dr Renata Pawlik
dr Renata Pawlik
- przestępstwa typizowane w ustawie o
zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (art. 23-
24a);
- przestępstwa typizowane w art. 57-60
ustawy o giełdach towarowych;
- przestępstwo z art. 38 ustawy o inspekcji
handlowej;
- przestępstwo z art. 18 ustawy o kredycie
konsumenckim;
Dz.U.03.153.1503 ost.zm. Dz.U.07.171.1206
art. 18;
USTAWA
z dnia 16 kwietnia 1993 r.
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji
1)
Art. 1. Ustawa reguluje zapobieganie i
zwalczanie
nieuczciwej
konkurencji
w
działalności gospodarczej, w szczególności
produkcji przemysłowej i rolnej, budownictwie,
handlu i usługach - w interesie publicznym,
przedsiębiorców oraz klientów.
Art. 23. 1. Kto, wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi w stosunku
do przedsiębiorcy, ujawnia innej osobie lub wykorzystuje we
własnej działalności gospodarczej informację stanowiącą
tajemnicę przedsiębiorstwa, jeżeli wyrządza to poważną szkodę
przedsiębiorcy,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 2.
2. Tej samej karze podlega, kto, uzyskawszy bezprawnie
informację stanowiącą tajemnicę przedsiębiorstwa, ujawnia ją
innej osobie lub wykorzystuje we własnej działalności
gospodarczej.
Art. 24. Kto, za pomocą technicznych środków reprodukcji, kopiuje
zewnętrzną postać produktu lub tak skopiowany wprowadza do
obrotu, stwarzając tym możliwość wprowadzenia klientów w błąd
co do tożsamości producenta lub produktu, czym wyrządza
poważną szkodę przedsiębiorcy,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 2.
Art. 24a. Kto organizuje system sprzedaży lawinowej lub takim
systemem kieruje, podlega karze pozbawienia wolności od 6
miesięcy do lat 8.
Art. 3. 1. Czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie
sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub
narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta.
2. Czynami nieuczciwej konkurencji są w szczególności:
wprowadzające w błąd oznaczenie przedsiębiorstwa, fałszywe
lub oszukańcze oznaczenie pochodzenia geograficznego
towarów albo usług, wprowadzające w błąd oznaczenie
towarów
lub
usług,
naruszenie
tajemnicy
przedsiębiorstwa,
nakłanianie
do
rozwiązania
lub
niewykonania
umowy,
naśladownictwo
produktów,
pomawianie lub nieuczciwe zachwalanie, utrudnianie dostępu
do rynku, przekupstwo osoby pełniącej funkcję publiczną, a
także nieuczciwa lub zakazana reklama, organizowanie
systemu sprzedaży lawinowej oraz prowadzenie lub
organizowanie działalności w systemie konsorcyjnym.
Art. 23 ust. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji;
Art. 11. 1. Czynem nieuczciwej konkurencji jest przekazanie,
ujawnienie lub wykorzystanie cudzych informacji stanowiących
tajemnicę przedsiębiorstwa albo ich nabycie od osoby
nieuprawnionej, jeżeli zagraża lub narusza interes przedsiębiorcy.
2. Przepis ust. 1 stosuje się również do osoby, która świadczyła
pracę na podstawie stosunku pracy lub innego stosunku prawnego
- przez okres trzech lat od jego ustania, chyba że umowa stanowi
inaczej albo ustał stan tajemnicy.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się wobec tego, kto od
nieuprawnionego nabył, w dobrej wierze, na podstawie odpłatnej
czynności
prawnej,
informacje
stanowiące
tajemnicę
przedsiębiorstwa. Sąd może zobowiązać nabywcę do zapłaty
stosownego wynagrodzenia za korzystanie z nich, nie dłużej
jednak niż do ustania stanu tajemnicy.
4. Przez
tajemnicę
przedsiębiorstwa
rozumie
się
nieujawnione
do
wiadomości
publicznej
informacje
techniczne,
technologiczne,
organizacyjne
przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość
gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął
niezbędne działania w celu zachowania ich poufności.
V
CSK
444/06,
wyrok
SN 2007.02.28;
M.Prawn. 2007/7/342
Tajemnicą przedsiębiorstwa są nieujawnione
do
wiadomości
publicznej
informacje
techniczne, technologiczne, organizacyjne
lub inne posiadające wartość gospodarczą,
co
do
których
przedsiębiorca
podjął
niezbędne działania w celu zachowania ich
poufności. Fakt, że informacje dotyczące
poszczególnych elementów urządzenia są
jawne nie decyduje o odebraniu zespołowi
wiadomości
o
produkcie
przymiotu
poufności.
wyrok s.apel. w Krakowie z 2003.06.11 ; I ACa
469/03 ; TPP 2004/1-2/157
I. Poufne informacje o planach wydawniczych
mogą
przedstawiać
samodzielną
wartość
handlową w relacjach z konkurencyjnymi
wydawcami i z tego względu zachodzi potrzeba
ochrony przed ich bezprawnym ujawnieniem i
wykorzystaniem.
II. Udzielenie ochrony poufnym informacjom o
planach
wydawniczych
jako
tajemnicy
przedsiębiorstwa wydawcy nie może niweczyć
kompetencji autorów do swobodnego wyboru
wydawcy ich dzieł, wiążąc ich nieodwołalnie
tylko z tym wydawcą, z którym prowadzili
rokowania w celu zawarcia umowy wydawniczej.
Zakaz konkurencji (kodeks pracy);
Art. 101
1
. § 1. W zakresie określonym w odrębnej umowie, pracownik nie może
prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy ani też świadczyć pracy w
ramach stosunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką
działalność (zakaz konkurencji).
§ 2. Pracodawca, który poniósł szkodę wskutek naruszenia przez pracownika zakazu
konkurencji przewidzianego w umowie, może dochodzić od pracownika wyrównania
tej szkody na zasadach określonych w przepisach rozdziału I w dziale piątym.
Art. 101
2
. § 1. Przepis art. 101
1
§ 1 stosuje się odpowiednio, gdy pracodawca i
pracownik mający dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie
mogłoby narazić pracodawcę na szkodę, zawierają umowę o zakazie konkurencji po
ustaniu stosunku pracy. W umowie określa się także okres obowiązywania zakazu
konkurencji oraz wysokość odszkodowania należnego pracownikowi od pracodawcy, z
zastrzeżeniem przepisów § 2 i 3.
