Depresja-tajemnicza choroba cywilizacyjna



To, jak społecznie funkcjonuje chory na depresję,

zależy od jej przyczyn, stopnia ciężkości,

odpowiedniego leczenia, liczby nawrotów

choroby i obecności okresów remisji. Depresja

może być łagodna, umiarkowana lub ciężka, jeśli

mówimy o jej nasileniu. Endogenna, reaktywna,

na podłożu organicznym, gdy rozróżniamy jej

etiologię. I w każdej z tych postaci, i w każdym

jej epizodzie chory może funkcjonować zupełnie

inaczej. Trudno określić jednoznaczny sposób

postępowania, ponieważ powinien on być

dobrany do każdego chorego indywidualnie oraz

w zależności od jego sytuacji zdrowotnej i

materialnej.



Światowa Organizacja Zdrowia wskazuje, że

depresja jest obecnie czwartą spośród

najpoważniejszych chorób, a za 8 lat będzie

zajmować drugie miejsce, po chorobach serca,

pod względem skutków niewydolności społecznej

i zawodowej. Największy odsetek zaburzeń

depresyjnych jest u osób w wieku 35-44 lat, czyli

w wieku aktywności zawodowej. W Polsce na

depresję choruje ok. pół miliona osób, jednak

około połowa z tej liczby nie zgłasza się do

specjalistów, bojąc się stygmatyzacji i

wykluczenia.



Trudno wskazać konkretne

przyczyny depresji, ponieważ

jest to schorzenie o

wielopłaszczyznowym

podłożu, stąd też istnieje kilka

hipotez, które przybliżają

złożoność patomechanizmu

choroby. Depresja może

wynikać z zaburzeń w

poziomie neuroprzekaźników,

czynników genetycznych czy

środowiskowych. Zaburzenia

nastroju mogą czerpać swoje

źródło w negatywnych

doświadczeniach, jak i

pesymistycznym myśleniu.



Teoria środowiskowa traktuje o tym, że zaburzenia

depresyjne mogą być spowodowane czynnikami

socjoekonomicznymi oddziałującymi na człowieka.

Spośród nich naukowcy najczęściej

wymieniają: bezrobocie, kłopoty finansowe, problemy

małżeńskie, rozwód, zerwanie związku, śmierć

ukochanej osoby, samotność lub izolację. Wszystko to

może w rezultacie doprowadzić do sytuacji, z którą

człowiek nie będzie umiał sobie poradzić, która go

przerośnie. Taka sekwencja zdarzeń nie zawsze musi

prowadzić do depresji. Jest jednak wymieniana jako

jedna z ewentualnych jej przyczyn. W takich

przypadkach skuteczne leczenie depresji opiera się

na pomocy choremu w rozwiązaniu problemów i

trudności życiowych.



Naukowcy udowodnili, jak na razie tylko tyle, że

warunkowana genetycznie jest choroba

afektywna dwubiegunowa (występowanie na

przemian depresji z nadmiernym pobudzeniem).

Badania z zastosowaniem technik genetyki

molekularnej pokazują, że przekazywana jest

jednak skłonność do zaburzeń depresyjnych.

Badacze wykazali, że ujawnienie się choroby w

następnych pokoleniach jest w dużej mierze

uzależnione od działania czynników

środowiskowych. Uświadamia nam to, w jaki

sposób przyczyny zaburzeń depresyjnych

przenikają się wzajemnie.



Hipoteza biologiczna mówi o tym, że depresja

pojawia się w przebiegu wielu współistniejących

chorób przewlekłych, takich

jak: cukrzyca, reumatoidalne zapalenie stawów,

nieswoiste zapalenia jelit (wrzodziejące zapalenie

jelita grubego i choroba Leśniowskiego-

Crohna), choroby nowotworowe. Stany te towarzyszą

chorym przez całe życie. Powodują swoiste dla siebie

ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu, z

czasem prowadząc do częściowego lub całkowitego

kalectwa, a nawet do przedwczesnej śmierci w

związku z powikłaniami. Pacjenci czasem nie radzą

sobie psychicznie z ograniczeniami, jakie powodują

te choroby, dlatego mogą pojawić się stany

obniżonego nastroju i depresji.



