Resekcja ścięgien mięśnia zginacza głębokiego palców

Resectio tendinis m. flexoris
digitalis profundus

•

resekcja niska

•

resekcja wysoka

Magdalena Kaniecka
Anna Prośniewska
Katarzyna Comber
Adrian Więcek
Gr 4a

Resekcja niska



Martwica końca ścięgna zginacza
mogąca wystąpić na skutek wrzodu
podeszwowego, septycznego
zapalenia tworzywa, septycznego
zapalenia kaletki podścięgnowej,
ropowicy międzypalcowej

TECHNIKA :

•

Założyć opaskę uciskową w połowie

śródstopia (śródręcza) i zastosować

dożylne znieczulenie regionalne

•

Przygotować pole operacyjne do zabiegu

•

Przecinamy opuszkę i skórę na długości

5-6cm w zgiętku pęcinowym (poniżej

raciczek na stronie dłoniowej)

•

Odpreparowujemy na tępo ścięgno i

przecinamy je na granicy tkanki

zdrowej, a następnie wycinamy w

miejscu przyczepu



Po usunięciu z rany resekowanego
odcinka ścięgna skórę zamykamy
szwem pojedynczym



Zaopatrujemy ranę antybiotykiem



Zakładamy wysoki opatrunek
racicowy i unosimy sąsiadującą
racicę za pomocą konturu,
operowaną racice unieruchamiamy

TECHNIKA:

•

Wykonujemy dwa cięcia

•

Pierwsze w 1/3 górnej śródręcza

(śródstopia) przecinamy po stronie

dłoniowej skórę na długości 6cm, cięcie

kończymy bezpośrednio nad raciczką

•

Drugie cięcie wykonujemy jak przy

resekcji niskiej

•

W górnym cięciu wypreparowujemy na

tępo ścięgno i przecinamy je na granicy

zdrowej tkanki



Pociągając ścięgno w dół wyciągamy
je przez cięcie opuszkowe na
zewnątrz



Ścięgno wycinamy w miejscu
przyczepu i usuwamy



skórę w obu cięciach zespalamy
szwem pojedynczym



Racice zabezpieczamy tak jak przy
resekcji niskiej

Resectio articuli phalangis tertiae

•

resekcja z cięcia bocznego

•

resekcja z cięcia dłoniowo-

opuszkowego

TECHNIKA:



Nad koroną zakładamy opaskę uciskową



Na puszce racicowej wykonujemy
półkoliste cięcie od korony do korony, aż
do tworzywa



Podważką kopytową oddzielamy część
wyciętego rogu i odrywamy kleszczami
dziobowymi



Pół centymetra od naciętego rogu
półkoliście przecinamy tworzywo i torebkę
stawu racicowego (odsłaniamy staw)



Dłutem kostnym ścinamy bloczek dalszy
kości koronowej



Łyżką Volkmanna wyskrobujemy chrząstkę
z powierzchni stawowej kości racicowej



Tworzywo wraz z torebką stawową
zespalamy szwem pojedynczym
węzełkowym, w najniższej części rany
pozostawiamy spływ dla wysięku
przyrannego



Zakładamy opatrunek aseptyczny uciskowy



Przez 10 dni po zabiegu podajemy
antybiotyki o działaniu ogólnym



Pierwsza zmiana opatrunku po 2
dniach, późniejsze w odstępach
tygodniowych



Gojenie do 12 tygodni

technika



Powyżej stawu pęcinowego zakładamy
opaskę uciskową



przygotowujemy pole operacyjne



Po stronie dłoniowej nad koroną
przecinamy opuszkę i skórę w zgiętku
pęcinowym (ok5-6cm)



Wycinamy ścięgno m. zginacza
głębokiego



Wyłuszczamy i usuwamy trzeszczkę
nieparzystą



Odpreparowujemy od otoczenia
kościec palca



Pomiędzy kością koronową a skórą
przewlekamy piłkę drucianą –
odcinamy bloczek dalszy kości
koronowej



Jeżeli na powierzchni stawowej kości
racicowej znajduje się chrząstka to
wyskrobujemy ją



Skórę zamykamy szwem pojedynczym



Zakładamy wysoki opatrunek racicowy i
unosimy sąsiadującą racicę za pomocą
konturu, operowaną racice
unieruchamiamy



Przez 10 dni po zabiegu podajemy
antybiotyki o działaniu ogólnym



Pierwsza zmiana opatrunku po 2
dniach, późniejsze w odstępach
tygodniowych



Gojenie do 12 tygodni

Przyczyny:

•

„wszystkie czynniki powodujące
nierównomierny rozkład ciężaru na
racice, ze zwiększeniem nacisku na
tylne odcinki racic.



nadwaga.



złe warunki bytowania (podłoża
kaleczące i pogarszające jakość racic)



wady postawy



wyrośnięte, zbyt długie racice.
Dochodzi do załamania osi palca.

Charakterystyka

•

Występuje u bydła na całym świecie.

•

Występuje przez utrzymanie

bezściółkowe bydła,

•

Częstość występowania: 5-50%,

•

wrzód tworzy się od środka,

•

Zmiany zlokalizowane na granicy

podeszwy i opuszki, przy

przyśrodkowym brzegu podstawowym

racicy zewnętrznej.

