Bezpieczeństwo budynków

Czas zajęć 2 x 45min.

Metoda pracy – wykład prezentacja

multimedialna.

Miejsce zajęć – sala wykładowa.

Cele zajęć – zapoznać słuchaczy z podstawowymi
rodzajami konstrukcji, oraz wyjaśnić specyfikę
przenoszonych obciążeń przez poszczególne
elementy,

-omówienie podstawowych elementów stosowanych
w budownictwie wielkopłytowym, materiały,
zachowanie elementów w czasie pożarów lub
katastrof,

-Konstrukcje monolityczne – charakterystyka
-Konstrukcje szkieletowe – charakterystyka
-Konstrukcje pneumatyczne – pojecie,rodzaje,wady
i zalety.

-Budynki wysokie i wysokościowe, specyfika,
zabezpieczenie p.poż

Rodzaje konstrukcji

budowlanych

W  zależności  od  przeznaczenia  konstrukcje  budowlane
dzieli  się  na  inżynieryjne  i  architektoniczne.  Do
pierwszych będą należały np. mosty, zapory, tunele i inne,
do  drugich—konstrukcje  stosowane  w  budynkach
mieszkalnych,  użyteczności  publicznej,  przemysłowych,
wiejskich itp.

W  zależności  od  zastosowanych  materiałów  konstrukcje
można  podzielić  na:  drewniane,  metalowe  (stalowe,
aluminiowe),  betonowe  (zwykłe,  zbrojone,  sprężone),
kamienne, ceramiczne i inne.

Konstrukcje o ścianach

nośnych

a) ściany z materiałów ceramicznych, wykonywane z
różnego rodzaju cegieł i pustaków wypalonych z
gliny,

b) ściany z wyrobów betonowych, wykonywane ze

zwykłego lub lekkiego betonu, w postaci cegły,
bloków wielocegłowych pełnych lub pustakowych,

c) ściany z kamieni naturalnych, np.: wapieni, dolo
mitów, piaskowców i innych,

d) ściany z materiałów zastępczych, wykonywane
przy wykorzystaniu miejscowych materiałów, np.
cegły surowej, bloków glinianych itp.

Zaletą  ścian  murowych  z  cegły  jest  jednorodność
struktury,  dobre  właściwości  izolacyjne,  stałość
objętości  (ściany  nie  kurczą  się  i  nie  pęcznieją),
odporność na ogień i warunki atmosferyczne. Do wad
należy  zaliczyć  duży  ciężar  własny  i  znaczną
pracochłonność przy wznoszeniu.

Mury  o  grubości  jednej  cegły  mogą  przenosić
obciążenia  z  15—20  kondygnacji.  Odpowiednią
nośność  murów  na  niższych  kondygnacjach  uzyskuje
się  przez  zastosowanie  wyższych  klas  cegły  i  marek
zaprawy.

Ściany lite

Ściany  lite  stanowią  rodzaj  konstrukcji  betonowych.
Wznosi się je za pomocą zmechanizowanych metod i
stosuje  przede  wszystkim  w  budynkach  o  ściśle
ustalonym  i  powtarzalnym  układzie  konstrukcyjnym.
Ściany  lite  są  betonowane  na  miejscu  budowy  w
przestawnych  formach  różnych  typów,  najczęściej  o
wymiarze  na  całą  izbę.  Metoda  ta  rozpowszechniła
się  na  równi  z  metodą  prefabrykacji  i  pozwala
wznosić budynki o wysokości ponad 30 kondygnacji.

Ściany  lite  należy  projektować  jako  ściany  nie
zbrojone.  Zbrojenie  ścian  może  być  uzasadnione
jedynie w przypadku występowania dużych obciążeń
oraz  w  miejscach  oddziaływania  większych  sił
skupionych.

Budynki  o  konstrukcji  monolitycznej  w  porównaniu  it
prefabrykowanymi  odznaczają  się  znacznie  większą
Sztywnością  i  są  ekonomiczniejsze,  ponieważ  do
wykonania ścian i łączenia ich ze stropami nie zachodzi
potrzeba użycia stali na złącza.

