Chirurgia plastyczna w obrębie tułowia i kończyn

Założenia

Ubytki skóry i tkanek miękkich w obrębie

tułowia koryguje się przeważnie przez

plastykę typu płatowego. Wszystkie

warstwy objęte uszkodzeniem w obrębie

powłok brzusznych i klatki piersiowej

podczas postępowania rekonstrukcyjnego

wymagają szczególnego postępowania.
Początkowo wykorzystywano przesunięte

płaty bez określonego zaopatrzenia

naczyniowego, następnie płaty z

określonym osiowym przebiegiem naczyń.

Założenia – c.d.

Przesunięte płaty bez określonego unaczynienia
stosuje się obecnie wyjątkowo w celu pokrycia
większych ubytków. Szczególne miejsce zajmuje
naprawa bliznowatych ograniczeń ruchowych
pachy lub pokrycie ubytku po operacji zapalnie
zmienionych gruczołów potowych, ponieważ do
tego typu zabiegu naprawczego wykorzystuje się
możliwość uzyskania skóry przez wykonanie
większej liczby plastyk typu Z, przesunięcie płatów
typu VY z bocznej części ściany klatki piersiowej i
brzusznie lub grzbietowe uszypułowane płaty
Limberga.

Płat naramienno piersiowy –

zaopatrzony w osiowy pęczek

naczyniowy

Unaczynienie pochodzi od gałęzi przeszywających

biegnących z I, II i III przestrzeni międzyżebrowej.

Dążą one od tętnicy sutkowej wewnętrznej blisko

mostka z klatki piersiowej do płata i w nim biegną

równolegle do obojczyka w kierunku bocznym.

Omawiany obszar płata ograniczony jest od strony

dogłowowej przez obojczyk, bocznie przez obszar

stawu barkowego, ku dołowi przez linię równoległą

do obojczyka. Aby zaopatrzenie naczyniowe było

dobre, podczas preparowania należy uwzględnić

również rozcięgno piersiowe. Płatem można pokryć

ubytki w obrębie szyi i na twarzy do łuku

jarzmowego.

Płat naramienno piersiowy

Płat  zostaje  nacięty  od  strony  bocznej  i  wraz  z  rozcięgnem
piersiowym  należy  go  unieść;  przyśrodkowe  odgraniczenie
uwarunkowane  jest  przebiegiem  perforujących  gałęzi  tętnicy
sutkowej  wewnętrznej.  Miejsce  pobrania  płata  należy
zaopatrzyć za pomocą płata rozwarstwionego.
Stałe zaopatrzenie w krew płata w przypadku równoczesnego
pobrania rozcięgna piersiowego i płata; zapewnia to
wystarczające ukrwienie.  Dobrze nadaje się do pokrywania
ubytków w obrębie szyi i twarzy ze względu na kolor i jakość
skóry. Charakteryzuje się dużym promieniem skrętu,
sięgającym do łuku jarzmowego.
Miejsce pobrania musi być pokryte płatami rozwarstwionymi,
stąd niekorzystne kosmetyczne wyniki końcowe w miejscu
pobrania płata.

Płat skórny piersiowo -

nadbrzuszny

Płat  służy  do  pokrywania  ubytków  skóry  powstałych  po
poprzecznym  lub  skośnym  odjęciu  piersi,  ubytków  w
obrębie  przedniej  części  klatki  piersiowej  w  następstwie
owrzodzeń  popromiennych,  po  usunięciu  guzów  i  z  innych
przyczyn.
Płat ten ma ukrwienie osiowe przez boczne gałęzie tętnicy
nabrzusznej górnej. Ukrwienie to sięga aż do przedniej linii
pachowej. W obszarze przylegającym, płat jest ukrwiony
podobnie jak randompatternflap. Granice tego płata
skórnego tworzą od strony dogłowowej linia podsutkowa,
przyśrodkowo boczny brzeg pochewki mięśnia prostego
brzucha, bocznie przednia i środkowa linia pachowa i z dom
linia biegnąca 8—10 cm poniżej fałdu podsutkowego.

Płat skórny piersiowo -

nadbrzuszny

Pewne i stałe ukrwienie w wyniku zwykłego
preparowania płata.
Ze względu na rozmiary płata, nadaje się on
dobrze do naprawy ubytków skóry i tkanek
miękkich w obrębie przedniej części klatki
piersiowej.
Możliwe jest zamknięcie miejsca pobrania
płata bez przeszczepienia skóry.
Ograniczenie wielkości płata uwarunkowane
ukrwieniem.

Płat skórny piersiowo -

nadbrzuszny

Płat w opisanym rozmiarze zostaje nacięty i
uniesiony

boku

kierunku

przy

środkowym.  Zabranie  wraz  z  płatem  poniżej
leżącej  warstwy  mięśniowej  nie  poprawia
ukrwienia i dlatego można z tego zrezygnować.
Punktem  skręcenia  płata  jest  boczna  granica
pochewki

mięśnia

prostego

brzucha.

Preparowanie

dalej

kierunku

przyśrodkowym od tego punktu nie jest
zalecane.

Płat pachwinowy

Pokrywanie ubytków tkanek miękkich w obrębie narządów

płciowych i w okolicy podbrzusza, jak również pokrywanie

ubytków skóry w obrębie ręki i przedramienia
Zaopatrzenie w naczynia płata przez tętnicę okalającą biodro

powierzchowną, która odchodzi od tętnicy udowej około 2—3

cm poniżej więzadła pachwinowego i przebiega równolegle

do tego więzadła w kierunku bocznym do osiągnięcia przy

środkowego brzegu mięśnia krawieckiego. W tym miejscu

tętnica ulega podziałowi na gałąź powierzchowną i głęboką;

powierzchowna prze biega w płacie równolegle do więzadła

pachwinowego do kolca biodrowego górnego, gdzie ulega

podziałowi.
Wielkość płata odpowiada powierzchni położonej nad

więzadłem pachwinowym o szerokości 10 cm, przebiegającej

równolegle do więzadła pachwinowego, sięgającej od tętnicy

udowej do kolca biodrowego przedniego górnego.

Płat pachwinowy

Uniesienie płata następuje po jego nacięciu od strony bocznej na

powięzi mięśniowej do osiągnięcia bocznej granicy mięśnia

krawieckiego. W tym miejscu przecina się rozcięgno mięśniowe i

podczas uniesienia zostaje ono zabrane wraz z płatem. W kierunku

przyśrodkowym płat można mobilizować do miejsca wejścia

zaopatrujących naczyń krwionośnych. Po przemieszczeniu płata do

zaplanowanego położenia, miejsce pobrania przeważnie można

zamknąć szwem pierwotnym.
Korzyści to pewne, stałe zaopatrzenie w naczynia krwionośne.
Korzystne warunki do zaopatrzenia miejsca pobrania.
Jako płat uszypułowany nadaje się do pokrywania ubytków w obrębie

rąk.
Wady: do wykorzystania tylko w opisanym wymiarze.
Płat stosunkowo gruby. W razie zastosowania jako wolny płat do

przeszczepu technikami mikrochirurgicznymi pamiętać należy, że

szypuła jest krótka, a średnica naczyń krwionośnych niewielka.

Dolny płat skórny nadbrzuszny

Jako płat uszypułowany nadaje się do pokrywania

ubytków w obrębie narządów płciowych i rąk, jak

również w dolnej części brzucha. Nadaje się także jako

płat wolny przeszczepiany techniką mikrochirurgiczną.

