Kliknij, aby dodać tytuł

Zapalenia wątroby

dzieli się na:

ostre i przewlekłe,

przyjmując jako

kryterium podziału

czas trwania choroby.

Najczęściej etiologia

jest wirusowa.

Zapalenia wątroby

dzieli się na:

ostre i przewlekłe,

przyjmując jako

kryterium podziału

czas trwania choroby.

Najczęściej etiologia

jest wirusowa.

Wirusy stanowią

niejednorodną grupę

patogenów; te, które

wykazują tropizm do

komórek wątrobowych,

określa się mianem

wirusów

hepatotropowych.

Wirusy stanowią

niejednorodną grupę

patogenów; te, które

wykazują tropizm do

komórek wątrobowych,

określa się mianem

wirusów

hepatotropowych.

Wirusy po wniknięciu do hepatocyta ulegają
namnożeniu, następnie na drodze
bezpośredniego mechanizmu cytopatycznego lub
wtórnej odpowiedzi immunologicznej dochodzi
do:

uszkodzenia i martwicy komórek.
Wirusy zapalenia wątroby:
A (Hepatitis A Virus - HAV)
B (Hepatitis B Virus - HBV)
C (Hepatitis C Virus - HCV)
D (Hepatitis D Virus - HDV czynnik delta)
E (Hepatitis E Virus - HEV)
G (Hepatitis G Virus - HGV)

Wirusy po wniknięciu do hepatocyta ulegają
namnożeniu, następnie na drodze
bezpośredniego mechanizmu cytopatycznego lub
wtórnej odpowiedzi immunologicznej dochodzi
do:

Inne wirusy, nie wykazujące

powinowactwa do komórek

wątrobowych, mogą także powodować

wtórne (w stosunku do infekcji

ogólnoustrojowej) uszkodzenie

wątroby.

Należą do nich m.in.:

1.wirus cytomegalii (CMV)

2. wirus Epsteina-Barr (EBV)

3. adenowirusy

4. wirus opryszczki zwykłej typu 1i2

(HSV-1, HSV-2)

5. wirus ospy wietrznej i półpaśca

6. parwowirus B19

Inne wirusy, nie wykazujące

powinowactwa do komórek

wątrobowych, mogą także powodować

wtórne (w stosunku do infekcji

ogólnoustrojowej) uszkodzenie

wątroby.

Należą do nich m.in.:

1.wirus cytomegalii (CMV)

2. wirus Epsteina-Barr (EBV)

3. adenowirusy

4. wirus opryszczki zwykłej typu 1i2

(HSV-1, HSV-2)

5. wirus ospy wietrznej i półpaśca

6. parwowirus B19

wirus RNA bez otoczki

przedostaje się do żółci i dalej

do przewodu pokarmowego

obecny w stolcu w fazie prodromalnej,

przed wystąpieniem żółtaczki,

najczęściej w dzieciństwie,

na drodze doustnej

po kontaminacji wirusem

pokarmów i wody

wirus RNA bez otoczki

przedostaje się do żółci i dalej

do przewodu pokarmowego

obecny w stolcu w fazie prodromalnej,

przed wystąpieniem żółtaczki,

najczęściej w dzieciństwie,

na drodze doustnej

po kontaminacji wirusem

pokarmów i wody

Żółtaczkowa postać-łagodna, po kilku
tygodniach objawy i wskaźniki
(GOT i bilirubina)-powrót do normy
Zespół cholestatyczny: żółtaczka, świąd, AP
nawet przez 3 m-ce

Ostre wirusowe zapalenie wątroby

typu A

Ostre wirusowe zapalenie wątroby

typu A

Najlepszym wskaźnikiem ostrej fazy

zapalenia wątroby typu A jest

obecność przeciwciał anty-HAV w

klasie IgM. Później narasta miano

anty-HAV IgG i te p/ciała utrzymują

się w ustroju przez wiele lat.

Ich obecność wskazuje na przebyte

w przeszłości zakażenie HAV i

jednocześnie chroni przed nowym

zakażeniem tym wirusem.

W większości przypadków bezobjawowo (konieczne

testy serologiczne)

Nie wymaga leczenia, nie przechodzi w przewlekłe i

nie ma nosicielstwa, jest szczepionka o b. wysokiej

skuteczności.