W zależności od konstrukcyjnego rozwiązania i sposobu
realizacji można rozróżnić budynki o konstrukcji:

a)ściśle monolitycznej, w których ściany i stropy
wykonuje się z betonu twardniejącego w formach,

b)mieszanej, w której stosuje się częściowo nośne
elementy prefabrykowane, inne natomiast elementy
betonuje się na miejscu

Konstrukcja ścian litych jest zależna od przeznaczenia.

Ściany wewnętrzne nośne wykonuje się jako jednorodne z
betonu konstrukcyjnego, a ściany zewnętrzne o
strukturze warstwowej lub jako jednorodne.

Ściany czołowe wykonuje się najczęściej z dwóch warstw:
monolitycznej betonowej i prefabrykowanej izolacyjnej,
układanej w czasie betonowania, lub podczas robót
wykończeniowych.

Budynki o konstrukcji

mieszanej

Rozwiązanie konstrukcyjne może opierać się na
schemacie ścian poprzecznych lub ścian poprzecznych i
podłużnych wewnętrznych. Możliwe są przy tym dwa
sposoby wykonania:

— ściany wykonuje się jako lite, a na nich układa się
stropy prefabrykowane,

— ściany stosuje się jako prefabrykowane, a na nich
betonuje się strop monolityczny na przesławnym des
kowaniu.

budynkach

monolitycznych,

realizowanych

pierwszym lub drugim sposobem, ściany zewnętrzne ze
względu  na  zupełnie  odmienną  funkcję  od  ścian
wewnętrznych  wykonuje  się  przeważnie  jako  osłonowe
prefabrykowane,  bardzo  lekkie,  z  dobrze  izolujących
materiałów.  Również  z  elementów  prefabrykowanych
wykonuje się schody, balkony i lekkie ścianki działowe.

Budynki  o  konstrukcji  monolitycznej  w  porównaniu  it
prefabrykowanymi  odznaczają  się  znacznie  większą
Sztywnością  i  są  ekonomiczniejsze,  ponieważ  do
wykonania  ścian  i  łączenia  ich  ze  stropami  nie  zachodzi
potrzeba użycia stali na złącza.

Budynki prefabrykowane

Prefabrykowane  budynki  ze  ścianami  nośnymi  pod
względem konstrukcyjnym i wykonawczym są bardzo
zróżnicowane  .  Składają  się  one  z  następujących
podstawowych  elementów  konstrukcyjnych:  bloków
lub  płyt  ściennych,  płyt  stropowych  oraz  scalonych
elementów schodów. Do elementów konstrukcyjnych
mogą  być  zaliczone  fundamenty  (czasem  także
prefabrykowane),

nadproża,

gzymsy,

elementy

dachowe itp.

Przez odpowiednie zestawienie i powiązanie ze sobą
podstawowych elementów, stosownie do wymagań
funkcjonalno-użytkowych,

powstaje

jeden

konstrukcyjnych układów przestrzennych.

Pod względem konstrukcyjnym i montażowym
rozróżnia

się

obecnie

dwa

typy

ścian

prefabrykowanych: ściany blokowe i ściany
płytowe (z elementów wielkowymiarowych).

Ustroje  blokowe  i  płytowe  pod  względem
konstrukcyjnym  są  w  zasadzie  bardzo  do  siebie
zbliżone.  Istotna  różnica  występuje  jedynie  w
sposobie  konstruowania  ścian  i  w  wielkości  oraz
ciężarze elementów montażowych.

W  budownictwie  płytowym  stosuje  się  wielkie  płyty
ścienne  i  stropowe,  o  powierzchni  co  najmniej  12
m2.  Wymiary  tych  elementów  mogą  dochodzić
nawet  do  25—30  m2,  a  ciężar  do  4—7  ton.  W  tym
przypadku  płyta  ścienna  stanowi  gotowy  w  sensie
konstrukcyjnym  i  plastycznym  fragment  ściany,
którego  wymiarów  i  kształtu  nie  da  się  zmienić  bez
naruszenia kompozycji elewacji w całości.