§ 2. Zakaz konkurencji, o którym mowa w § 1, przestaje obowiązywać przed upływem
terminu, na jaki została zawarta umowa przewidziana w tym przepisie, w razie ustania
przyczyn uzasadniających taki zakaz lub niewywiązywania się pracodawcy z
obowiązku wypłaty odszkodowania.
§ 3. Odszkodowanie, o którym mowa w § 1, nie może być niższe od 25%
wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez
okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu konkurencji; odszkodowanie
może być wypłacane w miesięcznych ratach. W razie sporu o odszkodowaniu orzeka
sąd pracy.
Art. 101
3
. Umowy, o których mowa w art. 101
1
§ 1 i w art. 101
2
§ 1, wymagają pod
rygorem nieważności formy pisemnej.
Art. 101
4
. Przepisy rozdziału nie naruszają zakazu konkurencji przewidzianego w
odrębnych przepisach.
I PK 207/06; wyrok SN
2007.01.25 M.P.Pr.
2007/10/537
Zwolnienia
z
zakazu
prowadzenia
działalności
konkurencyjnej nie można utożsamiać z uchyleniem
przez pracodawcę ustawowego zakazu ujawniania
(upowszechniania)
tajemnicy
przedsiębiorstwa.
Prowadzenie działalności konkurencyjnej (art. 101
1
i art. 101
2
KP) to co innego niż ujawnienie informacji szczególnie ważnych
dla pracodawcy, które bliższe jest naruszeniu zakazu
rozpowszechniania tajemnicy przedsiębiorstwa (art. 11 ustawy
z 16.4.1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, t.jedn.:
Dz.U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503 ze zm.).
M.P.Pr. 2007/10/537
II PK 193/04
wyrok SN2005.01.26
OSNP 2005/24/392
Porozumienie, w którym strony powtarzają
zakaz
rozpowszechniania
tajemnicy
przedsiębiorstwa określony w art. 11 ustawy z
dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu
nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 47, poz. 211
ze zm.), bez ustalenia dla pracownika
odszkodowania z tego tytułu, nie jest umową o
zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy
(art. 101[2] k.p.).
II PK 45/07
;wyrok SN
2007.08.08; OSNP
2008/19-20/283
1. W umowie o zakazie konkurencji po ustaniu
stosunku
pracy
dopuszczalne
jest
zastrzeżenie warunku rozwiązującego.
2. Konieczność przestrzegania przez byłego
pracownika przepisów ustawy z dnia 16
kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej
konkurencji (jednolity tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr
153, poz. 1503 ze zm.) nie jest równoznaczna
z zakazem konkurencji po ustaniu stosunku
pracy, o którym mowa w art. 101[2 ]§ 1 k.p.
I PK 207/06; wyrok SN 2007.01.25; OSNP 2008/11-12/157
1. Zwolnienie byłych pracowników z zakazu konkurencji po ustaniu
stosunku pracy nie jest równoznaczne z godzeniem się przez byłego
pracodawcę na ujawnienie (upowszechnienie) tych informacji przez
pracowników lub na uczynienie z nich dowolnego użytku, zwłaszcza
sprzecznego z interesem pracodawcy.
2. Także po rozwiązaniu stosunku pracy byli pracownicy
zobowiązani są do zachowania w tajemnicy posiadanych informacji
stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa (art. 11 ustawy z dnia 16
kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, jednolity
tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503 ze zm.).
3. Decyzja byłego pracodawcy, czy i od których byłych pracowników
(od wszystkich, czy tylko niektórych) oraz w jakiej wysokości
dochodzić odszkodowania za złamanie zakazu konkurencji po
ustaniu stosunku pracy, jest decyzją indywidualną, podejmowaną
osobno w stosunku do każdego z nich. Odstąpienie przez
pracodawcę od dochodzenia od innych pracowników odszkodowania
za ewentualne naruszenie zakazu konkurencji po ustaniu stosunku
pracy nie wpływa na samą zasadę oraz rozmiar odpowiedzialności
odszkodowawczej tych pracowników, w stosunku do których
pracodawca wystąpił z roszczeniem o odszkodowanie.
VI SA/Wa 1010/05 wyrok wsa2005.10.28
w Warszawie; LEX nr 191305;
Ujawnienie
stronie
prawa
wglądu
do
akt
obejmujących tajemnicę przedsiębiorstwa nie
stanowi jeszcze ujawnienia informacji w niej
zawartych do publicznej wiadomości. Dla nadania
klauzuli "zastrzeżone", a więc nadania dokumentom
rangi tajemnicy służbowej nie wystarczy, aby
dokumenty opatrzone były przez przedsiębiorcę
klauzulami "zastrzeżone" i "tajemnica". W ten
sposób strona może opatrzyć każdy swój dokument.
Rzeczą organu administracji publicznej jest
zweryfikować postępowanie strony tak, aby mogły
być
zrealizowane
podstawowe
zasady
postępowania wyrażone w art. 8 i 10 k.p.a., a udział
organizacji społecznej, także strony postępowania
nie był fikcją.
V CSK 444/06; wyrok SN
2007.02.28 LEX nr 449836
Zarówno art. 39 ust. 2 TRIPS, jak i art. 11 ust. 4
z.n.k. nie precyzują dokładnie, jakim konkretnie
działaniom ochronnym muszą być poddane
tajemnice
przedsiębiorstwa
(informacje
nieujawnione), aby można było traktować je jako
poufne. W unormowaniach tych mówi się
jedynie,
że
działania
te
muszą
być
"odpowiednie" (art. 11 ust. 4 z.n.k.),
"rozsądne w danych okolicznościach" (art.
39 ust. 2 TRIPS). Ocena określonych działań
jako odpowiednich, czy też rozsądnych w
rozumieniu
powołanych
przepisów,
może
przedstawiać się różnie w zależności od
okoliczności konkretnego przypadku.
