Wyłącznik
różnicowoprądowy
Wyłącznik
różnicowoprądowy
Wyłącznik różnicowoprądowy
Wyłączniki różnicowoprądowe są wyłącznikami ochronnymi o działaniu niezależnym od
napięcia sieci do użytku domowego i podobnego.
Przeznaczone są do ochrony przed porażeniem prądem elektrycznym przez dotyk
pośredni, zapobiegając pojawianiu się długotrwałych niebezpiecznych dla życia napięć
na obudowach i osłonach urządzeń elektrycznych.
Podstawowym elementem wyłącznika różnicowoprądowego jest przekładnik sumujący w
postaci toroidalnego rdzenia magnetycznego, przez który są przeprowadzone przewody
czynne instalacji (fazowe i neutralny), lecz nie przewód ochronny PE. Jeżeli odbiornik i
instalacje za wyłącznikiem są całkowicie sprawne, to suma prądów przepływających
przewodami fazowymi i neutralnym jest równa zeru i wyłącznik daję się załączyć oraz
pozostaje w pozycji załączonej. Jeżeli jednak nastąpi zwarcie doziemne zagrażające
porażeniem elektrycznym, to część prądu przepływa przewodem ochronnym
bezpośrednio do ziemi lub przez ciało człowieka i nie wraca przewodem neutralnym tak,
że suma prądów przepływających przewodami fazowymi i neutralnym przechodzącymi
przez okno przekładnika sumującego jest różna od zera.
W obwodzie magnetycznym przekładnika pojawia się zmienny strumień magnetyczny,
który w obwodzie wtórnym przekładnika indukuje napięcie, powodujące zadziałanie
wyłącznika w bardzo krótkim czasie (setne części sekundy) i wyłączenie uszkodzonego
obwodu.
Podstawowymi parametrami wyłączników różnicowoprądowych jest prąd znamionowy
ciągły IN, jaki może przepływać długotrwale przez wyłącznik, oraz znamionowy prąd
różnicowy I∆N pod wpływem którego powinno nastąpić zadziałanie wyłącznika.
Wyłączniki różnicowoprądowe są budowane przeważnie na prądy znamionowe ciągłe o
natężeniu od 6 do 63 (125) A oraz prądy znamionowe różnicowe I∆N o natężeniu
równym 10, 30, 100, 300 i 500mA. Wyłączniki, których prąd I∆N=10 i 30mA nazywa się
wysokoczułymi. Przy istnieniu w obwodzie sprawnego wyłącznika różnicowoprądowego
wysokoczułego nawet bezpośrednie dotknięcie przewodu pod napięciem przez
człowieka stojącego na dobrze przewodzącym podłożu (np. na mokrej podłodze w
łazience) nie powinno spowodować nieszczęśliwego wypadku, bowiem szybko zadziała
wyłącznik. Nie oznacza to jednak, że nie trzeba zachowywać ostrożności.
Wyłączniki są budowane na prąd różnicowy:
#sinusoidalny (wyłączniki typu AC);
#sinusoidalny oraz wyprostowany jedno- i dwupołówkowo (wyłączniki typu A);
#sinusoidalny, wyprostowany jedno- i dwupołówkowo oraz prą stały (wyłączniki typu
B);
Najbardziej rozpowszechnione są wyłączniki typu AC, najtańsze i zadowalająco
skuteczne w zdecydowanej większości instalacji. Wyłączniki typu AC powinny być
stosowane w instalacjach z jednofazowymi odbiornikami U klasy ochronności (o
obudowach metalowych, przystosowanych do połączenia z przewodem ochronnym PE),
zasilanym z urządzeń prostownikowych.
Wyłączniki typu B powinny być z kolei stosowane w instalacjach przemysłowych z
trójfazowymi urządzeniami zasilającymi odbiorniki prądu stałego lub z przetwornicami
częstotliwości zasilającymi silniki o regulowanej prędkości kątowej przez zmianę
częstotliwości napięcia zasilającego.
Zastosowanie
• Wyłącznik różnicowoprądowy jest stosowany
jako ochrona dodatkowa, obok
"samoczynnego wyłączenia zasilania"
działającego przy bezpośrednim zwarciu faza-
obudowa. Wykrywa on znacznie mniejsze
prądy upływu, które mogłyby nie spowodować
zadziałania
ze
względu na dużą
(na przykład
ciała ludzkiego).
• Wyłączniki różnicowoprądowe stosuje się w
(na odcinku z
rozdzielonymi przewodami ochronnym PE i
neutralnym N),
, oraz (rzadko)
Koniec