Budynki płytowe

Budynki płytowe (zwane również wielkopłytowymi)
stanowią wyższy stopień uprzemysłowienia budownictwa

W budynkach tych ściany i stropy konstruowane są z
dużych

elementów

wykonywanych

seryjnie

wszechstronnie wykończonych.

Płyty ścian wykonuje się z pełnym wyposażeniem, a więc
z oknami, drzwiami, instalacją elektryczną i grzejną, z
wyprawą zewnętrzną i wewnętrzną. Płyty stropowe
wykonuje

się

gotową

instalacją

elektryczną,

wyprawionymi sufitami i podłogami.

W odróżnieniu od układów blokowych, w których do
uformowania  izby  potrzebna  jest  większa  liczba
mało-wymiarowych  elementów  konstrukcyjnych,  w
układach  płytowych  izba  powstaje  z  czterech  płyt
ściennych  i  dwóch  płyt  stropowych;  przez  dalsze
połączenie  płyt  ściennych  i  stropowych  formuje  się
izby  następne,  a  w  całości—odpowiedni  do  założeń
funkcjonalno--użytkowych

układ

przestrzenny

budynku. Przez odpowiednie związanie i połączenie
płaskich elementów konstrukcyjnych powstają
układy

przestrzenne,

nadające

budynkowi

odpowiednie

funkcjonalne

architektoniczne

rozwiązanie.

Konstrukcje

szkieletowe

W zależności od stosowanych materiałów konstrukcje
szkieletowe można podzielić na:

a) drewniane,

b) stalowe,

c) betonowe monolityczne,

d) betonowe ze sztywnym zbrojeniem,

e) betonowe prefabrykowane,

f) betonowe sprężone.

Szkielet

drewniany

należy

ustrojów

stosowanych w budownictwie najwcześniej, gdyż już
w XVII w. wykonywano budynki, w których
odpowiednio połączone słupy i belki zdolne były
przenosić

obciążenie

przypadające

2—3

kondygnacji. Jednak zbyt mała wytrzymałość drewna
i niedoskonały sposób połączenia w węzłach nie
pozwala na wznoszenie budynków wyż- szych.

Szkielet stalowy dzięki wysokiej wytrzymałości stali
odznacza się największymi możliwościami w zakresie
nośności, może przeto być stosowany w budynkach o
dowolnej liczbie kondygnacji. W porównaniu z
innymi materiałami tworzy układy o najbardziej
zwartych

Szkielet monolityczny, z betonu zbrojonego należy
do  najbardziej  sztywnych  układów.  Mniejsza
wytrzymałość żelbetu niż stali zmusza do stosowania
większych przekrojów elementów nośnych, przez co
powiększa  się  powierzchnia  konstrukcyjna  w
dolnych  kondygnacjach  oraz  wysokość  budynków.
Konieczne  przy  wznoszeniu  deskowanie  oraz
uzależnienie

warunków

atmosferycznych

sprawia, że szkielet monolityczny nie odpowiada
współczesnym wymaganiom uprzemysłowionego
budownictwa.

Przy

stosowaniu

szkieletu

prefabrykowanego

odpadają

prawie

wszystkie

niedogodności

występujące  w  przypadku  szkieletu  stalowego  i
monolitycznego. Znacznie zmniejsza się zużycie stali
i  zwiększa  ogniotrwałość  w  porównaniu  ze
szkieletem  stalowym,  przy  czym  efektywność
montażowa szkieletu prefabrykowanego nie zmienia
się.

Konstrukcje

pneumatyczne

Konstrukcje pneumatyczne są stosowane w różnych
przypadkach, a zwłaszcza do przekrywania powierzchni,

gdy istnieje konieczność zrezygnowania z podpór
pośrednich

oraz

obiektach

charakterze

prowizorycznym.  Najczęściej  służą  one  do  przekrycia
obiektów  widowiskowych,  hal  sportowych,  pawilonów
wystawowych,  aren  cyrkowych,  hal  przemysłowych,
wielkich  magazynów,  spichlerzy,  hangarów,  garaży,
obiektów wojskowych itp. pomieszczeń.

