Rozpoznanie wojskowe w systemie walki zbrojnej

Pojęcie i istota rozpoznania

wojskowego.

Główne zadania rozpoznania

wojskowego.

Cechy i wymagania stawiane

rozpoznaniu wojskowemu.

Sposoby prowadzenia działań

rozpoznawczych.

Elementy rozpoznawcze kompanii i

batalionu.

Zadania dowódcy pododdziału w

zakresie organizacji i prowadzenia

rozpoznania.

LITERATURA:



Podręcznik walki pododdziałów wojsk

zmechanizowanych, (drużyna, pluton)- rozdział

3 – rozpoznanie.



Regulamin działań taktycznych wojsk

zmechanizowanych i pancernych – batalion,

kompania.



Działania rozpoznawcze – tymczasowa

instrukcja, DWLąd. Wewn. 17/2002, Warszawa

2002, WAT R-7294.



Łokociejewski M.(red.), Rozpoznanie Wojskowe -

Cz. I, II, III.

Rozpoznanie:

Obszar wiedzy dotyczący

terenu, warunków

atmosferycznych, działalności

i możliwości prowadzenia

walki przez aktualnego lub

potencjalnego przeciwnika.

W rozumieniu rzeczowym

–

to zespół sił i środków służących do

spełniania czynnościowych funkcji

rozpoznania i wyróżniający się

spośród innych wojsk specyfiką

uzbrojenia, wyposażenia

technicznego, organizacją, sposobem

działania oraz szkolenia.

W rozumieniu czynnościowym

pod pojęciem działalności rozpoznawczej

należy rozumieć zespół przedsięwzięć

(działań) obejmujących zdobywanie,

przetwarzanie i rozpowszechnianie o

przeciwniku i obszarze działań ,

niezbędnych do przygotowania i

prowadzenia walki lub innego rodzaju

działań wojskowych.

Istota rozpoznania

polega na zdobywaniu bezpośrednio na

stronie przeciwnej, uzyskiwanie od

sąsiadów, podwładnych, przełożonego

oraz przekazywanie (dostarczanie

dowódcy, informowanie podwładnych i

sąsiadów) informacji o przeciwniku,

terenie i pogodzie. Informacje te, po

przetworzeniu, w postaci ocen

możliwości i prognoz działalności strony

przeciwnej, stanowią podstawę

przygotowywania i prowadzenia działań

taktycznych (walki).

Celem rozpoznania

jest posiadanie pełnej (kompletnej)

informacji obrazującej stan aktualny i

rozwój sytuacji u przeciwnika oraz

określającej warunki terenowe i

pogodowe pola walki, które potrzebne są

dowódcy (sztabowi) i pododdziałom do

właściwego przygotowania i pomyślnego

prowadzenia walki (działań taktycznych).

Zadania rozpoznania w natarciu :

do czasu rozpoczęcia natarcia



wykrycie położenia przeciwnika na przedniej linii

obrony oraz ustalenie jego składu i ugrupowania

bojowego;



wykrycie środków ogniowych, głównie

przeciwpancernych na przedniej linii obrony;



ustalenie rozmieszczenia zapór inżynieryjnych

przed przednią linią obrony i w głębi ugrupowania

bojowego przeciwnika;



wykrycie luk i otwartych skrzydeł w ugrupowaniu

oraz sposobu ich zabezpieczenia;



wykrycie stanowisk dowodzenia, posterunków -

obserwacyjnych, rozpoznania radiolokacyjnego i

radioelektronicznego oraz punktów

naprowadzania lotnictwa.

w czasie trwania natarcia:



ustalenie kierunków wycofania pododdziałów

przeciwnika i kolejnych linii obronnych oraz stopnia

ich rozbudowy inżynieryjnej i obsadzenia wojskami;



wykrycie rejonów ześrodkowania pododdziałów

przeciwnika i charakteru ich działań bojowych, a

zwłaszcza ciągłe śledzenie jego odwodów;



ustalenie czasu wyjścia, kierunków przegrupowania

i linii rozwinięcia odwodów;



wykrycie kolejnych rejonów rozwinięcia stanowisk

dowodzenia, artylerii i środków rozpoznania i WRE;



zdobycie wiadomości o terenie po stronie

przeciwnika, a w szczególności możliwości jego

przekroczenia (pokonania), stanie dróg, przepraw i

brodów oraz rejonach zniszczeń, pożarów i

zatopień, a w razie konieczności ustalenie i

rozpoznanie kierunków ich pokonania lub obejścia.