Przekrój naczyń wynosi l—2 mm.
Płat zaopatrywany jest w krew przez tętnicę nabrzuszną

dolną powierzchowną. Można wytworzyć płat o długości

18 cm i szerokości 7 cm przebiegający strzałkowe od

więzadła pachwinowego w kierunku dogłowowym

odpowiednio do przebiegu tętnicy nabrzusznej dolnej

powierzchownej.
Tętnice i żyły uchodzą oddzielnie lub razem z tętnicą i

żyłą okalającą biodro powierzchowną do naczyń

udowych.

Dolny płat skórny nadbrzuszny

Odpowiednio

przebiegu

naczyń

płat

obejmować może równolegle do linii białej całą
grubość skóry i tkanki podskórnej aż do powięzi
mięśniowej. Po pobraniu płata, brzegi rany należy
podminować na poziomie rozcięgna mięśniowego
i warstwowo zamknąć bez napięcia brzegów rany.
Miejsce

pobrania

płata

można

zamknąć

pierwotnie.
Niestały przebieg naczyń krwionośnych.
W przeciwieństwie do płata pachwinowego,
przykra blizna w okolicy podbrzusza .

Płat łopatkowy i przyłopatkowy

Znajduje  zastosowanie  jako  wolny  płat  do  przeszczepienia
technikami mikrochirurgicznymi naczyń krwionośnych oraz jako
płat uszypułowany w celu pokrycia ubytków okolicy pachowej
Zaopatrzenie  naczyniowe  płata  do starcza  tętnica  okalająca
łopatkę,  która  odchodzi  przez  górną  przestrzeń  łopatkową  od
tętnicy  podłopatkowej,  kierując  się  na  plecy  i  na  wysokości
brzegu bocznego łopatki dzieli się na poziomą gałąź i zstępującą.
Kształt  płata  odpowiada  ostrokątnoowalnej  powierzchni  skóry,
położonej  równolegle  do  grzebienia  łopatki  z  jednej  strony  lub
równolegle  do  bocznego  brzegu  łopatki  z  drugiej  strony.
Przyśrodkowe  odgraniczenie  w  płacie  łopatkowym  stanowi
kręgosłup,  górne  -  grzebień  łopatki,  a  boczne  -  górna  szczelina
pachowa.  Długość  płata  może  wynosić  nawet  15-20  cm,  a
szerokość  około  10  cm.  Płat  przyłopatkowy,  przebiegający
równolegle  do  bocznego  brzegu  łopatki  ma  podobną  wielkość  i
umiejscowiony jest nad brzegiem łopatki.

Płat łopatkowy i przyłopatkowy

Płat  po  okrojeniu  zostaje  uniesiony  od  strony  przy
środkowej ku bocznej, przy czym odszukuje się punkt na
bocznym brzegu łopatki, w którym naczynie wchodzi do
płata  i  stąd  jest  następnie,  podczas  dalszego
preparowania,  uważnie  śledzony.  Jeżeli  płat  ma  być
wykorzystany do mikrochirurgicznego przeszczepienia,
wówczas  konieczne  jest  wypreparowanie  tętnicy  i  żyły
okalającej  łopatkę  przez  szczelinę  pachową,  aż  do
tętnicy  i  żyły  podłopatkowej.  Wszystkie  gałęzie
wychodzące  z  płata  należy  podwiązać.  Mięsień  obły
mniejszy można przeciąć w celu lepszego uwidocznienia
zaopatrujących  płat  naczyń.  Miejsce  pobrania  można
pierwotnie za mknąć w sposób typowy.

Boczny płat piersiowy

Spośród różnych płatów służących do zabiegów plastycznych bocznej

części klatki piersiowej, boczny płat piersiowy różni się tym, że jest

czystym płatem skórnym. Jest on zaopatrywany przez określony pęczek

naczyniowy i dlatego może być użyty jako płat do przemieszczenia, jak

również jako płat wolny. Znamienna dla płata jest średnia lub cienka

warstwa podskórna. Dlatego też jest on płatem alternatywnym dla

płatów łopatkowych i przyłopatkowych.
Trzy naczynia zaopatrują skórę i tkankę podskórną w bocznej okolicy

klatki piersiowej i pasze. Tętnica piersiowo-grzbietowa zaopatruje

przede wszystkim mięsień najszerszy grzbietu wraz z nad nim leżącą

skórą. Tętnica piersiowa boczna kończy się jako naczynie skórne po

oddaniu gałęzi odżywczych do mięśnia piersiowego większego. Jednakże

u około 15% ludzi nie występuje. Tętnica piersiowa boczna otoczona jest

żyłami o dostatecznym przepływie.
Górna granica płata określana jest przez tętnicę pachową, boczną

granicę stanowi brzeg mięśnia najszerszego grzbietu, a przyśrodkowy

brzeg nakłada się na brzeg mięśnia piersiowego większego. Dolny brzeg

płata odpowiada wysokości VIII żebra

Boczny płat piersiowy

uwidocznieniu

tętnicy

pachowej,

identyfikuje  się  odejście  tętnicy  piersiowej
bocznej,  często  znajdujące  się  pod  mięśniem
piersiowym  większym.  Następnie  unosi  się
płat  od  obwodu  w  kierunku  dośrodkowym,
starannie  oszczędzając  zaopatrujące  naczynia
krwionośne.

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia piersiowego większego

Płat może znaleźć liczne zastosowania, np. jako płat
uszypułowany na swoich naczyniach może być
wykorzystany do rekonstrukcji w obrębie części ustnej
gardła, policzków i okolicy skroniowej, do rekonstrukcji
przełyku, ubytków ściany klatki piersiowej, jak również
do czynnościowej rekonstrukcji w obrębie ramienia.
Naczyniami zaopatrującymi są tętnica piersiowo-
barkowa i towarzyszące żyły. Dodatkowo w
unaczynieniu bierze udział tętnica podobojczykowa.
Pęczek naczyniowy piersiowobarkowy przechodzi do
mięśnia w środkowej trzeciej części obojczyka. Ponadto
płat zaopatrywany jest przez gałęzie tętnicze
przechodzące z I do VI przestrzeni międzyżebrowej

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia piersiowego większego

Najpierw nacina się płat skórny, który pozostaje na rozcięgnie
mięśnia. Następnie odpreparowuje się mięsień od ściany klatki
piersiowej, unosząc go w kierunku bliższego końca. Naczynia
piersiowo-barkowe odnajduje się w rozcięgnie podpiersiowym,
po czym mięsień zostaje odłączony od podłoża w zaplanowanym
zakresie. Jeżeli ma zostać wykorzystany pasek mięśnia do
transportu płata skórnego, wówczas, po identyfikacji pęczka
naczyń piersiowo-barkowych przebiegających pod mięśniem,
nacina się go z dwóch stron, tworząc pasek mięśniowy
zawierający pęczek naczyniowy, niosący na swoim dolnym
końcu płat skórny. Zaopatrzony w naczynia i na obwodzie
zawierający płat skórny płat mięśniowy może z kolei podskórnie
zostać przeniesione do okolicy szyi lub twarzy. W celu lepszej
mobilizacji mięśnia można przeciąć boczny nerw piersiowy.

