „Projekt Tatry”, Kraków 2002.


Są jednak rzeczy, które budzą nasze wątpliwości, a mianowicie: na którym poziomie trzymano zwierzęta? Na 1 czy na 7? Na pierwszym byłoby nie bardzo bezpiecznie, bo ryk bydła słychać byłoby nawet spod ziemi - szczególnie w nocy. Na ostatnim też nie, bo fekalia ściekając i przeciekając przez porowate skały skaziłyby wodę... Ten fakt staje się niebagatelnym problemem!

Mówi się, że okoliczna ludność chowała się w tych miastach przed Persami. Oczywiście pochód Persów zaczynał się na wiosnę i kończył późną jesienią, a wszystko było uzależnione od spyży. Bez tego ani rusz. Bez tego nawet najlepsza armia świata staje się zbieraniną hałastry. Z Persji - dzisiaj Iran - do Kapadocji jest prawie 2.000 km w linii prostej. W praktyce o wiele więcej, bowiem nie idzie się tam przez równiny, tylko góry i to wysokie. Zakładając, że armia perska poruszała się z prędkością do 20 km dziennie - co jest szacunkiem zawyżonym - te dwa tysiące kilometrów przeszłaby w ciągu 100 dni, czyli trzech miesięcy. A potem trzeba było wracać na Wyżynę Irańską też 3 miesiące... - pozostała zatem okupacja tych terenów. I tutaj kolejna wątpliwość - skoro Persowie okupowali te tereny w latach 546-333 p.n.e., to musieli wiedzieć o tych miastach. Nie jest możliwe, by ukryć fakt ich istnienia na czas dłuższy, niż wyczerpią się zapasy zgromadzone w podziemiach... Były przecież pola, które trzeba było uprawiać: orać, siać, kosić i zbierać, zwierzęta, które trzeba było karmić, itd. itp.

Przed Hetytami, czyli 1.800 lat temu tereny te zamieszkiwały ludy azjanickie, ale to nie one zbudowały te podziemne miasta. Powstały one w epoce wczesnego Paleolitu - czyli około 1 mln - 100.000 lat temu! Pytanie brzmi - komu i do czego były potrzebne takie miasta? Jak dotąd oficjalna nauka nie znalazła na nie odpowiedzi, a tymczasem odpowiedź jest prosta, gdy spojrzymy na problem z punktu widzenia hipotezy o zamierzchłej Pracywilizacji na Ziemi - cywilizacji, która poprzedza naszą własną, a której upadek zakończyła zagłada Atlantydy 12.000 lat temu.

Wspomniany już tutaj dr Jesenský w swej pracy twierdzi, że nasza cywilizacja wyrosła na gruzach i popiołach poprzedniej cywilizacji Atlantydów, która pozostawiła po sobie gigantyczne artefakty w postaci kamiennego sanktuarium w Marcahuasi, piramid w Gizie i innych miejscach, kamiennych kul w Meksyku i na Słowacji, obserwatorium w Stonehenge, kurhanów w Małopolsce, itd. itp., które spędzają sen z powiek archeologom i poszukiwaczom Nieznanego.

Cywilizacja ta spłonęła w ogniu termonuklearnej wojny, który przekształcił w pustynie tętniące życiem obszary Afryki, obu Ameryk, Azji i Australii. Być może to ludzie zostali zaatakowani przez Obcych z Kosmosu, którym Ziemia nadawała do osiedlenia się i kolonizacji? Tego się już chyba nie dowiemy... Pozostały po tej zawierusze obszary stosunkowo nietknięte przez wojenny kataklizm i jednym z nich jest właśnie Kapadocja. To właśnie tutaj schowali się ludzie ocaleli z Wielkiego Konfliktu i tutaj przetrwali najgorszy okres zmian klimatycznych po skończeniu się IV Zlodowacenia (u nas zwanego Zlodowaceniem Północnopolskim). Niewykluczone, że miasta te zbudowano jeszcze wcześniej - 1,8 mln lat temu, kiedy zaczęło się I lub II Zlodowacenie (w Polsce: Przasnyskie i Południowopolskie [Krakowskie]) - najgorsze ze wszystkich - które objęły pół Europy i zaostrzyły znacznie klimat nad Morzem


Śródziemnym. Tak czy inaczej - budowa tych miast ma ścisły związek ze zmianami klimatycznymi na Ziemi. A tylko wojna nuklearna spowodowałaby tak katakliktyczne zmiany klimatu porównywalne jedynie z efektami impaktu asteroidy!

Ciekawa rzecz, bo patrząc na te wszystkie budowle, przypomniała się nam relacja dr Ludmiły Szaposznikowej o tajemniczej krainie Szambalii - Szanszun-go czy też Krainie d'Bus16, (którą James Hilton nazwał Shangri-la w swej powieści „Zaginiony horyzont”), a w której mędrcy mieszkali w wydrążonych iglicach skalnych nad świętym jeziorem Nam-co-to-rin. Zgadzało się prawie wszystko, nie było tylko świętego jeziora Nam-che...17

I jeszcze jeden, naszym zdaniem tajemniczy fakt, o którym opowiedział nam nasz przewodnik, a mianowicie: dłuższe przebywanie w korytarzach podziemnych miast powoduje napromieniowanie ciała człowieka słabymi dawkami promieniowania jonizującego, co stwierdził na samym sobie w trakcie lekarskich badań okresowych w Ankarze. To naturalne - tufy, obsydiany i inne skały wulkaniczne zawsze promieniują silniej, niż normalne radioaktywne tło Ziemi, co można stwierdzić np. w Tatrach Wysokich, których granity wypromieniowywują 21-30 μSv/h i więcej. W przypadku Kapadocji, dawki są silniejsze i dłuższa ekspozycja na nie grozi konsekwencjami dla zdrowia człowieka i zwierząt. Czyżby to były namacalne ślady Wielkiego Konfliktu?

Tak czy owak - wychodzi na to, że te podziemne miasta były po prostu schronami przed opadami radioaktywnymi, które od czasu do czasu nawiedzały to miejsce - wszak niedaleko od Kapadocji znajdują się pustynie Arabii Saudyjskiej, Radżastanu (Thar) i Sahara, które - jeżeli mamy wierzyć starym tekstom świętych ksiąg hinduskich i legendom ludów Afryki - były celem uderzeń broni masowego rażenia w Wielkim Konflikcie Bogów-Astronautów przed 120 wiekami. A zatem podziemne budowle Kapadocji stanowią kolejne ogniwo w długim łańcuchu dowodów na to, że nie jesteśmy pierwsi na tej planecie...

Prosimy zwrócenie uwagi na ostatni akapit. Słowa te napisał zawodowy historyk i ponad taką opinią nie można sobie po prostu przejść do porządku dziennego…

ROZDZIAŁ III - Kuliste zagadki i inne…

0x01 graphic

16 Czytaj Ui lub Üi.

17 Zob. także F. A. Ossendowski - „Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów”, Poznań 1930.


Już od wielu lat uczeni usiłują odgadnąć pochodzenie i przeznaczenie przedmiotów, zjawisk i biologicznych fenomenów, które odkryto „nie na swoich miejscach” w świecie. I znów w 2005 roku rozgorzała dyskusja na temat pochodzenia metalowych kulek z RPA. Średnice ich wynoszą 2,5 - 10 cm i wyglądają, jakby wykonane były przez człowieka. Tylko że... - tylko że mogły powstać one w Prekambrze, o wiele dawniej niż pojawił się Homo sapiens sapiens na Ziemi - bowiem one liczą sobie - bagatela! - od 2,8 do 3 mld lat!!! (Czyli mniej więcej z przełomu Katarchaiku i Archaiku, w czasie formowania się najstarszych Marealbidów - uwaga tłum.) O odkryciu tego i innych artefaktów traktuje artykuł Marka Sokołowa zamieszczony na łamach rosyjskiego czasopisma „NLO” nr 16/2005.

Model Gwiazdy Śmierci sprzed 3 mld lat?

O istnieniu tych metalicznych kulek stało się głośno już w 1977 roku, kiedy trzeba było ratować dawne petroglify (rysunki naskalne - przyp. tłum.) na pirofillicie (cudownym kamieniu - jak go tam nazywają - przyp. aut.), a którego ogromne bloki zaczęto rozpiłowywać na mniejsze, kiedy tnące urządzenie natknęło się na taką sferoidę. Wszystkich zdumiał idealny kształt tej kulki, a także nacięcie wykonane tylko pośrodku.

W następnych dziesięcioleciach południowoafrykańscy górnicy znaleźli co najmniej

200 takich kulek. Niektóre z nich mają na swym „równiku” do 3 równoległych rowków. (Czyż jedna z tych kulek nie przypomina modelu... Gwiazdy Śmierci z filmu George'a Lucasa, albo Mimasa - satelity Saturna? - uwaga R.K.L.) Niektóre z kulek udało się przepołowić. Okazało się, że są one pokryte pancerzem o 6- milimetrowej grubości. W środku znajdował się gąbczasty materiał, który w zetknięciu się z powietrzem zamieniał się w pył. Przypominał on swym wyglądem węgiel drzewny. Inne kulki okazały się być pełne i zrobiono je z niebieskawego metalu w białe cętki.

Twarda kulka do zgryzienia...

Co to był za metal? Analiza wykazała, że był to stop stali i niklu, ale w Przyrodzie coś takiego nigdy nie występuje. Z punku widzenia Rolfa Marxa - kustosza Południowoafrykańskiego Muzeum w Klerksdorfie - kulki te stanowią najprawdziwszą zagadkę. Te, które znajdują się w jego muzeum same wibrują w jakimś dziwnym rytmie, chociaż odcięte są od jakichkolwiek źródeł energii. Być może we wnętrzu kulek jest ukryta jakaś tajemnicza energia, która się jeszcze nie zużyła pomimo upływu 3 mld lat?

Pewnego razu przywieziono do muzeum znanego czarownika, który powiedział, że kulka ta przywędrowała do nas z Kosmosu i posiada czarodziejską moc.

W 1984 roku, w odpowiedzi na zapytanie jednej z redakcji R. Marx napisał, że praktycznie nie istnieją żadne prace naukowe na temat tych kulek, ale takie sferoidy można znaleźć w pirofillicie, wydobywanym nieopodal miasteczka Ottosdal w Zachodnim Transwaalu. Pirofillit o wzorze chemicznym Al2[Si4O10](OH)2 jest


miękkim minerałem. Kulki zaś charakteryzują się dużą twardością i trudno jest je zarysować stalowym ostrzem.

Druga zagadka kulek - odporność na cięcie. Trzeba próbować znaleźć jakieś wyjaśnienie dla powstania tych żłobków wokół sferoid - szczególnie tych trzech równoległych do siebie. Jeżeli nie znajdziemy naukowego wyjaśnienia tego problemu

15 lat temu, sferoidy te przyciągnęły uwagę Johna Hunda z południowoafrykańskiego Petersburga. Pojechał do kopalni i znalazł taką kulkę, dokładnie taką, jaka znajduje się w muzeum w Klerksdorfie. Pewnego razu siedząc przy stoliku w restauracji wyjął kulkę i położył ja na stole, zauważył, że kulka ta jest bardzo stabilna. Hund postanowił przesłać artefakt do amerykańskiego Instytutu Badań Kosmosu przy Caltech, w Kalifornii. Okazało się, że kulka jest idealnie wyważona. Dokładność wyważenia sięga 1/100.000 cala! Pewien uczony z NASA przyznał się do tego, że u nich nie istnieje technologia, która umożliwiłaby zrobienie czegoś takiego na Ziemi. Coś takiego zrobić można - owszem, ale... tylko i wyłącznie w warunkach zerowej grawitacji. W warunkach stanu nieważkości. Tylko w Kosmosie!...

Kierowana panspermia i maszyna czasu

I tak holenderski uczony B. V. Lourker zakłada, że jakieś 3 mld lat temu kulki te przywieźli ze sobą Pozaziemianie - Kosmici, Przybysze, Obcy, czy jeszcze jak ich tam zwać. Po co? Były to kontenerki zawierające jednokomórkowe organizmy, najprymitywniejsze formy życia. A teraz popatrzmy na to w ten sposób - skoro Oni mieli wtedy taką technologię, to do czego doszli dzisiaj? Po dwóch - trzech miliardach lat swego istnienia?!

No, a skoro to nie byli Oni, to może wykonała je jakaś pradawna rasa Ziemian, która żyła dawno przed nami na tej planecie, i która albo wyginęła, albo opuściła Ziemię? (Jak w powieści R. Cooka pt. „Uprowadzenie”, w której występują tzw. Ludzie I Generacji, którzy zaszyli się pod powierzchnią Ziemi - uwaga R.K.L.)

Być może także te kuleczki sformowały się same wskutek jakiegoś naturalnego procesu - jak sferoidy na Marsie. Ale dlaczego ta muzealna kuleczka jest taka stabilna

Niektórzy uczeni, którym udało się zbadać te kuleczki doszli do wniosku, że sferoidy te zostały wytworzone sztucznie, a nie powstały wskutek procesów naturalnych. I być może wcale nie pochodzą z Przeszłości, ale na odwrót - z Przyszłości! Powiem tak - przyleciał do nas z Przyszłości jakiś czasolot, który w Przeszłości uległ awarii. Załoga albo zginęła, albo jakimś sposobem udało się jej wrócić do swego czasu, pozostawiając w Przeszłości detale swego pojazdu, a może nawet cały pojazd???

Przyziemne wyjaśnienia


Są także wersje bardziej przyziemne - w dosłownym tego słowa znaczeniu. Skoro Ziemia w czasie swej historii przeszła wiele straszliwych kataklizmów, to jej warstwy geologiczne mogły się wielokrotnie przemieszać i zamieniać miejscami. I tak zatem, jakieś współczesne przedmioty mogły dostać się do najstarszych skał na Ziemi, wskutek czystego przypadku. Badacz Paul Heinrich pisał jeszcze pięć lat temu, że wokół tego problemu podniósł się niezdrowy szum, spowodowany głównie przez najrozmaitszej maści łowców sensacji skupionych przy tabloidzie „Weekly World News”. Błędy i nieścisłości znalazły się nawet w książce M. Cremo i R. Thompsona pt. „Zakazana archeologia” oraz w programie NBC pt. „Mistyczne pochodzenie człowieka”. I nie jest prawdą, że na temat afrykańskich sferoid nie ma żadnej literatury naukowej. Ona istnieje. I z niej jasno wynika, że pirofillit to skała metamorficzna, a nie osadowa. Ten metamorfizm objawia się w umiarkowanych temperaturach na głębokości kilku kilometrów. Przy pomocy geologów z RPA, Heinrich doszedł do wniosku, że tajemnicze kulki składają się z pirytu - siarczku żelaza - FeS2 i getytu (goethytu) - tlenowodorku żelaza - FeO(OH). W procesie przeobrażania się gliny lub popiołu wulkanicznego w pirofillity uformowały się w górotworze pirytowe sferoidy. A z gniazdowych złóż pirytów, które zostały wypchnięte do strefy utleniania powstał getyt. Tak zatem nie są to żadne konkrecje - jak napisano w całym szeregu opracowań...

I to wszystko, ale dlaczego te kulki są tak twarde? A to dlatego, że getytowe kulki mogą wchłaniać jeszcze inne wodorotlenki, które po związaniu się z nimi powodują zwiększenie twardości tych kulek.

A do tego jeszcze Anglicy postanowili na tych kulkach zrobić interes. Wytwarzają oni kulki o średnicy 7 - 15 cm z pirytu i za cenę 100 USD za sztukę sprzedają je kolekcjonerom osobliwości i miłośnikom egzotyki.

Co się zaś tyczy kulistego kształtu tych sferoid, to Przyroda potrafi ukształtować swe twory dowolnie i artystycznie. Wystarczy wspomnieć tylko ogromne kamienne kule Kostaryki. (Jednak największa kamienna kula znajduje się w kamieniołomie koło miejscowości Klokočov na Kysucach na Słowacji. Mierzy ona 305 cm średnicy i składa się ona z brązowego piaskowca magurskiego - przyp. tłum), a do tego trzeba dodać, że pełnometaliczne kule nieraz spadały z nieba w różnych krajach świata. Trzy takie błyszczące, wypolerowane sferoidy o średnicy 35 cm każda znaleziono na australijskiej pustyni w 1963 roku. Występując w parlamencie australijski minister obrony Allen Feihell przyznał, że wszelkie próby otwarcia tych kul spełzły na niczym. (Opisał to Lucjan Znicz-Sawicki w swej pracy „Goście z Kosmosu - NOL”

Ale to jest tylko początek układanki. W roku 1972, chemik-analityk Boughzighe pracujący w jednym z zakładów przetwarzania paliwa jądrowego we Francji, zwrócił uwagę na niezwykły dla rudy uranowej stosunek izotopu uranu U-235 do U-238. Właśnie ta niezwykła anomalia jest tematem artykułu Iriny Stiekałowej zamieszczonego w „NLO” nr 3/423 z dn. 16 stycznia 2006 roku.


Fizycy popuścili wodze fantazji...

Oczywiście od razu postawiono kilka hipotez odnośnie tej dziwnej anomalii niezwykle dużej ilości uranu-235 w tej rudzie. Pierwszą z nich była hipoteza zakładająca, że ruda została zanieczyszczona przepracowanym paliwem jądrowym, jednakże dokładne pomiary promieniowania wykazały, że takie wyjaśnienie nie tłumaczy niczego. Okazało się przy tym, że ruda uranowa z niespodziewanie niskim procentem uranu- 235, została wydobyta w Gabonie - jednym z krajów równikowej Afryki. Dlaczego ta ruda jest zubożona właśnie o ten izotop - pozostaje zagadką.

Pojawienie się w Afryce tej anomalii można by było objaśnić zakładając mianowicie, że złoże „normalnych” rud uranowych zostało napromieniowane neutronami. Taką paradoksalną hipotezę postawił rosyjski fizyk N. A. Własow. W środowisku naukowym przyjęto ją sensacyjnie. Fizykom-atomistom były znane dziesiątki kopalni uranu, i w nich ilość izotopu uranu-235 zawsze znajdowała się na stałym poziomie - ok. 0,7%. W anomalii odkrytej w 1972 roku w kopalni Oklo, zawartość izotopu uranu- 235 okazało się równym tylko 0,44%.

No i fizycy popuścili wodze fantazji. Pokazały się hipotezy mówiące, że złoże zostało zanieczyszczone przepracowanym paliwem jądrowym z pozaziemskiego statku kosmicznego, albo że w tym miejscu znajdowało się „cmentarzysko” radioaktywnych odpadów dawnej cywilizacji.

Hipoteza Własowa

Wkrótce najciekawszą okazała się trzecia hipoteza, która zakładała istnienie w Przyrodzie antymaterii. Wiadomo, że fizycy-teoretycy zakładają i dopuszczają istnienie w bezkresie wszechświata antymaterii. Przy spotkaniu się materii z antymaterią powinno dojść do anihilacji - eksplozji, której wynikiem będzie przejście materii w energię, zgodnie z einsteinowskim wzorem na równoważność materii i energii: E = mc². Proces ten odznacza się całym szeregiem przemian jądrowych i wydzieleniem się kolosalnych ilości energii, zgodnie w powołanym wyżej wzorem. Jest jednak małe ale - w warunkach panujących na Ziemi zdarzenie takie jest niemal nieprawdopodobne. Tym niemniej od czasu do czasu pojawiają się hipotezy, których autorzy dopuszczają nikłe prawdopodobieństwo zdarzenia spadku na Ziemię kawałków antymaterii z Kosmosu, np. w postaci anty-meteorytu. Taka hipoteza pojawiła się już wcześniej w związku ze spadkiem na Ziemię tzw. Meteorytu Tunguskiego. (=> Antologia „Bolid Syberyjski”, Jordanów 2001 - Internet - http://www.sm.fki.pl/Lesniakiewicz/Lesniakiewicz.php?nr=Bolid_Syberyjski - uwaga tłum.)

Eksplozja anihilacyjna spadłego na Ziemię meteorytu z antymaterii charakteryzowała się seria przemian jądrowych, które spowodowały powstanie strumienia neutronów. Wedle oceny N. A. Własowa, strumień neutronów o niesamowitej intensywności mógł


być spowodowany poprzez spadek na Ziemię anty-meteorytu o masie 1 anty-tony. (Anihilacja tylko 1.000 kg materii wyzwoliłaby energię równą w przybliżeniu 90 x 1018 J, czyli ok. 21,5 Gt TNT - wielokrotnie więcej, niż wynosi cały arsenał nuklearny Ziemi, którego moc wg obliczeń SIPRI wynosiła w latach 80. XX wieku tylko 9,4 Gt TNT - uwaga tłum.) Wybuchem takiej ilości antymaterii można wytłumaczyć anomalną zawartość izotopu U-235. (Energia wybuchu Meteorytu Tunguskiego - o ile on był meteorytem, a nie czymś innym - wyniosła wg różnych szacunków tylko od 13 do 130 Mt TNT, a zatem mizerny ułamek energii eksplozji 1 tony antymaterii - uwaga tłum.)

Jednak dokładniejsze badania wykazały, że ta niezwykła ruda odznaczała się dziwnym składem chemicznym. Analizy występujących w niej produktów rozpadu uranu wykazały, że około 2 mld lat temu, w okolicy złoża doszło do jądrowych reakcji łańcuchowych.

Fizyka jądrowa jest stosunkowo młodą dziedziną wiedzy, a pierwszy reaktor jądrowy człowiek skonstruował w 1942 roku. Tym niemniej reakcje jądrowe przebiegały na naszej planecie już 2 mld lat temu - w Proterozoiku. (Jest to najmłodszy z okresów Prekambru, który trwał od 1.900 - 600 mln lat temu. Liczba 2 mld lat wskazuje, że złoże to powstało w jeszcze wcześniejszym okresie Prekambru, a dokładnie pod koniec okresu Archaiku [2.7 - 1.9 mld lat temu] - uwaga R.K.L..) Jak dotąd, nauka zna 17 dawnych reaktorów jądrowych, położonych na południowym - wschodzie Gabonu (vide mapka). Wszystkie te reaktory zostały znalezione w rejonie występowania rud uranowych w Oklo i Bangombe. Dziewięć z 17 reaktorów zostało odkrytych w wyrobiskach starych kopalni rud uranowych w jednym z krajów Afryki równikowej.

Datowanie naturalnych reaktorów jądrowych jest możliwe dzięki temu, że dawno temu na Ziemi było więcej izotopu U-235 niż dzisiaj. Reakcja łańcuchowa przebiega w uranie wtedy, kiedy ilość tego izotopu jest większa od 3%. Właśnie w takiej, wzbogaconej rudzie dochodzi do optymalnego dla podtrzymania reakcji wychwytu neutronów. Czas pracy gabońskich reaktorów wynosi miliony lat. W dzisiejszych czasach możliwość powstania takich reaktorów jest niewielka, bowiem koncentracja izotopu 235U jest w rudach uranowych jest już niewielka, i nie by doszło do spontanicznej reakcji łańcuchowej.

Naturalne reaktory jądrowe przedstawiają ogromną wartość dla nauki. Są to unikatowe obiekty, nie spotykane nigdzie w świecie! Pozwalają one nam na poznanie wielu tajemnic historii naszej planety i pomagają nam w eksploatacji naszych reaktorów jądrowych w dzisiejszych czasach. Poza tym zbadanie tychże reaktorów naturalnych pomoże nam w wypracowaniu procedur i technologii utylizacji promieniotwórczych odpadów jądrowych.

Tyle Irina Stiekałowa. Dla nas ta sprawa zaczęła się od przeczytania powieści Jerzego Edigeya (1912-1983) pt. „Strażnik piramidy (wyd. II, Warszawa 1990), która - jak się spodziewaliśmy - byłaby podobna do słynnej „Strzały z Elamu”. Okazało się, że rzecz była o m.in. budowie piramid egipskich i ich zabezpieczeniu przed rabusiami przy pomocy „ziemi śmierci” - radioaktywnych rud uranowych sprowadzonych do Kraju Faraonów z... Gabonu właśnie! Niewiele się potem o tym dowiedziałem, boż i temat był egzotyczny, a i od Polski daleko... Dopiero po roku


1978, kiedy na naszym rynku księgarskim zaczęła się ukazywać rodzima i zagraniczna produkcja na tematy zakazane przez cenzurę naukową (a była taka, i to jeszcze surowsza od obyczajowej czy politycznej!) dowiedzieliśmy się na ten temat nieco więcej. Ale wciąż lansowano tezę o naturalnym pochodzeniu tych reaktorów jądrowych. No bo niby wszystko jasne - reaktory są naturalne i nie ma w nich niczego niezwykłego. Ale czy na pewno? Dr Miloš Jesenský w jednej ze swych książek pisze o tym tak:

To jeszcze wciąż nie jest wszystko, boż mamy przesłanki po temu, by wierzyć, że ziemska energetyka jądrowa jest o wiele, wiele starsza.

Niemal detektywistyczne dochodzenie zaczęło się już w maju 1972 roku, kiedy to w zakładzie wzbogacania uranu w Pierrelatte, Francja, dokonano rutynowej analizy rudy uranowej. Wyniki tej analizy wprawiły w osłupienie i podziw fizyków i pracowników naukowych tych zakładów. Okazało się bowiem, że w uranie poddanemu analizie procent atomów izotopu uranu U-235 wynosi tylko 0,717% a nie 0,720%, jak to ma miejsce wszędzie na Ziemi, Księżycu i w meteorytach. (Z zastrzeżeniem, że Księżyc jest być może ciałem sztucznym, a nie naturalnym... - uwaga. R.K.L.)

Gdzie zatem zginęło pozostałe 0,003% U-235?

Trop wiódł do Gabonu, do tamtejszych kopalni rud uranowych w Oklo, skąd wzięto próbki rudy do badań we francuskich laboratoriach. Analizę rudy wykonano od razu na miejscu. Zdziwienie specjalistów urosło do chorobliwych rozmiarów, bo badania wykazały, ze w 700 tonach uranu, które tam wydobyto w latach 1970-1972, brakuje 200 kg radioizotopu U-235. Mało? Taka ilość całkiem wystarczy do skonstruowania kilkudziesięciu bomb atomowych typu Hiroszima... (Czyli o mocy ok. 20 kt TNT - uwaga R.K.L.)

Wygląda na to, że nikt w niedawnej przeszłości z Gabonu nie ukradł takiej ilości U-235, a zatem wychodziłoby na to, że w rudach uranowych w Oklo jest mniej uranu, niż go tam być powinno! A to oznacza tylko jedno - ktoś kiedyś oddzielał już uran-235 od naturalnej rudy!

Chociaż specjaliści pośpieszyli od razu z wyjaśnieniem o „naturalnym reaktorze jądrowym w Oklo” (hipoteza o „naturalnym reaktorze jądrowym w Oklo” zakładała, że w żyłowym złożu rud uranu [uranofan, torbenit] wskutek trzęsień ziemi powstały głębokie szczeliny, w które następnie wlała się woda deszczowa, zatrzymując neutrony, co stanowiło zapoczątkowanie reakcji łańcuchowej rozpadu jąder atomów uranu U-235 i wydzielanie wielkich ilości energii cieplnej. Ciepło to następnie odparowywało wodę i reakcja ustawała. Powtarzający się od kilku tysięcy pór deszczowych cykl aktywności

„naturalnego reaktora” mógł spowodować zubożenie rud uranu w U- 235 o te 0,003%. Jak dotąd, to nikt nie zweryfikował tej hipotezy i


opiera się ona głównie o chciejstwo uczonych. Trudno uwierzyć w to, że do dziś dnia nie doszło tam samorzutnie do wybuchu jądrowego i skażenia wód powierzchniowych i gruntowych produktami rozpadu jąder uranu... Czegoś takiego nie znaleziono na Ziemi, choć znamy kilka miejsc, w których taki proces byłby możliwy - przyp. R.K.L.) pozostaje faktem, że ktoś czy coś w przepastnej przeszłości oddzielał izotop U-235 od reszty rudy dokładnie tak, jakby chciał przeznaczyć go do celów energetycznych.

Oczywiście uczeni usiłowali wyjaśnić to zjawisko poprzez fakt, że rudy uranu w Oklo składały się w swej masie z 17% U-235 i 83% U-238. Izotopy te mają różny czas półzaniku - T1/2 - i przed 2 mld lat ta ruda uranowa zawierała tylko 3% U-235. Uran mógł być wymyty przez wodę w delcie pradawnej rzeki, gdzie dziś leży Oklo i tam osadzał się U-235 dokonując jego wzbogacenia. Kiedy ilość U-235 wzrosła do masy krytycznej, dochodziło do reakcji łańcuchowej.

Jakkolwiek by z tym reaktorem nie było, pozostaje faktem, że niewiele wiemy o energetyce jądrowej w Starożytności. (M. Jesenský -

„Bogowie atomowych wojen”, Krásno nad Kysucou 1998-2001, Internet - http://www.sm.fki.pl/Lesniakiewicz/Lesniakiewicz.php? nr=Bogowie_Atomowych_Wojen)

A zatem nic nie jest jasne i klarowne. Nikt nie odpowiedział na zasadnicze pytania, które powinny brzmieć:

  1. Dlaczego te reaktory powstały w akurat Gabonie, a nie gdzieś indziej? Przecież skoro są to formacje naturalne, to powinny powstawać tam, gdzie znajdują się rudy uranowe. Tymczasem znajdują się one tylko w Gabonie i...

  2. ...w jakim kraju środkowoafrykańskim znajdują się jeszcze takie reaktory? Z mapy wynika, że takim krajem może być Niger (a dokładniej miejscowość Arlit, w saharyjskich górach Aïr), gdzie znajdują się potężne pokłady rud tego pierwiastka. Ale czy na pewno? Nigdzie się nie spotkałem z informacją, że takie naturalne reaktory znajdują się także i tam.

  3. Na czym polega dziwność składu chemicznego rud w Oklo i Bangombe? Jeżeli zawierają one tylko produkty naturalnego rozpadu uranu i toru, to nie ma w tym nic dziwnego, bo te szeregi promieniotwórcze są przewidywalne i obliczalne. Natomiast jeżeli znajdują się tam jakieś inne elementy spoza tychże szeregów, to sprawą powinni się zająć także i archeolodzy.

W jednym ze swoich artykułów Leśniakiewicz sugerował, że najlepszym znakiem pobytu w Układzie Słonecznym wyższej Cywilizacji Naukowo-Technicznej byłoby znalezienie izotopów pierwiastków w Przyrodzie nie występujących i zsyntetyzowanych w reaktorach jądrowych. Czyżby w przypadku „naturalnych” reaktorów jądrowych w Oklo mieli do czynienia z opisanym przeze mnie wypadkiem? Jeżeli tak, to byłby to dowód na to, że te reaktory nie są takie „naturalne” jak mówią o nich uczeni, a być może stanowią atomowe „cmentarzyska” odpadów nuklearnych cywilizacji Atlantydów i twórców Księżycowego Szybu???


Ale co tam reaktory, które liczą sobie parę tysięcy lat. Walentin Psałomszczikow pisze o figurkach z żelaza, które liczą sobie ich pół miliarda! Niedawno do redakcji tygodnika „NLO” nadszedł ciekawy list. Jego autorem był Innokientij Michajłowicz Połoskow - główny geolog Kopalni Zachodnio-Lipowienskowskiej położonej w pobliżu wsi Pobugskoje w Gołowaniewskim Rejonie Kirowogradskiej Obłasti. Przy pracach ziemnych na głębokości 30 - 40 m od powierzchni ziemi znalazł on dziesiątki figurek o rozmiarach od 1 do 40 cm przedstawiające wyobrażenia różnych zwierząt i ptaków, w tym także tych wymarłych, a także figurki ludzi.

Prawdopodobny wiek…

… tych figurek wynosi od 100 do 600 milionów lat! Zostały one znalezione w warstwach należących do Proterozoiku, które wcięły się w skały Trzeciorzędu, których wiek wynosi około 100 mln lat.18 Figurki te zrobiono z minerałów zawierających krzem z domieszkami magnetytu i związków chromu oraz wodorotlenków. Figurki te znajdowano przez dwa lata trwania tych prac.

W roku 2002 na odkrywce uczeni z Uniwersytetu Kijowskiego przeprowadzili badania magnetyzmu, w wyniku których ustalono, że najsilniejszym on był właśnie w miejscu, gdzie znajdowały się te figurki. Dotychczas ilość żelaza w badanych pokładach rud nie przekraczała 30%, zaś w miejscach gniazd hematytowych, gdzie jego ilość wynosiła 40

W celu wyjaśnienia natury swojego znaleziska Połoskow wysunął trzy hipotezy:

  1. Kilkanaście milionów lat temu na Ziemię wysadzono desant Przybyszów z Kosmosu, którzy w niewiadomym celu pozostawili metaliczne figurki zwierząt i ludzi z ich planety. Z biegiem czasu działanie wody, mikroorganizmów i innych czynników powodowało wrastanie do figurek innych minerałów, przede wszystkim kwarcu z inkluzjami innych metali. Nawiasem mówiąc, w magazynie Znanie- siła sprzed 30 lat znalazło się zdjęcie typowego pocisku karabinowego znalezionego w bryle węgla. Pocisk trafił w drzewo, które po kilku tysiącach lat skamieniało, a metal pocisku został zastąpiony przez krzemionkę.

  1. Zgodnie z hipotezą pracowników Moskiewskiego Instytutu Problemów Medyczno-Biologicznych - A. Biełowa i W. Wasiliewa człowiek pojawił się na Ziemi około 500 mln lat temu, a także powstał właściwy dla tego okresu świat zwierząt.

  1. Figurki ludzi, to po prostu igraszka Natury.

Ale od razu wynikają z tego następujące pytania: dlaczego te figurki znajdują się w ściśle określonym miejscu o rozmiarach 30 x 50 m, chociaż te procesy mineralizacji zachodzą także na innych odcinkach? Na figurkach ptaków wyraźnie widoczne jest zachowanie proporcji tułowia do skrzydeł i dzioba, a także widoczne są oczy w formie

0x01 graphic

18 Trzeciorzęd trwał od 64,8 mln lat do 1,4 mln lat temu.


czarnych inkluzji. To samo mamy w przypadku figurek psów - oczy i uszy są na właściwych miejscach.

Powrót siły plastycznej?

Do listu Połoskowa dołączona była odpowiedź pracownika naukowego Krymskiego Oddziału Ukraińskiego Naukowo-Badawczego Instytutu Poszukiwań Geologicznych, dr n. geologiczno-mineralogicznych W. Szirokowa. Autor odpowiedzi wspiera hipotezę o sztucznym pochodzeniu tych figurek.

Rzeczywiście, nie mogła to być tylko igraszka Natury, bo niektóre figurki wyglądają jakby były odlane w formach, co widać chociażby na zdjęciach. No i dlaczego Przyroda zadecydowała o rozmieszczeniu tych figurek na tak małej przestrzeni?

Jednakowoż hipoteza Połoskowa dotycząca paleokontaktu ma pewne słabe miejsce, a mianowicie to, że dlaczego akurat Kosmici mieliby robić figurki ziemskich zwierząt i ptaków - w tym pingwina, niedźwiedzi, psów, kotów czy fok i ludzi? A wszystkie z nich mają dokładnie uwidocznione oczy…

A nade wszystko ten kamienny ogród zoologiczny przypomina dość dokładnie jakieś elementy dekoracyjne czy ozdobne figurki, które ktoś wypalił z gliny jako zabawki dla swoich dzieci. Oczywiście, tylko skąd one się wzięły tam pół miliarda lat temu? czy geologowie mogli się aż tak bardzo pomylić w ocenie wieku znaleziska? Pewien zachodni specjalista wymyślił oryginalną hipotezę głoszącą, że jacyś nasi przodkowie- żartownisie zrobili te figurki i zakopali by ośmieszyć uczonych. Tylko pozostała kwestia, jak oni byli w stanie wykopać dziurę na głębokość 40 metrów bez szalowania i zabezpieczenia jej?

Druga hipoteza sceptyków jest analogiczna: figurki wykonali i zakopali współcześni fałszerze.

Kamienie z Ica i…

I faktycznie, powtarza się historia z amerykańskimi kamieniami, które zostały odkryte w okolicy peruwiańskiego miasta Ica. Na ich czarnej powierzchni jakimś nieznanym nam bardzo twardym narzędziem wyryto niemożliwe z naszego punktu widzenia i naszej historycznej wiedzy rysunki, jak np. ludzie polujący na dinozaury, latający na ognistych smokach czy skrzydlatych gadach, słonie, wielbłądy, kangury - nieznane na kontynencie amerykańskim, a także zwierzęta wymarłe setki tysięcy i miliony lat temu. Są tam także mapy kontynentów, które bardzo odróżniają się od nam znanych współcześnie. Na innych zaś jakieś człekopodobne istoty wykonują operacje przeszczepiania serca. Datowanie tych kamieni jest skomplikowane: w prasie opublikowano liczby od dziesiątków tysięcy do kilku milionów lat. Kamieni tych zebrano i umieszczono w muzeum około 15.000, ale według ocen ekspertów ponad

50.000 znajduje się w prywatnych kolekcjach.

I znów pojawiają się hipotezy o ich fałszowaniu głoszące jakoby miejscowi niegramotni Indianie ryją te obrazki na kamieniach, a potem zakopują, by jest sprzedawać wielu turystom. Tylko skąd u tych ciemnych Indian taka wiedza


historyczna - przecież oni ani dinozaurów ani słoni i wielbłądów w życiu nie widzieli!!!

… znane od dawna znaleziska

O podobnych znaleziskach różnych dziwnych artefaktów pisaliśmy niejednokrotnie na stronicach „NLO”. Należy tu dodać, że nawet doskonale wszystkim znany szef

„Kosmopoisku” W. Czernobrow odkopał na naszym terytorium coś podobnego. Można wspomnieć także o dawnych, znanych nam wcześniej znaleziskach. I tak w połowie XIX wieku, w warstwach geologicznych powstałych 35-50 mln lat temu w Szwajcarii i Kalifornii znaleziono ludzkie szkielety. W roku 1910 w okolicy francuskiego miasteczka Saint-Jean-de-Luves znaleziono w warstwie kredy sprzed 50-140 mln lat metalowe rury. A w warstwie o wieku 300 mln lat znaleziono metalowy krążek. Amerykańscy geolodzy znaleźli z kolei odcisk buta z charakterystycznym protektorem, w skale o wieku 300 mln lat. Podobnych znalezisk jest bez liku, tylko geolodzy i archeolodzy nie chcą przyznać tego, że one istnieją i oczywiście mówią o fałszywkach.

Jest jeszcze w naszej historii jeden moment, który od razu rzuca się w oczy tym, którzy doskonale opanowali szkolne podręczniki: figurki, których wiek wynosi kilkaset milionów lat, wyobrażają nie tylko ludzi, ale także ptaki i inne zwierzęta, z którymi zdaje się dzielić tą samą epokę. A przecież według książkowej wiedzy najpierw była epoka dinozaurów, które potem - z nie do końca poznanej przyczyny - zostały zastąpione przez ssaki. Czyżby więc było na odwrót i ciepłokrwiste ssaki były przodkami dinozaurów, które narodziły się jako ewolucyjna kontrpropozycja? A wyjaśnienie tego fenomenu jest - jak na razie - tylko jedno: po jakiejś globalnej katastrofie istniała kilkaset milionów lat temu pracywilizacja, która całkiem zginęła i rozwój ziemskiej flory i fauny zaczęło się niemal od zera. A kto wie, czy nie powtórzyło się to kilkakrotnie? A jak znam życie, po raz któryś specjaliści stwierdzą, że są to falsyfikaty lub igraszki sił Przyrody, gdy tymczasem istnieje setki tysięcy takich artefaktów, które tylko czekają na swoich odkrywców…

Przeszlibyśmy nad tą informacją do porządku dziennego, gdyby nie znamienny fakt. Firmuje nią swym nazwiskiem dr n. matematyczno-fizycznych Walentyn Psałomszczikow - jeden z dwóch autorów piszących dla „NLO” i podających swe stopnie naukowe. Jest to jeden z tych uczonych, który nie boi się utraty reputacji w świecie naukowym, a to się w takich przypadkach bardzo liczy…


ROZDZIAŁ IV - Ślady w

mikroświecie

W swej pracy pt. „Atomowa wojna bogów” (Lublin 1979), Aleksander Mora twierdzi, że kilkanaście tysięcy lat temu na Ziemi kwitła wspaniała cywilizacja, która - niestety - zgładziła sama siebie w tytanicznym konflikcie z użyciem wszystkich znanych nam i nieznanych broni masowego rażenia - BMR, albo - jak mi się wydaje

„Projekt Tatry” (Kraków 2002), zaś na łamach „Wizji Peryferyjnych” opisał on działanie broni B. teraz też chciałbym skupić się na tym temacie, bowiem ostatnio uzyskaliśmy dowody na to, że broń biologiczna została stworzona przez poprzednie cywilizacje, i że wskutek Wielkiego Konfliktu owa broń wymknęła się spod kontroli człowieka.

Aleksander Mora tak pisał na ten temat:

[...] Antyczny tekst hinduski „Samara Sutradhara” wyraźnie mówi o stosowaniu w odległej przeszłości broni biologicznych - B. Specyfik o nazwie Samhara był używany jako środek wywołujący choroby wśród żołnierzy przeciwnika, zaś inny - Moha - powodował odrętwienia i paraliż. W „Fengshen-yen-i” wspomina się działania wojenne z użyciem broni B prowadzone w Chinach; i znowu w tekstach tych znajdujemy opisy zadziwiająco podobne do hinduskich.

Przy tej niejako okazji powstaje pytanie: czy nie jest możliwe, że niektóre współczesne, trapiące Ludzkość schorzenia zostały kiedyś w przeszłości wywołane w sposób sztuczny? Istnieje wiele chorób, którym ulegają wyłącznie ludzie, nie trapią one natomiast zwierząt. Czy nie mogły one powstać jako rezultat pradawnej, niszczycielskiej wojny bakteriologicznej, której zasięg wymknął się walczącym stronom spod kontroli?

Znany biolog A. Firsow zwraca uwagę na fakt, że wirusy, traktowane obecnie jako reprezentujące etap pośredni pomiędzy światem żyjącym a nieżyjącym, światem organicznym a nieorganicznym, zachowujące się w stanie nieaktywnym jak substancje krystaliczne, zaś w stanie aktywnym reprodukujące się i wykazujące działania celowe, wcale nie musiały powstać u zarania życia na Ziemi. Tym bardziej, że wykazują one wysoki stopień


specyficzności w stosunku do żywiciela, co mogłoby wskazywać na ich stosunkowo niedawne pochodzenie. [...]

Inną tajemniczą sprawą, ściśle związaną z tragedią atomową w czasach prehistorycznych, są malowidła na ścianach jaskiń i na skałach, rozrzucone na całej kuli ziemskiej. Malowidła te, przedstawiające postacie tzw. Kosmitów zyskały sobie w ostatnich latach rozgłos światowy, a ich szczególna popularność datuje się od momentu publikacji książki Ericha von Dänikena zatytułowanej „Rydwany bogów”.

Jednym z najbardziej znanych jest kontur olbrzymiej postaci wyryty w skale. Został on odkryty przez Henri Labote'a na płaskowyżu Tassili na Saharze i nazwanej przez niego Wielkim Bogiem Marsjańskim. Szkic ten zadziwiająco przypomina postać odziana w skafander kosmonauty.

Na obszarze płaskowyżu znajduje się więcej podobnych rysunków: jeden z nich przedstawia idącą grupę czterech postaci ubranych w stroje przypominające kombinezony kosmonautów, których głowy są pokryte baniastymi hełmami. Rysunki tego rodzaju odkryto na różnych kontynentach. Istnieje np. rysunek naskalny na południe od miejscowości Fergana w Uzbekistanie, przedstawiający postać, której głowa jest otoczona pierścieniem z wychodzącymi z niego promieniami. Pierścień ten najprawdopodobniej reprezentuje hełm, jaki noszą nurkowie zaopatrzony w anteny. Niemal identyczne postacie przedstawiają rysunki odkryte w Val Camonica we Włoszech. Sylwetki Kosmitów znaleziono także wyrysowane na płaskich ścianach skał w Australii.

Znaczne podobieństwo do postaci na rysunkach wykazują japońskie statuetki Dogu pochodzące z okresu Jomon (Dżomon). Wzbudziły one duże zainteresowanie, ponieważ przedstawiają one ludzi w pewnego rodzaju ubiorach ochronnych i hełmach zaopatrzonych w dziwne okulary. Japoński ekspert Isao Washio tak opisuje strój Dogu:

... rękawice przymocowane są do przedramienia za pomocą wiązania, zaś okulary mogą być zamykane i otwierane. Po bokach postaci umocowane są dźwignie prawdopodobnie przeznaczone do regulacji ich ustawienia, podczas kiedy „korona” umieszczona na hełmie spełnia rolę anteny [...]. urządzenia na zewnątrz ubrania nie stanowią elementów zdobniczych, ale są przyrządami pozwalającymi kontrolować ciśnienie w skafandrach w sposób automatyczny...

Wszystkie te rysunki i postacie kojarzy się obecnie z Przybyszami z Kosmosu oraz poglądem, że planetę naszą w dalekiej przeszłości odwiedzali goście - astronauci z innych układów gwiezdnych. W gruncie rzeczy przedstawiać one mogą niebiańskich bogów - tym bardziej, że rysunkom Kosmitów towarzyszą często latające dyski, kuliste pojazdy i inne urządzenia latające. Wydaje się, że istnieje inne, nie mniej prawdopodobne wyjaśnienie, oparte na odmiennej interpretacji znajdywanych rysunków. Być może przedstawiają one po prostu ludzi w ubiorach chroniących ich przed skażeniem radioaktywnym. Przecież w większości rysunki Kosmitów odkryte zostały na terenach dzisiejszych pustyń. Wcześniej już jednak sugerowano, że pierwszą przyczyną powstania tych pustyń mogło być


zastosowanie na tych obszarach broni nuklearnych, dlatego nawet tysiące lat później regiony te wskazywały wysoki stopień skażenia radioaktywnego. Rysunki mogły być więc wykonane później przez potomków mieszkańców tych okolic, którym udało się przeżyć kataklizm. Widzieli oni przybywających (albo ze schronów podziemnych, albo z obszarów nieskażonych radioaktywnym fall-out'em) ludzi w latających maszynach, którzy zabezpieczeni strojami ochronnymi pojawili się, aby skontrolować tereny, zbadać stopień ich skażenia i ocenić rozmiary zniszczeń.

Niewątpliwie niektóre z tych rysunków mogą przedstawiać Przybyszów z Kosmosu. Nie wydaje się jednak słuszne pomijanie możliwości, że ubrania ochronne noszone były przez mieszkańców Ziemi, jako osłona przed skażeniem radioaktywnym. Gdyby bowiem Kosmici musieli być tak dokładnie chronieni przed naszym ziemskim środowiskiem przy pomocy tak dokładnie izolujących skafandrów kosmicznych, oznaczałoby to, że nie mogli Oni oddychać ziemską atmosferą czy też znosić panującej na powierzchni Ziemi temperatury. A taki obraz kosmicznych bogów - jak pisze Richard E. Mooney - stałby w całkowitej sprzeczności z tym, jaki wyrobiliśmy sobie na podstawie mitów i legend.

O mitycznych bogach Egiptu, Grecji, Indii a także Majów, Inków i Azteków n i g d y nie pisano, jako o noszących stroje ochronne. Dlatego albo byli oni Ziemianami, albo Przybyszami z Kosmosu, których fizjologia podobna była do ziemskiej w takim stopniu, że nie potrzebowali skafandrów ochronnych. Oczywiście ci, którzy przybywaliby tylko na krótki pobyt na Ziemi, mogliby nosić ubiory chroniące ich przed odmiennym promieniowaniem słonecznym, czy też nieznanymi, a być może groźnymi dla nich ziemskimi mikroorganizmami. Jednakże biorąc pod uwagę argumenty „za” i „przeciw” oraz uwzględniając rozmieszczenie głównych malowideł oraz materialnych dowodów katastrofy nuklearnej, wydaje się, że najbardziej racjonalnym wyjaśnieniem funkcji owych „kosmicznych” skafandrów jest ochrona przed skażeniem promienistym.

A może chodziłoby tu raczej także o skażenie biologiczne??? Ubiory ochronne przeciw mikrobom są równie szczelne jak skafandry kosmiczne czy głębinowe, a zatem są podobne do nich i równie funkcjonalne. Istoty, które obawiały się ziemskich bakterii nie mogły być Kosmitami, tylko ludźmi. To, że ci ludzie nosili skafandry jest na to dowodem. Ziemska flora bakteryjna może być szczególnie niebezpieczna dla istot, które mają podobny lub taki sam metabolizm i budowę komórek podobna do bakterii, a zatem bakterie nie są w stanie zainfekować obcego organizmu, bowiem po prostu nie mogłyby się one w nim namnażać i w rezultacie szybko by zginęły.

Tak czy inaczej, te złośliwe mikroby powstały wskutek manipulacji genetycznych, co mogło wyglądać tak, wedle Al. Mory:

[...] Ziemia była bardzo zniszczona. Główne ośrodki cywilizacji nie istniały. Centra dyspozycyjne, niektóre lądy i wszystkie miasta albo znikły pod falami oceanów, albo zamieniły się w starty popiołu pod działaniem broni laserowej i jądrowej. Reszty dzieła zniszczenia dokonały wybuchy


wulkaniczne, wstrząsające skorupą ziemską, której równowagę tak lekkomyślnie naruszono.

Pomimo przerażająco smutnego bilansu rozpoczęto organizować nowe bytowanie. Zaczęto gromadzić ocalały jeszcze gdzie niegdzie sprzęt i urządzenia. Ekipy techniczne penetrowały powierzchnię Ziemi, poszukując tych, którym udało się przetrwać kataklizm, a także surowców, środków napędowych, leków i żywności. Podjęto budowę nowych miast, jak Tiahuanaco (?) i osiedli - jak Sacsayhuaman (?). Życie zaczęło wchodzić w bardziej ustabilizowane tryby, pomimo tego, że niezbyt liczne społeczeństwo musiało borykać się z całym szeregiem poważnych problemów.

Przede wszystkim nie było ono jednolite. W skład jego wchodzili przecież ludzie, którzy wychowali się na różnych planetach. Niektórzy z nich od początku nie mogli przystosować się do oddychania ziemską atmosferą, zapewne musieli korzystać z urządzeń wspomagających i ochronnych. Dla innych promieniowanie słoneczne na Ziemi było zbyt silne. Dla jeszcze innych - zbyt słabe.

Wszystkim tym trudnościom należało zaradzić możliwie szybko, jeżeli to nieliczne społeczeństwo miało uchronić przed całkowitą zagładą i wymarcie samo siebie i zdobycze cywilizacji trwającej tysiące lat.

Wśród puszcz tropikalnych, lasów i sawann Ziemi istniały prymitywne plemiona ludzkie znajdujące się na niskim szczeblu rozwoju, których sposób życia nie odbiegał właściwie od zwierzęcego. Zdecydowano się więc na śmiały eksperyment biologiczny, którego celem było dokonanie na kilku wybranych plemionach zabiegu genetycznego, pozwalającego na znaczne przyśpieszenie ich rozwoju. Uzyskane w tym procesie osobniki miały być w przyszłości wykorzystane jako tania, niewykwalifikowana siła robocza, rozumiejąca i wykonująca prawidłowo i w sposób zdyscyplinowany stawiane przez bogów-stwórców zadania.

W biblijnej „Księdze Rodzaju” czytamy: A wreszcie rzekł Bóg: >>Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam...<< na marginesie warto zaznaczyć, że wyraz Elohim - bogowie, stanowiący jedno z imion Boga w Starym Testamencie jest formą od liczby mnogiej Eloah - Bóg.

Eksperyment powiódł się znakomicie, a jego efekty - jak się zdaje - przekroczyły najśmielsze oczekiwania. Rozwój intelektualny plemion poddanych na ograniczonym terenie zabiegowi genetycznemu, a następnie starannej opiece i edukacji postępował bardzo szybko. Jednocześnie doprowadził on do powstania nieprzewidzianego produktu ubocznego - rozwiązał mianowicie problem, z którym bogowie się dotychczas borykali, dostarczył bowiem zastępu niezwykle urodziwych kobiet. Nic więc dziwnego, że co młodsi bogowie natychmiast przystąpili do ulepszania wyników eksperymentu, zapominając, że choć z grubsza przynależą do tego samego gatunku, to jednak reprezentują odmienne drogi rozwoju


genetycznego, co szczególnie dotyczyło tych, którzy byli potomkami pokoleń długo żyjących na innych, niż Ziemia, planetach.

Biblijna „Księga Rodzaju” podaje: A kiedy ludzie zaczęli się mnożyć na Ziemi, rodziły się im córki. Synowie Boga widząc, że córki człowieka są piękne, pojmowali je sobie za żony, wszystkie, jakie im się podobały. [...] A w owych czasach byli na Ziemi giganci. Bo gdy Synowie Boga zbliżali się do córek człowieczych, te im ich rodziły. Byli to więc owi mocarze, mający sławę w owych dawnych czasach.

Narodzone z tych związków mutanty nie zawsze mogły być przedmiotem chluby bogów. Niektóre z nich stanowiące całkowicie zdegenerowane formy musiano zlikwidować. Jednakże większość potomków reprezentowała znacznie zwiększone możliwości intelektualne niektórzy mieli tak wysoki poziom intelektualny, że bez trudu mieszali się ze społecznością młodszych bogów.

Udany eksperyment spowodował nowy, gwałtowny rozwój cywilizacji na Ziemi. Bogowie mieli już zastępy siły roboczej. Wybrani spośród rzesz ludzie uzyskiwali kwalifikacje techniczne, a nawet naukowe; wykonywali prace inżynierskie, byli pilotami, żołnierzami, lekarzami, czy wreszcie osiągali status boga. Starzy bogowie wymierali, młodzi coraz bardziej wtapiali się w prężne społeczeństwo inteligentnych Ziemian.

