Zaburzenia wyższych czynności nerwowych

Neuropsychologia

Neuropsychologia to część

psychologii, która zajmuje się m.in.
ustalaniem relacji pomiędzy
czuciem, ruchem, poznaniem,
rozumieniem, nastrojem, emocjami a
aktywnością struktur mózgowia.

Proces psychiczny



Proces psychiczny człowieka to
sekwencja zmian zachodzących w
przebiegu aktywności motoryczno-
intelektualnej człowieka, zmiany w
psychice w wyniku oddziaływania
bodźców na zmysły i mózg, a
determinujące poznawanie
rzeczywistości i regulujące stosunek
człowieka do otoczenia

Procesy poznawcze

Funkcje poznawcze (cognitive processes)
pełnią zasadniczą rolę w procesach
adaptacji jednostki do środowiska, a
więc w walce o byt i przetrwanie.
Obejmują prawidłowy odbiór sygnałów
(percepcja), selekcję, gromadzenie oraz
przechowywanie niesionych przez nie
informacji (pamięć), operacje na
informacjach (rozpoznawanie,
rozumowanie, myślenie abstrakcyjne)

Procesy poznawcze

Procesy poznawcze obejmują:



Procesy postrzegania i językowe



Pamięć



Myślenie



Funkcje wzrokowo-przestrzenne



Funkcje wykonawcze

Zaburzenia mowy i

języka

A f a z j a (dysfazja) to utrata lub

upośledzenie rozumienia czy też wytwarzania
języka mówionego i/lub pisanego,
spowodowane nabytą chorobą mózgu. Jest
zaburzeniem mowy i języka pochodzenia
korowego. Miejsce, które najpewniej
spowoduje zaburzenia mowy i funkcji języka
to okolice bruzdy bocznej Sylwiusza w półkuli
dominującej dla mowy (LP).

Kliniczne odmiany afazji

Główne zespoły afazji

Afazja ruchowa (Broca)

Afazja czuciowa (Wernickego)

Afazja amnestyczna (anomia)

Afazja globalna (całkowita)

Zespoły dodatkowe (zespoły

rozłączenia)

Afazja przewodzeniowa

Ruchowa/czuciowa afazja transkorowa

Ograniczona i przejściowa „mini-Broca”

Afazje specyficznie modalne (nabyta dysleksja,

czysta głuchota słowna, czysty mutyzm słowny

(afemia), agrafia)

Afazja ruchowa

A f a z j a r u c h o w a (motoryczna,
ekspresyjna, Broca) spowodowana jest
uszkodzeniem ośrodka mowy, zlokalizowanego
w tylnej części lewego zakrętu czołowego i
odpowiedzialny jest za wytwarzanie i
„nadawanie” mowy. Najczęstszą przyczyną jest
niedrożność górnego (rolandycznego)
odgałęzienia tętnicy środkowej mózgu
pochodzenia zatorowego. Ale też krwotok,
uszkodzenie urazowe, zapalne, nowotworowe,
zmiany neurodegeneracyjne

Obraz kliniczny Afazji Broca



zaburzona czynność tworzenia mowy, brak
płynności mowy



rozumienie mowy zachowane (również słów
pisanych)



powtarzanie zaburzone



liczne parafazje literowe, słowne



mowa agramatyczna, dysprozodyczna, bez
przyimków, rodzajników, spójników



w ciężkich formach zaburzenia pisania i
czytania

Objawy towarzyszące afazji
Broca



niemożność wykonywania ruchów językiem i
wargami na polecenie („apraksja” ustno-
policzkowa)



ośrodkowy niedowład nerwu twarzowego po
stronie prawej oraz niedowład prawego
ramienia i ręki (uszkodzenie przylegającego
pola ruchowego kory)

Afazja czuciowa

A f a z j a c z u c i o w a (sensoryczna, odbiorcza,
recepcyjna, Wernickego)

Polega na upośledzeniu rozumienia mowy i języka
na wskutek uszkodzenia ośrodka mowy
znajdującego się w górnym, tylnym zakręcie
skroniowym i nadbrzeżnym, gdzie również
znajduje się ośrodek słuchowy mowy.

Najczęstszą przyczyną jest niedrożność lewej
tętnicy środkowej mózgu pochodzenia zatorowego.
Również krwotok, guz, stłuczenie, zmiany zapalne.