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia czworobocznego

Płat mięśniowo-skórny z mięśnia czworobocznego służy do

pokrywania ubytków w obrębie szyi, w dolnych częściach

twarzy, w jamie ustnej, jak również w okolicy tyłogłowia

Zaopatrzenie w naczynia mięsień czwororoboczny

otrzymuje przez tętnicę poprzeczną. Wywodzi się ona z

pnia tarczowo-szyjnego z tętnicy podobojczykowej. Pęczek

naczyniowy wchodzi do mięśnia i dzieli się na ramię

przednie i zstępujące.
Zgodnie z przebiegiem obu gałęzi można wytworzyć płaty

mięśniowo-skórne: poprzeczny i szyjno-ramienny, i

strzałkowo-grzbietowy płat mięśniowo-skórny mięśnia

czworobocznego. Mniejsze znaczenie dla ukrwienia mają

gałęzie tętnicy i żyły potylicznej i perforujące gałęzie

naczyń międzyżebrowych.

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia czworobocznego

Płat wyspowy nacina się na dolnym końcu mięśnia
czworobocznego między wyrostkami ościstymi kręgosłupa i
przyśrodkowym brzegiem łopatki. Po uwidocznieniu poniżej
leżącego mięśnia czworobocznego odszukuje się
przyśrodkowy brzeg mięśnia i odcina od przyczepów.
Następnie odpreparowuje się płat od podłoża i mobilizuje go
w kierunku karku, dogłowowo. W obrębie szczytu łopatki
należy zwrócić uwagę na to, aby rozdzielić mięsień
czworoboczny od mięśnia równoległobocznego. Przyczep
mięśniowy na łopatce zostaje z kolei przecięty i następuje
identyfikacja zaopatrzenia naczyniowego od dolnej
powierzchni mięśnia. Teraz można mięsień, leżący w postaci
pasma nad naczyniami, oddzielić aż do karku i wraz z
połączonym z nim płatem wyspowym skóry przemieścić do
zaplanowanej okolicy z ubytkiem tkanek miękkich.

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia czworobocznego c.d.

Jeżeli

potrzebny

jest

poziomy

płat

mięśnia

czworobocznego,  następuje  i  w  tym  przypadku  nacięcie
płata  wyspowego  skóry  na  przedniej  stronie  brzegu
mięśnia  czworobocznego  w  obrębie  szyi,  aż  do  brzegu
mięśnia  naramiennego.  Inną  możliwością  jest  nacięcie
płata  o  szerokości  8—10  cm,  w  centralnej  części
uszypułowanego  wraz  z  leżącym  poniżej  mięśniem
czworobocznym,  uwolnionym  od  przyczepu  obojczykowo-
barkowego. Należy przy tym zwrócić uwagę, aby pozioma
gałąź  naczyniowa  znajdowała  się  w  płacie,  który  zostanie
przemieszczony.  Ubytek  w  miejscu  pobrania  płata  w
każdym przypadku udaje się zamknąć szwem pierwotnym,
zatem zwykle przeszczepienie skóry nie jest potrzebne.

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia skośnego zewnętrznego

Płat z mięśnia skośnego zewnętrznego służyć może do

pokrycia ubytków na przedniej części ściany klatki piersiowej,

do rekonstrukcji kobiecej piersi i do zamknięcia ubytków

powłoki brzusznej.

Zaopatrzenie w naczynia płata mięśniowo-skórnego z mięśnia

skośnego zewnętrznego następuje przez odcinkowe gałęzie

naczyń między żebrowych i drogą odcinkowych gałęzi naczyń

lędźwiowych, które w przedniej linii pachowej przechodzą

przez przyczep mięśniowy na zewnętrzną stronę mięśnia i

przebiegają pod rozcięgnem, zaopatrując mięsień, do którego

w tym miejscu wchodzą. Ponadto górna część mięśnia

skośnego zewnętrznego zaopatrywana jest przez

przyśrodkowe perforujące gałęzie naczyń międzyżebrowych V

—VII, które do mięśnia wchodzą w środkowej linii

obojczykowej. Dolna część mięśnia otrzymuje ponadto

unaczynienie z tętnicy i żyły głębokiej okalającej biodro.

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia skośnego zewnętrznego

Unerwienie następuje przez gałązki mięśniowe nerwów
międzyżebrowych i lędźwiowych, które podobnie jak pęczki
naczyniowe wchodzą do mięśnia w przedniej linii pachowej,
aby między mięśniem i rozcięgnem biec w kierunku
przyśrodkowym. Cała skóra leżąca nad mięśniem
zaopatrywana jest przez perforujące naczynia mięśniowe
tak, że mięsień bocznie uszypułowany może zostać
przemieszczony jako płat mięśniowo-skórny
W zależności od położenia i rozmiarów ubytku
wymagającego pokrycia, można wykorzystać bocznie
uszypułowany płat mięśniowy z równolegle poprzecznym
ograniczeniem do linii środkowej brzucha. Skóra oczywiście
może być jako płat wyspowy przemieszczona wraz z poniżej
leżącym mięśniem

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia skośnego zewnętrznego

Po nacięciu obszaru skóry zaplanowanego do
przemieszczenia — uwidacznia się rozcięgno mięśnia
skośnego zewnętrznego — nacina się ją na bocznym brzegu
pochewki mięśnia prostego brzucha i oddziela bocznie od
rozcięgna mięśnia skośnego wewnętrznego. Następnie
nacina się poprzecznie w zaplanowanym wymiarze mięsień
skośny zewnętrzny tak, że wytwarza się uszypułowany
bocznie pas mięśniowo-rozcięgnowy wraz z leżącą nad nim
skórą. Mięsień można oddzielić od podłoża prawie do jego
przyczepu żebrowego, po czym może zostać przesunięty w
kierunku dogłowowym lub ku dołowi. Miejsce pobrania
zamyka się pierwotnie lub też za pomocą przeszczepu skóry
rozwarstwionej, w zależności od wiotkości powłoki
brzusznej.

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia pośladkowego dużego

Płat  mięśniowo-skórny  z  mięśnia  pośladkowego  dużego
znajduje  przede  wszystkim  zastosowanie  do  pokrywania
ubytków będących następstwem owrzodzeń odleżynowych w
okolicach przedkrzyżowych i kulszowych.
Poza tym może służyć jako wolny płat do mikrochirurgicznej
rekonstrukcji piersi.
Zaopatrzenie naczyniowe tego płata zapewniają dwa główne
naczynia:  odchodzące  od  tętnicy  pośladkowej  górnej  z
towarzyszącą  żyłą  i  tętnica  pośladkowa  dolna.  Naczynia  te
odpowiednio  wychodzą  z  otworu  gruszkowatego  górnego  i
dolnego  i  dochodzą  do  mięśnia.  Zaopatrzenie  nerwowe
mięśnia  następuje  przez  gałęzie  nerwu  kulszowego,  które
dochodzą do mięśnia jako nerwy pośladkowe dolne.

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia pośladkowego dużego

Płat skórny nacina się aż do mięśnia, następnie nacina się mięsień i

segment wybrany do transpozycji, który zostaje uwolniony z bocznego lub

przyśrodkowego przyczepu. W ten sposób preparuje się uszypułowany,

zawierający naczynia płat mięśniowo-skórny mięśnia pośladkowego

wielkiego, który można przemieścić ponad kością krzyżową i wykorzystać

do zamknięcia owrzodzeń odleżynowych znajdujących się na tym obszarze.
Aby nie utracić całkowicie czynności mięśnia, powinno się albo górny, albo

dolny segment mięśnia pośladkowego wielkiego pozostawić w pierwotnym

położeniu. Jeżeli zachodzi potrzeba pokrycia dużych ubytków nad kością

krzyżową, zaleca się wykonanie dwustronnej plastyki typu VY. W razie gdy

mięsień musi zostać podzielony, należy go rozdzielać w kierunku

przebiegu włókien, w linii łączącej środek kości krzyżowej w kierunku

krętarza większego. Przeniesienie pła ta jako rotacyjnego z obwodowe

umiejscowioną wyspą skórną następuje po oddzieleniu go od przyczepu na

krętarzu większym. Miejsce pobrania praktycznie zawsze można zamknąć

pierwotnie.