Według Podręcznika diagnostyki i

statystyki zaburzeń psychicznych

(Diagnostic and Statistical Manual of

Mental Disorders, Fourth Edition) do

rozpoznania epizodu dużej depresji

niezbędny jest co najmniej dwutygodniowy

okres obniżonego nastroju lub też utraty

zainteresowania, wszystkimi niemal

czynnościami i płynącymi z nich

przyjemnościami. Dodatkowo w tym

samym czasie musi wystąpić pięć lub

więcej niżej wymienionych objawów:



Depresyjny nastrój przez większą część dnia.



Zmniejszenie zainteresowań i zdolności do

odczuwania przyjemności



Wyraźny wzrost lub spadek wagi



Bezsenność lub nadmierna senność



Pogorszenie panowania nad ruchami ciała



Wrażenie zmęczenia



Poczucie własnej bezwartościowości i winy



Spadek sprawności myślenia



Powracające myśli o samobójstwie i śmierci



bez objawów psychotycznych - dominuje

smutek, zobojętnienie, spowolnienie, niekiedy

lęk, niepokój, myśli i tendencje samobójcze

występują często, bardzo wyraźne zaburzenia

funkcjonowania społecznego, niezdolność do

pracy zawodowej



z objawami psychotycznymi - objawy jak

wyżej oraz: urojenia winy, kary,

hipochondryczne; zahamowanie ruchowe,

niekiedy osłupienie depresyjne; podniecenie

ruchowe (depresja "agitowana")

Ze względu na różnorodność przebiegu, czasu

trwania i okresu występowania wyróżniamy

następujące rodzaje depresji:



Depresja endogenna (choroba afektywna

jednobiegunowa)



Dystymia (depresja nerwicowa)



Depresja reaktywna



Depresja poporodowa



Depresja sezonowa



Depresja dwubiegunowa (choroba afektywana

dwubiegunowa)



Depresja endogenna (inaczej: depresja właściwa, depresja kliniczna, depresja ciężka)

nie ma przyczyny zewnętrznej, uważa się, że nie jest następstwem żadnego

konkretnego wydarzenia życiowego (choć rozwój medycyny być może zada kiedyś

temu twierdzeniu kłam). Depresja endogenna wywoływana jest przez bliżej

niesprecyzowane zaburzenia funkcjonowania mózgu, szczególnie systemu

hormonalnego lub nerwowego, wskazuje się tu m.in. niedobór amin biogenicznych,

spadek poziomu norepinefryny (inaczej noradrenaliny) oraz serotoniny.



Ta depresja powoduje głębokie zakłócenia funkcji psychicznych i fizycznych.

Człowiek nie może wykonywać najprostszych czynności (nie ma na nie siły), nie jest

w stanie podejmować decyzji, często się nie myje, nie przygotowuje sobie jedzenia. U

chorego występuje poczucie winy, prawie zawsze myśli samobójcze, niekiedy ze

skłonnością do realizacji.



W przypadku depresji klinicznej nie jest polecana psychoterapia, ponieważ pacjent i

tak nie ma siły na współpracę z psychoterapeutą. Depresja endogenna wymaga

bezwzględnego leczenia psychiatrycznego, w najcięższych przypadkach konieczna

jest hospitalizacja.



Ból i smutek są trudne do wytrzymania. Około 50% chorych próbuje popełnić

samobójstwo, 15% odbiera sobie w ten sposób życie. Epizod depresji ednogennej

trwa około 6 miesięcy, choć nie jest to żadną regułą. Często następuje wyleczenie i

powrót do normalnego życia, ale w wielu przypadkach są nawroty choroby, niektórzy

chorzy muszą przyjmować leki przeciwdepresyjne przez całe życie.



Dystymia to przewlekłe obniżenie nastroju trwające przynajmniej

kilka lat o przebiegu łagodniejszym od depresji endogennej.

Zachorowania następują najczęściej pomiędzy 20 a 30 rokiem

życia. Sytuacja osób z dystymią jest zwykle bardzo ciężka - mają

one prawie stale obniżony nastroj, są smutne, często mają

poczucie beznadziejności. Ich energia życiowa jest niezwykle

niska, tracą zainteresowania, charakterystyczny jest brak

koncentracji, niemożność skupienia myśli.



Pierwszą przyczyną dystymii jest nieprzystosowanie społeczne,

będące być może następstwem głębokich urazów z przeszłości:

braku poczucia bezpieczeństwa w dzieciństwie, traumatycznych

wydarzeń, które doprowadziły do utraty celów, nieumiejętności

zaspokajania i wyrażania swoich potrzeb. Drugim typem

uwarunkowań są czynniki biologiczne oraz genetyczne podobne

lub te same co w depresji endogennej.