Skoro ludzie z tamtej epoki potrafili manipulując genami wyhodować Homo sapiens sapiens, to wyhodowanie złośliwego szczepu bakterii czy wirusa byłoby dla nich pestką! I było!

Zawsze zagadkę stanowiło dla nas to, jak to można by udowodnić. I dowód taki znaleźliśmy w książkach autorstwa Richarda Prestona - „Strefa skażenia” (Warszawa 1996); Petera Radetsky'ego - „Niewidzialni najeźdźcy” (Warszawa 1998), a nade wszystko w pracy Christophera Willsa pt. „Żółta febra, czarna bogini” (Poznań 2001). Otóż jednymi z najbardziej letalnych chorób są bakteryjne infekcje w rodzaju cholery azjatyckiej - Vibrio cholerae, czy dżumy dymienicznej - Yersinia pestis. Epidemie i pandemie tych chorób dziesiątkowały ludność całego świata czy nawet pustoszyły znaczne jego obszary, bowiem dżuma jest także chorobą atakującą zwierzęta i uśmiercającą je - i to przede wszystkim te, które towarzyszą człowiekowi: psy, koty, myszy, szczury, konie, krowy i świnie.

Na cholerę nie ma do dziś dnia żadnej szczepionki - można ja leczyć tylko przy pomocy antybiotyków. Uczeni nie odpowiedzieli jak dotąd na podstawowe pytanie - od kiedy cholera zabija ludzi? Bo tylko jedno jest pewne - cholera nie zawsze była dla ludzi szkodliwa... Wiadomo, że stosunkowo niedawno przebiła ona barierę gatunkową, ale kiedy to było? - tego nie wie nikt.

Z dżumą jest trochę inaczej. Jej letalność jest wynikiem nie tego, że dodano jej jakiś gen powodujący „złośliwość”, ale genetycznie pozbawiono jej możliwości ruchu postępowego w środowisku płynnym, utraciła ona także wiele z biochemicznych możliwości zmiany swego żywiciela na innego (innymi słowy „przypisano” ją do


określonych zwierzęcych żywicieli), co oznacza również, że nie może przetrwać w glebie; wyeliminowano także jej cykl Krebsa, który decyduje otrzymaniu wielu składników, które powstają w czasie oddychania... Oznacza to, że musi je otrzymać od żywiciela. I dalej - Y. pestis nie potrafi sama wytworzyć białka hialuronidazy, które umożliwiałoby jej przenikanie do komórek żywiciela. A to ma bardzo poważne konsekwencje, bo podwyższa mordercze zdolności tych bakterii. Udowodniono to nader prosto - zniszczono odpowiednie geny odpowiedzialne za produkcję hialuronidazy i cykl Krebsa u pokrewnych bakteriom dżumy bakterii Y. pseudotuberculosis - co spowodowało, że stały się one tak letalne, jak Y. pestis... Zjadliwość Y. pseudotuberculosis podanej doustnie wzrosła o 1.000 razy, zaś wstrzykniętej podskórnie - aż 10.000 razy! Badania nad tymi bakteriami przeprowadzano nie tylko na myszach i szczurach laboratoryjnych...

Wniosek wyciągnięty przez uczonych był jeden - powstanie dwóch mutacji jednej bakterii naraz jest wysoce nieprawdopodobne, a zatem nie były one dziełem Natury. Bakteria Y. pestis została rozmyślnie uszkodzona genetycznie tak, by podnieść jej złośliwość. A co za tym idzie - wszystkie podane powyżej uwarunkowania genetyczne tworzą z niej idealną broń biologiczną, która została stworzona tylko i wyłącznie do niszczenia wielkich populacji ludzkich, uśmiercenia wszystkiego, co żyje a następnie samolikwidacji z braku żywicieli. Po co? - wiadomo: po to, by stosujący tą BMR agresorzy mogli w krótkim czasie opanować określony teren. A zatem była to z całą pewnością broń ofensywna pierwszego uderzenia!

Jest jeszcze jedna sprawa związana z Y. pestis - otóż jej głównym wektorem są pchły. Bakteria ta potrafi tak zmodyfikować organizm tego owada, by pchła zarażała jak najwięcej istot żywych ze swego otoczenia. Zatyka ona dokumentnie jej jelita doprowadzając do szybkiego odwodnienia, co zmusza pchłę do jak najbardziej intensywnego odżywiania się - skakania z żywiciela do żywiciela - i w rezultacie zakażenia wielu z nich, zanim zginie. Szczuty, myszy i koty zakażają z kolei ludzi, którzy są celem biologicznego ataku.

Zauważmy, że oba te dopusty Boże mają bardzo krótki okres wylęgania: cholera 2-3 dni, zaś dżuma 2-5 dni. Jak widać, obie te bakterie idealnie nadają się do prowadzenia wojny biologicznej poprzez tzw. dywersję biologiczną - rozsiewania chorób przy użyciu grup dywersyjno-rozpoznawczych, dywersyjnych bombardowań, ostrzału rakietowego, itp. Po zapowietrzeniu danego terenu dochodzi do wybuchu epidemii, a potem - kiedy śmierć zbierze swe żniwo - do wejścia na ten teren wojsk agresora...

Uczeni doszli do wniosku, że całość manipulacji powodującej zletalizowanie niezłośliwych szczepów bakterii nie jest taka skomplikowana w wykonaniu, ale nader skuteczna w użyciu. Podobnie rzecz może się mieć z wirusami, które jeszcze bardziej są przystosowane do warunków wojny bakteriologicznej i stanowią niemal idealną broń B.

Co do cholery, to ta bakteria na odwrót - posiada dodatkowy gen, który odpowiada za jej umiejętność syntetyzowania toksyny. Christopher Wills twierdzi wprost, że ów fragment DNA od długiego czasu znajduje się w helisie bakterii V. cholerae, przy


czym dodaje, że nabyła go ona od innej bakterii. Ale znowu - taka możliwość jest raczej nikła, więc wygląda na to, że ktoś „pomógł” V. cholerae ten transpozon nabyć...

Patrząc na ten wredny zestaw genów - pisze on - niemal ma się wrażenie, że ten transpozon został umyślnie zaprojektowany, żeby dać Vibrio właściwości niezbędne do dokonania spustoszenia w ludzkich wnętrznościach.

Nie od rzeczy będzie tutaj wspomnieć, że istnieją również choroby zwierzęce, które są wywoływane przez bakterie ze szczepów Vibrio i Pasteurella. Zazwyczaj są one śmiertelne z 99% skutkiem.

Kolejnymi wrednymi patogenami są dur plamisty - Rickettsia provazeki i dur brzuszny - Salmonella typhi. Ten drugi jest szczególnie paskudny, bowiem S. typhi potrafi przywierać do ścianek komórek wyściełających jelita ofiary, przenikać do wnętrza organizmu i wreszcie jest w stanie atakować te komórki, które mogłyby je unieszkodliwić, co stanowi likwidację bariery immunologicznej... - jak w przypadku wirusa HIV! I znowu ciekawa rzecz - istnieją dwa rodzaje szczepów S. typhi - afrykańskie i te, które zamieszkują Afrykę i resztę świata. Te ostatnie zaś pojawiły się na Ziemi w okresie od 2.000.000 do 200.000 lat temu! Ten światowy szczep potrafi infekować swe ofiary i przedostawać się do woreczka żółciowego, a stamtąd wydalać się z organizmu nosiciela i doprowadzać do skażeń wielu ludzi. Tego nie potrafią szczepy afrykańskie... A zatem kolejna celowa mutacja??? I znowu badania DNA Salmonelli i pokrewnej bakterii Shigella flexnen (wywołującej czerwonkę) potwierdziły tą tezę. DNA obu bakterii zawierały dodatkowe geny odpowiedzialne za ich mordercze właściwości... Jak dotąd uczeni nie wiedzą, jak doszło do tych mutacji

Nieco mniej groźną jest bakteria Escherichia coli, która odpowiada za niektóre infekcje pokarmowe. Uczeni sądzą, że to ona była „genetycznym materiałem wyjściowym” do „wyprodukowania” tych patogenów, których jest bliską krewną.

Co to właściwie jest? - zapyta Czytelnik. Otóż jest to kolejny konkretny dowód na to, że dawno temu ktoś manipulował genami bakterii tak, by były one morderczą bronią przeciwko człowiekowi i zwierzętom, które go otaczają. Letalność tych patogenów jest czymś wbrew strategii przeżycia tych bakterii, bowiem patogenom zależy na tym, by ich żywiciel żył jak najdłużej - w ich własnym interesie. Do pewnego czasu śmierć żywiciela nie leżała w interesie bakterii, które były być może nawet bakteriami symbiotycznymi z człowiekiem i zwierzętami domowymi. Wskutek manipulacji genetycznych tutaj opisanych, bakterie te z symbiontów zamieniły się w patogeny i zaczęły zabijać. I o to chodziło. Twórcy tej BMR zamienili się dawno w pył i proch, ale ich dzieło wciąż zbiera krwawe żniwo nawet teraz - po stu dwudziestu wiekach!

I tutaj właśnie rodzi się pytanie, a mianowicie: AIDS to broń B czy „prezent” od Kosmitów, a może Atlantydów? Postawił je Iwan Rybakow na łamach rosyjskiego czasopisma „NLO”:

Nie tak dawno w angielskim magazynie „Steamshovel Press”, poświęconego zjawiskom paranormalnym, opublikowano artykuł o problemie AIDS. Jego autor Ken Thomas rozpatruje w nim kilka hipotez na temat pochodzenia tej dziwnej choroby. Jedna z nich mówi o eksperymencie biologicznym, który


wymknął się spod kontroli uczonych. Być może był to rezultat wyścigu zbrojeń Zimnej Wojny, kiedy to uczeni usiłowali stworzyć idealną bron biologiczną, która byłaby w stanie zniszczyć ich wroga.

Tajny referat

Autor powołuje się przy tym na tajny referat wygłoszony przez wojskowego eksperta Donalda MacArthura w 1969 roku na posiedzeniu kongresu Stanów Zjednoczonych, w czasie posiedzenia na temat uchwalenia budżetu na rok następny. A oto cytat z tego referatu:

W ciągu najbliższych 5 - 10 lat, uda się nam wyhodować mikroorganizmy, które będą mogły mieć wpływ na przebieg wszystkich znanych chorób zakaźnych poprzez znaczne obniżenie zdolności immunologicznych organizmu człowieka.

Na tym właśnie polega AIDS... W roku 1969 był szczytowy okres Zimnej Wojny. Thomas uważa, że w tym czasie grupa, do której należał Mac Arthur już prowadziła badania nad wyprodukowaniem wirusa immunodeficytu.

Niestety, Thomas nie podaje źródła, które przekazało mu informację o tajnym referacie Mac Arthura. Jednak owo źródło - nazwijmy je N.N. - w dniu dzisiejszym już emeryt, będący wtedy wojskowym specjalistą, w swoim czasie zajmował się obliczeniami prędkości i zasięgu opadania gazowego obłoku skażonego wirusami. Jakimi dokładnie wirusami, tego on nie wie, ale jest przekonany, że mowa o wirusach immunodeficytu. N.N. jest człowiekiem wierzącym, i kiedy poprzez ostatnie lata epidemia AIDS przekształciła się już w pandemię, postanowił powiedzieć dziennikarzowi to, co było mu wiadome.

Thomas postanowił przeprowadzić specjalne dochodzenie dziennikarskie, by ujawnić tych uczonych, którzy pracowali nad tym problemem. Nie udało mu się zebrać dowodów bezpośrednich, ale znalazły się mocne poszlaki. M.in. porozmawiał on z Mary Bagstock, której mąż mający wykształcenie medyczne, w swoim czasie pracował jako laborant w United States Army Medical Research Institute of Infectious Diseases - czyli Medycznym Instytucie Badań Chorób Zakaźnych Armii Stanów Zjednoczonych - USAMRIID. Mary nie wiedziała dokładnie, czym się on tam zajmował, ale wiedziała to, że związane to było z chorobami infekcyjnymi.

W roku 1972, Robert Bagstock nieoczekiwanie zachorował i wkrótce zmarł. Lekarze nie byli w stanie postawić diagnozy, bowiem wykryli u niego kilka chorób, w tym także pneumonię. Robert miał w sumie 27 lat, i wcześniej na nic poważnego nie chorował...

W roku 1983, Mary nabrała podejrzeń, że śmierć jej małżonka miała związek z jego pracą i wytoczyła proces sądowy Departamentowi Obrony USA. Przeprowadzono ekshumację, której wynik był nieoczekiwany, bo okazało się, że przyczyną śmierci był wirus HIV - Human


Immunodeficiency Virus, a zatem Robert zmarł na Acquired Immune Deficientcy Syndrome - czyli AIDS... Mary nie udało się obwinić za śmierć męża US Army, jednakowoż już sam fakt śmierci wskutek AIDS w roku 1972 wiele mówi. A przecież fakty śmierci wskutek infekcji wirusem HIV zaczęto rejestrować dopiero pod koniec lat 70. XX wieku! Wygląda zatem na to, że wirus HIV wyszedł z ciszy laboratoriów i rozprzestrzenił się na świecie, uderzając nie tylko w wojskowego przeciwnika, ale i innych ludzi - w tym swych twórców. Ken Thomas jest przekonany, że analogiczne badania prowadzono także w ZSRR i innych krajach, a rozmiary tej epidemii pozwalają sądzić, że tak właśnie było.

Hipoteza AIDS a ETI...

Druga hipoteza, co do pochodzenia wirusa HIV jest daleko bardziej fantastyczna. Zakłada ona, że tą biologiczną bombę przywieźli na Ziemię jacyś Kosmici.

Pogląd ten jest podzielany przez cały szereg ufologów, w tej liczbie amerykański specjalista od badań możliwości istnienia pozaziemskiego Rozumu - Walter Maxlee. Według jego poglądów, Oni zrobili to zupełnie przypadkowo. Wirus HIV nie jest niebezpiecznym dla samych Kosmitów, bo Ich system immunologiczny jest na nie odporny. Z Ziemianami jest tak, jak z Eskimosem, którego przeniesiono do Afryki - umiera na choroby, które dla Afrykanów są nieszkodliwe, i vice-versa - Murzyn przeniesiony na Grenlandię rychło zachoruje i nie leczony - umrze.

Francuski ufolog - Gerard Bernier - jest stronnikiem innej możliwości, a mianowicie celowego zakażenia Ziemian wirusem HIV. Cel jest prosty i jasny - uwolnienie Ziemi spod dominacji człowieka i przejęcie planety dla siebie. Zakażenie wirusem HIV zachodzi poprzez ludzi wziętych na pokłady UFO. Bernier założył dossier ludzi porwanych przez Kosmitów, w głównej mierze Europejczyków. Ufolog przeprowadził z wieloma z nich seanse hipnozy regresyjnej, wskutek czego przypominali oni sobie, że Obcy na pokładzie UFO pobierali od nich krew z ich żył i dokonywali z nią jakichś manipulacji.

Mirelle Doufrane, 60-letnia mieszkanka Lyonu, która w lipcu 2002 roku spędziła kilka dni na pokładzie NOL-a wspominała, że widziała, jak jej krew w kolbie umieścili w środku jakiegoś błyszczącego kręgu, w czasie czego rozległo się miarowe wycie. Potem tą samą krew na powrót wprowadzono do systemu krwionośnego kobiety. Porywacze mieli kształty owadzie - w ufologicznej nomenklaturze zwani są insektoidami.

Druga porwana kobieta - 24-letnia Claire Clavier opowiedziała ufologowi o tym, że porwali ją Obcy bardzo podobni do ludzi, których interesowało to, w jaki sposób ludzie łączą się w pary w celu spłodzenia potomstwa. Zdaniem Claire, byli oni wielce zdziwieni faktem, że na Ziemi ludzie rodzą się wskutek stosunku seksualnego przedstawicieli dwóch płci. U Obcych


również istnieją mężczyźni i kobiety, jednakże dzieci rodzą mężczyźni po połączeniu się w pary z przedstawicielami swojej płci. (!!!)

Czarna perspektywa

Oświadczenie pani Claire Clavier francuski ufolog uznał za kluczowe. Wiadomym jest, że wirus HIV zakaża przede wszystkim homoseksualistów. Najwidoczniej Pozaziemianie uznali, że ludzie rozmnażają się tak jak Oni w rezultacie jednopłciowych aktów seksualnych. Natomiast najbardziej przekonującym dowodem na rzecz hipotezy AIDS a ETI jest fakt, że większość porwanych przez Ufitów ludzi zostało zakażonych wirusem HIV w czasie tych CE4. Mirelle Doufrane zmarła na AIDS w styczniu, zaś Claire Clavier w grudniu 2004 roku. Obie kobiety były poważane w swym środowisku, nie miały kontaktów z narkotykami i nie utrzymywały żadnych stosunków seksualnych z innymi mężczyznami. Sama diagnoza wprawia w zdumienie. Francuski ufolog natomiast nie ma wątpliwości, że to Obcy zarazili obie kobiety wirusem HIV. Statystyki mówią same za siebie - z 12 porwanych aż 5 zmarło na AIDS, a 1 człowiek jest nosicielem wirusa HIV.

A zatem czym jest AIDS? - bronią B opracowaną w tajnych wojskowych laboratoriach, a może „prezentem” od Przybyszów z Kosmosu? Ken Thomas uważa, że obie te hipotezy są prawdopodobne. Tak czy inaczej - dżin wyszedł z lampy - i jeżeli medycy nie znajdą efektywnej metody leczenia, rozumne życie na Ziemi po prostu wyginie...

Czytając artykuł Iwana Rybakowa doszliśmy do wniosku, że warto tutaj zaprezentować dwie inne teorie powstania AIDS. Pierwsza z nich zakłada, że wirus HIV jest zmutowanym potomkiem jakiegoś patogenu, który powstał w warunkach naturalnych - Richard Preston wskazuje tutaj na grupę wysepek Sese (Uganda) na Jeziorze Wiktorii, skąd potem rozprzestrzenił się on wzdłuż magistrali kinszaskiej (do Mombassy w Kenii na wschód i do Pointe Noire w Zairze) na zachód. Podobnie zresztą było z innym zabójczym patogenem - wirusem Ebola-Kenia, którego źródłem jest grota Kitum w stokach Mt. Elgon (4.321 m n.p.m.). W przypadku wirusa Ebola można powiedzieć, że spełnia on wszystkie warunki idealnej broni B - jest to wirus 4 poziomu (według nomenklatury USAMRIID) i jego letalność sięga 90%. Wirus HIV ma wprawdzie letalność 100%, ale jego niska zaraźliwość powoduje, że jest on tylko wirusem 2 poziomu. (=> R. Preston - Strefa skażenia, Warszawa 1996, op. cit. ss. 21- 80)

Druga hipoteza zakłada, że obydwa te wirusy zostały zmutowane i użyte w działaniach bojowych Atomowej Wojny Bogów 12.000 lat temu, a ludzie natknęli się na jakieś skażone nimi kontenery czy niewybuchy w lasach Afryki oraz Ameryki Południowej, skąd wychynęły ponownie na świat. Hipoteza ta jest atrakcyjna o tyle, że tłumaczy zaistniałe fakty - bez uciekania się do trudnych, a właściwie niemożliwych do zweryfikowania relacji kontaktowców i osób porwanych, którym Obcy mogli zmodyfikować pamięć tak, by opowiadali różne brednie, jak te cytowane powyżej przez Rybakowa. Jedno jest pewne, Obcy interesują się naszym rozrodem, ale wynika to z Ich własnych kłopotów w tym zakresie...


Wiele danych wskazuje jednak, że wirus HIV może być zmutowanym wirusem jakiejś choroby zwierzęcej, który przebił się przez barierę gatunkową i zaatakował człowieka. Przykładem z ostatnich dni jest epidemia tzw. ptasiej grypy wywołanej przez wirus oznaczony jako H5N1 na terenie Azji i obecnie także Europy. A zatem nie można jednoznacznie stwierdzić, że HIV spadł z nieba...

I kolejny aspekt tego zagadnienia. Jedną z hipotez wyjaśniających wszystkie zakręty i pokrętności historii Ludzkości jest hipoteza o Atomowych Wojnach Bogów - Astronautów - AWBA, która stała się alternatywą dla hipotezy Wizyt Gości z Kosmosu i w ogóle daenikenizmu jako takiego. W największym skrócie zakłada ona, że nigdy w historii Ludzkości nie było żadnych Odwiedzin, zaś wszelkie anomalie w historii można wytłumaczyć tym, że nasza cywilizacja jest tylko jedna z wielu cywilizacji ludzkich i przedludzkich egzystujących na naszej planecie od co najmniej kilku milionów lat. Osobiście podzielamy ten pogląd, aliści nie całkowicie i do końca, bowiem dopuszczamy możliwość rzadkich wizyt Przybyszów z Kosmosu w częstotliwości raz na jakieś 10.000 do miliona lat - co uważamy za szacunek skrajnie optymistyczny. Ogromne odległości w Kosmosie i mnogość gwiazd Ciągu Głównego (do których zalicza się i nasze Słońce) w Galaktyce powoduje, że prawdopodobieństwo odkrycia Ziemi przez Kosmitów jest nikłe, ale tym niemniej istnieje i może się zdarzyć w każdej chwili - nawet teraz, kiedy piszę te słowa.

Ślady AWBA w mikroświecie

Na temat mikroskopijnych śladów AWBA pisaliśmy już gdzie indziej i nie będziemy się powtarzać. Dość tylko wspomnieć, że pochodzenie takich straszliwych dopustów Bożych, jak m.in. dżumy czy cholery wskazuje na to, że w niezbyt odległej przeszłości

Nie tylko broń B

Ale nie tylko broń B była w użyciu, bowiem przeciwko ludziom zastosowano bronie A

Książki popularno-naukowe i szkolne podręczniki do PO mówią nam, że działanie broni A jest tak letalne, iż w przypadku jej zmasowanego użycia, życie na naszej planecie może zostać całkowicie zlikwidowane. Oczywiście AWBA nie zlikwidowała całkowicie życia na Ziemi, ale mogła spowodować szereg mutacji i kolejny epizod Wielkiego Wymierania - np. trzeciorzędowej megafauny. A zatem nie musiało to być letalne działanie impaktu asteroidu, wybuchu superwulkanu czy efekt cieplarniany oraz przebiegunowanie Ziemi. Mogła to być wojna totalna wszystkich ze wszystkimi i przeciwko wszystkim z takimż efektem...


Innym śladem użycia BMR z arsenału broni A są tektyty. Są to dziwne szkliste kropelki stopionej materii, których pola znajdują się na całej Ziemi. Ich skład chemiczny odbiega znacznie od składu chemicznego „zwykłych” meteorytów, a niska zawartość w nich wody sprawia, że ich pochodzenie i natura staje się bardzo zagadkowa. Najbliższe Polsce pole tektytowe znajduje się na terenie Republiki Czeskiej i Słowacji - są to tzw. Mołdawity. Zainteresowanych odsyłam do prac mgr Andrzeja Kotowieckiego z Polskiego Towarzystwa Meteorytowego, którego artykuły na temat tektytów pojawiły się na łamach „Nieznanego Świata” i „Meteorytu”. Tektyty powstały najprawdopodobniej w warunkach wysokiej próżni i w temperaturach liczonych w tysiącach kelwinów, noszą bowiem one na sobie ślady działania temperatur powstających w czasie eksplozji termojądrowych...

Ale to są ślady znajdowane w przyrodzie nieożywionej. Istnieją ślady w przyrodzie ożywionej, które sugerują, że kiedyś na Ziemi miał miejsce konflikt z masowym wykorzystaniem BMR, w tym także broni A. Aleksander Mora podaje, że badania uczonych z wielu krajów wykazują, że zwierzęta żyjące na pustyniach są znacznie odporniejsze na promieniowanie, niż żyjące w innych warunkach. To samo dotyczy roślin. Można to wytłumaczyć zwiększającą się odpornością na napromieniowanie dzięki zamieszkiwaniu stref skażenia promienistego. Mogłaby to być wyraźna poszlaka.

Radiolubne bakterie

Wszystkie te rośliny i zwierzęta zakasowują istoty z mikroświata. Popularnie mówi się, ze po II Wojnie Światowej na Ziemi pozostaną jeno karaluchy i szczury. To prawda, obydwa te gatunki wykazują zwiększoną odporność na napromieniowanie. Ale są na Ziemi organizmy superodporne na napromieniowanie. Są to bakterie z gatunku Deinococcus radiodurans - jest to bakteria wytrzymująca dawki promieniowania mogące być zabójcze dla człowieka. Została ona odkryta w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku (dokładnie w 1956 roku) w zepsutym puszkowanym mięsie, które podobno poddawano promieniowaniu gamma celem sterylizacji. W mięsie znaleziono pleniące się kolonie Deinococcus radiodurans, posiadające unikalne cechy szybkiego odbudowywania wszelkich genetycznych defektów wywołanych radiacją. Cechy te są źródłem nazwy mikroorganizmów, którą można tłumaczyć jako: obce, odporne na promieniowanie organizmy. (=> „Mars na Ziemi“ cz. 2 - www.marssociety.pl)

Odkryte one zostały przez dr Arthura W. Andersona z Oregon Agricultural Experiment Station w Corvallis (OR). Zauważył on, że w zakonserwowanym mięsie znajdowały się czerwone kolonie bakterii, które potrafiły wytrzymać napromieniowanie promieniami gamma rzędu kilku Megaradów - 1 Mrad = 106 =

1.000.000 radów. Przy okazji odkryto także całą gamę bakterii, które są odporne na wszelkie ekstremalne warunki bytowania - są to tzw. ekstremofile. D. radiodurans swe właściwości zawdzięczają umiejętności szybkiego usuwania uszkodzeń chromosomów wywołanych przez radiację i przywracania ich do stanu pierwotnego. Nie muszę chyba mówić, jak wielki znaczenie miałoby posiadanie takiej umiejętności przez organizmy wszystkich istot żywych na Ziemi - albo chociaż przez ludzi. (=> T.


Lottman - “Deinococcus radiodurans” - http://www.geocities.com/ResearchTriangle/Forum/1416/deino.html)

Ekstremofile te występują w kilku gatunkach. Są to bakterie odporne m.in. na gorąco (termofile) - D. thermophilus oraz D. igniterrae, a także D. geothermalis; radioaktywność (radiofile) - D. radiodurans i D. radiophilus a także D. radiopugnans. Mogą one występować (i występują) we wnętrzach reaktorów jądrowych i instalacji obiegów pierwotnych pary wodnej elektrowni jądrowych. Promieniowanie atomowe zbytnio im nie szkodzi... (=> Uniformed Services University of Medical Sciences [USUMS] - http://www.usuhs.mil/pat/deinococcus/index_20.htm)

Co to wszystko oznacza? D. radiodurans została nazwana Conanem wśród bakterii, bowiem jest ona także stosunkowo duża. Jej odporność jest nieprawdopodobna. Starczy podać porównanie tej bakterii z człowiekiem. Żeby zabić człowieka, wystarczy napromieniować go dawką wynoszącą 0,5 do 1 krad. D. radiodurans wytrzymuje dawkę rzędu 1,5 Mrad, zaś niektóre szczepy radiofilne aż do 5 Mrad! A to oznacza, że bakterie te są w stanie przeżyć nawet wybuch atomowy i to w niedużej odległości od punktu zerowego!... A to rodzi następne pytania. (=> S. Sleuth - “Microbe!” - http://www.microbe.org/microbes/Deinococcus.asp)

Oczywiście możliwości odpornościowe tych niezwykłych organizmów zwiększają się, kiedy bakteria ta jest niemal odwodniona i znajduje się w formie przetrwalnikowej. (=> “Amazing Facts” - http://www.scifun.ed.ac.uk/card/facts.html)

Przybysze z Kosmosu, czy dzieci wojny?

Jak dotąd, nie udało się wyjaśnić bez reszty, skąd te bakterie się wzięły w biosferze Ziemi. Możliwe, że powstały razem z całą mikro- i megafauną Ziemi, ale... Rzecz w tym, że gatunki nie powstają ot tak sobie, ale powstają w określonych warunkach ekologicznych - w tym przypadku w środowisku o wysokim stopniu radioaktywności. Na naszej planecie nie ma naturalnych źródeł radioaktywności o takim stężeniu promieniowania, nawet w naturalnym reaktorze jądrowym w Oklo (Gabon).

Być może bakterie te są jakimiś mutantami, które powstały wskutek prawie 2500 próbnych wybuchów atomowych na pustyniach Arizony, Newady, Australii, na francuskiej Saharze, czy Gobi i Takla-Makan, Ała-Szan, stepach Kazachstanu i Orenburga, leśnych bezkresów Jakucji, polarnych pustyniach Nowej Ziemi oraz atolach Pacyfiku. Może powstały w reaktorach jądrowych doświadczalnych lub przemysłowych. Jedno jest pewne - powstały i ewoluowały tam w skrajnych warunkach wysokich temperatur i ogromnych stężeń promieniowania UV i gamma

,,a to jest argument za tym, że nie pochodzą one tylko z tej Ziemi...

Tak ekstremalne warunki panują na Marsie - gdzie stężenie promieniowania UV jest zabójcze dla żywych istot z Ziemi (pomijając już fakt rozrzedzonej i trującej atmosfery na tej planecie) oraz na Wenus, gdzie z kolei panują temperatury rzędu 450ºC, trująca atmosfera złożona z dwutlenku węgla i chmur kwasu siarkowego, wywierająca ciśnienie 90 atm - bakterie te są w stanie przeżyć i takie piekło! Bakterie te są odporne na działanie większości trujących związków chemicznych i stężonych kwasów! Przypominają silikoki - krzemowe bakterie z powieści K. Borunia i A. Trepki


- „Kosmiczni bracia” (Warszawa 1957, 1986), które zawojowały naszą planetę wskutek naszego niedopatrzenia. Czy takie bakterie nie mogłyby być forpocztą do procesu terraformowania tych planet? Krzysztof Boruń i Andrzej Trepka opisali właśnie taki proces, tylko że na odwrót. To rozumni krzemowcy - Silihomidzi - przekształcali Ziemię na swoja modłę, dostosowując jej warunki do wymagań własnej egzystencji: braku wody, temperatury około 1.000ºC, wrzącej lawy, chmur siarki i innych ekshalacji wulkanicznych - słowem w średniowieczne wyobrażenie Piekieł... Czy coś takiego już na Ziemi było? Być mogło w niektórych miejscach po AWBA, i de facto mamy do czynienia z mutantami po wojnie termojądrowej, albo... - pozostałościami po próbie terraformowania innych planet. Próbie, która być może się nieudała - wszak Mars jest zamarznięty na kość, a na Wenus widzimy skutki efektu cieplarnianego.

Czy Deinococcinae mogą być przybyszami z Kosmosu? A czemu nie? Mogły spaść z pyłem kosmicznym z komet, gdzie bytowały sobie w ekstremalnych warunkach niskich temperatur, próżni i potężnych dawek promieniowań UV, gamma ,i kosmicznego. Większość uczonych obecnie przychyla się do wizji komet - roznosicielek życia w układach planetarnych i być może niektóre choroby wirusowe - np. grypa, może być właśnie takim „desantem” z Kosmosu. Badania tych przybyszów być może pomogą nam stworzyć skuteczną ochronę przed promieniowaniami jonizującymi i UV, i nie muszę chyba mówić, jaki byłby to krok do przodu w walce z chorobą popromienną i niektórymi odmianami raka! Badania genetyczne tych bakterii mogą pomóc nam dokonać kroku wprzód w zakresie rozwoju energetyki jądrowej, która stanie się bardziej bezpieczną w tym sensie, że będzie można zabezpieczyć istoty żywe przed letalnymi skutkami działania promieniowania atomowego w przypadku takich katastrof jądrowych, jak w Three Mile Island EJ czy Czarnobylskiej EJ...

Sądzimy, że postęp badań genetycznych mikroflory pozwoli na znalezienie więcej dowodów na to, że manipulacje życiem miały miejsce znacznie wcześniej, niż się to nam wydaje, i że teraz płacimy daninę życia za szaleństwa Białych i Czarnych Magów Atlantydy...

ROZDZIAŁ V - Szamballa a sprawa polska

W niedzielę 7 stycznia 2001 roku, Robert Leśniakiewicz wziął udział w programie

„Nautilius Radia Zet” w Radiu Zet, którego tematem była sprawa istnienia bądź


nieistnienia mitycznej krainy Szamballi-Agharty, znanej także pod nazwami Kraina D'Bus [czytaj: Ü lub Ui] albo Shangri-La - jak w powieści Jamesa Hiltona „Zaginiony horyzont”. W programie wzięli udział także: red. Igor Witkowski - znany pisarz, autor wielotomowego dzieła pt. „Supertajne bronie Hitlera”, „Supertajne bronie Islamu” oraz książek o tematyce ufologicznej, oraz badacz UFO i fenomenu kręgów zbożowych Michał Zawadzki. Wszyscy uczestnicy przedstawiali argumenty pro i kontra istnieniu tego dziwnego, podziemnego świata, który wedle przekazów buddyjskich i religii Bön, istnieje już 60.000-61.000 lat! A oto, co pisze na temat Szamballi-Agarty rosyjski dziennikarz Wadim Konstantynowicz Ilin z Sankt Petersburga:

W kręgach ludzi wtajemniczonych cieszy się popularnością hipoteza o tym, że nasza Ziemia jest pusta w środku. Stronnicy tej hipotezy już stracili (i nadal tracą) mnóstwo czasu i energii na poszukiwania wejść do tych podziemnych przestrzeni. Jedni sądzą, że takie wejścia powinny znajdować się w pobliżu obu Biegunów Ziemi, głównie za północnym Kręgiem Polarnym, inni mają nadzieję znaleźć je w masywach górskich Azji Środkowej, a w szczególności w Tybecie. Aktualnie poszukiwania „ukrytych drzwi” prowadzone są rozlicznymi sposobami, w tym przy pomocy najnowocześniejszych metod naukowych zbierania i przetwarzania informacji - od fotografii do teledetekcji satelitarnej i sondaży sejsmicznych.

A w czasach dawniejszych podstawowymi źródłami informacji do poszukiwań, wraz z rezultatami polarnych badań, były stare manuskrypty i przekazy ustne. W jednej ze świętych ksiąg hinduizmu - „Bhagavat Puranie” - mówi się o legendarnym maharadży Sagharze - mitycznym cesarzu Hindusów, którego niezliczeni synowie znani byli z wielu przedsięwzięć. Takim przedsięwzięciem były także poszukiwania kobyły ofiarnej, poświęconej jednemu z najpotężniejszych hinduistycznych bóstw

- gromowładnemu Indrze. Na rozkaz swego ojca wybrali się poszukać tego konia, i przeszukali całe cesarstwo i całą Ziemię. Nie znalazłszy jej, udali się na północ i tam weszli do wnętrza Ziemi, gdzie znaleźli tę kobyłę i mędrca imieniem Kapila, którego - nie bacząc na jego boskość - synowie maharadży spuścili manto... W innych „Puranach” dowiadujemy się nieco więcej szczegółów o tej podziemnej ekspedycji. Mówi się w nich, że sy- nowie maharadży dostali się nad brzegi Północnego Oceanu, minęli je i tym sposobem dostali się do środka Ziemi...

Z tym dawnym podaniem współbrzmi jedna z najbardziej zachwycających i jednocześnie najbardziej tajemniczych legend Wschodu - legenda o państwie Agharty (Agharti, Agarti). Rozpościera się ono ponoć w głębinach Ziemi, zaś wejście (czy nawet kilka wejść) do niego znajduje się gdzieś tam na terytorium Tybetu. Jak pisze się w dawnych indyjskich tekstach i przekazywa-nych z pokolenia na pokolenie opowieści tybetańskich lamów, Aghartę zasiedlają potomkowie dawnej ziemskiej cywilizacji - o wiele starszej i o wiele bardziej zaawansowanej technicznie, niż nasza współczesna, a szczególnie dotyczy to jej rozwoju duchowego. Mieszkańcy Agharty żyją w pokoju i obserwują losy naszego świata, do którego


nieubłaganie zbliża się groźba katastrofy. Krytyczny moment nastąpi w roku 2425, kiedy to może wybuchnąć Trzecia Wojna Światowa, aliści jeżeli wierzyć przekazom, Ziemianie mają szansę uniknąć niebezpieczeństwa. Dzięki pomocy Aghartyjczyków i ich władcy, który włada najstraszliwszą bronią w historii Ludzkości - energią Vril - siły Dobra zwyciężą Zło i w rezultacie tego na Ziemi zapanuje taki dobrobyt, jaki istnieje w Agharcie. Legenda o cudownej krainie pobudzała ludzką wyobraźnię na przełomie XIX i XX wieku. Któż to nie chciałby już za życia znaleźć się w Raju!?

Wielu szukało wejścia do Agharty, w tej liczbie mieszkający w Indiach w XIX wieku francuski dyplomata i pisarz Louis Jacquliere, rosyjski podróżnik i badacz Azji Centralnej Mikołaj Michajłowicz Przewalski (1839-1888), malarz, pisarz i podróżnik Mikołaj Konstantynowicz Roerich (1874-1947) i jego syn Jurij - orientalista i filozof, który przeżył w Indiach 20 lat, a także polski podróżnik i pisarz Ferdynand Antoni Ossendowski, a także - na rozkaz samego Adolfa Hitlera - SS- Standartenführer Schauffer - członek kierownictwa hitlerowskiego Instytutu Badań Historii Ducha.

Obszerne i dokładne przekazy o Shambhalli (Śambhalli, Szambali) - Agharcie zebrali w czasie lat życia w Indiach Mikołaj i Jurij Roerichowie.

W buddyjskich wierzeniach mówi się o „Ośmiu Nieśmiertelnych” - ośmiu Mistrzach, którzy zamieszkują wnętrze góry na pograniczu Chin i Tybetu. Miejsce to w jednych legendach nazywa się Aghartą, zaś w innych Hsi Uong Mu, wedle relacji wielu ludzi także znajduje się pod ziemią, niedaleko od stolicy Tybetu - Lhassy.

O Ośmiu Nieśmiertelnych i ich rezydencji w łonie gór Mikołaj Roerich usłyszał w czasie swej ekspedycji do Azji w pierwszej dekadzie XX wieku. Od przewodnika, który był tutejszym mieszkańcem tej krainy, dowiedział się, że wewnątrz górskiego masywu Kunlun znajduje się ogromna jaskinia z wysokimi sklepieniami, gdzie znajdują się do dziś dnia nieprzebrane skarby. Przewodnik ten wspomniał także o jakichś tajemniczych „szarych ludziach”.

Natomiast lama-przeor jednego z buddyjskich klasztorów opowiedział Roerichowi dawne tajskie podanie o tym, jak to Nieśmiertelni zostali stworzeni z gliny i powietrza przez Mu Kunga - władcy powietrza Wschodu i Uong (Wong) Mu - władcy powietrza Zachodu. Jednakże - według późniejszych przekazów - Nieśmiertelni zjawili się na Ziemi z planety, znajdującej się w systemie gwiezdnym Syriusza i właśnie w górach Tybetu założyli swoją forpocztę w celu dokonywania eksperymentów genetycznej hybrydyzacji.

W jednej z książek o ekspedycjach do Tybetu, Roerich oznajmia, że widział na niebie latający dysk - to jest według współczesnego nazewnictwa - NOL. Przewodnik powiedział mu, że takie dyski przylatują właśnie z Agharty...


Zgodnie z wierzeniami tybetańskich buddystów, mającymi wielowieko-we tradycje, wewnątrz Agharty znajduje się drugie - jeszcze bardziej tajemni- cze miasto - Szamballa - podobnie jak Watykan znajduje się wewnątrz Rzymu.

W czasie swych wypraw do Tybetu, Mikołaj Konstantynowicz Roerich i jego żona Jelena Iwanowa niejednokrotnie rozmawiali z przedstawicielami buddyjskiego duchowieństwa na powyższe tematy. Niektóre z tych rozmów są cytowane w książkach Roericha, jak „Ałtaj - Himalaje” (1927), „Serce Azji” (1929) i „Szambala” (1930).

Pamiętam - pisze on - jak w czasie naszego przejścia przez przełęcz w gó- rach Karakorum, mój przewodnik i pomocnik Ładaki zapytał mnie:

I pamiętam także, że kiedy przybliżyliśmy się do miasta Hotan , to uderzenia kopyt naszych koni o ziemię stały się głuche, jakby dosłownie pod nami znajdowały się jakieś jaskinie czy inne puste przestrzenie podziemne. Także inni ludzie, którzy podróżowali w naszej karawanie, także zwrócili na to naszą uwagę - patrz mapka, czerwony okrąg oznacza miejsce występowania pustej przestrzeni podziemnej. A kiedy ujrzeliśmy wejścia do jaskiń, nasi przewodnicy karawany powiedzieli:

A oto fragment dialogu, który przebiegł pomiędzy Roerichem a jednym z tybetańskich lamów, w roku 1928:

Roerich: Lamo, opowiedzcie mi o Szambali.

Lama: To przecież wy, ludzie Zachodu, nie tylko niczego nie wiecie o Szambali, i nie chcecie niczego wiedzieć. Na pewno ty pytasz mnie po prostu z ciekawości i nie zrozumiesz tego świętego słowa.

Po długich namowach i rozmowach, wybadaniu i zaprzysiężeniu Roeri-cha lama zgodził się kontynuować tą rozmowę:

Lama: Wielka Szambala leży daleko za oceanem. Jest to wielkie cesarstwo bogów. Nie ma ono nic wspólnego z Ziemią. Dlaczego ludzie przejawiają nią zain-teresowanie? Tylko daleko na północy, i tylko w niektórych miejscach, ty mógłbyś zobaczyć świecące promienie Szambali. Sekrety Szambali są dobrze ukryte przed osobami postronnymi.

Roerich: Lamo, my wiemy o wielkości Szambali i wiemy, że to nieopisanie piękne cesarstwo istnieje. Wiemy także, że niektórzy lamowie wyższych stopni przebywali w Szambali... Znam opowiadanie o cudownej podróży lamy z Buriacji, o tym, jak jego


przeprowadzano przez wąskie, tajne przejście... Dlatego też nie opowiadaj mi tylko o niebiańskiej Szambali, ale opowiedz o tej, która istnieje na Ziemi... - bowiem wiem, że znajduje się tu także ziemska Szambala... Powiedz mi lamo, jak to się stało, że ta ziemska Szambala nie została odkryta przez żadnego z ziemskich podróżników? Jak się patrzy na mapy, to na nich praktycznie nie ma białych plam. Podobno wszystkie pasma górskie zostały naniesione na mapy, wszystkie doliny i rzeki przebadano.

Lama: ... No, jak długo ci ludzie, których ty nazywasz podróżnikami, jesz-cze wiele nie znaleźli na Ziemi. Ot, niech któryś spróbuje dostać się do Szambali bez zaproszenia! Ty zapewne słyszałeś o tym, że z wysokogórskich plateau płyną strumienie i rzeki, których woda jest nasycona trucizną, śmiercionośną dla człowieka. Być może widziałeś ludzi, którzy ginęli po nawdychaniu się trujących wy-ziewów przy próbach przeprawienia się przez te rzeki i potoki... Wielu śmiertelników próbowało dojść do Szambali, bez zaproszenia. Niektórzy z nich znikają bez śladu na zawsze. Tylko nielicznym udaje się dojść do Świętego Miasta, i tylko w tym wypadku, kiedy zezwala im na to ich karma...

Wiele sił i czasu poświęcił poszukiwaniom Agharty w czasie swego prze-bywania w Azji Środkowej na początku XX wieku, polski podróżnik i pisarz Ferdynand Antoni Ossendowski (1878-1945). W książce „Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów” (Poznań 1923) opisuje on swe wielokrotne spotkania i rozmowy z lamami - buddyjskimi mnichami - różnych rang, a także z prostymi mieszkańcami tych miejsc, a także przygody związane z tymi poszukiwaniami. [...]

Ferdynand Ossendowski próbował rozwikłać tajemnicę Agharty ponad 80 lat temu. O 10 lat młodsza jest informacja, którą przekazał Mikołaj Konstantynowicz Roerich. No, a co wiedzą i sądzą o Agharcie współcześni badacze te-go legendarnego podziemnego świata wszelkiego dobrobytu?

Do liczby dzisiejszych badaczy problemu należy Ian Lamprecht, który w swej książce pt. „Wydrążone planety” (1998) opisuje, że w amerykańskim mieście San José, CA, prowadził wykłady pewien lama, lekarz tybetańskiej medycyny, uczony i nauczyciel jednego z kierunków buddyzmu - Wadźrajana. Jego imię i tytuł brzmi następująco: Jego Świątobliwość Orgen Kusum Lingpa. Istnieją pewne wskazówki, by sądzić, że Jego Świątobliwość należy do bardzo wąskiego kręgu ludzi mających wiele do powiedzenia na tematy ezoteryki Wschodu, w tym poruszonym tutaj tematem.

A oto, co pisze na ten temat w swej książce Lamprecht:

W czasie jednego z odczytów, wygłoszonych w San José, ów lama twier-dził, że do Agharty można się dostać lecąc z Indii na północ w czasie siedmiu dni. Jestem pewien, że lamie chodziło o podróż ze średnią prędkością lotu ptaka, a je-żeli tak - to siedmiodniowy lot z taką prędkością zawiedzie nas w samo centrum Arktyki.

Siedemdziesiąt z okładem lat temu, Mikołaj Roerich rozmawiając z innym lamą usłyszał od niego, że Szambala leży daleko na północy. A zatem być może, że ów lama miał na myśli Północny Ocean Lodowaty?


Zupełnie inaczej widzi to dr Ludmiła Szaposznikowa, która przebywała w Indiach i tam zetknęła się z wyznawcami przedbuddyjskiej religii Bön. W jej reportażu zamieszczonym na łamach „Nieznanego Świata” nr 11/1994 pisze ona o legendarnej krainie. Według uczonych kapłanów religii Bön, w manuskryptach wyznawców tej religii mówi się wyraźnie o tym, że stworzona została niebo, Ziemia i święta Szambala. Uczeni europejscy twierdzą przy tym, że znajduje się ona w górach Kajłasu. Jej interlokutor - rimpoche Senge Tensing Iongdan twierdził, że: Szambala znajduje się w rejonie zachodnich Himalajów, gdzieś pomiędzy zachodnią częścią indyjskich Himalajów, Lhassą a Transhimalajami. Dawno temu na tym terytorium było państwo Szan-Szung, które było podzielone na trzy części: Szan-Szung Bu, Szang-Szung Par i Szan-Szung Go, ta ostatnia zajmowała terytorium na północny-wschód od Kajłasu do klasztoru Bönu o na-zwie Czun-Po. Szan-Szung Par rozciągała się na zachód od Kajłasu i graniczyła z Afganistanem, natomiast Szan-Szung Bu była świętą i błogosławioną Oł-mo-łun-rin, czyli właśnie Szambalą - pisze ona.

I dalej - Po wejściu do Szan-Szung Bu przez przełęcz Tang-la schodzi się do cudownej krainy, której pierwszym zwiastunem jest cudowne drzewo Pe-mi Dum-po o czerwonych kwiatach. Dalej są ogrody i jezioro. [...]

Krok po kroku idąc w kierunku północno-wschodnim zbliżaliśmy się do miejsca, gdzie stała Centralna Wieża. [...] Stanęliśmy przy kolumnach wznoszą-cych się w bezkresne niebo. Wykonano je z monolitycznych bloków kryształu górskiego, a ich przeźroczyste płaszczyzny pokrywało jakieś pismo.

Spieszyliśmy do wieży, która wypiętrzała się nad nami zbudowana z wiel- kich bloków skalnych. Stanęliśmy przed nią. Patrzyła na nas oczami szerokich okien w kamiennych ścianach.

Tyle relacja dr Szaposznikowej. Jak zapewne zauważyłeś Czytelniku, jest ona bardzo podobna do tego, co opisał James Hilton w powieści „Zaginiony horyzont” i co pokazano w filmie pod tym samym tytułem. Podobny opis tajemni-czego kraju znajdujemy w ostatniej książce z trylogii Jamesa Redfielda.

Dla Roberta Leśniakiewicza jest to pewnego rodzaju sprawa rodzinna, jako że jego dziadek Franciszek Baranowicz przez kilkanaście lat przebywał na Syberii i północnych Chinach, gdzie w 1905 roku bił się w Mandżurii z Japończykami, też


zetknął się z tą legendą i z polskim autorem, który w dwudziestoleciu międzywojennym ją rozpropagował w Polsce - pisarzem i podróżnikiem - Antonim Ferdynandem Ossendowskim w książce „Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów”. On sam od 1980 roku zbiera wszelkie informacje na temat tej podziemnej krainy, która - o ile wierzyć Ossendowskiemu - wywiera ważki wpływ na to, co dzieje się na Ziemi, zaś niektóre indykacje wskazują na to, że zjawisko powszechnie znane jako UFO ma swe źródło właśnie tam - w Agharcie... Dzisiaj można powiedzieć, że nie chodziło tutaj - w przypadku Babiej Góry - o UFO, ale o jak najbardziej ziemskie pojazdy wyprodukowane w III Rzeszy, dzięki którym Hitlerowi udało się zbiec z płonącego Berlina do Kancelarii IV Rzeszy na skalistym wybrzeżu Ziemi Peary'ego na Grenlandii, o czym pisał już na łamach „Nieznanego Świata” i na swej stronie internetowej.

W czasie jego wejścia antenowego opowiedział on o polskim fragmencie Legendy Agharty, do której wejście miało ponoć - o ile wierzyć znanemu polskiemu uczonemu zatrudnionemu w Aoraki Polytechnic i Dunedin University na Nowej Zelandii prof. dr inż. Janowi Pająkowi - znajdować się ni mniej ni więcej tylko na południowo- zachodnim stoku Babiej Góry, gdzieś na wysokości 2/3 względnej wysokości Królowej Beskidów - czyli na wysokości 1550 - 1650 m n.p.m., po słowackiej stronie granicy.

Jak twierdzi prof. Pająk, legendę o korytarzach w Babiej Górze, które miały ponoć wieść nie tylko do Szamballi-Agharty, ale także do Ameryki i Chin, usłyszał od pewnego mieszkańca jednej z beskidzkich wiosek, który powierzył mu ją w wielkim sekrecie. Wejście to znajdowało się pod grupą skałek na stoku Babiej, zaś sam tunel miał szerokość kilku metrów i jego ściany pokrywało coś w rodzaju glazury, zeszklonej bardzo wysoką temperaturą skały. Korytarz wiódł do przestronnej komory w kształcie beczki, gdzie można było - wedle słów informatora prof. Pająka - przeczekać nawet największe kataklizmy w rodzaju wojny termojądrowej czy klęski żywiołowej. Czy była to relacja prawdziwa, bajka dla turystów, a może echo legend na temat Księżycowego Szybu, którego twórcami są Agartyjczycy albo Atlantydzi?

ROZDZIAŁ VI - Australijska Atlantyda

Artykuł ten autorstwa Iwana Rybakowa ukazał się na łamach rosyjskiego czasopisma

„NLO” nr 50/2005 z dnia 12 grudnia 2005 roku. Jest on kontrowersyjny, ale tylko na pierwszy rzut oka, bowiem po dłuższym zastanowieniu się można dojść do wniosku, że coś w tym jest...


Świat zaginiony na „Indyku”

Resztki „zaginionego kontynentu” zostały odkryte na dnie Oceanu Indyjskiego w odległości około 2.500 mil (czyli ok. 4.000 km) na południowy - zachód od australijskiego portu Perth. Okazało się, że wyspa Heard i Archipelag MacDonalda są de facto wierzchołkami kolosalnego masywu lądowego, który teraz znajduje się pod wodą. Dawno temu, w czasie okresu kredowego, ta ogromna wyspa lub mały kontynent był pokryty bujnymi zaroślami paprotników, chodziły po nim ogromne gady i dinozaury.

Ten „Świat Zaginiony”, którego powierzchnia zajmuje ⅓ powierzchni dzisiejszej Australii, podniósł się z dna oceanu w okresie od 90 do 115 mln lat temu. Straszliwy kataklizm rozpoczęła seria naziemnych i podziemnych wybuchów. W ciągu następnych 20 mln lat ten skrawek lądu dryfował i zmniejszał się sukcesywnie, a po kolejnym straszliwym kataklizmie definitywnie zapadł się na dno oceanu.

Kontynentalne struktury skalne

Do takiego wniosku na temat dawnego kontynentu doszli australijscy uczeni po badaniach dokonanych w lecie 2005 roku na Wyspie Kerguelena, podwodnym grzbiecie górskim, który rozdziela Basen Australijsko - Antarktyczny od Basenu Afrykańsko - Antarktycznego. Przy pomocy specjalnych urządzeń udało się im pobrać w sześciu punktach próbki skał znajdujących się na poziomie 1 km pod powierzchnią dna oceanu. Miało to miejsce na Kergueleńskim Plateau, gdzie głębokość Oceanu Indyjskiego wynosi tylko 73 metry.

Oceanografowie pracujący na statku naukowo-badawczym Resolution, doszli do wniosku na podstawie typów wydobytych skał, że są to skały typu wylewnego, tzn. powstały one w wyniku działalności wulkanicznej i dawno temu ciekła tutaj rozżarzona magma. Skały te są dokładnie takie same, jak struktury kontynentalne Antarktydy i Indii. Poza tym w próbkach skał wydobytych na powierzchnię znaleziono ślady gleby zawierającej skamieniałe szczątki roślinne w postaci kamienia i węgla. Próbki te zbadano w laboratorium Uniwersytetu Sydney. Okazało się, że są to szczątki drzew i drzewiastych paprotników.