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia smukłego

Płat mięśniowo-skórny z mięśnia smukłego może znaleźć

zastosowanie do pokrycia ubytków w obrębie narządów płciowych,

pachwiny i jako wolny płat mięśniowo-skórny w innych okolicach ciała

Mięsień smukły odchodzi od kości łonowej i przyczepia się na

przyśrodkowym kłykciu kości piszczelowej. Główne naczynie

zaopatrujące to gałąź tętnicy głębokiej uda lub tętnicy okalającej uda

przyśrodkowej, wchodzi do mięśnia w górnej jego połowie. Ponadto

obwodowa trzecia część zaopatrywana jest bezpośrednio przez

gałęzie naczyniowe odchodzące od tętnicy udowej. Nerw pochodzi z

przedniej gałęzi nerwu zasłonowego. Leżąca nad mięśniem skóra

zaopatrywana jest przez naczynia mięśniowe.

Ten mały, wąski pasek skóry należy przed zabiegiem chirurgicznym

dokładnie wykreślić. W tym celu przeciąga się linię między spojeniem

kości łonowej i przyśrodkowym kłykciem kości piszczelowej. Mięsień

smukły i zaopatrywana przez niego skóra położone są grzbietowe od

wykreślonej linii. Dokładne oznaczenie zaopatrywanego obszaru

skóry możliwe jest dopiero po

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia smukłego

Ścięgno  mięśnia  smukłego  odszukuje  się  2—5  cm  nad  stawem
kolanowym  i  wypreparowuje  w  kierunku  dogłowowym.  Przedni
brzeg  zaopatrywanego  przez  mięsień  smukły  płata  skórnego
nacina  się  w  linii  między  spojeniem  łonowym  i  przyśrodkowym
kłykciem kości piszczelowej. Mięsień zostaje wypreparowany, po
czym w środku uda nacina się płat wyspowy skóry nad mięśniem
smukłym.  Ścięgno  mięśnia  smukłego  odcina  się  w  odcinku
obwodowym  i  wydziela  się  je  do  odnalezienia  zaopatrującego
naczynia.
W obrębie naczynia mięsień umocowuje się wraz z otaczającymi
tkankami, aby zapobiec wyciąganiu lub uszkodzeniu pęczka
naczyniowego. Obwodowa część mięśnia wraz z leżącą powyżej
skórą zostaje następnie przeniesiona do zaplanowanego
położenia. Miejsce pobrania można zwykle zamknąć szwem
pierwotnym.

Płat mięśniowo – skórny z

napinacza powięzi szerokiej

Płat ten doskonale nadaje się do pokrywania ubytków w okolicy
pachwinowej, aż do sromu krętarzem i nad kością kulszową.
Płat ten częściowo jest mięśniowo-skórny, częściowo
powięziowo-skórny, jeżeli zostaje wykorzystany wraz z powięzią
szeroką.
Zaopatrzenie w naczynia mięśnia napinacza powięzi szerokiej
zapewniają gałęzie tętnicy i żyły okalającej uda bocznej, które
docierają do mięśnia w oddaleniu o szerokość dłoni od
grzebienia kości biodrowej. Unerwienie pochodzi z gałęzi nerwu
pośladkowego górnego. Mięsień rozpościera się od grzebienia
kości biodrowej do przyczepu powięzi szerokiej, która znajduje
się w bliższym odcinku uda. Cała skóra nad mięśniem
zaopatrywana jest przez naczynia mięśniowe, a skóra nad
powięzią otrzymuje gałęzie naczyniowe z niej wychodzące

Płat mięśniowo – skórny z

napinacza powięzi szerokiej

Przedni brzeg płata rzutuje się na linię
przebiegającą od kolca biodrowego górnego do
kłykcia bocznego kości piszczelowej. Grzbietowe
ograniczenie płata oznaczone jest przez krętarz
większy. Długość w zależności od potrzeby
można wybrać od miejsca wejścia naczyń do
około szerokości dłoni nad stawem kolanowym

Płat mięśniowo – skórny z

napinacza powięzi szerokiej

Płat unosi się od obwodu w kierunku dogłowowym
od jego podłoża i wraz z powięzią szeroką preparuje
w kierunku dośrodkowym. Należy zwracać uwagę,
aby skóra pozostawała w bliskim kontakcie z
powięzią szeroką, dzięki czemu zapobiec można
uszkodzeniom na-czyń krwionośnych. Uruchamianie
płata w kierunku centralnym kontynuuje się aż do
miejsca wniknięcia naczyń.
Leżąca nad powięzią skóra może być wykorzystana
jako płat wyspowy lub jako uszypułowany płat
mięśniowo-skórny.

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia prostego uda

Mięsień prosty uda uszypułowany w środku może być

wykorzystany do pokrycia ubytków w okolicy

pachwinowej, krocza, dolnej powłoki brzucha, krętarza

większego i kości kulszowej, jak również w okolicy

grzbietowej miednicy .

Mięsień wychodzi w okolicy kolca biodrowego dolnego i

rozpościera się z pozostałymi częściami mięśnia

czworogłowego uda do rzepki.

Ukrwienie pochodzi z tętnicy i żyły okalającej uda

bocznej i osiąga mięsień na tylnej powierzchni około

szerokości dłoni od więzadła pachwinowego. Naczyniom

towarzyszą gałęzie nerwu udowego. Skóra nad mięśniem

uzyskuje ukrwienie z na czyń perforujących tak, że

można uzyskać długi płat, uszypułowany w odcinku

bliższym.

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia prostego uda

Płat nacina się w zależności od zapotrzebowania

odpowiednio do szerokości mięśnia prostego uda. Należy

przy tym zwrócić uwagę, aby nie uszkodzić skóry nad

rzepką i przez to zapobiec późniejszym zaburzeniom

ruchowym. Mięsień prosty uda, po uwolnieniu w kierunku

obwodowym około jednej szerokości dłoni nad stawem

kolanowym, zostaje uwolniony od mięśnia obszernego

pośredniego i następnie zmobilizowany od obwodu w

kierunku dośrodkowym. Około jednej szerokości dłoni

pod kolcem biodrowym górnym identyfikuje się pęczek

naczyniowo-nerwowy i wówczas ustalany jest punkt

obrotu płata mięśniowo-skórnego mięśnia prostego uda.

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia dwugłowego uda

Ten mięśniowo-skórny płat wykorzystywany jest przede

wszystkim jako VY płat do pokrywania owrzodzeń

odleżynowych w okolicy kulszowej.
Głowa długa mięśnia dwugłowego uda i mięsień półścięgnisty

odchodzą od guza kulszowego i skóra leżąca nad tymi

mięśniami w jednej trzeciej bliższej uda, jest ukrwiona przez

gałązki perforujące wychodzące z tych mięśni. W celu pokrycia

owrzodzenia odleżynowego umiejscowionego nad guzem

kulszowym, wytwarza się płat VY ze skóry z nad obu mięśni,

przecina głowę długą mięśnia dwugłowego oraz mięsień

półścięgnisty w odcinku obwodowym od płata VY. W ten

sposób udaje się bez trudności przesunąć płat mięśniowo-

skórny w kie runku dogłowowym i wykorzystać do przykrycia

owrzodzenia odleżynowego.
Miejsce pobrania zamyka się za pomocą plastyki VY .

