Informowanie 
pacjentki o 
niepowodzeniu 
położniczym
 

Magdalena Szymańska
Studium Filozofii i Psychologii 
Człowieka AMB

 

 

Komunikowanie się pomiędzy lekarzem i 

pacjentką rozwija się między innymi na 

płaszczyźnie psychologicznej, następuje 

wymiana informacji i emocji, podejmowane 

są też czynności mające na celu 

oddziaływanie wzajemne na siebie. 

Większy wpływ wykazuje tutaj zazwyczaj 

lekarz, używając środków 

psychologicznych do oddziaływania na 

pacjentkę, łagodzenia jej przykrych 

doświadczeń oraz informowania o 

medycznych aspektach choroby, jak 

również kształtowania jej postawy w ten 

sposób, aby osiągnięty został cel 

terapeutyczny .

 

 

Cel

Celem badania jest ocena stopnia 
przygotowania lekarzy w zakresie 
komunikowania się z pacjentką oraz 
samoocena badanych w zakresie 
umiejętności informowania pacjentek 
i ich rodzin o medycznych aspektach 
niepowodzenia położniczego, a także 
problem podnoszenia kwalifikacji 
lekarzy w tym zakresie.

 

 

Materiał

Badaniami objęto 164 lekarzy 
ginekologów z pierwszym (30%) i 
drugim (53%) stopniem specjalizacji 
oraz częściowo (17%) w trakcie 
specjalizacji według nowych zasad. 
Badanie przeprowadzono w latach 
2002 – 2005. 

 

 

Metoda 

Zastosowano kwestionariusz 
ankiety, jako niezależne 
postępowanie empiryczne, 
powstały w oparciu o teorię postaw 
i kwestionariuszy: WCQ (The Ways 
of Coping Questionnaire) – Folkman, 
Lazarus, Dukiel – Scheiera i 
Weintraub, jako własna adaptacja 
tego narzędzia na potrzeby pracy. 

 

 

Ryc.1. Stopień przygotowania lekarzy w zakresie 

komunikowania się z pacjentką (1 – wystarczający; 2 – 

niewystarczający)

1 0 %

9 0 %

1

2

p y t2 9

0 %

1 2 %

2 4 %

3 7 %

4 9 %

6 1 %

7 3 %

8 5 %

9 8 %

P

ro

ce

nt

 o

bs

er

w

ac

ji

0

2 0

4 0

6 0

8 0

1 0 0

1 2 0

1 4 0

1 6 0

 

 

Ryc. 2. Ocena własnych kompetencji w zakresie informowania 

pacjentki 1 – wystarczająca; 2 – niewystarczająca 

3 5 %

6 5 %

1

2

p y t3 0

0 %

1 2 %

2 4 %

3 7 %

4 9 %

6 1 %

7 3 %

P

ro

ce

nt

 o

bs

er

w

ac

ji

0

2 0

4 0

6 0

8 0

1 0 0

1 2 0

 

 

Van zauważył, iż pracownicy służby 

zdrowia unikają rozmów na temat 

straty dziecka, ponieważ żal po stracie 

dziecka, uważają za nieznaczący. 

Shaap proponuje, żeby w rozmowie z 

pacjentką lub rodzicami zachęcić ich 

do: wyrażenia uczuć oraz omówienia 

trudnych do przyjęcia reakcji 

otoczenia. Należy też zapewnić 

wsparcie parom po wypisie ze szpitala, 

a po starcie dziecka np. 

upośledzonego przeznaczyć czas na 

reakcję emocjonalną rodziców oraz 

zapewnić o normalności ich reakcji. 

 

 

Wiener podkreślił ogromną 
potrzebę wsparcia rodziców, 
pocieszenia ich i dostępności 
lekarza. Lekarz zaś powinien być 
przygotowany na złość, niechęć 
rodziców i powinien umieć sobie z 
tym radzić. Weston zaś stwierdza, 
że lekarz może podzielić się tym, co 
wie z rodzicami na temat ludzkich 
uczuć. 

 

 

Wnioski 



Położnicy/ginekolodzy nie czują się 

kompetentni w zakresie 

komunikowania się z pacjentką.



Badani w samoocenie  stwierdzili 

niewystarczające umiejętności w 

zakresie informowania o 

niepowodzeniach położniczych.



Lekarze wyrazili chęć podnoszenia 

kwalifikacji w dziedzinie 

komunikowania się i umiejętności 

informowania o trudnych 

problemach klinicznych.