Obraz kliniczny afazji
czuciowej



niemożność rozumienia słów mówionych i
pisanych



mowa płynnie artykułowana z parafazjami



neologizmy, żargon, deficyt czytania, pisania,
nazywania, zaburzenia powtarzania

Objawy towarzyszące:



bez niedowładu, ale: zaburzenia emocjonalne,
lęk, pobudzenie, objawy paranoidalne

Afazja amnestyczna

A f a z j a a m n e s t y c z n a

(nominalna, anomiczna) polega na
trudnościach w szybkiej aktualizacji
nazw pokazywanych przedmiotów.
Rozumienie mowy i powtarzanie
prawidłowe



wiąże się z uszkodzeniem obszarów położonych
głęboko w podstawnej części płata skroniowego
tylnego, w płacie czołowym i zakręcie kątowym.

Afazja globalna

A f a z j a g l o b a l n a (całkowita

niemota) polega na współistnieniu zaburzeń
afatycznych ruchowych i czuciowych.



Uszkodzenie, zwykle duże, dotyczy lewej
półkuli, obejmując obszar unaczynienia
tętnicy środkowej móżgu.

Objawy towarzyszące:



zazwyczaj współtowarzyszy prawostronny
niedowład połowiczy.

Zespoły rozłączenia
dotyczące mowy

Są to zespoły dysocjacyjne
zaburzenia językowe wynikające nie
z uszkodzenia samych pól korowych
mowy, lecz z uszkodzeń
powodujących przerwanie dróg
kojarzeniowych łączących pola
korowe w obrębie jednej półkuli lub
włókien spoidłowych, łączących
ośrodki w obu półkulach.

Afazja przewodzenia



gdy wskutek uszkodzenia oddzielony zostaje
ośrodek mowy Wernickego od pola Broca



rozumienie mowy zachowane, rozumienie i
pisanie również lecz chory nie potrafi
powtórzyć tego co usłyszał lub przeczytał.
Mowa spontaniczna płynna, z parafazjami



najczęściej wynik zawału zakrętu kątowego i
uszkodzenie pęczka łukowatego

Objawy towarzyszące:



ewentualnie niedoczulica lub niedowład
twarzowo-ramienny

Afazje transkorowe

Są wynikiem odizolowania pola czuciowo-

ruchowego kory od otaczającej kory



w czuciowej afazji transkorowej informacje z

uszkodzonej kory (ciemieniowo-potylicznej) nie mogą

być przekazane do ośrodka Wernickego w celu

przekształcenia w postać słowną.

Rozumienie jest zaburzone, zaś mowa płynna i zdolność

powtarzania prawidłowa



w ruchowej afazji transkorowej (w uszkodzeniach

podkorowych płata czołowego)

Mowa jest niepłynna, abuliczna, ale rozumienie i

powtarzanie prawidłowe

Afazje podkorowe



A f a z j a w z g ó r z o w a jest wynikiem
uszkodzenia jąder tylnych wzgórza półkuli
dominującej, często ustępuje całkowicie po kilku
tygodniach. Przypomina afazję Broca,
współwystępuje z dyzartrią.



A f a z j a p r ą ż k o w i o w o – t o r e b k o w a –
uszkodzenie obejmuje głowę jądra ogoniastego,
przednią odnogę torebki wewnętrznej i przednią
część skorupy. Przypomina afazję Wernickego z
zaburzeniami rozumienia.

Zaburzenia artykulacji i
fonacji

Fonacja

Fonacja (wytwarzanie dźwięków) jest zadaniem krtani, a

ściślej strun głosowych.

Artykulacja

Artykulacja możliwa jest dzięki sekwencji skurczów

mięśni oddechowych, mięśni krtani, gardła,

podniebienia języka i warg.

D y z a r t r i a polega na zaburzeniach artykulacji

dźwięków oraz formułowania słów i dźwięków.

Funkcje mowy są nienaruszone. Zaburzenia

artykulacji

mogą być różnego rodzaju, w

zależności od lokalizacji uszkodzenia. Dyzartria

zawsze związana jest z uszkodzeniem narządu

aparatu mowy.

Dyzartria

(porażenie opuszkowe z

zanikiem)



Związana z uszkodzeniem neuronu obwodowego

Jest spowodowana pierwotnym uszkodzeniem

jąder ruchowych dolnej części pnia mózgu lub

ich obwodowych wypustek.



