12 najważniejszych kobiet w historii

dzisiejszych czasach spotykamy wiele kobiet pisarek,

malarek, uczonych, polityków - uprawiających zawody,

o których przez lata nawet nie wolno było im

myśleć.

Sformułowania takie jak "równouprawnienie", "parytety",

"prawo wyborcze" są częścią naszego życia teraz, ale nie

zawsze tak było. Mniej niż 100 lat temu kobiety nie mogły

głosować, a ich udział w życiu publicznym był mocno

ograniczony.

Aby dotrzeć tu, gdzie jesteśmy dzisiaj, tamte kobiety musiały

wiele udowodnić. Nie tylko mężczyznom, ale i sobie. Kobiety

takie jak filozofka Hypatia z Aleksandrii, pisarka Virginia

Woolf czy Maria Skłodowska-Curie stały się wielkimi

przykładami dowodzącymi, że każda

KOBIETA

może stać się

tym, kim chce.

1.Kleopatra Wielka

2.Hypatia z Aleksandrii

3.Joanna D'Arc

4.Maria Skłodowska-Curie

5.Virginia Woolf

6.Coco Chanel

7.Frida Kahlo

8.Katharine Hepburn

9.Leni Riefenstahl

10.Margaret Thatcher

Największe kobiety wszach czasów

Kleopatra Wielka (69 p.n.e. - 30 p.n.e.)

Kleopatra Wielka zwana też Kleopatrą VII

Filopator jest jedną z najbardziej znanych

kobiet w historii, postacią legendarną,

romantyczną a jednocześnie do głębi

prawdziwą ze swymi ambicjami,

zdeterminowaniem i odwagą. Dzierżyła z

sukcesem władzę jednego z największych

państw świata antycznego, potrafiła

rozkochać i utrzymać przy sobie dwóch

najpotężniejszych mężczyzn epoki, Juliusza

Cezara i Marka Antoniusza. Spełniła się także

jako matka i przywódca religijny swego kraju.

Utrzymała tylko dzięki własnej inteligencji i

zdolnościom dyplomatycznym niezależność

swej ojczyzny od potęgi Rzymu.

Kleopatra była ostatnim faraonem Egiptu i ostatnią jego niezależna

władczynią. Po niej kraj stał się rzymską prowincją i nigdy już nie
odzyskał swej świetności. Oktawian kazał udusić Cezariona, pozostałe
dzieci wysłano do Rzymu, zaopiekowała się nimi Oktawia. Kleopatra
Selena została żoną króla Mauretanii Juby II, co się stało z pozostałymi
nie wiadomo.

Ta wspaniała, odważna i pełna życia kobieta inspiruje nadal wielu

artystów, malarzy, muzyków, poetów, dramaturgów, powieściopisarzy,
projektantów mody, fryzjerów, reżyserów, projektantów biżuterii, a
także rzesze zwykłych kobiet, którym odpowiada styl przepychu
orientalnego, gorących odcieni, silnych makijaży i upojnych zapachów.
Powstało sporo

dzieł zatytułowanych "Kleopatra", między

innymi Samuel

Daniel napisał w 1597 r. tragedię, Pietro

Cossa w 1879 r.

dramat, Ludwik Hieronim Morstin w

1955 r. sztukę,

Domenico Cimarosa w 1790 r.

operę, Hektor Berlioz w 1835

r. oratorium. Ale najbardziej

znanym utworem jej

poświęconym jest "Antoniusz

i Kleopatra" Szekspira,

napisany około 1606 r.

Hypatia mistrzyni filozofii

Żyła w Aleksandrii pewna niewiasta
imieniem Hypatia, była ona córką filozofa Teona.
Udał jej się osiągnąć tak wysoki stopień wykształcenia, że przewyższała
współczesnych sobie fiozofów, stała się kontynuatorką wznowionej przez Plotyna
filozofii platońskiej i potrafiła wykładać na prośbę
zainteresowanych wszelkie, jakie by nie były,
doktryny filozoficzne. Dlatego też garnęli się do
niej zewsząd, ci którzy chcieli się poświęcić
nauce filozofii. Ze względu na zmuszającą do

szacunku szczerość i swobodę wypowiedzi, którą zapewniło

jej

posiadane wykształcenie, umiała mądrze występować także i

wobec przedstawicieli władzy; i nie potrzebowała się

wstydzić,

kiedy się pojawiła wśród mężów: wszyscy nie tylko

szanowali

ją dla nieprzeciętnej roztropności, ale nawet czuli

się

onieśmieleni.

