Chód patologiczny 

- uszkodzenie czynnego układu ruchu

Wykonały:
Anna Surma A1
Katarzyna Rafalska A1



Rodzaj i nasilenie zależy od stopnia 
niedomogi mięśni oraz od kompensacji 
przez inne mięśnie izolowane ubytki 
funkcji mięśnia spotyka się rzadko , 
zwykle, dotyczą one całych grup 
mięśniowych.

Ubytki i niedomoga mięśni

Zaburzenia funkcji tych mięśni mogą być 

spowodowane:



zbliżaniem się do siebie przyczepów lub ich 
oddalaniem,



porażeniem lub niedowładem wiotkim albo 
spastycznym,



stanem zapalnym mięśni, stawów; chory wtedy 
odruchowo unika napinania mięśni,



urazem mięśni,



wrodzonym ubytkiem mięśni,



dystrofią mięśniową.

Mięsień pośladkowy wielki



Porażenie mięśnia 
pośladkowego wielkiego 
powoduje na początku fazy 
podpora cofnięcie tułowia i 
wysunięcie biodra do przodu 
po stronie kończyny chorej.



W środkowym okresie fazy 
podporu silny wyprost 
podudzia.

Mięsień pośladkowy średni



Chód „kaczkowaty” (kolebiący)



 Brak stabilizacji miednicy w fazie 
podporu



 Przy jednostronnej niewydolności 
podczas stania na nodze chorej miednica 
opada po stronie zdrowej (objaw 
Trendelenburga). Dochodzi do kulenia 



 Przy obustronnej niewydolności 
naprzemienne pochylenie miednicy ku 
jednej stronie, a barków ku stronie 
przeciwnej - Objaw Duchenne’a.

Mięśnie zginaczy uda



Chód utykający



 Przenoszenie kończyny 
chorej poprzez obrót 
miednicy w zdrowym stawie 
biodrowym, dzięki działaniu 
mięśni tułowia.

Mięsień czworogłowy uda



Zaburzenie widoczne podczas szybkiego 
marszu lub biegu.



 Nagłe zgięcie kolana spowodowane 
brakiem stabilizacji w fazie podporu (objaw 
scyzorykowy)



 Chory nie jest w stanie chodzić pod górę, 
natomiast chód po płaskim możliwy jest 
tylko ustabilizowanym kolanem, dzięki 
oparciu ręki chorego o udo, rotację 
zewnętrzną kończyny lub zastosowaniu 
mechanizmu Puttiego.



 Porażenie tego mięśnia kompensują 
mięsień pośladkowy wielki i brzuchaty łydki

Mięsień trójgłowy łydki



Chód szczudłowaty.



 W fazie podporu przeprost w 
stawie kolanowym i opadanie 
miednicy po stronie chorej , 
kiedy chory odrywa stopę od 
podłoża.



 Niemożliwe zgięcie 
podeszwowe stopy.



 Pacjent ma trudności z 
chodzeniem pod górę.

Mięsień piszczelowy



Prowadzi do koślawego 
ustawienia stopy i 
nadmiernego obciążenia w 
czasie chodu jej brzegu 
przyśrodkowego.

Mięsień strzałkowy



Chód „brodzący” (chód koguci ; chód 
bociani)



 Pacjent nadmiernie zgina kończynę w 
stawie biodrowym i kolanowym.



 Przy chodzeniu chory dotyka podłoża, 
najpierw palcami, a potem brzegiem 
bocznym stopy, dodatkowo przy 
położeniu pięty na podłoże, następuje 
charakterystyczne „klapnięcie”. 



 Szpotawe ustawienie stopy i 
nadmierne obciążenie jej brzegu 
bocznego.



 Kończyna chora sprawia wrażenie za 
długiej.

Niedowład spastyczny 
mięśni kończyny dolnej



 Chód spastyczny (nożycowy).



 Utrudnione z powodu nadmiernego 
przywodzenia i krzyżowania nóg, przy 
braku podparcia pięt o podłoże.



 Brak zgięcia kończyn dolnych w 
stawach kolanowych.



 Chory zaczepia palcami stóp o 
podłoże. 

Bibliografia



Wiktora Degi ORTOPEDIA I REHABILITACJA pod 
redakcją Witolda Marciniaka i Andrzeja Szulca, 
Wydawnictwo Lekarskie PZWL



K. Kasperczyk, Diagnostyka badań 
czynnościowych, Wrocław 2005



A. Bochenek, M. Reicher, Anatomia człowieka