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia brzuchatego łydki

Cały mięsień lub jedną z głów mięśnia brzuchatego łydki można

wraz z nad nim leżącą skórą wykorzystać do pokrywania ubytków w

tkankach. Pokrycie ubytku znajdującego się w jednej trzeciej górnej

goleni i w obrębie dolnej powierzchni stawu kolanowego możliwe

jest za pomocą przyśrodkowej lub bocznej głowy wspomnianego

mięśnia.
Głowa przyśrodkowa i boczna mięśnia brzuchatego łydki zostają

oddzielnie zaopatrzone przez jedną gałąź wychodzącą z tętnicy

podkolanowej. Naczynia wnikają do poszczególnych głów

mięśniowych w obrębie dołu pod-kolanowego i przebiegają w nich

w kierunku obwodowym. Unerwienie następuje przez gałęzie nerwu

piszczelowego tylnego. Skóra położona nad mięśniem zaopatrywana

jest w krew przez przenikające gałęzie mięśniowo-skórne i w

łączności z niżej leżącym mięśniem może zostać przemieszczona.
Obszar skóry nad poniżej leżącymi mięśniami znajduje się albo w

odcinku grzbietowo-przyśrodkowym, albo grzbietowo-bocznym na

tylnej powierzchni goleni.

Płat mięśniowo – skórny z

mięśnia brzuchatego łydki

Płat skórny nacina się na powierzchni grzbietowej goleni

albo bocznie, albo przyśrodkowo od linii środkowej. Jego

szerokość może odpowiadać szerokości dłoni. W razie

potrzeby można go wytworzyć obwodowe jako wydłużony

płat skórno-powięziowy. Płat nacina się od obwodu w

kierunku bliższym i wraz z pod nim leżącą powięzią

zostaje zmobilizowany od miejsca przejścia mięśnia w

ścięgno Achillesa. Następnie odcina się na ostro mięsień

od ścięgna Achillesa, w linii środkowej oddziela się go od

leżącej naprzeciwko głowy i starannie, oszczędzając

naczynia i nerwy, przemieszcza się go wraz z nad nim

leżącą skórą do zaplanowanego miejsca. Miejsce pobrania

w zależności od wielkości płata można zamknąć w sposób

pierwotny, lub też pokryć przeszczepem skóry

rozszczepionej

Płat z mięśnia płaszczkowatego

Mięsień płaszczkowaty nadaje się jako czysty płat

mięśniowy do pokrywania ubytków tkanek miękkich na

przedniej powierzchni środkowej jednej trzeciej goleni.
Mięsień

otrzymuje

ukrwienie

gałęzi

tętnicy

podkolanowej. Pęczek naczyniowy wkracza do mięśnia

w górnej jednej trzeciej długości mięśnia. Zaopatrzenie

nerwowe jest z gałęzi nerwu piszczelowego tylnego.
Jako płat mięśniowo-skórny nie jest odpowiednim

płatem, ponieważ nie ma w nim żadnych perforujących

naczyń krwionośnych. Aby wypadnięcie czynności po

dokonanej transpozycji mięśnia płaszczkowatego było

jak najmniejsze, zaleca się mobilizowanie tylko bocznej

lub przyśrodkowej połowy mięśnia, którą następnie

transponuje się .

Płat z mięśnia płaszczkowatego

Podłużne  cięcie  prowadzi  się  2—3  cm  przyśrodkowo  od  kości
piszczelowej,  rozpoczynając  od  kłykcia  przyśrodkowego  i
doprowadzając  je  do  kostki.  Następnie  nacina  się  rozcięgno
leżące  pod

skórą, co

umożliwia dojście

mięśnia

płaszczkowatego.  Po  oddzieleniu  mięśnia  płaszczkowatego  od
nad  nim  leżącego  mięśnia  brzuchatego  łydki  odcina  się  mięsień
płaszczkowaty od ścięgna Achillesa. Z kolei preparuje się mięsień
w kierunku dośrodkowym, przecinając między podwiązkami małe
obwodowe gałązki naczyniowe. Od środka goleni nie powinno się
już  żadnych  dalszych  naczyń  krwionośnych  przecinać.  W  celu
pokrycia  ubytku  można  pobrać  również  tylko  przyśrodkową
połowę  mięśnia  i  w  takim  przypadku  mięsień  rozdziela  się
strzałkowe  w  linii  środkowej.  Boczna,  pozostała  połowa  mięśnia
zaopatrywana  jest  przez  gałęzie  tętnicy  strzałkowej  i  zachowuje
swoją  czynność.  Miejsce  pobrania  skóry  w  każdym  przypadku
można zszyć szwem pierwotnym.

Płat z odwodziciela palca małego

Jako płat mięśniowo-skórny nadaje się wyłącznie do

zamykania małych graniczących z nim ubytków.

Jeżeli przemieszczeniu poddaje się cały mięsień

odwodziciela palca małego, jako czysty płat

mięśniowy zaopatrzony przez tętnicę i żyłę

podeszwową boczną, wówczas można graniczące z

nim ubytki pokrywać do wysokości bocznych kostek.
Mięsień bierze swój początek na kości piętowej i

przyczepia się u podstawy bliższego paliczka V

palca stopy. Ukrwienie i unerwienie pochodzi z

bocznego

podeszwowego

pęczka

naczyniowo-

nerwowego.

Płat z odwodziciela palca małego

Jeżeli ma być wykorzystany mięsień bez nad nim
leżącej skóry do pokrycia ubytku położonego
obwodowe od kostki bocznej, wówczas wykonuje się
cięcie na bocznym brzegu stopy, w odcinku
obwodowym przecina się ścięgno tego mięśnia, a
tętnica i żyła podeszwowa boczna — po odejściu gałęzi
do mięśnia odwodziciela palca małego — zostają
podwiązane i przecięte. Następnie uruchamia się
mięsień w kie runku dośrodkowym, uszypułowany
naczyniowe i nerwowo, i przemieszcza się go do
ubytku. Mniejsze ubytki na podeszwie można pokrywać
przesunięciem tego mięśnia wraz z leżącą nad nim
skórą.

Płat z odwodziciela palucha

krótkiego

Mięsień  ten  można  jako  czysty  płat  mięśniowy
przemieścić  do  okolicy  położonej  obwodowo  od
kostki  przyśrodkowej  i  na  powierzchnię  grzbietową
pięty.  Jest  nieodpowiedni  jako  płat  mięśniowo-
skórny.
Mięsień  odwodziciel  krótki  palucha  bierze  udział  w
tworzeniu  przyśrodkowego  sklepienia  stopy.  Jego
początek znajduje się na kości piętowej i przyczepia
się  do  bliższego  paliczka  palucha.  Zaopatrzenie  w
krew  i  unerwienie  pochodzą  z  przyśrodkowego
pęczka  nerwowo  -  naczyniowego,  z  którego
odchodzą gałęzie do mięśnia.