Ochrona informacji nie ujawnionej Artykuł 39
TRIPS
1. Dla zapewnienia skutecznej ochrony przed nieuczciwą konkurencją, jak postanowiono w
Artykule 10bis Konwencji paryskiej (1967), Członkowie będą chronić informację nieujawnioną
zgodnie z ust. 2, a także dane przedstawione rządowi lub agencjom rządowym zgodnie z ust. 3.
2. Osoby fizyczne i prawne będą miały możliwość zapobiegania temu, aby informacje
pozostające w sposób zgodny z prawem pod ich kontrolą nie zostały ujawnione, nabyte lub
użyte bez ich zgody przez innych, w sposób sprzeczny z uczciwymi praktykami handlowymi
10
,
tak długo, jak takie informacje:
(a) są poufne w tym sensie, że jako całość lub w szczególnym zestawie i zespole ich elementów
nie są ogólnie znane lub łatwo dostępne dla osób z kręgów, które normalnie zajmują się tym
rodzajem informacji;
(b) mają wartość handlową dlatego, że są poufne; i
(c) poddane zostały przez osobę, pod której legalną kontrolą informacje te pozostają
rozsądnym, w danych okolicznościach, działaniom dla utrzymania ich poufności.
3. Członkowie wymagający jako warunku wydania zezwolenia na wprowadzenie do obrotu
farmaceutyków lub produktów chemicznych przeznaczonych dla rolnictwa, w których
wykorzystane są nowe jednostki chemiczne, przedstawienia niejawnych testów lub innych
danych, których uzyskanie wymaga znacznego wysiłku, będą chronić takie dane przed
nieuczciwym wykorzystaniem w celach handlowych. Ponadto Członkowie będą chronić takie
dane przed ujawnieniem, z wyjątkiem sytuacji, gdy konieczna jest ochrona odbiorców lub chyba
że podjęte zostaną kroki dla zapewnienia, że takie dane będą chronione przed nieuczciwym
wykorzystaniem w celach handlowych.
10
Dla celów niniejszego postanowienia "sposób sprzeczny z uczciwymi praktykami handlowymi" będzie
oznaczać co najmniej takie praktyki, jak naruszenie umowy, nadużycie zaufania i nakłanianie do naruszenia lub
nadużycia, i obejmuje uzyskanie niejawnej informacji przez osoby trzecie, które wiedziały lub wykazały rażące
niedbalstwo w związku z brakiem wiedzy o tym, że informacja uzyskana została przy zastosowaniu takich
praktyk.
Art.
24
ust.
o
zwalczaniu
nieuczciwej
konkurencji;
Art. 13. 1. Czynem nieuczciwej konkurencji jest
naśladowanie gotowego produktu, polegające na
tym, że za pomocą technicznych środków reprodukcji
jest kopiowana zewnętrzna postać produktu, jeżeli
może wprowadzić klientów w błąd co do tożsamości
producenta lub produktu.
2. Nie stanowi czynu nieuczciwej konkurencji
naśladowanie cech funkcjonalnych produktu, w
szczególności
budowy,
konstrukcji
i
formy
zapewniającej jego użyteczność. Jeżeli naśladowanie
cech funkcjonalnych gotowego produktu wymaga
uwzględnienia jego charakterystycznej formy, co
może wprowadzić klientów w błąd co do tożsamości
producenta
lub
produktu,
naśladowca
jest
zobowiązany odpowiednio oznaczyć produkt.
Art. 24 a ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji;
Art. 17c. 1. Czynem nieuczciwej konkurencji jest organizowanie
systemu sprzedaży lawinowej, polegającego na proponowaniu
nabywania towarów lub usług poprzez składanie nabywcom tych
towarów lub usług obietnicy uzyskania korzyści materialnych w zamian
za nakłonienie innych osób do dokonania takich samych transakcji,
które to osoby uzyskałyby podobne korzyści materialne wskutek
nakłonienia kolejnych osób do udziału w systemie.
2. Nie stanowi czynu nieuczciwej konkurencji organizowanie systemu
sprzedaży, o którym mowa w ust. 1, jeśli spełnione zostaną
następujące warunki:
1)
korzyści materialne uzyskiwane z uczestnictwa w systemie
sprzedaży pochodzą ze środków uzyskiwanych z zakupu lub ze
sprzedaży dóbr i usług po cenie, której wartość nie może rażąco
przekraczać rzeczywistej wartości rynkowej tych dóbr i usług;
2)
osoba rezygnująca z udziału w systemie sprzedaży ma
prawo do odprzedaży organizatorowi systemu za co najmniej 90 %
ceny zakupu wszystkich nabytych od organizatora nadających się do
sprzedaży towarów, materiałów informacyjno-instruktażowych, próbek
towarów lub zestawów prezentacyjnych zakupionych w przeciągu 6
miesięcy poprzedzających datę złożenia rezygnacji organizatorowi
systemu sprzedaży.
Dz.U.05.121.1019 ost. zm.
Dz.U.08.171.1056 art. 16
USTAWA
z dnia 26 października 2000 r.
o giełdach towarowych
(tekst jednolity)
Art. 1. Ustawa reguluje funkcjonowanie giełd
towarowych i obrót towarami giełdowymi, w
tym
również
zasady
tworzenia,
ustrój
organizacyjny i działalność giełd towarowych,
giełdowych izb rozrachunkowych, działalność
maklerów
giełd
towarowych,
działalność
towarowych domów maklerskich oraz nadzór
nad tymi instytucjami.
