 | Pobierz cały dokument Rozmiar 1,7 MB |
Subkultury
Subkultury
młodzieżowe
młodzieżowe
Termin "
subkultura"
oznacza
podkulturę, odrębność jakiejś grupy
społecznej względem innych grup
społecznych. Członkowie danej
subkultury posiadają własną
tożsamość, tzn., że kierują się
własnymi wzorami zachowań,
posiadają charakterystyczny styl
bycia czy sposób ubierania się ,
własny język czy system wartości.
Pojęcie subkultury najczęściej
związane jest ze środowiskami
młodzieżowymi. Młodzi ludzie chcą
wyrazić swoją spontaniczność i
opozycję do kultury "świata
dorosłych". Pragną podkreślać swój
indywidualizm, swoją niezgodę i
bunt wobec otaczającej
rzeczywistości.
Do głównych cech subkultur
Do głównych cech subkultur
młodzieżowych zalicza się:
młodzieżowych zalicza się:
założenia ideologiczne
obyczajowość
kreowany wizerunek, aktywność
twórcza.
Trójfazowy okres rozwoju spontanicznej
Trójfazowy okres rozwoju spontanicznej
kultury młodzieżowej
kultury młodzieżowej
:
:
1.
Subkultura młodzieżowa
– chęć
odróżnienia się od reszty
społeczeństwa głównie przez
zewnętrzne atrybuty- ubiór, styl
spędzania czasu wolnego, język.
Wzory zachowania tego rodzaju grup
mieszczą się w ramach powszechnie
obowiązującego porządku społecznego
2.
Okres kontrkultury-
młodzież
uświadamia sobie wtedy swoją
odrębność pokoleniową i kulturową,
protest przeciwko zasadom
funkcjonowania oraz wartościom,
tworzącym fundament społeczeństw
zachodniego kręgu kulturowego.
Zakwestionowanie świata
rządzonego przez wartości
materialne, nastawionego na
efektywność i zysk.
3.
Faza kultury alternatywnej
-
stadium najbardziej dojrzałe: totalna
krytyka zastanego świata dorosłych
jest powoli zastępowana przez
próby kreowania wzorców i
zachowań pozytywnych.
Społeczności alternatywne są
nastawione raczej na twórczą
aktywność na obrzeżach głównego
nurtu kulturowego niż atakowanie
starego systemu.
Wymykanie się nastolatków spod
kontroli rodziców, opiekunów jest
zjawiskiem w zasadzie zupełnie
normalnym. Świadczy to o tym, że
rozwój dziecka przebiega
prawidłowo, ale nie jest dowodem
jego dojrzałości
.
.
Młodzież czuje swoją siłę, podkreśla swą
odrębność, szuka dla siebie miejsca w
społeczeństwie, chce tworzyć coś
własnego. Warto zaznaczyć, że zachowania
te obejmują znaczną grupę społeczną –
młodzież w wieku 15-29 lat stanowi
bowiem aż 21,1% całej populacji, w sposób
istotny więc wpływa na zmiany i kształt
polskiej rzeczywistości. To młodzież
przyczynia się do wzrostu poziomu
tolerancji społeczeństwa, wprowadza
innowacyjne wątki w życie społeczne,
współtworzy społeczeństwo obywatelskie i
demokratyczne, wnosi nowe elementy w
polską kulturę.
Powstawanie subkultur
młodzieżowych jest w dużej mierze
uzależnione od szans i możliwości
zaspokajania potrzeb młodzieży, a
tym samym od stabilnej sytuacji
politycznej i gospodarczej kraju.
Zatem sytuacja ta “zmusza”
wrażliwą i bardziej inteligentną
młodzież do walki o prawa
polityczne i ekonomiczne, o prawa
do godnego życia dla ludzi.
