PODSTAWY GEOGRAFII TURYSTYCZNEJ

SUCHA BESKIDZKA, 27 października

2012

KRZYSZTOF OSTAFIN

krzysztof.ostafin@uj.edu

.pl

PODSTAWY

GEOGRAFII

TURYSTYCZNEJ

Mallorca

Kopenhavn

Trømso

TEMATYKA ZAJĘĆ

WYKŁAD 1
(27 października
2012

WYKŁAD 2,3
(27 października
2012)

ĆWICZENIE 1,
2

ĆWICZENIE 3,
4

GEOGRAFIA TURYSTYCZNA (źródła informacji –
INTERNET)

ĆWICZENIA W POSŁUGIWANIU MAPĄ
TURYSTYCZNĄ

SPRAWY ORGANIZACYJNE
DEFINICJA I GŁÓWNE KIERUNKI BADAŃ GEOGRAFII
TURYSTYCZNEJ
GEOGRAFIA TURYSTYCZNA W NAUKACH
GEOGRAFICZNYCH
BADANIA GEOGRAFICZNE NAD TURYSTYKĄ I
TURYZMEM

PODSTAWOWE POJĘCIA Z ZAKRESU GEOGRAFII
TURYSTYCZNEJ
METODY BADAŃ GEOGRAFII TURYSTYCZNEJ
WYBRANE KONCEPCJE BADAWCZE
GŁÓWNE PROBLEMY BADAWCZE GEOGRAFII
TURYSTYCZNEJ
UWARUNKOWANIA ROZWOJU TURYSTYKI
WALORY I ZASOBY TURYSTYCZNE

WYKŁAD 4
(27 października
2012)

RODZAJE TURYSTYKI
RUCH TURYSTYCZNY
FUNKCJE TURYSTYKI

LITERATURA PRZEDMIOTU

Obowiązkowa
:

Uzupełniając
a:

Horczyński K., 1998,

Wybrane zagadnienia

pomocnicze do geografii turystycznej

Katowice, 130 ss.
Winiarski R., (red.), 1999,

Nauki o

Turystyce. Stan aktualny – perspektywy
rozwoju

, Studia i Monografie, 7, AWF,

Kraków, 108 ss.
Groch J., Kurek W., Warszyńska J., 2000,

Tourist regions in the Polish Carpathians

Universitas, 95 ss.

Cabaj W., Kruczek Z., 2007,

Podstawy

geografii turystycznej

, Proksenia, Kraków,

222 ss.
Kowalczyk A ., 2000,

Geografia turyzmu

PWN, Warszawa.
Kurek W., (red.) 2007,

Turystyka

, PWN,

Warszawa, 540 ss.
Warszyńska J., Jackowski A., 1978,

Podstawy geografii turyzmu

, PWN,

Warszawa, 333 ss.
Warszyńska J., (red.), 1997,

Geografia

turystyczna świata

, PWN, Warszawa.

PODSTAWOWE POJĘCIA Z

ZAKRESU GEOGRAFII

TURYSTYCZNEJ

TURYSTA – osoba znajdująca się dobrowolnie czasowo
poza miejscem stałego pobytu i środowiskami
związanymi z codziennym rytmem życia

Główny Urząd
Statystyczny
(1979),
Definicje
podstawowych
pojęć z zakresu
turystyki

Światowa
Organizacja
Turystyczna

ODWIEDZAJĄCY (visitor, visiteur) – podróżni, których
wyjazd wiąże się z turystyką. To osoby, które
przynajmniej przez jedną noc korzystają z obiektów
zakwaterowania zbiorowego lub kwater prywatnych, jak
również odwiedzający „jednodniowi”, którzy nie nocują
w obiektach zakwaterowania, ani w kwaterach
prywatnych.

•Pobyt poza zwykłym otoczeniem musi trwać nie dłużej
niż 12 miesięcy

•Podstawowym celem podróży nie może być podjęcie
działalności zarobkowej wynagradzanej w odwiedzanej
miejscowości

Światowa
Organizacja
Turystyczna

PODRÓŻNY – osoba podróżująca poza miejscem
stałego zamieszkania, niezależnie od celu podróży i
wykorzystywanych środków transportu

PODSTAWOWE POJĘCIA Z

ZAKRESU GEOGRAFII

TURYSTYCZNEJ

TURYSTYKA – zjawisko „przestrzennej ruchliwości ludzi
związanej z dobrowolną czasową zmianą miejsca
pobytu, środowisk i rytmu życia