OBJAWY:

• kulawizny o różnym stopniu
nasilenia

• opieranie przodów racic o brzeg
stanowiska

• potrząsanie chorą nogą

• przenoszenie ciężaru z jednej nogi
na drugą

• niechęć do poruszania się



przedłużona faza wstawania, przy
zajęciu obu nóg - postawą
„siedzącego psa”.



unikanie twardego podłoża, lepiej
chodzą po miękkim.



odwodzenie odciążające
zewnętrzną racice,



utrata apetytu



buhaje odstępują od krycia

•Na małym obszarze dochodzi do
zaprzestania produkcji rogu

•Tworzy się ubytek w którym rozwija się
ziarnina

•Spowodowany uciskiem- który
uszkadza tkanki tworzywa. Wynikający
z:

•Nadwagi

•Złych warunków utrzymania, złego
podłoża

•Wad postawy

• przerośniętych racic

SKĄD?

Zwierzę opiera się na opuszkach silnie

napina zginacz głęboki (ZG).

Drażnienie i mikrourazy okostnej w okolicy

przyczepu ZG zgrubienie oraz
formowanie się narośli kostnej

Uciska i kontuzjuje leżące pod nim tworzywo.
Krew wynaczynia się, przebarwia róg.
Powstaje zapalenie miazgi rogotwórczej, a pod

wpływem dalszych urazów formują się ogniska
martwicy.

Wskutek tego produkcja rogu w obszarze objętym

zmianami ulega zahamowaniu.

Sprzyja to powstawaniu ubytków (perforacji)

podeszwy i odsłanianiu tworzywa

Wrzód czubka palca



Czynnikiem predysponującym jest
nadmierne starcie czubka palca( u
zwierząt utrzymywanych na
betonowych rusztowych podłożach)



Następstwo zapalenia skóry palca,
które spowodowało ubytki ściany
grzbietowej racicy



Następstwo podklinicznego
zapalenia tworzywa

LECZENIE :



Miejscowe podanie antybiotyku



Opatrunek



Usuniecie rogu



Odkażenie



Zasypka z antybiotyku



Nałożenie akrylu i polewanie zimna
woda

Róg racicowy przeżuwaczy narasta
średnio 3-6mm na miesiąc. W warunkach
naturalnych tempo ścierania i narastania
rogu racicowego u wolnożyjących
przeżuwaczy było wyrównane. W
warunkach hodowlanych, zwłaszcza w
systemie uwięzionym, proces ścierania
jest zaburzony lub nie występuje
praktycznie wcale. Dlatego tak ważna
jest okresowa korekcja rogu racicowego.

Korekcja rogu racicowego

W przypadku ograniczenia możliwości

ruchu niemożliwym staje się prawidłowe

ścieranie rogu racicowego, który rozrasta

się. Następuje to głównie w przedniej

ścianie rogowej, głównie na długość, która

w końcu zawija się do góry, a końce

nakładają się na siebie. Ściany boczne

natomiast podwijają się pod spód i przez to

grubieje podeszwa. Profilaktyka w postaci

korekcji to nic innego jak obcinanie,

modelowanie i formowanie rogu

racicowego.

Korekcja rogu racicowego

Nieprawidłowa oś palca doprowadza do:



przeciążenia tzw. piętki (opuszki), która cechuje się

miękkim rogiem i jest nieprzystosowana do

nadmiernych obciążeń



złego ukrwienia co sprzyja powstawaniu rogu złej

jakości. To z kolei zwiększa ryzyko pojawienia się

patologicznych zmian w racicy (aseptycznych,

infekcyjnych i nekrotycznych)



powiększenia się napięcia ścięgien zginaczy palców

oraz torebki stawu racicowego, co może

doprowadzić do zapalenia kości oraz stawu



pojawienia się bólu i kulawizn – wysięk zapalany

między kością a puszką rogową oraz zwiększenie

naprężenia tkanek



spadku wydajności, głównie przez zmniejszoną ilość

pobierania pokarmu spowodowaną bólem

Korekcja rogu racicowego

Etapy procesu korekcji:

Umieszczenie zwierzęcia w poskromie,

następnie wyczyszczenia racicy oraz ocena jej
wyglądu

Usunięcie przy pomocy noża kopytowego

kruchego rogu z nośnej warstwy bocznej

Kleszczami racicowymi lub obcinakiem

obcinamy część podeszwy przylegającej do
szpary międzyracicowej

Wyrównanie krawędzi podeszwy tarnikiem

Skrócenie raciczek kleszczami

Korekcja rogu racicowego



Nie należy naturalnie ostrokończystej racicy

przekształcić w tępokończystą



Nie można zdejmować tej samej ilości rogu z

całej podeszwy – najszybciej róg rośnie na

ścianie przedniej, najwolniej na piętkach



Odpowiednią grubość rogu odejmuje się od

strony podeszwowej ze ściany i podeszwy.

Jedynie w wyjątkowych sytuacjach (bardzo

wyrośnięta racica) obcina się czubek racicy

tak, aby cięcie było przedłużeniem ściany w

odcinku bliższym

Korekcja rogu racicowego



Pierwszą korekcję przeprowadza się w 6-8
miesiącu życia



Korekcję wykonuje się średnio 2 razy w roku, z
tym że należy zwrócić uwagę na system chowu:

•

uwięziowy (najmniej korzystny) – przynajmniej 2
razy w roku

•

oborowo-pastwiskowy – na 6 tygodni przed
sezonem pastwiskowym (wiosną) oraz po tym
sezonie (jesienią) tylko u krów, u których jest to
konieczne

•

wolnostanowiskowy – według potrzeb

Document Outline