1)
giełdzie towarowej - rozumie się przez to zespół osób, urządzeń i środków technicznych
zapewniający wszystkim uczestnikom obrotu jednakowe warunki zawierania transakcji giełdowych oraz
jednakowy dostęp w tym samym czasie do informacji rynkowych, a w szczególności do informacji o
kursach i cenach towarów giełdowych oraz o obrotach towarami giełdowymi;
2)
towarach giełdowych - rozumie się przez to dopuszczone do obrotu na danej giełdzie
towarowej: a)
oznaczone co do gatunku rzeczy, b)różne rodzaje energii, c)
limity wielkości
produkcji lub emisji zanieczyszczeń, d)
prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub
pośrednio od wartości oznaczonych co do gatunku rzeczy, określonych rodzajów energii, mierników i
limitów wielkości produkcji lub emisji zanieczyszczeń, e)
prawa majątkowe, których cena zależy
bezpośrednio lub pośrednio od kursów walut i stóp procentowych;
3)
transakcji giełdowej - rozumie się przez to umowę dotyczącą towarów giełdowych,
zawartą na giełdzie w czasie i w sposób przewidziany dla zawierania takich umów przez:
a)
członków giełdy,
b)
zleceniodawców, którzy zawarli umowę ze spółkami handlowymi prowadzącymi działalność
maklerską, o której mowa w art. 38 ust. 2 pkt 2, w zakresie obrotu towarami giełdowymi, o których mowa
w pkt 2 lit. a;
4)
giełdowej izbie rozrachunkowej - rozumie się przez to zespół osób, urządzeń i
środków technicznych utworzony w celu organizacji i prowadzenia rozliczeń transakcji giełdowych;
7)
maklerze niezależnym - rozumie się przez to osobę fizyczną, wpisaną na listę maklerów giełd
towarowych lub maklerów papierów wartościowych, która jest członkiem giełdy towarowej i zawiera
transakcje giełdowe w imieniu własnym i na własny rachunek, na warunkach określonych w ustawie;
8)
towarowym domu maklerskim - rozumie się przez to spółkę akcyjną albo spółkę z
ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, prowadzącą
działalność maklerską w zakresie obrotu towarami giełdowymi;
9)
domu maklerskim - rozumie się przez to:
a)
domy maklerskie,
b)
banki prowadzące działalność maklerską,
c)
zagraniczne firmy inwestycyjne lub zagraniczne osoby prawne, o których mowa w przepisach
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. Nr 183, poz. 1538),
prowadzące działalność maklerską na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
- jeżeli dokonują czynności w zakresie obrotu towarami giełdowymi;
Art. 5. 1. Giełda towarowa, zwana dalej "giełdą", może być prowadzona
wyłącznie przez spółkę akcyjną.
2. Z zastrzeżeniem ust. 3 i przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie
instrumentami finansowymi, przedmiotem przedsiębiorstwa spółki, o której
mowa w ust. 1, może być wyłącznie prowadzenie giełdy.
3. Spółka, o której mowa w ust. 1, może również dokonywać rozliczeń transakcji:
1)
zawartych na prowadzonej przez nią giełdzie,
2)
zawartych
poza
giełdą
przez
będące
jej
członkami
przedsiębiorstwa energetyczne, o których mowa w art. 9 ust. 3 pkt 4
- pod warunkiem że regulamin giełdy określi zasady dokonywania rozliczeń
takich transakcji.
3a. W przypadku prowadzenia działalności określonej w ust. 3 spółka prowadząca
giełdę może być stroną transakcji wyłącznie w celu dokonania rozliczeń
transakcji zawartych przez członków giełdy.
4. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 3, nie dotyczy spółki prowadzącej giełdę,
na której przedmiotem obrotu są prawa majątkowe, o których mowa w art. 2 pkt
2 lit. e; spółka ta jest obowiązana spełnić warunek, o którym mowa w art. 14 ust.
1.
5. Z zastrzeżeniem ust. 6, minimalna wysokość kapitału zakładowego spółki
prowadzącej giełdę wynosi 3.000.000 zł.
6. Minimalna wysokość kapitału zakładowego spółki prowadzącej giełdę, na której
jest dokonywany obrót wyłącznie towarami, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. a,
wynosi 1.000.000 zł.
7. Na jedną akcję przypada tylko jeden głos na walnym zgromadzeniu.
Art. 7. 1. Prowadzenie giełdy wymaga
zezwolenia, które wydaje minister
właściwy
do
spraw
instytucji
finansowych
na
wniosek
spółki
zaopiniowany przez Komisję.
Art. 14. 1. Zezwolenie na prowadzenie giełdy, na której przedmiotem obrotu są prawa
majątkowe, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. e, bądź zezwolenie na dopuszczenie do
obrotu na istniejącej giełdzie praw majątkowych, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. e,
wydaje się z zastrzeżeniem warunku utworzenia z udziałem wnioskodawcy, jako
założyciela i akcjonariusza, giełdowej izby rozrachunkowej i podjęcia przez tę
izbę działalności w określonym terminie.
2. Z zastrzeżeniem ust. 2a, giełdową izbę rozrachunkową tworzy się wyłącznie w formie
spółki akcyjnej, w celu obsługi finansowej transakcji giełdowych, których przedmiotem są
prawa, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. e, zawieranych na danej giełdzie oraz w celu
realizacji zadań określonych w art. 15 ust. 5 i 6.
2a. Giełdowa izba rozrachunkowa może także dokonywać obsługi finansowej transakcji
giełdowych, których przedmiotem są towary giełdowe, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. b,
c i d.
2b. Giełdowa izba rozrachunkowa może zawierać umowy określające tryb, terminy i
warunki przekazywania zbywcom towarów giełdowych środków pieniężnych otrzymanych
przez izbę od nabywców tych towarów.
3. Giełdowa izba rozrachunkowa nie może prowadzić działalności innej niż określona w ust.
2, 2a i 2b.
4. Poza wnioskodawcą akcjonariuszami giełdowej izby rozrachunkowej mogą być wyłącznie
spółki prowadzące giełdę, akcjonariusze spółki prowadzącej giełdę, banki, Skarb Państwa
oraz Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A., zwany dalej "Krajowym Depozytem".
5. Do spółki będącej giełdową izbą rozrachunkową stosuje się przepisy art. 5 ust. 7 oraz
art. 6 ust. 3.
6. Warunek, o którym mowa w ust. 1, uważa się również za spełniony, jeżeli wnioskodawca
uzyska członkostwo już istniejącej giełdowej izby rozrachunkowej.
7. Minimalna wysokość kapitału zakładowego spółki prowadzącej giełdową izbę
rozrachunkową wynosi 1.500.000 zł.
Art. 37. 1. O ile ustawa nie stanowi inaczej, działalność maklerska może być prowadzona
wyłącznie przez towarowy dom maklerski.
2. Akcje towarowego domu maklerskiego, z wyłączeniem akcji zdematerializowanych zgodnie z
przepisami ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, są akcjami imiennymi.
