Moja mała ojczyzna

Miasto Lubań

• Lubań (niem. Lauban) – miasto i gmina w województwie

dolnośląskim, w powiecie lubańskim. Położony
na Pogórzu Izerskim, nad rzeką Kwisą.

• Historycznie leży w polskiej części Łużyc Górnych. W

latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało
do województwa jeleniogórskiego.

• Według danych z 31 marca 2011 roku, miasto liczyło 22

301 mieszkańców.

• Miasto leży na międzynarodowym szlaku

pątniczym, Drodze św. Jakuba. Zbiegają się tu trzy jego
odcinki: Dolnośląska Droga św. Jakuba, Via Regiaoraz Via
Cervimontana.

Ważne i mniej ważne

Informacje

• XIII w. – Lubań otrzymał prawa miejskie wg prawa niemieckiego

(magdeburskiego),

• 1815 – miasto stało się częścią pruskiej prowincji Dolny

Śląsk (niem. Niederschlesien),

• 1865 – połączenie kolejowe ze Zgorzelcem i Węglińcem,
• 1866 – połączenie kolejowe z Jelenią Górą,
• 1896 – połączenie kolejowe z Leśną
• Elektryfikacja linii Wrocław-Zgorzelec – jedna z pierwszych (tzw. Śląskiej

kolei górskiej) i budowa jej warsztatów w Lubaniu,

• luty-maj 1945 – toczyły się zaciekłe walki radziecko-niemieckie o

miasto, które skutkowały zniszczeniem miasta w ok. 60%,

• 1945 – Lubań został miastem powiatowym na Ziemiach Odzyskanych
• W warsztatach kolejowych Lubań produkowano elementy taboru

kolejowego dla odbudowywanych Warszawy i Gdańska.

• 2000 – Likwidacja Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego w Lubaniu

Stacja Paliw

• Od lat 30. tego samego stulecia działała

przy remizie stacja paliw.

• Pozostała po niej osobliwa pamiątka.
• Przy narożniku Domu Solnego, przy

placu Strażackim stoi mocno zniszczona
szafka z blachy. To dystrybutor paliw
sprzed 70 lat, który jest
niebywałą atrakcją turystyczną.

• We wnętrzu znajduje się ręczna pompa

ze wskaźnikami do odmierzania paliwa.
Niewiele tego typu urządzeń ocalało w
Polsce.

Łużyckie bazalty

• Na południe od miasta aż po wieś Przylasek

ciągnie się obszar pokrywy wulkanicznej,
zbudowanej ze skał magmowych, które
powstały kilka milionów lat temu na skutek
wylewów lawy na powierzchnię.

• W ścianach kilkunastometrowej wysokości

odsłaniają się ciosy nefelinitu. Są nimi
sterczące pionowo, silnie spękane słupy
zastygłej lawy.

• Na południe od miasta, w Księginkach -

największym kamieniołomie bazaltu w Polsce
i na Bukowej Górze prowadzona jest nadal
eksploatacja skał. Do tych miejsc wytyczono
pieszo-rowerową ścieżkę dydaktyczną
"Szlakiem Wygasłych Wulkanów"

• Korespondencja wagi państwowej wędrowała

między dwiema stolicami trzy dni za
pośrednictwem kuriera.

• Dyliżans potrzebował prawie

dni na

pokonanie

600 km dzielących obydwa

miasta.

• Dla usprawnienia funkcjonow

ania

tyc

połączeń, z rozkazu króla Polski i elektora
saskiego, Augusta II Mocnego, powołano pocztę
polsko-saską.

• Od 1722 r. zaczęto stawiać kamienne słupy

milowe na pocztowym trakcie.

• W owym czasie jedna mila pocztowa była

dystansem, jaki pieszy goniec pokonywał w
ciągu dwóch godzin marszu. Było to niewiele
ponad 9 km.

• Słupy dzieliły się na dystansowe, milowe oraz

pomniejsze, półmilowe i ćwierćmilowe. Na
każdym wyryto litery AR, monogram łacińskiego
Augustus Rex (Król August). Znalazł się tam
także używany do dziś znak poczty - trąbka
pocztyliona.

Słupy poczty polsko-saskiej

(komunikacja między Warszawą a

Dreznem

Dom Solny

• Dom Solny, zwany

Domem Zbożowym lub
spichlerzem,
wzniesiony został obok
murów obronnych na
mocy postanowienia
Rady Miejskiej, w latach
1537-1539. Budynek
jest trzykondygnacyjny,
zbudowany z kamienia
bazaltowego.

• Pierwotnie miał służyć

do magazynowania
zboża i soli. Rolę
spichlerza zabytek
spełniał do XIX w.,
później przeznaczono
go na więzienie
miejskie. Obecnie
niezagospodarowany,
pozostaje historyczną
pamiątką z epoki.

Document Outline