Najlepszym wskaźnikiem ostrej fazy

zapalenia wątroby typu A jest

obecność przeciwciał anty-HAV w

klasie IgM. Później narasta miano

anty-HAV IgG i te p/ciała utrzymują

się w ustroju przez wiele lat.

Ich obecność wskazuje na przebyte

w przeszłości zakażenie HAV i

jednocześnie chroni przed nowym

zakażeniem tym wirusem.

W większości przypadków bezobjawowo (konieczne

testy serologiczne)

Nie wymaga leczenia, nie przechodzi w przewlekłe i

nie ma nosicielstwa, jest szczepionka o b. wysokiej

skuteczności.

Wirusowe zapalenie wątroby typu B

Wirus z rodziny Hepadna Viridae zawierajacy DNA.
Genom produkuje liczne proteiny, których własności
antygenowe wykorzystywane są w diagnostyce
zakażenia.
Tylko kompletny wirus, zwany cząstką Dane’a jest
materiałem zakaźnym. Po zakażeniu i wniknięciu do
hepatocyta cząstka wirusa ulega dekompozycji i
produkty poszczególnych genów replikowane są
oddzielnie, aby ponownie połączyć się w „potomne”
wirusy na powierzchni hepatocyta.

Białko „płaszcza” czyli antygen HBs jest namnażany
w olbrzymim nadmiarze i wydzielany jako
samodzielna cząstka do krwi. Jest on
wykorzystywany jako podstawowy marker kontaktu
gospodarza z wirusem . Sam HBsAg nie jest
zakaźny, ma jedynie właściwości immunogenne.

Wirusowe zapalenie wątroby typu B

Droga wertykalna (okołoporodowo)-gł. Afryka i Azja
przechodzenie w stan przewlekły ok. 90%

Droga horyzontalna czyli: przetoczenia krwi
i jej preparatów, kontakty seksualne,
sprzęt medyczny.
W tym typie najczęściej eliminacja wirusa,
10% nosiciele.
Większość : marskość-rak wątrobowo-komórkowy

5% populacji na świecie jest nosicielami HBV.

Wzrasta aktywność AlAt

Wcześniej wykrywalne są w surowicy
markery zakażenia: HBsAg, HBeAg, HBV DNA

Po kilku tygodniach objawy ustępują, eliminacja HBV
czego wykładnikiem jest zanik: HBsAg, HBeAg, HBV DNA

Już w początkowym okresie objawów pojawiają się
p/ciała anty-HBc IgM. Następnie zanika antygen HBe i narasta
miano p/ciał anty-HBe-SEROKONWERSJA (świadczy
o eliminacji wirusa)

Wskażniki zdrowienia: p/ciała anty-HBcIgG i anty-HBs.

P/ciała anty-HBs

utrzymują się w krążeniu

przez wiele lat. Chronią organizm przed ponownym
zakażeniem .

Najlepszym wskaźnikiem zakażenia HBV i
zakaźności chorego jest obecność materiału
genetycznego wirusa czyli HBV DNA w
surowicy.

Podobną wartość ma polimeraza DNA i antygen HBe.
HBsAg wskazuje na kontakt z wirusem, jest zawsze
obecny w ostrym zapaleniu, ale jest również
wykrywany w surowicy krwi osób, które dawno
przebyły zakażenie HBV i są zdrowe, a jedynie są
nosicielami HBsAg. Oznaczenie samego HBsAg nie
daje precyzyjnej informacji o zakażeniu HBV.
Niekiedy u osoby z ostrym zapaleniem wątroby B nie
wykrywa się HBsAg i wówczas jedynym
serologicznym dowodem na zakażenie jest wysokie
miano anty-HBc IgM.

P/ciała anty-HBs

utrzymują się w krążeniu

przez wiele lat. Chronią organizm przed ponownym
zakażeniem .

Najlepszym wskaźnikiem zakażenia HBV i
zakaźności chorego jest obecność materiału
genetycznego wirusa czyli HBV DNA w
surowicy.

Przewlekłe wirusowe zapalenie

wątroby typu B

Kryterium upoważniającym do rozpoznania

przewlekłego zapalenia wątroby jest

utrzymywanie się zakażenia i uszkodzenia

wątroby ponad 6-m-cy od wystąpienia

ostrego zapalenia.

