Opracowanie zagadnień na egzamin z geodezji II
(rudżitsu)
Starostwo powiatowe ustaliło warunki techniczne modernizacji osnowy III klasy. Opisać dalsze czynności geodety aż do zakończenia roboty (przekazania do zasobu)
Zakładanie nowej sieci i modernizacja istniejącej
ocena istniejącej sieci pod względem stopnia uszkodzenia punktów i powstałych przeszkód, w jej korzystaniu - Starostwo Powiatowe(PODGiK)
sporządzenie warunków technicznych wykonywania roboty, ogłoszenie przetargu, wybór wykonawcy – Starostwo Powiatowe
Zgłoszenie roboty „Projekt osnowy szczegółowej III klasy dla gminy” (wnioskodawca)
odpowiedz na zgłoszenie roboty – przekazanie materiałów do wykonawcy
Materiały otrzymane od PODGiK
szkic osnowy podstawowej, szczegółowej oraz pomiarowej stabilizowanej trwale
istniejącej na obszarze obejmującym zlecenie oraz w pasie przyległym (~800m)
opisy topograficzne punktów, aktualizowane przez wykonawców na bieżąco.
Informacje o uszkodzeniach, przeszkodach w korzystaniu z sieci
wykaz współrzędnych punktów
operaty założenia i modernizacji sieci na danym terenie
informacje o innych sieciach na danym terenie
mapy topograficzne w skali 1:10 000
Sporządzenie założeń projektu technicznego (na mapie)
wywiad terenowy
odszukanie punktów
aktualizacja opisów topograficznych
ocena przydatności punktów pod względem nawiązania lub włączenia do struktury sieci.
Sporządzenie projektu technicznego
opis techniczny projektu
szkic sieci na podkładzie mapowym
3. Markowanie projektowanych punktów w terenie, sporządzenie opisów topograficznych
4. Przekazanie operatu do PODGiK (o ile stanowił osobne zlecenie)
5. Stabilizacja punktów w terenie
6. Sporządzenie opisów topografcznych
7. Pomiar sieci
nawiązanie do punktów wyższej klasy (pomiar na dolny znak po wykopaniu górnego, przy stabilizacji trójstopniowej na środkowy
pomiar ciągów poligonowych i wcięć
pomiar GPS wyznaczenie nowych punktów oraz wznowienie sieci
pomiar rozet poligonów
8. Przygotowanie danych do wyrównania
obliczenie błędu średniego kąta do obliczenia wag
analiza poprawności danych
obliczenie współrzędnych przybliżonych
wyrównanie próbne
usunięcie obserwacji odstających (metoda Kadaya)
analiza wagowania (m0=1)
wyrównanie wynikowe
analiza wartości wyrównania sieci pod względem dokładnościowym
Aktualizacja danych osnowy w programie
Sporządzenie operatu i przekazanie do PODGiK
rodzaj pracy (osnowa szczegółowa III klasy)
określenie obszaru + granice admin.
Godło mapy które obejmują teren
nazwy arkuszy
rodzaj terenu na którym pracujemy (rolny,leśny)
liczba punktów nawiązania (klasa punktów), sposób zabudowy. (czy punkty ziemne, czy wysokie z przeniesieniem współrzędnych, z ekscentrami
wykaz współrzędnych
liczba punktów węzłowych
liczba ciągów
zagęszczenie punktów na danym terenie.
1pkt/10-20ha na terenie intensywnie zainwestowanym
1pkt/20-50ha na terenie rolnym
1pkt/50-120ha na terenie kompleksów leśnych
3. Podczas wywiadu terenowego w celu sporządzenia projektu technicznego osnowy III klasy stwierdzono znaczne ubytki w sieci II klasy w środku obszaru opracowania. Zaproponować technologię pomiaru umożliwiającą zastąpienie tych punktów i prawidłową realizację sieci.
