Uzbrojenie PKW Irak
Opracowali:
Szer.pchor. Michał Kowalczyk
Szer.pchor. Paweł Jędrych
Uzbrojenie PKW Irak
Opracowali:
Szer.pchor. Michał Kowalczyk
Szer.pchor. Paweł Jędrych
Sprzęt i wyposażenie
żołnierzy PKW Irak
•
Głównym zadaniem sił stabilizacyjnych w Iraku miało być utrzymywanie pokoju i pomoc narodowi irackiemu w
odbudowie struktur państwowych po latach reżimu Saddama Husajna. Dlatego władze wojskowe, planując
udział polskich żołnierzy w misji, wykluczały możliwość angażowania się w działania bojowe. Mając na uwadze
pokojowy charakter misji minimalizowano możliwość użycia ciężkiego sprzętu bojowego.
•
Jednak irackie realia zmieniły się, zmienił się więc także zakres zadań i wymagań w stosunku do żołnierzy
dywizji. Rosnące zagrożenie spowodowało, że podjęto starania mające poprawić bezpieczeństwo polskich
żołnierzy – do Iraku trafił sprzęt odpowiadający ich potrzebom.
•
Od początku trwania misji irackiej do PKW Irak skierowano m.in.:
•
śmigłowce różnych typów: Mi-8 (4 szt.), W-3 Sokół (5 szt.) oraz Mi-24D (6 szt.),
•
kołowe samochody opancerzone BRDM – 2,
•
samochody HMMWV (hummer) – 32 szt.,
•
samochody osobowo-terenowe HONKER, w tym 80 szt. SKORPION 3,
•
działa ZU 23-2 wykorzystywane do ochrony baz,
•
taktyczne radary pola walki MSTAR,
•
a także:
•
karabinki BERYL,
•
karabiny wyborowe,
•
karabiny maszynowe,
•
karabiny AK z noktowizorem
•
wkm NSW 12,7 mm,
•
celowniki noktowizyjne,
•
gogle noktowizyjne,
•
lornetki noktowizyjne,
•
ręczne granatniki przeciwpancerne - RPG 7,
•
karabinki - granatniki 7,62 mm wz.74 Pallad,
•
granatniki lekkie 40 mm wz.83.
•
KTO Rosomak
KTO Rosomak
•
Ogólna charakterystyka broni
Przeznaczenie: do walki, wykorzystania w misjach pokojowych i stabilizacyjnych,
transportu żołnierzy, prowadzenia rozpoznania i działań patrolowych oraz
dowodzenia pododdziałami specjalistycznymi.
Uzbrojenie: armata ATK Mk44 kalibru 30 mm i sprzężony z nią karabin
maszynowy UKM 2000C kalibru 7,62 mm oraz wyrzutnia granatów
dyspersyjnych (dymnych) kalibru 81 mm (6 szt.).
Zasilanie armaty: taśmowe dwudrożne lewostronne (dwie taśmy po 140 i 110
naboi).
Naprowadzanie: w płaszczyźnie poziomej i pionowej – elektryczne ze stabilizacją.
Układ napędowy: silnik SCANIA D1 12 56 A03 PE wysokoprężny, rzędowy, 6-
cylindrowy, z turbodoładowaniem i międzystopniową chłodnicą powietrza
dolotowego, chłodzony cieczą; pojemność skokowa 11,7 dm3, stopień sprężania
18:1, maksymalny moment obrotowy 1970 Nm.
Układ przeniesienia mocy: skrzynia biegów automatyczna ZF 7HP 902S Ecomat,
7 biegów do przodu, 1 do tyłu, napęd na wszystkie osie.
Celownik: dzienno-nocny celownik DNRS-288 firmy Kollsman i termowizyjna
kamera II generacji TILDE FC firmy Gallileo Avionica.
Wyposażenie specjalne: automatyczny system rozpoznania skażeń chemicznych
i promieniotwórczych ASS-1 Tafios (ProVision), system nawigacji lądowej GPS
UKZ-90 (PIT), system ostrzegania przed opromieniowaniem laserem Obra-3
(cztery czujniki SSP-1) (PCO).