Płat z odwodziciela palucha

krótkiego

Po nacięciu skóry na przyśrodkowym brzegu stopy

w obszarze nie obciążanym odszukuje się mięsień

odwodziciel krótki palucha, przecina się ścięgno

blisko jego przyczepu i mobilizuje się mięsień w

kierunku dośrodkowym do zaopatrującego go

pęczka naczyniowo-nerwowego. Aby uzyskać

większą możliwość manewru rotacyjnego dla

przemieszczenia płata, można tętnicę podeszwowa

przyśrodkową podwiązać obwodowe od odejścia

gałęzi do mięśnia i przeciąć. W ten sposób udaje

się mięsień uszypułowany na kości piętowej

wykorzystać do pokrywania ubytków w obrębie

kostek i w okolicach tylnej pięty

Płat z zginacza krótkiego palców

Mięsień może służyć jako czysty płat mięśniowy
do pokrywania ubytków w obrębie dolnej i
grzbietowej powierzchni kości piętowej. Jako
płat mięśniowo-skórny można go wykorzystać
do pokrycia dolnej powierzchni kości piętowej.
Mięsień zginacz krótki palców rozpoczyna się
na przyśrodkowym brzegu kości piętowej i
przyczepia się ścięgnem na paliczkach
środkowych palców od II do V. Zaopatrzenie w
krew otrzymuje przeważnie przez gałęzie
tętnicy podeszwowej bocznej.

Płat z zginacza krótkiego palców

Do  transpozycji  mięśnia  bez  nad  nim  leżącej  skóry
wykonuje  się  cięcie  skórne  na  powierzchni  podeszwowej
stopy  i  odnajduje  mięsień  zginacz  krótki  palców.  Cztery
ścięgna tego mięśnia przecina się w odcinku obwodowym i
mobilizuje  się  mięsień  uszypułowany  na  naczyniach  i
nerwach.  Aby  uzyskać  największą  z  możliwych  ruchomość
mięśnia,  dla  pokrycia  ubytków  na  powierzchni  grzbietowej
kości  piętowej,  należy  przeciąć  tętnicę  i  żyłę  podeszwową
boczną obwodowe od odejścia gałęzi do mięśnia. Następnie
mięsień oddziela się od kości piętowej. W ten sposób można
go  jeszcze  więcej  zmobilizować.  Również  jako  płat
mięśniowo-skórny,  wraz  z  nad  mięśniem  leżącą  skórą,
można  go  wykorzystać  do  pokrywania  dolnej  powierzchni
okolicy kości piętrowej.

Płat powięziowo-skórny z

mięśnia pośladkowego wielkiego

Płatem powięziowo-skórnym można pokryć ubytki nad krętarzem, nad

guzem kulszowym i w okolicy pośladkowej.
Płat powięziowo-skórny zaopatrywany jest w krew z zstępującej gałęzi

tętnicy pośladkowej dolnej i przez towarzyszącą żyłę. Płat rozpoczyna

się na dolnym końcu mięśnia pośladkowego wielkiego i odpowiada

swoimi rozmiarami powierzchni grzbietowej uda. Skóra tej okolicy

unerwiona jest przez skórny nerw udowy tylny, który ciągnie się wzdłuż

powięzi ku dołowi i od daje gałęzie do nad powięzią leżącej skóry.

Zaopatrujący pęczek naczyniowy przebiega w środku między krętarzem

większym i kością kulszową z dolnego brzegu mięśnia pośladkowego

większego, pod powięzią przechodzi na udo i początkowo biegnie razem

z zaopatrującym nerwem, następnie oddzielnie — w kierunku

strzałkowym ku dołowi do dołu podkolanowego.
Rozmiary płata odpowiadają obszarowi zaopatrywanemu przez nerw

skórny uda tylny. Odgranicza tę powierzchnię dogłowowo punkt

krętarza większego i kości kulszowej, a od dołu przy-środkowy i boczny

kłykieć kości udowej.

Płat powięziowo-skórny z

mięśnia pośladkowego wielkiego

W zależności od rozmiarów wymagającego pokrycia
ubytku, nacina się dłuższy lub krótszy płat i wraz z
powięzią oddziela się go, idąc od obwodu w
kierunku dogłowowym Na wysokości między
guzami kulszowymi i krętarzem większym należy
na dolnej powierzchni powięzi odnaleźć odpowiedni
pęczek naczyniowy. Jeżeli to konieczne można ten
pęczek wydzielić jeszcze bardziej w kierunku
dogłowowym i wówczas przemieszcza się płat
powięziowo-skórny wraz z częścią mięśnia
pośladkowego większego. Miejsce pobrania płata
najczęściej można zszyć szwem pierwotnym

Płat grzbietowy stopy

Skóra na grzbiecie stopy wraz z leżącą pod nią powięzią

mogą służyć jako dobry materiał zastępczy tkanek miękkich

do mikrochirurgicznych przeszczepów skóry, szczególnie

wówczas, gdy wskazane są miękkie namiastki tkanek z

niewielką warstwą tkanki tłuszczowej podskórnej.
Skóra zaopatrywana jest przez pierwszą tętnicę śródstopia,

która jest gałęzią tętnicy grzbietowej stopy. Płat grzbietowy

stopy może znaleźć zastosowanie jako wrażliwy czuciowo

płat w połączeniu z drugą kością śródstopia lub I lub II

palcem stopy. Płat zaopatrywany przez tętnicę grzbietową

stopy rozciąga się od strony przyśrodkowej ścięgna mięśnia

prostownika długiego palucha ku bokowi przez ścięgno

prosto wnika palca V i od stawów śródstopno-palcowych

obwodowe do troczków ścięgien prostowników na stopie w

kierunku dogłowowym.

Płat grzbietowy stopy

Płat nacina się okrężnie |w zaplanowanych rozmiarach. Należy zwracać

uwagę na powierzchownie przebiegające żyły odprowadzające krew w

kierunku dogłowowym. Wybiera się największą żyłę, najlepiej nadającą

się do późniejszego zespolenia naczyniowego. Ponad to identyfikuje się

gałęzie powierzchowne nerwu strzałkowego na bliższym końcu płata.
Następnie, w jednej warstwie tuż nad tkankami ścięgien prostowników, a

mianowicie w kierunku przyśrodkowym do ścięgna mięśnia prostownika

długiego palców, a z boku do ścięgna mięśnia prostownika długiego palca

II stopy. Z kolei wypreparowuje się I grzbietową śródstopną tętnicę

przebiegającą w pierwszej przestrzeni międzypalcowej. W razie gdy nie

znajduje się jej na powierzchni mięśnia międzykostnego I, należy ją

odszukać w głębi tego mięśnia. Przecina się ją w odcinku obwodowym

pola operacyjnego, a podwiązany kikut bliższego odcinka umocowuje się

na płacie. Następuje dalsze preparowanie płata w kierunku dogłowowym,

starannie obserwując przebieg grzbietowej tętnicy śródstopnej, następ nie

przecina się ścięgno mięśnia prostownika krótkiego palucha i ostrożnie

odszukuje się w głębi miejsce połączenia między gałęzią łączącą, tętnicą

grzbietową stopy i grzbietową gałęzią I tętnicy śródstopnej

Kombinowany płat grzbietowy

stopy z kośćmi śródstopia I/II

oraz z I i II palcem stopy

Kombinację tę stosuje się w rekonstrukcji ubytków
kostnych i tkanek miękkich w obrębie ręki.
Pobranie kości śródstopia II palca najmniej
uszczupla statykę stopy. Dlatego też II kość
śródstopia

jest

najczęściej

wykorzystywanym

grzbietowym  płatem  skórno-kostnym  pobieranym
wraz z kością śródstopia.
Zaopatrzenie  naczyniowe  zapewniają  gałęzie  I
grzbietowej tętnicy śródstopnej, która przez i wkoło
grzbietowego  mięśnia  międzykostnego  wchodzi  do
okołookostnowej siatki naczyniowej kości.