Ustroje  pneumatyczne  mogą  też  być  wykorzystane
do  przekrywania  niedużych  placów  budowy  lub
wytwórni  poligonowych  elementów  budowlanych  w
okresie

niesprzyjających

warunków

atmosferycznych. Pod prze- i kryciem z materiałów
przezroczystych można zapewnić s dla prowadzenia
robót

odpowiednie

warunki

klimatyczne

(temperaturę, wilgotność powietrza itp.), zwłaszcza
dla prac wykończeniowych, konserwatorskich i
innych.

Konstrukcje pneumatyczne stwarzają bardzo
korzystne warunki pracy statyczno-
wytrzymałościowej. Materiał powłoki pracuje, tylko
na rozciąganie, dzięki czemu w pełni mogą być
wykorzystane właściwości izotropowe. Powłoki
naprężone powietrzem pracują na ( rozciąganie w
każdym kierunku. W związku z tym w wybrzuszonym
materiale powstaje błonowy stan napięcia.

Ze  względu  na  duże  naprężenia  błonowe  materiał  musi
być  wytrzymały  na  rozciąganie  i  nie  może  nad-  miernie
się odkształcać (rozciągać).

W  konstrukcjach  pneumatycznych  istotny  jest  właściwy
dobór  materiału  powłoki.  Powinien  to  być  materiał
odpowiednio  wytrzymały  na  uszkodzenia  mechaniczne,
nie  drący  się,  nie  przepuszczający  powietrza    i  wody,
odporny  na  działanie  czynników  atmosferycznych,  a
zwłaszcza  agresywnych  związków  chemicznych  i  (z
atmosfery  i  wnętrza  użytkowego),  odporny  na  działanie
słońca  i  wysokich  temperatur/nie  nasiąkający  wodą,  nie
sztywniejący w niskich temperaturach, nie i rozciągający
się nadmiernie, odporny na działanie agresji biologicznej,
niepalny,  przeciwstawiający  się  starzeniu,  dający  się
łatwo naprawiać i konserwować.

Materiałami o tak idealnych właściwościach na razie
nie dysponujemy, ale jest dużo materiałów o
zbliżonych cechach. Do takich należą: tkaniny
stylonowe, nylonowe, techniczne tkaniny bawełniane
odpowiednio odporne, tkaniny z włókien
poliamidowych, poliestrowe, laminaty z włóknem
szklanym lub metalicznym nasycone lub powlekane
żywicami syntetycznymi oraz inne. Tkaninom można
nadawać potrzebne ze względów technicznych lub
użytkowych właściwości. W celu uodpornienia powłok
na działanie szkodliwych wpływów atmosferycznych,
biologicznych itp. powleka się je odpowiednią
warstwą ochronną.

Do  tego  można  wykorzystać  poliwinyle,  PCW,  poliamidy,
poliestry,  elastomery,  sztuczny  kauczuk,  zwłaszcza
butylenowy, itp. W celu zaś odbicia promieni słonecznych
powierzchnię  zewnętrzną  maluje  się  białą  farbą
nylonową,  białym  hypalonem  albo  spryskuje  się
sproszkowanym  aluminium.  Jeśli  zachodzi  potrzeba
wzmocnienia  materiału  powłoki,  co  może  mieć  miejsce
przy  dużym  ciśnieniu  powietrza,  powłokę  powleka  się
specjalną  siatką  metalową  albo  stosuje  się  ściągi.  Przed
przebiciem  lub  uszkodzeniami  mechanicznymi  powłokę
chroni  się  za  pomocą  pokrycia  cienkimi,  ale  odpornymi
na uszkodzenia materiałami;

jak np. folią aluminiową, płytkami azbestowymi itp.
-Materiały na powłoki mogą być przezroczyste, gładkie
lub chropowate, w rozmaitych kolorach, o różnej jakoś ci,
grubości i ciężarze.