W dystymii zaleca się łączenie leczenia psychiatrycznego z

farmokologicznym.



Ta odmiana depresji jest najprostsza w diagnozie

- depresja reaktywna jest reakcją na konkretne

traumatyczne wydarzenie życiowe, np. śmierć

bliskiej osoby, zerwanie związku. Objawy są

typowe dla epizodu depresji, ale pozbawione

niektórych składowych depresji endogennej -

poczucia winy, urojeń.



Nietypowa, przedłużona reakcja żałoby trwa na

ogół do kilku miesięcy, po czym stan emocjonalny

powoli wraca do normy. Choć depresja reaktywna

nie wymaga leczenia, jej bardzo dotkliwe o

bolesne objawy można (często powinno się)

łagodzić psychoterapią, a nawet typowymi lekami

przeciwdepresyjnymi.



Depresja poporodowa dotyka co szóstą kobietę, smutek i zmęcznie po porodzie niemal

każdą. Jak rozróżnić depresję od zwykłego smutku? Baby blues to "naturalne"

obniżenie nastroju, które pojawia się najczęściej od 2 do 4 dnia po porodzie i jest

związane z huśtawką hormonalną - występuje tak często, że nie traktuje się go, jak

objawu chorobowego. Kobieta może być rozdrażniona, rozchwiana emocjonalnie,

wybuchać płaczem bez żadnego powodu. Młoda mama często ma problemy ze snem,

poczucie winy, boi się, że nie sprosta wychowaniu albo zrobi krzywdę niemowlęciu.

Najlepszym lekarstwem jest tutaj wsparcie najbliższych. Po około sześciu tygodniach

od porodu kobieta odzyska wewnętrzny spokój i wróci do pełni sił.



Jeśli jednak smutek nie ustępuje, może to być początek depresji poporodowej.

Zazwyczaj pojawia się ona między czwartym a szóstym miesiącem po porodzie, może

narastać stopniowo lub zacząć się nagle i to od razu w najostrzejszej formie, bez

żadnego ostrzeżenia. Depresja poporodowa powoduje dyskomfort zarówno fizyczny

(ogromne zmęczenie), jak i psychiczny (ciągły smutek). Trwa dłużej niż baby blues,

przebieg jest dużo ostrzejszy. Objawy depresji poporodowej to: załamanie nastroju,

praktyczny brak odczuwania szczęścia, zmęczenie fizyczne i psychiczne, co pociąga za

sobą trudności lub niemożliwość w wykonywaniu czynności domowych, dbaniem o

dziecko i siebie, nadmienre koncentrowanie się na zdrowiu dziecka lub wręcz

przeciwnie - spadek zainteresowania dzieckiem, zaburzenia apetytu (brak jedzenia lub

objadanie się), bardzo częsty płacz bez powodu, utrata poczucia czasu (matka nie

odczuwa różnicy np. pomiędzy kwadransem a godziną), niepokój, czasem napady

paniki, utrata zainteresowań seksem oraz możliwe bóle somatyczne takie jak: bóle

głowy, pleców, brzucha, kołatanie serca.



Depresji poporodowej nie można przeczekać! Leczenie polega na pomocy

psychologicznej, często konieczne są leki przeciwdepresyjne (istnieją leki bezpieczne

dla matek karmiących piersią).



Choroba afektywna sezonowa (ang. Seasonal affective

disorder, w skrócie: SAD) przybiera postać epizodów

depresyjnych cyklicznie nawracających w określonych,

stałych porach roku. Depresję sezonową należy odróżnić od

klinicznej, w której zmiany emocjonalne zachodzą na

głębszym poziomie psychicznym. Depresję sezionową

dzielimy zazwyczaj na zimową i letnią, przy czym ta

pierwsza jest dużo częstsza.



Niepokojące objawy choroby afektywnej zimowej pojawiają

się regularnie późną jesienią lub zimą. Są to: wyraźny brak

energii, smutek, poczucie beznadziejności, duża senność,

apetyt na słodycze i związany z nim wzrost wagi,

drażliwość, kłopoty z koncentracją, brak motywacji do

działania, u kobiet także nasilenia objawów zespołu

napięcia przedmiesiączkowego.



Przypuszcza się, że w wyzwalaniu zimowych zaburzeń

afektywnych ważną rolę odgrywa niedostatek światła

słonecznego.



