Rozwiązania materiałowo –konstrukcyjne i technologiczne budynków mieszkalnych, użyteczności publicznej i budynków przemysłowych.

Plan prezentacji:

Podział ścian.

Charakterystyka materiałów.

Budynki mieszkalne.

Ściany jednowarstwowe.

Ściany działowe.

Ściany dwuwarstwowe.

Ściany trójwarstwowe.

Wielka płyta.

Budynki użyteczności publicznej.

Budynki przemysłowe.

Podziały ścian.



Ze względu na funkcję:

›

Ściana wewnętrzna nośna

›

Ściana zewnętrzna nośna

›

Ściana zewnętrzna osłonowa

›

Ściana działowa



Ze względu na konstrukcję:

›

jednowarstwowe

›

dwuwarstwowe

›

trójwarstwowe

Charakterystyka
materiałów.



Ceramika zwykła.
Cegły zwykłe należą do najstarszych elementów
budowlanych. Stosowane są w konstrukcjach
murowych otynkowanych i przeznaczone do
murowania ścian.
Cegły zwykłe drążone i szczelinowe i kratówki,
często stosowane jako elementy uzupełniające w
ścianach murowanych z pustaków ceramicznych.
Cegły licowe przeznaczone do wykonywania
zewnętrznej licowej warstwy muru, detali
konstrukcyjnych tj. cokołów, gzymsów.



Ceramika poryzowana.
Pustaki ceramiczne są produkowane jako elementy
o wysokiej izolacyjności cieplnej.



Cegły klinkierowe.
Podział podobny jak ceramiki zwykłej, z tym że
charakteryzują się dużą spoistością, znaczną
odpornością na działanie czynników
atmosferycznych, odpornością na korozję
biologiczną i chemiczną oraz wysoką
wytrzymałością.

Charakterystyka materiałów cd.



Wyroby silikatowe
Otrzymuje się je mieszaniny piasku i wapna
formowanej pod odpowiednio dużym ciśnieniem w
podwyższonej temperaturze. Odznaczają się niską
izolacyjnością cieplną, są wrażliwe na działanie wody i
kwasów.



Beton zwykły.
Pustaki betonowe ścienne drobno i średniowymiarowe
mogą być wykonane z betonu zwykłego, lekkiego
kruszywowego lub z tworzywa popiołowego i
murowane na zwykłe i cienkie spoiny i murowane na
pióro i wpust.



Beton komórkowy.
Rodzaj lekkiego betonu otrzymywanego poprzez
wprowadzenie gazu, zwykle powietrza pod
odpowiednim ciśnieniem do plastycznej mieszanki
cementowej, w wyniku czego powstają w nim
jednorodne pory, zwane komórkami. Jego zaletą jest
dobra izolacyjność termiczna, łatwość obróbki i
niewielka masa. Wadą natomiast duża nasiąkliwość,
kruchość i niska wytrzymałość na ściskanie.

Charakterystyka materiałów cd.



Keramzytobeton.
Beton z kruszywem
keramzytowym, czyli lekkimi,
porowatymi granulkami,
powstałymi w wyniku
spieniania i spiekania gliny.



Gips.
Elementy mogą być
wykonywane z gipsu
naturalnego, syntetycznego
oraz gipsobetonu. Odznaczają
się korzystną izolacyjnością
cieplną, małą gęstością
objętościową i dużą
dokładnością wykonania. Ich
wadą jest bardzo duża
wrażliwość na zawilgocenie i
niezbyt wysoka wytrzymałość.
Stosowane głównie do
wykonania ścian działowych.

Ściany jednowarstwowe.



Ceramika poryzowana, np. system Porotherm

To ściany zewnętrzne, które pozwalają najbardziej ekonomicznie
wykorzystać właściwości ceramiki poryzowanej. Składają się tylko z
jednej warstwy pustaków pełniących funkcję nośną termoizolacyjną.
Szerokość ściany wykonanej w tej technologii to 50 lub 44 cm. Pustaki
łączone są na „pióro i wpust”, bez zaprawy w spoinie pionowej. Ściany
takie wykańcza się zwykłym tynkiem cementowo-wapiennym lub
tynkiem termoizolacyjnym.