•Dane taktyczno-techniczne
Wymiary: 7700x2830x2990 mm.
Masa bojowa: około 22 000 kg.
Masa bojowa wieży: 2850 kg.
Masa armaty: 156 kg.
Kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej: od –10o do
+60o.
Kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej: 360o.
Prędkość początkowa pocisku APFSDS-T: 1430
m/s.
Prędkość początkowa pocisku MP-T/SD: 1070 m/s.
Szybkostrzelność: ogień pojedynczy i zmienny
(teoretyczna szybkostrzelność 200 lub
400 strz./min).
Załoga: 3+8.
Moc silnika: 360 kW (483 KM).
Pojemność zbiorników paliwa: 325 dm3.
Prędkość maksymalna: 100 km/h.
Zasięg jazdy: 500 km.
Prześwit: zmienny 430 mm (położenie środkowe).
Zdolność pokonywania terenu:
– rowy o szerokości: 2,1 m,
– ścianki o wysokości: 0,5 m,
– brody o głębokości: 1,5 m,
– przeszkody wodne: pływa 10 km/h,
– wzniesienia o nachyleniu: 60O,
– wzniesienia o pochyleniu bocznym: 30O.
Amunicja do armaty
Typ naboju: scalony, 30x173 mm.
Rodzaje pocisków:, APFSDS-T, MP-T/SD, TP-T.
Masa naboju APFSDS-T: 695 g.
Masa naboju MP-T: 860 g.
Zapas przewożonej amunicji: 250 naboi do armaty
i 750 naboi do karabinu UKM-2000C 7,62 mm.
HMMWV
•
Pojazd typu HMMWV (High Mobility
Multipurpose Wheeled Vehicle) ma
masywną konstrukcję, jest niski i szeroki
(218 cm bez lusterek). W pełni obciążony
może pokonać wzniesienie drogi o
nachyleniu do 60% (31o) oraz poruszać
się poprzecznie po zboczu o nachyleniu
do 40% (22o). Pojazd może brodzić do
głębokości 76 cm bez zastosowania
zestawu do brodzenia, a przy
zastosowaniu tego zestawu może
pokonywać przeszkody wodne o
głębokości 152 cm. Posiada
dwuobwodowy, wspomagany
hydraulicznie, zasadniczy układ
hamulcowy oraz
czterobiegową automatyczną skrzynię
biegów, która ułatwia operowanie
pojazdem w trudnym terenie. Biegi
natomiast charakteryzują się długimi
przełożeniami, np. na pierwszym biegu
można jechać nawet z prędkością do
około 50 km/h (przy włączonym
przełożeniu skrzynki rozdzielczej na H).
Masa pojazdu – 3,5 t, poj. silnika – 6,5 l,
moc – 166 KM.
•
Opancerzony samochód rozpoznawczy
BRDM-2 (wersja 2rs) jest lekkim
pojazdem pływającym użytkowanym w
Wojsku Polskim od wielu lat. W przedniej
części kadłuba znajduje się przedział
kierowania, w środkowej – przedział
bojowy, a w tylnej – przedział napędowy.
W wieży jest zamontowany
wielkokalibrowy karabin maszynowy
KPWT kalibru 14,5 mm (z 500 nabojami) i
sprzężony z nim karabin maszynowy PKT
kalibru 7,62 mm (z 2000 nabojami).
W wozie zastosowano silnik GAZ-41 o
mocy 103 kW przy 3200 obr./min. BRDM-
2 jest wyposażony m.in. w telefon
wewnętrzny, radiostację, falochron, układ
centralnego pompowania kół oraz
wciągarkę. Masa bojowa wozu wynosi 7 t,
długość – 5,75 m, szerokość – 2,35 m,
wysokość – 2,31 m, prześwit – 0,43 m,
maksymalna prędkość jazdy – 100 km/h,
prędkość pływania – 10 km/h,
maksymalny zasięg jazdy – 750 km,
zdolność pokonywania przeszkód:
wysokość ściany pionowej – 0,4 m,
szerokość rowu – 1,25 m.