Objawy od niewielkich po szybko

rozwijającą się niewydolność wątroby.

Najczęściej po kilku latach trwania choroby dochodzi

do przebudowy marskiej i chory umiera z powodu

powikłań lub rozwija się pierwotny rak wątroby.

Przewlekłe wirusowe zapalenie

wątroby typu B

Kryterium upoważniającym do rozpoznania

przewlekłego zapalenia wątroby jest

utrzymywanie się zakażenia i uszkodzenia

wątroby ponad 6-m-cy od wystąpienia

ostrego zapalenia.

Objawy od niewielkich po szybko

rozwijającą się niewydolność wątroby.

Najczęściej po kilku latach trwania choroby dochodzi

do przebudowy marskiej i chory umiera z powodu

powikłań lub rozwija się pierwotny rak wątroby.

Przewlekłe zapalenie wątroby typu B c.d

Markery serologiczne

: podobnie jak w ostrym zapaleniu

odzwierciedlają replikację HBV.

W surowicy są obecne:

HBV DNA, HBsAg, HBeAg oraz anty-

HBc

Samoistna eliminacja 10-15% na rok. W takim przypadku

następuje

serokonwersja HBeAg/anty-HBe

, której

towarzyszy pogorszenie stanu klinicznego, żółtaczka, wzrost

aktywności AlAT, a następnie pojawiają się anty-HBs.

Przy zakażeniu mutantem HBV (precore mutant): przebieg

choroby i markery serologiczne nietypowe. Mimo nieobecności

HBeAg(są przeciwciała anty-HBe) wirus stale replikuje o czym

świadczy krążące we krwi HBV DNA + aktywne zmiany zapalne

w wątrobie+gorsze wyniki leczenia.

Rozpoznanie przewlekłego zapalenia

wątroby opiera się na

łącznej ocenie stanu podmiotowego i przedmiotowego,

pomocniczych badaniach laboratoryjnych, testach

serologicznych i ocenie histopatologicznej. Tylko badanie hist.-

pat. umożliwia ocenę aktywności i stopnia zaawansowania

choroby.

Przewlekłe zapalenie wątroby typu B c.d

Markery serologiczne

: podobnie jak w ostrym zapaleniu

odzwierciedlają replikację HBV.

W surowicy są obecne:

HBV DNA, HBsAg, HBeAg oraz anty-

HBc

Samoistna eliminacja 10-15% na rok. W takim przypadku

następuje

serokonwersja HBeAg/anty-HBe

, której

towarzyszy pogorszenie stanu klinicznego, żółtaczka, wzrost

aktywności AlAT, a następnie pojawiają się anty-HBs.

Przy zakażeniu mutantem HBV (precore mutant): przebieg

choroby i markery serologiczne nietypowe. Mimo nieobecności

HBeAg(są przeciwciała anty-HBe) wirus stale replikuje o czym

świadczy krążące we krwi HBV DNA + aktywne zmiany zapalne

w wątrobie+gorsze wyniki leczenia.

Rozpoznanie przewlekłego zapalenia

wątroby opiera się na

łącznej ocenie stanu podmiotowego i przedmiotowego,

pomocniczych badaniach laboratoryjnych, testach

serologicznych i ocenie histopatologicznej. Tylko badanie hist.-

pat. umożliwia ocenę aktywności i stopnia zaawansowania

choroby.

Leczenie

Terapia interferonem powoduje trwałą korzystną

odpowiedź cechującą się zahamowaniem replikacji wirusa

(eliminacja HBV-DNA, serokonwersja w układzie „e” oraz

normalizacja aktywności aminotransferaz) u ok. 20-40%

chorych.

Lamiwudyna

analog cytydyny uzyskany na drodze syntetycznej.

Pochodna fosforanowa lamiwudyny wykazuje silne

działanie p/wirusowe w stosunku do HBV i HIV. Jako

enancjomer ujemny (nie występuje w warunkach

naturalnych) nie wchodzi w reakcje z ludzkimi

molekułami białkowymi i DNA-mała toksyczność.

Stosowanie leku jest bezpieczne u chorych na marskość,

oczekujących na transplantację.

