Ergonimia i Bezpieczeństwo Pracy

Określenie wydatku
energetycznego (WE)

Podczas wysiłku energia uzyskiwana jest w fazie:



początkowej - z glikogenu mięśniowego, głównie z

metabolizmu:



węglowodanów: glikogen mięśniowy, glukoza z osocza,

glikogen z wątroby, glukoza syntetyzowana na bieżąco w

wątrobie z kwasu mlekowego i inne.



wolnych kwasów tłuszczowych (tkanka tłuszczowa)



dalszej:



glukoza z krwi,



kwas mlekowy wytworzony w kurczących się mięśniach jako

substrakt może być zużywany przez mięśnie szkieletowe,

mięsień serca i do syntezy glukozy w wątrobie,



bardzo dalekiej, przy długotrwałych wysiłkach, występuje tzw.

dług tlenowy, organizm pozostaje pod kontrolą hormonalną.

Pomiar WE



Miarą wysiłku fizycznego są wskaźniki
fizjologiczne, gdyż WE jest do nich
proporcjonalny. Badania WE wykonuje się
jedynie dla wysiłku fizycznego typu
dynamicznego. W tym celu można stosować
jedną z trzech poniższych metod:



tabelaryczno-chronometrażową



gazometryczną



telemetryczną

Metoda tabelaryczno-chronometrażowa



wyodrębnieniu czynności elementarnych,



posegregowaniu ich wg określeń zawartych w

tabelach (opracowanych przez fizjologów), w których

określono wartości jednostkowego WE, właściwe dla

czynności składowych całego procesu ruchowego,



przeprowadzeniu dokładnego chronometrażu czasu

czynności wykonywanych przez pracownika,



wyliczeniu łącznej wartości WE przypadającej na

zmianę roboczą,



skonfrontowaniu wyniku z wartościami przypisanymi

dla danej kategorii stopnia ciężkości pracy oraz

dokonanie zakwalifikowania badanego typu

obciążenia.

Metoda gazometryczna



oparta jest na pomiarach wskaźników

wymiany gazowej jaka zachodzi w procesie

pracy między człowiekiem a otoczeniem.

Przy jej pomocy określa się ilość O

lub CO

względnie pobieranego, czy wydalanego

powietrza.



Przy pomocy tej metody można określić

wartość:



tlenu pobieranego dla wykonywania konkretnych

czynności,



maksymalnego poboru tlenu dla danego

osobnika w dniu pomiaru.

Metoda telemetryczna



oparta jest na proporcjonalności skurczów serca do

WE.



Możliwość zapisywania ich na taśmie EKG, czy

magnetofonowej zwiększa jej wierność interpretacji.



Na podstawie wartości częstotliwości skurczów serca

oblicza się WE, w czym pomocne są odpowiednie

tablice.



Dla prac przekraczających fizyczne możliwości

człowieka należy dodatkowo wykonywać pomiar czasu

restytucji tr, czyli czasu powrotu parametrów

fizjologicznych do stanu wyjściowego.



Na podstawie tej metody można również określić

stopień uciążliwości i ciężkości pracy, odnosząc wyniki

do wartości granicznych

Na podstawie uzyskanych wartości z
każdej z ww. metod można określić:



wydolność organizmu,



stopień wytrenowania



stopień ciężkości pracy.

Ogólna wydolność fizyczna jest to

zdolność organizmu do ciężkiej i

długotrwałej pracy bez głębszych zmian w

środowisku wewnętrznym (homeostazy).

Miarą jej jest maksymalne

pochłanianietlenu przez ustrój tzw. pułap

tlenowy.

Czynnikami decydującymi o
wydolności fizycznej człowieka są:



energetyka wysiłku (metabolizm

tlenowy i beztlenowy),



koordynacja nerwowo-mięśniowa

rożnych grup mięśniowych,



termoregulacja ustroju,



czynniki psychologiczne (motywacja,

subiektywna tolerancja zmian

wywołanych zmęczeniem),

charakterologiczne i zdrowotne.

OCENA OBCIĄŻENIA STATYCZNEGO



rodzaju przyjętej postawy ciała w trakcie

wykonywanych czynności,



stopnia wymuszenia zajmowanej pozycji i

pochylenia ciała,



możliwości zmiany przyjętej pozycji ciała,



położenia kończyn i ich czynności

ruchowych,



chronometrażu czasu pracy pracownika.

oparta jest na znajomości takich czynników jak:

Ocenę wykonuje się wg 3 stopniowej skali: małe,
średnie lub duże

Skutki obciążenia człowieka
wysiłkiem statycznym:



wywołuje szybki rozwoju zmęczenia (szybszy niż

wysiłek dynamiczny),



występuje zmniejszony przepływ krwi przez napięte

mięśnie, przy towarzyszących reakcjach

hemodynamicznych jak: wzrost ciśnienia krwi, i

przyspieszenie pracy serca,



ma miejsce ucisk mechaniczny na naczynia

krwionośne,



złe jest zaopatrzenie komórek w tlen i odprowadzenie

z nich szkodliwych substancji pochodzących z

przemiany materii (ich lokalne gromadzenie się i ucisk

na nerwowe zakończenia bólowe),



szybki ubytek mięśniowych zapasów,



lokalne zakłócenie homeostazy.

