Prof. B.Śliwierski

Współczesne kierunki pedagogiki.- 26.02.04

Definicja kierunku pedagogika.

Całościowy (jednolity) zbiór poglądów i koncepcji wychowania oraz kształcenia , jaki powstał w wyniku historycznego i kulturowego rozwoju społeczeństw , pod wpływem zmian politycznych.

1. Klasyfikacja prądów i kierunków wg.Josefa Hendricha(1926)

2. Klasyfikacja prądów pedagogice współczesnej B.Nawroczynski

3. Kierunki pedagogiczne wg.H. Rowida(1946)

4. Nurty pedagogiki przełom XIX i XXw wg. Wincentego Okonia i B. Suchodolskiego(1962)

5. Prądy i kierunki w pedagogice XX w wg. Ludwika Chmaja(1938 , 1963)

Współczesne kierunki pedagogiki.

Geneza badań porównawczych.

Frantisek Singule - ,, Pedagogice smery za stoleti.'' 1966

Frantisek Singule

Rola badań nad kierunkami pedagogicznymi .

• Przerwanie izolacji pedagogów w krajach socjalistycznych, krajach kapitalistycznych oraz wzmocnić rzeczową krytykę ich teorii.

• Ukazanie teorii pedagogiczne, które powstaly i rozwijały się w XX w krajach kapitalistycznych na tle porównawczym , krytycznym z perspektywy marksistowskiej pedagogiki ( przejawy charakteru klasowego) ale i unikanie jednostronnej , dogmatycznej krytyki twierdzeń pedagogiki na rzecz krytyki subtelnej , głębszej i wszechstronnej .

• Poszukiwanie w poszczególnych prądach cech oraz nowych wskaźników badań, które mogą się przyczynić do rozwiązań , niektórych problemów w pedagogice marksistowskiej.

• Ukazanie wyraźnych cech każdego prądu jego szczegółowej monografii .Odniesienie do różnych prądów kulturowych kierunków szkół filozoficznych , psychologicznych , socjologicznych.

Frantisek Singule def.prądu pedagogicznego.

• Prąd( kierunek) pedagogiczny- to typowy sposób rozwiązywania w sposób ogólny całej problematyki pedagogicznej charakterystyczny dla określonej grupy osób.

Klasyfikacja kierunków pedagogicznych.

1. Ruch nowego wychowania , czyli pedagogika reform ( E.Key, M.Montessori, A.Feriere, R.Cousinet)

2. Pedagogika pragmatyzmu ( J.Dewey)

3. Pedagogika eksperymentalna( E.Meumann, A.W. Lay, A.Binet)

4. Pedagogika dynamiczna (E.L Thorndike, W.Mc.Daugoll)

5. Pedagogika psychoanalityczna i indywidualistyczno - psychologiczna ( A.Adler, Z.Freud, E.Fromm)

6. Pedagogika socjalistyczna (H.Spencer, G.A. Lindner, E.Durkhein,Z.Znaniecki)

7. Pedagogika kultury( W.Dilthey,T.Litt, H.Horn,R.Rusk, B. Nawroczynski, Z.Mysłakowski, B.Suchodolski)

8. Pedagogika faszystowska( E.Krieck, G.Gentile)

9. Pedagogika esencjalistyczna( W,C.Bagley, H.H Horn, J.L.Kandel)

• Neorealistyczna pedagogika esencjalizmu( B.Russelu, E.B.Holt, W.B.Pitkin)

• Neoidealistyczna pedagogika esencjalizmu( W.C.Bagley, R.Rusk,H.Horn)

10.Pedagogika egzystencjalna( O.Kroh, E .Griesebach,R.Hubert)

11.Pedagogika religijna( F.W.Foerst, J.Martin)

Frantisek Singule- Współczesne kierunki pedagogiczne( aktualizacja) 1992

Frantisek Singule - „Soucasne pedagogice smery i ich związki z psychologia”

1. Ruch nowego wychowania

• System pedagogiczny M.Montessori

• Pedagogika loddorfska( R.Steiner)

• Plan Jenajski

• Wychowanie progresywne(J.Dewey)

• Wychowanie antyautorytarne(T.Adarno,E.Fromm)

• Ruch deschdaryzacji i wolnej szkoły( I.Ilich, E.Reiner)

• Szkoły i wychowanie alternatywne (M.Montesori,C.Freinet)

• Antypedagogika

• Czarna pedagogika

• Ruch praw dziecka

2.Systemy pedagogiczne pod wpływem psychoanalizy

• Psychoanaliza Z.Freuda(A.Adler)

• Wpływ neofreudystów na pedagogikę (E.Fromm)

• Psychologia humanistyczna( A.Mastow, C.Rogers)

2. Dynamika grupowa (K.Lewin)

Kazimierz Sośnicki.

K.Sośnicki-„ Rozwój pedagogiki zachodniej na przełomie XX,XIXw” 1967

Współczesne kierunki pedagogiczne ( 1870-1960)

Kryterium:

Porównawcza analiza (z pominięciem chronologii występowania i ich kolejności w czasie) najbardziej typowych poszczególnych systemów lub kierunków pedagogicznych , w których główne pojęcia , prawa i zasady znamienne dla określonych ich grup są ujęte w sposób możliwe

Kierunek pedagogiczny - ogranicza się do tylko jednej dziedziny wychowawczej , określając w sposób właściwy dla tej dziedziny lub nawet dla jej pewnej strony czy składnika przedmiotu, treści i metody pedagogicznej np. kierunek „szkoła pracy ”, „nowe wychowanie ”, „nowa szkoła”, „pedagogika tradycyjna”itp.

Kierunek pedagogiczny najczęściej jednak utożsamia się z systemem pedagogicznym.

Definicja prądu pedagogicznego- K.Sośnicki

• Prąd ( lub system) pedagogiczny to ogólna teoria wychowania , która opiera się na podstawach filozoficznych analizuje zagadnienie całego systemu poczynając od takiego jak istota świata a następnie ustalając cele wychowania łącznie z ideałem i obejmując badania nad zagadnieniem treści wychow. , zasady i metody pedagogiczne.

Współczesne kierunki pedagogiczne - analiza porównawcza wg.K .Sosnicki

• System pedagogiczny cechuje możliwie jednoznaczne określenie przedmiotu swego badania, które są prowadzone w różnych dziedzinach stanowiących modyfikacje tego przedmiotu. Jest to zatem tak zbudowana teoria wychowawcza , która to samo pojęcie wychowanie odnosi do różnych dziedzin życia np. szkolnego , zawodowego , środowiskowego , zaś powstałe w wyniku badań tego procesu uogólnienia i fakty są ułożone logicznie i usystematyzowane , stanowiąc jedną całość o charakterze naukowym.

Cechy i funkcje badań porównawczych kierunków pedagogicznych.

• Całościowe ujęcie obrazu przekształcającej się pedagogiki w okresie życia kilku pokoleń.

• Zrozumienie wieloznaczności terminów pedagogicznych.

• Wyraźne ujęcie całej powstania i tryumfów, do kolejnego jaj schyłku.

• Rozróżnienie , co w bogactwie ich nowych pojęć i jest trwałe , wartościowe , pożyteczne, a co tylko efemerydą przesadą i błędem.

• Wyznaczenie właściwej pozycji danego kierunku w całości przebiegu historii pedagogiki oraz w kierunku aktywnej reformy publicznego wychowania.

• Zwrócenie uwagi na role o dobór jej pomocniczych nauk dla rozwiązywania problemów pedagogicznych, bez redukowania ich do tych nauk.

• Krytyczne dostrzeżenie w każdym systemie czy kierunku jego założeń światopoglądów pochodnych w stosunku do filozofii.

• Wytworzenie sobie obrazu rozwoju pedagogiki jako nauki oraz ukazanie zmian, jakim ona podlegała ( głównie w zakresie przedmiotu badań , metod badań i układu działów)

Schemat rozwoju podstawowych kierunków pedagogicznych wg.K.Sośnicki

- szkoła tradycyjna początek od 1870 wzrasta 1900, 1910 1914 maleje 1920

- nowe wychowanie początek d 1900 największy rozwój 1920 a maleje 1931.

Rudolf Lassahn

Rudolf Lassahn- „ Wprowadzenie do pedagogiki ” Wiesboden I wydanie 1974

Istota badań systematycznych.

• W pedagogice istnieją lepiej lub gorzej dopracowane systemy wiedzy o wychowaniu.Ich analiza pozwala dotarcie do jądra pedagogicznego poznania i myślenia.

• Pedagogika jest metateorią wiedzy o wychowaniu, gdyż stawia pytanie o pojęcia naukowe , przesłanki nauki i ich uzasadnienia.Wszystkie teorie pedagogiczne są teoriami działania , służą praktyce. Systematyka wiedzy ma pomóc w tworzeniu teorii i rozumieniu praktyki.

Kryterium systematyki. Rudolf Lassahn.

• Sposób pojmowanie nauki , to w jaki sposób poznaje swój przedmiot badań , jak go opisuje, opracowuje czy zmienia.

• Założeniu wiedzy pedagogicznej jej przesłanki

• Historia przedmiotu i metod badań , która tworzy określoną szkołę myślenia , tradycję myślową

• Różne stanowiska naukowe i teorie ukazują różne aspekty i stronny wielopostaciowego fenomenu wychow.

• Wybór jedynie tych teorii i metod , które miały konsekwencje pedagogiczne , wpłynęły na myślenie w naukach o wychowaniu.

Klasyfikacja prądów pedagogicznych wg. R.Lassahn.

1. Pedagogika kultury (W.Dilthey , H.Nohl , E.Spranger , M.Buber.)

-pedagogika hermeneutyczną , egzystencjalistyczna , personalistyczna , dialogu

2. Neopozytywistyczna , empiryczna i analityczna teoria pedagogiczna ( H.Albert , K.R.Popper)

3. Normatywna pedagogika ( I.Kant , W.Brezinka , P.Natorp)

4. Marksistowska , neomarksistowska i krytyczna nauka o wychowaniu ( M.Horkheimer , T.W.Adorno)

Herbert Gudjons

Herbert Gudjons , Rita Teske , Rainer Winkel. - „Teoria teoretyczna , wychowanie“ 1986

Klasyfikacja kierunków pedagogicznych wg. H.Gudjons

1. Pedagogika kultury ( T.Litt , E.Spranger)

2. Krytyczno - racjonalne ( empiryczne) nauki o wychowaniu ( H.Roth , W.Brezinka)

3. Krytyczne nauki o wychowaniu ( H.Blonkertz , W.Lempert)

Inne kierunki:

1. Transcendentalno - krytyczne teorie wychowania ( W.Fischer)

2. Historyczno - materialistyczne teorie wychowawcze

3. Frenomenologiczna pedagogika

4. Systemowe - teoretyczna pedagogika

Nauk pogranicza:

1. Orientacja psychoanatytyczna

2. Orientacja cybernetyczna:

- pedagogika etnometodologiczna

- pedagogika struktura

- pedagogika krytyczno - komunikacyjna

- pedagogika systematyczna

- pedagogika feministyczna

Hans Bernner

Hans Bernner -„Aktualne prądy w pedagogice ” 1978

„ Badania ” 1996

Aktualne prądy pedagogiczne ( kryterium systematyki) wg. H.Bernner :

• Ewolucja i wpływ współczesnych prądów pedagogicznych na reformu szkolne na przestrzeni 30 leciu( od początku lat 60 do lat 90 XX)

• Wybór subiektywny najważniejszych prądów pedagogicznych , które miały istotny wpływ na modele wychowania w szkole.

1. Antropologia pedagogiczna ( O.F.Ballnaw)

2. Empiryczno - analityczne nauki o wychowaniu ( Th.Adorno, M.Harkeimer)

3. Antyautorytarna nauka o wychowaniu (A.S.Neill)

4. Pedagogika i psychologia humanistyczna (C.R.Rogers)

5. Pedagogika neokokserwatywna ( H.Lubbe , W.Brezinka)

6. Antypedagogika ( A.Miller )

Vladimir Streraka

Vladimir Streraka „Pedagogika ogólna i porównawcza” 1997

Najbardziej upowszechnione w świecie prądy i kierunki wychowania wg. V.Stereraka

1. Nowe wychowanie i szkoły reform z przełomu XIX ,XX w ( J.Piaget, E.Key)

2. Pedagogika pragmatyzmu

3. Pedagogika eksperymentalna

4. Pedagogika dynamiczna, behawiorystyczna (K.Lewin)

5. Pedagogika psychoanalityczna i indywidualistyczne zorientowana pedagogika psychologiczna ( A.Bain, S.Freud)

6. Pedagogika socjalistyczna wraz z pedagogiką społeczną ( H.Spencer . D.E.Durkhein)

7. Pedagogika kultury ( Natrop , Nitzsche ,)

8. Pedagogika esencjalistyczna o orientacji neorealistycznej i neoidealistycznej

9. Pedagogika egzystencjalna

10. Pedagogika religijna

Bożena Matyjas , Zdzisław Ratajek ,Elżbieta Trafiałek.