Ściany jednowarstwowe cd.



Beton komórkowy np. system Ytong,
Solbet

Przeznaczone do wznoszenia ścian jednowarstwowych. Dokładność
wymiarowa bloczków +- 1 mm pozwala na idealne dopasowanie
elementów do siebie. System Solbet oferuje bloczki o szerokości 42 lub
36cm, a Ytong 48, 40, 36.5 lub 30cm. System pióro-wpust eliminuje
spoiny pionowe, możliwość zastosowania tylko cienkiej spoiny
poziomej obniża koszty inwestycji i przyspiesza jej realizację. Gładka
powierzchnia wymurowanej ściany pozwala zastosować tynk
cienkowarstwowy: zewnętrzny gr. 15 mm, wewnętrzny gr. 5mm.

Ściany jednowarstwowe cd.



Pustaki z keramzytobetonu

Do wznoszenia ścian jednowarstwowych stosuje się pustaki keramzytobetonowe o
szerokości przynajmniej 36,5 cm. Ściany z pustaków z keramzytobetonu muruje się dość
szybko i wygodnie. Pustaki mają wyprofilowane ścianki boczne (na wpust i wypust),
dlatego też zwykle nie trzeba wypełniać spoin pionowych. Stosuje się tradycyjną
zaprawę cementowo-wapienną lub specjalną zaprawę ciepłochronną (z dodatkiem
keramzytu albo perlitu), która poprawia izolacyjność termiczną ścian zewnętrznych.
Niektóre pustaki można również murować na cienkowarstwowe zaprawy klejowe.

Niewątpliwą zaletą keramzytobetonu jest fakt, że wymurowaną ścianę można przez
pewien czas pozostawić bez wykończenia, bo keramzytobeton ma niewielką
nasiąkliwość.

Ściany jednowarstwowe cd.



Bloki keramzytobetonowe z wkładką.

Bloki keramzytobetonowe z wkładką termoizolacyjną o szerokości 42 cm, to
takie, których drążenia lub otwory są wypełnione styropianem lub granulatem
styropianowym spojonym wapnem, łączy się je zaprawą termoizolacyjną
umieszczaną w spoinach poziomych (8-10 mm). Choć teoretycznie przegroda
jest w pewien sposób docieplona, to jednak znajdująca się wewnątrz elementów
murowych izolacja nie stanowi odrębnej warstwy. W przypadku
ścian murowanych z bloczków z wkładką styropianową nie trzeba wypełniać
spoin pionowych, jednak niektórzy producenci zalecają wstrzykiwanie pianki
poliuretanowej w określone miejsca między bloczkami - pianka ta ma zapewnić
ciągłość materiału termoizolacyjnego, a więc mniejsze straty ciepła.

Ściany działowe



Ściany murowane

›

Ceramika tradycyjna lub poryzowana

›

Beton komórkowy

›

Keramzytobeton

›

Bloczki i płyty gipsowe



Ściany szkieletowe

Ich konstrukcję stanowią profile stalowe,
które obudowuje się płytami gipsowo-
kartonowymi lub gipsowo- włóknowymi.
Wnętrze ściany jest wypełnione wełną
mineralną.

Ściany działowe cd.

Ściany murowane

Ściany szkieletowe

są wybudowane z jednego materiału, po obu
stronach wykończone tynkiem lub płytami

rodzaj okładziny dobiera się do warunków
panujących w danym pomieszczeniu
stawia się je dopiero po zakończeniu stanu
surowego budynku

mogą mieć grubość od 6,5 do 18 cm

stawia się je na etapie stanu surowego

są ciężkie, masa 1 m2 ściany to 85-280 kg

są blisko dziesięć razy lżejsze niż ściany
murowane

nie można dowolnie zmieniać ich ustawienia
na stropie

można je ustawić w dowolnym miejscu na
stropie

gorzej izolują akustycznie, choć najcięższe
ściany silikatowe spełniają nawet podwyższone
wymagania akustyczne

dobrze izolują akustycznie, nawet ściana
grubości 7,5 cm spełnia wymagania
akustyczne