Lek podawany doustnie w jednorazowej dawce. czas leczenia 1-

3lat.Po 4 tygodniach nie wykrywa się HBV-DNA w surowicy u ok.

90%, a po 3 latach u ok. 90%. Odstawienie leku związane jest z

ponowną wiremią. Dlatego lepszym wskaźnikiem jest

serokonwersja w układzie „e”. Po rocznym leczeniu 16-20%, po

3 latach do 40%

Leczenie

Terapia interferonem powoduje trwałą korzystną

odpowiedź cechującą się zahamowaniem replikacji wirusa

(eliminacja HBV-DNA, serokonwersja w układzie „e” oraz

normalizacja aktywności aminotransferaz) u ok. 20-40%

chorych.

Lamiwudyna

analog cytydyny uzyskany na drodze syntetycznej.

Pochodna fosforanowa lamiwudyny wykazuje silne

działanie p/wirusowe w stosunku do HBV i HIV. Jako

enancjomer ujemny (nie występuje w warunkach

naturalnych) nie wchodzi w reakcje z ludzkimi

molekułami białkowymi i DNA-mała toksyczność.

Stosowanie leku jest bezpieczne u chorych na marskość,

oczekujących na transplantację.

Lek podawany doustnie w jednorazowej dawce. czas leczenia 1-

3lat.Po 4 tygodniach nie wykrywa się HBV-DNA w surowicy u ok.

90%, a po 3 latach u ok. 90%. Odstawienie leku związane jest z

ponowną wiremią. Dlatego lepszym wskaźnikiem jest

serokonwersja w układzie „e”. Po rocznym leczeniu 16-20%, po

3 latach do 40%

Leczenie

Aktywne leczenie p/wirusowe lub immunomodulacyjne: chorzy

w fazie replikacji HBV, a więc z obecnością HBsAg, HBeAg

oraz HBV-DNA w surowicy oraz ze stale zwiększoną

aktywnością aminotransferaz.

Przed rozpoczęciem terapii należy wykonać biopsję

wątroby.

Interferon

:1/ działanie p/wirusowe

2/wielokierunkowe działanie immunomodulacyjne

Najczęściej rekombinowany interferon alfa-2b we

wstrzyknięciach podskórnych w dawkach 6-10mln j 3xw

tygodniu przez 4-6 m-cy.

Działania niepożądane: grypopodobne, przejściowe

zahamowanie czynności szpiku, zaburzenia czynności

tarczycy, depresja, zakażenia.

10%-40%-zmniejszenie dawki; zakończenie terapii: 2-

10%. Wyniki leczenia po zakończeniu oraz po 6-m-cach.

Za odpowiedź korzystną uważa się: normalizację

aktywności aminotransferaz i eliminację antygenu HBe

oraz HBV-DNA z surowicy

Leczenie

Aktywne leczenie p/wirusowe lub immunomodulacyjne: chorzy

w fazie replikacji HBV, a więc z obecnością HBsAg, HBeAg

oraz HBV-DNA w surowicy oraz ze stale zwiększoną

aktywnością aminotransferaz.

Przed rozpoczęciem terapii należy wykonać biopsję

wątroby.

Interferon

:1/ działanie p/wirusowe

2/wielokierunkowe działanie immunomodulacyjne

Najczęściej rekombinowany interferon alfa-2b we

wstrzyknięciach podskórnych w dawkach 6-10mln j 3xw

tygodniu przez 4-6 m-cy.

Działania niepożądane: grypopodobne, przejściowe

zahamowanie czynności szpiku, zaburzenia czynności

tarczycy, depresja, zakażenia.

10%-40%-zmniejszenie dawki; zakończenie terapii: 2-

10%. Wyniki leczenia po zakończeniu oraz po 6-m-cach.