„Orientacyjne kierunki ”

Orientacja pedagogiczna - filozoficzny i metodologiczny paradygmat , stanowiący źródło określonego sposobu uprawiania pedagogiki jako nauki o wychowaniu np. paradygmat scjentyczny czy jako podstawa pedagogiki technologicznej i naukowej czy paradygmat fenomenologicznych.

Kierunki pedagogiczne - konkretny pogląd , sprecyzowanej teoretycznie i praktycznie koncepcji , umożliwiającej opisanie swoistego sposobu rozumienia procesów edukacji , jaj celów i form realizacji.

Orientacje pedagogiczne:

1. pedagogika biologistyczna - biologizm

2. pedagogika psychologiczna - psychologizm

• pragmatyzm pedagogiczny - pragmatyzm

• psychologiczny - psychologizm

• Kierunki terapeutyczne:

• Psychoanaliza

• Pedagogika seksualna

• Psychologia indywidualna

• Psychoagagika

• Neopsychoanalizm

• Pedagogika integralna (C.Jeleńska)

• Sugestie jako metody wychowawcze

4.Personalizm pedagogiczny

• Reakcje przeciw starej szkole

• Wychowanie estetyczne

• Impresjonizm pedagogiczny

• Aktywizm pedagogiczny

• Próby „nowego wychowania”

• Szkoła pracy

5.Pedagogika wspólnego życia

6. Pedagogika egzystencjalistyczna

Klasyfikacja kierunków współczesnej pedagogiki wg.B.Matyjas, Z.Ratajek , E.Trafiałek:

1. pedagogika emancypacyjna

2. pedagogika krytyczna

3. antypedagogika

4. pedagogika holistyczna

5. pedagogika chrześcijańska ( religia objawiona przez Jezusa Chrystusa , encykliki papieskie , tomistyczna)

Heine-Hermann Kruger

H.Kruger „Wprowadzenie w teorie i metody nauk o wychowaniu ”1997

Teoretyczne koncepcje i stanowisko w naukach o wychowaniu:

1. pedagogika kultury

2. pedagogika empiryczna

3. pedagogika krytyczna

Inne kierunki w naukach o wychowaniu:

4. pedagogika prakseologiczna

5. pedagogika transcendentalno - filozoficzna

6. pedagogika historyczno - materialistyczna

7. pedagogika psychoanalityczna

8. pedagogika fenomenologiczna

Systemy teoretyczne w naukach o wychowaniu :

9. systemowa nauka o wychowaniu

10. koncepcje strukturalistyczne

11. koncepcje ekologiczne

12. koncepcje feministyczne

Stefan Wołoszyn

S. Wołoszyn „ Nauki o wychowaniu ”1998

Klasyfikacja współczesnych kierunków pedagogicznych wg.S.Wołoszyn:

1. pedagogika psychologiczna

2. pedagogika socjalistyczna

3. pedagogika kultury

4. pedagogika o orientacj egzystencjalistycznej

5. pedagogika w klimacie marksizmu

Nowe nurty ostatnich dziesięcioleci XX w:

1. ruchy

2. New Aga

3. nurt racjonalniej krytyki szkoły

4. pedagogika hermenetyczna

5. edukacja globalna

Pedagogika ideologiczna - ideologia wychowawcza:

1. pedagogika wychowania państwowego

2. pedagogika wychowania komunistycznego

3. pedagogika wychowania naradowego

4. pedagogika wychowania religijnego a tendencja wychowania katolickiego

wykład III 04.03.04r

Filozoficzne ideologie postawy edukacji - G.Lee Gutek

Zalicza się go do refleksyjnych pedagogów :

Pedagog - stawiający pierwsze kroki w zawodzie ma niewiele czasu na refleksję nad podłożem teoretycznym swojej działalności edukacyjnej.

Edukacyjny stres .

O wiele za często nauczanie czy wychowanie stają się pasmem stresujących sytuacji , wymagających od pedagoga natychmiastowej reakcji na żądnie stawiane pod jego adresem przez uczniów , rodziców , zwierzchników , kolegów oraz organizacje szkolne i pozaszkolne.

Pedagogika poszukuje odpowiedzi na pytania :

• kim jest człowiek ?

• skąd pochodzi ?

• dokąd zmierza ?

• dlaczego podejmuje pewne działania ?

• jaką rolę odgrywają w jego życiu idee ?

Bycie pedagogiem.

Skrupulatne wykonywanie codziennych zadań nie wystarczy aby zostać pedagogiem z prawdziwego zdarzenia.

W nauczaniu teoria nierozerwalnie łączy się z praktyką .Sposobu myślenia nie można oddzielić od sposobu działania.

Dla nauczycieli istotne są odpowiedzi na tak zasadnicze w nich pytania , jak :

• Jaka wiedz jest najbardziej wartościowa ?

• Jaką wiedzę należy przekazywać uczniom ? ( jakie wartości przekazywać)

• Jakimi kryteriami należy posługiwać się przy dobrej treści nauczania ?

• Jaki rodzaj wiedzy jest ważny dla rozwoju osobistego ?

• Jaki zaś może przynieść korzyści społeczeństwu ?

Czym jest metodyka nauczyciela ?

Podejście pedagoga do uczniów zależy od :

• przyjętej przez niego koncepcji natury ludzkiej.

Założenia , jakie nauczyciel przyjmuje na temat uczniów , wpływają na jego zachowanie wobec nich i decydują o tym , według jakiego programu nauczania będzie prowadził kształcenie .

Kształcenie:

• to osiągnięcie konkretnych celów , jak np. zdobycie pewnych umiejętności i /lub określonej wiedzy .

• Edukacja - proces podlegający na rozwijaniu obecnych obecnych osób uczących się , choć ukrytych zdolności .

Filozofie edukacji:

• Idealizm

• Realizm

• Tomizm ( realizm teistyczny )

• Naturalizm

• Pragmatyzm

• Egzystencjalizm

• Filozofia analityczna

Każda koncepcja filozoficzna - opiera się na pewnych konkretnych założeniach , zatem każda , może posłużyć do tworzenia odmiennego programu nauczania czy wychowania.

Filozofia edukacji.

Filozofia jest sztuką wyjaśniania , interpretacji fundamentalnej dla naszej kultury tekstów.

Dzięki ciągłej interpretacji i reinterpretacji rozpraw klasyków filozofii , ich dzieła trwają w naszej historii , otwierając dla niej nowe szanse.

Uniwersalność filozoficznego spojrzenia na edukację sprawi , że pojawiają się przed nauczycielami jakże istotne problemy , odzwierciedlające na niższym stopniu ogólności te , które są domeną filozofii edukacji.

I . Edukacja idealistyczna

• Rzeczywistość ma charakter zasadniczo duchowy czy pojęciowy świat wraz z ludźmi , którzy w nim żyją jest jedynym z przejawów uniwersalnego ducha.

• Wartości są absolutne , wieczne , niezmienne i uniwersalne .

• Moralne postępowanie wrasta z trwałych elementów tradycji społecznej i kulturowej.

Edukacja w perspektywie idealizmu.

• Pedagog musi pomóc rozpoznawaniu właściwych wartości i sprawić by wychowankowie nie popełnili błędów przy dokonywaniu wyborów etycznych.

• Przedmioty w programach nauczania mają wyższą lub niższą rangę , zależnie od stopnia ich abstrakcji.

• Metody kształcenia i wychowania to: dialog, dostarczenie wzorców do naśladowania.

Nauczyciel - wychowawca:

• Wzorem moralnym i kulturalnym , mistrzem dzielącym się wiedzą , rozbudzającym dążenie do odkrywania prawdy i uczynienia z niej naczelnej zasady porządkującej życie.

• Powinien szanować wychowanka , umieć zdobywać sobie jego szacunek , przyjaźń i pomagać mu w uświadomieniu sobie pełni własnej osobowości.

• Musi być dojrzałym przedstawicielem kultury wysokiej , uosobieniem wartości , entuzjastą swojej pracy.

Zainteresowania - kluczową kategorią pedagogiczną:

• Aktywność dziecka jest uzależniona od jego zainteresowań oraz chęci pracy.

• Kiedy wychowanek kieruje się rzeczywistym , wewnętrznym zainteresowaniem , zadanie samo w sobie staje się tak atrakcyjne , że wykonuje je bez wysiłku.

• Kiedy nie jest zainteresowany , niezbędne jest skłonienie go do wysiłku , by sam narzucił sobie dyscyplinę pracy i odzyskał zainteresowanie przedmiotem.

Istota kształcenia i wychowania.:

• Celem wychowania jest skierowanie uczniów na właściwą drogę , prowadzącą do prawdziwej rzeczywistości , jaką jest świat idei.

• Uczeń odbywa sokratejską podróż , by odnaleźć prawdy uniwersalne , które - choć uśpione - obce są w jego umyśle.

• Edukacja musi stawiać czoła społeczeństwu konsumpcyjnemu kultury popularnej , rynkowej orientacji. Nie wszystko jest na sprzedaż.

2. Myśl realistyczna w edukacji.

• Żyjemy w świecie rzeczywistym , w który, przedmioty istnieją niezależnie od tego , jaki czynimy z nich użytek.

• Człowiek powinien kierować się wiedzą na temat tych przedmiotów , praw nimi rządzących ich wzajemnych relacji , by mógł podejmować właściwe decyzje życiowe .

Adaptacyjna funkcja wychowania i kształcenia

.

- wprowadzenie wychowanków w zastane i projektowane role społeczne , zawodowe oraz takie przedstawienie obrazu zastanego świata , aby uznali istniejący porządek społeczny za właściwy słuszny lub konieczny i niezmienny

- przystosowanie dzieci i młodzieży do zastanych struktur życia społeczno - politycznego i ich uzasadnień

Arystotelewski dualizm.

• Wiedza - teoretyczna i praktyczna

• Człowiek istotą z duch i materii

• Pierwszeństwo tego , co abstrakcyjne , teoretyczne , humanistyczne i piękne wobec tego , co praktyczne , techniczne , użytkowe.

Edukacja adaptacyjna.-

Czyni ze szkoły „wysypisko śmieci” , w których odnaleźć można nierozwiązywalne problemy życia społecznego , jak kwestia AIDS , bezrobocie , zanieczyszczeń środowiska , korupcji, wypadków drogowych , uzależnień od alkoholu , narkotyków , seksualności i nikotyny itp.

Szkoła jest obciążona problemami, które czynią edukację środkiem do różnych celów.

Cele edukacji w perspektywie filozofii realistycznej.

• Wspieranie człowieka w dążeniu do szczęścia , dając mu sposobność rozwinięcia w pełni tych możliwości , które zapewnią mu osiągnięcie doskonałości.

• Rozwijanie umiejętności racjonalnego myślenia dzięki przekazywaniu uporządkowanej wiedzy przedmiotowej .

• Kształtowanie zdolności racjonalnego myślenia i rozwijanie umiejętności badawczych.

3. Naturalizm a edukacja.

W naturze przejawiają się uniwersalny porządek kosmosu .Jest ona źródłem wszelkich dobrodziejstw.

Istota ludzka jest z natury dobra. Człowiek określając cele edukacyjne powinien zwrócić się ku własnej naturze.

Rolą edukacji - przygotowanie ludzi do postępowania zgodnego z ich natirą i do stosowania się do jej praw.

W wychowaniu naśladującym samą naturę powinna dominować bezpośredniość , autentyzm, swoboda , spontaniczność spontaniczność i prostota

W naturze przejawiają się uniwersalny porządek kosmosu . Jest ona źródłem wszelkich do dobrodziejstw.

Istota ludzka jest z natury dobra. Człowiek określając cele edukacyjne powinien zwrócić się ku własnej naturze.

Rolą edukacji - przygotowania ludzi do postępowania zgodnego z ich naturą i do stosowania się do jej praw.

W wychowaniu naśladującym samą naturę powinna dominować bezpośredniość , autentyzm , swoboda, spontaniczność i prostota .

Procesy naturalne przebiegają powoli , stopniowo i ewolucyjnie , więc i edukacja człowieka powinna odbywać się bez pośpiechu.

Edukacja naturalistyczna

Źródeł wartości należy szukać w interakcjach człowieka ze środowiskiem;

Nie należy tłumić popędów , żądz i odruchów , jednak dając im upust nie można zaniedbywać poczucia własnej wartości.