Choroba afektywna dwubiegunowa CHAD (dawne nazwy: zaburzenie

maniakalno-depresyjne, psychoza maniakalno-depresyjna) charakteryzuje się

naprzemiennymi stanami manii, depresji i zdrowia. Jest to najcięższy z

opisywanych tutaj przypadków. Pierwszy atak choroby występuje najczęściej

pomiędzy 20. a 30. rokiem życia. Diagnoza jest szybka i nie budzi wątpliwości,

gdyż zwykle pierwszy epizod ma charakter manii, która rozwija się w ciągu

kilku godzin lub dni.



Epizod depresyjny przebiega tak samo jak depresja jednobiegunowa. Epizod

manii charakteryzuje się porywającym nastrojem, wzrastającą samooceną,

natłokiem myśli, chory czuje, że może przenosić góry. Zmiany przypominają te

wywołane silnymi środkami psychoaktywnymi. np. amfetaminą, zmiany na ogół

są patologiczne. Pojedynczy epizod manii trwa zwykle od kilku dni do kilku

miesięcy.



Przyczyny choroby, tak jak i innych depresji, są w zasadzie nieznane,

najpopularniejsze hipotezy wskazują na: - złą pracę neuroprzekaźników, urazy i

mikrourazy mózgu, wady na etapie rozwoju płodu oraz czynniki genetyczne.



Depresja dwubiegunowa jest niezwykle wyniszczająca, często uniemożliwia

kontynuację pracy, nietypowe stany chorego na ogół doprowadzają do zepsucia

wszystkich kontaktów towarzyskich. Chorobie afektywnej dwubiegunowej

często towarzyszy alkoholizm. Współczynnik samobójstw i prób samobójczych

jest bardzo wysoki, jedna piąta chorych odbiera sobie życie.



W leczenie depresji dwubiegunowej stosuje się leki przeciwdepresyjne,

neuroleptyki oraz leki stabilizujące, takie jak sole litu.



Według szacunkowych danych WHO na świecie rocznie

popełnia samobójstwo około 500 000 osób. Liczba prób

samobójczych jest kilkunastokrotnie wyższa. W Polsce

wskaźnik rocznej liczby samobójstw wynosi około 15/100

tys. ludności i w porównaniu z innymi państwami mieści się

w strefach średnich. W genezie samobójstw główna rola

przypada zaburzeniom psychicznym, a szczególnie depresji.

Ale chociaż zdecydowana większość chorych zdradza

niechęć do życia, rozmyśla o śmierci jako ratunku na

poczucie beznadziejności, to jednak zaledwie część z nich

decyduje się na samobójczy krok. Zatem przyczyny

samobójstwa są bardziej złożone niż można sądzić. Na

decyzję o pozbawieniu się życia oprócz samej choroby

często mają czynniki środowiskowe oraz problemy życiowe,

z którymi chory nie może sobie poradzić. Ocena ryzyka

samobójstwa powinna należeć do kanonu sztuki lekarskiej,

niezależnie od specjalności jaką lekarz się zajmuje.

Cechy zespołu depresyjnego



wysoki poziom lęku, podniecenie psychoruchowe



nastrój dysforyczny



poczucie winy



poczucie beznadziejności



niska samoocena



uporczywe zaburzenia snu



dolegliwości bólowe



myśli lub zamiary samobójcze



Od zabiegów operacyjnych (lobotomii), które

miały swój początek w latach 40. XX wieku,

odstąpiono z powodu bardzo ciężkich

powikłań (w tym często zgonów). Nowy

rozdział w leczeniu zaburzeń

depresyjnych rozpoczął się wraz z

wprowadzeniem do terapii leków

przeciwdepresyjnych. Wraz z uzyskiwaniem

wiedzy na temat istoty choroby naukowcy

opracowywali nowe leki, które są obecnie

standardem postępowania w depresji

endogennej.



Zadaniem antydepresantów jest poprawienie

nastroju chorego, zmniejszenie lęku i

niepokoju, zniwelowanie zaburzeń snu,

usprawnienie procesów myślowych i

ruchowych. Substancje zawarte w tych

preparatach poprawiają funkcjonowanie

mediatorów – serotoniny i noradrenaliny –

których zaburzenia są odpowiedzialne za

depresję. Większość z nich hamuje

wychwytywanie zwrotne noradrenaliny i

serotoniny ze szczelin synaptycznych do

wnętrza komórek nerwowych. Wynikiem

tego jest wzrost stężenia tych hormonów w

neuronach i poprawa ich funkcjonowania.