Wyraża spontaniczny bunt przeciw
dewastacji naturalnego środowiska i
przeciw bezmyślnemu i
niejednokrotnie okrutnemu
wykorzystywaniu zwierząt przez
“czyniącego sobie ziemię poddaną”
człowieka. Bardzo często sprzeciw
ten przybiera formy wycofania się ze
społeczeństwa, swoistej ucieczki w
zamknięte środowiska subkulturowe
gwarantujące akceptację dla
niepodporządkowania się normom
społecznym
Przykłady subkultur
Przykłady subkultur
młodzieżowych w Polsce
młodzieżowych w Polsce
Hipisi
Hipisi
Ruch ten powstał w połowie lat 60. Za
datę pojawienia się
ruchu hipisowskiego w
Stanach Zjednoczonych przyjmuje się
14.01.1967 roku. Tego dnia w Golden Gate
Park w San Francisco odbyło się „Pierwsze
światowe połączenie człowieka”. W
zebranym tłumie krążył Święty Mikołaj
rozdający LSD i marihuanę.
W Polsce ruch ten pojawił się w
większych miastach pod koniec lat 60. W
latach 70 moda na hipisowanie dotarła do
mniejszych miast. Ze względu na sytuację
społeczno polityczną wzorce kultury
młodzieżowej Zachodu docierały do kraju
głównie za pośrednictwem muzyki rockowej i
indywidualnych kontaktów. Założenia
ideologii polskich hipisów były modyfikacją
poglądów młodzieży amerykańskiej,
dostosowaną do specyfiki lokalnej.
Jedną z podstawowych idei hipisów było
wyzwolenie, pojmowane jako uwolnienie
jednostki od nakazów społeczeństwa. Hipisi nie
chcieli podejmować zwykłych ról społecznych,
nie przestrzegali "świętych norm społecznych".
Swoją nonszalancją i odrzucaniem
powszechnych wartości podważali i odrzucali ich
znaczenie. Wiązała się z tym ucieczka od poboru
wojskowego i publiczne palenie kart
mobilizacyjnych. Również swoboda seksualna
była wyzwoleniem od sztucznie narzuconych
norm moralnych.
Idee hipisów.
Hipisi widzieli wartość
każdej istoty ludzkiej - każdej
osobowości. Krytykowali
wszelką rywalizację, która
skłania do patrzenia na innych
jak na swoich potencjalnych
przeciwników. "Ludzie są
braćmi, świat jest dostatecznie
duży dla wszystkich". Hipisi nie
uznawali żadnej hierarchii, stąd
w ruchu trudno dostrzec
struktury organizacyjne. Nie
było przywódców ani
podwładnych. Stosunki były
oparte na przyjaźni i
koleżeństwie. Hipisi traktowali
siebie jak braci i siostry, gdyż
łączyła ich wspólna
świadomość, wiara.
Dezyderata
Dezyderata
Dla hipisów bardzo ważnym utworem była
Dezyderata. Jest to wiersz (poemat) Maxa
Ehrmanna z 1927 roku. Zawiera przepis na
to: jak żyć?
Krocz spokojnie wśród zgiełku i pośpiechu,
pamiętaj jaki spokój może być w ciszy.
Tak dalece jak to możliwe, nie wyrzekając się
siebie, bądź w dobrych stosunkach z innymi
ludźmi.
Prawdę swą głoś spokojnie i jasno, słuchając
też tego, co mówią inni: nawet głupcy i
ignoranci, oni też mają swą opowieść.
Jeżeli porównujesz się z innymi możesz stać
się próżny lub zgorzkniały, albowiem
zawsze będą lepsi i gorsi od ciebie.
Ciesz się zarówno swymi osiągnięciami jak i
planami. Wykonuj z sercem swą pracę,
jakkolwiek by była skromna. Jest ona trwałą
wartością w zmiennych kolejach losu.
Zachowaj ostrożność w swych
przedsięwzięciach – świat bowiem pełen
jest oszustwa. Lecz niech ci to nie
przesłania prawdziwej cnoty; wielu ludzi
dąży do wzniosłych ideałów i wszędzie
życie jest pełne heroizmu.
Bądź sobą, a zwłaszcza nie zwalczaj uczuć; nie
bądź cyniczny wobec miłości, albowiem w
obliczu wszelkiej oschłości i rozczarowań jest
ona wieczna jak trawa.
Przyjmuj pogodnie to, co lata niosą, bez goryczy
wyrzekając się przymiotów młodości. Rozwijaj
siłę ducha, by w nagłym nieszczęściu mogła być
tarczą dla ciebie. Lecz nie dręcz się tworami
wyobraźni. Wiele obaw rodzi się ze znużenia i
samotności.