Za odpowiedź korzystną uważa się: normalizację

aktywności aminotransferaz i eliminację antygenu HBe

oraz HBV-DNA z surowicy

Leczenie przewlekłego zapalenia

wątroby typu B

Leczenie przewlekłego zapalenia

wątroby typu B

potęgowanie

prezentacji antygenów

wirusowych

dla układu

immunologicznego

potęgowanie

prezentacji antygenów

wirusowych

dla układu

immunologicznego

szcz

epio

nki z

iera

jące

teria

ł ge

nety

czn

y H

szcz

epio

nki z

iera

jące

teria

ł ge

nety

czn

y H

lamiwudyna

interferon

int

fer

transfer immunologicznie
aktywnych komórek
efektorowych

Wirusowe zapalenie wątroby typu C

Diagnostyka: testy III generacji pozwalają u 98%
zakażonych wykryć anty-HCV. Przeciwciała
pojawiają się dopiero 5 tygodni po zakażeniu. Anty-
HCV nie są p/ciałami odpornościowymi i są obecne
przez cały czas replikacji wirusa.

Potwierdzenie obecności materiału genetycznego wirusa

(HCV-RNA) we krwi- technika biologii molekularnej (PCR).
Metody te mają duże znaczenie w przypadkach wątpliwych,
jednak uzyskany wynik nie powinien być przyjmowany
bezkrytycznie, a odniesiony do całokształtu obrazu
klinicznego.

Badanie bioptatu pozwala na określenie aktywności
procesu zapalnego, nasilenia włóknienia, czasem
na wykluczenie innych przyczyn choroby.
Obraz hist.-pat. nie jest patognomoniczny ale
niektóre zmiany występują częściej niż w innych
jednostkach chorobowych.

Wirus hepatitis C HCV-jest to jednoniciowy

wirus

z rodziny Flaviviridae.

Genom HCV wykazuje

dużą zmienność, w wyniku czego

populacja wirusów C u osoby zakażonej

jest wybitnie heterogeniczna

Wysoki wskaźnik mutacji jest powodem

„ucieczki” wirusa przed immunologicznymi

reakcjami obronnymi gospodarza i przewlekania

się zakażenia.

Występowanie: na całym świecie (ponad 500 mln

ludzi zakażonych).

Zakażenie drogą pozajelitową (40% ludzi bez

danych w wywiadzie o przetoczeniach,

wstrzyknięciach dożylnych, zabiegach

chirurgicznych. Droga płciowa i wertykalna także.

Wirusowe zapalenie wątroby typu C

Ostre wirusowe zapalenie wątroby typu C

Okres inkubacji: 5-10 tygodni.

Większość przypadków bezobjawowo. Niekiedy

objawy rzekomogrypowe, nieswoiste gastryczne,

stawowe. U mniej niż 20% żółtaczka, która szybko

ustępuje.

Pozawątrobowe manifestacje zakażenia HCV:

p/ciała anty-HCV wykrywa się u znacznego odsetka

chorych z mieszaną krioglobulinemią typu II i III,

porfirią skórną późną, błoniasto-rozplemowym

kłębuszkowym zapaleniem nerek oraz zespołem

Sjogrena, w chorobach skórnych, niedokrwistości

aplastycznej i agranulocytozie.

Wzrost transaminaz jest niewielki i zwykle

dwufazowy, w przypadkowych badaniach.

Nie wymaga leczenia. Ciężki przebieg rzadko.

U 60-85% chorych replikacja utrzymuje się i

choroba przechodzi w fazę przewlekłą .

Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C

Jeżeli zakażenie i uszkodzenie wątroby trwają

ponad 6 m-cy.

U większości chorych bezobjawowo. Często

jedynym objawem jest uczucie zmęczenia.

Obecność anty-HCV i ewentualnie HCV RNA przy

wykluczonych innych czynnikach patologicznych.

Obraz histologiczny nie jest patognomoniczny.

Przebieg jest zwykle łagodny i powolny, jednak w

20-50% prowadzi do marskości po około 15-20

latach..

Nierzadko objawy niewydolności wątroby

(krwotok, wodobrzusze)-to pierwsze objawy

choroby, która zaczęła się skrycie przed wielu laty.

Niewielka szansa na samowyleczenie zmniejsza się

z biegiem lat.

Rak wątrobowo-komórkowy po około 20 latach od

zakażenia

.U chorych zakażonych genotypem Ia i Ib

przebieg choroby jest poważniejszy.