3. Zapłata za obejmowane lub nabywane udziały albo akcje towarowego domu maklerskiego, które nie są
zdematerializowane, nie może pochodzić z pożyczek, kredytów ani z nieudokumentowanych źródeł.
4. (uchylony).
5. Towarowy dom maklerski może wykonywać wyłącznie czynności określone w zezwoleniu.
6. Towarowy dom maklerski może być członkiem więcej niż jednej giełdy towarowej.
7. Towarowy dom maklerski ma wyłączne prawo i obowiązek używać w swej firmie określenia "towarowy
dom maklerski".
Art. 38. 1. Z zastrzeżeniem art. 50a, prowadzenie działalności maklerskiej wymaga zezwolenia
Komisji, wydanego na wniosek zainteresowanego podmiotu.
2. Działalność, o której mowa w ust. 1, obejmuje wykonywanie czynności związanych z obrotem towarami
giełdowymi, polegających na:
1)
oferowaniu w obrocie giełdowym towarów giełdowych, o których mowa w art. 2 pkt 2
lit. d i e,
2)
nabywaniu lub zbywaniu towarów giełdowych na cudzy rachunek na zasadach
określonych w art. 38b, w tym dokonywaniu rozliczeń transakcji zleceniodawców;
3)
prowadzeniu rachunków lub rejestrów towarów giełdowych w obrocie giełdowym, z
wyłączeniem towarów, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. a;
4)
doradztwie w zakresie obrotu giełdowego;
5)
zarządzaniu cudzym pakietem praw majątkowych na zlecenie;
6)
pośrednictwie w nabywaniu lub zbywaniu towarów giełdowych, o których mowa w art.
2 pkt 2 lit. d i e, w obrocie na zagranicznych giełdach towarowych.
3. Towarowy dom maklerski może prowadzić działalność w zakresie towarów giełdowych, o których mowa
w art. 2 pkt 2 lit. e, pod warunkiem uzyskania zezwolenia i spełnienia warunków finansowych oraz na
zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi.
Do postępowań w sprawie o udzielenie zezwolenia, cofnięcie zezwolenia oraz do jego wygaśnięcia stosuje
się przepisy art. 82, 85, 89 i 167 tej ustawy.
Art. 57. Kto bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego warunkom prowadzi giełdę,
giełdową izbę rozrachunkową lub towarowy dom maklerski, podlega grzywnie, karze
ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 58. Kto, będąc obowiązany do zachowania tajemnicy zawodowej, ujawnia
lub wykorzystuje w obrocie towarami giełdowymi informacje stanowiące
tajemnicę zawodową, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 59. 1. Kto powoduje sztuczne podwyższenie lub obniżenie ceny towarów
giełdowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 2.
2. Kto wchodzi w porozumienie mające na celu sztuczne podwyższenie lub obniżenie
ceny towarów giełdowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo
pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 60. 1. Kto, będąc odpowiedzialnym za informacje zawarte w dokumencie
związanym z wprowadzaniem do obrotu giełdowego praw, o których mowa w art. 2
pkt 2 lit. d i e*, podaje nieprawdziwe lub zataja prawdziwe dane, w sposób istotny
wpływające na treść informacji, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo
pozbawienia wolności do lat 2.
2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu określonego w ust. 1, działając
w imieniu lub w interesie osoby prawnej lub jednostki nie posiadającej osobowości
prawnej.
* , d) prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub pośrednio od wartości oznaczonych co do
gatunku rzeczy, określonych rodzajów energii, mierników i limitów wielkości produkcji lub emisji zanieczyszczeń,
e)
prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub pośrednio od kursów walut i stóp procentowych;
10) tajemnicy zawodowej - rozumie się przez to informację
uzyskaną przez osobę wymienioną w art. 53 ust. 1 w związku z
czynnościami służbowymi, zatrudnieniem, stosunkiem zlecenia
lub innym stosunkiem prawnym o podobnym charakterze,
dotyczącą giełdowego obrotu towarami giełdowymi lub
czynności wynikających z uczestnictwa w tym obrocie, albo
działalności podmiotów podlegających nadzorowi Komisji
Nadzoru
Finansowego,
zwanej
dalej
"Komisją",
jeżeli
nieuprawnione ujawnienie takiej informacji mogłoby narazić na
szkodę interes państwa, interes publiczny lub prawnie chroniony
interes osoby fizycznej lub prawnej, bądź jednostki
organizacyjnej, której ta informacja dotyczy, a w szczególności
informację zawierającą:
a) dane osobowe klienta, inwestora, strony umowy, czynności
lub transakcji,
b) treść umowy i przedmiot czynności lub transakcji,
c)
dane o sytuacji majątkowej osób, o których mowa w lit. a, w
tym oznaczenie rachunku lub rejestru towarów giełdowych lub
rachunku pieniężnego oraz stany tych rachunków;
Art. 53. 1. Do zachowania tajemnicy zawodowej są obowiązani:
1)
(uchylony);
2)
maklerzy giełd towarowych i maklerzy papierów
wartościowych;
2a)
maklerzy niezależni;
3)
osoby wchodzące w skład statutowych organów:
a)
towarowego domu maklerskiego,
b)
spółki prowadzącej giełdę oraz spółki prowadzącej giełdową izbę
rozrachunkową,
c)
izby,
d)
stowarzyszeń maklerów giełd towarowych,
e)
domu maklerskiego,
f)
zagranicznej osoby prawnej, o której mowa w art. 50 ust. 1,
g)
spółek handlowych, o których mowa w art. 50a,
h)
Krajowego Depozytu;
4)
osoby pozostające z podmiotami, o których mowa
w pkt 2a i 3, w stosunku pracy, zlecenia lub w innym stosunku
prawnym o podobnym charakterze.
2. Obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej istnieje również po
ustaniu stosunków prawnych, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 4.
