MISJE WOJSKOWE

Misja wojskowa

Pojęcie „misje wojskowe” używane jest w nauce

i praktyce międzynarodowej dla określenia
szeregu różniących się między sobą
przypadków działania jednostek wojskowych,
żołnierzy i oficerów w charakterze organu
zewnętrznego państwa.

W szerszym znaczeniu organem państwa są

wszystkie zorganizowane siły zbrojne, jednostki
powietrzne, lądowe lub morskie przebywające
poza granicami swojego kraju, bądź to w
związku ze stanem okupacji i pełnieniem
funkcji kontrolnych, bądź to z wizytą
kurtuazyjną.

Rodzaje misji

wojskowych

Misje takie jako organy państwowe mogą mieć charakter

stały lub tymczasowy

Wśród misji o charakterze stałym da się wyróżnić dwa

rodzaje : misje wojskowe mające uprawnienia do

ogólnej reprezentacji państwa, funkcjonujące niejako

zamiast przedstawicielstw dyplomatycznych

: misje wojskowe wysyłane na podstawie umów o

pomocy i współpracy wojskowej, których zadania są

ograniczone przynajmniej formalnie do współpracy i

reprezentacji państwa w sferze militarnej

Do misji o charakterze tymczasowym może mieć

zastosowanie Konwencja o misjach specjalnych z 1969

r. jeżeli zgodzą się na to zainteresowane państwa

Misje wojskowe mogą działać samodzielnie, jako rodzaj

specjalnego przedstawicielstwa wojskowego państwa

wysyłającego lub wchodzić w skład organów

międzynarodowych składających się z kilku państw.

Przykładem pierwszego rodzaju misji – misje

które mają uprawnienia do ogólnej
reprezentacji państwa - były misje wojskowe
ustanowione na podstawie pkt. 5 i 6
oświadczenia z 5 czerwca 1945 rządów USA,
Wielkiej Brytanii, ZSRR i Francji o systemie
kontroli w Niemczech. Celem ich utworzenia
było zapewnienie łączności między 4
mocarstwami okupacyjnymi a innymi
zainteresowanymi rządami Narodów
Zjednoczonych. Misje były akredytowane przy
naczelnym organie władzy okupacyjnej czterech
mocarstw – Sojuszniczej Radzie Kontroli.

Zadania

Do ich zadań należała między innymi :
ochrona interesów jeńców i obywateli

wywiezionych na roboty przymusowe do

Niemiec oraz zorganizowanie im powrotu do

kraju

zabezpieczenia rewindykacyjne dóbr

kulturalnych i materialnych zgrabionych i

wywiezionych przez III Rzeszę

działanie na rzecz realizacji uzgodnionych przez

cztery mocarstwa zasad okupacji i polityki

wobec Niemiec jako całości

Po zjednoczeniu Niemiec misje wojskowe

zakończyły swoją działalność w Berlinie

W okresie po II wojnie światowej misje takie

działały i działają w różnych państwach :

w Korei nadzorując układy rozejmowe z 1953 r.
w Indochinach kontrolując organizację

postanowień Układu o przerwaniu działań

wojennych podpisanych w Genewie 1954 r.

w Nigerii w związku z konfliktem wewnętrznym

na tle tzw. secesji Biafry

W misjach tych uczestniczyli także

przedstawiciele Wojska Polskiego.

Pierwsza była Polska Misja Wojskowa

akredytowana przy Sojuszniczej Radzie

Kontroli w Berlinie (następnie w Korei,

Indochinach, Nigerii, Gwinei, Gwinei Bissau,

Chorwacji i Bośni i Hercegowinie

Szczególnie Stany Zjednoczone praktykują

wysyłanie licznych misji wojskowych, tzw.

MAAG (Military Assistance Advisory Groups)

Przykładem drugiego rodzaju misji – misje

których zadania są ograniczone do
współpracy i reprezentacji państwa w
sferze militarnej – są misje wysyłane na
podstawie porozumień międzynarodowych
(grupy doradców), mające na celu doradztwo i
okazywanie pomocy w szkoleniu i organizacji
armii

Z reguły wojskowy personel kierowniczy

misji (szef, zastępcy, kierownicy
komórek) korzysta z pełnych przywilejów
i immunitetów dyplomatycznych.