Dalsze badania Australijskiej Atlantydy

To ważne odkrycie australijskich geologów i oceanografów pozwoliło na rozszerzenie naukowego wglądu w przeszłość okresu Kredy. Były to niespokojne geologicznie czasy, kiedy to nieustanne wybuchy wulkaniczne ponosiły z dna oceanów ogromne fale tsunami. Ziemia podnosiła się i opadała. Dzisiejszych lądów jeszcze nie było. Dwa ogromne superkontynenty: Laurazję i Gondwanę rozdzielał Ocean Tetydy (Tetys). Kontynenty te były fragmentowane przez ruchy górotwórcze i eksplozje magmy. Od Laurazji oderwała się południowa część Ameryki Północnej, od Afryki odpłynął półwysep Dekan (dzisiejsze Indie), a potem Antarktyda z Australią i Ameryka Południowa. Uformowały się dzisiejsze oceany oraz pojawił się niewielki kontynent, o którym jeszcze niedawno niczego nie było wiadomo geologom. Kierownik australijskiej ekspedycji na Kergueleny, prof. Mikel Coffin zaproponował nazwać ten kontynencik Australijską Atlantydą. W tym roku planuje się wyjazd


międzynarodowej ekspedycji, w której będą uczestniczyć australijscy, amerykańscy i brytyjscy uczeni, celem której będą dalsze badania „zaginionego kontynentu”.

Ile jest w tym prawdy? - pytamy. Okazuje się, że ten świat zaginiony mógł istnieć naprawdę! I kto wie, czy to właśnie o nim w swych delirycznych wizjach pisał Howard Phillips Lovecraft (1890-1937) opisując podwodne miasta R'Lyeth i antarktyczne miasto czarnych wież Kaddath, o którym pisałem już na łamach

„Nieznanego Świata”. (=> H. P. Lovecraft - „Zew Cthulhu” oraz „W górach szaleństwa”) Jak dowodzą tego badania historyków literatury, niejednokrotnie zdarzało się, że intuicja i niezwykle barwna wyobraźnia pisarzy jest w stanie tworzyć wizje, które w wysokim stopniu pokrywają się z faktami. W takich przypadkach mówi się o wizjonerach, jakim był np. nieodżałowanej pamięci Stanisław Lem (1921- 2006).

Z mapy batymetrycznej wynika, że istotnie - wyspy Kerguelena i cały Archipelag MacDonalda znajduje się na podmorskim wyniesieniu, które doskonale wychodzi na plastycznej mapie dna Wszechoceanu. Kiedyś faktycznie mógł to być całkiem sporej wielkości ląd ze swym własnym unikalnym środowiskiem. Kto wie, czy nie zachowały się na nim jeszcze jakieś niedobitki dinozaurów po wielkiej katastrofie, którą spowodował impakt asteroidy i możliwe gigantyczne eksplozje superwulkanów pod Dekanem i Indonezją? Wiele wskazuje na to, że ów tajemniczy ląd mógł być taką oazą życia, która przetrwała nawet zimę poimpaktową i/albo także poeksplozyjną. Nie zdziwiłbym się zbytnio, gdyby w osadach trzeciorzędowych znaleziono jeszcze sfosylizowane kości przedstawicieli leinazaurów i driozaurów pospolitych na półkuli południowej w Górnej Kredzie. Kergueleńskie Plateau wystawało zapewne ponad poziom oceanu jeszcze 12.000 lat temu, kiedy wielka ilość wód oceanicznych było uwięzione w lodowcach na Półkuli Północnej naszej planety. Jeżeli istniała cywilizacja Atlantydy, to mogła tam istnieć jej kolonia, która po stopieniu lodowców podzieliła los Imperium Atlandydzkiego w czasie „jednego dnia i jednej nocy okropnej”, jak to barwnie opisał Platon. Zresztą takich „wysp widm” jest więcej i dokładna analiza reliefu dna Wszechoceanu powinna dostarczyć nam więcej danych o ich lokalizacji. A jak na razie, to czekam na rezultaty tej najnowszej ekspedycji w 2006 roku.

Ale co tam Atlantyda! Wszak istnieje jeszcze bardziej tajemnicza kraina, w której mogą żyć potomkowie twórców Księżycowej Jaskini. Pisze o niej Natalia Kowalewa, której artykuł tu cytujemy. Podania o zagadkowej krainie duchowych przewodników i mędrców, istniejącej gdzieś tam na Wschodzie spotyka się w folklorze wielu krajów i narodów świata. Co stoi za tymi legendami? Czy jest to jedynie niezwykłej żywotności mit rozpowszechniony w wielu kulturach świata? A może to są tylko relacje dochodzące do nas z głębin Czasu mówiące o czymś, co istniało przed wiekami i teraz krążące wśród narodów świata? A oto materiał z rosyjskiego czasopisma „Kalejdoskop NLO" nr 16/2007, nawiązujący do opublikowanego parę lat temu na łamach "Nieznanego Świata" raportu dr Ludmiły Szaposznikowej pt. „Szamballa dawna i zagadkowa":

Szamballa - ta nazwa wielu ludziom kojarzy się z istnieniem jakiegoś Raju, Ogrodu Eden czy jeszcze innej krainy wiecznej szczęśliwości i Ostatecznej Mądrości. Istnieli ludzie, którzy poszukiwali tego Raju na naszej planecie sądząc, że jest to konkretna


kraina geograficzna. I o jednym z nich mówi ten artykuł Konstantina Kolcowa

opublikowany w rosyjskim czasopiśmie Kalejdoskop NLO nr 31/2007.

Niezwykłe CV

Mikołaj Roerich. Kiedy wspominamy to nazwisko, to u większości ludzi kojarzy się ono z przepięknymi obrazami. Nikołaj Konstantynowicz był bardzo utalentowanym człowiekiem, który potrafił się uzewnętrzniać w różnych dziedzinach życia i sztuki. Malarz, uczony, filozof, działacz kultury, pisarz i podróżnik… Przede wszystkim sam Roerich uznał za swe największe życiowe osiągnięcie swoje podróże do Azji Środkowej. Sam on dzielił swe życie na dwa etapy: przygotowanie ekspedycji i opracowanie jej wyników.

Nikołaj Roerich urodził się w dniu 9 października 1874 roku w Sankt Petersburgu. Protoplaści rodu Roerichów (z Norwegii) pojawili się w Rosji w XVIII wieku . zainteresowanie sprawami Wschodu i Azji Środkowej ujawniło się u Roericha bardzo wcześnie. Była po tyemu dobra atmosfera w domu. Młodzieniec niejednokrotnie zabierał głos w dyskusjach historycznych, literackich i naukowych na temat Wschodu. […]

Po roku 1900, Mikołaj Konstantynowicz wraz ze swą żoną Heleną Iwanowną z domu Szaposznikowa zabrał się do studiowania kultury i filozofii hinduskiej. W roku 1913 opublikował on artykuł pt. Indyjska droga, w którym pisał o doniosłości badań kultury tego kraju i zorganizowania tam ekspedycji. No to jest oczywiste, że jako prawdziwy uczony nie mógł polegać tylko na książkowych poszukiwaniach zza biurka. Tuż przed rozpoczęciem I Wojny Światowej wraz ze swym przyjacielem, archeologiem Gołubiewym, Roerich zaczyna przygotowywać się do podróży, której celem jest zbadanie pierwotnych źródeł filozofii Wschodu i starożytnych pomników kultury.

Po przewrocie komunistycznym

No, ale w roku 1917 nastąpił przewrót bolszewicki, który zmienił los jego ojczyzny. Ten renesansowy artysta zrozumiał, że z objętej wojną domową Rosji nie wyjedzie do Indii. Tak zatem najpierw przebija się do Finlandii, a potem wyjeżdża do Wielkiej Brytanii. I to właśnie w stolicy Imperium Brytyjskiego, od rosyjskich teozofów po raz pierwszy usłyszał o Szamballi. Dawne legendy głosiły, że gdzieś tam, wysoko w górach, na granicy Indii i Chin znajduje się Szamballa - siedziba bogów i skarbnica dawnej wiedzy. Odnaleźć ten „Raj na Ziemi” usiłowało wielu podróżników na przestrzeni wielu, wielu wieków.

Należy odnotować, że Roerich od razu uwierzył w realność istnienia Szamballi, dla której znalazł odpowiednie miejsce na mapie - północno-zachodnią część Wyżyny Tybetańskiej. Ponadto on przypuszczał, że to właśnie tam człowiek może nabyć wiedzę pozwalającą na zharmonizowanie wewnętrznych i zewnętrznych energii, dzięki czemu osiągnie on wyższy stopień kosmicznej świadomości. Poza tym ów Rosjanin zamierzał stworzyć wewnątrz azjatyckiego kontynentu ogromne mongolsko- syberyjskie państwo - Nowy Kraj. (Podobne marzenia według Antoniego Ferdynanda Ossendowskiego [1876-1945] żywił „Nowy Czyngiz-chan” generał-


porucznik baron Roman Nicolaus Fiodorowicz Ungern von Sternberg [1886- 1921] - dowódca kontrrewolucyjnej Azjatyckiej Dywizji Konnej i inni kontrrewolucjoniści - uwaga tłum.) Jego ustrój powinien opierać się na buddyjskim światopoglądzie i powinno ono być siedzibą żywego wcielenia Buddy. Innymi słowy mówiąc, miałaby się dokonać materializacja Północnej Szamballi na świecie.

No, ale pierwej należało znaleźć dowody na to na drodze poszukiwań. Nieoczekiwana pomoc nadeszła z Ameryki. Jankescy mecenasi dali rosyjskiemu malarzowi tyle pieniędzy, że mógł on nie tylko zorganizować ekspedycję, ale założyć w Nowym Jorku swe muzeum.

W grudniu 1923 roku, rodzina Roerichów rozpoczęła wielką wyprawę do Szamballi. Pierwszym przystankiem na ich drodze stało się maleńkie górskie księstwo Sikkim, gdzie nastąpiło długo oczekiwane spotkanie z tybetańskimi lamami. Mnisi wręczyli mu posłanie od władców Szamballi, które miano przekazać jak najszybciej Włodzimierzowi Iliczowi Leninowi (1870-1924). Malarz przerwał swą podróż i pojechał do Europy, gdzie dowiedział się o śmierci „wodza proletariatu”.

Ekspedycja

Ruszyć dalej z ekspedycją udało się w sierpniu 1925 roku. Pod jego kierownictwem znajdowało się 50 ludzi i 80 jucznych koni. I tak karawanie tej udało się przejść pierwszy krąg tajemniczego w Środkowej Azji na szlaku karawanowym wiodącym przez Pendżab, Kaszmir, Mały Tybet, Hotan, Jarkend, Kaszgar i Turfan. Podróżników czekała przeprawa przez wysokogórskie przełęcze i rwące górskie rzeki oraz przez tereny różnych plemion - nie zawsze pokojowo nastawionych do przybyszów. Już pierwsza burza śnieżna - typowy syberyjski burań omal nie postawił krzyżyka na ich planach - Roerichowie i ich towarzysze tylko dzięki temu uszli z życiem, że tybetańskie koniki odnalazły drogę w szalejącej zamieci…

Potem do ekspedycji dołączył się tajemniczy mongolski lama - mówiąc wprost po rosyjsku - agent GPU (sowieckiej tajnej policji politycznej, późniejszemu KGB - przyp. tłum.) Jakow Bliumkin planujący przy pomocy Roericha dostanie się do Tybetu i wywołanie tam rewolucji. (Wzmiankowany już tutaj A. F. Ossendowski opisuje w powieściach Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów oraz Lenin tego rodzaju działalność czerwonej agentury w Mandżurii i Mongolii, której celem było zniszczenie bazy dla działalności kontrrewolucyjnej na Syberii oraz wywołania tam komunistycznych przewrotów na wzór Rewolucji Październikowej - przyp. tłum.) Ten fakt doszedł do brytyjskiego wywiadu, który otrzymał zadanie zatrzymania

„czerwonych szpiegów”. W październiku 1925 roku, na rozkaz brytyjskiego rezydenta w Tybecie Bailey'a, Roerich został zatrzymany w chińskim Sińczianie i zabroniono mu iść dalej. Po 6-miesięcznym oczekiwaniu karawana ruszyła na północ i przekroczyła sowiecką granicę.

Posłanie z Indii

W lipcu 1926 roku, Roerich odwiedził Moskwę i wręczył komisarzowi spraw zagranicznych Cziczerinowi posłanie od mahatmów (żywych świętych buddyjskich). Ten zatwardziały ateista z uśmieszkiem ironii przeczytał święty tekst posłania i o


dziwo… - nakazał udzielić wszechstronnej pomocy i wsparcia podróżnikowi, którego droga wiodła teraz na Ałtaj.

Dalej ekspedycja poszła do Mongolii. Na ulicach Urgi (dziś Ułan Bator) miejscowi śpiewali pieśni o Szamballi. Słuchając ich podróżnik zrozumiał, że poszukiwany przezeń kraj znajduje się gdzieś blisko. Udali się oni zatem na pustynie Takla-Makan i Gobi. Wiele takich dziwnych faktów zebrał Mikołaj Konstantynowicz w czasie tej podróży, w której jego przewodnikami byli miejscowi mieszkańcy i lamowie. (Jest także drugie polonicum w tej sprawie i znajdujemy je w jednej z książek Alfreda Szklarskiego [1912-1992] - Tajemnicza wyprawa Tomka, w której autor zacytował mongolską legendę o krainie Ui lub Üi, pod którą miało znajdować się podziemne morze. Sama nazwa Ui jest pradawną nazwą dzisiejszego Tybetu - uwaga tłum.)

W jednym z rejonów pustyni Takla-Makan, położonym na północ od skalistych szczytów Karakorum tubylcy powiedzieli mu, że „za tamtą górą mieszkają święci ludzie, którzy ratują Ludzkość swą mądrością; wielu ludzi starało się ich zobaczyć, ale im się to nie udało - jak tylko wychodzili wyżej w górę, to nie mogli znaleźć drogi.” Hinduski przewodnik opowiedział Roerichowi o istnieniu w górach Karakorum ogromnych pieczar, w których zbierano skarby od samego początku historii. Twierdził on także, że widziano tam białych ludzi o wysokim wzroście, którzy znikali w głębi tych skalnych galerii. Sam Roerich niejednokrotnie znajdował w Tybecie takie oazy w takich surowych warunkach klimatycznych, gdzie istnienie ich było po prostu niemożliwe.

Po wielkiej wyprawie

Podróżnicy szli dawno zapomnianymi ścieżkami, obok ruin zapomnianych przez bogów i ludzi miast, pamiętających jeszcze rządy Czyngiz-chana. Niejednokrotnie napadali na nich koczownicy. Ale Tybetu nie udało się im pokonać: rząd Dalaj-lamy pod naciskiem Anglików nie wpuścił obcych na swoją ziemię.

Przez pięć miesięcy ekspedycja czekała na podejściach do Hassy - stolicy Tybetu - cierpiąc od chłodu i niestatków. Ludziom przyszło zimować na gołym stepie, w lodowatych wiatrach ścinających mrozem krew w żyłach. Padły prawie wszystkie konie i zmarła połowa przewodników. Ale Roerich nawet w takich warunkach nie przestał prowadzić swej pracy naukowej. Naniósł na mapę dziesiątki górskich szczytów, zebrał całe kolekcje zwierząt, minerałów i archeologicznych artefaktów.

Roerichowie cały czas wysyłali listy do Dalaj-lamy i gubernatora, ale w odpowiedzi otrzymywał same odmowy. Wreszcie Mikołaj Roerich porzucił myśl o przyjeździe do Lhassy, gdzie wedle legendy miało znajdować się wejście do Szamballi. Od tego momentu Szamballa nie miała dla niego niczego wspólnego z Tybetem - tym

„muzealnym reliktem przeszłości”.

4 marca 1928 roku, podróżnicy wrócili z powrotem. Na tym zakończyła się podróż naszego wielkiego rodaka. Roerich jako pierwszy z Europejczyków dokonał przejścia Tybetu z północy na południe przez Transhimalaje i z wejściem do Indii.


Po powrocie z Tybetu, Roerich postanowił pozostać za granicą wiedząc, że w ZSRR WCzK (sowiecka policja polityczna, późniejszy GPU, OGPU, NKWD, NKGB i KGB - przyp. tłum.) likwidowała po kolei wszystkich jego kolegów i przyjaciół. W roku 1929 Mikołaj Konstantynowicz powołał do życia Instytut Badań Himalajów według oficjalnego oświadczenia - „w celu opracowania wyników ekspedycji i późniejszych badań”. Instytut ten znajdował się w osiedlu Nagar w dolinie Kulu, zachodnie Himalaje w Indiach. Z biegiem czasu Instytut stał się jego rezydencją. I tam właśnie on zmarł w dniu 13 grudnia 1947 roku. do swego ostatniego dnia Mikołaj Konstantynowicz nie tracił nadziei na znalezienie legendarnej Szamballi. I marzył o powrocie do ojczyzny.

Podania o zagadkowej krainie duchowych przewodników i mędrców, istniejącej gdzieś tam na Wschodzie spotyka się w folklorze wielu krajów i narodów świata. Co stoi za tymi legendami? Czy jest to jedynie niezwykłej żywotności mit rozpowszechniony w wielu kulturach świata? A może to są tylko relacje dochodzące do nas z głębin Czasu mówiące o czymś, co istniało przed wiekami i teraz krążące wśród narodów świata? A oto materiał autorstwa Natalii Kowalewej z rosyjskiego czasopisma Kalejdoskop NLO nr 16/2007, nawiązujący do opublikowanego parę lat temu na łamach Nieznanego Świata raportu dr Ludmiły Szaposznikowej pt. Szamballa dawna i zagadkowa:

Zagadkowa kraina

Zgodnie z tym, co mówią ezoteryczne podania, Szamballa (także: Śambhallah, Shampullah czy literacka Shangri-la, w literaturze polskiej istnieje także nazwa Agharta spopularyzowana przez Antoniego Ferdynanda Ossendowskiego w bestsellerowej powieści Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów, Poznań 1930 - przyp. tłum.) jest krainą znajdującą się gdzieś na pograniczu Nepalu, Tybetu i Indii, w której to krainie mieszkają adepci wyższej jogi święci nauczyciele z poprzednich epok. Mieli oni władzę nad materią i innymi skrytymi siłami Przyrody już wtedy, kiedy nasi praprzodkowie zamieszkiwali jaskinie. Mieszkańcy tej zagadkowej krainy wyprzedzili naszą cywilizację w zakresie duchowego i naukowo-technicznego rozwoju. Niektórzy badacze fenomenu Szamballi wychodzą z założenia, że himalajskie Bractwo Adeptów składa się z potomków Atlantydów i Lemurejczyków, którzy ocaleli z totalnych kataklizmów. Ale w naukach teozofii i Agni Jogi istnieją jeszcze inne świadectwa. I tak w Doktrynie tajemnej (The Secret Doctrine, 1888) Heleny Pietrownej Bławatskiej mówi się o tym, że Szamballa istniała w czasach Atlantydy, a członkowie zagadkowego Bractwa Oświeconych nie tylko byli świadkami zguby ogromnego kontynentu, ale brali także czynny udział w ratowaniu co lepszych przedstawicieli cywilizacji Atlantydów.

Szamballijczycy w historii Ludzkości

Jak twierdzą ludzie uczeni w teozofii i Agni Jodze, legendarna kraina Wschodu była założona na naszej planecie dlatego, by towarzyszyć ewolucji Ludzkości, a przede wszystkim jej duchowemu rozwojowi. W ciągu całej historii Ziemi, członkowie zagadkowego Bractwa wcielali się (mówiąc po prostu rodzili się jako zwyczajni ludzie

- przyp. aut.) w różnych krajach świata, by wnieść swój wkład w duchowy i intelektualny rozwój całego świata. I tak oto przedstawiciele Szamballi wnosili swój


wkład w rozwój wszystkich aspektów kultury naszej cywilizacji. To właśnie rodem z Szamballi były znane postacie z naszej przeszłości, duchowi i polityczni przywódcy narodów, genialni twórcy sztuki i nauki, pionierzy i odkrywcy. Do nich ezoteryczna tradycja zalicza Paracelsusa i Dantego, Giordano Bruno i Pitagorasa, Platona-Aristoklesa i Apoloniusza z Tiany, Tomasso di Campabellę i Leonarda da Vinci, Akbara Wielkiego i Ramzesa II Wielkiego, Saint Germaine'a i Joannę d'Arc i wielu, wielu innych tajemniczych geniuszy, którzy zostawili swój jasny ślad w człowieczej historii…

Poprzednie epoki - co jest oczywiste - wniosły do podania o Szamballi różne nieprawdziwe, folklorystyczno-mitologiczne i religijne dodatkowe legendy. Jednakże w XIX i XX wieku fenomen Szamballi zostaje naświetlony na zupełnie nowym poziomie. Prawdziwe informacje o Szamballi zawędrowały na Zachód dzięki rosyjskim członkom Bractwa Adeptów - wspomnianej już Bławatskiej, a za nią rodzinie Roerichów. I prace Bławatskiej i nauki Agni Jogi (czyli Żywej Etyki) stały się tym sposobem najpełniejszymi najbardziej obiektywnymi źródłami wiedzy o życiu i działalności przedstawicieli Białego Bractwa, jak jeszcze teraz nazywa się Szamballę na Zachodzie. I Bławatska i Roerichowie otwarcie powiedzieli całemu światu o tym, że Szamballa to nie bajka ani czyjś wymysł, a coś realnego, zaś duchowi Nauczyciele Szamballi to realni ludzie z krwi i kości, którzy dysponują jednak niezwykłymi, paranormalnymi możliwościami, nawet wedle naszych standardów.

Nadchodzące zmiany

Dlaczego zatem ta tajemnicza, duchowa kraina Wschodu naraz dała znać o swym istnieniu i to do całego świata i ponadto - przekazała światu chronione przez wieki skarby naukowo-filozoficznego nauczania dostępne ongi tylko i wyłącznie Oświeconym? Sądząc z tego wszystkiego, duchowi Nauczyciele Wschodu odkryli przed światem tajemnice swego istnienia po to, by przekazać ludziom praktyczne nauki w bardzo trudnych czasach Przemiany Kosmicznych Epok. Dawni prorocy ze Wschodu i Zachodu unisono mówili o tym, że na Ziemi powinna nastąpić epoka wielkich kosmicznych zmian, które będą poprzedzone ogromnymi naturalnymi i socjalnymi kataklizmami. Nauki teozofii i Agni Jogi zawierają w sobie jeszcze ważniejszą naukową informację o charakterze i przyczynach stających przed planetą wydarzeń. Wiedza ta będzie pomocna ludziom do wstąpienia w nową kosmiczną epokę.

Za miejsce zamieszkania tego tajemniczego narodu Wschodu uważa się Dolinę Ukrytą w Himalajach, która wedle podań znajduje się w rejonie świętej wyżyny Kanczendżangi. (=> James Redfield - Niebiańskie proroctwo, Dziesiąte wtajemniczenie i Tajemnica Shambhalli, Warszawa 2000-2004 - przyp. tłum.) Na szczytach górskich otaczających dolinę leżą śniegi i hulają lodowate wiatry, zaś w samej Dolinie położonej w sercu gór biją gorące źródła - gejzery, zaś klimat tam jest subtropikalny. (Bardzo dokładnie pokazał to Charles Jarrott w filmie Zaginiony horyzont z 1973 roku, według powieści Jamesa Hiltona pod tym samym tytułem wydanej w 1936 roku, z muzyką i piosenkami Burta Bacharacha. Istnieje także starszy film w reżyserii Franka Capry z 1937 roku także traktujący o Shangri-la. - uwaga tłum.) Do tej górskiej doliny, według legend, ze wszystkich stron Himalajów biegną doskonale zamaskowane podziemne przejścia i tunele. Innym razem te


podziemne drogi zaczynają się w górskich jaskiniach, niekiedy w podziemnych katakumbach lamaickich klasztorów rozmieszczonych w praktycznie niedostępnych rejonach górzystego Tybetu (Bod-rang-skyong-ljongs po tybetańsku i Xīzàng Zìzhìqū po chińsku, aktualnie chińskiej prowincji od 1949 roku - przyp. tłum.). Drogi do świętych aśramów Szamballi mogą wieść także poprzez niebezpieczne górskie percie i eksponowane urwiska, przez chwiejne bambusowe mostki nad przepaścistymi kanionami i przepaściami.

Na przedpolach Szamballi

W opisach podróżników i relacjach kupców można wyczytać, że w czasie zbliżania się do zaczarowanych granic świętej krainy ludzie i zwierzęta odczuwali niezwykłe wrażenia, jakby uderzenia niewidzialnych promieni. W tych rejonach karawanowe zwierzęta i ludzie naraz zatrzymywali się i żadna siła nie mogła ich zmusić do przekroczenia świętych granic.

W książkach Nikołaja Konstantinowicza Roericha pisze się, że w stokach Himalajów znajduje się ogromna ilość jaskiń, w których - według oświadczeń tamtejszych wyznawców - zaczynają się podziemne korytarze, które ciągną się na wielkie odległości i dochodzą pod Kanczendżangę (nie mylić z himalajskim szczytem Kangczendzonga [K'ancz'endzönga, Kancz, Kanczendzanga] - 8586 m n.p.m. znajdującej się na granicy Nepalu i Indii (Sikkimu) we wschodniej części Himalajów, to są dwa różne pojęcia i nazwy geograficzne - uwaga tłum.) Te podziemne korytarze wiodą do przepięknej doliny, ukrytej w samym sercu gór. Podobne opisy podaje w swych pracach także inny badacz Azji - dr Ferdynand Ossendowski. W czasie jego podróży do Azji Środkowej mongolski lama opowiedział mu nie tylko o podziemnej sieci korytarzy i tuneli przylegającej do granic Świętej Doliny, ale i o istnieniu w tych tunelach ultraszybkich środków transportu - dziwnych świetlistych aparatów, które przemieszczają się tymi podziemnymi arteriami. Dr Ossendowski powołując się na mongolskich lamów twierdzi, ze w niektórych korytarzach i komorach podziemnych istnieje dziwne światło, w świetle którego rosną jarzyny i owoce.

Ku granicom Szamballi!

W czasie swych himalajskich ekspedycji N. K. Roerich nieraz rozpytywał buddyjskich tybetańskich mnichów o Szamballę, wspominając przy tym legendy o podziemnych korytarzach wiodących w górską Dolinę, w której zamieszkuje zagadkowe Bractwo Adeptów. Lamowie odpowiadali, że póki Mędrcy Wschodu nie życzą sobie, by ich niepokoiły tłumy ciekawskich z całego świata, to nieproszony gość nigdy nie dotrze do świątyń magicznego kraju. (Na ten temat pisze Jeremi Parnow - Zbudź się w Famaguście w Fantastyka nr 11-12/1983, w którym bohater dociera jednak do Szamballi. Innego zdania jest Mircea Eliade [1907-1986], który w noweli Tajemnica doktora Hönigbergera, Kraków 1983 twierdzi, że Szamballa jest poza- i ponadwymiarowym bytem i dotrzeć doń można tylko duchowo, a nie cieleśnie - przyp. tłum.) Bez przewodnika można łatwo zginąć w poplątanym podziemnym labiryncie, gdzie ze szczelin wydobywają się naturalne gazy trujące, które na pewno zabiją ciekawskiego. Poza tym są jeszcze inne naturalne niebezpieczeństwa czyhające na wędrowca zmierzającego ku granicom Szamballi. Są to ekrany emanujące energią nieznaną zachodniej nauce.


A zatem Szamballa to nie mit, ale coś konkretnego, co jest jednak niedostępne naszej nauce? Wygląda na to, że na Ziemi razem z nami istnieje druga, wysoko rozwinięta cywilizacja, która za swój cel istnienia uznała pomoc w ewolucji całej planety i Ludzkości? Odpowiedź na to pytanie jest - jak sądzę bardzo daleko przed nami…

* * *

Komentarze specjalistów

Powyższy tekst byłby niepełny bez dwóch komentarzy pochodzących od ludzi, którzy zajmują się poszukiwaniami informacji o Szamballi od wielu lat. Wiąże się ten problem nie tylko z problemem istnienia Agharty i UFO, ale także atomowych wojen bogów-astronautów sprzed tysięcy lat. Pierwszym z nich jest zamieszkały na stałe w Malezji francuski handlowiec Patrick Moncelet z Kota Kinabalu, który pisze o tym tak:

Osobiście jestem przekonany o tym, że Shangri-la, Shamballa i Agharta są tylko legendami: gdyby istniały naprawdę, to Google Earth Project już dawno by je wykrył na podstawie badań zdjęć satelitarnych. Wielu powiedziałoby - O! Jesteś w błędzie! Wszak to są podziemne krainy, ale przecież można je wykryć (tutaj polecam film pt. The League of the Extraordinary Gentlemen) na podstawie ich emisji zanieczyszczeń czy kontaktów z naszym światem. Dam prosty przykład plemienia Badhuysów z zachodniej Jawy (Indonezja): zostało one odkryte tylko dlatego, że kilku członków plemienia zdecydowało się wyjść poza Badhuy Luar z czystej ciekawości lub z powodów ekonomicznych - kilku z nich stało się wkrótce ludźmi majętnymi. Plemię to jest jedną z największych zagadek tego świata.

Sądzę, że słyszałeś o Madame Bławatskiej? Jej dziewiętnastowieczny ruch teozoficzny jest mi dobrze znanym. Wciąż czytam książkę Need to Know Timothy'ego Gooda, którą polecam ze względu na ukazane w niej nowe informacje od amerykańskich wojskowych na temat ich doświadczeń z UFO. Pan Good wykonuje wielką pracę zbierając, opracowując i archiwizując informacje oraz przeprowadzając wywiady z wieloma ludźmi - w tym z byłymi wojskowymi i zazwyczaj znajduje dobre źródła. Podobnie jak ja sądzi on, że większość UFO pochodzi z ultrasekretnych podmorskich baz, które nie mogą być wykryte z tego powodu, że kontrolują one swe zanieczyszczenia środowiska, w którym się znajdują i wytwarzają swą własną energię, pozostając w ukryciu z kilku powodów.

Oczywiście strawiłem nieco czasu studiując sprawę poruszonych przez Ciebie atomowych wojen bogów-astronautów, które odbywały się przy użyciu m.in. pojazdów Vimana. W singapurskiej Małej Indii rozmawiałem z człowiekiem, który jest właścicielem małej hinduskiej księgarni, w której są książki w języku angielskim i w hindi.


Powiedział mi on, że tak - Vimana jest autentycznym sanskryckim słowem, ale ma całą gamę znaczeń, ale nie wiedział dokładnie - jakich. Notabene, kupiłem od niego sanskrycki słownik zaintrygowany tym językiem, dawno temu miałem przyjaciela, który się nim biegle posługiwał. Teraz są całe strony internetowe poświęcone tylko problemom Viman i innych pojazdów. W Madrasie jest grupa osób studiujących ten temat (w miejscowym uniwersytecie), ale mają oni wiele problemów z przekładami ze starego sanskrytu, bowiem teksty te wcale nie są tak precyzyjne, jak się to powszechnie wydaje. Jedno, co jest pewnym to, to że w czasach Imperium Ramy istniała zadziwiająca sztuka metalurgiczna.

Naturalnie w t a m t y c h czasach Vimany były tym czymś, czym są dzisiaj UFO - a zatem kto je zbudował? Jeden z hinduskich królów, nie pomnę już jego imienia, nakazał zebrać wszystkie Vimany, całą dokumentację techniczną ich wytwarzania i wszystkie źródła na ich temat, a następnie zniszczyć. Kilku badaczy sądzi jednak, że kilka z nich zostało ukrytych w górach Afganistanu, w jaskiniach i pieczarach. Żadna z nich nie została znaleziona do dziś dnia.

Zapewne słyszałeś o antycznym mieście Mohendżo Daro w Indiach; jego ruiny stanowią dowód na użycie tam broni jądrowej, a także w kilku innych miejscach na Pustyni Thar, a także o szkle pustyni (tektytach) na Pustyni Libijskiej? Pisze o tym Pan Zacharia Sitchin w swych pracach.

Mój Hindus z Singapuru jest niezbyt kompetentnym w tej sprawie i odesłał mnie do Madrasu, które to miasto jest kulturalnym centrum Indii, a gdzie znajdują się uczeni mówiący biegle tym językiem i dał mi ich adresy. Jednakowoż tłumaczenie tych starych tekstów jest niezmiernie trudnym i niewdzięcznym zadaniem: jest wiele możliwości interpretacji, bo sam język jest bardzo nieprecyzyjny. Opisy Vimana i innych latających maszyn Starożytności nie są opisami technicznymi, a literackimi. Ich rysunki nie są rysunkami z oryginału, ale z opisów i były wykonane przez hinduskich i angielskich tłumaczy, którzy nie mieli pojęcia o technice i najmniejszego pojęcia o tym, jak te maszyny naprawdę wyglądały. W chwili obecnej, w Indiach zamieszkuje kilku starców, którzy wiedzą coś wartościowego na ten temat (jacyś jogini lub swami), bowiem ci ludzie przez całe swe życie uczyli się i nauczali - i poza tym nie mieli niczego innego do roboty. Kiedy jeszcze mieszkałem na Tajwanie, w końcu lat 70., to przedstawiono mnie jednemu swami - nauczycielowi, który właśnie tam odbywał swą pracę misjonarską tworząc tam aśram. Był on bardzo przyjacielski, więc po jego opowieści o Swami Vivekananda zapytałem go: Swami, co ty sądzisz o „latających spodkach” czy UFO? Odpowiedział on, że „one istnieją”, ale niestety, nie wiedział niczego więcej na ich temat, ale to zachęciło ludzi do studiowania ufologii. Nawet Maharishi Mahesh Jogi nie wiedział więcej od nas o UFO, a nawet daleko mniej.


Mówiąc o jodze, odnoszę się ze sporą rezerwą do joginów i ich sposobu widzenia świata i tego, jak opisują oni Rzeczywistość. Jest on zupełnie różny od naszego i żaden z nich - Śri Aurobindo, Vivekananda, Patanjali, itd. nie zaproponował wyjaśnienia opartego o prawdziwą naturę Czasu i fraktalnej naturze Uniwersum: oni sugerowali istnienie prany oraz eteru (Atma i Akasza), ale technicznie rzecz biorąc nie jest to do przyjęcia z naszego punktu widzenia, kto chce poznać ostateczną prawdę kosmologii.

A oto odpowiedź Piotra Listkiewicza:

Patryk myli się w wielu miejscach, bo to co wiedzą jogini i swamis, to bardzo niewiele, jak sam widzisz. Zresztą można powiedzieć na ich usprawiedliwienie, że nie są to zagadnienia, którymi się zajmują na co dzień, bo ich celem jest zupełnie coś innego. Prawdziwy swami nie podróżuje, żeby zebrać pieniądze (wyżebrać) na zbudowanie ashramu. Wokół prawdziwego Mistrza ashram tworzy się sam. To nie budynek lub osiedle, lecz ludzie, uczniowie. Wokół Jezusa zbierali się uczniowie i rozmawiali z nim na wolnym powietrzu lub u kogoś w domu. Kościoły powstały później.

Vimany były odtworzone nie tylko na podstawie starożytnych opisów. Opis służył niejako jako rekwizyt do skupienia się. Rysował je technik pod kierunkiem człowieka, który kierował nim pod wpływem wewnętrznego wglądu. On widział te pojazdy jak na zdjęciu rentgenowskim.

Argument Google jest naiwny. Oczywiście są strony poświęcone Shamballi, a map nie ma, bo nikt jej dotąd nie zlokalizował. Nie przeceniajmy satelitów - nie widzą wszystkiego, a poza tym, niektóre mapy nie pokazują szczegółów. Fragmenty terenu, który ma nie być widziany przez ogół są zamazane lub nie mają bardziej szczegółowych zbliżeń. Odkryłem to już dawno, gdy szukałem pewnych miejsc, np. Człowieka z Maree.

Latające talerze, cygara itp. istnieją na pewno i temu nie da się zaprzeczyć. Zbyt wielu ludzi je widziało - często były to całe tłumy, piloci, astronauci i uczeni. Jak Ci kiedyś pisałem pewien Mistrz powiedział, że częściowo są one naturalnymi zjawiskami Natury, ale niektóre są sztuczne i należą do Ziemian. Określił je jako "pojazdy powietrzne mocarstw" bez wymieniania nazw. Ponieważ jednak w czasach kiedy to mówił (lata 60.) były tylko dwa mocarstwa prowadzące zimną wojnę, należało się spodziewać, że z czasem pojazdy te zostaną odtajnione i oficjalnie będą przemierzać niebo. Tymczasem upłynęło ponad 40 lat i tajemnica nie została rozwiązana. Pomyśl, jeśli te pojazdy należą do USA i Rosja, to wywiady obu mocarstw doskonale o nich wiedzą wraz ze wszystkimi szczegółami technicznymi. Do tej pory stworzono wiele nowych konstrukcji i żadne


z wymienionych mocarstw nie ma obiekcji, żeby się nimi chwalić. Cóż nadzwyczajnego jest w latającym spodku, że owija go taka ciężka zasłona tajemnicy?

Wynika z tego jasno, że na Ziemi istnieje jeszcze jakieś inne mocarstwo (mocarstwa?), o którym oficjalnie niczego nie wiemy. Konspiracja USA i Rosji z każdą chwilą narasta. Narasta również dezinformacja, ale z pewnych przesłanek wynika, że koła rządzące, a zwłaszcza sztaby wojskowe większości krajów czegoś się boją. Czego?

Uwaga badaczy tych zjawisk powinna się skupić na Księżycu. Znasz moje zdanie na ten temat. Najbardziej podejrzane jest nagłe zaprzestanie programu Apollo i programu badania Księżyca przez Rosjan. W tym samym czasie. Rosjanie wysłali Łunochody na niewidoczną stronę Księżyca i zdobyte dane nigdy nie ujrzały światła dziennego. Podobno wiele z nich zostało zniszczone, zanim wylądowało, zaś inne później. Co jest na Księżycu, czego wszyscy się boją? Gdyby był faktycznie martwy i bezludny, nie byłoby powodów, żeby zaprzestać kontynuowania obu programów. Od tamtego czasu technika zwielokrotniła swój zasięg i to, co kiedyś było jedynie w rękach armii najpotężniejszych państw, mamy na swoich biurkach w domu i w kieszeniach. Księżyc był niezmiernie łakomym kąskiem dla tych, którzy go zdobędą i zagospodarują, bo to dawało władzę nad całą Ziemią i umożliwiało o wiele łatwiejszy start do eksploracji naszego systemu słonecznego i dalszego kosmosu. I nagle, ni z tego, ni z owego oba mocarstwa rezygnują z tego celu?

Jednakże, jakby na to nie patrzeć, Księżyc jest martwym globem - przynajmniej na powierzchni. Co jest wewnątrz, w systemie jaskiń? Jaskinie muszą być, bo Księżyc ma budowę wulkaniczną i istniejące kratery nie są jedynie miejscami impaktów meteorów i planetoid. Czy może tam istnieć cywilizacja istot podobnych do ludzi?

Patryk wspomina Bławatską. Wydaje się jednak, że nie wie o tym, co Bławatska powiedziała o relacji Księżyca i Ziemi. Bławatska uważała, że Księżyc był pierwszy w układzie słonecznym i "zrodził Ziemię", gdy był jeszcze w stanie półpłynnym i gazowym podobnie jak niektóre najdalsze planety naszego systemu. Gdy Księżyc nadawał się do zasiedlenia, Ziemia nadal była w trakcie procesów tworzenia się globu. Nowa planeta "wyssała" wodę z Księżyca, ze względu na swoją masę i grawitację - siłę dośrodkową w procesie stygnięcia. Nie jestem specjalistą, żeby komentować, ale... wiele rzeczy mi pasuje. Bławatska dalej mówiła, że na Księżycu reinkarnowała się rasa białych "Lunar Pitris" (Księżycowych Ojców). Ta informacja jest w tłumaczonych przez nią pismach, a zwłaszcza w „Księdze dzban”. Gdy Ziemia ustabilizowała się i stała się sprzyjającym miejscem dla rozwoju ludzkości, reinkarnowała się na niej pewna grupa dusz w postaci bardzo prymitywnych homo sapiens. Po jakimś czasie Lunar Pitris zaczęli przybywać na Ziemię (Bławatska nie pisze jak - czy


reinkarnowali się, czy przylatywali w jakiś pojazdach), w celu uszlachetniania i uczłowieczania rasy. Bławatska pisze również o tym, że w pewnym momencie Lunar Pitris zaczęli tracić pierwiastek ludzki i choć ich umysły były coraz sprawniejsze i lepsze, a ich ciała nadal były ludzkie, przestali być ludźmi sensu stricto. Spowodowane to zostało wzrostem ego i próbami działania na własną rękę. Coś w rodzaju sprzeciwienia się boskim planom.

Patryk ma rację co do ziemskiego pochodzenia UFO. Jeżeli mogą istnieć podmorskie bazy (czego mamy dowody w postaci USO), mogą również istnieć bazy podziemne. Na pewno zaś istnieje (istnieją) bazy na Księżycu, lecz "ojczyzną" tych istot jest Ziemia. Jaskinie, podziemia, niezbadane głębie oceanów. To są jedyne miejsca, gdzie mogą żyć bez obawy interwencji i agresji Ziemian. UFO są zatem jedynie "taksówkami" pomiędzy oboma globami. Poza tym, ponieważ istoty dawniej nazywane Lunar Pitris nadal wyglądają jak ludzie, pewna ich grupa niewątpliwie wmieszana jest w ludzką populację.

Nazwa "Ojcowie" występuje we wszystkich plemionach na Ziemi i ich gnozach. Ci Ojcowie są zawsze biali i zawsze byli nauczycielami ludzkości i są do dzisiejszego dnia. Aborygeńskie rysunki naskalne wyraźnie ich ukazują. Opisuję to w „Tajemnicy Wiszącej Skały”.

Przyczyną ostatnich zlodowaceń na przestrzeni ostatniego pół miliona lat była "zima nuklearna" po jakimś konflikcie na Ziemi. Jednakże jest to historia o wiele starsza niż Wam się z Milošem Jesenským wydaje. (Jest to dygresja do naszych prac: Tajemnica Księżycowej Jaskini i Bogowie atomowych wojen - przyp. aut.) 15 - 12 tys. lat

p.n.e. lodowiec był w końcowej fazie topnienia i klimat zaczął się stabilizować. Widać to nadal w Australii, która straciła połączenie z Nową Gwineą i Tasmanią oraz w konfiguracji terenu, który jeszcze nie do końca został zdewastowany przez kolonizatorów. Na rysunkach naskalnych są ludzkie istoty w "skafandrach" wyraźnie kontrastujące z nagimi krajowcami uwiecznionymi na tych samych malowidłach. Däniken i jego wyznawcy widzą w nich przybyszów z kosmosu, jednakże mnie te kombinezony bardziej przypominają ubrania chroniące przed promieniowaniem cywilizację z podziemi. Te rysunki zatem datują odwiedziny na okres pomiędzy 200 tys. a 100 tys. lat temu, a ich celem były prawdopodobnie badania jak nieliczna ocalała ludność Ziemi znosi podwyższone i coraz bardziej słabnące promieniowanie. Na niektórych rysunkach są przedmioty niewiadomego pochodzenia, w niczym nie przypominające zwykłych narzędzi Aborygenów. Odwiedziny nadal są zjawiskiem codziennym dla Aborygenów, ale ich rysunki już nie przedstawiają ludzi w skafandrach - tego jednak na pewno nie wiemy, bo zgodnie z ustaleniami rządowymi, większość miejsc sakralnych Aborygenów została zamknięta przed białymi i zabezpieczona przez rady Starszych plemiennych. Wstęp mają jedynie Aborygeni i to tylko po to, aby odprawić jakąś ceremonię.


Chyba nie przypadkowo Aborygeni są od początku zaciekłymi przeciwnikami wydobycia uranu w Australii. Zbyt zaciekłymi jak na "prymitywne" plemiona, jak ich widzą biali. Jednakże Aborygeni nadal mają kontakt z Protoplastami i Nauczycielami, którzy mogą ich do tego inspirować. Dla Aborygenów miejsca, gdzie występują złoża zawsze były tabu. Prawdopodobnie nie wiedzieli dokładnie co się znajduje pod ziemią, ale na pewno czuli niebezpieczną energię, której istnienie zostało potwierdzone przez Nauczycieli.

Aborygeńska gnoza twierdzi, że Nauczyciele byli również ich Protoplastami oraz Kreatorami form zwierzęcych i krajobrazu. O ile pierwsze dwa twierdzenia są całkiem zrozumiałe i wyjaśniają rolę Lunar Pitris w kształtowaniu ras na Ziemi, o tyle trzecie twierdzenie jest o wiele trudniejsze do pojęcia. Wiadomo bowiem, kto jest uprawniony do tworzenia - wydaje się zatem, że początkowo Lunar Pitris działali zgodnie z wolą Boga, realizując jego plan na Ziemi, aby stworzyć optymalne warunki rasom ludzkim, którymi się opiekowali. Z czasem jednak, jak mówią pisma wschodnie, a za nimi Bławatska, Lunar Pitris zaczęli się szarogęsić i odstępować od planu, działając na własną rękę, grając rolę kreatorów. Popełnili wiele błędów eksperymentując z formami ożywionymi, tworząc formy zbyt wielkie lub/oraz wielofunkcyjne i zbyt długowieczne, co na dłuższą metę nie pozwalało im się wyżywić, zaś wcielonym duszom pomagało w tworzeniu zbyt wielkiego ładunku karmy. W tworzeniu krajobrazu poprzez używanie do woli sił Natury również popełniali błędy puszczając wodze fantazji i prawdopodobnie prześcigając się w coraz bardziej zwariowanych pomysłach i nadużywając sił paranormalnych. Zrobiono więc "głasnost'", a następnie gruntowną "pierestrojkę" i Lunar Pitris stracili pierwiastek ludzki, czyli możliwość powrotu do źródła ich dusz. Być może ten moment zachował się w wielu starożytnych kulturach jako "bunt aniołów" i kara, jaka była konsekwencją przerostu ich ambicji?

Chociaż nauka na zewnątrz chwali się swoimi osiągnięciami i stwarza pozory, że już wszystko wie o Ziemi, to jednak w ścisłym gronie przyznaje się, że nie zna podstawowych zagadnień i praw Natury. Istnieją jedynie podejrzenia, spekulacje, teorie i hipotezy, z których jedne się z czasem sprawdzają, ale większość nie. Wydaje się jednak, że od jakiegoś czasu - właśnie od programu Apollo - pewne koła na Ziemi posiadły tajemnicę i postanowiły ją utrzymać za wszelką cenę. Jest to konspiracja jakiej jeszcze do tej pory nie było, bo ujawnienie "kogoś jeszcze" na tej planecie bez wątpienia zburzyłoby porządek (lub bajzel) pracowicie tworzony przez kilka ostatnich millenniów. "Kogoś jeszcze", kto dysponuje techniką daleko wyprzedzającą czołowe państwa Ziemi i którego prawdziwych zamiarów nikt nie zna, bo ten "ktoś" wcale nie ma zamiaru się spowiadać przed przywódcami ludzkości, którzy są bezwzględni i pozbawieni człowieczeństwa. Po prostu prawo silniejszego.


Chociaż jaskinie i oceany same się bronią przed ciekawskimi, od jakiegoś czasu eksploracja jaskiń i oceanów utknęła w martwym punkcie. Rządy odcięły fundusze na badania, zaś to co nadal robią amatorzy z jednej strony ma niewielką skalę, z drugiej zaś również natyka się na różne zakazy. Takie zrywy jak piramidy w Bośni spotkały się z tsunami protestów ze strony nauki, która przecież powinna pierwsza rzucić się na rozwiązanie tajemnicy. Czy to o czymś nie świadczy? Wiadomo, że nauka jest na żołdzie rządów manipulowanych z jednej strony przez biznes, a z drugiej przez koła militarne. Jednakże piramidy stały się już własnością publiczną i trudno teraz ukręcić łeb sprawie. Co znajdą archeolodzy-amatorzy w Bośni pokaże czas. Na razie podejrzewa się, że oprócz piramid, pomiędzy nimi istniała olbrzymia metropolia. Istnieje oczywiście możliwość, że po pierwszych znaczących odkryciach miejsce zostanie ogrodzone i zaplombowane, jak to się stało w innych tego typu przypadkach. "Oni" prawdopodobnie nie chcą, żeby świat się o nich dowiedział i wywierają presję na czynniki oficjalne tak samo, jak w przypadku programu Apollo. Wyobraźmy sobie jak muszą być potężni, skoro dwa dumne mocarstwa walczące zajadle o najwyższą stawkę, nagle pokornie spasowały.

* * *

Być może było tak, jak twierdzi Piotr Listkiewicz. Nie wiemy. Natomiast jeden fakt zdaje się do tego pasować, a mianowicie ten, że Księżyc jest światem który szybciej ostygł i jego skały wykształciły się szybciej, niż skały na wciąż jeszcze stygnącej Ziemi…

I jeszcze jedna znacząca informacja w tej sprawie, cytowana z portalu Onet.pl:

W Bibliotece Jagiellońskiej może znajdować się fragment pierwodruku tybetańskiego kanonu buddyjskiego - „Kandżuru” z 1606 r. - przypuszczają naukowcy. W Bibliotece Jagiellońskiej trwają badania ksiąg tybetańskich z niemieckich zbiorów.

Jak poinformowała uczestnicząca w badaniach dr Agnieszka Helman-Ważny, naukowcy przeglądają unikalny zbiór ponad 800 ksiąg z kolekcji niemieckiego uczonego Eugena Pandera, należącej do tzw. Berlinki. Przypuszczają, że w kolekcji tej może znajdować się fragment pierwodruku tybetańskiego kanonu buddyjskiego -

„Kandżuru” - edycji Wang-li z 1606 r.

- Znalazłam artykuł niemieckiego naukowca, prof. Helmuta Eimera, który sugerował, że jedno z pierwszych wydań drukowanych

„Kandżuru”, czyli buddyjskiego pisma świętego zaginęło podczas wojny. Historia tych zbiorów sugerowała, że to co Niemcy uznali za zaginione, prawdopodobnie znajduje się w Bibliotece Jagiellońskiej - powiedziała Helman-Ważny.


Jak tłumaczyła badaczka, badania będą prawdopodobnie trwały przez wiele lat. W pierwszym ich etapie naukowcy starają się przede wszystkim potwierdzić, czy zaginiony fragment najstarszego drukowanego wydania „Kandżuru” znajduje się faktycznie w Bibliotece Jagiellońskiej.

„Kandżuru” nie byłoby tak wielką trudnością - jednak potwierdzenie, że jest to „Mandżur” edycji Wang-li, a nie jedno z licznych późniejszych wydań będzie wymagało szczegółowych badań. Problem polega również na tym, że całość tych zbiorów obejmuje ok. 860 tomów, a poszukiwany „Mandżur” jest tylko ich niewielką częścią - podkreśliła Helman-Ważny.

Jak tłumaczyła Helman-Ważny, kolekcja jest unikatowa na skalę światową. Znajdują się w niej rękopisy i druki przeważnie w języku tybetańskim, ale też w języku mongolskim i w języku chińskim. Głównie są to teksty religijne, ale nie tylko. Wszystkie są bardzo stare.

Jak dodała, z zapisków Pandera można wnioskować, że część pierwodruku „Kandżuru” trafiła do Japonii, a część znajdowała się w tych zbiorach, które zostały zabrane do Niemiec. Skądinąd wiadomo, że te tomy, które się dostały do Japonii, spaliły się w pożarze w czasie trzęsienia ziemi w Tokio w 1923 r. i na pewno już nie istnieją. "Jedyne znane części tego wydania, o których wiadomo, przedostały się za sprawą Pandera do Niemiec. I to mamy nadzieję znaleźć w Krakowie"

Oprócz Helman-Ważny W zespole zajmującym się badaniem ksiąg tybetańskich z Berlinki zajmują się prof. Marek Mejor z Instytutu Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego oraz dr Thupten Kunga Chashab, również z UW.


Berlinka składa się z dwóch części: z tzw. Skarbu Pruskiego oraz zbioru druków nowych czyli książek z XIX i XX w. Tzw. Skarb Pruski to rękopisy, rękopisy muzyczne, starodruki i niewielki fragment zbiorów kartograficznych.

Zbiory Pruskiej Biblioteki Państwowej zostały wywiezione przez Niemców pod koniec II wojny światowej, w obawie przed nalotami, z Berlina do opactwa cystersów w Krzeszowie na niemieckim wówczas Dolnym Śląsku. Po wojnie tereny te znalazły się w granicach państwa polskiego i zbiory zostały przejęte przez polskie władze.

Zbiory te począwszy od 1946 r. przekazywane były do "Jagiellonki" jako centralnej Składnicy Zbiorów Zabezpieczonych. Do Krakowa trafiło 490 z 505 skrzyń. Właścicielem tych zbiorów jest Skarb Państwa, a Biblioteka Jagiellońska jedynie ich depozytariuszem. […]

No właśnie - należałoby tutaj postawić pytanie: czego Niemcy szukali przed i w czasie II Wojny Światowej w Azji Centralnej? Legendarnej Szamballi i jej tajemniczych technologii, dzięki którym miała powstać ich magiczna Wunderwaffe? Coś, co przeczuł Steven Spielberg tworząc postać i zwariowane przygody Indiany Jonesa? A może poszukiwali dowodów na to, że udało się im zbudować i uruchomić jakiś pojazd, który byłby w stanie poruszać się w czasie? Kto wie, czy zamiast uranowych i torowych rud nie poszukiwali oni w polskich i słowackich górach zaginionych artefaktów, jak np. Księżycowego Szybu? Ta myśl nie jest taka głupia, jakby wyglądała na pierwszy rzut oka. Ale o tym już w następnych materiałach…

I jeszcze o jednej osobliwości, a mianowicie o Tunelu pod Uralem, opisanego przez jednego z rosyjskich autorów. Tytuł oryginalnego artykułu brzmi: „Od północnego Uralu do południowego można przejść pod ziemią!” Ten rewelacyjny wywiad zamieścił Jegor Usaczew na łamach czasopisma „Kalejdoskop NLO” nr 3/2008 z dnia 13 stycznia 2008 roku. A oto i on:

Pytanie: Z północnego do południowego Uralu pod ziemią! Czy pan to mówi serio?