Art. 54. 1. Z zastrzeżeniem art. 55-55b, informacje stanowiące tajemnicę zawodową mogą być
ujawniane wyłącznie na żądanie:
1)
sądu lub prokuratora:
a)
w związku z toczącym się przeciwko osobie fizycznej, będącej stroną umowy, czynności lub
transakcji zawartej z podmiotem obowiązanym do zachowania tajemnicy zawodowej, postępowaniem
karnym lub karnym skarbowym albo w związku z wykonaniem wniosku o udzielenie pomocy prawnej,
pochodzącego od państwa obcego, które na mocy ratyfikowanej umowy międzynarodowej wiążącej
Rzeczpospolitą Polską ma prawo występować o udzielenie informacji objętych tajemnicą zawodową,
b)
w związku z toczącym się postępowaniem karnym lub karnym skarbowym o przestępstwo
popełnione w związku z działaniem osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej
osobowości prawnej, będącej stroną umowy, czynności lub transakcji zawartej z podmiotem
obowiązanym do zachowania tajemnicy zawodowej;
2)
sądu - w związku z prowadzonym postępowaniem spadkowym lub o podział majątku
między małżonkami albo prowadzoną przeciwko osobie fizycznej, będącej stroną umowy, czynności
lub transakcji zawartej z podmiotem obowiązanym do zachowania tajemnicy zawodowej, sprawą o
alimenty lub o rentę o charakterze alimentacyjnym;
3)
Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej w związku z toczącym się przed
organem kontroli skarbowej postępowaniem w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie
skarbowe:
a)
przeciwko osobie fizycznej, będącej stroną umowy, czynności lub transakcji zawartej z
podmiotem obowiązanym do zachowania tajemnicy zawodowej,
b)
popełnione w zakresie działalności osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej
osobowości prawnej, będącej stroną umowy, czynności lub transakcji zawartej z podmiotem
obowiązanym do zachowania tajemnicy zawodowej;
4)
Prezesa Najwyższej Izby Kontroli lub upoważnionego przez niego kontrolera
- w zakresie danych dotyczących jednostki kontrolowanej, niezbędnych do ustalenia stanu
faktycznego w prowadzonym postępowaniu kontrolnym dotyczącym tej jednostki, określonym w
ustawie z dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz. U. z 2001 r. Nr 85, poz. 937, z późn.
zm.
2)
);
5)
biegłego rewidenta upoważnionego do badania sprawozdań finansowych podmiotu
obowiązanego do zachowania tajemnicy zawodowej, na podstawie zawartej z nim umowy -
jeżeli jest to niezbędne do celów tego badania;
6)
służb ochrony państwa i ich upoważnionych pisemnie funkcjonariuszy
lub żołnierzy - w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia postępowania sprawdzającego
na podstawie przepisów o ochronie informacji niejawnych;
7)
Policji - jeżeli jest to konieczne do skutecznego zapobieżenia popełnieniu
przestępstwa, jego wykrycia albo ustalenia sprawców i uzyskania dowodów, na zasadach i
w trybie określonych w art. 20 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2002 r. Nr
7, poz. 58, z późn. zm.
3)
);
8)
komornika sądowego - w związku z toczącym się postępowaniem
egzekucyjnym lub zabezpieczającym.
2. Nie narusza obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej:
1)
przekazywanie, przechowywanie oraz ujawnianie danych w trybie i na
warunkach określonych w ustawie z dnia 14 lutego 2003 r. o udostępnianiu informacji
gospodarczych (Dz. U. Nr 50, poz. 424 oraz z 2004 r. Nr 68, poz. 623 i Nr 116, poz. 1203);
2)
przekazywanie informacji przez towarowy dom maklerski lub zagraniczną
osobę prawną prowadzącą działalność maklerską w formie oddziału:
a)
podmiotowi wiodącemu w rozumieniu art. 4 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 15 kwietnia 2005
r. o nadzorze uzupełniającym nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń i
firmami inwestycyjnymi wchodzącymi w skład konglomeratu finansowego (Dz. U. Nr 83,
poz. 719), zwanej dalej "ustawą o nadzorze uzupełniającym",
b)
koordynatorowi w rozumieniu art. 3 pkt 19 ustawy o nadzorze uzupełniającym,
c)
koordynatorowi zagranicznemu w rozumieniu art. 3 pkt 20 ustawy o nadzorze
uzupełniającym
- w wykonaniu obowiązków określonych ustawą o nadzorze uzupełniającym.
Art. 55. W związku z wykonywaniem ustawowo określonych zadań w
zakresie nadzoru, Komisja oraz jej upoważnieni przedstawiciele mają
prawo dostępu do informacji stanowiących tajemnicę zawodową,
będących w posiadaniu podmiotów zobowiązanych do jej zachowania.
Art. 55a. Nie narusza obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej
przekazywanie informacji stanowiących taką tajemnicę:
1)
w zawiadomieniu o przestępstwie lub w załączonych do
niego dokumentach;
2)
Generalnemu Inspektorowi Informacji Finansowej, Szefowi
Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych, organom podatkowym lub
organom kontroli skarbowej - w zakresie, trybie i na warunkach
określonych w odrębnych ustawach;
3)
przez Komisję lub jej upoważnionego przedstawiciela do
publicznej wiadomości w zakresie dotyczącym treści podjętych uchwał i
decyzji, także w sprawach indywidualnych, na podstawie których są
wydawane decyzje administracyjne - jeżeli ze względu na interes rynku
towarowego Komisja uznała przekazanie takiej informacji za
uzasadnione;
4)
w wykonaniu obowiązków informacyjnych, publikacyjnych
lub sprawozdawczych określonych w ustawie lub przepisach wydanych
na jej podstawie;
5)
za zgodą osoby, której ta informacja dotyczy.
Art. 55b. Komisja może przekazać będące w jej posiadaniu
informacje stanowiące tajemnicę zawodową:
1)
rzecznikowi
dyscyplinarnemu
lub
sądowi
dyscyplinarnemu stowarzyszenia, o którym mowa w art. 14 ust.
7 pkt 3 ustawy powołanej w art. 2 pkt 9 lit. c, wyłącznie w
zakresie niezbędnym do ustalenia, na potrzeby postępowania
dyscyplinarnego, naruszenia zasad etyki zawodowej przez
maklera giełd towarowych, będącego członkiem tego
stowarzyszenia;
2)
rzecznikowi sądu lub sądowi izby, wyłącznie w
zakresie niezbędnym do ustalenia, na potrzeby prowadzonego
postępowania, naruszenia przez członka izby zasad etyki lub
zasad rzetelnego wykonywania działalności gospodarczej.