Obok zdrowej dyscypliny bądź łagodny dla
siebie. Jesteś dzieckiem wszechświata: nie mniej
niż gwiazdy i drzewa masz prawo być tutaj i czy
to jest dla ciebie jasne czy nie, nie wątp, że
wszechświat jest taki jaki być powinien.
Tak więc bądź w pokoju z Bogiem,
cokolwiek myślisz o Jego istnieniu i
czymkolwiek się zajmujesz i jakiekolwiek są
twe pragnienia; w zgiełku ulicznym,
zamęcie życia, zachowaj pokój ze swą
duszą.
Z całym swym zakłamaniem, znojem i
rozwianymi marzeniami ciągle jeszcze ten
świat jest piękny…
Bądź uważny, staraj się być szczęśliwy.
Nacisk był położony na:
Nacisk był położony na:
1. Sprzeciw wobec aparatu państwowego,
postępu technicznego i tradycyjnych
instytucji społecznych,
2. Życie chwilą: „tu i teraz”, bez
troszczenia się o przyszły byt,
3. Unikanie życia ustabilizowanego i brak
dążenia do osiągnięcia lepszego statusu
społecznego,
4. Preferowanie wolnych związków między
kobietami i mężczyznami,
5. Traktowanie przedmiotów, należących do
członków grupy jako wspólnej własności,
6. Unikanie powołania do wojska,
7. Bierne przyjmowanie społecznej krytyki
życia i poglądów hipisów.
Subkultura hipisów miała w polskich warunkach
ograniczone możliwości rozwoju. Jej członkowie
byli krytykowani przez opinie publiczną za
uleganie zachodnim, burżuazyjnym modom;
milicja traktowała środowisko hipisowskie jako
zdecydowanie kryminogenne. Hipisi byli też
atakowani przez wywodzące się z podkultury
więziennej grupy gitowców.
Co kilka lat obserwuje się wzrost
zainteresowania symboliką i ideologią
hipisowską.
Strój, muzyka i narkotyki w życiu hipisów.
Hipisów wyróżniał również strój. Odgrywał
on przede wszystkim rolę funkcjonalną. Prosty i
niedrogi, a zarazem zmysłowy, wskazywał na
pokrewieństwo z naturą. Ten ubiór wyrażał
wolność, a także jednolitą osobowość ( w
odróżnieniu od stroju starszego pokolenia,
jedno ubranie nosiło się wszędzie, co
symbolizowało bycie sobą w każdej sytuacji,
jednolicowość ); nie ukazywał różnic bogactwa
czy statusu. Wreszcie wyrażał wspólnotę
pewnych podstaw i wartości. Do tego długie
włosy, na znak buntu, bycia poza
społeczeństwem.
Dopełniały one strój, który składał się
zazwyczaj z kolorowych kwiecistych bluzek,
często z rozszerzanymi rękawami,
zniszczonych i podartych jeansów z
szerokimi nogawkami-dzwonów, u kobiet z
długimi, barwnymi spódnicami.
Nieodłącznym atrybutem były tanie ozdoby -
drewniane i plastikowe koraliki, pacyfki,
apaszki i opaski na głowach. Grupa tak
ubranych ludzi sprawiała wrażenie niezwykle
barwnej i beztroskiej. Rezygnując z
wykreowanych przez modę i nakazanych
przez konwencję społeczną uniformów,
zdawali się być niezależni, wolni.
Głównym środkiem wyrazu hipisów była
muzyka.
Jednym z najważniejszych, a przede
wszystkim najbardziej nośnym środkiem
przekazu i rozpowszechniania ideologii
kontrkultury i ruchu hipisowskiego była
muzyka rockowa (dla ruchu hipisowskiego
szczególne znaczenie miał rock
psychodeliczny). Powstała z bluesa, rock
and rolla, muzyki ludowej. Wyszła na ulicę,
przestała być eklektyczna jak inne gatunki
muzyki. Zespoły przybierały własny styl w
myśl hasła: "Jesteśmy muzyką, którą
gramy, muzyka jest naszą filozofią, religią,
mową, bronią i polityką". Muzyczne zloty
stanowiły afirmację spontanicznego stylu
życia. Najsłynniejszym z nich stał się
festiwal Woodstock w 1969 roku.
