Trzecia niedziela po Narodzeniu Pańskim

9 stycznia

Święto Chrztu Pańskiego

Ustanowiłem Cię 
przymierzem dla 
ludzi, 
światłością dla 
narodów.

Iz 42, 1-4. 6-7; Ps 29; Dz 10, 34-38; Mt 3, 13-17 

 

 

Ewangelia według św. Mateusza

Jezus przyszedł z Galilei nad Jordan do Jana, żeby przyjąć chrzest 

od  niego.  Lecz  Jan  powstrzymywał  Go,  mówiąc:  «To  ja  potrzebuję  chrztu 
od  Ciebie,  a  Ty  przychodzisz  do  mnie?»  Jezus  mu  odpowiedział:  «Pozwól 
teraz, bo tak godzi się nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe». Wtedy 
Mu ustąpił. A gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody. A 
oto  otworzyły  Mu  się  niebiosa  i  ujrzał  Ducha  Bożego  zstępującego  jak 
gołębicę 
i  przychodzącego  na  Niego.  A  głos  z  nieba  mówił:  «Ten  jest  mój  Syn 
umiłowany, w którym mam upodobanie». 

 

 

Dar umiłowania

Jaka  różnica  zachodzi  pomiędzy  chrztem  Jezusa  a  naszym 

chrztem? Chrzest, jaki Jezus otrzymał nad Jordanem, jest rytem pokutnym 
i  jego  celem  było  odpuszczenie  grzechów.  Ów  chrzest  wcale  nie  musiał 
być  przez  Jezusa  przyjmowany  (…),  Jezus  go  nie  potrzebował.  Idzie  tu 
raczej  o  to,  że  wraz  z  zstąpieniem  Ducha  Świętego,  miało  miejsce 
objawienie  Ojca,  który  wskazał  na  swojego  „Syna  umiłowanego”  (por.  Mt 
3,  17).  Wtedy  to  również  Jezus  został  przyodziany  misją  prorocką, 
królewską  i  kapłańską,  co  doprowadziło  Go  do  wzięcia  na  siebie  naszych 
grzechów, jak również grzechów całego świata. Jest to początek Kościoła, 
jego  chrzest,  początek  nowego  ludu  Bożego,  który  wraz  z  Jezusem 
wyszedł  z  wody  i  z  niewoli  grzechu,  aby  już  w  pełnej  wolności  wejść  do 
życia 

w 

Duchu 

Świętym. 

Natomiast  chrzest,  jaki  my  przyjęliśmy  jako  dzieci,  jest 

objawieniem  miłości  całej  Trójcy  Świętej  w  nas  samych;  jest  wyjściem  z 
grzechu 
i  wkroczeniem  na  drogę  nowego  życia  Bożego;  jest  wejściem  we 
wspólnotę Kościoła, w ciało Chrystusa, oraz momentem w którym stajemy 
się dziećmi Bożymi, ze wszystkimi tego konsekwencjami.

Każdy  ochrzczony  jest  oczekiwanym  dzieckiem,  na  którego 

zstępuje  Duch  Pański.  W  ten  sposób  my,  jako  ludzie  wierzący,  jesteśmy 
wzywani,  podobnie  jak  pierwotna  wspólnota  chrześcijańska,  do  dawania 
świadectwa 
o  drodze,  jaką  przeszedł  Jezus,  a  która  jest  jedyną,  jaka  prowadzi 
człowieka do zbawienia i do jedności z Bogiem. 

 

 

Tak, istnieje głos, który przemawia z wysoka i z głębi nas, i który 

szepce  cicho  lub  oznajmia  głośno:  „Jesteś  moim  Umiłowanym,  w  Tobie 
mam  upodobanie”.  Z  pewnością  nie  jest  łatwo  usłyszeć  ten  głos  w 
świecie  pełnym  innych  głosów,  które  krzyczą:  „Do  niczego  się  nie 
nadajesz,  jesteś  brzydki;  jesteś  bezwartościowy;  jesteś  godny  pogardy, 
jesteś nikim – chyba, że udowodnisz, że jest przeciwnie”.

Te  negatywne  głosy  są  tak  głośne  i  uporczywe,  że  łatwo  jest  im 

uwierzyć.  Jest  to  wielka  pułapka  samoodrzucenia,  nieakceptowania 
siebie. W ciągu lat zdałem sobie sprawę z tego, że największą pułapką w 
naszym  życiu  nie  jest  sukces,  ale  brak  samoakceptacji.  Sukces, 
popularność 
i władza mogą rzeczywiście stanowić wielką pokusę, ale ich uwodzicielska 
siła  pochodzi  często  stąd,  że  są  one  częścią  znacznie  większej  pokusy: 
nieakceptowania  siebie.  Kiedy  uwierzymy  głosom,  które  nazywają  nas 
bezwartościowymi  i  niegodnymi  miłości,  wówczas  sukces,  popularność 
i  władza  są  łatwo  postrzegane  jako  atrakcyjne  rozwiązania.  Prawdziwą 
pułapką jest jednak brak samoakceptacji.

Henri J. M. Nouwen, Życie Umiłowanego.
Jak żyć duchowo w świeckim świecie

 

 

Prosimy Ciebie, Duchu 
Święty, 
abyś pomógł nam odkryć 
znaczenie naszego 
własnego chrztu świętego 
jako Twojego daru i daru 
miłości Ojca, abyśmy 
mogli naszym życiem 
wypełnić zobowiązania, 
jakie przyjęliśmy na 
siebie w dniu naszych 
narodzin do bycia dziećmi 
Bożymi. Uczyń nas zatem 
ludźmi zdolnymi do 
dawania autentycznego 
świadectwa w świecie, 
uczyń nas zdolnymi do 
głoszenia wolności, 
sprawiedliwości i 
zbawienia, jakich nam 
udzieliłeś bez żadnych 
zastrzeżeń i warunków. 
Spraw, aby Twój Kościół 
był na świecie znakiem 
Twojej obecności i aby 
tworzył prawdziwą 
braterską rodzinę. 

Fragmenty rozważań do Ewangelii pochodzą z kolekcji „Lectio divina na każdy 
dzień roku”. Czas Bożego Narodzenia – rok A (tom 2). Wydawnictwo Sióstr 
Loretanek.