Zatrucie metalami ciężkimi

Procesy leczenia i leki

stosowane w przypadku zatruć

metalami ciężkimi.

Sposoby leczenia

1. Usunięcie źródła narażenia

– Pierwszym krokiem w łagodzeniu toksycznych

skutków ostrego lub przewlekłej ekspozycji metalu
jest usunięcie źródła zanieczyszczeń. Dla ostrych
ekspozycji, może to obejmować (w zależności od
drogi narażenia) odkażania powierzchni
ekspozycji, zdjąć skażone ubranie i / lub usunięcia
osoby z obszaru, w którym nastąpiło narażenie.

2. Dekontaminacji przewodu pokarmowego

– Technika dekontaminacji przewodu pokarmowego może

być wskazana dla toksyczności ostrej metali. Istnieje
kilka wytycznych dla ich stosowania w leczeniu ostrej
toksyczności metali.

– Płukanie żołądka (wprowadzenie wody do żołądka

przez rurkę do wymycia jej zawartość) jest stosowany
w zatruciach arsenem i ołowiem

– Wymioty (wymioty wywołane) ale niektóre związki

metali kaustycznych (tlenku rtęci) mogą spowodować
dalsze uszkodzenia. Wymioty nie zawsze są skuteczne
do usuwania dużych ilości substancji stałych.

– Nawadnianie jelit (wprowadzenie wody do jelita do

mycia jego zawartość) może być przydatne do
makroskopowych cząstek niektórych metali (np.
ołowiu), które można łatwo przemieszczać się przez
jelita, większe cząstki mogą wymagać operacji dla
usunięcia.

– Podanie węgla aktywowanego może być skuteczne w

wiązaniu niektórych toksycznych metali lub związków
metali (arsen, tal), ale jest nieskuteczna dla innych
(żelazo i rtęć)

3. Terapia chelatacji
metoda terapeutyczna polegająca na, najczęściej

pozajelitowym (dożylnym), niekiedy doustnym,
podawaniu czynników chelatujących (chelatorów). Ich
zastosowanie w łagodzeniu toksyczności metali zostały
zatwierdzone przez badania na ludziach i na modelach
zwierzęcych.

Najczęściej są one stosowane w przypadkach ostrych zatruć;

skuteczność chelatacji w przewlekłym zatruciu metalu
jest mniej jasna, jako terapia, chelatacja jest bardziej
skuteczna, gdy podaje się ją blisko czasu ekspozycji na
metal.

Środki chelatujące stosowane obecnie w Stanach

Zjednoczonych należą:

– Dimerkaprol (BAL)

BAL jest wskazany do leczenia ostrej encefalopatii
ołowiu u dzieci i dorosłych, a także ostrych i rtęci
nieorganicznej arsenu zatrucia

– DMPS (analog dimerkaptolu) jest lekiem podawanym

doustnie przy zatruciu kadmem i arsenem oraz do
chelatowania rtęci w górników

– Succimer (DMSA) jest doustnym lekiem stosowanym

w leczeniu łagodnego umiarkowanego zatrucia u
dzieci i dorosłych arsenem lub rtęcią

– Błękit pruski
doustny chelator w zatruciach talem i cezem u

dorosłych i dzieci

– EDTA
jest stosowany w leczeniu encefalopatii i umiarkowanego

zatrucia ołowiem

– Penicylamina
została wykorzystana do leczenia doustnego dla ołowiu,

rtęci, miedzi (wywołuje reakcje anafilaktyczne)

Co jeszcze może chronić nas przed

zatruciem?

• Witamina C

Jest zmiataczem wolnych rodników, może chronić przed
oksydacyjnymi uszkodzeniami spowodowanymi ołowiem,
rtęcią i kadmem

• Witamina E

Jest przeciwutleniaczem, który niweluje niektóre szkody
spowodowane przez toksyczne metale ciężkie, które są
silnymi induktorami stresu oksydacyjnego w tkankach

• Czosnek

Czosnek zawiera wiele aktywnych związków siarki
pochodzących z cysteiny o potencjalnych właściwościach
chelatujących metale

• Kolendra (Coriandum sativum)

Kolendra może wiązać i unieruchamiać rtęć i metylortęć z
zanieczyszczonej wody

• N-acetylo cysteina

N-acetylo-cysteina (NAC) stanowi źródło siarki do
produkcji glutationu i jest skuteczna w zmniejszaniu
stresu oksydacyjnego na skutek toksyczności metalu
ciężkiego