OCENA MONOTYPOWOŚCI
RUCHÓW ROBOCZYCH



W tym celu stosuje się metodę szacunkową.

Ponieważ w tego typu pracy biorą udział

jedynie niektóre grupy mięśni, występuje

więc stan miejscowego zmęczenia, dając

efekt uciążliwości pracy. W analizie brane

są pod uwagę:



stopień ograniczenia ruchowego,



liczba powtórzeń,



wielkość rozwijanych sił przez mięśnie będące w

trakcie pracy.



Ocenę tę przedstawia się również w 3

stopniowej skali.

OBCIĄŻENIE PSYCHICZNE
PRACOWNIKA



Ocenę przeprowadza się wg 5 stopniowej
skali, uwzględniając wcześniej stopień
uciążliwości pracy, analizując jej
następujące cechy:



niezmienność (jednostajność) procesu pracy,



niezmienność warunków pracy - środowiska,



konieczność zachowania stałego napięcia uwagi.



stopień skomplikowania wykonywanych operacji.

O stopniu monotonii świadczy
ilość występujących cech:



duża, gdy występują wszystkie 4-ry,



średnia, gdy występują 3,



mała, gdy występują 2 lub 1 z nich.

EFEKT FIZJOLOGICZNY
OBCIĄŻENIA CZŁOWIEKA PRACĄ



Podczas wysiłku występują zmiany

czynnościowe organizmu. O ich obrazie

decyduje zarówno intensywność wysiłku,

jak i czas jego trwania. Przyjęto stosować

dwa określenia tego stanu organizmu. W

przypadku zmian dotyczących w

przeważającym stopniu:



układu mięśniowego człowieka, określa się

jako zmęczenie fizyczne,



systemu nerwowego - jako zmęczenie

psychiczne.

Rozróżnia się następujące postacie
zmęczenia:



znużenie, które występuje przy nie dużym wysiłku,

zwłaszcza w przyp. monotonii, monotypii i przy braku

zaangażowania emocjonalnego,



podostre, występuje przy krótkotrwałym, o średnim

stopniu obciążenia, nie zagraża zdrowiu, szybko

ustępuje,



ostre, występuje po bardzo intensywnych a krótkich

wysiłkach,



przewlekłe, jest wynikiem kumulowania się

mniejszych zmęczeń, rozciągnięte jest w czasie,

trudne do rozpoznania,



wyczerpanie - wysiłek przewyższa możliwości

człowieka, typowe objawy to: drżenie mięśniowe,

nudności, powiększenie wątroby.

Czynniki wpływające na proces
zmęczenia:



rodzaj i intensywność wysiłku,



rodzaj wykonywanej czynności i czas ich

wykonywania,



ilość i długość przerw oraz moment ich wprowadzenia

w czasie pracy,



czynniki organizacyjne,



motywacja i stopień zaangażowania pracownika,



warunki: zdrowotne i adaptacyjne pracownika, jego

sposób odżywiania,



warunki środowiskowe,



długość i sposób wykorzystanie czasu odpoczynku

między poszczególnymi zmianami oraz wypoczynku

wakacyjnego.

Zmęczenie fizyczne charakteryzują
następujące objawy:



zmiany w układzie biochemicznym mięśnia,



wzrost produktów przemiany materii,



wyczerpanie zapasów energetycznych organizmu

(m.in. pojawienie się długu tlenowego),



pocenie się (odwodnienie organizmu, utrata

elektrolitów, co znacznie przyspiesza rozwoju

zmęczenia),



pogorszenie koordynacji ruchowo-wzrokowej

(spowolnienie ruchów, spadek sił mięśni i dokładności

ruchu),



spadek wydajności (wzrost liczby błędów, czasu

reakcji),



wzrost zagrożenia urazowego czy wypadkowego.

Zmęczenie psychiczne charakteryzują
następujące objawy:



zmniejszenie stopnia koncentracji,



utrudnione myślenie,



spowolnienie i osłabienie postrzegania,



spadek motywacji,



zaburzenia emocjonalne (apatia lub rozdrażnienie),



nastawienie systemu nerwowego na odpoczynek

(ziewanie, senność),



spadek wydajności pracy (wzrost: tR, liczby błędów),



spadek formy fizycznej, energii organizacyjnej,



wzrost zachorowań, urazów i wypadków.

Document Outline