PODSTAWY

METODY

HARMONICZNEJ

PŁYWÓW

Podstawy teorii pływów świadczą o niemożliwości

wykorzystania w praktyce uzyskanych tam równań do
przewidywania wartości pływów i ich przebiegu w czasie, w
warunkach realnego oceanu, a szczególnie w jego strefach
brzegowych. Niemniej droga wskazana przez Laplace'a
doprowadziła do opracowania analizy harmonicznej pływów, co
okazało się jak do tej pory jedynym efektywnym sposobem
rozwiązania tego zadania. Metoda analizy harmonicznej
opracowana przez W. Thomsona była udoskonalona przez wielu
badaczy: G. Darwina, A. Doodsona, H. Warburga, A. Defanta i
innych. Można ją uznać za podstawową wykorzystywaną
aktualnie metodę przewidywania pływów.

Siły pływotwórcze, niezależnie od bardzo złożonego

ruchu ciał, które je wywołują, charakteryzują się okresowością,
co oznacza, że można wybrać taki okres czasu, w przeciągu
którego dokonują one pełnego cyklu zmian. Dzięki temu w
wahaniach poziomu morza przejawia się analogiczna
okresowość, niezależnie od znacznych zakłóceń będących
wynikiem oddziaływania dna i wybrzeży.

Główna idea analizy harmonicznej oparta jest na tym,

że jeżeli zjawisko pływu w swoim zasadniczym charakterze jest
zjawiskiem okresowym, to potencjał siły pływotwórczej można
rozłożyć na proste składowe harmoniczne, a bardzo
skomplikowane krzywe rzeczywistych wahań poziomu morza na
szereg fal, z których każda ma charakter prostych
harmonicznych wahań.

W 1921 roku A. Doodson rozłożył potencjał sil

pływotwórczych na 385 składowych długookresowych. Pełna
analiza harmoniczna wymaga wieloletniego okresu obserwacji i
nawet teoretycznie nie jest w pełni rozwiązana. Dla celów
praktycznych uwzględnia się tylko główne składowe i często
wystarcza 8-11 elementarnych fal pływu.