muszą być wykonywane przez ekipę murarzy,
a podczas prac nie powinno się robić
przestojów

można je wykonywać samodzielnie, a prace
przerwać w dowolnym momencie

stawia się je szybko, ale po otynkowaniu
muszą jeszcze wyschnąć

stawia się je dłużej niż murowane, ale od razu
są gotowe do malowania

wymagają niewielkiego wzmocnienia nad
otworami drzwiowymi

obróbka otworów drzwiowych jest
pracochłonna

można powiesić na nich bardzo ciężkie
przedmioty. Tylko najcieńsze ściany trzeba
wzmacniać zbrojeniem układanym w spoinach
poziomych

można powiesić na nich przedmioty ważące
nie więcej niż 60 kg. Pod cięższe trzeba
wzmacniać ścianę dodatkowymi profilami

mogą mieć grubość od 7,5 do 15 cm

Ściany działowe cd. Technologia wykonania.



Ściany murowane

›

Ceramika tradycyjna i poryzowana

Elementów z ceramiki poryzowanej używa się do wznoszenia ścian działowych tylko wówczas, gdy
cały dom jest budowany z takiego materiału. Wykorzystuje się cegły kratówki i modularne albo
pustaki przeznaczone do łączenia na pióro i wpust. Nie trzeba wówczas wykonywać spoin pionowych,
a jedynie poziome. Muruje się więc znacznie szybciej i oszczędniej.

›

Beton komórkowy

Ściany działowe wznosi się najczęściej z elementów grubości 6, 8, 11,5 lub 12 cm. Można też użyć
bloczków grubości 18 cm. Ścianki z betonu muruje się zwykłymi zaprawami cementowo-wapiennymi
lub cienkowarstwowymi zaprawami klejowymi.

›

Keramzytobeton

Do ścian działowych nadają się wąskie pustaki grubości od 9 do 12 cm, łączone na pióro i wpust.

›

Bloczki i płyty gipsowe

Bloczki przeznaczone do wznoszenia ścian działowych mogą być pełne lub drążone. Przykładowe
wymiary elementów to 80x8x40 i 80x17x40 cm. Płyty gipsowe mają dużą powierzchnię (wys. 50 cm,
dł. 66 cm), dzięki temu szybko się z nich muruje i grubość 8, 10 cm. Są też płyty cieńsze – 6-cm.
Płyty łączy się na pióro i wpust. Do ich murowania używa się specjalnego kleju gipsowego. Płyty
gipsowe są lekkie i mają dobrą odporność ogniową (dla płyty o grubości 8 cm są to 3 godziny).



Ściany szkieletowe

Ich konstrukcją jest metalowy ruszt. Do stropu oraz podłogi przytwierdza się stalowe profile UW i
umieszcza w nich pionowe profile CW. Między profilami pionowymi układa się izolację akustyczną z wełny
mineralnej. Do tak powstałego szkieletu przykręca się z obu stron płyty gipsowo-kartonowe lub gipsowo-
włóknowe. W zależności od szerokości profili ściany mają najczęściej grubość od 7 do 12,5 cm. Zwiększa
się ona, jeśli zastosuje się poszycie z płyt grubszych lub ułoży je podwójnie. Stalowy ruszt mocuje się do
ścian nierdzewnymi wkrętami. Łebki wkrętów przytwierdzających płyty do rusztu zaszpachlowuje się
specjalną masą gipsow

ą.

Ściany dwuwarstwowe.

Ściany dwuwarstwowe składają się zawsze z
warstwy nośnej oraz odrębnej warstwy
termoizolacyjnej. Obecnie najczęściej do ocieplania
ścian stosuje się styropian oraz wełnę mineralną.

Powierzchnia ścian wymaga wykończenia, które
zabezpieczy termoizolację przed wpływami
atmosferycznymi, ponadto sposób mocowania
izolacji do warstwy konstrukcyjnej może być różny.
Najczęściej wybiera się jedną z dwóch metod
ocieplenia: metodę lekką mokrą lub metodę lekką
suchą.

Ściany dwuwarstwowe cd.