„Szlachetny dzikus „- osoba naturalna - jest szczera , otwarta i autentyczna . W wyniku edukacji przyswaja sobie dobre maniery ludzkiej istocie.

Należy rozwijać pierwotna , czyste i naturalne cnoty wrodzone każdy ludzkiej istocie.

Edukacja

Wychowanie , towarzyszy ( nie jako będąc w cieniu) uczniowi w zdobywaniu wiedzy , nie wywierając nań presji.Subtelnie kontroluje pracę i zapewnia odpowiednie ( przyjazne) środowisko do uczenia się.

Reakcje z uczniami są nieformalne i swobodne .Szkoły nie powinno się uważać za oddzielną instytucję , ale za rozszerzenie środowiska , w którym funkcjonuje dziecko.

Ideologia

W XVIII wieku - nauka o ideałach badająca mechanizmy poznawcze , wyjaśniające, w jaki sposób w grupie rodzą się idee i jak są przez nią wykorzystywane.

Współczesne - wyznawane przez grupę poglądy , powiązane w pewien system , którego rolę jest tłumaczenie , przyszłości grupy , badanie jej teraźniejszości i sytacji oraz formułowanie wytycznych dotyczących jej przyszłości.

Ideologia :

- stanowi teoretyczne uzasadnienie poglądów , dążeń , programu i działań określonej zbiorowości.

- odwołuje się do autorytetów i dostarczonych przez nie wzorców , które łatwiej dają się uogólnić i wykorzystać .

- interpretuje przeszłość , nadaje grupie określoną perspektywę czasową i przestrzenną ;

- tłumaczy obecną sytuację społeczną , ekonomiczną , polityczną i edukacyjną ;

- jest podstawą formułowania koncepcji przemiany społecznej zgodnie z powtarzalnym wzorcami ;

- określa strategię działania do osiągania porządnych celów.

Ideologie :

• Wykorzystuje się po to , by usprawiedliwić usankcjonować konkretny układ sił panujących w społeczeństwie podzielonym na grupy kierujące się odmiennym interesem.

• Nadaje grupie tożsamość , służą do kształtowania poczucia wspólnej idei , celów i zobowiązań.

• Wyrażają interesy poszczególnych gryp , klas czy narodów , zbiorowości ruchów politycznych czy religijnych , dążąc do narzucenia swych partykularnych celów i interesów oraz do zdominowania innych ludzi.

• Są nośnikami apriorycznie przyjmowanych przez ich wyznawców wartości , poglądów czy wyobrażeń wyobrażeń świecie wyobrażeń przekonań o możliwościach ich realizacji to znaczy , że nie podlegają procesowi dowodzenia ani empirycznej weryfikacji

Ideologie edukacyjne :

• Idee i poglądy profesjonalnych i nieprofesjonalnych osób oraz społecznych , które dotyczą edukacji ( wychowania ) , wyznaczając w tej dziedzinie działania praktyczne.

• Stanowię one klucz do interpretacji świata i wyjaśniania tego co się dzieje , będąc zarazem podstawą różnorodnych działań praktycznych oraz wyznacznikiem określonych zachowań społecznych.

Ideologie edukacyjne :

• Nacjonalizm i etnonacjonalizm

• Liberalizm

• Konserwatyzm

• Utopiom

• Marksizm

• Totalitaryzm

Wpływ na edukację narzuconej ideologii:

• Kształtuje zasady polityki edukacyjnej , formułuje oczekiwania , wyznacza standardy osiągnięć i cele kształcenia ;

• Za pośrednictwem środowiska szkolnego przekazuje i utrwala pewne postawy i wartości ;

• Za pośrednictwem programu nauczania , który stanowi oficjalny program szkoły , promuje wybrane i pożądane umiejętności oraz wiadomości;

Wiedza o ideologiach.

Wyposaża nauczycieli w kryteria rozpoznawania tych ideologii , które wpisane są programy partii politycznych , ruchów społecznych i sił gospodarczych wykorzystujących edukację do specyficznych interesów.

Uświadamia , czemu tak naprawdę służą ideologie , do czego mobilizują , jakie działania uzasadniają i jaką odgrywają rolę w edukacji powszechnej , obowiązkowej , niepublicznej czy osobistej , co konstytuuję

Osłania kulisy powstania wiedzy pedagogicznej , która przsięknięta jest określoną tradycją, aksjologią czy normatywnym horyzontem działań..

Teorie edukacji :

- są często wprowadzane z większych , bardziej wyczerpujących kompletnych systemów myślowych : esencjalizm - z idealizm , progresywizm - z naturalizmu i progmatyzmu.

Teorie edukacji często biorą początek nie tylko z filozofii ale i z ideologii np. społeczny rekonstrukcjonizm - wywodzi się z filozofii pragmatyzmu ale i z ideologii utopijnej.

Stanowią też reakcje na sytuację społeczną , polityczną , ekonomiczną oraz na pewne idee i praktyki wychowawcze.

Teorie edukacji:

• Esencjalizm

• Perenializm

• Progresywizm

• Społeczny rekonstrukcjonizm

• Teoria krytyczna

Wzajemne przenikanie się idei i ich praktycznych konstelacji.

Nie można rozpatrywać przydatności metod nauczania i uczenia się , wychowania i samowychowania w oderwaniu od zagadnień epistemologicznych , czyli od wzorców poprawnego rozumienia. .

Znajomość różnych filozoficznych koncepcji edukacji może ułatwić też analizowanie i poddawanie krytycznej ocenie polityki oświatowej rządu czy władz samorządowych.

Podejście G.L.Guteka

• Pozwala rozpoznać filozoficzną czy ideologiczną perspektywę , która uzasadnia określenie rozwiązania oświatowe ;

• Jest przewodnikiem , drogowskazem po krainie idei , ale nie receptariuszem z gotowymi rozwiązaniami aporii wychowawczych.

Pozwala na pogłębienie analizę różnych jej kierunków przesłanek oraz odróżnienie ich od ideologii i teorii edukacyjnych , jakie wywodzą się z innych systemów poznawczych , myślowych czy z praktyki pedagogicznej.

Tak samo brzmiące pytanie , które wydaję się wciąż powracać w dziejach kultury , przenoszone na inną płaszczyznę

G.L.Gutek:

• Uzasadnia użycie pewnych idei, które ukazują nam drogą do wychowania , do ucznia , do własnego dziecka

• Nie narzuca sposobu patrzenia na proces wychowania czy kształcenia , na pojawiające się w światomości skojarzenia czy wspomnienia z lat wczesnej edukacji.

Zwierciadło idei i myśli

Z każdą stronę tekstu dowiadujemy się czegoś nowego o pedagogice i jej korzeniach , ale także o samym sobie.

W tekście możemy dostrzec odbicie własnej filozofii , ideologii czy , teorii edukacji

Wykład IV 11.03.2004

Zadanie współczesnych hierarchii pedagogicznej.

Współczesne prądy wychowania wg.Karola Kotłowskiego.

Filozofia wychowania:

„Filozofia wartości a zadania pedagogiki” K.Kotłowski

„Świat pedagogiczny stał się d pedagogicznym labolatorium”

Pedagogika naukowa ?

Dominuje niesłusznie- podział na pedagogikę:

• naukową , jeżeli wykorzystuje jedynie metody nauk przyrodniczych

• nienaukową , jeżeli odwołuje się do nauk humanistycznych ,

Jaka pedagogika ?

Pedagogika jest jedna , tylko poszczególnie pedagogowie mogą stosownie do swych zainteresowań zajmować w opracowanych przez siebie zjawiskach określone punkty widzenia i w konsekwencji eksponować w swych opracowaniach momenty historyczne , psychologiczne , socjalistyczne lub wreszcie filozoficzne nadając im przez to odpowiednie zabarwienie.

Metateoretych wychowania

„Podstawowe prawidłowości pedagogiki”

„Trzeba opracować teorię , która pozwoli zapanować nad morzem faktów i da badającemu wiedzę

o granicach skuteczności metody , która się posługuje.”

Potrzeba badania prądów pedagogiki:

• interdyscyplinarne konferencje pedagogów , psychologów, filozofów filozofów latach 50 i 60 - prądy pedagogiki zachodu poddawane były gruntownej krytyce i samokrytyce ze stanowiska marksistowskiego.

• Postrzegał młodych naukowców , by nie obrzucali pogardę dorobku Polski międzywojennej czy pedagogiki burżuazyjnej , jeżeli nie znają tekstów źródłowych krytyki wykorzystują metody partyjnej propagandy.

Pro czy kontra?

„Są jednak epoki , kiedy mowa zdobywa klasa dokonując „przewartościowania wartości”, narzuca reszcie społeczeństwa inny nastrój i inny system wartości , posługując się przy tym najczęściej terrorem „

Trzy podejścia badawcze do dziedzictwa myśli pedagogiki i jej określonego nurtu :

1. przyjęcie i kontynuacja

2. odrzucenie ze względu na niezgodność z marksizmem jego filozoficznych ideologicznych założeń

3. przezwyciężenie jego na w płaszczyźnie filozofii marksistowskiej

Przeciwny dominacji propagandy politycznej w recepcji prądów pedagogicznych.

Jest to po prostu śmieszne , kiedy „młody naukowiec „ krytykuje Kreschensteinera nie znając nawet pobieżnie jego „Teorie der Bildling” lub mówiąc o pedagogice faszystowskiej nie wie, co to jest „Das Volk im Werden” , ani kto to jest Ernest Krieck .

Nauka nie rozwinie się wśród ani kastrowonnych bibliotek , adept nauk powinien mieć możność czytania dosłownie wszystkiego”

Przeciwny izolowaniu polskiej pegagogiki od dorobku tej nauki na zachodzie.

Rozwój techniki sprzyja wzajemnej wzajemnej wymianie doświadczeń w skali światowej bądź to za pomocą różnego rodzaju publikacji , bądź przez osobiste kontakty wychowawców naukowców , którym nie zdoła przeszkodzić nawet podział świata na wrogie obory.

Publiczna obrona dorobku naukowego wielkich pedagogów II RP

Krytykował służalczych służalczych okresie stalinizmu „naukowców”nie znających dobrze pedagogiki wykładowców marksizmu , których ignoruje się bardzo często w parze z bufonadą.

Uznawali oni talmudyzmu i cytologię za jedyną metodę naukową niszczyli w wielu wypadkach bez miłosierdzia samodzielne myślenie , zwłaszcza wśród młodych, niewyrobionych filozoficznie umysłów.

Wychowanie wobec bazy i nadbudowy.

Nie ulega wątpliwości, że strefa wychowania juto wiele szersza niż nadbudowa ideologiczna , ponieważ odzwierciedla ona nie tylko bazę i nadbudowę , lecz również i te elementy kultury , które istnieją poza nimi , a więc język , nauki o przyrodzie , charakter narodowy ludzi, itp.

Jest również faktem , że zasadniczy zasób wiedzy obowiązuje z pokolenia na pokolenie i nie podlega istotnej zmianie wraz ze zmianą baz a mistrzostwo pedagogiczna w jednakowych stopniu obsługuje stary , unie ustrój, jak i nowy i dlatego środki i metody pracy dydaktyczno-wychowawczej nie mogąc oni bazy , ani też od nadbudowy.

Wychowania nie można zaliczać do nadbudowy ideologicznej.

Czym innym są poglądy na ten proces i jego instytucje , a czym innym samo zjawisko wychowania , które „obsługując”nadbudowę ideologiczną w państwie przekonuje młodzież nie tylko elementy kultury mając na celu podtrzymanie bazy , lecz również i te , które są poza nią, a nawet są jej wrogowie.

Każda nauka , a wiec i pedagogika jest formą społecznej świadomości produktem wysiłku wielu epok i generacji ludzkich , dlatego nie wolno odnosić jej do jednej nadbudowy , a tym bardziej włączaj w jej skład.

Pedagogizm :

• Mylne jest przeświadczenie o możliwości wychowywania dzieci , według naszej woli. Istnieje przecież obok naszych intencjonalnych oddziaływań tzw. wychowanie nieświadome , które nigdy nie ustaje.Kształtuje ono pewien typ ludzki zgodnie ze zwyczajami ideami będącymi wytworem życia zbiorowego i wyrażającymi jego konieczność

• Każdy historyczny typ społeczeństwa ma swoje wychowanie , ale i zachodzące w nim zmiany.

Nauki o wychowaniu.

Nie bazuję na jakiejś jednolitej , zwanej doktrynie da się nich wyodrębnić wiele nurtów , jak na przykład pedag. personalistyczną , spirytualistyczną , perenialistyczną czy pedag. kultury.