Leczenie przewlekłego zapalenia

wątroby typu C

Leczenie przewlekłego zapalenia

wątroby typu C

interferon IFN-alfa-2a
3-6 mln j. 3x w
tygodniu
6 m-cy.Trwałe
wyleczenie u 20%.
Modyfiakcja:
długodziałający
interferon
lub codzienne
wstrzyknięcia

ątr

Skojarzone leczenie
interferon + ribawiryna
12 m-cy
trwała odpowiedź 40%.
Normalizacja akt.
aminotransferaz i
eliminacja HCV-RNA

HGVwszystkie
kontynenty;poz
ajelitowo;ozn.
HGV RNA lub
p/ciał anty-
HGV.Rzadko
ostre-
łagodne.Często
mieszane.Lecze
nie?(niska
chorobotwórczo
ść Nie ma
profilaktyki
swoistej.

HEV. Indie ,
Azja, Meksyk,
Afryka.Droga
pokarmowa-
kontaminacja
wody
odchodami.
Podobnie jak
hepatitis A.
Ostre zap. nie
przechodzi w
przewlekłe ani
w marskość.

H
D
V

HDVniekompletny
RNA wirus-
namnażanie tylko w
obecności antygenu
powierzchniowego
wirusa HBsAg.Na
całym świecie
Europa-basen M.
Śródziemn.
Parenteralnie.Rozpozn
.-p/ciała anty-
HDVIgM-ostre, IgG-
przewl.wyniki
leczenia gorsze od
HBV. Polska rzadko-
narkomani.

B C

Inne przewlekłe zapalenia wątroby

autoim

muno

logicz

ne zap

alenie

wątro

autoim

muno

logicz

ne zap

alenie

wątro

Tekst

polekowe(izoniazyd,

ketokonazol,

nitrofurantoina,

metyldopa)

zaburzenia metaboliczne

1.hemochromatoza

2.Choroba Wilsona

3.niedobór

alfa1-antytrypsyny

wiruso
we

cholestatyczne o
niepewnej
etiologii
1.pierwotna żółciowa
marskość
wątroby (PBC)
2.pierwotne
stwardniające
zapalenie dróg
żółciowych

poalkoholowe
zapalenie wątroby

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby

AIH (autoimmune hepatitis) występuje najczęściej u osób

młodych, głównie kobiet.

Stanowi 5% wszystkich chorób miąższu wątroby.

Często kojarzy się z innymi chorobami o podłożu

immunologicznym: niedokrwistość megaloblastyczna,

niedokrwistość hemolityczna, samoistna

trombocytopenia, zapalenie naczyń, reumatoidalne

zapalenie stawów, autoimmunologiczne zapalenie

tarczycy, colitis ulcerosa, pleuropericarditis.

Zaburzenia autoimmunologiczne są przewlekłe, często

przebiegają bezobjawowo, rozpoznanie przypadkowe.

Choroba w 50% objawia się przed 30r.ż

Do autoprzeciwciał mających znaczenie w rutynowej diagnostyce
AIH należą: 1/ przeciwciała p/jądrowe (ANA)
2/ przeciwciała przeciwko mięśniom gładkim (SMA)
3/przeciwciała przeciwko antygenom mikrosomalnym
wątroby i nerek (LKM-1)
4/ przeciwciała przeciwko rozpuszczalnemu antygenowi
cytoplazmy komórek wątrobowych (SLA).

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby c.d.

Przebieg kliniczny

: od bezobjawowego po ciężki,

odpowiadający ostremu zapaleniu wątroby.
Najczęściej przez wiele lat przebiega skrycie.
Chorzy zgłaszają: nadmierne osłabienie, utratę apetytu,
bóle stawowe, zaburzenia miesiączkowania,
niecharakterystyczne dolegliwości bólowe środkowego
nadbrzusza, 60% powiększenie wątroby, splenomegalia.
W badaniach niewielkie wzrosty aktywności AlAT i AspAT
oraz niewielki wzrost wartości bilirubiny.

Dla rozpoznania ważne są wyniki badań
immunologicznych jak również ocena histopatologiczna
bioptatu watroby(zmiany nie są patognomoniczne).

U niektórych chorych zaburzenia immunologiczne są
przyczyną fałszywie dodatnich odczynów np.
Wassermanna oraz Waalera-Rosego oraz fałszywie
dodatniego wyniku na obecność przeciwciał anty-HCV.

