Krótkowzroczność w 

inwestowaniu

Dr Tomasz Kucharski

•

Wyobraź sobie, że twoja prababka w 1925 
roku postanowiła zainwestować 1000 $ 
dla swojego potomka (czyli dla ciebie). 
Ktoś jej wtedy doradził, aby ulokowała te 
pieniądze wyłącznie w akcjach. Twój 
pradziadek także chciał pozostawić po 
sobie jakiś majątek, ale bał się, że gdy 
zainwestuje w akcje, to jego pieniądze 
mogą przepaść. Dlatego ulokował również 
1000 $ w bonach skarbowych. 

•

Po 70 latach (31 grudnia 1995 roku) 
dowiedziałaś się/dowiedziałeś się, że 
możesz odebrać spadek pozostawiony 
ci przez prababkę i pradziadka. Jak 
sądzisz, ile w tym momencie byty 
warte lokaty obu twoich przodków? 
Pamiętaj, ze i dziadek, i babcia 
zainwestowali kiedyś dokładnie po 
1000 $.

•

Jeżeli ktoś zainwestowałby w 1925 roku 
1000 $ wyłącznie w bony skarbowe, 
obawiając się ryzyka, to w 1995 roku 
byłyby one warte dokładnie 12 720 $. 
Jeżeli natomiast ktoś ulokowałby taką 
samą kwotę w portfelu akcji, to po 
upływie tych samych siedemdziesięciu 
lat dysponowałby kapitałem o wartości 
842 000 $ 

•

Jeden z prawnuków otrzymałby 66 razy 
większy spadek! 

•

W teorii finansów różnicę między 
stopami zwrotu z portfela akcji i z 
portfela wolnych od ryzyka bonów 
skarbowych nazywa się premią za 
ryzyko. Ta nazwa wynika z faktu, że 
jeśli się podejmuje wyższe ryzyko, to 
oczekuje się większego dochodu. 

•

Problem polega na tym, że ta różnica jest 
tak duża, że nie da się jej uzasadnić 
samym tylko efektem premii za ryzyko. 
Dlaczego?

•

Gdy sprawdzono, jak duża musiałaby być 
awersja inwestorów do ryzyka, aby mogła 
wyjaśnić ich oczekiwania w stosunku do 
zysku osiąganego z ulokowania pieniędzy 
w portfelu akcji, to okazało się, że ta 
awersja musiałaby być nieracjonalnie silna 

•

Wyobraź sobie, że ktoś zaproponował 
ci udział w grze, w której z 
prawdopodobieństwem równym 1/2 
można wygrać 200 zł lub z takim 
samym prawdopodobieństwem można 
przegrać 100 zł. Czy zdecydujesz się 
na udział w takiej grze?

•

A teraz wyobraź sobie, że powyższa 
gra zostanie powtórzona sto razy. 

•

Ludzie niechętnie akceptują 
jednorazowy udział w ryzykownej grze, 
a jednocześnie skłaniają się do udziału 
w takich grach, gdy są one wielokrotnie 
powtarzane. Innymi słowy, nasz 
stosunek do ryzyka zmienia się w 
zależności od tego, czy uczestniczymy 
w sytuacjach unikalnych 
(jednorazowych), czy też powtarzalnych