Art. 55c. Obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej
rozciąga się również na osoby, którym informacje
stanowiące taką tajemnicę zostały ujawnione na
podstawie art. 54-55b.
Dz.U.01.4.25 ost. zm. zm.
Dz.U.09.18.97;
art. 27
USTAWA
z dnia 15 grudnia 2000 r.
o Inspekcji Handlowej.
(Dz. U. z dnia 23 stycznia 2001 r.)
Art. 1. 1. Inspekcja Handlowa, zwana dalej "Inspekcją", jest
wyspecjalizowanym organem kontroli powołanym do ochrony
interesów i praw konsumentów oraz interesów gospodarczych
państwa.
2. Ustawa reguluje zadania i organizację Inspekcji, prawa i
obowiązki przedsiębiorców, zasady postępowania organów
Inspekcji oraz prawa i obowiązki pracowników Inspekcji.
3. Do postępowania przed organami Inspekcji w zakresie
nieuregulowanym ustawą stosuje się przepisy Kodeksu
postępowania administracyjnego.
Art. 3. 1. Do zadań Inspekcji należy:
1)
kontrola legalności i rzetelności działania przedsiębiorców prowadzących
działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów odrębnych w zakresie produkcji, handlu i
usług,
1a)
kontrola wyrobów wprowadzonych do obrotu w zakresie zgodności z
zasadniczymi lub innymi wymaganiami określonymi w przepisach odrębnych z
wyłączeniem produktów podlegających nadzorowi innych właściwych organów,
1b)
kontrola produktów w rozumieniu ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o
ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 229, poz. 2275) w zakresie spełniania
ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa,
1c)
kontrola substancji chemicznych, preparatów chemicznych, wyrobów i detergentów
przeznaczonych dla konsumentów w zakresie określonym w ustawie z dnia 11 stycznia
2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. Nr 11, poz. 84, z późn. zm.);
2)
kontrola produktów znajdujących się w obrocie handlowym lub
przeznaczonych do wprowadzenia do takiego obrotu, z zastrzeżeniem ust. 2, w tym w
zakresie oznakowania i zafałszowań, oraz kontrola usług,
2a)
kontrola przestrzegania przez sprzedawców detalicznych i sprzedawców hurtowych
przepisów art. 41 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym
i elektronicznym (Dz. U. Nr 180, poz. 1495),
3)
podejmowanie mediacji w celu ochrony interesów i praw konsumentów,
4)
organizowanie i prowadzenie stałych polubownych sądów konsumenckich,
5)
prowadzenie poradnictwa konsumenckiego,
6)
wykonywanie innych zadań określonych w ustawie lub przepisach
odrębnych.
2. Kontrola, o której mowa w ust. 1 pkt 2, nie obejmuje kontroli jakości handlowej
artykułów rolno-spożywczych u producentów oraz kontroli jakości zdrowotnej środków
spożywczych określonych w przepisach odrębnych.
Art. 38. Kto
wbrew
obowiązkowi
nie
wykonuje decyzji, o których mowa w art. 18
i art. 32, wydanych przez organ Inspekcji
lub z jego upoważnienia przez inspektora,
albo
usuwa
dowody
lub
produkty
zabezpieczone w toku kontroli,
podlega grzywnie w wysokości do 360
stawek dziennych albo karze pozbawienia
wolności do lat 2.
Art. 18. 1. Wojewódzki inspektor może zarządzić w toku kontroli, w drodze
decyzji, ograniczenie wprowadzania do obrotu, wstrzymanie wprowadzania do
obrotu lub wycofanie z obrotu produktów albo wstrzymanie świadczenia
usług bądź niezwłoczne usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, jeżeli
jest to konieczne ze względu na bezpieczeństwo lub interes konsumentów albo
interes gospodarczy państwa, z zastrzeżeniem ust. 1b.
1a. (uchylony).
1b. W przypadku stwierdzenia naruszenia art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 2
lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz.
1095, z późn. zm.), wojewódzki inspektor może zarządzić w toku kontroli, w
drodze decyzji, niezwłoczne usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości.
2. Wojewódzki inspektor może upoważnić inspektora do wydania w jego imieniu
w toku kontroli decyzji, o której mowa w ust. 1.
3. Decyzja, o której mowa w ust. 1, podlega natychmiastowemu wykonaniu.
4. Właściwość miejscową organu Inspekcji w sprawach, o których mowa w ust. 1
pkt 2, ustala się według miejsca przeprowadzania kontroli.
5. Informacje zawarte w decyzjach, o których mowa w ust. 1, dotyczące
zafałszowania artykułów rolno-spożywczych, podaje się do publicznej wiadomości,
z pominięciem informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa oraz inne
tajemnice podlegające ochronie na podstawie przepisów odrębnych.
Art. 32. Jeżeli jest to niezbędne dla
usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości,
wojewódzki inspektor wyda, w drodze
decyzji,
zarządzenie
pokontrolne.
Kontrolowany
jest
obowiązany
poinformować wojewódzkiego inspektora, w
wyznaczonym
terminie,
o
sposobie
wykonania zarządzenia.
Art. 25. 1. Wojewódzki inspektor może, w drodze
postanowienia, dokonać zabezpieczenia dowodów na
czas niezbędny dla realizacji zadań kontroli.
2. Zabezpieczeniu, o którym mowa w ust. 1,
podlegają dokumenty, ewidencje, informacje oraz
produkty i inne rzeczy, jeżeli stanowią lub mogą
stanowić dowód nieprawidłowości stwierdzonych w
toku kontroli, z wyłączeniem produktów łatwo
psujących się lub ulegających innym szybkim
zmianom biochemicznym.
3. Wojewódzki inspektor może upoważnić inspektora
do wydania w jego imieniu postanowienia, o którym
mowa w ust. 1.
4. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 1,
przysługuje zażalenie.
Dz.U.01.100.1081 ost. zm.
Dz. U. 05. 157. 1316
art. 3
USTAWA
z dnia 20 lipca 2001 r.
o kredycie konsumenckim.
1)
(Dz. U. z dnia 18 września 2001 r.)
Art. 1. Ustawa reguluje zasady i tryb
zawierania umów o kredyt konsumencki,
zasady ochrony konsumenta, który zawarł
umowę o kredyt konsumencki, oraz obowiązki
przedsiębiorcy,
który
udzielił
kredytu
konsumenckiego.