Kombinowany płat grzbietowy

stopy z kośćmi śródstopia I/II

oraz z I i II palcem stopy

Należy zidentyfikować I grzbietową tętnicę
śródstopia, którą przecina się na obwodowym
brzegu płata, a kikut zostaje umocowany do
płata. Od obwodu w kierunku dogłowowym
następuje preparowanie, po uprzednim
przecięciu głębokiego więzadła poprzecznego
śródstopia. II kość śródstopia wraz ze
znajdującą się na niej błoną mięśniową
międzykostną i grzbietową tętnicą śródstopia
zostaje pobrana do przeszczepienia w
połączeniu z leżącym nad nią płatem skórnym.

Przegrodowo – i powięziowo –

skórny płat przedramienia

Płat promieniowy jest płatem powięziowo-skórnym względnie przegrodowo-

skórnym. Można go wykorzystać jako płat uszypułowany lub wolny do

przeszczepu technikami mikrochirurgicznymi w pokrywaniu ubytków w

obrębie ręki lub jako płat wolny w innych okolicach ciała.
Tętnica promieniowa lub łokciowa zaopatrują, gałęziami przebiegającymi w

przegrodzie międzymięśniowej, leżącą nad nimi powięź i skórę. Żyły

towarzyszące tętnicom i żyły pod skórne zapewniają nawrót żylny. Łokciowe

lub promieniowe nerwy skórne przedramienia umożliwiają zespolenia z

zachowaniem unerwienia czuciowego. Przed zastosowaniem płata

przedramienia należy sprawdzić drożność tętnicy promieniowej i łokciowej.

Korzystnymi cechami płata przedramienia w pokrywaniu ubytków w obrębie

ręki są podobne utkanie i kolor płata, jak również stosunkowo cienka

warstwa tkanki tłuszczowej w warstwie podskórnej. Po pobraniu większych

rozmiarów płata przedramienia na powierzchni promieniowej lub łokciowej

powstaje ubytek skóry, który w większości przypadków musi być pokryty

przeszczepem, przez co powstają zwracające uwagę blizny w miejscu

pobrania płata.

Przegrodowo – i powięziowo –

skórny płat przedramienia

Płaty przegrodowo-skórne przedramienia wymagają

precyzyjnej techniki operacyjnej. Szczególną ostrożność

należy zachować, starając się oszczędzać przegrodowo-

skórne gałęzie naczyniowe w przegrodzie i w obrębie skóry.

Uszkodzenie tych naczyń pociąga za sobą martwicę płata.
Ukrwienie ręki musi być zapewnione przez drugie naczynie

tętnicze w obrębie przedramienia. Zaleca się rekonstrukcję

pobranej tętnicy przez przeszczep żylny. Jeżeli płat

przedramienia zostanie wykorzystany, jako płat wyspowy

odwrócony, do pokrycia ubytku w obrębie ręki, odpływ

żylny może być zaburzony w następstwie istnienia

zastawek żylnych. Żylne zespolenie naczyniowe w miejscu

przyłożenia przeszczepu może usprawnić nawrót żylny.

Szczególną uwagę należy zwró cić na zapobieganie

uciskowi szypuły naczyniowej

Powięziowo skórny płat wyspowy

okolicy piszczelowej przedniej

Powięziowo-skórny płat zaopatrywany jest
przez przegrodowe gałęzie tętnicy i żyły
piszczelowej przedniej, może mieć rozmiary
wynoszące 10x7 cm i służy jako obwodowe
uszypułowany płat wyspowy piszczelowy
przedni do pokrywania ubytków w obrębie
kostek i pięty. Przyśrodkowe ograniczenie
płata wyznacza grzebień kości piszczelowej,
boczne — trzon kości strzałkowej.

Powięziowo skórny płat wyspowy

okolicy piszczelowej przedniej

Technika operacyjna. Oznacza się przebieg
tętnicy piszczelowej przedniej, a jej punkt
zwrotny wyznacza się około 5 cm nad kostką.
Nad przegrodowymi gałęziami tętnicy
piszczelowej przedniej nacina się powięziowo-
skórny płat w jednej trzeciej bliższej goleni i
uszypułowany na naczyniach piszczelowych
przednich przenosi się w kierunku
obwodowym w celu pokrycia ubytków tkanek
miękkich w obrębie kostki i pięty.

Plastyka brzucha

Celem plastyki brzucha jest
zwiększenie napięcia skóry brzucha,
wówczas gdy jest ona zwiotczała lub
zmieniona w postaci fartucha
tłuszczowego, oraz wzmożenie napięcia
mięśni brzucha, które z różnych
powodów mogą wykazywać objawy
rozluźnienia i rozstępu mięśni prostych

Plastyka brzucha

Zabieg plastyczny brzucha dokonuje się poprzecznym
cięciem skóry w okolicy nadłonowej, następnie oddziela
się

warstwę

skórno-tłuszczową

rozcięgna

mięśniowego aż do łuków żebrowych. Pępek nacina się
okrężnie i po napięciu skóry brzucha, wszczepia się go
w  nowym  umiejscowieniu.  Mięśnie  proste  brzucha
marszczy  się  w  linii  środkowej  w  celu  napięcia  ściany
mięśniowej brzucha.
Kombinacja  opisanego  postępowania  z  odessaniem
tłuszczu  może  być  wskazana  w  pojedynczych
przypadkach  i  może  przyczynić  się  do  uzyskania
lepszych wyników.

Plastyka brzucha

Linia cięcia, którą w zasadzie przeprowadza się

poprzecznie w okolicy nadłonowej i która w zależności od

rozmiarów wycinanej skóry i tkanki podskórnej sięgać

może od jednego kolca biodrowego górnego do drugiego,

przebiega albo w kształcie łagodnego W w pachwinie lub

u chorych otyłych w nadłonowym fałdzie skórnym. Ważne

jest, aby uwzględnić w planowaniu cięcia skórnego

„ulubiony strój kąpielowy operowanego”. W zależności od

rozwoju tłuszczowej tkanki podskórnej, można

dodatkowo, obok chirurgicznej plastyki powłoki

brzusznej, przeprowadzić odessanie tkanki tłuszczowej z

boków tułowia, ze wzgórka łonowego lub z otoczenia

pępka. Z wykorzystaniem elektro-koagulacji można

następnie, oddzielić struktury powłok brzucha na

poziomie rozcięgna, posuwając się od obwodu w kierunku

dogłowowym. Pępek należy okroić i kontynuując

preparowanie tkanek powłoki dochodzi się do łuku

żebrowego

Powikłania

Podczas określania rozmiarów
zaplanowanego wycięcia skóry należy
uwzględnić fakt, że zbyt silne napięcie w
obrębie płata skórno-podskórnego prowadzić
może do martwicy skóry. Chirurgiczne
usunięcie tkanki tłuszczowej z dolnej
powierzchni płata skórno-podskórnego może
również powodować zaburzenia krążenia krwi
z następową martwicą. Możliwe są również
takie powikłania, jak zakażenie rany, krwiak,
powikłania ogólne, np. zakrzepica i
zatorowość płucna

Plastyka brzucha - podsumowanie

•

Wskazaniem do przedstawionego postępowania jest wiotka

skóra i tkanka podskórna, nadmiar tkanki tłuszczowej, jak

również rozstęp mięśnia prostego brzucha-przepuklina.
• Z nadłonowego, poprzecznego cięcia skórnego, oddziela

się skórę i tkankę podskórną oraz marszczy się pochewkę

mięśnia prostego brzucha.
• W następstwie skrócenia struktur powłok brzusznych

następuje zwężenie brzucha i w wyniku tego wysokie

ustawienie przepony. W przypadku ograniczonej czynności

płuc, wystąpić mogą zaburzenia wentylacyjne. Z tego

powodu należy przed zabiegiem chirurgicznym

przeprowadzić badanie czynnościowe płuc.
• Z powodu podwyższonego ryzyka zatorowego w

następstwie zabiegów wykonywanych w obrębie powłok

brzusznych wskazane jest wdrożenie przed operacją

przeciwzakrzepowego leczenia profilaktycznego.

