Wyjaśnienie pojęć: rehabilitacja –rewalidacja -fizjoterapia-niepełnosprawność i ich wzajemnie zależności

REHABILITACJA

(łac. habilitas – zręczność, sprawność)

REHABILITACJA

- według

definicji WHO, to

kompleksowe

postępowanie w

odniesieniu do osób

niepełnosprawnych

fizycznie i psychicznie,

które ma na celu

przywrócenie pełnej lub

możliwej do osiągnięcia

sprawności fizycznej i

psychicznej, zdolności do

pracy i zarobkowania oraz

zdolności do brania

czynnego udziału w życiu

społecznym.

REHABILITACJA c.d.



Rehabilitacja jest więc procesem medyczno-społecznym, który

dąży najogólniej mówiąc do zapewnienia osobom

niepełnosprawnym godziwego życia w poczuciu pożyteczności

społecznej i bezpieczeństwa społecznego oraz zadowolenia.



Polska konwencja rehabilitacji charakteryzuje się następującymi

cechami:

Powszechność

– rehabilitacja jest integralna częścią leczenia i

jest dostępna dla każdego człowieka.

Kompleksowość

– rehabilitacja jest zespolona w całym swoim

programie uwzględnia jej aspekt leczniczy, społeczny i zawodowy

Wczesność zapoczątkowania

– rehabilitacja rozpoczynana jest

możliwie jak najwcześniej, co poprawia jej wyniki i skraca okres

leczenia.

Ciągłość

- zapoczątkowany proces rehabilitacji kontynuowany

jest do końca, do osiągnięcia przez chorego maksymalnej

sprawności fizycznej, psychicznej, zdolności do pracy i zajęcia

właściwego miejsca w strukturze społecznej

REWALIDACJA

(łac. re – znów, valius – mocny)

REWALIDACJA

- jest to oddziaływanie zmierzające do

przywrócenia pełni sił osobom osłabionym poważną

choroba lub urazami. Celem zajęć rewalidacyjnych nie jest

wyrównywanie braków. Rewalidacja przystosowuje

upośledzonego do życia w społeczeństwie. Jej celem jest

stawianie na mocne strony dziecka oraz szukanie tego, co w

nim jest najlepsze.

Główne kierunki oddziaływań rewalidacyjnych:



Maksymalne usprawnianie, rozwijanie, wzmacnianie tych

wszystkich funkcji psychicznych i fizycznych, które są

najsilniejsze i najmniej uszkodzone.



Optymalne korygowanie funkcji zaburzonych i

uszkodzonych, defektów i zniekształceń.



Kompensowanie, czyli wyrównywanie przez zastępowanie.



Dynamizowanie rozwoju (stymulowanie).

FIZJOTERAPIA

Przez fizjoterapię rozumie się zespół

metod leczniczych

wykorzystujących zjawisko

reaktywności organizmu na

bodźce. Specjalistami z zakresu

stosowania fizjoterapii są

fizjoterapeuci.

W zależności od zastosowanego

bodźca rozróżnia się następujące

działy fizjoterapii:



Balneoterapię – naturalne czynniki

dostępne w uzdrowiskach



Klimatoterapię – bodźce

klimatyczne



Hydroterapię – woda, ciśnienie



Kinezyterapię – bodźce kinetyczne



Terapię manualną – ruch bierny



Masaż leczniczy – bodźce

mechaniczne



Fizykoterapię – bodźce fizyczne

np., ciepło, zimno, prąd

W jakim celu stosuje się

fizjoterapię?



Celem fizjoterapii jest usunięcie (jeśli jest to możliwe) procesów

chorobowych, zapobieganie nawrotom i postępowi choroby, usuwanie

dolegliwości, przywracanie sprawności.



Główne cele fizjoterapii to: zwalczanie bólu, zwalczanie stanów zapalnych,

usprawnianie czynności poszczególnych narządów; dodatkowo w przypadku

narządu ruchu

: zwiększanie siły mięśniowej, przywracanie prawidłowego

zakresu ruchu, przywracanie odpowiedniej długości i elastyczności tkankom

okołostawowym, stwarzanie optymalnych możliwości gojenia się struktur

wewnątrz- i około- stawowych a przy istniejących, niemożliwych do

usunięcia zmianach chorobowych osiągnięcie możliwie najlepszego stanu

funkcjonalnego oraz nauka "oszczędnego" korzystania z narządu ruchu.

NIEPEŁNOSPRAWNOŚĆ



Niepełnosprawność:

•

według WHO to wynikające z uszkodzenia i upośledzenia

funkcji organizmu ograniczenie lub brak zdolności do

wykonywania czynności w sposób lub w zakresie uważanym

za normalny dla człowieka.

•

według ETS (Europejski Trybunał Sprawiedliwości

)

niepełnosprawnością jest takie ograniczenie wynikające z

naruszenia funkcji fizycznych, umysłowych lub psychicznych

człowieka, które przeszkadza mu uczestniczyć w życiu

zawodowym.



Osobą niepełnosprawną

według WHO jest osoba, która

nie może częściowo lub całkowicie zapewnić sobie

możliwości samodzielnego normalnego życia

indywidualnego i społecznego na skutek wrodzonego lub

nabytego upośledzenia sprawności fizycznych lub

psychicznych.

STOPNIE

NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI

Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i

społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych wprowadziła

trzy stopnie niepełnosprawności



Znaczny stopień niepełnosprawności

obejmuje osoby z naruszoną

sprawnością organizmu, niezdolne do pracy albo zdolne do pracy jedynie w

warunkach pracy chronionej i wymagające stałej lub długotrwałej opieki i

pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji,

oznaczającą naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym

samodzielne zaspokajanie takich podstawowych potrzeb życiowych, jak

samoobsługa, poruszanie się, komunikacja i komunikowanie się.



Umiarkowany stopień niepełnosprawności

obejmuje osoby z naruszoną

sprawnością organizmu, niezdolne do pracy albo zdolne do pracy jedynie w

warunkach pracy chronionej lub wymagające czasowej albo częściowej pomocy

innych osób w celu pełnienia ról społecznych



Lekki stopień niepełnosprawności

obejmuje osoby z naruszoną sprawnością

organizmu powodującą w istotny sposób obniżenie zdolności do wykonywania

pracy w porównaniu do osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych w pełni

sprawnej psychicznie i fizycznie, lub też mające ograniczenia w pełnieniu ról

społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty

ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne

ZALEŻNOŚCI



Osoba niepełnosprawna

podlega

rehabilitacji

na różnych poziomach

m.in. fizycznym, psychologicznym.

Fizjoterapia

ma za zadanie

przywrócenie osobie maksymalną

możliwą sprawność ruchową z kolei

rewalidacja

ma na celu przystosowanie

osoby niepełnosprawnej do życia w

społeczeństwie i radzenia sobie w życiu

codziennym.

Document Outline