Struktura pedagogiki jako nauki o wychowaniu wg. Rene Huberta.

Sztuka wychowania

Techniki nauczania i wychowania

Podstawa Refleksja filozoficzno- pedagogiczna

Wieź pedagogiki z filozofią.

Pedagogika wywodzi się z filozofii. Żaden z jej kierunków nie może lekceważyć korzeni , które stanowią ostateczny punkt odniesienia do eksplikacji sensu wychowania.

Naukowiec usiłujący świadomie wyzwolić się w swych badaniach od wpływów filozofii- popada z reguły nieświadomie - w zależności od innej filozofii.

Rola filozofii wartości.

• Stojąc na gruncie określonej filozofii wartości pedagog nie jest dzięki temu bezradny wobec rzeczywistości , gdyż dysponuje odpowiednim „kompasem ideowym”, pozwalającym mu wznieść się ponad trudności otaczającej go rzeczywistości.

• Filozofia wartości broni przed deronimtacją pedagogiczną i doktrynalnym fetyszyzmem.

Nie ma pedagogiki bezwartościowej.

wychowując dzieci i młodzież staramy się zawsze osiągnąć jakiś cel , przedstawiający jakąś wartość dla społeczeństwa lub jednostki , albo też jednego i drugiego . Brak jest ścisłej odpowiedzialności pomiędzy prądami panującymi w aksjologii i pedagogice . Pozornie wydaje się oczywiście , że pedagog idealista będzie starał się korzystać z dorobku myśli idealistycznej w dziedzinie aksjologii , unikając materialistycznego odwrotnie. Nie zawsze jednak tak bywa.

Proces wychowania.

• Podlega uwarunkowaniom społeczno - historycznemu , przebiega według własnych , wewnętrznych prawidłowości.

• Pierwszym piętnem pedagogiki jako nauki o wychowaniu powinna być filozofia wychowania lub refleksja filozoficzno - pedagogiczna , w skład , który wchodziłyby także badania porównawcze prądów i kierunków pedagogiki.

Warstwy wychowania.

• Niezróżnicowanie odrębności warstw wychowania w związku z nimi różnych typów prawidłowości pedagogicznych zawsze będzie prowadziło w dyskusjach do pseudokontrowersji i nieporozumień.

• Inaczej powinien analizować sytuację wychowawczą pedagog o skrystalizowanej i świadomie przyjętej orientacji socjologicznej , psychologicznej czy filozoficznej , a inaczej matka wpajająca dziecku podstawowe mądrości życiowe swego środowiska.

Ujednolicenie wartościowania.

Tylko w sprawach natury zasadniczej ważnych dla całokształtu życia społecznego , nie burząc indywidualnych odrębności sądzenia w sprawach nie wymagających powszechnej zgody.

Ujednolicenie celów wychowania.

• Z taką dokładnością , iż nie nastręczają żadnych wątpliwości ani wychowawcom , ani grupie kierującej wychowaniem w państwie , prowadzi zamiast wychowania do zwykłej indokrykacji.

• Zamiast wszechstronnie rozwiniętych osobowości kształtujemy skonformizowane typy ludzkiej , których najwyższą cnotą staje się posłuszeństwo wobec różnego rodzaju wodzów.

Wychowanie totalitarne.

Wychowanie w antycznej Sparcie , później u jezuitów , kalwinów kalwinów wreszcie w hitlerowskich Niemczech daje chyba najlepsze dowody tego , jak zbytnia precyzja celów wychowawczych doprowadziła wychowanie do degeneracji , przekształcając je w zwykłą tresurę.

Po co pedagogom , nauczycielom czy wychowawcom wiedza o różnych prądach wychowawczych.

• Do formowania ich dziecka i ideowości

• Do osiągania najwyższego stanu , jakim jest sztuka wychowania

• Odnalezienie wytycznych linii dla własnego dążenia pedagogicznego

• Zrozumienia i stosowania zasad wychowania oraz nauczania.

O potrzebie badań porównawczych.

Pedagogika , oglądana z naszego punktu obserwującego jakby z lotu ptaka , przedstawiała się obserwującemu jako niesłychanie barwna mozaika , a to , co z bliska mogło wydawać się chaosem , staje się z oddalenia ornamentu mającym w całości obrazu swój sens.

K.Kotłowski bliski stanowisku

• B.Nawroczyńskiego , iż o istocie prądów w danej epoce i państwie stanowi atrakcyjna siła jakiegoś ideału oraz ludzi , dla których on stał się naczelną wartością.

• H.Rowida - iż, kazda epoka koncypuje swój model wychowania , odpowiadający jej warunkom ekonomicznym.

• L.Chmaja - iż , należy ukazywać w każdej teorii wychowania odbicia realnej sytuacji społeczno- kulturalnej myśli naukowej , w tym istoty kształcenia i wychowania.

• K.Sośnickiego - który zwracał uwagę na rolę i dobór pomocniczych nauk dla rozwiązywania problemów.

• S.Wołoszyn - , iż odbiorcy filozofii wychowania mogą nami zdecydować , w jakim stopniu wybrana przez z nich teoria sprzyja praktycznej aplikacji .

PEDAGOGIKA MIĘDZYKULTUROWA

Geneza pedagogiki międzykulturowej.

• Początki w latach 60 XX w

• W USA (lata 50 -60 )rasowe i etniczne problemy na tle nierówności dostępu oświaty afroamerykanów , hiszpanów , amerykanów , Indian itp. W porównaniu z białymi amerykanami. USA jest krajem kulturowego pluralizmu wychowania międzykulturowego - częścią oficjalnej polityki oświatowej , w tym programów kształcenia.

• Problemy krajów Europy zachodniej z masową emigracją innych narodowości ( Niemcy - z Turkami , Francuzi - z Afrykanami , W.Brytania - z Hindusami i azjatami , itp.)

Kategoria obcości i obcego.

• Obcy - „wędrowiec” ( dziś przychodzi , jutro odchodzi)

• Obcy - „ przybysz” (pozostaje w kontakcie przez dłuższy ale określany czas)

• Obcy - „ mieszkaniec” ( decydujący się na stały pobyt w nowym miejscu)

• Obcy - „zewnętrzni `' i „wewnętrzni”

• Obcy - „od zawsze ” i „od niedawna”

• Obcy - „dalecy ”i „bliscy”

Obcość :

• Egzystencjalna , społeczna , płciowa , generacyjna , etniczna i kulturowa

To :

• Uobecnienie odmienności , różnicy

• Wyzwanie do otwarcia się na odmienność

• Szansa na spotkanie się z samym sobą.

Ksenos

• gr.obcy, ale i gość ; ten , który „nie jest u siebie ”, ale nie jest też wrogiem

• w toku dziejów obcy stawał się nieprzyjacielem , wrogiem.

• Współcz. Obcość staje się warunkiem naszej tożsamości . Obcy jest częścią nas samych.Samoświadomść „ja”- dzięki odkryciu , świadomości innych.

Definicje

• Wychowanie wielokulturowe - przygotowanie do społecznej , politycznej i ekonomicznej rzeczywistości , której uczniowie doświadczają w kulturowo odmiennych relacjach międzyludzkich.

• Wychowanie miedzykulturowe - podejmuje zadania wynikające ze współżycia określonego narodu z obcokrajowcami .

Podtrzymuję tolerancję i umiejętności wzajemnego porozumienia a odrzuca myślenie etnocentryczne.

Akcentuje znaczenie języka ojczystego psychospoł. i kognitywnym rozwoju dzieci imigrantów oraz wspiera dwujęzyczne kształcenie.

Edukacja międzykulturowa

• Jeżeli wielokulturowość jest faktem społecznym , to międzykulturowść jest zadaniem i wyzwaniem edukacyjnym. Międzykulturowość wymaga wzajemnego uczenia się .

• Edukacja międzykulturowa - proces oświatowo - wychowawczy , którego celem jest kształtowanie rozumienia odmienności kulturowych - od subkultur we własnej społeczności począwszy , aż do kultury odległych przestrzennie społeczeństw - oraz przygotowanie do dialogowych interakcji z przedstawicielami innych kultur. Dzięki krytycznej refleksji ma wzmocnić własną tożsamość kulturową.

Globalizacja

Nigdy dawniej nie istniało jedno tak potężne centrum wpływające na losy całej planety i nie było narzędzi komunikacji, które pozwalały człowiekowi , znajdującemu się w jakimś punkcie globu , połączyć się w sekundę z innym człowiekiem , przebywającym na drugim końcu naszej planety . Wkraczamy więc w nową jakość świata , która ledwie próbujemy…….

Model globalizacji

• Globalizacja finansów- deregulacja rynków finansowych , międzynarodowa mobilność kapitału , wzrost aktywizacji.

• Globalizacja rynków i strategii , w szczególności komunikacji , integracja działalności gospodarczej na skalę światową , ustanowienia zintegrowanych działań poza swoimi granicami globalne poszukiwanie komponentu , alianse strategiczne.

• Globalizacja technologii ( szczególnie technologii informacji telekomunikacji) - rozwój badań rozwoju oraz wielu umożliwiający rozwój globalnych sieci.

• Globalizacja stylów życia i modeli konsumpcji oraz globalizacja kultury , będące efektem roli mediów , mediów prowadzące

• Globalizacja rządzenia i regulacji prawnych redukująca rolę rządów i parlamentów narodowych , prowadząca do stworzenia nowej generacji przepisów i instytucji globalny , polityczny i ekonomiczny system , któremu będzie przewodzić dominująca siła.

• Globalizacja postrzegania i świadomości wyrażającej się a społeczno - kulturowych procesach skoncentrowanych na „Jednej Ziemi ” , to aktywizacja ruchów globalistycznychi obywateli świata.

• Globalizacja etyczna , globalna etyka - nie ma żadnych granić wewnętrznych czy zewnętrznych , nie ma wrogów i obcych , gdyż moralne współobcowanie ludzi ze sobą odwołuje się do całej ludzkości.

• Może być to tylko etyka globalna , czyli przekaz wartości partykularnych i uniwersalnych zarazem , indywidualnych ogólnych . To dialektyczny proces etycznej refleksji nad równowagą pomiędzy lokalnością a globalizmem.

Wykład V 18.03.04

Koncepcja Thomasa Gordona .

Koncepcja T.Gordona jako pedagogia:

- źródło swej koncepcji T.Gordona wywodzi się z psychologii humanistycznej przyjmując za nią koncepcję człowieka

- opiera ją na teorii stosunków międzyludzkich , przykładając szczególne znaczenie da zasad komunikacji interpersonalnej,

- występuje : przeciwko stosunkach władz , posługiwania się siłą i lękiem w kontaktach z innymi ludźmi , w tym szczególnie z dziećmi

- wychodzi z założenia , że podstawową przyczyną konfliktów jest posługiwanie się przez większość wychowawców barierami komunikacji

- pragnie , by stosunek wychowawcze opierał się na wzajemnym poszanowaniu swoich potrzeb , na miłości i odpowiedzialności

- proponuje program treningu dla wychowawców podczas , którego mogą oni posiąść umiejętności efektywnej komunikacji oraz konstruktywnego rozwiązywania konfliktów

- zakłada ,że zrozumienie podstawowych zasad jego koncepcji oraz nauczenie posługiwania się programami.

Efektywne relacje wychowawca- wychowanka .

Stosunki wychowawca - wychowanek są dobre , gdy są zbudowane :

- szczerości i przejrzystości ( każdy jest w stosunku do drugiego uczciwy)

- zainteresowaniu (każdy wie, co znaczy dla drugiej osoby )

-wzajemnej zależności ( każdy pozwala każdemu rozwijać własną kreatywność kreatywność i indywidualność ).

-wzajemnym zaspokajaniu potrzeb

- autentyczności ( każdy jest sobą nikogo nie udaje , nie gra )

- empatii ( współodczuwanie , rozumieniu swoich emocji)

Cele wychowania.

Naczelny cel wychowania - szeroko rozumiany rozwój dziecka , który powinien wynikać z jego własnego potencjału osobowego.

Ponadto Ponadto.Gordon wymienia cele:

• umożliwienie dziecku polubienia i zaakceptowania siebie , afirmację i poczucie własnej wartości

• autonomia niezależności , twórczość , rozwój i realizacja własnych możliwości .

• samodzielność w radzeniu sobie ze swoimi problemami konstruktywne ich rozwiązywanie .

• zdolność do zaspokojenia własnych potrzeb do odpowiedzialności za siebie , do samokontroli i samooceny

• autentyzm w wyrażaniu uczuć

• umiejętność współpracy z innymi , zdolność do respektowania ich potrzeb , a przy tym niezapomnianie o własnych

• umiejętność samoograniczenia własnej swobody i wolności

• wewnętrzne zdyscyplinowanie

• produktywność realizowaniu własnych możliwości

Wychowanie bez zwycięzców i pokonanych .