selektywne inhibitory wychwytu

noradrenaliny i serotoniny – działają

szybciej niż starsze leki i są lepiej

tolerowane przez chorych;



selektywne inhibitory wychwytu

zwrotnego serotoniny (SSRI) –

stosuje się je w zaburzeniach

depresyjnych o małym nasileniu

objawów podstawowych i lęku. Nie

zaleca się ich w ciąży,

podczas karmienia piersią, w

przypadku padaczki i chorób

wątroby. Działania niepożądane, to:

brak apetytu, nudności i

wymioty, biegunki,bóle głowy,

bezsenność, lęk;



inhibitory monoaminooksydazy

(IMAO) – hamują enzymy

rozkładające noradrenalinę i

serotoninę lub tylko jedną z nich. Ich

działanie jest podobne do

trójpierścieniowych leków

przeciwdepresyjnych – szybciej

jednak wpływają na aktywizację

chorego. Nie stosuje się ich w ciąży i

podczas karmienia piersią. Działania

niepożądane, to: uczucie suchości w

jamie ustnej, zawroty i bóle głowy,

senność, bóle brzucha, zaparcia.



nieselektywne inhibitory wychwytu

noradrenaliny i serotoniny (zwane

również trójpierścieniowymi lekami

przeciwdepresyjnymi) – wpływają na

wszystkie objawy depresji, ale na ich

efekty trzeba czekać nawet kilka

tygodni.



Istnieje wiele różnych nurtów, które

mają charakterystyczne dla siebie

metody terapeutyczne. Najważniejsze

jest jednak w psychoterapii to, że

pozwala ona na szybszy powrót

pacjentów do zdrowia oraz

wzmocnienie efektów farmakoterapii.

Jak wiadomo, leczenie jest

sprawniejsze, jeśli chory wierzy w

jego rezultaty i ma

silną motywację do poprawy swojego

stanu zdrowia. Praca z osobą w

depresji jest bardzo trudna, ponieważ

jej pojmowanie świata jest zaburzone.

Osoby takie nie widzą sensu w dalszej

egzystencji, ich dotychczasowe życie,

a także przyszłość jawią się w

ciemnych barwach. Powoduje to

często opór przed wglądem we

własne wnętrze i problemy. Depresja

jest chorobą duszy, dlatego oprócz

leczenia ciała, warto także zadbać o

kondycję psychiczną osoby chorej.



Istnieje wiele różnych nurtów, które mają

charakterystyczne dla siebie metody terapeutyczne.

Najważniejsze jest jednak w psychoterapii to, że pozwala

ona na szybszy powrót pacjentów do zdrowia oraz

wzmocnienie efektów farmakoterapii. Jak wiadomo,

leczenie jest sprawniejsze, jeśli chory wierzy w jego

rezultaty i ma silną motywację do poprawy swojego stanu

zdrowia. Praca z osobą w depresji jest bardzo trudna,

ponieważ jej pojmowanie świata jest zaburzone. Osoby

takie nie widzą sensu w dalszej egzystencji, ich

dotychczasowe życie, a także przyszłość jawią się w

ciemnych barwach. Powoduje to często opór przed

wglądem we własne wnętrze i problemy. Depresja jest

chorobą duszy, dlatego oprócz leczenia ciała, warto także

zadbać o kondycję psychiczną osoby chorej.



terapia psychodynamiczna – zakłada,

że należy zmienić osobowość

pacjenta, jego postępowanie i sposób

myślenia, zwłaszcza o sobie. W

trakcie sesji analizowane są

wydarzenia z dzieciństwa pacjenta –

to w nich szuka się powodów niskiej

samooceny i poczucia

bezwartościowości. Terapeuta jest

tutaj tylko obserwatorem, na swą

osobowość wpływa tylko pacjent.

Terapia prowadzona jest nawet

latami;



terapia poznawcza – celem terapii

jest zmiana i usunięcie schematów

myślowych o negatywnym

zabarwieniu. Terapeuta bierze

czynny udział w tej psychoterapii i

wskazuje pacjentowi alternatywne

zachowania i sposoby rozwiązywania

trudności. Terapia trwa dość krótko

(zwykle ogranicza się do czasu

trwaniaepizodu depresyjnego);



terapia interpersonalna
– stosuje się ją, jeśli
depresja jest
odpowiedzialna za
zaburzone relacje
społeczne. Terapeuta
jest aktywny i analizuje
z pacjentem jego
kontakty międzyludzkie,
związki, relacje z
krewnymi.