BRDM-2
HONKER-2000
•
Samochód ciężarowo-osobowy wysokiej
mobilności HONKER-2000 (fabryczna nazwa
HONKER-2324) jest produkowany od 2000 r. Jest on
zmodernizowaną wersją pojazdu HONKER-2323,
powstałą na podstawie doświadczeń uzyskanych w
polskich kontyngentach wojskowych na terenie
Półwyspu Bałkańskiego oraz z konieczności spełniania
norm proekologicznych. Konstrukcja samochodu
bazuje na ramie nośnej. Pojazd jest wyposażony w
silnik wysokoprężny ANDORIA typ 4CT90-1BE. Napęd
przekazywany jest przez skrzynię biegów o pięciu
przełożeniach i dwubiegową skrzynię rozdzielczą na
wszystkie koła.
HONKER-2000 wykorzystywany jest w wojskach
lądowych w wersji krytej twardym dachem (HARD-TOP
– fot.) lub krytej opończą (jednostki aeromobilne i
rozpoznawcze). Na bazie pojazdu HONKER-2000
produkowane są pojazdy specjalne: wozy dowodzenia,
działań psychologicznych, patroli rozminowania.
Ponadto na bazie jednostek remontowych wojsk
lądowych wykonano wersję lekko opancerzoną
SKORPION-3, która jest wykorzystywana w polskich
kontyngentach wojskowych do zabezpieczenia zadań
patrolowych i konwojowych.
•
Dane taktyczno-techniczne:
Maksymalna moc silnika: 68 kW/4100 obr./min.
Maksymalny moment obrotowy silnika: 205 Nm/2000
obr./min.
Układ napędowy (liczba kół, w tym napędzanych): 4x4.
Masa własna: 2350 kg.
Ładowność: 850 kg (8 osób + kierowca).
Zasięg działania: 650 km.
Wymiary (długość x szerokość x wysokość) - 4815 mm
x 1877 mm x 2248 mm.
Działo ZU 23-2
•
23 mm ciągniony przeciwlotniczy zestaw lufowo-
rakietowy ZUR-23-2S opracowano, wykorzystując
ZU-23-2, w połowie lat 80. w Wojskowym Instytucie
Technicznym Uzbrojenia, a wprowadzono do
uzbrojenia Wojska Polskiego w 1988 r. Zestaw jest
produkowany przez Zakłady Metalowe „Tarnów” w
Tarnowie. W porównaniu z pierwowzorem, ZUR-23-2S
wyposażono dodatkowo m.in. w stół startowy z dwiema
rakietami przeciwlotniczymi „Strzała-2M” (9K32M),
natomiast dotychczasowy celownik ZAP-23 zastąpiono
celownikiem tachometrycznym GP-1R z awaryjnym
celownikiem pierścieniowym, pozostawiając naziemny
celownik optyczny T-3. Obsługę zredukowano do 4
żołnierzy. W strzelaniu z dwóch 23 mm armat ZUR-23-
2S ma takie same możliwości ogniowe jak ZU-23-2,
natomiast w strzelaniu rakietowym może zwalczać
cele niskolecące z tylnej oraz przedniej półsfery,
poruszające się odpowiednio z prędkością 260 m/s i
150 m/s (przy kursie zbliżania i oddalania) w
warunkach widoczności optycznej. Masa zestawu w
położeniu marszowym wynosi 1120 kg, kąt ostrzału
rakiet w płaszczyźnie pionowej – od -20° do +90°,
wysokość celu zwalczanego przez rakietę: maksymalna
– 2300 m, minimalna – 50 m, maksymalna odległość
celu zwalczanego przez rakietę
z tylnej półsfery (lecącego na kursie oddalania) –
4200 m, z przedniej półsfery (lecącego na kursie
zbliżania) – 2800 m. Kaliber rakiety wynosi 72 mm,
długość – 1440 mm, masa – 9,8 kg, prędkość wylotowa
rakiety – 28 m/s, średnia prędkość marszowa rakiety –
500 m/s. Charakterystyki zestawu w zakresie
uzbrojenia lufowego są takie same jak ZU-23-2.