Art. 2. 1. Przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na
mocy której przedsiębiorca w zakresie swojej działalności, zwany dalej
"kredytodawcą", udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi
kredytu w jakiejkolwiek postaci.
2. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności:
1)
umowę pożyczki,
2)
umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego,
3)
umowę o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia
świadczenia pieniężnego,
4)
umowę, na mocy której świadczenie pieniężne konsumenta
ma zostać spełnione później niż świadczenie kredytodawcy,
5)
umowę, na mocy której kredytodawca zobowiązany jest do
zaciągnięcia zobowiązania wobec osoby trzeciej, a konsument - do zwrotu
kredytodawcy spełnionego świadczenia.
6)
(uchylony).
3. Ustawę stosuje się także do umów, na mocy których spółdzielcza kasa
oszczędnościowo-kredytowa w zakresie swojej działalności udziela lub
daje przyrzeczenie udzielenia swojemu członkowi kredytu w celu
bezpośrednio niezwiązanym z działalnością gospodarczą.
4. Konsumentem jest osoba fizyczna, która zawiera umowę z
przedsiębiorcą w celu bezpośrednio niezwiązanym z działalnością
gospodarczą.
Art. 3. 1. Ustawy nie stosuje się do umów o kredyt konsumencki:
1)
o wysokości większej niż 80.000 zł albo równowartości tej kwoty w innej
walucie niż waluta polska; wartość waluty obcej oblicza się według średniego kursu
ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski dla danej waluty, obowiązującego w dniu
poprzedzającym dzień zawarcia umowy,
2)
(uchylony),
3)
na mocy których konsument nie jest zobowiązany do zapłaty
oprocentowania ani innych kosztów związanych z udzieleniem lub spłatą kredytu
konsumenckiego.
2. Ustawy nie stosuje się także do umów o kredyt konsumencki:
1)
w postaci nieprzewidzianego w umowie, utrzymującego się za zgodą
kredytodawcy przez okres co najmniej trzech miesięcy, ujemnego salda; do umów tych
stosuje się art. 6, 9 i 10,
2)
dotyczących odpłatnego korzystania z rzeczy lub praw, jeżeli umowa nie
przewiduje przejścia własności rzeczy lub praw na konsumenta,
3)
(uchylony),
3a)
(uchylony),
4)
w postaci odroczenia terminu płatności za świadczenie niepieniężne,
którego przedmiotem jest stałe lub sukcesywne dostarczanie energii elektrycznej, ciepła,
paliw gazowych, wody, odprowadzenia nieczystości, wywóz śmieci lub świadczenie innych
usług, jeżeli konsument zobowiązany jest do zapłaty za spełnione świadczenie w
ustalonych odstępach czasu w trakcie trwania umowy,
5)
przewidujących limit zadłużenia pożyczek i kredytów odnawialnych w
rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym lub w innych rachunkach oszczędnościowych
innych niż rachunki kredytowe, z zastrzeżeniem art. 5a; do umów tych stosuje się art. 11.
Art. 18a. Kto, zawierając z konsumentem
umowę o kredyt konsumencki, pobiera
korzyści
majątkowe
przewyższające
wysokość
odsetek
maksymalnych
określonych przez ustawę lub zastrzega
sobie pobieranie tych korzyści, podlega
grzywnie, karze ograniczenia wolności albo
pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 359. § 1.
Odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to
wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z
decyzji innego właściwego organu.
§ 2. Jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się
odsetki
.
§ 2
1
.
Maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności
prawnej
nie
może
w
stosunku
rocznym
przekraczać
czterokrotności
wysokości
stopy
kredytu
lombardowego
Narodowego Banku Polskiego (odsetki maksymalne). (stopa
lombardowa 5,25 od 26.03.2009r.-dop.wł R.P);
http://www.nbp.pl/
§ 2
2
.
Jeżeli wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej
przekracza wysokość odsetek maksymalnych, należą się odsetki
maksymalne.
§ 2
3
.
Postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać
przepisów o odsetkach maksymalnych, także w razie dokonania wyboru
prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy.
§ 3. Rada Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, wysokość odsetek
ustawowych, kierując się koniecznością zapewnienia dyscypliny
płatniczej i sprawnego przeprowadzania rozliczeń pieniężnych, biorąc pod
uwagę wysokość rynkowych stóp procentowych oraz stóp procentowych
Narodowego Banku Polskiego.
Art. 7a. Łączna kwota wszystkich opłat,
prowizji oraz innych kosztów związanych z
zawarciem umowy o kredyt konsumencki, z
wyłączeniem
udokumentowanych
lub
wynikających z innych przepisów prawa
kosztów, związanych z ustanowieniem,
zmianą lub wygaśnięciem zabezpieczeń i
ubezpieczeń (w tym kosztów ubezpieczenia
spłaty kredytu, o którym mowa w art. 7 ust.
1 pkt 4), nie może przekroczyć 5 % kwoty
udzielonego kredytu konsumenckiego.
Art. 138c. § 1 k.w.
Kto w zakresie działalności swojego
przedsiębiorstwa zawiera z konsumentem umowę o kredyt
konsumencki (uwaga na art.2 i 3 u o k.k.-dop. wł R.P.) z rażącym
naruszeniem wymagań dotyczących treści umowy albo z
pominięciem obowiązku doręczenia jej dokumentu, podlega karze
grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto w ogłoszeniach i reklamach
dotyczących kredytu konsumenckiego, określając warunki
udzielenia kredytu, nie podaje rzeczywistej rocznej stopy
oprocentowania.
§ 3. Kto przyjmuje od konsumenta weksel lub czek niezawierający
klauzuli «nie na zlecenie» w celu spełnienia lub zabezpieczenia
świadczenia wynikającego z umowy o kredyt konsumencki,
podlega karze grzywny.
§ 4. Jeżeli przedsiębiorcą jest podmiot niebędący osobą fizyczną,
odpowiedzialność przewidzianą w przepisach § 1-3 ponosi osoba
kierująca przedsiębiorstwem lub osoba upoważniona do
zawierania umów z konsumentami."