Punk
Punk
Słowo punk oznacza
śmieci, rzeczy
bezwartościowe,
tandetne; jest też
slangowym synonimem
homoseksualisty i
lumpa. Nazwa
subkultury odzwierciedla
jej główne cechy:
buntowniczy,
prowokujący i
nihilistyczny charakter.
Członkowie grupy
protestowali przeciwko
zastanemu porządkowi
społecznemu, poddawali
krytyce otaczającą ich
rzeczywistość.
1. Rys historyczny kultury punków
Powszechnie za pierwszy zespół punkowy uznaje
się brytyjski Sex Pistols
,
, Muzyczne korzenie
punk rocka tkwią nie tylko w stylistyce muzyki
garażowej. Wśród nich wymienia się również
dokonania The Velvet Underground,
zaangażowanych politycznie zespołów The
Stooges czy MC5, niektórych zespołów
glamrockowych. Punk rock powstał również jako
opozycja w stosunku do zespołów poprzedniej
epoki, które oskarżano o przerost formy nad
treścią, a także o rezygnację ze swoich ideałów i
komercjalizację. Niewątpliwy wpływ na rozwój
punka miały również inne czynniki m.in.
sytuacja społeczno-polityczna tamtego okresu.
Charakterystyczne cechy
Charakterystyczne cechy
ideologii punków to:
ideologii punków to:
zdecydowane odrzucenie tradycyjnego systemu społecznego,
kwestionowanie wszelkiego rodzaju autorytetów,
sprzeciw wobec dyskryminacji, rasizmu, podziałów
politycznych i ekonomicznych,
krytyka tradycyjnych wartości i realizujących je
instytucji społecznych (wojsko, policja kościół),
nieufność wobec mass mediów,
nastawienie anarchistyczne, pacyfistyczne, a w części środowisk
proekologiczne,
Punk jest
Punk jest
PUNK JEST: indywidualnym wyrażaniem
oryginalności, która pochodzi z
doświadczeń dorastania w kontakcie z
naszą ludzką zdolnością rozumowania
i zadawania pytań.
PUNK JEST: ruchem, który służy do
obalania postaw, które zostały
utrwalone przez upartą ignorancję
ludzkiej natury
PUNK JEST: procesem poddawania w
wątpliwość i zaangażowania się w
rozumienie, dające w rezultacie
wewnętrzny rozwój, który poprzez
ekstrapolację może doprowadzić do
postępu społecznego.
PUNK JEST : wiarą, że świat jest tym, co
sami z niego czynimy, że prawda
wywodzi się ze zrozumienia jak
naprawdę jest, a nie ze ślepego
przestrzegania recept na to, jak
powinno być.
PUNK JEST: stałą walką przeciwko
strachowi przed społecznymi
reperkusjami
Dla subkultury punków
charakterystyczny jest brak
liderów, ideologów oraz
sformalizowanej struktury. Strój
punka ma charakter niedbały i
celowo antyestetyczny. W jego
skład wchodzą: skórzana lub
dżinsowa kurtka nabijana
ćwiekami, dżinsowe spodnie,
oraz ciężkie, wojskowe buty.
Fryzura ma postać biegnącego
przez środek głowy czuba.
Muzyka, tworzona i słuchana
przez punków również ma
charakter antyestetyczny. Jest
ogromnie dynamiczna,
agresywna, nieskomplikowana.
W Polsce największa aktywność
ruchu punk przypada na lata 80.
Rozwój kultury, analogicznie, jak
na Zachodzie, można uznać za
reakcję młodzieży na sytuację
kryzysową. Specyfiką ruchu był
bunt przeciwko państwu
komunistycznemu, jego
agendom.
Obecnie subkultura ta ma w
Polsce znaczenie marginalne. Jej
wpływ można obserwować
głównie w postaci kierunków w
muzyce młodzieżowej.
Filozofia punka.