Otóż tym razem przeciwko niej uzbroiła się

zawiść. Ponieważ bowiem dość często

spotykał się z Orestesem, fakt ten skłonił ludzi

ze sfer kościelnych do wysunięcia

oszczerczego oskarżenia, że to właśnie ona

stoi na zawadzie i sprzeciwia się nawiązaniu

przyjaznych stosunków pomiędzy Orestesem

a biskupem Cyrylem. Tak więc ludzie

porywczego usposobienia, którym przewodził

niejaki Piotr, lektor, umówiwszy się między

sobą upatrzyli moment, kiedy owa niewiasta

wracała skąś do domu, i wyrzuciwszy ją z

lektyki zawlekli pod kościół zwany Cezarejon;

tu zdarłszy z niej szaty zabili ją odłamkami

skorup. Następnie rozszarpawszy ciało na

sztuki poznosili poszczególne części na

miejsce zwane Kinaron i spalili w ogniu.

Maria Curie-Skłodowska

Urodziła się 7 listopada 1867 roku w
Warszawie - fizyk i chemik, narodowości
polskiej. Obywatelka polska i francuska,
większość życia spędziła we Francji, tam też
rozwinęła swoją karierę naukową. Profesor
Sorbony, autorka pionierskich prac z chemii
jądrowej.

Do jej największych dokonań należą:
opracowanie teorii promieniotwórczości,
technik rozdzielania izotopów
promieniotwórczych oraz odkrycie dwóch
nowych pierwiastków — radu i polonu. Pod jej
osobistym kierunkiem prowadzono też
pierwsze w świecie badania nad leczeniem
raka za pomocą promieniotwórczości.

Dwukrotnie wyróżniona Nagrodą Nobla za
osiągnięcia naukowe, po raz pierwszy w 1903
z fizyki wraz z mężem i Henrim Becquerelem
za badania nad odkrytym przez Henriego
Becquerela zjawiskiem promieniotwórczości,
po raz drugi w 1911 z chemii za wydzielenie
czystego radu. Do dziś pozostaje jedyną
kobietą, która tę nagrodę otrzymała
dwukrotnie, a także jedynym uczonym w
historii uhonorowanym nagrodą Nobla w
dwóch różnych dziedzinach nauk
przyrodniczych (fizyki i chemii). Prekursor
nowej gałęzi chemii — radiochemii.

W 1894 r. poznała swojego przyszłego męża,
Francuza Pierre'a Curie, który był w tym
czasie doktorantem w laboratorium
Becquerela. Pobrali się w 1895 roku.

Dzięki jej wysiłkom i bezpośredniej pomocy
rozwinęły się badania nad
promieniotwórczością w Warszawskiej
Pracowni Radiologicznej, a w 1932r. ze
składek całego społeczeństwa powstał
Instytut Radowy w Warszawie. Maria
Skłodowska ofiarowała wówczas 1 gram radu
dla potrzeb leczniczych, a pieniądze na cenny
dar o wartości około 80.000$ zebrała wśród
kobiet z amerykańskiej Polonii. Instytut do II
wojny światowej prowadził zarówno
działalność leczniczą jak i naukową.

W 1914 roku po wybuchu I wojny światowej
zorganizowała wojskowe lecznictwo
radiologiczne. Była współzałożycielką
Instytutu Radowego w Paryżu, zwanym
„Instytut Curie”. Niestety ciągły kontakt z
promieniowaniem i brak należytego
zabezpieczenia, sprawił, iż uczona
zachorowała na nieuleczalną chorobę. Zmarła
4 lipca 1934 roku w Passy.

Joanna D’arc

Dziewica Orleańska, francuska bohaterka
narodowa, święta Kościoła katolickiego. Co
ciekawe jej nazwisko powinno być zapisywane
Darc lub Tarc, d'Arc jest późniejszą formą
szlachecką.