Odpowiedź: Oczywiście, dokładnie tak, jak pan powiedział. Tylko od czasu do czasu trzeba wyjść na powierzchnię, by przejść z jednego podziemnego systemu jaskiń do drugiego.

Pierwszą i oczywistą reakcją na słowa badacza z Jekatierinburga pana Igora M. (prosił o zachowanie anonimowości) jest śmiech. Z całkowitą pewnością rozmawiał ze mną człowiek pozostający pod urokiem bajki A. Wołkowa pt. „Siedmiu królów podziemia”. Ale kiedy śmiech ustał, to zacząłem sobie przypominać, co właściwie wiadomo o jaskiniach na Uralu? I wyszło na to, że idea Igora nie jest taka głupia, na jaka wyglądała. Zachodni stok grzbietu Uralu okazuje się być doskonałym miejscem występowania jaskiń. Prawie połowa tamtejszych gór składa się z rozmytych wodami wapieni, dolomitów i gipsów. W miejscach tych rozciągniętych południkowo znajdują się obszary o podwyższonej podatności na pękanie i przenikania podziemnych wód w głąb skał.


Z tymi strefami pokrywają się dawne doliny Uralu - vide mapa 1. W ciągu setek tysięcy lat na ich brzegach i pod łożyskami rzek trwał proces tworzenia się krasu.

Potem uralskie góry znowu ożyły i zaczęły się wznosić, a na szczytach pojawiły się lodowce. Kiedy się roztopiły, w dawne południkowe doliny zapełnione osadami polodowcowymi werżnęły się młodsze i bardziej głębokie, często pokrywające się z siecią wodną doliny. Rozdzielone na oddzielne fragmenty glinianymi tamami systemy jaskiniowe ukazały się powyżej poziomu wód podziemnych i stały się dostępne dla ludzi. Takich jaskiń na Uralu znaleziono powyżej 500!

- Przez wszystkie wieki ludzie z tych czy innych przyczyn próbowali zasiedlać podziemne przestrzenie - kontynuował Igor - poszukiwali tam cennych rud, budowali tajne świątynie, schrony. Szczególnie dużo takich właśnie sztucznych konstrukcji podziemnych znajduje się w trójkącie, którego wierzchołkami są miasta Perm, Jekatierinburg (d. Swierdłowsk) i Czelabińsk - zob. mapa 2. Nałożenie się sztucznych konstrukcji podziemnych na istniejący system jaskiń spowodowało powstanie ogromnego podziemnego systemu korytarzy rozciągniętego na wiele, wiele kilometrów.

P.: No tak, ale dlaczego do dziś dnia nikt tym systemem nie przeszedł? Mamy w kraju wielu sportowców ekstremalnych, którzy uprawiają turystykę podziemną. Istnieje kilkanaście dużych sekcji speleologii ekstremalnej także w uralskich miastach, czyż nie tak?

Jedna z jaskiń, która okazała się być wejściem do całego podziemnego labiryntu, nosi nazwę Diwija. Znajduje się ona w okolicy niedużego miasta Narym. Miejscowi ją znali od dawna, ale twierdzili, że jej długość wynosi zaledwie kilkaset metrów. W latach 60. ubiegłego stulecia grupa speleologów z MGU postanowiła sprawdzić, jaką ma wielkość ta jaskinia Diwija. Zbadali oni dokładnie kilka korytarzy i rozkopali podejrzane miejsca. Ich wysiłki zwieńczył sukces. Jeden z wąskich korytarzy doprowadził ich do całego, wielokilometrowego labiryntu jaskiniowego z zadziwiającymi swą urodą miejscami. Ale to nie wszystko, bowiem według słów kierownika ekspedycji, za odkrytą nową częścią Diwiji znajduje się jeszcze jeden, nie odkryty ogromny system jaskiniowy z wielkimi salami i galeriami…

Druga przyczyna może wydawać się absurdalną, mistyczną, ale nie wolno jej pominąć w rozważaniach. Przeanalizowałem wiele nieszczęśliwych wypadków, które miały miejsce w uralskich jaskiniach, i doszedłem do wniosku, że większość z nich jest wbrew prawom fizyki. Mam takie przeczucie, że coś lub ktoś w sposób nienaturalny przeszkadza w przechodzeniu przez niektóre jaskinie. Istnieją w nich takie ograniczenia, po przekroczeniu których zaczyna się odczuwać negatywny wpływ na psychikę człowieka, coś powoduje, że zaczyna się on zachowywać nielogicznie,


popełnia niebezpieczne czyny, od których - nie wiedzieć czemu - nie może się powstrzymać. I nawet bardzo doświadczeni speleolodzy popełniają błędy, których potem nie są w stanie wyjaśnić. Nie mogą, jeżeli wszystko zakończyło się dobrze. A przecież niejednokrotnie zdarzały się tragedie, jak np. w wielopiętrowej jaskini Sungan.

Speleologowie niejednokrotnie szturmowali tą jaskinię i dochodząc do jej drugiego dna wspominali to uczucie niepojętego, niczym nie uzasadnianego strachu, który dopadał ich w jednym z jaskiniowych korytarzy. Korytarza tego nikt nie przeszedł do końca do dnia dzisiejszego… Inni znów wspominali o nieprzewidywalnej huśtawce nastrojów w czasie eksploracji tej jaskini, co zdarzało się nawet najbardziej zahartowanym z nich.

Właśnie ta okoliczność mogła stać się przyczyną tragedii, która rozegrała się w tej jaskini 40 lat temu: zginęli tutaj dwoje wybitnych speleologów z Moskwy - Walentyn Alieksienskij i Jelena Alieksiejewa.

… Kończyła się zimowa, wielodniowa eksploracja jaskini. Eksploratorzy wspięli się z niższego poziomu i zatrzymali się obok speleologicznej drabiny, zrobionej ze specjalnych stalowych łańcuchów i aluminiowych stopni (była ona podwieszona na specjalnym kołowrocie). Zatrzymali się oni porażeni niezwykłym widowiskiem: drabinka pokryła się lodem, bowiem wejście zamieniło się w wodospad. Próba wspinania się po tak oblodzonej drabince na 100% musiała zakończyć się tragicznie. Wydawałoby się, że tylko wystarczyło poczekać parę godzin, aż woda przestanie płynąć lub poczekać, aż z okolicznej farmy ktoś podejdzie do kołowrotu i zapyta, co ze speleologami. Ale ubrany w nieprzemakalny kombinezon Alieksienskij poszedł po drabinie odbijając lód ze stopni i kuląc się by uniknąć strumienia spadającej z góry wody. Na początku jego towarzysze widzieli go, a potem już tylko słyszeli, a potem przestał się nawet odzywać do nich. Potem w ślad za nim poszła Lena Alieksiejewa, i stało się z nią to samo: z początku odzywała się na wołania, potem znikła z widoku i zamilkła. Na zawsze…

Po kilku godzinach do wylotu jaskini podeszli miejscowi chłopi, którzy pomogli speleologom wydostać się na zewnątrz. Kiedy przy pomocy traktora udało się wyciągnąć na zewnątrz drabinę, to ukazał się straszny widok - Walentyn i Lena zmienili się w lodowe posągi. Zamarzli na śmierć!...


Widząc, że wątpię w jego słowa, Igor zdjął z półki kilkakrotnie złożoną płachtę papieru. Nawet dyletant zorientowałby się, że na planie tym ukazano dwa typy galerii. Geometrycznie prawidłowa sieć sztucznie wykopanych korytarzy to tu, to tam łączy korytarze i sale naturalnego pochodzenia.

Przed nami znajduje się fragment podziemnego systemu, który odkryto w okolicach Jekaterinburga. Do niego można wejść wprost z miasta, ale system ten nie został jeszcze pokonany przez nikogo… Mnie się udało w ciągu 48 godzin przejść - pokonując liczne podziemne strumienie - do końca tylko jednego z tych korytarzy.

Zdziwiony? No to otwórzmy książkę o krasie uralskim, którą wydała AN ZSRR w 1979 roku w śladowym nakładzie. Okazuje się, że przy zasypywaniu jednego z dawnych obniżeń terenu pomiędzy miastami Niżnie Sierni a Njazepietrowskiem 23 z 45 znajdujących się tam skalnych szczelin miało połączenia z podziemnymi przestrzeniami o wysokości do 10 metrów! Znajdujący się tam górotwór był niemal w połowie pusty! Tak zatem, kto wie, czy idąc tymi systemami jaskiń nie uda się przejść z północnego Uralu do Południowego?

Nie tylko jaskinie…

Przekładając ten tekst od razu przypomniała mi się lektura mej młodości „Podróż do wnętrza Ziemi” Juliusza Verne'a, „Tajemnica ślepych ptaków” Ludviga Součka i książki Macieja Kuczyńskiego, Jacka Kolbuszewskiego, Władimira Obruczewa, Józefa Sękowskiego, Erazma Majewskiego i innych autorów traktujące o tajemniczych przestrzeniach planetarnego podziemia. Przypomniał mi się cytat o tym, że Ziemia przypomina stary dom pełen szpar i dziur… Poza tym wciąż każda wzmianka o systemach jaskiń przypomina legendę o Agharcie przekazaną przez prof. Antoniego Ferdynanda Ossendowskiego w jego książce „Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów”.

Wspominaliśmy już poprzednio o uralskich „pisanicach” - rysunkach naskalnych na Uralu. Geolog i mineralog, dr Tjurin-Awińskij z Samary, jest całkowicie przekonanym, że nasza planeta w przeszłości była odwiedzana przez przedstawicieli pozaziemskich cywilizacji. Jego zdaniem, te dziwne uralskie rysunki naskalne są niczym innym, jak... wyobrażeniami wzorów chemicznych!!! Każdy uczeń ze szkoły średniej zna ten graficzny sposób ukazywania wzorów chemicznych, tzw. „wzorów strukturalnych”, używanych głównie w chemii organicznej. Uczony wykreował śmiałą hipotezę, że te chemiczne wzory mogły być kiedyś przekazane ludziom pierwotnym przez Przybyszów z Kosmosu, którzy onegdaj odwiedzili Ziemię. Według nas alternatywą do Przybyszów z Kosmosu są przedstawiciele zmierzchłych cywilizacji zamieszkujący Ziemię, a opisanych w starożytnych hinduskich poematach…

A jeszcze przypomnijmy sobie rosyjskie uralskie legendy o ludziach z gór, którzy mieszkali pod ziemią i utożsamiano ich z gnomami, goblinami i innymi chtonicznymi istotami Podziemia. Być może są to relacje o ludziach pozostałych po straszliwym konflikcie, który zmiótł z powierzchni Ziemi wysoko rozwiniętą cywilizację Imperium Atlantydzkiego, którzy przez stulecia zamieszkiwali jaskinie obawiając się wyjść na powierzchnię zdewastowanej przez konflikt Ziemi. Brzmi to równie sensownie, jak hipoteza o odwiedzinach Przybyszów z Kosmosu…


I żeby zakończyć ten rozdział, chcemy zaprezentować jeszcze jedną hipotezę na temat zagłady Atlantydy, której twórcami są Robert Leśniakiewicz i jego siostra Wiktoria, a oto i ona:

Zagłada Atlantydy: Winna cykliczna „plama gorąca”? Spór o istnienie Atlantydy trwa już dwa i pół tysiąca lat, tj. od czasu podania relacji o tej tajemniczej wyspie - niektórzy twierdzą, że całym kontynencie - przez Platona (437-347 p.n.e.) jednego z siedmiu mędrców Starożytności, w dwóch tzw. dialogach „Timajos” i „Krytias”, w których opisał on Imperium Atlantydzkie i jego zagładę, która miała miejsce jakieś 10-12 tysięcy lat temu.

Jak dotąd nikomu nie udało się podać prawdziwej przyczyny tragedii, która rozegrała się około roku 10.000 p.n.e. gdzieś na Środkowym Atlantyku, o dwa dni drogi na zachód od Słupów Herkulesa, gdzie leżał kraj Hesperyd i celtycki Avalon. Przyjmuje się, że przyczyną zatopienia Atlantydy były potężne wybuchy wulkanów - tak to podają encyklopedie. Inna teoria wiąże zagładę Imperium ze spadkiem dużego meteorytu czy asteroidu - czyli powtórką na mniejszą skalę wydarzenia sprzed 65 mln lat, kiedy to zagładzie uległy dinozaury. Tak czy inaczej, większość hipotez obraca się wokół przyczyn geofizycznych.

Jak dotąd jednak, nikt nie powiązał tego wydarzenia z tektoniką płyt i zjawiskami jej towarzyszącymi. Wydaje nam się, że istnienie płyt lądowych i oceanicznych, (tzw. kier litosferycznych) oraz znajdujących się pod nimi pióropuszów gorąca (nazywanych również punktami czy plamami gorąca - w literaturze światowej hot spots) może być wyjaśnieniem zagłady tej tajemniczej wyspy, która musiała istnieć na środku Atlantyku. Inna lokalizacja jest po prostu niemożliwa, by była prawdopodobna...

Jak wszystkim w tej chwili powszechnie wiadomo, Ziemia składa się z kilkunastu płyt kontynentalnych i oceanicznych, które znajdują się w ciągłym ruchu. Płyty kontynentalne są poruszane przez płyty oceaniczne, które powstają w dolinach ryftowych pośrodku oceanów, zaś znikają - są subdukowane mówiąc uczonym językiem - w strefach subdukcji, którymi są rowy oceaniczne - najgłębsze miejsca we Wszechoceanie. To właśnie subdukcja płyt oceanicznych powoduje ich ruch oraz ruch materii w komórkach konwekcyjnych, a zatem całość zjawiska zwanego spreadingiem. Wciąż jednak nie było za bardzo wiadomo, co z kolei powoduje generowanie płyt oceanicznych, skąd następował stały dopływ magmy do dolin ryftowych i wulkanów. Odpowiedź przyszła znowu z głębin Ziemi: otóż z wewnętrznych warstw naszej planety ku jej skorupie biją potężne pióropusze gorącej materii, które przebijają się ku jej powierzchni tworząc „plamy gorąca”. Jak dotąd uczeni znaleźli 40 takich miejsc na powierzchni Ziemi, gdzie magma płynąca bezpośrednio z nich wydostaje się na powierzchnię tworząc potężne wulkany. Są to m.in. Wyspy Galapagos, Azory, Wyspy Zielonego Przylądka, Hawaje - gdzie znajduje się najpotężniejsza góra na Ziemi mierząca ponad 10.000 m od dna oceanu do jej wierzchołka i Islandia - która jest wyniesionym fragmentem dna morskiego i jednym wielkim wulkanem.

No właśnie - Islandia. Wydaje nam się, że właśnie na tej wyspie mgieł, wichrów, wulkanów i lodowców znajduje się klucz do zrozumienia tajemnicy zagłady


Atlantydy. Jak już powiedziano - Islandia jest wyniesionym nad poziom oceanu fragmentem dla morskiego. Zasadnicze pytanie brzmi: co spowodowało to wyniesienie? Wszak Islandia jest przecięta od Vík po Raufarhöfn ryftem przebiegającym właśnie przez Vatnajökull, wzdłuż którego wydostaje się magma na powierzchnię Ziemi i dzięki czemu wyspa istnieje na mapie świata, na północnej części podwodnego grzbietu Reykjanes. To prawda, ale jeszcze nie cała, bowiem pod Islandią znajduje się właśnie pióropusz gorąca, którego parcie ku górze powoduje wyniesienie tego fragmentu dna oceanicznego na wysokość prawie 4 km nad poziom dna oceanicznego. Dowodem na to jest nieustający wulkanizm na tej wyspie, która jest geologicznie młoda i liczy sobie nie więcej, niż 65 mln lat. Pod jej największym lodowcem Vatnajökull znajduje się uaktywniający się co 4-10 lat wulkan Grimsvatn (Grimsvötn) - 1.719 m n.p.m. i Hvannadalshnúkur - 2.119 m (najwyższy szczyt Islandii), i 138 innych wulkanów, z których 26 jest stale aktywnych.

Do czego zmierzamy?

Zmierzamy do tego, że Atlantyda była być może takim wyniesionym obszarem dna morskiego na akwenie leżącym bezpośrednio vis-à-vis Cieśniny Gibraltarskiej - co widzimy na załączonej mapce 1. Wyspa (czy nawet archipelag) ta była dostatecznie duża, by blokować przepływ Golfsztromu i dzięki temu w Europie i Ameryce Północnej od czasu do czasu pojawiały się i znikały pokrywy lodowe. Atlantydę być może zamieszkiwała jakaś cywilizacja, która być może miała swe kolonie w Europie: Brytania, Bretania, Hiszpania i część wybrzeży Północnej Afryki oraz w Amerykach - szczególnie w basenie Morza Karaibskiego. W takim przypadku nie ma racji sir Brinsley le Poer-Trench - Lord of Clancarty, który w Anglii widzi prowincję Atlantydy. (=> Brinsley le Poer-Trench - Men Among Mankind, Londyn - Nowy Jork 1962 oraz Operacja Ziemia, Londyn 1976 - na stronie internetowej Systemu Miłości Narodów - www.sm.fki.pl) Była to tylko jej kolonia i nic nadto... Bawiąc w Hiszpanii Portugalii, Ceucie i Maroku na tamtejszych plażach znajdowaliśmy dużą ilość drobnych kamieni w kolorach czerwonym, białym i czarnym. Do tego dużą ilość przeźroczystych kamyków, jakby z butelkowego szkła, które nie mogły być szczątkami meteorytów czy tektytami, których najbliższe pole znajduje się na Saharze. Takie kolory miały domy i inne budowle Atlantydy. Butelkowe szkło, które jak sądzimy było wulkanicznego pochodzenia, znajdywali także nasi przyjaciele z Florydy, i kolorowe kamyki też. Czy jest to tylko przypadkowa zbieżność? Nie ma takich „przypadkowych zbieżności” - Atlantyda naprawdę istniała! Atlantyda istniała dzięki pióropuszowi gorącej magmy, który wyniósł ją na wysokość co najmniej 4.000 m nad poziom Wszechoceanu.

Co stało się 120 stuleci temu? Możemy tylko przypuszczać. Płk James Churchward - twórca teorii o Pacyfidy czyli kontynencie Mu (Moo) sądzi, że Pacyfida stała na ogromnych podziemnych pustkach, które zawaliły się pod wpływem gigantycznego terremoto. Coś w tym jest, ale za podziemne pieczary należałoby podstawić „gorący punkt”, który wypychał ku górze dno oceaniczne, tworząc ogromny bąbel na powierzchni dna oceanicznego. Wyobraźmy sobie teraz, że w ten bąbel trafia mała asteroida... Co się wtedy stanie?

Energię impaktu pochłonie ciekła materia pióropusza, ale sam bąbel jak przekłuty balon opadnie na dno oceanu grzebiąc pod falami to, co znajdowało się na jego


powierzchni. ...i nadszedł jeden dzień i jedna noc okropna - napisał Platon. To tłumaczyłoby stosunkowo małe straty poniesione przez przyrodę naszej planety od tego impaktu 12.000 lat temu i fakt przetrwania przez ludzi i mniejsze zwierzęta potężnych trzęsień ziemi i tsunami oraz runięcie Golfstromu na północny Atlantyk i wywołane tym stopienie lodowych czasz na półkuli północnej Ziemi. Ale powyższe wyjaśnia tylko jednorazowy epizod - ten najmłodszy, sprzed 12 mileniów. A tych zlodowaceń i interglacjałów było już cztery!

Być może było jeszcze inaczej - gorąca plama dopiero się tam tworzy od środkowego Trzeciorzędu i jej „praca” jest jeszcze niestabilna. Bąbel utworzony jej aktywnością już to wynurza się nad powierzchnię Atlantyku, już to zanurza się w jego wodach, co powoduje cykliczne glacjały i interglacjały. A zatem wygląda na to, że wyspa Atlantyda przeżyła już cztery cykle swego „życia” i - o ile wierzyć Edgarowi Cayce'owi i innym wizjonerom oraz przekazom, które otrzymują niektórzy kontaktowcy w czasie telepatycznych kontaktów z Obcymi - już wkrótce nastąpi jej piąte pojawienie się na i w wodach Atlantyku...

„Pióropusz gorąca”, który jest za to odpowiedzialny jest cały czas aktywny, tyle że od

12.000 lat jego aktywność zmniejszyła się do minimum i dno oceaniczne znajduje się na głębokości 6.000 m pod powierzchnią Atlantyku. Czynne są wulkany na Wyspach Kanaryjskich - które są jedynym namacalnym dowodem na istnienie tej wyspy. Także podmorski wulkanizm - jak widać z załączonej mapki 2 - w tym rejonie Oceanu Atlantyckiego także koncentruje się wokół Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich. Ostatnie badania sonarowe dna Atlantyku w tym rejonie pokazują również topografię dna morskiego podobną do topografii Atlantydy z opisów Platona.

Co to oznacza? Ano to, że nie było jakiegoś gwałtownego kataklizmu i wyspa Atlantyda poszła na dno stosunkowo spokojnie, w przeciwnym przypadku góry te zostałyby starte na rumowiska kamieni... Pierwszym sygnałem nadchodzącej zmiany było uspokojenie się wulkanów. Oczywiście wszystko odbyło się spokojnie w skali planety, bo dla ludzi był to jednak straszliwy kataklizm - jeden dzień i jedna noc okropna...- ale większość z nich zdołała się uratować i uciec do kolonii. Resztę znamy.

Czy tak było - tego nie wiemy na pewno, ale wiele na to wskazuje. Jeżeli tak jest, to przekonamy się o tym wkrótce, kiedy „pióropusz gorąca” podwyższy swą aktywność i dno oceaniczne zacznie się dźwigać w okolicy Azorów, a tamtejsze wulkany zaczną gwałtowne erupcje. Oczywiście narodziny (powtórne) nowej wyspy wielkości Islandii (103.000 km2), czy nawet większej, będzie stanowiło naruszenie równowagi ekologicznej i tektonicznej naszej planety, co odbije się także i na nas w postaci nowego zlodowacenia Europy i Ameryki Północnej. Być może złagodzi to nieco efekt szklarniowy, ale może wreszcie będą w Polsce porządne zimy?

I jeszcze jedno doniosłe - jak się nam zdaje - spostrzeżenie, a mianowicie - spójrz Czytelniku na ukształtowanie dna Atlantyku pomiędzy Azorami a Gibraltarem na mapce 1. Znajdują się tam podwodne góry stojące na uskokach. A teraz spójrz na zachodnią stronę ryftu. Po drugiej stronie powinna znajdować się analogiczna formacja, ale jej nie ma... Jest regułą, że każda formacja po wschodniej stronie ryftu ma swój odpowiednik po jego zachodniej stronie i vice-versa, i tak np. odpowiednikiem Wysp Zielonego Przylądka są Bermudy. W tym przypadku reguła ta


została naruszona! Uczeni starając się jakoś wytłumaczyć tą anomalię wprowadzili tam przedłużenie rozgraniczenia pomiędzy nieruchomą Płytą Afrykańską a napierającą na nią z północnego-zachodu Płytą Euroazjatycką, ale na pewno nie to spowodowało powstanie tam podwodnego wyniesienia. Przypomina nam to trochę sytuację panującą w tzw. Trójzłączu Afaru, NB, pod którym też znajduje się

„pióropusz gorąca”... Jak widać, hipoteza gorącego punktu pod tamtym rejonem dla Atlantyku zyskuje mocny punkt.

Pożyjemy zobaczymy - najgorsze jest zawsze przed nami - co jest o tyle adekwatne, że na przemiany geologiczne nie mamy żadnego wpływu i jedyne, co możemy zrobić, to się do nich przystosować. A zatem czekajmy i bądźmy gotowi.

ROZDZIAŁ VII - Megality - aspekt energetyczny

Od początku istnienia blogu Centrum Badań Zjawisk Anomalnych zamieszczane są w nim artykuły Pani Zofii Piepiórki - Eleonory, która bada je od wielu już lat. Zamieszczono na blogu także kilka naszych koncepcji, co do ich pochodzenia. W zasadzie jesteśmy przekonani - podobnie jak zagraniczni badacze, co do tego, że są one swego rodzaju echem świetności dawnych cywilizacji - cywilizacji Atlantydy, czy jeszcze starszej od niej cywilizacji Atlantyki. Osobiście jesteśmy przekonani, że cała ta wiedza już kiedyś była ludziom znana i została zapomniana - a raczej była ona przekazywana z pokolenia na pokolenia, tylko że w czasie tego przekazywania pozostała z niej tylko pamięć o jej fantastycznych - z punktu widzenia prymitywnych mieszkańców naszej planety - możliwościach. A teraz popatrzmy na to z punktu widzenia tychże ludzi. Kim byli ludzie, którzy posiadali takie możliwości? Ci ludzie byli bogami naszej planety!

Niedawno Robert Leśniakiewicz polemizował z przeciwnikiem teorii o istnieniu Atlantydy, Interterry czy Atlantyki, który twierdził, że gdyby te cywilizacje istniały, to pozostałyby po nich ślady w postaci robót górniczych. Owszem - ten pan miał rację, ale... Po pierwsze - gdyby te roboty górnicze były prowadzone, to ślady po nich zostałyby zatarte przez czas - wszak od upadku Imperium Atlantydzkiego upłynęło

12.000 lat! Po drugie - nawet gdyby pozostały w górotworze jakieś maszyny, to po upływie tego czasu obróciłyby się one w gniazdowe złoża rudy żelaza z dodatkami metali kolorowych i być może REE19. Istnieje jeszcze alternatywa do tego, ale o tym

0x01 graphic

19 Pierwiastki ziem rzadkich.


potem. I po trzecie - cywilizacja, która potrafiłaby tworzyć jedne pierwiastki z drugich w skali przemysłowej, nie musiałaby bawić się w kopalnictwo rud, mogąc dokonywać transmutacji w miarę swych potrzeb...

Po upadku Imperium Atlantydy, co mogło się stać wskutek wojny domowej, wojny pomiędzy cywilizacjami czy wskutek katastrofy ekologicznej, wiedza Atlantydy była przekazywana z ojca na syna, aż straciła swój pierwotny sens. Ci wszyscy ludzie, których wymieniłem na początku, odkryli częściowo sens przekazów z Atlantydy i być może udało im się osiągnąć przedłużenie życia o ileś tam lat, co oczywiście wzbudziło czujność Świętej Inkwizycji z wiadomymi skutkami: tortury, proces, stos lub dożywotnie więzienie. Wszak książęta kościoła też chcieli długo żyć, a że przy pomocy tego, co oni zwali czarami, a de facto było jedynie wykoślawioną, zwyrodniałą starożytną wiedzą...

W czasie wrocławskiego VII UFO Forum, w kwietniu 2003 roku, mieliśmy okazję widzieć to, co sfilmowała ekipa "Nie do wiary" w Indiach. Były to popisy różnych fakirów, które mi skojarzyły się z próbami, jakie przechodzą astronauci przed lotem w Kosmos. To też jest przekaz kulturowy z Atlantydy. Nie zapominajmy, że kultura hinduska licząca sobie 8.000 lat jest jedną z najstarszych kultur na Ziemi! To przecież w „Mahabharacie" i „Ramayanie" spotykamy opisy latających maszyn i innych urządzeń, w tym broni, które istniały jeszcze wcześniej, niż te poematy napisano. To w tych poematach pisze się o lotach ludzi w Kosmos i zasiedlaniu innych planet. To w tych poematach pisze się o starożytnych cywilizacjach dysponujących ogromną - nawet dla nas ludzi XXI wieku wiedzą! Dokładnie takim samym przekazem jest także alchemia - tylko z innej dziedziny - chemii i biologii... Pomyślmy tylko - wytworzenie homunkulusa to nic innego, jak wytworzenie człowieka transgenicznego. Nowej istoty ze zmutowanym genotypem. A te wszystkie znane nam z greckich, chińskich, japońskich, hinduskich, skandynawskich, słowiańskich, indiańskich, murzyńskich legend, podań czy mitów potwory, chimery, cyklopy, smoki, wilkołaki, itp. hybrydy istot żywych, to co? To przecież produkty inżynierii genetycznej! Być może były to po prostu... biologiczne maszyny, roboty, które służyły ludziom i pracowały dla nich... Pomyśl Czytelniku - taka biologiczna cywilizacja byłaby pozbawiona wszelkich

„dobrodziejstw" naszej (ponoć wspaniałej) cywilizacji: brudu, smrodu, plam ropy naftowej na oceanach, radioaktywnej trucizny, milionów ton odpadów i śmieci! I ginąc nie pozostawiłaby po sobie żadnych śladów - poza tymi, które zbudowano z najtrwalszego materiału: kamienia!

Ale wróćmy do megalitów. Te słowa napisano w 2004 roku, i jak dotąd postępy inżynierii genetycznej wskazują na to, że mieliśmy rację. GMO20 są faktem, który widzimy i nawet spożywamy codziennie. Ale to, co opisano, to nie była wizja, tylko ściśle naukowe przewidywanie oparte na faktach, a nie ezoterycznych majakach.

A teraz przypomnijmy o czym mowa:

ATLANTYDA. Legendarny ląd wspomniany pierwszy raz przez Platona. Powiedział on:

0x01 graphic

20 Genetycznie Modyfikowane Organizmy.


...Atlantyda leżała za słupami Herkulesa. Była wielką potęgą, jej obszar sięgał aż do zachodniej Europy i Afryki... Według Platona istniała około 9 500 lat temu. Atlantyda zatonęła, przykryły ją wody oceanu. Długo zastanawiano się czy był to tylko mit stworzony przez Platona, czy rzeczywiście istniał ten ląd....? Już w tamtych czasach wielu uczniów Platona kłóciło się między sobą.

Francis Bacon w 1626 roku również wspomniał ten kontynent. Legendy, mity i bajki dotyczące Atlantydy i jej zagłady w XX wieku coraz mocniej pochłonęły ludzi. Naukowcy wskazują na wiele miejsc, które mogą być tym zapomnianym kontynentem.

Wyspy na Oceanie Atlantyckim łącznie z Arktyką, Azorami, Bahama, Kubą, wyspami Karaibskimi i Boliwią a na wschodzie, Kreta, Santoryni, Płn. Afryka i Morze Czerwone uważane są za teren, który zajmowała Atlantyda. Naukowcy i różni badacze Atlantydy opisują jej kulturę i wielką potęgę.

Było to:

Biblijny potop w Starym Testamencie i 700 lat życia Noego jest utożsamiane z Atlantydą.

...Po siedmiu dniach spadły na ziemię wody potopu. W roku sześćsetnym życia Noego, w miesiącu drugim, siedemnastego dnia tego miesiąca, w tym właśnie dniu wytrysnęły źródła wielkiej otchłani i otworzyły się upusty nieba...

(Rdz. 7:10 - 11)

Platon w swoim dialogu o Atlantydzie przedstawił 11 opisów i teorii mówiących o kulturze Atlantydy. Z jego dialogu wynika, że ten kontynent był większy niż cały Półwysep Arabski, a królował na nim Bóg Posejdon. Nazwa Atlantyda wywodziła się od imienia pierwszego syna Posejdona, Atlasa. Ląd umiejscowiony za słupami Herkulesa, za Gibraltarem, na oceanie Atlantyckim był podzielony na dziesięć różnych terytoriów. Platon opisał stolicę Atlantydy jako wielkie miasto, mieszkało tam bardzo bogate społeczeństwo. Zajmowali się polityką i posiadali armię. Egipskie zapisy opisują wojny między Ateńczykami i Atlantami, również wspominają, że obie te cywilizacje były zniszczone podczas wielkiej katastrofy jaka wydarzyła się w tamtych czasach.

Wymienionych jest wiele powodów, które mogły zniszczyć kulturę Atlantów:

  1. Jej własna potęga


  1. Uderzenie wielkiego asteroidu lub komety

  1. Trzęsienie ziemi, wielka aktywność wulkaniczna i podnoszenie się fali wody

  1. Podnoszący się poziom wody spowodował topnienie lodowca

  1. Wymienia się też przebiegunowanie Ziemi i drastyczne zmiany pogody spowodowane tym wydarzeniem

Jednak wszystkie kultury na Ziemi mówią o wielkiej powodzi w tym regionie. Starożytni Grecy przypuszczali, że stało się to ok 10 000 lat temu. Platon zasłyszał historię o Atlantydzie od Solona, oprócz niego również mówili o Atlantydzie Edgar Cayce, H. P. Błavacka, nie jest ta historia obca hinduskim Brahminom i Druidom. W książce „The story of Atlantis" jej autor Wiliam Scott - Elliot, antropolog daje dokładne opisy Atlantydy. Wskazuje na ludy Mongołów, Semitów i Tolteków, którzy mogą być potomkami Atlantydy.

Toltekowie byli cywilizacją wysoko rozwiniętą. Rozwijali się w drodze zdolności paranormalnych, nie była im obca technologia. Ale jak niosą wieści używali swych mocy do kontrolowania i manipulowania w diabelski sposób innymi osobami. Ich moralny upadek był rezultatem ich własnego upadku.

Różnie umieszcza się geograficzne położenie Atlantydy na kuli ziemskiej:

Jedną z terorii zagłady Atlantydy jest zniszczenie przez uderzenie w ten ląd asteroidu lub komety, ten pogląd przedstawił Ignatius Donnelly. Wielki impakt spowodowany tym uderzeniem rozpuścił lodowiec i nastąpiło zatopienie lądu.

Edgar Cayce w czasie jego proroczych przepowiedni często mówił, że Atlantyda zatonęła. Twierdził, że była to wyspa wielkości Europy i Rosji. Umiejscowił ją na obszarze od morza Śródziemnego aż po zatokę Meksykańską, według niego rozciągała się na większej części dzisiejszego oceanu Atlantyckiego.

Cayce uważał również, że ruiny świątyni znalezionej w Bimini niedaleko Florydy są pozostałością po Atlantydzie. Opisał dokładnie atlantów, znawców zaawansowanej technologii. Platon twierdził, że Atlantowie byli bardziej rozwinięci na morzu,


posiadali doskonałe okręty ale również zajmowali się ogrodnictwem. Cayce również mówił, że Atlantyda istniała już ok. 50 000 lat temu a zaginęła ok. 10 500 lat temu. Około 28 500 lat temu ten kontynent został przejęty przez trzy inne wyspy: Arianów, Posejdoni i Og, właśnie ich mieszkańcy doprowadzili do zniszczenia Atlantydy. Tym, którym udało się przeżyć powędrowali na inne lądy na Ziemi.

Nowa hipoteza Wiaczesława Kudriawcewa z Instytutu Prehistorii, w oparciu o dialog Platona: Wielka Brytania, Irlandia, północna Francja są pozostałością po Atlantydzie.

Jest jeszcze wiele innych teorii odnośnie tego lądu. Naukowcy poszukują Atlantydy w różnych miejscach na Ziemi. Są też tacy, którzy wyrażają opinie, jakoby ten ląd zaginął nieco później, ok. 8 500 lat temu.

Wokół Atlantydy zawsze budzi się wielkie zainteresowanie, jest dużo dyskusji i jeszcze więcej kontrowersji. Wielu naukowców i archeologów bada kulturę minojską na wyspie Krecie i na wyspie Santorynii. Starożytni minojczycy byli potężni, dominowali na Cykladami.

Wyspa Santorini leży nieopodal Krety, zniszczona przez wulkan 1600 lat temu. Geolodzy twierdzą, że pierwsze potężne wybuchy wulkanów na Santorynii miały miejsce już 23 000 lat temu. Ostatni bardzo niszczący, zakłócił obszar całej Europy, Azji i Afryki 1600 lat temu.

Na Ziemi znajduje się bardzo dużo mistycznych i zagadkowych lądów przypisywanych Atlantydzie. Po całkowitym zatonięciu Atlantydy liczna grupa jej mieszkańców wyemigrowała do Egiptu. Wielcy Kapłani zwani Ra Ta dali początek kulturze egipskiej. Najwięcej sekretów dotyczących Atlantydy zobaczyło świat w latach 1958 - 1998. Stare teorie głoszone przez Platona, H. P. Błavacką, Rudolfa Steinera, Aleistera Crowleya i Francisa Bacona znalazły potwierdzenie.

W roku 1970 Dr Ray Brown w pobliżu wysp Bahama odkrył pod wodą kamienne struktury przypominające piramidy. Podczas nurkowania i badania tych wielkich podwodnych monumentów zauważono źródło światła. Nurkowie podążyli w tamtym kierunku i ujrzeli kryształ w wielkości czterech cali ozdobiony wokół czerwonymi kamieniami. Brown wypowiedział się,

... że ten kryształ miał wielką mistyczną moc. Osoby znajdujące się w jego pobliżu odczuły dziwną falę, jakby podmuch wiatru. (...) razem zimno i ciepło rozchodziło się wokół, jakby warstwy na przemian, było to czuć w bardzo dalekiej odległości od tego źródła światła...

Zaobserwowano światło i słyszeli głosy i wszyscy poczuli dziwne wibracje w otaczającej ich wodzie.

Trójkąt Bermudzki na oceanie Atlantydzkim jest dotąd wielką zagadką dla całego świata. Rozciąga się między południową Florydą aż do Bermudów i Puerto Rico. Obszar nazwany Trójkątem Bermudzkim słynący z wielu zagadkowych i mistycznych wydarzeń. Znikają tam statki i giną samoloty. Wiele teorii próbuje wyjaśnić ten


dziwny fenomen, naukowo nieznany. Jak dotąd bezskutecznie. Trójkąt Bermudzki zwany również diabelskim trójkątem pochłonął w zagadkowy sposób wiele istnień ludzkich.

Edgar Cayce (1877 - 1945) pozostawił dużo informacji na temat Atlantydy. Jedna z jego przepowiedni mówi:

...Część świątyni może być odkryta pod morską wodą niedaleko Bimini. Oczekuję tego nie tak długo ok. roku 1968 lub 1969...

23 lata po śmierci Cayce Bimini Road zostało odkryte ok. 15 stóp (5 m) pod wodą na oceanie Atlantyckim w okolicy wyspy Bimini na wyspach Bahama.

Bimini Road jest pól mili długa, ułożona z pięknych kamieni, szczególnie jest to piękny widok z samolotu. Zawsze ludzie myśleli, że te skały pod wodą są dziełem natury ale obecnie mają co do tego pewne wątpliwości. Pod wodą znaleziono mistyczne skały, nie są przypadkowe. Jeden z badaczy Dr Little nie przeczy, że może to być Atlantyda a te skały swoim wyglądem przypominają autentyczny port. Podobne miejsca były znalezione na Kubie, w Azji i w Afryce. Niezależnie od wypowiedzi Dr Little kilku badaczy już dzisiaj wierzy, że Bimini Road jest częścią Atlantydy.

Z drugiej strony oceanu Atlantyckiego naukowcy prowadzą dochodzenie na wyspie Spartel niedaleko Gibraltaru, znajduje się ona obecnie 60 metrów pod wodą niedaleko miejsca, które określił Platon:

...znajduje się wyspa usytuowana z przodu filarów Herkulesa, wyspa jest długa jak Libia i Azja mniejsza razem. Była to droga do drugiej wyspy a z nich można było wejść na kontynent...

Geologowie ustalili, że miejsce wyspy Spartel było zniszczone przez trzęsienia ziemi i tsunami ok. 11 600 lat temu. Platon twierdził, że przestało istnieć 9 600 lat temu.

Jedna z najbardziej znanych legend opisująca Atlantydę pochodzi od Solona, przekazał ją Platonowi podczas kiedy odwiedził Egipt. Słynny dialog „Timajos” i

„Kritias” zaznajamia nas z nieznanym dotąd lądem, zwanym Atlantydą. Jest to opowieść o wielkiej cywilizacji Atlantów i jej zagłady, spowodowanej wybuchem wulkanu i potężną falą tsunami.

Naukowcy przypuszczają, że wyspa Santorynii może być pozostałością Atlantydy. W tym czasie zginęła też cywilizacja minojska na Krecie. Archeolodzy odkryli stare ruiny na Krecie i na Santoryni. Są z tego samego czasu. Wysuwają też teorie, że jej mieszkańcy mogli być Atlantami.

Wielkim wydarzeniem było znalezienie przez archeologów Akrotiri, w okolicy stolicy Santoryni Phiry (Ogień). Ludzie, którzy tam żyli przypominają swoją kulturą kreteńską kulturę Minosa. Znalezienie Akrotiri było dużym wydarzeniem w świecie archeologicznym.


Wybuch wulkanu na Santoryni miał wielki wpływ na pogodę na całym świecie. Erupcja wulkanu zniszczyła całą wyspę. Krater wulkaniczny znajduje się na wyspie Kaimeni - fragment starej wyspy Santoryni. 1600 lat temu największy wulkan jaki notuje się na świecie rozerwał Wyspę Santoryni na strzępy. Dzisiejsza Santoryni składa się z pięciu fragmentów - pięciu małych wysp. Główna i największa wyspa zwany Thera, ok 70 km długa i bardzo wąska i druga mniejsza Therasia są zamieszkałe przez ludzi. Pozostałe trzy wyspy są tylko wulkanicznymi skałami. Na wyspie Kaimeni ziemia pod stopami jest gorąca. Prawie codziennie ze szczelin krateru wydobywają się opary gazów. Wulkan na Santoryni ciągle jest groźny. W czasach nowożytnych krater wulkaniczny na Kaimeni jedenaście razy wyrzucał z siebie żywy ogień. Ostatnia erupcja była w 1950 roku

Platon w jego dialogu "Timajos" i "Kritias" pozostawił dla świata informacje o zagadkowym lądzie zwanym Atlantyda.

Zasłyszał starą legendę z Egiptu od Solona a tamten jeszcze wcześniej spotkał Kapłana z Teb Sonchisa, który odczytał hieroglify znajdujące się na kolumnach świątyni, opisujące konflikt między Atlantami i Ateńczykami.

Platon opisał dokładnie stolicę Atlantydy. Była zdumiewająca pod względem architektonicznym i inżynieryjnym.

Zostało utworzone z lądu kilka okrągłych pierścieni leżących na wodzie. Wyglądem przypominały oko.

W samym środku zbudowano świątynię Posejdona - Boga morza.

Złota statua Posejdona pędzącego na rydwanie, który był prowadzony przez sześć uskrzydlonych koni była symbolem Atlantydy i ozdobą tego miejsca.

Atlanci dookoła stolicy wybudowali wielki system kanałów i mosty łączące wszystkie pierścienie lądu, zabezpieczyli przejścia bramami zdobionymi brązem i zbudowali kamienne mury.

Według Platona Atlantyda została zniszczona 9 000 lat temu, tak zadecydowali bogowie. Zatopili ten ląd w ciągu jednej nocy.

Śpiący prorok E. Cayce umieścił Atlantydę bliżej wysp Bermudzkich. Wierzył, że posiadali wysoką technologię włącznie z potężnymi „ogniowymi kryształami" posiadającymi niezwykłą energię. Ogniowy kryształ został przejęty w złe ręce, wyrwał się spod kontroli. Właśnie taka sytuacja według Cayce spowodowała zatopienie Atlantydy. Energie tego kryształu miały nuklearną moc. Tak w relacji Platona jak również w przepowiedniach Cayce jest powiedziane, że bardzo silna fala oceanu była przyczyną tsunami. Cayce przypuszczał, że zniszczenie Atlantydy spowodowała wielka energia.


Dużo naukowców zwraca uwagę na kulturę Krety i Santoryni. Szukają powiązania z Atlantydą

Również pisali o zaginionym kontynencie: Plutarch, Herodus, Timagenus, Theopompos, grecki historyk, J. Churchward, autor wielu książek o Ziemi MU i dr Gorge Hunt Williamson, autor książek o Atlantydzie i Lemurii - badacz tych lądów i antropolog. Jego zdaniem oba lądy Atlantyda i Lemuria zostały zniszczone poprzez potężną technologię Atlantów.

Znalazł źródła w Peru, w górach Andach w świątyni Inków, przetrzymali stare zapisy. Podobne poglądy wyrażają Indianie Hopi.

Katastrofy przez ogień i wodę dla ziemian nie są nowością. Różne regiony już nieraz przeżyły podobne uderzenia w czasach nowożytnych. Więc naukowcy nie wykluczają, że Atlantyda mogła zginąć w naturalny sposób. Wielu naukowców wspomina też lodowiec, mógł przyczynić się do zniszczenia Atlantydy

Większość badaczy twierdzi, że Atlantowie nie byli rozwinięci duchowo, wyznawali kult Zeusa. Ich zdaniem, właśnie z tego powodu Bogowie zniszczyli ten ląd.

Bóg Zeus prowadził liczne wojny, jemu przypisuje się rozpętanie wojny trojańskiej. Wojował z Bogami, jak mówi mitologia zdecydował aby zniszczyć człowieka z epoki brązu. Sprowadził na świat wielki deszcz i powódź. Ocalała tylko mała garstka ludzi, zginęła też Atlantyda. Dla Zeusa poświęcano ludzkie ciała na jego ołtarzach, szczególnie młodych chłopców. Po tych rytualnych obrządkach jej uczestnicy mogli przemienić się w wilka.

Bóg Posejdon dominował na morzu, Zeus w Niebie. Byli braćmi Ojcem Posejdona i Zeusa był Kronos.

Kiedy Zeus dorósł wystąpił przeciw swojemu ojcu i odniósł zwycięstwo. Walczył też z władcami Ziemi.

Solon przekazał Platonowi, który urodził się 600 lat po wojnie trojańskiej legendę o wielkiej powodzi i opowiedział historię zatopionego lądu i jej mieszkańców. Egipcjanie posiadali dużą wiedzę, znali okresowe zniszczenia Ziemi przez ogień i wodę jak również przez laser, które już nie raz niszczyły ludzkość.

Ci, którzy mieszkali w głąb lądu mocniej cierpieli niż mieszkańcy w pobliżu rzek i mórz. Mieszkańcy gór mogli ocaleć. Duże miasta nad morzem były zabierane przez wodę. Jedynie ludzie, którzy umieli żeglować mogli przepłynąć na bezpieczny ląd. Egipcjanie posiadali wiele zapisów z poprzednich epok na ziemi, również zachowała się pamięć o potopie Atlantydy. Solon twierdzili, że Ateńczycy istnieli już 8 000 lat wcześniej niż była wojna trojańska w roku 1 200 p.n.e.


Z tych samych źródeł wynika, że Ateńczycy najeżdżali Atlantów, mieszkańców na wyspie większej niż Libia i Azja Mniejsza, która leżała za słupami Herkulesa.

Atlantyda w tym czasie była rządzona przez króla. Trzymał w swoich rękach jeszcze inne wyspy i ich władców, miał wielką moc.

Egipcjanie mówili, że był czas kiedy Atlantowie okupowali teren Libii, Egiptu i południowo-wschodniej części Europy. Władca Atlantydy również chciał podporządkować sobie Ateńczyków. Jednak oni posiadali silną armię. Ich pierwszym królem był Actaeus, jeszcze długo przed potopem. Jego córka Aglaurus poślubiła Kekropsa, w ten sposób stal się królem Aten. Z królem Kekropsem wiąże się legenda jakoby jego ciało było złożone z ciała człowieka i węża - ten wąż był zwany

„synem ziemi" czasami nazywano go „synem Gai" (albo Gei). W tamtym czasie każde miasto miało swojego patrona - boga. Ateny miały dwóch bogów: Posejdona i Atenę, która dała życie drzewu oliwnemu i od tej chwili stała się patronką Aten.

Jasnooka Atena zwana boginią mądrości, sprawiedliwości i odwagi odnosiła pełne zwycięstwo ze wszystkimi, którzy nie byli sprawiedliwi. Również nauczyła ludzi uprawy ziemi, rzemiosła i innych sztuk. Wszystkim tym, którzy żyli zgodnie z prawem i wzbogacali życie w prawdziwe jego owoce wynagradzała obficie i błogosławiła ich domom. Była pierwszą założycielką sądu, gdzie odbywały się rozprawy morderców. Była przeciwna zabijaniu i czynieniu zła. Atenie zawdzięczamy, że już nie uchodziły bezkarnie morderstwa. Nie można było zabijać matki, ojca, męża, żony, dziecka, czy innego człowieka.

Słowa:

... nie będzie honoru aż do śmierci dla kobiety, która zabije męża ...

są przypisywane Atenie.

Wracając do Króla Kekropsa, niektórzy wierzą, że właśnie on przeciwstawił się Zeusowi.. Odmówił składania krwawych ofiar, nie chciał zabijać żadnego życia na ołtarzu Zeusa. Kekrops był potężnym władcą.

Kiedy Bogowie podzielili Ziemię na odrębne regiony, wyspa Atlantyda weszła w posiadanie Posejdona. Tam się osiedlił, poślubił śmiertelną kobietę - Kleito i miał z nią dzieci.

Środkowa część wyspy była równiną ale w jej środku znajdowała się góra. Właśnie tam na wzgórzu wybudował Posejdon ołtarz, wokoło wyrzeźbił w ziemi okrągłe pasy przedzielone wodą. W ten sposób wzmocnił całą wyspę i jej cyrkulację. Uczynił ją ciepłą na wiosnę i zimną zimą aby ziemia mogła wydawać dobre owoce.

Posejdon miał pięć par bliźniąt, stąd nastąpił podział całej Atlantydy na dziesięć prowincji. Jego ziemia została nazwana Atlantydą od imienia pierworodnego syna Atlasa, który królował nad swoim rodzeństwem. Jego bracia byli władcami w swoich królewskich pałacach, również zarządzali terenami i ludźmi w okolicy morza Śródziemnego. Ich królestwa sięgały do Egiptu i Tiscani (Italia).


W Atlantydzie królowało dziesięciu królów, każdy w swojej prowincji. Mieszkańcy Atlantydy byli bogaci, mieli zwierzęta, nawet słonie, rozwinęli ogrodnictwo, bogate w owoce i warzywa. Budowali świątynie i rozbudowywali swój kraj Wielokrotnie prowadzili w wojny z Ateńczykami. Ale jak niosą legendy ci ludzie nie mogli być szczęśliwi ponieważ nie rozwijali się właściwie duchowo. Wielką ich przeszkodą był Zeus i bogowie, czciciele kultu krwi. Czynili krwawe ofiary na swoich ołtarzach. Wielu Atlantów przyjęło ich obrządek.

Największa wyspa Atlantydy nazywała się Posejdonia (wyspa Posejdona) i było jeszcze dwie mniejsze, bardzo piękne:

... Potęga przyszła z morza z oceanu Atlantyckiego. […] Stolica Atlantydy była usytuowana na wodzie na pierścieniach ziemi. Na centralnym wzgórzu była świątynia Posejdona z wielką złotą statuą Posejdona, prowadzącego rydwan zaprzężony w uskrzydlone konie. Atlantyda przestrzegała prawa i jej władcy rządzili sprawiedliwie, oddawali cześć Posejdonowi. Wszyscy żyli prostym życiem i posiadali piękne cechy. Ale powoli następowały zmiany. Zeus dojrzał wielkość i nieśmiertelność Atlantów, buntował innych bogów aby ich ukarać i zniszczyć....

(Platon)

W tym czasie jedna wyspa była usytuowana na przeciw filarów Herkulesa

Ta wyspa była większa niż Libia i Azja. Były też inne wyspy, z nich można było przejść na kontynent, który był otoczony oceanem. Cudowne mocarstwo królowało ponad wszystkimi wyspami i nad innymi częściami kontynentu.

I przytaczając dalej słowa legendy dowiadujemy się:

... była wielka wyspa jak Libia i Azja ale po wielkim trzęsieniu Ziemi zatonęła. Przykryta mułem leży na dnie oceanu i jest niedostępna dla oka żeglarzy.

(Platon)

Coroczny powrót ptaków z Europy do Ameryki Środkowej zatrzymuje w jednym miejscu duże grupy ptaków na Oceanie Atlantyckim. Naukowcy przypuszczają, że te ptaki posiadają ciągle pamięć lądu. Odpoczywały na nim zawsze kiedy odbywały swoją wędrówkę.

Atlas często szturmował Niebo, występował przeciw Zeusowi. A ten go ukarał i włożył na bark całą Ziemię. Idąc za mitologią grecką bóg Atlas był bardzo zręcznym bogiem.

Karl Kerenyi - mitolog nazywa go pierwszym astrologiem, który trzymał w swoich rękach "niebezpieczną mądrość", wiedzę z gwiazd. Podtrzymywał filary i oddzielał niebo od ziemi. Wojny między Atlasem i Zeusem trwały dziesięć lat.


Ziemia posiada wiele źródeł energii, największym jest Słońce.

Sama Ziemia również wytwarza duże jej zasoby. Zbudowana w specyficzny sposób, według sekretnej geometrii, niczym ciało ludzkie jest połączona systemami meridianów i punktów, obfituje w dużą ilość wielkich energetycznych zbiorników (ziemskich czakr) i silniejszych energetycznie miejsc i kanałów, za pomocą których są wszystkie te miejsca powiązane z sobą.

Nie jest to współczesna wiedza, już Platon (427 - 347 p.n.e.) rozpoznał ziemską siatkę. Głosił teorię, że geometryczna struktura Ziemi jest odpowiedzialna za ziemskie elementy i formy życia.

Ziemia, ogień, powietrze i woda - cztery najważniejsze elementy są niewyczerpanymi źródłami życia. Kiedy są zrównoważone tryskają doskonałą energią. Według Platona - siatka Ziemi zbudowana jest z trójkątów, kwadratów, sześcianów, itd ... te geometryczne formy dają wielką moc, wytwarzają tzn., energię kształtów. Więc dlatego jest tak ważne aby człowiek nie zakłócał natury, nie niszczył przyrody, nie zmieniał wielkich praw, które rządzą odwiecznie Ziemią.

Ludzie budowali na Ziemi piramidy. Najbardziej jest nam znana Wielka Piramida w Gizie. Naukowcy wiedzą, że jest ona powiązana z siatką energetyczną Ziemi i z niebieskimi ciałami na niebie. Atlantowie wybudowali wiele piramid, które spoczywają dzisiaj na dnie Atlantyku. Są tacy, którzy wierzą, że ich zatopienie spowodowało rozłączenie ludzkiej świadomości od Wielkiego Źródła. Została przerwana wielka transmisja kosmicznej energii na Ziemię. Człowieka umysł stał się nieświadomy i od tej pory człowiek żyje w ciemności, nie rozumie źródeł własnego pochodzenia.

