ZAPALENIE ROZCIĘGNA
DŁONIOWEGO
ZAPALENIE ROZCIĘGNA
DŁONIOWEGO
Zapalenie rozcięgna dłoniowego,
zwany chorobą Dupuytrena,
charakteryzuje się bliznowaceniem
rozcięgna dłoniowego z następczym
przykurczeniem zgięciowym palców.
Jednostkę chorobową poznano w
roku.
Rozcięgno dłoniowe prawe
Przykurcz Dupuytrena
Etiologia
Etiologia omawianej zmiany chorobowej, mimo wielu badań, nie
jest jeszcze ustalona. Przyjmuje się obecnie trzy zasadnicze teorie
powstawania przykurczu.
Teoria genetycznego uwarunkowania: występowanie rodzinne (25-
60%) przykurczu Dupuytrena było znane już w XIX stuleciu i jest
obecnie potwierdzane.
Na podstawie wielu obserwacji można stwierdzić niezaprzeczalną
rolę czynnika genetycznego w powstawaniu przykurczenia.
Teoria powinowactwa nerwowego: ze względu na częstsze
występowanie zmian w obrębie palca małego i serdecznego wielu
badaczy zwracało uwagę na powinowactwo z
Teoria urazowa: wśród zwolenników teorii urazowej przeważa pogląd
tzw. urazu zawodowego, a więc narażenia na urazy, przeciążenia i
mikrourazy w czasie pracy, co ma powodować drobne wylewy
krwawe do rozcięgna i być początkiem procesu włóknienia.
Statystycznie w około 60% przypadków udaje się znaleźć związek
między przykurczem a rodzajem wykonywanej pracy.
Objawy i przebieg
Zmiany patologiczne w obrębie rozcięgna dłoniowego można podzielić na trzy fazy:
Faza proliferacji. W obrazie przeważają
z dużą tendencją do rozplemu i
form nietypowych. W okresie tym zdarzały się rozpoznania histopatologiczne
Faza przerostu rozcięgna, zwana również stadium przykurczeń. W tym okresie
powstają główne przykurczenia w stawach. W obrazie histopatologicznym przeważają
fibrocyty
Faza końcowa, czyli zbliznowacenia. Przykurcz jest utrwalony i nie wykazuje tendencji
do progresji. Obraz histopatologiczny wykazuje zbite bezkomórkowe pasma włókniste o
minimalnym unaczynieniu.
Proces bliznowaty w przebiegu przykurczu Dupuytrena obejmuje nie tylko rozcięgno
dłoniowe, ale również wszystkie elementy łącznotkankowe. W związku z powyższym
deformacje spowodowane przykurczeniem są zależne od umiejscowienia i rozległości
procesu bliznowacenia.
W przebiegu przykurczu Dupuytrena występują często zmiany towarzyszące, jak
obniżenie czucia w obrębie opuszek palców,
, zaburzenia ukrwienia. Częściej
występują przykurczenia u osób chorych na
, padaczkę czy
Występowanie tych dodatkowych objawów lub chorób niekorzystnie rokuje o wynikach
leczenia.
Podział przykurczu Dupuytrena, uwzględniający
zsumowaną wartość kątową przykurczu oraz problem
zajęcia rozcięgna grzbietowego prostowników:
Stadium I - przykurcz w stawie śródręczno-paliczkowym do
30°. Stawy międzypaliczkowe wolne.
Stadium II - wyraźny zgięciowy przykurcz w stawach śródręczno-
paliczkowych i międzypaliczkowych bliższych. Suma kątów przykurczu
mniejsza niż 90°.
Stadium III - przykurcz obejmuje warstwy głębsze rozcięgna. Suma kątów
powyżej 90°. Ręka zwężona, zwykle ograniczenie odwodzenia palców.
Stadium IV - przykurcz jak w stadium III, jednak występują
objawy zajęcia procesem bliznowatym co powoduje przerost w
stawie międzypaliczkowym dalszym. W stadium tym są
najgorsze rokowania, co do wyników leczenia.
Leczenie przykurczu Dupuytrena jest
przede wszystkim operacyjne. Próby
leczenia nieoperacyjnego nie przyniosły
oczekiwanych rezultatów.
Schorzenie musi być leczone możliwie jak
najwcześniej, aby nie doszło do przykurczy
utrwalonych.
Stan po zabiegu operacyjnym
Po operacji zakłada się opatrunek
uciskowy. Po tym okresie rozpoczyna się
ćwiczenia zginania palców, prostowania.
Terapia zajęciowa.
Opatrunek uciskowy zakładany po operacji
LECZENIE:
Masaże (wirowy i podwodny)
Ultradźwięki
Jontoforeza
Ćwiczenia bierne
Prądy diadynamiczne
Fonoforeza
Krioterapie
Laseroterapie
Magnetoterapie
Za uwagę
dziękują
Agatka i
Anusia