Pomóc albo nie pomóc – oto jest pytanie

Rozproszenie
odpowiedzialności

Zjawisko polegające na tym, że im więcej

osób jest obecnych w sytuacji

wymagającej udzielenia komuś pomocy,

tym mniejsze prawdopodobieństwo, że

ktoś to zrobi. Badania nad efektem

rozproszonej odpowiedzialności

prowadzili między innymi dwaj

amerykańscy psychologowie społeczni

John Darley i Bibb Latane.

Zabójstwo Kitty Genoves
(13 marzec 1964 r.)



38 osób patrzyło jak zabójca goni ofiarę,

zadając jej ciosy nożem, aż umrze i nikt nie

zareagował



W obecności innych świadków zmniejsza się nasza

gotowość do pomocy, ponieważ spada poczucie

osobistej odpowiedzialności



Dwa tygodnie później w „The New York Times”

ukazał się artykuł opisujący morderstwo, który

zainspirował dwóch psychologów społecznych

do przeprowadzenia badań

Eksperyment pierwszy

Krytyczna sytuacja
następowała w
momencie, kiedy
osoby badane po
chwili rozmowy
usłyszały
informację, że
partner czuje się
źle oraz, że cierpi
on na epilepsję i
za chwilę będzie
miał atak choroby.
Po chwili głos
rozmówcy
załamywał się i
wydawał dźwięki
przypominające
duszenie się.
Słychać było też
wołanie o pomoc.



W badaniu wzięli udział studenci psychologii
(59 osób – studentki i studenci z New York

University).



Studentów umieszczono w osobnych

pomieszczeniach i podzielono na 3 grupy:

Badany sądził, że rozmawia z jedną osobą.

Badany sądził, że rozmawia z dwiema

osobami.

Badany sądził, że rozmawia z pięcioma

osobami.



W rzeczywistości zawsze była to 1 osoba,

inne głosy puszczano z taśmy

Dam się żywcem spalić

Pytanie:

Jak szybko

badani

powiadomi

ą o dymie

osobę

prowadząc

ą badania?



W kolejnym badaniu studenci
mieli rozmawiać na temat
problemów związanych z
życiem uniwersyteckim.
Kiedy czekali na badanie z
otworu wentylacyjnego
zaczął wydobywać się dym.
Po chwili dym zgęstniał tak,
że niewiele było widać.

Wyniki badania



Kiedy badani czekali sami, aż 75% z nich
wszczęło alarm przed upływem kilku minut



Kiedy przebywali w grupach trzyosobowych
na dym zareagowało zaledwie 38% badanych



Kiedy dwie pozostałe osoby w grupie były
współpracownikami eksperymentatora i z
założenia zachowywały się tak, jakby nic się
nie działo, tylko co dziesiąta osoba
interweniowała w zadymionym
pomieszczeniu

Trzeci eksperyment



Badani studenci wypełniali
kwestionariusze pojedynczo lub w
towarzystwie obcej osoby



W tym czasie kobieta prowadząca
badanie wchodziła do pokoju obok.
Studenci słyszeli rumor, upadek i jej
jęki

Wyniki badania

Wniosek: jeśli obecni przy wypadku widzą innych ludzi
którzy nie reagują, to każdy z obecnych skłania się ku
interpretacji całej sytuacji jako mniej groźnej niż faktycznie.



Wśród tych, którzy czekali w pojedynkę,
aż 70% próbowało pomóc kobiecie



Kiedy byli w parach, tylko 8 z 40 osób
podjęło jakieś działanie. Uznali bowiem,
że nie stało się nic poważnego