Odrazę czują do otaczającej ich
rzeczywistości. Świat widziany przez ciemne
okulary punka jest smutny, szary, brudny i - co
najważniejsze - przeraźliwie pusty. Pozbawiony
jest jakichkolwiek ludzkich cech i uczuć -
wszelkie wartości pozytywne: przyjaźń, miłość,
prawda, dobro - to tylko oszustwo.
Świat punków to świat wielkich miast cywilizacji
przemysłowej, slumsów Wielkiego Londynu,
świat anonimowych bloków i
zdehumanizowanych fabryk, zaśmieconych
skwerów i zatłoczonych ulic, w której przeciętny
człowiek nie może się zupełnie odnaleźć.
Najgorszą cechą świata jest jednak samotność. Punk
jest sam, jedyny na świecie. Ten wstręt do rodzaju
ludzkiego dodaje buntowi punków antyhumanistyczny
wymiar. Odpowiedzią odrażającemu światu jest
odrażający wygląd i zachowanie, szokująca
symbolika i muzyka. Punk chodzi w brudnych,
podartych, szaroburych szmatach (dżinsy, trykotowe
koszulki, skórzane kurtki, czasem bardziej wymyślne -
np. a la kaftan bezpieczeństwa), swe krótkie włosy
usztywnia mieszaniną wazeliny z talkiem i farbuje na
zielono lub fioletowo, twarz pokrywa trupiobladym
makijażem i cieniami wokół oczu, które ukrywa za
czarnymi okularami. Obwiesza się łańcuchami,
swastykami, portretami Marksa, czy Nietzschego. Zaś
nos, wargi, uszy, policzki przekłuwa agrafkami;
Rozpacz nie spycha punków w objęcia bierności,
nie czyni ich pokornymi. Wręcz przeciwnie - pobudza
ich do buntu. Do buntu, nie rewolucji, gdyż punki nie
wierzą w jej skuteczność.
Polska muzyka punkowa narodziła się jakoś tak około
1976r.
Tytuł pierwszego punka PRL-u zdobył niejaki Walek
Dzedzej, uliczny bard występujący w warszawskich
przejściach. Jak widać już w swych początkach punk
był przeciwko wszelkim politykierom i to zarówno z
jednej jak i z drugiej strony, na pewno był przeciw
komunie co nie znaczyło jednak, że bratał się z
powstającą właśnie Solidarnością.
Polska kultura hip-hopowa.
Polska kultura hip-hopowa.
1. Rys historyczny hip-hopu w Polsce.
Pierwszą znaczącą próbę wykorzystania
stylistyki rapowo-hip-hopowej na naszym gruncie
podjął Kazik. Przyznał on jednocześnie, że jego
melodeklamacje nie pretendują do miana
„prawdziwego rapu.” Jakkolwiek by nie oceniać
Kazika, to album Spalam się z 1991 roku stworzył
podwaliny gatunku w Polsce. Dzisiaj Kazik jest
guru polskich hip-hopowców. W 1995 r. ukazały
się najpierw singiel Scyzoryk, a potem Alboom
Lirowa- Piotra Marca. Jego album okazał się
przełomem w historii polskiego hip-hopu.
Poza muzyką w Polsce równolegle
pojawiło się graffiti. Od samego
początku niewiele miało wspólnego z
tradycją polskich szablonów z lat
osiemdziesiątych. Break dancing jako
najtrudniejszy element kultury hip-
hopowej, dość późno pojawił się w
Polsce do niedawna był najmniej
rozwiniętym elementem kultury.
Przoduje tu polska północna. Nobilitacją
break dancerów stał się szeroko
komentowany występ polskich tancerzy
podczas prywatnej audiencji w Sali
Klementyńskiej Pałacu Apostolskiego.
Przed papieżem Janem Pawłem II 25
stycznia 2004 r. zaprezentowali się B-
boye: Kwiatek, Bożek i Wezyr.
2. Cztery filary kultury hiphopowej.
Graffiti – artystycznie wykonane napisy lub
obrazy malowane przeważnie na murach,
ścianach budynków, płotach, pociągach, w
przejściach podziemnych itp. Najprostsza
formą graffiti jest TAG czyli podpis artysty
wykonany najczęściej za pomocą flamastra.