Psychoterapia jest istotnym i

integralnym elementem leczenia

depresji. Pacjenci zwykle

chętnie poddają się tej metodzie

leczenia. Powinna ona być

wybierana w zależności od

doświadczenia terapeutów oraz

indywidualnych potrzeb

pacjenta. Należy także brać pod

uwagę rodzaj i nasilenie

depresji, z jaką zgłasza się

chory. Często wymagane jest

równoległe leczenie

farmakologiczne. Nadal

powstają nowe techniki

psychoterapeutyczne, które ich

twórcy starają się dostosowywać

do zapotrzebowania chorych.



Dzięki wprowadzeniu środków farmakologicznych korzystanie z

elektrowstrząsów ograniczono. Są one uzasadnione tylko w

niektórych przypadkach, np. w głębokiej depresji z bardzo

nasilonymi skłonnościami samobójczymi, depresji

z urojeniami, depresji lekoopornej, czyli takiej, w której leki nie

skutkują. Zabieg elektrowstrząsów wykonywany jest w

znieczuleniu ogólnym z użyciem środków zwiotczających.

Wykonuje go zespół, w skład którego wchodzą psychiatra,

anestezjolog i pielęgniarka. Dodatkowo podczas zabiegu używa się

leków zwiotczających mięśnie. Wszystko odbywa się pod kontrolą

czynności życiowych (zapis czynności serca, ciśnienia tętniczego,

częstości i głębokości oddechów). Obecnie elektrowstrząsy są

bezpiecznym zabiegiem i nie wyglądają tak, jak 50 lat temu czy

jak pokazują to filmy grozy.



Depresja dotyka bardzo wielu ludzi. Dzięki temu, że na

przestrzeni wieków naukowcy obnażyli mechanizmy jej

powstawania, wiemy, jak z nią postępować. Dzięki licznym

programom informacyjnym i reklamom społecznym coraz więcej

ludzi poddaje się leczeniu.



pod względem liczby zachorowań

depresja stanowi obecnie czwarty

najpoważniejszy problem zdrowotny na

świecie – cierpi na nią około 121

milionów osób



Światowa Organizacja Zdrowia (WHO)

szacuje, że do roku 2020 depresja stanie

się w skali świata drugą najczęstszą

przyczyną niepełnosprawności

wynikającej ze stanu zdrowia (za

niewydolnością serca),



szacuje się, że 5-10% populacji cierpi na

depresję i wymaga interwencji

psychiatrycznej lub psychologicznej



Zgodnie z odpowiednim

rozporządzeniem Ministra Zdrowia,

dzień 23 lutego, już po raz piąty

obchodzony jest jako Ogólnopolski Dzień

Walki z Depresją. Celem akcji

podejmowanych z okazji tego dnia jest

upowszechnianie i rozwijanie wiedzy na

temat zaburzeń psychicznych, zmiana

postaw społecznych w stosunku do osób

chorych psychicznie, a także zachęcanie

samych chorych do specjalistycznego

leczenia.



Rehabilitacja psychiatryczna to system

skoordynowanych oddziaływań społecznych,

psychologicznych, wychowawczych i medycznych

umożliwiających chorym psychicznie w miarę

samodzielną egzystencje i integracje społeczną.



W oparciu o definicję można powiedzieć, że

rehabilitacja, to przywrócenie tego co utracone.

Oznacza to proces oddziaływań leczniczych,

społecznych i zawodowych zmierzających do

przywrócenia sprawności utraconej w wyniku

choroby i umożliwienia jak najbardziej

samodzielnego życia.

Terapia zajęciowa dla chorych z

zaburzeniami psychicznymi należy do

podstawowych środków leczenia chorych

psychicznie. Odpowiednio dobrana praca

może wpływać:



Uspakajająco



Mobilizująco



Usprawniająco



w sensie przywrócenia choremu zdolności

nawiązywania kontaktów i współżycia z

drugimi i dostosowania się do środowiska,

w którym żyje.



W terapii zajęciowej z chorym psychicznie

wyróżnia się dwa etapy:



Terapia aktywizująca (pierwsza, wstępna,

przyłóżkowa) polegająca na zainteresowaniu

chorego własną osobą i czynnościami życia

codziennego.



Terapia resocjalizująca polegająca na

wprowadzeniu chorego do grupy przez: czynny

udział w pracach zespołowych, pomoc przy

pracach porządkowych w oddziale, udział w

pracowniach specjalistycznych poza oddziałem

(pracownia tkacka, plastyczna, krawiecka, itp.),

udział w pracach samorządu chorych.

Document Outline