Typową przyczyną jest postępujące porażenie

opuszkowe (postać opuszkowa stwardnienia

zanikowego bocznego), miopatie, miastenie,

uszkodzenia jednego lub wielu nerwów

czaszkowych



język jest porażony i zanikły



trudności w artykułowaniu, mówieniu, połykaniu

(dysfagia)

Dyzartria spastyczna

Dyzartria spastyczna spowodowana jest obustronnym

uszkodzeniem dróg korowo-jądrowych. Typowe

przyczyny to: mnogie udary mózgu, SLA,

postępujące porażenie ponadjądrowe.



mowa jest zamazana, wolna, dysfoniczna,



brak zaniku języka, ale występuje dysfagia, dysfonia



wzmożenie odruchu żuchwowego i twarzowych



często niepowstrzymany płacz i śmiech

Dyzartria ataktyczna

Dyzartria ataktyczna występuje w

uszkodzeniach móżdżku



mowa jest powolna, zamazana,, ale bez
napięcia jak w dyzartrii spastycznej



zmienna siła głosu



często skandowana z nienaturalnym
dzieleniem sylab

Korowe zaburzenia ruchowe

A p r a k s j a (=bez ruchu) jest to deficyt

zdolności ruchowej pochodzenia korowego, to
niemożność wykonywania celowych czynności
ruchowych przy BRAKU niedowładów,
zaburzeń czucia, uwagi, koordynacji,
rozumienia.



Uszkodzenia korowe dotyczą okolicy czołowej
przedruchowej oraz styku skroniowo-
ciemieniowo-potylicznego

Rodzaje apraksji

A p r a k s j a t w a r z y



trudności w wysuwaniu języka, ssaniu,
oblizywaniu, cmokaniu, dmuchaniu, etc

Apraksja kinetyczno-kończynowa



upośledzenie ruchów precyzyjnych kończyn jak
ruchy skręcające, synchroniczne, etc.

Rodzaje apraksji cd

A p r a k s j a i d e o m o t o r y c z n a



niemożność wykonywania poleceń zgodnych z
wolą, mimo braku zaburzeń funkcji
motorycznych i czuciowych oraz
prawidłowego rozumienia języka, np. jak się
czesze, jak gra w golfa, etc.

A p r a k s j a i d e a c y j n a



niezdolność do podjęcia serii ruchów
związanych z planowaniem i wyobraźnią
przestrzenną

Rodzaje apraksji c.d.

A p r a k s j a k o n s t r u k c y j n a



niezdolność organizowania złożonych ruchów
przestrzennych jak łączenie punktów, puzzli,
klocków, kopiowania rysunków

Agnozja

A g n o z j a to defekt w rozpoznawaniu,

który nie może być przypisany elementarnym
deficytom czuciowym, zaburzeniom
umysłowym, uwagi, afazji, czy też
nieznajomości czuciowo przedstawianego
bodźca

Rodzaje agnozji

A g n o z j a w z r o k o w a



niemożność rozpoznawania obiektów za
pomocą postrzegania przy nieuszkodzonym
aparacie wzrokowym. Chory nie r o z p o z n
a j e pokazywanych przedmiotów i zjawisk



W uszkodzeniach okolicy prążkowanej w
płacie potylicznym (pola 18 i 19)

Rodzaje agnozji c.d

A g n o z j a b a r w



niemożność rozpoznawania barw



w uszkodzeniu brzuszno-przyśrodkowej części
lewego płata potylicznego

P r o z o p a g n o z j a



niemożność rozpoznawania twarzy osób
bliskich



uszkodzenie dolnej okolicy skroniowo-
potylicznej po stronie prawej lub obustronnie

Agnozje c.d

A l e k s j a



wariant agnozji wzrokowej; niemożność czytania



przy uszkodzeniu zakrętu kątowego lewej
półkuli

mózgu

A k a l k u l i a



niemożność liczenia



Przy lewostronnym uszkodzeniu okolicy
ciemieniowej i styku płatów: ciemieniowego,
skroniowego i potylicznego

Agnozje c.d

A g n o z j a d o t y k o w a

(astereognozja)



niemożność rozpoznawania przedmiotu za
pomocą dotyku, bez udziału wzroku



przy uszkodzeniu płata ciemieniowego,
szczególnie zakrętu zaśrodkowego

A n o z o g n o z j a



niemożność rozpoznania własnych stanów
chorobowych



uszkodzenie dolnej części płata ciemieniowego
(P)

Agnozje c.d

Autotopagnozja (somatotopagnozja)



niemożność pokazania części własnego ciała
na polecenie słowne



uszkodzone są zwykle drogi wzgórzowo
-ciemieniowe a zwłaszcza zakręty kątowe

Zespół jednostronnego zaniedbywania
przestrzeni



zespół obejmuje zaniedbywanie przestrzeni
osobistej lub przestrzeni ciała (przestrzeń
okołoosobista) lub przestrzeni będącej w
zasięgu wzroku (przestrzeń pozaosobista)



ognisko uszkodzenia lokuje się zwykle w
okolicy skroniowo-ciemieniowej prawej
półkuli dlatego zespół ten najczęściej dotyczy
zaniedbywania bodźców po stronie lewej.