Główny Urząd
Statystyczny
(1979),
Definicje
podstawowych
pojęć z zakresu
turystyki

Światowa
Organizacja
Turystyczna

TURYSTYKA – działania ludzi, którzy podróżują i
przebywają dla wypoczynku, w interesach i w innych
celach, przez nie więcej niż jeden rok bez przerwy, w
miejscach znajdujących się poza ich zwykłym
otoczeniem

Warszyńska J.,
Jackowski A.,
1978

REKREACJA – wszelkie czynności podejmowane dla
regeneracji sił, a przejawiające się w uczestniczeniu w
rozrywkach kulturalnych, grach sportowych czy też
różnych formach ruchu turystycznego – po godzinach
zajęć służbowych lub szkolnych, poza obowiązkami
społecznymi i normalnymi czynnościami domowymi.

Wielu autorów zwraca uwagę że cechami rekreacji są
bezinteresowność i dobrowolność.

PODSTAWOWE POJĘCIA Z

ZAKRESU GEOGRAFII

TURYSTYCZNEJ

CZAS WOLNY – zespół zajęć, którym jednostka może
się z własnej woli poświęcić w okresie wolnym od
obowiązków zawodowych, rodzinnych i społecznych,
albo w celu wypoczynku i rozrywki, w związku z
dążeniem do bezinteresownego rozwoju swojej wiedzy i
wykształcenia lub dobrowolnego udziału w życiu
społecznym, jak też w celu rozwoju własnych,
nieskrępowanych zdolności twórczych

J. Dumazadier,
1968

Warszyńska J.,
Jackowski A.,
1978

RUCH TURYSTYCZNY – ogół przestrzennych
przemieszczeń się ludzi związanych z dobrowolną
czasową zmianą miejsca pobytu, środowisk i rytmu
życia – w odniesieniu do określonego obszaru, kierunku,
okresu itp.

A. Matczak,
1992

PRZESTRZEŃ TURYSTYCZNA – część przestrzeni
geograficznej i społeczno-ekonomicznej, w której
zachodzą zjawiska turystyczne

REGION TURYSTYCZNY – jest to obszar
charakteryzujący się walorami turystycznymi oraz
odpowiednimi do nich walorami recepcyjnymi, do
którego kieruje się ruch turystyczny

Bar R., Doliński
A., 1974

PODSTAWOWE POJĘCIA Z

ZAKRESU GEOGRAFII

TURYSTYCZNEJ

WALORY (ZASOBY) TURYSTYCZNE – zespół
elementów środowiska naturalnego oraz elementów
pozaprzyrodniczych, które wspólnie lub każde z osobna
– są przedmiotem zainteresowania turysty (decydują
one o tzw. atrakcyjności turystycznej)

Warszyńska J.,
Jackowski A.,
1978

MIEJSCOWOŚĆ TURYSTYCZNA – jednostka osadnicza,
która ze względu na walory turystyczne, infrastrukturę
turystyczną i dostępność komunikacyjną stanowi punkt
docelowy lub etapowy migracji turystycznych

Warszyńska J.,
Jackowski A.,
1978

DOSTĘPNOŚĆ TURYSTYCZNA – możliwość dojazdu
środkami komunikacji do celu podjętej podróży, a także
system połączeń komunikacyjnych, szlaków i wyciągów
turystycznych umożliwiających turyście odbywanie
wycieczek w obrębie wybranego regionu turystycznego
do określonych miejsc

ZAGOSPODAROWANIE TURYSTYCZNE (BAZA
TURYSTYCZNA) – wynik działalności mającej na celu
przystosowanie przestrzeni na potrzeby ruchu
turystycznego

Warszyńska J.,
Jackowski A.,
1978

PODSTAWOWE POJĘCIA Z

ZAKRESU GEOGRAFII

TURYSTYCZNEJ

CHŁONNOŚĆ TURYSTYCZNA – oznacza maksymalną
liczbę uczestników ruchu turystycznego, którzy mogą
równocześnie przebywać na danym obszarze, nie
powodując dewastacji i degradacji środowiska
naturalnego, a tym samym pogorszenia warunków
wypoczywania (w przypadku szlaków turystcznych
pojęcie to jest zastąpione yerminem przepustowość)

Warszyńska J.,
Jackowski A.,
1978

ATRAKCYJNOŚĆ TURYSTYCZNA – występowanie
pewnej cechy charakterystycznej, przyciągającej
turystów na pewne tereny dzięki walorom krajobrazu
naturalnego, klimatu, pomników historii, a także różnych
interesujących obiektów zagospodarowania
przestrzennego

POJEMNOŚĆ TURYSTYCZNA – pojemność bazy
noclegowej, gastronomicznej i towarzyszącej,
określająca maksymalną liczbę uczestników ruchu
turystycznego mogących równocześnie korzystać z
poszczególnych urządzeń, nie przyczyniając się do
zmniejszenia zakresu i poziomu podaży usług
turystycznych oraz dezorganizacji życia społeczno-
gospodarczego.