uzupełnienie II klasy → długie 2 godzinne podwójne sesje GPS
wzmocnienie sieci III klasy długimi wektorami (koncepcja prof.Kadaja)
Rp<50m – teren zurbanizowany
Rp<300m – teren rolny
24. Wyjaśnić pojęcia : punkt mimośrodowy, punkt przeniesienia, punkt kierunkowy
Punkty kierunkowe
inny punkt wyniosły tej samej klasy sieci (posiada XY)
punkt ziemny tej samej klasy sieci (posiada XY)
punkt wyniosły (bez XY)
stabilizowane specjalne punkty w odległości 500-800m
Punkty przeniesienia
konstrukcja pomiarowa jest niezależna od pomiarów wykonywanych wcześniej sieci
punkt przeniesienia powinien umożliwić nawiązanie pełne ciągów poligonowych (kątowe i liniowe) sieci niższej klasy
odległość max 500m
kąt pionowy pod jakim celujemy z punktu konstrukcji przeniesienia na punkt macierzysty nie powinien przekraczać 40g
punkt przeniesienia powinien być wyznaczony z kontrolą
punkt przeniesienia otrzymuje rangę punktu macierzystego, co oznacza że błąd siatki przeniesienia nie powinien przekraczać 1/3 jego błędu położenia
11. Stabilizacja punktów osnowy szczegółowej III klasy
Stabilizacja punktow (G2 z 2001)
Nowo zakładane punkty osnowy należy lokalizować tak, aby:
punkty były łatwo dostępne
stabilne, przy wzięciu pod uwagę rodzaju gruntu, w powiązaniu ze stosunkami wodnymi
nie był narażony na zniszczenie
w miarę możliwości były możliwe pomiary przy użyciu GPS
nie budziły sprzeciwu właścicieli nieruchomości
Cechy punktów osnowy poziomej oraz ich PP utrwalonych
dwupoziomowo (znaki betonowe lub granitowe)
jednopoziomowo, stosując znaki z metalu, betonu z pobocznikami umożliwiajacymi ich odtworzenie z dokładnością do 0,01m
14. Elementy systemu GPS
Global Positioning System (GPS)- właściwie GPS-NAVSTAR (ang. GlobalPositioningSystem –NAVigation Signal Timing And Ranging) – jeden z systemów nawigacji satelitarnej, stworzony przez Departament Obrony Stanów Zjednoczonych, obejmujący swoim zasięgiem całą kulę ziemską. System składa się z trzech segmentów: segmentu kosmicznego - 31 satelitów orbitujących wokół Ziemi na średniej orbicie okołoziemskiej; segmentu naziemnego - stacji kontrolnych i monitorujących na ziemi oraz segmentu użytkownika - odbiorników sygnału. Zadaniem systemu jest dostarczenie użytkownikowi informacji o jego położeniu oraz ułatwienie nawigacji po terenie
Odbiornik GPS w pierwszej fazie aktualizuje te informacje w swojej pamięci oraz wykorzystuje w dalszej części do ustalenia swojej odległości od poszczególnych satelitów, dla których odbiornik jest w zasięgu. Wykonując przestrzenne liniowe wcięcie wstecz mikroprocesor odbiornika może obliczyć pozycję geograficzną (długość, szerokość geograficzną oraz wysokość elipsoidalną) i następnie podać ją w wybranym układzie odniesienia - standardowo jest to WGS 84, a także aktualny czas GPS z bardzo dużą dokładnością.
5.Wyznaczenie stałej dodawania zestawu dalmierz-reflektor
Pomiar w pojedynczej kombinacji – brak kontroli
Pomiar w „n” kombinacjach
Pomiar we wszystkich kombinacjach
a) obliczenie w prostych kombinachach
b) obliczenie w rozszerzonych kombinacjach
c) obliczenie ścisłe
Sposoby 2 i 3 dają możliwość kontroli i oceny dokładności wyznaczania stałej c.
29. Mapy topograficzne wydawane w Polsce. Układy, odwzorowania, godła
Układ „1965” - mapy cywilne w skalach 1:50 000 i 1: 25 000
-wersja 4-kolorowa, wymiar arkusza 40x64cm (1:10 000 i 1:5000)
-wersja 2-kolorowa wymiar arkusza 50x80cm
Siatka kilometrowa bez siatki geograficznej.
Odwzorowanie gausi-stereograficzne dla stref I – IV
Odwzorowanie Gaussa-Krugera dla strefy V
Elipsoida Krasowskiego, poziom odniesienia Kronsztad
Układ arkuszy – własny kolejny podział na 4 arkusze od sekcji wyjściowej 1-10000
Zastosowanie w geodezji:
1:50 000 – szkice osnowy podstawowej i szczegółowej II klasy
1:25 000 – projekt osnowy szczegółowej II klasy
1:10 000 – projekt osnowy szczegółowej III klasy i szkice osnowy szczegółowej III klasy i ew.osnowy pomiarowej trwale zastabilizowanej.