Pamięć

Trzy fazy procesów pamięci:

I. z a p a m i ę t y w a n i e (kodowanie),
II. p r z e c h o w y w a n i e (magazynowanie),
III. o d t w a r z a n i e (przypominanie) jest

miarą procesów pamięci (przypominanie,
rozpoznawanie, ponowne uczenie się)

Funkcje mnestyczne

Podział klasyczny pamięci:



Pamięć sensoryczna/ikoniczna, ultrakrótka



Pamięć krótkotrwała (bezpośrednia,
operacyjna,STM). Pamięć długotrwała
(dawna, LTM)

Podział pamięci w zależności od analizatora:
pamięć wzrokowa, słuchowa, dotykowa, etc.

Pamięć

P a m i ę ć b e z p o ś r e d n i a:



tu informacje zatrzymywane są na czas krótki
0,5-1 sek



związana jest z fazą spostrzegania dlatego też
nazywa się ją pamięcią sensoryczną.

Pamięć krótkotrwała STM

Pamięć k r ó t k a (Short Term

Memory):



zależna od zakrętu hipokampa, ciał
suteczkowatych i łączącego je ze sobą
sklepienia.



materiał pozostaje w pamięci STM od kilku do
kilkunastu sekund



jej pojemność jest ograniczona : 7(+/-)2
elementy



współzależna od uwagi i koncentracji



podatna na dystrakcję

Pamięć dawna LTM

Pamięć d a w n a (Long Term Memory):



bez ograniczenia w zakresie pojemności



zależna od procesu konsolidacji korowej



informacje LTM są dostępne i wielokrotnie
wykorzystywane, również modyfikowane

Uczenie się i
zapamiętywanie

M e c h a n i z m u t r w a l a n i a

polega na cyklicznych powtórkach (krążeniu)
informacji w obwodach neuronalnych, z
zasadniczym udziałem struktur limbicznych i
międzymózgowia, zwłaszcza hipokampa.
Część informacji ulega dalszym procesom
kodowania i utrwalania, z rosnącym udziałem
kory mózgu (konsolidacja korowa), aby ulec
tam bezterminowemu zmagazynowaniu.

Zaburzenia procesów
pamięci

A m n e z j a , czyli niepamięć :



w s t e c z n a (amnesia retrograda) dotyczy
okresu poprzedzającego utratę świadomości



n a s t ę p c z a (amnesia anterograda)
dotyczy zdarzeń, jakie mają miejsce po
odzyskaniu świadomości

Zaburzenia pamięci

W neurologii z zaburzeniami pamięci najczęściej

spotyka się

w takich stanach chorobowych jak:



choroby zwyrodnieniowe OUN



zakaźne i urazowe uszkodzenia mózgu

Przemijająca Globalna
Amnezja

Przemijająca Globalna Amnezja (TGA):



polega na nagłym wystąpieniu całkowitej
niepamięci obejmującej dni, tygodnie, lata



trwa kilka, kilkanaście godzin



przyczyną może być jednostronne
uszkodzenie wzgórza.

Uszkodzenie płatów
czołowych

JEDNOSTRONNE LEWEGO lub PRAWEGO

podwyższenie nastroju, gadatliwość,
skłonność do żartów, brak taktu, trudności w
adaptacji, utrata inicjatywy

anosmia (część przyśrodkowo – oczodołowa)

PRAWY PŁAT CZOŁOWY (dodatkowo)

lewostronne porażenie połowicze

stany zmącenia przy uszkodzeniach ostrych

brak anosmii

Uszkodzenie płata czołowego

LEWY PŁAT CZOŁOWY (dodatkowo)

prawostronne porażenie połowicze

ruchowe zaburzenia mowy z agrafią (typ Broca),

brak płynności słownej z/bez apraksją warg i

języka

apraksja lewej ręki

podwyższenie nastroju, gadatliwość, żartowanie,

etc

anosmia

Uszkodzenie płata czołowego

USZKODZENIE OBUSTRONNE

obustronne porażenie

spastyczne porażenie opuszkowe (zespół
rzekomoopuszkowy)

zajęcie okolic przedczołowych – abulia, nawet
mutyzm akinetyczny, deficyty uwagi,
rozwiązywania złożonych problemów,
sztywność myślenia, stępienie afektu,
labilność emocjonalna, zmiany osobowości,
odhamowanie aktywności ruchowej