Atlantowie (albo Atlantydzi) byli znani ze swojej wielkiej wiedzy o energii kryształów. Kryształy posiadają wielką moc.

Kto potrafi je właściwie użyć wyzwala potężną energię drzemiącą w ich wnętrzu. Ale tylko właściwe jej zastosowanie wnosi wielkie wartości. Kiedy człowiek użyje jej niewłaściwie potrafi być w swym działaniu destruktywna.

WŁAŚCIWE ZASTOSOWANIE KRYSZTAŁÓW


Wiemy, że Atlantowie słynęli z wiedzy i rozwijali własną technologię opartą na energii kryształów. Często wspominał o tym mistycznym instrumencie w rękach Atlantów E.Cayce. Określił budowę używanych przez nich kryształów, ich kształty, opisywał ich energię, według niego Atlantowie umieli połączyć za ich pomocą źródło ziemskiej energii z potężną energią słońca, księżyca i innych gwiazd.

Tworzyli ze szlachetnych kamieni przeróżne, cylindryczne i piramidowe kształty o różnych rozmiarach. Umieszczali na ich czubkach inne wzmocnienia, w ten sposób mocniej skupiały wchodzące promienie energii ściągając ją z ciał niebieskich i przesyłali w odpowiednie miejsca.

Używali tej energii do rozmaitych celów.

Na początku, ok 50 000 lat temu (wg niektórych źródeł) tylko i wyłącznie do celów własnego rozwoju duchowego. Kryształy były narzędziem, za pomocą których człowiek wzrastał w pozytywny sposób.

Wcześni Atlantowie byli bardzo spirytualnymi ludźmi. Rozwijali swoje fizyczne - materialne ciała do potrzeb ducha, używali kryształów aby je odmłodzić. Czytamy w Biblii, że w starych czasach człowiek żył bardzo długo, setki lat i ciągle wyglądał młodo. Zastanawiamy się dlaczego dzisiaj pomimo wielkiego rozwoju medycyny i technologii życie człowieka jest krótkie. Starożytny człowiek umiał użyć potężną energię kryształów aby wzmocnić własne ciało i przedłużyć swoje życie.

Nieco później moce kryształów skierowano do innych celów. Transmitowano ich energię z lądu na ląd niczym fale radiowe, wzmacniano okręty i pojazdy kosmiczne.


Są też takie opinie, że Atlantowie potrafili transmitować na duże odległości głos człowieka (telefon ? ) a nawet obrazy (dzisiejsza TV ?).

OGNIOWY KRYSZTAŁ - TUAOI KAMIEŃ

Najbardziej potężnym i mistycznym kryształem wspominanym przez Cayce'a był ogniowy kryształ - kamień, zwany Tuaoi.

Wielkich rozmiarów cylindryczny pryzmat, posiadał sześć ścian. Na jego wierzchołku było specjalne wzmocnienie, które koncentrowało wchodzące promienie energii i kierowało ją dokładnie w przeznaczone miejsce. Kamień Tuaoi był połączony z energią słońca, księżyca, z energią ziemską i jeszcze z innymi nieznanymi elementami. Jest wspomniany w Biblii:

... Nad głowami żywych istot było coś w kształcie sklepienia błyszczącego jak niesamowity kryształ rozciągniętego w górze nad głowami ...

(Ezekiel 1:22)

Prawdopodobnie kryształ ogniowy spełniał rolę generatora wysyłającego fale energii. Albert Einstein badał przepowiednie Cayce'a i spekulował w jaki sposób użyć ponad 1 metrowy czworobok kryształu aby uzyskać podobny efekt.

Wspomniane są na Ziemi trzy miejsca, które prawdopodobnie posiadały zapis i znały konstrukcję ogniowego kryształu.

  1. Atlantyda - Świątynia Posejdona, w okolicy południowych Azorów.

  1. Świątynia Posejdona, w okolicy Bimini

  1. Egipt i Jukatan.

Energię tego kryształu porównuje się do lasera, był potężnym strumieniem energii o różnych kolorach. Każdy z tych kolorów posiadał inną falę. Cayce wierzył, że Atlantowie używali energii ogniowego kryształu aby łączyć się z Najwyższym Źródłem. W świecie badaczy kultury Atlantów mówi się, że podobne źródła energii znajdują się w Wielkiej Piramiedzie Cheopsa i Wielkiej Świątyni Inków, zwanej Inkalithlon. Energia wysyłana przez ogniowy kryształ - Tuaoi nie jest znana dzisiejszej nauce.

Wzbudza wielkie zainteresowanie NASA. Dopóki Tuaoi kamień był używany właściwie służył Atlantom do wspaniałych celów:


Ale kiedy przez własną głupotę zwiększali jeszcze mocniej tą energię, wysoka jej wibracja spowodowała wulkaniczną aktywność wielu miejsc aż w końcu doprowadziła do zniszczenia całej Atlantydy. Wielka moc Tuaoi zadziałała jak bomba nuklearna.

Poza kryształami używali innych energii np. z metali szlachetnych. Znali doskonale energię kształtów - prawo sekretnej geometrii.

Najbardziej przez nas znanym jest pierścień Atlantów znaleziony w Dolinie Królów w Egipcie. Jego geometryczny wzór balansuje środowisko ale jest ważne aby umieć go używać. Krążą na jego temat odmienne opinie. Jedni wierzą, że posiada energie wzmacniające zdolności paranormalne i spirytualną moc, że przynosi szczęście, leczy z chorób. Inni uważają go za źródło złej energii i obwiniają za różne nieszczęścia. Ale ten pierścień, zanim ktoś zacznie nosić powinien wprzódy dobrze rozpoznać jego harmonijne tony. Pierścień Atlantów jest utożsamiany z energię spirali - jednym z pierwszych sekretnych symboli religijnych, które są językiem Boga do ludzi. Spiralna Świadomość (ślimak) oznaczony Phi (φ), tak zwana "złota wartość" (filozofia) jest używany w astrologii i matematyce.

Złota wartość - φ = 1, 6180339887.... Wartość ta znana jest światu co najmniej od 2 400 lat. Pitagoras - matematyk dał nam jego definicję i bliżej przedstawił wartość φ. Według mistyków, za pomocą spirali jest przedstawiane:

koło życia - czas karmy - czas reinkarnacji i ewolucji człowieka.

Pierścień Atlantów jeśli jest właściwie rozpoznany przywołuje świadomość z wyższych wymiarów, wzmacnia pozytywne wibracje.

Kryształy Atlantów rozwijały ich moce w różnych środowiskach. Ważne były ich kształty, nadawali im coraz nowszych form, od prostych figur geometrycznych do bardziej rozwiniętych form kwiatowych.

Kwiat życia - kryształowa forma - znana przez nas jako Gwiazda Dawida - Merkaba był znany w Atlantydzie.

Potrafili układać z najmniejszych kryształów piękne geometryczne formy i programować do własnych celów, jedne formy w celach użytecznych a inne do destruktywnych.

Również użyte zostały, jak niosą legendy i przepowiednie do niewłaściwych celów. Zakłócały naturalne Żródła Boskiej Energii. Ich niewłaściwe użycie doprowadziło do rozdzielenia człowieka ciała i duszy, oddalenie od Boga. Człowiek począł wzrastać w siłę materialną, jego hasłem stało się - "ja będę bogiem ". Zapomniał, że jest jednością, jedną nitką Wielkiej Świadomości. Ta wielka izolacja zamknęła przed człowiekiem wielkie bramy. Nie uchodzi bezkarnie, kiedy człowiek wykorzystuje


potężne moce dla własnych egoistycznych celów. Materialne budowanie życia nie pozwoli człowiekowi ubrać korony (lotos 1000 płatowy). Kosmiczne źródła muszą być w całkowitej harmonii, wtedy rozwiną mądrość i otworzą bramy do wieczności. Zakłócone energie są źródłem niszczącym człowieka, ziemię i kosmos.

Są tak zwanymi "promieniami śmierci". (A może po prostu chodzi o negatywną dla materii ożywionej informację zakłócającą prawidłowe działania komórek i ich agregatów - tkanek stanowiącą swoiste promienie śmierci?)

Cayce mówił, że kapłani w świątyniach Atlantydy umieszczali wielkie kryształy na samym ich froncie w taki sposób aby kiedy stali na ołtarzu energie tych kryształów mogły wzmocnić ich moc i połączyć ich z Bogiem.

W Egipcie potomkowie Atlantów również budowali piramidy i świątynie, używali słonecznych promieni wzmacnianych kryształami w celu uzdrawiania ludzi.

Kryształy posiadają wielkie moce, ich wielkie źródło energii może być użyte do leczenia nowotworów, w celu odmładzania ciała, odblokowywania punktów energetycznych i czakr człowieka. Odpowiednio skierowana wiązka energii kryształów daje moc niczym laser. Może posłużyć do spirytualnych operacji w ciele człowieka. Jeśli człowiek nauczy się właściwie używać tej energii będzie to jego wspaniałym sukcesem i wielką naukową rewolucją na świecie.

Atlantyda leżała na oceanie Atlantyckim, zamieszkiwała ją przez tysiące lat wysoko rozwinięta cywilizacja. Około 11 500 lat temu nagle po dramatycznych zmianach zatonęła. Wokół Atlantydy krąży wiele historii, samo jej położenie określano na kuli ziemskiej w kilku miejscach. Najbardziej prawdopodobne miejsce, na którym się znajdowała jest ocean Atlantycki. Musiał to być bardzo obszerny kontynent i sięgał swoimi rozmiarami od zachodnich wybrzeży Europy aż po wyspy karaibskie.

A kim byli Atlantowie/Atlantydzi?

Pierwsi Atlantowie przybyli 50 000 lat temu z Nieba. Wyglądem przypominali człowieka. Kosmolodzy twierdzą, że oryginalnie byli mieszkańcami z systemu Lira. Znali Annunaków i są wspominani w ukryty sposób w Biblii - Genesis. Mieli zakodowane życie na 800 lat, byli bardzo wysokiego wzrostu.

Archeologów zaszokowały szkielety ludzkie znalezione na Ziemi, od 8 do 12 stóp (2,66

- 4 m) wysokości. Hiszpańscy najeźdźcy na kontynent amerykański pozostawili zapiski, że bardzo wysocy, dziwni blondyni o niebieskich oczach biegali po górach Andach i zawiadamiali mieszkańców o najeźdźcach. Naukowcy wysuwali hipotezę jakoby człowiek już wcześniej manipulował w genetyce i stworzył takiego człowieka do własnych celów jako robotnika.

Podobne eksperymenty robili Annunaki.

Biblia wspomina najwyższego człowieka, Goliata o wzroście sześć łokci i piędź. Według obliczeń dzisiejszych naukowców miał w przybliżeniu ok. 11 stóp (3,7 m) wysokości.


Najwyższym mężczyzną na świecie żyjącym w XX wieku był Robert Wadlow z Ilinois, zmarł 1940 roku, miał 2, 71 m wysokości.

Obecnie żyje na świecie, na Ukrainie Leonid Stadnyk, uchodzi za najwyższego na świecie. Ma 2, 54 m wysokości.

Atlantowie na samym początku byli mniej materialni, wrażliwi, rozwijali się bardziej spirytualnie.

Później zaczęli rozwijać technologię i osiągali jej coraz wyższy poziom. Umieli nawet kontrolować pogodę. Dzięki temu zbierali wspaniałe plony ze swoich pól i ogrodów.

Również słynęli jako dobrzy geodeci, opanowali wulkany. Ich pełnym podziwu dziełem było tworzenie z wulkanów pięknych ogniowych fontann. Mieli mnóstwo czasu, uchodzili za nieśmiertelnych.

Atlantowie używali kryształów i rozwijali coraz mocniej i głębiej swoją technologię aż w końcu stracili balans energii i doprowadzili do własnej katastrofy. Ich wiedza o kryształach, za pomocą których potrafili skupić wysoki promień energii niczym laser służył im do różnych celów. Wspomina się piramidy Atlantów chociaż ciągle dzisiejszy świat nie posiada o nich wystarczającej wiedzy. Ale jest wiadomo, że za ich pomocą transmitowano energię kryształów z piramidy do piramidy. Właśnie piramidy były magazynami energii kryształów. Używali duże ilości czystego kwarcu, wykonywali z niego piramidy o różnych wielkościach, odwracali je do góry, składały się z czterech i sześciu ścian. Były też w różnych kolorach: białe, różowe, koralowe, złote, żółte, czarne ... w zależności do jakich celów były przeznaczone np, usuwania bólu, operacji w ciele, czym głębiej penetrowali w organy ludzkie tym bardziej wzmacniali wibracje kryształów. Jednym z częściej używanych kamieni był rubin. Pomagał w problemach emocjonalnych i spirytualnych, również do tych samych celów używano czarnych kryształów. Służyły jako silne ochraniacze.

Aby przywrócić własną witalność i młodość Atlantowie stosowali codzienne medytacje w pobliżu koła utworzonego z 6, 11 lub 24 kamieni różnych typów a w rękach trzymali czysty kwarc. Potrafili wzmocnić energię kryształu promieniami słońca, księżyca i innych gwiazd.

Wielki ogniowy kryształ służył niczym centralna stacja nadawcza, za jego pomocą komunikowali się w sposób podobny jak my obecnie komunikujemy się za pomocą telefonu czy radia. Przy pomocy kryształów mogli opuszczać własne ciało, nawet potrafili już nigdy do niego nie wrócić, przenosili się w wyższe wymiary. Słynęli z dematerializowania rzeczy a nawet terenów. Słynny eksperyment Filadelfia przeprowadzony przez Alberta Einsteina był wzorowany na wiedzy Atlantów. Również zdobili własne domy kryształami, służyły różnym celom. Dopóki energie kryształów posiadały właściwe wibracje szło wszystko gładko ale któregoś dnia zabrzmiały zbyt wysoko i poruszyła się ziemia. Wyzwoliła w sposób niekontrolowany wulkany a te poczęły rozpuszczać góry i spowodowały zatopienie Atlantydy.

Według Cayce Atlantyda posiadała dwanaście punktów komunikacyjnych na Ziemi, bardzo mocnych spirytualnie, były niczym świątynie i służyły do komunikacji w


innych grupach bardziej oddalonych. W świątyniach najstarsze dusze mocno zaawansowane spirytualnie służyli jako kapłani. Mistrzowie odpowiednio przeszkoleni do tej roli i mieli wielką władzę. Rozwijali nadal własną świadomość i prowadzili tą drogą mniej świadomych: przez modlitwę, medytację i komunikację z Wyższymi Źródłami.

Wysocy kapłani potrafili podróżować z Ziemi w wyższe wymiary, znali potęgę własnego umysłu, posiadali również wysoką wiedzę o chorobach i ich źródłach powstania. Umieli leczyć, nie obce im były organy w ciele człowieka.

Mówi się, że Atlantowie osiągnęli szczyt ewolucji. Rozwinęli bardzo wysoko swoje zdolności mistyczne i połączyli się z kosmicznym źródłem.

Dlaczego więc upadli?

Używali kosmicznej wiedzy ale nie byli do końca przepełnieni Boską Energią. Swojej wiedzy używali dla własnej satysfakcji, pokazywali swoją potęgę i bogacili się manipulując innymi słabszymi jednostkami. Czasami w ogóle nie dbali jakim kosztem dla innych było ich zachowanie.

Wielka Spirytualna Hierarchia przypominała nie jeden raz kapłanom z Atlantydy i tym wszystkim, którzy ich naśladowali, że nie kroczą właściwą drogą i że kapłani zapominają się, zamiast służyć Bogu tylko zakłócają jego czyste intencje, tworzą na świecie diabelskie moce. Upominali ich wielokrotnie i nie było obce kapłanom, że Atlantyda może zginąć.

Atlantowie osiągnęli potężną technologię. Jak mówią Niebiańscy Mistrzowie ogniowe kryształy były przechowywane w piramidach na Atlantydzie. Kryształy wzmacniano bursztynem. Dzięki piramidom rozwinęła się komunikacja między różnymi punktami na Ziemi. Czynili zdumiewające rzeczy i wzmacniali własne moce umysłowe.

W założeniu Wniebowstąpionych Mistrzów jest harmonizowanie energii, rozwijanie zdolności mistycznych ale ma to wszystko służyć aby człowiek poszerzył swoją świadomość i połączył się z Najwyższy Źródłem.

Harmonizowanie energii i wyższy rozwój spirytualny jest od zawsze stawiany na pierwszym miejscu. Odbywa się ten proces przez dwudziestu dwóch Wysokich Mistrzów na Ziemi, którzy posiadają wysokie wibracje, tak zwane brylantowe promienie. Poprzez te promienie mogą wysyłać energie do innych ludzi wzmacniając ich świadomość spirytualną.

Kapłani na Atlantydzie wykorzystywali wysokie energie do własnych celów, nie wzmacniali innych ludzi.

Wielkie kryształy miały moc wytwarzania brylantowych promieni. Kapłani tracili swoją czystość i ich świadomość nie koncentrowała się zbyt mocno na duchowości lecz łączyli się z energiami ziemskimi aż w końcu doprowadzili do katastrofy. Przed samą zagładą ludzkość nie była w stanie osiągnąć zbyt wysokiego poziomu spirytualnego. Jest bardzo ważne aby każdy zrozumiał jeden wielki sekret - czystość


własnego umysłu, ciała i ducha. Tylko ta wielka czystość jest zdolna wynieść człowieka ponad ziemski plan.

Mamy dokładny obraz namalowany ręką Atlantów, ich potęga i upadek tej wielkiej cywilizacji w momencie kiedy oni sami osiągnęli szczyty i kosmiczne moce ale zatracili swoje piękne boskie cechy. Odwrócili się zbyt mocno od Praw Boskich.

Atlantowie również produkowali kryształy syntetyczne. Wiele ludzi na świecie wypowiada się, że właśnie kryształy syntetyczne mogły być źródłem zniszczenia Atlantydy.

Jest też ważne aby człowiek pracujący z kryształami nigdy nie myślał negatywnie. Jego myśli szybko przechwytuje kryształ.

Edmund Harold w swojej wspanialej książce "Leczenie Kryształami" pisze

.. w czasie panowania Atlantów było tak, że kapłani,

którzy byli pionierami w rozwoju mocy za pomocą kryształów neutralizowali swoje pole mentalne, fizyczne i spirytualne.

Energia kryształów pulsuje energię z osoby, która je używa ...

Negatywne myśli mogą spowodować wielki problem, potrafią być wielką niszczycielską bronią.

Atlantów nadużywających swojej władzy zwano synami Beliala.

Według Starego Testamentu służyli szatanowi, byli rebeliantami kosmicznego prawa:

... Wyszli mężowie niegodziwi spośród ciebie

i zwodzili mieszkańców swego miasta powiadając, chodźmy i służmy innym bogom, których nie znacie ...

( 5 Mjż. 13:14)

... Nie chodźcie w obcym jarzmie z niewiernymi,

bo co ma wspólnego sprawiedliwość z nieprawością albo jakaż społeczność między światłością i ciemnością ?


Albo jaka zgoda między Chrystusem a Belialem, albo co za dział ma wierzący z niewierzącym ? Jakiż układ między świątynią Bożą a bałwanami ?

Myśmy bowiem świątynią Boga Żywego jak powiedział Bóg:

Zamieszkam w nich

a oni będą ludem moim...

(2 Kor 6:14 -16)

Według Hebrajczyków Baal - zebub - król ciemności, przedstawiony jako osobnik ciągle zmieniający się by zniszczyć ich piękno.

... A to co czynię czynić będę nadal

aby odebrać postawę tym, którzy chcą mieć postawę by w tym czym się chlubią

byli takimi jakimi my jesteśmy.

Tacy bowiem są fałszywymi apostołami, pracownikami zdradliwymi,

którzy tylko przybierają postać apostołów Chrystusowych.

I nic dziwnego wszak i szatan przybiera postać anioła światłości.

Nic więc nadzwyczajnego

jeśli i słudzy jego przybierają postać sług sprawiedliwości lecz kres ich taki jakie ich uczynki ... "

(2 Kor 11:12-15)

Encyklopedia podaje, że Belial - książę piekła jest komendantem 80 legionów demonów, przywódcą synów ciemności. (jud.)


Biblia często wspomina Beliala:

Biblia satanistyczna nazywa Beliala - czterokoronnym księciem piekła. Każda korona reprezentuje inny ziemski element. Belial jest mistrzem życia na Ziemi, kocha przyjemności, sex, dba o własne "ja", lubi kontrolować innych, rozwija własne "super- ego" Belial używa różnych trików aby zepchnąć ludzi z ich właściwej drogi.

Największym jego osiągnięciem jest aby w niego ..... po prostu nie wierzyć.

A drugim, że Miłosierdzie Boga jest tak Wielkie, że człowiek będzie miał wybaczone wszelkie winy i nawet za największe draństwa życiowe Bóg da mu to samo miejsce co temu, który zawsze był sprawiedliwy i czynił dobrze.

Tak - Bóg jest Miłosierny i wybaczy wszystkie winy ale tylko temu człowiekowi, który w pełni zrozumie własne pomyłki i naprawi krzywdy wyrządzone innym. Jego dusza musi być czysta.

Najlepszym przykładem są historie niektórych świętych"

Mamy czas Miłosierdzia i jest wielki czas naprawiać samego siebie, i przychodzi czas sprawiedliwości ....

nie pierwszy to raz koło życia obraca się w podobny sposób.

W Atlantydzie Niebiańscy Mistrzowie przestrzegali kapłanów, upominali i zapowiadali temu lądowi wielki upadek, jeśli nie zawrócą w porę z fałszywych dróg ... ale ich glosy zostały zignorowane.

Nadszedł dzień sprawiedliwości ................


Dużo Mistrzów Wniebowstąpionych przekazuje obecnie informacje o tym zaginionym kontynencie. Edgar Cayce był jednym z wielu kanałów, przez które dostaliśmy wiedzę o zaginionej dawno temu Atlantydzie.

Źródło - http://www.vismaya-maitreya.pl/zakryte_zagadki_atlantyda.html

* * *

Poza Atlantydą ezoterycy opowiadają jeszcze o innym zaginionym kontynencie - Lemurii, który jest przez jednych utożsamiany z zaginionym kontynentem Moo (Mu) na Pacyfiku a przez drugich z Lanką na Oceanie Indyjskim - ich pozostałościami byłyby wyspy Polinezji oraz Śri Lanka i Seszele, Malediwy, Komory, Adamandy i Nikobary. A oto, co na ten temat piszą ezoterycy:

Lemuria (Mu)

LEMURIA była starożytną cywilizacją, która istniała przed i w czasie istnienia starożytnego kontynentu zwanego Atlantyda. Uważa się, że Lemuria istniała w dużej mierze na południowym Pacyfiku, pomiędzy Ameryką Północną, Azją i Australią. Dla uściślenia informacji warto zaznaczyć, że Lemuria jest czasem określana jako Mu lub Ojczyzna (z MU).

Początkowo koncepcja i nazwa tej krainy zostały zaproponowane przez Augusta Le Plongeona w XIX wieku - podróżnika i pisarza, który twierdził, że starożytne cywilizacje, takie jak Egipt i Mesoamerica, zostały stworzone przez uchodźców z MU - kontynentu, który znajduje się w Oceanie Atlantyckim.

Następnie wątek ten został spopularyzowany i rozwijany przez Churchwarda Jamesa (1851-1936) w serii książek, twierdził on, że Mu kiedyś była położona na Pacyfiku.

Pierwsza książka Churchwarda - "Mu Zaginiony Kontynent" - została wydana w 1926 roku. Churchward opowiadał, że pewien kapłan hinduski pokazał mu starożytne tablice stworzone przez Naacalów - zaawansowaną cywilizację zamieszkującą kontynent Mu. Ląd ten, według jego przekazów, miał mieć długość 9600 km i rozciągać się od punktu leżącego na północ od Hawajów, aż do Wyspy Wielkanocnej. Według Churchwarda, erupcje wulkanów, trzęsienia ziemi i potężne fale zniszczyły Mu ok. 12 tys. lat temu. Pozostałością kontynentu mają być właśnie wyspy rozrzucone na Oceanie Spokojnym.

Stawiana jest także inna hipoteza na temat Mu. Kontynent ten mianowicie miał wyłonić się w trakcie Przebiegunowania Ziemi 52 tys. lat temu, a zatonięcie kontynentu było następstwem kolejnego przebiegunowania, ok. 24 tysiące lat p.n.e. Ludność kontynentu według tej tezy przeniosła się na nowo wynurzony w wyniku zmian litosfery kontynent. Nowy ląd pojawił się na powierzchni jako następstwo zmian pola magnetycznego w jądrze planety. Kontynentem tym była Atlantyda. Według autorów, którzy stworzyli tę tezę, Atlanci mieli być potomkami mieszkańców Mu.


Kolejna osoba, która zainteresowała się tematem najstarszej kultury na ziemi, jaką była Lemuria jest Frank Joseph - amerykański badacz zagadek przeszłości, redaktor naczelny magazynu „Ancient American”, wieloletni badacz kolekcji z jaskini Burrowsa, autor książek "Zagłada Atlantydy" i "Ocaleni z Atlantydy". Joseph swoje odkrycia związane z Lemurią opublikował w księżce pt. "Tajemnica Najstarszej Kultury Na Ziemi", gdzie przedstawił min. podwodne świadectwa istnienia i zagłady cywilizacji Lemurii. Na podstawie najnowszych odkryć archeologii podwodnej, osobliwych hieroglifów i symboli oraz starożytnych zapisków odtworzył obraz zaginionego świata, który podobnie jak Atlantyda zatonął w wyniku straszliwej katastrofy. Również Frank Joseph twierdzi, iż ocalali Lemurianie dotarli do innych kontynentów, przekazując swoją wiedzę ludom Azji, Polinezji i obu Ameryk...

Istnienie kontynentu Mu zostało jednak zakwestionowane. Obecnie naukowcy odrzucają koncepcję MU (i innych kontynentów, takich jak utracona Lemuria) jako fizycznie niemożliwe, ponieważ twierdzą, iż żaden kontynent nie mógł być zniszczony przez kataklizm, szczególnie w tak krótkim okresie czasu.

Ponadto - jak twierdzą naukowcy - jest masa przeciwnych dowodów archeologicznych, językowych i genetycznych na to, że starożytne cywilizacje z Nowego i Starego Świata mają wspólne pochodzenie.

Z powodu tych "faktów", owa teoria została wyjaśniona przez naukowców jako nieprawdziwa. Dlatego też Mu jest dziś uważana za miejsce fikcyjne , a książki na ten temat na ogół można znaleźć w ruchach "New Age" oraz tzw. grupach zajmujących się "Religią i duchowością".

Lecz czy tak do końca możemy ufać owym naukowcom? Chcę w tym miejscu przypomnieć, że jakiś czas temu naukowcy nie brali pod uwagę istnienia Troi. Uważano, że jest to tylko i wyłącznie wymyślona historia Platona, napisana w celu wzmocnienia waleczności armii Greckiej. Jednak po latach okazało się, że Troja istniała i są na to niezbite dowody. Dlaczego w tym miejscu piszę o tym fakcie ? Otóż dlatego, że to właśnie Platon wspomniał o Atlantydzie i to on poruszył ten temat już w starożytności.

Idąc jednak dalej tropem informacji o Lemurii, należy wspomnieć o wizjonerze światowej sławy Edgarze Cayce. W jednym z zapisów, podczas swoich wizji dotyczących miejsca zatopienia kontynentu Atlantydzkiego, Cayce wspomniał, iż istniejąca tam cywilizacja była trzecią z kolei cywilizacją świata. A tuż przed cywilizacją Atlantydzką, istniała Lemuria.

Obecnie n.t. Lemuri możemy dowiedzieć się jedynie z tzw. "przekazów" istot, które podają się za ludzi żyjących w tamtych czasach.

Jedną z takich istot jest Ramtha, który twierdzi, iż żył 35 tysięcy lat temu na kontynencie Atlantyckim jako Lemurianin.

W szczytowym okresie rozwoju cywilizacji, Lemurianie bardzo ewoluowali oraz byli na bardzo wysokim poziomie rozwoju duchowego. Jednak Atlanci po rozwinięciu techniki


i pójściu w kierunku rozwoju intelektualnego, znienawidzili i pogardzali Lemurianami.

Do tego stopnia, że Lemurian traktowano gorzej od psów. Jak opisuje Ramtha, "psy na ulicy lepiej żyły od Lemurian, bo były przynajmniej karmione".

O Lemurii z innego źródła..

Rozwój i upadek Lemurii nie jest nigdzie dokumentowany. Nie zachowały się żadne zapiski ani inne świadectwa, które mówiły by, że ten ląd naprawdę istniał. Naukowcy przypuszczali już od dłuższego czasu, że musiał istnieć jeszcze inny ląd na długo przed Atlantydą.

Lemuria zwana również Pacyfika, MU i jak nazywał ją Cayce Zu lub Oz nie była podobna do Atlantydy. Przypuszcza się, że ciągle na Ziemi są miejsca, pozostałości

po tym wielkim kontynencie. Wiele wysp na Pacyfiku np, Wielka Wyspa Hawaje i Wyspy Wielkanocne są przypisywane Ziemi MU. Wierzy w to wielu naukowców. Na Wyspach Wielkanocnych jest zastanawiające skąd tam się wzięły kolosalne kamienne postacie. Maorysi w Nowej Zelandii ciągle wspominają, że dawno temu była zatopiona wyspa

zwana Hawaiki. Jest wiele dat w czasie, które przypisuje się istnieniu Lemurii, od 75 000 lat do 20 000 przed Atlantydą. Są też przypuszczenia, że Lemurianie i Atlantowie kontaktowali się z sobą w pewnym okresie ich wspólnego istnienia.

O Lemuri pisała H. P. Błavacka

Dokładnie opisała wiele sekretnych symboli z ziemi MU. Jeszcze przed nią wspominał Ziemię MU Augustus Le Plondeon (1826 - 1908), naukowiec badający kulturę Majów na Jukatanie. Po przetłumaczeniu tekstów Majów znalezionych w starych ruinach na półwyspie Jukatan było oczywiste,że przed kulturą Atlantydy i starożytnego Egiptu istniała inna ziemia, ale badacz uważał je za bajki, mówiły o starym kontynencie zwanym MU.

H.P. Błavacka w roku 1880 wydała książkę "Book of Dzyan" („The Stanzas of Dzban”), komplet kosmologii, opisuje siedem ras człowieka. W swojej książce ukazuje światu po raz pierwszy Lemurię i jej mieszkańców - trzecią rasę ludzi na Ziemi. Opisuje ich jako istoty bardzo wysokiego wzrostu, hermafrodyci (posiadający oba, męski i żeński system rozrodczy, w jednym

ciele produkują jaja i spermę, podobnie jak wiele roślin i niektóre z niższej grupy zwierzęta). Mentalnie nie byli zbyt mocno rozwinięci ale za to bardziej czyści spirytualnie.


H.P. Błavacka podała również, jaki był powód zatonięcia Lemuri. Pewna grupa Lemurian rozpoczęła praktyki seksualne ze zwierzętami. Lemuria została zatopiona,a w to miejsce zaczęła powstawać nowa czwarta rasa ludzi, byli to Atlantowie.

W roku 1894 Frederic Spencer Olivier w książce " A Dweller Two Planet" pisze o zatopieniu kontynentu Lemuri i wspomina Mount Shasta w Kaliforni jakoby była pozostałością po tym starym lądzie. Podobne informacje są przekazywane przez inne już całe grupy, między innymi:

Church Universal and Triumphant, The Tample of the Presence,

The Heatrs Center,

którzy powtarzają je za Wniebowstąpionymi Mistrzami. Oprócz Lemurii jest także wspominana nazwa Kumari Kandam - Królestwo w południowej Indii, cywilizacja istniejąca ok 50 000 lat temu. Trudno dzisiaj określić czy była to cywilizacja z Lemuri czy żyła równocześnie w tym samym czasie,

Tyle nauka ... a co mówią mistycy?

Mistyczne źródła donoszą, że rasa lemuriańska była mieszanką głównie z Syriusza, Alfa Centaura i mniejsza ilość z innych jeszcze planet. Wszystkie te rasy zmieszały się razem na Ziemi w okresie formowania się cywilizacji Mu. Lemuria jest przedstawiana jako rajska i magiczna kraina, na której przez długi czas ludzie nie znali większych trosk. 25 000 lat temu Lemuria i Atlantyda były dwoma największymi cywilizacjami na Ziemi. Walczyly nawzajem o własne poglądy. Obie cywilizacje miały bardzo różne ideały. Lemurianie wierzyli, że inne mniej rozwinięte kultury powinny odejść w samotność aby kontynuować ich własną ewolucję, we własnej ciszy, żeby mogli lepiej zrozumieć własną drogę życia. Atlantowie wierzyli, że mniej rozwinięte kultury powinny być kontrolowani przez dwie bardziej rozwinięte cywilizacje. Ta różnica poglądów spowodowała serię termonuklearnych wojen pomiędzy Atlantydą i Lemurią.

Kiedy wojny wygasły i opadły wojenne kurze nie było zwycięzcy. Podczas tych wojen ludzie, wysoko zaawansowani cofnęli się na zupełnie niski stopień rozwoju. Zarówno Atlantyda jak i Lemuria byli ofiarami swojej agresji i mocno osłabili oba kontynenty. W czasie Lemurii Kalifornia była częścią ich lądu. W okolicy Mount Shasta wznieśli dużą swoją kulturę i wybudowali potężne miasto - Telos. Rozciągało się na bardzo wielkim terenie, nie tylko w okolicy Mount Shasta ale wzdłuż całego dzisiejszego zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej, sięgało aż do Brytyjskiej Kolumbii. Telos znaczy: komunikacja z duszą, jedność z duszą i zrozumienie duszy.

Lemuria uchodzi za macierzysty ląd człowieka. Zatonęła bardzo szybko w ciągu jednej nocy. Wszyscy spali i nawet nie spostrzegli, co się stało. Lord Himalaja - Wniebowstąpiony Mistrz, w roku 1959 przez Geraldine Innocenti przekazał informacje o Lemurii i jej zniknięciu. Zanim zatonęła kapłani i kapłanki z Świątyni przestrzegali przed nadciągającym kataklizmem. Wiele świętych rzeczy i Święty Ogień


zdążyli przenieść do Telos. Udało im się też ewakuować w bezpieczne miejsca dużo osób. Święty Ogień został również przesłany na kontynent Atlantydy, umieszczono go w specjalnych miejscach i zabezpieczono na długi czas aby mógł służyć do celów spirytualnych.

Przed samym zatonięciem Lemurii, kapłani i kapłanki powrócili w te miejsca, które miały zniknąć aby pomóc ludziom w tej ciężkiej chwili, aby nie było w nich lęków i obaw. Dużo swojej pracy wykonywali za pomocą energii, otulali ciała ludzi własną aurą aby ocalić ich ciała emocjonalne.

Lord Himalaja w swoim przekazie zatytułowanym " Most Wolności" z roku 1959 mówi:

"... Wielu członków z duchowieństwa utworzyło małe strategiczne grupy w różnych regionach. Modlili sie i śpiewali aby uleczyć emocjonalne rany w ciałach eterycznych i ocalić pamięć,

która została zakodowana w komórkach.

Podczas tej akcji i poświęcenia kapłani wybrali aby pozostać razem z grupami i do samego końca.

Wspierali ludzi pełnych obaw.

Modlili się dotąd aż fale wody wypełniły im usta.

Podczas ich modlitw ludzie posnęli, woda przykryła ich nagle.

Rano było już niebieskie niebo, wszystko się skończyło.

Lemuria spoczęła na dnie Pacyfiku.

Nikt z kapłanów nie uciekł, ani nikt z nich nie obawiał się.

Lemuria odeszła dostojnie...."

W tym samym czasie kiedy odchodziła Lemuria zaczęła też tonąc Atlantyda. Szybko traciła znaczne części swojego lądu. Ten proces trwał ok. 200 lat aż w końcu Atlantyda kompletnie zatonęła.


Oba te kontynenty były już pod wodą. Pozostały małe wyspy i ludzie mieszkający na nich ciągle pamiętali te wydarzenia jak również wojny nuklearne. Długo trwało zanim wyleczyli swoje emocjonalne rany. Po zatonięciu obu tych kontynentów zmieniła się na Ziemi drastycznie atmosfera. Nastąpiło wielkie oziębienie, brakowało na niebie słońca, ciągle atmosfera była skażona. Na Ziemi rosło bardzo mało roślin i nie było wystarczająco pożywienia. Znikła duża ilość zwierząt.

Za: http://www.lemuria.pl/LEMURIA.html

* * *

Oczywiście pomijając ten cały biblijno-demonologiczny bełkot, który ma się tak do historii ludzkich cywilizacji jak pięść do nosa - wszak sama Biblia była wielokrotnie przeredagowywana i cenzurowana z powodów czysto ideologicznych na przestrzeni niemal 2000 lat usunięto z niej wszystko, co nie pasowało ojcom Kościoła, a zatem powoływanie się na nią jako na źródło jest obarczone bardzo wysokim ryzykiem - to jest w tym wszystkim jakieś racjonalne ziarno prawdy. Przytaczamy to jedynie jako ciekawostkę, choć z drugiej strony - to właśnie w Biblii zachowało się wiele informacji zniekształconych wprawdzie i wykoślawionych przez liczne przekłady i interpretacje, które mogą dotyczyć przeszłych wydarzeń związanych z ekstynkcją poprzedniej cywilizacji Imperium Atlantydy - ale wspomniane już kastrowanie jej na przestrzeni wieków uniemożliwia dokładne umiejscowienie tych wydarzeń w czasie. Informację w niej zawarte można traktować tylko i wyłącznie jako tzw. informacje sygnalityczne - informacje pierwiastkowe, które wymagają weryfikacji i pogłębienia.

Wiele w tym tekście mówi się o energetyce i nieznanych energetycznych właściwościach kryształów, które rzekomo miały wytwarzać energię na potrzeby cywilizacji Atlantydy. Uważamy, że była to energia elektryczna, którą czerpano z kryształów np. kwarcu korzystając z efektu piezoelektrycznego. Nie ma w tym nic tajemniczego czy nieznanego. Atlantyda była wulkaniczna wyspą, jak dzisiejsza Islandia, więc energii geo- i hydrotermalnej Atlantydzi mieli po dziurki w nosie i kryształy mogły im służyć bardziej jako urządzenia wykorzystujące energię elektryczną, niż ją wytwarzające.

Jak już pisalismy niejednokrotnie - Atlantyda stała na tzw. hot spot - gorącym punkcie pod którym znajdował się pióropusz czy jak kto woli fontanna gorącej magmy z wnętrza Ziemi. Kiedy znikł - wyspa, która stanowiła wypychane przezeń dno morskie jak Islandia - zapadła się do poziomu dna Atlantyku. Jej ślady można zobaczyć na dnie oceanu właśnie vis-à-vis Gibraltaru, gdzie znajduje się szczególnie górzysty obszar odpowiadający powierzchnią opisowi platońskiej wyspy… Niedawno odkryto na morskim dnie regularne linie sugerujące istnienie jakichś sztucznych struktur - być może kanałów nawadniających pola czy czegoś w tym rodzaju. I co ciekawe - naukowcy wzięli wodę w usta i nie komentują tego odkrycia…

A teraz wróćmy do megalitów. Robert Leśniakiewicz twierdzi wprost, że na terenie Polski nie mogły one powstać wcześniej, niż 11.000 lat temu. Dlaczego? A dlatego, że była to Epoka Lodowa i znaczną część naszego kraju pokrywały lody. Od nich wolne było jedynie południe Polski, ale gdyby tam zbudowano jakieś kręgi czy inne konstrukcje kamienne, to rozpadłyby się one pod wpływem nawiedzających ten


pensejsmiczny obszar trzęsień ziemi, które nierzadko - nawet w czasach historycznych sięgały tutaj 9 - 10°R! Opracowując wraz z dr Milošem Jesenským książkę na temat Księżycowej Jaskini zwrócił on uwagę właśnie na ten fenomen, który występował i nadal występuje w Środkowej Europie. Obecność trzęsień ziemi wyjaśnia także to, dlaczego w Polsce północnej budowano tak niewielkie kręgi menhirów. Otóż robiono tak właśnie dlatego, by nie zostały one zniszczone przez silne wstrząsy tektoniczne.

Wracając do zlodowaceń, to w Plejstocenie obszar Polski był wielokrotnie zajęty przez lądolód, który okresowo ulegał topnieniu, toteż większość powierzchni Polski pokrywają plejstoceńskie osady lodowcowe i wodnolodowcowe.

Za najstarsze zlodowacenie uważa się zlodowacenie Narwi/Günz - ok. 1 mln lat (MA)

- 0,6 MA temu (kolor niebieski); czoło lądolodu sięgało po północne przedpole Wyż. Lubelskiej, rejon ujścia Pilicy i rejon Płocka, skąd wyginało się ku północy w kierunku Doliny Dolnej Wisły; śladem tego zlodowacenia jest glina zwałowa występująca w rejonie Gałachów k. Modlina. W czasie interglacjału podlaskiego rzeki wymodelowały głębokie doliny wypełnione osadami aluwialnymi, głównie piaszczysto-żwirowymi, niekiedy mułami ze szczątkami flory.

Podczas zlodowacenia Nidy/Mindel (kolor ciemnozielony) 0,5 - 0,4 MA, lądolód oparł się o północne zbocza G. Świętokrzyskich, obejmując swym zasięgiem Wzniesienia Łódzkie i Wyż. Lubelską; śladem tego zlodowacenia jest najstarszy poziom gliny zwałowej, zachowany szczególnie dobrze w zachodniej i północnej części

  1. Świętokrzyskich, w rejonie rowu Kleszczowa k. Bełchatowa oraz w głębokich dolinach na Wyż. Lubelskiej; z okresem zlodowacenia Nidy jest związana także akumulacja najstarszych w Polsce lessów oraz mułów i iłów warwowych. Osady interglacjału małopolskiego (przasnyskiego) zachowały się tylko w niewielu miejscach. Są to osady rzeczne, jeziorne i bagienne ze szczątkami fauny i flory, występujące na Wzniesieniach Łódzkich, Niz. Mazowieckiej i Wyż. Lubelskiej.

Podczas zlodowacenia Sanu I/Riss (kolor jasnoniebieski) 0,2 - 0,1 MA, lądolód przekroczył pas wyżyn środkowopolskich docierając do przedpola Sudetów i Doliny Dolnego Sanu. Śladem tego zlodowacenia jest poziom gliny zwałowej o grub. od 5 do 30 m. Podczas interglacjału ferdynandowskiego lądolód ustąpił całkowicie z obszaru Polski, nastąpił okres erozji; tworzyły się piaski, żwiry i bruki rezydualne, a w jeziorach także mułki, ziemia okrzemkowa, kreda jeziorna, gytia i torfy.

W czasie zlodowacenia Sanu II zasięg lądolodu przebiegał wzdłuż północnych zboczy Roztocza i Karpat, skąd dalej jego granica biegła wzdłuż Sudetów; do osadów powstałych w tym czasie należą gliny zwałowe, a także piaski i żwiry wodnolodowcowe, o łącznej miąższości dochodzącej do kilkunastu metrów; doliny rzek spływających z Karpat zostały wówczas zasypane do wysokości sięgającej 90 m powyżej poziomu ich koryt współczesnych. W interglacjale zw. wielkim, który jest wyraźnie dwudzielny, powstawały rzeczne osady okruchowe, a także osady jeziorne — muły, iły, kreda jeziorna, ziemia okrzemkowa, torfy; osady te są znane z wielu miejsc, zarówno na Niżu Polskim, jak i na wyżynach przedpola Karpat i Sudetów.


W czasie zlodowacenia Liwca lądolód objął swym zasięgiem północno-wschodnią Polskę, jego czoło zaś sięgało w dorzeczu rzeki Liwiec po równoleżnik Warszawy; osady tego zlodowacenia reprezentowane są przez gliny zwałowe, muły i iły warwowe powstałe w jeziorach zastoiskowych utworzonych przed czołem lądolodu; podczas tego zlodowacenia powstały najstarsze lessy w południowej Polsce. W interglacjale Zbójna dominowały procesy erozyjne (erozja osadów starszych zlodowaceń); w wielu miejscach zachowały się osady aluwialne i limniczne tego interglacjału.

Podczas zlodowacenia Odry (kolor jasnozielony) lądolód oparł się o Sudety, wkroczył nieznacznie w Bramę Morawską, a następnie jego czoło biegło ku północnemu wschodowi, omijając G. Świętokrzyskie w kierunku wschodnim i opierając się o północny skraj Roztocza; maksymalny zasięg tego zlodowacenia wyznaczają pasy moren czołowych, a także gliny zwałowe, pola sandrowe, wzgórza kemowe i ozy na Wzniesieniach Łódzkich, Nizinie Mazowieckiej, Podlasiu, a także na Wyż. Śląskiej, Wyż. Małopolskiej i na przedgórzu Sudetów. Na Wyż. Małopolskiej i Wyż. Lubelskiej nastąpiła sedymentacja lessów. W interglacjale lubawskim tworzyły się osady organogeniczne, rzeczne i limniczne; w lessach Polski południowej występują gleby kopalne z tego interglacjału.

W zlodowaceniu Warty (kolor żółty) rozróżnia się 3 stadiały; w czasie maksymalnego stadiału — stadiału Pilicy, lądolód dotarł aż do Doliny Dolnej Pilicy, przekraczając ją nieznacznie na wschód od Warki; na wschód od Wisły jego zasięg wyznacza dział wodny między dorzeczami Wieprza i Krzny oraz Bugu. Na zachód od Wisły czoło lądolodu utworzyło potężny lob w rejonie Łodzi, a następnie biegło ku zachodowi; każdy stadiał pozostawił po sobie, oprócz glin zwałowych oddzielonych od siebie piaszczysto-żwirowymi osadami wodnolodowcowymi lub mułami i iłami zastoiskowymi, pasy moren czołowych oraz pola sandrowe.

W interglacjale eemskim w rejon dolnej Wisły wlały się wody morza, zaś na pozostałym obszarze północnej i środkowej Polsce tworzyły się osady rzeczne i jeziorne.

Zlodowacenie Wisły/Würm (kolor czerwony) 0,07 - 0,01 MA, jest dzielone na 3 stadiały: stadiał Torunia, Świecia i stadiał główny. W czasie stadiału Torunia lądolód dwukrotnie wkroczył na obszar Doliny Dolnej Wisły, uprzednio zajętej przez zatokę morską. Podczas stadiału Świecia lądolód ponownie wkroczył do Doliny Dolnej Wisły, a być może i na obszar Warmii i północnej części Pojezierza Mazurskiego. W czasie stadiału gł. rozróżnia się 2 fazy: leszczyńska i pomorska; maks. zasięg lądolód osiągnął w czasie fazy leszcz.; czoło jego biegło od Zielonej Góry przez Leszno, Wrześnię, Konin, Płock, Niedzicę i dalej w kierunku wschodnim. Przed czołem lądolodu powstała Pradolina Głogowska, którą wraz z Pradoliną Bzury-Neru oraz Pradoliną Warszawsko-Berlińską płynęły ku zachodowi wody z topniejącego lądolodu. W fazie pomorskiej lądolód objął swym zasięgiem jedynie północną Polskę, wkraczając nieco dalej na południe dolinami dolnej Wisły i Odry. Zbierające się przed czołem lądolodu wody kierowały się ku zachodowi Pradoliną Toruńsko- Eberswaldzką.

Podczas zlodowacenia Wisły i recesji lądolodu z obszaru Polski powstały wzgórza moren czołowych, liczne ozy, kemy, pola sandrowe, a także jeziora rynnowe,


zaporowe i wytopiskowe obszarów pojezierzy. W południowej Polsce doszło do sedymentacji lessów.

W czasie zlodowaceń plejstoceńskich wielokrotnie powstawały lodowce górskie w Tatrach i, w mniejszym stopniu, w Karkonoszach. Pozostałością po nich są liczne jeziora cyrkowe, żłoby lodowcowe, wały moren bocznych, rysy i wygłady lodowcowe. (Źródło: http://encyklopedia.pwn.pl/haslo.php?id=4575162)

Co zatem z tego wszystkiego wynika? A to, że megality na terenie naszego kraju nie mogły powstać za czasów Atlantydy, bowiem terytorium Polski było zawalone śniegami i lodami zlodowaceń, i to aż po Beskidy. Musiały one powstać później, kiedy tereny te były możliwe do zasiedlenia przez ludzi. Megality w Polsce rozmieszczone są bardzo ciekawie. Budowle megalityczne na obszarach Polski związane są z występowaniem dwóch kultur: kultury pucharów lejkowatych i późniejszej kultury amfor kulistych.

Pierwszą z nich jest kultura pucharów lejkowatych. Kultura ta w III tysiącleciu p.n.e. była rozprzestrzeniona na rozległych połaciach Europy środkowej i północnej. Jej pozostałościami są m.in. rozmaite grobowce megalityczne. Z terenów Polski znane są z tego okresu długie, bezkomorowe kopce ziemne, zwane kopcami kujawskimi. Miały one kształt wydłużonego trapezu zbliżonego do trójkąta, szerokość podstawy od 6-15 metrów, długość od 40 do 150 metrów, a pierwotna wysokość szacowana jest na ok. 3

m. Obstawa grobowca zrobiona była z dużych głazów. W najszerszej części budowli, zwanej podstawą lub czołem grobowca, znajdował się pojedynczy zazwyczaj grób, czasem jednak również więcej pochówków. Między grobem a kamieniami podstawy znajdowało się niekiedy sanktuarium (świątynia grobowa). Grobowce kujawskie wznoszono w okresie od IV-III tysiąclecia p.n.e. Najbardziej znane znajdują się obecnie w Sarnowie i Wietrzychowicach na Kujawach, a także w okolicy Łupawy na Pomorzu.

Drugą jest kultura amfor kulistych. W drugiej połowie III tysiąclecia p.n.e. na terenach Polski zaczęły się pojawiać zupełnie inne grobowce megalityczne, charakterystyczne dla kultury amfor kulistych. Były to grobowce skrzyniowe, wykonane z dużych płyt i przykryte wielkim głazem lub głazami. Ich długość wynosiła od 2,5-6 metrów, a szerokość ok. 1-2 metrów. Skrzynie te wkopywane były pod powierzchnię ziemi. Znaleziono w nich zbiorowe pochówki, czasem też ofiary ze zwierząt.

No i megaksylony. Grobowiec megaksylonowy nawiązywał formą do grobowców megalitycznych typu kujawskiego, jednakże filarem jego konstrukcji były duże pnie. Na ziemiach polskich znaleziono takie grobowce w Słonowicach, na południu kraju. Nietrudno wyjaśnić, czemu budowniczowe megaksylonów odeszli od stosowania kamienia na rzecz drewna - na Kujawach i Pomorzu nie brak polodowcowych głazów narzutowych. Na południu są one rzadkością. Przywiązanie do idei budowli megalitycznej wymusiło zatem zastosowanie innego materiału. Ściany megaksylonów słonowickich zrobione były z potężnej palisady wkopanych pni o średnicy ok. 30 cm każdy. Szerokość grobu wynosiła około 5 m, a głębokość (powyżej poziomu ziemi) ok.

3 m. Megaksylon pochylał się ku zachodowi. Oczywiście do dnia dzisiejszego zachowały się tylko rowki fundametowe, w których ustawiano pnie grobowca, z


dobrze widocznymi, znacznie ciemniejszymi kołami - pozostałością po rozłożonych pionowych belkach. Po rozłożeniu drewna nasypy zostały rozmyte przez deszcze. Zachowały się jednak pochówki. Do dziś odkryto w Słonowicach sześć megaksylonów, usytuowanych równolegle, posiadających wspólne cechy, ale nie identycznych i różniących się rozmiarami. Tylko dwóm z nich towarzyszą rowy, z których wybierano ziemię do zasypania grobów. Być może zatem pozostałe są puste. Pochówki nie zawierają żadnego ciekawego wyposażenia, ciała zostały zasypane kamieniami i ziemią. Czasem badacze znajdują jakieś naczynie lub wyroby miedziane. Badania w Słonowicach rozpoczęto w 1979 roku, są obecnie w toku, a ich końca na razie nie widać. Więcej na ten temat można przeczytać na stronie internetowej Słonowice nad rzeką Małoszówką, poświęconej właśnie tym wykopaliskom. (Wikipedia) A zatem wszystkie w zasięgu lodowców, które nawiedziły Polskę. Nawiasem mówiąc objętość tylko jednego grobowca w Słonowicach jest równa 1,5 objętości Wielkiej Piramidy!

Co do kamiennych kręgów - kromlechów, to występują one tylko na Pomorzu - i znowu - nie ma ich na południowych połaciach Polski wolnych od lodowców. Co to oznacza? Ano tylko to, że zostały one zbudowane po ostatnim zlodowaceniu - już po katastrofie, która pogrążyła Atlantydę w odmętach Oceanu Atlantyckiego. To jest absolutny pewnik. Niewielu zdaje sobie sprawę z tego, z czym właściwie mamy tu do czynienia. Nawet gdyby jakaś cywilizacja wzniosła swe najbardziej masywne i ogromne budowle w rodzaju piramid w czasie interglacjałów, to każde następne zlodowacenie sprowadziłoby na nie zagładę. Mało kto zdaje sobie sprawę z tego, czym naprawdę były te lodowce. Coś podobnego dzisiaj jest tylko na Antarktydzie. Była to nasuwająca się powoli, ale nieubłaganie na Europę czasza lodowa gruba na 2000 - 3000 m i masie miliardów ton, która byłaby w stanie zmiażdżyć, sprasować i rozproszyć ich ruiny na przestrzeni setek kilometrów kwadratowych, a najpotężniejsze nawet obrobione bloki kamienne tak obtoczyć i ogładzić, że przypominałyby one zwykłe głazy narzutowe, jakich pełno na Niżu Polskim. I to właśnie mogą być (ale wcale nie muszą) ślady TAMTYCH budowli antycznych cywilizacji. Wszystkie inne powstały już w ostatnim interglacjale, w którym jesteśmy także i my.