Okręty wojenne i inne

rządowe jednostki

pływające

Okręty wojenne należące do sił zbrojnych

państwa wysyłającego są jego organami i
korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego
zarówno na morzu otwartym jak i na obcych
wodach terytorialnych. Okręty wojenne i
wszystko co się na nich znajduje, a przede
wszystkim załoga podlegają wyłącznie
zwierzchnictwu okrętowemu państwa
bandery.

Polskie misje wojskowe

Od 2003 roku, Polska utrzymuje swój

kontyngent wojskowy w Iraku. Od

tego roku Polscy żołnierze stacjonują

w Afganistanie. Polskie oddziały są w

Kosowie, Bośni, były wysyłane do

Konga.

Jednak najpoważniejszą i najbardziej

jak dotąd misją zagraniczną WP, jest

konflikt w Iraku. W Afganistanie

utrzymujemy tysiąc dwustu ludzi w

Iraku niewiele mniej bo

dziewięciuset, ale to właśnie tam

straty są największe.

Różne są opinie na temat naszego zaangażowania

w stabilizacje czy wcześniej w okupacje kraju

nad Tygrysem i Eufratem. Wielu zarzuca brak

korzyści obiecywanych Polsce, np. w dziedzinie

gospodarki i handlu. Fakt z szumnych zapowiedzi

nie wiele wyszło. Koszty utrzymania żołnierzy za

granicą są wysokie, a pomoc sojuszników nie

odpowiada temu co nam obiecywano.

Pozostawiając jednak na boku politykę i

rozważania nad sensownością wojny, trzeba

przyznać, że jest jeden plus. Polska armia

nabiera doświadczenia. Przed 2003 czy nawet

2001 rokiem, WP nie było by wstanie zmierzyć

się z problemami współczesnego konfliktu.

Pokazy poligonowe i ćwiczenie starych założeń

taktycznych, o to czym zajmowało się wojsko.

Nasi sprzymierzeńcy z NATO, zwykli szeregowi,

ze zdziwieniem przyglądali się staremu

sprzętowi i poborowym, którzy podczas ćwiczeń

w Drawsku w 2000 roku, upodobali sobie

odgrywanie „zabitych”.

Udział w konflikcie to wyzwanie, które wymusza na

planistach zmianę metod szkolenia. Szkolenia od

którego zależeć będzie ludzkie życie. Nie wszystko

jednak szło dobrze. I wielu pytało czemu do w miarę

spokojnego Kosowa wysłaliśmy bojowe wozy piechoty, a

do Iraku lekkie bo nawet nie opancerzone Honkery.

Generałowie tłumaczyli, że nie chcą prowokować,

widokiem uzbrojonych po zęby żołnierzy.

Pierwszy zabity polski żołnierz zginą, kiedy kula przeszła

przez „plastikowe” części jego samochodu. Kiedy

Polskie patrole dostawały się pod ostrzał rebeliantów

czy terrorystów, żołnierze sami „dopancerzali ” swoje

auta, wieszając na drzwiach kamizelki kuloodporne, albo

układając worki z piaskiem. Polscy żołnierze odwiedzili

wszystkie „złomowce” na których mogli znaleźć

elementy, które będą chroniły ich tyłki. Doszło do tego,

że sami spawali elementy skorupy pancernej, która

miała chronić ich przed atakiem wojsk nieprzyjaciela.

Podobno Amerykanie nie wiedzieli czasami co to za

samochód się zbliża, tak nasze Honkery były

przebudowywane.

Nasi sojusznicy cenią Polskich żołnierzy, szczególnie za

odwagę, za profesjonalizm i samodzielne myślenie.

Takimi walorami nasi chłopcy muszą nadrabiać błędy

tych co siedzą wyżej.

Przez Irak przewinęło się już kilka najlepszych Polskich

jednostek np.: 6 Brygada desantowo Szturmowa, 10

Brygada Kawalerii Pancernej czy 12 dywizja

zmechanizowana. Niektórzy żołnierze tych brygad i

dywizji, byli na misjach kilkakrotnie. A żołnierz po 3-4

misjach to naprawdę dobry i doświadczony specjalista.