Zadanie wychowania:

• szeroko rozumiana zmiana człowieka i jego stosunku do otaczającej rzeczywistości - człowiek powinien umieć się znaleźć w nieustannie zmieniającym się światem

• nabycie umiejętności twórczego przekształcenia zastanego świata

• zmiana w sposobie postrzegania dziecka i siebie w roli wychowawcy

• zmiana dotychczasowych metod oddziaływań wychowawczych

• wychowawczych przekształcenie placówek oświatowych

Istota zmian edukacyjnych .

1.Rewizja poglądów i mitów dotyczących sposobu postrzegania dziecka:

nie jest prawdą ,że :

• dziecko nie jest jeszcze pełnowartościowym człowiekiem

• dziecko jest złe z natury

• dziecko jest własnością rodziców ich kontynuacją

• dzieci są dla rodziców najważniejsze

• dzieci chcą , by dorośli wyznaczali im granice zachowań

• bunt okresu dorastania jest zjawiskiem naturalnym

2.Rewizja poglądów dotyczących sposobu postrzegania siebie w roli wychowawcy .

Nie prawda jest , że :

• Rodzice i nauczyciele muszą być czymś więcej niż zwykłymi ludźmi

• Wychowawcy muszą być konsekwentni

• Wychowawcy muszą stanowić „zwarty front” w wychowaniu

• Wychowawcy muszą zawsze akceptować dziecko

• Wychowawca musi zwyciężać , gdyż w przeciwnym przypadku zostanie pokonany

• Wychowawcy mają prawo narzucać dzieciom swoją wolę i rozwiązywania

• Wychowawcy muszą przekazywać dzieciom swoją hierarchię wartości

• Wychowawcy są odpowiedzialni za przekazywanie kultury

• Rewizja poglądów dotyczących metod oddziaływań wychowawczych.

Nie prawda jest , że :

• W stosunku do dzieci należy używać swojej władzy i autorytetu

• Konflikt między dziećmi a wychowawcami niszczy wzajemne stosunki

• Należy mówić dziecku , co jest złego jego zachowaniu gdyż jedynie wówczas będzie w stanie je zmienić

• Grupa nie może podejmować decyzji .

4.Stosunek do środowiska wychowawczego.

• Nieuzasadniona krytyka rodziny

• Nieuzasadniona krytyka nauczycieli

• Nieuzasadniona krytyka szkoły

Istota oddziaływań wychowawczych:

1. Zasada posiadania problemu.

2. Akceptacje jako niezbędny warunek pomocy człowiekowi posiadającemu problem.

3. Rezygnacje z oddziaływania siłą i władzą.

4. Wychowawca musi zadbać także o siebie.

5. Postrzeganie konfliktu jako wspólnego problemu do rozwiązania.

6. Przekazywanie dzieciom przez dorosłych swojej hierarchii wartości nie poprzez nakazy . lecz przez wyznawanie jej własnym życiem .

7. Nastawienie na współpracę i współdziałanie.

Metody , środki i formy wychowawcze.

1. Sposoby reakcji wychowawcy , gdy problem ma dziecko:

• bierne słuchanie ( hnm… , tak , no )

• „otwieranie drzwi”

• aktywne słuchanie

2.Wpływnie na zmianę nieakceptowanego zachowania dziecka:

• wypowiedzi typu „ja”

• zmiana otoczenia

• zmiana swojego stosunku do zachowania dziecka

3.Konstruktywne rozwiązywanie konfliktów:

• metoda dwu szpałt

• metoda 6 kroków

Hierarchia potrzeb Maslowa.

5.Potrzeby samorealizacji

4.Potrzeby szacunku

3.Potrzeby akceptacji

2.Potrzeby bezpieczeństwa

1.Potrzeby fizjologiczne

Techniki aktywnego słuchania :

1. Odzwierciedlanie uczuć (lek , obawa , złość)

Mówimy rozmówcy , jakie - według nas - są jego odczucia np. „zdaje się , że jesteś rozgniewany”, „wygląda na to , że cię rozłościłem ”, „ oczywiście jesteś zadowolony z tych planów”.

2. Parafrazowanie.

Ujmujemy w inne słowa sens usłyszanej wypowiedzi , sprawdzając czy dobrze zrozumieliśmy.

3. Klasyfikacja .

Skupienie się na najważniejszym .Prosimy rozmówce o skoncentrowanie się na sprawie najważniejszej.

Bariery komunikacyjne.

OSĄDZANIE: 1 krytykownie

2 obrażanie

3 orzekanie

4. chwalenie połączone z oceną

DECYDOWANIE ZA INNYCH 5.rozkazywanie

6 grożenie

7 moralizownie

8. nadmierne , niewłaściwe wypytywanie

UCIEKANIE OD CUDZYCH PROBLEMÓW 9. doradzanie

10. zmiana tematu

11.logiczne argumentowanie

12.pocieszanie

Podstawy czynnego słuchania.

- musicie chcieć słuchać , co dziecko ma do powiedzenia . To znaczy musicie mieć zamiar czas na słuchanie .Jeśli nie macie czasu , trzeba to tylko powiedzieć

- musicie w tym momencie przy jego szczególnym problemie chcieć dziecku naprawdę pomóc .Jeśli nie chcecie , poczekajcie aż taka chęć się pojawia.

- musicie rzeczywiście być gotowi zaakceptować jego uczucia bez względnie na to co może chodzić lub jak bardzo różnią się od waszych własnych uczuć lub od uczuć , które waszym zdaniem dziecko „powinno” przejawić .

- głębokie zaufanie w zdolności dziecku

- świadomość , że uczucia są przemijające

Zalety czynnego słuchania.

• Czynne słuchanie często pomaga dzieciom mniej się obawiać negatywnych uczuć

• Czynne słuchanie stwarza - jak gdyby jako „produkt uboczny”- serdeczne stosunki między dziećmi a wychowawcami

- cz. słuchanie umożliwia rozwiązanie problemu przez dziecko

- cz. słuchanie wpływa na dziecko w ten sposób , że słucha ono myśli i poglądów wychowawców większą chęcią i gotowością .

- cz. słuchanie „zostawia dziecku piłkę ”

- cz. słuchanie jest jedyną z najskuteczniejszych metod aby pomóc dziecku stać się bardziej samodzielnym , odpowiedzialnym i bardziej zależnym.

Wypowiedzi typu „ja”.

1. Ja (czuje)

2. kiedy Ty ( czynność drugiego człowieka)

3. ponieważ ( wymierny , konkretny skutek , który to zachowanie wywiera na mnie)

Wypowiedzi typu „ja”spełniają 3 ważne kryteria efektywnej komunikacji:

- przyspieszają z dużym prawdopodobieństwem gotowość do zmiany zachowania

- nie zawierają prawie żadnych negatywnych ocen innych ludzi

- nie szkodzą stosunkom międzyludzkim .

Zmiana negatywnego zachowania poprzez zmianę otoczenia:

- wzbogacić otoczenia

- ograniczyć bodźce otoczenia

- uprościć otoczenia

-ograniczyć przestrzeń życiową dziecka

- uczynić otoczenie bardziej bezpiecznym dla dzieci

- zastąpić jedno zajęcie innym

- przygotować dziecko do zmian otoczenia

- robić plany ze starszymi dziećmi

Konstruktywne rozwiązywanie konfliktów.

Krok1.

Rozpoznać i rozwiązać konflikt .

Krok 2.

Znaleźć możliwe rozwiązanie .

Krok 3.

Krytyczne ocenić możliwości rozwiązań.

Krok 4.

Zdecydować się na najlepsze rozwiązanie ( rozwiązania)

Krok 5.

Opracować sposoby.

Krok 6.

Kontrola

Wyklad VI 25.03.04

Koncepcja wychowania w świetle teorii rozwoju osobowości poprzez dezintegrację pozytywną K.Dąbrowskiego.

K.Dąbrowski ( 1902 - 1980)

- psycholog kliniczny , psychiatra

-pedagog

- inicjator ruchu higieny psychicznej w Polsce

- założyciel i dyrektor Państwowego Instytutu Higieny Psychicznej ( 1935- 1949)

- kierownik Zakładu Higieny Psychicznej i Psychiatrii Dziecięcej

- doktorat robił w Genewie i Poznaniu

Główne jego prace:

-„Nerwowość dzieci i młodzieży ” 1935

-„O dezintegracji pozytywnej ”1964

-„Trud istnienia ”1975

-„Zdrowie psychiczne ”(red) 1979

-„Wprowadzenie do higieny psychicznej” 1979

-„Pasja rozwoju”1982

-„Elementy filozofii rozwoju”1989

1. Pojęcie zdrowia psychicznego.

Zdrowie psychiczne-to zdolność do rozwoju wszechstronnego i wielopoziomowego , w kierunku rozumienia , przezywania , odkrywania i tworzenia coraz wyższej hierarchii rzeczywistości i wolności - aż do osiągnięcia konkretnego ideału indywidualnego i społecznego.

Zwolennicy powyższego traktowania zdrowia psychicznego :

- C.Rogers

- A.Moslow

- M.Piechowski

- R.Miller

- B.Suchodolski

- K.Zielinski

- M.Grzywak- Kaczyńska

2.Pojecie rozwoju człowieka..

Rozwój powiązany z kategorią wielopoziomowości , w którym najważniejszy jest rozwój emocjonalny na różny poziomach.

Rozwój osobniczy - polega na budowaniu coraz wyższych poziomów zachowania i postępowania : na gruncie fizjologicznym , psychologicznym , emocjonalnym , intelektualnym oraz z drugiej strony - na osłabienie i rozbijaniu struktur nowo powstałych , czyli dezintegracji.

Potencjał rozwojowy - jest to oryginalne wyposażenie , które determinuje granicę poziomu , do którego może się rozwinąć dany osobnik , jeżeli warunki fizyczne i warunki otoczenia są optymalne .

3.Rozwój osobowości poprzez dezintegrację pozytywną.

Dezintegracja pozytywna - rozbicie i rozluźnienie struktur jako proces konieczny , by odbudowały się one.

1. POZIOM ROZWOJU OSOBOWOŚCI ( nie przebiega on wg. przedziałów wiekowych )

1. Integracja pierwotna

Integracja - proces siebie.

Integracja pierwotna :

• Zachowanie kontrolowane przez prymitywne popędy

• Funkcje poznawcze i emocjonalne rozwinięte , ale aktualizują się , impulsywne , sztywne

• Inteligencje podporządkowana popędom

• Osoba taka nie przezywa konfliktu wewnętrznego

• Silne , widoczne konflikty zewnętrzne , z innymi ludźmi

• Chwiejna uczuciowość

• Refleksyjności nad własnym zachowaniem jest nikła lub żadna

• Brak empatii, wykorzystanie słabszych , brak skrupułów w postępowaniu

Dynamizm- to czynniki kształcące rozwój oraz charakteryzujące środowisko wewnętrzne człowieka.

• Dynamizm charakterystyczny dla tego poziomu to symptomie temperamentarna - powierzchowna wspólnota

2. Dezintegracja jednopoziomowa

Dezintegracja - rozbicie , rozluźnienie , osłabienie struktur psychicznych.

Dezintegracja jednopoziomowa:

• Zachodzi na pojedynczym poziomie np. emocjonalnym , intelektualnym itp.

• Rozbicie struktur funkcji psychicznych -dezintegracja

• Nadpobudliwość , depresja , nie pokój , niezdecydowanie w podejmowaniu decyzji

• Odczuwanie konfliktów wewnętrznych na jedynym poziomie

• Pojawia się instynkt twórczy

Dynamizmy:

• Ambiwalencja - jednoczesne uczucie sympatii i antypatii

• Ambitendencja - zmienne konfliktowe działanie np. chęć mieć lub mieć dwie rzeczy na raz

III .Dezintegracja wielopoziomowa spontaniczna

• Hierarchia zmian , zmiany nie na jednym poziomie

• Intensywne przeżywanie konfliktów moralnych

• Człowiek odrzuca pokój egzystencjalny

• Świadomość własnej esencji

Dynamizmy :

• Niezadowolenie z siebie

• Zadziwienie wobec siebie

• Zaniepokojenie sobą

• Poczucie niższości , wstydu , winy

• Pojawia się instynkt twórczy

• Początki empatii -indentyfikacja

• Silnie przezywa konflikty wewnętrzne

IV Dezintegracja wielopoziomowa zorganizowana / usystematyzowana.