Co z tego wynika? Ano to, że wszystkie kamienne budowle Pomorza nie mogą być starsze, niż 11-12 tys. lat. I co więcej - wszystkie powstały już po kataklizmie, który pochłonął i pogrążył w falach morskich Imperium Atlantydzkie. Zapadnięcie się Atlantydy wywołało wtargnięcie Golfstromu w głąb północnej części Atlantyku i w rezultacie dostarczenie ogromnej ilości ciepła, która stopiła lodowiec. Nie zapominajmy bowiem, że właśnie prądy morskie są tym „pasem transmisyjnym” ciepła. Gdyby 35 MA temu prądy morskie nie zostały zmuszone do okrążania Antarktydy bez dostawy ciepła z pasa równikowego, to Antarktyda nie miałaby dzisiaj pancerza lodowego o maksymalnej grubości do 5000 metrów, i rosłyby na niej bujne lasy jak w Kanadzie, czy na Syberii - bo to byłby porównywalny klimat i to w najgorszym przypadku. Megalityczne budowle mogły powstać tylko na południu Polski i na tym właśnie opiera on wraz z dr Milošem Jesenským ich nadzieje na znalezienie Księżycowej Jaskini - o ile ona istnieje na polsko-słowackim pograniczu. Wtedy oczywiście były tam lodowce górskie, ale to nie było to, co na Niżu Polskim. Tu można było mieszkać i wznosić budowle. Można było również budować instalacje obronne - jak chcą niektórzy, czy np. silosy do rakiet balistycznych - jak chcą ci obdarzeni największą fantazją. Księżycowa Jaskinia - wedle słów dr Horáka - miała


mieć co najmniej 20.000 lat, a zatem powstała już w czasie ostatniego zlodowacenia Vislan/Würm, kiedy znaczne połacie Polski pokryte były lodami ostatniego glacjału. I co więcej - nie mogła ona powstać (zakładając, że był to twór sztuczny i zamierzony) na terenie Tatr Wysokich czy Niskich Tatr, bowiem tereny te były pokryte lodowcami górskimi. A zatem jest to kolejny argument mówiący za tym, że powstała ona - wybudowano ją - w Beskidzie Sądeckim na stronie polskiej lub Lubovnianskej Vrchowinie albo Levočskich Vrchach po stronie słowackiej.

Wróćmy jednak do megalitów. W jednym z moich artykułów Robert Leśniakiewicz napisał o tym, że stanowią one dalekie wspomnienie tego, co kiedyś rzeczywiście mogło istnieć na Atlantydzie i w jej koloniach na wszystkich kontynentach. Kojarzą się one przede wszystkim z jakimiś danymi astronomicznymi. I fakt - w większości wypadków tak właśnie jest. Oczywiście „uczeni” „wytłumaczyli”, że ma to związek z kultem solarnym i kultem płodności Matki Ziemi i służyło do obliczania punktów równonocy i przesileń letnich oraz zimowych, itede itepe…. Ale czy to tłumaczy wszystko?

Zastanówmy się na moment: czego potrzebuje każda cywilizacja technologiczna? Oczywiście dwóch rzeczy: surowców i energii. Nie inaczej było z Atlantydą - potrzebowała i jednego i drugiego. Bez tego po prostu nie mogłaby istnieć, i jak pisze Aristokles vel Platon - być hegemonem nad wielkimi połaciami świata. tak było zawsze, tak jest i tak będzie. Surowce i energia - a szczególnie energia - jest wykładnikiem potęgi danej cywilizacji.

I kolejne pytanie: jaka to była energia? Oczywiście najtańsza i najbardziej dostępna - energia wnętrza Ziemi. Jak na Islandii. Ale to właśnie była pięta achillesowa tej cywilizacji, bo pełno jej było tylko na Atlantydzie. A co z koloniami na terenach, gdzie wulkanizm był minimalny lub żaden? Atlantydzi musieli sobie poradzić i poradzili sobie znajdując drugie, potężne źródło energii. Nie, nie atomowej - ta była zmarginalizowana jako niebezpieczna dla środowiska. Atlantydzi ją znali, ale nie używali. Księżycowy Szyb mógłby być zatem takim śladem dawnych robót górniczych, które porzucono. A zatem tą drugą była energia słoneczna!

I tutaj dochodzimy do sedna sprawy. Dlaczego właśnie nasi dalecy przodkowie układali kamienie w kręgi, a nie w kwadraty czy prostokąty? Otóż dlatego, bo pamiętali, że ich atlantydzcy Mistrzowie i Nauczyciele właśnie w kręgi układali zwierciadła i kolektory swych elektrowni solarnych.

Spójrzmy na projekty takich elektrowni - składają się one z kolistego systemu zwierciadeł i centralnego kolektora, który doprowadza światło słoneczne do przetwornic, które z kolei energię termiczną przetwarzają w elektryczną. Coś takiego pokazał Breck Eisner w filmie „Sahara” (2005) wg powieści Clive Cusslera. Teraz jest już oczywistym, że takie elektrownie musiały być dokładnie zorientowane względem stron świata i ich usytuowanie nie miało niczego przypadkowego - one musiały być zorientowane tak, by można było optymalnie wykorzystać każdą kalorię ciepła słonecznego. Sądzę, że to jest jasne i oczywiste.

Wiedza techniczna o elektrowniach słonecznych w zwyrodniałej formie religijnych wierzeń przetrwała do czasów, w których stawiano kamienne kręgi, orientowano je


według stron świata - tym razem jednak nie po to, by uzyskać z nich energię elektryczną, ale wyznaczać niektóre dane astronomiczne - stąd właśnie fenomen Stonehenge czy naszych kręgów w Odrach czy Grzybnicy i dokładnych zbieżności ich lokalizacji z lokalizacja punktów solstycjów i innych, ważnych dla ówczesnych, prymitywnych gromad łowieckich i rolniczych, które pozostały po zagładzie potężnej cywilizacji-matki. Krótko mówiąc mamy do czynienia z wspomnieniem z odległej Przeszłości naszego gatunku. Wspomnieniem, które liczy sobie co najmniej jedenaście tysiącleci. I jest prawdą, że megality mają coś wspólnego z energiami - są one nieudolnymi modelami czegoś, co istniało w dalekiej Przeszłości. Wszystko to zostało potem przeinaczone i wykoślawione przez oniryczno-deliryczne majaczenia różnych religijnych oszołomów - stąd właśnie te wszystkie metafizyczne brednie, które nie mają żadnego umocowania w rzeczywistości. Brak wiedzy rodził lęk przed światem, a ten z kolei rodził magię i religię. W tym i innych przypadkach należy zawsze podchodzić do zagadnienia zgodnie z dewizą Arystotelesa, którą wyraża sentencja - Amicus Plato, sed magis amica merita est, a co nie zawsze trafia do badaczy i uczonych, którzy zawsze chcą w naukach ścisłych znaleźć jakieś miejsce dla jakiegoś nierealnego bytu i jego zdolności sprawczych.

Czy Atlantydzi znali energię jądrową i termojądrową? Sadzę, że tak, ale nie stosowali jej ze względu na jej skutki uboczne, które musieli znać. Wszędzie na świecie istnieją ślady wydobywania rud uranowych i uranowo-torowych, które liczą sobie kilka czy nawet kilkanaście tysięcy lat. Pisał o tym dr Jesenský w swej kapitalnej pracy

„Bogowie atomowych wojen” (Ústi nad Labem 1998), w której twierdzi on, że związkami uranu - i to wzbogaconego! - interesowano się już w głębokiej Starożytności. Czyżby był to kolejny dowód na pamięć Przeszłości, w której używano związków uranu do celów przemysłowych i wojennych?

Myślę, że postawiona tu hipoteza jest możliwa do zweryfikowania. Przede wszystkim należy przeprowadzić poszukiwania artefaktów w rejonach, w których możliwe było osadnictwo (kolonie) atlantydzkie po obu stronach Oceanu Atlantyckiego - szczególnie na obszarach Amazonasu czy brazylijskiej selvy, gdzie nie ma wulkanów oraz w piaskach Sahary. Osobiście jednak stawiam na Europę i Afrykę - bowiem to właśnie tam panowała moda na stawianie cyklopich głazów w charakterystyczne kręgi, które potem otaczano czcią. To oczywiste - elektrownie słoneczne były czymś niezwykle ważnym dla Atlantydów i dlatego właśnie były one pod tak pieczołowitą opieką. Były one warunkiem sine qua non istnienia ich cywilizacji. Kiedy ich zabrakło

- wtedy się skończyła.

A dlaczego zabrakło? Otóż zabrakło dlatego, że doszło do katastrofy, która pochłonęła Atlantydę i jej mieszkańców. Jak już wcześniej powiedziano - Atlantyda znajdowała się na wypchniętym przez pióropusz gorącej magmy z wnętrza Ziemi fragmencie dna morskiego - jak dzisiejsza Islandia, Hawaje czy Azory. Ten „gorący punkt” stanowił doskonałe miejsce do osiedlenia się ludzi: żyzna gleba, doskonałe warunki klimatyczne - podobne do tych, jakie panują na Costa de la Luz w hiszpańskiej Andaluzji, obfitość gorących źródeł i wreszcie ciepły prąd opływający wyspę od południa - to wszystko stanowiło prawdziwy raj na Ziemi. Według mitów greckich, to właśnie tutaj znajdował się Ogród Hesperyd, gdzie zawitał potężny Herakles i przebiegły Ulisses-Odyseusz. I to także zgadza się z opisem Platona.


Jakie mogły być możliwe scenariusze tej zagłady? Przede wszystkim naruszenie ciągłości skorupy ziemskiej, co spowodowało wybuch wulkaniczny porównywalny z eksplozją Superwulkanu Lake Toba - co miało miejsce 70.000 lat temu. proszę porównaj to sobie Czytelniku z okresem nasunięcia się na Europę lodów IV zlodowacenia Vislan/Würm. Jakoś dziwnie to pasuje jedno do drugiego, nieprawdaż? Nie pasuje to jednak do obrazu sytuacji w Europie, która stała się wolna od lodów.

Druga koncepcja jest autorstwa Otto Mucka - trafienie w Atlantydę jakiegoś asteroidu i powtórka zimy poimpaktowej sprzed 64,8 mln lat, kiedy to wyginęły dinozaury. W obu wspomnianych tu przypadkach mogło dojść do gwałtownych erupcji wulkanicznych i w rezultacie do zalania Atlantydy przez wody oceanu. Pióropusz gorąca przestał tłoczyć magmę, która uleciała przez kratery wulkanów lub krater poimpaktowy i trwające przez kilka lat zamglenie atmosfery pyłami poerupcyjnymi czy poimpaktowymi spowodowało obniżenie wydajności elektrowni słonecznych tak, że przestały one być opłacalne. A kiedy rozwiały się i opadły pyły i dymy po Wielkiej Katastrofie - nie było już komu ich naprawiać, ustawiać i z nich korzystać. Pozostały tylko wspomnienia i opisy techniczne, które w miarę upływu czasu i prymitywnienia ludzi stały się najpierw zbiorem legend i podań, a potem systemem religijnych mitów. Ich gasnące echa dotarły do Greków, Egipcjan, Chaldejczyków, Fenicjan, Żydów i innych ludów, które z nich stworzyły własne wierzenia…

Oczywiście wszystko, co tu napisałem jest tylko i wyłącznie spekulacją, ale uważam, że te hipotezy są o wiele bardziej prawdopodobne i sensownie, niż opowiastki o bogach czy Kosmitach, którzy przybyli z nieba i zachowywali się na Ziemi nader… hmmm… - nie-bosko, a wręcz powiedziałbym, że byli oni po ludzku nieprzewidywalni, zawistni, zazdrośni i niekonsekwentni. Ale także po ludzku kochali, po ludzku żyli i choć nieśmiertelni - wiązali się z ludźmi i mieli z nimi potomstwo. To oczywiste - sami byli tylko ludźmi, którzy osiągnęli wysoki stopień cywilizacji, tak że dla prymitywnych mieszkańców basenów Morza Śródziemnego, Czarnego i Bałtyckiego mogli uchodzić za bogów. Tak jak my jesteśmy dla Aborygenów czy mieszkańców dżungli Amazonasu. I być może właśnie nasza cywilizacja skończy się tak, jak kiedyś cywilizacja Atlantydy, a wtedy to oni zaczną tworzyć własne mity o nas i naszym życiu.

I zamknie się kolejne koło historii, bo nie zapominajmy o tym, że historia powtarza się tyle razy, ile tylko może. A może raczej tyle razy, na ile jej na to pozwolimy…

ROZDZIAŁ VIII - Księżycowy Szyb - Ignis fatuus?


Już po wydaniu naszej książki na temat Księżycowej Jaskini otrzymaliśmy wiele dodatkowych danych na temat jej i innych dziwnych fenomenów związanych z istnieniem na Ziemi różnych dziwnych artefaktów z dalekiej Przeszłości, które mogłyby być związane z tzw. „platońskimi” cywilizacjami Atlantydy, Mu, Lanki, Lemurii czy nawet Atlantyki.

Poszukiwanie Księżycowej Jaskini przypomina nam pogoń za tytułowym błędnym ognikiem - kiedy wydaje się, że mamy już jakiś wyjątkowo „ciepły ślad”, to okazuje się on po bliższym zanalizowaniu ścieżką wiodącą donikąd…

Niedawno otrzymaliśmy z Niemiec relację autorstwa inż. dypl. Marco Hiltschera, który postanowił odnaleźć tą jaskinię i w tym celu przedsięwziął trzy ekspedycje w Beskidy, gdzie spodziewał się ją odkryć dla świata. […]21

Pierwotna lokalizacja

Spróbujmy zatem zanalizować materiał, który uzyskaliśmy od inż. Hiltschera. Pierwszą rzeczą, która budzi największe wątpliwości są współrzędne geograficzne Księżycowej Jaskini. Według relacji dr Antonina Horaka, który jako pierwszy uczony w niej przebywał, jaskinia ta znajduje się w pobliżu punktu opisanego współrzędnymi geograficznymi: 49,2 N - 20,7 E. Pytanie zasadnicze brzmi: Gdzie znajduje się ten punkt?

Otóż właśnie - nie za bardzo wiadomo, bowiem nie wiadomo, z czym mamy do czynienia. Czy jest to 49°02' N - 020°07'E? Jeżeli tak, to gdzie leży ten punkt? - patrząc na mapę widzimy, że punkt ten znajduje się pomiędzy wsią Vikartovce a Liptowską Tepliczką w Niskich Tatrach, na południowy-zachód od miasta Poprad. Pasowałoby to do budowy geologicznej Księżycowej Jaskini - masyw skał węglanowych na podłożu piaskowca - jak to jest np. w Tatrach Bielskich. Nie ma tam jednak dwóch wymienionych w dokumencie miejscowości: Plavnice i Lubocna oraz miejscowości o nazwie Yzdar czy Żdiar.

Warunki te spełnione są (znowu!!!) częściowo dla dwóch lokalizacji, z których pierwsza pokrywa się z terenem masywu górskiego Vel'kiej Fatry i znajduje się w okolicy Kral'ovan. Faktycznie - znajdują się tam skały wapienne, jaskinia w pobliżu szczytu góry Šip (Dziura v Šipie) oraz dwie miejscowości o nazwach: Parnica i Lubochnia. Należy dodać, że góra Šip znajduje się dokładnie pomiędzy tymi miejscowościami. Brakuje tylko trzeciego elementu - miejscowości o nazwie Yzdar. W tej okolicy znajduje się kilka punktów geograficznych mających w swych nazwach rdzeń „Żdzar” - ale niestety - nie pasuje to do podanych współrzędnych geograficznych…

A zatem należy je odczytać inaczej? Ale jak? Może dr Horak podał je w formie takiej, jaką teraz stosujemy w urządzeniach GPS - a zatem nie 49°02' N - 020°07'E, a 49°,2

- 20°,7 - i co za tym idzie 49°12' N - 020°42' E? Punkt taki byłby zlokalizowany na

0x01 graphic

21 Fragmenty usunięte na żądanie inż. Marco Hiltschera, który nie zgodził się z naszą opinią o swoim raporcie i tezach w nich zawartych.


terenie Levoczskich Vrhów - na południe od miejscowości Stara Lubovnia - położonej na 49°18'34” N - 020°40'44” E oraz wsi Plavnica - 49°16'36” N - 020°46'36” E, gdzieś w okolicach miejscowości Jakubanske Kupele położonej pomiędzy Nową Lubovnią a Plavnicą! Wszystko to brzmi odlotowo, ale… - znowu, w pobliżu NIE MA miejscowości o nazwie Yzdar/Żdziar… - bo zakładamy, że tak właśnie brzmi poprawnie nazwa tej tajemniczej miejscowości. A zatem zagadka pozostaje zagadką.

Odwrót powstańczego batalionu

Kwestia odwrotu oddziału kpt. dr Horaka po potyczce z Niemcami jest równie ciekawa. Być może potyczka z Niemcami miała miejsce w okolicach podanych przy pomocy koordynat geograficznych, a następnie oddział odskoczył Niemcom w kierunku północnym - ku granicy z Generalną Gubernią (czyli z Polską). Dlaczego akurat tam, a nie na wschód - naprzeciw wojskom sowieckim? Odpowiedź wydaje się być prosta - nie kochał on Rosjan i nie pałał miłością do komunizmu. Ale nie tylko. W tym czasie ten właśnie odcinek granicy pomiędzy GG a Słowacją był słabo obsadzony przez niemieckie wojska i w ogóle słabo chroniony. Powód był oczywisty - polski Ruch Oporu chciał mieć łatwy odcinek granicy do pokonywania przez kurierów z okupowanej Polski via Słowacja na Węgry i dalej do Anglii, gdzie znajdowała się kwatera Naczelnego Wodza i rząd emigracyjny. Ten odcinek granicy był pod tym względem wyjątkowo aktywnym. Szedł nim przemyt z/do GG oraz kurierzy Armii Krajowej dzięki czemu udało się m.in. przewieść, czy jak kto woli przeszwarcować przez kordon wiele cennych dokumentów wywiadowczych i materiałów na temat m.in. niemieckich broni odwetowych. Idąc w tym kierunku kpt. dr Horak po prostu nie chciał narażać swego przetrzebionego oddziału na dalsze straty, bowiem wiedział, że właśnie tam istnieje niewielkie prawdopodobieństwo napotkania na silne ugrupowania Wehrmachtu czy rodzimych faszystów z Hlinkovej Gardy.

Inż. Hiltscher prowadził swe badania na polsko-słowackim pograniczu. Nie podaje on nazwy miejscowości, w której się zatrzymał, ale z tego, co o niej pisze wynika, że zamieszkiwał on w okolicach Piwnicznej, skąd miał łatwy dojazd do góry w której znajdowała się inkryminowana jaskinie - namiary na nią znalazł on w zakupionym przez siebie przewodniku turystycznym. Jak dotąd jedyną górą spełniającą ten warunek jest Wierch Zubrzy - 861 m n.p.m., w którym w partii przyszczytowej od strony wschodniej ma znajdować się jaskinia.

Beskidzkie jaskinie…

Z doświadczenia wiemy, że beskidzkie jaskinie nie mają się co równać z ich tatrzańskimi odpowiednikami. Są to raczej dziury zwane na wyrost jaskiniami. Ich długość waha się w granicach 2 - 25 metrów. W opisywanym przypadku chodziłoby o jaskinię o długości rzędu nawet kilku kilometrów! Skąd ten wniosek? A stąd, że nieopodal - w odległości około 3 km na północny-wschód znajduje się druga ciekawa góra - Pusta Wielka (Pusta) - 1061 m wysokości. Osobiście jestem zdania, że poszukiwania powinny mieć miejsce właśnie tam, mimo tego, iż inż. Hiltscher uważa, że znalezione przez niego dziury wiodą właśnie do systemu jaskiń pod zachodnią częścią Beskidu Sądeckiego. Jak dotąd - podobnie jak w przypadku słowackiej Kopy koło Kral'ovan - nie znaleziono ani śladu tego systemu, a przecież


prawdopodobieństwo istnienia takiego systemu w Kopie jest o wiele większe, niż pod Pustą. Kopa jest masywem skał węglanowych, zaś Pusta zbudowana jest z piaskowców.

Inż. Hiltscher podaje jeszcze jeden ciekawy szczegół, otóż w okolicy obu odkrytych przezeń dziur stwierdził obecność radioaktywności, co sugerowałby, że we wnętrzu góry mogą znajdować się rudy uranu. Owszem, rudy uranowe na terenie Beskidów były poszukiwane przez Niemców i Rosjan w latach 1940 - 1956 i o ile wierzyć relacjom miejscowej ludności - jakieś ślady rud uranowo-torowych zostały na tym terenie znalezione - m.in. w Żarnówce (Beskid Makowski) czy w rejonie Ptaszkowej. Ale - jak już tutaj powiedziano, złoża te nie są warte eksploatacji. Zgadza się natomiast jeden szczegół, a mianowicie - na tym terenie występują źródła wód leczniczych - szczaw, stąd nazwy Szczawnik, Szczawnica, itp., które są nasycone dwutlenkiem węgla. Być może że istnieją tam jakieś podziemne wody nasycone np. siarkowodorem, który jest równie trujący jak CO2… I to pasuje do relacji dr Horaka.

… i Łemkowie

[…] Jeszcze w czasie II wojny światowej rozpoczęły się, początkowo dobrowolne, wyjazdy Łemków na radziecką Ukrainę oraz w głąb ZSRR. Z czasem przesiedlenia te nabierały charakteru coraz bardziej intensywnego (pod wpływem nacjonalistycznej propagandy ukraińskiej) i wymuszanego (umowa międzypaństwowa między Polską a sowiecką Ukrainą o wymianie ludności). Dopiero jednak Akcja "Wisła" za sprawą oskarżenia ludności łemkowsko-rusińskiej o sprzyjanie rebelii wywołanej przez UPA w 1947 roku spowodowała wysiedlenie praktycznie całej ludności łemkowskiej (ok. 40%) z terenów tzw. Łemkowszczyzny na tzw. Ziemie Odzyskane. W wyniku tego procesu rodziny łemkowskie pozostające w Polsce, na Ukrainie czy w Rosji, często ulegały wynarodowieniu - polonizacji lub ukrainizacji. Mimo wielu utrudnień, starsze pokolenie starało się podtrzymywać rodzimą kulturę i język. Stało się to łatwiejsze szczególnie w Polsce po kolejnych "odwilżach", kiedy Łemkowie, począwszy od 1956 roku, mogli starać się o pozwolenie powrotu na swe rdzenne tereny - pod warunkiem jednak, że ich ziemie i domy nie były zajęte przez innych obywateli Polski, którymi zasiedlono tereny Łemkowszczyzny. [...] (=> Wikipedia - http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81emkowie). Pozostawiamy to bez komentarza. Na tych terenach mieszkali Polacy w czasie wojny i ją pamiętają, a zatem enuncjacje autora uważamy za typowe chciejstwo. Tajemniczy baca Slavek i jego dwie córki mogli być właśnie słowackimi Rusinami, którzy zajmowali się przeprowadzaniem ludzi przez granicę ze Słowacji do Generalnej Guberni i vice-versa. Mogli oni współpracować z partyzantką polską i słowacką i - czego nie da się wykluczyć - także sowiecką. Nie zapominajmy, że Nowosądecczyzna była pocięta szlakami kurierów wiodących z GG na Słowację i Węgry a stamtąd do Anglii.

Uwagi końcowe

[…] A tak jeszcze a propos uranu, to nasunęła mi się ciekawa konstatacja - otóż jak już tutaj napisałem, dr Horak podał współrzędne Księżycowej Jaskini - 49°02' N - 020°07' - które sytuują ją w okolicach wsi Vikartovce w Niskich Tatrach. Trzebaż trafu, że to właśnie tam odkryto niedawno dwie z naszego punktu widzenia bardzo ciekawe rzeczy: pochodzący z dawnych epok artefakt zwany Tarczą Cyklopa oraz


właśnie złoże rud uranowych… Pytanie brzmi zatem: czy dr Horak wiedział o tym złożu? Dr Horak musiał o nim wiedzieć, choćby z racji wykonywanego zawodu - był geologiem. Być może wiedzę swą zataił i nie przekazał tej informacji komunistom, bo i dlaczego? Potem, w roku 1965, postanowił tą informację ujawnić w relacji ze swych wojennych przygód. A zatem mielibyśmy do czynienia z d w o m a różnymi artefaktami w jednej relacji? A czemu by nie??? Jednego jestem absolutnie pewien: dr Horak wiedział o wiele więcej niż mógł powiedzieć i chciał przekazać tą wiedzę - która z różnych względów była wiedzą zakazaną, wiec mógł to uczynić tylko nadając jej kształt sensacyjnej historii, którą opublikował w czasopiśmie czytywanym przez speleologów, ale i nie tylko - przez geologów, podróżników i… ufologów. I nie zawiódł się - sprawa nabrała rozgłosu!

Dlaczego tak zrobił? To proste - jako uciekinier z Czechosłowacji pod władzą komunistów, były VIP i Żyd żył na emigracji z komunistycznym wyrokiem śmierci, którą czechosłowacka Št. B. i/albo sowiecka KGB mogły wykonać, gdyby tylko wpadł w ich ręce. Tajemnica, którą nosił paliła go i chciał ją komuś powierzyć. Rodziny nie miał, zresztą każda próba kontaktu z krajem musiała się skończyć zdekonspirowaniem i egzekucją. Dlatego właśnie napisał sensacyjną historyjkę i opublikował ją licząc na to, że ktoś ją przeczyta i zajmie się nią na serio. I to miałoby być rozwiązanie tej tajemnicy??? - a czemu nie? Rozumowanie to ma swój słaby punkt, a mianowicie taki, że dr Horak opublikował to pod swoim nazwiskiem. Gdyby opublikował to pod pseudonimem, to wszystko byłoby zrozumiałe. No, chyba że miał on skuteczną ochronę przed czechosłowackimi i radzieckimi agentami z V Dyrekcji Generalnej KGB - zwanej Departamentem od Mokrej Roboty.

Krótko mówiąc - relacja inż. Hiltschera jest do sprawdzenia. […]

Ciekawa rzecz - podobnie jak jaskinia w Zubrzym Wierchu, przysiółek ten nie jest zaznaczony na wszystkich mapach turystycznych. Jest on zaznaczony na mapach wojskowych i… słowackich mapach turystyczno-samochodowych. Aha, i jeszcze jedno

- znajduje się on dokładnie vis-a-vis słowackiego Wielkiego i Małego Sulina! Mało tego - wiedzie z niego najprostsza droga na szczyt Wierchu Żubrzego, gdzie ma znajdować się wejście do systemu jaskiniowego, w którym ma się ukrywać tajemniczy Księżycowy Szyb. Prawdę powiedziawszy zwróciliśmy uwagę na ten fakt będąc tam w lecie 2006 roku, kiedy zbieraliśmy materiały do naszej pierwszej książki, o czym zresztą w niej napisaliśmy. Czy oznacza to, że byłby to wreszcie ten „ciepły ślad”?

Wnioski

W dniu 28 listopada 2008 roku pojechaliśmy na zwiad w rejon pomiędzy Wierchmolą Wielką a Żegiestowem - Palenicą w celu przyjrzeniu się dokładniej topografii terenu, na którym rozegrały się ponoć wydarzenia opisane przez dr Horaka. Co się udało nam stwierdzić? Udało się stwierdzić mianowicie to, że:

  1. Teren ten jest dość trudny i zakryty. Biegnąca głównym nurtem rzeki Poprad granica jest stosunkowo łatwa do przekroczenia („przerwania” - mówiąc językiem pograniczników), dlatego też w okresie wojny i po niej wiodły przez nią liczne przemytnicze i kurierskie szlaki na/ze Słowacji.


  1. Rzeka Poprad liczy sobie w najszerszym miejscu około 50 m i przejście jej w zimie nie nastręczałoby zbytnich trudności, szczególnie przy zalodzeniu i niskim poziomie wody.

  2. Po polskiej stronie granicy znajdują się góry o stromych i zalesionych zboczach, pokryte żlebami utworzonymi przez potoki, którymi można wejść na ich stoki, co jednak nastręczałoby rannym i zmęczonym ludziom pewne, a może nawet poważne trudności.

  3. Szczyty takich gór jak Zubrzy Wierch i Pusta są niemal niewidoczne z drogi wiodącej z Piwnicznej do Krynicy. Zobaczyć je można od południa dopiero po wejściu na szlaki turystyczne wiodące z Żegiestowa na Wielką Pustą i Jaworzynę - droga Żegiestów Centrum - Pusta (znaki czarne); szlak z Żegiestowa - Palenicy na Pustą (znaki żółte) i szlak z Żegiestowa Zdroju poprzez Stawiska (759 m) i Trzy Kopce (687

m) na Pustą (znaki niebieskie).

  1. Skład drzewostanów tamtejszych lasów zgadza się z tym, który podaje inż. Hiltscher: sosna, buk, brzoza i jodła, czasem świerk. Nie ma tam kosodrzewiny, o której pisał dr Horak.

  2. Nie ma już przysiółka Żdziaryki leżącego pomiędzy Żegiestowem a Żubrzykiem. Mógł to być ten tajemniczy Yzdar/Zdiar z relacji dr Horaka, w którym mieszkał baca Slavek/Sławek z dwiema córkami, ale…

  3. … istnieje potok o nazwie Zdziar (Żdziar), który wypływa z zachodniego zbocza góry Bystre (807 m) i wpada do Popradu ok. 200 m na południe od stacji kolejowej Wierchomla Wielka. Być może inż. Hiltscher właśnie na tej górze znalazł obie Dziury, o których pisze w swym raporcie szczególnie, że…

  4. …sprawa jaskini w partiach przyszczytowych Wierchu Zubrzego jest bardzo ciekawa, bowiem na jednych mapach jest ona uwidoczniona ok. 50 m na wschód od szczytu tego wierchu, a na innych nie ma jej w ogóle. Wygląda na to, że inż. Hiltscher nie szukał jej tam, gdzie wskazywała to mapa.

  5. Podobnie jest z opisem jaskini w przewodnikach - są w nich jedynie wzmianki i nie ma żadnych danych na ich temat.

  6. Dostęp do ewentualnego podziemia zachodniej części Beskidu Sądeckiego w grupie góry Pusta Wielka jest utrudniony ze względu warunki terenowe i dlatego właśnie ukrywanie się partyzantów było bardzo możliwe, bowiem ich wykurzenie z tego terenu musiałoby zaabsorbować Niemcom znaczną ilość sił i środków, w tym użycia wyspecjalizowanych jednostek Alpenkorpsu czy Gebirgsjägern i innych formacji przewidzianych do działań policyjnych i walki w górach.

  7. Budowa geologiczna tych gór stoi w jawnej sprzeczności z tym, co pisze dr Horak w swym doniesieniu - te góry składają się ze skał piaskowcowych fliszu karpackiego - starych piaskowców magurskich. Jedyną możliwością jest bardzo głębokie pęknięcie tektoniczne dwukilometrowej warstwy piaskowców i powstanie jaskini w leżących pod nimi ławic kredowych skał węglanowych… To zgadzałoby się z tym, co pisał dr Horak, ale jak dotąd nie znaleziono takiej pustki skalnej pod tymi górami. Inną rzeczą jest to, że nikt jej tam nie szukał…

  8. W sierpniu 2009 roku znaleźliśmy jeszcze jeden ciekawy ślad, a jest nim jeszcze jeden przysiółek wsi Wierchomla Wielka o nazwie jeszcze zbliżonej do tajemniczego Yzdar - a mianowicie Izdwor! A niedaleko od niego znajduje się masyw Pustej Wielkiej…

Zamierzenia


A zatem możliwość, że to właśnie w tych górach Beskidu Sądeckiego znajduje się Księżycowa Jaskinia jest wysoce prawdopodobna, tym niemniej możliwość istnienia ogromnego systemu jaskiniowego pod grupą Pustej Wielkiej jest jednak wysoce problematyczna, ale błędem byłoby jej wykluczenie. Dlatego też uważamy, że dalsze poszukiwania powinny skoncentrować się po polskiej stronie granicy. Zamierzamy poszukać Księżycowego Szybu na obszarze Beskidu Sądeckiego w pasie przylegającym do masywów Żubrzego Wierchu i Wielkiej Pustej. Jeżeli gdzieś znajdują się ślady pobytu słowackiego pododdziału bojowników z SNP, to tylko tam. Poza tym równolegle postaramy się poszukać informacji o ruchach wojsk na tym terenie w opisywanym okresie - na przełomie października i listopada 1944 roku.

Nie możemy liczyć na relacje świadków, bo ci zapewne już wymarli i nie przekazali swej wiedzy potomnym, poza tym wsie w okolicach Żegiestowa zostały najpierw wysiedlone z ludności żydowskiej, którą zlikwidowano w jednym z obozów zagłady, a po wojnie wysiedlono także Łemków - których część wyjechała na Ukrainę, część do polskich Ziem Odzyskanych oraz najprawdopodobniej na Słowację. Być może mamy rację, i Księżycowy szyb znajduje się gdzieś w górach polsko-słowackiego pogranicza…

ROZDZIAŁ IX - Rekonesans w Yzdar

W sierpniu 2009 roku postanowiliśmy zweryfikować kolejny trop w sprawie Księżycowej Jaskini. Chodzi tu o kolejną kluczową naszym zdaniem postać z relacji dr Horáka - jest nią baca Slavek czy Sławek oraz jego córki - Anna i Olga.

Tym razem założyliśmy, że ci ludzie mieszkali po polskiej stronie granicy - w Żegiestowie albo Wierchomli Wielkiej - w tym kontekście a to tajemnicze „at Yzdar" z dziennika dr Horáka może po prostu znaczyć "koło potoku Żdziar". A zatem śladów Sławka-Slavka należy poszukać właśnie w Wierchomli Wielkiej, bo naszym zdaniem tylko tam mógł mieszkać. Przysiółek Zdziaryki odpada, bo był za blisko granicy i przy drodze z Muszyny do Krynicy, po której jeździły niemieckie patrole. Slavek nie mógłby chodzić w góry nie zwracając na siebie uwagi. Natomiast mieszkając w Wierchomli Wielkiej nie miałby z tym problemu i mógłby iść najprostszą i najbardziej logiczną drogą w kierunku Księżycowej Jaskini i Zubrzego Wierchu właśnie korytem potoku Żdziar...

Jednakże wkrótce wynikła inna okoliczność, a mianowicie taka, że w Wierchomli Wielkiej istnieje także potok i przysiółek o nazwie Izdwor, co również można odczytać


jako Yzdar - wymawiając jako Jzdiar!!! Potok ten przepływa przez centrum Wierchomli Wielkiej. Przysiółek ten znajduje się nieco na północ od centrum tej wioski, której dzisiejszym miejscem centralnym jest kościół (dawniej cerkiew łemkowska) pod wezwaniem Św. Michała Archanioła. A zatem kolejne miejsce podejrzane o związki z Księżycową Jaskinią.

I już by zakończyć ten temat - to miejsce o nazwie Żdziar (Ždiar) znajduje się na południowo-wschodnim stoku słowackiej góry Sliboň (789 m) nieco na zachód od wsi Malý Lipník. Tak więc Slavek mógłby mieszkać w tej miejscowości.

Kolejna sprawa - jeżeli Slavek był partyzantem, to rzecz oczywista musiał się konspirować. Po wojnie mógł zostać aresztowany - jeżeli należał do AK, i albo odsiedzieć wyrok, albo został rozstrzelany jako angielski szpieg. Jeżeli tak, to jego dane powinny znajdować się w nowosądeckim oddziale IPN. Nie zapominajmy, że działał on na terenach działalności licznych grup partyzanckich i mógł brać udział w przerzucie przez granicę broni, materiałów szpiegowskich i ludzi. Nowosądecczyzna była głównym terenem przez który przebiegały szlaki kurierskie - szczególnie w okolicach Eliaszówki i Obidzy (kierunek Litmanová) oraz Tylicza i Muszyny (kierunek Preszow)… - a zatem szlaki kurierskie musiały biec także przez Wierchomlę i Żegiestów.

Inną ewentualnością jest jego wyjazd na Słowację - co jest prawdopodobne zakładając, że był on Słowakiem. W takim przypadku jakiś ślad powinien pozostać po słowackiej stronie granicy.

Trzecia możliwość jest taka, że został on wywieziony wraz z rodziną w ramach akcji

„Wisła" na Ziemie Zachodnie i tam zamieszkał gdzieś w okolicach Wrocławia, Opola, Zielonej Góry, Gorzowa Wielkopolskiego, Szczecina albo Koszalina czy Słupska. W tym układzie też ślad się rozmywa...

I czwarta możliwość - mógł zostać wywiezionym na Ukrainę w ramach repatriacji Łemków, których uznawano za ludność pochodzenia ukraińskiego i co za tym idzie - tutaj ślad też sięgam urywa, bo wątpimy, czy zachowały się po nim jakieś ślady pod panowaniem radzieckim…

Okolice Żegiestowa i Wierchomli Wielkiej po wojnie zostały wysiedlone z Łemków, i zasiedlone przez Polaków z okolic Krynicy. Łemkowie padli ofiarą polityki

„ukrainizacji" prowadzonej przez Austro-Węgry w odpowiedzi na rzekome tendencje moskalofilskie. Lista Łemków, umieszczonych w Thalerhofie, opracowana ok. 1930 r. przez o. W. Kuryłłę i zapewne niekompletna wymienia 1915 nazwisk. Dla porównania, kronikarze Ukraińskich Strzelców Siczowych wśród 8000 ochotników doliczyli się zaledwie 30 Łemków. Jeszcze w czasie II wojny światowej rozpoczęły się, początkowo dobrowolne, wyjazdy Łemków na radziecką Ukrainę oraz w głąb ZSRR. Z czasem przesiedlenia te nabierały charakteru coraz bardziej intensywnego (pod wpływem nacjonalistycznej propagandy ukraińskiej) i wymuszanego (umowa międzypaństwowa między Polską a sowiecką Ukrainą o wymianie ludności). Dopiero jednak Akcja "Wisła" za sprawą oskarżenia ludności łemkowsko- rusińskiej o sprzyjanie rebelii wywołanej przez UPA w 1947 roku spowodowała wysiedlenie praktycznie całej ludności łemkowskiej (ok.


40%) z terenów tzw. Łemkowszczyzny na tzw. Ziemie Odzyskane. W wyniku tego procesu rodziny łemkowskie pozostające w Polsce, na Ukrainie czy w Rosji, często ulegały wynarodowieniu - polonizacji lub ukrainizacji. Mimo wielu utrudnień, starsze pokolenie starało się podtrzymywać rodzimą kulturę i język. Stało się to łatwiejsze szczególnie w Polsce po kolejnych

„odwilżach", kiedy Łemkowie, począwszy od 1956 roku, mogli starać się o pozwolenie powrotu na swe rdzenne tereny - pod warunkiem jednak, że ich ziemie i domy nie były zajęte przez innych obywateli Polski, którymi zasiedlono tereny Łemkowszczyzny. (Wikipedia - http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81emkowie)

Co do ludności Wierchomli Wielkiej, to Wikipedia podaję bardzo ciekawą informację o tym, że: Wierchomla Wielka (łem.Wierchomlia) lokowana była na prawie wołoskim w 1595r przez kardynała Jerzego Radziwiłła. Zasadźcą był Mikuta Zubrzycki z Zubrzyka. Osadnikami byli napływający tu pasterze wołoscy. (Czyli Łemkowie - zatem to oni byli tu autochtonami w czasie II Wojny Światowej - przyp. aut.) Otrzymali aż 30 lat wolnizny na zagospodarowanie. Stanowiła część państwa muszyńskiego. Po likwidacji muszyńskiego państwa biskupów krakowskich (1781) stanowiła dobra kameralne (K.k. Muszyner Cameral Verwaltung).W XIX w osiedlili się tutaj również Polacy i Żydzi. W czasach autonomii galicyjskiej i do 1933 roku była gminą jednowioskową. Następnie należała do gminy zbiorowej w Piwnicznej. Miejscowa ludność repatriowała się w 1945 roku do ZSRR (Ukraina). Pozostałych kilka rodzin wysiedlono w 1947 r. Wieś zasiedlili Polacy z okolic Piwnicznej. (Wikipedia - http://pl.wikipedia.org/wiki/Wierchomla_Wielka) A zatem tajemniczy Sławek czy Slavek mógł być równie dobrze Słowakiem, Polakiem, jak i Żydem. Nie zapominajmy, że Żydem był także kpt. dr Antonin Horák! Jednakże pojawia się zasadnicza trudność, bowiem Niemcy w czasie wojny wysiedlili wszystkich Żydów z tego terenu i umieścili w Getto w Nowym Sączu, a następnie niemal wszystkich zgładzili w obozie zagłady w Bełżcu.

I jeszcze jedna rzecz, tym razem dotycząca jaskiń. W Wikipedii znaleźliśmy ciekawą wzmiankę o jaskiniach pod Pustą Wielką, a brzmi to tak:

Wierchomla Mała - wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie nowosądeckim, w gminie Piwniczna-Zdrój. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego. Wieś położona jest w górnej partii doliny potoku Wierchlomlanka, nad potokiem Tysina, u podnóża Pustej Wielkiej (1061 m. n.p.m.) i południowych stokach Lembarczka (916 m npm). Miejscowość ta została odnotowana w średniowieczu, gdy Ścibor ze Ściborzyc herbu Ostoja (1347-1414) jesienią 1410 r. w imieniu Zygmunta Luksemburczyka najechał na ziemię sądecką i spalił oraz ograbił Stary Sącz, został odparty w potyczkach w Piwnicznej, Łomnicy, pod Wierchomlą. Osada została lokowana w 1603 (wg innych źródeł w 1601) na przywileju biskupa Bernarda Maciejowskiego. Zasadźca miejscowości był Fedor z pobliskiego Szczawnika. Nazywana była Wierchomlą Księżą z racji świadczenia powinności na rzecz proboszcza muszyńskiego. Miejscowość zamieszkiwana była przez Rusinów (Łemków). Stanowiła część biskupiego państwa muszyńskiego. Od 1770 w państwie Habsburgów a od 1781r była własnością skarbu cesarskiego (K.k Muszyner Cameral Verwaltung ). Następne lata to wspólne dzieje z Wierchomlą Wielką. Do 1947 Łemkowie zostali przymusowo przesiedleni na Ukrainę i na Ziemie Odzyskane.


Wierchomla Mała jest miejscowością turystyczną w Popradzkim Parku Krajobrazowym, pomiędzy Muszyną a Piwniczną-Zdrój. Mieści się tu nowoczesna stacja narciarska (działająca od sezonu 1997/98) z 10 wyciągami, w tym najdłuższym w Polsce wyciągiem krzesełkowym (1600 m), czynnym także latem. Odbywają się tu liczne cykliczne imprezy sportowe - narciarskie, rowerowe, wyścigi psich zaprzęgów. Atrakcje turystyczne: stare połemkowskie chaty, liczne źródełka, jaskinie pod górą Pusta Wielka, grillowiska, pole do gry w paintball, skałki do wspinania, szlaki turystyczne piesze i rowerowe, basen kryty, park linowy ze ścianką wspinaczkową, bacówka nad Wierchomlą, niedaleko schronisko Na Hali Łabowskiej, trasa piesza i rowerowa na Jaworzynę Krynicką, skąd można zjechać koleją gondolową do Krynicy. W zimę narciarze mogą przemieszczać się systemem wyciągów do Muszyny - Szczawnika. (Wikipedia - http://pl.wikipedia.org/wiki/Wierchomla_Ma%C5%82a)

A zatem pod Pustą Wielką znajdują się jakieś jaskinie!!! Ale jest to jedyna wzmianka o nich - w żadnym przewodniku czy w Internecie nie spotkałem żadnej wzmianki o nich, a jedynie w Wikipedii. A zatem należałoby to sprawdzić in situ.

A wracając jeszcze do znanej jaskini w Zubrzym Wierchu, to analiza map tej części Beskidu Sądeckiego daje ciekawe rezultaty - jak to widać na zdjęciach, mamy tutaj do czynienia z pewnym fenomenem - otóż patrząc na lokalizację jaskini w Zubrzym Wierchu widzimy, że każda edycja map przynosi nową lokalizację wejścia do tej jaskini, i tak - na mapie „Beskid Sądecki - Mapa turystyczna”, skala 1 : 75.000, Warszawa 1974, jaskini tej nie uwidoczniono, co wcale nie dziwi, boż władza ludowa obawiała się, że zostanie ona wykorzystana w niecnych celach przez „wrogów ludu” i

„brzydkich, złych imperialistów”.

Na kolejnej mapie turystycznej „Beskid Sądecki - Mapa turystyczna”, skala 1 : 75.000, Warszawa - Wrocław 2001, jaskinia ta znajduje się w partii przyszczytowej Zubrzego Wierchu od strony wschodniej.

Trzecia mapa - „Beskid Sądecki”, wyd. III, skala 1 : 50.000, Kraków 2006, lokalizuje wejście do jaskini po zachodniej stronie szczytu Zubrzego Wierchu, na grzbiecie łączącym tą górę z sąsiednią górą Bystre (807 m).

Na mapie z 2008 roku „Beskid Sądecki”, skala 1 : 50.000, Piwniczna 2008, jaskinia znowu wraca w partie przyszczytowe Zubrzego Wierchu od strony wschodniej, a co więcej - wejście to jest usytuowane na polanie, a przynajmniej na bezleśnym miejscu.

Następne mapy i ... Na mapie „Krynica Zdrój, Muszyna i okolice”, skala 1 : 50.000, Piwniczna 2009 oraz „Popradzki Park Krajobrazowy”, skala 1 : 60.000, Warszawa 2009, wejście do jaskini znajduje się po zachodniej stronie szczytu Zubrzego Wierchu.

Natomiast w interesującej zbiorowej monografii „Atlas Gór Polski”, wyd. II, Warszawa 2008, tej jaskini w ogóle nie ma… Po prostu nie ma i już. Są za to inne niemniej ciekawe informacje, które przytoczę w innym miejscu.

Czego dowodzi powyższe? Ano tylko tego, że albo mapy turystyczne robiono na kolanie z dokładnością pozostawiającą sobie wiele do życzenia, albo mamy do


czynienia z dwoma jaskiniami w Zubrzym Wierchu - jedna w partii przyszczytowej od wschodu, druga na grzbiecie łączącym Zubrzy Wierch z Bystrem od strony zachodniej

- w większej odległości od szczytu, niż ta pierwsza. I to zdaje się zauważył także inż. Hiltscher.

Istnieje w tej części Beskidu Sądeckiego jeszcze jedna jaskinia, Jaskinia Diabla Dziura obok Diabelskiego Kamienia położona na stoku Jaworzyny Krynickiej (1114 m) - ale nie może być wzięta pod uwagę ze względu na bliskość Krynicy - miasta o znacznym natężeniu ruchu turystycznego i narciarskiego - nawet w czasach wojny. Po I wojnie światowej odnowiono wiele obiektów i wybudowano również kilka nowych np. Nowe Łazienki Mineralne, pensjonat Lwigród, Nowy Dom Zdrojowy. W tym czasie zbudowano także schronisko na Jaworzynie Krynickiej i kolejkę na Górę Parkową, stadion zimowy oraz tor saneczkowy. Poza czysto uzdrowiskowym obliczem, Krynica- Zdrój stawała się w tym czasie również znanym ośrodkiem sportów zimowych. Wystarczy wymienić, iż odbyły się tu m.in. Mistrzostwa Europy w saneczkarstwie i Mistrzostwa Świata w hokeju na lodzie. Druga wojna światowa i okres okupacji przerwały rozwój uzdrowiska. Po wojnie nastąpiła rozbudowa kurortu, powstały bardzo nowoczesne na ówczesne czasy sanatoria branżowe, zakład przyrodoleczniczy, Pijalnia Główna z salą koncertową, korty tenisowe, boiska. (Portal Krynica24.pl - http://www.krynica24.pl/pl/warto_wiedziec/krynica_historia/) Wynika z tego, że obszar ten był stale penetrowany przez ludzi i ukryć się tam było bardzo trudno, a zatem możemy go śmiało wyłączyć z naszych rozważań.

W dniu 28 sierpnia 2009 roku udaliśmy się na rekonesans do Wierchomli Wielkiej, gdzie znajdują się dwa potoki o nazwach zbliżonych do słowa Yzdar. Pierwszy z nich Żdziar spada z grzbietu Bystre rozciągającego się pomiędzy szczytami Wierchu Zubrzego i Rąbaniskami (786 m). To właśnie tutaj prowadziła swe poszukiwania ekipa inż. Marco Hiltschera, która najprawdopodobniej dotarła do Jaskiń w Zubrzym Wierchu. Oczywiście mogli się w niej ukrywać partyzanci i na pewno się ukrywali przed skokiem przez granicę na słowacką stronę. Ale to nie mogła być Księżycowa Jaskinia.

Pozostały zatem dwa miejsca: pierwsze z nich, to przysiółek Izdwor położony nad potokiem o tej samej nazwie spływającym ze stoków Kiczery (840 m) i wpadającego do Wierchomlanki niemalże w centrum wsi. Zwiedzamy stary cmentarz przy kościele zaadaptowanym z cerkiewki. Na nim znajdują się mogiły z charakterystycznymi sześcioramiennymi krzyżami z ukośna poprzeczką i zwyczajne krzyże łacińskie. Napisy na nagrobkach są w języku polskim i łemkowskim. Widać przenikanie się tych dwóch kultur.

Krajobraz jest bajkowy - jedziemy samochodem w górę potoku Izdwor aż do domu sołtysa Wierchomli. Stąd rozpościera się wspaniały widok na gęsto zalesione północne stoki całego gniazda górskiego Wielkiej Pustej i Zubrzego Wierchu. Gdyby Slavek rzeczywiście mieszkał tutaj, to nie miałby najmniejszego problemu z dojściem do któregokolwiek miejsca w masywach Pustej Wielkiej i Zubrzego.

Jedziemy dalej w kierunku Wierchomli Małej. Dolina coraz bardziej się zaciska - po obu jej stronach wyrastają dość strome stoki gór. Krajobraz zaczyna przypominać nieco Niskie Tatry… Przychodzi na myśl opowiadanie dr Horáka i podana przezeń


lokalizacja Księżycowego Szybu w Niskich Tatrach. Kto wie, czy starszemu już i steranemu życiem człowiekowi nie pomyliły się dwie miejscowości? Ich podobieństwo jest uderzające, co widać szczególnie w okolicach parkingu przed terenami narciarskimi Wierchomli Małej. Jeszcze tutaj wrócimy, bo tymczasem pojechaliśmy pod Malý Lipník, by obejrzeć trzecią lokalizację o nazwie zbliżonej do Yzdar.

I rzeczywiście - z dość widokowego miejsca udało się nam sfotografować połogi, szeroki stok o nazwie Ždiar opadający od szczytu góry Sliboň w kierunku rzeki Poprad i granicy z Polską. Gdyby Slavek mieszkał pod tym stokiem, to mógłby przeprowadzać ludzi na obie strony granicznej rzeki i penetrować jaskinie po obu stronach granicy… Niestety nie wiadomo, czy pod tym stokiem znajdowały się przed i w czasie wojny jakieś zabudowania - teraz ich tam nie ma. Widoczne na zdjęciach budynki to polska osada Ługi. Dopiero budynki na dalszym planie i za rzeką należą do Malego Lipníka. Po słowackiej stronie przy drodze do Malego Sulína nie ma żadnego budynku. Rzeka Poprad jest tam stosunkowo wąska i można ją przekroczyć bez mniejszych problemów. Jesteśmy jednego pewni - Slavek musiał mieszkać właśnie w którejś z tych miejscowości. Brak jego śladów po stronie polskiej jest całkowicie wytłumaczalny wydarzeniami tuż po wojnie. Jeżeli Slavek nie został wywieziony z tego terenu, to mógł pojechać do córki, która wyszła za mąż za jednego z towarzyszy dr Horáka. Tego możemy być pewni.

Tymczasem postanowiliśmy wrócić tutaj i zorganizować kolejną wyprawę do Pustej Wielkiej, gdzie najprawdopodobniej znajduje się rozwiązanie tej zagadki sprzed 65 lat. Studiując „Encyklopedię Gór Polski” stwierdzamy bardzo ciekawe opisy budowy geologicznej tej części Beskidów, a mianowicie:

Beskid Sądecki tworzą skały płaszczowiny magurskiej, czyli flisz karpacki złożony z piaskowców, łupków i margli. W obrębie płaszczowiny magurskiej wyróżnia się tutaj dwie podjednostki: na północy sądecką i nasunięta na nią od południa - krynicką. […] W podjednostce krynickiej zaś występują zlepieńce i piaskowce gruboławicowe. W górach zdarzają się niekiedy wychodnie piaskowców, np. Kamień św. Kingi pod Skałką (1163 m), skałki w rezerwacie „Wierchomla” (które nas interesują, bo są to jedyne wychodnie w okolicy), Czarci Kamień i Skamieniała Córka w okolicach Wierchu nad Kamieniem (1082 m).