Dużą zaletą konstrukcji pneumatycznych jest prawie
całkowite wyeliminowanie odkształceń trwałych tak
niebezpiecznych, w innych rodzajach konstrukcji,

Do zalet konstrukcji pneumatycznych można
zaliczyć

również

stosunkowo

nieduży

koszt

wznoszenia  i  utrzymania;  Wadą  natomiast  jest  dość
szybkie starzenie się, wywołane zarówno czynnikami
atmosferycznymi,  jak  też  wskutek  zmęczenia
materiału.  Trwałość  konstrukcji  pneumatycznych
określa  się  od  3  do  6  lat  w  zależności  od  jakości
zastosowanych

materiałów.

Należy

także

zaznaczyć,  że  przekrycia  pneumatyczne  są
wrażliwe  na  wyładowania  elektryczne  i  w
związku  z  tym  powinny  być  zaopatrzone  w
odgromniki.

Typy ustrojów

pneumatycznych

Obecnie stosowane są ustroje pneumatyczne pracujące
na zasadzie:

a) wytworzonego stałego nadciśnienia w obudowanej
powłoką przestrzeni,

b) napełnionych sprężonym powietrzem komór nośnych,

c) struktur wielokomorowych,

d) ustrojów mieszanych.

Typ przekryć pneumatycznych pracujących pod
stałym nadciśnieniem.

Typ ten, zwany powłokowym, jest szeroko stosowany
w wielu krajach, w tym również w Polsce. Zwykle
konstrukcja przekrycia składa się z kulistych lub
cylindrycznych segmentów powłoki, śluz
wejściowych, metalowych elementów zakotwień,
hermetycznego pierścienia podporowego i urządzeń
do automatycznego regulowania nadciśnienia.
Przekrycia tego typu mogą osiągać znaczne wymiary
powierzchniowe (szerokość 18,0—30,0 m, długość
36,0—90,0 m, wysokość 9,0—15,0 m). Na przykład w
magazynie izolacji okrętowych w Gdańsku wykona no
halę pneumatyczną w kształcie wydłużonego, pół-
walcowego sklepienia zamkniętego dwiema ćwierć
kulami o wymiarach 30,0X90,0 m.

Użytkowanie takich przekryć wiąże się ze
spełnieniem następujących warunków:

Aby przekrycie spełniało swoje zadanie, musi być na
obwodzie hermetycznie połączone z fundamentem
(lub podłożem) i musi być do niego odpowiednio
przymocowane za pomocą balastu lub szczelnego
pierścienia oraz odpowiednio skonstruowanych
kotew.

Dla  stałego  podtrzymania  nadciśnienia  zachodzi
konieczność dopompowywania powietrza za pomocą
odpowiednich  sprężarek  (dmuchaw),  ponieważ  przy
spadku  ciśnienia  sztywność  powłoki  maleje  i
przekrycie zaczyna zatracać swój kształt.

W  razie  rozdarcia  powłoki  zachodzi  konieczność
szybkiego  jej  zreperowania,  gdyż  w  pomieszczeniu
następuje dekompresja i w następstwie — zapadanie
się  pokrycia  i  naruszenie  ogólnej  stateczności
ustroju.  Dekompresja  następuje  również  przy
otwieraniu wejść.

W związku z tym konieczne jest zabezpieczenie
wejścia za pomocą śluz, kurtyn powietrznych albo
szczelnych :

drzwi obrotowych.

W  okresie  mrozów  na  wewnętrznej  powierzchni
powłoki  skrapla  się  para  wodna  znajdująca  się  w
powietrzu przekrytego pomieszczenia, a przy bardzo
niskich  temperaturach  z  kolei  następuje  oblodzenie.
W  związku  z  tym,  jeśli  te  zjawiska  ze  względów
użytkowych  są  niedopuszczalne,  zachodzi  potrzeba
stosowania  odpowiednich  urządzeń  wentylacyjnych
lub  środków  pochłaniających  wilgoć  albo  staje  się
konieczne  wtłaczanie  ciepłego  powietrza  lub
ogrzewanie  wnętrza  innym  sposobem    (np.
promiennikami).