Pochodziła z chłopskiej rodziny z Domrmy w
dolinie Mozy (Lotaryngia). W tym czasie trwała
wojna stuletnia, między Francją i Anglią, oraz
sprzymierzonymi z nią Burgundczykami. Na
skutek traktatu z Troyes delfin Karol nie mógł
przejąć sukcesji po Karolu VI. Pod wpływem
mistycznych doznań Joanna wyruszyła by
wyzwolić Francję od okupujących ją Anglików i
osadzić na tronie prawowitego następcę tronu.
Joanna nie otrzymała żadnego wykształcenia;
nigdy nie nauczyła się czytać ani pisać, ale
otrzymała w rodzinie głębokie wychowanie
religijne. W 13 roku życia złożyła prywatny ślub
dziewictwa.

Młoda, 16-letnia dziewczyna z uporem dążyła by stanąć przed delfinem i zyskać akceptację

prowadzonej przez nią misji. 23 lutego 1429 roku przybyła do Chinon, gdzie przebywał Karol.

Następca tronu dał się przekonać, jednak poddano ją dalszym przesłuchaniom przed

dostojnikami duchownymi. Dopiero po uzyskaniu pozytywnej opinii, stanęła na czele niezbyt

licznych oddziałów wojskowych.

29 kwietnia 1429 roku na czele wojsk francuskich oswobodziła oblegany przez Anglików Orlean,

a następnie przejęła kilka dalszych miast, a 18 czerwca zwyciężyła pod Patay. Joanna d'Arc

doprowadziła do koronacji Karola VII w katedrze Reims (17 lipca 1429r.).

Zamiarem Joanny d'Arc było przejęcie Paryża, jednak ostatecznie

nie powiodło się to. Dziewica Orleańska stała się niewygodna dla

Rady

królewskiej, która postanowiła pozbyć się problemu związanego z jej

osobą. 24 maja 1430 roku, mały oddział, dowodzony prze samą

Joannę,

ruszył na spotkanie Burgundczyków oblegających

Compiègne. Wobec

przewagi liczebnej wroga, oddziały francuskie

musiały ustąpić, a Joanna

d'Arc została pochwycona do niewoli i później

przekazana Anglikom za 10 000

złotych skudów. Następnie została

przekazana kościelnemu sądowi

inkwizycyjnemu w Rouen i

oskarżona o czary, herezję, rozpustę i pychę.

Przewodniczącym trybunału inkwizycyjnego mianowano Piotra Cauchona, a promotorem sprawy

został jego wikariusz generalny Jan d'Estivet; obaj sędziowie byli całkowicie zaprzedani

Anglikom.

Po jej śmierci, 7 lipca 1456 roku papież Kalikst
III unieważnił wyrok skazujący. W XX wieku
Joannę d'Arc beatyfikowano (11 kwietnia
1909r., Pius X), a 9 maja 1920r. kanonizowano
(Benedykt XV); 10 lipca rząd Francji ustanowił
dzień śmierci Joanny narodowym świętem
Francji.

Joanna d'Arc jest symbolem jedności
narodowej Francji i walki o jej niepodległość.
Spowodowała pobudzenie do działania
szerokich mas społeczeństwa francuskiego,
będącego pod angielską okupacją. Uparcie
dążyła do osadzenia na tronie prawowitego
władcy Francji, umocniła Karola VII i
ostatecznie była świadkiem ziszczenia się
swojego marzenia podczas jego koronacji w
Reims.

Virginia Woolf

Urodzona 25 stycznia 1882 r. w Londynie

angielska pisarka, czołowa przedstawicielka

modernizmu w literaturze. Urodziła się jako

Adeline Virginia Stephen w zamożnej rodzinie,

obracającej się w kręgu elity intelektualnej.

Ojcem Virginii był Leslie Stephen, znany

redaktor, krytyk i biograf. Każde wakacje

rodzina spędzała w St. Ives w Kornwalii, co

miało wielki wpływ na twórczość Virginii.

Kiedy Virginia miała 12 lat, jej matka oraz

przyrodnia siostra nagle zmarły. Wtedy

dziewczynka przeżyła pierwsze załamanie

nerwowe. Zły stan psychiczny pogłębiła

śmierć ojca w 1904 r. Virginię na krótko

umieszczono w szpitalu psychiatrycznym. Po

tych wydarzeniach rodzeństwo sprzedało dom

i wyprowadziło się do Bloomsbury. Tam

poznali Lyttona Strachey, Clive’a Bella,

Saxona Sydneya-Turnera, Duncana Granta i

Leonarda Woolfa, członków tzw. Bloomsbury

Group, czyli koła intelektualnego, do którego

wkrótce dołączyła Virginia. Pisarka

zadebiutowała w 1905 r. artykułem na temat

domu rodziny Brontë.