Bogucka A.,
1976

METODY BADAŃ GEOGRAFII

TURYZMU

Metody opierające się na informacjach wtórnych
(analizy danych spisowych, rejestrów, map, zdjęć,
przewodników, pocztówek, pamiątek dla turystów)

Metody opierające się na informacjach pierwotnych,
zbieranych (badania ankietowe, obserwacje, wywiad)

Metody kartograficzne

-Analiza wizualna

-Analizy kartometryczne
Metody matematyczno-statystyczne

• wskaźniki rozwoju funkcji turystycznej

• wskaźnik intensywności ruchu turystycznego

• wskaźniki charakteryzujące zagospodarowanie
turystyczne
Metoda SWOT – możliwość rozwoju turystyki na danym
obszarze
(

trenghts) – mocne strony

(

eaknesses) – słabe strony

(

pportunities) – szanse

(

hreats) - zagrożenia

Metoda SWOT

–

możliwość

rozwoju turystyki na danym obszarze

(

trenghts) – mocne

strony
(

eaknesses) – słabe

strony
(

pportunities) –

szanse
(

hreats) – zagrożenia

METODY BADAŃ GEOGRAFII

TURYZMU

Badania kwestionariuszowe (wywiady, obserwacje)

• czasochłonność,

• można nimi objąć niewielką grupę turystów,

Trudności metodyczne

-zdefiniowanie wielu pojęć z zakresu turystyki i rekreacji;

- nieuchwytność danych (np. motywacja),

- niedostępność danych (tajemnica handlowa, ochrona
danych osobowych)

-mała wiarygodność danych z niektórych państw,
regionów

-trudności w porównywaniu danych (wynikające z
metodyki zbierania danych, terminologii)

DEFINICJA I GŁÓWNE KIERUNKI

BADAŃ GEOGRAFII TURYZMU

J. Warszyńska,
A. Jackowski,
1978,

GEOGRAFIA TURYZMU zajmuje się analizą form i
relacji przestrzennych zjawisk turystycznych oraz
związanych z nimi procesów oddziaływujących na
przestrzeń.

Przedmiot badań geografii turyzmu:

• Przydatność przestrzeni na potrzeby ruchu
turystycznego z uwzględnieniem jego form oraz
sezonowości;

•Oddziaływanie zjawisk turystycznych na przestrzeń;

•Zachodzące w przestrzeni procesy spowodowane
występowaniem zjawisk turystycznych

Nauka interdyscyplinarna i syntetyzująca na pograniczu
nauk przyrodniczych, społecznych i ekonomicznych

DEFINICJA I GŁÓWNE KIERUNKI

BADAŃ GEOGRAFII TURYZMU

J. Warszyńska,
A. Jackowski,
1978,

KIERUNKI BADAŃ:

• Zagadnienia dotyczące oceny przydatności przestrzeni
geograficznej do ruchu turystycznego;

• Zagadnienia dotyczące ruchu turystycznego jako
zjawiska społeczno-ekonomicznego;

• Klasyfikowanie przestrzenne zjawisk turystycznych.

KIERUNKI BADAŃ:

• Historia turystyki

• Czaso-przestrzenne aspekty rozwoju turystyki i
zachodzące w niej zmiany

• Konstrukcja modeli rozwoju turystyki i badanie
zachowań turystycznych

• „Przemysł turystyczny”

• Społeczno-kulturowe i przyrodnicze skutki turystyki

• Planowanie turystyczne

R. W. Butler,
1989,

DEFINICJA I GŁÓWNE KIERUNKI

BADAŃ GEOGRAFII TURYZMU

D.G. Pearce,
1981,

KIERUNKI BADAŃ:

• Przestrzenny rozkład podaży turystycznej;

• Przestrzenny rozkład popytu turystycznego;

• Geografia ośrodków turystycznych;

• Przemieszczenia turystyczne;

• Następstwa turystyki;

• Modelowanie przestrzeni turystycznej.