Układ „1942” - mapy wojskowe do skali 1:10 000
Odwzorowanie Gaussa-Krugera w pasach 6
Elipsoida Krasowskiego, odwzorowanie Gaussa-Krugera
Walec styczny do południka osiowego – skala na południku osiowym k=1
Poziom odniesienia Kronsztad
Układ Arkuszy – Międzynarodowa Mapa Świata
Układ „1992” - mapy w skali 1:10 000
Elipsoida WGS-84, powierzchnia odniesienia Kronsztad
jedna strefa dla całego kraju o szerokości 10-południk osiowy 19
odwzorowanie Gaussa-Krugera zmodyfikowane (walec sieczny)
Skala na południku osiowym k=0,9993
Układ arkuszy mapy – Międzynarodowa mapa świata
X=Xr – 530 000m, Y=500 000m
Układ „GUGiK -1980” - cywilna wersja 1:100 000 ale także 1:500 000
Elipsoida Krasowskiego, poziom odniesienia Kronsztad
Odwzorowanie Gausi-stereograficzne, jedna strefa dla calego kraju
27.Historia zakładania osnowy podstawowej w okresie powojennym
(Wykład 5 – pozioma osnowa geodezyjna)
13. Systematyka poziomej osnowy Geodezyjnej wg instrukcji G-1. Podać technologie zakładania oraz parametry dokładnościowe.
średni błąd położenia punktu podstawowej poziomej osnowy
fundamentalnej nie powinien przekraczać 0,01 m w przypadku
położenia poziomego oraz 0,02 m w przypadku wysokości
geodezyjnej.
średni błąd położenia punktu bazowej osnowy poziomej
w odniesieniu do punktów fundamentalnej osnowy poziomej nie
powinien przekraczać 0,01 m w przypadku położenia poziomego oraz
0,02 m w przypadku wysokości geodezyjnej,;
średni błąd położenia szczegółowej poziomej osnowy geodezyjnej
wynika z faktu iż tworzą go:
- punkty dotychczasowej osnowy poziomej 2 klasy, których średni błąd
położenia mp ≤ 0,05 m,
- punkty dotychczasowej osnowy poziomej 3 klasy, których średni błąd
położenia mp ≤ 0,10 m,
- nowozakładane punkty osnowy poziomej, których średni błąd
położenia mp ≤ 0,07 m
- punkty szczegółowej osnowy poziomej powinny mieć wyznaczone
wysokości z dokładnością nie mniejszą niż 0,05 m.
2.Przeniesienie współrzędnych, cel zakładania. Pomiar i obliczenie
Nawiązanie do punktu niedostępnego
Punkty przeniesienia współrzędnych są zakładane po pomiarze i wyrównaniu sieci I lub II klasy.
Konstrukcja pomiarowa jest niezależna od pomiarów wykonywanych w sieci.
Punkt przeniesienia powinien być wyznaczany z kontrolą
Punkt przeniesienia powinien umożliwić nawiązanie pełne ciągów poligonowych (kątowe i liniowe) sieci naszej klasy.
Odległość od punktu macierzystego powinna być mniejsza niż 500m (Instrukcja G-1)
Kąt pod jakim celujemy z pkt. Konstrukcji przeniesienia na pkt macierzysty nie powinien przekroczyć 40g
Pkt przeniesienia otrzymuje rangę punktu macieżystego, co oznacza że błąd siatki przeniesienia nie powinien przekraczać 1/3 jego błędu położenia
Rys oraz obliczenie (Wykład 4 – Przeniesienie współrzędnych)
17.Analiza dokładności wcięć metodą wstęgi wahań.
Wykład 8 – Wstęga wahań
Konstrukcje pomiarowe (wcięcia) służące do wyznaczenia współrzędnych stanowiska (pomiar tylko na stanowisku. Rysunek. Sposób obliczenia, zaznaczyć elementy dane, pomierzone i obliczone.
a)jednoznacznie wyznaczane
b)z obserwacjami dodatkowymi
Wykład 7 – Wcięcia – całość
Technologie zakładania osnowy III klasy
Triangulacja -
stanowi sposób wyznaczania położenia stosunkowo odległych punktów
osnowy poziomej tworzących sieć przylegających do siebie
trójkątów. Wierzchołki trójkątów sieci triangulacyjnej są
utrwalonymi w terenie punktami geodezyjnymi. Pod pojęciem
triangulacja rozumiemy więc zarówno technologię zakładania
poziomej osnowy jak i metodę konstruowania sieci. Wzajemne
położenie punktów tworzących sieć trójkątów określane jest
na podstawie pomiaru kątów wierzchołkowych tych trójkątów i co
najmniej jednego boku wyjściowego, stanowiącego tzw. bazę
triangulacyjną, niezbędną do nadania sieci właściwej skali.