Przekrycie pneumatyczne z komorami nośnymi.

Typ ten oparty jest na wykorzystaniu nośności
powietrza

zamkniętych

hermetycznie

przestrzeniach (komorach), podobnie jak to ma
miejsce w dętkach, materacach itp.

Można tu rozróżnić ustroje kształtowane z
pojedynczych żeber powłokowych i z przestrzennego
szkieletu Jako żebra mogą służyć łuki koliste lub
paraboliczne.

Elementy takie ustawia się w pewnym odstępie
(zwykle do 5,0 m) i na nich zawiesza się powłokę
zewnętrzną przekrywającą dane pomieszczenie. Dla
zapewnienia stateczności układu żebra muszą być
przytrzymane za pomocą metalowych kotwi,
odpowiednio zamocowanych w gruncie lub w
fundamencie, ponadto w kierunku długości hali łuki
muszą być związane stężeniami.

Pneumatyczne ustroje żebrowe znacznie górują nad
typem powłokowym, ponieważ raz napompowane i
zamknięte wentylem elementy żebrowe nie wymagają
dodatkowych zabiegów dla podtrzymania ich
sztywności.

W razie spadku ciśnienia w komorach łuku ciśnienie
można wyrównać za pomocą automatycznych
sprężarek, które wyłączają się, gdy ciśnienie zostanie
podniesione do wymaganej normy.

Konstrukcje żebrowe mają wiele zalet. Można z nich
kształtować  nie  tylko  układy  łukowe,  lecz  również
elementy  o  osi  prostej  lub  dowolnie  zakrzywionej.
Można  i  je  także  przystosować  do  różnych  zadań
statycznych,  a  więc  do  pracy  na  ściskanie,  zginanie
lub mimośrodowe ściskanie.

Pneumatyczne struktury wielokomorowe.

  Stanowią  one  dalsze  rozwinięcie  omawianych
konstrukcji.  Tworzy  je  zestaw  stykających  się
bezpośrednio zamkniętych przestrzeni wypełnionych
powietrzem  niezależnie  od  siebie.  W  ten  sposób
powstaje

możliwość

wykorzystania

nośności

osobnych  komór  o  dowolnych  kształtach.  W
ustrojach  wielokomorowych  zniszczenie  jednej
komory  nie  pociąga  za  sobą  utraty  stateczności
całego  układu.  Konstrukcje  tego  typu  stwarzają
ogromne  możliwości  wznoszenia  obiektów  zarówno
o kształtach obłych, jak też płaskich, soczewkowych
Struktury

wielokomórkowe,

dzięki

zawartości

powietrza pomiędzy powłokami, odznaczają się też
dobrymi właściwościami izolacyjnymi.

Rozwiązania mieszane.

rozwiązaniach

mieszanych

takie

elementy

konstrukcyjne, jak ściany, słupy, odciągi, stężenia itp.
są wykonywane z materiałów konwencjonalnych,
natomiast przekrycia — pneumatyczne.

Wymagania budowlane dla budynków wysokich

Budynki wysokie powinny być wykonane w co
najmniej B klasie odporności ogniowej.

Wszystkie konstrukcyjne elementy budynku
powinny być wykonane 2 materiałów niepalnych

W  budynkach  mieszkalnych  o  wysokości  powyżej
25  metrów  ściany  oddzielające  mieszkania  od
dróg  komunikacji  ogólnej  oraz  od  innych
mieszkań  muszą  być  wykonane  w  klasie  l
odporności

ogniowej.

Ściany

klatek

schodowych, szybów dźwigowych, a także szybów
instalacyjnych i zsypów na śmieci powinny
mieć 2 godziny odporności ogniowej.

Szyby instalacyjne powinny być na każdej
kondygnacji przedzielone stropem o odporności
ogniowej co najmniej i godzi

na wypełniającym

wszystkie wolne przestrzenie nie zajęte przez
przewody instalacyjne.