Plastyka ud

Celem naprężenia skóry uda jest zwiększenie

napięcia zwiotczałej, zwykle będącej w nadmiarze

skóry uda.
W zależności od rozległości zniekształcenia,

wywołanego przez zwiotczałą skórę i tkankę

podskórną, konieczne jest albo małe zwiększenie

napięcia na przyśrodkowej powierzchni uda, albo

też rozległe, obejmujące prawie cały obwód uda

zwiększenie napięcia skóry. Skojarzona metoda

wycięcia skóry uzupełniona odessaniem tkanki

tłuszczowej wykonywana jest w przypadku

lokalnego nadmiaru tkanki tłuszczowej.

Powikłania

W okolicach okołopłciowej i okołoodbytniczej

możliwe są zaburzenia w gojeniu się ran. Jeżeli

blizna powstanie wysoko w fałdzie pośladkowym

na powierzchni grzbietowej, wówczas widoczna

jest brzydka blizna w pozycji pochylonej. W razie

nie trzymania szwów, które zostały. wgłębione,

trudne do uniknięcia jest wytworzenie się

opadającej w kierunku obwodowym blizny.
Zaburzenia odpływu chłonki występują wówczas,

gdy wykonano dodatkowe nacięcia w okolicy

pachwinowej pośladkowej lub gdy wykonano cięcie

w kierunku strzałkowym na wewnętrznej

powierzchni uda.

plastyka ud - podsumowanie

Wskazania: wiotka skóra z lub bez
nagromadzenia się tłuszczu w tkance
podskórnej.
Tylko w wyjątkowych przypadkach
powinno się wykonywać okrężne
zwiększanie napięcia skóry uda.
Należy zwracać szczególną uwagę na
przebieg naczyń chłonnych na
wewnętrznej powierzchni uda.

Odsysanie tkanki tłuszczowej-

LIPOSUKCJA

Celem odsysania tkanki tłuszczowej jest zmniejszenie

ograniczonego nagromadzenia się w tkance podskórnej

podściółki tłuszczowej. Odsysanie tkanki tłuszczowej nie służy

zmniejszeniu rozległych obszarów tkanki tłuszczowej. Służy

jedynie do poprawy kształtów określonych obszarów ciała.
Tępymi igłami (kaniulami) o średnicy 1,5-8 mm z 1-3 otworów

bocznych za pomocą pompy próżniowej odsysa się tłuszcz z

dotkniętych obszarów ciała. Z nacięcia odległego 5-10 cm

wprowadza się igłę, tunelizując porusza się ją naprzemiennym

przesuwaniem ku przodowi i ku tyłowi. W ten sposób komórki

tłuszczowe zostają odessane i usunięte. Korzyścią z takiego

postępowania jest oszczędzenie i nie uszkodzenie większych

naczyń krwionośnych i nerwów. Opisanym postępowaniem

chirurgicznym usuwa się komórki tłuszczowe i zapobiega się

ich nowotworzeniu.

Liposukcja

Zabieg poprzedzają liczne badania, takie jak

morfologia krwi obwodowej, badania grupy krwi,

płytek krwi, HBS Ag, badania na obecność wirusa

HIV i HCV, EKG, oraz prześwietlenie klatki

piersiowej.
Przeciwskazaniem do operacji jest cukrzyca,

choroby układu oddechowego i układu krążenia,

nadczynność tarczycy, zaburzona krzepliwości krwi,

oraz żylaki.
Najlepszymi kandydatami do liposukcji, są z kolei

osoby z prawidłową wagą ciała, z mocną, elastyczną

skórą i z nadmiarem tkanki tłuszczowej w

określonych częściach ciała.

Wstrzykiwanie płynu

Sprowadza się do tego, że w miejsce z którego ma
zostać usunięty tłuszcz, wstrzykuje się jałowy
roztwór soli fizjologicznej, lidocainy i adrenaliny.
Lidocaina wykazuje właściwości znieczulające, z
kolei adrenalina powoduje obkurczanie naczyń
krwionośnych. Zabieg ten ułatwia więc odsysanie
tłuszczu i zmniejsza krwawienie. Z kolei
doświadczony chirurg stosując tą metodę potrafi
bardzo ładnie wymodelować sylwetkę pacjenta.
Zastosowanie jej redukuje również liczbę
podskórnych wylewów, oraz zmniejsza ryzyko
związane z pozostaniem na skórze nierówności.

Tumescent

Sprowadza się do tego, że przed zabiegiem, pacjentowi

wstrzykuje się dużą ilość płynów. Zazwyczaj jest ona

trzykrotnie większa niż ilość tłuszczu, który ma zostać

odessany. Zabieg z zastosowaniem tej techniki, jest

zwykle dłuższy o cztery, a czasem nawet o pięć godzin.

Często przeprowadzając go, nie trzeba już stosować

znieczulenia, gdyż ilość środka znieczulającego

zawartego we wstrzykiwanym płynie jest

wystarczająca. Podstawową wadą tej metody jest

jednak to, że nie jest ona zbyt dokładna. Z

zastosowaniem jej wiąże się duże prawdopodobieństwo

powstania podskórnych nierówności. Odmianą tej

techniki, jest technika "super wet". Ilość płynu

wstrzykiwana w tej technice, jest taka sama jak ilość

odsysanego tłuszczu. Dlatego też, wymaga ona zwykle

zastosowania dodatkowego środka znieczulającego.

Technika ultadźwiękowa

Metoda polegająca na wykorzystywaniu

ultradźwięków. Rozbijają one błony komórkowe

komórek tłuszczowych, ułatwiając tym samym

odsysanie tłuszczu. Tuż po operacji, na obszarze z

którego odessano tłuszcz może pojawić się obrzęk,

zasinienie, pieczenie i drętwienie. W miejscach

nacięć może z kolei wystąpić sączenie. W celu

zminimalizowania tych objawów zaleca się,

stosowanie ucisku, elastycznych opatrunków i

opasek. Lepszy efekt kosmetyczny i szybszy powrót

do zdrowia uzyskuje się również poprzez

wykonywanie specjalnych masaży.

Odsysanie tkanki tłuszczowej

W zasadzie odsysanie tłuszczu dokonywać można w każdej
okolicy ciała i można sposób ten skojarzyć z innymi
zabiegami mającymi za zadanie poprawienie kształtów
ciała. Konieczne jest ogólne zbadanie chorego przed
operacją oraz określenie poziomu czynników krzepnięcia.
Ponieważ omawiane postępowanie podczas usuwania
większych podściółek tłuszczowych nie zawsze przebiega
bez powikłań, należy podjąć szczególne środki ostrożności:
Tkanki i skóra muszą nadawać się do zabiegu odsysania.
Należy szczególną uwagę zwrócić na to, aby skóra nad
zaplanowanym miejscem odsysania charakteryzowała się
dostateczną elastycznością i kurczliwością, aby mogła się
następnie dostosować do nowych pooperacyjnych kształtów.