• Świadome kształtowanie siebie

• Słabsze konflikty wewnętrzne

• Autonomia , wewnętrzna hierarchia celów

• Wyraźny wzrost empatii

Dynamizmy :

• Przedmiot , podmiot w sobie - to intelektualne i emocjonalne ustosunkowane się do samego siebie o charakterze badawczym , uczymy się obiektywnego oceniania siebie

• Czynniki III - świadomość siebie , autonomia

• Samoświadomość , samokontrola

• Ośrodki dyspozycyjno - kierowniczy - kontrola nad rozwojem osobowości.

V .Integracja wtórna.

• Osobowość scalona

• Człowiek charakteryzuje się dużym stopniem równoważności emocjonalnej

• Wysoki poziom współczucia , ale i chęć poświęcenia się

Dynamizmy :

• Empatia

• Odpowiedzialność

• Samodoskonalenie

• Autentyzm

Osobowość - samoświadoma , autonomiczna , autentyczna , samopotwierdzona i samowychowująca się jedność podstawowych właściwości psychicznych jednostki.

Ideał osobowości - spotęgowany , uchwytny syntetycznie i intuicyjnie wzór osobowości ; ogólny . przyszłościowy jej obraz , stanowiący najwyższy cel dążeń człowieka : wypracowana projekcja osobowości.

4. Wychowanie w świetle teorii dezintegracji pozytywnej .

1. Pojecie wychowania

• Wychowanie - synonim rozwoju i samorozwoju , dynamicznego kreowania osobowości jednostki.

- wychowanie związane z udziałem procesów dezintegracji pozytywnej , kryzysów , konfliktów , a nawet nerwowości konfliktów psychonerwic

• Cel wychowania - doprowadzenie człowieka do samowychowania , czyli poziomu integracji twórczej

2. Zasady wychowania .

• Indywidualizacja - zważanie na rodzaj i intensywność przeżywanych kryzysów rozwojowych.

• Wszechstronność odwołująca się do zainteresowań i uzdolnień dziecka

• Szacunek dla rozwijającej się osobowości , zwłaszcza w okresach kryzysów

• Wnikliwość , delikatność podejścia do procesu „dramat rozwojowego młodzieży”

• Wolność , swoboda , liberalizm przez wyeliminowanie przymusu zewnętrznego , doprowadzenie młodzieży do odpowiedzialnego kierowania sobą , samowychowania i autopsychoterapii

„Wychowuj swoje dziecko tak , aby jemu było dobrze i z nim było dobrze z innymi”

„Postępuj tak , jak postępują Ci których kochasz i szanujesz ”

( za.E.Claparede , P.Baetem)

3. Metody wychowania

• Własny przykład postępowania ; modelowanie

• Rozmowa , perswazja , zrozumienie postępowania dziecko

4. Uwagi o rodzinie i szkole .

Rodzina :

- podkreślenie funkcji socjalizacyjnej i wychowawczej ( moralnej)

- znaczenie uczuć do dziecka , krytyka obojętności

- podkreślenie podstawy empatycznej i opiekuńczej

Szkoła :

-utrudnione możliwości realizacji zasad higieny psychicznej

- zróżnicowany poziom rozwoju osobowości uczniów w klasie

5. Nauczyciel i jego rola.

- posiadanie zdrowia psychicznego instynktu twórczego i samorealizacyjnego , empatii , poczucia „przedmiotu podmiotu w sobie”

„Aby właściwe pomagać dzieciom , musisz sam siebie rozwijać”

- twórcze połączenie typu intro i ekstrwawenty ( praca z grupą i indywidualnym uczniem )

- oddziaływanie uwzględniające różnice w poziomie rozwoju uczniów i jego intensywności.

- oceny szkolne wystawione bez uprzedzeń

- zadbanie szkolne o uczniów wybitnie uzdolnionych , propozycja zmniejszenie im wymagań z przedmiotów dla nich trudnych

- objęcie szczególną opieką uczniów nadwrażliwych , nadwrażliwych cechach nerwowości , nadpobudliwości , których zachowanie jest negatywne / ale nie kwalifikuje się do stanu chorobowego/

-entuzjazm , pasja rozwoju , równowaga psychiczna nauczyciela jako przeciwwaga dzieci „z problemami”

- wnikliwa obserwacja poziomów rozwoju uczniów , wzmocnienie , motywowanie do rozwoju , budzenie wiary w możliwości samorozwoju i samowychowania.

Problem doboru nauczycieli i gwarancja realizacji idei zdrowia psychicznego szkole ;

• Oddziaływanie silną osobowością na wychowanie , zwłaszcza z problemami uzdolnieniami

• Znajomość koncepcji dezintegracji pozytywnej osobowości prowadzi do szacunku dla kryzysów rozwojowych i wyzwala odpowiedzialność podejścia do uczniow

• Rozległa wiedza interdyscyplinarna , głównie z zakresu psychologii klinicznej , rozwojowej , pedagogiki , psychopatologii , higieny psychicznej umożliwia działania pedagogiczne

• Upodobnienie działalności nauczyciela do pracy psychoterapeuty : pomoc w rozwiązywaniu problemów , służenia życzliwością , radą / psychoterapia jako naprawa wychowania /

• Umiejętność badania i wykrywania przez nauczyciela poziomów rozwoju osobowości i zjawisk towarzyszących procesom dezintegracyjnym : lękliwości , depresji , nieprzystosowania do otoczenia

• Podobne zadania wobec rodzin „domów dziecka , zakładów wychowawczych poprawczych”

Wykład VII 01.04.04r.

Chwilowo nie ma.

Wykład VIII 08.04.04r

Chwilowo nie ma.

Wykład IX 15.04.04r

Pedagogika losu.

Los

1.ludzka dola , którą wyznaczają takie konieczne składniki egzystencji , jak : przemijanie , cierpienie , osamotnienie , śmierć.

2.przypadkowe zdarzenie , które przytrafiają się człowiekowi sposób od niego niezależny , jak urodzenie uzdolnienie , zdrowie itp.

3.siła wyznaczająca bieg tych zdarzeń / fatum, przeznaczenie /lub przejaw woli bogów .

4.bieg życia kształtowany zarówno przez ludzką wolę i przypadkowe zdarzenie , jak świadome i wolne decyzje człowieka

5.kartka z numerem, rzadziej kostka , gałka , której wyciągniecie rozstrzyga o wygranej lub przegranej , bilet loteryjny

Pedagogika losu .

1.Filozificzne koncepcje losu.

1. Determinizm

Pogląd , zgodnie z którym zajście każdego zdarzenia jest wyznaczone jednoznacznie przez zdarzenie poprzedzające je w czasie.

Rodzaje determinizmu :

-ontologiczny

- fizyczny

- statystyczny

- przyczyniowy

Przedstawiciele :

• Starożytność - Parmenides z Elei

- Atomiści

- Stoicy / w postaci skrajnej - Chryzyp/

- Epikurejczycy

• Czasy nowożytne - R.Descartes

- T.Hobbs , B.Spinoza , G.W .Leibniz

1. Fatalizm

Szczególny rodzaj determinizmu .

Pogląd filozoficzny lub religijny , według którego wszystkie zdarzenia zachodzące w świecie są całkowicie uzależnione od jednej przyczyny , znajdującej się poza naturą / bezosobowy los , bóstwo / i nie podlegającej jej oddziaływaniu : w swoich różnych odmianach fatalizm zachodzi w skład wielu doktryn religijnych.

Grecja - Ananke

Rzym - Fatum

Kalwinizm - predestynacje , okazjonalizm .

Fatalizm

Według K Sośnickiego : „Pedagogika ogólna” 1946

- wywód metafizyczny - porządek świata i związany z nim bieg życia człowieka jest wyznaczony przez istotę metafizyczną /plan Boży /

- wywód naturalistyczny - porządek świata ustawiony jest przez powszechną konieczność praw przyrody /determinizm/

! Człowiek w tak rozumianym biegu zdarzeń niczego nie może mienić swą „wolą ” bo i ona jest tym planem lub powszechną koniecznością objęta.

„Przypadek”

1. zdarzenie lub zjawisko , które zachodzi w skutek działania przyczyn ubocznych / nieistotnych/ i tego względu nie da się przewidzieć na podstawie znanych praw naukowych i doświadczenia .

2. nieprzewidziane zdarzenie , zbieg okoliczności

„Konieczność ”

Cecha charakteryzująca przebieg zdarzeń oraz ich wzajemne związki , wyznaczone deterministycznie prawami rozwoju rzeczywistości , polegająca na nieuchronnym wynikaniu .

Rodzaje konieczności :

- obojętna

- subiektywna

:

Ogólnie:

Los z perspektywy deterministycznej .

Za. S.Kunowski

Los zależy od przyczynowego porządku świata i od praw rządzących rzeczywistością , dzięki czemu człowiek ma możność wpływania na swój los przez posłuszeństwo prawom natury/ naturom parado vincitur/ F.Bacon

Los z perspektywy fatalistycznej.

Wobec losu jesteśmy bezradni , jest nam przeznaczony ./ pur grecka moira „nieubłagalny los”

2.Indeterminizm

Pogląd , który głosi , ze istniej zjawiska nie podlegające prawom przyrody : przeciwstawny determinizmowi.

Stanowisko negujące istnienie koniecznej współzależności zjawisk / zdarzeń / , na mocy której każde zjawisko byłoby jednoznacznie wyznaczone przez całokształt sytuacji. / warunków / warunków jakiej zachodzi.

Stanowisko to kwestionuje powszechną przyczynowość zjawisk.

Przedstawiciele : - Epikur : B.Spinoza , G.W.Leibniz

- Egzystencjaliści : J.P.Sartre

„Wola ”

Właściwa człowiekowi zdolność do świadomego i celowego kierowania swoim postępowaniem, do podejmowania decyzji i odnośnie realizacji lub zaniechania określonych działań i zachowań.

! problemem wolności woli a determinizmem :

- zdeterminowania przyrody , prawidłowości zależności między poszczególnymi zjawiskami przyrody jest koniecznym warunkiem.

Los z perspektywy indeterministycznej .

Kunowski.

Los jest działaniem czystego przypadku , a nie konieczności , człowiek skazany jest na wolność i musi stale wybierać sposób działania , tworzyć wartość i kształtować swój los , ponieważ „istnienie poprzedza istotę ”

J.P.Sartre

3.Los w filozofii chrześcijańskiej - przykłady stanowisk.

3.1 Romano Guardini 1885-1968

„Wolność -łaska - los .Rozważanie o sensie istnienia „. Kraków 1995

• elementy doświadczeń losu:

- konieczność

- fakty

- przypadek

- element boski w losie

! Los a opatrzność Boska.

Pedagogiczne koncepcje losu.

1.Fryderyk Beneke

-Trójczynnikowa koncepcja rozwoju człowieka

„ Wychowawcami „ człowieka jest :

- otaczająca przyroda

-losy własne

- losy innych ludzi.

2.Wehelm Flither

Los z pozycji wolnościowej - walory edukacyjne. Wychowanie jest „nauką życia” , „ uczeniem się losu”.

Role pedagogów :

-kształtowanie charakteru moralnego dzieci i młodzieży

- wzbudzanie i ugruntowanie „ spokojnej , opanowanej świadomości własnego losu i zadań życiowych.”

3.Herman Nohl

Składniki wewnętrzne życia człowieka :

- podświadomość- wyparte myśli - los

Są one „niepojęte” i zaskakują samego człowieka oraz innych.

Brak prostej zależności :

Motywacja - działanie - charakter

Zadanie dla pedagogów i rodziców :

-troski o prawidłowy rozwój życia wewnętrznego i charakteru dzieci i młodzieży/ cel wychowania/

-przygotowanie wychowanka do życia w społeczeństwie zrozumienia siebie i innych ludzi / jak u W.Flitnera/.

4.Kazimierz Sośnicki /1883-1976/

Cele wychowania wywodził i uzasadniał w oparciu o analizę natury człowieka i życia społecznego.

Natura człowieka :

-ujęcie psychologiczne / indywidualne lub ogólnoludzkie/

- ujęcie nie psychologiczne / naturalne życie , bieg życia - los/

Los to ogół zjawisk i stosunków , które są związane z naszym życiem i wpływają na nas w różnym kierunku .Nasz los stanowi zarówno nasze otoczenie przyrodnicze , jak i społeczne , zjawiska i stosunki , wśród których żyjemy , także my sami , a więc zarówno właściwości naszej strony fizycznej jak psychicznej.

Konsekwencje pedagogiczne fatalistycznego rozumienia losu.

A/ optymizm pedagogiczny

- wychowanie mimo skrępowania człowieka przez jego przeznaczenie jest możliwe

- zadaniem wychowania jest przystosować jednostkę do jego losu.