Kbs wz. 96 BERYL
•
Opis konstrukcji
•
Karabin wz. 96 Beryl jest indywidualną
bronią samoczynno-samopowtarzalną.
Zasada działania oparta o wykorzystanie
energii gazów prochowych
odprowadzanych przez boczny otwór lufy.
Ryglowanie przez obrót zamka w prawo
(dwa rygle). Mechanizm spustowy z
ogranicznikiem długości serii umożliwia
strzelanie ogniem pojedynczym, seriami
trzystrzałowymi i ogniem ciągłym.
Przełącznik rodzaju ognia po lewej stronie
broni. Oddzielna dźwignia bezpiecznika
po po prawej stronie komory zamkowej.
Zasilanie z dwurzędowych magazynków
łukowych o pojemności 30 naboi
(możliwość użycia magazynków 20-
nabojowych). Otwarte przyrządy
celownicze składają się z muszki i
celownika krzywkowego (ze szczerbiną) o
nastawach od 100 do 1000 metrów,
nastawa bojowa "S" odpowiada nastawie
440 m. Przyrządy celownicze wyposażone
w trytowe źródła światła (do strzelań
nocnych). Kolba metalowa składana na
prawą stronę komory zamkowej
(możliwość strzelania z kolbą złożoną).
UKM-2000
•
Opis konstrukcji
•
Uniwersalny karabin maszynowy jest
zespołową bronią samoczynną. Zasada
działania oparta o odprowadzanie gazów
prochowych przez boczny otwór w lufie.
Ryglowanie przez obrót zamka.
Mechanizm spustowy umożliwia tylko
ogień ciągły. Zasilanie taśmowe przy
pomocy taśmy rozsypanej M13 lub
polskiej GSM-01, niedopuszczalne jest
stosowanie niemieckiej taśmy DM13
(pomimo ze także ona jest zgodna ze
STANAG). Jeśli karabin jest używany jako
rkm, taśma o pojemności stu naboi jest
przechowywana w blaszanej skrzynce
amunicyjnej przyłączonej pod komorą
zamkową broni (masa skrzynki z taśmą
3,9 kg) . Jako ckm karabin jest używany z
taśmą o pojemności 200 naboi (skrzynka
amunicyjna jest w takim przypadku
ustawiana obok broni, masa skrzynki 8
kg). Karabin posiada lufę
szybkowymienną, zakończoną
szczelinowym tłumikiem płomienia.
Przyrządy celownicze składają się z
muszki stałej i nastawnego celownika
krzywiznowego.
wkm NSW 12,7 mm
•
NSW jest bronią samoczynną. Zasada
działania oparta o odprowadzanie części
gazów prochowych przez boczny otwór
lufy, z długim ruchem tłoka gazowego.
Broń wyposażona jest w dwupołożeniowy
regulator gazowy. NSW strzela z zamka
otwartego. Zamek ryglowany przez
przesunięcie w płaszczyźnie poziomej co
powoduje zajście czterech występów
ryglowych zamka za opory ryglowe obsady
lufy. Dwa wyciągi sprężynujące znajdują się
w zamku, wyrzutnik napędzany suwadłem
(łuski wyrzucane są do przodu).
Mechanizm uderzeniowy bijnikowy, rolę
bijnika pełni suwadło. Mechanizm
spustowy tylko do ognia ciągłego.
Bezpiecznik nastawny, włączony
bezpiecznik unieruchamia zaczep suwadła.
•
NSW jest bronią zasilaną przy pomocy
metalowej taśmy segmentowej, z ogniwami
otwartymi, identycznej jak w DSzK.
Segmenty zawierają 10 naboi. Taśma jest
przechowywana w skrzynkach nabojowych.
Zasilanie prawostronne, donośnik
przesuwakowy napędzaną przez suwadło,
taśma przesuwa się przy odrzucie.