W rejonie tym znajdują się także jaskinie: Rysia (4 m długości) i Niedźwiedzia (kilkaset metrów korytarzy - a to oznacza, że możliwe jest istnienie dużych jaskiń w masywach piaskowcowych!!!), kilka jaskiń odkryto na stokach pobliskiej Sokołowskiej Góry. […]22

Dlaczego podkreśliliśmy te margle? Ano dlatego, że margiel jest to skała osadowa, zwykle szara; składa się z węglanów (wapnia lub magnezu) i minerałów ilastych, używany do wyrobu cementu, także jako nawóz mineralny (sztuczny), ma słaby, nieprzyjemny zapach. Dobrze reaguje z HCl (pozostawia błotnistą plamkę). Margle są skałami pośrednimi między skałami węglanowymi a okruchowymi. Zbudowane są głównie z kalcytu (od 50 do 70% według Czermińskiego, od 33 do 67 wg Smulikowskiego), któremu towarzyszą mniejsze ilości dolomitu, syderytu i minerałów ilastych. Mogą one ponadto zawierać domieszki materiału okruchowego, którego

0x01 graphic

22 „Encyklopedia Gór Polskich”, Warszawa 2008, s. 309.


zwiększony udział prowadzi do powstawania odmian piaszczystych lub piaskowców marglistych. Margle są na ogół mniej twarde i zwięzłe niż wapienie, różnią się od nich także ciemniejsza barwą. Cechą charakterystyczną tych skał jest silne "burzenie" z 10% HCl, podczas którego wytrąca się i pozostaje osad minerałów ilastych. Rozpoznać je czasem można po płaskiej powierzchniowo łupliwości oraz nawet wymyte, brudzą ręce. (Margle - http://www.mount.cad.pl/g/budowa/rodz_skal/prawa/index_skal/skaly/15.htm oraz Wikipedia - http://pl.wikipedia.org/wiki/Margiel)

I jeszcze jedna poszlaka:

Budowa geologiczna Beskidu Sądeckiego, podobnie jak i innych pasm Zewnętrznych Karpat fliszowych jest dość monotonna. Występują tu dość grube (do kilku km), serie piaskowców przewarstwiających się z łupkami ilastymi, mułowcami i iłowcami. Utwory te znane są pod wspólną nazwą fliszu karpackiego i tworzyły się od górnej jury poprzez kredę do dolnego trzeciorzędu, czyli paleogenu na dnie zbiornika tzw. Oceanu Tetydy. W czasie oligoceńskich i mioceńskich ruchów górotwórczych zostały odkłute, czyli oderwane od pierwotnego podłoża, i pchnięte ku północy na odległość kilkudziesięciu kilometrów tworząc szereg ponasuwanych na siebie płaszczowin. Spoczywają one na krystalicznym podłożu platformy paleozoicznej. Beskid Sądecki budują głównie dość twarde piaskowce magurskie należące do płaszczowiny magurskiej. Obok nich występują łupki ilaste i zlepieńce, poza tym warstwy podmagurskie, warstwy hieroglifowe, łupki pstre i margle. […]

Mniejsze formy możemy napotkać w rezerwacie "Baniska", na Zadnich Górach (969

m) i Wietrznych Dziurach. Interesujące są wychodnie piaskowców skałki na Wdżarach koło Prehyby, Kamień św. Kingi, Wierch nad Kamieniem czy Diabelski Kamień pod Jaworzyną Krynicką Niewielkie jaskinie występują na zboczach Wierchu nad Kamieniem (1064 m) i Wierchu Zubrzy (860 m).

Interesującym bogactwem są wody mineralne zwłaszcza szczawy w Krynicy, Piwnicznej, Żegiestowie, Złockiem, Łomnicy, Muszynie, Tyliczu. Najprostsze z nich, szczawy wodorowęglanowo-ziemno-alkaliczne są pochodzenia infiltracyjnego, co oznacza że wsiąkające wody opadowe nasycają się na swej drodze dwutlenkiem węgla W ten sposób nabierają agresywności rozpuszczając minerały zawarte w skałach. Dowodem na występowanie pod ziemią powulkanicznego dwutlenku węgla jest obecność skał wylewnych w Szczawnicy i na Słowacji.

W Złockiem, Szczawniku, Krynicy, Tyliczu i Powroźniku odkryto mofetowe wyziewy dwutlenku węgla. Inne, bardziej złożone, to szczawy wodorowęglanowo- o-chlorkowo-sodowe lub wysoko zmineralizowane szczawy wodorowęglanowo- sodowe. Tworzą się one na skutek zmieszania reliktowych solanek ze szczawami infiltracyjnymi (np. źródło Jan w Szczawnicy) lub na dużych głębokościach w warunkach izolacji od powierzchni ziemi i wód powierzchniowych. Następuje tam nasycanie reliktowych solanek powulkanicznym dwutlenkiem węgla i przeobrażanie wód w wodorowęglanowo-sodowe. (Beskid Sądecki - http://rzeznicy.republika.pl/t2001/beskids/bs04.html)


Czy wszystko jest jasne? Pod grubowarstwowymi piaskowcami płaszczowiny krynickiej znajdują się m.in. margle płaszczowiny magurskiej. I taka konfiguracja może być właśnie w rejonie Wierchomli. Poza tym te trujące wyziewy, o których wspominał dr Horák w swym dzienniku mogły mieć miejsce tylko tam!

A zatem postanowiliśmy udać się w okolice Wielkiej Pustej, by zbadać jej tajemnice.

ROZDZIAŁ X - Kurierskie szlaki

Szczawy, wody mineralne zawierające powyżej 1 g wolnego dwutlenku węgla (IV) (CO2) w 1 dm³ wody. Szczawy to wody infiltracyjne, które wsiąkając w podłoże napotykają wyziewy dwutlenku węgla (IV) (w Polsce związane z wulkanizmem Karpat w trzeciorzędzie). Nasycając się nim, stają się bardziej aktywne chemicznie i rozpuszczają skały, w których płyną (mineralizują się). Występują w południowej części Beskidu Sądeckiego i na wschodnim pograniczu Pienin, w Szczawnicy, Krościenku nad Dunajcem, Krynicy, Piwnicznej, Muszynie, Wysowej, Żegiestowie- Zdroju, także w Szczawnie-Zdroju. Dwutlenek węgla jest wulkanicznego pochodzenia. Chemicznie jest to stężony kwas węglowy z domieszkami soli mineralnych. Jak widać, w okolicy Wielkiej Pustej znajduje się wiele źródeł wód mineralnych, a zatem mogą się również znajdować przestrzenie skalne wypełnione częściowo lub nawet całkowicie dwutlenkiem węgla. A właściwie na pewno.

Chcielibyśmy zwrócić tutaj uwagę Czytelnika na pewien arcyciekawy aspekt sprawy Księżycowej Jaskini i … zamachu na Gibraltarze na gen. Władysława Sikorskiego.

„Gdzie rzeka, a gdzie las?” - powie ktoś. A jednak jest coś wspólnego z tymi dwoma wydarzeniami. Ale po kolei. W trzeciej części trylogii na temat zamachu na Gibraltarze pt. „Gibraltar i Katyń”23, jej autor - Tadeusz A. Kisielewski pisze m.in. o kurierskich szlakach na Nowosądecczyźnie w czasie II Wojny Światowej.

Dlaczego sprawa kurierskich szlaków jest tak ważna? - ano dlatego, że kpt. Horak i jego ludzie jakoś musieli się dostać na teren Polski - czyli ówczesnej Generalnej Guberni - gdzie przechowano ich w Księżycowej Jaskini. W tym kontekście Slavek mógłby być kimś z polskiej czy słowackiej konspiry wyspecjalizowanym w przemycie ludzi przez granicę pomiędzy GG a Słowacją. Tacy ludzie mają zazwyczaj kilka met (melin) i jedną z takich melin mogła być właśnie Księżycowa Jaskinia.

W opisywanym przez nas odcinku granicy znajdowały się, według cytowanych przez Tadeusza Kisielewskiego dokumentów, co najmniej cztery szlaki albo kanały

0x01 graphic

23 Wyd. Rebis, Poznań 2009.


przerzutowe kurierów z terenów GG do Słowacji i dalej na Węgry. Cytuje on opinię Jana Cieślaka na temat kanałów przerzutowych na Nowosądecczyźnie:

Powiat Nowy Sącz:

Droga przerzutów używana tak dla wojskowych, jak i dla uchodzącej ludności żydowskiej prowadziła z Krynicy przez Tylicz do miejscowości Lenartec.24 […] Druga droga prowadziła ze Szczawnicy do Krościenka przez Dunajec do Orlova na Słowacji i dalej do Koszyc. […] Drogami powiatu nowosądeckiego przeszło w okresie okupacji około 8.000 ludzi.

Powiat Limanowa:

Przerzuty z limanowskiego szły drogamina Krynicę- Muszynę i Orlovo25 po stronie słowackiej i na Żegiestów- Alverna26 na Słowacji. […]

Jan Cieślak podaje również ciekawą informację na temat ruchu granicznego na tych terenach, i tak:

…istniał także taki odwrotny ruch przez granicę (tzn. ze Słowacji do Polski/GG) i był przez Niemców tolerowany.27

Wymienia on również inne trasy przerzutów, które najczęściej były używane: Wariant:

  1. Nowy Sącz - Rytro - Komarzyska - Eliaszówka - Lubonia lub Kieżmark - Prešov - Koszyce - Budapeszt;

  2. Nowy Sącz - Bardejov - Salgotarian - Sarospartak - Budapeszt;

  3. Warszawa - Nowy Sącz - Szczawnica - Poprad - Dobšina - Rozsnyo - Budapeszt;

W którym miejscu przekraczano granicę:

W wariancie A - przez szczyt Eliaszówki i Koszycki Las;

W wariancie B wprost na słowacką wieś Lenartovo, a na Węgry i na wieś Garany;

W wariancie C ze Szczawnicy na wieś Leśnicę, a na Węgry przez Park Andrassych nad Velko Polono do Rożniawy.

Miałem jeszcze inne przejścia, np. Sanok - Użgorod lub Zakopane - Wysokie Tatry - Poprad. […]28

Następny ślad znaleźliśmy na stronie „Internetowego Przewodnika po Polsce”, gdzie pod hasłem „Żegiestów Zdrój” znaleźliśmy następujący passus:

0x01 graphic

24 Chodzi o wieś Lenartovo.

25 Miejscowość Orlov k./Plavča.

26 Niestety nie udało mi się ustalić, co to za miejscowość i gdzie jest położona. Być może chodzi o jakąś miejscowość położoną w należącej do Węgier części Słowacji lub na Węgrzech, która to nazwa została zmieniona po wojnie.

27 Papiery Cieślaka, Stanisława Groblewska, maszynopis, s. 1 i 2.

28 Ibidem.


W czasie II wojny światowej Żegiestów był jednym z ośrodków kurierskich organizujących przerzuty na Węgry. W czasie działań wojennych uzdrowisko nie ucierpiało, dzięki czemu mogło rozwijać się bez większych przeszkód.29

Kolejny ślad wskazuje Józef Bieniek w artykule pt. „Sądeczanie na granicznym szlaku” ze strony internetowej „Dawno temu w Nowym Sączu…” - http://www.nsi.pl/almanach/art-ludzie/sadeczanie_na_kurierskim_szlaku.htm :

Przygraniczne położenie Sądecczyzny i jej topograficzna specyfika narzuciły tutejszym ziemiom w latach II wojny światowej dodatkowe zadania, związane ściśle z antyhitlerowskim ruchem oporu. Były nimi: przerzuty przez granicę polsko - słowacką osób uchodzących z kraju do armii polskiej na Zachodzie oraz kurierstwo, czyli służba łącznościowa na liniach wiążących władze krajowego podziemia z rządem i Naczelnym Wodzem na emigracji.

Zaczęło się to 17 września 1939 roku, kiedy - w wyniku uzgodnień władz polskich z rządami Węgier i Rumunii - zostały otwarte granice i w bramy naszych południowych sąsiadów weszły człony rozbitych armii, a z nimi naczelne dowództwo i władze zwierzchnie RP oraz tysiące osób z międzywojennej czołówki politycznej, społecznej i kulturalnej. To przejście kierowniczych sfer przedwrześniowej Polski na obczyznę i stopniowe z biegiem czasu ich oddalanie się od ojczystych granic, z równoczesnym powstawaniem krajowego podziemia, stworzyło w pierwszym rzędzie konieczność zorganizowania stałej sieci łącznościowej, która by wiązała ośrodki dyspozycyjne polskich władz na emigracji z kierownictwem krajowego ruchu oporu.

Problemem zbudowania „mostu" łącznościowego ponad granicami i państwami zajęły się już w październiku 1939 r. specjalne wydziały przy rządzie polskim w Paryżu i Komendzie Głównej SZP ZWZ w Warszawie. „Filarami" pierwszego „mostu" na linii Warszawa - Paryż stały się, tworzone równocześnie, bazy i placówki pomocnicze w Budapeszcie, Bukareszcie i Belgradzie.

Głównymi barykadami na trasach „mostu" były granice międzypaństwowe. Z tym, że specyfika zaistniałej sytuacji wojennej wyłączyła z możliwości operacyjnych granicę wschodnią i częściowo północną, przesuwając główny ciężar problemu łączności zewnętrznej na kierunek zachodni i południowy.

Nurt łącznościowy, rozgrywający się wyłącznie na płaszczyznach konspiracyjnych, a więc pozbawiony jawności działania, podstaw

0x01 graphic

29 Internetowy Przewodnik po Polsce - http://polska.byethost4.com/modules.php? op=modload&name=PagEd&file=index&topic_id=6&page_id=43.


prawnych i ochrony ze strony oficjalnego ustawodawstwa, nie mógł istnieć i działać w społecznej próżni. Chcąc egzystować i operować na wyznaczonych kierunkach, musiał sobie stwarzać własne formy organizacyjne i cały szereg ogniw specjalnych, z szeroko rozwiniętym zapleczem i służbami pomocniczymi. Mowa oczywiście o łączności konwencjonalnej, czyli o kurierstwie lądowo - morskim, które, zwłaszcza w początkowym okresie wojny, było jedyną formą wiązania krajowego podziemia z wolnym światem. Dopiero później została uruchomiona łączność radiowa, a od 15 lutego 1941 r. w sukurs kurierstwu i radiostacjom przyszło lotnictwo, które z baz angielskich, a później włoskich dokonywało lotów ze zrzutami ludzi, poczty, pieniędzy i broni dla ruchu oporu w Polsce. Kurierstwo jednak istniało i działało do końca wojny, wykonując te zadania, których ani radio, ani zrzuty nie były w stanie zrealizować.

A więc o kurierstwie. A raczej o tych jego odcinkach, na których operowali przez wszystkie lata wojny Sądeczanie, czołowi żołnierze kurierskiego frontu, na etatach Wojskowej Bazy Przerzutu i łączności nr 1, kryptonim: „Romek", „Liszt" i „Pestka" oraz rządowej placówki

„W" w Budapeszcie. Byli nimi: Jan Freisler ps. „Sądecki",

Franciszek Krzyżak ps. „Karol", Leopold Kwiatkowski ps.

„Tomek", Zbigniew Ryś ps. „Zbyszek" i Roman Stramka ps.

„Bardyjowski" i inni. Wszyscy zresztą mieli po kilka pseudonimów i tyle samo „lewych" nazwisk", zmienianych co pewien czas, gdy stawały się zbyt znane, lub gdy w kręgu „zielonych granic" zaistniała wsypa.

Swoistym dramatem dla piszącego o tych sprawach jest fakt, że kurierstwo stanowi temat o nieprawdopodobnym bogactwie wątków, spraw i zdarzeń, których w kalendarzowym skrócie szerzej potraktować nie można. Ukażemy więc tylko ważniejsze fragmenty większej całości.

Jako pierwsza, lub jedna z pierwszych, rozpoczęła pracę na sądeckim odcinku przerzutu i łączności trasa zorganizowana na zlecenie warszawskiej komórki Związku Oficerów Rezerwy (ZOR) przez sądeczanina, wychowanka kolejarskiej rodziny Zenglów (ul. Zygmun- towska 38), por. Klemensa Konstantego Gucwę ps. „Góral".

„Góral" po koleżeńsku „Kostek", wychowanek Kolejowego Przyspo- sobienia Wojskowego, bardzo popularny i lubiany, był właściwie twórcą głównego w Sądecczyźnie zespołu kurierskiego, który pracował od marca 1940 r. do końca wojny, wpisując się złotymi literami do historii łączności zagranicznej. Zespół „Górala" zaczynał od przerzutów. Pierwszymi klientami byli oficerowie nadsyłani przez centralę ZOR w Warszawie. Z czasem lista uchodźców poszerzyła się na całą Polskę. „Szli na Górala" wszyscy, którym udało się zdobyć z nim kontakt.

„Góral" skompletował doskonały zespół złożony przeważnie z kolejarskich synów, byłych kolegów z Kolejowego Przysposobienia


Wojskowego, rozkochanych w łażeniu po beskidzkich „zbyrkach", świetnych narciarzy i sportowców. Pierwszymi, którzy poszli na graniczną służbę byli: Jan Freisler, Leopold Kwiatkowski, Franciszek Krzyżak i Roman Stramka. Oni też pierwsi, zdając „żywy towar" w attachacie polskim przy Vaciutca, „wpadli w oko" kierującym sprawami uchodźców oficerom i zostali zaangażowani na etaty kurierów na linii Budapeszt - Warszawa. Z dniem 1 kwietnia 1940 roku , po złożeniu przysięgi na rotę ZWZ, cała czwórka rozpoczęła służbę łącznościową na etacie Wojskowej Bazy Przerzutu i Łączności Nr 1, kryptonim „Romek", w Budapeszcie.

Służba kurierska przebiegała według z góry ułożonego harmo- nogramu. Wyznaczonego dnia i godziny, w ustalonym punkcie, kurier otrzymywał pocztę szyfrowaną w postaci mikrofilmów i innych utajnionych dokumentów, najczęściej w tak małej postaci, że kryły się w obsadce wiecznego pióra, tubce po paście do zębów, puderniczce, czy uchwycie walizki - no i ruszał w drogę. Najpierw pociągiem w stronę słowackiej granicy. Jeden czy dwa przystanki przed granicą wysiadał i znając teren, czekał na melinie do zmroku. Nocą przekraczał węgiersko - słowacką granicę, po czym koleją lub umówioną wcześniej taksówką docierał w pobliże granicy polskiej, gdzie znów czekał nocy, pod której osłoną „przeskakiwał" granicę i lądował na ojczystej ziemi. Oczywiście, jeśli mu szczęście sprzyjało i nie „nadział" się na patrol słowacki lub Grenzschutzu. Bo wtedy albo ginął w walce, albo pochłaniał go Auschwitz.

Oczywiście podany wyżej przebieg rajdu jest bardzo uproszczony i schematyczny, W rzeczywistości bowiem bywało różnie: na kurierskim szlaku wyrastały setki przeszkód i nieprzewidzianych zdarzeń, z których cało wychodzili tylko ci, którzy dysponowali maksymalnym zasobem sił fizyczno - psychicznych, odpowiednią zaprawą, zimną krwią, sprytem i odwagą, lub tacy, do których uśmiechnął się w krytycznym momencie łaskawy los.

Ale wróćmy znów do naszych Sądeczan i śledźmy dalej ich losy. Główne punkty kurierskiej przysięgi złożonej na rzecz Bazy Wojskowej brzmiały: nie kontaktować się z żadnymi organizacjami prowadzącymi łączność z krajem, służbę w Bazie utrzymać w najgłębszej tajemnicy, nie przyjmować żadnych zleceń od instytucji i osób, poza pocztą Bazy

„Romek". Chodziło oczywiście o zachowanie absolutnej konspiracji i dyscypliny oraz bezpieczeństwa ludzi i spraw, co w Budapeszcie, gdzie roiło się od agentur wywiadowczych wszystkich zainteresowanych wojną państw, było bezwzględną koniecznością. Wszystkie te uwarunkowania i zastrzeżenia nie dotarły do przekonania naszej czwórki. To byli przede wszystkim wspaniali patrioci, pragnący służyć wszystkim i wszystkiemu, co nosiło miano: Polska - Ojczyzna. Przy tym szalenie koleżeńscy i życzliwi dla całego świata, nie byli w stanie odmówić prośbom różnych działaczy budapeszteńskiej Polonii i, idąc w rejs do kraju, zabierali podrzuconą im pocztę, z obowiązkiem


doręczenia pod wskazanym adresem. Przyłapani przez kontrwywiad na tego rodzaju „usługach obcych", zostali zwolnieni z Bazy i rozkazem Komendanta Głównego ZWZ, gen. Grota - Roweckiego z dnia 31.10.1940 r. przekazani do dyspozycji powstałej właśnie w Budapeszcie placówki „W" (Węgry), będącej „filarem" dla „mostu" łączności cywilnej między władzami na emigracji a Delegaturą Rządu w Warszawie.

Kurierstwo, wbrew pozorom spokojnego pokonywania wyznaczonych i zorganizowanych tras, było w rzeczywistości swoistym frontem, na którym nocami w obustronnych rejonach pogranicza huczały strzały i ginęli lub wpadali w ręce wroga żołnierze łączności, względnie holowane przez nich osoby. Było takich zdarzeń wiele. Ale tu wspomnimy tylko o kilku poważniejszych. W lutym 1940 roku na szlak

„Górala" weszła kurierka Komendy Głównej ZWZ Krystyna Michalska ps. „Michcik". Jej punktem etapowym na terenie Nowego Sącza był współpracujący żywo z siatką „Górala" dom Harsdorfów przy ul. Batorego 78. Któryś z kolei rajd wypadł Michalskiej w maju 1940 r. 23 maja znalazła się u Harsdorfów i tu ją właśnie, idące jej śladem Gestapo dopadło. Aresztowana, zginęła rozstrzelana koło Tarnowa. W międzyczasie szereg organizacji warszawskich, które obsługiwał „Góral", scaliło się, tworząc tzw. Centralny Komitet Organizacji Niepodległościowych (CKON), z inż. Ryszardem Świętochowskim na czele. Świętochowski, głośny polityk z grupy Paderewskiego i gen. Sikorskiego (Front Morges), zajął zdecydowanie wrogą postawę w stosunku do oficjalnej formacji wojskowej, jaką był Związek Walki Zbrojnej. Popadł więc w konflikt ze swoim najbliższym przyjacielem, gen. Sikorskim, i, aby sytuację wyklarować, wybrał się w podróż do Paryża. Człowiek zamożny, przyzwyczajony do luksusowych warunków jazdy w międzynarodowych ekspresach, a przy tym typowy mieszczuch, wybrał się w daleką drogę jak na spacer w Aleje Ujazdowskie, w eleganckim garniturze i w... lakierkach. Toteż gdy zjawił się w melinie „Górala" z prośbą a pomoc w drodze do Paryża,

„Góral" z miejsca zadecydował: „Dobrze, panie inżynierze, pomóc panu jest moim służbowym obowiązkiem, ale ostrzegam, że w pańskim wieku, przy braku sportowej zaprawy, nie będzie to sprawa łatwa. Lat panu nie ujmiemy, pokonywać górskich stromizn nie nauczymy, ale ubrać pana w odpowiedni garnitur możemy i musimy". W pierwszej połowie maja, Świętochowski, przebrany za turystę i oddany pod opiekę „lepszego z najlepszych", Jana Freislera ps. „Sądecki", ruszył w drogę. Z Nowego Sącza taksówką do Jazowskiej Obidzy, gdzie czekało dwóch szczawnickich górali (bracia Mastalscy), którzy mieli doprowadzić Świętochowskiego na pierwszy pod granicą punkt etapowy. Ale po kilku kilometrach, gdzieś w rejonach Przystopia, Świętochowski upadł i powiedział: - „Ni kroku dalej. Nie dam rady!" Zrobiono więc z gałęzi nosze i doniesiono pechowego „turystę" do Szczawnicy. Po drodze złapał zapalenie płuc i o dalszej drodze nie było mowy. Chorym zajęli się: zaprzysiężony lekarz Zdzisław Kołączkowski i dyplomowana pielęgniarka (na


ideowym etacie ruchu oporu) Melania Czamara ps. „Jedlina". Po dwóch tygodniach, gdy Świętochowski czuł się lepiej, Freisler zorganizował przerzut inżyniera do leżącej po słowackiej stronie wioski Leśnica. W Leśnicy czekał umówiony taksówkarz, Józef Lach z Popradu, który przewiózł Świętochowskiego z Freislerem i obstawą do miejscowości Mala Veska, leżącej tuż pod wałem lesistych wzgórz, których wierzchołkiem biegła granica między Słowacją i Węgrami. O zmroku ruszono w drogę. Niestety, los znów stanął w poprzek zamiarom inżyniera. W pewnym momencie natknęli się na patrol słowackich „pohraniczników", którzy krzycząc: - „Stojte! Ruki hore!" - zaczęli biec w ich stronę. Ochrona inżyniera - cwaniaki zielonych granic - zniknęli w leśnej gęstwinie. Freisler, niosąc bagaże Świętochowskiego z kupą forsy i ważną pocztą dla gen. Sikorskiego, też nie miał na co czekać. Osamotniony inżynier próbował uciekać, ale zaplątał się w korzenie i upadł, dostając się w ręce Słowaków. Kolejny etap jego losu - to więzienie gestapowskie w Nowym Sączu i wyjazd 11 września 1940 r. do Auschwitz. Od tego momentu wszelki ślad po Świętochowskim zaginął. Odnotowano w tej sprawie tylko fakt, że Freisler za uratowanie poczty Świętochowskiego otrzymał od Sikorskiego wysokie odznaczenie i pochwałę.

Wciąż tkwimy w 1940 r., bo właśnie w tym roku na sądeckich szlakach kurierskich wydarzył się jeszcze jeden szczególniejszy fakt: aresztowanie i odbicie ze szpitala w Nowym Sączu emisariusza Jana Kozielewskiego, vel Piaseckiego, vel Karskiego. Oprócz wspomnianych już linii, działała trasa przerzutu i łączności w ramach powstałego właśnie rejonu ZWZ, zwanego Inspektoratem Nowy Sącz, kryptonim „Sarna". W zespole inspektorackim wybijał się odwagą i sprytem młody podchorąży, były komendant placówki Straży Granicznej, Zbigniew Ryś ps. „Zbyszek". Ryś, po powrocie z wrześniowego frontu, zajął się przerzutem znajomych oficerów i kolegów. Miał własną linię via Barcice - Prehyba - Szczawnica - Leśnica. W styczniu 1940 r. wszedł w szeregi ZWZ i oddał swoją trasę w służbę Inspektoratu, którego szef, mjr Franciszek Żak ps.

„Franek" lub „Siwosz", zlecił Rysiowi zorganizowanie i dowodzenie Oddziałem Ochrony Przerzutów i Łączności. Któregoś dnia, w ostatniej dekadzie maja 1940 roku, do domu Rysiów przy ul. Matejki 2, łącznik przyprowadził młodego mężczyznę, który przedstawił się jako Jan Piasecki i, podając ustalone dla „Zbyszka" hasło, prosił o pomoc w drodze do Budapesztu. Ryś ulokował Piaseckiego w domu p. Żaroffe przy ul. Lwowskiej 13 i po porozumieniu się z mjr Żakiem, przekazał petenta w ręce najlepszego z przewodników, Franciszka Musiała ps. „Myszka" z Piwnicznej, który miał już za sobą 33

„bezawaryjne" kursy na linii Nowy Sącz - Budapeszt. Trzydziesty czwarty zakończył się dramatem.

Wyszli wieczorem 12 czerwca. Prowadził Musiał z kolegą, Władysławem Gardoniem, który ubezpieczał. Późną nocą dotarli pod węgierską granicę, do wioski Demjata, gdzie u Franciszka


Muszyńskiego „Myszka" miał swój punkt odpoczynku przed

„skokiem" przez granicę. Nie wiedział, że jego wierny dotąd meliniarz przeszedł w międzyczasie na służbę słowackiej żandarmerii jako

„łapacz" uchodźców, po tyle a tyle od sztuki. Przyjął zespół „Myszki" niby serdecznie, ugościł, ułożył do snu i zniknął. Za pół godziny wrócił, ale z grupą żandarmów. Piasecki miał tylko tyle czasu, by zniszczyć niesione filmy ze zdjęciami egzekucji dokonywanych przez gestapo na ludności polskiej. Aresztowanych przewieziono do aresztu w Kapusanach, gdzie Piasecki, obawiając się tortur, wyciągnął ze skrytki w podeszwie buta żyletkę i przeciął sobie żyły obydwu rąk. Na alarm współwięźniów zjawiła się żandarmeria i założywszy prowizoryczne opatrunki, jeszcze tej samej nocy odwiozła rannego do szpitala w Nowym Sączu, zawiadamiając o tym fakcie Gestapo, które postawiło przy Piaseckim dwóch granatowych policjantów. Emisariuszem zajął się mający właśnie dyżur lekarz zakonspirowany w inspektorackiej komórce sanitarnej, Jan Słowikowski, który pierwszy zawiadomił komendanta „Sarny" o losie Piaseckiego. Mjr Żak z miejsca zajął się losem emisariusza i polecił Rysiowi zorganizować odbicie rannego w możliwie szybkim tempie, nim przewiozą go na gestapo. Tym bardziej, że sprawą zainteresowały się wojskowe i cywilne władze Okręgu w Krakowie, jako że emisariusz był postacią wysoko notowaną w dyplomatycznym świecie i właśnie wiózł do Paryża bardzo ważne ustalenia ze strony rodzących się władz krajowego podziemia, dla rządu emigracyjnego w Angers. Wspólnym wysiłkiem dr Słowikowskiego i zespołu Rysia w składzie: Ryś, por. Karol Głód, mgr Tadeusz Szafran, Józef Jennet i łączniczka Zofia Rysiówna Piasecki został uprowadzony nocą do Marcinkowic, gdzie pod opieką Jana Morawskiego i Feliksa Widła wrócił do zdrowia. Dalsze koleje jego losu to sprawa na cały tom. Ograniczymy się tylko do wzmianki, że przez wiele powojennych lat Piasecki, pod przyjętym na stałe nazwiskiem Jan Karski, był wykładowcą na Uniwersytecie Georgetown w Waszyngtonie. W 1990 roku słuchaliśmy go w telewizji.

Kiedy jednak wspomnieliśmy o Rysiu, to trzeba pokazać go w szerszym aspekcie, jako jednego z najwybitniejszych żołnierzy budapeszteńskiej Bazy „Romek", późniejsze kryptonimy „Liszt" i

„Pestka". Sądeczanin, rocznik 1914, do wybuchu wojny ukończył dwa lata studiów prawniczych i Szkołę Podchorążych, po której jakiś czas pracował na stanowisku komendanta Straży Granicznej. Po opisanej już akcji uwolnienia Piaseckiego, zagrożony aresztowaniem, wyjechał do mieszkających w Warszawie sióstr, zgłaszając się do dyspozycji Komendy Głównej ZWZ. Skierowany do komórki łączności zagranicznej, przeszedł kilkumiesięczne przeszkolenie w zakresie zasad kurierskiej służby oraz języków: słowackiego i węgierskiego, po czym został przerzucony do Budapesztu na etat kuriera Bazy Wojskowej „Romek", w której pracował do końca wojny. W końcowej fazie pełnił obowiązki kierownika łączności na kraj, a od kwietnia 1944 roku, gdy Niemcy zajęli Budapeszt, a Baza pod nazwą „Pestka" przeniosła się do Bratysławy, Ryś zajął stanowisko zastępcy


komendanta „Pestki", pułkownika Franciszka Matuszczaka ps.

„Dodo". Jedyny z sądeczan, pozostał wierny Wojskowej Bazie do końca. Ogromnie aktywny, wykonał 108 rajdów na różnych odcinkach linii, głównie na trasie zwanej „Karczmą": Budapeszt - Roznawa - Słowacja, do punktów przygranicznych „Karczmy" u Dominika Staszka w Łapszach Wyżnych, lub u Pajorów w Dursztynie. Aresztowany w kwietniu 1945 r. przez NKWD w Bratysławie, uniknął wprawdzie wywózki na Sybir, ale przesiedział parę lat. Zwolniony, dokończył studia we Wrocławiu, gdzie od 1959 roku prowadził kancelarię adwokacką. Zmarł 29 września 1990 r. we Wrocławiu. Za trumną niesiono szereg odznaczeń, między innymi trzykrotnie nadany Krzyż Walecznych i Virtuti Militari. A kompania wojska pożegnała por. Rysia salwą honorową. Po żołniersku.

Rok 1941 zaznaczył się bolesną dla kurierstwa stratą: 18 marca zginął od kul słowackiej straży granicznej, idący do Budapesztu, szef linii

„Świętochowszczaków", por. Gucwa „Góral", lewe nazwisko Adam Opyrchał. Ciężko ranny i wyniesiony przez kolegów z placu potyczki na węgierską stronę, zmarł następnego dnia w koszyckim szpitalu. Jego miejsce w ekipie zajął Jan Freisler, który z kolei podlegał pracownikowi placówki „W", z funkcją kierownika łączności na kraj, mgr Wacławowi Felczakowi ps. „Madziar'. Zespół Freislera był zespołem tylko przy... szklance wina. W pracy każdy z ekipy był indywidualistą z indywidualnymi zadaniami i chodzący, jak Kiplingów kot, własnymi drogami. Freisler należał do elity i przeznaczony był do zadań specjalnych; Stramka - wyjątkowy indywidualista i spryciarz, obsługiwał Stronnictwo Ludowe; Krzyżak - wychowanek OMTUR, pracował na rzecz PPS. Kwiatkowski pełnił zlecenia różne. Ale jego trzeba potraktować odrębnie.

Z wielu wariantów trasowych, którymi wędrowali Sądeczanie, wyklarowały się ostatecznie trzy:

  1. Nowy Sącz - Krynica - Tylicz - Muszynka - Bardiov - Koszyce - Budapeszt,

  2. Nowy Sącz - Kosarzyska - Sucha Dolina - Eliaszówka - Jarabina - Kieżmark - Budimir - Koszyce - Budapeszt,

  3. Nowy Sącz - Szczawnica - Poprad - Mala Veska - Roznava - Budapeszt.

Te trzy trasy po słowackiej stronie obsługiwali, pracujący na etatach Bazy „Romek" i placówki „W" taksówkarze: Józef Lach z Popradu, Otto Ludwigh z Kieżmarku i Istvan Burger z Dobsiny. W 1941 r. ruch łącznościowy na wspomnianych trasach bardzo się zagęścił i przekroczył daleko normy bezpieczeństwa. Aby uniknąć wpadek i wsyp, szef łączności na kraj w placówce „W", W. Felczak, polecił Kwiatkowskiemu zorganizować nową trasę przez Orawę. Kwiatkowski zakwaterował się w Rabie Wyżnej u swej ciotki Katarzyny Kwiatkowskiej i w oparciu o dom Sabiny i Jana Obertaczów w Orawce, leżącej wówczas po słowackiej stronie - uruchomił nową


trasę: Raba Wyżna - Orawka - Kieżmark - Koszyce - Budapeszt. Nie miała ona oficjalnej nazwy, a w potocznym języku nosiła miano

„Orawa". Pracowali na niej głównie Polacy z terenów przyłączonych do Słowacji i ich znajomi, Słowacy o propolskiej orientacji. Kurierem na polskim odcinku Kraków - Warszawa był znany muzykolog, profesor konserwatorium, mający obywatelstwo szwajcarskie, Konstanty Regame. „Orawa" pracowała do wyzwolenia, z małą przerwą w okresach powstań warszawskiego i słowackiego. Sam Kwiatkowski po różnych perturbacjach osiadł w rodzinnym mieście, gdzie zmarł 11.02.1968 r.

A inni? A więc „wódz" Freisler zszedł z granicznego frontu w marcu 1944 roku, po zajęciu Budapesztu przez Niemców i krwawej rozprawie Gestapo z wybitniejszymi działaczami polskimi na Węgrzech. Zszedł z jednego frontu, aby wejść na drugi. W czerwcu 1944 r. zorganizował zalążki oddziału partyzanckiego „Świerk", z którym w sierpniu wszedł w skład oddziału por. Juliana Zubka ps. „Tatar". Dowodząc plutonem wykonał wiele udanych akcji. W styczniu 1945 r. zszedł z oddziałem z gór i ujawnił się w Urzędzie Bezpieczeństwa. Ujawnienie kosztowało go parę lat ciężkiego więzienia, jako że każdy kurier w oczach ówczesnej władzy był imperialistycznym szpiegiem i potencjalnym wrogiem Polski Ludowej. Po odbyciu kary wegetował na marginesie społecznym. Ciągle inwigilowany i nękany - zmarł w Warszawie na zawał 10.10.1964 r.

W kwietniu 1944 r. gestapo aresztowało na dworcu w Budapeszcie Stramkę i Lenza. Skazani zostali na obóz koncentracyjny w Gusen. Ale do celu dotarł tylko Lenz. Stramka, który już cztery razy uciekał z więzienia, tym razem także zdążył zbiec z transportu i wrócić do Budapesztu, gdzie, ukrywając się u znajomych Węgrów, doczekał wolności. Po wojnie wrócił do kraju i zadekował się w sporcie i turystyce. Już nawet jako tako się urządził i zaczął legalizować niespokojny żywot. I oto on, który tyle razy na kurierskim szlaku wyrwał się z zimnych łap śmierci, zginął w najgłupszy sposób w wypadku motocyklowym dnia 1.09.1965 r.

Najłagodniej wylądował z postkurierskich tarapatów Franciszek Krzyżak. Gdy jesienią 1942 r. aresztowany został cały aktyw podziemnej PPS, noszącej nazwę Wolność - Równość - Niepodległość (WRN), Krzyżakowi, jako czołowemu działaczowi w latach przedwojennych pepeesowskiej młodzieżówki, polecono przerzucić się z kurierstwa na robotę polityczną i odbudować sądeckie podziemie. Krzyżak kurierstwa całkowicie nie porzucił, ale z nałożonych zadań organizacyjnych wywiązał się szybko, regenerując rozbite kierownictwo WRN, w którym objął funkcję Komendanta Powiatowego Gwardii Ludowej, Wiosną 1943 roku, gdy powstała Rada Pomocy Żydom, zwana „Żegotą", Krzyżak wszedł w jej skład i uruchomił linię przerzutu Żydów na Słowację. Linią tą, obsługiwaną przez braci Władysława i Kazimierza Świerczków, poszło na


wolny świat ponad 50 osób. Tego samego roku zorganizował Krzyżak oddział bojowy Gwardii Ludowej, którym, dowodząc do wyzwolenia, przeprowadził szereg akcji o charakterze sabotażowo - dywersyjnym i partyzanckim. Po wyzwoleniu przez jakiś czas szukał swego miejsca pod niebem Polski Ludowej. Ale, lewicujący od młodości, nie miał specjalnych oporów w stosunku do nowego ustroju. Włączył się więc w nurt życia politycznego, ukończył studia zdobywając dyplom inżyniera budownictwa lądowego. Osiadł na stałe w Tarnowie, gdzie przez wiele lat pracował na stanowisku dyrektora Miejskiego Przedsiębiorstwa Remontowo - Budowlanego. Zmarł w latach osiemdziesiątych. […]

A więc, jak widać z tego tekstu - granica ta była bardzo „gorąca” i ludzie kursowali przez nią w dwie strony. Współpracowali tutaj ze sobą Polacy, Słowacy, Węgrzy, Rumuni… i nie tylko. Innym interesującym - i to bardzo! - śladem są wspomnienia spisane przez Seweryna A. Wisłockiego w artykule pt. „Kurierskie szlaki przez Łemkowszczyznę” zamieszczonym na stronie internetowej samorządu Beskidu Niskiego - http://www.beskid-niski.pl/index.php?pos=/lemkowie/historia/kurier, a który brzmi dosłownie tak:

W świadomości przeciętnego Polaka utrwaliło się przekonanie, iż łączność kurierska między dowództwem konspiracyjnego podziemia w Polsce a agendami rządu na uchodźctwie w Budapeszcie czy Bukareszcie utrzymywana była wyłącznie... przez Tatry. Jest to efekt literackich, szeroko dostępnych opisów przygód kurierskich, wypromowania w świadomości zbiorowej narodu bohaterskich i tragicznych perypetii Heleny Marusarzówny, Bronisława Czecha czy Stanisława Marusarza, zwanego później "Dziadkiem".

Jest to tylko część prawdy a obraz szlaków przerzutowych i kurierskich powinien zostać w społeczeństwie polskim rozszerzony i to znacznie rozszerzony o wiedzę na temat działalności polskiego podziemia w pasie przygranicznym Sądeczczyzny i Beskidu Niskiego, w tym o udział w nim Łemków. Praktycznie, na ten temat pisał kompetentnie i uczciwie jeden człowiek. Był nim Józef Bieniek z Nowego Sącza, autor źródłowych, mających charakter dokumentu, publikacji. Na szczególną uwagę zasługuje praca zamieszczona w "Roczniku Sądeckim t.9", Nowy Sącz 1968 r., zatytułowana: "Między Warszawą a Budapesztem. (O Nowym Sączu w latach okupacji)". "Rocznik Sądecki" jest wydawnictwem Oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego w Nowym Sączu. Wówczas miał nakład 1 tysiąc egzemplarzy. Któż czyta wydawnictwa specjalistyczne, no i jaka jest jego sił przebicia przy tak niskim nakładzie? Władze komunistyczne promowały to, co było im z jakichś względów potrzebne lub wygodne, a nie dopuszczały do szerszego obiegu informacji mogących kompromitować politykę PRL-u na terenie Łemkowszczyzny

Proszę tylko pomyśleć jak wygląda w świetle faktów walki ramię w ramię Łemków i Polaków w szeregach AK przeciw Niemcom, ich


współpracy przy organizowaniu i utrzymywaniu szlaków kurierskich i przerzutowych do Budapesztu - podstawowa motywacja Akcji "Wisła" o powszechnie wrogim nastawieniu Łemków do Polski, Polaków i wyłącznym wspieraniu przez nich oddziałów UPA ?!

W ogóle w tej sprawie, jak i innych dotyczących bolesnych doświadczeń historycznych, nie wolno niczego uogólniać, generalizować ani stosować zasadę odpowiedzialności zbiorowej. Musimy powolutku i uparcie odsiewać ziarno od plew, tak, żeby sprawiedliwości dziejowej stało się zadość, jak zresztą słusznie uważał Józef Bieniek. On jest także autorem ważnej publikacji "Łemkowie w służbie Polski Podziemnej" zamieszczonej na łamach "Tygodnika Powszechnego nr 15 z dn. 14 V 1985 r. Po jej ukazaniu się, nawiązałem kontakt listowny, a później osobisty z p. Bieńkiem i przekazałem mu uzupełnienia oraz zwróciłem uwagę na drobne błędy, jak np. przekręcenie (z braku innych materiałów źródłowych) nazwiska mojego dziadka: Harasym Gromościak - zamiast Harasym Gromosiak. Wiem, że wszystkie te uwagi i materiały przyjął bardzo serdecznie, niemniej jednak, będąc schorowanym i w podeszłym wieku (miał wówczas 74 lata), nie zdążył ich już opublikować. Tak więc w oparciu o skrót publikacji Bieńka, jako szkic podstawowy, przytoczę informacje uzyskane od Bazylego Sowy, wybitnego działacza z Krynicy.

(Rodzina Sowów z Łabowej była zaprzyjaźniona od czasów przedwojnia z naszą rodziną tj. Hromosiaków w Krynicy).

Na początku przytoczę najważniejsze fragmenty publikacji Bieńka, a potem będzie czas na uzupełnienia.

"Na terenie objętym treścią niniejszych wspomnień, Łemkowie stanowili wał etniczny, dzielący zwartą enklawą osiedla polskie od granicy słowackiej. Od Szlachtowej w Nowotarskiem, z małą przerwą w rejonie Piwnicznej, do granicy powiatu jasielskiego zajmowali oni ponad sto wsi. w takim układzie narodowościowym, skoro wszystkie drogi wiodły przez tereny łemkowskie - nie było mowy o szerszej działalności przerzutowej bez zaangażowania miejscowej ludności. (...) Taka postawa Zachodniej Łemkowszczyzna stała się dla ZWZ-AK w jego granicznych operacjach zasadniczą szansą działania (...).

Uchodźcy wybierający kierunek sądecki - lądowali przede wszystkim w Nowym Sączu, skąd działacze agend przerzutowych kierowali ich na odpowiednie adresy w Muszynie, Tyliczu i Krynicy, przy czym ta ostatnia odegrała główna rolę w przerzutach obsługiwanych przez Łemków. Punkty takie mieściły się w prywatnych domach wczasowych, których właściciele utrzymywali przyjazne stosunki z Łemkami w okolicznych wioskach, z racji dostaw płodów rolnych i leśnych.30

0x01 graphic

30 Podkreślenia nasze.


Kiedy więc jesienią 1939 roku zjawili się onegdajsi kuracjusze i wczasowicze z prośbą o pomoc w przekroczeniu granicy - sprawa była najprostsza w świecie, a wyjście jedno - zaufani Łemkowie. Zwłaszcza Ci, którzy trudnili się przemytem. Oni bowiem, najlepiej znali tajne furtki w granicznym "murze", zwyczaje straży granicznych; mieli też krewnych bądź znajomych po słowackiej stronie. Co, rzecz jasna, dla akcji przerzutowej miało kapitalne znaczenie. Na takich właśnie zasadach prowadziły robotę przerzutową dziesiątki domów w różnych miejscowościach pogranicza.

(...) Łemkowie znani byli przede wszystkim z absolutnej uczciwości. poza tym cechowała ich rzadko spotykana prostolinijność, surowy tradycjonalizm, wielka bezpośredniość i serdeczna gościnność. Te właśnie walory, połączone ze świetna znajomością terenu po obu stronach granicy - stworzyły w pewnych kręgach uchodźctwa swoiste przeświadczenie, że kto odda swój los w ręce Łemka przewodnika - osiągnie zamierzony cel z absolutną pewnością.

Przeświadczenia takie narastały w miarę napływu do kraju wiadomości z Węgier, od tych, którzy właśnie przy pomocy Łemków osiągnęli pierwszy etap tułaczej drogi - Budapeszt, i którzy wybierającym się w ich ślady polecali łemkowskie usługi (...). Ponieważ niektórzy z polskich przewodników , pragnąc zdobyć klientów do przerzutu (płatnego) podszywali się pod miano Łemków - uchodźcy ustalili sposób, przy którego pomocy poznawali bezbłędnie czy nastręczony przewodnik jest Łemkiem. Sposobem takim był swoisty egzamin ze znajomości pacierza. Oczywiście w języku Łemkowskim i według rytu greckokatolickiego, przy czym sam moment przeżegnania się już wyjaśniał sprawę w sposób niezawodny (...).

W Sądeczczyźnie współpraca polsko-łemkowska zaczynała się w Grybowie, gdzie przerzuty prowadzone przez tamtejszą placówkę ZWZ obsługiwali dwaj Łemkowie, bracia Grzegorz i Józef Wilczaccy z Florynki. Najaktywniejsza w niesieniu pomocy uchodźcom była Muszynka. Wieś wciśnięta klinem między zespół osiedli słowackich, zamieszkana w całości przez Łemków - miała idealne warunki do przekraczania granicy. Tędy też przeszła największa liczba uchodźców kierowanych tu przez krynickich przerzutowców: Zofię Sas- Bojatską, Helenę Witkowską, Michalinę Piszową, Stanisława Kmietowicza, Jana Tryszczyłę i innych. W Muszynce pomagała uchodźcom niemal cala wieś a rolę przewodników pełnili bracia Izydor i Jan Cieniawscy, bracia Daniło i Teodor Kostyszakowie, Wasyl Łychański, Teofil Chowaniec, Włodzimierz Nesterek i inni.

W Tyliczu funkcje przewodników pełnili, między innymi, Andrzej Garbera, Jan Koczański, Teodor Dutka i Anastazja


Pawliszak oraz bracia Stefan i Włodzimierz Rystwejowie. Obsługiwali oni miejscową placówkę przerzutową kierowana przez Kazimierza Janieca oraz szereg punktów przerzutowych w Krynicy.

Właśnie w Tyliczu skala służby łemkowskiej na rzecz Polski Podziemnej przybrała wyjątkowo rozległy charakter, na co złożyło się kilka powodów (...) M.in. życzliwa postawa, dla Polaków wójta gminy Tylicz, Tymoteusza Rybińskiego i proboszcza greckokatolickiej parafii ks. Włodzimierza Mochnackiego. (...) Również wysoce pozytywną postawę wobec uchodźców polskich wykazała łemkowska ludność Powroźnika. wieś ta, leżąca między dwoma uzdrowiskami - Muszyną i Krynicą - miała codzienną możliwość obcowania z elementem polskim, co sprawiło, że w okresie okupacji ludność tutejsza w całości stanęła po stronie polskiej. Postawa taka została okupiona szeregiem ofiar. (...) Zginęli w Oświęcimiu Łemkowie: Józefa Bartosz, Dymitr Galik, Konstanty Galik, Wasyl Halczak, Marek Kapuściński, Ludwik Smoczyński, Grzegorz Węgrzynowicz i jego brat Władysław. Powrócili z więzień i obozów: Mikołaj Halczak i Józef Pańczak.

W Powroźniku zbiegły się dwa nurty przerzutowe: muszyński i krynicki. Tu w dziesiątkach domów łemkowskich uchodźcy gromadzili się i wyczekiwali na moment "skoku" przez pobliską granicę. Stąd zabierali ich łemkowscy przewodnicy i szlakiem Wojkowa - Dubne - Obrucne - Lenartów prowadzili do stacji kolejowej w Bardejovie. Wśród wielu powroźnickich Łemków największe zasługi sprawie polskiej oddali Jan Galik i Jan Peregryn, którego dom stojący na uboczu, nad Szczawniczym Potokiem, był jedną wielką "meliną" dla uchodźców kierowanych tu przez muszyńskie punkty przerzutowe. W muszyńsko-powroźnickiej siatce pracowali także w charakterze przewodników Łemkowie z sąsiednich wiosek: Maksym Kieblisz i Aleksander Lelito z Wojkowej oraz Filip Polaczek i Adam Pyda z Dubnego.

Z tą siatką współpracował Harasym Gromosiak z Krynicy Wsi, który aresztowany w styczniu 1940 roku za przetrzymywanie w swym domu uchodzących za granicę oficerów polskich - doznał szczególniejszych szykan. Wreszcie straciwszy wzrok wskutek pobicia - został rozstrzelany w krakowskim więzieniu przy ulicy Montelupich.

Poza Sądeczczyzną, łemkowską służbę na rzecz przerzutów odnotowano w powiatach gorlickim i jasielskim. W gorlickim pracowały dwie siatki: wspólna Groblewskich z Bystrzycy Szymbarskiej i Zgórniaków z Nowodworza oraz "harcerska", prowadzona przez nauczycielkę, harcmistrzynię Marię Rydarowską. W obydwu, łemkowscy przewodnicy odegrali bardzo ważną rolę. Podobnie było na jasielskiej trasie, kryptonim "Korytarz", która wiodąc przez Przełęcz Dukielską i operując zespołem Łemków


wyprowadziła w świat parę setek przyszłych żołnierzy generała Sikorskiego.

Świetna znajomość terenu i ludzi oraz wielka dyskrecja z jaką Łemkowie traktowali problem przerzutów - zachowała ich od wsyp i zdrad. Wsypy zdarzały się tu o wiele rzadziej, niż to miało miejsce w rejonach, gdzie przerzuty odbywały się wyłącznie w oparciu o element polski (...). Główną przyczyną strat łemkowskich byli sami uchodźcy, którzy aresztowani na Słowacji i przekazaniu gestapo nie zawsze zdołali wytrzymać tortury śledztwa i załamywali się, ujawniając adresy łemkowskich przewodników.

Poza wspomnianym już Gromosiakiem, zginęli w więzieniach i obozach za udział w podziemiu: Antoni Demczak i dr med. Stefan Durkot z Nowego Sącza, mgr praw Aleksander Hnatyszak z Grybowa, Wasyl Dubec, Grzegorz Klucznik, Jan i Grzegorz Wilczaccy z Florynki, Wasyl Porucznik i Piotr Rydzanicz z Mochnaczki Niżnej, Jan Peregryn z Powroźnika, dr praw Orest Hnatyszak wraz z synem Igorem z Krynicy, Teodor Rusyniak z Wierchomli Wielkiej oraz Danyło Kostyszak, Teodor Kostyszak, Jan Cieniawski, Izydor Cieniawski i Wasyl Łychański z Muszynki. Do listy ofiar łemkowskich, zaliczyć trzeba także krynickiego studenta, Igora Trochanowicza, który aresztowany za przeprowadzenie grupy Polaków w listopadzie 1939 roku - trzy lata przebywał w więzieniach i obozach.

(...) Są to oczywiście okruchy wielkiej całości, której opracowanie jest bardzo trudne ze względu na brak materiałów źródłowych i rozproszenie Łemków po różnych rejonach Ukrainy oraz ziem nad Odrą i Nysą. Ale gdziekolwiek są - niech będą przekonani, że ich często bohaterska postawa na wspólnym froncie z Polakami, froncie walki z hitlerowskim najeźdźcą nie została zapomniana.(...).

Józef Bieniek opublikował dużo materiałów źródłowych na temat, w tym również sylwetki znaczniejszych kurierów łemkowskich, jak choćby słynnego z bohaterstwa i nieprawdopodobnej pomysłowości Stefana Węgrynowicza. Jednak, jak sam przyznaje, na skutek rozproszenia Łemków, do wielu informacji nie mógł dotrzeć.

W dniu 5 sierpnia 1985 roku przebywając z żoną Lucyną i córką Oliwią w Krynicy, w części domu dziedziczonego po moim dziadku Harasymie Gromosiaku nagrałem szereg rozmów z Bazylim Sową na temat szlaków kurierskich przez Łemkowszczyznę i sytuacji na tym terenie w okresie okupacji hitlerowskiej. Św. pamięci Bazyli Sowa sam był łącznikiem między placówką przerzutową w Łabowej a Krynicą. Do czasu aresztowania mojego dziadka Harasyma, prowadził ludzi do niego, do kryjówki jaka znajdowała się w piwniczce pod stodołą, od strony potoku Kryniczanka. W piwniczce tej trzymało się wielkie kamionkowe gary z mlekiem, śmietaną, beki z kiszoną kapustą. Wśród nich siedzieli oficerowie polscy i inni ludzie oczekujący na bezpieczne przejście przez "śtrekę" i las do Tylicza. Nie ocalało żadne z


zabudowań bogatego gazdy Harasyma, ale, zdarzeniem losu, piwniczka tak.!