- postulat „przystosowanie się życia psychicznego samego postępowania człowieka do warunków w jakich się znalazł , czyli do swego losu :za Morissonem H

B/ pesymizm pedagogiczny

- cel wychowania jest niemożliwy do wypowiedzenia

- wysiłki wychowawcze nie mają żadnej podstawy teleologicznej : za Griesabachem

Konsekwencje pedagogiczne indeterministycznego / wolnościowego traktowania losu/.

- wyznaczone cele wychowanie jest możliwe

- celem wychowania jest rozumowe poznanie losu i kierunku, w którym on się rozwija.

- zajęcie wobec losu własnego stanowiska

-wychowanie ma nauczyć ludzi czynnie żyć w środowisku

- zadaniem człowieka byłoby panowanie nad biegiem zdarzeń oraz ich przekształcenie nad biegiem zdarzeń

- zajęcie wobec losu własnego stanowiska

- zadaniem człowieka byłoby panowanie nad biegiem zdarzeń oraz ich przekształcanie / „nauka życia” jak u W. Flitnera/

- uświadomienie wychowankowi zależności losu indywidualnego ze zbiorowym / społeczeństwo , narodu , państwa /

5.Kunowski S /1909-1977/

bios

etos czynniki dynamizujące wychowanie

agos / dynamizmy wychowania/

los

„Los jest to siła niewymierna i nie dająca się przewidzieć , która decydująco wpływa swoimi ciosami lub uśmiechami fortuny .

• argumenty za wprowadzeniem dynamizmu losu:

- nieokreśloność przyszłego życia / pomimo tworzenia programów wychowania dla przyszłości/

- los „narzuca rodziców” , miejsce urodzenia , wyposażenie dziedziczne, układa koleje i warunki życia jako dolę szczęśliwą lub niedolę” w biografii jednostki i społeczeństw / S.Kunowski/

- spotkanie jest głównym zdarzeniem losowym : dotyczy przede wszystkim spotkania z prawdziwym człowiekiem , który wskaże cel życia , porwie za sobą wciągnie no drogę wysiłków , ukaże sens pracy nad sobą . Spotkanie obejmuje spotkanie z dziełami mówiącymi o człowieku spośród , których można wybierać.

• Pedagogika powinna głęboko uwzględnić działanie losu w wychowaniu.

- w wtajemniczenie wychowanka w jego własny los rozumiany jako przygotowanie do możliwości napotkania w życiu sytuacji zarówno szczęśliwych jak nieszczęśliwych.

-ukierunkowanie jednostki do spotkania z wartościowymi ludźmi.

Ogólne

Znaczenie pedagogiki losu:

-kategoria losu w pedagogice uzasadnia humanistyczny jej wymiar, uwzględnienie opisu człowieka jako istoty psychiczno- duchowej uwikłanej we własny los i los zbiorowy.

- los jako dynamizm wychowawczy uwzględnia nieprzewidywalne aspekty w rozwoju życiu człowieka ; podkreślenie spotkania ukazuje zarazem sens personalizacji osoby ludzkiej.

- los z perspektywy teleologii wychowania nadaje pedagogice wymiar dociekań biograficznych pozaempirycznych.( Sośniecki)

- podjęcie badań w zakresie pedagogiki losu uzasadnia potrzebę konieczności badań dedukcyjnych , hermeneutycznych i fenomenologicznych / spotkanie jako sytuacja losowa , sztuka wychowania ,utopie pedagogiczne/

- kategoria losu uzasadnienia probabilistykę pedagogiki i otwartego charakterem sytuacji wychowawczych,

- los , jego rozumienie i interpersonalnie staje się ważne w kształceniu pedagogiki , gdyż w zależności od wypracowanej indywidualnej „filozofii losu” będzie on określony sposób interpretowany . planował i realizował zamierzenia wychowawcze.

Wykład X 29.04.04r

• Egzystencja- egzystencjalizm

( łac.existere- występować , istnieć , okazać się , być na zewnątrz , wyjść ku) .Przeciwstawia się w swoim znaczeniu temu co abstrakcyjne i pojęciowe (np. esencjalizmowi).

• Egzystencjalizm - to wyjście z egzystencji banalnej i wybór drogi ku egzystencji autentycznej.

• Egzystencja

• W sensie ogólnym antycznym - „istnienie”

• W sensie węższym - „istnienie ludzkie”

• W sensie ścisłym - (autentycznym) sposób bytowania człowieka , który określają , takie kwalifikacje jak: refleksyjność , aktualność , relacyjność . aksjologiczność.

Podstawowe kategorie.

• kierunki w filozofii po II wojnie światowej

• - współczesna postać sokratejskiego nurtu filozofii , polegającego na koncentracji na problematyce antycznej i moralnej człowieka i jego pozycji świecie .

• nurt: antropocentryzm , irracjonalny i subiektywistyczny , ujmujący człowieka jako „egzystencję”

Antropocentryzm charakter teoriopoznawczy.

• nurt zainteresowany człowiekiem ( nie abstrakcyjnym ) konkretnym , indywidualnym.

• Wychodzi w myśleniu od ludzkiego lub podmiotowego punktu widzenia .

Antropocentryzm charakter metafizyczny.

• traktuje byt ludzki jako całkowicie odmienny od innych bytów

• lub jako podstawowy wyznacznik jednej perspektywy spojrzenia na byt jako taki .

• wymiar metafizyczno- aksjologiczny - podkreśla pewien aspekt lub sposób bycia ekspresji i samo potwierdzenia własnej egzystencji.

• Prekursorzy

• św. Augustny

• B.Pascal

• M.Stirner

• Przedstawiciele

S.Kierkegaard . M.Scheler , G.Marcel , K .Jaspers , J.P.Sartre

„pień egzystencjalistyczny”- rozdziela się na dwie gałęzie:

• jedna - zaszczepiona w chrześcijaństwie

• druga - ateistyczna

Egzystencjaliści chrześcijańscy .

• świat jest tajemnicą i problemem , którego ostateczne rozwiązanie daje jedynie religia i związane z nią cnoty , wiary , nadziei , milości

• w cnotach tych upatruje siły ratującej człowieka przed lekiem , obrzydzeniem i absurdalnością świata.

Ateistyczni myśliciele egzystencjalizmu.

• odrzucają wiarę religijną jako możliwą drogą rozwiązania dramatu egzystencji człowieka.

• Apelują o podjecie walki z absurdem i cierpieniem - czyniąc to propozycję odcięcia się od skrajnego mihilizmu i pesymizmu moralnego.

• Z nicości powstają i w nicości obracam

Nie mam żadnych bytów ponadludzkich . Poza nami nie ma nic.

Martin Heidegger - Bycie i czas .

• Radykalne rewizje i nowe zdefiniowanie zadań i zastosowań pedagogiki

• Pedagogika nie powinna determinować ostatecznego celu wychowania i być zredukowana do funkcji technicznych badającej uzasadnienie i metody osiągania aprobowanego bezdyskusyjnie celu.

• Cel wychowawczy powinien być analizowany przez „naukę o wychowaniu” , która ma potwierdzać w sensie opisowym i historycznym różnorodne relacje w jakich ludzkość realizowała i realizuje swoje ideały.

Egzystencja wg. M.Heideggera.

• to transcendowanie tzn. dążenie do czegoś więcej przekraczanie aktualnego stanu , kierowanie się ku projektowaniu i jego realizacji , co otwiera także perspektywę patrzenia na Boga , w ramach akcentowanie aspektu otwarcia na przyszłość i na nowe cele , a także na tajemnicę .

• to wymiar bardzo istotnie związany z pedagogicznym myśleniem i działaniem , ale zarazem z perspektywą religijną

Rzeczywistości wychowawcze .

• jest nie tyle podmiotem ile przedmiotem ; prawa życia nie są pobierane z nauki o wychowaniu lecz z samego życia

• należy zatem analizować całe złożoność tych praw w nauce.

Myślenie pedagogiczne.

-powrót do przeżytego doświadczenia , pozwoli nadawać charakter bardziej osobowy i egzystencjalny , także samym pojęciem

- redukcja poznania i prawdy rozumowej na rzecz pro wady faktów- wzięty pod uwagę konkretny fakt w ramach owej redukcji , traci znaczenie fizycznie dokonującego się jakiegoś zdarzenia , lecz zaznacza się w sferze duchowej - jako przeżycie

• Twórca i prekursor

• Soren Kierkegaard (1813-1855)

• Teolog duński z Kopenhagi autor m,in Stadia na drodze życia

• Życie człowieka , doświadczenia , wiary, nadziei , rozpaczy , egoizm i miłości, zawsze stanowi coś niepowtarzalnego i osobistego u każdego człowieka do wiary prowadzi wewnętrznej introspekcja.

• Soren Kierkegaard

• Człowiek ,nie będąc nigdy strukturę stanowczego , lecz zawsze dynamiczną , ustawicznie przeżywa swoje dylematy : albo - albo i musi podejmować ryzyko wyborów.

Człowiek:

• jest syntezą skończoności i nieskończoności , cielesności i ducha

• jest kimś , kto ustawicznie poszukuje prawdy

• prawda zaś jest przed wszystkimi sztuką życia

• antropologia -przesycona wytkami nie pokoju egzystencjalnego , aż do stanu rozpaczy

Gabriel Marcela (1889-1973)

Dzieła :

- „Być i mieć”

- „Homo viator” , wstęp do metafizyki nadziei

-„Od sprzeciwu do wezwania”

Gabriel Marcela

- Przestrzega przed jakiegokolwiek depersonalizacją człowieka , który zagrożenia dostrzegał w marksistowskim kolektywie jak i w personalistycznej koncepcji człowieka liberalizmu.

- człowiek przeżywając swoją egzystencję jest „pielgrzym” czasu i przestrzeni.

- prowadziły filozof jest „myślą pytającą” , która pozwala człowiekowi odkrywać prawdy poprzez „uczestnictwo myśli w istnieniu”.

Człowiek wg. Gabriela Marcela .

- jest zawsze osobą zawierającą element duchowy

- jest także istotą społeczną i to aż tak głęboko , że wspólnota i współdziałanie z ludźmi są niezbędne dla jego pełnego ……………

- jest istotą wolną , ale wpisaną także w uczestnictwo we wszechświecie.

- jest istotą rozporządzalną tzn. dyspozycyjną wobec innych ludzi.

Społeczna wspólnota.

- inicjuje się dopiero przez wyższe wartości egzystencjalne , moralne , ideowe , religijne.

- podstawa wspólnoty - idea braterstwa ( korzeniami sięgają wiary religii w Boga Ojca wszystkich ludzi) a nie egocentryczny egalitaryzm postulujący rewindykę dóbr ekonomicznych i ideę walki klasowej.

Karl Jaspers ( 1883-1969)

Dzieła :

- Psychologia świata poglądowa

- Duchowa sytuacja czasu

- filozofia

- O prawdzie

Karl Jaspers:

- opowiadał się za niezależnością indywidualną człowieka przeciwstawiając się różnym formom

antropologicznego redukcjonizmowi - freudyzmowi tym marksizmowi i freudyzmowi .

- koncentrował swoją uwagę na jednostkowym człowieku ale nie identyfikował się z egocentrycznym indywidualizmem.

Wolność - stanowienie człowieka jako komunikującego w prawdzie bytu.

Przejaw wolności:

- roszczenie posiadania jedynej absolutnej prawdy wyklucza wolność . Kto posiał prawdę , pozostaje mu ja tylko krzewić.

- odstępstwo od wolności jest utratą wiary w człowieka , ślepe posłuszeństwo idzie w parze z tyranią .

- kto nie ma w sobie wiry w człowieka , samoistnej bądź danej przez Boga , ten musi współdziałać w jego unicestwieniu.

- wolność można urzeczywistniać tylko współdziałając.

Rola komunikacji.

- człowiek jako istota wolna posiada możliwość wyboru i możne komunikować się z innymi ludźmi

-podstawą międzyludzkiej komunikacji są wartości pozytywne , głównie prawda , bez której nie ma komunikacji i miłości z jej formami : erotyczną , intelektualną , metafizyczną , religijną.

- kategoria komunikacji jest powiązana także z ideą społeczności. Formy życia społecznego to masa , ludność , wspólnota , państwo.

Wojny- śmiertelny wróg wolności.

- to przemoc , która scalający element prawdy likwiduje i definitywnie usuwa. W sytuacji , gdy trzeba albo dać się zabić albo zabijać w czasie zwyczajnej wojny , a więc w celu który przemoc wymusza każda z uwikłanych w walce jednostek , wyzuwana jest coraz bardziej z osobistej wolności. Dopóty , dopóty resztki wolności nie zostaną zdławione w interesie totalnie stosowanej w pełni skutecznej przemocy.