TEORIA PERYFERII

(TEORIA LOKALIZACJI TURYSTYKI I WYPOCZYNKU)

• wyjaśnia przyczyny i motywy wyboru określonych miejsc i regionów dla
wypoczynku

• powstała w latach 60. XX w. przez W. Christallera
(rozwinięcie teorii ośrodków centralnych)

• ośrodki centralne pełnią określone funkcję co do swoich mieszkańców
oraz ludności w otoczeniu, ale nie są w stanie zaspokoić potrzeb
wypoczynku więc trzeba wyjeżdżać na obszary peryferyjne (słabo
zurbanizowane, o dużych walorach przyrodniczych)

• w obszarach peryferyjnych następuje duży rozwój turystyki opartej na
motywach wypoczynkowych

• na potrzeby ruchu turystycznego następuje zagospodarowanie tych
obszarów, powodując ich urbanizację. Mieszkańcy ośrodków centralnych
poszukują więc nowych obszarów wypoczynku, co stanowi jedną z
przyczyn ekspansji turystyki na świecie

TEORIA DYFUZJI INNOWACJI

• dyfuzja to rozprzestrzenianie się zjawisk kulturowych, społecznych,
gospodarczych, politycznych w czasie i w przestrzeni

• innowacje to wszelkie nowości (obiektywne i subiektywne)

• nośnik innowacji to ludzie (turyści), obiekty turystyczne i podmioty
sektora turystycznego

• rozprzestrzenianiu się podlegają wzorce kulturowe turystów, obiekty
turystyczne oraz procesy i usprawnienia organizacyjne w sektorze
turystycznym

• dyfuzja może mieć charakter
ekspansywny – rozprzestrzenia się na pewnym obszarze od innowacji
relokacyjny – kiedy źródło jest przenoszone na inny obszar i tam są
tworzone jej inne centra

• innowacje mogą rozprzestrzeniać się falowo (zaraźliwie), dzięki
bezpośredniemu kontaktowi z jej nośnikiem czy źródłem (jądrem
innowacji) lub hierarchicznie (skokowo) przez przejmowanie nowości w
pierwszej kolejności przez określonych ludzi (grupy społeczne) lub też
większe miejscowości i późniejsze przekazywanie ich w dół układu
hierarchicznego

• każda dyfuzja napotyka bariery (społeczne, organizacyjne,
przestrzenne). Ważna jest predyspozycja odbiorcy do przyjęcia dyfuzji.

• w procesie zagospodarowania turystycznego predyspozycję określa
wielkość i charakter przestrzeni rekreacyjnej. W trakcie rozwoju następuje
nasycenie przestrzeni obiektami i zmniejszenie jej wolnych zasobów.
Ogranicza to dyfuzję.

MODEL CYKLU EWOLUCJI OBSZARU TURYSTYCZNEGO

• teoria opisuje rozwój miejscowości lub regionów turystycznych

• opracował ją R.W. Butler (1980) na gruncie teorii peryferii Chistallera,
dyfuzji innowacji oraz ekonomicznej teorii cyklu życia produktu

• rozwój regionu, miejscowości odbywa się według określonego cyklu,
który można podzielić na etapy: eksploracja, wprowadzenie, rozwój,
stagnacja, upadek lub odrodzenie

Pierwsza faza – EKSPLORACJA

(ang. exploration stage)

•pierwsi turyści przyjeżdżający indywidualnie, których przyciągają
wysokie wartości walory przyrodnicze lub kulturowe

• liczba turystów niewielka a ich oddziaływanie na lokalną gospodarkę i
życie mieszkańców jest nieznaczne

• pojawienie się turystów wzbudza entuzjazm i zadowolenie mieszkańców
z ich docenienia przez przybyszy

Druga faza – WPROWADZENIE

(ang. involvement stage)

• wyraźnie zwiększa się przyjazdowy ruch turystyczny

• rozwija się zapotrzebowanie na usługi noclegowe, gastronomiczne,
transportowe

• część mieszkańców podejmuje działalność usługową na rzecz turystów,
turystyka staje się dla nich źródłem dodatkowych dochodów

• rozwija się infrastruktura turystyczna a zwłaszcza obiekty noclegowe,
żywieniowe i sieć szlaków turystycznych

Trzecia faza – ROZWÓJ

(ang. development stage)

•intensywna rozbudowa bazy turystycznej, przez co miejscowość zyskuje
wyraźny charakter turystyczny

• wydatki turystyczne stają się jednym z głównych źródeł lokalnych
dochodów

• funkcja turystyczna staje się główną lub jedną z głównych funkcji
społeczno-gospodarczych

