Teorie słyszenia
Dotychczasowe teorie próbowały w adekwatny do danego czasu
wyjaśnić zjawisko słyszenia.
Najbardziej znane historyczne teorie, to teoria rezonacyjna
Helmholtza (1863 r.) - tzw. teoria „harfy”, teoria „telefoniczna”
Rutheforda
(1886
r.)
oraz
najbardziej
współczesna
hydromechaniczna Békésyego.
Opisany przez Békésyego w 1960 roku pasywny,
hydromechaniczny model fali wędrującej w ślimaku nie wyjaśniał
zjawisk selektywności częstotliwości, czy też wielkości amplitudy
fali wędrującej.
W 1961 Békésy za swoją teorię słyszenia otrzymał nagrodę Nobla.
Jego pasywna teoria fali wędrującej aktualnie została
uzupełniona o nowe odkrycia, świadczące o aktywnych
mechanizmach zachodzących w ślimaku.
Przenoszenie dźwięku drogą kostną do ślimaka tłumaczą
teorie:
mechanizmu kompresyjnego - gdzie przyjmuje się, że
czaszka drga jako całość a kapsuła kostna błędnika ulega
kompresji i dekompresji,
mechanizmu bezwładnościowego - czaszka drga jako
całość a błona bębenkowa z układem kosteczek słuchowych
nie nadążając przyczynia się do pobudzenia strzemiączka w
okienku owalnym,
mechanizmu przemieszczenia żuchwy - głowa żuchwy na
skutek różnicy drań z czaszką powoduje drgania części
chrzęstnej przewodu słuchowego zewnętrznego i pobudzenie
słupa powietrza w przewodzie słuchowym zewnętrznym.
Badanie słuchu akumetryczne
(przy pomocy mowy)
Ponieważ słyszenie mowy jest dla człowieka
najważniejsze, badanie słuchu mową ma istotne
znaczenie w orzecznictwie zawodowym i sądowo-
lekarskim.
W praktyce audiologicznej przeprowadza się badanie
szeptem. Badanie powinno się przeprowadzić w
wyciszonym pomieszczeniu o długości 5-6 m. Badany
powtarza usłyszane słowa. Należy posługiwać się
odpowiednimi słowami o strukturze fonetycznej,
zachowującej proporcje głosek wysokich i niskich.
Badanie słuchu przy pomocy stroików
Stroiki (kamertony) wytwarzają po pobudzeniu
ton czysty harmoniczny. W zależności od wielkości
wytwarzają tony o różnych częstotliwościach.
Najczęściej stosuje się do badań słuchu stroiki:
256 Hz, 512 Hz, 1024 Hz, i 2048 Hz. Badanie
stroikami w sposób prosty pozwala na ocenę
słyszenia na drodze przewodnictwa powietrznego i
kostnego. Mimo znacznego rozwoju technik
audiometrycznych stroiki stanowią narzędzie
orientacyjnej diagnostyki przewodzeniowych i
odbiorczych uszkodzeń słuchu.
Audiometria tonalna progowa
Jest subiektywnym i najczęściej stosowanym badaniem słuchu,
którego wynik zależy, zarówno od osoby badanej, jak i
badającego.
Oprócz klasycznych prób stroikowych i badania mową i
szeptem, badanie audiometryczne, za pomocą tonów czystych,
podawanych na drodze powietrznej i kostnej określa wielkość
ubytków słuchu w zakresie częstotliwości słyszalnych. Audiogram
jest graficznym przedstawieniem stwierdzonych ubytków słuchu.
Celem badania jest określenie progu słyszenia na drodze
powietrznej i kostnej. Badanie przeprowadza się w specjalnie
przystosowanej i wyciszonej kabinie zawsze od ucha lepiej
słyszącego.