Podwieszone sufity powinny być wykonane z
materiałów niepalnych mocowanych do rusztów
wykonanych

materiałów

niepalnych.

Przestrzeń  pomiędzy  podwieszonym  sufitem  a
stropem  należy  podzielić  na  sektory  o
powierzchni  do  1000  m

przegrodami wykonanymi

materiałów

niepalnych.

przypadku

korytarzy  lub  umieszczenia  w  przestrzeniach
między  sufitowych  przewodów  instalacyjnych
przegrody  należy  wykonywać  w  odległości  nie
przekraczającej 40 m.

Bardzo  ważnym  problemem  są  ściany  osłonowe  i
kurtynowe.  Muszą  one  sprostać  wymaganiom,  aby
nie  nastąpił  przerzut  ognia  lub  przejście
dymów  i  gorących  gazów  z  kondygnacji  objętej
pożarem  na  kondygnację  wyższą.  Dla  ścian
osłonowych istnieją następujące wymagania;

-  zabrania  się  stosowania  ścian  osłonowych
zawierających  warstwę  izolacyjną    wewnętrzną
lub  okładzinę  z tworzyw sztucznych względnie
innych

materiałów

palnych

budynkach

zaliczanych do II kategorii zagrożenia ludzi;

-  zewnętrzne  okładziny  izolacyjne  ścian  muszą
być  wykonane  z  materiałów  niepalnych  nie
ulegających  pęknięciu  i  odpadaniu  w  czasie
pożaru;

- palna izolacja ścian zewnętrznych powinna być w
poziomie na każdej kondygnacji przedzielona pasem
materiału niepalnego o szerokości co najmniej 25
cm;

- otwory w ścianach zewnętrznych powinny być
oddalone od siebie w pionie na odległość co
najmniej 0,6 metra.

Ponadto wszystkie budynki wysokie inne niż
mieszkalne powinny być w zasadzie chronione
samoczynną sygnalizacją alarmu pożarowego.

W  częściach  budynku  wysokiego,  w  których
zagrożenie  pożarem  jest  znacznie  większe  niż
w  innych  częściach  tego  budynku,  stosować
należy samoczynne urządzenia gaśnicze. Chodzi
tu  szczególnie  o  kondygnacje  przeznaczone  na
garaże, magazyny, sklepy, restauracje i t p.

Przeciwpożarowe zaopatrzenie wodne w budynku
wysokim jest niezależne od sieci wodociągowej
zewnętrznej przeciwpożarowej, która służy do
uzupełniania zapasu wody przy wydajności co
najmniej 10 l/sęk.

Sieć  wodociągowa  wewnętrzna  przeciwpożarowa
w  budynku  wysokim  powinna  być  nawodniona.
Sieć    wodociągowa  powinna  być  zasilana  ze
zbiornika

wodnego

zlokalizowanego

podziemnych./ parterowych lub najwyższych
częściach,budynku. Zbiornik nie może mieć
pojemności mniejszej niż 100 m

wody.

Piony hydrantowe należy prowadzić w każdej
klatce schodowej (lub przedsionkach do tych
klatek), przy czym średnica ich nie może być
mniejsza niż 80 mm.

Na każdym pionie i na każdej kondygnacji
powinny być zainstalowane :

- l zawór hydrantowy 52 do wysokości 25
metrów;

- 2 zawory hydrantowe 52 od wysokości 25
metrów i w kondyg

nacjach podziemnych.

Zawory

hydrantowe

powinny

być

bez

wyposażenia /to jest bez węży tłocznych i
prądownic/ gdyż przeznaczone są jedynie dla
ekip

straży

pożarnej.Niezależnie

nawodnionych  pionów  wyposażonych  w  zawory
hydrantowe  52  we    wszystkich    budynkach
wysokich    o  innym  przeznaczeniu    niż
mieszkalne    należy  w  halach  i  na
korytarzach    lub  przy  klatkach  schodowych
instalować hydranty wewnętrzne 25 .

Document Outline