Uszkodzenie płatów
skroniowych

USZKODZENIE LEWEGO PŁATA

SKRONIOWEGO

afazja czuciowa

afazja amnestyczna, anomia

upośledzenie czytania i pisania pod dyktando

upośledzenie pisania i czytania nut

prawostronne górne niedowidzenie
kwadrantowe

Uszkodzenie płata
skroniowego

USZKODZENIE PRAWEGO PŁATA

SKRONIOWEGO

upośledzenie w testach wzrokowej prezentacji
materiału niewerbalnego

niezdolność do oceny związków
przestrzennych

lewostronne górne niedowidzenie
kwadrantowe

delirium przy uszkodzeniach ostrych

Uszkodzenie płata
skroniowego

USZKODZENIE JEDNEGO Z PŁATÓW SKRONIOWYCH

iluzje i halucynacje słuchowe

zachowania psychotyczne i delirium

przeciwstronne niedowidzenie kwadrantowe

delirium przy uszkodzeniach ostrych

USZKODZENIA OBUSTRONNE

defekt amnestyczny Korsakowa (struktury

hipokampa)

apatia i brak agresywności

wzmożona aktywność seksualna i eksploracyjna w

sferze oralnej

agnozja znajomej melodii

czasem prozopagnozja

Uszkodzenie płata
ciemieniowego

USZKODZENIE JEDNOSTRONNE

korowy zespół czuciowy i korowe wygaśnięcie

niewielki niedowład połowiczy

niedowidzenie połowicze (niepełne) lub

niedowidzenie kwadrantowe dolne

nieuwaga wzrokowa i czasem anozognozja,

zespół zaniedbywania lewo/prawostronnego

zniesienie oczopląsu optokinetycznego

ataksja przeciwstronnych kończyn (rzadko)

Uszkodzenie płata
ciemieniowego

USZKODZENIE LEWOSTRONNE (dodatkowo)

zaburzenia językowe (głównie aleksja)

zespół Gerstmanna

agnozja dotykowa

obustronna apraksja ideomotoryczna i ideacyjna

USZKODZENIA PRAWOSTRONNE (dodatkowo)

apraksja konstrukcyjna

utrata pamięci topograficznej

anozognozja

przy uszkodzeniach tylnych: możliwe omamy

wzrokowe, zniekształcenia widzenia, nadwrażliwość na

bodźce dotykowe, spontaniczny ból

Uszkodzenie płata
potylicznego

USZKODZENIE LEWOSTRONNE

niedowidzenie połowicze jednoimienne

prawostronne

przy głębokim uszkodzeniu istoty białej lub ciała

modzelowatego: aleksja i utrata zdolności do

nazywania kolorów

agnozja wzrokowa przedmiotów

USZKODZENIE PRAWOSTRONNE

niedowidzenie połowicze jednoimienne lewostronne

złudzenia wzrokowe i halucynacje

utrata orientacji wzrokowej

Rehabilitacja procesów

poznawczych

Jednym z najnowszych systemów
kompleksowych służących poprawie
sprawności dla wielu zaburzeń procesów
poznawczych jest RehaCom. Są to specjalne
programy treningowe umożliwiające
zaprojektowanie efektywnej terapii.

Programy treningowe
RehaCom



UWAGA I KONCENTRACJA
Ćwiczenie oparte jest na metodzie porównywania

wzorów. Zadaniem chorego jest odnalezienie na

matrycy wzór rysunkowy, który dokładnie

odpowiada obrazkowi przedstawionemu do

różnicowania.



PAMIĘĆ OBRAZOWA
Ćwiczenie pamięci bezsłownej i słownej

operacyjnej. Chory ma zapamiętać obrazki z

konkretnymi przedmiotami, które można opisać

słownie. Po fazie uczenia się na ekranie

przesuwają się różne wyrazy, a pacjent ma

wybrać ten prawidłowy.

Programy treningowe
RehaCom



ZAKUPY

Ćwiczenie codziennych sytuacji,

planowanie działania i jego
koordynacja,pamięć krótkoterminowa.