Autoimmunologiczne zapalenie

wątroby- leczenie

Autoimmunologiczne zapalenie

wątroby- leczenie

Leczenie immunosupresyjne. Tylko ok.50%
chorych nie leczonych osiąga 5-letni okres przeżycia,
natomiast 80% chorych leczonych okres 20-letni.
W leczeniu standardowym stosuje się prednizon w
monoterapii lub w skojarzeniu z azatiopryną.
Przez remisję rozumie się ustapienie objawów
klinicznych oraz poprawę wskaźników
laboratoryjnych: AspAT, gamma-globuliny, w obrazie
hist.-pat. normalizacja lub zmiany minimalne.
Choroba nie leczona, lub gdy nie ma efektu leczenia,
prawie u 50% chorych w ciągu 5 lat przechodzi w
marskość ze wszystkimi jej następstwami. Należy
rozważać transplantację wątroby, pomimo że w
przeszczepionej wątrobie może rozwijać się
zapalenie.

Pierwotna żółciowa marskość wątroby /1

PBC

-primary biliary cirrhosis- przewlekła

cholestatyczna choroba charakteryzująca się

postępującym, nieodwracalnym niszczeniem

wewnątrzwątrobowych dróg żółciowych. Destrukcji

przewodzików żółciowych towarzyszy odczyn zapalny

w strefie wrotnej zrazików, a następnie włóknienie i

przebudowa marska.

Występuje na całym świecie. Kobiety chorują 10-13

razy częściej.

Najczęściej pierwszym objawem choroby jest świąd, o

kilka lat wyprzedzający inne objawy.

Częsty ale niespecyficzny objaw to uczucie zmęczenia.

Skóra jest brunatnobrązowa z przeczosami, kępki

żółte na powiekach. Żółtaczka jest późnym objawem.

W badaniach dodatkowych: podwyższenie wskaźników

cholestazy, cholesterolu.

Aminotransferazy i bilirubina miernie podwyższone

Pierwotna żółciowa marskość wątroby /1

PBC

-primary biliary cirrhosis- przewlekła

cholestatyczna choroba charakteryzująca się

postępującym, nieodwracalnym niszczeniem

wewnątrzwątrobowych dróg żółciowych. Destrukcji

przewodzików żółciowych towarzyszy odczyn zapalny

w strefie wrotnej zrazików, a następnie włóknienie i

przebudowa marska.

Występuje na całym świecie. Kobiety chorują 10-13

razy częściej.

Najczęściej pierwszym objawem choroby jest świąd, o

kilka lat wyprzedzający inne objawy.

Częsty ale niespecyficzny objaw to uczucie zmęczenia.

Skóra jest brunatnobrązowa z przeczosami, kępki

żółte na powiekach. Żółtaczka jest późnym objawem.

W badaniach dodatkowych: podwyższenie wskaźników

cholestazy, cholesterolu.

Aminotransferazy i bilirubina miernie podwyższone

Pierwotna żółciowa marskość wątroby /2

85% chorych p/ciała p/mitochondrialne

Typ M2 jest swoisty dla tej choroby

Stężenie IgM w surowicy jest podwyższone, a stężenie

IgG jest prawidłowe.

Biopsja wątroby jest niepotrzebna jeśli są p/ciała M2.

Często współistniejące choroby: zespół Sjogrena, wole

Hashimoto, bielactwo, zespół Raynauda i włókniejące

zapalenie pęcherzyków płucnych.

Rokowanie złe. Choroba jest niodwracalna. Po kilku,

kilkunastu latach zgon.

Nie ma leczenia. Kwas ursodeoksycholowy poprawia

parametry biochemiczne ale nie przedłuża życia.

Optymalny jest przeszczep wątroby-ponad 80%

operowanych przeżywa 5 lat. Objawowo żywice

wymienne w celu opanowania świądu.

Pierwotna żółciowa marskość wątroby /2

85% chorych p/ciała p/mitochondrialne

Typ M2 jest swoisty dla tej choroby

Stężenie IgM w surowicy jest podwyższone, a stężenie

IgG jest prawidłowe.

Biopsja wątroby jest niepotrzebna jeśli są p/ciała M2.

Często współistniejące choroby: zespół Sjogrena, wole

Hashimoto, bielactwo, zespół Raynauda i włókniejące

zapalenie pęcherzyków płucnych.