Bardziej efektowne są wielki kolorowe napisy i
obrazy tworzone zazwyczaj nielegalnie, pod
osłona nocy przez większe grupy grafficiarzy (
składy, załogi czy crew).
Deejaying, dj-ing – miksowanie muzyki
podczas koncertu, skreczowanie
Breakdance - taniec związany z muzyka
hiphopową. Akrobacje są najbardziej
efektownym elementem b-boyingu.
Najważniejsza jest spontaniczność i
oryginalność, jest to taniec oparty w dużej
mierze na freestyle’u , czyli improwizacji.
Rap - muzyka
3. Miejscówki, czyli patriotyzm
lokalny.
Reprezentanci kultury hip-hopowej
podkreślają swoje koneksje uliczne.
Przyznają się do swojego pochodzenia,
opowiadają o tym skąd pochodzą, gdzie
tkwią ich korzenie. Gloryfikują swoje
miejsca, swoje małe ojczyzny.
Przywiązanie do lokalnego środowiska
jest bardzo charakterystyczną cechą hip-
hopowców. Nikt nie wstydzi się swoich
korzeni, podkreślają w tekstach skąd
pochodzą.
‘Kielce – miasto moje, a w nim
Moi ludzie, moje miejsca i muzyka”
Wzgórze YaPa3, Ja mam to, co ty
Moje miasto Wrocław,
Wrocław moja enklawa
Nie chcę tam, gdzie Wars i Sawa.
K.A.S.T.A.Squad, Peryferie
4. Ziom, brat i kuzyn, czyli o przyjaźni
hiphopowców.
Cenioną wartością w życiu każdego
człowieka jest przyjaźń. Nabiera ona
szczególnego znaczenia dla ludzi z kręgu
hip-hopu.
„Szacunek kluczem do rozumienia.
Robię to wszystko, idę swoją drogą,
Mam liczne gronowych, którzy zawsze mi
pomogą.”
Grammatik, CHWDP
„ Trzymaj się swych ludzi, a nic ci się nie
stanie (…)
O swoich koleżkach miej jak najlepsze zdanie
(…)
Ja trzymam z kumplami i trzymam z nimi sztamę
Nie ma takiej możliwości, żebym dał plamę.
Molesta, Szacunek
5. Szczęcie, czyli epikureizm w
hip-hopie.
Kontekst filozofii epikurejskiej
dostrzegalny jest w wielu tekstach
raperów i w samym stylu życia hip-
hopowca. Często powtarzają, że to
szczęście stanowi najwyższą wartość.
Hip-hopowcy są przekonani, że
szczęście to chwile przyjemne. Swoim
postępowaniem dają dowód, że
zgadzają się ze stwierdzeniem
wczesnych epikurejczyków, iż nawet
najskromniejsze przyjemności, jak
grono przyjaciół czy kwiaty w
ogrodzie, są największymi
przyjemnościami.
„
Nie przepuszczę żadnej chwili
Gdyż żyję na kreskę
W każdą chwilkę wbijam szpilkę
Życie jem jak Milkę
Bowiem wiem, że jestem lśnieniem
I okamgnieniem.
Zachwycam się chwilami jak dobrymi
produkcjami
Jesteście, więc zauważcie to nareszcie,
Odbierzcie dzisiejszy dzień jak
podarunek,
Cieszcie się i obierzcie na jutro
kierunek,
Odważcie się, zróbcie ten krok,
Podnieście wzrok
Łapie chwile ulotne jako ulotka
Ulotne chwile łapię jak fotka
Chwile ulotne chwytam
Jest pewna dewiza którą znam carpe
diem
Uznają ją ludzie, z którymi gram
O tym wiem
Z każdym dniem łapię chwile
Ulotne jak motyle
Życie nasze składa się z krótkich
momentów
Cudownych chwil czy przykrych
incydentów
Niczego nie przegapię,
Wszystkie je łapię(…)”
6. Przyjemności czyli hedonistyczny aspekt kultury.
Hip-hop jako kultura wieloelementowa
i niejednolita może służyć zabawie, a więc
przyjemności. Taki charakter ma nie tylko
muzyka, gry słowami, skretchowanie, ale
także malowanie graffiti, jazda na
deskorolce, rolkach, karkołomne figury
breakdance’u, czy nawet gra w zośkę.