Metoda lekka mokra polega
na przymocowaniu do warstwy
nośnej płyt styropianu lub
twardej wełny mineralnej za
pomocą kleju i kołków.
Zewnętrzną powierzchnię ściany
najczęściej wykańcza się,
nakładając tynk
cienkowarstwowy na siatce z
włókna szklanego.



Metoda lekka sucha polega
natomiast na przymocowaniu do
ściany konstrukcyjnej rusztu
drewnianego (rzadziej
metalowego), którego pola
wypełnia się wełną mineralną
(może być bardziej miękka niż w
poprzednim wariancie).
Następnie powstałą konstrukcję
osłania się paroprzepuszczalną
folią wiatroizolacyjną, a do
rusztu mocuje oblicówkę
najczęściej wykonaną z desek
lub tzw. siding z tworzywa
sztucznego.

Ściany dwuwarstwowe- przykłady
rozwiązań.



Beton komórkowy.

Najlepsze są bloczki grubości od 17,5 do 30 cm; najczęściej muruje się je na
zwykłą zaprawę cementowo-wapienną, choć można też stosować zaprawę
ciepłochronną.



Ceramika tradycyjna.

Na ściany domów jednorodzinnych stosuje się zwykle ceramikę klasy 10, 15 i
20. Ponieważ materiały ceramiczne nie mają dobrej izolacyjności cieplnej,
stosuje się je tylko do wykonywania ścian z ociepleniem. Muruje się je na grube
spoiny (12 mm) z tradycyjnej zaprawy, z wypełnianiem także spoin pionowych.

Ściany dwuwarstwowe- przykłady
rozwiązań cd.



Ceramika poryzowana.

Obecnie na rynku dostępne są różne rodzaje pustaków ceramicznych. Muruje się je
podobnie jak ceramikę tradycyjną, na grube spoiny (12 mm) z tradycyjnej zaprawy, z
wypełnianiem także spoin pionowych. Istnieją także pustaki łączone na pióro i wpust,
np. Porotherm.



Keramzytobeton.

Najlepsze są bloczki grubości 24 cm; Do murowania ścian z pustaków
keramzytobetonowych stosuje się tradycyjną zaprawę cementowo-wapienną lub
specjalną zaprawę ciepłochronną (z dodatkiem keramzytu albo perlitu), która poprawia
izolacyjność termiczną ścian zewnętrznych. Niektóre pustaki można również murować
na cienkowarstwowe zaprawy klejowe.

Ściany trójwarstwowe.

Funkcję termoizolacyjną pełni odrębna od konstrukcyjnej warstwa,
nie jest ona jednak osłonięta tynkiem cienkowarstwowym, lecz
ścianką opartą na fundamencie i dodatkowo związaną ze ścianą
nośną za pomocą stalowych kotew.

W ścianach ocieplonych wełną mineralną pozostawia się szczelinę
wentylacyjną (z otworami u dołu i u góry ściany) pomiędzy
warstwą ocieplenia a ścianką osłonową. Pozwala ona usunąć
wilgoć, która mogłaby się gromadzić w warstwie wełny.

Ściany ocieplone styropianem zwykle buduje się bez szczeliny
wentylacyjnej, gdyż w odróżnieniu od wełny styropian ma
niewielką nasiąkliwość. Ściany trójwarstwowe charakteryzuje
bardzo dobra zdolność do tłumienia dźwięków, co w niektórych
sytuacjach jest cenne.

Wielka płyta.

