Filozofia analityczna 

 

 

I Geneza, twórcy i główne 

cechy

• Powstała na początku XX wieku na 

uniwersytetach brytyjskich

• Narodziła się w wyniku sprzeciwu wobec 

idealizmu (także monizmu), który 
oponował życie umysłowe w Cambridge i 
Oxfordzie

• Za twórców filozofii analitycznej uważa się 

E. Moore’a, B. Russella i L. Wittgensteina, z 
kolei za prekursora tego nurtu uważa się G. 
Fregego. 

 

 

 

 

• Cechy: 
• 1) filozofowie analityczni nie dążyli 

do syntezy, ich zamiarem nie było 
budowanie systemów filozoficznych; 
poprzestawali na dokładnym 
myślowym rozbiorze wybranych 
szczegółowych zagadnień

 

 

• 2) akcentowali wagę języka jako narzędzia i 

głównego czynnika poznania filozoficznego; 

byli przekonani, że język winien stać się 

głównym przedmiotem badania; że głównym 

błędem notorycznie popełnianym w tradycji 

filozofii, było beztroskie traktowanie języka 

oraz traktowanie systemów językowych jako 

adekwatnych modeli świata i poznania – aby 

uniknąć tych błędów wynikających z 

beztroskiego używania języka postulowali, że 

należy poddać język krytycznej analizie.  

 

 

• 3) za główną metodę uważali analizę, 

sądzili, że poprzez zastosowanie tej 
metody uda się wyeliminować lub 
zmniejszyć mętność i bezład 
językowy   

 

 

Wyróżnia się zwykle dwie szkoły 
analizy w ramach filozofii analitycznej: 

a)jedni opowiadali się za analizą 

formalno- logiczną, byli zwolennikami 
zastąpienia języka potecznego 
językiem logiki

b)drudzy opowiadali za analizą języka 

potocznego i byli nastawieni bardziej 
lingwistycznie niż logicznie  

 

 

G. E. Moore (1873-1953)

(koncepcja filozofii jako analizy pojęciowej 

oraz zdrowy rozsądek

 

• 1) uważał, że punktem wyjścia 

filozofii muszą być te 
przeświadczenia, o które są 
powszechnie akceptowane i których 
zaznaczenie rozumiemy. Uważał 
takimi przeświadczeniami są 
przekonania zdrowego rozsądku, 
których filozof nie może lekceważyć i 
eliminować. 

 

 

• 2) odróżnienie aktu postrzegania od 

przedmiotu postrzeganego 
(arguement przeciw idealizmowi)

• 3) w etyce bronił stanowiska 

nazywanego obecnie „realizmem 
etycznym”; w obronie tego 
stanowiska wysunął słynny argument 
nazywany najczęściej „błędem 
naturalistycznym”