Ceniona wartość u hiphopowców jest
wolność, która daje poczucie satysfakcji z
możliwości dokonywania wygodnych i
przyjemnych choć nie zawsze zgodnych z
prawem, wyborów.
„Możesz wstać kiedy chcesz;
Możesz robić to co chcesz,
Możesz być, gdzie chcesz,
Możesz nic nie robić też.
Zrozumiałeś przesłanie
Mi nie chodzi o obijanie
Tylko o funkcjonowanie.
OMP, Możesz /nic/
„Warszawskie imprezy hip-hopowe
Ostatnio staja się bardzo wybuchowe.
Nikt nie chce się bawić,
Wszyscy chcą się bić.
Nie jestem po to by to zmieniać,
Lecz racjonalnie ocenić”
Molesta, Armagedon
Przyjemności dla hiphopowców to
także możliwość korzystania z różnych
używek- przede wszystkim palenie
marihuany haszyszu, także picie wódki
czy piwa. Przyjemność to dla muzyków
koncertowanie, a potem impreza w
najbliższym gronie ludzi. Zgodnie z
założeniami raperów na imprezie
powinna panować atmosfera totalnego
relaksu- „luzu”.
7. Stoicki spokój jako wartość dla hip-
hopowców.
Reprezentanci tej kultury uciekają
od tego co wiąże się z pogonią za
pieniędzmi, karierą, zdobyciem
miejsca w społeczeństwie,
zajmowaniem stanowisk, prestiżem
społecznym. Nie chcą się uzależniać
od tego, co komercyjne i globalne,
pogardzają kultura masową. Niektórzy
podkreślają, że dążenie do spokoju jest
cechą naturalną, wpisaną w życie
każdego człowieka.
„Mówię ci – każdy z nas szuka spokoju
Gdzieś w głębi, każdy chce być
daleko od kłopotów.
Gdy inni pędzą, znajdę moment, by
pomyśleć.
Za mało czasu, a u mnie życie
spontaniczne
Stojąc z boku, gdy peleton chce pędzić
szybciej
Szukając szczęścia w zwykłych
momentach.
Nie masz czasu pomyśleć nie widzisz
chwil piękna
(…)
Grammatik, Nie ma czasu pomyśleć
Ważny dla hip-hopowców jest relaks,
odpoczynek, formy rekreacji pozwalające na
zapomnienie o rzeczywistości, oderwanie się
od niej. Brak pośpiechu, oparcie w bliskich
osobach, wolność i zaufanie do kolegów to dla
hip-hopowców esencja szczęścia. Dążą oni też
często do tzw. Psychodelik- stanu umysłu
odznaczającego się spokojem, wzmożoną
wrażliwością na przyjemne bodźce i
skłonnością do zachwytów estetycznych. Taki
stan osiągają przede wszystkim za sprawa
swej kulturowej używki, czyli marihuany.
8. „Religijność” hip-hopowców.
Rap to także religia. I jak się okazuje- Bóg jest
ku zaskoczeniu laików kultury hip-hopowej bohaterem
i adresatem wielu wypowiedzi raperów. Ci zwracają się
do Boga z konkretnymi prośbami, życzeniami, czy
wręcz żądaniami. Potrafią prowadzić z nim zarówno
inteligentną, refleksyjna rozmowę, jak też
humorystyczne dialogi.
„Dobrze wiesz, cały świat oddany tobie
Każda minuta życia- Od Ciebie je mam
(…) Jestem tak szczęśliwy, że udało się,
Że spełniam marzenia me, że ciągle żyję,
Że Bóg pozwolił głoś mój nagrać
I ze przez te słowa zawsze przemawia prawda.”
Grammatik, Znalazłem schronienie
Przypominają swoim odbiorcom, że to Bóg
jest sędzią naszych ludzkich czynów,
najwyższa instancją wymierzającą
sprawiedliwość:
„Psujesz świat, ale chciałbyś skończyć w niebie
Nie wierzysz w Boga, ale modlisz się w
potrzebie
Wiesz, że to źle, ale wielu tak robi, więc czemu
nie?”
