Etnogeneza Słowian w świetle 

źródeł historycznych

Jordanes

    „Wewnątrz nich [mowa o rzekach Cisa, 

Dunaj i niezidentyfikowana Flutausis] jest 
Dacja, na kształt diademu uwieńczona 
stromymi Alpami [Karpatami], a wzdłuż 
ich lewego stoku, który skłania się ku 
zachodowi, rozsiadł się, poczynając od 
źródeł rzeki Wiskla, na niezmierzonych 
obszarach liczny naród Wenedów. A choć 
ich imiona zmienne są teraz, stosownie do 
rozmaitych szczepów, to przecież głównie 
nazywa się ich Sklawenami i Antami” 

Jordanes

   „Oni bowiem, jak zaczęliśmy to 

wykładać na początku, czyli w 
katalogu ludów, pochodząc z 
jednej krwi, trzy obecnie przybrali 
imiona tj. Wenedowie, Antowie 
oraz Sklawenowie” 

Prokop z Cezarei

    „Także imię mieli z dawien dawna 

jedno Sklawinowie i Antowie: 
jednych i drugich bowiem zwano 
dawniej Sporami, sądzę że dlatego 
ponieważ rozproszeni [gr. 
sporaden], z dala od siebie 
zamieszkują swój kraj”

Anonim lub Kosmograf z 

Rawenny

   „Około szóstej godziny nocy jest 

ojczyzna Scytów, skąd wywodzi się 

plemię Słowian”

Geograf Bawarski

 

   „Zeriuani, które jest takim krajem, że 

z niego wszystkie plemiona 

słowiańskie wyszły i ród [swój], jak 

zapewniają, wywodzą”

al-Masudi

    „Słowianie należą do potomków Madaja, 

syna Jafeta, syna Noego; od nich wywodzą 

się wszystkie narody słowiańskie i do niego 

schodzą się ich genealogie (...) Tworzą oni 

liczne narody. Otóż między nimi jest 

[naród], przy którym od dawna, od samego 

początku była władza; jego król nazywa się 

[lub: był zwany, nosił tytuł] Madżak. Naród 

ten zwie się Walinjana. I temu ludowi 

zwykły były się podporządkowywać 

pozostałe plemiona słowiańskie, ponieważ 

lud ten dzierżył władzę i inni królowie jej 

ulegali” 

al-Masudi

„Wspominaliśmy już  na początku dzieje 

króla, któremu panujący ich w dawnych 
czasach podlegali królowi Madżak, 
władcy Walinjana. (...) Lud ten jest wśród 
plemion słowiańskich najczystszej krwi; 
był on czczony pośród ich narodów i mógł 
się między nimi powołać na stare zasługi. 
Potem nastała niezgoda między ich 
narodami; rozluźniła się ich organizacja i 
poszczególne narody skupiły się w sobie 
(...)” 

al-Bekri

    „Stanowią oni [Słowianie] liczne i 

różniące się plemiona. W ubiegłych 
czasach zbierał [skupiał] ich razem 
pewien król, noszący tytuł Maha. Był on z 
[pewnego] ich plemienia zwanego Wolinan 
[lub Wolinana], a to plemię jest [było?] 
wielce poważane wśród nich. Potem 
poróżnili się między sobą, tak że ustał u 
nich ład, a plemiona ich potworzyły 
oddzielne grupy, zaś nad każdym 
plemieniem ich zapanował król”

Nestor

   „Po mnogich zaś latach siedli byli 

Słowianie nad Dunajem, gdzie teraz 
ziemia węgierska i bułgarska. I od tych 
Słowian rozeszli się po ziemi i 
przezwali się imionami swoimi, gdzie 
siedli na którym miejscu.” 

   „I tak rozszedł się naród słowiański, a 

od niego i pismo nazwano 
słowiańskim” 

Pop Duklanin

   „(...) pojawił się od stron pólnocnych naród 

zwany Gotami, lud dziki i nieokiełznany, 
którym rządzili trzej bracia, synowie 
jakiegoś króla Swewlada o następujących 
imionach: pierwszy Brus, drugi Totila, trzeci 
zaś Ostroil” 

„Oba narody, to jest Goci będący Słowianami i 

Bułgarzy, z racji, że mieli wspólny język i 
dlatego, że byli poganami, zaczęli się 
wzajemnie miłować”