Udział pielęgniarki w procesie leczenia w OIT.

Udział pielęgniarki w procesie leczenia

w OIT.



OIT to:

- sztuka wnikliwej obserwacji

- przewidywania

- wszechstronnego, możliwie dostępnego

działania



Cel:

- podtrzymywanie czynności życiowych

- leczenie w stanach zagrożenia życia

- stabilizacja podstawowych czynności

organizmu spowodowanych potencjalnie

odwracalną niewydolnością jednego lub

kilku układów

Zespoły chorobowe i schorzenia

kwalifikujące się do leczenia w OIT.



Niewydolność oddechowa wymagająca

sztucznej wentylacji lub innych

mechanicznych sposobów wspomagania

oddechu



Ostra niewydolność krążenia



Stany po operacjach chirurgicznych

przebiegające z niewydolnością układu

oddechowego i układu krążenia



Utrata przytomności



Zatrucia i urazy przebiegające z

niewydolnością układu krążenia, oddychania

lub utratą przytomności



Ostra niewydolność nerek przebiegająca z

niewydolnością układu oddechowego lub

utratą przytomności



Sepsa i zakażenia z niewydolnością narządów



Choroby OUN przebiegające z niewydolnością

układu krążenia, oddychania lub utratą

przytomności



Inne stany kliniczne przebiegające z

niewydolnością układu krążenia,



Zespół niewydolności wielonarządowej z

rozsianym wykrzepianiem

wewnątrznaczyniowym

Etapy leczenia w OIT



Przywrócenie czynności życiowych i

wyrównanie zaburzeń spowodowanych

okresem niewydolności podstawowych

czynności życiowych; postępowanie ma

na celu utrzymanie pacjenta przy życiu



Diagnozowanie – po ustabilizowaniu

stanu pacjenta i wyrównaniu zaburzeń;

etap ten ma na celu ustalenie przyczyn

wystąpienia stanu zagrożenia życia



Leczenie przyczynowe – po ustaleniu przyczyny

wywołującej stan zagrożenia życia; celem jest

usunięcie przyczyny wywołującej ten stan

Zadania pielęgniarki w OIT:



koordynowanie całokształtu zaplanowanej

opieki skoncentrowanej na pacjencie,



podejmowanie współpracy zespołowej i

kształtowanie partnerskich relacji

międzyludzkich,



podnoszenie jakości świadczonych usług,



udzielanie pomocy przedlekarskiej w sytuacji

zagrożenia zdrowia lub życia pacjenta,



współudział w procesie diagnozowania,

leczenia i rehabilitacji pacjenta,



wykonywanie zabiegów ustalonych w planie

terapii,



planowanie i organizowanie pracy własnej,



respektowanie praw pacjenta.

Standard wyposażenia stanowiska w

OIT:



Łóżko wielofunkcyjne



Respirator



Źródło tlenu, powietrza i próżni



Zestaw do intubacji i wentylacji (worek

samorosprężalny)



Sprzęt do szybkich oraz regulowanych

przetoczeń płynów i leków, w tym: 2 pompy

infuzyjne i 3 pompy strzykawkowe



Kardiomonitor



Pulsoksymetr



Kapnometr



Aparat do automatycznego pomiaru ciśnienia

tętniczego krwi metodą nieinwazyjną



Urządzenie do monitorowania temperatury



Zestaw do pomiaru ośrodkowego ciśnienia

żylnego



Stetoskop



Ssak

Monitorowanie pacjentów w OIT.

Ciągła obserwacja i ocena kliniczna:



Oglądanie:

- ogólny stan chorego

- cechy pobudzenia lub bólu

- drgawki

- napięcie skóry

- stan skóry i błon śluzowych

- zaburzenia krążenia krwi

- ruchy oddechowe

- obwód w różnych okolicach np. kończyn,

brzucha, klatki piersiowej

- pozycja ciała i ustawienie stawów

- umiejscowienie, wprowadzonych i trwałość

umocowania cewników, drenów i rurek



Osłuchiwanie

- właściwa pozycja rur wprowadzonych do

układu oddechowego lub pokarmowego

- wentylacja płuc

- obecność wydzieliny w oskrzelach

- zmiany zapalne płuc

- tony serca i szmery sercowe

- perystaltyka jelit



Palpacja

- bolesność uciskowa

- napięcie tkanek

- stan naczyń krwionośnych, w których tkwią

kaniule

- ruchy klatki piersiowej

- napięcie mięśni brzucha



Opukiwanie

- nagromadzenie płynu

- klatki piersiowej

- wzdęcia brzucha



Cechy neurologiczne

- poziom świadomości

- kontakt słowny

- odruchy

- zachowanie się źrenic

- reakcja na bodźce bólowe

Monitorowanie hemodynamiczne



Pomiar ciśnienia tętniczego krwi

Ciśnienie tętnicze zależy od wielkości

przepływu krwi i oporu łożyska

naczyniowego. Ciśnienie krwi u chorych

leczonych na OIT można mierzyć w sposób

nieinwazyjny lub inwazyjny. Nieinwazyjny

pomiar ciśnienia jest na OIT pomiarem

automatycznym i dokonywanym co 1

godz. lub częściej w zależności od stanu

pacjenta.



