Francja

Francja

• Francja (fr. France, wym. [fʀɑɑ̃s]),

Republika Francuska (République
Française, [ʀepyblik fʀɑɑ̃sɛz]) –
państwo, którego część
metropolitarna znajduje się w
Europie Zachodniej, posiadające
także zamorskie terytoria na innych
kontynentach. Francja
metropolitarna rozciąga się od
Morza Śródziemnego na południu do
kanału La Manche i Morza
Północnego na północy, oraz od
Renu na wschodzie do Zatoki
Biskajskiej na zachodzie. Francuzi
często nazywają swój kraj
l'Hexagone (sześciokąt) - pochodzi
to od kształtu Francji
metropolitarnej. (Po prawo godło
Francji.)

Paryż

• Paryż (fr. Paris) – stolica i

największa aglomeracja
Francji, położona w centrum
Basenu Paryskiego, nad
Sekwaną (La Seine). Miasto
stanowi centrum polityczne,
ekonomiczne i kulturalne
kraju. Znajdują się tu liczne
zabytki i atrakcje
turystyczne, co powoduje, że
Paryż jest co roku
odwiedzany przez ok. 30
milionów turystów. (Po lewej
Wieża Eiffla- symbol Paryża.)

Muzyka

• Francja (obok Włoch i Hiszpanii) jest

kolebką europejskiej muzyki artystycznej.
Już w czasach Karola Wielkiego rozwijała
się muzyka świecka (chansons de geste) i
religijna (w Cluny i innych klasztorach). W
średniowiecznych klasztorach rozwijał się
chorał, ale także muzyka nie służąca
liturgii. Na dworach rozkwitała sztuka
trubadurów i truwerów (najważniejszy -
Adam de la Halle). Od IX w. na terenach
dzisiejszej Francji rozwinęła się muzyka
wielogłosowa; w pocz. XII w. klasztorze St.
Martial w Limoges, pod koniec XII w. w
Paryżu (Notre Dame). Tam też
zanotowano imiona dwóch pierwszych,
znanych dziś historykom muzyki
kompozytorów: Leoninus i Perotinus.
Francja stała się wtedy centrum nowej
muzyki w Europie. ( Po lewej Jean-Philippe
Rameau od XIX w. uważany za symbol
"złotego wielu" w dziejach muzyki
francuskiej)

Chanson

• W XVI w. rozkwitła chanson, której

najwybitniejszym twórcą był Clément

Jannequin. Chanson, w której muzyka ilustruje i

komentuje wyszukany tekst, od tego czasu

może być uważana za reprezentatywny

gatunek muzyki francuskiej. Tendencję tę

rozwinęła aktywność poetów Plejady (Pierre

Ronsard i in.), którzy układali teksty chansons.

Najwybitniejsi kompozytorzy muzyki wokalnej

w czasach renesansu to także: Josquin des

Prés, Clemens non Papa, Claude le Jeune.

Okres klasyczny w muzyce

francuskiej

•

W odróżnieniu od innych krajów, okres od poł. XVII w. do

rewolucji 1789 zwany jest przez historyków francuskiej

sztuki, także muzyki, „klasycznym” (a nie barokowym).

[5] Był to okres wyjątkowego rozkwitu muzyki operowej i

instrumentalnej. Sprzyjał temu mecenat królewski,

zwłaszcza Ludwika XIV, który osobiście tańczył w wielu

baletach. Dla niego powstała też pierwsza w Europie stała

orkiestra, w której instrumenty były zdwajane (Le grande

bande des 24 violons du roi). Za czasów Ludwika XIV życie

muzyczne koncentrowało się wokół Wersalu i tam

kształtowano mody, które potem naśladowano na setkach

pomniejszych dworów w całej Europie. Balety i opery

komponował przede wszystkim Jean-Baptiste Lully, a po

nim Jean-Philippe Rameau. Fakt, iż przedstawienia opłacał

król, pozwalał na to, by były bardzo rozbudowanymi (5-

aktowymi) i efektownie zrealizowanymi widowiskami z

muzyką.

Wiek XIX i XX

•

W wyniku rewolucji powstawały utwory
okolicznościowe, ale szybko reprezentacyjny
charakter odzyskała opera, zwłaszcza, że
cieszyła się osobistym zainteresowaniem
Napoleona. Luigi Cherubini piał pierwsze opery,
które w nowej sytuacji – i dla nowej, szerszej
publiczności – zawierały liczne wątki
sensacyjne. W pierwszej połowie XIX wieku
rozwinęła się wielka opera historyczna, w której
niezwykle istotna była melodyjność partii
wokalnych oraz wystawność inscenizacji;
najważniejszym z kompozytorów takich oper
był Giacomo Meyerbeer. Rewolucji w dziedzinie
muzyki instrumentalnej dokonał Hektor Berlioz,
który w poważnym stopniu wpłynął na
romantyczną muzykę orkiestrową w całej
Europie. W drugiej połowie XIX w. opera
stawała się coraz bardziej liryczna (np. Faust
Charlesa Gounoda), a obok niej – dla kontrastu
- pojawiła się operetka (Jacques Offenbach).
Najważniejsi kompozytorzy działający w tym
czasie we Francji to także Georges Bizet, Cesar
Franck, Gabriel Fauré oraz Camille Saint-Saëns.
W tym czasie styl francuski rywalizował przede
wszystkim z niemieckim, od którego różnił się
paroma cechami.

•

Najsławniejszy utwór francuski z XX

wieku - Bolero Ravela, powstało w

1928 r. dla tancerki i bogatej

mecenaski sztuki Idy Rubinstein

Document Outline