Kilka lat później wyszła za mąż za pisarza Leonarda

Woolfa. Wkrótce jednak wdała się w romans z Vicie

Sackville-West, angielską poetką i pisarką. Swoją

pierwszą powieść, „Podróż w świat”, Virginia Woolf

wydała w 1915 r. Dwa lata później wraz z mężem

założyła wydawnictwo Hogarth Press, w którym

ukazała się większość jej utworów. Jej

najsławniejsze powieści to: „Pani Dalloway” (1925),

„Do latarni morskiej” (1927), „Orlando: biografia”

(1928). 28 marca 1941 r. Wirginia Woolf popełniła

samobójstwo, rzucając się do rzeki z kieszeniami

napełnionymi kamieniami.

Coco Channel

Coco Chanel – a raczej: Gabrielle Bonheur Chanel – francuska
projektantka mody przyszła na świat 19 sierpnia 1883 r. w
Saumur. Była jednym z sześciorga dzieci Alberta Chanela oraz
Jeanne Devolle. Matka zmarła, kiedy Gabrielle miała dwa lata,
ojciec wkrótce potem zostawił rodzinę.

Dzieciństwo

dziewczynka spędziła
w sierocińcu. W 1905 r.

Gabrielle zaczęła występować w
kawiarniach jako piosenkarka

Coco. Osiem lat później

otworzyła swój

pierwszy sklep,
sprzedawała

w nim kapelusze i

konfekcję damską.

Coco promowała ubiór sportowy jako strój do pracy

oraz kostiumy kąpielowe uszyte z materiału, z którego

wcześniej wytwarzano tylko bieliznę. Już w 1919 r.

otworzyła dom mody. Coco Chanel stworzyła swoją

własną markę perfum, Chanel No. 5 w 1922. Przez

wiele lat promowała nowe trendy i projektowała

ubrania noszone na całym świecie. W 1938 r. Coco

wyjechała do Szwajcarii. Na ponad 15 lat zaniechała

projektowania. Powróciła w 1954 r. z nową kolekcją

strojów damskich. Coco Chanel zmarła 10 stycznia

1971 r. w Paryżu.

Frida Kahlo

Urodzona 6 lipca 1907 - zmarła 13 lipca 1954,
właściwie Magdalena Carmen Frieda Kahloy
Calderon, meksykańska malarka.

Urodziła się w Coyoacan na przedmieściach Meksyku. Jej
ojciec był malarzem i fotografem; matka zajmowała się
domem - oprócz Fridy w rodzinie było jeszcze pięć sióstr.
W wieku 15 lat Kahlo przeżyła poważny wypadek, który
wpłynął na całe jej życie. Zrezygnowała z ambicji
zrobienia kariery w medycynie i zainteresowała się
malarstwem. Jej prace, często szokujące, obrazują ból i
surowe życie kobiet. Wiele z nich, 55 spośród 143, to
autoportrety, pełne osobistej symboliki często bazującej
na odniesieniach do anatomii. Widoczny jest w nich
wyraźnie wpływy rdzennej kultury meksykańskiej,
przedstawiane w jasnych kolorach, z dodatkiem
mieszaniny realizmu i symbolizmu. Jej obrazy wzbudziły
zainteresowanie artysty Diego Rivery. Z czasem stał się jej
partnerem i mężem. Kahlo aktywnie wspierała ruch
komunistyczny.

Miała romans z Lwem Trockim,

zamordowanym w Meksyku w 1940,

prawdopodobnie w jej rezydencji. Chociaż

prace Kahlo są czasami określane jako

surrealistyczne, a sama Kahlo wystawiała je

kilkukrotnie wraz z surrealistami europejskimi,

ona sama nie uznawała tej etykietki. Jej

zainteresowanie tematyką kobiecą i szczerość

ekspresji, dostrzeżone przez ruch

feministyczny spowodowały, że stała się jego

symbolem w ostatnich latach XX wieku.

Umarła najprawdopodobniej śmiercią

samobójczą, 13 lipca 1954. Prochy

umieszczono w prekolumbijskiej urnie, która

jest wystawiona w byłym domu Kahlo La Casa

Azul w Coyoacan. Dom zamieniono w

muzeum m.in. prezentujące wiele jej prac. W

2002 roku na podstawie książki Haydena

Herrery powstał biograficzny film fabularny,

Frida, w reżyserii Julie Taymor z Salmą Hayek

w roli tytułowej.