Powoli poprawia się też (choć jak twierdzą żołnierze i tak

nie wystarczająco) wyposażenie i zabezpieczenie przed

ogniem nieprzyjaciela i minami IED.

Po doświadczeniach drugiej zmianie PKW w Iraku kiedy w

Polskiej strefie toczono walki z powstańcami Al. Sadra,

znalazły się dwudziesto trzy milimetrowe działka do

ochrony baz i więcej samochodów pancernych BRDM.

Potem przy kolejnych zmianach na „front” tego

asymetrycznego konfliktu poleciały nasze Mi-24, które

podobno wzbudzają szacunek u Amerykanów i napędzają

strachu terrorystom.

Nasi żołnierze ginęli, rażeni odłamkami przydrożnych

min, w atakach moździerzowych lub w wypadkach

lotniczych. Ale taki jest los żołnierzy, zwłaszcza tych,

którzy jadą na wojnę nie doposażeni przez decydentów.

Jednak WP staje się teraz armią specjalistów, którzy

wiedzę z lekcji Irackiej czy Afgańskiej przekażą

szkolonym przez siebie żołnierzom w zapowiadanej armii

zawodowej.

Polskie misje wojskowe

mogą zostać okrojone



Ministerstwo Obrony Narodowej poważnie się zastanawia nad

zmniejszeniem liczby żołnierzy, biorących udział w misjach

zagranicznych. Informację tę potwierdził wiceszef resortu

Stanisław Komorowski.



Te rozważania mają związek ze złą sytuacją finansową w

resorcie obrony. Wiceminister podkreślił jednak, że liczebność

misji w Afganistanie nie jest zagrożona.

W tej chwili 3,5 tysiąca polskich żołnierzy służy na sześciu

misjach zagranicznych - w Afganistanie, Czadzie, Libanie,

Syrii, Bośni i w Kosowie. Według wiceministra

Komorowskiego, na pewno nie jest zagrożona misja w

Afganistanie, gdzie przebywa teraz 1600 mundurowych.

Komorowski zapowiedział, że jeśli sytuacja finansowa zmusi

resort do cięć w misjach zagranicznych, to Afganistan będzie

ostatni. "Przestrzeń na dokonanie redukcji jest w Czadzie, na

Bałkanach czy w misjach w Syrii i Libanie" - dodał

wiceminister.

Nieoficjalnie wiadomo, że Polska zastanawia się także nad

całkowitym wycofaniem się z Bośni. Do jutra szefowie

wszystkich resortów mają przedstawić premierowi propozycje

oszczędności w swoich budżetach.

Aktualne zasady mające

zastosowanie do okrętów

wojennych

Konwencja Narodów Zjednoczonych o

prawie morza (Montego Bay 9.12.1982
r) – określa ona okręt wojenny jako
okręt należący do sił zbrojnych
państwa, noszący zewnętrzne znaki a
odróżniający takie okręty wg ich
przynależności państwowej,
pozostający pod dowództwem oficera i
obsadzony przez załogę podlegających
dyscyplinie regularnych sił zbrojnych

Art. 236 – Konwencja gwarantuje

immunitet państwa w odniesieniu

do okrętu wojennego,

pomocniczego okrętu marynarki

wojennej, innych statków i

samolotów wojskowych będących

własnością lub eksploatowanych

przez państwa i używanych czasowo

wyłącznie w rządowej służbie

niehandlowej.

W czasie przepływu przez morze

terytorialne okręt wojenny

zobowiązany jest do przestrzegania

przepisów państwa nadbrzeżnego

Nieszkodliwy przepływ nie może

przede wszystkim zagrażać

pokojowi, porządkowi publicznemu

lub bezpieczeństwu państwa

nadbrzeżnego. Okręt wojenny nie

może też podejmować działań

przeciwko suwerenności,

terytorialnej integralności lub

politycznej niezawisłości państwa

nadbrzeżnego.

Okręt podwodny zobowiązany jest

płynąć przez morze terytorialne na

powierzchni i z podniesioną banderą

swojego państwa.

Document Outline