W obronie

do najważniejszych zadań

będą należały wykrycie i ustalenie:



czasu i kierunku podejścia pododdziałów

przeciwnika do linii styczności oraz linii

ataku;



rejonów rozmieszczenia SD, WŁ, środków

rozpoznania i zakłóceń;



rejonów rozmieszczenia środków

ogniowych i artylerii;



wykrycie punktu ciężkości;



wykrycie drugich rzutów i odwodów,

ustalenie czasu, kierunków i linii ich

wprowadzenia do walki.

Celowość

–

ścisłe podporządkowanie przedsięwzięć

rozpoznawczych ogólnej koncepcji prowadzenia walki i

zapewnieniu wykonania zadania bojowego.

Ciągłość

- nieustanne prowadzenie rozpoznania zarówno

podczas przygotowania, jak i w toku walki, w dzień i w

nocy, w każdej sytuacji oraz w różnych warunkach

terenowych i atmosferycznych.

Aktywność

- uporczywe dążenie dowódców i żołnierzy do

zdobywania potrzebnych wiadomości w każdych

warunkach, wydzielonymi siłami i środkami stosując

wszystkie dostępne sposoby.

Terminowość

- zdobywanie i dostarczanie

dowódcy, danych rozpoznawczych w ściśle

określonym czasie, aby można je było

wykorzystać w czasie podejmowania

decyzji do użycia środków odpowiednio do

zmiany sytuacji i wykonywanego zadania.

Skrytość

- zachowanie w tajemnicy

przedsięwzięć rozpoznawczych oraz ukryciu

przed przeciwnikiem kierunku głównego

wysiłku rozpoznania.

Wiarygodność

zdobywanie wiadomości

rozpoznawczych, odpowiadających

faktycznej sytuacji, a także wykrycie i

dokonanie

oceny rzeczywistych i

pozornych działań oraz obiektów strony

przeciwnej.

Dokładność określania współrzędnych

obiektów (celów)

- ustalenie ich miejsca

rozmieszczenia z dopuszczalnymi błędami,

przyjmowanymi w planowaniu użycia

środków rażenia i wynoszącymi dla:

moździerzy i artylerii lufowej

25 m;

artylerii rakietowej 50 m; rakiet

100

Działania rozpoznawcze

misja realizowana przez element

rozpoznawczy przy pomocy

dostępnych sposobów działania w celu

zdobycia/pozyskania informacji o

przeciwniku oraz obszarze i warunkach

hydrometeorologicznych. Mogą one

zostać zainicjowane w wyniku

dozorowania obszaru lub wniosków z

analizy informacji w ramach procesu

informacyjnego.

Źródła informacji o przeciwniku:



działania jego pododdziałów;



jego uzbrojenie, sprzęt i wyposażenie;



dokumenty bojowe przeciwnika (mapy,

szkice, schematy, pisma, rozkazy itp.);



dokumenty osobiste żołnierzy przeciwnika;



przechwycone relacje łączności przeciwnika;



niewypały, odłamki pocisków;



walczące pododdziały;



meldunki podwładnych;



przełożony;



ludność cywilna (miejscowa).

Obserwacja

podstawowy i powszechnie stosowany

sposób prowadzenia rozpoznania, a także

nieodzowny elementem każdego działania

wojsk. Umożliwia ona zdobycie aktualnych i

wiarygodnych wiadomości o przeciwniku,

wojskach własnych i terenie.

Jest to zorganizowane, ciągłe, uważne i

systematyczne śledzenie działań

przeciwnika w określonym terenie, w celu

zdobywania aktualnych wiadomości i

natychmiastowego informowania dowódców

i sztabów o położeniu wojsk przeciwnika.

Podsłuch

Uzupełnia obserwację zwłaszcza w nocy i w

warunkach ograniczonej widoczności.

Stosowany najczęściej w warunkach

bezpośredniej styczności z przeciwnikiem oraz

w czasie działania w jego ugrupowaniu.

Pozwala na ustalenia charakteru działalności

przeciwnika, rejonów rozmieszczenia

pododdziałów , czasu odejścia lub luzowania,

rejonów stanowisk ogniowych artylerii,

moździerzy i innych środków ogniowych. Może

być organizowany także w celu uzyskania

wiadomości bezpośrednio z wnętrz

pomieszczeń lub wozu bojowego.