Katharine Hepburn

Urodzona 12 maja 1907 roku w rodzinie doktora i
feministki. Kiedy jej 14-letni brat zmarł w
tragicznych okolicznościach, Katharine zamknęła się
w sobie. Używała jego daty urodzenia, 8 listopada,
jako własnej. Wydarzenie to odcisnęło na jej
psychice tak ogromne piętno, że nie była w stanie
odnaleźć się w szkolnym środowisku wśród
rówieśników, dlatego uczyła się w trybie
indywidualnym. Potem zdecydowała, że będzie
uczęszczała do Bryn Mawr College, gdzie podjęła
decyzję, że zostanie aktorką. Szybko dostała się na
Broadway, a po kilku scenicznych sukcesach
wypatrzyli ją spece od młodych talentów. Po
castingu wygrała rolę w "A Bill of Divorcement"
(1932) i podpisała kontrakt z firmą RKO. Już w 1933
roku pojawiła się w "Małych kobietkach" i "Porannej
chwale", która przyniosła jej pierwszego Oscara. Ale
Katharine nie była łatwą gwiazdą. Nie chciała być
typowo kobieca, nosiła spodnie zamiast spódnic i
odmawiała noszenia make-up'u. Nie odpowiadając
stereotypom, wróciła na Broadway, a potem znów
pojawiała się na ekranie.

Jednak kolejne filmy nie były już tak udane.
Tylko rola w "Alice Adams" z 1935 roku
przyniosła jej 2 nominację do Oscara. W 1938
pojawiła się na scenie w "Filadelfijskiej
opowieści", która okazała się dużym
sukcesem. Hepburn wykupiła prawa do jej
ekranizacji. Mimo że była jedną z kandydatek
do roli Scarlett O'Hary, sceptycznie
podchodziła do propozycji jej zagrania. W
1940 natomiast na ekrany kin weszła filmowa
wersja "Filadelfijskiej opowieści" w reżyserii
George'a Cukora, która stała się hitem i
przyniosła Katharine kolejną nominację do
Oscara. W filmie "Kobieta roku" u jej boku
pojawił się Spencer Tracy, który stał się jej
częstym partnerem, i to nie tylko filmowym,
ale i życiowym. Mimo że Tracy i Hepburn
nigdy nie zalegalizowali swego związku, trwał
on aż do jego śmierci w 1967 roku.

Rola w "Afrykańskiej królowej" w 1951 roku

przyniosła Kate kolejną nominację do Oscara,

ale przegrała na rzecz genialnej Vivien Leigh.

Lata 50. to dla Hepburn lata kolejnych

triumfów. W 1959 pojawia się u boku

Elizabeth Taylor w "Nagle, zeszłego lata" i

otrzymuje kolejną nominację. W 1967

szczęście przeplata się z tragedią. Spencer

Tracy i Katharine grają razem w "Zgadnij kto

przyjdzie na obiad", za który oboje otrzymują

nominację. Katharine wygrywa, ale triumfuje

przez łzy-w kilka tygodni po nakręceniu filmu

miłość jej życia umiera. W 1968 nakręca "Lwa

w zimie" i drugi rok z rzędu triumfuje na

rozdaniu nagród Akademii. Kontynuuje swoją

owocną karierę. W 1981 roku pojawia się w

"Nad złotym stawem". Dostała rekordowego,

4 Oscara. Pojawiała się na ekranie coraz

rzadziej. Zniknęła zupełnie w 1994. Zmarła 29

czerwca 2003.

Niemiecka aktorka, a później producentka filmowa,
reżyserka i scenarzystka, rozpoczęła swoją bogatą karierę
jako tancerka, w wieku osiemnastu lat w 1920 roku.
Studiowała wraz ze sławną instruktorką Mary Wigman. W
roku 1924 Leni trafiła do filmu "Der Berg des Schicksals",
który reżyserował Arnold Fanck. Pod jego skrzydłami aktorka
zaczęła się rozwijać, grając w kolejnych jego filmach, między
innymi w "Białe piekło". Leni podpatrywała swojego mistrza i
po kilku latach, w roku 1932, sama stanęła za kamerą w
filmie pod tytułem "Niebieskie światło". Sama napisała
scenariusz do tego filmu, zagrała główną rolę, zajęła się też
montażem, a obraz powstał w nowo otwartym studiu
filmowym aktorki. Film zachwycił wiele osób, w tym między
innymi Adolfa Hitlera, który po zdobyciu władzy
zatrudnił Riefenstahl w charakterze filmowego eksperta
Narodowej Partii Socjalistycznej.