Inwazyjny pomiar ciśnienia

– w celu

przeprowadzenia pomiaru ciśnienia tą metodą

należy wykonać kaniulację tętnicy. W skład

układu rejestrującego wchodzą również:

przetwornik ciśnienia, zestaw wyposażony w

kraniki trójdrożne, łączący cewnik dotętniczy z

przetwornikiem, system ciągłego płukania i

monitor rejestrujący zapis ciśnienia.

Wskazaniem do takiego pomiaru ciśnienia są

zaburzenia hemodynamiczne, którym

towarzyszą stany małego przepływu.



Pomiar ośrodkowego ciśnienia żylnego

(OCŻ)

OCŻ jest to ciśnienie mierzone w żyle

głównej, w miejscu ujścia do prawego

przedsionka. Odzwierciedla obciążenie

wstępne prawej komory oraz stan napięcia

dużych naczyń, jest też pomocne w ocenie

wypełnienia łożyska naczyniowego.

Warunkiem niezbędnym do wykonania

pomiaru jest uzyskanie dostępu do dużego

naczynia żylnego.

Małe wartości ciśnienia najczęściej

spowodowane są hipowolemią, wyższe

natomiast: niewydolnością prawej

komory serca, tamponadą serca, zatorem

tętnicy płucnej, nadciśnieniem płucnym,

niedrożnością żyły głównej górnej,

hiperwolemią, sztuczną wentylacją

mechaniczną z wysokim ciśnieniem

końcowowydechowym (PEEP).

Przebieg pomiaru

Pomiaru można dokonywać wykorzystując

zestaw z podziałką lub podłączając zestaw

do przetwornika i kardiomonitora.

- poinformować chorego o przebiegu

pomiaru i jego celu,

- ułożyć chorego płasko na plecach z głową

uniesioną o 30 stopni i kończynami

górnymi wyprostowanymi wzdłuż ciała (o

ile nie ma przeciwwskazań),

- wyznaczyć tzw. punkt zerowy

Na podziałce

punkt zerowy powinien się

znajdować w 2/3 długości przednio – tylnej

średnicy

klatki piersiowej w płaszczyźnie

strzałkowej. Jeżeli pacjenta ze względu na

schorzenie nie możemy układać płasko OCŻ

mierzymy w pozycji półsiedzącej. Wówczas

punkt zerowy powinien się znajdować w 2/3

przednio – tylnej średnicy klatki piersiowej

na poziomie IV przestrzeni międzyżebrowej.

- dokładnie wypełnij dren zestawu do OCŻ

0,9% NaCL,

- podłącz zestaw do kaniuli umieszczonej

w żyle centralnej z zabezpieczeniem

wejścia za pomocą kranika trójdrożnego,

- otwórz połączenie pomiędzy cewnikiem

dożylnym a zestawem pomiarowym przez

umieszczenie kranika w odpowiedniej

pozycji,

- odczytaj wynik w czasie wydechu

U chorych wentylowanych mechanicznie

należy uwzględnić wartości dodatnich

ciśnień, u chorych z dużymi wartościami

PEEP można próbować je zmniejszyć na

czas pomiaru lub pomniejszyć uzyskany

wynik o wielkość PEEP.

- udokumentować wynik pomiaru.

Wartości prawidłowe w granicach 4 – 12

cm H2O.

Elektrokardiografia

Elektrokardiogram jest zapisem napięć

elektrycznych z powierzchni ciała

wytwarzanych przez komórki mięśnia

sercowego. W intensywnej terapii EKG jest

najczęstszym sposobem monitorowania

układu krążenia. Pozwala określić

częstotliwość rytmu serca, rozpoznać

zaburzenia rytmu i niedokrwienie mięśnia

sercowego, a także może być pomocny w

wykrywaniu zaburzeń elektrolitowych.

Pomiary hemodynamiczne za

pomocą cewnik Swana - Ganza



Jest to cewnik z nadmuchiwanym

balonem i czujnikiem temperatury na

końcu dystalnym



Koniec cewnika wprowadza się do tętnicy

płucnej



Za pomocą cewnika umieszczonego w

tętnicy płucnej dokonuje się pomiaru

ciśnienia zaklinowania.



Ciśnienie zaklinowania odzwierciedla

ciśnienie panujące w lewym przedsionku.



Można również zmierzyć pojemność

minutową serca. Pojemność minutowa

serca jest to objętość krwi wyrzucanej w

ciągu minuty przez komorę. Oblicza się ją

mnożąc objętość krwi wypływającej z

jednej komory w ciągu jednego skurczu

przez częstość akcji serca.

Aparatura monitorująca w OIT



Kardiomonitor

– monitoruje zapis krzywej EKG



Pulsoksymetr

– wskazuje wysycenie tlenem

hemoglobiny krwi tętniczej

- SpO2 oraz

częstość akcji serca. Wartość prawidłowa

SpO2 – 98%.



Kapnometr

– określa poziom wentylacji oraz

stan dróg oddechowych (określa

końcowowydechowe stężenie Et CO2)



Termometr elektryczny

– pomiar temperatury

ciała



Monitorujemy również:



diurezę godzinową przez cewnik

założony do pęcherza moczowego oraz

bilans płynów



parametry równowagi kwasowo-

zasadowej poprzez pobieranie krwi do

badań gazometrycznych,



wybrane parametry laboratoryjne.

Document Outline