Rokowanie złe. Choroba jest niodwracalna. Po kilku,

kilkunastu latach zgon.

Nie ma leczenia. Kwas ursodeoksycholowy poprawia

parametry biochemiczne ale nie przedłuża życia.

Optymalny jest przeszczep wątroby-ponad 80%

operowanych przeżywa 5 lat. Objawowo żywice

wymienne w celu opanowania świądu.

Pierwotne stwardniające zapalenie

dróg żółciowych

Pierwotne stwardniające zapalenie

dróg żółciowych

PSC-primary sclerosing cholangitis- przewlekłe zapalenie

zewnątrzwątrobowych dróg żółciowych, prawdopodobnie

o etiologii autoimmunologicznej.

Choroba jest postępująca i w ciągu kilku lat prowadzi do

marskości i zgonu.

Ponad 70% stanowią mężczyźni. Początek w średnim

wieku objawami ostrego zapalenia dróg żółciowych.

U ok..70% chorych współistnieje nieswoiste zapalenie

jelit. Najczęściej zapalenie jelita grubego.

Rozpoznanie: typowy obraz dróg żółciowych w ECPW.

Obecnie MRCP-cholangiografia za pomocą rezonansu jest

optymalna do rozpoznania.

Jedyne skuteczne leczenie to przeszczepienie wątroby.

W 15% przypadków rozwija się rak dróg żółciowych.

Alkoholowe zapalenie wątroby

1/ rzadsze od stłuszczenia ale poważniejsze
2/ martwica hepatocytów i nacieki zapalne,
ponadto stłuszczenie, zwłóknienie i
zwyrodnienie hepatocytów, w cytoplazmie ciałka
Mallory’ego.

Objawy kliniczne:b. zróżnicowane, najczęściej
zaczyna się niespecyficznymi objawami:
osłabienie, brak apetytu,, nudności i wymioty.
Następnie gorączka,żółtaczka, hepatomegalia,
splenomegalia.
W badaniach laboratoryjnych: leukocytoza,
wzrost aminotransferaz, AP, GGTP. (AspAt:AlAT
większy od 2).
Dłuższe trwanie: cechy upośledzenia funkcji
wątroby.U 40% -100% pijących przewlekle:
zwiększenie objętości krwinek czerwonych
(MCV), a czasem trombocytopenię.
Należy wykluczyć etiologię wirusową!

Polekowe uszkodzenia wątroby

Toksyczne działanie leków jest przyczyną ¼ wszystkich

przypadków ostrej niewydolności wątroby.

dwa mechanizmy uszkodzenia wątroby:

1.bezpośrednie działanie toksyczne

niezmieniony, spożyty lek (lub metabolit), gdy jego
ilość docierająca do wątroby przekracza jej
możliwości detoksykacyjne.Ten mechanizm
uszkodzenia zależy od dawki i jeśli ilość podanego
leku przekroczy punkt krytyczny to uszkodzenie
nastąpi zawsze (acetaminofen, tetracykliny,
salicylany, steroidy anaboliczne, metotreksat).

2.Idiosynkrazja

: tylko u osób wrażliwych na daną

substancję, reakcja nie zależy od dawki (izoniazyd,
pochodne fenotiazyny, owulostatyki, sulfonamidy).

Polekowe uszkodzenie: 1. uszkodzenie cytotoksyczne;

w bad. mikroskopowym: stłuszczenie lub martwica

2. zmiany cholestatyczne.

Polekowe uszkodzenie wątroby /2

Często dołączają się dodatkowe zmiany: np..

nacieki zapalne, ziarniniaki.

Obraz morfologiczny przedstawia się wówczas

jako zapalenie wątroby podobne do ostrego

wirusowego zapalenia, zapalenia z cholestazą,

zapalenia ze stłuszczeniem lub zapalenia

ziarniniakowego.

Niektóre leki powodują: zwłóknienie,

przewlekłe zapalenie (amiodaron, diklofenak,

metyldopa, nitrofurantoina), zmiany

naczyniowe, a także guzy wątroby.

Rozpoznanie i różnicowanie jest trudne!

Leczenie polega głównie na odstawieniu leku.

W przypadku ostrej niewydolności jedynym

ratunkiem może być transplantacja wątroby.

Document Outline