Leni

Riefenstahl

Jej pierwszym projektem dla partii był wyprodukowany w

1933 roku dokumentalny film "Triumf wiary". Rok później,

już przy pełnej współpracy Hitlera, mając do dyspozycji

30 kamer i 120 asystentów, nakręciła propagandowy film

o partii nazistowskiej pod tytułem "Triumf woli". W

kolejnych latach Leni, nakręciła między innymi, film

dokumentalny o Olimpiadzie w Berlinie. Po wojnie

Riefenstahl została aresztowana i spędziła kilka lat w

więzieniach. Następnie przez wiele kolejnych lat była

uważana za wysoko postawioną postać partii

nazistowskiej, co nie było prawdą, gdyż nigdy do partii

nie przystąpiła. W roku 1952 została całkowicie

oczyszczona z zarzutów. Następnie wiele chwil spędziła w

Afryce, pracując tam nad kilkoma projektami. W latach

siedemdziesiątych Leni Riefenstahl została uhonorowana

wieloma filmowymi nagrodami za swoją pracę, jednak

niemal za każdym razem, ceremonię rozdania tychże

nagród były przerywane przez protesty ofiar holokaustu

Po wielu latach w licznych wywiadach,

choć stwierdziła, że czasy nazizmu

były przerażające, nigdy nie chciała

przeprosić za swoją pracę. W 1991

roku Riefenstahl wydała autobiografię,

a dwa lata później była bohaterką

dokumentu o swoim życiu, pod

tytułem: "Die Macht der Bilder: Leni

Riefenstahl". W roku 2000 Leni

przeżyła katastrofę helikoptera.

Zmarła we śnie, miała 101 lat.

Margaret Thatcher

Brytyjska polityk, przyszła na świat 13 października 1925 r. w
Grantham w hrabstwie Lincoln. Ojciec Margaret był radnym, a
także pastorem kościoła metodystów. W 1944 r. Margaret
rozpoczęła studia chemiczne na Uniwersytecie Oksfordzkim.
Po studiach pracowała w dużym przedsiębiorstwie jako
chemik doświadczalny. Na początku lat 50. zadebiutowała
jako polityk. Kandydowała do parlamentu z okręgu Dartford.
Młodą działaczką polityczną zainteresował się przedsiębiorca,
Denis Thatcher, którego Margaret poślubiła w 1951 r. Dwa
lata później zdobyła uprawnienia do wykonywania zawodu
adwokata. W tym samym czasie Denis i Margaret zostali
rodzicami bliźniaków: Marka Carol. Margaret Thatcher
dostała się do Izby Gmin w 1959 r. Wkrótce została
sekretarzem parlamentarnym ds. pracy i wynagrodzeń. W
gabinecie cieni zajmowała się sprawami resortu skarbu,
transportem, energetyką, a następnie także edukacją.

Popierała depenalizację kontaktów
homoseksualnych oraz legalizację aborcji. Po
zwycięstwie partii konserwatywnej w 1970 r.
Margaret Thatcher
została ministrem edukacji. Cztery lata później
objęła stanowisko ministra środowiska w gabinecie
cieni.
W 1979 r. została pierwszą w historii Wielkiej
Brytanii kobietą premierem. Urząd sprawowała do
1990 r. Pokonała głęboki kryzys ekonomiczny,
ograniczyła wpływy związków zawodowych. Jej
metody zostały określone „thatcheryzmem”, a ona
sama nazwana „Żelazną Damą”. Margaret Thatcher
sprzeciwiała się ideom integracji europejskiej oraz
podtrzymywała autonomiczność Wielkiej Brytanii.
To spowodowało protesty opozycji i zmusiło ją do
rezygnacji z fotela premiera. Thatcher w 1992 r.
otrzymała tytuł szlachecki, co zapewniło jej prawo
głosu w Izbie Lordów.

Zmarła 8 kwietnia 2013 w Londynie na skutek udaru

mózgu.

Document Outline