Patrolowanie

aktywny sposób prowadzenia rozpoznania,

zwiększającym jego zasięg. Pozwala na

stosunkowo szybkie przeszukiwanie

określonych obszarów oraz wykrywanie i

rozpoznawanie obiektów przeciwnika

znajdujących się poza zasięgiem bezpośredniej

obserwacji.

Prowadzi się je we wszystkich rodzajach

działań taktycznych i we wszystkich warunkach

Wypad

Polega na skrytym podejściu i

niespodziewanym ataku pododdziału

(grupy wypadowej) na zawczasu

zaplanowany i rozpoznany obiekt w celu

ujęcia jeńców, zdobycia dokumentów,

wzorów uzbrojenia i wyposażenia. Wypad

może być wykonywany w warunkach

nocnych lub dziennych. Wypad organizuje

się na rozkaz dowódcy oddziału wzwyż.

Zasadzka

skryte rozmieszczenie pododdziału i (z chwilą

podejścia przeciwnika) wykonaniu na niego

nagłego, krótkotrwałego i niespodziewanego

uderzenia. Stosuje się ją we wszystkich rodzajach

działań podczas rozpoznania znajdujących się w

ruchu obiektów przeciwnika

Głównym celem zasadzki jest zdobycie wiadomości

o przeciwniku. W niektórych wypadkach jej celem

może być zadanie strat, opóźnienie

przegrupowania, oddziaływanie psychologiczne itp.

W czasie zasadzki niezbędne wiadomości uzyskuje

się chwytając jeńców, zdobywając dokumenty i

wzory uzbrojenia (sprzętu bojowego), a także

zmuszając przeciwnika do rozwijania sił i środków,

co ułatwia ocenę ich ilości i rodzaju.

Rozpoznanie walką

sposób rozpoznania , w którym informacje o

przeciwniku zdobywa się działaniami

bojowymi (walką). Prowadzi się je w celu

sprawdzenia, udokładnienia lub zdobycia

danych o przeciwniku, których nie można

zdobyć innymi sposobami.

Do realizacji tego sposobu rozpoznania może

być wyznaczony pododdział zmechanizowany,

czołgów od szczebla batalionu (kompanii)

wzwyż ze środkami wzmocnienia. Jego

działanie wspiera się ogniem artylerii, a

niekiedy uderzeniami śmigłowców i lotnictwa.

Ten sposób rozpoznania wykorzystują również

elementy rozpoznawcze, zwłaszcza BPR.

Rozmowy z ludnością cywilną

(miejscową

)

Pytania zadawać ostrożnie i umiejętnie, tak by

nie zniechęcić rozmówcy. Pytać o rzeczy

proste, nie używać terminów wojskowych.

Uzyskanych informacji nie przyjmować

bezkrytycznie, gdyż często wiadomości mogą

być przesadzone. Pytania zadawać każdej

osobie oddzielnie, zachowując życzliwość i

poszanowanie godności i mienia mieszkańców,

co znacznie może ułatwić wykonanie zadania.

Każdą napotkaną osobę cywilną, która zbyt

gorliwie udziela informacji, należy traktować

podejrzliwie, zachowując wobec niej

szczególną czujność.

Elementy rozpoznawcze



etatowe pododdziały rozpoznawcze, lub

doraźnie (czasowo) wyznaczone siły i

środki do prowadzenia działań

rozpoznawczych (zdobywania

informacji) bezpośrednio na polu walki.



najmniejszy, zdolny do wykonania

postawionego zadania etatowy lub

czasowo stworzony pododdział grupa)

przeznaczona do zdobywania

wiadomości rozpoznawczych na polu

walki

odstawow

elementów rozpoznawcz



bserwato

rzy



zperacz



drużyny

patrolowe/załogi

drużyny

patrolowe/załogi

patrolowe/sekcje patrolowe;



posterunki obserwacyjne;



posterunki

technicznego

posterunki

technicznego

dozorowania pola walki;



patrole rozpoznawcze;



bojowe patrole rozpoznawcze;



patrole przeszukiwania terenu;



owietrzne patrole rozpoznawcze;



grupy rozpoznawcze/ zespoły grup

rozpoznawczych;



grupy

rozpoznawczo

–

grupy

rozpoznawczo

–

naprowadzające;



grupy wypadowe;



pododdziały

wyznaczone

pododdziały

wyznaczone

wykonania zasadzki;



oddziały do rozpoznania walką;