PODZIELNOŚĆ UWAGI

Ćwiczenie polega na obserwacji

jednocześnie kilku szczegółów. Np. jako
kierowca, pacjent musi prowadzić pojazd,
regulować prędkość, reagować na rozmaite
sygnały „podczas podróży”

Programy treningowe
RehaCom



PAMIĘĆ TWARZY

Ćwiczenie polega na rozpoznawaniu twarzy

i przyporządkowaniu ich do imion i zawodów.
Następnie określa się czy wcześniej dana
twarz była już prezentowana.



ZDOLNOŚCI WZROKOWO-KONSTRUKCYJNE

Ćwiczenie wzrokowej rekonstrukcji

konkretnych obrazów. Pacjent ma zapamiętać
prezentowany obraz a następnie widząc
jedynie jego części, odtworzyć całość na
zasadzie układanki.

Programy treningowe PP
RehaCom



MYŚLENIE LOGICZNE

Ćwiczenie usprawniające wnioskowanie.

Pacjenta zadaniem jest wstawić prawidłowy
element do kolumny symboli, ułożonych
według pewnej zasady logicznej.



PAMIĘĆ TOPOGRAFICZNA

pacjent ma zapamiętywać pozycje kart z

obrazkami przedmiotów (lwa, kwiatka, domu,
auta)lub z figurami geometrycznymi. Przy
ukrytych kartach pacjent przypomina sobie, w
którym miejscu znajdował się dany obrazek.

Programy treningowe
RehaCom



OPERACJE TRÓJWYMIAROWE

Trenowana jest wyobraźnia wzrokowa i

przestrzenna w kategoriach: ocena pozycji,
oszacowanie kąta, ocena objętości i ocena
wielkości.



REAKCJE NA BODŹCE WZROKOWE

Ćwiczenie szybkości i dokładności

reagowania, usprawnianie uwagi i pamięci. Na
brzegu ekranu pojawiają się znaki drogowe,
pacjent ma nacisnąć odpowiedni klawisz jeśli
taki znak pojawi się na środku ekranu.

Programy treningowe
RehaCom



PAMIĘĆ WERBALNA
Celem jest poprawa zdolności

krótkoterminowego zapamiętywania materiału

werbalnego. Prezentowane są krótkie historyjki,

z których należy zapamiętać jak najwięcej

szczegółów. W fazie odtwarzania program pyta

o te szczegóły.



CZUJNOŚĆ
Ćwiczenie zdolności utrzymywania uwagi przez

dłuższy okres przy ograniczonym czasie

patrzenia na bodźce. Pacjent obserwuje

przesuwające się przedmioty i wybiera te, które

różnią się od wzoru.

Programy treningowe
RehaCom



OPERACJE DWUWYMIAROWE
Trening umiejscawiania obiektów na
płaszczyźnie. Zadaniem pacjenta jest
odnalezienie na matrycy takiego komponentu
obrazka, który po obróceniu będzie odpowiadał
„obrazkowi porównawczemu”



KOORDYNACJA WZROKOWO-RUCHOWA
Reedukacja pacjentów z zaburzeniami funkcji
wzrokowo-ruchowej. Na ekranie wyświetlany
jest kursor, który należy umiejscowić wewnątrz
poruszającego się obiektu.

Programy treningowe
RehaCom



PAMIĘĆ SŁOWNA

Ćwiczenie zdolności rozpoznawania pojedynczych

słów. Prezentowane są słowa, a następnie wiele różnych
wyrazów prezentowanych w przesuwającym się ciągu.
Pacjent ma rozpoznać te słowa, które były pokazywane
w fazie uczenia się.



POLE WIDZENIA

Zaprojektowany dla pacjentów z zaburzoną

zdolnością wzrokowej penetracji pola widzenia oraz z
zespołem połowiczego zaniedbania (niedowidzenie
połowicze). Pacjent naciska lewy/prawy klawisz, kiedy
obrazek pojawi się po lewej bądź prawej stronie.

Programy treningowe
RehaCom



PLANOWANIE

Celem treningu jest poprawa zdolności

planowania poprzez wzmocnienie funkcji
wykonawczych względnie umiejętności
ustalania strategii. Plan stanowi trening, w
którym stawiane są różne wymagania
odnośnie zdolności kognitywnych, zarówno te
podstawowe, jak i o dużym stopniu złożoności.

Document Outline