PEWNOŚĆ WYZNAWANEJ WIARY

•Wierzę w Boga Ojca

Wszechmogącego, *

Stworzyciela nieba i

ziemi, * i w Jezusa

Chrystusa, * Syna Jego

Jedynego, Pana naszego,

* który się począł z

Ducha Świętego,

•* narodził się z Maryi

Panny, * umęczon pod

Ponckim Piłatem, *

ukrzyżowan, umarł i

pogrzebion, * zstąpił

do piekieł, * trzeciego

dnia zmartwychwstał, *

• wstąpił na niebiosa, * siedzi po

prawicy Boga Ojca

Wszechmogącego, * stamtąd

przyjdzie sądzić żywych i umarłych.

* Wierzę w Ducha Świętego, *

święty Kościół powszechny, *

Świętych obcowanie, * grzechów

odpuszczenie, * ciała

zmartwychwstanie, * żywot wieczny.

•

* Amen

•Wierzę w jednego

Boga, * Ojca

wszechmogącego, *

Stworzyciela nieba i

ziemi, * wszystkich

rzeczy widzialnych i

niewidzialnych. *

I w jednego Pana Jezusa

Chrystusa, * Syna

Bożego

Jednorodzonego, *

który z Ojca jest

zrodzony przed

wszystkimi wiekami. *

•Bóg z Boga, * światłość ze

światłości. * Bóg

prawdziwy z Boga

prawdziwego. * Zrodzony,

a nie stworzony, *

współistotny Ojcu, * a

przez Niego wszystko się

stało. *

•On to dla nas, ludzi,

* i dla naszego

zbawienia * zstąpił z

nieba. * I za sprawą

Ducha Świętego przyjął

ciało z Maryi Dziewicy,

* i stał się człowiekiem.

•Ukrzyżowany również

za nas, * pod

Poncjuszem Piłatem

został umęczony i

pogrzebany. *

I zmartwychwstał dnia

trzeciego, jak oznajmia

Pismo. *

•I wstąpił do nieba; *

siedzi po prawicy Ojca.

* I powtórnie przyjdzie

w chwale * sądzić

żywych i umarłych: *

a królestwu Jego nie

będzie końca. *

•Wierzę w Ducha Świętego,

Pana i Ożywiciela, * który

od Ojca [i Syna] pochodzi.

* Który z Ojcem i Synem

wspólnie odbiera

uwielbienie i chwałę; *

który mówił przez

proroków. *

•Wierzę w jeden, święty,

powszechny i apostolski

Kościół. * Wyznaję jeden

chrzest * na odpuszczenie

grzechów. * I oczekuję

wskrzeszenia umarłych. *

I życia wiecznego w

przyszłym świecie. Amen.

Rok i

miejsce

soboru

Problematyk

a (herezje

będące

przedmiote

m obrad

Postanowie

nia soboru

• „Aleksandria była ważnym ośrodkiem życia

kościelnego, organizacyjnego i studiów
teologicznych. Tam w początkach IV wieku
doszło do debaty teologicznej, która
ogarnęła szerokie rzesze wiernych.
Wywołały ją kazania pobożnego kapłana
imieniem Ariusz (280-336). Głosił on, że
jest tylko jeden Bóg, odwieczny Bóg-
Ojciec. Chrystus jest stworzony, jak my.
Przez Boga-Ojca obdarzony boską mocą
i przyjęty jako Syn. Tym samym zaprzeczył
współistotności Chrystusa z Ojcem. Nauki
wywołały niepokój w wielu gminach
chrześcijańskich Egiptu.

• Cesarz Konstantyn widział w tym

zagrożenie dla jedności swego państwa.
Czując się odpowiedzialny za polityczną
i religijną jedność, by temu zaradzić,
zwołał zebranie biskupów z całego
państwa do Nicei w 325 roku. Przybyło
około 300 biskupów. Papież Sylwester,
z powodu podeszłego wieku, przysłał
delegata. Najżarliwszym przeciwnikiem
Ariusza był diakon Atanazy (od 328 biskup
Aleksandrii). Po dyskusji przyjęto, jako
prawdę wiary, że Chrystus jest
współistotny Ojcu. Potępiono Ariusza
i skazano go na wygnanie”

KONSTANTYNOPOL 381R

• „Sobór w Konstantynopolu w 381 roku

zwołał cesarz Teodozjusz I (379-395).

Potępiono na nim naukę Macedoniusza,

biskupa Konstantynopola, który uczył, że

Duch Święty nie jest Bogiem, lecz

stworzeniem Syna, jak Syn jest stworzeniem

Ojca. Ułożone na obu soborach wyznanie

wiary jest do dziś odmawiane w Kościele”.