WWO, Dwa istnienia
Raperzy zwracają się do Boga w
dramatycznych chwilach, ale także dziękują
zarówno za konkretne i wyjątkowe akty dobra i
życzliwości, jak też za małe sprawy.
Alko – alkohol
Agentura - agencja
towarzyska
Amsterdam – marihuana
Banan - negatywnie o kimś
zamożnym
Bania – głowa
Bazyl - brzydka dziewczyna
Chawira- mieszkanie
Człowieniu – człowieku
Disować – krytykować
Dropsy – narkotyki w formie
pigułek
Faza - stan upojenia alkoholem
Gonić – sprzedawać
Japa - twarz
Kapusta – pieniądze
Leszcz - obraźliwie o mężczyźnie
Menda – policjant
Narta – pożegnanie
Obcinka – spojrzenie oceniające
Padaka – coś beznadziejnego
Rozkmina – zastanawianie się nad
czymś
Zajawka - pomysł, pasja
9. Wybrany slang hip-hopowy.
Polscy hip-hopowcy to zazwyczaj młodzież
urodzona w latach 80-tych. Dorastali w
najtrudniejszym czasie transformacji ustrojowej, ale
nie byli właściwie jej świadkami. Tym co stanowi
impuls ich przemyśleń i refleksji jest zgodna na
zastaną rzeczywistość, a wiec typowa dla każdej
młodej generacji postawa buntu. W opozycji do
innych subkultur ta jednak nie zmienia buntu w
agresję, gdy ż ceni sobie spokój. Hip-hopowcy
interesują się światem, a przede wszystkim sobą w
relacjach z innymi. Prawdziwi reprezentanci tej
kultury nie są ludźmi, których należy się bać. Są to
bowiem zazwyczaj ludzie otwarci na dialog. Jak
większość młodych nie znoszą mentorstwa, nie
szukają łatwych rozwiązań i gotowych recept na
życie. Chcą sami szukać nawet jeśli trafia na drogi
kręte i błędne.
Wiadomo- errare humanum est (błądzić jest rzeczą
ludzką).
Idczak Zuzanna
Sugalska
Magdalena
Szura Małgorzata
Gumienna Natalia
Wiśniewska Joanna
BIBLIOGRAFIA:
BIBLIOGRAFIA:
1. Andrzej Ryk “Motywy uczestnictwa w subkulturze
szalikowców”;Problemy opiekuńczo-wychowawcze 1999 nr 6
2. Janina Janowska, Teresa Zubrzycka-Maciąg “Subkultury w opinii
młodzieży” Problemy opiekuńczo-wychowawcze 1998 nr10
3. “Przewodnik po subkulturach młodzieżowych” - dodatek do czasopisma
GRONO 1996 nr 6
4. Janina Janowska “Subkultury – norma czy symptom?” Opieka
Wychowanie Terapia 1997 nr 1
5. Beata Hoffman “Muzyka a młodzież” Remedium 2002 nr 3
6. Marek Jędrzejewski “Od subkultur klasycznych do medialnych”
Remedium 2002 nr 10
7. Piotrowski Przemysław Subkultury młodzieżowe, Aspekty psychospołeczne,
Wydanie I 2003,
8. (red.) Stanisław Kawula, Henryka Machela, Podkultury młodzieżowe w
środowisku szkolnym i pozaszkolnym, Toruń 2001,
10. Jędrzejewski Marek, Subkultury a przemoc, Wydawnictwo
Akademickie Żak, Warszawa 2001
11.Jędrzejewski Marek, Młodzież a subkultury, wydawnictwo Akademickie
Żak, Warszawa 1999
12.Baldwin E, Longhurst B, McCracken S, Wstęp do kulturoznawstwa,
Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2007
13. Storey John, Studia kulturowe i badania kultury popularnej. Teorie i
metody, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagielońskiego, Kraków 2003
14. Piotr Flicinski, Hip-hop słownik, wyd. PWN, Warszawa 2007
15. Renata Pawlak, Polska kultura hip-hopowa, Kagra 2004
16. Magazyn Hip hop nr 14, 2003
17. Magazyn Klan nr 29, 2002
| Pobierz cały dokument Rozmiar 1,7 MB |