Bazyli Sowa na moją prośbę przekazał informacje o tych placówkach z którymi współpracował i o ludziach z konspiracji łemkowskiej, których znał. Ważną rolę na szlaku przerzutowym do Krynicy pełniła placówka w Łabowej i placówka w Nowej Wsi. w Łabowej w konspiracji był wójt Osip (Józef) Wisłocki i do niego przyprowadzano ludzi z innych placówek od strony wsi polskich. W ten sposób trafiali oni do Łabowej i Nowej Wsi. W Nowej Wsi placówka przerzutowa znajdowała się u Jerzego Steranki. Miał on spichlerz od strony rzeki i tam ludzi, których mu przyprowadzano, lokował.

Z Nowej Wsi trzeba było tych uciekinierów przeprowadzić na Kozub, na Werch, bo drogą ani co było marzyć. Na Krzyżówce stała kolumna ukraińskiej policji. Stali też Niemcy i polska policja granatowa. Kontrolowali wszystko a szczególnie mleko, które wieziono niby do mleczarni na przymusowe dostawy a ludzie mieli często w tych konwiach nielegalnie mięso na sprzedaż. Przez Krzyżówkę ciężko było się przedostać, przez te stałe rewizje. Trzeba było wierchami ponad Berest, ponad Nową Wieś i tak trzeba było dojść tym grzbietem jak się kończy w lasach za Berestem a dalej na Mochnaczkę, gdzie najwięcej przyprowadzano do księdza greckokatolickiego - Emiliana Węgrynowicza, ojca Stefana. To właśnie on, stamtąd dalej tych polskich oficerów prowadził na Izby, czy od razu na Słowację. W


Mochnaczce i w Izbach byli też inni kurierzy, którzy prowadzili dalej. Chcę jeszcze dodać, że Stefanowi Węgrynowiczowi krzywdę zrobili, że go nie uhonorowali, za to ile on dal z siebie jako kurier. Nikt o tym oficjalnie nie chciał pamiętać a przecież w tej służbie człowiek codziennie się narażał ciężko, a Węgrynowicz był odważny do szaleństwa. Można było życie stracić w ciężkich męczarniach. Ja wiem jak było na Sterankiwci, u tego Jurka Steranki w Nowej Wsi. Tam się wszyscy bali, bo za utrzymanie takiego punktu mogła zginąć cała rodzina.

Był piękny zwyczaj łemkowski wyposażania idących przez granicę uciekinierów w jedzenie. Od wieków nie wypuszczano u nas nikogo w daleką drogę bez jedzenia. Było tak: wypiekano ogromne, okrągłe chleby wiejskie, potem cięto je na ćwiartki, a w każdej wykrawano taką "studzienkę". Jak chleb ostygł, ładowano do niej masło i zakrywano zdjęta z wykrojonego miękiszu skórka. Każdy z uciekinierów dostawał taką porcję chleba i masła na drogę. To się nazywało "meryndia". Ładnie brzmiące słowo, pochodzenia chyba rumuńskiego.

Policja, jeżeli ktoś wydał się jej podejrzanym, to sprawdzała, czy on jest prawdziwy Łemko, przez modlitwę. Kazali wtedy szybko i bez zająknięcia modlić się po łemkowsku lub ukraińsku. Gdy ktoś się pomylił, zająknął, źle przeżegnał - to już był koniec. Wpadka. Był to jeden z głównych powodów, dla którego Polacy działający w podziemiu na naszym terenie musieli być chronieni przez Łemków, musieli korzystać z ich opieki i instruktażu.

- Trzeba koniecznie sprostować - postulował śp. Bazyli Sowa - to, co piszą po wszystkich rocznikach i innych wydawnictwach, że Łemkowie przekazywali Polaków po drugiej stronie granicy Słowakom. Przecież to nieprawda. Oddawali tamtejszym Rusinom (Łemkom). Słowacy byli bardzo niepewni. To byli wredni ludzie, a "hlinkowcy" byli zażarci jak psy wściekłe, gorsi os "siczowyków". Nasi kurierzy i przewodnicy w ogóle im nie ufali. Myśmy mieli swoje, łemkowskie szlaki i nigdy na nich nie było żadnych wpadek. Wpadki, jakie zdarzały się na Słowacji ludziom przeprowadzonym przez Łemków, wszystkie miały miejsce poza terenem słowackiej Łemkowszczyzny.

Pozostaje jeszcze uzupełnić i poprawić informacje na temat mojego dziadka - Harasyma Gromosiaka. Według znanych mnie przekazów ustnych był on w pierwszej trójce założycielskiej ZWZ w Krynicy, wraz ze swoim przyjacielem Stanisławem Kmietowiczem. Obaj byli zamiłowanymi myśliwymi, łączyło ich wiele osobistych więzów, m. in. raz na polowaniu Harasym celnym strzałem uratował mu życie, kiedy lekkomyślnie podbiegł do postrzelonego odyńca. Mieli do siebie bezgraniczne zaufanie, dlatego też Kmietowicz (ps. "Storczyk" lub "Groszek") wciągnął Gromosiaka do konspiracji wojskowej na terenie Krynicy.

Harasym Gromosiak został aresztowany razem ze Sławkiem Łohazą, swoim siostrzeńcem, w wyniku denuncjacji przez


prowokatora z Muszyny, który będąc konfidentem Gestapo, przyprowadził dziadkowi grupę polskich oficerów do przerzutu.

Trzymano ich w więzieniu na Montelupich w Krakowie, byli bici i torturowani. Wszelkie próby wydobycia okazały się nieskuteczne. Rodzina sądziła, iż prawdą jest, jak ogłosili Niemcy, że aresztowano go za ukrycie broni myśliwskiej. Dziadek nie wydał nikogo, a Sławko nic nie wiedział, poza tym, że pomagał Harasymowi. W tej samej celi siedział z nimi złapany też za szlaki kurierskie Stanisław Marusarz, słynny skoczek narciarski z Zakopanego. W przeddzień egzekucji, w nocy udało mu się uciec, skacząc z drugiego piętra. Harasyma Gromosiaka i Sławka Łohazę wraz z innymi więźniami rozstrzelano w fosach fortu austriackiego w Krzesławicach pod Krakowem, obecnie dzielnicy Nowej Huty. Identyfikacji zwłok dokonała moja matka, Olga. Byłem przy tym; rzecz miała miejsce gdzieś na początku 1946 r.

A zatem nowy ślad! Czy tajemniczy baca Slavek był Łemkiem/Rusinem? W świetle tego, co podaje Seweryn Wisłocki możemy być pewni, że tak. Był on członkiem jednej w siatek przemytniczych działający na terenie Słowacji. Nie mogąc ukryć dr Horaka i jego towarzyszy na terenie Słowacji ze względu na Niemców i słowackich faszystów - hlinkowców - ukrył ich w swej mecie po polskiej stronie granicy przeprowadzając ich kanałem przerzutowym w okolicy Żegiestowa. Ta część historii ma pokrycie w faktach.

Pozostaje jeszcze jedna rzecz do wyjaśnienia, a mianowicie - spotkanie dr Horaka z Żydami - uciekinierami z Powstania w Getto Warszawskim (19.IV - 16.V.1943 r.) i/albo (najprawdopodobniej) z Powstania Warszawskiego (1.VIII - 3.X.1944 r.). Przypominamy jego dziennik:

30 października 1944r.

Poruszaliśmy się powoli, bo było ciemno na leśnych ścieżkach. Przez kilka dni obozowaliśmy w lasach sosnowych i słuchaliśmy huku dział. Widzieliśmy grupę powstańców, którzy walczyli ze strzelcami górskimi i niebieskimi policjantami faszystowskimi. Faszyści się wycofali, a my dołączyliśmy do powstańców i byliśmy ich gośćmi przez cały dzień. Była to mieszana grupa z Hechaluts-u, ŻOB i DROR- u z województwa rzeszowskiego w sąsiedniej Polsce, którzy pomagali naszym powstańcom i nie mogli powrócić - ze względu na głębokie śniegi - do swego obszaru operacyjnego pomiędzy Krakowem a Przemyślem. Ich lekarzem była Rachela W. - wdowa po zamordowanym żydowskim lekarzu. Opowiedziała nam o walkach grupy Jesia [Jasia] Frymana Bandy z hitlerowcami i dwukrotnie nakarmiła nas ciepłą strawą. Kiedy ci żydowscy bojownicy udali się na północ, my musieliśmy pójść na południe w kierunku Koszyc, gdzie doszliśmy szóstego dnia. W Koszycach otrzymaliśmy rozkaz udania się do naszego oddziału, który czekał na ofensywę Armii Czerwonej, by do niej dołączyć do końca wojny.

W tym kontekście może chodzić o niemiecki Grenzschutz i polskich Granatowych Policjantów. Brzmiało to cokolwiek fantastycznie, bo trudno było spodziewać się tam Żydów po wysiedleniu ich do obozów zagłady i tam zlikwidowanych, ale…


No właśnie - w Internecie napotkaliśmy na ciekawy artykuł na temat Żydów na południu Nowosądecczyzny, w którym padają interesujące z naszego punktu widzenia informacje:

O szlaku kurierskim Tarnów - Piwniczna - Słowacja Jerzy Reuter

W styczniu 1995 roku, obok cmentarza komunalnego w Piwnicznej zaparkowały trzy eleganckie samochody. Była pełnia zimy i odwiedziny cmentarza należały raczej do rzadkości. Z samochodów wyszli trzej ubrani na czarno starsi mężczyźni i nie rozglądając się na boki weszli pomiędzy groby. Spotkali się wszyscy przy jednej mogile i nawiązali pomiędzy sobą rozmowę. Po kilku kurtuazyjnych zdaniach nacisnęli mocniej kapelusze na głowy i zaintonowali w języku hebrajskim smutną pieśń, a następnie podjechali razem pod dom rodziny Dagnanów.

Piwniczańscy Dagnanowie wywodzą się w prostej linii od Stanisława Dagnana, tarnowskiego właściciela młyna. Jego syn Bolesław przeniósł się do Piwnicznej po pierwszej wojnie i założył swój młyn, tartak i kilka innych przedsiębiorstw, a wujek Bolesława Jan był w tym czasie piwniczańskim proboszczem. Bolesław był bardzo rzutkim człowiekiem i w krótkim czasie nadał Piwnicznej przemysłowy charakter, zatrudniając w swoich fabrykach wielu mieszkańców tej pięknej i uzdrowiskowej miejscowości.

Józef K. Anzelm L. i Mojżesz W. przybyli do Piwnicznej, by pokłonić się nad grobem człowieka, który przed kilkudziesięcioma laty uratował im życie. Tym człowiekiem był Bolesław. Wcześniej wzięli udział w rocznicowym spotkaniu w byłym obozie Auschwitz - Birkenau, gdzie stracili rodziców, braci i siostry. Historia zatoczyła koło i sprowadziła swoich uczestników do Piwnicznej, gdzie przed laty ukryci w młynie, oczekiwali na niepewną przyszłość. Przewiezieni z różnych zakątków Polski, przez etap w Tarnowie u Stanisława Dagnana, doczekali się na swojego przewodnika i bezpiecznie przeszli przez Słowację na Węgry.

Szlak kurierski przez Tarnów - Piwniczną - Słowację powstał pod koniec 1939 roku. Początkowo przewodnicy przeprowadzali polskich oficerów, udających się na zachód, najczęściej do Francji, a po kilku miesiącach z inicjatywy organizacji „Żegota” i Armii Krajowej przeprowadzano także ludność żydowską. Młyny w Tarnowie i Piwnicznej były doskonałymi kryjówkami dla oczekujących na przerzut. Skalę tej niebezpiecznej działalności najlepiej obrazuje relacja Michała Łomnickiego, jednego z najbardziej znanych przewodników. Łomnicki w swoich wspomnieniach pisze o dwustu przeprowadzonych przez siebie Żydach i kilkuset Polakach.


Jednym z pierwszych, a może pierwszym Żydem, który ukrywany przez rodzinę Dagnanów w Tarnowie dotarł do piwnicznej, a potem na Węgry, był szwagier Anastazego Dagnana zapamiętany przez przewodników jako Fredek Po zapłaceniu 200 dolarów został odebrany z piwniczańskiego młyna i przeprowadzony na Słowację przez braci Reichertów. Dalszym przewodnikiem Fredka, aż do Budapesztu, był Jan Podstawski, jeden z najuczciwszych piwniczańskich kurierów.

Adam Bartosz, dyrektor tarnowskiego muzeum w artykule „Zagadka młynu Dagnana” opisuje odkrycie, w trakcie wyburzania budynku, skrytki wymurowanej na strychu. Zamaskowane pomieszczenie miało 9 metrów kwadratowych i podobno ukrywała się w nim żydowska rodzina z Tarnowa. Czy oczekujący na wyjazd do Piwnicznej korzystali z tej skrytki? Czy może była jeszcze inna? Tego nie wiemy, ale jest pewne, że młyn tarnowskich Dagnanów był punktem pośrednim na trasie przerzutowej na Węgry. Potwierdzają to relacje uratowanych Żydów, którzy do dzisiaj odwiedzają Piwniczną, oraz opowieści byłych przewodników i kurierów. Wspomniany wcześniej Jan Podstawski opisał swoją matkę Katarzynę, która jeździła do Tarnowa po ukrywających się w młynie Dagnana.

Któregoś dnia Podstawska przywiozła z Tarnowa wylęknioną młodą kobietę i jej trzyletnią córkę. Kobieta owa była żoną niemieckiego urzędnika. Ślub wzięli cztery lata przed wybuchem wojny, ale po wkroczeniu hitlerowców musieli natychmiast wziąć rozwód i zerwać ze sobą wszelkie kontakty. Małżonek chcąc pomóc swojej rodzinie załatwił im przerzucenie na Węgry i w tym celu, poprzez znajomość ze Stanisławem Dagnanem, wszedł w kontakt z kurierami. Po przybyciu do Piwnicznej kobieta zamieszkała wraz z dzieckiem w młynie Bolesława, oczekując na przeprowadzenie przez granicę. Głód, rozłąka i ciągły strach o życie doprowadziły Żydówkę do całkowitej utraty samokontroli i obłędu. Którejś nocy uciekła z kryjówki i wsiadła z dzieckiem do pociągu jadącego do Tarnowa. Być może chciała jeszcze raz zobaczyć męża, albo po prostu nie zdawała już sobie sprawy z niebezpieczeństwa. W Bobowej do pociągu weszli esesmani i zaczęli sprawdzać dokumenty. Gdy zbliżali się do kobiety, ta wyjęła z kieszeni cyjanek i otruła córkę, a potem siebie. Były mąż, na wieść o tragedii, zastrzelił się w swoim tarnowskim mieszkaniu.

Szlaków kurierskich było wiele i działali na nich nie tylko uczciwi ludzie. Trafiali się zwykli bandyci, szmalcownicy i zdrajcy. Być może, z tej przyczyny ci uczciwi nie starali się w czasach powojennych ujawnić swoich historii. Często pozostawali w swojej skromności zapominani i wręcz odsuwani od chwały. Jan Podstawski, zaprzysiężony w Budapeszcie wraz ze Stanisławem Marusarzem przez pułkownika WP Jasiewicza, służył w AK pod pseudonimem „Rąbalski”. Działał pod dowództwem Pawła Libra ps. „Sprytny”, twórcy pierwszej siatki


przerzutowej z Piwnicznej. Po wyzwoleniu żył bardzo skromnie i nikomu nie narzucał się ze swoją chlubną przeszłością.

Najmłodszy przewodnik Michał Łomnicki, aresztowany w 1942 roku nie wydał nikogo, pomimo okrutnych tortur. Wykupiony z rąk Gestapo przeprowadzał przez granicę ludzi do końca wojny. Spisał swoje wspomnienia, a w 1993 roku otrzymał odznaczenie Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata, przyznane za ratowanie ludności żydowskiej, a szczególnie za pomoc udzieloną Henrykowi Zvi Zimmermannowi, działaczowi żydowskiego podziemia.

Losy trzech tajemniczych mężczyzn były tak pokrętne, jak tylko mogą być losy ludzi wyklętych przez sprawców wojny. Józef K. wpadł w ręce gestapo w Budapeszcie podczas modlitwy w synagodze i został przewieziony do Auschwitz. Przeżył piekło obozu i po wyzwoleniu zamieszkał w Argentynie. Anzelm L. na skutek różnych okoliczności znalazł się w Jugosławii i walczył w partyzantce - po wojnie zamieszkał w Australii. Mojżesza W. przechowali węgierscy gospodarze - po wojnie zamieszkał w Izraelu.

W 1995 roku odbyli swoją ostatnią podróż do przeszłości, do Piwnicznej i podarowanego im życia przez rodzinę Dagnanów.

Przez 45 lat po zakończeniu wojny historia polskich Żydów i związana z tym martyrologia były skrzętnie zamazywane przez ówczesne władze. Wiele faktów odeszło wraz ze świadkami wydarzeń, wiele wyparowało z pamięci ludzkiej, a przekaz ustny z pokolenia na pokolenie wykoślawia się coraz bardziej. Pokolenie Dagnanów pozostawiło jednak wiarę w wielkość prostych ludzi i doniosłość małych miasteczek.

/za Muzeum w Piwnicznej, Towarzystwo Miłośników Piwnicznej,

„Piwniczańscy Żydzi na tle dziejów miasta” - W. Wdowiak, A. Talar / Artykuł, który ukazał się w „Gazecie Krakowskiej/Tygodniku Tarnowskim” 31.07.2009 zamieszczamy za zgodą autora.31

Jak widać z powyższego, dr Horak mógł spotkać się z żydowskimi bojownikami pod koniec 1944 roku na polsko-słowackim pograniczu. Ta część legendy o Księżycowej Jaskini też pasuje do faktów historycznych. Jednakże jest małe ale - nie udało nam się znaleźć niczego na temat oddziału czy też grupy bojowników Jasia Frymana Bandy. Możliwe, że jest to jakiś pseudonim…

Podsumujmy. Z powyższych informacji wynika, że w okolicach Żegiestowa istniały organizacje przerzutowe działające w obie strony granicy: z Polski/GG na Słowację i Węgry i vice-versa. Tą drogą mogli być przerzuceni ludzie dr Horaka i on sam do Polski, gdzie był przechowywany w Księżycowej Jaskini - melinie w jaskini u stóp Wielkiej Pustej lub - co jest mniej prawdopodobne - w jaskini na Zubrzym Wierchu.

0x01 graphic

31 Źródło: „Polscy sprawiedliwi” - http://www.sprawiedliwi.org.pl/?id=123&cid=31


Dlaczego ta lokalizacja jest mniej prawdopodobna? - to jest oczywiste - trzech rannych żołnierzy, w tym jeden bardzo ciężko w stanie krytycznym, a potem terminalnym n i e b y ł o w s t a n i e wejść na jakikolwiek szczyt, a baca Slavek nawet przy pomocy swych dwóch córek nie byłby w stanie ich skrycie tam wyprowadzić nie zwracając na siebie i innych uwagi Niemców czy Ukraińców. Cudów nie ma - mógł ich prowadzić tylko lasami i to tylko do jakiejś jaskini, która znajdowała się w masywie Wielkiej Pustej. Każda inna możliwość jest bardzo mało prawdopodobna.

Na początku rozdziału powiedzieliśmy, że istnieje pewien ciekawy i dziwny związek pomiędzy sprawą zabójstwa generała Władysława Sikorskiego a sprawą istnienia Księżycowej Jaskini. Otóż chodzi nam o losy osób, które są w nią zamieszane. Zabójcy (domniemani) gen. Sikorskiego i kpt. pilot Eduard Prhal, który pilotował jego Liberatora po wojnie znaleźli zatrudnienie w CIA i umieszczeni w luksusowych warunkach w USA lub Wielkiej Brytanii.

Kapitan dr Antonin Horak też wyjechał do Francji i potem do USA, gdzie prowadził jakąś knajpę w zapadłej dziurze Arizony czy Kolorado. A przecież stał w urzędniczej hierarchii o wiele wyżej od zabójców gen. Sikorskiego i kpt. Prhala! Jaki stąd wniosek?

Są dwa: pierwszy przemawia za tym, że za zamachem w Gibraltarze stoją przede wszystkim Amerykanie, którzy mieli w nim konkretny interes. Wniosek drugi - kpt. Horak przez cały czas trzymał język za zębami, dopiero kiedy doszedł do wniosku, że mu już nic w stanie nie jest zaszkodzić - zaczął mówić. I, paradoksalnie, jest to argument za jego prawdomównością. Podejrzewam, że nawet FBI nie bardzo wiedziało, co ma z nim zrobić - na co wskazuje fakt, że zezwolono na publikację jego wspomnień. Podejrzewamy jednak, ze zostały one celowo okrojone i tropy zmylone tak, by nikt nie był w stanie na podstawie tej relacji odnaleźć Księżycową Jaskinię na terenie Słowacji.

ROZDZIAŁ XI - Księżycowa Jaskinia - koniec mitu?

A zatem możemy powiedzieć, że wiemy, gdzie znajduje się Księzycowa Jaskinia. Jest na to kilka poszlak. Pierwsza poszlaka - historyczna:

XX wiek


Na początku I wojny światowej Sądecczyznę zajęły wojska rosyjskie, ale krótko potem zostały wyparte z udziałem polskich Legionów. Tworzące się w 1918 roku władze polskie objęły swym zasięgiem teren wyznaczony przez granicę dawnej Rzeczpospolitej, za Karpatami powstawała natomiast Czechosłowacja. Ukonstytuowała się również Ruska Ludowa Republika Łemków, która starała się przygotować grunt dla przyłączenia Łemkowszczyzny do Czechosłowacji. Siedzibą narastającego już kilka lat wcześniej ruchu łemkowskiego była Florynka w dolinie Białej.

Tuż przed II wojną światową doszły do głosu polsko-czechosłowackie spory graniczne. Najpierw Polacy zajęli Łopatę Słowacką, półwysep utworzony przez zakole Popradu pod Żegiestowem oraz nieco gruntów koło Milika i Andrzejówki, potem Słowacy przyłączyli się do inwazji niemieckiej. Wojska niemieckie weszły na Sądecczyzne od południa - z Czerwonego Klasztoru, Bardejova i (razem ze Słowakami) z okolic Mniszka nad Popradem. [Sztab słowackiej armii znajdował się w Żegiestowie!]

Polski ruch oporu koncentrował się przez pierwsze lata okupacji na przerzucie kurierów [z GG na Słowacje i Węgry, a dalej do Londynu] świadomie dla ich ochrony ograniczając typową partyzantkę. Ostatni rok wojny [1944] przyniósł natomiast liczne walki ukrywających się w górach oddziałów; szczególnie wsławił się Julian Zubek pseudonim „Tatar”, który w 1944 roku został dowódcą kompanii Strzelców Podhalańskich regularnego Ludowego Wojska Polskiego. Jako żołnierz Armii Krajowej znany był z gotowości do współpracy z działającą również w Beskidzie Sądeckim partyzantką radziecką. Wojska radzieckie

- oddziały 4. Frontu Ukraińskiego - zajęły Nowy Sącz w dniu 20.I.1945 roku, a całą Sądecczyznę w kilka dni później.

Koniec wojny oznaczał koniec Łemków na Sądecczyźnie. Większą ich część wyprowadzili na Ukrainę aktywiści przybyli w 1945 roku z wojskami radzieckimi, oddziałując [na nich] trochę obietnicami dobrobytu, trochę naciskiem (niektórzy przesiedleńcy zdążyli jeszcze wrócić). Cała reszta została wysiedlona w 1947 roku w ramach akcji „Wisła” w celu, (albo pod pretekstem), likwidacji zaplecza działającej w Bieszczadach Ukraińskiej Powstańczej Armii.

Na miejsce Łemków sprowadzono ludność z okolic Nowego Sącza, Limanowej, Podhala, wiele wsi zamarło lub skurczyło się. Powrót na Sądecczyznę był dla wysiedlonych aż do 1980 roku bardzo utrudniony (łatwiej było wrócić Łemkom do powiatów położonych dalej na wschód), więc dziś mieszkają tam tylko nieliczni.

Źródło: Wojciech Nowicki - „Beskid Sądecki - Przewodnik”, Pascal, Bielsko-Biała 2001, ss. 17-18.

Druga poszlaka:

Marek Kroczek, Tadeusz Wieczorek

SZLAK PRZYRODNICZY PO MATECZNIKACH PUSZCZY KARPACKIEJ IMIENIA ADAMA HRABIEGO STADNICKIEGO


Jedną z form obszarowej ochrony przyrody i szeroko pojętego krajobrazu w Polsce są Parki Krajobrazowe. W Beskidach utworzono dotąd dwa takie parki - Żywiecki Park Krajobrazowy i Popradzki Park Krajobrazowy. Popradzki Park Krajobrazowy został powołany 11 września 1987 roku. Zajmuje obszar 54 tys. ha, a wraz z otuliną 78 tys. ha, będąc jednym z największych parków krajobrazowych w Polsce. Prawie w całości obejmuje obszar Beskidu Sądeckiego. Celem utworzenia Parku jest kompleksowa ochrona walorów przyrodniczych, krajobrazowych, uzdrowiskowych i turystycznych realizowana poprzez dostosowanie działalności gospodarczej do wymogów ochrony przyrody. Utworzenie tego Parku w terenie zagospodarowanym, ale o dużych walorach krajobrazowych miało być przykładem koegzystencji gospodarki leśnej i turystycznej bazującej na racjonalnym wykorzystaniu istniejących zasobów przyrody. Wśród czynników przyrodniczych wiodącą cechą w jego krajobrazie jest rzeźba terenu uwarunkowana budową geologiczną. Morfometryczne cechy rzeźby (nachylenie stoków, wysokości względne i bezwzględne) warunkują dostępność terenu, co w sposób pośredni lub bezpośredni wpływa na zachowanie krajobrazów naturalnych, lub do nich zbliżonych oraz kształtowanie krajobrazu kulturowego. Względy fizjograficzne Popradzkiego Parku Krajobrazowego oraz historycznie uwarunkowane osadnictwo zdecydowało o sposobie użytkowania ziemi. Prawie 70% jego powierzchni zajmują lasy, a tylko 27% użytki rolne.

W wyniku prac nad utworzeniem paneuropejskiego zintegrowanego systemu ochrony dziedzictwa przyrodniczego kontynentu jako całości, czyli Europejskiej Sieci Ekologicznej EECONET (European Ecological Network), obszar Popradzkiego Parku Krajobrazowego uzyskał największą rangę w waloryzacji terenów chronionych. Stanowi on w Krajowej Sieci Ekologicznej obszar węzłowy o znaczeniu międzynarodowym z biocentrami i strefami buforowymi. Rzeka Dunajec została uznana za korytarz ekologiczny o znaczeniu międzynarodowym.

Na 14 rezerwatów przyrody utworzonych dotąd na terenie Beskidu Sądeckiego aż 12 to rezerwaty leśne. Niektóre z nich mają swe początki w rozumnej działalności dawnego właściciela większości lasów tego regionu Adama hrabiego Stadnickiego. Najstarszy rezerwat przyrody powstał w jego dobrach około 1906 roku, a najmłodszy w Lasach Państwowych w 1996 roku. Niektóre z rezerwatów są łatwo dostępne (Łabowiec, Barnowiec) lub wręcz udostępnione (Las Lipowy Obrożyska), ale są także rezerwaty trudne do penetracji i niezbyt często odwiedzane (Hajnik, Żebracze). Obecna powierzchnia rezerwatów wynosi około 500 ha, uzupełniona prawie 90 pomnikami przyrody.

Celem utworzenia szlaku przyrodniczego jest zapoznanie młodzieży i turystów odwiedzających tę przepiękną część Popradzkiego Parku Krajobrazowego z wartościami wspaniałej i niepowtarzalnej górskiej przyrody, imponującymi krajobrazami dolin z czystymi wodami potoków, urokami słonecznych hali polan rozciągających się pośród lasów. Jest to także odpowiedź na dużą penetrację turystyczną związaną z otwarciem kolejki gondolowej na Jaworzynę Krynicką. Wyznaczone na trasie punkty przystankowe pozwalają dokładnie zapoznać się z piętrowym zróżnicowaniem roślinności, ze światem zwierząt, wskazują najcenniejsze formy terenu i ciekawe zjawiska hydrologiczne.


Początek szlaku przyrodniczego znajduje się w centrum wsi Łabowa, obok przystanku PKS przy drodze Nowy Sącz - Krynica. Nazwa miejscowości pochodzi podobno od Łabów - szlachty ruskiej, która tu osiedliła się po najeździe tatarskim. Łabowa słynęła z hucznych jarmarków, na które zjeżdżano z całej okolicy. Dawniej wieś zamieszkiwali Łemkowie. Szlak biegnie od przystanku PKS w kierunku zachodnim. Przekraczamy most na rzece Kamienicy Nawojowskiej. Na dnie rzeki i wzdłuż jej brzegów odsłaniają się margle łąckie. Widoczny na dnie długości około

200 metrów i na brzegach kompleks piaskowców ubogi w łupki rozdzielają wkłady margli. Piaskowce są drobno - i średnioziarniste, źle przesortowane o spoiwie wapnistym. Zawierają one oprócz kwarcu także muskowit, glaukonit i kwarcyt, rzadziej okruchy wapieni i skaleni. Po prawej stronie mijamy drewniany kościół z 1930 roku z zabytkowym obrazem św. Jana Nepomucena z końca XVII wieku i późno barokowymi posągami św., Łukasza i św. Marka.

Dochodzimy do skrzyżowania i skręcamy w lewo drogą asfaltową. Po około 500 metrach z lewej strony możemy zobaczyć piękną murowaną cerkiew z 1784 roku z wieżą o cebulastym hełmie, fundowaną przez Lubomirskich. Po około 10 minutach dochodzimy do doliny Uhryńskiego Potoku. Po lewej stronie rozciągają się pięknie zalesione stoki Ośnikowskiego Wierchu (828 m npm.), po prawej stronie stoki Pereslihy (812 m npm.).

Możemy oglądać tutaj głęboko wciętą (odcinkami do 30 metrów) krętą dolinę Uhryńskiego Potoku, porośniętą lasem mieszanym z dorodnymi okazami sosny (projektowany rezerwat geologiczny). Obszar ten jest najlepiej dostępny od strony południowe-wschodniej, ścieżką leśną odchodzącą od szlaku w odległości około 100 metrów poniżej gajówki. Ścieżka ta biegnie ponad zakolami potoku i po drugim jego przekroczeniu sprowadza do doliny o stosunkowo łagodnych zboczach. Stąd należy rozpocząć wędrówkę w górę potoku jego meandrującym korytem, co jest możliwe jedynie przy niskim stanie wody. Na dnie potoku i na jego stromych brzegach, a zwłaszcza w zakolach podcinanych erozyjnie, odsłania się niemal w sposób ciągły profil utworów dolnego eocenu. Są to cienko - lub średnioławicowe piaskowce ze strzałką kalcytową przekładaną łupkami ilastymi. Dalej w górę potoku odsłania się kompleks łupków ilastych z nielicznymi cienkimi ławicami piaskowców. W dolnej części profilu występują łupki bezwapniste na ogół barwy czerwonej, które zawierają liczne otwornice. W wyższej części profilu charakterystycznym utworem jest tzw. pasiak, który składa się z naprzemianległych cienkich warstewek łupków czekoladowo - wiśniowych i mułowców marglistych o zabarwieniu niebieskoszarym. Te ostatnie dominują w najwyższej części kompleksu. Lesista dolina Uhryńskiego Potoku ma niezwykłe walory krajobrazowe, na które składają się jej znaczne głębokości, kręty przebieg i strome brzegi, jak też prawie pionowo zalegające tu różnobarwne skały odsłonięte na dnie potoku i na jego brzegach.

Po przejściu około 4 kilometrów od początku trasy, po prawej stronie usytuowane jest miejsce biwakowe przygotowane przez nadleśnictwo Nawojowa. Można tu odpocząć na ławeczkach, a także poszukać w pobliskim potoku źródeł wody mineralnej, które biją na dnie rzeczki.


Idąc dalej po około 2 kilometrach dochodzimy do wsi Uhryń. Znajdują się w niej ciekawe połemkowskie kapliczki. Już na początku wsi możemy zobaczyć odnowioną kapliczkę o bardzo ciekawej budowie. Przechodzimy przez całą wieś, około 500 metrów za ostatnimi zabudowaniami znajduje się szlaban. Z miejsca tego możemy zobaczyć całą przebytą do tej pory drogę od Łabowej.

Idziemy dalej drogą asfaltową. Po około 2 kilometrach dochodzimy do rozwidlenia dróg, w lewo skręcamy do rezerwatu Uhryń. Z lewej strony ścieżki możemy zaobserwować ciekawą jodłę. Z dwóch pni po złączeniu na wysokości około metra powstaje jeden wspólny pień. Dochodzimy do składu drewna. Około 100 metrów za nim dochodzimy do granicy rezerwatu Uhryń.

Rezerwat Uhryń - powstał w 1924 roku w prywatnych dobrach Adama hrabiego Stadnickiego, potwierdzony zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z 1957 roku. Dawna nazwa rezerwatu to Medwiczka. Powierzchnia rezerwatu wynosi 16,00 ha. Ochronie podlegają drzewostany bukowo - jodłowe, w wieku około 230 lat charakterystyczne dla dawnej puszczy karpackiej. W drzewostanach przeważa jodła przy niedużym na ogół udziale buka i mniejszej ilości świerka. Najstarsze jodły osiągają wysokość do 40 metrów i grubości pni do 115 centymetrów. W runie najczęściej występuje jeżyna gruczołowata, wietlica samicza, gwiazdnica gajowa i tojeść gajowa. Z roślin chronionych występuje w nim widłak wroniec, a z częściowo chronionych - kopytnik pospolity i marzanka wonna. Jest on jednym ze starszych rezerwatów polskich i przez ponad 100 lat nie prowadzono w nim działalności gospodarczej. Rezerwat leży na terenie Nadleśnictwa Nawojowa.

Co wynika z powyższego? A to, że w Beskidzie Sądeckim istnieją formacje geologiczne opisane przez dr Horáka: wapienie leżące na skałach węglanowych!

I dalej:

Idziemy dalej ścieżką wzdłuż granicy rezerwatu (pozostawiamy rezerwat po prawej stronie). Po około 15 minutach dochodzimy do ścieżki obchodowej. Powyżej wychodnia skalna, na której możemy chwilę odpocząć i wejrzeć w głąb tego prapuszczańskiego kompleksu leśnego. Powyżej widzimy młody drzewostan, typowa sukcesja w lasach karpackich. Po przejściu następnych 10 minut dochodzimy do grzbietu i odbijamy w lewo wzdłuż granicy rezerwatu. Dochodzimy do skrzyżowania. Znajduje się tutaj miejsce odpoczynku i schronienie na wypadek deszczu. Po prawej stronie pozostawiamy rezerwat, kierujemy się na wprost w górę stoku i po 200 metrach skręcamy w lewo za strzałką. Po około 20 minutach dochodzimy do szlaku czerwonego. Szlak skręca w prawo w kierunku na Halę Łabowską, znajdujemy się około 4 kilometrów od niej. Po około 40 minutach dochodzimy do Hali Jawor, która opada na południowy wschód w przepaścisty zwór dopływu Potaśni. Hala zarasta obecnie pięknym laskiem sosnowym. Idziemy dalej w kierunku północnym, po chwili dochodzimy do pomnika upamiętniającego śmierć partyzantów AK, następnie do Hali Łabowskiej i odejścia w prawo do rezerwatu Łabowiec.

Hala Łabowska (1061 m npm.) jest rozległą zarastającą lasem grzbietową halą opadającą ku północy, położona w pobliżu zwornika, gdzie do grzbietu głównego


dołącza się od południa boczny grzbiet Parchowatki (1005 m npm.). Widok z hali jest wprawdzie ograniczony od północy i północnego wschodu, lecz bardzo urozmaicony. Przed nami za doliną Kamienicy ciągnie się pasmo Margoni Niżnej i Wyżnej, Spalskiej Góry, Tokarni i Czerszli, z wystającym poza nim wałem Jaworza i Chełmem w prawo od niego. Na hali stanęło po ostatniej wojnie - staraniem Oddziału PTTK w Nowym Sączu - schronisko, które na Głównym Beskidzkim Szlaku, między Krynicą i Rytrem stanowi ważny punkt oparcia dla turystów. W czerwcu 1944 roku w czasie obławy gestapo zginął na hali Adam Kondolewicz, żołnierz oddziału AK „Tatara". W miejscu jego śmierci głaz z pamiątkowym napisem. W schronisku możemy zjeść posiłek (bardzo dobra kuchnia), a także przenocować przed dalszym marszem wzdłuż szlaku przyrodniczego.

Hala Pisana. Tą nazwą określa się szczytową zarastającą obecnie halę, ciągnącą się w głównym grzbiecie między Zadnimi Górami od zachodu, a Wierchem nad Kamieniem od wschodu. Nazwa ta pochodzi z czasów, gdy geodeci dokonywali w oko lity pomiarów i „spisywali", jak mówili górale. Na hali znajduje się pamiątkowy głaz przypominający czas okupacji hitlerowskiej i walki partyzantów, mających w lasach Beskidu Sądeckiego swe kryjówki. Nad bukowymi lasami, które otaczają halę - oryginalny widok na zachód na gniazdo Radziejowej i Prehyby, dalekie Gorce i Beskid Wyspowy oraz Babią Górę w najdalszym planie. Ku północy ukazuje się plastyczna mapa Kotliny Sądeckiej, a ku południowemu wschodowi piękna Parchowatka, otoczenie Jaworzyny Krynickiej i Runka. Na południowy zachód przy przejrzystej pogodzie delikatnie zarysowane Tatry.

A zatem teren ten był aktywny pod względem działalności grup partyzanckich w czasie II Wojny Światowej. Ślady tego są upamiętnione do dziś dnia!

Idziemy dalej szlakiem czerwonym, któremu towarzyszą znaki żółte. Znaki prowadzą do mrocznego wilgotnego lasu, w którym przeważają stare, wiekowe buki, pełnego wykrotów i głazów, pokrytych roślinnością. Gdy ścieżka o kierunku północno- zachodnim załamuje się i skręca w prawo na zachód - w pobliżu, w lewo, nieco w dół - źródełko. Niebawem wychodzimy z lasu na halę, której kulminacja Zadnie Góry (969 m npm.) pozostają nieco z lewej strony. Panorama z niej rozległa i warto podejść w lewo na południową stronę grzbietu, aby obejrzeć widok na Dolinę Popradu i kształtną Parchowatkę. Występuje tu rzadko spotykany w Karpatach grzbietowy rów rozpadlinowy tzw. podwójny grzbiet, będący przykładem procesów rozczłonkowujących grzbiety górskie. Towarzyszą mu liczne formy rzeźby typowe dla osuwisk, takie jak ściany i ambony skalne, rowy rozpadlinowe, ruchome blokowiska, szczeliny dylatacyjne i nabrzmienia koluwialne.

Z Zadnich Gór kierujemy się na zachód do węzła szlaków, w tym miejscu skręcamy w prawo i kierujemy się szlakiem zielonym na północny zachód. Po około 10 minutach dochodzimy do szlaku niebieskiego kierującego nas w stronę Makowicy. Pod szczytem szlak przyrodniczy odbiega od szlaku turystycznego i schodzi na zachodnie stoki Makowicy, na piękne polany. Usytuowany jest tu punkt widokowy, skąd możemy zobaczyć piękną panoramę Pasma Radziejowej i Doliny Popradu. Z Lego miejsca kierujemy się polanami i lasem w dolinę Potoku Rzyczanowskiego. Dochodząc do


niego skręcamy w lewo i idziemy drogą leśną poprowadzoną dnem doliny. Dochodzimy do przepięknego mostu drewnianego przerzuconego nad malowniczym przełomem Potoku Rzyczanowskiego. Płynie on na tym odcinku wąwozem skalnym o głębokości od kilku do kilkunastu metrów i szerokości w części dennej 5-10 metrów, a w części górnej od kilkunastu do 50 metrów. Wąwóz ten został wyerodowany w gruboławicowych i bardzo gruboławicowych piaskowcach magurskich. Istnienie fragmentów kilku poziomów wypłaszczeń dolinnych, w tym tarasów zbudowanych z osadów rzecznych, świadczy o wieloetapowym rozwoju doliny. Rozcięcie odpornych piaskowców i powstanie wąwozów jest świadectwem silnej erozji w ostatnim, holoceńskim etapie jej rozwoju. Kręty, meandrujący przebieg współczesnego koryta jest być może odziedziczony po starszym etapie formowania doliny. Piaskowce magurskie tworzą w ścianach wąwozu atrakcyjne krajobrazowo oraz interesujące morfologicznie urwiska i występy skalne, natomiast na jego dnie - niewielkie wodospady, kaskady (zespoły stopni skalnych) i szypoty (drobne występy na wychodniach ławic przegradzających koryto rzeki). Do najatrakcyjniejszych krajobrazowo obiektów można zaliczyć: dolną bramę skalną, bramę skalną przy moście oraz bramę górną. Wąwóz Potoku Rzyczanowskiego jest również miejscem współczesnego tworzenia się martwic wapiennych. Najciekawsza z pokryw martwicowych tworzy się na stromym zboczu wąwozu, poniżej mostu. Być może jej powstanie jest związane z wypływem wód wzbogaconych w CO2 i silnie zmineralizowanych, migrujących wzdłuż strefy uskokowej. Najlepszym punktem widokowym jest drewniany most przerzucony nad potokiem na wysokości około 25 metrów. Możemy z niego oglądać uroki nieożywionej natury, ale także piękny drzewostan bukowo-jodłowy rosnący wzdłuż potoku. Ma on ponad 80 lat. Można spotkać w nim wiele roślin chronionych. Cały ten teren jest powierzchniowym pomnikiem przyrody. Za mostem znajduje się miejsce na odpoczynek.

Znowu zbieżność z opisami podanymi przez dr Horáka.

Dalsza część szlaku biegnie drogą leśną w kierunku wsi Rzyczanów. Przy pierwszych zabudowaniach skręcamy w lewo, schodząc ze szlaku turystycznego. Przechodzimy przez całą wieś, kierując się w stronę Popradu. Na końcu wsi znajduje się piękna, odnowiona kapliczka. Dochodzimy do mostu na Popradzie. Za mostem skręcamy w lewo i wzdłuż drogi Stary Sącz - Piwniczna idziemy do Rytra. Jest to wieś letniskowa położona u ujścia Roztoki do Popradu. Na stromym, stożkowatym pagórku na prawym brzegu rzeki ruiny rycerskiego zamku. Nazwa Rytro wzmiankowana jest już w 1240 roku. W XIII wieku zamek był własnością kasztelana sądeckiego Piotra Wyżgi, który zaprzedał się Krzyżakom i za karę po śmierci ponoć pokutuje w ruinach zamku. (Notabene, ów Piotr Wyżga był także alchemikiem i poszukiwaczem złota, a więc postacią niezwykle ciekawą…)

Tutaj żegnamy się ze szlakiem przyrodniczym im. Adama hrabiego Stadnickiego po matecznikach puszczy karpackiej. Serdecznie zapraszamy do zwiedzenia szlaku i zapoznania się z pięknem przyrody Popradzkiego Parku Krajobrazowego.

Źródło:www.nsi.pl/almanach/art- miejsca/szlak_przyrodniczy_hrabiego_stadnickiego.htm


* * *

A wiecie, co z tego wynika??? A wynika to, że mylnie zinterpretowaliśmy dane dr Horaka! Otóż on i jego ludzie odskoczyli Niemcom i hlinkowcom, a potem poszli na północ - w kierunku granicy z GG - czyli z Polską. Miejscowości, które wymienia były ostatnimi mu znanymi po słowackiej stronie granicy - dlatego je zapamiętał, bo poszedł w kierunku Sulina czy Lipnika, gdzie przekroczyli oni granicę na Popradzie. Potem pomógł im Slavek - a właściwie łemkowski przewodnik wraz z córkami, który mieszkał w Yzdarze - Izdworze koło Wierchomli Wielkiej. Nie mógł ich zatrzymać, bo to była chyba jakaś przemytnicza meta (melina) więc zaprowadził ich do jednej z partyzanckich kryjówek - w okolicy Hali Łabowej. Były one puste, bowiem partyzanci tymczasem poszli na wschód i połączyli się z Armią Radziecką - to jeszcze wymaga sprawdzenia, ale sądzę, że w październiku i listopadzie 1944 roku nie było już tam nikogo - nawet pasterzy. Slavek zaprowadził ich do znanej mu mety - Jaskini Niedźwiedziej. I rzeczywiście - znana jest z tego, że odkryto w niej kości niedźwiedzia jaskiniowego. W linii prostej jest to tylko 6 km od Yzdaru, więc Slavek i jego córki mogły odwiedzać ich w tej jaskini.

Wykreślona trasa ucieczki dr Horaka i jego dwóch towarzyszy prowadzi najlogiczniejszą drogą - po grzbietach górskich i duktach leśnych. Dzisiaj już zarosły, ale w latach 70. jeszcze się ich używało do zrywek drewna czy transportu leśnego.

Co się stało ze Slavkiem? Najprawdopodobniej wyjechał na Słowację w latach 1945-47 i ślad po nim zaginął. Mógł pracować dla Armii Krajowej, Anglików i partyzantki radzieckiej. Tacy ludzie byli na wagę złota. Mógł pracować także dla patriotów słowackich walczących w SNP.

Także budowa geologiczna odpowiadałaby z grubsza relacji dr Horaka - znajdują się tam poza fliszowymi piaskowcami - także pokłady skał węglanowych.

* * *

W roku 2010 ruszyliśmy wreszcie na poszukiwania Księżycowej Jaskini. Założyliśmy wprost, że jest nią jedna z większych jaskiń Beskidu Sądeckiego. Dzięki pomocy prezesa Towarzystwa Miłośników Ziemi Jordanowskiej mgr Stanisława Bednarza uzyskaliśmy wykaz jaskiń Beskidu Sądeckiego, z których wyselekcjonowaliśmy następujące formacje:

WYKAZ NAJWIĘKSZYCH JASKIŃ BESKIDU SĄDECKIEGO

(o długości korytarzy >10 m)

Numer inwent.

Nazwa

Długość [m]

Deniwelacja [m]

K.Bsd-01.01

Jaskinia Siekiera

26,0

-8,0

K.Bsd-01.03

Dziurawa Studnia I

11,0

-3,0

K.Bsd-01.05

Wietrzna Dziura

43,0

-12,0

K.Bsd-01.07

Zawarta Studnia

10,0

-8,0

K.Bsd-01.12

Jaskinia Roztoczańska

140,0

-10,0


K.Bsd-01.13

Jaskinia Tam Gdzie Wpadły Czołgi

17,0

-5,0

K.Bsd-01.14

Wściekła Szczelina

11,0

-4,0

K.Bsd-01.17

Bania w Radziejowej

24,0

-9,0

K.Bsd-01.18

Jaworznicki Dzwon

20,0

-11,0

K.Bsd-02.07

Dziura za Zaciskiem

16,0

-4,0

K.Bsd-02.08

Szczelina w Urwisku

20,0

K.Bsd-02.14

Jaskinia Złotniańska

155,0

-12,0

K.Bsd-02.20

Jaskinia Kamiennej Rzeźby

12,0

-7,0

K.Bsd-02.22

Jaskinia w Pękniętej Kopie

13,0

-5,0

K.Bsd-02.23

Jaskinia św. Szczepana

41,1

-11,0

K.Bsd-02.28

Jaskinia Niedźwiedzia

340,0

-28,0

K.Bsd-02.31

Feleczyńska Dziura

46,0

-15,0

K.Bsd-02.36

Grota nad Pustą Wielką

3,0

K.Bsd-02.37

Smerczynowa Dziura

17,0

-3,0

K.Bsd-02.41

Jaskinia Czarnopotocka

20,0

-7,0

K.Bsd-02.38N

Jaskinia Zbójnicka

57,0

-7,0

Do tego wszystkiego, co napisano na temat Księżycowej Jaskini pasują jedynie trzy z nich, które wyróżniono tłustym drukiem na wykazie. Długość ich korytarzy wynosi powyżej 100 metrów i ich deniwelacja jest stosunkowo duża - liczy sobie od 10 do 28 metrów.

Niektóre z nich, jak np. Smerczynowa Dziura w Zubrzym Wierchu były znane miejscowej ludności. Znajduje się ona w siodle pomiędzy dwoma wierzchołkami Żubrzego Wierchu. Poziomo usytuowany otwór jaskini znajduje się w środkowej części siodła, na północnym skraju zarastającej leśnej polany. Do wnętrza jaskini dostajemy się poprzez metrowej głębokości studzienkę i ciasny przełaz na jej dnie. Pierwsze 5 m to wysoki korytarz o obniżającym się dnie. Poprzez niskie przejście w zawalisku można dostac się do dalszych partii. Po 8 m szeroki i wysoki (na 2 m) korytarz zamyka ponownie zawalisko. (To właśnie tutaj mogło być przejście do dalszej części jaskini aż do Półksiężycowego Szybu) Leżą tutaj bukowe liście, które dostały się poprzez wąską szczelinę wychodzącą na powierzchnię w płytkim leju.

Jaskinia utworzyła się w gruboławicowych piaskowcach krynickich (serii magurskiej). Dno pokrywa glina w rumorze. Światło sięga w bezpośrednie okolice otworu. […] Fauna i flora nie były obserwowane.

Smerczynową Dziurę po raz pierwszy opisał A. Rotter w 1976 roku. Przynajmniej od początku lat 80. otwór i studzienka wejściowa były zagruzowane, a jaskinia niedostępna. Według mieszkańców Wierchomli „zawarła się”. Dnia 21 stycznia 1990 roku Smerczynowa Dziura została odgruzowana i skartowana przez E. Berka i K. Farona. W październiku 1994 roku E. Berek pokonał końcowe zawalisko, za którym odkrył 4 m długości korytarz, kończącym się szczeliną biegnąca ku powierzchni.32

To jest pierwsza „podejrzana” jaskinia, w której mogli się zatrzymać dr Horák ze swymi towarzyszami. Drugą jest Grota nad Pustą Wielką.

0x01 graphic

32 M. Pulina - „Jaskinie polskich Karpat fliszowych”, Warszawa 1992


Słowo „grota” oddaje dość adekwatnie to, czym ta dziura naprawdę jest. Znajduje się ona na wysokości 1050 m n.p.m., w masywie góry Wielka Pusta. Można do niej dojść ze szczytu Wielkiej Pustej - grzbietem ok. 50 m ku zachodowi, do podnóża ambony skalnej. Szczelinowy otwór nr 1 znajduje się w północnej podstawie skały.

Schronisko tworzy wysoka i wąska szczelina prowadząca od otworu nr 1 ku południowi. Po 2 m zmienia ona kierunek pod katem prostym i poprzez 1,5 m wysoki prożek wyprowadza otworem nr 2 na powierzchnię. Schronisko powstało w gruboławicowych piaskowcach krynickich serii magurskiej. Światło sięga do końca. W otworze jaskini spotkano żmiję. Innych zwierząt nie widziano.

Schronisko znane okolicznej ludności i zostało opisane przez speleologów.33

Zakładając, że dr Horák i jego ludzie nie mogli z powodu odniesionych ran iść daleko w góry i dokonywać forsownych marszów, można domniemywać, że mogli oni dojść tylko do jednej z tych dwóch jaskiń i w nich znaleźć schronienie. Być może to właśnie pod Smerczynową Dziurą znajduje się dalszy poziom - czy nawet kilka poziomów tworzących cały system jaskiniowy - w którym znajdował się także i Księżycowy Szyb. Niestety nie mamy żadnych możliwości tego zbadać.

Istnieje także inna możliwość, że dr Horák i jego ludzie zostali przerzuceni przez granicę nie w rejonie Żegiestowa, ale w rejonie góry Eljaszówka i zaprowadzono ich do Jaskini Roztoczańskiej, pod którą należałoby poszukiwać formacji Księżycowego Szybu.

Innymi możliwymi lokalizacjami są: Jaskinia Złotniańska i Jaskinia Niedźwiedzia, które w czasie wojny do lata 1944 roku były bazami partyzantów AK. Slavek przeprowadził ich do opuszczonej bazy w jednej z tych jaskiń i tam właśnie dr Horák dokonał tych niezwykłych odkryć. A potem jaskinia „zawarła się” - już to wskutek trzęsienia ziemi, już to wskutek zdetonowania ładunków trotylu przez ludzi wiedzących o ich istnieniu, by nie wpadły w ręce Polaków czy Rosjan.

Teren ten był penetrowany przez speleologów i przyrodników w latach 70. i 80. ubiegłego stulecia i coś tak wielkiego, jak system jaskiniowy na pewno nie uszedłby ich uwagi. A zatem można spokojnie założyć, że jeżeli Księżycowa Jaskinia istnieje naprawdę, to może się ona znajdować tylko w polskim Beskidzie Sądeckim albo w słowackiej Lubovniańskiej Vrhovinie. Innych możliwości po prostu n i e m a .

KONIEC - KONEC

Jordanów 2010-04-27

0x01 graphic

33 Ibidem.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Jesensky M , Leśniakiewicz R Powrót do księżycowej jaskini
Jesensky M , Leśniakiewicz R Powrót do księżycowej jaskini
Robert K Leśniakiewicz & Miloš Jesenský Powrót do księżycowej jaskini
MILOS JESENSKY & ROBERT K LESNIAKIEWICZ TAJEMNICA KSIĘŻYCOWEJ JASKINI
Powrót do jaskini
Penny Jordan Powrot do zycia doc
Przeanalizuj powroty do lat dziecinnych treść
Skutki powrotu do, Gazeta Podatkowa
Przeanalizuj powroty do lat dziecinnych Plan wypowiedzi
Carr Robyn Powrot do przeszlosci
(1995) WIEDZA KTÓRA PROWADZI DO ŻYCIA WIECZNEGO (DOC), rozdział 17, Rozdział 1
(1995) WIEDZA KTÓRA PROWADZI DO ŻYCIA WIECZNEGO (DOC), rozdział 12, Rozdział 1
Powroty do awangardy po
Powrót do przeszłości

więcej podobnych podstron