Prefabrykowany element konstrukcyjny używany do modułowej
budowy bloków mieszkalnych i innych budynków. Polska wielka płyta
narodziła się w latach 50. XX wieku i aż do połowy lat 80. stanowiła
podstawę budownictwa mieszkaniowego.
Klasyczna wielka płyta była jednolicie płaska i niewielkie uszkodzenia
brzegów powodowały trudne do uzupełnienia szczeliny. Późniejsze wersje
płyt miały już profilowane krawędzie, a warstwa elewacyjna ścian
zewnętrznych otrzymała zróżnicowaną fakturę – przy okazji budynki
zyskiwały bardziej interesujący wygląd. Pomimo wprowadzanych wielu
udoskonaleń w miejscu połączenia płyt, ich złącza nadal były miejscem
trudnym do uszczelnienia. Uszczelnianie impregnowanymi sznurami
konopianymi nie spełniało wymogów termicznych. Dodatkowo,
obowiązujące w tym okresie normatywy izolacyjności termicznej ścian
były ponad trzykrotnie mniejsze niż wymagane dzisiaj. Przy znacznym
wzroście kosztów dostarczanego do mieszkań ciepła bardzo ważne jest
ich docieplenie. Dlatego obecnie na wielu osiedlach prowadzone są prace
związane z poprawą właściwości izolacyjnych budynków. Docieplane są
zazwyczaj elewacje, jednocześnie nadaje się blokom mieszkalnym nieco
inny wygląd przez zastosowanie zróżnicowanej kolorystyki elewacji.

Płyty warstwowe- rodzaje.



Płyty warstwowe z rdzeniem ze styropianu

Płyta warstwowa z rdzeniem ze styropianu to obecnie najbardziej
ekonomiczne rozwiązanie z rodziny płyt warswowych bardzo popularne w
Polsce od wielu lat. Z racji swoich zalet - w tym ceny służy za podstawowy
materiał do budowy hal przemysłowych, magazynowych oraz rolnych w tym
przechowalni i mroźni. Nadal duży procent obiektów budowanych w
technologii lekkiej obudowy za materiał okładzinowy ścian i dachów ma płytę
warstwową styropianową. Właśnie ze względu na cenę płyta ze styropianem
wygrywa konkurencję z płytą warstwową z rdzeniem poliuretanowym
wszędzie tam gdzie ograniczenie kosztów inwestycji stanowi główne
kryterium wyboru. Dostępne w grubościach od 40 do 100mm.



Płyty warstwowe z rdzeniem z poliuretanu

Płyta warstwowa z rdzeniem ze sztywnej pianki poliuretanowej zwana
potocznie płyta warstwową z poliuretanem (poliuretanową) oferuje obecnie
najlepsze parametry dla inwestorów i wykonawców. Płyta warstwowa z
rdzeniem z poliuretanu posiada wiele zalet w stosunku do swoich
odpowiedników z rdzeniem ze styropianu lub wełny mineralnej. Są to: 40%
lepsze parametry cieplne od styropianu czy wełny, ukryty łącznik w płytach
ściennych wpływający bardzo korzystnie na estetykę budynków oraz wysoka
sztywność paneli elewacyjnych jak i dachowych. Płyty warstwowe z
poliuretanem mogą być stosowane jako pionowe i poziome elementy ścian
oraz jako pokrycia dachowe. Specjalne wersje tzw. Płyty mroźniczej mogą być
stosowane w chłodniach, mroźniach czy przechowalniach z kontrolowaną
atmosferą. Dostępne są w grubościach od 50 do 250mm.



Płyty warstwowe z rdzeniem z wełny mineralnej

Płyta warstwowa z rdzeniem z wełny mineralnej ma zastosowanie wszędzie
tam gdzie niezwykle ważne są parametry ochrony przeciwpożarowej obiektu.
Jest to produkt z którego wykonuje się z niej ściany, dachy, stropy a także
ściany ogniowe i kurtyny. Dostępne są w grubościach od 80 do 200mm.

Płyty warstwowe- zalety.



Mała masa jednostkowa



Możliwość montażu niezależnie od warunków pogodowych



Szybkość montażu



Montaż bez ciężkiego sprzętu (dźwigi o niewielkiej nośności)



Łatwość demontażu, np. w przypadku zmiany technologii
produkcji czy przeznaczenia hal



Możliwość wykorzystaniu powtórnie po demontażu znaczącej
części elementów



Ograniczenie robót wykończeniowych



Ogromna różnorodność faktury elewacji



Możliwość stosowania w obiektach w kombinacjach z innymi
rozwiązaniami elewacji



Możliwość stosowania płyt w układzie pionowym i poziomym



Bogata paleta kolorystyczna



Powierzchnie płyt łatwe w utrzymaniu czystości

Document Outline