• rozwój infrastruktury jest prowadzony przez inwestorów zewnętrznych

• najczęściej największe przekształcenia w środowisku przyrodniczym

Czwarta faza – KONSOLIDACJA

(ang. consolidation stage)

• w pełni rozwinięta miejscowość turystyczna

• turystyka jest głównym działem miejscowej gospodarki

• zmniejsza się tempo przyrostu liczby turystów

• w bazie turystycznej potrzeba sprostania rosnącej konkurencji (np.

podniesienie jakości usług, promocja)

• zmniejsza się liczba nowo budowanych obiektów noclegowych

Piąta faza – STAGNACJA

(ang. stagnation stage)

•wyraźne ograniczenie przyrostu miejsc noclegowych i przyjeżdżających
gości

• pojemność recepcyjna odpowiada wielkości ruchu turystycznego

• wahania popytu – część obiektów turystycznych ma trudności finansowe

• silna konkurencja na lokalnym rynku wymusza modernizację obiektów i
poszukiwanie nisz rynkowych

• konieczna ingerencja władz lokalnych w celu podniesienia atrakcyjności
turystycznej, promocji oraz prowadzenia inwestycji w sektorze atrakcji
turystycznych

• liczne problemy społeczne, przestrzenne i przyrodnicze na skutek
masowego ruchu turystycznego

Szósta faza – ODRODZENIE

(ang. rejuvenation stage) lub

UPADEK

(ang. decline stage)

• zależnie czy w wyniku prowadzonych działań ruch turystyczny wzrośnie

czy się zmniejszy

• w miejscowościach silnie uzależnionych od dochodów z turystyki

obniżenie ilości turystów prowadzi do zamykania nierentownych obiektów

turystycznych i zmiany ich użytkowania np. na cele mieszkaniowe, brak

środków na modernizację infrastruktury powoduje jej stopniową

dewastację

• próby przywrócenia rozwoju funkcji turystycznej wiąże się ze znacznymi

nakładami finansowymi

KONCEPCJA PRZESTRZENI TURYSTYCZNEJ

Przestrzeń turystyczna to część przestrzeni geograficznej tj. przestrzeń

fizycznogeograficzna, społeczna, kulturowa, gospodarcza, w obrębie której

zachodzą zjawiska turystyczne

Przestrzeń turystyczna ma swoją strukturę.
Tworzą  ją  „elementy  pierwotne”,  wyjściowe,  stanowiące  o  jej  pierwotnej
wartości  co  do  celów  turystycznych,  określone  pojęciem  „walorów
turystycznych”,  oraz  „elementy  wtórne”  warunkujące  lub  ułatwiające
realizację potrzeb turystycznych.

Elementy pierwotne: składniki środowiska przyrodniczego ujmowane w
kategoriach użyteczności turystycznej: rzeźba, klimat, wody, szata roślinna i
świat zwierzęcy oraz ukształtowane historycznie materialnie i duchowe cechy
kulturowe

Elementy wtórne: urządzenia infrastruktury technicznej i organizacyjnej
służące turystom do zaspakajania ich potrzeb materialnych i duchowych

Funkcja turystyczna – wszelka działalność społeczno-ekonomiczna w
miejscowości lub regionie skierowana na obsługę turystów, z której wynika jej
(jego) zdolność do zaspokajania określonych potrzeb turystycznych

Za podstawowe i najczęściej stosowane mierniki rozwoju funkcji
turystycznej miejscowości przyjmuje się:

Wielkość bazy noclegowej, mierzona liczbą turystycznych miejsc
noclegowych przypadającą na 100 mieszkańców stałych – tzw. wskaźnik
Baretje’a i Defferta;

Wielkość ruchu turystycznego, mierzonego liczbą przyjezdnych turystów
na 100 mieszkańców stałych – tzw. wskaźnik Schneidera;

Wielkość zatrudnienia w sektorze turystycznym

Urbanizacja  –  proces  polegający  na  przestrzennym  i  ludnościowym
rozwoju  miast,  przyroście  ich  liczby,  a  także  na  powiększaniu  obszarów
miejskich  i  udziału  ludności  miejskiej  w  całym  zaludnieniu.  W  wymiarze
społecznym  urbanizacja  polega  na  wzroście  liczby  żyjącej  według  wzorów
miejskich.

Proces ten następuje przez przyswajanie miejskiego stylu życia przez
przybyszów ze wsi do miast, bądź w toku przenikania miejskich wzorów
ekonomicznych, społecznych i kulturowych na wieś.