RGppanc-7
• Ręczna Przeciwczołgowa
Wyrzutnia Granatów; polskie
oznaczenie wojskowe
RGppanc-7) i jego poprzednik
są naramiennymi
wyrzutniami granatów z
napędem rakietowym.
Prostota obsługi, niski koszt i
efektywność sprawiły, że stał
się najpopularniejszą bronią w
swojej klasie. Obecnie używa
go około czterdziestu krajów i
jest produkowany w różnych
wariantach w dziewięciu
krajach. Swą popularność
zdobył również w wojskach
nieregularnych, partyzantce i
ugrupowaniach
terrorystycznych.
Granatnik "Pallad"
• Granatnik "Pallad" jest jednostrzałową bronią
przystosowaną do montażu pod lufą karabinu (wz.1974)
lub samodzielną (wz. 1983). Granatnik wz. 1974 jest
podwieszany do karabinka w dwóch punktach: z przodu
za pomocą obejmy lufy granatnika i z tyłu za pomocą
wspornika, który łaćzy granatnik ze specjalnym łożem
karabinka.
Śmigłowiec Mi-8
• Śmigłowiec Mi-8 został wprowadzony do wyposażenia
Wojska Polskiego w latach 1968-1981. Występuje w wersjach:
salon (10-11 pasażerów), pasażerskiej (28 pasażerów) oraz
transportowo-bojowej. W tej ostatniej wersji śmigłowiec jest
uzbrojony w wyrzutnie niekierowanych pocisków
rakietowych S-5M/K i przeznaczony do szybkiego transportu
sił i środków na polu walki, wysadzania desantów
taktycznych na bezpośrednim zapleczu przeciwnika i ich
wsparcia ogniowego, a także działań transportowych
ogólnego przeznaczenia i ratowniczych.
W-3 Sokół
•
W-3 Sokół to wielozadaniowy dwusilnikowy
śmigłowiec zaprojektowany w układzie
jednowirnikowym ze śmigłem ogonowym.
Dopuszczony jest do lotów w temperaturze
od -40 stopni do + 43 stopni. Eksploatacja
śmigłowca jest możliwa przy wietrze
czołowym do 25 m/s bocznym do 18 m/s.
Wirnik nośny czterołopatowy z kompozytu
szklano - epoksydowego, wyposażony w
instalację przeciwoblodzeniową na
krawędzi natarcia łopat. W końcówkach
łopat światła konturowe. Wirnik obraca się
z prędkością 225,7 obr/min. Śmigło
ogonowe trzyłopatowe, pchające, znajduje
się z prawej strony statecznika pionowego.
Wykonane jest z kompozytu szklano -
epoksydowego i posiada instalację
przeciwoblodzeniową. Obraca się z
prędkością 1342 obr/min. Jako
podstawową jednostkę napędowa wybrano
silnik TWD-10B, których licencje przejęło
w Rzeszowie i stworzono PZL
-10W.Napedem są dwa silniki turbinowe
PZL-10W o mocy startowej 662 kW (900
KM), trwałej 574 kW (780 KM). W razie
awarii zespół napędowy umożliwia 30
minutowy lot na jednym silniku.
Mi-24
• Mi-24 - ciężki śmigłowiec bojowy
zaprojektowany w biurze
konstrukcyjnym OKB Mil i
produkowany w Moskiewskiej
Fabryce Śmigłowców im.
Michaiła Mila. Zadaniem Mi-24
jest wsparcie z powietrza i
transport do ośmiu żołnierzy w
przestrzeni ładunkowej.
Wprowadzony do służby w siłach
powietrznych Związku Radzieckiego
w 1976 roku jest obecnie używany
przez ponad 30 różnych państw. W
kodzie NATO oznaczony jako Hind
(ang. - łania) z literą oznaczającą
wersję. Wersje eksportowe Mi-25 i
Mi-35 nazwano odpowiednio Hind D
i Hind E. Mi-24 był nazywany przez
pilotów radzieckich latającym
czołgiem lub krokodylem od
charakterystycznego wydłużonego
kształtu i kamuflażu.
•Dziękujemy za
uwagę