elementy rozpoznawcze rodzajów

wojsk;



inne w zależności od potrzeb

rodzajów wojsk i specyfiki działania

Obserwator

żołnierz, który prowadzi obserwację terenu w

wyznaczonym sektorze (kierunku). Jego

zadanie polega na wykrywaniu, na podstawie

cech demaskujących, obiektów przeciwnika

(celów: żołnierzy, środków ogniowych, zapór

inżynieryjnych itp.) i określaniu ich położenia

względem dozorów i innych obiektów

terenowych

Posterunek obserwacyjny

(PO)

doraźnie organizowany element

rozpoznawczy zdobywający informację o

przeciwniku i terenie za pomocą

obserwacji wzrokowej uzupełnianej, w

warunkach ograniczonej widoczności,

podsłuchiwaniem. Zadanie posterunku

obserwacyjnego polega na

obserwowaniu terenu w wyznaczonym

sektorze lub pasie, wykrywaniu oraz

określaniu położenia obiektów (celów)

przeciwnika, a także ustalaniu zmian

położenia i działalności obiektów

wykrytych wcześniej.

Podsłuch.

W warunkach ograniczonej widoczności

dowódca PO organizuje podsłuch.

Wyznaczonym żołnierzom wskazuje

miejsce podsłuchiwania (pożądanym jest,

aby zrobił to jeszcze w warunkach dobrej

widoczności), drogę dojścia, powrotu,

sposób ich zmiany, znaki lub sygnały

rozpoznawcze oraz zadania (na co mają

zwrócić szczególną uwagę w czasie

podsłuchiwania).

Drużyna (załoga) patrolowa

to doraźnie organizowany element

rozpoznawczy zdobywający informację o

przeciwniku i terenie za pomocą

obserwacji prowadzonej w ruchu, a

niekiedy także poprzez przeszukiwanie

obiektów terenowych. Prowadzi ona

rozpoznanie przed frontem pododdziału,

w odległości umożliwiającej

obserwowanie jej działania przez

dowódcę pododdziału oraz, w razie

konieczności, wsparcie ogniem

pododdziału .

Bojowy patrol rozpoznawczy (BPR)

doraźnie organizowany elementem

rozpoznawczym, przeznaczonym do

bezpośredniego rozpoznania przeciwnika oraz

terenu. Prowadzi działania przed frontem lub na

skrzydłach batalionu (kompanii) w pasie terenu

pomiędzy własnymi wojskami a przeciwnikiem, z

reguły w odległości umożliwiającej

obserwowanie jego działania oraz wsparcie

ogniem. Potrzebne informacje zdobywa stosując

obserwację, niekiedy podsłuchiwanie, zasadzki

oraz walkę. W sprzyjających okolicznościach

bojowy patrol rozpoznawczy może prowadzić

rozpoznanie w ugrupowaniu przeciwnika.

Samodzielny patrol rozpoznawczy

(SPR)

wysyła się w celu prowadzenia

rozpoznania przeciwnika i terenu. Z

zasady działa w ugrupowaniu

przeciwnika zdobywając informacje

poprzez obserwację, wykonywanie

zasadzek i napadów oraz walkę, gdy nie

może jej uniknąć lub nie ma innej

możliwości zdobycia informacji.

Grupa wypadowa (GW)

to element rozpoznawczy zdobywający

informacje sposobem wypadu. Wypad wykonuje

się na wcześniej wybrany i rozpoznany obiekt

przeciwnika położony na przednim skraju

obrony przeciwnika lub w jego pobliżu w celu

schwytania jeńca, zdobycia dokumentów,

egzemplarzy nowego uzbrojenia lub

wyeliminowania z walki ważnego obiektu.

Zadania dowódcy

pododdziału w zakresie

organizacji i prowadzenia

rozpoznania

Dowódca odpowiada za:



ciągłe dążenie do rozpoznania przeciwnika, jego

składu, zamiaru oraz możliwości działania;



przygotowanie dowódców drużyn i żołnierzy do

prowadzenia rozpoznania;



utrzymanie sił i środków prowadzących

rozpoznanie w stałej zdolności do działania;



zdobywanie i przekazywanie danych o aktualnej

sytuacji;



organizowanie i prowadzenie rozpoznania przed

walką oraz kierowanie działaniem podwładnych

w czasie jego prowadzenia;



kontrolowanie podwładnych oraz wpływanie na

rozwój sytuacji.

Document Outline