Przemiany zachodzące na obszarach wiejskich po wpływem rozwoju zjawisk
turystycznych dotyczą przede wszystkim:

-użytkowania ziemi

-układów przestrzennych i funkcjonalnych, we wyniku powstawania nowych
dzielnic złożonych z obiektów turystycznych

- struktury zaludnienia w wyniku utworzenia nowych miejsc pracy

- pozycji danej miejscowości w sieci osadbiczej

GŁÓWNE PROBLEMY BADAWCZE

GEOGRAFII TURYSTYCZNEJ

PRZESTRZEŃ TURYSTYCZNA

(przestrzeń

geograficzna) – przestrzeń, w której zachodzą zjawiska
turystyczne. Tworzona jest przez elementy pierwotne
(stanowiące o pierwotnej wartości przestrzeni dla celów
turystycznych np. rzeźba, klimat, wody, szata roślinna,
cechy kulturowe, historyczne) i wtórne (infrastruktura
techniczna, organizacyjna)

Przestrzeń turystyczna charakteryzuje się:

-Brakiem stabilności (zmienność w czasie)pod względem
zasięgu, jak i sposobu wykorzystywania turystycznego.
Brak stabilności to efekt zmian długookresowych,
sezonowych, przypadkowych

-Dużą różnorodnością w zakresie środowiska
przyrodniczego jak i cech kulturowych

Warszyńska J,
1999,

GŁÓWNE PROBLEMY BADAWCZE

GEOGRAFII TURYSTYCZNEJ

Przestrzeń turystyczna zaczęła się intensywnie rozwijać
w drugiej połowie XX w. Złożyły się na to:

-Wzrost zapotrzebowania społecznego na obszary
turystyczne w wyniku gwałtownego tempa rozwoju
światowego ruchu turystycznego i związanych z tym
dochodów

-Rozwój technik, zwłaszcza w transporcie i sprzęcie
turystycznym

-Zacieranie się granicy między turystyką a sportem

-Coraz większe zróźnicowanie motywacji w wyniku
zindywidualizowania osobowości turystów oraz
technicznych i finansowych możliwości zaspokojenia ich
potrzeb (m.in. Upodobania hobbistyczne,
kolekcjonerstwo, chęć samookreślenia się).

Warszyńska J,
1999,

GŁÓWNE PROBLEMY BADAWCZE

GEOGRAFII TURYSTYCZNEJ

RUCH TURYSTYCZNY JAKO ZJAWISKO SPOŁECZNE

Na rozwój turystyki światowej wpływają czynniki
związane z szybko postępującym rozwojem
cywilizacyjnym takie jak:

-Wzrost zamożności społeczeństw

-Postęp w dziedzinie uprawnień socjalnych (wydłużenie
czasu wolnego)

-Przedłużenie średniej długości życia

-Unowocześnienie środków transportu

-Ułatwienia paszportowo-wizowe

-Zmiana stylu życia, moda i wynikająca stąd presja
społeczna

Warszyńska J,
1999,

GŁÓWNE PROBLEMY BADAWCZE

GEOGRAFII TURYSTYCZNEJ

WZAJEMNE RELACJE MIĘDZY TURYSTYKĄ A INNYMI
FUNKCJAMI SPOŁECZNO-GOSPODARCZYMI

• Turystyka a procesy urbanizacji (zwiększa się popyt na
tereny produkcyjne, przy równoczesnym
zapotrzebowaniu na tereny rekreacyjne)

• Turystyka a przemysł (zanieczyszczenie środowiska)

• Turystyka a gospodarka leśna (poszukiwania złotego
środka między potrzebami rekreacji a produkcją i
hodowlą lasów)

• Turystyka w obszarach chronionych

• Turystyka a komunikacja (nadmierny ruch
samochodowy)

Warszyńska J,
1999,

GŁÓWNE PROBLEMY BADAWCZE

GEOGRAFII TURYSTYCZNEJ

CZŁOWIEK JAKO PODMIOT RUCHU
TURYSTYCZNEGO

Każdy człowiek ma indywidualne cechy osobiste
psychiczne i somatyczne (wiek, płeć, kondycja fizyczna).
Potrzeby , zainteresowania, motywacje turysty są
zróżnicowane. Bardzo duży wkład psychologii, socjologii,
geografii – percepcja środowiska (percepcja przestrzeni
turystycznej)

Warszyńska J,
1999,

Document Outline