Jean - Paul Sartre (1905-1980)

• ateistyczny reprezentant egzystencjalistycznej myśli.

- śmierć przeszłości i nieobecność Boga sprawi , że człowiek jest bardzo samotny , odpowiedzialny jedynie za tworzenie samego siebie przez własne działanie.

• Każdy przejmuje odpowiedzialność za swoją indywidualną przeszłość , ale także przez swoje wybory za obraz człowieka w ogólności.

- swoista antena ekstremalnego indywidualizmu egocentryzmu i wolności , czyniąc podstawą teori- wartości - słowa Dostaojewskiego : „Jeśli nie ma Boga , to wszystko jest dozwolone”.

Odmiana naturalistyczna humanizmu:

- drugi człowiek - to nie ewangeliczny „bliźni” lecz konkurent , czy wręcz wróg , który czas ogranicza , postrzega nas jako przedmiot i obiekt

- komunikowanie się i język są zagrożeniem dla swobody myślenia , podobnie jak miłość jest zagrożeniem osobowości człowieka , zmieniając zakochane osoby w niewolników.

Antropologia pedagogiki egzystencjalnej:

1. człowiek jest konkretnym , indywidualnym bytem;

2. jest on istnieniem , podlegającym ustawicznemu stawaniu się i to zarówno sensie ontologicznym , jak i etnicznym

3. wolność w znaczeniu swobodnego rozwoju należy do natury człowieka m która ma sens i jest określona przez jego wyboru , a nawet stwierdza się , że on sam jest ciągłym wyborem.

4. Człowiekowi przypisuje się wiarą w jakimś kosmicznym znaczeniu ( wybór jest nieunikniony ; a każdy wybór jest grzechem lub winą )

5. W osobowości ludzkiej tkwi postulat zbawienia ( wyjaśniony różnorodnie , jako zbawienie przez Chrystusa , lub przez historyczne istnienie i transcendencję )

6. Wszyscy egzystencjaliści dostrzegają w człowieku postulat transcendencji , bądź to uznając osobową.

Cechy szczególnie charakteryzujące człowieka:

- jest być - projektem ; żyjemy ustawicznie dążąc do odmiennych i różnych systematyzacji rzeczywistości.

- człowiek żyje zawsze w pewnej sytuacji , projektując je w różny sposób , a jeśli jego cechą charakterystyczną jest być - projektem , to dla niego być oznacza właśnie projektować.

- projektując człowiek ryzykuje samym sobą stając zawsze wobec wielorakich możliwości .

Nie może uciec jedynie od śmierci.

Człowiek projektując własne życie może wybrać

Życie ( egzystencją ) autentyczne (ą) ; albo nieautentyczne (ą)

- autentyczna egzystencja stanowi jako warunek możliwości śmierci . Nie należy z nią łączyć jakiejś postawy pesymistycznej , ale ona właśnie otwiera życie na ciągłe stawanie , na transcendencję to nabiera szczególnego znaczenia pedagogicznego.

Trzy wymiary wychowania:

1. jest ona procesem dokonanym

2. jest ona procesem aktualnym

3. jest ona procesem otwartym na przyszłość na nowe cele.

Ten ostatni wymiar ma szczególne znaczenie wychowawcze posiada zarówno wymiar już zrealizowanego dobra , jak również dobra przyszłego .

Istota wychowania:

- przekroczenie czegoś , co byłoby zrealizowaniem aktualnego stanu;

- zrealizowanie swoich potencjalności pod wpływem aktualnego działania czynników otoczenia

- jest ono religijne

Eugen Fin ( 1905-1975)

-kształcenie („Bildung”) - jest egzystencjalną formą przezywanej prawdy i sposobu ludzkiego życia , która jest kształtowana przez wpływy ludzkiej prawdy

Gustaw Siwerten (1903-1963)

- wychowanie jest urzeczywistnieniem się bytu ludzkiego , które odbywa się drogą odkrywania prawdy istnienia

- człowiek nie tylko winien być rozumiany z perspektywy idei istnienia , lecz także od straty swojej relacji więzi i wspólnoty z innymi ludźmi, jak też jedności ze światem natury .

Zadania i cele wychowania - aksjologia pedagogiki egzystencjalnej.

1. ludzka osobowość , subiektywna i indywidualna jest właściwą podstawą dla edukacji

2. nacisk powinien być położony na realną egzystencję włączając pokój , wybór i ludzkie sytuacje życiowe

3. cele edukacji musza być , wyrażone w pojęciach akceptacji ,osobowej odpowiedzialności , ewentualne zaangażowanie i afirmacji

W doświadczeniu istnienia

• odkrywamy zarazem sens istnienia w ogólności , sens świta w ogóle

• my akceptujemy ten świt swoim -„tak” , które z kolei stanowi podstawę dla wszelkich innych naszych działań

• człowiek , który nie odkrył tego ogólnego sensu istnienia , może dokonywać jedynie jakiś pozbawionych sensu działań

Problem celów

- należy poszukiwać takiego celu , który łączyłyby się z celem istnienia - w nim bowiem tkwi wartość życia człowieka;

dwa cele:

1. odnoszą się do indywidualności jednostki i jej wolności w ustawieniu wartości

2. dotyczą ograniczenia tej wolności , przez takie samo prawo do wolności dla wszystkich innych.

Różnorodność sytuacji :

- rodzi trudność wyboru i sprawia , że człowiek czuje się „bezradny” i „bezdomny”. Dwojakie usuwanie owej bezradności i bezdomności

- dążenie do totalizmu państw i odrzucenia indywidualizmu ( wszystkie wartości ustawione przez jednostki winny być dostosowane do postulatów państw)

- dążenie do konwencjonalizmu ( dostosowanie tych wartości do życia człowieka na poziomie klasy średniej ) i w konsekwencji całkowitego wyizolowania jednostki od grupy społecznej i ochrony jej indywidualizmu.

Celem wychowania:

- niesienie pomocy w usuwaniu bezdomności

- przez porozumienie i określenie wspólnie przyjętych wartości wyższych , mogą one stanowić drogę do „znalezienia wspólnego domu” ( wartościami hierarchicznie uznanymi za najwyższe)

Zamiast wolności celów:

- wolność środków wiodących do wspólnych celów i wolności samego procesu poszukiwania celów.

- wyzwalanie relacji wzajemnego porozumienia społecznego , w którym mieściłby się pewien stosunek emocjonalny do innych partnerów ( życzliwość wzajemne zrozumienie , braterstwo w trudach i sprawach życia wspólnego)

- w wolnym i wzajemnym ustosunkowaniu się do wartości własnych i innych ludzi rodzi się „bezpieczna pewność”

Wychowawca ( nauczyciel)

• rola inicjatora musi nauczyć rzeczy naprawdę podstawowych , gdyż cała jego energia winna być przeniesiona ku budzenie aktywności indywidualnych ,których uczeń wybiera ( nie wybiera) uczestnictwa

• Potrafiący przekazywać uczniom wartości ponadindywidualne i transcendentalne - bez naruszania wyborów osoby. W tym celu powinien dysponować siłami.

Praca nauczyciela:

- polega jedynie na budzeniu w uczniu świadomości własnej odpowiedzialności za egzystencję , która powinna się stawać coraz bardziej intensywna.

- Nauczyciel powinien promować atmosferą pokoju , wyboru i odpowiedzialności w podejmowaniu przez ucznia (wychowanka) własnych decyzji.

Uczeń - wychowanek:

- staje się wybierającym i przeprowadzającym selekcję

- decyduje o tym , co i jak oraz ile treści ma poznawać

- swoją preferencje opiera na własnych potrzebach :tożsamości , autentyzmu , istotności

- powinien zmierzać do tego , aby być wolną osobowością , a nie jedynie imitatorem nauczyciela i nigdy naśladowcą w jakimś anonimowym tłumie.

Cechy relacji pedagog.:

- wszelkie standardy kształcenia oraz zachowanie się muszą być wybrane indywidualne.

- klimat spokoju w podejmowanych interakcjach poczuci równości

- pedagog jedynie niesie pomoc wychowankom w ramach wychowaniu i nauczaniu , aby Ci zaczęli żyć na własny rachunek , aby podjęli się wysiłku kształtowania swojej własnej prawdziwej egzystencji bez ukrywania się za ideami i hasłami , którymi się nie żyje

Program nauczania:

- oparty na woli ucznia , odpowiedzialnego za swój indywidualny program

- cechą charakterystyczna - wolność programu

- nawet uczenie się powinni pozostawać rzeczą prywatną i całkowicie osobową

- poznawanie jest w gestii odpowiedzialność jednostki , która kieruje się swoisty „intuicję ludzką”

- cała sytuacja i otoczenie dla nauczanie mają być dostosowane nie tyle do administracji , szkoły i wydziału , czy nawet społeczeństwa , lecz do potrzeb uczącego się.

Egzystencjalistyczne ujecie metody wychowania i nauczania :

1. Jakich metod chce się używać?

2. Jaka wina być zaproponowana treściowa zawartość programu nauczania i wychowania w instytucjach

Metody nauczania i wychowania :

- powinno wziąć pod uwagę jak najwięcej możliwości wyrażenia siebie i dokonania wyborów

- nie mogą być pod żadnym względem jedynie jakimś formalnym nauczaniem

- każdy uczeń , uwzględnia swoje własne potrzeby , powinien dążyć do tych obszarów treściwych , które budzą jego zainteresowanie

- winien on być włączony we własny wysiłek poszukiwania i to zadania nie powinno być zakłócone przez interwencję nauczyciela.

Nauczanie:

-winno być zindywidualizowane i nastawione na wewnętrzne „ja” samego ucznia

- w miejscu standardowych lekcji , nauczyciel powinien oferować uczniom pytania , zachęcające ich do udzielenia na nie odpowiedzi

- pod żadnym warunkiem nauczyciel nie powinien ukazywać swoich własnych odpowiedzi , poznawać swoich własnych przekonań , czy wierzeń , lecz jego prace.

Egzystencja programu nauczania:

- nie opiera się na podręcznikowych ujęciach , przygotowanych przez jakiś zespół odpowiedzialne za szkolnictwo , natomiast jest nim to wszystko , co powstaje dopiero w trakcie lekcji.

- ma zaproponować uczniowi możliwości optymalnej determinacji swojej osobowej tożsamości

Program nauczania:

- odrzuca takie cele jak: szczęśliwość , bezpieczeństwo . społeczne dostosowanie ( socjalizacja)

- otwiera na literaturę opisującą dramaty ludzkie

- interpretatorem utworów jest zawsze sam uczeń

- drama - odgrywana przez samych uczniów ról i sytuacji życiowych stanowi centrum szkolnych oddziaływań , podobnie jak wyrażanie się przez muzykę i twórczość plastyczną , a nawet zajęcia gimnastyczne ( musi to być winny wyboru)

Znaczenie egzystencjalizmu:

- lepsze rozpoznawanie rzeczywistości wychowania i jej projektowania

- otwarcie na to , co nieweryfikowane

- zainteresowanie wymiarem nowoetycznym - poszukiwaniem sensu egzystencji i sensu wychowania oraz poszukiwanie klimatu otwarcia i przezwyciężenia abstrakcji kolegami.

Wokół egzystencji:

- w uznanie roli ludzkich przeżyć innych w formowaniu się osobowości , co także jest ważniejszym elementem w kształtowaniu się społeczeństw bardziej zdanego do empatii , do dialogu ,

- ukierunkowanie myślenia pedagogiki na projektowanie ( idea być- projektem)

i na przeszłościowe realizowanie zamierzeni, które wymagają klimatu empatii, porozumienia , dialogu i współpracy z innymi.

- odwrócenie dehumanizacji szkolnictwa

Znaczenie dla myśli pedagoga;

Ukierunkowanie relacji przezwyciężenia aktualnego stanu i podążanie ku nowym wyzwaniom i celom ku przyszedłem „dobru rozwojowemu wychowanka”.

Nadanie stosunkom nauczyciela- uczeń relacji typu „ja-ty”

Cechy łączące wszystkich egzystencjalistów:

1. wspólne przekonanie , że przedmiotem filozofii może być tylko egzystencja ludzka

2. indywidualistyczna i subiektywistyczna postawa

3. wspólna metoda

Słabości :

- przemilcza kryterium pozwalające oceniać i klasyfikować wartości , aby zaliczyć je do wszystkich lub nowych wartości

- wydaje się , że tym kryterium staje się ludzki umysł a więc zdrowy rozsądek , ale jak dojść wcześniej do jednolitego.

30

---