Najważniejszą zaletą triangulacji jest oparcie konstrukcji sieci
na trójkącie - najprostszej figurze geometrycznej, łatwej do
wyznaczenia na podstawie trzech elementów, spośród których jeden
musi być liniowy.
Poligonizacja - jest metodą i
technologią wyznaczania położenia punktów, tworzących linie
łamane (wieloboki) zamknięte lub otwarte zwane ciągami
poligonowymi, w których mierzy się kąty wierzchołkowe i długości
boków. Poligonizacja powszechnie stosowana do zagęszczenia osnowy
poziomej, jest łatwa w realizacji, bardzo elastyczna i ekonomiczna.
Jest też jedną z najważniejszych metod zakładania osnowy
poziomej szczegółowej III klasy i osnowy pomiarowej. Umożliwia
korzystne dostosowanie rozmieszczenia punktów do istniejących
warunków terenowych, nie wymagając przy tym dużej ilości punktów
nawiązania oraz licznych wizur na inne punkty sieci. Wadą
poligonizacji jest natomiast słabość konstrukcji sieci, wynikająca
z małej liczby obserwacji nadliczbowych, wynoszącej tylko trzy w
pojedynczym ciągu z pełnym nawiązaniem obustronnym.
GPS
(Globalny system pozycyjny) - służy do wyznaczenia przestrzennego
położenia punktów, na których ustawiona jest aparatura służąca
do odbioru sygnałów radiowych wysyłanych przez sztuczne satelity.
Metoda gps jest najszybsza do zakładania osnów pomiarowych, a
zarazem dokładna. Dokładność pomiarów to około +/- 3cm. Pomiary
GPS, często zostają w tyle przy próbie pomiarów obok wysokich
budynków, czy pod drzewami.
4.Opisać strukturę sieci szczegółowej II klasy z uwzględnieniem technologii jej zakładania.
Osnowę II klasy stanowi zbiór punktów będących rozwinięciem osnowy I klasy, które zakłada się w celu nawiązania osnowy III klasy oraz zwiększenia liczby innych wysoko dokładnych punktów geodezyjnych.
Stopień zagęszczenia osnowy II klasy /łącznie z punktami I klasy/
1 pkt na 1-2 km2 na terenach intensywnie zainwestowanych
1 pkt na 2-8 km2 na terenach rolnych
1 pkt na około 12km2 na terenach kompleksów leśnych
Długość celowej nawiązującej nie powinna być krótsza niż 0.5km
Na każdym punkcie nawiązania sieci, na którym przewidziane jest wykonanie obserwacji nawiązujących, powinny być ustalone do pomiaru co najmniej 3 kierunki(2 nawiązujące i 1 wyznaczający lub 1 kierunek nawiązujący i 2 kierunki wyznaczające, przy 3 kierunkach wyznaczających nie jest wymagane ustalenie kierunku nawiązującego, o ile wiązałoby się to z koniecznością podwyższenia budowli triangulacyjnej.
Średnie błędy pomiaru wynoszą
Długość elementu sieci średni błąd kąta średni błąd boku
0.5-2km 12cc 2x10-5
2-4km 8cc 1,2x10-5
4-8km 5cc 8x10-6
Błąd przy przeniesieniu (0,03m)
Dokładność lokalną położenia punktów szczegółowej osnowy poziomej ocenia się na podstawie błędów położenia punktów po wyrównaniu.
Klasa W sieciach zakładanych przy uzyciu satelit. W sieciach zakładanych
metodami klasycznymi
II mp<0,03m mp<0,05m
III mp<0,07m mp<0,10m
Pomiar sieci techniką GPS-NAVSTAR
W pomiarach osnowy szczegółowej obserwacje wykonuje się pomiędzy najbliższymi punktami sieci.
Antena nad punktem powinna być ustawiona z dokładnością :
1)dla punktów II klasy : w płaszczyźnie poziomej 2mm i w wysokości 2 mm 2)dla punktów III klasy: w płaszczyźnie poziomej 5mm i w wysokości 5mm
Przy mimośrodowych pomiarach kątów i długości boków elementy mimośrodu powinny być pomierzone z dokładnością zapewniającą redukcję ze względu na mimośród z błędem średnim nie większym od 0,3 wartości średniego pomiaru kąta lub długości
18.Pomiary mimośrodowe kierunku i długości (wykład 2 – Redukcje mimośrodowe)
19.Analiza dokładności pomiarów mimośrodowych (wykład 2 – Redukcje mimośrodowe)