Na soborze podkreślono Bóstwo Ducha

Świętego mówiąc, że jest „Panem

i Ożywicielem, który od Ojca pochodzi, który

wraz z Ojcem i Synem odbiera uwielbienie

i chwałę, który przemawiał przez Proroków”

EFEZ 431 R

• „Sobór w Efezie w 431 roku zwołał cesarz

Teodozjusz II (408-450), celem oceny nauki

Nestoriusza. Mnich antiocheński, a od 428

r. patriarcha Konstantynopola, przyjmował

w Chrystusie – jak wielu sądziło – dwie

osoby (boską i ludzką) i odmawiał Maryi

Pannie tytułu Theotokos (Bogarodzica,

Matka Boga), wprowadzając w jego miejsce

tytuł Christotokos (Rodzicielka Chrystusa,

Matka Chrystusa). Zdecydowanym obrońcą

tytułu Theotokos był św. Cyryl z Aleksandrii,

przedstawiciel papieża. Sobór uznał

zarówno jedną osobę boską w Chrystusie,

jak i tytuł Theotokos”

CHALCEDON 451 R

• „Sobór w Chalcedonie w 451 roku zwołali

– cesarzowa Pulcheria i jej mąż Marcjan.

Papież reprezentowany był przez legatów.

Powodem zwołania soboru był

monofizytyzm. Archimandryta Eutyches

i mnisi w Konstantynopolu zaprzeczali

istnieniu w Chrystusie dwu natur – boskiej

i ludzkiej, twierdząc, że posiadał On swoistą,

jedną naturę (bosko-ludzką). Poglądy te

spowodowały ogromne zamieszanie we

wschodnich połaciach państwa (Egipt, Syria).

(...) 10 X na sesji soborowej odczytano List

papieża Leona I wyjaśniający naukę Kościoła

o dwu naturach w Chrystusie”

Postanowienia soboru

1. Wyznanie wiary:

•

„Syn Boży jest współistotny Ojcu; Bóg z Boga,
światłość ze światłości, Bóg prawdziwy z Boga
prawdziwego zrodzony a nie stworzony”

2. Święcenie Wielkanocy
3. Struktura Kościoła
4. Godność kleru
5. Dyscyplina pokutna

Znaczenie Soboru

Nicejskiego

1. Określenie Bóstwa Jezusa Chrystusa
2. Zapoczątkowanie praktyki

powszechnych soborów

3. Fundament wiary każdego

chrześcijanina (Symbol Nicejski)

Sobór w Konstantynopolu

(381)

1. Uznanie biskupa Grzegorza z Nazjanzu za

prawowitego biskupa Konstantynopola

2. Ustalenie nauki o Duchu Świętym:
•

Bóstwo Ducha Św.

•

Filioque

3. Kanony soboru:
•

Anatemy na herezje i heretyków

•

Doprecyzowanie struktur Kościoła

•

Konstantynopol zyskuje rangę równą

Rzymowi

Symbol Chalcedoński

• Tożsamość zrodzonego z Ojca

przedwiecznie Syna Bożego i
człowieka Chrystusa, narodzonego z
dziewicy.

• Chrystus Syn Boga i syn Maryi,
• Dwie natury zjednoczone w jednej

osobie, boska i ludzka, różne we
właściwościach i działaniach.

Kanony Chalcedońskie

• Zabraniała duchownym przyjmowania

świeceń bez zgody biskupa i piastowania

urzędów świeckich

• Mnisi poddani zostali jurysdykcji biskupiej
• Groźba ekskomuniki za samowolne

odejście z klasztoru do życia świeckiego

• Pierwszeństwo biskupa Konstantynopola

przed biskupami Aleksandrii, Antiochii i

Jerozolimy

Sobór Konstantypolitański III

(680-681)

• Przyjęcie rzymskiego dokumentu o

dwóch wolach i dwóch działaniach
złączonych z dwoma naturami w
Chrystusie

• Twórców i zwolenników

monoteletyzmu sobór obłożył klątwą

• Przyjęcie wyznania wiary

Postanowienia soboru

• Ikonoklazm uznany za herezje
• Złożenie z katedr biskupów

organizujących w przeszłości
prześladowania zwolenników czci
obrazów

• Podkreślono że kult obrazów odnosi się

do osoby przedstawianej na obrazie a
nie do samego obrazu

• Ustalony zasady tworzenia ikon

Rok i

miejsce

soboru

Problematyka (herezje

będące przedmiotem
obrad

Postanowieni

a soboru

325

Nicea

Ariusz podważa boskość

Jezusa

Syn jest

współistotny Ojcu

381
Konstantynop
ol

Macedoniusz podważa
boskość Ducha Świętego

Duch Święty jest
Bogiem

431
Efez

Nestoriusz głosi, że w
Chrystusie są dwie osoby

(boska i ludzka) oraz
podważa, że Maryja jest

Bogarodzicą

w Chrystusie jest
jedna Osoba

Boska oraz że
Maryja jest Matką

Boga

451
Chalcedon

Monofizyci głoszą, że w
Jezusie istniała tylko

jedna, Boska natura

w Boskiej Osobie
Jezusa Chrystusa

są dwie natury.

Document Outline